رمان من پسرم به قلم ن انتظار

ژانر: #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

نفس؛ دختری که فکر می‌کنه پسره و اشتباهی توی جسم یه دختر گیر افتاده. هر کاری می‌کنه تا پسر باشه؛ لباس‌هاش، حرف‌زدنش رفیقاش... همه و همه رو پسرونه می‌کنه. وارد باند خلافکاری می‌شه و اونجا با آدم‌هایی باید کار کنه که فکر می کنن پسره! اینجاست که با پسری آشنا می‌شه که میشه تمام کسش.

---------

من ‌پسرم!

بگذار تمام جهان در بوق و کرنا کند دختر بودنم را

بگذار تصویر دختر در آینه پوزخندم زند

بگذار لباس‌هایم حالم را بد کند؛ من پسرم!

کل جهان یک صدا در گوشم فریاد می‌زند دختر بودنم را اما روحم، خیالم پس می‌زند این حقیقت را...

چرا نمی‌فهمند پسر بودنم را؟

ن.رستمی(انتظـــار)

***

یک جهان آوارگی را در دوگانگی‌های خود غرق کردم ناصبورانه در جنگم میان عقل و احساس

بود را در میان نبودن‌هایی که هست می‌جویم

باور دارم تو آنی را که نمی‌بیند که هست

دخترانگی‌های ظاهرم را نگین انگشتری مردمک لرزانشان می‌کنند ولی خوی مردانگی را که جریان دارد در رگ‌هایم و ناشکیبا دهلیزهایم را در آغوش

می‌گیرد نادیده می‌گیرند

من نازدار در خود فرو ریخته نیستم من یک مردم در باوری که در حد پرستش دوستش دارم

بگذار تمام دیدگان مرا گل ببینند ولی من مردی از نسل تکرار نشدنی

مرد بودنم را فریاد می‌زنم کر می‌کنم گوش‌های نابینا را تا هستیم باور کنند

سایه

***

آهی

روبه‌روی جسد بی‌جون دختر روی پا می‌نشینم و همچنان که نگاهم به چشم‌های باز مونده شه می‌گم:

- چی شد سام؟

جام شرابش رو سر می‌کشه و قهقهه مستانه‌ا‌ش توی اتاق می‌پیچه:

- خلاف قوانین عمل کرد.

دستی به چشم‌های دخترک بیچاره می‌کشم و پلک‌هاش رو روی هم می‌ندازم و با فشار دستم به سر زانوهام سر پا می‌ایستم:

- چرا یه فرصت بهش ندادی؟ می‌ذاشتی خودش رو نشون بده بعد تصمیم می‌گرفتی.

شراب داخل جام رو توی صورتم می‌پاشه و توی همون عالم مستی عصبی می‌شه:

- نگفتم دخالت ممنوع!

پوفی می‌کشم و سرم رو به طرفین تکون می‌دم:

- باشه رئیس. من می‌رم به بقیه کارها برسم، هر وقت حالت خوب شد خبرم کن.

بی‌خیالِ سام برای رسیدگی به کار بچه‌ها، به سمت پیست اتومبیل‌رانی می‌رم؛ نمی‌خوام اتفاقی که برای سِرینا افتاد برای بقیه‌شون هم بیفته. سام با هیچ

کس شوخی نداره؛ هیچ کس!

***

کیا

با رسیدن به ارگ کریم خانی و دیدن فضای سبزی که با روح و روان آدم بازی می‌کنه؛ موتورهامون رو نزدیک فضای سبز پارک می‌کنیم و به سمت

چمن‌ها می‌ریم. نگاهی به ارگ کریم خانی می‌ندازم که در زمان خودش امنیت بالاش زبانزده بوده. هنوز چشمم به عظمت ارگه و به هنر و هوش ایرانی فکر

می‌کنم که سیاوش با آب هویچ بستنی‌ها روبه‌روم می‌ایسته و با قیافه آویزونش می‌گه:

- کوفتتون بشه؛ موجودیم ته کشید.

بلافاصله بعد از گفتن این حرف صدای خنده جمع چهار نفره‌مون به هوا شلیک می‌شه و نگاه آدم‌های اطراف با تعجب بهمون حمله می‌کنه.

نی رو دهنم می‌ذارم و شروع می‌کنم به مک زدن. بین خوردن، ایمان محکم می‌زنه پس کله‌م که نی بستنی به سقف دهنم می‌خوره و سریع با حس درد از

دهنم فاصله‌ش می‌دم. مشتی به بازوی ایمان می‌کوبم:

- کرمولیسم داری پسر؟

هرهر می‌خنده و درحالی که داره به موتورش تکیه می‌ده، دستش رو توی هوا نیم چرخی می‌زنه:

- تقریباً یه چیزی تو همون مایه‌ها.

نگاه تأسف باری بهش می‌ندازم و دوباره مشغول خوردن می‌شم.

هنوز آب هویج بستنیم تا نصفه نرفته که گوشیم زنگ می‌خوره. نگاهی به صفحه گوشیم می‌ندازم و چند قدم از بچه‌ها فاصله می‌گیرم. دستم رو روی

صفحه گوشی می‌کشم:

- سلام مامان.

- سلام، کی می‌آی؟

- معلوم نیست؛ چطور مگه؟

با تحکم می‌گه:

- مامان بزرگت اومده می‌خواد ببینتت، زودتر بیا.

و این حرف یعنی باید برم خونه بدون چون و چرا!

بدون هیچ بحث اضافی می‌گم:

- باشه، می‌رسونم خودم رو.

آب هویج نصفه رو بی‌خیال می‌‌‌شم و هم زمان که توی سطل زباله کنار دستم پرتش می‌کنم، رو به بچه‌ها می‌گم:

- خب بچه‌ها خوش گذشت ولی من باید برم.

از این‌که می‌خوام این قدر زود برگردم، هر سه نفر متعجب می‌شن و سیاوش نمی‌تونه تعجبش رو پنهان کنه:

- چی شد؟ اسمت برای سربازی در اومده که اینقدر هولی؟

عینک آفتابیم رو از پیراهنم جدا می‌کنم و حین زدنش به چشم‌هام می‌گم:

- از خونه زنگ زدن باید برگردم.

