رمان کوه شیشه ای به قلم مریم جعفری

ژانر: #عاشقانه

خلاصه :

داستان یه دختر به اسم پریا که عاشق پسره همسایشون بوده اما چون از احساس واقعی اون خبر نداشته با یه پسری به اسم بهرام که تو خارج زندگی میکنه ازدواج میکنه ومیره خارج.اما اونجا متوجه میشه که بهرام مشکل روانی داره !به کمک یه دکتر روانشناس ایرانی طلاق میگیره و بر میگرده ایران و...

فصل اول

نفسم به شماره افتاده بود ولی به هر ترتیب از پله ها بالا می رفتم.سنگینی هیکلم را روي نرده هاي چوبی کنار پلکان

انداختم.انگار هزار کیلو شده بودم که پاهایم آنطور به دنبالم کشیده می شد.از همان جا به بالاي پله هاي مارپیچ نگاه

کردم.همه چیز در تاریکی وهم آوري گم شده بود.صداي نفس هاي سطحی خودم را به وضوح می شنیدم.سرم دوران داشت و

کف پاهایم زق زق می کرد.دلم می خواست حرفی بزنم ولی توانی در صدایم نبود.سر پیچ بعدي مردي که سراپا سفید پوشیده

بود ایستاده و نگاهم می کرد.دستهایش را با آرامش در جیبهاي شلوارش فرو برده و چنان آراسته به نظر می رسید که انگار به

مهمانی دعوت داشت.سپس احساس بی وزنی می کردم.یکبار دیگر او را از نظر گذراندم.خودش بود!وحشت و هراس تمام

وجودم را در بر گرفت.چنان آرامشی در نگاهش بود که براي لحظاتی دچار تردید شدم.چیزي گفت که قدم نزدیک تر شود که قواي من درهم شکست و سقوط کردم...وقتی چشم باز کردم،آفتاب بی رمق زمستانی کف اتاق پهن

شده بود.نفس راحتی کشیدم و آب دهانم را فرو دادم.پتو را کنار زدم و در جا نشستم.لباسهایم از شدت عرق به تنم چسبیده

بود.به زحمت از جا بلند شدم و خودم را کنار پنجره کشاندم.حیاط کوچک خانه از برف به سپیدي می زد و انعکاس آفتاب به

روي برفها چشم را می آزرد.صداي زنگ تلفن رشته افکارم را برید و چند لحظه بعد مامان وارد اتاق شد:

-تو بیداري؟

دلم شور می زد.سلام نمودم و صاف نگاهش کردم.با مهربانی گفت:

-اومدم ببینم خوابی یا بیدار؟برو تلفن رو جواب بده!شوهرته!

انگار چیز عجیبی شنیده بودم که با تعجب نگاهش می کردم.مامان گفت:

-چرا معطلی؟پشت خط منتظره!

پاهایم به زمین چسبیده بود.حالا مامان هم لحظه به لحظه متعجب تر می شد.مثل مرده اي متحرك به طرف تلفن رفتم و بی

هیچ احساسی گوشی را برداشتم.سنگینی نگاه مامان را از پشت سرم حس می کردم اما کوشیدم بی اعتنا باشم.می دانستم اگر

بخواهم نقش بازي کنم مجبورم تا اخر ادامه دهم.بالاخره که چی؟دیر یا زود باید بدانند!با صدایی سرد و بی تفاوت گفتم:

-فکر کردم قبلا حرفهامون رو زدیم!بناباین دلیلی براي تماست نمی بینم.

صدایش رنج دیده و محتاط بود.

-فقط می خواستم مطمئن بشم به سلامت رسیدي!

هیچ حسی جز ترحم برایش در قلبم نمبود.خیلی محکم گفتم:

-لازم نیست نقش مردهاي مقید و دلسوز رو واسه من بازي کنی!دیگه هرگز،هرگز نمی خوام صدات رو بشنوم.

گوشی را محکم روي تلفن کوبیدم و تلاش کردم همانطور که توانا گفته بود از اعماق درون آرام باشم ولی پلکم می پرید.خانه

در سکوت آزار دهنده اي فرو رفته بود و فقط صداي شرشر آکواریوم به گوش می رسید.به عقب برگشتم.مامان همان جا مثل مجسمه خشکش زده بود.بی مقدمه تز آن بود که فکر می کردم.باید به او حق می دادم،اما خودم را محق تر از هر کسی می

دانستم.آرام زمزمه کردم:

-بعدا با هم حرف می زنیم مامان!

اشک در چشمانش حلقه زد.تاب دیدن گریه اش را نداشتم.خواستم به اتاق برگردم که با صداي لرزانی گفت:

-هیچ فکر نمی کردم روزي برسه که به عنوان یه مادر احساس سرشکستگی کنم.

آرام گفتم:

-شما هیچی نمی دونید مامان.

با صدایی بلغض آلود گفت:

-اگه الان با گوش هاي خودم نمی شنیدم باور نمی کردم.تو چطور تونستی با شوهرت این طور صحبت کنی؟شک دارم که تو رو

خودم تربیت کرده باشم.یعنی زندگی توي غربت آن قدر تو رو عوض کرده؟

گفتم:

-مامان!خواهش می کنم!گفتم که!زندگی همه رو عوض می کنه!شما چی می دونید؟کسی چه می دونه من چی کشیدم؟از من

نخواین بگم.من فقط دو سه روزه که برگشتم.دلم نمی خواد به این زودي همه چی رو به خودم و شما تلخ کنم.

صداي خودم هم از بغض لرزید.به اتاقم برگشتم اما برخلاف میلم گذشته با سرعتی سرسام آور داشت در برابرم نقش می

بست.انگار همین دیروز بود که مامان از بیرون صدا می زد:

-پریا،پریا،بیا تلفن!

فصـــل دوم

همان طور که حوله روي سرم بود با بی حالی از جا بلند شدم و خودم را از اتاق بیرون کشاندم.مامان مشغول نظافت خانه

بود.صدایم از ته چاه بیرون می امد.پرسیدم: -کیه مامان؟

مامان در حال گردگیري مبل سه نفره پذیرایی گفت:

-ثریاست.

