رمان عشق اجازه نمی گیرد به قلم جیغ بنفش

ژانر: #عاشقانه #کلکی

خلاصه :

یه دختریه به اسم نفس، جسور، لجباز، مغرور، شیطون و بلا … ماجرا از اونجایی شروع میشه که نفس مشغول به کار تو شرکتی میشه که رئیس اون شرکت یه پسریه که خصوصیات اخلاقیش مثل نفسه

مقدمه

چه زیباست کسی را دوست داشتن

با او عشق را ساختن

چه زیباست برای کسی سرودن

او را بعد از خدا ستودن

او را در قصه ها شاه کردن

او را در دل خویش جا کردن

چه زیباست با عشق زندگی را ساختن

عشق را یافتن و تا ابد با او ماندن...

***

برای صدمین بار به ساعت مچیم نگاه کردم،سه ونیم بود.دقیقا یک ساعت وربع بود که من روی صندلی نشسته بودم.به منشی نگاه کردم ... نخیر!انگار نه انگار که یه موجود زنده روبروش نشسته! استرس داشتم... قلبم تندتند میزد... دستهامو توی همدیگه قفل میکردم بعد دوباره بازشون میکردم!

به نمونه کارهایی که باخودم اورده بودم نگاهی انداختم.یعنی میشه؟سرمو گرفتم بالا و زل زدم به سقف!بدون اینکه لبهامو تکون بدم با حرکت چشم وابرو توی دلم گفتم:

-خدایا یعنی میشه؟خدایا نوکرتم،کاری کن که من همینجا استخدام بشم.اصلا،اصلا دو هزارتا صلوات،نه نه زیاده!اوممم هزارتا ... اره هزارتا صلوات نذر میکنم. باشه؟فدات شم ...

سرمو گرفتم پایین و دیدم منشی با تعجب زل زده بهم! حتما پیش خودش میگه دختره عقلش کمه که زل زده به سقف و برای ابزار و رنگش چشم و ابرو میاد و در اخر ته دلش شفاعت منو از خدا طلب خواهد کرد!

چشمهامو دوختم به نوک کفشهام، سکوت مطلق حکمفرما بود که یکدفعه با صدای زنگ تلفن چسبیدم به طاق!خواستم دهنمو باز کنم چیزی بگم که منشی با لبخند بهم گفت:

-میتونید تشریف ببرید اتاق رئیس!

خودمو جمع وجور کردم.کارهامو برداشتم و رفتم سمت اتاق رئیس!

چند ضربه به در زدم و داخل شدم.وااو چه ترکیب بندی ای پسر!چه هارمونی رنگی!و از همه مهمتر چه رئیییسی! به به! ماشاالله هزاارماشاالله! نه خوشم اومد! به این میگن رئیس! همینجور مثل ندید بدیدا همه جارو نگاه میکردم که با سرفه شاه داماد به خودم اومدم...

خوشم اومد! به این میگن رئیس! همینجور مثل ندید بدیدا همه جارو نگاه میکردم که با سرفه شاه داماد به خودم اومدم...

-بفرمایید بنشینید...

یعنی خاک تو گورت نفس! فقط مونده بود پیش یه پسر، چی؟ یه جنس مذکر ضایع بازی دربیاری! برو گمشو بکپ رو مبل تا بیشتر از این گند نزدی! لبخند شرمگینی زدم و روی مبل روبروییش کپیدم! از اتاقش خوشم اومد ... محو دکوراسیونش بودم که ...

-خب!خانوم ...کیوانمهر،درسته؟

صاف و صوف نشستم و جدی جواب دادم

-بله!

چشمهاشو تنگ کرد و یه نگاه دقیق به فرم استخدامم انداخت. بعد چند ثانیه ارنجهاشو روی میز گذاشت ... دستهاشو تو هم قفل کرد وجلوی دهانش نگه داشت و گفت:

-بسیار خب! خانوم کیوانمهر...

مثل انالیزور زل زد بهم و ادامه داد:

-23ساله...لیسانس گرافیگ... از دانشگاه تهران! عالیه! فریبنده ست! امیدوارم نمونه کارهاتون این عناوینو تآیید کنه...

شیطونه میگه بزنم لهش کنم ها! همچین با غرور صحبت میکنه که انگار بهتر از خودش وجود نداره! نه مثل اینکه باید برم تو قالب نفس واقعی! مظلومیت بسه!

درنهایت خونسردی کارهامو برداشتم و رفتم سمتش ... گذاشتمشون روی میزش و برگشتم نشستم سرجام.

شروع کرد به بررسی کارهام، رفتم تو نخش! میخواستم عکس العملش رو ببینم. بعد از گذشت چنددقیقه که من با تلاش فراوانی که کردم و درنهایت هیچی از حالت صورتش دستگیرم نشد ، سرشو بلند کرد وگفت:

-اممم .. .عالی نیست! اما خوبه! جای پیشرفت دارید...

ایششش! حالا از خداشه منو استخدام کنه ها ... از روی میزش بلند شد و کارهامو گرفت سمتمو گفت:

-باهاتون تماس میگیریم...

دوست داشتم جفت پا برم تو حلقش! پسره ی ازخود راضی! که چی مثلا؟ اقا این میزو مقام به کسی وفا نکرده اق پسر ... خشممو پنهان کردم و خیلی ریلکس بلند شدم و رفتم سمتش ... کارهامو از دستش گرفتم و بدون هیچ حرفی رفتم سمت در! دستمو گذاشتم رود دستگیره که صداشو شنیدم ... خوبه!منتظر بودم!

-یکی از کارهاتون جا موند...

بلبخندمو قورت دادم و برگشتم سمتش ... ابروهامو دادم بالا و خونسرد گفتم:

-واقعآ...؟ باشه یادگاری!

دیگه صبر نکردم و از اتاقش زدم بیرون و سریع السیر ازشرکتش خارج شدم! الکی خوشحال بودم. نیشم تا بناگوش باز بود. یه حسی تو وجودم میگفت فردا باهام تماس میگیرن! یعنی حق نداشتن که باهام تماس نگیرن! چون من نفس بودم! نفس کیوانمهر! لبخندی زدم و برای اولین تاکسی دست بلند کردم

***

مثل همیشه دستمو گذاشتم روی زنگ خونه و پشت سرهم زدم! میتونستم چهره غضبناک مامان رو تصور کنم! در باصدای تیک باز شد و وارد خونه شدم ... حیاط کوچولو موچولومونو رد کردم و از پله ها بالا رفتم. خم شدم و بندهای کتونیمو باز کردم. وقتی بلند شدم همون چهره غضبناکی رو که حدس زده بودمو دیدم! اوه! اوه! حسابی شاکیه! خودمو زدم به بی خیالی ... کُرنش خفنی کردم و گفتم:

-سلام بر ملکه زیبایی ها

تا کمر خم شده بودم یعنی ... مادرم رحم کن ، کمر نابود شد! بالاخره بعد هفت هشت ثانیه صدای خنده ارومش رو شنیدم ... کمرمو راست کردم و دیدم گره های ابروش باز شده و مهربون نگاهم میکنه، دوباره گفتم:

-اجازه ورود هست؟

کارهامو از دستم گرفت و گفت:

-اولا سلام ... دوما تا خوش اخلاقم بیا برو تو خونه!