چند قدم ازشون دور می‌شم که بین خداحافظی سیاوش و ایمان، صدای ماهان به گوشم می‌رسه:

- بیخی بابا. تو کی می‌خوای دست از پاستوریزه بودن برداری؟ آزاد باش پسر.

همون جوری که پشتم بهشونه دستی تو هوا به معنای《 خفه بابا》، براش تکون می‌دم و سوار موتورم می‌شم.

با پیچوندن سوئیچ سرعت می‌گیرم و وارد خیابان اصلی می شم. از بین ماشین‌ها لایی می‌کشم و با ویراژ دادن‌های پیاپی ربع ساعت نشده به خونه

می‌رسم.

با گرفتن فرمون موتور وارد حیاط خونه می‌شم. به محض ورودم بوی خاک نم خورده باغچه توی بینیم می‌پیچه و باعث می‌شه با بستن چشم‌هام نفس

عمیقی بکشم.

بعد از پارک موتور، وارد خونه می‌شم. با باز و بسته کردن چشم‌هام نفسی تازه می‌کنم و با قدم گذاشتن توی سالن اولین چیزی که جلوی چشمم می‌آد

مادربزرگمه که به پشتی طرح آهو تکیه داده. با شنیدن صدای پام به سمتم برمی‌گرده. سلام و احوال‌ پرسی می‌کنم و به طرفش می‌رم. جلوی پام بلند

می‌شه و سفت بغلم می‌کنه. چند دقیقه توی آغوشش اسیر می‌شم و رهام نمی‌کنه.

صدای گریه‌اش که بلند می‌شه از خودم جداش می‌کنم و بازوهاش رو توی دستم می‌گیرم:

- چی شده؟ مادر جون چرا گریه می‌کنی؟

هیچ تلاشی برای پاک کردن اشک‌هاش نمی‌کنه و خیره به صورتم می‌مونه:

- یه لحظه که دیدمت فکر کردم حمیدم اومده دیدن مادرش.

اشک‌هاش بی‌محابا از چشم‌هاش سرازیر می‌شن و مادر‌‌‌بزرگ فقط به قیافه و هیکلم خیره شده و قصد نداره نگاهش رو ازم بگیره. مامان رو صدا می‌زنم که

یک لیوان آب بیاره و خودم هم سرم رو پایین انداخته به سمت اتاقم پا تند می‌کنم.

قبل از این که وارد اتاقم بشم مامان لیوان آب به دست از آشپزخونه خارج می‌شه. هم زمان که داره اشک‌هاش رو با گوشه روسریش می‌گیره می‌گه:

- برو لباست رو عوض کن تا اذیت نشه.

نگاهم لحظه ای چشم‌های اشکی مامان رو رصد می‌کنن و بدون هیچ حرفی وارد اتاق می‌شم. دستکش‌های مخصوص موتور سواریم رو که تا وسط

انگشت‌هام بیشتر نیستن رو در می‌آرم و پرتش می‌کنم گوشه‌ی اتاق.

با برداشتن لباس‌هام وارد حموم می‌شم تا بعد از اون همه موتور سواری وعرقی که نشسته روی تنم یه دوش بگیرم. روبه‌روی آینه حموم نگاهی به خودم

می‌ندازم. موهای مدل سون، چشم‌های قهوه‌ای، ابروهای پر پشت و قهوه‌ای که فقط کمی تمیز شده، ترکیب صورت تقریباً مردونه و هیکلم هم مردونه و

چهار‌شونه. چهارشونه بودن و ته چهره مردونه‌ام رو از پدرم به ارث بردم؛ پدری که با یک تصمیم اشتباه توی چند ماهگی از دستش دادم و چیزی ازش

نمی‌دونم به جز یک اسم و چند تا عکس.

حمید سبحان دانشجوی سال پنجم پزشکی که با یک تصمیم نا به جا خودش رو از بین برد و زن و بچه‌ش تک و تنها موندن توی این دنیای بی‌رحم.

دنیای نامرد، دنیایی که پر از سیاهیه و همه رو به سمت سیاهی و تباهی می‌کشه.

زیر دوش آب قرار می‌گیرم و با نشستن قطرات آب روی بدنم چشم‌هام رو می‌بندم و فکرم رو از آدم‌ها و اتفاقات گذشته و اطرافم آزاد می‌کنم. دیگه کسی

برام ارزش نداره، شاید یک زمانی می‌خواستم دلیل کار پدرم رو بدونم ولی الان دیگه برام هیچ اهمیتی نداره! یعنی فقط پدرم نیست، دیگه دلیل کارهای

هیچ کس برام مهم نیست.

با پوشیدن شلوار و تی‌شرت از حموم خارج می‌شم و دوباره توی آینه به خودم نگاه می‌کنم. هر چی بیشتر نگاه می‌کنم کمتر تفاوتی رو حس می‌کنم و

هنوز هم همون کیایی که بودم هستم. علاقه‌ای به پوشیدن لباس‌های دخترونه ندارم ولی به خاطر سفارش مامان مجبوراً دوباره توی لباس‌هام می‌گردم و

یک تاپ پیدا می‌کنم. این شاید بتونه کمی من رو به اونی که مامان می‌خواد شبیه کنه. به خاطر موهام شاید از کیا بودن در نیام ولی به خاطر تاپی که

پوشیدم شاید کمی شبیه نوه حاج‌خانوم بشم.

دستی بین موهای خیسم می‌گردونم و از اتاق خارج می‌شم. کنار مادربزرگ و روبه‌روی مادرم می‌نشینم. مادربزرگ هم بعد از تموم کردن حرفش با مامان،

دستم رو توی دستش می‌گیره و چشم‌‌‌های نگرانش رو بهم می‌دوزه:

- نفس، چرا این‌جوری می‌کنی؟ می‌خوای پدرت ناراحت باشه از دستت؟ می‌خوای عذابش بدی؟

دهن باز می‌کنم تا بگم« مگه دارم چیکار می‌کنم؟ » که مامان پیش دستی می‌کنه:

- من قبلاً باهاش اتمام حجت کردم.

