رمان ماه پیشونی به قلم هستی اسکای

ژانر: #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

ایران ابطحی در گذشته قربانی بوده. حالا ایران با تلاش خودش تونسته

به موقعیت اجتماعی بالایی دست پیدا کنه. به سختی گذشته تلخش و فراموش

کنه. با ورود جاوید نواب به زندگیش دوباره جرات تکیه کردن به مردی و پیدا می کنه.

جاوید نواب که مردی با اخلاق خاص خودش از گذشته تلخ ایران چیزی نمیدونه ولی

اتفاق های باعث میشه گذشته ایران مخفی باقی نمونه.

&ایران&

ناتوان به دیوار تکیه زدم سرم و بین زانوهام و دستام زندانی کرده ام. صدای نفس زدنش تنها چیزی بود که سکوت بینمون رو می شکست.

هنوز که هنوزه صدای عربده های مردم تو گوشم پژواک می شد. بین خورده شیشه های که روی زمین ریخته بود قدم های هیستریک برمی داشت. زیر لب با خودش کلامت نامفهومی زمزمه می کرد. روبه روم ایستاد سرم و بلند کردم نگاهم روی قامت بلند بالاش لغزید. نگاه دلخور و غمگینش و تاب نیوردم. با شرم چشم دزدیدم. چشم دوختم به سیبک گلوش که ثانیه به ثانیه بالا پایین می شد. مردم بغض داشت . دلم به خاطر بغض مردانش که از سر غیرتش بود داشت می پوکید.

مرد: چرا نمیگی اشتباه شده؟ چرا نمیگی اشتباه میکنم؟ حرف بزن بگو گلی بگو تا خودم برم بزنم تو دهن همه اشون ، بگو دروغ تا خودم تیکه تیکه کنم کسی رو که پشت ناموس من حرف مفت زده.

جوابم تموم سوال هاش شد شکسته شدن بغضم و صدای بلند هق هق هام هرچی می گذشت امید واهیش کمرنگ و گمرنگ تر می شد.

مرد: محض رضای خدا یه چیزی بگو گلی ، دارم تو برزخ دست و پا میزنم بگو خلاصم کن اخه بی مروت.

مهر سکوتی که به لب هام زده بودم باز نمی شد. برق امید چشم هاش کم سو کم سو تر شد انقدر که رنگ نگاهش کدر شد. ازم فاصله گرفت. قدم هاش دیگه محکم و استوارنبود . پاهاش روی زمین کشیده می شد. لعنت به من، با مردم چیکار کرده بودم؟!

دستش روی دستگیره در خشک شد. به در تکیه زد. صداش می لرزید. کاش ساکت می شد . کاش اینجوری با التماس صدام نمی زد. کاش من می مردم ، کاش!!!!

مرد: گلی ؟! آخ گلی قلبم داره میترکه ، آخ گلی .

به تن بی جونم تکون دادم و ایستادم. گوشه لبم ذوق ذوق می کرد. سمت چپ صورتم به خاطره سیلی که نثارم کرده بود بی حس شده بود.

- من ، من ...

هق هق هام واشکام امان حرف زدن بهم نمی دادن.

مرد : تو چی؟ تو چی گلی؟

انگشتانم و در هم قفل کردم و سعی داشتم زبون فلج شده ام و به کار بندازم.

- من نمی خواستم این جوری بشه . قسم می خورم نمی خواستم.

مرد: خراب کردی گلی ! زندگیمون و با دستای خودت خراب کردی.

با صدای بلند باز و بسته شدن در زانو هام خم شدن و روی زمین افتادم. مردم من رو ترک کرده بود. بازی که راه انداخته بودم دیگه تموم شده بودم . من باخته ام، سرم و روی کاشی های سرد گذاشتم . حالا تا اخر دنیا وقت داشتم برای خودم و زندگی از دست رفتم اشک بریزم.

هومن: کات عالی بود بچه ها ، همگی خسته نباشید.

با پشت دست اشک هام و پاک کردم . سرم و چرخوندم و به هومن که پشت مانیتور نشسته بود نگاهی انداختم. لبخند دندون نمایی بهم زد و لبخندش و با لبخند جواب دادم. هومن: ایران جان چند نمایه بسته باید ازت بگیریم بعدش می تونی بری.

- باشه مشکلی نیست.

***

عطسه ای کردم و با دستمال بینیم و پاک کردم. حساسیت فصلی بلای جونم شده بود. داخل آینه به خودم نگاه انداختم نوک بینیم قرمز شده بود. به قول هومن مثل دختر بچه ها مدام آب بینیم آویزون بود. بازم شده بودم دختر دماغوی هومن ، به خاطر تفکراتم لبخندی روی لبم نشست.

شالم و روی سرم مرتب کردم. در اتاق باز شد. سرم و روی شونه ام کج کردم به پشت سرم نگاهی انداختم. الیکا داخل شد با دیدن من مردد ایستاد. با لبخند گفتم:

- من کارم تموم شده میتونی از رختکن استفاده کنی.

جوابم شد چشم غره ی که نثارم کرد. هنوز که هنوز نمی دونستم این زن چه پدر کشتگی با من داشت . کیف و برداشم و زیر لب خداحافظی کردم و از اتاق خارج شدم.

همیشه سعی می کردم از حواشی دور اطرافم دوری کنم. ولی سر این پروژه با اینکه هومن هم حضور داشت خیلی اذیت شدم. رفتار توهین امیز الیکا یک طرف، پچ پچ های عوامل صحنه که همگی با هم اعتقاد داشتند من با پارتی نقش گرفته بودم طرفی دیگه ، از همه بدتر نگاه عجیب میثم بود که از همه بیشتر آزارم می داد.

کنار نیمکت چوبی که گوشه حیاط زیر درخت قرار داشت ایستاده بودم و با سر جواب خداحافظی عوامل صحنه رو می دادم. منتظرهومن ایستاده بودم. گردن کشیدم تا پیداش کنم. طبق معمول جماعت نسوان دوره اش کرده بودن . قد و بالای هومن و از نظرم گذروندم. کارگردان خوشتپمون این روزها به خاطر موفقیت های چشمگیرش زیادی جلو توجه می کرد. هر چند هومن با پوزخند می گفت: "این توجه ها فقط به خاطره ثروت باد اورده ی بود که تازگی ها به ارث برده بود ."

با نوک کفشم سنگ ریزه های زیر پام و شوت کردم. لرز خفیفی به خاطر سوز هوای پاییزی کردم و خودم و تو اغوش کشیدم. چشم هام و مالیدم از بس که خسته بود پلک هام سنگین شده بودن. از شیش صبح فیلم برداری داشتیم تا الان که نه شب بود. با صدای آلارم دزدگیر ماشین سرم و بالا اوردم.

هومن می خواست اور کتش و بهم بده که دستم و روی بازوش گذاشتم و مانعش شدم.

- من لباس هیچکسی و نمی پوشم مخصوصا آقایون.

هومن با لحن خودخواهی گفت:

هومن: دختر میدونی چند نفر له له این و میزنند که کتم و روی دوششون بندازم.

- من با کمال میل این افتخاره به بقیه میدم مفت چنگشون.

هومن قهقه ای زد که باعث شد توجه بقیه بهمون جلب بشه. در ماشین و برام باز کرد. تعظیم نمایشی کرد.

- بفرماید پرنسس...

پرنسس لقبی بود که از زمان دانشجویی هومن برام انتخاب کرده بود. فقط زمانی که تو جمع پرنسس صدام میزد کمی معذب می شدم هر چی هم تذکر بهش میدادم یه گوشش د و اون یکی دروازه بود.

لحظه ی کوتاهی نگاهم با نگاه میثم همبازی نقش روبه روم گره خورد. پوزخندش نشون دهنده تموم تفکراتش نسبت به من بود. دیگه به ناعادلانه قضاوت شدن عادت کرده بودم .

هومن متوجه توی هم رفتن چهره ام شد. رد نگاهم و گرفت. بدون اینکه نگاهش و از روی میثم بردار با لحن خودمانی منو مخاطب قرار داد.