یه بوس روی گونه ش کاشتم و رفتم داخل. اوممم چه بوی قیمه ای میاد.اشتهام رو تحریک میکرد. سریع رفتم سمت اتاقم و لباسهامو عوض کردم بعد هم یه ابی به دست و صورتم زدم و تروتمیز رفتم سر میز ناهار...

-به به! چه کردی ناهید خانوم جون؟! دستت طلا! نمی دونی چقدر گشنمه؟!

-نوش جونت عزیزم، ناهارتو بخور بعد برام تعریف کن که چی شد چی نشد؟

غذامو قورت دادم و گفتم:

-چشم!

بعد از ناهار لذیذ مامانکم میزو جمع کردیم. ظرفهارو که شستم رفتم پیش مامان توی پذیرایی نشستم و همه چیزو براش تعریف کردم که در پایان صحبتهام گفت:

-حالا مطمئنی فردا تماس میگیرن؟

یه پر پرتقال چپوندم توی دهنم و گفتم:

-پس چی؟! مگه میشه کسی نمونه کارهای منو ببینه و بعد قبولم نکنه؟

مامان شونه هاشو انداخت بالا و گفت:

-چی بگم والا؟ حالا تو هم بیخودی دلتو صابون نزن مادر. اومدو زنگ نزدن.

با لحن خبیثانه ای گفتم:

-زنگ میزنن، حالا ببین!

مامان سری به نشونه تاسف تکون داد و دیگه چیزی نگفت. شاید زیادی از خودم مطمئن بودم ولی خب خداییش کم دختری نبودم! توی دانشگاه جز بهترینها بودم.چند تا از پسرهای کلاسمون له له میزدن که یه گوشه چشمی بهشون نشون بدم اما من عین خیالم نبود و اگه هم میومدن سمتم جوری حالشونو میگرفتم که تا یه هفته حتی از کنارم هم رد نمیشدن! دست خودم نبود؛انگار یه جور عادت شده بود برام که پاچه پسرها رو بگیرم! مامانم همیشه به خاطر این رفتارم منو سرزنش میکرد و میگفت:

-نفس غرور و جسارت خوبه اما به اندازه اش! افراط توی هرچیزی عواقب خوشی نداره ها، از من گفتن..

اما من به این حرفهاش اهمیت نمیدادم و نخواهم داد! من همینی ام که هستم...

**

صبح با غرغرهای مامان یکی از چشمهامو به زور باز کردم و دیدم که تلفن به دست اومد توی اتاقم و بهم اشاره کرد که بلند شم. با رخوت از تختم پایین اومدم ... یه ابی به دست و صورتمو زدم و رفتم سر میز صبحانه نشستم.چاییمو شیرین کردم و شروع کردم به نشخوار کردن!مامان هنوز گرم صحبت با تلفن بود. میدونستم تنها کسی که ساعت 9صبح زنگ میزنه خونه ما مامانیه(مادر مامانم). بالاخره بعد بوقی مامان از تلفن که فکر کنم دیگه جزغاله شده بود،دل کند و اومد کنارم نشست. لقمه مو با چایی قورت دادم و رو به مامان گفتم:

-قلمبه چی میگفت؟

مامان اخم دلنشینی کرد و گفت:

-نفس! به مامان من نگو قلمبه!

-چشممم! حالا چی میگفت؟

-مثل همیشه... راستی برای اخر هفته دعوتشون کردم، به مهساو مانی هم میخوام بگم که بیان.

از جام بلند شدم و گفتم:

-خوبه!

نزدیکای انفجار معده م از پشت میز بلند شدم و راهمو به سمت اتاقم کج کردم که صدای نستبا بلند مامانو شنیدم:

-نفس ... تربخدا اتاقت رو مرتب کن! مثل میدون جنگ میمونه!

باشه ای گفتم و وارد اتاقم شدم. یه نگاه به دورتادورش انداختم. مامان راست میگفت، به بازار شام گفته بود زکی! نمیدونم با ایندفعه چندمین بار میشد که مامان بهم می گفت که یه دست نوازشی به اتاقم بکشم؟! صدمین بار؟ هزارمین بار؟ تصمیم گرفتم یه ایندفعه رو به حرفش گوش بدم. عین بختک افتادم به جون اتاق ... نزدیک دوساعت کلفتی کردم و درنهایت با جمع اوری کوهی از کاغذهای باطله و تعدادی چند از سی دی های غیراخلاقی کارم رو به اتمام رسوندم! البته خب میدونید چیه؟ کاغذ باطله هارو انداختم دور ولی سی دی هارو خب حیفم اومد! به مامانم نگید ها! خلاصه دیگه داشتم جون میدادم که عینهو جنازه ولو شدم روتخت و در کثری از ثانیه بیهوش شدم ...

با صدای زنگ موبایلم چشمهامو باز کردم. من کی خوابم برد؟ کله مو خاروندم و گوشیمو از روی عسلی برداشتم ... بدون اینکه به شماره نگاه کنم چسبوندمش به گوشم...

-بله؟

-سلام. خانوم کیوانمهر؟

چقدر صداش اشناس! فامیلی منو از کجا میدونه؟ عجیبا قریبا!

-سلام. بله خودم هستم. بفرمایید...

-از شرکت نوین تماس میگیرم!

شرکت نوین؟ چشمهامو روی هم فشار دادم و انگشت اشاره و شصتم رو گذاشت روی پیشونیم و فشار دادم ... نوین ... نوین ... نوین...! چی؟ نوین؟ یادم اومد! یکدفعه چشمهامو باز کردم و مثل فنر نشستم روی تخت

-الو ... خانوم کیوانمهر؟ هنوز پشت خط هستید؟ الو...

یعنی قیافه م دیدن داشت ... موها سیخ تو هوا ... بدن عرق کرده ... دست و بالم کَرو کثیف ... اوف! بالاخره زبونم به کار افتاد و گفتم:

-ب...ب...بله؟!

-باهاتون تماس گرفتم که بگم خوشبختانه با استخدامتون در شرکت موافقت شده، فردا صبح ساعت 8اینجا باشید لطفا!