به ثانیه نمی‌رسه که ابروهای مادربزرگ توی هم گره می‌خورن:

- یعنی چی اتمام حجت کردم مریم؟ این چه حرفیه می‌زنی؟ خودت ناراحت نمی‌شی اینجوری می‌بینیش؟ حرف‌های مردم عصبیت نمی‌کنه؟ حالا همه‌ی

کارهاش به کنار موتور سوار شدنش رو کجای دلم بذارم؟

نفسی عصبی می‌کشه و دوباره با همون لحن تند و سریعش حرف‌هاش رو از سر می‌گیره:

- چرا بهش نمی‌گی به‌خاطر رفتارش، لباس پوشیدنش و موتور سواریش، چند تا از همسایه‌ها بهت اعتراض کردن؟ هان؟ چرا نمی‌گی؟ چرا نمی‌گی که

صاحب خونه جوابتون کرده و باید خونه‌تون رو عوض کنین؟

مامان سرش رو شرمنده پایین می‌ندازه:

- قبلاً هم براتون توضیح دادم...

مادربزرگ عصبی می‌شه و دادش می‌پیچه توی کل خونه:

- یعنی تو زورت به یه دختر نمی‌رسه؟ دو روز دیگه بلایی سر این دختر اومد می‌خوای چه جوری تو چشم‌های حمید نگاه کنی؟

پس اومده من رو ارشاد کنه! با کشیدن اخم‌هام توی هم، دستم رو از دستش خارج می‌کنم و با گفتن« با اجازه » می‌رم توی اتاقم. همون توی اتاق باشم

بهتر از اینه که بخوام باهاش بحث کنم. به علاوه مامان هم دوست نداره که با مادربزرگ بد حرف بزنم و بهم گوشزد کرده که اگه خارج از چهارچوب‌هاش

عمل کنم دیگه حق آوردن اسمش رو ندارم.

سمت کمدم می‌رم و لباس‌های کثیفم رو جدا می‌کنم تا بعد از رفتن مادربزرگ بشورمشون. با این وضعیتی که پیش اومده معلومه که بیشتر از نیم ساعت

اینجا نمی‌مونه.

برای پر کردن وقتم کف اتاق دراز می‌کشم و اینترنت گوشیم رو روشن می‌کنم. یه سری حرف‌ها مدام توی مغزم دارن جا‌‌به‌‌جا می‌شن، من فقط دارم

کارهایی رو که دوست دارم انجام می‌دم، همین! نه به کسی ضرر می‌رسونم، نه خلافی می‌کنم. فقط دارم از قیافه و هیکل پسرونه‌م استفاده می‌کنم تا

اونجوری که می‌خوام زندگی کنم.

مامان هم روزهای اول باهام مخالفت می‌کرد ولی وقتی دید زورش بهم نمی‌رسه بی‌خیال مخالفت شد و فقط دو تا شرط گذاشت یکی این که از

چهارچوب‌هایی که برام گذاشته خارج نشم و طبق ساعت برم و برگردم. دوم هم این که کلاس رزمی هام رو مرتب پیگیری کنم تا بتونم از خودم

محافظت کنم. الان یک سال از اون قرار می‌گذره و مشکلی هم پیش نیومده.

نگاهی به واتساپم می‌ندازم. گروه« چهار تفنگ‌دار » چند تا پیام اومده. معلوم نیست باز دارن سر چی حرف می زنن. پیام‌ها رو باز می‌کنم. اولین پیام مال

سیاوشِه که گفته حوصله استاد بدعنق زبانش رو نداره و باید تا چند ماه دیگه بتونه کامل انگلیسی صحبت کنه. بعد از کلی فحش دادن به استاد زبانش

آخرکاری جمیعاً به این نتیجه رسیدن که باید موسسه‌ش رو عوض کنه. پیام‌ها رو رد می‌کنم و می‌آم پایین‌تر تا می‌رسم به قسمتی که در مورد کوهنوردی

گفتن ولی هر چی می‌خونم چیزی در مورد روز و مکان نگفتن. انگشتم روی صفحه کلید می‌ره و می‌نویسم:

- ایول کوهنوردی؛ حالا کجاست و کِی؟

اسم هر سه تاشون هم زمان درحال تایپ بودن رو نشون می‌ده و پیام هر سه با هم می‌رسه:

- کدوم گوری بودی گوساله؟

چه اتحادی! هر سه نفر یک جمله رو نوشتن! می‌دونم الان دقیقاً قیافه‌هاشون چه شکلیه و از قال گذاشتنشون چقدر فحش خوردم. لبخندی روی لبم

می‌نشونم و تایپ می‌کنم:

- دنبال فضول می‌گشتم... خف بمیرین بابا درست جواب بدین. کی و کجا؟

ایمان در حال تایپه و چند ثانیه بعد پیامش می‌رسه:

- تو بگو سیا.

سیاوش شکلک خنده می‌فرسته:

- به من چه؟ ماهی تو بگو.

حالا می‌دونن من عاشق ورزش و کوهنوردیم، دارن اذیت می‌کنن. لبخند روی لبم پر رنگ‌‌ تر می‌شه و می‌نویسم:

- بی‌شرفا یکیتون جواب بدین دیگه.

بازم سکوت و کسی جواب نمی‌ده، با این هماهنگی از قبلشون عصبیم می کنن:

- هوی یابو مگه با تو نیستم؟ جواب بده دیگه.

عادت دارن به این مدل حرف زدنم و بالاخره بعد از پنج دقیقه هر سه تاشون شروع می‌کنن به تایپ و هر کدوم فحش‌های رنگا‌وارنگ مخصوص به

خودشون رو تقدیمم می‌کنن. بالاخره بعد از کلی یکی به دو کردن، ماهان به حرف می‌آد:

- جمعه، بابا کوهی.

لبخند روی لبم که از ناامیدی ماسیده بود دوباره جون می‌گیره:

- می‌‌مردی از اول بگی این‌رو؟! دو ساعته علافمون کردی.

شکلک خنده می‌فرسته:

- وقتی وسط برنامه ول کردی رفتی حقت نبود اصلاً خبرت کنیم.

با شنیدن صدای خداحافظی مادربزرگ، از روی زمین بلند می‌شم و بعد از پرت کردن گوشیم روی تخت، از اتاقم خارج می‌شم. با چند قدم خودم رو به

سالن می‌رسونم و تکیه به اپن منتظر مامان می‌مونم.

