رمان خلسه شکار به قلم نسترن دهقامی

ژانر : #معمایی #جنایی

خلاصه:

آواز چکمه‌هایش بر طلسم خاموشی شب طنین می‌اندازد و بوی شکار از کنار گوش‌هایش چون بادی می‌وزد. خنجری که لابه‌لای انگشتانش جاگرفته و چشمانی که عمیق در پی شکار می‌چرخد. عشق بی‌فرجامی که از ارتفاع چشمانش به پست‌ترین نقطه قلبش سقوط می‌کند و اینجا نقطه‌ی آغاز نفرتی‌ست که از عشق نا‌سنجیده دختر بر قلب شکارچی رخنه کرده است.

و در اختتام ‌این سرگرمی تمسخر‌‌وار مردی‌ست که در دل شب به دنبال شکار نوک خنجرش را لم*س می‌کند. اینجا فقط ترس حکومت می‌کند، ترس از شکارچی!

پ.ن: این رمان مقدمه‌ی جنایتی‌ست که بدست شکارچی آغاز شده و پس از پایان این جلد رمان اصلی استارت خواهد خورد. همچنین جلد دوم این اثر «اپیزود آخر» می‌باشد.

نکته : این رمان جلد بعدی هم دارد که زمان انتشار آن مشخص نیست.

مقدمه:

کلید را در جمجمه ام بچرخان و داخل شو!

به آغو*ش اعصابم بیا!

در تاریکی سرم بنشین، اتاق را بگرد

و هرچه را که سال‌هاست پنهان کرده‌ام، از دهانم بیرون بریز...

پرده را کنار بزن، چشم‌ها را بشکن و

متن را در نقطه‌ای که اسیر شده آزاد بکن...

گروس عبدالملکیان

***

طنین گام‌های محکم و استوارش تمام نگاه‌های کنجکاو آن‌سو را به خود دوک زده بود. گویی صلابت آهنی به مانند جوی طلای در کل جسم و افکارش جریان یافته بود.

زهرخندی که گوشه‌ی لبش می درخشید، عجیب در ته‌چهره‌ی بی‌رمق و در عین حال پرصلابتش نشسته‌ بود. رخ سردش گویا از تنفر عمیق‌نمایی که در انتهای وجودش خاک می‌خورد، منجمد گشته بود!

وارد ساختمان بانک شد و مسیرش را به سمت اتاق مدیریت کج نمود. سری به نماد ادب برای منشی تکان داد. ثانیه‌ای کنار میز منشی توقف نمود.

- با آقای توفیقی یه ملاقات داشتم!

-شما آقای هدایت هستید؟

نگاهی به ساعت مچ دستش انداخت و سپس رو به دخترک ریزنقش پشت میز گفت:

- بله خودم هستم!

دختر عینک ته استکانی‌اش را کمی جا‌به‌جا کرد، سپس با زبانش ل*ب خود را نمناک کرد.

- آقای توفیقی داخل اتاقشون منتظرتون‌ هستن!

بی‌تعلل سری به نماد سپاس‌گزاری تکاند و با به آواز درآوردن دو تقه، به در کنار میز وارد اتاق شد.

نگاه سردش یک آن رنگ محبت به خود گرفت. پوزخندی که گوشه‌ی لبش جا اسیر نموده بود، جایگاهش را با تبسمی ملایم تعویض نمود. یک رو تماما صورتش حالتی تغییر داد.

سلامی در کنار تبسم بر روی لبش جا نهاد، گرمی کلامش سبب شد، مرد نسبتا پیری که پشت میز پا روی پا انداخته بود؛ سرش را بالا بگیرد و دست از کار برباید.

غرق در خوشی از روی صندلی برخاست و چندی بعد مردکت‌پوش در آغو*ش او جا گرفت، دستش را میان دست‌های پر چین و چروک مرد جا داد.

بر روی یکی از مبل ها‌ جا گرفت و کیف سامسونتش را درست روی مبل کنارش بر گذاشت. مرد میانسال نگاه گرمش را به سمت ل*ب‌های شکارچی قفل کرد. صمیمیت نگاهشان خبر از رفاقتی بسیار عمیق می داد. شکارچی ل*ب گشود:

- عمو سعید برای نقد کردن چند تا چکِ شرکت اومدم. راستش رو بخواین، یه کم عجله دارم! واسه همین مستقیم به دفتر شما اومدم.

مردی که حال سعید معرفی شده بود، نگاهی پر از مهر روانه شکارچی کرد:

- کار خوبی کردی! واسم عجیبه که این چند وقت چرا این‌ورها پیدات نمی‌شد.

چشم‌های مشکی‌اش را به پارکت‌های سفید زمین دوخت، متاسف ل*ب زد:

- شرمنده که بهتون سر نزدم، کم‌سعادتی از من بود!

سعید زبانش را روی ل*ب‌های تر و نمناکش کشید:

- حالا که اومدی، قهوه می‌خوری یا چای؟

چشم‌هایش را درون حدقه چرخاند؛ طره‌ای از موهای خوش‌حالتش میان پیشانی بر افتاد و تا حدودی جذابیت پیشانی سفیدش را افزود، با تبسمی گمنام به چشمانش خیره شد.

- ترجیح میدم یه قهوه بخورم!

سپس دستی به موهای کوتاه و در عین حال براقش کشید و آن طره‌ی مزاحم را عقب راند.

سعید تلفن روی میز را برداشت و چند دکمه را فشرد، بلافاصله مردی که سرایدار ساختمان بود، ل*ب به پاسخ گشود؛ سعید با آرامشی که همیشه سایه کلامش بود، زبان گشود:

- سلام آقا طاهر، بی‎‎‌زحمت دو تا قهوه به اتاقم بیارین.

-...

لبخندی روی لبش نشست، ادامه داد:

- ممنون، خداحافظ.

شکارچی در این فاصله کوتاه، زیپ کیف سامسونتش را گشود و پوشه‌ای مشکی‌رنگ را از اندرون آن برون کشید. زیر ل*ب به آرامی ارقام فارسی نوشته شده را خواند:

- سه‌ هزار میلیارد ریال!

سپس رقم مقابلش را نگریست.

- سیصد میلیارد تومان.

در حالی که تمام کوششش بر این بود تا تعداد صفر‌های این عدد خشن روی چک را تصور کند، یکی از پاهایش را بر روی پای دیگرش انداخته و با لبخندی شک‌برانگیز به چهره گندمگون سعید خیره شد.

با به آواز درآمدن صدای تقه‌ی در اندرون مجرای گوششان، هر دو دیده‌ تبسمیده‌شان را به سمت در سوق دادند. آقا طاهر سینی که حاوی دو قهوه بود، را روی میز گذاشت. چهره پرچروکش خبر از خدمت چندین ساله‌اش به این بانک را می داد، طاهر نگاهی کوتاه به سمت شکارچی روانه کرد، سری به نشانه‌ی سلام تکان داد و بلافاصله با زمزمه‌ی »با اجازه» اتاق را ترک کرد.

سعید نگاهش با نگاهش آقاطاهر را تا کنار در بدرقه نمود و سپس مسیر چشمان قهوه‌ای‌اش را چرخاند و خیره‌ی مرد خوش‌پوش مقابلش شد.

کنج لبش را به سمت بالا انحنا داد و لبخند شک‌برانگیزی گوشه لبش نشاند، با کمی تعلل به ادامه‌ی بحثی که حالا داغی‌اش شکارچی را به خجالت وامی‌داشت، پرداخت:

- دیگه داری پیر پسر میشی! نمی‌خوای برات آستین بالا بزنم؟

اَبرویش ناخواسته بالا کشیده شد. تمام عادت‌های مرد روبه‌رویش را از بّر بود، تک‌خنده‌ای اشرافی به آواز در آورد و با لحن شرمگینی ل*ب گشود:

- فعلا وضعم رو جمع و جور کنم، بعدا برای تشکیل خونواده هم یه فکری می‌کنم!

سعید قهقهه‌ای سر داد و در حالی که شادی از روی سر و رویش می‌بارید، بی‌محابا ادامه داد:

- کدوم وضع؟! پول که داری الحمد ا...، خونه و ماشین هم که داری! دیگه منتظر چی هستی؟

دستی به گردنش کشید و تبسم تصنعی بر روی لبش نشانید. برای رهایی از این بحث داغ قهوه روی میز را بلند کرد و جرعه‌ای از محتویات آن را نوشید. اخم‌هایش کمی لابه‌لای هم جمع شد، مزه‌ی گس قهوه، افکارش را به سمت خاطرات گذشته‌اش سوق داد.