یه لبخند به اندازه اقیانوس رو لبهام اومد و گفتم:

-واقعا؟ چشم! حتما میام، قطعا میام، صددرصد میام، سر ساعت میام، ف..

-خانوم کیوانمهر!

لال شدم و اروم گفتم:

-بله، ببخشید ...

-خواهش میکنم، به امید دیدار

صدای بوق ممتد پیچید توی گوشم. گوشی رو گرفتم جلوی صورتم ... چند ثانیه بهش زل زدم و بعد با یه حرکت کانگورویی پریدم بالا ...

-یوهوو...استخدام شدم...! خداا...! نوکرتم...! هوراا...

بدون فوت وقت سریع رفتم سمت دی وی دی و روشنش کردم و دکمه PLAY رو زدم ... از شانس من یه اهنگ قنبری وشاد که فکرکنم برای عهد سوق بود شروع کرد به خوندن! اگه هرزمان دیگه ای بود قطعا این سی دی رو تیکه تیکه میکردم ... ولی اون لحظه فقط میخواستم خوشحالیمو یه جوری تخلیه کنم، پس شروع کردم به قر دادن ... خودم هم همراه خواننده میخوندم...

کفتر کاکل به سر های های

این خبر ازمن ببر وای وای

بگو به یارم، نکن ازارم، بگو برگرده

چشم به راشم من

خاطرخواشم من

چشم به راشم من

خاطرخواشم من ...

یعنی دقیقا تیپ و قیافه م عِند این اهنگ بودا ... یه دور زدم ودیدم مامان با دهن باز توی چهارچوب در ایستاده منو نگاه میکنه ... رفتم سمتش و دستشو کشیدم و با خودم همراهش کردم! بیچاره هنوز تو شوک بود! یه لحظه به خودش اومد و رفت اهنگ رو قطع کرد ... همونطور که نفس نفس میزدم گفتم:

-إ...مامان چیکارمیکنی؟

مامان یه دستشو زد به کمرش و گفت:

-معلوم هست چته؟ صدای این وامونده تا سر کوچه میومد ... هیچ قیافه تو دیدی؟

مگه مامان رفته بود بیرون؟ چه جالب من اصلا نفمیدم! یه دفعه یادم افتاد که خبر مهمه رو به مامان نگفتم. مثل بچه ها با ذوق گفتم:

-مامانی استخدام شدم! استخدام!

حالت صورت مامان کم کم اروم شد و یه لبخند اومد روی لبهاش ...

-تو...تو...راست میگی؟ اره نفسم؟

دستهامو دور گردنش انداختم و پوست لطیفش رو بوسیدم، بوی گل میداد

-اره...اره مامانکم، اره ناهید جونم، دیدی گفتم زنگ میزنن...دیدی؟!

محکم بغلم کرد و گفت:

-قربون دختر خودم برم من. خدایا شکرت...

**

به خودم توی ایینه نگاه کردم ... راضی بودم، ارایشم که در حد معمول بود ... تیپم رو هم با یه مانتوی خاکستری تا روی زانو ... شلوار مشکی لوله تفنگی ... شال مشکی و کیف و کفش طوسی اسپرت تکمیل کرده بودم. دوست داشتم به عنوان اولین روز کاری تمیز و مرتب باشم تا بهانه دست اون پسره مغرور ندم! ولی جدا از اخلاق گندش خیلی جداب بود، از استایلشم خوشم اومد اما خب همچنان خواهان جویدن خرخره اش بودم! حالا وقت برای اینکارها زیاده نفس خانوم، خودتو عشق است ... بالاخره از ایینه دل کندم و بعد از خداحافظی از مامانکم با کوهی از انرژی به سمت شرکت نوین راه افتادم...

کرایه تاکسی رو حساب کردم و پیاده شدم و با نهایت ارامش و خونسردی وارد ساختمان شدم ... با توقف اسانسور در طبقه هشتم یه بار دیگه به خودم توی ایینه نگاهی اندختم ... همه چیز خوب بود، خب بزن بریم نفس خانوم!

وارد شرکت شدم. منشی نبود! تعجب کردم ... به ساعت نگاه کردم 7و45 دقیقه! یعنی هنوز هیچ کس نیومده؟ پس چرا در باز بود؟ اصلا به من چه! روی یکی از صندلی ها نشستم. احساس کردم یه صداهایی میاد. فوضولیم گل کرد و گوشهامو تیز کردم. صدا از اتاقی میومد که کنارش تابلوی کوچک معاونت رو نصب کرده بودن ... انگاری دو نفر داشتن جروبحث میکردن! چیز زیادی دستگیرم نشد، چون اروم حرف میزدن ... یکدفعه صداها اوج گرفت! صدای بغض دار یه زن بود که گفت:

-خسته شدم سروش! اگه تا اخر این ماه خواهرت رو راضی کردی که هیچ وگرنه..

صدای یه مرد که معلوم بود خیلی عصبانیه حرف زن رو قطع کرد و گفت:

-وگرنه چی؟ ها؟ بگو دیگه...

زن با صدایی لرزونی گفت:

-وگرنه مجبورم به حرف بابام گوش بدم!

از دادِ مردِ تو جام تکون خوردم ...

تو غلط میکنی! به خدا اگه بفهمم اون پسرۀ عوضی اومده خونتون میکشمت سارا ! فهمیدی؟! میکشمت!

تو همین لحظه در اتاق باز شد و یه دختر اومد بیرون. إ ... این که منشی شرکته! بدون توجه به من دویید به سمت دستشویی. در اتاق معاونت هم محکم بسته شد! بعد از 5دقیقه منشی که فهمیدم اسمش سارا ست از دستشویی بیرون اومد و به سمت میزش رفت و روی صندلی نشست ... سرشو گذاشت روی میز ... اصلا منو ندید! یه خورده که گذشت سرشو بلند کرد و چشمش بهم افتاد ... تعجب کرد! با بهت نگاهم میکرد، کم کم به حالت عادی برگشت و خودشو جمع و جور کرد ... با دستپاچگی گفت:

-ببخشید! اصلا متوجه حضورتون نشدم!

نمیخواستم ناراحتش کنم، با لبخند گفتم:

-اشکالی نداره.

لبخند شرمگینی زد و گفت:

-راستش ... رئیس هنوز نیومده، باید منتظر بنشینید.

-باشه، مشکلی نیست.

کم کم کارمندها رسیدن و هرکسی به سمت قسمت خودش رفت. از سارا خوشم اومده بود، دختر سربه زیر و ارومی بود. دلم میخواست بیشتر باهاش اشنا بشم، برای همین گفتم:

-اسمت سارا ست ... درسته؟

سرشو بلند کرد و خیره نگاهم کرد. سرمو کج کردم وبا لحن مظلومانه ای گفتم:

-ببخشید. اخه صدای اون مردی که اسمت رو گفت اینقدر بلند بود که من شنیدم.

