رمان لیلی عاشق است به قلم Hasti_71

ژانر: #عاشقانه

خلاصه :

داستان دختری ِ که نازپرورده و عزیز کرده ی خانواده ی خودش و خانواده ی خاله اش هست ! پدر و مادر لیلی بعد از ده سال دعا و درمان به لیلی رسیدن ! و شرایط ی که لیلی داره باعث بیش از حد بچه موندن ش شده ! داستان از تولد ۱۸ سالگی لیلی و علاقه و وابستگی بیش از حد اون به پسر خاله اش شروع میشه ! شهاب (پسرخاله ی لیلی)در شرف ازدواج با همکار خودش سپیده ست اما باید دید واکنش اون به این همه وابستگی لیلی چیه ! و ایا اون هم حسی به لیلی داره ؟ شهاب ۹ سال با لیلی اختلاف سنی داره و یه جورایی اونقدر همه ی مسئولیت های لیلی رو با میل خودش انجام داده که حکم برادر بزرگتر یا پدری به گردن لیلی داره ! و خانواده هاشون جز یه حس ساده ، هیچ حس دیگه ای رو بین لیلی و شهاب نمی تونن قبول کنن ! در این بین کمی هم به زندگی اطرافیان لیلی خواهیم پرداخت !

نگاه از چشم های پر حرص سپیده گرفتم .. خودم را به شهاب نزدیک تر کردم...

حواسش به گوشی اش بود .. می دانستم به خاطر جشن تولد من ماموریت ش را رها کرده و نصف حواسش نزد

همکارانش است..

وقت فوت کردن شمع روی کیک که عدد 81 را نشان می داد، بود ، به عادت هر سال گونه هایم را باد انداختم ..

صدای خنده ی حاضرین بعد از خنده ی بلند شیدا که سمت چپم نشسته بود ، به گوش رسید..

همه می دانستند بی بوسه ی شیدا و شهاب شمع را فوت نخواهم کرد .. این یک عادت هر ساله بود!

اول صورتم را به شیدا ؛ دختر خاله ی 42 ساله ام نزدیک کردم .. با خنده گونه ام را بوسید و زمزمه کرد : تولدت

مبارک اتیش پاره!

به نشانه ی تشکر چشم هایم را برایش بزرگ کردم و ابروهایم را تکان دادم...

همه ی باد گونه ام را به سمت راست هدایت کردم و بیشتر به شهاب چسبیدم .. حالا همه ی حواسش به من بود .. اهل

بلند خندیدن

نبود اما خنده ی های عمیق ش هم فقط برای من بود!

لبخند زد و در حالی که دستش را دور گردنم حلقه می کرد ، محکم لپ باد کرده ام را بوسید .. انقدر محکم که همه ی

باد صورتم از بین لب های باز شده ام بیرون رفت ...

قرار بود با همین باد گونه ام ، شمع را فوت کنم اما بوسه ی محکم شهاب این اجازه را نداد!

حسابش را بعدا می رسیدم .. می دانستم بدش می اید گونه اش را گاز بگیرم و جای دندان های تیزم روی صورتش

بماند اما او هم

می دانست این باد گونه ام را برای فوت کردن شمع می خواهم ..چشم غره ای به صورت خندانش رفتم و بلافاصله شمع

را فوت کردم ..

سپیده از حرص پایش را تکان می داد .. دست شهاب هنوز دور گردن م بود !

**

روی تابم وسط باغچه ی سر سبز حیاط بزرگمان نشستم..

ساعت یازده بود .. چرا مهمان ها نمی رفتند..

خمیازه ای کشیدم ... خوابم داشت و در این مواقع حوصله هیچ کس را نداشتم . می دانستم از نبودن من ناراحت نمی

شوند

کسی از من تو قع رفتارهای بزرگمنشانه ی بزرگوارانه نداشت .. تاب را به حرکت در اوردم و سرم را به پشتی تکیه

گاهش تکیه دادم .. این تاب را شهاب برایم

خریده و وصل کرده بود...

به محض بسته شدن چشم هایم ، چهره ی سرخ شده ی سپیده پشت پلک هایم اشکار شد .. بلند خندیدم

حسود بیچاره!!!

امشب حسابی حالش را گرفته بودم ... تلافی همه ی اذیت هایش را در اوردم..

تا جایی ه امکان داشت از شهاب جدا نشدم .. فقط بعد از اینکه علیرضا امده بود ، شهاب را به علیرضا سپردم و بیرون

امدم..

هیچ وقت از سپیده خوشم نمی امد .. از همان چند سال پیش..

به خاطر لاغری بیش از حدم به من لقب مداد داده .. البته مدادی که سر ان مداد تراش نصب شده .. بی شک مداد

تراش را به سر و موهایم تشبیه کرده...

با حرص نفس کشیدم ... موز میوه ی مورد علاقه ام بوده و هست .. سپیده من را به خاطر این علاقه به میمون تشبیه می

کند!!!