هومن : عزیزم بشین دلم نمی خواد بهترین بازیگرم سرما بخوره.

از گوشه ی چشم نگاهی به چهره درهم میثم انداختم. دستای مشت شده اش نشون دهنده شدت عصبانیتش بود.

هومن از پیشنهاد دوستی میثم خبر داشت. هیچ وقت اون روز یادم نمیره. تموم راه خود میثم و جد و آبادش و مورد لطف قرار داد. فردای همون روز جلوی من کشیدش کنار و براش خط و نشون کشید و گفت خدایی نکرده ببینه حتی چشمش هرز میره کاری می کنه که این اخرین کار هنریش باشه. هیچ وقت نگاه پر از کینه ی اون روز میثم و فراموش نمی کنم. بلخره اون روز تونست جایی دور از چشمای تیز بین هومن گیرم بیاره و طبق معمول من شدم یه هرزه و تخت خواب گرم کن هومن که خوب بلد بودم تخت خواب کی رو انتخاب کنم. وگرنه به قول خودش چرا باید هومن پشت من و بگیره هومنی که آوازه رندیش گوش فلک و کر کرده.

هومن: جناب مولایی مشکلی پیش اومده؟

میثم کتش و روی صندلی عقب ماشینش پرت کرد و سرش و به دو طرف تکون داد.

میثم: نه اقای نامجو ...

پوزخنده رذیلانه ی زد با طعنه گفت:

میثم: شب خوش بگذره.

هومن: حتما می گذره. آهان راستی جناب مولایی پلان های امروزت و فردا دوباره میگریم. راس ساعت پنج می بینمتون.

ندیده ام می تونستم قایفه عصبی میثم و تصور کنم. این دفعه پنج بود که هومن از میثم می خواست پنج صبح سر صحنه حاضر بشه و چهار ساعت بعدش کنسل می کرد. عجیب پدر کشتگی با این مرد پیدا کرده بود.

روی صندلی چرم پر زرق و برق ماشین هومن نشستم و سعی کردم از نگاه کردن به میثم امتناع کنم. تا زمانی که وارد خیابون اصلی نشده بودیم به ناخون های مانیکور شدم خیره موندم.

نگاهم به خیابون های پر از ماشین تهران بود. این شهر برام پر بود از خاطرات تلخ و شیرین ، روزی که از این شهر و کشور دل کنده ام هیچ وقت فکر نمی کردم دوباره برگردم. برگردم و دوباره پا گیر این شهر دود زده بشم.

به دختر و پسر بچه ای که دست هاشون و از شیشه ماشین بغلی بیرون اورده بودن و شیطنت می کردن لبخند زدم. چقدر زود بزرگ شده بودیم. بچه که بودم همیشه آرزو داشتم زود زود بزرگ بشم انقدر که واسه هر کاری دیگه منتظر اجازه بزرگتر ها نباشم. ولی حالا دلم میخواست می تونستم برگردم به اون دوران کودکیم که بزرگترین دغدغه ام نوشتن مشق و دیکته شبم بود .

هومن: دمغی خانوم سوپر استار؟

سرم و کج کردم سمتش و شکلکی در و اوردم و گفتم

- سوپراستار، کی میره این همه راه و فعلا که به چشم همه من یه بازیگر تحمیل شده ام که با پارتی نقش میگیره.

اخمی روی پیشونیش نشوند: همه گو ...

- اِاِاِاِ، زشته هومن یکم عفت کلام داشته باش. ناسلامتی تو هنرمندی ، تو که اینجوری حرف بزنی از بقیه چه انتظاری میشه داشت. بعدشم حرفشون حقه اگه تو نبودی من باید رویای بازیگری رو می بوسیدم و میذاشتم کنار اقاهه...

هومن با حرص توپید : منم تو رو از سر چهار راه بر نداشتم بیارمت جلو دوربین، هشت ساله داری تئاتر کار می کنی. از همه مهمتر هم علمش و هم استعدادش و داری.

با محبت دستی به بازوش کشیدم : مثل این مامان ها که از بچه هاشون تعریف می کنند میمونی. هر وقت باهات حرف میزنم اعتماد بنفسم بالا میره.

دهنش و برام کج کرد: بدم میاد خودت و دست کم میگیری. حالا بیخیال در داشبورد باز کن یه پاکت داخلشه یه نگاهی بهش بنداز.

خم شدم و از داخل داشبورد پاکت نامه رو برداشتم. با دیدن چک سوم گوشه لبم و گاز گرفتم .

- کاش همه ی تهیه کننده ها مثل تو خوش حساب بودن.

پاکت سیگارش و از داخل جیب پالتوش بیرون کشید.

ابرو هاش درهم شد: الیاس هنوز باهات تسویه نکرده؟

پاکت و داخل کیفم گذاشتم و لبخند زورکی زدم : نه هنوز دو قسط آخرم و تسویه نکرده. همش به فردا و پس فردا و هفته دیگه حوالم می کنه.

فندک زد و کام عمیقی از سیگارش گرفت: مرتیکه بیشرف کل بودجه رو خورده یه آبم روش ، فردا زنگ میزنم سنگ هام و باهاش وا میکنم.

خود هومن معرفم بود برای بازی تو سریال الیاس ، نقش اول نبودم. ولی بازم کم کم شناخته شدم. دست مزد آنچنانی نسبت به بقیه نمی گرفتم ولی همون چند میلیون هم برای زندگی من و مشکل هام چاره ساز بود البته اگه فقط باهام تسویه می کردند.

- مرسی هومن، نمی دونم تو رو نداشتم چیکار می کردم.

هومن: با آژانس این ور اون ور می رفتی. دختر تو چرا ماشین نمی گیری؟

لبخند زدم و چشمکی هم چاشنیش کردم : تو هستی دیگه ، کجا راننده مفتی و خوش تیپی مثل تو پیدا می کنم.

نیشخند زد: تو ذات پدر پدرس...

جمله اش و کامل نکرد: کم و کسری هست بگو؟

من عاشق همین توجه هاش بودم.

به کیفم چنگ انداختم : نه همه چیز خوبه، ولی فعلا وقت ماشین خریدن نیست. بذار کمی چال چوله های زندگیم و پر کنم به ماشینم میرسیم .

روز های اولی که وارد دنیا بازیگری شدم با خودم گفتم دیگه بارم و بستم ولی با گذشت چند ماه تازه متوجه شدم آوازه دهل از دور خوش، زهی خیال باطل موقع پول دادن که می شد تهیه کننده کار ستاره سهیل می شد.

هومن با آرنج به بازوم کوبید و سرم و بالا گرفتم: حالا بیخیال پرنسس ، پایه ای فلافل بزنیم.

چشم غره بهش رفتم: نه چهارپایم ، تو خجالت نمی کشی با این دک و پوزت می خوای به من فلافل بدی؟!

اخم هاش و توی هم کشید: ضد حال نشو، بیا دیگه ...

با ترشرویی گفتم: نوبت من میشه یاد فلافل و کوبید اصغر چاچو میفتی. ولی تا نوبت از ما بهترون که میشه سر از هتل هیلتون در میاری.

نیشش شل شد : عزیزم مخ زدنم خرج داره.

پوفی کشدم: برو به عمه نداشتت فلافل بده من میرم خونه مامان دلمه درست کرده .

هومن: جونم دلمه ، حالا که اصرار می کنی میریم دست پخت سمن جونم و می خوریم .

- بچه پرو ببین.

***

&جاوید&

نایلکس ها رو به دست راستش داد و با کلید در و بازکرد. کفش هاش و با روفرشی اش تعویض کرد و سمت اشپزخونه راه افتاد. نایلکس ها روی میز گذاشت و از کانتر پایین آبکش و برداشت و داخل سینک گذاشت. توت فرنگی های که قولش رو به نورا داده بود و داخلش آبکش خالی کرد و آب و روشون باز کرد.

توت فرنگی داخل دهنش گذاشت و چای ساز و به برق زد. سمت نشیمن به راه افتاد . با انگشت پشت پلکش و ماساژ داد. از دیشب تا همین چند ساعت پیش با حسین روی کتاب مشترکشان یه سره کار می کردند. یک ثانیه ام پلک روی هم نگذاشته بود.