لبخند مهربونی زد و گفت:

-اشکالی نداره. اسمم هم درست گفتی ... سارا هستم، سارافرهمند.

-اسم من هم که میدونی دیگه؟

تک خنده ای کرد و گفت:

-اره، نفس کیوانمهر.

چشمکی زدم و گفتم:

-افرین دختر خوب!

میخواستم از اون حال و هوا دربیاد ... برای همین گفتم:

-ولی خودمونیم خیلی خشگلی ها شیطون!

لُپاش گل انداخت ... دستی به روسریش کشید و اروم گفت:

-ممنون، تو هم زیبایی ... مخصوصا ابروهات،من عاشق این مدل ابروهام.

دستم رو گذاشتم روی ابروم و گفتم:

-قابلی نداره...

لبخندی زد و گفت:

-نه، روی صورت خودت خوشگلن!

گرم صحبت شده بودیم که شاه دوماد وارد شد ... سارا به احترامش بلند شد و سلام کرد ولی این پسرۀ مغرور فقط کله گنده اش رو تکون داد و بدون توجه به من رفت سمت دفترش ... نکبت!

بعد چند لحظه تلفن سارا زنگ زد و اجازه ورود من صادر شد! بلند شدم و راه افتادم ... چند ضربه به در اتاقش زدم و بعد از کسب اجازه وارد شدم ... با نهایت ادب سلام کردم و خیلی شیک و مرتب روی یکی از مبلها نشستم و پای راستمو روی پای چپم انداختم ... با جدیت زل زدم بهش...

جدی نگاهش کردم و تاحدی با غرور! پروندۀ تو دستش رو روی میز گداشت و خیلی سرد و یخی زل زد بهم و گفت:

-خیلی سریع میرم سر اصل مطلب چون زیاد وفت ندارم! ببینید خانوم روش استخدام دائم من در شرکت به این شکله که به شما یک ماه فرصت میدم تا بتونید خودتون رو به من ثابت کنید! نحوۀ فعالیت شما در این یک ماه به خودتون بستگی داره. اگر بتونید پیشرفت چشمگیری داشته باشید، من سر ماه باهاتون قرارداد میبندم. درغیر اینصورت عذرتون رو میخوام و باید از این شرکت تشریقتونو ببیرید!ا ین رو هم مطمئن باشید که تمام کارمندان این شرکت به این روش استخدام شدند، متوجه شدید؟

قاطع گفتم:

-بله!

یه ابروش رو بالا داد و گفت:

-خوبه! حالا میریم سراغ قوانین شرکت! اول اینکه من به نظم خیلی اهمیت میدم! سرساعت 8 باید در شرکت حضور داشته باشید چه من باشم چه نباشم! سرساعت5 هم میتونید برید! دوم، اگر مشکلی براتون پیش اومد که نتونستید سرساعت بیایید یا اصلا نمیتونید بیایید با من تماس میگیرید و اطلاع میدید ... تاکید میکنم که فقط باید با من تماس بگیرید! مورد اخر هم اینکه هیچ کس حق سرکشی کردن در برابر من رو نداره!

اوهوو! انگار سربازیه! مثل اینکه جو ریاست بدجور خفه ش کرده. بدبخت بیچاره دوباره دارم بهت تاکید میکنم که این پست و مقام به گنده تر از تو وفا نکرده چه برسه به تو جوجه امروزی! سری از روی تاسف تکون دادم و... ای وای! چه اخمی کرده! چه ترسناک شدیهو ! زشت! اصلا به روی خودم نیاوردم و با پررویی تمام گفتم:

-نکتـهٔ دیگه ای مونده که نگفته باشید؟

با همون اخم غلیظ روی صورتش گفت:

-خیر! در مورد وظایفتون هم اقای انوری توضیحات مربوطه رو میدن! حالا هم میتونید تشریف ببرید!

از روی مبل بلند شدم و گفتم:

-خیلی هم نیکو! بااجازه!

رفتم سمت در که صداشو شنیدم ... برنگشتم ولی صدای قدمهاش رو شنیدم که بهم نزدیک میشد. کنارم ایستاد، دست به جیب کمی به طرفم خم شد و اروم گفت:

-من استادم تو کوتاه کردن دُمِ ادمهای زبون دراز و گستاخ! گفتم بهتون بگم تا بدونید ...

پس جنگ شروع شد! بسیار خب اقای رئیس! اولیش رو داشته باش..

دست به سینه زل زدم بهش. جاخورد اما طاهرشو حفظ کرد ... فقط یه کلمه گفتم:

-باشه!

بیشتر جاخورد، حتتما توقع داشت که جواب برنده تری بهش بدم ... اما نه! حالا بهت نشون میدم کی زبون کیو کوتاه میکنه ... زیر لب (با اجازه ای) گفتم و از اتاقش زدم بیرون ... میدونستم با همین یه کلمه چقدر حرصش دادم! حالا دارم برات رئیس جون ...

وارد اتاق معاونت شدم ... هیچ کس نبود ... شونه ای بالا انداختم و خواستم برم بیرون که در باز شد و یه پسر جوان وارد شد! هردو با تعجب به همدیگه زل زدیم ... من زودتر به خودم اومدم و گفتم:

-ببخشید،من ... با اقای انوری کار داشتم.

با این جمله م از بهت دراومد و گفت:

-خودم هستم ... شما؟

-نفس کیوانمهر، عضو جدید شرکت. اقای رئیس بهم گفتن که بیام پیش شما.

لبخندی زد و گفت:

-اها، بله بله! گرفتم! خب بفرمایید تا اتاقتون رو نشون بدم.

دوشادوش هم راه افتادیم و به قسمت طراحی رفتیم. وارد یه اتاق شد و با دست اشاره کرد:

-خب این از اتاق ... این از میز ... این هم از خانوم هستی شایقی یک همکار فوق العاده کاردان، منضبط، با استعداد و کمی تا قسمتی ابری فوضول!

از لحنش خنده م گرفت و به خانومی که بهش اشاره کرده بود نگاه کردم. نسبتا تپل بود اما خوشگل و بامزه.از حلقه ش هم فهمیدم متاهل ... .با اخم شیرینی به انوری گفت:

-من فوضولم؟ اره؟

انوری اروم زد رد دستشو گفت:

-شما؟ فوضول؟ نه! کی گفته؟

بعد رو کرد به من و گفت:

-خب اگه با بنده کاری ندارید مرخص شم ...

