نویسنده رمان خاطرات یک خون آشام جلد اول (بیداری) چه کسی می باشد؟

این رمان زیبا به قلم ال جی اسمیت یکی از بهترین نویسندگان رمان نوشته شده است.

موضوع رمان خاطرات یک خون آشام جلد اول (بیداری) در چه زمینه ای می باشد؟

این رمان در موضوعات هیجانی,ترسناک,فانتزی نوشته شده است.

آیا دانلود رمان خاطرات یک خون آشام جلد اول (بیداری) رایگان می باشد؟

این رمان به صورت رایگان (مطالعه در اپلیکیشن) می باشد. لطفا توجه داشته باشید تمامی رمان های دنیای رمان با اجازه کامل نویسنده و به صورت قانونی و حلال قابل دانلود می باشد.

رمان خاطرات یک خون آشام جلد اول (بیداری) به قلم ال جی اسمیت

داستان دختری به نام النا گیلبرت که عاشق پسری به نام استفان شده است . این پسر که در گذشته های خیلی دور عاشق دختری به نام کاترین بوده که هنوز هم خاطره ی این دختر در ذهنش هست . این دختر به خاطر مریضی اش مجبور شده خون آشام بشه تا نمیره و استفان هم به خاطر کاترین خون آشام میشه .استفان یک برادر به اسم دیمن داره و ... الناکه با جاذبه ی بسیاری به سمت استفن کشیده می شود به مرور پی به راز هولناک او می برد که نه تنها زندگی خودش بلکه زندگی اطرافیانش را نیز به شدت تحت شعاع قرار می دهد.داستان پیرامون مشکلاتی است که در اثر نزدیک شدن النا و استفن بهم بوجود می آید و به مرور کلا از کنترل آن ها خارج شده و نیروهای پلید بسیاری را به زندگیشان می کشاند

ژانر : هیجانی، ترسناک، فانتزی

تخمین مدت زمان مطالعه : ۴ ساعت و ۱۸ دقیقه

مطالعه آنلاین خاطرات یک خون آشام جلد اول (بیداری)

ری به نام استفان شده است . این پسر که در گذشته های خیلی دور عاشق دختری به نام کاترین بوده که هنوز هم خاطره ی این دختر در ذهنش هست . این دختر به خاطر مریضی اش مجبور شده خون آشام بشه تا نمیره و استفان هم به خاطر کاترین خون آشام میشه .استفان یک برادر به اسم دیمن داره و ... الناکه با جاذبه ی بسیاری به سمت استفن کشیده می شود به مرور پی به راز هولناک او می برد که نه تنها زندگی خودش بلکه زندگی اطرافیانش را نیز به شدت تحت شعاع قرار می دهد.داستان پیرامون مشکلاتی است که در اثر نزدیک شدن النا و استفن بهم بوجود می آید و به مرور کلا از کنترل آن ها خارج شده و نیروهای پلید بسیاری را به زندگیشان می کشاند

مقدمه

النا پرسید : « بهت خوش می گذره» ؟

ولی النا می دانست که این دقیقاً همان چیزي است استفان فکرش را می کرد. « آره » هر چند استفان نگفت می توانست این را از طرز نگاه هاي استفان درك کند. النا هیچ وقت مطمئن نبود بتواند احساس کس دیگري را از چشمانش بخواند، اما الان می دانست چه چیزي در ذهن استفان می گذرد. می دانست استفان دارد لذت می برد هر چند که قیافه اش اصلاً این را نشان نمی داد. قیافه ي استفان خیلی جدي بود و انگار داشت ازچیزي رنج می کشید. قیافه اش طوري بود که انگار نمی تواند حتی یک لحظه دیگر این وضع را تحمل کند.

گروه شروع به نواختن آهنگ دیگري کرد و حرکات آرام شد. استفان هنوز به او خیره مانده بود. انگار داشت با چشم هایش النا را می خورد. با آن چشم هاي سبز تیره اش که وقتی از چیزي لذت می بردند رنگ شان تیره تر می شد. النا یک لحظه حس کرد استفان می خواهد او را به سمت خودش بکشد و بدون گفتن حتی یک کلمه ...

النا آهسته پرسید:

- می خواي با هم بچرخیم؟

و بعد با خودش فکر کرد که دارد دست به کار خطرناکی می زند؛ کاري که اصلاً نمی داند چیست. در یک لحظه، ترس سراسر وجودش را گرفت. قلبش شروع کرد به تندتر و تندتر تپیدن. نیمه ي پنهان وجود النا که در خود محبوسش کرده بود، داشت توي ذهن او فریاد می کشید و اعلام خطر می کرد. آن چشم هاي سبز تیره هنوز هم به او خیره بودند؛ انگار مستقیم زل زده بودند به نیمه ي پنهان وجود النا. انگار داشتند با نیمه پنهان وجود او حرف می زدند. غریزه اي که از تمدن بشري هم قدیمی تر بود به النا هشدار می داد فرار کند، که شروع کند به دویدن، که از آن جا بگریزد، اما النا از جایش تکان نخورد.