سکوت خونه رو فقط صدای تلویزیون می شکست. کوشا دمر روی کاناپه خوابیده بود خم شد و از روی زمین کنترل و برداشت و تلویزیون و خاموش کرد.

مطمِئن بود عسل حریفش نشده و تا دیر وقت بیدار مونده بود. این بی نظمی ها اصلا براش جالب نبود. دستی روی شونه کوشا کشید.

- کوشا پاش و پسرم باید بری مدرسه .

کوشا لای پلک هاش و باز کرد وبا دیدنش سر جاش نشست. مشت گره شده اش رو روی چشمش مالید و خمیازه کشید.

کوشا: سلام ساعت چنده ؟

دکمه اول پیراهنش و باز کرد و سمت راه روی اتاق ها به راه افتاد : شیش و نیم، بعدا راجب این بی انضباطی هات حرف میزنیم.

در اتاق نورا و باز کرد و از لای در نگاهی به اتاق انداخت. روتختی صورتی و بنفش تختش مرتب بود. وارد اتاق شد سمت چادر وسط اتاقش رفت. خم شده و نگاهی به داخل چادر انداخت. طبق معمول وسط عروسک هاش بخواب رفته بود. روی زانوهاش نشست و قاب عکسی رو که نورا بغل کرده بود و از میون دستش بیرون کشید. نگاهش روی لبخند نگار لغزید و آهی از ته سینه اش کشید. دخترش دلش برای مادری که هیچ وقت ندیده بودتش تنگ می شد.

دستی روی مو های بلند و خرمایش که نرمیش به نگار رفته بود کشید. دست انداخت زیر بدن ظریف و کوچک نورا و بغلش کرد. پلک های نورا تکون خورد. رو تختی رو کنار کشید و نورا رو روی تخت گذاشت. پلک های بازش و که دید خم شد و گونه اش و بوسید.

- صبحت بخیر بابا جان ...

دخترکش بد خلق بود. درست مثل نگار اخم می کرد و لب بر می چید.

- من باهات قهرم ..

کنارش روی تخت نشست. نورا بغض کرده بود دلیلش و نمی دونست. بغض دخترش باعث می شد هزار فکر مثل خوره به جان ذهش بی افتند.

- نورا ، ببینمت دختر نازم ، چی شده؟! چرا با من قهری ؟؟!

فس فس کنان جواب داد: قولت یادت رفت. تو اصلا منو دوست نداری.

هر چی به مغزش فشار اورد نتونست به خاطر بیاره چه قولی به دخترکش داده. حداقل خیالش راحت شده بود این گریه دلیل نامربوطی نداشت. نورا تنها دختری بود که نازش و می کشید و قربون صدقه اش میرفت. حتی یک بارم هم یادش نمی امد موقع قهر و دعوا ناز نگار و کشیده بوده باشه. همیشه موقع بحث های جدی رفتارش جدی بود این موضوع دیگه یکی از عادت های رفتاریش شده بود.

- معلوم که دوست دارم عزیزم. حالا بگو چی یادم رفته؟

دخترکش با اون چشم های تیله ایش که بخاطره آب جمع شده تو کاسه چشمش بیشتر از هر موقع می درخشید بهش زل زده بود.

نورا: قرار بود بریم پارک بعدشم پیتزا بخوریم.

این روز ها به خاطره تغییر برنامه هاش و برگشت به ایران کمی بیشتر از همیشه کار می کرد.

- امروز خونه ام عصر میریم قبوله ؟

لبهای کوچکش و غنچه کرد : قول دادی ها؟

بلند شد: قول، حالا بخواب هنوز خیلی زوده.

نورا :تدی هم بده .

عروسک خرسش و از وسط چادر بیرون کشید و تو بغل دخترکش گذاشت .

عسل روی تختش بخواب رفته بود. در کمد و آروم باز کرد تا عسل و بیدار نکنه. از داخل کمد بلوز و شلوار راحتی بیرون کشید.

عسل: سلام کی امدی ؟

در کمد و بست و حوله اش رو برداشت : سلام چند دقیقه ی میشه ، راستی ممنون بابت دیشب بچه ها حسابی اذیتت کردن.

لبخند زد و پتو رو کنار زد. لباس خواب ساتن گلبهی پوشیده بود که بلندیش تا یک وجب پایین تر از باسنش بود. پاهای خوش تراش و برنزش و از تخت آویزون کرد.

عسل : نه اصلا، مثل باباشون خیلی هم آروم و دوست داشتنی هستند.

پشت بهش کرد. عسل در روز های سخت زندگیش همیشه کنارش بود. به خاطر همون روزها رفتار از روی قصدش و نادیده می گرفت .

عسل : منم می خواستم دوش بگیرم.

دیگه به این رفتاره بی پرده عسل عادت کرده بود. دکمه های پیراهش و یکی یکی باز کرد.

- تو اینجا دوش بگیر منم میرم اتاق کوشا ...

عسل: جاوید گاهی به مرد بودنت شک می کنم.

لحن حرص زده عسل لبخند روی لبش نشوند... عسل پا کوبان سمت در اتاق رفت .

- عسل لطفا لباست و عوض کن. دوست ندارم جلوی کوشا اینجوری بگردی .

عسل شکلکی براش در اورده و سمت لباس هاش رفت.

عسل: تعصبتم مثل بقیه رفتارهات خرکیه، کوشا فقط دوازده سالشه هنوز بچه اس!!

دلش نمی خواست راجب تربیت بچه هاش با کسی بحث کنه. برای همین سکوت کرد.سمت حموم راه افتاد که عسل صداش زد.

عسل: جاوید؟

حواسش جمع شد و جواب داد : بله

عسل : بیلیت ها رو گرفتی؟

- آره ، چهارشنبه صبح پرواز داریم. تو هم هفته بعدش دوشنبه پرواز داری.

دیگه منتظر جوابی از طرف عسل نشد و در و پشت سرش بست.

***

&ایران&

از درون کیف پولم چند اسکناس ده تمونی بیرون کشیدم و به دست راننده آژانس دادم.

راننده آژانس: قابل نداشت خانوم ابطحی مهمون من باشید.

بند کیفم و روی شونه ام انداختم و در ماشین و باز کردم.

نق زدم : مردک تعارف شاه عبدالعظیمی میکنه. پول و گرفته بعد میگه مهمون من باشید.

- ممنون جناب ، با اجازه.

راننده آژانس: خانوم ابطحی یه لحظه لطفا.

مرد راننده خم شد روی صندلی کناریش واز داخل داشبورد دفترچه ی بیرون کشید.

راننده آژانس: ببخشین میشه یه امضا به من بدین. شرکت ما چون با شهرک سینمایی قرار داد داره من امضا بیشتر بازیگر ها رو دارم .

دیگه به امضا دادن عکس گرفتن با طرفدارهام داشتم عادت می کردم اوایل ذوق زده می شدم از محبت مردم ولی حالا این چیزها برام عادی شده بود.

دفترچه رو از مرد گرفتم و ورق زدم. راست میگفت امضا خیلی از بازیگر های معروف و مردمی رو گرفته بود.

- اسمتون و لطف می کنید؟

راننده آژانس: هادی

امضا زدم و دفترچه رو به دست راننده دادم. مرد کارتی به دستم داد.

راننده آژانس: خانو ابطحی این شماره من هر وقت ماشین خواستید من در خدمتم.

در جواب سری تکون دادم و پیاده شدم. سرایدار ساختمون داشت کاشی های پا دری جلو در ورودی ساختمون رو تی می کشید. با دیدنم کمر صاف کرد و با لبخند سلام داد.

- سلام اقای هاتف خسته نباشید.

سرایدار: ممنون خانوم ابطحی شما هم خسته نباشید. راستی خانوم ابطحی امشب جلسه ساختمون تو لابی برگذار میشه گفتم خبر بدم .

موهای فرم و که لجبازانه جلو دیدم و گرفته بودن و پشت گوشم فرستادم : ممنون که گفتید حتما به مادرم میگم.