همین طور که به طرف تلفن می رفتم گفتم:

-بهش می گفتین خودم بعدا بهش زنگ می زنم.حالا می خواد مخم رو بخوره،منم که حال ندارم.

گفت:

-گفت کار واجب داره!

روي صندلی کنار میز تلفن نشستم و گوشی را برداشتم.قبل از هر چیز به شوخی گفتم:

-بازکه تویی خروس بی محل!

خندید و گفت:

-علیک سلام!این چه صداییه؟چیزي نبود بخوري که سرما خوردي؟

عطسه اي کردم و گفتم:

-دیروز تا حالا هم دارم خودم رو لعنت میکنم که اومدم اونجا،هم تو رو که اون سرما خوردگی کوفتی ات رو دادي به

من!خیرت که به آدم نمی رسه!داشتم بخور می کردم بلکه یه کم صدام باز بشه!

ثریا خندید و گفت:

-می بینی که من صحیح و سالمم.بی خود گردن من ننداز!به خودت بگو که توي چله ي زمستون لباس هاي مامانی می پوشی!هر

چند که کارهات همچین بی حکمت هم نیست!بالاخره هر کی قرتی بازي در میاره پاي عواقبش هم می شینه!

-باز پس پرده حرف زدي؟

آرام گفت: -اگه بدونی چه خبري برات دارم حاضر می شی هر چی درد و مرض دارم بگیري تا فقط بشنوي چه خبره!

گفتم:

-چیه؟زیر لفظی می خواي؟بنال بینم چه خبره!

باز داشت سر به سرم می گذاشت:

-آخه بیچاره!اگه همینطوري بگم که یکهو از خوشحالی پس می افتی!

بی حوصله گفتم:

-می گی یا برم دنبال کارم؟بامبول جدیده؟

میان خنده گفت:

-بامبول چیه؟خره،گاوت زاییده!اونم دو قلو!

بعد تقریبا جدي گفت:

-خاله اون دور و برها نیست؟

مامان توي آشپزخانه سرگرم بود.گفتم:

-نه!چطور مگه؟

با هیجان گفت:

-غلط نکنم،امروز و فردا از شرت خلاص می شیم.

بینی ام را بالا کشیدم و گفتم:

-باز چه خوابی دیدي؟هیچ معلومه چی براي خودت بلغور می کنی؟

ثریا گفت:

-من الان زیاد نمی تونم حرف بزنم یک وقت مامانم از راه می رسه!احتمالا خودش امشب یا فردا به خاله زنگ می زنه اما تو ازمن نشنیده بگیر.فقط می خوام توي جریان باشی!

گفتم:

-تو که هنوز حرفی به من نزدي!اي جونت بیاد بالا!

با عجله گفت:

-پریروز که اینجا بودي،اون زن چاقه با دخترش یادته که می گفتی خیلی نگات می کنند؟

-خب؟

-انگار خیالاتی توي سرشون دارند.امروز صبح اومده بودند خونه ما!زنه داشت به مامانم می گفت پسرش دندانپزشک مقیم

آمریکاست.می گفت خیلی وقته دارند دنبال یک دختر خوب می گردند.ظاهرا چشمشون بدجوري تو رو گرفته!

تو از کجا فهمیدي؟

از تعریف هایی که از تو می کردند.غلط نکنم شانست گفته!باز هم بگو دختر خاله اَخه!فکر کنم حالا از خوشحالی داري بال در

میاري!

-خب که چی؟

-گمشو!دیوونه!همچین حرف می زنی که انگار شوخیت می اد!بدبخت،طرف اقامت آمریکا رو داره!می دونی یعنی چی؟یعنی

آخر همه چی!

-هنوز نه به داره،نه به باره...

-هالو،شماره تلفن و آدرس از مامان گرفتند.خدا وکیلی نمی دونم چه کار کردي که همچین شانسی سراغت اومده!اما یادت

باشه دست راستت رو بذاري زیر سر من!

-دوره و زمونه بر عکس شده!قدیم ها پسرها هول می شدند،حالا...

-دیوونه!دست از این قد بازي بردار!همه دارند خودشون رو تیکه پاره می کنند و به هزار آب و آتش می زنند که فقط پاشون برسه اونجا،اون وقت تو ناز می کنی؟من نمی دونم چرا همیشه سیب سرخ نصیب دست چلاق می شه!بشین دعا کن یارو

چشمش تو رو بگیره!دیگه چی از این بهتر؟

-مرگ واسه همسایه خوبه؟اگه اون قدر خوشت اومده بسم الله...

-آخه بدبختی من اینه که اون ها چشمشون توي گنده دماغ رو گرفته!اگه واسه من پیش بیاد که سه سوت!فقط بالاغیرتا یه

فکري واسه اون فین فینت بکن که یه وقت توي ذوقشون نخوره!این جور که فهمیدم طرف تک پسره!پزشک هم که

هست!اقامتم داره!

از جوش و جلایی که در کلامش بود خنده ام گرفت.خیلی جدي گفت:

-مامانم بهشون گفت صبر کنند تا اول خودش با مامانت حرف بزنه،بعد اونها زنگ بزنند.زهر مار!چیه؟دارند قند توي دلت می

سابند که قهقهه می زنی؟بمیري الهی!کوفتت بشه زندگی توي آمریکا.

خنده ام شدت گرفت،آن قدر که به سرفه افتادم.ثریا پرسید:

-کیف کردي بهت چه خبري دادم؟حالا مژدگونی من چیه؟

گفتم:

-برو بابا دلت خوشه!من توي چه فکري ام،تو کجایی!

ثریا گفت:

-نگذار به عقلت شک کنم!می خواي اینجا بمونی که چکار کنی؟دو ساله موندیم پشت کنکور!تازه بر فرض که قبول بشی،خیال

کردي درست که تموم بشه دستت بند شده؟از اون هایی که قبل از ما درس خوندند بپرس ببین چی می گن!می ري اونجا درس

می خونی،کار می کنی،واسه خودت سري توي سرها در می آري!مگه خر بزنه پس سرت که این فرصت رو از دست بدي!ما هم

پز می دیم به این و اون دختر خاله مون آمریکاست!

