رمان لب عسلی به قلم امیر فرهی

ژانر : #عاشقانه #طنز #اجتماعی

خلاصه :

رمان راجب دختری بنام بهار است که باخانواده اش هرسال تابستان ها و عیدها به ویلای پدربزرگش درشمال که در جمع خود شان به ویلای خانوادگی معروف بود می رفتند. علاوه بر خانواده بهار خاله ها و دایی هایشم می آمدند و در اون ویلا سهمی داشتند. پسرخاله بهار ” احسان ” در این نشست و برخاست های خانوادگی به بهار علاقه مند و سپس عاشقش میشود!. و از طرفی هم دخترخاله ی بهار”سیما” که دختر غر غرو و فیس و افاده اى بود به احسان علاقه داشت و نسبت به بهار حسادت داشت. اوایل تعطیلات تابستان بود که همه برای رفتن به آن ویلا به تکاپو افتاده بودند اما اونسال اتفاق عجیبی افتاد و … پایان خوش است. این رمان زندگی نامه ی خود نویسنده است و تمام اتفاقات مو به مو و خط به خط حقیقت دارد و فقط یک داستان نیست!. رمانی قدیمی و بسیار جذاب و هیجانی که امیدوارم لذت ببرید.

"تقديم به پدر و مادر عزيزم كه با تمام وجود مى پرستمشون"

گاهى با دويدن براى رسيدن به كسى

نفسى براى ماندن در كنار او نخواهى داشت،

پس با كسى بمان

كه نصف راه را به سمتت دويده باشد.

مقدمه :

عسلى ترين عشق دنيا را با طعم شكلاتى لبانت حس كردم

وقتى چشمان خوش رنگ آبنباتى ات خنديد

شربت شهادت عاشقانه را نوشيدم

من جانباز راه شهد و گونه وصالم مفقودالثرى كه نقشى از خود ندارم

چون در عسلى ترين عشق دنيا درتو و باتو تجلى يافته ام

اگر عشق بين تو و من گناه باشد، سهم تو از اين گناه هيچ است!

اما من يك گناهكارم!

مثل آخرين تكواژ سوم شخص غايب فعل ماضى

او بود...او رفت!

آرى اين گناه من است. خدا تبه هايم را قبول نمى كند.

نه...غرق نگاه و عشق تو شدن گناه كوچكى نيست!

لب هاى شيرين و به طعم عسلت

گيسوان طلايى ات

چشم هاى عسلى ات

تداعى گرپاييزى است زيبا و هميشگى...

زندگى زيباست و خالقش زيباتر...

اما اين زيبايى هنگامى معنى ميده كه تو كنارم باشى

تو لمسم كنى...سر روى شونه هايم بگذارى...بغلم كنى و منو ببوسى

زندگى با وجود تو زيبا ميشه لب عسلى من!

به نام خدايى كه تنهاست، اما تنها نمى گذارد

 فصل اول_1

با خوشحالى درحالى كه مى رقصيدم پله هارا دوتا يكى بالا رفتم و مستقيم وارد اتاقم شدم .. از شوق و اشتياق دلم ميخواست فرياد بزنم .. بالاخره تابستون شد .. بالاخره فصل موردعلاقه ى ماجوانان فرا رسيد...تابستان و تعطيلاتش را خيلى دوست داشتم اما از اون بيشتر ويلاى خانوادگى مان را دوست داشتم كه هرسال عيد ها و تعطيلات تابستان به همراه خاله هام و دايى ام به انجا مى رفتيم و كل سه ماه را درآن ميمانديم .

خيلى بهمون خوش ميگذره .. دوباره بزن و برقص كنار دريا ، دوباره خنده و شوخى ، دوباره اذيت و تلافى و لجبازى با پسرخاله ام ...دوباره...

با اين فكراى الكى كلى ذوق كردم و با اضطراب زيپ چمدانم را بستم .. قرار بود امروز راه بيفتيم و به ويلاى پدربزرگم در مازندران كه همان ويلاى خانوادگى ما بود بريم .

نگاه كلى اى به اتاقم انداختم و چشمامو ريز كردم و توى ذهنم چيزى را ردو بدل كردم و هنگامى كه مطمئن شدم همه چيزاى مورد نيازم را برداشتم و چيزى را ازقلم ننداختم دوباره با خنده به همراه چمدان سنگينم از اتاقم خارج شدم ...

همين كه دراتاق را باز كردم نيما سراسيمه وارد اتاق شد .. متعجب نگاهش كردم ...اين پسر داشت روزبه روز بى تربيت تر مى شد .. خب چى مى شد اول يه اجازه بگيرى و بعد مثل بز سرتو بندازى پايين و بياى تو؟!

خودمم از توصيفم خنده ام گرفت .. عاشق فحش هام بودم!

_هنوز با اين سنت ياد نگرفتى قبل وارد شدن تو يه مكانى بايد اول دربزنى و بعدشم اجازه بگيرى؟!..

_نيما_بيخيال بهار كارمهم باهات دارم

نفسمو با صدا بيرون دادم با لحن خشكى گفتم :

_اووووف .. بگو ؟!

_نيما_ بهار يه دخترى رو ديدم .. ببينيش به انتخابم مى گى ايولا

يكى از ابروهامو انداختم بالا...برو بيرون

_نيما_ اى بابا من كه هنوز درباره اش واسه ات نگفتم

_نيماجان بيرون...

_نيما_ نميخواى درباره ى زن برادر آيندت بشنوى؟...

_تاحالا درباره ى 99تاشون شنيدم بسه

_نيما_ خوب بذار اينم بگم كه بشه 100تا

_نيما بيرون

_نيما_هى بزن تو ذوقم .. دختره ى چشم گوساله اى...

بيشعور ، اين بشر عجب آدمى بودا ..من دخترى بودم كه موهاى بلوند و چشماى درشت طوسى ولباى قلوه اى و پوست نسبتا سفيدى داشتم واسه همينم اين بردار شوخ من نيما كه مابهش مى گيم زلزله ! يا بهم ميگه لب شترى يا چشم گوساله اى!

هنوزم نتونستم بهش بفهمونم اين طرز حرف زدنش مناسب نيست!

با آرامش خم شدم روى عسلى كنار تختم و گلدانم را برداشتم و سروتهش كردم..

_نيما_ نه..نه...همون99تا بسه تو آروم باش عزيزدلم ...چرا انقدر خودتو ناراحت مى كنى ... آروم باش .. آروم ..