شهاب مامور مبارزه با مواد مخدر و سپیده همکارش بود..

البته نسبت دور فامیلی هم داشتیم .. سپیده از اقوام مادری مان محسوب می شد ..رفت و امد ها بعد از همکار شدن

اتفاقی شهاب و سپیده شروع شد و ادامه پیدا کرد..

شهاب و شیدا برایم فراتر از پسر خاله و دختر خاله بودند .. شهاب 42 ساله بود و شیدا 42 ساله!

همه ی توجه انها به من معطوف می شد ..همیشه و همه جا بین شان جا داشتم .. اختلاف سنی مان را ندیده می گرفتیم

..وقتی

سپیده تک دختر اقای اصلانی به جمع مان اضافه شد ، حس بچه بودن وجودم را گرفت .. شهاب و سپیده همکار بودند و

هم سن !

شیدا رشته ی حقوق می خواند و من فقط یک دختر بچه ی 84 ساله بودم .. توجه شهاب و شیدا را برای خودم ، مختص

خودم می خواستم و سپیده وبودنش این اجازه را نمی داد ..بعد از یک سال عمو حسین )پدر شهاب و شیدا( سپیده را

برای شهاب درنظر گرفت

..بیماری قلبی داشت و می خواست سر و سامان گرفتن شهاب را ببیند ...شهاب مخالف بود اما جشن نامزدی مفصلی

گرفته شد

***

همه چیز خوب بود ..چشم های عسلی سپیده در ان کت و دامن زرشکی و شیک و صورت سفید برق می زد .. شهاب

لبخند به لب نداشت..

لباس استین پفی حریرم با پارچه ی صورتی رنگش به لیلی 81 ساله می امد

موهایم را مادرم گوجه ای بسته بود و با سنجاق سر های رنگی تزیین کرده بود..

کامران پسر عمه ام یک سال از من کوچکتر بود ..همپای خوبی برای رقص های کودکانه ام محسوب می شد .. از بچگی

من و کامران

همیشه و در همه ی جشن ها پای ثابت رقص بودیم...

بعد از اینکه سه دور رقصیدیم ..با نفس نفس روی صندلی نشستم .. کامران کمی انطرف تر کنار پدرش نشست ..صندلی

ام دقیقا و به

روی جایگاه شهاب و سپیده بود ..دورشان خلوت شده بود ، صیغه ی یک ساله ی بینشان برای این بود که ، تا یک سال

امادگی ازوداج پیدا کنند!

سپیده با لبخند چیزی را برای شهاب توضیح می داد ..شهاب نگاهش به میز بود..

چهره ی مردانه اش را دوست داشتم .. کت و شلوار مشکی اش به صورت سبزه و چشم های سیاهش می امد..

پدر و مادرم مثل خاله فخری و عمو حسین خوشحال بودند .. شیدا کنار علیرضا نشسته بود..

نگاهم دوباره به سپیده خیره شد ، روی مبل خودش را به شهاب نردیک تر کرد .. چقدر حرف داشت برای گفتن ؟؟

نگاه شهاب روی صورت ش نشست .. کودکانه فکر کردم شهاب با سپیده هم بستنی شاتوت مشترک می خورد ؟؟

برای سپیده هم در 2 فصل سال بهترین موز را می خرد ؟

دامن پفی ام را بین انگشتان کوچک دستم جا دادم و به سمت شان راه افتادم .. دلم برای شهاب تنگ شده بود .. از صبح

ندیده بودمش!

چند قدمی شان بودم که شهاب نگاهش به من افتاد .. دوباره فکر کردم : حالا که کنار سپیده کنار شهاب نشسته ، من

کجا بشینم ؟

شهاب دست هایش را باز کرد و جواب سوال ذهنی ام را داد .. لبخند زدم..

لیلی 81 ساله که لاغر بود و کمتر از سنش نشان می داد ، روی پای شهاب 42 ساله که پسر قوی هیکل و قد بلندی بود ،

جا میشد .. دعوت شهاب را لبیک گفتم و روی پایش نشستم .. دست هایش روی شکمم قفل شد

:چه کوچولوی خوشگلی

ار تعریفش خندیدم .. سپیده با لبخند نگاهمان می کرد .. زبانم را برایش بیرون اوردم و چشم هایم را لوچ کردم ..

شهاب بلند خندید ..

سپیده بهت زده نگاهم کرد!

شهاب هنوز صدایش پر از خنده بود و گفت : نکن لیلی ، زشته!

مهربانی صدایش جراتم را بالاتر برد ، به سپیده اشاره کردم : زشت اینه!

سپیده با ابروهای درهم گفت : شهاب!

شهاب خنده اش را خورد : بچه ست .. من معذرت می خوام!

موهایم را از روی صورتم کنار زد : خوش گذشت لیلی خوشگله ؟

**

با گرم شدن گونه ام ، از خاطرات 3 سال پیش بیروم امدم و چشم هایم با سرعت باز شد..