با لبخند گفتم:

-خواهش میکنم ... ممنون از کمکتون ...

انوری رفت و هستی با خنده رو به من گفت:

-این اقای انوری یه نمه زیادی شیطونی میکنه.حرفهاشو زیاد جدی نگیر!

اومد سمتم و ازم پرسید:

-خب! اقای رئیس چه همکار خوشگلی برام فرستاده، همونطور که اقای انوری گفت ... من هستی شایقی هستم و شما؟

-نفس کیوانمهر!

دستم رو توی دستش گرفت و گفت:

-امیدوارم دوست و همکار خوبی برای هم باشیم.

-حتما!

-فکر میکردم حالا حالا ها باید تنها باشم. چه خوب شد که بالاخره رئیس رضایت داد و برای این قسمت یه نفر رو استخدام کرد. دیگه واقعا داشتم کم می اوردم، چون کارها برای من که دست تنها بودم خیلی سنگین بود.

با شیطنت گفتم:

-خب دیگه دست تنها نیستی

نگاهی به دورو برم انداختمو پرسیدم ...

-راستی ما اینجا باید چه کارهایی رو انجام بدیم؟

هستی لبخندی زد و شروع کرد به توضیح وظایفون من هم دقیق گوش میدادم و به ذهنم میسپردم... اینطور که هستی میگفت از بین سفارشات شرکت ، طراحی لوگو مربوط به ما میشد. باید اتود میزدیم و بعد از اینکه رئیس عزیز تایید کردند ما باید طرح تایید شده رو به شکل یه الگوی تروتمیز اجرا میکردیم و به بخش دیگه ای میسپردیم.

-همیشه سفارشها زیاده؟

-اکثر اوقات اره. چون این شرکت امتحانش رو پس داده و اکثر تولیدکننده ها میشناسنش. من توی این سه سالی که اینجا مشغولم میدیدم که رئیس و بچه ها چقدر تلاش کردند. چه شبهایی که بعضی از همکارها تا صبح تو شرکت زحمت کشیدند تا سفارشها سروقت تحویل داده بشه ... رئیس همیشه بهمون میگه که به داشتن همچین دوستان و همکارهایی افتخار میکنه.

نه بابا؟ مگه این کوه یخ هم ابراز احساسات بلده؟ اصلا به قیافش نمیخوره،ا ز بس یُبسه!

تا وقت ناهار با هستی مشغول اتود زدن بودیم. البته من بیشتر نظاره گر بودم یه وقتایی هم اظهار نظر میکردم. ساعت 1بود که با هستی به غذاخوری شرکت رفتیم. زیاد بزرگ نبود اما خیلی تروتمیز بود. هستی من رو با بقیه همکارها اشنا کرد، بینشون یه پسر 28-27 ساله بود که یه جوری نگاهم میکرد ... انگار با دیدن من یه غمی نشست توی چشمهاش! شاید هم من اینطوری احساس میکردم! جمعشون خیلی صمیمی بود ... انگارسالهاست که همدیگه رو میشناسن! از انوری هم خوشم اومد ... اصلا خودش رو نمیگرفت و به قول هستی خیلی شیطون بود، همه رو دست مینداخت و باهاشون شوخی میکرد...

مشغول غذاخوردن بودیم که سارا وارد غذاخوری شد ... اسریع به انوری نگاه کردم که تا چشمش به سارا افتاد یه بهانه ای اورد و از غذا خوری رفت بیرون! سارا هم چهره اش غمگین شد ... دلم براش سوخت ... دست از غذاخوردن برداشتم و بلند شدم رفتم سمتش ... با دیدنم لبخند تلخی رو لبهاش نشست که غم صورتشو چند برابر کرد ... دستشو گرفتم ... اب دهنشو به سختی قورت داد ... توی چشمهای درشت قهوه ایش اشک جمع شد ... لبخندی زدم و اروم بهش گفتم:

-میدونستی وقتی توی چشمهات اشک جمع میشه خیلی ناز میشی؟

لبخند محوی زد و جهت نگاهش رو عوض کرد ... باید یه چی میگفتم تا حال و هواش عوض شه وگرنه جا داشت که بشینه و زار بزنه ...

-سارا؟

بهم نگاه کرد اما چیزی نگفت.

- من گشنمه!

ایندفعه یه لبخند واقعی مهمون لبهاش شد که باعث شد من هم بخندم ... دستشو کشیدم و با خودم بردمش تا غذا برای خودش بکشه و بعد رفتیم پیش هستی و مشغول غذاخوردن شدیم . با اینحال معلوم بود هنوز ناراحته ... تا اخر غذا من و هستی یه ریز فک زدیم اما سارا فقط شنونده بود یه وقتهایی هم برای خالی نبودن عریضه لبخندی میزد ... باید میفهمیدم این دوتا چشونه! چرا صبح دعواشون شد؟! من هروقت روی یه مسئله کنجکاو بشم تا وقتی سیرتاپیاز ماجرا رو نفهمم اروم نمیشینم ...

خلاصه بعد از ناهار سارا زودتر از همه رفت سرکارش، من و هستی هم به اتاقمون رفتیم. تا جایی که میتونستم هستی رو تخلیه اطلاعاتی کردم.ولی چیز زیادی دستگیرم نشد ...

ساعت یه ربع به پنج بود که هستی وسایلش رو جمع کرد و با صدای خسته ای گفت:

-من برسم خونه باید شام درست کنم، فکرکن؟

با دلسوزی نگاهش کردم ...

-اللهی، خب حاضری بخورید ... چی میشه مگه؟

-دیشب حاضری خوردیم.

-خب یه چیز ساده درست کن.

از پشت میزم بلند شدم ... همونطور که میزم رو مرتب میکردم گفتم:

-روزایی که خسته ای شوهرت باید درک کنه و انتطار چلو و پلو نداشته باشه!

خندید و چیزی نگفت ... فکر کنم دوستای خوبی برای هم بشیم ...

**

به صندلی تکیه دادم ... دستهامو توی هم قلاب کردم وبه سمت جلو کشیدمشون.

-اخیش! تموم شد.

به طرحم نگاه کردم. به نظر خودم که خوب شده بود، اگه واقعا این یکی رو دیگه رد کنه خیلی خره! پسره از خود راضی هفت دفعه طرحم رو رد کرد! ایکبیری! دفعه هفتم که رفتم پیشش درحد دو ثانیه طرحم رو نگاه کرد و با غرور گفت: نه!

همین! یعنی اون لحظه میخواستم سرشو بزارم لای گیوتین! ادم اینقدر نچسب؟! فکرکرده کیه؟ حالیت میکنم، وایستا...

-چی شد نفس؟ تکمیلش کردی؟

از فکروخیال اومدم بیرون و روبه هستی گفتم:

-به خدا فقط میخوام بگه نه!