گفتم: -مخم رو خوردي!خبر مهمت همین بود؟

-تو آدم بشو نیستی!من رو بگو که واسه کی این قدر جوش می زنم!

وقتی گوشی را روي تلفن گذاشتم آن قدر در فکر بودم که متوجه مامان نشدم.حتی نفهمیدم که چطور خودم را به اتاقم

رساندم.داشتم ظرف آب جوش رو براي گرم کردن بلند می کردم که صداي مامان از پشت سر،من رو به خودم آورد.

-چی می گفتین این همه وقت؟خوبه تازه همدیگه رو دیدید!

همان طور که با ظرف آب به آشپزخانه می رفتم گفتم:

-هیچی!ثریا رو که می شناسید!صبح به صبح دو تا تخم مرغ رسمی می بنده به چونه ش!

مامان با نگاهی دقیق به صورتم گفت:

-اگه می خواي دوباره بخور کنی بهتره آب رو گرم کنی!

نمی دانم چه چیز در صورتم بود که انعکاسش را در صورت مامان می دیدم.او در نوع خودش خیلی زیرك بود و من هر وقت

تلاش می کردم چیزي را مخفی کنم فورا لو می رفتم.با عجله از مقابلش عبور کردم و به آشپزخانه رفتم اما در دل از این که تا

آن اندازه مورد توجه قرار گرفته بودم،به خودم می بالیدم.

تلاش می کردم ذهنم راروي نوشته هاي پیش رویم متمرکز کنم،ولی نمی توانستم.فکرم از دیروز- بعد از شنیدن حرفهاي

ثریا-بدجوري مشغول شده بود.دلم می خواست بی تفاوت باشم ولی افکار رنگارنگی در مغزم زیر و رو می شد.کوشیدم تصویر

خواستگارم را با تداعی مادر و خواهرش در ذهنم ترسیم کنم،ولی با کمال تعجب حس کردم چند و چون این موضوع برایم

مهم نیست و آن قدر نگذشت که فهمیدم بیش از خود او ، شرایط استثنایی زندگی با اوست که برایم مهم است و این موضوع

وقتی برایم روشن شد که سعی کردم با خودم صادق باشم.احمقانه بود!ذهنم گرفتار مردي شده بود که در حد چند جمله از او

اي لعنت »: می دانستم و حتی هنوز او را ندیده بودم.عصبی به عقب تکیه دادم و پاهایم را کاملا روي تخت دراز کردم.آرام گفتم : به تو ثریا که وقتی هم نیستی مغزم رو بازي می دي !

ثریا دختر دوم خاله شهین بود که پدرش یکی از تاجران موفق و بزرگ نخ در تهران محسوب می شد.خواهر ثریا سه سال قبل

با جوانی از طبقه خودشان ازدواج کرد و ثریا که درست هم سن و سال من بود،مثل من در آرزوي راهیابی به دانشگاه درس می

خواند.رابطه ي ما آنقدر نزدیک بود که من هیچ وقت کمبود خواهر را حس نکردم.مادرهاي ما هم رابطه ي نزدیکی با هم

داشتند و به رغم تفاوت هاي زیاد مادي و اخلاقی عاشق هم بودند.خاله شهین،تنها خواهر مامان،توي خانه ي مجللش در جردن

زندگی می کرد و سوادش به زحمت به دیپلم می رسید و مادر ما تحصیلکرده و معلم پایه پنجم دبستان بود و با رضایت و

سعادت سالها قبل با پدرم که مردي تحصیلکرده و کارمند بود ازدواج کرده و و زندگی ساده و بی آلایش با حقوق کارمندي را

به ازدواج با پول ترجیح داده بود.پدرم هم البته قدرش را می دانست و از گل نازك تر به او نمی گفت.او کارمند ارشد

دادگستري بود و لیسانس زمان قدیم را داشت و تمام هم و غمش را مثل مادر براي من و پیمان گذاشته بود.او مردي با شرافت

و صادق و آگاه بود و براي حفظ کانون گرم خانوادگی از هیچ تلاشی فروگذار نبود.در مقابل،من و پیمان هم سعی می کردیم به

خواسته ي انها که تحصیل به نحو احسن بود جامه ي عمل بپوشانیم.به این ترتیب من دیپلم ریاضی را با معدل بیش از هفده

گرفتم و پیمان هم در سایه ي نظریات و دقت مامان و پشتکار خودش سال دوم دبیرستان را در رشته ي تجربی پشت سر می

گذاشت.البته من دو سال متوالی در کنکور قبول شدم ولی چون دانشگاه شهرستان بود و از آن گذشته پدر و مادر تاب دوري از

فرزند را نداشتند ،به امید آینده ي بهتر همچنان پشت کنکور ماندم.با این وصف شکی نبود که خواستگار تازه همان ابتدا در

آزمون پدر و مادر رد می شد ولی خودم...احساس خاصی داشتم.براي منی که تا آن روز جز چند شهر ایران را ندیده بودم

،تصور اینکه بتوانم به بهانه ي ازدواج از ایران خارج شوم ،تقریبا گیج کنند ه و دور از دسترس بود.وقتی به خودم آمدم چیزي

به غروب نمانده و انوار قرمزو نارنجی خورشید به فضاي نیمه تاریک اتاق حالت قشنگی داده بود.دلم نیامد چراغ اتاق را روشن

کنم.داشتم از پنجره قدي اتاق به حیاط نگاه می کردم.که در کوچه باز شدو او وارد حیاط شد.با دیدنش دوباره آتش قلبم شعله

ور شد و صورتم گر گرفت.مثل همیشه کیفش را با آرامش در دست داشت و قدم هایش کشیده و بلند بود.صداي پاهاي اورا

حتی با چشمان بسته هم می شناختم.درست مثل یک ریتم تکراري!یادم نیست از کی عاشقش شدم.شاید از روزي که براي اولین بار او را دیدم.همان روزي که با مادرش براي دیدن طبقه بالا امده بودند.رفتارش یک رفتار مردانه و پر جاذبه بود،آن هم