کامران ارام روی تاب کنارم جای گرفت .. با غیض بلند شدم .. دست هایم را به کمرم زدم و چشم هایم را ریز کردم

-چرا منو بوسیدی ؟

کامران ، دوسالی بود امار دوست دختر هایش بالا رفته بود .. شهاب تنها بودن با کامران ، رقصیدن با او و خیلی چیز های

دیگر را ممنوع کرده بود..

خودم هم حس می کردم نگاه ش دیگه مثل سابق پاک نیست .. انگار من را هم به چشم یک دوست دختر می دید!

با حرص سوالم را تکرار کردم : میگم چرا منو بوسیدی ؟

بلند شد و رو به رویم ایستاد : تولدته لیلی .. چرا ادا در میاری ؟

با اینکه یک سال از من کوچکتر بود ، برای دیدن صورتش باید سرم را بلند می کردم .. من کوتاه و لاغر بودم .. به قول

سپیده جون "مداد "!

با اخم جواب دادم : چون تولدمه قرار نیست بقال سر کوچه هم بیاد و..

وسط حرفم پرید و با تخسی جواب داد : چقدر سخت می گیری .. منم یکی مثل شهاب !اونم وقتی می بوسدت یاد بقال

سر کوچه می افتی ؟

از لحن تخس ش خنده ام گرفت .. به بازویش کوبیدم :می خوای تو رو هم مثل شهاب ببوسم ؟

چشم هایش برق زد .. صورتش را به من نزدیک کرد و گونه اش مقابل لب هایم قرار گرفت : لبخند خبیثی زدم و پوست

سفید گونه اش

را محکم بین دندان های تیزم فشردم .. و قبل از اینکه صورت سرخ شده از درد و خشم ش را ببینم به سمت سالن راه

افتادم!

**

مهمان ها تقریبا رفته بودند .. حلقه ی صمیمانه ی جوان تر ها به نظر جذاب تر می رسید!

شهاب هنوز کنار علیرضا نشسته بود .. سپیده مبل رو به رویی را اشغال کرده بود .. اما اتفاق غیر قابل باور نشستن شیدا و

کیوان کنار

هم بود ..

کیوان برادر بزرگ کامران بود .. 33 ساله بود .. به تازگی صاحب فرزندی شده بود .. همسر و فرزندش هنوز از

بیمارستان مرخص نشده

بودند و او در تولد دختر دایی اش شرکت کرده بود و کنار شیدا نشسته بود .. چه مرد نمونه ای!

خوش به حال همسرش!

مبل خالی بود اما روی دسته ی مبل شهاب نشستم..

قبل از اینکه واکنش سپیده به چشم بیاید ، صدای خنده ی بلند کیوان و شیدا با عث شد بلند هیع بگویم .. نگاهم به

علیرضا افتاد

..لبش را زیر دندان فشرد و با ابروهای درهم به انها نگاه می کرد..

کیوان و کامران دقیقا مثل هم بودند ..پسر عمه هایم اعجوبه بودند!

انگار بحث شان زیادی جالب بود..

کیوان با ته خنده ی صدایش گفت : خیلی با نمکی شیدا!

و همزمان دستش را به بازوی شیدا کوبید..

علیرضا لیوان شربتش را روی میز چوبی پرت کرد و بلند شد..

انگشتم را بین لب هایم فشرم : بیچاره علیرضا!

همه می دانستیم شیدا تظاهر می کند..

علیرضا با صدای گرفته و لرزانی گفت : شب خوبی بود .. با اجازه!

و به سمت در رفت ...

برخلاف انتظارم شهاب دنبال دوست صمیمی اش نرفت .. اما با خشم تشر زد : شیدا!

شیدا نگاه گریانش را از دری که علیرضا لحظه ای پیش از ان خارج شده بود ، گرفت...

چه تولدی شد !

با دست چشم هایم را مالش دادم .. بوی چای حتی تا طبقه ی بالا می امد .. اتاقم وسط اتاق شها ب و شیدا طبقه ی بالا

بود

...اتاق پدر و مادرم و خاله فخری پایین بود .. پدرم و عمو حسین با هم دوست بودن و از جوانی یک شرکت مشترک

داشته اند ..چند

سال بعد از ازدواج خاله فخری و عمو حسین ، پدرم هم با مادرم ازدواج می کند ..از ان موقع علاوه بر شرکت مشترک ،

صاحب خانه ای مشترک هم می شوند ..یعنی حدود 33 سال با هم زندگی کرده اند..

پشت در اشپزخانه بوی نیمرو ، هوش از سرم برد..

وارد شدم و بلند و سرحال داد زدم : سلام بر اهل خانه .. صبح بخیر!