نخودی خندید و گفت:

-اومدیم و گفت نه، چی کار میتونی بکنی اخه؟

-حالا ببین چه میکنه این نفس!

-پاشو برو حالا ... اینقدر کری نخون.

کاغذ اتود رو برداشتم و راه افتادم. همونجور که نگاهم به کاغذم بود یه دفعه خوردم به یه نفر! سرمو بلند کردم ببینم کیه؟! ای بابا!باز هم این! اخم کردم وگفتم:

-چرا همچی میکنید؟...کاری دارید؟

یه خورده این پا اون پا کرد ... اه! چقدر طولش میده، بنال دیگه! دیدم هیچی نمیگه کلافه گفتم:

-ببینید اقای پاکدل، این چندمین باره که شما جلوی راه من سبز میشید ولی چیزی نمیگید! اگر صحبت مهمی هست خب بگید، اگر هم نه که وقت من رو نگیرید!

با غم نگاهم کرد. نمیتونستم بفهممش. اولین روزی هم که توی غداخوری دیدمش نگاهش همینطوری بود ... احساس میکردم یه حرف ناگفته تو چشمهاشه ... دلم میخواست بدونم، ولی هردفعه که جلوی راهم رو میگرفت حرف اصلیش رو نمیزد.

-من ... فقط ... فقط میخواستم بگم ... بگم که ... شما خیلی ...

کلافه به نظر میومد، دستی توی موهاش کشید و اروم گفت:

-من نمیخوام مزاحمتون بشم ... ولی اخه ... اخه شما خیلی شبیهش هستید!

ابروهام پرید بالا و گفتم:

-شبیه کی؟

کمی مکث کردوانگار میخواست بگه ولی نمیتونست ... سرشو به چپ و راست تکون داد ... نگاهم کردو ابعد روم عقب گرد کرد! همونطور که عقب عقب میرفت گفت:

-نفس!

نفس؟ خب نفس که منم! اه! پس چرا ادامه نداد؟ خب یه کلام بگو چته هم خودتو راحت کن،هم منو ... پوفی کشیدم و راهم رو ادامه دادم.

سارا طبق معمول چهره اش گرفته بود ... با اقای انوری که فهمیدم اسمش سروشِ فعلا کنتاکت کرده بودن! با هم سرسنگین بودن ... هنوز نفهمیده بودم این دوتا چشونه! رفتم جلوی میزش ایستادم ... تو دنیای خودش بود! چند دفعه صداش زدم ولی انگار نه انگار! نه... مثل اینکه باید به روش خودم عمل کنم ... خودت خواستی سارا خانوم!

یه دفعه یه هی کشیدم و با نگرانی گفتم:

-چی شد اقای انوری؟

بیچاره سارا مثل فنر پرید بالا! با گنگی به دور و اطرافش نگاه کرد و چشمش به من افتاد که دست به سینه با یه لبخند شیطانی نگاهش میکنم ... شاکی نگاهم کرد و براق شد سمتم:

-چرا همچی میکنی نفس؟! نمیگی سکته میکنم؟!

ریلکس گفتم:

-نه ... نمیگم!

چشمهاشو ریز کرد و با حرص گفت:

-یعنی میخوام لهت کنم نفس!

-وای نگو ترسیدم!

همونطور که نفس نفس میزد سرشو به صندلی تکیه داد و چشمهاشو چند ثانیه بست.

-هستش؟

با تعجب نگاهم کرد و گفت:

-کی؟

-رئیس دیگه!

-اها، اره

-خیلی خب، من میرم پیشش...

سرشو تکون داد و چیزی نگفت.

-همونطور که میرفتم سمت در گفتم:

-نترس بابا! یا خودش میاد یا خبرش!

دوباره با حرص گفت:

-نفس به خدا پا میشم ها...

غش غش خندیدم و چند ضربه به در زدم و داخل شدم...

طبق معمول با اخم به لپ تابش زل زده بود! خاک بر سر ... ریختشو ... انگار با خودش هم دعوا داره! اصلا هم سرشو بلند نکرد ببینه کیه؟ اهان واهان شاید به جای من یه قاتل بیاد توی اتاق! ببینم اونموقع هم بی خیال میشینی؟ والا به خدا...

سرفه ای کردم و گفتم:

-سلام!

عین بز فقط سرشو تکون داد! مرتیکه بی فرهنگ، خر، هاپو، هاپو کومار، نکبت، ایکبیری، زشت، زالو ... خب دیگه فعلا همینقدر براش بسه! رفتم سمتش و کاغذم رو گذاشتم کنار دستش ... به زور چشمهاشو از صفحهٔ لپ تابش کند و یه چند ثانیه به طرحم نگاه کرد. ... بعد دوباره به حالت قبل برگشت.

-نه!

همین؟ خب یه کلمه بیشتر بگی میمیری؟ شیطونه میگه بزنم...

-میشه بپرسم چرا؟

-تکراریه!

-من که کلی تغییرش دادم!

-من تغییری نمیبینم!

دستهامو مشت کردم که نکوبونم توی صورتش!

-حالا شما یه بار دیگه نگاه کنید...

بالاخره سرشو بلند کرد و با خشم نگاهم کرد! یا خدا!مگه من چی گفتم؟

-خانوم عزیز! مثل اینکه متوجه نیستید؟! اصلا شما میدونید این طراحی لوگویی که به شما سپردم برای چه کارخونه اییه؟ اگه یه کم توی اینترنت search میکردید یا تحقیق میکردید میفهمیدید که چه اسم و رسمی داره و چقدر مشهوره اونوقت اینطوری برای من تعیین تکلیف نمیکردید که طرح ساده و کلیشه ایتون رو قبول بکنم!

یعنی عصبانیتم به حد انفجار رسیده بود! ولی خودمو کنترل کردم ... طرحمو برداشتم و بدون هیچ حرفی رفتم بیرون! خدا رو شکر سارا نبود، نمیخواستم من رو توی این حال و روز ببینه ... سریع خودمو به اتاقم رسوندم. هستی با دیدنم چند ثانیه مات نگاهم کرد بعد زد زیر خنده! اون میخندید من حرص میخوردم! با خشم گفتم:

-هستی!

با خنده گفت:

-جانم؟

-ببند!

یه دفعه ساکت شد و خودشو جمع و جور کرد. کاغذ رو کوبوندم روی میز وبا حرص شروع کردم به قدم زدن! از این سراتاق به اون سر اتاق ... باخودم حرف میزدم و غرغر میکردم ...