بعد از بسته شدن در حیاط، زیاد طول نمی‌کشه تا وارد خونه بشه. با گرفتن نگاهش ازم به سمت آشپزخونه می‌ره. می‌دونم به‌ خاطر کارهام از دستم

ناراحته و حالا هم که معلومه مادربزرگ کلی پرش کرده. دنبالش می‌رم و با اخم‌های درهم رفته می‌گم:

- مادر جون چی می‌گفت؟ چرا صاحب‌خونه جوابمون کرده؟ وقتی اجاره‌ش رو به موقع می‌گیره، دیگه چه مرگشه؟

استکان‌های کثیف رو به دست می‌گیره و مشغول شستنشون می‌شه. صدای دلخورش جواب می‌ده:

- همه چیز که اجاره نیست بچه جون!

کنارش به سینک تکیه می‌دم:

- پس چی؟

استکان توی دستش کمی فشرده می‌شه که از چشمم دور نمی‌مونه و حالا علاوه بر دلخوری اخمی توی صورتش نمایان می‌شه:

- همسایه‌ها اعتراض کردن.

ابروهام رو با تعجب می‌دم بالا:

- به چی؟ از ما ساکت‌تر پیدا می‌شه تو این محل؟! به چیمون اعتراض کردن؟

حرکت دستش روی استکان متوقف می‌شه؛ با نگاه جدیش توی چشم‌هام خیره می‌مونه:

- به همون چیزی که مادر‌‌جون گفت، به کارهات، رفتارت، به آبروریزی‌هات... همه می‌ترسن که دختر‌هاشون از تو الگو بگیرن.

من نمی‌فهمم مگه من دارم چی‌کار می‌کنم که از نظر این مردم آبروریزی محسوب می‌شه؟!

از فضولی‌ها و دخالت‌هاشون عصبی می‌شم. زندگی من به خودم مربوطه و به کسی هم اجازه‌ی دخالت و تعیین تکلیف نمی‌دم. صدام رو می‌ندازم روی

سرم :

- بیخود کردن به خودشون اجازه‌ی دخالت تو کار ما رو دادن، اگه جرأت دارن به خودم بگن تا حالیشون کنم.(...) ها.

با شنیدن فحشی که می‌دم مامان استکان دستش رو توی سینک پرت می‌کنه و صدای عصبیش گوشم رو پر می‌کنه:

- نفس! جلو چشمم نباش، برو تو اتاقت؛ سریع.

بلافاصله بعد از گفتن حرفش، ازم رو می‌گیره و با تکیه دادن دست‌هاش به لبه سینک، سرش رو پایین می‌ندازه.

می‌دونم که الان خیلی عصبیه و وقت حرف‌زدن نیست، نفسم رو عصبی بیرون می‌فرستم و بدون هیچ حرفی به سمت اتاقم می‌رم. هنوز وارد اتاقم نشدم

که صدای درد دارش رو می‌شنوم:

- خدایا من از دست این دختر چیکار کنم؟ این دختره یا بلای جون؟!

***

هنوز گوشیم لرزیدن رو شروع نکرده که از خواب بیدار می‌شم و با دیدن اسم 《 کتونی 》روی گوشیم اول صبحی فحشی نثار ارواح هفت جد و آبادش

می‌کنم و تماس رو وصل می‌کنم:

- ها؟ چته؟

با حرص می‌گه:

- ها چیه بزغاله؟ چرا نیومدی سر کلاس، هفته بعد میان ترمه، می‌خوای چیکار کنی؟

دستی به صورتم می‌کشم وبرخلاف میلم توی جام می‌نشینم:

- بیام سر کلاسش چی‌کار؟ مگه نمی‌خواد دوباره سرش رو بندازه پایین ودرس بده؟ مرتیکه‌ شعور نداره وقتی باهاش حرف می‌زنی، سرش رو بلند کنه

ببینه کیه داره باهاش حرف می‌زنه! من نمی‌دونم توی مسیرش به در و دیوار نمی‌خوره‌؟

صدای کتی بین حرف زدنم، حرفم رو نصفه می‌ذاره:

- خیلی خب! نخواستیم بیای سر کلاس خجسته‌ی بدبخت، پاشو بیا یه ساعت دیگه سالن داریم.

دستی بین موهام می‌کشم و از جام بلند می‌شم:

- ای بمیری که همیشه بد موقع زنگ می‌زنی خواب‌های آدم رو به هم می‌ریزی.

صدای غرغر کردنش با حرص قاطی می‌شه:

- یه بار نشد زنگ بزنم، مثل آدم پاشی بیای، الانم دیرم شده، فعلاً.

بدون این‌ که منتظر جوابم بمونه تماس رو قطع می‌کنه. کج‌خندی می‌زنم به حالش و با پرت‌ کردن گوشیم روی تخت بلند می‌شم.

بعد از شستن دست و صورتم و خوردن صبحانه، مقابل کمد دیواری قرار می‌گیرم و در سفید رنگ چوبیش رو باز می‌کنم. هر چی تو کمد چشم می‌گردونم

چیزی برای پوشیدن پیدا نمی‌کنم. لعنت به این دختر بودن! حالا چی باید بپوشم؟

با عصبانیت به مانتوی سورمه‌ای و مقنعه‌ی مشکی کنارش چنگ می‌زنم و روی تخت پرتشون می‌کنم. بالا سر لباس‌ها می‌ایستم؛ گوشه‌ی لبم رو به دندون

می‌گیرم و با چشم‌های ریز‌‌شده نگاهشون می کنم. هر چی بیشتر نگاه می کنم، هیچ تصمیمی برای پوشیدنشون ندارم. دست‌هام رو به کمرم می‌زنم و با

پایی که باهاش روی زمین ضرب گرفتم، به لباس‌ها خیره می‌شم. در آخر پوفی می‌کشم و دوباره برمی‌گردم سمت کمدم و لباس های پسرونه‌م و باندِ

کشیم رو برمی‌دارم.

بعد از پوشیدن لباس‌هام، روبه‌روی آینه موهام رو با ژل حالت می‌دم و با چپوندن مانتو و مقنعه توی کیفم به سمت در خروجی حرکت می‌کنم.

استارت می‌زنم و می‌خوام از حیاط خارج بشم که لحظه‌ی آخر مامان از پشت سر صدام می‌زنه. می‌ایستم و با گذاشتن پام روی زمین موتور رو نگه

می‌دارم:

- بله مامان، چیزی شده؟

خودش رو بهم می‌رسون:

- عصر زود برگرد باید وسایل رو بسته‌بندی کنیم.