خاله فخری با خنده جوابم را داد .. پدرم هم همین طور .. شهاب سری تکان داد .. اما مادرم و شیدا چهره ی شان جمع

شد .. شیدا

بینی اش را چین داد : بمیری لیلی .. بازم دست و صورت نشسته اومدی صبحانه بخوری ! ایییی!!

کنارش نشستم و با همالن صورت نشسته ، محکم گونه اش را بوسیدم ..

خاله فخری قربان صدقه ام رفت و مادرم چشم غره!

شاید چون سن خاله ام بالاتر بود ، مهربانتر هم بود .. از این فکر لبخند روی لب م نشست .. اگر خاله می فهمید در ذهن

م چه می

گذرد ، شاید چای شیرین اماده و لقمه ی بزرگ نان و نیمرو را جلویم نمی گذاشت..

لقمه ام را بین دندان فشردم ...شهاب چه ساکت بود!

پدرم نگاهم کرد : چرا اماده نشدی ؟

لقمه ام را گوشه ی لپ م نگه داشتم .. ابروهایم را پایین بالا کردم تا مظلوم به نظر برسم : امروز حوصله ی کلاس

کنکور رو ندارم

بابایی جونم!

برخلاف انتظارم ابروهایش در هم رفت : تا نیم ساعت دیگه اماده باش!

اخم هایم در هم رفت .. مظلوم تر به مادرم چشم دوختم ...اشاره اش به عصبانی بودن پدرم بود.... اما چرا ؟

شهاب هنوز ساکت بود..

چای را روی میز عقب کشیدم و سرم را همانجا قرار دادم .. ارام زمزمه کردم : وای سرم به درد اومد..

حتما نقشه ام جواب می داد ..امروز حوصله ی کلاس و درس را نداشتم ..هنوز یک ماه به کنکورم مانده بود..

صدای خنده ی شیدا و خاله فخری با صدای عصبانی پدرم یکی شد

:مسخره بازی در نیار لیلی .. تا نیم ساعت دیگه اماده باش ..

کت ش را از روی صندلی برداشت و رو به شهاب گفت : گولش رو نخوری !

با خداحافظ ارامی به سمت سالن رفت .. مادرم پشت سرش راه افتاد..

سرم را به شانه ی شیدا تکیه دادم : خاله ؟

نگاهش را از شهاب ساکت گرفت و به من دوخت : دیشب عمه ات حسابی تو گوش پدرت خونده..

صاف نشستم و خاله ادامه داد : چرا صورت کامران رو گاز گرفتی ؟

تازه اصل ماجرا را فهمیدم .. اهان بلندی گفتم و موهایم را پشت گوش انداختم .. شهاب با حرص به بی خیالی ام نگاه

کرد...

دهانم را برایش کج کردم و دوباره مظلوم به خاله چشم دوختم : خب شهاب گفت نذارم کامران زیاد بهم نزدیک بشه ،

من روی تاب م

نشسته بودم و چشامم بسته بود ، یه دفعه اومد صورتم رو..

شهاب بلند شد و بین حرف م پرید : تا یه ربع دیگه تو حیاط باش!

خاله خنده اش را خورد : پاشو دخترم..

شیدا نگاهش را از میز گرفت : حسابتو میرسه!

سرم را تکان دادم و چتری هایم را از پیشانی ام جمع کردم : حالشو می گیرم!!!

**

رنگ موها و ابروهایم خرمایی بود ..پوست گندمی ام به مادرم کشیده بود .. در کل شباهت زیادی با مادرم داشتم ..لب

هایم کوچک اما زیبا بود و چشم هایم قهوه ای خوشرنگی داشت که دقیقا از مادرم به ارث برده بودم ..شهاب و شیدا

چشم های سیاه شان و سبزه بودنشان را عمو حسین به ارث برده بودند..

خط چشم و رژ لب صورتی کشیدن تنها ارایش م بود ..موهایم را از پشت دم اسبی بستم و از جلو تا روی چشم چپم

صاف کردم ..

حس خوبی داشت برخورد مژه و موهایم باهم!

مانتو شلوار سورمه ای و مقنعه همرنگش را با کیف و کفش سفید ست کردم .. ساعت اهدایی پدرم هم خوشبختانه سفید

بود..

ماشین را بیرون از حیاط پارک کرده بود و به در سمت شاگرد تکیه داده بود ... معمولا وظیفه ی رساندن من را شهاب

به عهده داشت..

رو به رویش ایستادم .. با پا به سنگ های خیالی روی زمین ضربه میزد .. سرش را بلند کرد ..احترام نظامی گذاشتم ..

توجهی نکرد و در ماشین را برایم باز کرد .. دمغ روی صندلی نشستم ..

پدرم و شهاب دقیقا اخلاق شان مثل هم بود .. برای هر مسئله ای باید جان می دادم تا از خطایم بگذرند .. اگر می

دانستم گاز گرفتن

ان کامران احمق تا این اندازه بزرگ می شود ، حتما با لگد انقدر به شکمش می کوبیدم که جلوی چشم هایم جان به

جان افرین تسلیم کند!