براي دختر نکته سنج و احساساتی مثل من که تازه داشت دوران بلوغ را پشت سر می گذاشت.دلم می خواست راز این عشق

عجیب را با کسی شریک شوم ولی با چه کسی؟البته ثریا مورد اعتمادم بود ولی هر بار سعی می کردم در این باره حرف بزنم

زبانم بند می امد.من حتی موقع روبه رو شدن با او زبانم بند می امد و صداي قلبم آنقدر اوج می گرفت که می ترسیدم رسوا

شوم.حال عجیبی بود!عاشق کسی بودم که در طول آن دو سال،جز در حد سلام و احوالپرسی،حرفی میانمان رد و بدل نشده بود

و من حتی جرت خیره شدن در صورتش را نداشتم.اغلب تنگ غروب از پشت پنجره اتاقم به انتشار امدنش می نشستم و

ازهمان جا سیر نگاهش می کردم.هر روز براي چند ثانیه در تیررس نگاهم بود و هر بار آرزو می کردم آن ثانیه ها مثل بخش

هاي یک فیلم،آرام و قابل تکرار باشند.

اسمش حامد بود و چون تنها فرزند خانواده اش بود،بعد از مرگ پدر،با مادرش زندگی می کرد.نزدیک سی سالش بود،ولی

رفتارش بر عکس ظاهرش خیلی پخته تر و مسوول تر از سن و سالش نشان می داد.با این همه،آن قدر جذاب و برازنده بود که

بتواند دل دختر مغرور و مشکل پسندي چون مرا ببرد.خیلی کم حرف و آرام بود.بر عکس خودش،مادر سر و زبان داري

داشت،آن قدر که هر چه لازم بود در طول آن مدت درباره اش بدانم از طریق مادرش فهمیدم.حامد فارغ التحصیل رشته

مدیریت بازرگانی و جزء معاونین ارشد یکی از بانک هاي معتبر تهران بود.مادرش خیلی خصوصی به مادرم گفته بود به زودي

به دلیل خدمات صادقانه اش ، قرار است به ریاست یکی از بانک هاي بزرگ شهر منصوب شود.او نهایت عشق و آرزوي

مادرش بود.مادرش،خانم کیانی،حاضر نبود حتی خار به دستش فرو رود.آنها جدا همسایه هاي بی ازاري بودند،آن قدر که نه

تنها پدرم با رضا و رغبت طی آن مدت به اجاره خانه اضافه نکرد،بلکه بارها به حامد صراحتا گفت فکر رفتن و جابه جایی را از

سر به در کند.خوب به یاد دارم رزهاي اول،یکی از مخالف هاي سرسخت اقامت انها پدر بود،چون معتقد بود من و مادر با

حضور یک پسر جوان در خانه معذب خواهیم بود.ولی به مرور وقتی با منش و شخصیت حامد آشنا شد و فهمید او صبح تا

غروب بیرون از خانه است،نه تنها به خاطر چنان افکاري از خودش شرمنده شد،بلکه از آن به بعد او را براي برادرم پیمان الگو قرار می داد و جوانمردي و تعهد او را تحسین می کرد.پدر معتقد بود در دوره اي که جوان ها فشار زندگی را روي دوش

خانواده ها گذاشته اند،وجود چنین جوانان متکی به نفس و مسئولی مثل ثروتی بزرگ و با ارزش است.خودم بارها او را به شیوه

هاي مختلف امتحان کردم ولی رفتار حامد همیشه سنجیده و معقول بود.نمی دانم،شاید هم عاشق غرورش بودم،اینکه حتی

تلاش نمی کرد مستقیم به صورتم نگاه کند.به قول مامان رفتار او به نحوي بود که زنها به هیچ وجه معذب نمی شدند.آهسته

می رفت و آهسته می امد.یادم می اید اولین سال اقامتشان،خانم کیانی چند روزي براي دیدن خواهرش به شیراز رفت و آن

دوران مصادف شد با اولین سال فارغ التحصیل شدن من از دبیرستان و شروع اوقات فراغتم تا آغاز کلاس هاي کنکور.هیچ

وقت آن روزها را فراموش نمی کنم.در حقیقت آن روزها و ساعتها بهترین فرصتی بود که به او بیشتر فکر کنم و در حالات و

روحیاتش دقیق تر شوم.مرتب و آراسته لباس می پوشید،سر ساعت معینی از خانه خارج می شد و راس ساعت معینی به خانه

بر می گشت.گاهی با یک بغل خرید و گاهی با یک بغل پوشه!مامان چند بار به رسم ادب در غیاب خانم کیانی براي صرف شام

دعوتش کرد ولی مودبانه دعوت ما را رد کرد.اولین برخورد ما از نزدیک هم طی همان روزها صورت گرفت.عصر یک روز

پاییزي بود پیمان به شدت سرما خورده و مامان اصرار داشت قبل از تاریکی هوا او را پیش دکتر ببرد.وقتی انها از خانه خارج

شدند هوس کردم در تنهایی کاست کوروش یغمایی را گوش کنم.دلم بدجوري گرفته بود.روي تخت دراز کشیده بودم و در

حال و هواي خودم غرق بودم که با صداي زنگ از جا پریدم.صداي ضبط صوت را کم کردم و گوشی آیفون را برداشتم.در

حقیقت انتظار شنیدن هر صدایی را غیر از صداي او داشتم.لحنش شرم زده و معذب و لرزان بود.

-ببخشید،حامدم پریا خانم.متاسفانه صبح کلیدم رو خونه جا گذاشتم.ممکنه در رو باز کنید؟

قلبم فرو ریخت و فقط با انگشتان لرزانم دکمه ي در باز کن را فشار دادم.قبل از انکه گوشی را سر جایش بگذارم شنیدم که

گفت:

-ممنونم.ببخشید که مزاحمتون شدم.

هنوز از شوك اولی خارج نشده بودم که شوك دومی غافلگیرم کرد.همان طور هیجانزده ي شنیدن صدایش بودم که صداي زنگ آپارتمان مرا به خود آورد.از چشمی نگاه کردم.خودش بود.بی هیچ حرفی در را باز کردم.لبخندي صمیمی به لب داشت و

یک سر و گردن از من بلند تر بود.در سلام کردن پیشقدم شد و بی انکه منتظر شنیدن جواب بماند درادامه گفت:

-داشتم می امدم این پاکت نامه نظرم رو جلب کرد.انگار زیر بارون کمی خیس شده ولی امیدوارم داخلش قابل رویت باشه.