-حالا بگو ببینم چی شده که اینطور عصبانی شدی؟

من که منتظر همچین حرفی بودم یهو منفجر شدم:

-مرتیکهٔ الاغ حتی یه دقیقه هم به طرحم نگاه نکرده بعد الکی زر میزنه که تکراریه! ای کوفت و تکراریه! درد و تکراریه! حناق بگیری ... سر تخته بشورنت! ای...

-خیلی خب! خیلی خب! اینقدر حرص نخور! من که بهت گفته بودم سخت گیره دختر خوب.

-به خدا هستی اگه من ... تافردا ... با یه اتود باحال نکوبم توی دهنش نفس نیستم! حالا ببین!

-فردا که جمعه س!

با خروش چرخیدم سمتش ...

-خب حالا تو هم توی این وضعیت ایراد میگیری! خب پس فردا ! خوبه؟

هستی دیگه چیزی نگفت و سرگرم کارش شد ... حالا صبر کن اقای به اصطلاح رئیس! کاری میکنم کارستون... مگه الکیه ؟ پای شرف و ابروم وسطه ... من پس فردا با اتودم دهنتو میبندم ... میگی نه ، نگاه کن!

**

-بسه دیگه! تمیز شد ... برو یه دوش بگیر تا نرسیدن، بدو...

کمرمو صاف کردم و با لحن خسته ای گفتم:

-تشکری، چیزی؟! همه بدنم کوفته شد از بس سابیدم به خدا!

-حالا انگار چیکار کرده؟ یه جارو برقی و گردگیری وتی کشی وشستن میوه واماده کردن ظرف و ظروف بود دیگه...!

با دهن باز به مامان نگاه کردم ... یعنی به زن تناردیه گفته بود زکی!

-باشه حالا ... دست دختر گلم درد نکنه. عروسیت جبران میکنم...

اینو گفت و با خنده رفت به سمت اشپزخونه. به سرتاسر خونه نگاه کردم. اینقد همه وسایلشو سابیده بودم که برق میزدن! نفس اه مانندی کشیدمو سری از روی تاسف تکون دادم و با تنی خورد وخاکشیر به سمت اتاقم رفتم.

همونطور که مامان اوایل هفته بهم گفته بودم امروز یعنی جمعه بابایی و مامانی ومهسا ومانی رو دعوت کرده بود. به سمت کمد لباسهام رفتم ... مگاهی به لباسهای رنگا و رنگم انداختم ...خب...اوممم ... چی بپوشم؟ شلوار جین یا کتان؟ ... کتان بهترتره! اره ... شلوار کتان دم پا سفیدم رو از چوب رختی دراورم و انداختم رو تخت ... از کشوی کمدم هم بلوز بنفش کلاه داری رو که چند وقت پیش خریدم رو کشیدم بیرون بعدش هم گوله کردم سمت حموم ... یه دوش نیم ساعته گرفتم که با عث شد خستگی از تنم بپره و بره ...

لباسهارو تنم کشیدم و رفتم جلوی ایینه ... حالا میریم سراغ سرخاب سفیداب! اول از همه زیر ابروهامو ترتمیز کردم ... عاشق مدلش بودم چون دنباله ش به سمت بالا بود ... البته ابروهام رو هنوز برنداشته بودم، چون دوست داشتم قیافه م دخترونه باشه. پوست صورتم گندمی بود و خیلی کم از کرم پودر و پنکیک استفاده میکردم ... با یه خط چشم باریک چشمهای درشت قهوه ایمو صفا دادم ... از ریمل خوشم نمیومد هرچند مژه هام احتیاجی بهش نداشت ... رژ لب کالباسی و یه نمه رژگونه ... تمام! موهای لخت و مشکیم رو سشوار کشیدم و با کش بالای سرم دم اسبی بستم. این هم از این ... در کل اجزای صورتم رو دوست داشتم، خدایا شکرت! یه ماچ برای خودم توی ایینه فرستادم، نفس خودمی! به ساعت نگاه کردم، هنوز نیم ساعتی وقت داشتم...

روی صندلی میز تحریرم نشستم و به اتودم زل زدم ... بهم دهن کجی میکرد! هنوز هیچ ایده ای به ذهنم نرسیده بود ... نگاهمو چرخوندم تا به قاب عکس خانوادگیمون رسیدم. من و بابا ومامان ... یادش بخیر ... چقدر خوشبخت بودیم! مامان و بابا اصالتا شیرازی بودن، همونجا هم باهم اشنا شدن وازدواج کردن ... دو سال که از زندگیشون میگذره به خاطر کار بابا اسباب کشی کردن تهران و اومدن به این خونه. مامانی و بابایی هم چند وقت بعدش به خاطر اینکه نزدیک مامان باشن میان تهران ... چند ماه بعدش هم مادرم من رو حامله میشه ... من به دنیا اومدم ...از وقتی که تونستم خاطراتم رو توی ذهنم ثبت کنم تا وقتی نه سالم شد همه چیز برام شیرین بود ... خوشبخت بودیم... ولی فقط تا نه سالگی! فقط! بعدش... اخ بابا ... بابای بی معرفت ... تنهامون گذاشت ... نفس بغضداری کشیدم ... توی چشمهام اشک جمع شد ولی نذاشتم جاری شه! نه ! من به مامان قول دادم، ولی ... ولی اخه دلم ... دلم براش ...

سرمو به شدت تکون دادم تا از فکرش بیرون بیام

-نفس؟ کجا موندی؟ بیا مامانی اینا اومدن...

از روی صندلی بلند شدم. چشمهامو بستم و نفس عمیقی کشیدم که صدای بابایی رو شنیدم...

-نفس بابا؟ کجایی؟

دوباره بغض به گلوم چنگ انداخت ... بابا هم همیشه همینطوری صدام میز ... چند تا نفس عمیق کشیدم تا بغضم فروکش کنه ... لبخندی زدم و به سمت از اتاقم بیرون رفتم ...

به محض دیدن بابایی به سمت اغوشش پرواز کردم ...

-سلام بابایی جونم

بوسه ای روی موهام زد و گفت:

-سلام به روی ماهت بابا، قربون دختر خوشگلم برم من...

همیشه کمبود محبت بابام رو تو این اغوش پرمحبت وامن جستجو میکردم ... واقعا هم تا حدودی جای خالیش رو برام پر کرده بود.

-اقا محمود؟!بزار من هم نوه م رو ببینم دیگه...

لبخندی به حسادت مامانی زدم ... از اغوش بابایی بیرون اومدم و مامانی رو بغل کردم.

-سلام قلمبه جونم...

با بغض گفت:

-سلام عزیز دلم. کجایی تو ؟ نمیگی دل ما برات تنگ میشه؟ بی معرفت؟ مگه ما چندتا نوه داریم؟

لپهای سرخش رو بوسیدم و گفتم:

-بغض نکن دلم میگیره قلمبهٔ من!