ناخودآگاه دست آزادش پنجه‌مانند در هم مشت شد؛ جرعه‌ای دیگر نوشید. سعید بار دیگر به میدان سخن آمد و بحث را درون مشتش فشرد.

- یه زمانی قهوه دوست نداشتی! از اوضاع کار بارتون چه خبر؟

کم‌کم پوزخندی گوشه‌ی لبش شکل گرفت، سعید دست‌بردار نبود. تمام چیزی که سعید قصد کنجکاوی در آن را داشت مربوط به دنیای مافیاهایی بود که در آنجا جایگاه والای تصرف کرده بود.

دم کلافه‌ای به هوای این چهار‌دیواری افزود و لبخندی مصنوعی، جایگزین زهرخند بی‌غرضش نمود.

در حالی که برای جواب دادن میان این باتلاق دست و پا می زد، ل*ب هایش را بر هم فشرد.

- باز دانش دهن‌لق اخبار رو کف دستتون گذاشته؟

سعید دوباره قهقهه‌ای پرآواز سرداد؛ در حالی که استکان قهوه را اندرون سینی می‌گذاشت، روی میز خم شد و با لحن کنایه‌آمیزی، زمزمه‌ای سر داد که مو هم لای درز‌ش جای نگیرد.

- من تو رو از همون بچگیت می‌شناسم! به نظرم چیز عادی‌ای نیست، که این‌جوری بپیچونی!

چشمان تیره‌اش را به درون حدقه گرداند و بی‌شک برق چشمانش از نگاه شک‌زده سعید دور نمی‌ماند.

- سه هیچ از گروه بابک اینا جلوییم! قرار‌دادهای اخیرمون سود‌دهی بالایی داشتن، سهام‌دارایی که قبلا سهامشون رو فروختن حسابی پشیمون شدن و خودشون رو به درو دیوار می‌کوبن تا سهامشون رو دوباره بخرن! اخیرا سرمون شلوغ شده.

سعید ابروی بالا انداخت و غرق در شادی گفت:

- خوبه، می‌بینم که تو این چند سال تلاش‌هات بی نتیجه نمونده!

دایان به نشانه تایید سرش را تکان داد و لبخندی پرافتخاری گنج لبش نشاند.

لحظه‌ها را چند-چند حساب می‌کرد، سعید بحث را اگر به ادامه وا می‌داشت قطعا تمام وجودش را شعله‌های خشم آتش میزد.

- اوضاع بار‌ها چطوره؟

-خوب!

سعید سری تکاند.

- خوبه!

-در هر حال سعیدخان سه تا چک رو داخل همین پوشه مشکی گذاشتم، فردا دانش برای پشت‌نویسی و امضا میاد. فقط یکم عجله دارم! بهتره که تا چند روز دیگه چک‌ها به پول تبدیل شده باشه.

سعید سری به معنای «تایید» تکان داد:

- فقط... پول ها رو نقد می بری یا توی حساب بانکی بریزم؟

کمی چانه‌اش را خاراند و در پاسخی کوتاه گفت:

- به حساب شرکت بریز!

و به سرعت از روی مبل برخاست و خداحافظی سرسری نثار سعید کرد. بلافاصله از اتاق مدیریت راه خروج را در پیش گرفت و به سمت در خارجی بانک پا تند کرد.

نگاه کوتاه و دقیقی به ساعت مچی‌اش انداخت و زیر ل*ب زمزمه کرد:

- این هم به خیر گذشت، فقط نیم‌ساعت تا جلسه مونده!

مسیرش را به سمت پارکینگ چرخاند. نفس فرسوده‌ای از میان ل*ب‌هایش خارج شد و دستش را درون جیب کتش فرو برد تا سوئیچ ماشین را دریابد.

نگاه گیج‌زده و منگش را میان دو آوانتادور مشکی جابه‌جا کرد. چهره‌ی مغرورش مبهوت میان دو ماشین می‌چرخید، با انزجار دکمه سوئیچ را فشرد، صدای یکی از ماشین‌ها اکووار درون پارکینگ پیچید. به سمت در ماشین سمت چپ رفت.

با خونسردی کیف سامسونتش را روی صندلی کمک راننده پرت کرد و با فرسودگی دستی به گردنش که رو به خشکیدگی پیش‌روی می‌کرد، کشید؛ حس می‌کرد درون کوره‌ای از آتش قرار گرفته است! تمام تن ورزیده‌اش داغ شده بود، گره کرواتش را شل کرد، با دست دیگرش ماشین را روشن کرد و از محوطه بانک دور شد.

مقابل در پارکینگ ماشین را خاموش کرد، کمی استرس در وجودش مثل خوره می‌جوشید، با سرعت زیادی از ماشینش پیاده شد. کلید را به دست پیرمردی که گویا نگهبان بود، داد و با لحنی که آرامش در آن زبانه می‌کشید، گفت:

- آقاابراهیم دستتون درد نکنه این ماشین رو پارک کنین!

و بعد سریع به داخل ساختمان پا تند کرد، دکمه آسانسور را دو مرتبه فشرد. نگاهی دقیق بین به سمت ساعت مچی‌اش شلیک کرد، صفحه نمایشگر هوشمند ساعت عدد ۱ و ۳۰ دقیقه را نمایان‌گر بود. زیر ل*ب لعنتی به شانسش فرستاد و به سمت پله‌ها دوید.

پله‌ها را دو تا یکی بالا رفت، با دیدن تابلویی که نشان از رسیدن به مقصد را می‌داد، سریع وارد واحد شد و سری برای منشی ریزه میزه‌ای که پشت میز نشسته بود، تکان داد؛ با صدایی که مملو از خونسردی بود، پرسید:

- سلام جلسه شروع شده؟

منشی کمی در جایش جابه‌جا شد و صدای ریزش بود، که در سالن شرکت طنین‌انداز شد.

- سلام بله آقا!

شکارچی سری تکان داد و به سمت اتاق کنفراس پا تند کرد. تقه‌ای به در زد و وارد شد.

همگی از تاخیر شکارچی شاکی بودند اما گویا زبانشان برای اعتراض نمی‌چرخید، هه! او که کم کسی نبود!

شکارچی روی صندلی که در راس میز قرار داشت، جا خوش کرد و برای تاخیرش با غرور عذرخواهی کرد. دست‌هایش را در هم قفل کرد و با دقت به کنفراس کارمندان گوش سپرد.

پس از دقایقی ناخودآگاه چشم‌هایش جذب نگاه‌های معنادار خانم سماواتی و دانش شد، کلافه شده بود. حسی مثل حسادت در وجودش رخنه کرد. خیانتی که گران برایش تمام شد! انگار هر نگاه عاشقانه‌اشان چون خنجری بر قلب تاریکش فرو می‌رفت. قلب تنهایش چون مخروبه‌ای فرو ریخته بود.

با پایان جلسه به خودش آمد و با کارمندان دست داد. دقیقه‌ای گذشت تا اتاق خالی از افراد شد.دانش با ملایمت روی یکی از صندلی‌ها نشست و گوشی روی میز را برداشت. قهوه‌ای برای خود و قهوه‌ای دیگر برای شکارچی سفارش داد.

ذهن درگیرش به هر سمتی کشیده میشد، قلب پر از نفرتش خسته بود. کلافه دستش را میان موهای مواج و مشکی‌اش عبور داد. چشم‌های سیاهش را برای لحظه‌ای کوتاه بست. تصاویر دوباره مقابل چشم‌های تیره‌اش جان گرفت. به وضوح جا خورد.

حسادت مثل خوره وجودش را مسموم کرده بود؛ می‌هراسید رفتارهای زننده‌ی سارا موج نفرت را به اقیانوس قلبش بزند و دانش از ارتفاع چشم‌هایش سقوط کند و محو شود.

دست‌هایش مشت شدند. دانش متعجب دستی بر شانه‌ی مرد مقابلش گذاشت، لبخند تلخی زد و زمزمه کرد:

- آروم باش پسر! چیه که این‌قدر اذیتت می‌کنه؟

شکارچی دم عمیقی گرفت؛ دمش را میان حصار سیـنه‌اش حبس کرد و بعد از چند ثانیه‌ای به شدت با هوای بیرون آمیخت. با لبخند مصنوعی که در صدم ثانیه جایگزین پوزخندش شده بود، زبانی چرخاند:

- هیچی... هیچی! من آرومم!