درحالى كه دستاشو به نشانه ى تسليم بالابرده بود به طرف در اتاقم رفت ... در را بازكرد و توى چهارچوب در ايستاد

_نيما_ اسمش هم نميخواى بدونى؟

گلدونم را كمى بالاتر مى برم

_نيما_ باشه...باشه...

از اتاق خارج شد و دروكمى بست و دوباره سرشو آوردتو...

_نيما_فقط يه چيزى چشماش عين خودت گوساله اى

ديگه گلدونو پرت كردم طرفش كه سريع سرشو مى قاپه..

گلدون با شدت به ديوار پشت سرنيما برخورد ميكنه و به چندين تيكه تبديل ميشه و هرتيكه اش گوشه اى ميوفته

مامانم با فرياد :

_مامان_نيما بالاخره نيشتو زدى .. چقدر سر به سر اين دختر ميذارى

نيما باخنده سرشو مى ياره تو ...

_نيما_هنوز نشونه گيريت خوب نشده من 100تا زن گرفتم تو هنوزم نشونه گيريت كوره...

اين دفعه ليوان روى ميز را برداشتم...

_نيما_ نه به جانت ديگه اين دفعه رو نيستم

و قبل از اينكه من ليوان را پرت كنم در را بست و رفت ..

صداى خنده شو از پشت در مى شنيدم ... ليوان را محكم مى كوبم به در .. كه از ترس صداى جيغش درمى ياد...

كمى مكث ميكنه و يكدفعه در را باز ميكند و كله ى ديلاقش را از لاى در مياره تو ...

_نيما_ اگه اين دفعه با هفت تير به طرفم شليك نميكنى بگم كه بابا گفت تا يه ربع ديگه راه مى يفتيم

و دوباره خنديد و درو بست ...

باعصبانيت نفسمو بيرون دادم و از لابه لاى دندان هاى بهم ساييده ام غريدم :

_نيمااااااااااا!

و دوباره صداى خنده اش رفت رو عصابم!

ازجايم بلند شدم و به طرف چمدونم رفتم و يك بار ديگر محتويات داخلش را چك كردم تا خيالم راحت بشه ..

چند دقيقه گذشته بود كه صداى زنگ موبايلم بلندشد :

باقدم هاى بلند به سمت تختم رفتم و موبايلم را از زير بالشتم كشيدم بيرون ... صفحه ى گوشى مدام خاموش و روشن مى شد

اسم نيما روى صفحه بود

_چى ميگى؟!

_نيما_ هنوز با اين سنت يادنگرفتى وقتى تلفن را جواب ميدى اول بايد سلام كنى و حال طرف را بپرسى و بعد مثل هيولا باهاش برخوردكنى؟!

خودمم خنده ام گرفت

_نيما تو يه وقت از زبون كم نيارى

_نيما_ شما نگران نباش ( و سپس با لحن جدى) كجايى تو زمستون؟!

_ زمستون نه و بهار ، تو اتاقم چيكار دارى؟!

_نيما_ تو اجاق چيكار ميكنى؟!

_نيما اجاق نه اتاق ... تو زنگ زدى اين مسخره بازى هارو بكنى .. كلى كار دارم ديوونه انقدر مزاحم نشو

امدم تلفن را قطع كنم كه صداش بلندشد :

_نيما_صبركن بهار ، صبركن قطع نكن ... زنگ زدم بگم مگه نگفتم يه ربع ديگه آماده باش ميخوايم راه بيفتيم .. ما الان چند دقيقه اى ميشه منتظر خانوم خانوما دم درايستاديم!

متعجب به ساعت مچى ام خيره شدم و همزمان گفتم:

_وايى ... باشه ، باشه الآن ميام

تلفنمو قطع كردم و بدو بدو زيپ چمدونم را بستم و لباسامو پوشيدم و درعرض يك دقيقه دم در حاضر ايستادم

بابا به طرفم امد و سرشو به نشانه ى تاسف اينور و اونور تكون داد :

_بابا_ خيلى ديرمون شد بهار

_ببخشيد بابايى واقعا معذرت ميخوام

بابا چمدونم را گرفت و عقب ماشين گذاشت .. سوار شدم .. مامان جلو نشسته بود و باباهم روى صندلى راننده و منو اون نيما عقب بوديم

به طرفش برگشتم

سرش تو آيفنش بود و تند تند پيام ميداد و صداى پيام هايش همش تو فضاى ماشين پيچيده بود .. نميكنه صداشو كم كنه .. غلط نكنم همون صدمى باشه!

خودمم ازفكرم خنده ام گرفت و رومو از نيما برگرداندم.

به جاده خيره شدم .. نزديك سه سال مى شدش كه ديگه به ويلاى خانوادگى مون نرفته بودم .. درست از همان روزى كه احسان پسرخاله ام بهم ابراز علاقه كرد و بهم گفتش كه دوستم داره ...از اون موقعه ديگه نه تو مهمانى هايى كه بود مى رفتم و نه توجمع هاى خانوادگى حتى جواب تلفن هاى پياپيش را هم نميدادم

پدر و مادرم خيلى سعى كردن بدونن چرا من تو مهمانى ها و مجالسى كه خاله ام هست نميرم و مشكلم با احسان چيه ، اما نميتونستم بهشون بگم .. چون درواقع منم به احسان خيلى بى علاقه و بى توجه نبودم ... عشق بين من و احسان دوطرفه بود!...

البته پس از اون همه سال دورى ازهمه ديگر تقريبا هم من اونو و هم اون منو فراموش كرده بود.. تا اينكه ماه گذشته تو تولد مادر بزرگم كه دعوت داشتيم باهاش روبه رو شدم ... چهره اش بسيار بسيار عوض شده بود و از يه پسر لوس و فيس و افاده اى تبديل شده بود به يه پسرجذاب كه آرزوى هردخترى ميتونست باشه .. از اون موقعه به بعد ديگه كم كم دوباره شوخى هامونو آغاز كرديم و اتفاقات گذشته رو به كل فراموش كرديم .. چندبارى باهم رستوران هم قرار گذاشتيم تا اينكه درآخرين ملاقاتمون ازم خواست كه امسال تابستان من هم به ويلاى خانوادگى مان كه ويلاى بابابزرگ مادرى ام بود بيام...منم وقتى ديدم هيچ دليلى براى پنهان شدن و دورى نيست با كمال ميل اين درخواست را پذيرفتم .. چندسالى مى شدش كه خبرى از ويلا نداشتم .. خيلى دوست داشتم ببينم چه شكلى شده .. حتما خيلى چيزا توش عوض شده باشه ...