بعد آنرا به طرفم گرفت و گفت:

-بفرمایید.مال شماست.

با دستی لرزان پاکت را گرفتم و به زحمت تشکر کردم.نمی دانم چطور تا آن روز متوجه تک و توك موهاي سفیدش نشده

بودم.دوباره با لبخندي مودبانه گفت:

-باز هم از اینکه مزاحمتون شدم معذرت می خوام.

باورم نمی شد با همان چند جمله زیر و رو شوم.شاید فقط یک دیوانه مثل خودم قادر بود آن قدر منظور،به نفع خودش،در آن

چند جمله ي معمولی دست و پا کند.وقتی به خودم آمدم که توي پذیرایی نشسته بودم و نگاهم روي پاکت نامه خیره بود.حتی

متوجه نشده بودم نامه از کی و کجاست.پشت پاکت را نگاه کردم.مخاطب نامه پدرم بود.یکی از همان نامه هاي معمول اداري.به

اتاق کار پدرم رفتم و پاکت مرطوب را روي میزش گذاشتم.گیج گیج بودم.انگار توي خواب راه می رفتم.حس می کردم وزنم

به سبکی یک پر شده و دارم از داخل می سوزم.حالم آنقدر دگرگون شده بود که مامان هم با یک نظر فهمید.مانده بودم که آیا

او هم متوجه ماجرا شده .آن شب به اصرار مامان که خیال می کرد از پیمان سرماخوردگی گرفته ام،یک قرص سرما خوردگی

خوردم و اصلا نفهمیدم چطور خوابم برد.

صبح که از خواب بیدار شدم،آن قدر منگ بودم که خیال کردم همه ي آن اتفاقات را در خواب دیده ام.انگار آرام و قرار

نداشتم.دلم می خواست با یکی حرف بزنم.به ساعت نگاه کردم.از ده گذشته بود.مامان و بابا و پیمان رفته بودند.به آشپزخانه

رفتم. میز صبحانه آماده بود.سرو صورتم را آب زدم و صبحانه اي عجولانه خوردم.آن وقت سر حوصله کنار تلفن نشستم و

عزمم را جزم کردم.شاید ثریاي ورپریده راه حل مناسبی براي این مشکل پیدا می کرد،ولی هنوز شماره ي چهارم را نگرفته،گوشی را روي تلفن گذاشتم.باید از کجا شروع می کردم؟از آن گذشته غرورم اجازه نمی داد حقیقت را آن طور که بود

تعریف کنم.چه باید می گفتم؟اینکه عاشق حامدم و خودش نمی داند؟همین مانده بود که ثریا دستم بیندازد.باورم نمی شد،منی

که به زمین و زمان فخر می فروختم،آن طور گرفتار و زمین خورده ي کسی شوم.خوب که فکر می کردم می دیدم حق با

ثریاست.آدم وقتی گرفتار می شود قادر نیست منطق و عقل را در خواسته هایش دخالت دهد.به نظرم،من هم در چنان

جایگاهی ایستاده بودم.احساس شرمساري بدنم را داغ کرد.

از آن روز تمام تلاشم این بود که با احساسم مبارزه کنم.هربار با او روبه رو می شدم،آتش زیر خاکستر شعله ور می شد،ولی او

همچنان ساکت و آرام بود و من به نیم نگاهی دلخوش.نمیدانم اگر نیم قدم به جانبم بر می داشت چه می کردم،شاید بال در می

آوردم!اما افسوس ما از دو دنیاي متفاوت بودیم.او مرد کامل و عاقلی بود و من دختر جوانی که هیجانات مقتضی سنش به

رفتارهاي عجیب و شیطنت باري وادارش می کرد و شاید هم همین رفتارها در نظر او کوچک و کوچک ترش می کرد که

عاقبت هم به چشم نمی امد.

این فقط آرامش او نبود که رنجم می داد بلکه اشاره هاي گاه و بلیگاه خانم کیانی براي سر و سامان دادن پسرش هم بی نهایت

زجرآور بود.البته او خیلی مرا دوست داشت ولی هرگز رفتاري نمی کرد که ذهنم را متوجه علایق پسرش کند.در واقع علایق

حامد حتی براي مادرش هم گنگ و اسرار امیز بود.مامان بی خبر از همه جا می گفت باید با او صمیمانه صحبت کند و خانم

کیانی با ناامیدي تعریف می کرد چند بار در این راه ناموفق بوده ومن...کسی چه خبر داشت از درونم؟مامان با بی رحمی در

حضور من به خانم کیانی گفت که شرط می بندد که خودش موردي در ذهن دارد و خانم کیانی اظهار بی اطلاعی می کرد.

برخورد بعدي ما هنگام انتخاب رشته بود.مامان اصرار داشت با حامد هم مشورت کنم و من هم که از خیلی قبل دنبال بهانه

بودم مخالفتی نکردم.

فـــصل سوم

خانم کیانی یک فنجان چاي مقابلم گذاشت و به حامد گفت: -هواي این پریا خانم رو داشته باش مادر جون.خیلی نازنینه!

زیر لب تشکر کردم و لبخند زدم.حامد با محبت به مادرش نگاه کرد و گفت:

-چشم مادر جون.شما هم نمی فرمودین من هر کاري از دستم بر می آمد انجام می دادم.

زیر چشمی نگاهش کردم.در چشمان کشیده ي قهوه اي اش یک دنیا عشق براي مادرش بود.

خانم کیانی ازجا بلند شد و گفت:

-من می رم پایین.پریا جون راحت باش.

بعد از رفتن خانم کیانی نفسم به شماره افتاد و بدنم خیس عرق شد.حامد با نگاهی سرسري گفت:

-بفرمایید چاي تون سر نشه!

با صداي لرزانی گفتم:

-ممنونم.من چایی سرد بیشتر دوست دارم.