دانش رویش را برگرداند. در ذهنش لحظه‌ای گنجید، بین گفتن و نگفتن درنگ کرده بود، عجیب از واکنش شکارچی می‌ترسید.

برای رهایی از این درماندگی لحظه‌ای چشم‌های عسلی‌اش را بست. چینی به دماغش داد و دلش را به دریا سپرد!

شکارچی گوشی‌اش را درون دستش جا داد و بی هدف سرگرم اپلیکیشن‌های مجازی شد. دانش تابی به گردنش داد و طره‌ای از موهای مزاحمش را به عقب راند. صندلی چرخ‌داری را کشان کشان به سمت شکارچی برد و درست در نقطه‌ای مقابل شکارچی گذاشت.

لحظه‌ای بعد کت قهوه‌ای‌رنگش را پشت صندلی گذاشت و آستین‌های پیراهن سفیدش را تا کمی زیر آرنجش تا کرد.

این استایل مردانه عجیب به چهره‌ی شیرین و در عین حال مغرورش می‌آمد. روی صندلی نشست و بی‌پروا نگاه مملو از شیطنتش را به شکارچی دوخت.

سنگینی نگاهش شکارچی را کمی اذیت کرد. چشم بر دید زدن‌های مزاحم دانش بست و شمرده شمرده لب زد:- می‌شنوم... بگو!دانش دست‌هایش روی میز گذاشت. در حالی که چشم‌هایش را به سقف سفید دوخته بود و هیجانی که در صدایش موج میزد، لب به سخن گشود:- محمد زنگ زد!اندکی مکث کرد، گویی میان مسیر منصرف شده بود.-خب! ادامش؟

-می‌گفت... می‌گفت که یه مشتری واسه‌ت پیدا کرده!

-منظورت چیه؟

در حالی که سعی می‌کرد چشم‌هایش را از نگاه تاریک شکارچی بدزد، رک و بی‌پروا گفت:

- می‌گفت که واسه‌ت یه شکار جور کرده! مشتری حاضره بالای دویست میلیون بده!

با شک و دودلی ادامه داد:

- شکاری که مدنظره کلا اطلاعاتی که دستشه خودش یه برگ برنده‌ست، نمی‌دونم راجع به چه اطلاعاتیه ولی بچه‌ها خبر رسوندن گروه بابک هم خیلی پیگیر اون اطلاعات هستن؛ مثل این‌که چیزای مهمی داخلش هست!

پوزخندی زد؛ با کمی درنگ از روی صندلی برخاست و در حالی که به سمت در اتاق قدم برمی‌داشت، جواب داد:

- آدرس و جزئیاتش با قهوه‌ای که سفارش دادی، نیم‌ساعت دیگه توی اتاقم باشن!

صدای بسته شدن درب، در سکوت اتاق طنین انداخت. برق در چشمان دانش گویا شناور شده بود بود. دست‌های دانش بی‌مهابا دکمه اعدادی که تماس را به محمد وصل می‌کرد، فشرد...

از طرفی دیگر شکارچی با قدم‌های محکم وارد اتاق شد. پشت میز مقیم شد. دستش بی‌اراده به سمت دکمه‌ی مانیتور رفت و لحظه‌ای بعد صفحه مانیتور روشن شد.

عصبی انگشت‌هایش را ریتمیک روی میز تکان می‌داد، کلافه شده بود. صفحه‌ی دوربین‌های امنیتی بالا نمی‌آمد. ناگهان انگشت‌هایش از حرکت ماندند.

استرس بر وجود آهنینش غلبه کرد، در این لحظه صبر حکم مرگ را داشت. صدای تیک تاکِ ساعت مجال تفکر را از او گرفته بود. با اعصابی داغون شقیقه‌هایش را فشار داد.

ناگهان گوشی‌اش را از میان پرونده‌های روی میز چنگ زد و اینترنتش را به کار انداخت. لحظه‌ای بعد گوشی‌اش به سیستم وصل شد.

با برنامه‌ی پیشرفته‌ای که داخل گوشی‌اش به تازگی فعال کرده بود، وارد تنظیمات دوربین‌ها شد. دوربین‌های امنیتی را یک به یک چک کرد. نگاه دقیقی به دوربین اتاق سماواتی انداخت.

اتاق مثل همیشه مرتب بود، اما صندلی‌ای که پشت میز بود خالی از وجود فردی به نام «سارا سماوتی» بود. انگشت‌هایش مضطرب در هم تنید.

دوربین را به اتاق دانش متصل کرد. با دیدن تصویری که در صفحه گوشی‌اش نمایان شد، لعنتی زیر ل*ب زمزمه کرد. خانم سماواتی در حالی که چند پرونده در دستش بود درست کنار دانش ایستاده بود و نگاهشان در هم قفل بود.

حس می‌کرد آتشی به نام عشق در میان آن‌ها شعله‌ور شده! از این تفکر نابه‌جایش عصبی شد و مشتش را روی میز کوبید.

تلفن را برداشت و شماره را به منشی متصل کرد، نفس‌های عصبی و پی‌درپی‌اش بدون ریتم در هوای مسموم اطرافش مخلوط شده بود.

- هرچه سریع تر تلفن رو به اتاق دانش وصل کن!

منشی با استرس تلفن را به اتاق دانش وصل کرد. بعد از چند بوق صدای هیجان‌زده‌ی دانش پشت تلفن طنین‌انداز شد:- سلام!شکارچی مشت دیگری روانه‌ی میز کرد و با لحنی که اوج عصبانیت در آن نمایان بود، پاسخ داد:- سلام و زهرمار! اون قهوه و جزئیاتی که قرار بود بفرستی، پس کدوم گوریه؟!دانش دستش را به پیشانی‌اش کوبید و با لحن شرمنده‌ای گفت:- شرمنده داداش یادم رفت! قهوه‌ت رو میگم به اتاقت بیارن! واسه جزئیات شک...ناگهان به یاد آورد که سارا در مقابلش ایستاده، به سرعت سخنش را مقطع نمود؛ پس از اندکی تفکر گفت:- مشتری به محمد زنگ زدم، گفت تا دو ساعت دیگه واست ایمیل می‌کنه!شکارچی در حالی که دنبال بهانه‌ای برای دور کردن خانم سماوتی از دانش بود، زبانش را بر روی لبش کشید:- شخصا خودت یه سر برو اتاق بایگانی چند تا پرونده رو از محبی تحویل بگیر واسه‌م بیار!تعجب مهمان چهره‌ی مردانه‌ی دانش شد، میان حرف شکارچی آمد و با لحن مشکوکی پرسید:

-اوکی میرم! فقط میگم اتفاقی افتاده؟ حس می‌کنم صدات یکم نرمال نیست!

-نه هیچی نشده... فقط الان برو پرونده‌ها رو بیار!

دانش با بی‌میلی «باشه»ای گفت و تلفن را قطع کرد. شکارچی نفس آسوده‌ای کشید و مشغول بررسی باقی دوربین‌ها شد.

دانش کمی سرش را کج کرد، چشم‌های عسلی‌اش را به طرز عجیبی ریز کرد و سپس تلفن را روی میز گذاشت. با لبخندی مصنوعی رویش را به سمت سارا برگرداند. دنبال بهانه‌ای بود. نگاهش را به سقف دوخت و با صدای خسته‌ای گفت:

- سارا من باید برم! بعدا میام یه سر بهت می‌زنم!

و بعد از روی صندلی چرخ‌دار پشت میز بلند شد. حرکتی به پاهایش داد و با بی‌میلی راهش را به سمت اتاق بایگانی کج کرد.

سارا چینی به دماغش داد، زلفی از موهای خرمایی‌اش را به درون مقنعه هل داد و با پوزخند زمزمه کرد:

- به خشکی شانس...

***

دایان تلفنش را برداشت و شماره‌ی دانش را گرفت. برای بار چندم با جمله «مشترک مورد نظر خاموش می‌باشد، لطفا بعدا تماس بگیرید» مواجه شد.

کلافه دستی به موهای مشکی‌اش کشید. نگاهش ناخودآگاه به آینه بر خورد. گذرا چشمان سیاه‌رنگ و تاریکش را روی صورتش چرخاند. فک استخوانی و ته‌ریش مرتبی که زده بود، عجیب به قیافه‌ی بی‌روحش می‌آمد.

برای بار آخر دستش را به سمت گوشی برد، ناگهان تلفن خانه به صدا در آمد. سریع به سمت تلفن دست برد و آن را از روی میز چنگ زد.

دکمه اتصال را زد. صدای هیجان‌زده‌ی دانش پشت تلفن پیچید:

- سلام دایان! چشمت روشن پسر!