تمام خاطرات بچگى ما توى اون ويلا سپرى شده بود.. شبا با بروبچ تو حياط ويلا جمع مى شديم و آتيش روشن مى كرديم .. برادر بزرگ احساس (ايمان) كلاس موسيقى مى رفت و برامون آهنگ مى خوند و ماهم مسخره بازى مى كرديم و مى رقصيديم !

صبح ها مى رفتيم دريا شنا و عصرهاهم همه مى رفتيم كوه نوردى .. يادش بخير چه روزهايى بود

با يادآورى اين روزها افسوس خوردم و خود ناخود قطرات اشك از چشمانم شروع به باريدن كرد .. عينك آفتابى ام را روى چشمانم گذاشتم تا كسى متوجه ى گريه ام نشود...دلم ميخواست به گذشته برگردم و اون روزهارو يك بارديگر تجربه كنم...

چند ساعتى مى شدش كه از تهران راه افتاده بوديم و هنوزهم درجاده ى خسته كننده و عصاب خورد كن كه انگارهم تمومى نداشت داشتيم حركت مى كرديم.

بابا با دايى و شوهرخاله هام كه يكيشون همان پدراحسان است امام زاده هاشم (يكى از امامزاده هاى معروف درجاده ى هراز) قرار گذاشته بودن تا آنجا صبحانه رو بخوريم و سپس به مسيرمان ادامه دهيم.

دقايق كند و كشدار مى گذشتند مثل اينكه اين جاده ى لعنتى قصد نداشت به پايان برسه ... آه از نهادم بلندشد..

از توى كيف دستى كوچك آبى ام كه با مانتو و كفشم ست بود هندزفرى ام را برداشتم و به گوشيم وصلش كردم و مشغول گوش كردن آهنگ شدم تا متوجه گذر زمان نشوم و زمان برايم آسون تر بگذرد.

همراه با خواننده لبخونى مى كردم و باپاي راستم به كف ماشين با ريتم ضرب مى زدم

چه تصادفى، تورو ميبينم

اتفاقا همين روزا يكم غمگينم

پير شدى مثل من ، يا چشماى من پيره

راستى ميدونى خونه ازت دلگيره

تو كه عمرى درس معرفت بهم ميدادى

تو روزاى جدايى ياد من افتادى؟

باغچه ى پراز گل حياطمون رو يادته

جمله ى هميشه عاشقم بمون رو يادته ، يادته

***

يادمه اين آخرا چشماى تو تر مى شد

غنچه هاى باغچه روز به روز ، كمتر مى شد

شب به شب كارتو گريه بود و شب بيدارى

من حس مى كردم يه حرفى توى چشمات دارى

من ميدونم گلاى باغچه مون چى مى شد

ميدونم چشماى تو قسمت كى مى شد

گفتنش سخته ولى به من خيانت كردى

با گلاى باغچه مون به دستاش عادت كردى

من ميدونم...

عمر من پاى عشقت حدر شد

دلم پى عشقت دربه در شد

حيف اشكى كه واسه تو چكيد

حيف دلى كه از همه جز تو بريد..

از من اصلا چيزى نموند

اى واى از دست چشمات

گم شدم تو بن بست چشمانت

خسته ام حالم خرابه

عشق تو عين عذابه

...

من ميدونم گلاى باغچه مون چى مى شد

ميدونم چشماى تو قسمت كى مى شد

گفتنش سخته ولى به من خيانت كردى

با گلاى باغچه مون به دستاش عادت كردى

من ميدونم...

من ميدونم .. گلاى باغچه مون چى مى شد .. گفتنش سخته ولى ...

***

با تمام شدن آهنگ هندزفرى ام را از گوشام كشيدم و بيرون پشت سرش شالم را روى سرم صاف كردم ...

كمى خودم را با تماشا كردن ماشيناى توى جاده و درختا و كوه ها مشغول كردم تا اينكه پلكام كم كم سنگين شدن..

گردنم را كج كردم و سرم را روى درگذاشتم و خوابم برد...

***

با صداى آژير مانند نيما بالاى سرم چشم باز كردم ...

_نيما_ پاشو ديگه بهار چقدر ميخوابى تو..

آه كشيدمو بلندشدم و همانجايى كه نشسته بودم به كمرم كش و قوصى دادم ...باعصبانيت به سمت نيما برمى گردم

_بروگمشو بذار بخوابم

و به دنبال حرفم سرم را دوباره روى درگذاشتم وبازهم خواب برچشمانم نفوذ كردن .. هنوزهم متوجه ى حضور نيما تو ماشين بودم...بيا برو بيرون ديگه گاگول عجب سيرشه اين بشر...بى حركت و بى سروصدا همانجا نشسته بود و به من نگاه مى كرد...

حتى با چشمان بسته ام ميتونستم سنگينى نگاهش را روى خودم احساس كنم .. كمى مكث كرد و بالاخره از ماشين پياده شد ..

خنديدم

هيچكس حريف بهار نميشه ...

هنوزحرفم تموم نشده بود كه يهو درماشين درست همانطرفش كه من رويش سرم را گذاشتم بود باز شد و همراه با در من هم به سمت بيرون پرت شدم..

همزمان با پرت شدنم جيغ بلندى كشيدم و نتونستم خودمو نگهدارم كه ناگهان وسط راه دو دست قوى من را نگهداشت و مانع افتادنم شد ... از شدت ترس و اتفاقى كه درحال روى دادن بود چشمانم را بسته بودم ، با مكث لاى يكى از چشمانم را بازكردم و با دين انچه كه روبه رويم بود چون صاعقه زده ها از جايم پريدم و با عصبانيت به نيما خيره شدم...

_احمق بيشعور! اگه ميفتادم ميخواستى چيكاركنى .. توكى ميخواى بزرگشى اخه بچه .. همين منگل بازى هارو ميكنى كه 100 تا 100تا شكست عشقى ميخورى .. يكم سعى كن آدم باشى يابو!

اصلا متوجه حرفام نبودم و فقط دهانم را باز كرده بود و چشمامو بسته بودم و هرچه به ذهنم مى رسيد را بار اين بردار بدبختم نيما مى كردم ...