تا رسیدن به موسسه حرف نزد ..ماشین را جلوی موسسه نگه داشت..

نگاهش کردم : شهاب ؟

دست هایش را جلو اورد و موهایم را زیرمقنعه پنهان کرد .. اعتراضی نکردم ..در واقع وقت اعتراض نبود..

کارش که تمام شد ، به چشم هایم نگاه کرد : چی میخوای بگی ؟

ابرویم را با دست بالاتر بردم ..من خواستم کامران تنبیه..

صدای زنگ گوشی اش جلوی حرف زدنم را گرفت .. نام سپیده روی صفحه ی گوشی اش که روی داشبورت بود ، برق

زد..

شهاب نگاه از من که گردنم را برای دید زدن گوشی اش کج کرده بودم گرفت و گوشی را مقابل چشم هایم قرار داد و

زیر لب گفت :

فضول!

اخم کردم و از پنجره در سبز و ابی موسسه را نگاه کردم .. گوشی را جواب داد.

-الو

- ..

-دارم میام ..چی شده ؟

- ..

-خندید : جدی ؟

وسط حرف زدنم وقت خندیدن با سپیده بود ؟

***

بی فکر خم شدم و سرم را روی پای شهاب گذاشتم .. مهم نبود اگر کمرم بین دو صندلی قرار بگیرد..

گوشی را روی گوشش جا به جا کرد و به من نگاه کرد..

وسط حرف زدن سپیده برایم لبخند زد .. بلند خندیدم..

صدای سپیده برای لحظه ای قطع شد ..بلندتر خندیدم .. شهاب دست ش را روی دهانم گذاشت..

و تند توضیح داد : نه .. لیلی !

..

اخم کرد : یعنی چی ؟ می رسونمش بعد میام اداره..

...

نگاهم کرد و جواب سپیده را با غیض داد : خیلی احمقی سپیده!

تلفن که قطع شد با کنجکاوی نگاهش کردم : دیرت شده ؟

شیشه ی ماشین را بالا داد : خوابت میاد ؟

خواستم بلند شوم که نگهم داشت : دیگه دور و بر کامران نبینمت .. درست نیست یه پسر رو با گاز گرفتن تنبیه کنی ،

تو دیگه بزرگ

شدی زلزله .. همین دیشب عمه ات کلی مزخرف در موردت گفته که اگه به خاطر پدرت نبود ، کاری می کردم تا اخر

عمر کامران پاش به خونه باز نشه ..

دستم را روی چانه ام کشیدم : شهاب ؟

موهایم را که از زیر مقنعه بیرون امده بود ، به داخل هدایت کرد : جان ؟

-بابام باهام قهره ؟

خنده اش را خورد : باهاش حرف میزنم .. قول بده دیگه تکرار نکنی!

گونه اش را بوسیدم : دوسِت دارم!

بین ابروهایم را بوسید : کلاست دیر شد !

دوساعت خسته ی کننده ی کلاس بالاخره تمام شد..

اهل دوست شدن با کسی نبودم .. در دبیرستان همه من را مغرور و خودخواه می شناختند اما اینطور نبود .. دوست

نداشتم با کسی صمیمی باشم..

شاید هم بلد نبودم .. شیدا و شهاب برایم کافی بودند .. هر وقت کسی به من نزدیک می شد یاد انها می افتادم .. همه ی

رفتارهای همکلاسی هایم را ناخوداگاه با محبت های شهاب و دلسوزی های شیدا مقایسه می کردم و بعد هم نتیجه می

گرفتم هیچ کس برایم

شهاب و شیدا نمی شوند .. وقتی شیدا ازدواج کرد تا چند ماه گریه هایم تمامی نداشت .. رفت و و امد شیدا هنوز هم

زیاد بود اما من او را برای خودم می خواستم و با بودن همسرش امکان پذیر نبود .. بعد از شیدا به شهاب وابسته تر شدم

.. هر روز که می گذشت بیشتر از

سپیده متنفر می شدم و بی انگه معنی رفتار هایم را بفهمم به شهاب نزدیک تر می شدم ..

سوار تاکسی شدم .. ادرس خانه را دادم و چشم هایم را بستم..

اهنگ هایده ی راننده ی ماشین را دوست نداشتم ..یک ماه بعد کنکور داشتم .. از بچگی عاشق دکتر شدن بودم .. در

رویاهایم همیشه خانم دکتر بودم و شهاب را که از ماموریت زخمی به خانه می امد ، درمان می کردم..

بیچاره شهاب که همیشه مرد زخمی رویاهایم بود!

پای علاقه ام به تجربی وقتی سست شد که از همکار بودن سپیده با شهاب حسودی ام شد و دلم پلیس شدن ان هم مثل

شهاب و علیرضا و مخصوصا سپیده خواست.