شکارچی تک‌خنده‌ی عصبی کرد.

-سلام و زهرمار! چرا گوشیت رو از دسترس خارج کردی ها؟!

-برای ردگم‌کنی باید گوشیم رو خاموش می‌کردم، یعنی اگه بفهمی چی‌ها دستگیرم شده!

شکارچی لبخندی زد، زبانش را روی ل*ب کشید و با لحن جدی گفت:

-توی خونه منتظرت هستم! بهتره که تا نیم‌ساعت دیگه توی خونه باشی!

-از ایمیل محمد چی؟ چیزی دستگیرت شده؟

-نه مثل همیشه یه مشت چرت و پرت نوشته! توی خونه منتظرتم!

شکارچی تلفن را قطع کرد و آن را روی میز رها کرد. دم عمیقی گرفت و هوای وجودش را در هوای مسموم اطرافش آمیخت.

پوزخندی زد و هی*کل ورزشکاری‌اش روی مبل جا خوش کرد. پاکت سیگار را از درون جیبش بیرون کشید، روی میز دو لا شد و بی‌حالت دست به سمت فندک مشکی رنگ روی میز برد.

سیگارش را روشن کرد و در حالی که نزدیک لبش می‌برد به شومینه چشم دوخت. پک عمیقی زد و هوای خالی از حس سیگار را به درون ریه‌هایش کشاند...

با آواز نواخته شدن آیفون به دنیای خودش آمد. دستی به گردن خشک‌شده‌اش کشید، کلافه سیگار را درون جاسیگاری خاک‌خورده خاموش کرد و به سمت آیفون پا تند کرد. نگاه دقیقی به آن سمت دوربین انداخت؛ چهره‌ی خسته‌ی دانش نمایان شد.

بی‌معطلی دکمه را فشار داد و درِ خانه را نیمه‌باز گذاشت. رویش را برگرداند و به سمت آشپزخانه قدم برداشت. دستش را به سمت قهوه‌جوش دراز کرد.

گوش‌هایش تیز شدند، صدای قدم‌های آشنا دانش توجهش را جلب کرد. رویش را چرخاند، به کابینت تکیه زد و دست‌هایش را تکیه‌گاهش قرار داد. دانش با خستگی وارد آشپزخانه شد. چشم‌های سرخش نشان از بی‌خوابی می‌داد. بی‌درنگ ل*ب‌هایش را از هم باز کرد:

- اسمش سهاست! «سها درخشش». باباش وکیله! اما خودش تو کار هک و کامپیوتر هست! حدودا بیست و چهار سالش هست و توی یه شرکت معتبر کار می‌کنه! تنها زندگی می‌کنه، توی زندگیش هم کسی نیست! فلشی که آصف می‌خواد دست همین دختره! جالبه بدونی اون فلش ارزشش حتی خیلی بالاتر از دویست میلیون هست. کم بخوای بگیری آخرش پونصد میلیون! اطلاعاتی هم که محمد واسه‌ت ایمیل کرده یه سری‌هاشون غلطه!

تمام وجودش گوش شده بود تا سخنان دانش را به حافظه‌اش بسپارد، سری تکان داد و باز هم منتظر به دانش خیره شد، دانش چانه‌اش را خاراند و با تخسی پاسخ داد:

- فعلا همین‌ها دستگیرم شد! اطلاعات جدیدی دستم بیاد بهت میگم! فقط میگم، کی می‌خوای کارش رو راه بندازی؟!

شکارچی شانه‌ای بالا انداخت و ل*ب به سخن گشود:

- فردا شرکت رو می‌سپرم دست خودت، خودم هم میرم دنبال کارهای این دختره!

دانش با شیطنت ابرویی بالا انداخت و با لحن خبیثی ل*ب زد:

- میگم مجرده!

شکارچی ابرو هایش را در هم کشید، پاکت دستمال کاغذی را از روی کابینت بلند کرد و سپس با شتاب به سمت دانش پرتاب کرد. دانش سریع واکنشی به سمت این حرکت شکارچی رها کرد و جای خالی داد.

در حالی آواز قهقهه‌اشان ستون‌های خانه را به لرزه در آورده و سرمستانه می‌خندیدند، شکارچی خمیازه‌ای کشید، قهوه‌جوش را خاموش کرد و قهوه‌ای برای دانش درون لیوان ریخت.

قهوه را روی اپن گذاشت و با لحن ملایمی گفت:

- خسته نباشی! من میرم بخوابم! تو هم قهوه‌ت رو بخور و بخواب. شب خوش!

دانش دستی بر شانه شکارچی زد و نجوا کرد:

- دمت گرم داداش! شب خوش!

مسیرش را به سمت اتاقش کج کرد و نفس راحتی کشید. عجیب دانش برایش عزیز بود، تنها کسی که تماما برای از دست دادنش نگران نبود.

اما اگر سرنوشت دست لجبازی بگیرد چه؟! افکارش باز در هم ریخت. حسی به نام ترس در وجودش جوانه زد، پاهایش از حرکت ایستاد.

انگار میان خلسه‌ای از جنس تاریکی گیر کرده بود. سرش را به طرفین تکان داد تا افکارش را مرتب کند.

پاهایش با بی‌میلی او را به سمت اتاق کشاند. دستگیره‌ی در را به پایین کشید و وارد اتاق تاریکش شد. لحظه‌ای چشم‌هایش را بست و هوای خفه‌ی اتاق را به درون مشامش کشاند.

خسته به پشتی تخت تکیه داد. دست‎هایش را پشت سرش گذاشت و به دیوار روبه‎رویش چشم دوخت.

عجیب دلش می‎خواست که فردایی در کار نباشد. کم‌کم چشم‌های سارا در مقابلش نقش بستند؛ ناگهان لرزید، دست‌هایش مشت شدند. سرش را به طرفین تکان داد تا افکار مزاحمش را پراکنده کند.

انگار در گلویش خاری بُرّنده ته گرفته بود، حسی که در اعماق قلبش سوخته بود و حال خاکسترش باز در پی شلعه‌ور شدن، هو*س نابودی‌اش را کرده بود.

او می‌ترسید از عشق! از حسی ناشناخته که قلبش را اسیر کرده بود؛ اسارتی که جز درد چیزی عایدش نشده بود. تمام زیبایی‌های عشق مانند قطره‌ای اشک از چشم‌هایش افتاده بود،

پلک‌هایش را روی هم گذاشت و ...

***

سوئیچ را از جیبش بیرون کشاند و ماشین را روشن کرد. اندکی نگاهش را از روبه‌رو گرفت و عکس تک‌نفره را برای بار چندم برانداز کرد. دختری که حالا خط خورده بود برای شکار شدن! دماغ متوسط و ل*ب‌های کوچکش فرم زیبایی به چهره‌ی دلنشینش داده بود. لحظه‌ای کوتاه به چشم‌های قهوه‌ای دخترک خیره شد.

حس آشنایی در وجودش دمید، جا خورد! نباید نسبت به شکارش حسی جز نفرت به قلبش رخنه می‌کرد. اخمی به وسعت فاصله‌ی ابروهایش شکل گرفت.

چشم‌هایش را از عکس ربود و به مسیر ورودی شرکت دوخت. دختری را که سها می‌نامیدند، همراه با پسر جوانی از شرکت خارج شدند. از ظاهر آراسته و مرتب پسر مشخص بود که یکی از عوامل مهم شرکت است. دست صمیمانه‌ای به سها داد و در نهایت از یکدیگر جدا شدند.

هر کدام در مسیر مخالف یک‌دیگر قدم برنهادندش. پسر جوان سوار ماشین مدل بالایش شد و آن‌جا را ترک کرد و اما سها، دستی برای تاکسی تکان داد و سوار اولین ماشینی که ایستاد، شد.

شکارچی دنده را عوض کرده و کمی دورتر پشت ماشین راه افتاد. مکان‌هایی که دخترک به آن‌جا سر میزد را مو‌به‌مو یادداشت می‌کرد. نگاهی به ساعت‌شمار ماشین انداخت؛ عددهای پنج و چهل و هفت درون کادر چشمک می‌زدند.

دم عمیقی گرفت و مسیرش را در اولین دوربرگردان تغییر داد. از آینه نگاهی به عقب انداخت و دور شدن ماشین تاکسی را تماشا کرد.

نگاهش را روانه‌ی جی‌پی‌اس ماشین کرد، مسافت کمی تا شرکت مانده بود. بی‌درنگ دنده را چرخاند و وارد اولین مسیر میان‌بُر شد.