نيما جفت پا پريد ميون حرفام ..

_نيما_ تند نرو ، پياده شو باهم بريم ...تا تو باشى وقتى صدات كردم مثل بچه ى آدم پاشى و انقدر ناز نكنى .. هرچى كه عوض داره گله نداره عزيزم..الانم اگه بازم نميخواى آسيب ببينى خودت بلندشو و بيا پايين ..

تازه متوجه اطرافم شدم و بلند با چشمانى از تعجب گشاد شده فرياد زدم:

_رسيديم؟!...

_نيما_ با اجازه ى سركارخانوم .. امام زاده شلوغ بود گفتيم بيايم لب دريا صبحانه رو بخوريم ..البته اگه شما پياده بشين از ماشين...

آه بلندى كشيدمو دستمو روى سرم شقيقه هام گذاشتم و مالشش دادم .. امدم از ماشين پياده بشم كه درد بدى را درپايم احساس كردم .. مثل اينكه خواب رفته...

_آخخخخخ

نيما هراسان پرسيد :

_توخوبى ؟!

_آره .. اگه برى كنار

نيمارا كه مسيرم را سد كرده بود با دست پسش زدم تا راه برايم بازشد و سپس خودمم از ماشين پياده شدم ...

لنگان .. لنگان و لى لى كنان درحالى كه هنوزهم پايم درد مى كرد مسير را پيش رفتم و به سمت حصيرى كه آن ها كنار دريا انداخته و خودشون هم رويش نشسته بود رفتم ...

همه با ديدن من لبخند زدن و شروع كردن به سلام و احوال پرسي..منم درحالى كه سعى داشتم درد پايم را درميان لبخند روى لبم پنهان كنم بهشون سلام كردم .. نشستم و با چشمانم تك تك آدم هارو برانداز كردم .. اول ازهمه ريحانه دختردايى بزرگم وبعدشم نيلوفر و نسترن كه باهم دوقولو بودن و مى شدن دخترخاله ى خاله دومى من "خاله مريم"را ديدم .. سپس ايمان و و دراخرهم چشمم به همان كسى كه دنبالش مى گشتم يعنى احساس ثابت شد ..

خيره خيره نگاهش كردم ...

هر روز جذاب تر از روزقبل مى شد .. بوى ادكلن تلخى كه روى خودش خالى كرده بود تا اين فاصله ى دورهم به مشامم مى رسيد !

احسان كه متوجه نگاه من روى خودش شده بود .. سرش را به نشانه ى سلام درجانبم دلاكرد و همراهش لبخند و چشمك شيطونى برايم زد...

ازخجالت سرخ شدم و لپام گل انداخت ...

و فقط بالبخندى ضايع رويم را ازش برگرداندم تا بيشتر از اين تحت تاثير نگاهش قرار نگيرم.

بعد از خوردن صبحانه صداى خاله سارا مامان احسان و ايمان بلندشد :

_خاله سارا_ واقعا از اينجا تا تهران 4 ساعت بيشتر راه نيست اما چطور رطوبت هوا تغيير كرده است .. اين هواى به اين تميزى تو تهران اصلا پيدا نميشه!...

صداى مامانم بلند شد :

_مامان_شماله و هواش ديگه ساراجون..اگه قرار بود هواش مثل تهران باشه كه اين همه به خودمون زحمت نميداديم تا بيايم اينجا و همان تهران مى مانديم.

_خاله سارا_آره راست ميگى .. به نظر من حيفه اين هواى به اين خوبى را ول كنيم و بريم خونه ، خدا ميدونه چقدر الآن اونجا گرمه ..اونم تو اين فصل سال و اين ساعت روز...من ميگم يه چند ساعتى لب دريا بمونيم تاهوا يكم خنكتر بشه ، اونوقت بريم ويلا...

_مامان_ آخه همينطورى كه نميشه ساراجون مامان و بابا از ديروز تاحالا منتظرمان..نگران ويلاهم نباش اونا حتماً كولر روشن كردن و تميزش كردن و دركل براى ما آماده اش كردن !...

_خاله سارا_حالا با يكى دو ساعت كه چيزى عوض نميشه ..يكم ديگه بشينيم بعدش راه ميفتيم و ميريم...

مامان كه ديگه ديد نميتونه در برابر خاله سارا مقاومت كنه و چون فهميد مرغش يك پا داره بالاخره به او جواب مثبت داد ...

صداى هورا و خنده تمام جمعيت بلند شد ...

باصداى شخصى پشت سرم متعجب به سمتش برگشتم ..

_احسان_خوب خانوم كوچولو يه هفته اى هست كه ازت خبرى نداريم ..مثل اينكه سرت خيلى خيلى شلوغه !

خنديدم و به تمسخر گفتم :

_پس چى من كه مثل بعضى ها بى كار نيستم ..براى ديدن من بايد وقت قبلى بگيريد !

احسان خنديد

_احسان_اِ...پس حالا به ما افتخار ميديد بدون وقت قبلى ميان مريض يه چند دقيقه اى اون وقت با ارزش و گران بهاى خود را در اختيار بنده ى بيكار و علاف بگذاريد؟!...همچين ميگى بى كارنيستم هركى ندونه فكر ميكنه اونى كه دكتره تويى نه من

سعى كردم جلوى خنده ام را بگيرم و به تمسخر گفتم : اولالا الآن ديگه هركى رو ببينى يادكتره يا مهندس ، وقتى تخصص گرفتى بعدبيا اينجا پزبده!

احساس نيشخندى زد روى پاهايش ايستاد و اينبار گفت :

_احساس_ انشالا امسال تو امتحانم قبول ميشم و همه آقاى دكتر احسان فرصادى متخصص قلب و عروق صدام مى كنن

_ببينيمو تعريف كنيم آقا احسان..با اين وضع درس خوندى كه شما دارى بعيد مى دونم قبولشى!

_احسان_تا اينجاش كه قبول شدم از اين جا به بعدم ميشم..حالاهم اگه مزاحم وقت با ارزشتون نيستم بيايد يه چند دقيقه اى باهم قدم بزنيم تا بنده ى بيكار از اين همه خار و خفتى خارج بشم!

باخنده به سمت بابا برگشتم كه باباگفت :

_بابا_بريد دخترم ...اما زود برگرديد..

سرمو به نشانه ى علامت تاييد تكان دادم و دنبال احسان مسير دريارا قدم زنان طى كرديم ...