عینکم رو از چشم‌هام بر‌می‌دارم و به طرفش بر‌می‌گردم:

- حالا جدی می‌خوای خونه رو عوض کنی؟

با ابروهای درهم گره‌خورده دست‌هاش رو توی جیب مانتوش جا می‌ده:

- مگه چاره‌ی دیگه‌ای هم برام گذاشتی؟ چی‌کار می‌تونم بکنم؟

کیفش رو روی شونه‌ش جابه‌جا می‌کنه و زودتر از من از خونه خارج می‌شه.

بعد از پارک‌ کردن موتورم، وارد پارک نزدیک دانشگاه می‌شم و پشت ساختمان سرویس بهداشتی جایی که دید نداشته باشه، سریع مانتوم رو تنم می‌کنم

و مقنعه رو به سر می‌کشم.

نگاهی به سردر دانشگاه می‌ندازم و با کشیدن پوفی وارد می‌شم. ناراضی از وضعیتم، کیفم رو با حرص روی دوشم می‌ندازم و به سمت سالن ورزشی قدم

برمی‌دارم. وارد سالن که می‌شم، کتی از چند متری با جیغ جیغ به طرفم می‌آد.

- خُل‌مغز کجا بودی؟

می‌رسم بهش که با دیدن قیافه‌م پقی می‌زنه زیر خنده:

- چته بابا یعنی اینقدر لباس دخترونه پوشیدن روی اعصابته؟!

خیلی خوب من رو می‌شناسه و می‌دونه که الان چمه. با اخم‌های در‌هم و ساییدن دندون‌هام روی هم می‌گم:

- یه چیزی بیشتر از خیلی؛ وحشتناکه! مزخرفه!

با هم، هم‌قدم می‌شیم و چشم‌هاش ریز می‌شن روی لاک ناخون‌هاش:

- چه خبر؟ کجا بودی یه مدته نیستی؟

توی یک لحظه با دیدن توپ والیبالی که داره به سمتمون می‌آد و مستقیم به سمت صورت کتی می‌ره و اونم که اصلاً حواسش نیست.کمی خودم رو به

سمت کتی می‌کشم و ضربه‌ای به توپ می‌زنم که توپ به سمت دیگه‌ی زمین می‌ره. صدای سوت کشیدن یکی از بچه‌های کلاس بلند می‌شه و کتی هم

سرش رو بلند می‌کنه و بالاخره نگاه از ناخن‌های سرخش می‌گیره:

- چی شد کیا؟

- هیچی، توپه داشت می‌خورد به دماغت که حیفش کردم.

مشتی حواله بازوم می‌کنه:

- بی‌شعورِ حسود.

بعد هم دستی به بینی عروسکیش می‌کشه که خنده‌م می‌گیره. عالم و آدم می‌دونن چقدر خرج عمل بینیش کرده و حالا کافیه یه چیزی محکم بهش

بخوره تا به فنا بره.

با هم به سمت رختکن می‌ریم و مشغول عوض کردن لباس‌هام می‌شم. مقنعه و مانتوم رو در آوردم که آرزو وارد رختکن می‌شه. دستم به سمت دکمه

بالایی پیراهنم می‌ره و قبل از این که بتونم دکمه رو باز کنم، آرزو خودش رو توی بغلم می‌ندازه:

- کجا بودی این مدت، دلمون واست تنگ شده بود؟

دختره‌ی احمق فکر کرده که نمی‌دونم به خاطر شباهتم به دوست پسرش اینجوری پریده بغلم! اونم به بهانه‌ی غیبت دو هفته‌ایم! محکم دستش رو دور

کمرم حلقه کرده و به خاطر کوتاه بودن قدش سرش روی سینه‌امه. بعد از چند ثانیه که گذشته هنوز سفت چسبیده بهم. دستش رو از دورم باز می‌کنم و

با به عقب هول دادنش به حالش نگاه می‌کنم، انگار اصلاً اینجا نیست!

- هوی، یابو! کجایی؟ خوش گذشت؟

گیج سرش رو به طرفین تکون می‌ده به معنای این‌‌‌که منظورم رو نفهمیده. دستم روی دکمه پیراهنم قرار می‌گیره ولی منصرف می‌شم و پوفی می‌کشم و

رو به آرزویی که هنوز اینجا ایستاده و گیج ‌و منگ نگاهم می‌کنه دستی تو هوا تکون می‌دم:

- برو بیرون می‌خوام لباسم رو عوض کنم.

قیافه‌ش جمع می‌شه و می‌گه:

- چیکارت دارم خب عوض کن!

- صد تا پسر اینجا وایساده باشن عوض می‌کنم ولی جلوی تو یکی نه. برو بیرون.

رو به کتی می‌گم:

- کتی این رو بفرست بیرون می‌دونی که اعصاب ندارم می‌زنم ناکوتش می‌کنما.

کتی به طرف آرزو می‌ره و من پشت بهش دکمه‌هام رو باز می‌کنم و وقتی از بیرون رفتنش مطمئن می‌شم از تنم خارجش می‌کنم.

لباس‌هام رو که تعویض می‌کنم کتی کنارم می‌ایسته.

خم می‌شم بند کفش‌هام رو ببندم:

- کتونی این چش بود باز هوایی شده؟

دست به سینه می‌شه:

- اولاً که کتونی و مرض؛ بعدشم یه هفته‌ست بنیامین محلش نمی‌ذاره، اینم کلاً تو لاک خودشه.

کمر راست می‌کنم:

- پس بگو چشه باز اومده طرف من. یکی دیگه بهش سرویس نمی‌ده من باید جورش رو بکشم.

با هم می‌رسیم به در رختکن و کتی می‌گه:

-حالا تو چرا اینجوری زدی تو پرش؟ خو لباست رو عوض می‌کردی دیگه.

برمی‌گردم طرفش و صورتم رو جمع می‌کنم:

- من جلو هر کسی لباس عوض کنم جلو این نمی‌کنم. ندیدی چه جوری داشت نگاهم می‌کرد؟ بدتر از صد تا پسر هیز چشم‌هاش کارمی‌کنه. حالمم بهم

زد، دختره‌ی چندش می‌دونه بدم می‌آد بعد هر بارم که می‌بینتم بغلم می‌کنه.

سری تکون می‌ده و باهم پشت تور قرار می‌گیریم.