اول با پدرم صحبت کردم .. انقدر دوست م داشت که حرف هایم را جدی بگیرد و به علاقه هایم احترام بگذارد ..

با شهاب صحبت کرد اما شهاب همه را منصرف کرد و محکم پای مخالفتش ایستاد .. تا یک هفته با شهاب قهر بودم ..هر

روز برایم موز می خرید ، اما کوتاه نیامدم..

یک شب شهاب به بهانه ی بستنی خوردن به زور وادارم کرد او و علیرضا و شیدا را همراهی کنم ..هنوز در ماشین جای

نگرفته بودیم که

سپیده خانم هم به جمع مان اضافه شد ..

****

سعی کردم به این که من با شهاب قهر م و جا را برای سپیده باز کرده ام ، فکر نکنم..

شهاب می دانست بستنی شاهتوت دوست دارم و فقط یکی ان هم برای خودش گرفت..

حلقه ی کوچکی را روی چمن های سبز پارک ایجاد کردیم و نشستیم ..شیدا و علیرضا کنار هم نشستند .. سپیده جای

من را در کنار شهاب اشغال کرد ..کنار شیدا نشستم ..سمت چپم سپیده بود..

بستنی وانیلی را بی میل در دست چرخاندم ..

زیر چشم به شهاب و بستنی خوشمزه اش چشم دوختم ، طاقت نیاوردم و از جایم بلند شدم .. شهاب لبخند زد..

با همه ی توان م سعی کردم خودم را بین شهاب و سپیده جای دهم .. همه ی جمع کوچکمان قصدم را فهمیده بودند ..

شهاب کمی جمع و جور نشست ، تا کنارش بنشینم.

اما سپیده مثل سنگ به زمین چسبیده بود .. من لیلی بودم .. نمی خواستم بیشتر از این اجازه ی بودن کنار شهاب را به او

بدهم ..

به حد کافی از قهر من با شهاب فیض برده بود!

بالاخره موفق شدم .. علیرضا از خنده سرخ شده بود ..شیدا با ترحم به سپیده ی خشمگین نگاه کرد .. مهم نبود .. شهاب

به من لبخند می زد و این مهم بود ..سرم را از بین بازو و بدنش جلو بردم .. بستنی دهنی اش را جلوی لب هایم گرفت :

اشتی ؟

با لذت بستنی را لیس زدم ..چقدر دلم برای شهاب تنگ شده بود..

شیدا خندید : الان جنگ جهانی تموم شد ؟؟این شهاب بیچاره ورشکست شد بس که موز خرید!

بستنی ام را از دست شهاب گرفتم و دوباره به ان لیس زدم ، به شهاب و علیرضا نگاه کردم : منم ببرید پیش خودتون!

سپیده با لحن همیشه تندش با تمسخر گفت : اون جا مهد کودک نیست لیلی جان!

دست شهاب دور شانه ام محکم شد و ارام کنار گوشم گفت : اونجا جای دخترخاله ی خوشگل من نیست ..این کار پر

از خطره ..نمی خوام برات اتفاقی بیافته!

بلند تر ادامه داد : مگه قرار نبود دکتر بشی و زخم هامو مداوا کنی ؟

اگه تو هم پلیس باشی ، وقتی تو ماموریت زخمی بشم کی دکترم باشه ؟

همه ی دلخوری هایم یادم رفت و زمزمه کردم : خدا نکنه زخمی بشی!

بوسه اش روی سرم نشست ..بستنی ام چه طعم خوبی داشت.

علیرضا با خنده گفت : من اگه زخمی بشم ، شیدا نمی تونه مداوام کنه ، ولی به جاش می تونه حق م رو بگیره!

شیدا در جواب علیرضا گفت : تو اگه زخمی بشی من می میرم!

شهاب با غیض اَه بلندی به صحنه ی رو به روی مان گفت .. اما صحنه وقتی هندی تر شد که علیرضا دست شیدا را

بوسید.

سپیده لیوان خالی از بستنی اش را در سینی بین مان گذاشت : اینجا بچه نشسته!

چون جواب بی ادبی قبلی اش را نداده بودم ، حالا اینطور شیر شده بود!

با غیض گفتم : من بچه نیستم سپیده جون ، وقت شوهر دادنمه!

شیدا و علیرضا بلند خندیدند ..

سپیده ابرویش را بالا برد : من که از خدامه تو ازدواج کنی لیلی جان!

تو جمع مون فقط تو مجردی!

به معنای واقعی کلمه دهانم را بست ! بستنی را به دست شهاب سپردم ..دلم رفتن از اینجا را می خواست..

شیدا ضایع شدنم را درک کرد و مثل همیشه خواست کمکم کند : پس تو و شهاب چی هستین ؟

سپیده با چشم هایش خنجر میزد : من و شهاب نامزدیم!

سرم را بلند کردم تا شهاب را ببینم..نگاهش را از سپیده گرفت :می خوای بریم خونه ؟

سرم را به سینه اش چسباندم : اوهوم!