در راه كوچكترين حرفى بينمون رد و بدل نشد و فقط سكوت و صداى موج هاى دريا كه به صخره هاى جلوى آب با شدت برخورد مى كردن به گوشمان مى رسيد..بالاخره احسان اين سكوت كركننده را شكست :

_احسان_چيزى مى خورى ؟

_لواشك

_احسان_لواشك اون هم قبل ازناهار؟حالت بدميشه!

_اگه نمى خواى بخرى چرا بهونه مى يارى ؟بعدشم الكى دكتر بازى واسه من درنيار، توكه دكترنيستى!و ريز ريز خنديدم

_احسان_من نمى دونم از دست توچيكاركنم ؟

لبخند ى زدم و شانه هايم را بالا انداختم . احسان به طرف سوپر ماركتى كه لب دريا اونور خيابون بود رفت و بعد از دقايقى برگشت و گفت :

_بفرما خانوم ، اين هم لواشك ، چيپس.پفك.بيسكويت.سان ديس. تخمه و نوشابه

_خب يه بار سوپر ماركت را جمع مى كردى مى آوردى

_احسان_دوست ندارى؟

_عاشق همه ايناييم كه گفتى

_احسان_من فكر مى كردم كه تو گفتى از عشق متنفرى و هيچوقت تو زندگيت عاشق كسى نشدى و نخواهى شد ...پس نگو خانوم خانوما عاشق تنقلات هستند!

از اين حرفش حسابى تعجب كردم و با چشمانى از تعجب گشاد شده خيره خيره بهش نگاه كردم ...چطور يادش بود ... فكر مى كردم تاحالا حتما اين حرفارو يادش رفته .. اخرين بارى كه احسان بهم گفت عاشقمه من درجوابش گفتم كه از عشق متنفرم و نميخوام نه عاشق كسى بشم ونه كسى عاشقم باشه ...احسان كه به كل نابود شده بود ديگر ازآن پس بهم نزديك نشد و همش ازم فاصله مى گرفت .. هم من سعى داشتم ازش دورباشم هم اون ..تا اينكه چهارهفته ى پيش دوباره رابطه مون آغاز شد...فكر مى كردم پس از اين همه سال حتما فراموشش كرده!

با صداى احسان به خودم امدم

_احسان _حالت خوبه بهار؟!..رفتى توفكر...لواشكت رو بخور

سعى كردم بحث را عوض كنم .. با يادآورى لواشك لبخند زدم و حمله كردم سمت پلاستيك تودست احسان و لواشكمو از توش برداشتم و بايه اشاره پلاستيك هاى روشو كندم و همه رو چاپوندم تو دهنم !

صداى خنده احسان منو حسابى متعجب كرد:

_احسان_يواش تر بابا خفه ميشى!

_نترس حالا .. حالا ها بيخ ريشتونم !

احسان به تمسخرگفت‌:

_اونكه صد در صد تو تا حلواى همه ى مارو نخورى بيخيال نميشى ، ولى خوبه اينطورى ما يه سوژه واسه خنده داريم!

_تو هر وقت كه بخوايى سوژه واسه خنده دارى، برو جلوآيينه مى فهمى چى مى گم!

بلند خنديدم احسان خواست چيزى بگويد اما صداى موبايلم مانعش شد.. با اون دستم كه تميزبود موبايلم را ازتوى جيبم درآوردم و با ديدن شماره بابا روى گوشى ام سريع تلفن را جواب دادم :

_جانم بابايى...اِه..داريم ميريم...باشه الان ميايم ... ما؟

به اينجاى حرفم كه رسيد احسان گفت :

_احسان_بهش بگو كه ما؟

تا امد حرفش را بزنه بابام شروع كرد و صبحت كردن ، براى همين دستم را جلوى صورت احسان نگهداشتم كه يعنى صبركن..دوباره چند دقيقه اى گذشت كه احسان باز گفت :

_احسان_بهشون بگو كه ما؟

چون سروصداى دريا زياد بود به سختى ميتونستم متوجه ى حرفاى بابابشم براى همين دوباره دستم را به نشانه ى سكوت سمت احسان گرفتم كه حرف نزنه تا بهتر صدابشنوم.

چند ثانيه گذشت كه احسان گفت:

_احسان_ما؟...

دوباره هم دستم را جلوى صورت احسان گرفتم و پشتم را به او كردم و مشغول صبحت با بابام شدم !

_بابا من نميدونم الان كجاهستيم اما خيلى از شما دور نشديم!چند دقيقه وايسيد الان برمى گرديم

_احسان_بهار ، ما؟

اين بار باعصبانيت دستم را جلوى صورتش گرفتم وهمزمان باهاش گفتم : هيس!

احسان كه همچنان كف دستم جلوى صورتش بود يه دفعه گفت :

_احسان_به به! به به ، به اين كف دست! به به به اين فال!به به به اين خط عمر! هزارالله اكبر به اين خط شانس! جونم واسه ات بگه كه يه پول قلنبه همين روزا دستت ميرسه اين هوا!

با دستش روهوا يه چيزى به اندازه يك هندونه بزرگ را نشون داد! درميان صحبت با بابا بودم كه خنده ام گرفت و بريده بريده از خنده گفتم:

_باشه بابا جونم پس ما داريم ميايم همونجا كه گفتيد ..

وتلفنو قطع كردم...منكه ديگه نميتونستم خودمو نگهدارم زدم زيرخنده و همانطوركه ميخنديدم گفتم :

_يعنى چى ديوونه؟!..

_احسان_خانومى بنده اينجا مثل گاو به ما ما افتادم...شما نميذارى حرفمو بزنم .. هى ميخوام بگم بهشون بگو ما الان درست چندمترى باهاشون فاصله داريم و زودى برمى گرديم ...

خنديدم

_احتياجى به كمك شمانبود .. گفتن كه بريم سرخيابون ميان اونجا سوارمون ميكنن...

احسان شانه هاشو بالا انداخت و دنبال من .. شونه به شونه ى يكديگر به سمت خيابون رفتيم و پس از كمى معطلى بالاخره سوارماشين شديم و به سمت ويلاى پدر بزرگم به راه افتاديم

***

از ماشين پياده شدم ...