با لبخند گفت:

-چه جالب!من هم همین طور!

به خودم جرات دادم و گفتم:

-متاسفم!نمی خواستم مزاحم استراحت عصرتون بشم!

همان طور که فنجان چاي دستش بود گفت:

-شما از کجا می دونید من بعداز ظهر ها می خوابم؟

اشاره ي هوشمندانه اي بود.صورتم گر گرفت.مختصر گفتم:

-از مادرتون شنیدم.

باز هم لبخند زد و گفت: -عجب!

این کوتاه جواب دادنش داشت دیوانه ام می کرد.ورقه و دفترچه ي انتخاب رشته را جلو کشیدم و گفتم:

-بهتره خیلی وقت تون رو نگیرم،بنابراین زودتر می رم سر اصل مطلب.

دست به سینه عقب نشست و پاهاي بلندش را فرو رفته در شلوار لی زغالی رنگش روي هم انداخت.سعی کردم نگاهش

نکنم.خیال نداشتم ژست هاي دختر کشش حواسم را پرت کند،یا باعث شود لو بروم.حالا سنگینی نگاهش را روي خودم حس

می کردم.انگار فرار بود من حرف بزنم و از او تاییدیه بگیرم.او با حوصله دفترچه را مطالعه کرد و البته راهنمایی هاي به جایی

هم کرد و در نهایت نظرش را به بهترین شکل ممکن عنوان کرد،به نحوي که وقتی از پله ها پایین می آمدم قلبا معتقد بودم

حق با اوست.

برخورد هاي بعدي ما هم به همین شکل با احساسات یکطرفه صورت گرفت.به نحوي که بعد از مدتی فکر کردم باید بپذیرم

درگیر علاقه اي یک جانبه و کودکانه شده ام و نباید از او توقع گوشه چشمی داشته باشم.حالا تمام هدفم این بود که دلش را

بسوزانم،یا به عبارتی نظرش را متوجه خودم کنم وبعد به تلافی غرور بی حد و حصرش،بی اعتنایی کنم.به هر حال من هم در

حد خودم به عنوان یک دختر جوان زیبایی هاي قابل توجهی داشتم،ولی اعتراف می کنم تا آن روز براي به دست آوردن دل

هیچ کس،آن اندازه مصمم نبودم.

بهار سال بعد ماجراهاي جدیدي رخ داد که مرا در تصمیمم مردد کرد.اواخر اردیبهشت پدرم به جهت عفونت ریه مدتی در

بیمارستان بستري شد و این زمینه ي امد و رفت بیشتري را با دوستان و اقوام و آشنایان از جمله خانواده کیانی به وجود

آورد.آن روزها بنا به ضرورت بیشتر او را می دیدم و بیشتر از گذشته متوجه زوایاي انسانی شخصیتش می شدم.او خالصانه هر

کمکی که لازم بود می کرد و آن قدر در همراهی با ما صمیمی بود که همه را تحت تاثیر قرار می داد.تقریبا هر روز عصر به

دیدن پدر می آمد،به مامان دلداري می داد که خطري در بین نیست،با پیمان مهربان بود و حتی چند شب به عنوان همراه بر

بالین پدر ماند و با وجود خستگی و شب بیداري،فردا صبح سر کارش می رفت.او معتقد بود احساسش به پدر مثل حس یک برادر کوچک تر به برادر بزرگ تر است و با داشتن چنین حسی تنها دارد به وظایفش عمل می کند.یکی از دفعاتی که به دیدن

پدر امده بود جلوي آسانسور با او رو به رو شدیم.این اولین باري بود که حس کردم غافلگیر شده.عجولانه سلام کرد و کنار

ایستاد تا من اول سوار آسانسور شوم.توي آسانسور کوچک،آن قدر به هم نزدیک بودیم که صداي نفس هاي یکدیگر را می

شنیدیم.این سکوت به قدري سنگین بود که او در شکستنش پیشقدم شد.

-بابا چطورند؟

-خوبند.

پاسخ من هم با بدجنسی مختصر بود.کمی این پا و آن پا کرد و گفت:

-خوب میشن.چیز مهمی نیست.نگران نباشید.حقیقتش ما آنقدر به ایشون عادت کردیم که نمی تونیم جاي خالی شون رو توي

خونه تحمل کنیم.

بود ادوکلن مردانه اش فضا را پر کرده بود.با لبخندي شیطنت بار گفتم:

-شما که هر شب بابا رو نمی دیدد!

از حرفم جا خورد.مکثی کرد و گفت:

-فرقی نمی کنه!به هر حال این حقیقت اذیتمون می کنه که ایشون به جاي خونه توي بیمارستانند!من که شبی نیست به ایشون

فکر نکنم.مادرم هم هر شب سر نماز دعا می کنه.پریا خانم پدرتون انسان وارسته و منحصر به فردي اند.باید به خودتون

ببالید.

کم پیش می امد مرا به اسم صدا کند،یا لااقل سعی می « پریا خانوم » در آن جمله تنها کلمه اي که تار و پودم را لرزاند همین بود

کرد در شرایطی قرار نگیرد که مجبور باشد مخاطبم قرار دهد.همان طور که از آسانسور خارج می شدیم،منصفانه گفتم:

-شما که واسه بابا سنگ تمام گذاشتید.اینجا همه کنجکاوند بدونند چه نسبتی با بابا دارید که این قدر محبت می کنید.

با لبخند گفت: -من فقط دارم به وظیفه ام عمل می کنم.

گفتم:

-مامان هم خیلی شرمنده ي شماست.به خصوص که چند شب با وجود خستگی پیش بابا موندین.

نیم نگاهی کرد و گفت:

-گفتم که.من دارم به وظیفه ام عمل می کنم.از اون گذشته،اینجا بخش مردانه ي بیمارستانه و باید یک مرد مراقب آقاي مالکی

باشه!پیمان که طفلک خیلی جوونه و اگر هم تجربه کافی داشت،صحیح نبود وسط درس و مدرسه بمونه اینجا.شما و مادر هم که

معذورات دارید،بنابراین من خوشحال می شم که بتونم کمکی کنم،چون آقاي مالکی آن قدر با محبت اند که باز هم کمه!