مقابل شرکت ماشینش متوقف شد. وارد ساختمان چند طبقه شد و پله‌ها را چند تا چند تا پشت سر گذاشت. خم شد و نفسی تازه کرد.

دستی به شلوار جین مشکی‌اش کشید، دمی را میان حصار گلویش محبوس و پس از آن رها کرد، جسم ورزیده‌اش را به سمت داخل شرکت کشاند. رو به سلام منشی سری تکانید و مسیر حرکت‌اش را به سمت اتاق دانش تنظیم کرد.

بدون آوای تقه وارد شد، دانش بدون این که سرش را بالا بگیرد، با عصبانیت داد زد:

- هوی طویله که نیست!

شکارچی دستش را درون جیب شلوارش فرو برد.

- بی‌شباهت به طویله هم که نیست!

دانش برای لحظه‌ای سکوت پیشه کرد، نفس خسته‌ای کشید و از روی صندلی پشت میز برخاست. به سمت در اتاق قدم برداشت. دستگیره‌ی در را پایین کشید؛ نیم‌رخ به سمت دایان برگشت و زمزمه کرد:

- ولم کن بابا! وقت گیر آوردی واسه شوخی؟! میرم داخل شهر یه دوری بزنم!

و بعد بدون خداحافظی شرکت را ترک کرد. شکارچی مبهوت روی مبل قهوه‌ای رنگ اتاق نشست. ثانیه‌ها نیز مات چشم‌های خیره‌ی شکارچی به در بود. افکار درهم‌ریخته‌اش هوش را از سرش پرانده بود.

دست کلافه‌ای بر صورتش کشید، تنها ماندن برایش دشوار بود؛ از اتاق دانش خارج شد و به سمت میز منشی رفت. دلش عجیب هو*س گوشمالی حسابی به سماواتی را می کرد. لبخندی شیطانی گوشه لبش نشاند.

-به خانم سماواتی بگو تا پنج دقیقه دیگه تو اتاقم باشه!

-متاسفم آقای هدایت! خانم سماواتی چند لحظه پیش از شرکت بیرون رفتن!

مبهوت ماند، ولوم صدایش را بالا برد.

- مگه شیفت کاریش تموم شده! اینجا رو با خونه خاله‌ش اشتباه گرفته! زنگ بزن بهش بگو برگرده شرکت!

منشی عرق ترس را با دستمال از روی پیشانی‌اش پاک کرد و با لحن لرزانی پاسخ داد:

- من‌ در جریان ساعت کاریشون نیستم اما متوجه شدم که ایشون به همراه برادرتون از شرکت خارج شدند.

دست‌هایش ناخودآگاه درون جیب مشت شدند، بدون حرف دیگری سالن شرکت را به مسیر اتاقش ترک کرد. با انزجار پشت میزش جا خوش کرد. تلفن روی میز را برداشت.

- خانم محبوبی لطف کنید چند تا پرونده رو از اتاق خانم سماواتی بیارید.

با شنیدن «چشم» تلفن را روی میز گذاشت. چشم‌هایش را به صفحه‌ی کامپیوتر دوخت و مشغول بررسی طرح‌های جدید مهندسان شد. با شنیدن صدای گام‌های منشی سرِ خمیده‌اش را بالا گرفت و نگاه تهی از حسی به منشی انداخت

چند ساعتی از آمدنش گذشته بود؛ مابقی پرونده‌ها را روی میز رها کرد. خسته از روی صندلی برخاست و پیچ و تابی به بدن خشک‌شده‌اش داد. عزمش را جزم کرد و از اتاق بی‌روحش خارج شد. نگاه وامانده‌ای روانه‌ی ساعت مچی‌اش کرد؛ عقربه‌های ساعت حوالی هفت می‌چرخید.

سوار آوانتادور مشکی‌اش شد و شرکت را به مقصد خانه ترک نمود. سکوت بر گلویش چون باری سنگینی می‌کرد، دستش را با بی‌رغبتی به سمت سیستم صوتی کشاند؛ کمی به انگشت‌هایش حرکتی داد و به آهنگ بی‌کلامی که پخش شد، گوش سپرد و با استیصال نگاه خسته‌اش را به مسیر روبه‌رویش دوخت...

***

درمانده دستی به موهایش کشید و به ویلای روبه‌رویش زل زد. چشم‌های ریزشده‌اش را به حالت اول برگرداند.

- مطمئنی آدرس رو درست اومدیم؟!

دانش با رمیدگی به سخن آمد:

- چند بار بگم؟! آره بابا از آدرس مطمئن باش!

در حالی که چشم‌های عمق‌نگرش در صفحه لپ‌تاب قفل بود، با وحشت زمزمه کرد:

- دایان، بدبخت شدیم! سیستم دوربین‌های امنیتیشون خیلی محفوظه! اصلا هیچ‌جوره نمیشه وارد سیستمشون بشم!

شکارچی سرگشته دستش را به پیشانی‌اش کوباند. استرس‌وار کمی روی صندلی جابه‌جا شد.

- یعنی چی که نمیشه؟! یه جوری هکش کن!

دانش سر در گریبان دستی به صورتش کشید. لحظه‌ای سکوت پیشه کرد، ناگهان گوشیش را از روی داشبورد چنگ زد. دست‌پاچه رمز عبور را وارد کرد و شروع به واضح کردن افکارش کرد.

- ببین دایان یه فکری دارم! لپ‌تاپ چون سیستم امنیتیش خیلی قوی هست، نمیشه کاریش کرد، اما با گوشی حله!

دایان سرخوش لبخندی زد و گفت:

- ایول، دمت گرم!

دانش چشم‌هایش را ذره‌بین‌وار روی صفحه گوشی قفل کرد. شکارچی کمی دو لا شد و بندهای چکمه‌اش را محکم گره زد تا در حین ماموریت دست و پایش را نگیرند.

با هیجان از ماشین به زیر آمده و به سمت دیوارهای حیاط پشتی پا تند کرد. مسیر برایش هموار و کوچه تهی از وجود افراد بود. دستش را به آرامی سمت گوشش نزدیک برد و دکمه اتصال شنود را فشرد. صدای پراضطرابی درون گوشش اکو وار پیچید.

- دایان دیوارهای پشتی ویلا یکم طولشون بلند هست! یکم برو جلوتر سمت راست، اولین دیواری که رسیدی ازش بالا برو و بپر تو حیاطشون! طول این دیوار نسبت به بقیه کمتره! حواست رو هم جمع کن، شاید سگی، نگهبانی چیزی باشه! خیالت از دوربینا تخت باشه.

-چه‌قدر وقت دارم؟

دانش کمی مکث پیشه کرد سپس به سرعت پاسخ داد:

- به گمونم تقریبا یک ساعت! زیاد وقت رو تلف نکن!

شکارچی کوچه را برای چندین وهله زیر نگاه تیزش برد، کوچه در تاریکی مطلق به سر می‌برد. بر طبق کلماتی که از زیر زبان دانش شلیک شده بود، مسیرش را مستقیم ادامه داد.

نگاهی به اندازه‌ی دیوار انداخت، چشم‌هایش را تیزنگر میان درزها و شکاف‌های دیوار آجری جابه‌جا کرد. چند قدم خود را عقب کشید.

سویی‌شرت دست و پا گیرش را با انزجار دور کمرش گره زد، نفسش را برای لحظه‌ای درون سی*نه محبوس کرد.

با تمام قوا به سمت دیوار شتافت. خودش را به سختی بالا کشید! نفس حبس‌شده‌اش را رها کرد. با سهولت آن طرف دیوار پرید، دستی به شنود کشید و زمزمه کرد:

- دانش صدام رو داری؟ راه ورود به خونه کدوم طرفه؟

دانش با بی‌تابی ل*ب به پاسخ گشود:

- در ورودی رو به احتمال زیاد چون نصفه شبه قفل کردن، اگه به سمت راست خونه بری پنجره آشپزخونه چون رِیلی هست به گمونم باز شه؛ اگه هم نشد، یکی از پنجره‌های اتاق طبقه بالا بازه!

-باشه.

سرعتی به پاهایش بخشد و به سمت آشپزخانه پا تند کرد. دستش را دقیق روی پنجره کشاند، پنجره نیز از درون خانه به قفل کشیده بود. سرگشته دو قدم از آشپزخانه دور شد.

- گفتی کدوم یکی از پنجره‌های طبقه‌ی بالا بازه؟

-پنجره‌ی اتاقی که رو به حیاط پشتیه! یکم ارتفاع زیاده. حیاط پشتی درخت‌کاری شده، می‌تونی از درختا برای بالا رفتن کمک بگیری!