درحالى كه نگاهم به ويلاى چوبى و زيباى پدربزرگ بود مسير سنگى را طى مى كردم...همه چيز عوض شده بود .. دورتا دور ويلا از دختاى زيبايى تشكيل شده بود كه ارتفاعشون از اندازه ى خود ويلاهم بيشتر بود ... همه جارو سكوت فرا گرفته بود و تنها صداى جير جير .. جيرجيرك ها كه درلابه لاى چمن هاى زيبا و بزرگى كه از باغچه و لاى درختان بيرون زنده بود به گوش ميرسيد...و گاهى هم خيزيدن حشرات روى آسفالت داغ ويلا صدا از خودش توليد مى كرد.

زمين پدربزرگ به ده هزار مترمى رسيد و فقط از اين زمين هزارمترش را ساخته بو و نه هزار متر را به عنوان باغ درست كرد بود .. باغى زيبا كه بيشتر به جنگل شباهت داشت!

بدو .. بدو.. راه مى رفتم و به اطرافم نگاه مى كردم و كلى ذوق مى كردم سه چهار سال ميگذره از آخرين بارى كه امده بودم ...دلم واسه ى اينجا تنگ شده بود...همه باهم وارد خونه شديم ..

تو آغوش پدربزرگ و مادربزرگم رفتم و بهشون سلام كردم و اوناهم به بهترين شكل ممكن از مهمان هايى چون ما پذيرايى كردن ...

به اطراف خونه نگاه انداختم ..خيلى عوض نشده بود و مانند قبل زيبا و سنتى بود ..

ويلاى پدربزرگم از پذيرايى بزرگ و زيبايى تشكيل مى شد و سپس آخر پذيرايى پله به سمت بالا ميخوره و در طبقه بالاش يه نشيمن و كلى اتاق به همراه يه سرويس دستشويى و حمام بود ... آشپزخونه و يه سرويس بهداشتى ديگرهم پايين بود...

براى هر خانواده يك اتاق بود و هركسى هم اتاق خودش را انتخاب كرده بود .. به همين دليل ما به اين ويلا مى گفتيم ويلاى خانوادگى!

منو نيلوفر و نسترن و ريحانه تويه اتاق بوديم و نيما و احسان و ايمان هم تويه اتاق ديگه كه بغل اتاق مابود بودن...

و بقيه هم هركدام يك اتاق براى خودشان داشتند ...

بعد از اينكه وسايلمان را از ماشين پياد كرديم و داخل اتاق گذاشتيم لباسامونو عوض كرديم و به سرميز بزرگى رفتيم كه مامان بزرگم از غذاهاى خوشمزه و خوش بو ميز را پركرده بود ..از چند كيلومترى هم بوى اين همه غذاى خوشبو به مشام آدم مى رسيد.

سرميز نشستيم و دوباره مسخره بازى و شوخى را شروع كرديم..

_بچه ها غذاتونو بخوريد بريم بعداز ظهر تو باغ بشينيم ..

صداى اعتراض همه بلندشد و همه مخالفت كردن ...

_ريحانه_بيخيال بهار..من خسته ام ميخوام بخوابم ..

_احسان_منم شرمنده ام خانومى بايد برم درس بخونم يه امتحان مهم درپيش دارم!

_اى بابا چقدر شما بيمزه ايد .. خوب شما بخوابيد من حوصله ام سرميره !بعدشم تو انقدر الكى وقتت را واسه درس خوندن تلف نكن،قبول نميشى

_احسان_ببين قبول ميشم يانه،توهم برو از اتاق پدربزرگ چندتا كتاب بردار بخون هم مغزت بازبشه هم حوصله ات سرنره!..من قبلا چندتاشونو خوندم اگه ميخواى خوباشونو بهت معرفى كنم ..

_اووووم...ميدونى احسان ، اگه تو اون كتابارو خوندى و اينطورى شدى ... پس همون بهترمن نخونم!

صداى خنده ى همه بلند شد .. احسان كه باچشمان از تعجب گشاد دشده به من نگاه مى كرد پوزخند مسخره اى زد و سرشو تكان داد و آروم به طورى كه كسى به غيراز خودم نشنوه گفت :

_احسان_اسب!

_الاغ!

ديگر نتوانست خودشو كنترل كنه و بلند و مستانه شروع كر به خنديدن ... هيچكس از پس من برنمياد ...

همه متعجب به احسان كه قاه قاه ميخنديد نگاه كردن و باخنده ى اون كم كم صداى خنده ى بقيه ام بلند شد و پس از كمى با اختار پدربزرگ ساكت شديم و شروع به خوردن غذا هاى خوشمزه مامان بزرگ كرديم.

***

بعد از خوردن غذا ميزرا به كمك دخترا و خاله و زن دايى ام جمع كرديم و مامانم هم ظرفا رو شست.

با دخترا به اتاقمون رفتيم و كمى بعد با اصرار و التماس من قبول كردن بيخيال خواب بشن و بيان بريم تو باغ ...

نسترن رفت و ايمان و احسان و نيمارم صدا زد تابيان ..

وارد باغ شديم و بر روى تخت چوبى بزرگ پدربزرگ نشستيم ..فضاى زيبايى بود ..دورتا دورمون درخت بود و از كنار تخت جوب آبى كه به صورت طبيعى از قبل مسيرش طورى بود كه بايد از زمين ما عبور مى كرد و به زمين هاى كشاورزى مى ريخت بود

بالاى سرمون با شاخه ها و برگاى درختا سايه بونى درست شده بود كه كمك مى كرد آفتاب بهمون نخوره ...

همه نشستيم ...

ايمان گيتارش را ازجلدمشكى اش درآورد و شروع به زدن آهنگ كرد و همراهش خوند :

تو كه تو خاطر منى .. گذشته مو دوست دارم

هر روز درگيرم ولى ..عاشق اين تكرارم

بارون كه ميزنه هنوز ..تو كوچه ها راه ميرم

حس مى كنم نزديكمى .. واسه تو چتر مى گيرم

هنوزهمون ديونه م و فرقى نكردى حالم

حس مى كنم مال منى ببين چه خوش خيالم

هنوزهمون ديونه ام و فرقى نكرده حالم

حس مى كنم مال منى ببين چه خوش خيالم!