در اسانسور و باز کردم و از اسانسور خارج شدم. با کلید در و باز کردم صدای مادرم و آفرین و شنیدم که داشتن داخل آشپزخونه با هم حرف میزدن. خم شدم تا زیپ پوتین هام و پایین بکشم.

آفرین : اصلا اشتباه کردم رفتم. برگشته جلو فریده خانوم میگه من عروسم جهیزیه اش و از ایتالیا اورده بعدش نگاه می کنه به من میگه آفرین جون واسه جهیزیه ات چیزی خرید یا قرار خسرو بخره. دلم میخواست آّب بشم برم تو زمین.

سمن : مامان جان ناراحت نباش تو که اخلاق خاله ات و میشناسی تو خانومی کردی جواب ندادی.

انگشتام روی زیپ پوتینم خشک شد. خانومی کرده!! همیشه از این اخلاق مادرم که می گفت هیس هیچی نگید. اشکال نداره شما خانومی کنید حرفی نزنید. اخلاقش همینه، متنفر بودم.

آفرین : آخه همه اینا رو جلو نامزد سهراب گفت؛ نمی دونی سمانه چجوری با تحقیر نگام می کرد.

خون ام به جوش اومد. اگه اونجا بودم حتما یاد خاله خانوم مینداختم سیما رو چجوری شوهر داده .

سمن: مادر یه وقت جلو ایران راجب سهراب و نامزدش حرف نزنی ها نمی خوام بچه ام غصه بخوره.

همین بود اگه گوش نمی ایستادم خیلی چیزها به گوشم نمی رسید. مادر خوش خیالم فکر می کرد من هنوز با رویا های دوران نجوانیم زندگی میکنم. سهراب سال ها بود که دیگه برای من فقط پسر خاله ام بود. چجوری به مادرم باید میفهموندم دیگر اون دختر بچه رویایی نیستم. این دنیا با تموم بی رحمیش بهم ثابت کرده بود هیچ مردی تو این دنیا نیست که بشه بدون ترس و دلهره بهش تکیه کرد. البته اگه هومن جز مردها حساب نمی کردم.

سمن : تو هم ناراحت نباش سرویس مبلمانت و خریدیم. واسه سرویس اشپزخونه ام وام میگیرم جور میشه خدا بزرگه.

افرین : مامان ، خسرو میگه خودش وسایل خونه رو میخره ولی به کسی نمیگه. قبول کنم.

سمن : تو الان داشتی میگفتی آّب شدم از خجالت!

ابروهام درهم شدن : خسرو اگه مرد بود به جایه اینکه لال بمیره، میزد تو دهن هر کسی که پشت زنش حرف میزنه لازم نیست دست به جیب بشه مگه من مرده ام!

هزار دفعه گفتم ما با این خانواده مثل خط موازی میمونیم نمی دونستم آفرین چی تو این خسرو دیده بود که حرف تو گوشش نمی رفت.

آفرین: آخه گفت به هیچکس چیزی نمیگیم.

پوتین هام و کنار گذاشتم و در و بهم کوبیدم تا متوجه حضورم بشند. وارد اشپزخونه شدم آفرین پشت میز نشسته بود و سیب زمین ها رو خلال می کرد و مادرم سر گاز داشت غذاش و می چشید.

- سلام همگی.

سمن : سلام مامان جان خسته نباشی . زود امدی ؟

کیفم و روی کانتر گذاشتم و سر شالم و گرفتم و کشیدم : امروز برای هومن مشکلی پیش امد کار تعطیل شد.

آفرین: ایران جمعه شب که جایی برنامه نداری؟

دریخچال و باز کردم و شیشه آب و برداشتم و سر کشیدم. خنکی آب باعث شد سینه و گلوم یخ کنه.

مادرم چشم غره ی بهم رفت : صد دفعه گفتم اون جوری آب نخور زشته ناسلامتی بزرگ شدی .

شیشه آب و روی کانتر گذاشتم : اینجوری بیشتر می چسبه. نمیدونم برنامه ام معلوم نمی کنه حالا چرا پرسیدی؟

دستی به موهاش کشید: خونه مادر شوهرم دعوتیم؟

دکمه های مانتوی پاییزم و یکی یکی بازکردم: به چه منظور اون وقت ؟

آفرین: جاوید داره میاد.

با حواس پرتی پرسیدم : جاوید کیه ؟

آفرین از سر جاش بلند شد و سیب زمین های خرد شده رو به دست مامان داد.

آفرین: برادر خسرو دیگه ، یادت نمیاد؟!

جاوید ؟!اولین تصویری که از جاوید تو ذهنم اومد پسری قد بلند و لاغر و کم حرفی بود که همیشه خدا بد خلق و عبوس بود.

شیشه نوتلا رو از یخچال بیرون کشیدم و از کشوی کانتر قاشقی برداشتم : واسه عروسی شما میاد؟

آفرین به کانتر تکه زد : نه میاد که واسه همیشه بمونه. خسرو میگه تو ایران چند تا پیشنهاد کاری خوب بهش شده می خواد برگرده.

دستم و دور لبم کشیدم : منهتن زندگی می کرد دیگه ؟! زده به سرش می خواد برگرده؟

مادرم شیشه نوتلا رو از دستم گرفت و سمت یخچال رفت.

سمن: جوش میزنی ، تو چرا برگشتی ؟ اونم به همین دلیل برگشته.

لبخند زدم و با طنازی گفتم: یعنی اونم اینجا یه سمن خانم خوشگل منتظرشه که زیادی عشقه...

مادرم با مهربونی نگاهم کرد : کم زبون بریز.

آفرین : ایران میای دیگه آره؟؟؟

سمن : باید بیاد.

مگه می تونستم وقتی اینجوری مظلوم نگاه می کرد جواب رد بدم.

- با اینکه کلا از این خانواده خوشم نمیاد ولی به خاطر تو برنامه هام و درست می کنم که بیام .

افرین : بگو از مرد های خانواده نواب خوشت نمیاد نه کل خانواده ایران خانوم .

چینی به پیشونیم دادم : برعکس بیشتر از زن های تو سری خور و اون جو مرد سالاری خونه اشون بدم میاد.سیما نمونه اش دیگه...

سمن :خواهرتم قراره بشه جزی از همون خانواده پس دیگه اینجوری حرف نزن.

گردنم و صاف کردم و پشت میز نشتم: درد منم همینه دیگه اخه خواهر من کجا اون خانواده کجا!!!

افرین لب برچید و چشم به زمین دوخت: منو خسرو هم و دوست داریم.

ارنج های دستم و روی میز گذاشتم : منم بهت گفتم دوست داشتن برای ازدواج و تشکیل خانواده کافی نیست. تو هنوز بیست سالته حالا حالا وقت داری. در آینده موقعیت های بهتری خواهی داشت.

سمن : ایران تمومش کن. ما قبلا حرف هامون رو زدیم تموم شد رفت. حالا که این دو تا بهم محرم شدن درست نیست از این حرف ها بزنی.

کلافه سرم و بالا گرفتم : حرف زدیم ولی چه فایده انگار گل لقد کردم .بعدشم عقد نکردن که یه صیغه محرمیت هنوزم دیر نشده .

افرین: قرار نیست چون تو اشتباه کردی منم اشتباه کنم. چرا اون موقع خودت به حرف کسی ...

مادرم میون حرف آفرین پرید و با تشر گفت : افرین این چه مدل حرف زدن با بزگترت.

لبخند تلخی زدم. از سر جام بلند شدم. خواستم از اشپز خونه خارج بشم که آفرین دستم و گرفت .

آفرین : غلط کردم ایران ببخشید.

غمگین نگاهش کردم : راستی میگی منی که گند زدم به زندگیم حق ندارم همچین حرف های به تو بزنم. منم دیگه دخالت نمی کنم هر کار دوست داری بکن.

آفرین : اینجوری نگو، مگه من کی رو دارم جز تو مامان و ایمان ... میدونم نگرانمی بخدا همه چی رو می دونم ولی خسرو اصلا شبیه پدر و عموش نیست خیلی منطقیه تازشم خیلی منو دوست داره. اگه سعی کنی کمی بشناسیش میفهمی بی ربط نمیگم.