- چه‌قدر از وقتم تموم شده؟

-ده دقیقه تازه گذشته.

شکارچی، ل*ب‌های خوش‌فرمش را با زبان نمناک کرد. با نگاه دقیق‌بینش ارتفاع را سنجید. چند قدمی عقب رفت و سپس با چابکی از درخت بالا رفت.

نگاهی از پنجره به درون خانه انداخت آن وقت با یک جهش وارد اتاق شد. نفسش را با خیالی آسوده از حبس ریه‌هایش آزاد کرد.

تکانی به خودش داد و فرز از جایش برخاست. نگاهی به دورش انداخت، گمان کرد در انباری خانه است. به سمت در رفت و دستگیره در را آرام به پایین کشید.

موشکافانه خانه را زیر ذره‌بین نگاهش قرار داد. شکی حاکی بر این‌که طبقه دوم بود، وجود نداشت. سه اتاق در بسته در نظرش محل حضور شکار بود.

دستگیره‌ی در اول را به پایین کشید. نگاهش رنگ تعجب گرفت، حضور دو شخص با وجود اطلاعات دقیقی مبنی بر این که هیچ‌کس به جز شکار در خانه حضور ندارد، حیرتش را چند برابر کرد.

چشم‌هایش را زیر نقاب تیره‌ای که بر روی چهره‌اش بود، چرخاند. با چالاکی کلید را از داخل در به بیرون کشید و در اتاق خواب را رو به بیرون قفل کرد.

پوزخندی زد و کلید را درون سطل زباله‌ای که گوشه‌ی راهرو بود، به رهایی سپرد.

بی‌مهابا در اتاق دوم رو باز کرد. هیچ چیز از نگاه تیزش دور نمانده بود. اتاق خالی وجود آن دخترک بود. حال برای باز کردن در اتاق سوم احتیاط شرط اول عقل بود.

از سرعت قدم‌هایش کاهید؛ دستگیره‌ی در را لم*س کرد؛ خنجرش را آرام، آرام از جیبش در آورد. نیشخندی شیطانی گوشه لبش نشانید و در را با صدای مهیبی باز کرد.

دخترک با صدای در هراسید از روی صندلی میز مطالعه برخاست. شالش را از روی زمین چنگ نواخت و شتاب‌زده روی سرش به جا گذاشت.

از این رو شکارچی با طمانینه روی پاشنه‌ی پایش چرخید و کلید را درون قفل چرخاند، بلافاصله پس از اطمینان از قفل شدن در به سمت دخترک چرخید.

شکار متعجب صدایش را بالا برد:

- تو کی هستی؟ تو خونه‌ی من چی‌کار می‌کنی؟

شکارچی قهقهه‌ای زد، با انگشتش نوک خنجر را لم*س کرد.

- به اون جای قصه هم می‌رسیم.

رنگ سها پرید، تکانی خورد که از دید شکارچی دور نماند؛ خودش را نباخت و با شجاعت ل*ب به پاسخ گشود:

- از خونه‌ی من برو بیرون وگرنه به پلیس زنگ می‌زنم.

به دنبال حرفی که از میان ل*ب‌هایش خارج شده بود، دستش را به سمت تلفن روی میز دراز کرد؛ شکارچی به خودش آمد و بی‌درنگ دخترک را به سمت دیوار هل داد. با زیرکی خنجر را زیر گلوی دخترک گذاشت.

- بهتره زرنگ‌بازی در نیاری و چیزی که این همه راه واس‌ش اومدم رو بهم بدی!

ل*ب‌های دخترک از ترس با هم تصادم می‌کردند. در تاریکی اتاق چشم‌های شکارچی برق میزد. با صدای لرزانش که ته گرفته بود، ل*ب‌خوانی کرد:

- چه... چی از جون... من می... می‌خوای؟

-فلشی که اطلاعات رو توش ذخیره کردی.

بی‌اختیار نگاهش مسیر انگشت اشاره دخترک را دنبال کرد، فلش گوشه‌ای از میز رها شده بود. نگاهی به چشم‌های معصوم دخترک انداخت.

با بی‌رحمی دستمال آغشته به مواد هوش‌بر را مقابل نفس‌های گرم دخترک گرفت، پس از چند لحظه تقلا‌های دخترک خاموش شد.

مردمک چشم‌هایش یخ بسته بود، گویی عادت همیشگی‌اش بود، ماهیچه های تودرتوی قلبش کمی در هم مچاله شد، نگاه سردی روانه‌ی چهره‌ی دختری که حال در آغوشش مدهوش پلک روی پلک‌هایش بسته بود، کرد.

دختر را روی زمین سرد به رهایی سپرد و به سمت میز مطالعه قدم برداشت. نگاه عمق‌نگری به فلش انداخت. دمی تازه کرد.

- دانش الان چقد وقت دارم؟

دانش اضطراب وار پاسخ داد:

- ربع ساعت! کارت تموم شده؟

-آخرهای ماموریته، ظاهر فلش چه‌جوریه؟ یه فلش پیدا کردم مطمئن نیستم خودشه یا نه؟

دانش عصبی پوفی میان ل*ب‌هایش نهاد و بی‌معطلی زبانی چرخاند.

- رنگش مشکیه و روی حافظه‌ش زده شصت و چهار گیگ، یه روپوش چرم هم به سرش وصله.

شکارچی ذره‌بین‌وار فلش را آنالیز کرد آن‌وقت که اطمینانش حاصل شد، فلش را درون جیبش گذاشت.

لحظه‌ی آخر به سمت سها چرخید، بر روی چهره‌ی آشنای دخترک خمیده شد؛ انگار کنترلش را از میان حصار سنگی قلبش رها کرده بود، دست‌هایش بی‌اختیار موهای مشکی دخترک را از روی پیشانی‌اش کنار زد.

نوازش‌وار انگشتش را روی گونه‌ی دخترک کشید؛ می‌ترسید، از هر چیزی که به قلب بی‌رحمش نفوذ کند. بی‌آن که خودش بخواهد تمام اجزای صورت دخترک را تحسین کرد.

صورتش به پهنای لبخندی ملایم کش آمد. بار دیگری چهره‌ی دخترک را از دیده آنالیزگرش گذراند، صدای خش‌دارش بر سکوت اتاق غلبه کرد.

- متاسفم، اما تو شکاری و من شکارچی! امیدوارم دیگه هیچ‌وقت نبینمت.

آن‌قدر مات چهره‌ی دلنشین دخترک بود که متوجه گذر زمان نشد. یک آن به خودش آمد؛ اخمی به وسعت چین‌های پیشانی‌اش بر نهاد. لعنتی گفت و اتاق را ترک نمود.

***

دانش با شتاب وارد خانه شد، مجنون‌وارانه در اتاقش را با لگد گشود و به سمت میز کامپیوتر هجوم برد.

انگار زمین و زمان دست لجبازی کردن با دانش را گرفته بودند، صفحه‌ی کامپیوتر با تاخیر راه افتاد و همین موضوع تا حدودی افکارش را عصبی کرده بود، به زمین و زمان فحش می‌داد، شکارچی که کارش را تمام کرده بود و از این طرف ماموریت به بعد بر دوش دانش بود.

دانش با تعجیل فلش را به کیس کامپیوتر متصل کرد. شتابان دست‌هایش را روی دکمه‌های کیبورد می‌کشید. فلش مشکی‌رنگ را از درون کیس بیرون کشاند، و در جایگزینش فلش خود را به کامپیوتر متصل کرد.

- تموم اطلاعات مو‌به‌مو داخل فلش کپی کن، حتی یه واو هم جا ننداز!

دانش تند مزاجانه بیان کرد:

- خودم می‌دونم، این‌قدر تاکید نکن، بچه که نیستم!

شکارچی با تمسخر خنده‌ای گوشه‌ی چهره‌ی مغرورش نشاند و با خود پنداشت:

- بی‌خیال، اون فقط یه احمق به تمام معناست!

جدال نامعقول را در ظاهر به نفع دانش تمام کرد. بی‌هیچ حرفی به سمت در قدم برداشت، دستگیره‌ی در را که لم*س کرد، نیم‌رخ به سمت دانش چرخید.

- فلش رو که اوکی کردی، بیارش توی اتاقم روی میز بذار! راستی فردا صبح قبل این که بیای شرکت یه سر برو بانک ملت پیش عمو سعید واسه پشت‌نویسی و امضای چند تا چک مشتری‌های قبلی!