***

تمام لحظه هامو با خيالت عاشقى كردم

كنار تو تواين خونه با عكسات زندگى كردم

هميشه سهم من بودى ، هميشه عاشقت بودم

نشد حتى تواين روزا برى يك لحظه از يادم

هنوزهمون ديونه ام و فرقى نكرده حالم

حس مى كنم مال منى ، ببين چه خوش خيالم

هنوزهمون ديونه ام و فرقى نكردى حالم

حس مى كنم مال منى ، ببين چه خوش خيالم

با تمام شدن آهنگ همزمان صداى دست و سوت همه بلند شد و ايمان هم با حالت خاصى روى پاهايش ايستاد و چشماشو بست و دستشو جلويش گرفت و به نشانه ى احترام چندبار جلوى ما نيم خيز شد و دلاشد!

همه خنديدم ...

بارون شروع به باريدن كرد ..

اين شمالم هواش حال به حال بودا...تا چند ساعت پيش از گرما مجبور بوديم لب دريا بشينم كه تو شهر گرمه .. الان داره بارون مياد ..اونم چه بارونى!

انگار نه انگار كه تابستونه ..

نيما آيفنش را بر روى دسته سلفى اش گذاشت و او را بالا برد و باگفتن همه اينجا رو نگاه كنن..هرهفت نفر ژست گرفتيم و نيما يك عكس سلفى قشنگ ازمون گرفت و همزمان صداى جمعيت بلندشد : ببينم .. ببينم !

نيما به خنده افتاده بود .. احسان و ايمان كه برايشان مهم نبود اما ما دخترا چنان براى ديدن عكسمون مى جنگيديم و به زور متوسل مى شديم كه انگار تاحالا خودمان را نديده ايم!

نيما ناليد :

_نيما_اى بابا يكم آروم باشيد خواهشاً...الآن خودم نشونتون ميدم ديگه اين وحشى بازى ها واسه چيه ..

هرچهرنفرمون با عصبانيت برگشتيم سرجامون و دست به سينه منتظر نيما ايستاديم تاعكسو نشونمون بده .. نيماهم يكى يكى به نوبت عكس هارا به طرفمون آورد و نشونمون داد...

به خانه برگشتيم

همه بيدار شده بودن و داشتن در پذيرايى كيك و چايى ميخوردن .. به طرفشون رفتيم كه صداى زن دايى ام بلند شد :

_زن دايى_امشب بايد شام مهمون دخترا باشيما...

امدم چيزى بگم كه صداى ريحانه بلندشد

_ريحانه_قبوله .. اما بيايد كارا رو تقسيم كنيم تازودتر پيش بره .. من سفره ميندازم .. نيلوفر جمع ميكنه و نسترن ميشوره ..(به اينجاى حرفش كه رسيد به سمت من برگشت) بهارهم غذا ميپزه ..

همه موافقت كردن ..خواستم مخالفت كنم اما با موافقت همه خفه شدم.

_خب غذا چى بپزم؟!

_احسان_ الآن مثلا هرچى مابگيم درست ميكنى و نظرمون را ميخواى يا فقط همينطورى ميگى و اخرش هم كارخودت را مى كنى؟!

احسان درست پشت سرم بود .. به سمتش برگشتم

_معلومه كه نظرتون را ميخوام...حالا تو ميگى شام چى بخوريم؟!

_الان مثلا من بگم شيشليك

پريدم وسط حرفش و باخنده گفتم :

_آره خوبه بريم بخوريم!

به دنبال حرفم خنديدم و پشت سرش هم صداى خنده بقيه بلندشد

احسان كه تو شوك حرف من بود بامكث پوزخندى زد و سرشو به اينطرف و اونطرف تكان داد...

_احسان_يعنى هيچكسى از زبون تو يكى برنيماد

باخنده به سمت آشپزخونه رفتم و درهمان حال گفتم :

_برمنكرش!

سريع وارد آشپزخونه شدم و كابينت هارو يكى يكى گشدم تا درآخرين كابينت دوسه بسته ماكارانى پيدا كردم و شروع كردم به پختن ماكارانى واسه ى شام..

زيرگاز را روشن كردم و از آشپزخونه امدم بيرون و رفتم كناربچه ها نشستم ...

_احسان_خسته نباشى خانومى

به سمتش برگشتم و متعجب نگاهش كردم ..

_سلامت باشيد آقايى!

اينبار صداى نيلوفربلند شد :

_نيلوفر_اووووف .. بس كه تو خونه بودم حوصله ام سر رفت .. پاشيد بريم بيرون تا موقعه شام يه دورى بزنيم

_عزيزم فراموش كردى امشب مهمون ما هستند و بايد كاراى غذارو انجام بديم ..

_نيلوفر_بيخيال بهار..كوتا شام ...تازه ساعت7 ميريم يه دورى ميزنيم اين اطراف زودبرمى گرديم ...

_چى بگم والا

_احسان_ خب پس پاشيد سريع كاراتونو بكنيد كه زودبريم زودبرگرديم!

ديگه كسى حرفى نزد و همه به طرف اتاقامون رفتيم و پس از چند دقيقه حاضر به هال برگشتيم ..

_مامان_زودبرگرديدا..

_باشه مامان جون نگران نباشيد.

و به دنبال حرفم هر هفتامون سريع به سمت حياط ويلا دويديم ..

_احسان_تعدادمون زياده بايد دوتا ماشين برداريم ..تويه ماشين فكرنكنم جامون بشه!

_ريحانه_ اونطورى كه سخته .. پس بيايد با ماشين من بريم تا همه جابشن

ماشين ريحانه شاسى بلند بود و واسه ى همين خيلى راحت هفت نفرتوش جا مى شدن ... ديگر كسى مخالفت نكرد و به سمت ماشين ريحانه رفتيم و سوار شديم .. نيما منتظر، جلوى درب ويلا ايستاده بود تا ما بريم از حياط بيرون و در را ببنده ..

نيماهم سوار شد و ريحانه پاشو روى پدال گاز فشار داد و راه افتاد به سمت شهر...

جلوى فروشگاه شيك و بزرگى ترمز كرد

پياده شديم و داخل فروشگاه رفتيم كه از لباساى شيك و گرون و مارك دار پربود

سريع با دخترا ريختيم طرف لباساى دخترونه اش و اون سه تا منگل هم رفتن طرف لباس ها و تيشرت هاى مردونه اش ...

همينطور كه يكى يكى لباسارو برانداز مى كردم ناگهان چشمم روى تيشرت طوسى مردونه اى ثابت ماند

خيلى جذاب بود .. خاك تو سرمون يه بى اف هم نداريم براش از اين تيشرتا بخريم!