***

با ایستادن تاکسی از ماشین و از خاطرات م بیرون امدم..

هنوز هم دلم می خواست پا به دنیای انها بگذارم اما شهاب مانع محکمی بود!!

***کتاب م را روی تخت گذاشتم و از اتاق م بیرون امدم..

صدای اهنگ های غمگین شیدا ، از اتاق ش دل م را زیر و رو می کرد..

تا در اتاق ش پیش رفتم ولی حس کردم اگر تنها بماند ، بهتر است..

از روی پله ها پایین امدم و فکر کردم اگر من جای شیدا بودم و مشکلات او را داشتم .. اگر مثل او عاشق شوهرم بودم ،

هرگز این راه

را انتخاب نمی کردم ..شیدا هرگرز خود خواه نبود .. درست برعکس من!

مادرم و خاله فخری در اشپزخانه مشغول اشپزی بودند ..بوی ماهی نشان می داد سپیده خانم امروز تشریف فرما می

شود!

معمولا ناهار را در اداره کوفت می کرد اما گاهی اوقات خاله فخری با دعوتش این اجازه را نمی داد و سبب میشد یک

روز از زندگی ام با

حرص خوردن سپری شود .. بعد از فوت عمو حسین این خاله فخری بود که به ازدواج انها پافشاری کرد که البته فعلا از

طرف شهاب

نتیجه نداده ..

دوست داشتم بدانم شهاب کی عقلش را از دست می دهد و این اعجوبه ی ماهی خوار را رسما به عنوان همسر می

پذیرد!

روی صندلی نشستم : سلام بر خانمای خونه .. کمک کنم ؟

مادرم مهربان نگاهم کرد : نه مامانی ، برو درست رو بخون!

صورتم جمع شد : همه ی کتابامو حفظم !

خاله می دانست از گوجه و خرد کردنش بیزارم اما!

خندید : چی کارش داری فرزانه ؟ بچم می خواد کمک کنه..

ظرف گوجه های نفرت انگیز را جلوی م گذاشت : اینا رو برای سالاد خرد کن خاله جون!

با التماس به مادرم نگاه کردم .. خندید و ظرف گوجه را با ظرف خیار تعویض کرد..

خاله بدجنس خندید : الهی یه شوهر گیرت بیاد که فقط بگه : ضعیفه گوجه خرد کن!

خیار را پوست گرفتم و با غلدری گفتم : طلاق ش میدم!

-کی گرفتیش که حالا می خوای طلاق ش بدی دخترم ؟

با صدای پدرم سرم را برگرداندم : سلام بابایی..

با همان دست های خیس و خیاری از گردنش اویزان شدم

ده روزی از تولدم و البته ماجرای گاز گرفتن صورت کامران گذشته بود و پدرم مثل همیشه در مقابل شیرین زبانی هایم

کم اورده و بخشیده بودم ..البته همین هم سه روز طول کشیده بود!

صورتش را محکم و ابدار بوسیدم : چرا اینقدر زود اومدی بابایی ؟

مرا روی زمین گذاشت و با مادرم و خاله فخری احوالپرسی کرد . بعد جواب م را داد : از مادرت بپرس!

و به سمت اتاق ش رفت!

با مادرم که صحبت کردم فهمیدم قرار است به همراه خاله و پدرم به استقبال خانم محمودی همسایه مان ، که از حج

می امد بروند!

معمولا وقت هایی که بزرگ تر ها نبودند ، خانم اعجوبه بیشتر می ماند..

البته از خاله شنیدم علیرضا هم دعوت است...

چه روزی شود امروز!

**

ساعت یک و نیم بود که با هم از اداره امدند..

در اشپزخانه مشغول اماده کردن لیوان های شربت بودم که شیدا هم به کمکم امد..

من تونیک مشکی با شلوار ساپورت پوشیده بودم و چشم هایم را مداد کشیده بودم موهایم را دم اسبی بسته بودم و

چتری هایم یک طرف صورتم ریخته بودم اما شیدا همان تی شرت و شلوار ابی صبح تنش بود ..موهایش را با بی

حوصلگی پشت سرش جمع کرده بود

..معلوم نبود با این کار ها چه قصدی دارد .. مثلا فکر می کند علیرضا به خاطر ریخت نا مرتبش از او دل می کند ؟

یعنی نمی دانست علیرضا از نبودنش ..از خندیدن های هدف دارش با کیوان ..از جا خالی کردن هایش دلگیر می شود

؟؟

سری تکان دادم که نگاهم به ظرف غذای سفید روی اپن جلب شد..

-این چیه ؟

با شیدا به سمت ظرف رفتیم .. شیدا اهسته در ظرف را برداشت ..دلمه ی برگ داخل ظرف چشم هایم را از حرص تنگ

کرد ..

شیدا بی تفاوت گفت :کار سپیدست!!

سرم داشت از دست خود شیرینی های این اعجوبه منفجر می شد!