دانش بی‌آن‌که نگاهش را از صفحه مانیتور بگیرد، سری به معنای «تایید» تکان داد. شکارچی شب به‌خیری زیر ل*ب نطق کرد و از اتاق خارج شد.

***

یکی از دست‌هایش را درون جیب شلوارش فرو برد و با دیگری دسته‌ی کیف سامسونتش را مستدل فشرد.

شاهانه و مغرورانه قدم برمی‌داشت، به میز مورد نظر رسید. ابتدا با مرد نسبتا میانسالی که کمی از آثار چروک در چهره‌اش نمایان بود دست داد و با ملایمت کمی دستش را فشار داد.

سپس با محمد دست داد و جویای حالش شد. اندکی از آمدنش گذشته بود. از بحث‌های نابه‌جای پیرامون خسته شده بود. لبش را با زبان نمناک کرد و سپس مستاصل وارد اصل مطلب شد.

- شکار زرنگی بود!

مردی که نامش آصف بود، بی‌وقار قهقهه‌ای سر داد که یکی از دندان‌های طلایش نمایان شد. شکارچی کمی از سبک‌بازی مرد ناخوشش آمد.

- چه‌قدر می ارزید این شکار؟

-کم‌تر از پونصد توهین به شکارچیه!

آصف باز ل*ب‌هایش برای خنده کش آمد، این بار تلاشش برای سیاست بود.

- شوخیت گرفته پسر! واسه یه دختر کوچولو توقع داری پونصد بدم؟

شکارچی رو به محمد که در سکوت مطلق شاهد مذاکره بود، نگاهی روانه کرد.

- محمد در جریانه، من واسه این فلش پیشنهادهای بالاتری هم داشتم! نزدیک هفصد فقط واسه پنجاه درصد اطلاعات داخل فلش!

-تو با خودت چی فکر کردی؟ فکر می کنی همه مثل خودت یه احمقن؟!

شکارچی عصبی از روی صندلی برخاست، یقه‌ی آصف را محکم گرفت و زیر ل*ب غرید:

- بهتره پات رو از گلیمت درازتر نکنی! وگرنه مجبور میشم خودت رو با اون فلش بفرستم گوشه زندان! خوب می‌دونی که این‌کار رو می‌کنم!

رنگ آصف در جا پرید، در حالی که زبانش برای سخن گفتن نمی‌چرخید، با من من پاسخ داد:

- باشه... همون... پونصد تا... داخل چک می... نویسم.

شکارچی پوزخندی گوشه‌ی لبش نشاند و یقه‌ی آصف را رها کرد. در حالی که با تمسخر سر تا پای آصف را بر انداز می‌کرد، زیر ل*ب زمزمه کرد:

- احمق! واسه من گستاخی می‌کنه!

فلش را روی میز پرت کرد، از روی صندلی برخاست و با صدای تحلیل‌رفته‌ای، شمرده شمرده ل*ب زد:

- بهتره زرنگ‌بازی در نیاری من چند نسخه از فایلای داخل فلش رو دارم، تا فردا چک شیشصد میلیونی رو به شرکتم می‌فرستی.

آصف رنگش رو به کبودی تغییر کرد، هر لحظه احتمال منفجر شدن بالا و بالاتر می‌رفت اما این بار دیگر زبانش برای اعتراض نمی‌چرخید، شکارچی خوب بلد بود بال‌هایش را بیخ جدا کند و رویای پرواز کردن را از افکار پلید و مسموم آصف برکند.

با لبخند پیروزمندانه‌ای محل قرار را به سمت شرکت ترک کرد. خوب از چگونگی نشاندن حرف‌هایش بر کرسی حکومت آگاه بود.

***

نگاه مملوء از فخر و خودبینش به شهر زیر پایش قفل بود، پشت شیشه‌ای که از تمیزی برق میزد، به مردمانی که هر کدام به سویی می‌رفتند، چشم دوخته بود.

افکارش بدون قصد به آن سال‌های تاریک سفر کرد، پسری که تمام نفس‌هایش به وجود دختری از جنس عشق وابسته بود، دختری که تمام وجودش به قلبش طلسم کرده بود.

گذر تمامی آن خاطرات شوم به منزله ثانیه‌ای کوتاه هم تلقی نمی‌شد. پک عمیقی روانه سیگاری کرد، که آگاه نبود چه زمانی میان انگشتان کشیده‌اش جا گرفته.

تلفن رو میز را برداشت و شماره را به تلفن منشی متصل کرد. به بوق دوم نرسیده، صدای پراسترس منشی پشت تلفن طنین انداخت.

- سلام، لطفا یه لیوان آب برام بیارین!

-چشم آقای هدایت، چیزی دیگه‌ای میل ندارین؟

نه قاطعی از میان گلویش خارج شد و سپس تلفن را قطع کرد. با تفاخر پشت میز جا خوش کرد؛ صدای قهقهه‌ی مع*شوقه‌اش اکووار درون سرش می‌پیچید، بغض عجین‌شده درون گلویش را به سختی فرو برد و سرش را میان دست‌هایش فشرد.

حس خاری تمام قلبش را به اسارت گرفته بود، مجنون‌وار با خود گفت:

- مگه من چی کم داشتم که یهو گذاشت و رفت، بعد چهار سال برگشت.

این بار کمی ولوم صدایش را بالا برد.

- آخه چی کم داشتم که دانش رو به من ترجیح داد د چرا ولم کرد؟ مگه کم‎‌تر از دانش عاشق بودم؟

صدای دلبرانه‌اش، حرکاتش، رفتارهای دخترانه‌اش، تمام وهم‌های دنیا که به او مرتبط میشد، این بار به آهستگی از میان افکارش گذشتند.

نفس‌های پی‌درپی‌اش بی‌حساب در هوای خفته‌ی اتاق آمیخته می‌شدند. گره کراواتش را به سختی شل کرد.

با دست‌هایش سرش را محکم در هم فشرد، با گذر تمامی آن خاطرات حس سقوط بر وجودش سلطه کرد.

صدای بازتاب نزدیک شدن گام‌های منشی خیالش را از افکار خسته‌اش جدا کرد و فرسوده دستی به صورتش کشید.

لیوانی با محتوای آب در مقابلش قرار گرفت، به سختی زیر ل*ب تشکری کرد. منشی با گفتن «با اجازه» اتاق را ترک نمود.

کمی از محتوای لیوان را نوشید و سپس دستش را به سمت تلفن برد. صدای فردی آشنا پشت تلفن پیچید.

- الو، سلام.

شکارچی از صندلی بر خاست.

- سلام، صدرا؟

-بله خودم هستم، شما؟

شکارچی با لحنی لبریز از شادی پاسخ داد:

- دایانم! چطوری پسر؟ جدیدا این ورا نمیای؟

صدای قهقهه‌ی صدرا و لحنی که متمایل به خستگی بود، پشت تلفن طنین انداخت:

- آره داداش! جدیدا سرم شلوغ شده! خیر باشه، کاری داشتی زنگ زدی؟

-آره، صدرا می‌تونی آمار یه نفر واسه‌م پیدا کنی؟ یعنی همه چیزش رو می‌خوام واس‌م پیدا کنی؟

- کی هست حالا؟

شکارچی با لحن مرموزی ل*ب‌هایش را به حرکت در آورد:

-یه دوست قدیمی! عکسش رو توی تلگرام واسه‌ت می‌فرستم!

- اوکی. از کار و بارتون چه خبر؟

دایان چینی به دماغش داد و بی‌اراده کنج لبش به سمت بالا انحنا پیدا کرد، لبخندی بی‌نهایت متشابه زهرخندهای مسموم و مملوء از تنفرش؛ اما خرسندی کلامش به سردمزاجی مایع یخ‌زده بر روی آتش سوزان بود، زبانی چرخاند:

- می‌گذره... کاری به کار هم نداریم فعلا همه چی رو به راهه!

-که اینطور! کار دیگه‌ای نداری؟

تبسمی کوتاه کنج لبش به حرکت در آورد، آرام گفت:

- نه داداش، فعلا!

سپس بی‌درنگ تلفن را مقطع نمود.

در حالی که کنج لبش به سمت بالا انحنا پیدا کرده بود، وارد گالری گوشی شد و آلبوم عکس‌های چند سال پیش را گشود، با ندامت به عکس دونفره‌ی خودش و سارا نگاهی مملو از بیزاری روانه کرد. نیشخندی گوشه‌ی لبش نشاند و عکس را با تمسخر برش زد، سپس بی‌آن‌که تعلل کند، آن را برای صدرا ارسال کرد.