خودمم از فكرم خنده ام گرفت و به راهم ادامه دادم.

امدم پشتمو بكنم و برم كه يهو محكم خوردم به يه چيزى و قبل از اينكه بخورم زمين يكى با دستاش نگهم داشت...

متعجب روبه رومو نگاه كردم و با چهره ى احسان مواجه شدم ...

_هووووى يابو ..به بوقى موقى چيزى!

خودمو از بغلش كشيدم بيرون و ازش دور شدم و به طرف ريحانه و نيلوفر رفتم كه داشتن شال و روسرى هارو نگاه مى كردن

منم به طرفشون رفتم و مشغول تماشاى شالها شدم كه با صداى يكى پشت سرم دست از تماشا كشيدم و به پشتم برگشتم و درمقابلم نيمارا ديدم كه شالى قرمز خوشرنگ بردستش داشت :

_نيما_اين چطوره بهار؟!

با نفرت غريدم : ميخواى واسه همون صدمى بخرى؟!

_نيما_آره .. به نظرت خوبه ؟!

_وايى نيما خيلى خرى ... انقدر پولاتو الكى خرج اين دخترا نكن .. يكم سعى كن واسه آينده ات پول پسنداز كنى..خودتم ميدونى اين يكى هم آخرش مثل 99تاى ديگه ميره...پس الكى انقدر ولخرجى نكن!

_نيما_نه اين فرق مى كنه..همديگه رو دوست داريم اما خوب يه جورايى به كمك توهم احتياج دارم

آه بلندى كشيدم : چيكار كنم ميخواى وِرد بخونم عاشقت بشه؟!

_نيما_جدى گفتم..مثلا شما دخترا ازچه پسرى خيلى خوشتون مياد، چى خيلى خوشحالتون مى كنه؟!

به قيافه ى نيما نگاه كردم و به تمسخر گفتم :

_منكه شخصن از همه ى پسرا به شدت متنفرم ، بعدشم تو اگه الان برى خوشحالم مى كنه . وشروع كردم به خنديدن

نيما با عصبانيت بهم نگاه كرد و با كمى مكث گفت :

_نيما_بروبابا دختره ى چشم گوساله اى .. اصلا نظرت را نخواستم مى رم ازريحانه و نيلوفر مى پرسم .. آدم پشيمون ميكنى از حرف زدن باهات!

و به دنبال حرفش مسيرشو كج كرد و به طرف نيلوفر كه گوشه ى فروشگاه ايستاده بود رفت .. نفسمو با صدا بيرون دادم و سرمو به نشانه ى تاسف چندبارى اينور و اونور كردم و به كارم ادامه دادم كه پس از چند ثانيه دوباره صداى يكى بلند شد .. با اين فكر كه شايد دوباره نيما باشه چشمامو بستم و شمرده شمرده با عصبانيت گفتم :

_وايى نيما بيابرو تايه چيزى بهت نگفتم .. اصلا هركارى دوست دارى انجام بده و انقدرهم به من گيرنده‍!

_احسان_توحالت خوبه بهار؟...

باچشمانى از تعجب گشاد شده به احسان خيره شدم و با مِن مِن گفتم: من..من...آره ..خوبم!

احسام بيخيال به لباس توى تنش نگاه كرد و سپس با لبخند به من خيره شد

_احسان_به نظرت چطوره؟!

از چيز كه مشاهده مى كردم چشمام و دهانم از تعجب باز ماند..

احسان همان تيشرت طوسى كه من پسنديده بودم را پوشيده بود .. چقدرم بهش ميومد ..

صادقانه ميتونم بگم هردخترى اگه الآن احسان را تو اين تيشرت ببينه قلبش وايميسه ..

_احسان_ديدم تو از اين تيشرت خوشت امده گفتم بخرمش ..بهم مياد؟!

من دخترى بسيار مغرور بودم واسه همينم نميتونستم احساس و نظر واقعى ام را به احسان بگم واسه ى همين بى اختيار وناخداگاه گفتم :

_ااااااه‍..خيلى زشت شدى احسان سريع برو درش بيار تا كسى تورو با اين لباس نديده .. اوق تيشرتم از چشم افتاد!..داره تو تنت زار ميزنه برو درش بيار سريع !

خنده ام گرفت .. عجب بچه تخسى بودما...احسان كه حسابى تعجب كرده بود نيشش خود نا خود بسته شد و گفت :

_احسان_چرا.. به نظرت خوب نيست؟!

_لباس كه عاليه .. تو خوب نيستى ..بدهيكلى ..بدهيكل!

احسان خنديد

_احسان_ميمون!

_گوسفند

با گفتن اين حرف سريع از كنارش رد شدم و رفتم تا قبل از اينكه بخواد دوباره چيزى بگه ازش دورشده باشم!

يكم ديگه فروشگاه رو گشديم و بالاخره به صندوق رفتيم تا خريدامونو حساب كنيم .. من يه شال سفيد و شلواركتان مشكى خريده بودم .. نيلوفر و نسترن هم مانتو و ريحانه ام فقط يه كيف دستى خريد ...پسراهم كه هيچى ..بيچاره احسان، تيشرته خيلى بهش ميومد..كاش ميخريدش!

از فروشگاه امديم بيرون و دوباره به ماشين ريحانه برگشتيم ...ساعت نزديك 9 بود واسه همينم ديگه وقت نداشتيم بريم دوباره تفريح و مستقيم به طرف خونه مون به راه افتاديم ...توراه بوديم كه يكم دلم خواست شيطنت كنم براى همين سريع به طرف صندلى ريحانه كه داشت رانندگى مى كرد نيم خيز شدم و درگوشش نفشه ام را آروم زمزمه كردم .. ريحانه هم از نقشه ام به خنده افتاد ...

با توقف نابجاى ريحانه همه به سمت جلو پرت شدن

_احسان_چى شده ، چرا وايسادى؟!

_ريحانه_نميدونم چش شده..بنزين كه دارم پس ديگه مشكلش چيه ؟!...

_ايمان_الآن يعنى چى؟!

_ريحانه_فكركنم بايد آقايون پياده شن و يه هول كوچيكى بدن!

هرسه متعجب فرياد زدن:

_ما؟!

_نه ما پياده ميشيم ماشين رو هول ميديم..شماها بشينيد!

نيما به تمسخر گفت :

_نيما_من بانظر خواهرم موافقم!

همه داد زديم :