به خاطر شخصیتم زیاد با دخترها کنار نمی‌آم و تنها دختری که حکم دوست رو برام داره کتیه که اونم چیزهایی که روشون حساسم رو رعایت می‌کنه.

تنها دختری که اجازه داره منو بغل کنه کتیه.

***

با صدای زنگ گوشیم بلند می‌شم و برای چند ثانیه گیج ‌و منگ توی جام می‌نشینم. به خاطر دیر خوابیدن، به شدت خوابم می‌آد ولی دستی توی موهام

می‌کشم و بلند می‌شم.

تلو‌تلو خوران تا دستشویی می‌رم. آبی به دست و صورتم می‌زنم و توی آینه به چشم‌های ریز شده از کم خوابیم نگاه می‌کنم.

پوفی می‌کشم و وارد آشپزخونه می‌شم. از بین وسایل بسته بندی شده نمی‌تونم ماهی‌تابه رو پیدا کنم و بی‌خیال خوردن تخم‌مرغ می‌شم. یک راست سر

یخچال می‌رم. با برداشتن خامه و عسل کف آشپزخونه روی موکت می‌نشینم و مشغول خوردن صبحانه می‌شم. لامپ اتاق مامان روشن می‌شه و چند ثانیه

بعد صدای در اتاقش می‌آد. به خاطر کارش خیلی خسته می‌شه و نمی‌خواستم بیدارش کنم ولی برخلاف تمام تلاشی که کردم، سر و صداها از خواب

بیدارش کرده و حالا با بدخواب شدنش دیگه خوابش نمی‌بره.

آخرین لقمه رو دهنم می‌ذارم و از جام بلند می‌شم. برای آماده شدن نیم ساعت وقت دارم، پس وارد اتاقم می‌شم.

با لرزش گوشیم روی تخت و نمایان شدن اسم ایمان گوشی رو قطع می‌کنم و بلافاصله با برداشتن بطری آب از خونه می‌زنم بیرون. تا کنار پارک نزدیک

خونه‌مون که باهاشون قرار دارم رو پیاده می‌رم. هوا هنوز گرگ ‌و میشه ولی ماشین ایمان رو تشخیص می‌دم و به سمتش می‌رم. در رو باز می‌کنم و با

دیدن آتاناز که کنار سیاوش نشسته و دست سیا هم دورشه، با قیافه جمع شده در رو سریع می‌بندم. با این اوصاف معلومه دوست دخترهاشون رو هم

آوردن. این بار در جلو رو باز می‌کنم:

- چرا بهم نگفتین دخترها هم هستن؟ ایمان که پشت فرمونه به طرفم برمی‌گرده و دستش رو روی فرمون می‌ذاره و با لحن شیطونی می‌گه:

- گفتن و نگفتنش چه فرقی داشت وقتی با کسی جوش نمی‌خوری؟ نکنه کسی رو زیر سر داری بهمون نگفتی کلک؟

پشت بند حرفش هم، خودش و ماهان بهم چشمک می‌زنن. عصبی پوفی می‌کشم و می‌خوام در رو ببندم که ماهان در رو نگه می‌داره:

- چی شد؟ نمی‌آی؟

دستم رو روی لبه در می‌ذارم؛ به سمتش خم می‌شم و مستقیم توی صورتش می‌گم:

- می‌دونی که نمی‌آم.

اشاره‌ای به آتاناز و سیا می‌کنم:

- مخصوصاً با این ماشین!

کمر راست می‌کنم برم که لحظه آخر ماهان دستم رو می‌کشه و با خنده می‌گه :

- کجا می‌ری؟ وایسا زنگ زدم سارینا بیاد دنبال آتاناز.

به طرفش برمی‌گردم و دندون‌هام رو روی هم می‌سابم:

- مرض داشتین از اول بگین سارینا بره دنبالش؟ حتماً باید اینجا زنگ بزنید بیان دنبالش؟

چشمکی می‌زنه و اول صبحی صدای خندیدنش توی محله خلوتمون می‌پیچه که حتی گربه‌هاش هم خوابن!

- می‌خواستم ببینم بعد از این همه مدت با ما گشتن هنوز هم پاستوریزه‌ای یا نه ولی مثل این‌که تو اصل اسکولی؛ آبی ازت گرم نمی‌شه.

از دستش می‌کشم که خودش بلند می‌شه:

- حالا که مطمئن شدی من تغییر رویه ندادم بشین عقب تا جونتم درآد.

سرجاش می‌نشینم و ماهان هم روی صندلی عقب ماشین جا می‌گیره:

- حالا چرا من رو فرستادی عقب، خودت عقب نمی‌شینی خان والا؟

با گذاشتن هندزفریم توی گوشم، صورتم رو جمع می‌کنم و می‌گم:

- چون حالم بهم می‌خوره از صندلی‌های عقب.

به وضوح متوجه توی هم رفتن اخم‌های سیاوش و آتاناز می‌شم؛ بالاخره کم توهینی که بهشون نکردم! هر وقت خلقم تنگ بشه‌، اختیار زبونم رو هم از

دست می‌دم.

سیاوش خم می‌شه جلو و می‌خواد چیزی بگه که ماهان دستش رو روی بازوش می‌ذاره و ساکتش می‌کنه.

ایمان استارت می‌زنه:

- یکم اون وامونده رو کنترل کن، چته باز اول صبحی؟

توی چشم‌هاش براق می‌شم:

- یعنی نمی‌دونی چمه؟ چند بار گفتم یه جا که می‌خوایم بریم این عروسک‌هاتون رو دنبالمون راه نندازین؟

ایمان توی آینه به سگرمه‌های توی هم آتاناز نگاه می‌کنه:

- دیگه سخت می‌گیری کیا... یکم شل کن. خبری نیست که سه تا دخترن که باهامون میان کوه، همین!

می‌خوام جوابش رو بدم که به سر خیابون می‌رسیم؛ دستش ‌رو‌ به معنای سکوت بالا می‌آره و بعد رو به آتاناز می‌گه:

- آتا، بچه‌ها اومدن پیاده می‌شی؟

آتاناز گره ابروهاش ‌رو بیشتر می‌کنه:

- ایمان، این چرا اینقدر بدخلقه؟ می‌خواین ما نیایم؟

- نه عزیزم، این رو الان حلش می‌کنم، تو پیاده شو با دخترها بیا.