عمق‌نگرانه اندرون چشم‌هایش نگاه تاریک خود را غرق کرد تا دلیلی برای نبودش در کنار خود بیابد؛ تک‌تک اجزای صورتش را از نظر گذراند، انگار سال‌هاست که این چهره برایش غریب به نظر می‌آمد. با صوت بی‌حسی زیر زبانش زمزمه کرد:

- حیف که به هم نمی‌اومدیم!

روی مبل لم داد و سیگاری به آتش کشید، تشابه عجیبی میان خود و آن تکه سیگار مسموم یافته بود؛ انگار که به یاد نمی‌آورد سارا چگونه با تمام ناجوانمردی‌اش وجود بی‌وجودش را به آتش کشیده بود.

نگاه مملو از تهی‌اش را که آکنده از بی‌حسی و تنفر بود به نوک مذابی رنگ سیگار دوخت، عجیب احساسات بچگانه‌اش به سوختن سیگار شباهت داشت.

نگاهش خم*ارِ خم*ار شده بود. یک آن انگار به وجود خود بازگشته بود، آواز تک‌خنده عصبی‌اش اکووار درون اتاق چرخید و در انتها به سمت مجرای گوش خودش هدایت شد.

- چرا دست‌بردار نیستی؟!

و بعد پک عمیقی به سیگار جاخوش کرده‌ میان انگشتانش زد، سپس با تمام بی‌خیالی دود خاکستری‌ رنگ زیان‌بارش را به اندرون مشامش کشاند و آن را تعدادی ثانیه میان سی*نه‌اش محبوس کرد...

آن‌قدر در دریای طوفانی افکارش مغروق شده بود که متوجه گذر شتاب‌وار ثانیه‌ها هم نشد. کلافه ته‌مانده سیگار را درون جاسیگاری به خاموشی سپرد و سپس به گردنش که بی‌شک ساعت‌ها در همین روال ثابت مانده بود، تابی داد و آن را از محبس خشکیدگی رهاند.

بی‌آن که به ساعت نگاه کند، چشم‌هایش را به سمت پنجره‌ی سراسری برج سوق داد، هوای تاریک بیرون خبر از فرا رسیدن سیاهی شب می‌داد، خسته از روی مبل برخاست و حرکتی به بدن خشکیده‌اش داد.

پاهایش را کشان‌کشان به سمت در برد، همزمان با خروجش از اتاق، سارا نیز از اتاقش عزم خروج را جزم کرد. با دیدن شکارچی وامانده خداحافظی که حتی خود نیز آن را به سختی می‌توانست استعماع کند را زیر ل*ب نجوا کرد و سپس به سرعت برق از شرکت خارج شد.

به سمت ماشین پارک شده‌اش گام برداشت، حتی قدم‌هایش هم ابهت خاص و اشرافی در خود عجین کرده بود.

چشم‌هایش ناخودآگاه به کمی آن سو‌تر برخورد؛ اخم‌هایش در هم کشیده شد، نگاهی به آن سوی دیگر خیابان کرد و با دیدن چند پسربچه با یونیفرم مدرسه که چشم‌هایشان به روی سارا قفل بود، بی‌اختیار دست‌هایش پنجه مانند در هم مشت شدند. خود نیز دلیل این رفتار بی‌منطقش را هرگز نیافته بود! به راستی واقعاً چرا؟!

به سمت سارا گام‌های مستقیم و استواری تند کرد، با همان حال تواضع‌مندانه‌اش رو به سارا کلام نمود:

- سوار شو می‌رسونمت!

سارا‌ برای رهایی از آن گرگ‌های در آن سمت خیابان چنگال تیز کرده بودند، از خدا خواسته پشت سر شکارچی به راه افتاد.

بی‌پروا در صندلی کمک راننده گشود و خود را روی آن جا داد. شکارچی لبخند پیروزمندانه‌ای کنج لبش سکون داد و سپس با خود گنجید فرصت مناسبی‌ست که سارا نیز اخطار آخرش را دریافت کند.

بی‌هدف خیابان به خیابان مسیر‌ها را متر می‌کرد، سارا متوجه تغییر رفتار یکهوی دایان شده بود، با صدای تحلیل رفته‌ای زمزمه کرد:

- داری مسیر اشتباه میری! خونۀ من چند خیابان اون ورتر هست!

لبخند شک‌برانگیزی جایگزین صورت بی‌حالتش کرد و با لحن متمایل به گمان‌انگیزی ل*ب به پاسخ گشود:

- می‌‎دونم!

ترس اسیر دیده‌های سیاه و فریبنده دخترک شد، هراسیده دیده‌اش را از شکارچی ربود و به ماشین‌های در حال حرکت خیابان دوک زد. آواز کوبش شدید قلبش اندرون چهار دیواری سی*نه‌اش را فقط خود استعماع می‌کرد، شاید هم دایان!

شکارچی در حالی سرعتش کم کم در حال اوج بود، بی‌جهت ل*ب زد:

- بی‌سرو صدا بار و بندیلت رو جمع کن و برو! جوری که حتی خودشم نفهمه کجای زندگیش بودی!

ولوم صدایش از کنترل خارج شده بود و گاهی حرکاتش بالا و گاهی پایین می‌سرود. ترس بر وجود سارا چون تیری سیه نفوذ نمود و او با لحن ترسیده‌ای من من کنان پاسخ داد:

- داری راجب... چی... ح... حرف میزنی؟

-بهتره که اخطارم جدی بگیری! جوری گمشو که هیچکس باور نکنه وجود داشتی وگرنه...

سارا شهامت به خرج داد و بی‌پروا گفت:

- وگرنه چی؟

باز به عادت همیشگیش زهرخندی به تمسخر کنج لبش نشاند و ادامه داد:

- وگرنه خودت رو با همونایی که براشون‌ کار می‌کنی به آتیش می‌کشم!

سارا ناباور دستش را مقابل دهانش گرفت و حیرت‌زده ل*ب‌خونی کرد:

- چطور می‌تونی این قدر عو*ضی باشی!؟

کناره لبش به سمت بالا راه پیدا کرد و آواز خنده‌اش درون ماشین پیچید، کم کم شروع به قهقهه شد. جدی شد و با لحن خاصی زمزمه کرد:

- می‌دونی یه عمر وسط بلاتکلیفی زندگی کردن یعنی چی؟ این که الان کاریت ندارم رو برو خدا رو شکر کن. من صبر ایوب رو که ندارم خودت گم شو!

ل*ب‌هایش از شدت اضطراب و نفرت بهم برمی‌خوردند، دست‌های لرزانش را بالا آورد و کمی شالش را جلو کشید، بغض حاکم بر گلویش را فرو برد و با لحن شهامت‌واری که آمیخته به نفرت بود، گفت:

- ماشین نگه دار، می‌خوام پیاده شم!

قهقهه‌ای سرشار از لذ*ت و خوشنودی جانشین پوزخند شاهانه‌اش کرد و ماشین را گوشه اتوبان از حرکت باز داشت، سارا تندرو از ماشین پیاده شد و سپس در جهت غرامت در ماشین را محکم در هم کوباند. دایان ل*ب‌هایش را برچید و در دل با خود گفت:

- اینطوری حال نمیده، بذار یکم‌ نمک بریزم!

سپس سر از ماشین بیرون کشانید و با ولومی بلند بالا گفت:

-رفتی دیگه برنگرد! پشت سرت چند کاسه آب ریختم، برگردی خیلی زشت میشه!

در حالی که سرمستانه قهقهه سر می‌داد، با آینه جلویی ماشین دور شدن دخترک را نظاره کرد، تلهف‌وار سرش را در جهت‌های طرفین تکان داد و سپس زیر ل*ب نجوا کرد:

- بازیگر خوبی هستی...

***

کلید را درون قفل چرخاند، بی‌صدا دستگیره در را به پایین کشید و خود را به درون خانه کشاند!

سوئیچ ماشین را روی اپن بر جای گذاشت سپس چهره‌اش را که آثاری از فرسودگی در آن نمایان بود به سمت مبل‌های نشیمن چرخاند که با دیدن چهره عصبی دانش روبه‌رو شد.

دانش با عصبانیت از جایش برخاست و بی‌هیچ بینه‌ای به سمت دایان هجوم برد، مشت گره شده‌اش را به سمت صورت شکارچی روانه کرد اما شکارچی چابکانه به خود آمد و جایش را به خالی کردن سپرد.