با سر انگشتام خیسی گونه اش و لمس کردم : حالا چرا گریه می کنی عروس خانوم؟

سمت کیفم رفتم و چکی که هومن بهم داد بود و هنوز وقت نکرده بودم بخوابنم به حسابم بیرون کشیدم و به دستش دادم.

- فردا برو بانک این چک و نقد کن بعدشم برو جهیزیه ات و کامل کن هر چی کم اوردی و لیست کن خودم برات می گیرم.

آفرین با چشم های درشت شده به رقم چک نگاهی انداخت.

آفرین : ولی این خیلی زیاده .

- کاری به کم و زیادیش نداشته باش تو برو خریدت و بکن.

نیشش شل شد و از شونه ام اویزون شد و گونه ام رو بوسید.

آفرین: عاشقتم ایران ، من برم زنگ بزنم نسیم ببینم فردا پایه اس بریم خرید.

چرخیدم سمت مادرم که با مهر خاصی نگاهم می کرد: جونم سمن جون، خوشگل نگاه می کنی؟

سمن : کی میشه خوشبختی تو رو ببینم دیگه از خدا هیچی نمی خوام.

پوفی کشیدم : مگه خوشبختی تو شوهر کردنه ، من الان دقیقا جایی ایستادم که آرزوش رو داشتم. من واقعا خوشبختم مامان جان نگران چی هستی؟

سمن : دلم می خواد تو هم خانواده خودت و داشته باشی.

- قربون اون دلت بشم. ولی مامان خانوم من خودم یه پا شوهرم ، شوهر می خوام چیکار؟!

برای اینکه این بحث و عوض کنم پرسیدم : چخبر؟

مادرم همین طور که سیب زمین های سرخ شده رو داخل ظرف میریخت گفت: صاحبخونه اومده بود ما خونه نبودیم حمیده خانوم همسایه روبه روی می گفت صاحب خونه پونزده تومن کشیده روی پول پیش، فکر کنم برای ما هم انقدر اضافه کنه.

با اعتراض گفتم : چخبره مگه سر گردنه اس؟

سمن : مامان جان قیمت خونه های این محله همین قدره دیگه،.حمیده خانوم می گفت قیمت های خونه داره نجومی بالا میره.

گوشه لبم و جویدم. اگه صاحب خونه اجاره و پیش و بالا می برد دیگه دخل و خرجم با هم نمی خوند.

سمن: چیزه میگم ایران، پول که داری خودت؟ اگه کم داری حالا جهیزیه آفرین دیر نمیشه.

تو حسابم فقط چهار میلیون بیشتر نداشتم. کل دستمزد فیلم اولم و داده بودم برای تسویه وامی که از بانک به خاطر عمل و شیمی درمانی مادرم گرفته بودیم. با پول دستمزد سریال هام هم چاله چوله ها و بدهی که داشتیم و صاف کردم. الانم دلم نمی امد چکی که به آفرین دادم و پس بگیرم و ذوقش و کور کنم. باید کار جدید می گرفتم.

نوچی کردم : نه پول هست. خودم با صابخونه حرف میزنم تو غمت نباشه .

سمن : مامان جان اگه دیدی خیلی می خواد روی پول پیش اضافه کنه بگو بلند میشیم. فوقش میریم چند محله پایین تر آیه نازل نشده که بالا شهر بشینیم.

فکر بدی نبود با نصف پول پیش این خونه می تونستیم یه خونه وسط های شهر کرایه کنم. هر وقتم دستم باز تر شد یه خونه خوب کرایه می کردم.

- حالا بذار حرف بزنم با صاحبخونه بعدش بهت میگم می خوام چیکار کنم.

کیفم وبرداشتم که از آشپزخونه خارج بشم مادرم صدام زد.

سمن: میگم ایران؟

- جان ؟

کمی دست دست کرد و در آخر گفت: می خوای به همایون خان بگم برامون دنبال خونه بگرده؟

دلم میخواست سرم و به دیوار بکوبم. مامان می دونست من از کل خاندان نواب دل خوشی ندارم و بازم این حرف و میزد. "همایون خان" اسم این مرد. سایه این مرد ازبچگیم تا به امروز زیادی روی سرم سنگینی می کرد.

همایون خان عموی خسرو بود. از وقتی یادم می امد این مرد نقش مهمی تو زندگی من داشت. جالب اینجا بود تا به امروز ندیده بودم تو هیچ کدوم از کار های خواهر و برادرم دخالتی داشته باشه فقط تو زندگی من بود که سرک می کشید. احترامش و داشتم چون زمانی که خودم و با اون اشتباه بزرگم تو دردسر انداخته بودم به دادم رسید و اگه نبود معلوم نبود چه اینده ی داشتم.

- مامان تو رو خدا مرگ من انقدر پای این مرد به زندگیمون باز نکن. من از پس همه چیز بر میام.

سمت اتاقم راه افتادم باید بیشتر کار می کردم. شاید باید روی تدریس بازیگری جدی فکر می کردم.

•••

&جاوید&

- یه کم دهنت و بیشتر باز کن ، آهان.

دستگاه کویترون رو روشن کرد و کنترل جریان آب و هوا و تنظیم کرد. پدال و برداشت لامپ و پایین اورد و تنظیم کرد و روی نیم تنه بیمارش خم شد. ماریان لوله ساکشن و کنار لب زن بیمار گذاشت.

- خوب تموم شد. می تونی بلند بشی.

صندلی چرخ دارش و عقب کشید و ماسکش و پایین آورد. زن از روی یونیت بلند شد و آب دهنش و داخل کراشوار خالی کرد و دور دهنش و با دستمال کاغذی پاک کرد.

- ممکن دندونت به گرما و سرما حساس بشه جای نگرانی نیست به مرور رفع میشه. برات دهانشویه تجویز می کنم برای بهبود زخم هات ، دو یا الی سه ساعت دیگه هیچی نباید بخوری.

زن تشکر کرد با گرفتن نسخه اش اتاق معاینه رو ترک کرد. دستکش هاش و در آورد داخل سطل کنار یونیت پرت کرد بلند شد و به گردنش کش و قوسی داد. نگاهی به ساعت مچیش انداخت عقربه های ساعت شش عصر و نشون می دادن.

مشت دستش و روی چشم های خسته اش کشید. گوشی موبایلش و برداشت و شماره خونه رو گرفت. کمی طول کشید تا جواب بگیره . کمی عصبی شد بیشتر از عصبانیت نگران شد.

- الو کوشا؟

با شنیدن صدای ظریف دخترش طرح لبخندی روی لبش شکل گرفت.

نورا : سلام بابایی..

- سلام بابا جان خوبی؟ کوشا کجاس؟

نورا : خوبم بابا ، کوشا خوابش برده تازشم همه اش خرو پوف می کنه سرم رفت.

بلند شد و روبه روی پنجره اتاقش ایستاد : قربون سرت بشم من ، بابا جان کوشا ناهارت و داد.

نورا : نخوردم ، دوست نداشتم.

نیمچه اخمی کرد و چونه اش و خاروند : صبحونه ام که هیچی نخوردی اینجوری که نمیشه .

نورا: خوب دوست نداشتم. من پیتزا می خوام .

کمی لحنش جدی شد : دیروز پیتزا خوردی هر روز که نمیشه پیتزا خورد. حالا هم مثل دختر های خوب غذات و می خوری. بیام ببینم غذات دست نخورده مونده دو هفته از پیتزا خبری نیست.

صدای ناله نورا بلند شد : بابایی

بغضشم باعث نشد کوتاه بیاد : همین که گفتم ، خاله عسل اومد اونجا؟

با همون بغضش جواب داد : نه نیومد...

- باشه بابا جان من باید برم. مواظب خودتون باشید در و روی هیچکس باز نمی کنید بیرونم نرید. بشین کارتون نگاه کن منم یکی دو ساعت دیگه میام خونه.

نورا : باشه .