دوباره بوسیدمش ...

-معذرت. هرچی بگی حق داری...

با همدیگه به سمت پذیرایی رفتیم ... کنار بابایی نشستم و گفتم:

-خب...محمود خان...چه خبرا؟

اروم خندید و گفت:

-خبرا که پیش شماست وروجک، شنیدم سرکار میری، تبریک میگم بابا

پاهامو که از مبل اویزون بود جلو عقب دادمو گفت:

-بعله!ممنونم

-نفس مادر؟ جواب خواستگارتو چی دادی؟

ای خدا! دوباره این مامانی شروع کرد ... اخه قلمبه من الان این بحث چه ربطی به این زمان و مکان داره ؟ خودمو زدم به اون راهو گفتم:

-خواستگار؟

- خانوم سپهری دیگه...

بعد یه نمه صداشو بالا برد و خطاب به مامانم که توی اشپزخونه بود گفت:

-ناهید؟ مادر؟ مگه بهش نگفتی؟

یعنی خواستگار به این پررویی ندیده بودم! دیگه نمیدونستم چه جوری بهش بگم که اقاجون من پسر چشم چرون و دختربازت رو نمیخوام! نمیخوم! نمیخوام!

مامان با سینی شربت اومد پیشمون و گفت:

-والا مامان من که دیگه حریفش نمیشم. هرچی بهش میگم که بزار بیان خونمون، با همدیگه اشنا بشید میگه نه! شما یه چیزی بهش بگید...

-مامانی رو به من گفت:

-اره نفس؟ ناهید راست میگه؟

-بله!

-چرا مادر؟ چیزی ازش دیدی؟

پوفی کشیدم وگفتم:

-فقط همین قدر بدونید که اهل زن و زندگی نیست!

-نفس!

-چیه مادر من؟ حتما یه چیزی میدونم که دارم میگم دیگه! من نمیدونم شما چرا اینقدر حرص الکی میخوری؟!

-میبینی مامان؟ نگفتم؟ اصلا گیریم اینو رد کرد، مگه اولین بارشه؟ هرکسی بخواد بیاد خواستگاری خانوم همینو میگه! ندیده و نشناخته میگه نه!

شونه هامو با بی قیدی بالا انداختم و مشغول پوست کندن سیب برای بابایی شدم. مامان کماکان در حال غرزدن بود که بابایی گفت:

-بسه ناهید جان.اصلا شماها به نفس من چیکار دارید؟ نوۀ خوشگلم فعلا نمیخواد شوهر کنه! مگه زوره؟

مامان با اعتراض گفت:

-همش تقصیر شماست دیگه بابا! لوسش کردید!

پشت چشمی برای مامان نازک کردم و گفتم:

-حسود هرگز نیاسود!

خودمو چسبوندم به بابایی، دستشو دور شونه هام انداخت و پیشونیمو بوسید و گفت:

-از کارت راضی هستی بابا؟

بلهٔ بلند بالایی گفتم که باعث خنده بابایی شد.

-خدارو شکر. هوای مامانت هم بیشتر داشته باش دختر گلم ... ناراحتش نکن، مادرِ دیگه، نگرانته ...

-چشم بابایی ... چشم

-چشمت بی بلا.

گرم صحبت شده بودیم که صدای زنگ در اومد. رفتم و در رو باز کردم ... مانی و مهسا بودن ... از پنجره نگاهشون کردم، انگاری داشتن بحث میکردن! با هاشون توی دانشگاه اشنا شدم. مانی و مهسا با واسطه گری من باهمدیگه اشنا شدن و درنهایت اخرای دانشگاه بود که باهم ازدواج کردند. مهسا عاشق بچه بود ... دوسال از ازدواجشون گذشت که مهسا متوجه شد نمیتونه باردار بشه!خیلی بهم ریخت. کلی باهاش صحبت کردم اما هیچ فایده ای نداشت؛ حتی پیشنهاد دادم که از پرورشگاه یه بچه بیارن اما باز هم قبول نکرد و گفت که نمیخواد بچهٔ دیگران رو بزرگ کنه! خلاصه کارش شده بود رفتن به مطب دکترهای مختلف و ازمایش و داروهای رنگارنگ، حتی دست به دامن دعا و داروهای دست ساز هم شد و همه ش رو به خورد خودش و مانی بیچاره میداد! مانی هم چون دیوونهٔ مهسا بود پابه پاش میرفت. یعنی کوه صبر بود این مرد! اگه من جاش بودم تا حالا صدباره مهسا رو طلاق داده بودم ... والا..!

بالاخره وارد حیاط شدن و مهسا جلوتر از مانی خودشو بهم رسوند. عصبی بود ... خم شد تا بند کفششو باز کنه ...

-سلام.

-علیک سلام مهسا خانوم. چته دوباره؟

با حرص گفت:

-از این اقا بپرس!

بعدش هم سریع رفت داخل. مانی با لبخند بهم نزدیک شد ...

-این زنت چشه دوباره؟

مانی که مشغول دراوردن کفشهاش بود گفت:

-اولا سلام. دوما مثل همیشه!

پوفی کشیدمو گفتم:

-بچه؟

لبخند تلخی زد وگفت:

-مگه به غیر از مساله بچه به چیز دیگه ای هم میتونه گیربده؟

-حالا بیا بریم تو...

کنار مهسا نشستم که یه دونه زد تو سرم و گفت:

-معلوم هست کجایی؟ نه خبری، نه حالی، نه احوالی، فکرکردم دیگه مردی بدبخت!

-حالا که زنده ام!

-پررویی دیگه! زشت! اصلا من قهرم...

دستمو انداختم گردنش و کشیدمش سمت خودم...

-نه نه قهر نکن دیگه. باشه؟ به خدا این یه هفته درگیر بودم .. به جون تو...

به زور خودشو از زیر دستم بیرون کشید و گفت:

-جون خودت! در هر حال خاک تو سرت...

پشت چشمی نازک کرد و مشغول صحبت با مامان اینا شد.خنده م گرفت. خب این از این ... حالا برم سراغ مانی ... بلند شدم و رفتم کنارش نشستم که داشت شربتش رو میخورد ...

-چه خبر برادر؟

یه قلپ از لیوانش خورد و گفت:

-سلامتی! راستی بابت شاغل شدنت هم تبریک ...

-ممنون

تو سکوت بقیه شریتشو خورد بعدش هم با حسرت به خنده های مهسا نگاه کرد ... چهره اش عجیب گرفته بود. فهمیدم چشه! دوباره باید واسطه میشدم، از دست این دوتا...

-باهاش حرف میزنم.