گفتم:

-قراره شوهر خاله ام و عموم هم بیان!

فورا گفت:

-یک موقع حرفهام سوءتعبیر نشه!من می دونم که ماشالله،هستند توي فامیل که با جون و دل میان،اما به هر حال همسایه از

فامیل موظف تر و نزدیک تره.پس همسایگی کی به کار میاد؟

از حضور ذهنش در جواب دادن خنده ام گرفت.او جدا عاشق پدرم بود و همین براي من کافی بود که به این بهانه او را بیشتر

ببینم.حالا حتی نگاه تحسین آمیز فامیل هم متوجه او بود.حامد به قدري فروتن بودکه همه را متعجب کرده بود.بارها با گوش

هاي خودم می شنیدم که پدر چطور پیش مامان از او تعریف می کند و چگونه از صمیم قلب آرزو می کند پیمان در اینده شبیه

او شود.

از اتفاقات دیگري که ذهن مرا مشغول می کرد ماجراي مسمومیت غذایی من بود،آن هم درست در شرایطی که پدر براي یک

ماموریت اداري به اردبیل رفته بود و ما تنها بودیم.یادم می اید نیمه هاي شب با احساس تهوع شدید مجبور شدیم خانه را ترك

کنیم ولی از انجایی که اشتباها راننده تاکسی تلفنی زنگ خانه ي خانم کیانی را زده بود مزاحم انها شدیم.داشتیم از حیاط خارج می شدیم که حامد روي تراس آمد و بعد از احوالپرسی از مامان پرسید:

-خانم مالکی اتفاقی افتاده؟

مامان با اشاره به من که کنار باغچه خم شده بودم گفت:

-ببخشید که مزاحم شما شدیم.گمونم پریا مسموم شده.

حامد نگاه نگرانش را متوجه من کرد و عجولانه گفت:

-الان میام خانوم مالکی.لطفا تشریف داشته باشید.

مامان داشت تلاش می کرد او را متقاعد کند نیازي به حضورش نیست اما او با عجله به خانه رفت.منتظر ایستاده بودیم که خانم

کیانی با صورتی خواب آلوده و نگران پایین امد و گفت:

-الهی قربونت برم.چی شده پریا جون؟

مامان با نگرانی گفت:

-نمی دونم.از عصر بی حال بود.گفتم شاید سرما خورده،ولی یک ساعته،گلاب به روتون،فقط حالش به هم خورده!دیگه هیچی

توي معده اش نیست.قربونتون برم خانم کیانی،به خدا احتیاجی نبود آقا حامد زحمت بکشند.من ماشین گرفتم.درمانگاه

نزدیکه.

حامد از عقب با لحنی رنجیده گفت:

-اختیار دارید خانوم مالکی.یعنی ما آنقدر قابل نبودیم که خبرمون کنید؟حالا فرض کنید تاکسی زنگ رو اشتباهی نمی زد،یعنی

خیال داشتین این وقت شب تنها برین؟

دوباره معده ام آشوب شد.فورا به طرف باغچه خم شدم ولی چیزي در معده ام نبود.حامد گفت:

-نگران نباشید.در چنین مواقعی تهوع خیلی خوبه.باعث می شه معده کاملا پاکسازي بشه.آقا پیمان کجاست؟

مامان گفت: -اون خوابه.بیدارش نکردم.

خانم کیانی گفت:

-خیالت از بابت پیمان جون راحت باشه.برو جونم.زودتر برین این بچه رنگ به رو نداره.

براي چند لحظه چشمم در چشم حامد افتاد اما آن هم چند ثانیه کوتاه بود.آن وقت با تکیه به مامان سوار ماشین شدم و حامد

جلو نشست و به راننده دستور حرکت داد.در طول راه او چند بار با نگرانی به عقب برگشت و به راننده توصیه کرد هر وقت

لازم بود کنار خیابان توقف کند.توي درمانگاه هم مثل پروانه این طرف و آن طرفم می دوید و نمی گذاشت آب در دل مامان

تکان بخورد.بعد هم هر قدر مامان خواهش کرد به خانه برگردد قبول نکرد و تا وقتی سرم من به آخر رسید پیش ما ماند.وقتی

زیر سرم بودم مامان خیلی آرام گفت:

-این پسره پاك ما رو شرمنده ي خودش کرده.به خدا که فرشته است.خدا به مادرش ببخشدش.

پرسیدم:

-حالا کجاست؟

مامان با لحنی تحسین آمیز گفت:

-بیرون نشسته که تو راحت باشی.توي عمرم مردي به این با شخصیتی ندیدم.مامان از او تعریف می کرد ولی نمی دانم چرا من

احساس غرور می کردم؟آن شب تشکري که شایسته او باشد نکردم و هر چند که مامان براي چند دقیقه ي متوالی از او

قدردانی کرد ولی ته دلم احساس شرمندگی می کردم.از این رو فردا بعد از ظهر چند دقیقه قبل از امدنش به بهانه ي آب دادن

به گلها توي حیاط ماندم و وقتی وارد حیاط شد بعد از سلام و احوالپرسی از او تشکر کردم.او هم متقابلا احوام را پرسید و من

هم خیلی مختصر جواب دادم.بعد او با اشاره به گلها حرفی زد که درست متوجه نشدم چون همان لحظه کاملا تصادفی نگاهم

متوجه پنجره رو به حیاط طبقه بالا شد.خانم کیانی داشت با اشتیاق به هر دوي ما نگاه می کرد و لبخند معنی داري می زد.