می دانست دلمه غذای مورد علاقه ی شهاب است ...می دانست!

بعد از شیدا از اشپز خانه خارج شدم ...

لیوان شربت را اول به علیرضا ، بعد به سپیده که مبل دونفره ای را با شهاب اشغال کرده بودند و بعد به خود شهاب

تعارف کردم .. شیدا

روی مبل تک نفره ی کنار شهاب نشست..

سپیده با لبخند های روی اعصابش گفت : امروز مداد سیاه شدی لیلی!

اشاره اش به لباس های مشکی ام بود .. هنوز از فکر دلمه ها بیرون نیامده بودم ..اصلا ذهن م برای جواب دادن یاری

نکرد .. اما همین

جواب ندادن من و بی اهمیت نشان دادن حرفش از سوی جمع هم سپیده را ضایع کرد .. لبخند مسخره ای زد و بلند شد

: من برم

لباسامو عوض کنم..

چون کلا جلوی تی وی برای 2 نفر جا بود و من روی دسته ی مبل شیدا نشسته بودم ، این رفتن ش را به فال نیک گرفتم

و کنار شهاب نشستم..

لیوان نصفه اش را تعارف زد : دستش را رد کردم ..برای سپیده که به سمت پله ها می رفت ، زبان در اوردم..

صدای خنده ی شیدا حالم را خوب کرد .. دلم برای خنده هایش تنگ شده بود..

شهاب موهایم را از جلوی چشمم کنار زد : لیلی!

برای لحن مهربانش لبخند زدم : جونم شهابی ؟

علیرضا با لحن مثلا خشمگینی گفت : واسه همکارمون زبون در نیار!

لحن ش کاملا بوی شوخ طبعی اش را می داد .. علیرضا پسر خوبی بود و من دوستش داشتم اما حرف ش معنی همه ی

غصه های چند ساله ام بود ..

شهاب دستش را دور گردنم گذاشت و تشر زد : علیرضا!

سرم را بلند کردم و با بغض به شهاب که نگاهم می کرد گفتم : علیرضا رو دعوا نکن!

دستش را روی ابرویم کشید : بغض نکن!

علیرضا شرمنده گفت : لیلی جان من نمی خواستم ناراحتت کنم .. ببخشید!

به زور لبخند زدم : من اصلا حرفاتو گوش نمی کنم علیرضا..

خندید : خدا رو شکر!

از جایم بلند شدم و به اشپزخانه رفتم ..باید فکری برای جبران دلمه اوردن سپیده می کردم .. اشپزی خاصی که یاد

نداشتم ..کلا دست پخت م هم خوب نبود!

ظرف دلمه روی میز بود .. دلمه های خوشرنگش به من چشمک می زد .من هم مثل شهاب عاشق دلمه بودم اما .. با

دست یکی از دلمه ها را نوازش کردم .. دلم می خواست یک لقمه اش کنم اما می دانستم این اعجوبه دلمه ها را شمرده

یا حتی امکان داشت

داخل دلمه ها ردیاب و یا دور بین مخفی گذاشته باشد ..بالاخره پلیس بود .. این چیز ها را می فهمید..

مثلا سیستمی طراحی می کرد که اگر کسی غیر از شهاب دلمه بخورد دلمه در معده اش بووووق صدا بدهد و ابرویش

برود!

با افکارم کلا از فکر خوردن دلمه و حتی نگاه کردن به دلمه ها دست کشیدم!

نگاهم را به صندل هایم دوختم ..باید تا قبل از صرف ناهار برای شهاب کاری می کردم تا روی سپیده را کم کنم ..

روی صندل سفیدم لکه بود .. خم شدم و لکه را با انگشت گرفتم..

مغزم انگار باز شد ..با عجله بلند شدم .. کفش های شهاب کجاست ؟

****کفش های شهاب را که خوب واکس زدم .. برس مخصوص ش را به دستم کشیدم ..متاسفانه در طول واکس زدن

به هیچ وجه دست

هایم سیاه نشد..

می خواستم اتفاقات طبیعی تر باشد اما حالا مجبور بودم صحنه سازی کنم!

دست هایم را تا حدودی سیاه کردم .. بعد از یک طرف صورتم را با کشیدن خطی مورب واکسی کردم..

راضی از کارم حیاط را ترک کردم..

شهاب همیشه به تمیز بودن کفش هایش حساسیت داشت..

کفش های تمیزش کمتر از دلمه های سپیده خانم نبود .. بود ؟

به محض پا گذاشتن م به خانه ، شیدا که به سمت اشپزخانه می رفت با جیغ گفت : لیلی!

انقدر محکم به سمت م امد و بغلم کرد که خودم هم ترسیدم ..

شهاب که اصلا نفهمیدم کی به ما رسیده ، شیدا را با عجله از من جدا کرد و شروع کرد به وارسی صورت م :چی شده ؟

افتادی ؟