دست سیا به سختی شل می‌شه و آتا پیاده می‌شه. با سوار شدنش به ماشین سارینا، ایمان تک بوقی می‌زنه و پاش رو روی گاز فشار می‌ده. به خاطر یک

‌دفعه گاز دادنش خط لاستیک روی جاده می‌مونه. ماشین سارینا هم پشت سرمون سپربه‌سپر می‌آد.

نگاهم به اخم‌های در همه سیاوشه و دارم آهنگ گوش می‌دم که ایمان به حرف می‌آد و به وضوح جدی شدنش رو متوجه می‌شم.

- کیا، یکم خودت رو کنترل کن. این چه طرز حرف زدن با بچه‌ها بود؟!

هندزفری رو از گوشم در‌ می‌آرم و توی جام به سمتش می‌چرخم:

- مگه نمی‌دونید چشم دیدنشون رو ندارم، خب بهم می‌گفتین نیام تا خودتونم راحت باشین!

《راحت باشین》 رو با لحن خاصی می‌گم و با پوزخندی روم رو ازش می‌گیرم و به بیرون خیره می‌شم. ایمان هم مثل همیشه فقط به یک تذکر بسنده

می‌کنه.

دیگه کم‌کم هوا روشن شده و به بابا کوهی رسیدیم. بی‌حوصله دست می‌برم سمت دستگیره و می‌خوام پیاده بشم که صدای ماهان مانع پیاده شدنم

می‌شه:

- کیا، امروز رو خراب نکن. بذار هم به تو خوش بگذره، هم به ما.

با اخم‌های تو هم سری به معنای " باشه " تکون می‌دم و پیاده می‌شم. هنوز چند قدم بیشتر از ماشین دور نشدیم که دویست‌و‌شیش مشکی رنگ سارینا

هم متوقف می‌شه. بدون توجه بهشون به سمت پله‌ها می‌رم و صداشون رو از پشت سرم می‌شنوم که با هم سلام و احوال‌ پرسی می‌کنن. بدون این‌که

بهشون اهمیتی بدم پام رو روی اولین پله می‌ذارم که صدای دلخور نارین، ماهان رو مخاطب قرار می‌ده:

- ماها، کیا چشه باز؟

ماهان می‌رسه بهم و دستش رو روی بازوم می‌ذاره و متوقفم می‌کنه:

- چیزیش نیست، یکم ناخوش احواله.

بعد رو به من می‌گه:

- مگه نه کیا؟

نگاهم رو از چشم‌های آبی سیرش می‌گیرم و قدم دیگه‌ای برمی‌دارم:

- درسته حالم خوش نیست. ولی بیشتر از یکم.

این‌بار دیگه ماهان بازوم رو می‌کشه:

- کجا می‌ری؟ یه دقیقه وایسا تا بقیه هم برسن با هم شروع کنیم.

نفسم رو با صدا بیرون می‌فرستم و پشت بهشون می‌ایستم. یقه کاپشنم رو بهم نزدیک می‌کنم و زیپ نصفه‌ش رو بیشتر بالا می‌کشم. دست‌هام رو توی

جیبم می‌ذارم و منتظر می‌مونم.

با شنیدن صدای سیاوش که می‌گه بریم، دیگه منتظر نمی‌مونم و راه می‌افتم. بچه‌ها دوبه‌‌دو با هم راه می‌افتن و صدای خنده‌های ریز دخترها با صدای

خنده‌های بلند پسرها مخلوط می‌شه.

نیم ساعته که داریم راه می‌آیم و به خاطر دخترها مجبور شدیم چند بار وسط مسیر بایستیم. حالا نه این که قبلش هم خیلی راه می‌اومدن! عین میمون

درختی از بازوی بچه‌ها آویزون بودن.

هنوز نصف مسیر رو بیشتر نیومدیم ولی باز هم به خاطر سرکار علیه‌ها بین راه ایستادیم. سیا و آتا روی نیمکت فلزی سبز رنگ نشستن و سر آتا روی

شونه‌ی سیاوشه. ایمان نشسته لبه پله و سارینا روی پای ایمان نشسته. ماهان و نارین هم کمی دورتر از ما و پشت بهمون ایستادن و دارن حرف می‌زنن.

رو از هر سه تا گروه می‌گیرم که درگیر حرف‌ها و ادا و اصول خاص خودشونن. بهشون پشت می‌کنم و رو به شهر دست‌هام رو از دو طرف باز می‌کنم. با

بستن چشم‌هام و نفس عمیق کشیدن، هوای پاک رو وارد ریه‌هام می‌کنم.

به خاطر رشته‌م که تربیت‌بدنیه و چند ساله انواع ورزش‌ها رو کار می‌کنم؛ کوهنوردی هم جز برنامه ثابتمه حتی اگه هر هفته نشه دو هفته یک بار رو

حتماً باید بیام؛ مشکلی از لحاظ بالا اومدن نداشتم و مثل این دخترهای سوسول که هنوز دو تا پله نیومده غش کردن، نیستم.

چند ثانیه‌ست چشم‌هام بسته‌ست و کمی هم احساس سرما می‌کنم ولی اونقدر هوای صبح رو دوست دارم که نمی‌خوام از حس نابش بیرون بیام و زیپم

رو بالا بکشم. نفس عمیق دیگه‌ای می‌کشم که عطر شیرینی توی بینیم می‌پیچه و بلافاصله زیپم به بالا کشیده می‌شه. تعجب می‌کنم، این عطر حتی

شبیه سلیقه هیچ‌کدوم از دخترها هم نیست! مچ دستی که ثابت مونده رو زیپم رو سریع و محکم توی دستم می‌گیرم؛ با باز کردن چشم‌هام به طرف

صاحب دست برمی‌گردم. به محض باز شدن چشم‌هام؛ چشم‌توچشم دختر چشم سبزی می‌شم که با یه لبخند ملیح داره بهم نگاه می‌کنه. با ابروهای گره

خورده تو هم و صدایی جدی بهش می‌توپم:

- شما کی باشی که دستت خورده به لباس من؟

دختر چشم سبز بلند می‌خنده و موهای ریخته شده توی صورتش رو کنار می‌زنه؛ بلافاصله هم صدای خنده بقیه بلند می‌شه. متعجب به سمتشون

برمی‌گردم و سری به معنای چی شده تکون می‌دم که ایمان خنده‌اش رو جمع می‌کنه و می‌گه:

- تو که تیز بودی، از کی اینقدر گیج شدی که ما نفهمیدم؟

باز هم منظورش رو نمی‌فهمم. با حالت سوالی رو به ماهان می ایستم و دست‌هام رو توی جیب‌هام فرو می‌برم:

- ماها بگو؟ چی شده که اینقدر خنده داره؟ بدون اجازه دست زدن یه غریبه به من کجاش خنده داره؟

قدمی به سمتم برمی‌داره و می‌گه:

- اولاً که غریبه نیست؛ دوست نارینه و از پایین تا اینجا رو هم باهامون بالا اومده.