خانم کیانی از ان به بعد حرفی نمی زد تا متوجه منظورش شوم ولی رفتارش با همیشه فرق داشت.بیشتر از گذشته به من محبت می کرد و طرز نگاهش کنجکاو و شیطنت بار بود.گاهی که ناگهان به طرفش بر می گشتم از حالت سنگین نگاهش معذب می

شدم.انگار با ایما و اشاره می خواست مرا متوجه چیزي کند.او حالا بیش از گذشته و به بهانه هاي مختلف به خانه مان می امد

ولی رفتار حامد مثل سابق خوددار و آرام بود و شاید هم همین مرا گیج می کرد.از شدت اضطراب شب ها خواب نداشتم و آن

قدر بی اشتها شده بودم که تقریبا مامان کنجکاو و نگران شده بود.زمانی هم بود که حال و حوصله ي هیچ کس و هیچ چیز را

نداشتم و دوست داشتم با خودم خلوت کنم.گاهی اتفاق می افتاد که ساعتها تک و تنها توي اتاقم می ماندم و مدتها یک جا بی

حرکت می نشستم و به رو به رو خیره می شدم.حتی حال و حوصله ثریا را هم نداشتم.انگار به نوعی از طرف مامان مامور شده

بود زیر زبان مرا بکشد.صبح که می شد به خانه ما می امد و غروب با خاله بر می گشت.طفلک مامان!زمانی متوجه عمق نگرانی

اش شدم که یک روز صبح داشت خیلی آرام با پدرم راجع به من صحبت می کردوپدر تلاش می کرد متعاقدش کند نگرانی اش

بی مورد است ولی مامان قانع نمی شد.می گفت:

-می ترسم احمد!می ترسم مشکلی براش پیش اومده باشه!اون فقط بیست سالشه!

پدر به نرمی گفت:

-ببین مهین جان،این تغییر حالات توي سن و سال پریا کاملا طبیعیه!جوونها توي این سن و سال درگیر دوران بلوغ اند.پس

طبیعیه اگه ماجراجو باشند و اخلاق شون مثل بهار و پاییز باشه!به عقیده ي من لازم نیست نگران جسمش باشی!اون کاملا

سلامته!هر چی هست مربوط به روح و روانشه!با خودشه!

مامان گفت:

-اون اصلا حرف نمی زنه!

پدر گفت:

-اگه لازم باشه میگه!پریا دیگه بچه نیست عزیزم!خیلی وقته که بزرگ شده ولی ما نمی خواستیم باور کنیم.بگذار مدتی به حال

خودش باشه!اون دختر عاقلیه!

بغض گلویم را می فشرد.واقعا چه مرگم بود؟این ماجرا تا کجا ادامه داشت؟لحظاتی بود که آرزو می کردم خانم کیانی و

پسرش ازآن خانه بروند ولی باز غروب جلوي پنجره انتظار امدنش را می کشیدم.یکی از دفعاتی که شدیدا احتیاج داشتم با

کسی حرف بزنم بی مقدمه از ثریا پرسیدم:

-عشق چیه ثریا؟چطوري میشه تعریفش کرد؟

چشمانش برقی زد و سر جایش میخکوب شد.

-آهان!زدي به هدف!پس بگو چه مرگته!ذلیل مرده لال می شدي زودتر بگی؟من رو بگو که خیال می کردم تو به سایه ات هم

فخر می فروشی!حالا کی هست؟

خنده ام گرفت.گفتم:

-من یک کلمه از تو پرسیدم،ببین چقدر اراجیف تحویلم دادي؟این هجویات چیه می گی؟

با شیطنت گفت:

-بله؟بله؟من یا تو؟بدبخت نترس یا خودش میاد یا نامه اش.یه نیگا به خودت توي آینه بنداز.شدي مثل روح!

باز هم خنده ام گرفت ولی او دست بردار نبود.

-جون ثریا بگو موضوع چیه؟نکبت مگه من و تو این حرفها رو داریم؟

به دروغ گفتم:

-مطمئن باش خبري نیست که بخوام از تو قایم کنم.چند روزه دارم یک رمان خارجی می خونم و این سوال براي من پیش

اومده که عشق چیه که آن قدر شاعر ها و نویسنده ها ازش داستان سرایی می کنند.

ثریا به شوخی گفت:

-لابد چیز بدرد بخوریه!

پرسیدم: -تو تا حالا این احساس رو تجربه کردي؟

به شوخی چشم غره اي رفت و گفت:

-چشم ما روشن!تو رو خدا رودربایستی نکن،سوال دیگه اي هم داري بگو!

خندیدم و گفتم:

-جدي باش ثریا!تا حالا شده کسی رو دوست داشته باشی یا یکی دوستت داشته باشه؟

ثریا گفت:

-اولا دوست داشتن با عشق فرق می کنه!ثانیا کیه که همچین حسی رو تجربه نکرده باشه؟اصلا مگه زندگی بدون اینها

ممکنه؟بالاخره قلبه دیگه!از آهن که نیست!مثل عارف ها حرف می زنی!دارم کم کم از تو می ترسم!

ساکت ماندم.ثریا مکثی کرد و گفت:

-غلط نکنم گلوت حسابی گیر کرده!موندم طرف کیه که این جوري ضربه فنی ات کرده!

خیلی خونسرد گفتم:

-داري اشتباه می کنی!مرد ها قدر عشق و محبت رو نمی دونند!

ثریا گفت:

-آي قربون دهنت!فقط باید سر کارشون گذاشت!

با امدن خاله بحث ما نیمه کاره ماند ولی من فهمیدم قطعا ثریا هم حرفهاي ناگفته ي زیادي در دل دارد...

خاله که مرا ساکت دید براي چندمین بار با محبت پرسید:

-خب چی میگی خاله؟یه چیزي بگو!

ثریا به شوخی گفت:

-عروس رفته گل بچینه.فقط نمی دونم چرا دلش نمی خواد برگرده!

خاله شهین گفت:

-ثریا جدي باش!پریا جون تو هم حرف بزن ببینم چی توي دلت می گذره!شاید هم سکوت علامت رضاست!ببین عزیزم،تا تو

راضی نباشی همه این حرفها بیهوده است!اگه نظر من رو بپرسی بهتر از این نمیشه.مامانت هم جواب درست و حسابی نداد و

انداخت گردن پدرت.اون ها هم که مدام به من فشار میارن!

با صداي لرزانی گفتم:

-نمی دونم چی بگم خاله!راستش می ترسم!

خاله شهین خندید و گفت:

-یعنی چی؟ترس از چی؟اگه بدونی چه آینده اي در انتظارته؟به خدا من تو رو مثل دختراي خودم دوست دارم.