تماس و قطع کرد. با اینکه ساختمونی که در آن زندگی می کردند امنیت بالایی داشت ولی بازم دلش پیش بچه ها می موند همه چی از بعد فوت نگار زیادی سخت شده بود. این روز ها زمان کم می اورد ولی تمام سعیش و می کرد از بچه ها غافل نشه.

فوت نگار باعث شده بود نظم زندگیش بهم بخوره . کوشا بعد فوت نگار زیادی گوشه گیر شده بود با کمک روانشناسش تازه کمی حالش بهتر شده بود. برای برگشتن به ایران چند دلیل داشت. اینجا زیادی دور و برش خالی بود. دوست و آشنا زیاد داشت ولی کسی که می تونست بهش اعتماد کنه و بچه ها رو بهش بسپاره نبود.

عسل بود ولی همیشه نمی تونست مزاحم عسل بشه. تو ایران خانواده اش بودن اینجوری می تونست با خیال راحت روی کارش تمرکز کنه. پیشنهاد ریاست دانشکده دندانپزشکی هم چیزی نبود که بخواد به این آسونی از کنارش بگذره. فقط می مونده بود یک چیز " ماه پیشونیش" که این روز ها فکر و خیالش دست از سرش بر نمی داشت.

آهی کشید یازده سال سعی کرده بود به ماه پیشونیش فکر نکنه. با دور شدنش و ازدواج با نگار و بچه دار شدن کم کم درگیر مشکلات زندگی شد ه بود و ماه پیشونیش رو فراموش کرده بود ولی حالا هر چی به برگشتش به ایران نزدیک می شد خاطرات ماه پیشونیش تو ذهنش پر رنگ پر رنگ تر می شد. دو راز بزرگ تو زندگیش دادشت یکیش علاقه اش به ماه پیشونیش بود که حتی خود ماه پیشونیش هم از علاقه ای که بهش داشت خبر نداشت.

بوی عطر قهوه محبوبش زیر بینیش زد و تقه ی به در خورد.

ماریان : آقای دکتر براتون قهوه اوردم .

یقه روپش کوتاه سفید رنگش رو درست کرد : لطف کردی. بذارش روی میز ، نوبت مریض بعدی کیه ؟

ماریان : ده دقیقه دیگه ، امری نیست؟

- نه برو استراحت کن .

صدای سلام و احوال پرسی ماریان با عسل به گوشش رسید. چند ثانیه بعد با بلند شدن صدای تق تق کفش های عسل متوجه حضورش داخل اتاق شد ولی هم چنان به بیرون نگاه می کرد.

دست ظریفی روی شونه اش نشست. فشار خفیفی به شونه اش اورد.

عسل : به افق خیره شدی آقای دکتر!

عسل همیشه پر عشوه صداش میزد. دقت کرده بود فقط با او بود که پر از عشوه و لوندی حرف میزد. دیگه جوان بیست سال هم نبود که با این مدل حرف زدن آب از لب و لوچه اش آویزون بشه. از سر شونه اش نیم نگاهی به عسل انداخت. لب های جیگریش اولین چیزی بودن که تو دیدش اومدن. موهای مش شده زیتونیش رو باز گذاشته بود. زیر پالتوی چرمش که دکمه هاش رو باز گذاشته بود تاپ قرمزی که یقه شلی داشت. به تن کرده بود.

- رفتی دانشگاه؟ چی شد؟

عسل دسته ی از موهاش رو پشت گوشش داد: اهوم رفتم. دیگه کاری ندارم می تونم با خیال راحت برگردم ایران، هر چند دلم میخواست پرواز مون یکی باشه.

گردی چونه اش و خاروند: من هنوزم میگم برگشتنت اشتباه . موقعیت شغلی به این خوبی داری حیف نیست؟!

عسل کمی بهش نزدیکتر شد و دست هاش و دور بازوش حلقه کرد

عسل : من بخاطره تو موندم اینجا به من بود حتی مرخصی هم نمی گرفتم و استفعا می دادم.

بازوش و عقب کشید و کمی از عسل فاصله گرفت: عسل گفتم تو محل کار انقدر صمیمی برخورد نکن .

عسل لب برچید و گفت : چرا انقدر سردی تو جاوید؟!

اصلا مرد سردی نبود مخصوصا که چند سالی طعم زندگی زناشوئی رو با یکی مثل نگار چشیده بود. پسر پیغمبرم هم نبود که بخواد چشم روی غریز مردانگیش ببنده. تا چند ماه پیش زنی تو زندگیش بود رابطه اشون دور از یه رابطه عاطفی بود چیزی که خواهانش بود.

ولی عسل فرق می کرد از بچگی میشناختش پدر عسل دوست خانوادگیشون بود بعد فوت نگار پای عسل دوباره به زندگیش باز شد از علاقه عسل به خودش خبر داشت. خوب می دونست عسل دنبال یه رابطه عاطفی، چیزی که هیچ وقت نمی تونست به عسل بده همون طور که نتونست به همسرش بده. دله هم نبود که بخواد از احساسات عسل سو استفاده کنه. تنها کاری که می تونست بکنه این بود که فاصله بین خودشون رو رعایت کنه.

عسل : شام و با من می خوری ؟

نگاهش کرد زیادی سر حال به نظر می اومد : بچه ها چند ساعتی هست تنها موندن باید برم خونه.

عسل غر زد : جاوید چرا پرستار نمی گیری نمی شناختمت فکر می کردم از روی خساستت که نمی خوای پول خرج کنی!

پوزخندی گوشه لبش نشست. بچه هاش و می سپرد دست غریبه ، این روز ها نمی شد به آشنا ها هم اعتماد کرد چه برسه به یه غریبه که نمی شناخت. قرار نبود مثل پدر و مادر خودش خوش خیال باشه. زندگی بهش یاد داده بود حتی به چشم های خودشم هم اعتماد نکنه .

- قبلا پرسیدی جوابت و دادم.

عسل : این همه حساسیت که به خرج میدی رو درک نمی کنم !! بابا زندگی انقدر ها هم که تو سختش می کنی سخت نیست.

روی صندلیش نشست : اینکه نمی خوام بچه هام و دست غریبه بسپارم کجاش غیر معقوله ؟!در ضمن زندگی رو سخت نمی گیرم فقط مثل تو زیادی بی خیال نیستم.

عسل نازی به چشم هاش داد و دست هاش وبه لبه میز تکه داد به جلو خم شد جوری که به راحتی می تونست بند لباس زیرش و ببینه.با اخم نگاهش و گرفت و به میز داد.

عسل : باشه آقای بد اخلاق اصلا تو هم به خاطر این جدیتت که انقدر جذابی ، من میرم دنبال بچه ها میایم دنبال تو بریم شام اون طفلکی ها چه گناهی کردند که همه اش باید تو خونه بموند.

کلمه طفلکی ها به مذاقش خوش نیومد اصلا خوشش نمی اومد کسی ترحم خرج بچه هاش بکنه .

با جدیت و صلابت غرید : عسل برای آخرین بار دارم بهت تذکر میدم خوشم نمی یاد بچه های منو با این کلمات خطاب کنی. بچه های من تا منو دارند احتیاجی به ترحم کسی ندارند.

عسل لب برچید نگاه غمگینش و ازش گرفت: می دونی که منظوری از حرفم نداشتم من نورا و کوشا رو خیلی دوست دارم .

پوفی کرد و دست کشید پشت پلک هاش: ناراحت نشو برو سراغ بچه ها بیارشون اینجا .

سوییچ ماشنش و به دستش داد : با ماشین من برو. مراقب هم باش عزیزم .

سوییچ و از دستش گرفت با دلخوری گفت : مراقب بچه ها هستم نگران نباش.

- منظورم خودتم بودی.

لبخند پر رنگی زد : هستم آقاهه

با ورود مریض بعدیش بلند شد و سمت یونیت رفت. عسل کم سن و سال نبود ولی نمی دونست چرا از این علاقه که خودشم هم می دونست راهی به جایی نداشت دست نمی کشید. پوزخند زد مگه خودش با داشتن همسر و دو بچه تونسته بود از علاقه اش به ماه پیشونیش دست بکشه که حالا همچین انتظاری از عسل داشت!