بین حرف زدنش ابروهام رو با تعجب بالا می‌دم و می‌گم:

- پس چطور من ندیدمش؟!

نارین با عشوه می‌خنده:

- چون از قافله جلو بودی و حواستم اصلاً به دختر شاه پریون نبود.

دختر شاه پریون! برمی‌گردم سمتش و توی صورتش دقیق می‌شم. چشم‌های سبز و مژه‌های تاب دار، لب هایی که بدون آرایش هم زیباست، پوست سفید

و دماغ عملی! دختر ر‌و‌به‌رو نگاه سبزش رو به زمین می‌دوزه و با نوک کفشش، با سنگ‌ریزه‌های زیر پاش بازی می‌کنه. این حالتش یعنی مثلاً معذب شده!

نگاه براق شده‌ام رو ازش می‌گیرم، پوزخندی می‌زنم؛ به سمت پله‌ها راه می‌افتم و با تمسخر می‌گم:

- هِی دختر شاه پریون، هر کاری می‌کنی بکن ولی به من نزدیک نشو.

با گفتن جمله‌م، صدای ناراحت و لوس نارین روح و روانم رو اذیت می‌کنه:

- ماها، می‌بینی چیکار می‌کنه؟ مگه قرار نشد باهاش حرف بزنی؟

ماهان دستش رو پشت کمر نارین می‌ذاره و باگفتن هیس، سمتش خم می‌شه. نگاه ازشون می‌گیرم و پله ها رو بالا می‌رم. صدای راه اومدن یک نفر رو

پشت سرم متوجه می‌شم ولی اهمیتی نمی‌دم و پله‌ها رو بالا می‌رم. یقه کاپشنم رو بالاتر می‌کشم؛ زیپ رو تا آخر بالا می‌آرم و دست‌هام رو هم تو جیب‌هام

فرو می‌برم. می‌دونم که الان دنبالم نمی‌آن، پس با خیال راحت از هوای پاک اطرافم لذت می‌برم و پله‌ها رو یکی پس از دیگری طی می‌کنم. با رسیدن به

یه جای خلوت و دیدن یک نیمکت چوبی، روش می‌نشینم تا وقتی که بقیه هم برسن. دستم رو پشت گردنم بهم گره می‌زنم و هنوز نگاهم رو بالا نیوردم

که دختر شاه پریون! نفس‌نفس زنان بهم می‌رسه و دستش ‌رو روی قفسه سینه‌ش می ذاره. بعد از چند بار نفس عمیق کشیدن، بالاخره تنفسش به حالت

عادی بر می‌گرده. چند تا سرفه می‌کنه و کنارم می‌نشینه:

- چقدر تند راه می‌ری، نفسم بند اومد.

نگاهی توی صورتش می‌گردونم و با کج شدن گوشه‌ی لبم؛ پوزخندی تحویلش می‌دم:

- مجبورت کردم دنبالم بیای؟

فاصله‌ش رو باهام کم می‌کنه:

- نه، خودم خواستم.

- نگفتم دور و برم نَپلک؟

لب‌هاش رو با زبون خیس می‌کنه:

- نه، فقط گفتی بهت دست نزنم!

ابروهام رو با تعجب بالا می‌دم:

- برای چی افتادی دنبالم؟

مماسم می‌نشینه ولی عکس‌العملی نشون نمی‌دم:

- می‌خوام بیشتر همدیگه رو بشناسیم.

به احمق بودنش می‌خندم:

- من علاقه‌ای به شناختن هرزه‌ها ندارم.

از حرفم غافلگیر می‌شه و سریع اخم صورتش رو می‌پوشونه:

- چرا توهین می‌کنی؟ کی گفته من هرزه‌ا‌م؟

دستم رو پشت سرش روی لبه نیمکت می‌ذارم و سمت صورتش خم می‌شم؛ دقیقاً توی چشم‌هاش خیره می‌شم:

- دوستِ نارین باشی، همچین قیافه‌ای هم داشته باشی و اینقدرم تو کارت خِبره باشی که از وقتی اومدی همش ناز و عشوه می‌آی، می‌خوای باور هم کنم

که هنوز دختری؟

از حرفم شوکه می‌شه؛ کمی رنگش می‌پره و به ‌تته پته می‌افته:

- داری اشتباه می‌کنی، این‌طور نیست.

دستش رو روی یقه‌ی کاپشنم می‌ذاره و با لحن پر عشوه‌ای می‌گه:

- یه فرصت بهم بده تا بهت ثابت کنم دخترم.

- اثبات نمی‌خواد، ندید می‌دونم نیستی!

پاک زده به کله‌ش دختره‌ی دیوونه! ارتباط چشمیش رو باهام حفظ می‌کنه و باز هم نزدیک‌تر می‌آد.

وقتی عکس‌العملی ازم نمی‌بینه دستش رو به صورتم نزدیک می‌کنه. دیگه با کارهاش داره حالم رو بد می‌کنه. درسته نسبت به پسرها کشش ندارم ولی

دیگه همجنس‌باز هم نیستم! من یک عنصر خنثی‌م که نسبت به هیچ گروهی کشش ندارم.

عصبی می‌شم و محکم با کف دستم به تخت سینه‌ش می‌کوبم و به عقب هولش می‌دم:

- گفتم بهم نزدیک نشو، مشکل حافظه داری؟

صورتش از درد جمع می‌شه و دست‌هاش مشت می‌شن. نگاه عصبیم رو از عرق پیشونیش و اخم‌های در‌همش می‌گیرم؛ از جام بلند می‌شم و رو به شهر