***

&ایران&

برای بار چندم بود که الیکازیر گریه زد. حتی نمی تونست نصف دیالوگش رو کامل کنه. وضعیتش انقدر ترحم انگیز شده بود که همه با تحرحم نگاهش می کردند.

هومن : شاهین تعطیل کن. خانوم اکبری شما هم تشریف بیارید این طرف لطفا.

هومن از عصبانیت سرخ شده بود. خشم و می شد از همین فاصله ام تو صورتش دید نگاه تند و تیزش و از الیکا گرفت. کاغذ های تو دستش و مچاله کرد و به گوشه ی از سالن پرت کرد و بلند شد.

شاهین: آقای نامجو یعنی جدی جدی تعطیل کنم؟!

هومن : نه شوخی شوخی تعطیل کن.

هومن از ساختمون خارج شد. قبلا هم پیش اومده بود برداشت ها طولانی بشه ولی هومن هیچ وقت انقدر کلافه و عصبی نمی شد.

الیکا پشت سر هومن مثل بره ها از ساختمون خارج شد. شاهین دستیار کارگردان بلند داد زد: شنیدین که تعطیل کرد. بچه ها جمع و جور کنید همه هم راس ساعت هفت فردا اینجا باشند.

راه افتادم سمت اتاق رختکن که با صدای بهارک که صدام می زد ایستادم.

نگاه بهارک کردم : جانم؟

کنارم ایستاد و به سختی از جیب شلوار جینش کارتی بیرون کشید و دستم داد. کارت و تو دستم چرخوندم و نوشته بالای کارت و خوندم.

"آموزشگاه بازیگری و نویسندگی پلاتو"

بهارک : اینم آموزشگاهی بود که گفتم با اقای رفیع حرف زدم راجب تو هم باهش صحبت کردم. گفت بری اونجا حرف بزنی اگه به توافق رسیدین قرار داد ببندید.

با لبخند نگاهش کردم : مرسی بهارک لطف کردی. فقط گفتی من تجربه تدریس نداشتم؟

بهارک : مگه من تدریس و شروع کردم تجربه داشتم آدم باید بلاخره از یه جایی شروع کنه دیگه .

با بهارک که نقش اصلی رو داشت تو این پروژه صمیمی شده بودم چند روز پیش که داشتم از دست تهیه کننده ها می نالیدم بهارک تدریس بازیگری و رو بهم پیشنهاد کرد. گفت اوایل خودش هم این کار و می کرده. واسه منی که پول لازم بودم هرمنبع در آمدی یه امتیاز محسوب می شد. می دونستم اگه از هومن می خواستم برام دنبال کار بگرده دست چکش و بیرون می کشید و رقم می خواست چیزی که اصلا دوست نداشتم اتفاق بیفته.

- فقط خدا کنه در آمدش خوب باشه.

بهارک : حقوقش بد نیست این روز ها دختر و پسر ها واسه اینکه بازیگر بشند یا بهتر بگم معروف بشند خوب پول خرج می کنند.

- امیدوار شدم. امروز که وقت نمی کنم برم باشه بعد میرم.

بهارک : فقط رفتی اونجا مستقیم برو پیش علیرضا رفیع بگو از طرف منی.

تکون ریزی به سرم داد. همراه بهارک سمت اتاق رختکن راه افتادیم.

اگه یه منبع در آمد ثابت پیدا می کردم کمی خیالم از خرج و مخارج روزانه ام راحت می شد.

باد سردی که می وزید باعث شده بود چشم هام شیشه ای بشند. پلک هام و بستم تا قطره های اشک یخ زده توی چشم هام پایین بریزند. دو طرف پالتوم و بهم نزدیکتر کردم. هوا گرفته به نظر می اومد منتظر یه بارندگی اساسی بودم.

بدم نشد که امروز زودتر تعطیل کرده بودیم باید برای فردا شب لباس مناسبی می خریدم. لباس داشتم ولی مناسب خونه نواب ها نبود در قید و بند حجاب نبودم ولی دلم نمی خواست با پوشیدن لباس بازی باعث معذب شدن صابخونه بشم. سر چرخوندم تا هومن رو پیدا کنم. شاهین و میثم در حال صحبت کردن کنار هم ایستاده بودن. نزدیک رفتم و بدون اینکه به میثم نگاه کنم شاهین مخاطب قرار دادم .

- آقای نامجو رو ندیدید؟

شاهین نگاهی به اطرافش کرد و گفت: داشت با خانوم اکبری حرف می زد فکر کنم رفتن پشت ساختمون یه نگاه بندازید.

یکی از بچه های پشت صحنه صداش زد و من و میثم تنها گذاشت خواستم بی توجه به میثم نگاهی به پشت ساختمون بندازم که میثم با نیم تنه اش راهم و سد کرد و با ریشخند گفت

میثم : آخی فکر کنم باید از امروز دنبال یه نفر دیگه باشی تا بری زیر چترش .

سرش و پایین تر اورد دستام کنار بدنم مشت شدن با لحن لوده ی ادامه داد.

میثم : هومن جونت پر، یکی دیگه به قلابش گیر کرده.

اصلا حرف های این مرد برام اندازه سر سوزنی ارزش نداشت. ولی ظاهرا زیادی سکوت کرده بودم و بی محلی هام و پای نداشتن زبون گذاشته بود نه به حساب نیوردن خودش ، باید حد و حدودش رو یاد آوری می کردم تا فکر نکنه جایی خبریه ، با لحن بسیار مودبانه و لبخندی که ازصد تا فحش هم بدتر بود گفتم

- اگه می بینی جوابت و نمیدم برای اینکه حرف هات و میذارم روی حساب بچگیت می دونم نباید از یه پسر بچه انتظار بیشتر از این داشته باشم.

درست زده بودم وسط خال این ومی شود از پیشونی و گوش هاش که بخاطره خشمش سرخ شده بودن فهمید، مردونگی اش رو زیر سوال برده بودم. بهم نزدیکتر شد انقدر که نفس های داغش و روی گونه ام حس می کردم.چندشم شد و عقب کشیدم.

میثم: نه زبون داشتی فقط رو نمی کردی.

با نگاه بدی سر تا پام و وجب زد. نگاه خیره و هیزش باعث شد معذب بشم. اخم ها درهم شدن با لحن هرزه ی ادامه داد.

میثم : بخوای مرد بودنم و بهت ثابت می کنم همین امشب تو خونه ام .

حقش بود یک سیلی پدر ومادر دار نثارش می کردم. ولی دلم نمی خواستم تو محل کارم تنشی پیش بیاد قرار بود حالا حالا ها با این مرد واین جماعت دهن بین کار کنم. اینجوری فقط خودم و انگشت نما می کردم.

- ببین پسر جون حتی تو تنها مرد روی این کره خاکی باشی. من حاضربمیرم ولی با یکی مثل تو هم کلام نشم چه برسه بخوام شبم و با تو روز کنم. در ضمن محض اطاعت میگم بچه جون راه پیشرفت من از تخت خواب هیچ نری نمی گذره چه برسه به بچه های که هنوز از شیر نگرفتنشون.

فکش سفت شد و با حرص و خشم اشکاری نگاهم کرد نقطه ضعفش و پیدا کرده بودم و از همون طریق جوابش و می دادم.

میثم : تو نیم وجبی به من میگی بچه نه باید ...

قبل اینکه از روی خشم کار نا مربوطی انجام بده از کنارش گذاشتم و با لبخند حرص دراری جوابش و دادم .

- ببخشد ولی من وقت اضافی ندارم با یه پسر بچه نابالغ سر و کله بزنم.

ندیده ام میتونستم رگ بیرون زده پیشونیش رو تصور کنم. سرگرمی جالبی بود. هر چند اصلا از مدل حرف زدنش خوشم نیومده بود.

زیر لب با حرص لب زدم : پسره الدنگ انقدر که خودش همه جاش می جنبه فکر کرده همه مثل خودش بیمار جنسی اند. مردک بیشرف آخه تو با این طرز تفکرت الگو کی می تونی باشی.

بلاخره هومن و پشت ساختمون پیدا کردم روبه روی الیکا ایستاده بود و حرف می زدن. بهتر بگم هومن حرف می زد و الیکا اشک می ریخت. دست الیکا بند بازوی هومن شد با التماس هومن رو نگاه می کرد. رفتارشون اصلا شبیه کارگردان و بازیگر نبود. اگه هومن و استاندارد هاش و نمی شناختم حتما می گفتم یه چیزی بینشون هست و هم رو به چشم زن و مرد نگاه می کنند نه همکار از اولم باید حدس میزدم حال خراب الیکا بی ربط با هومن نیست. بی خیال خداحافظی کردن با هومن شدم و خواستم تنهاشون بذارم که هومن سر بلند کرد و منو دید قبل اینکه بتونم تنهاشون بذارم صدام زد.

هومن : ایران جان کاری داشتی عزیزم؟

نگاهم و از هومن گرفتم و به الیکا دادم. الیکا دستشو از روی بازوی هومن برداشت و با نفرتی عجیب بهم خیره شد. اون لحظه حس آدم های مزاحمی رو داشتم که پا برهنه وسط خلوت خصوصی دو نفر دویده بود.

- چیزه ، خواستم بگم من دارم میرم. مزاحم نمیشم شما به کارتون برسید.

هومن یه قدم سمتم برداشت: صبرکن ایران میرسونمت.

الیکا مظلومانه و با صدای پایینی هومن رو صدا زد ولی هومن حتی نگاهش هم نکرد و سمت من اومد. الیکا جوری با حسرت به هومن نگاه می کرد که دلم به حالش سوخت .

نگاهم و به هومن دادم : نه لازم نیست. یعنی بهتر من برم ظاهرا حرف هاتون بخاطر من نصفه موند.

هومن نگاه جدیش و به الیکا داد: چیزی که باید می گفتم و گفتم. خانوم اکبری حرفی موند ؟

لحن هومن بیشتر تهدید مانند بود تا سوالی جوری که قشنگ به الیکا فهموند جرات داری حرفی بزن.

الیکا فس فس کنان جواب داد : نه حرفی نمونده. من میرم.

کنار هومن داخل ماشین نشسته بودم با هومن ندار بودم ولی حریم خصوصیش و رعایت می کردم همون جور که اون رعایت می کرد و سوالی راجب الیکا نپرسیدم.

هومن : پکری پرنسس؟؟

ترجیح دادم راجب دعوا لفظیم با میثم چیزی نگم. هومن که به من می رسید زیادی بی منطق می شد. نمی خواستم این ماجرا بیشتر کش پیدا کنه.

- پس فردا خونه پدر شوهر آفرین دعوتیم اصلا حوصله اون جمع عصا قورت داده رو ندارم .

هومن : خسرو که پسر خوبیه اون دو باری که رفتیم بیرون بچه خوب و خاکی بنظر می اومد.

شالم که عقب رفته بود و جلو کشیدم: مشکلم خسرو نیست مشکلم عموش ،به خدا باورت نمیشه هومن هر وقت قرار با این مرد روبه رو بشم استرس میگیرم. حالا باید بشینم و به حرف های تحقیر آمیز خاله ام راجب شغلم گوش بدم و به خاطر آفرین سکوت کنم .

هومن : خوب مگه مریضی ، نرو .

دندون هام و روی هم سایدم: چند دفعه که دعوت کردن از زیرش در رفتم این بار نرم زشت میشه .

هومن راهنما زد و پیچید تو کوچه پس کوچه غر زدم : کجا میری ؟

هومن : این ساعت ونک شلوغه حوصله ترافیک و ندارم. حالا مهمونیش به چه منظور هست؟

به ساختمون های که با سرعت از جلو چشمم رد می شدن خیره موندم و لب زدم : جاوید داره میاد.

با اوردن اسم جاوید بی اختیار اخمی روی پیشونیم نشست. ذهنم سفر کرد به گذشته به روزی که برای همیشه از اون مردک دراز و بد اخم متنفر شدم. نظرم راجبش تغییر کرد. با اینکه سیزده سال از اون روز می گذشت و بازم هر موقع یاد اون روز حرف هاش می افتم بغض می گرفت. دلم اون روز بد شکست همون روز قسم خوردم هیچ وقت هیچ وقت نبخشمش.

***

&جاوید&

یک چشمش به غلطک بود تا چمدون هاشون رو پیدا کنه و چشم دیگه اش به بچه ها که روی صندلی های انتظار منتظر نشسته بودن.

خستگی از سر و رویش می بارید. این دو روز آخر کمتر از پنج ساعت چشم روی هم نگذاشته بود.قسمت گوشتی کف دستش و روی پلک هاش کشید. دلش یه دوش آب گرم و یه چند ساعت خواب بی دغدغه می خواست. تمام مدت پرواز ذهنش به گذشته ها سفر می کرد. انگار هر چه به ایران نزدیک می شد خاطراتش پر رنگتر می شدن .

چشمش به چمدون سیاه خودش افتاد که تلو تلو خوران روی غلطک سمتش می اومد از روی غلطک برش داشت.

کوشا: بابا اونم چمدونه منه ؟

با شنیدن صدای کوشا از پشت سرش، چرخید سمت کوشا و با غیظ نگاهی به کوشا انداخت و با جدیت گفت: مگه نگفتم مراقب خواهرت باش؟ ولش کردی آمدی اینجا چیکار؟

کوشا با بی خیال شونه ی بالا انداخت : خوابیده جایی نمیره حوصله ام سر رفت.

توپید : مگه اومدیم شهربازی برو پیش خواهرت زود.

اخم های پسرک توی هم رفت و با غرغر روی پاشنه کفشش چرخید و پیش نورا برگشت. چمدونه ها رو روی چرخ دستی گذاشت . دلش نیومد نورا و بیدار کنه. خرسش و که سفت بغل کرد بود و از لای دست هاش بیرون کشید و روی چمدون ها گذاشت و نورا رو بغل کرد و سرش و روی سر شونه اش گذاشت . با دست آزادش چرخ دستی رو به جلو هل داد. نیم نگاهی به شیشه های قدی سالن انداخت بلکه آشنایی پشت شیشه ها پیدا کنه ولی کسی بنظرش آشنا نیومد .

از بین جمعیتی که برای استقبال از مسافرشون اومده بودن برای خودش و چرخ دستیش راه باز کرد. به پشت سرش نگاهی انداخت کوشا سرش و داخل تبلتش کرده بود و بی حواس پشتش قدم بر می داشت.

تشر زد: اون بی صاحاب و بذار کنار جلو پاتو نگاه کن نری تو دیوار.

کوشا: حواسم هست.

کوشا همین جور که سرش و تو تبلتش بود از کنارش گذشت زیر لب با خودش غرید : تخم جن و نگاه کن انگار دارم با دیوار حرف میزنم.

خسرو: به به خان داداش چه عجب قدم رنجه فرمودی.

به طرف صدا برگشت و با دیدن خسرو دم ابرویش بالا رفت . چهار سالی از آخرین دیدارشون می گذشت و بردار کوچکش مردی برای خودش شده بود. هیکلش از اخرین دیدارشون ورزیده تر شده بود. خسرو جلو اومد و دستش و دور کمرش انداخت عملا دخترکشم تو بغلش کشید.

- سلامت کو پس؟؟

خسرو: شرمنده سلام ، بعد این همه مدت دیدمت احساسی شدم . اخ این عروسک ببین خوابه؟

نورا رو بالاتر کشید وبا دست موهاش و که بخاطر عرقی که کرده بود و به پیشونیش چسبیده بود کنار زد.

- اره یکم بد خواب شده. تنهایی؟

خسرو: اره تنها اومدم. ولی همه تو خونه منتظرن، راستی کوشا کجاست؟

با سر به کوشا که به ستون تکیه زده بود اشاره کرد.خسرو دستش و دور گردن کوشا انداخت و بغلش کرد.

خسرو : نگاش کن پدر سوخته رو چه بزرگ شده.

با لحن جدی غرید : خسرو درست حرف بزن با بچه.