فصل 1

4سپتامبر

دفترچه خاطرات عزیز؛

امروز قرار است یک اتفاق بد بیفتد.

نمی دانم چرا این جمله را نوشتم. هیچ دلیلی وجود ندارد که ناراحت باشم. تازه کلی هم دلیل براي خوشحال بودن دارم. اما الان که ساعت 5:30 صبح است من هنوز بیدارم و نمی دانم چرا دلم مدام شور می زند. همه اش به خودم می گویم که بهم ریختنم بخاطر اختلاف ساعت فرانسه با اینجاست. اما این که دلیل دل شوره و ترس نیست. خیلی می ترسم. حس می کنم گم شده ام. پریروز وقتی با عمه جودیت و مارگارت از فرودگاه برمی گشتم؛ این حس عجیب شروع شد. وقتی رسیدیم به محله خودمان، فکر کردم مامان و بابا حتماً توي خانه منتظرمان هستند. با خودم گفتم حتماً آمده اند دم در ایستاده اند یا از پنجره ي اتاق نشیمن به بیرون خیره شده اند. حتماً دل شان خیلی براي من تنگ شده است. می دانم که خیلی احمقانه به نظر می رسد. اما حتی وقتی که دیدم دم در کسی نیست باز هم همین طوري فکر می کردم. از پله ها دویدم بالا و در زدم. وقتی که عمه جودیت پیاده شد و در را باز کرد، خودم را انداختم توي خانه و گوش هایم را تیز کردم. انتظار داشتم صداي قدم هاي مامان را بشنوم که از پله ها پایین می آید. یا صداي پدر که در اتاقش صدایم می کند.

اما فقط صداي چمدانی را شنیدم که عمه جودیت پشت سرم به زمین انداخت. بعد، عمه جودیت آه بلندي کشید و گفت: بالاخره رسیدیم خونه. مارگارت خندید. آن موقع بود که بدترین حسی که تا الان توي زندگی ام داشته ام سراغم آمد. هیچ وقت این قدر واضح و کامل احساس نکرده بودم که گم شده ام. خانه. من رسیده ام به خانه ام. چرا این قدر این جمله حس عجیبی به من می دهد؟ من در این جا در فلس چرچ به دنبا آمده ام. همیشه در همین خانه زندگی کرده ام. همیشه. اینجا اتاق خواب قدیمی من است. روي تخته هاي کف اتاق خوابم هنوز هم رد کمی سوختگی هست. این رد سوختگی مال وقتی است که می خواستم با کارولین دزدکی سیگار بکشیم. آن موقع کلاس پنجم بودیم. تقریباً خودمان را خفه کردیم. هنوز هم وقتی از پنجره بیرون را نگاه می کنم، می توانم درخت بزرگی را توي حیاط ببینم که دو سال پیش، صبح روز تولدم، بچه ها از آن بالا رفتند و آمدند توي اتاقم تا مرا از خواب بپرانند و غافل گیرم کنند. این هم تخت خوابم است. این هم صندلی ام. این هم کمد دیواري ام. اما الان که نگاه می کنم همه چیز به نظرم عجیب می آید. انگار من مال این جا نیستم.

انگار همه چیز سر جاي خودش است و من این وسط اضافی ام و بدتر از همه این که حس می کنم جاي دیگري در این دنیا هست که من مال آن جا هستم و آن جاست که خانه ي من است.فقط مشکلم این است که نمی توانم پیدایش کنم. نمی دانم خانه ام کجاست.دیروز به قدري خسته بودم که براي جشن شروع کلاس ها به مدرسه نرفتم. عمه جودیت به همه گفته بود که به خاطر اختلاف ساعتی که این جا با فرانسه دارد حالم خوب نیست و خوابیده ام.باید بروم بچه ها را ببینم. هر چند که قرار گذاشته ایم قبل از مدرسه توي پارکینگ جمع بشویم اما نمی دانم چرا از دیدن شان می ترسم النا گیلبرت به این جا که رسید دست از نوشتن .»برداشت. به آخرین خطی که نوشته بود زل زد و سپس سري تکان داد. خودکارش را نزدیک دفتر خاطرات کوچکش که جلد مخملی آبی داشت برد. چند لحظه سرش را پایین انداخت و به فکر فرو رفت. بعد با یک حرکت سریع سرش را بلند کرد دفتر و خودکارش را برداشت و آن ها را برداشت و از پنجره اتاق به بیرون پرت کرد. دفتر وخودکارش روي صندلی توي تراس افتادند و ظاهراً به هیچ چیز آسیبی نرسید.همه ي این کارها مسخره بود.

النا گیلبرت نمی دانست از کی تا حالا از دیدن آدم ها می ترسید! از کی تا به حال از همه چیز می ترسید؟

بلند شد و با عصبانیت دست هایش را توي آستین کیمونوي ابریشمی قرمزش برد. به خودش زحمت نداد که توي آینه ي اشرافی کمد لباس هایش نگاهی به خود بیندازد. کمد آینه از چوب گیلاس بود و به طرز ماهرانه اي به سبک ویکتوریایی ساخته و تزئین شده بود.

می دانست که توي آینه چی می بیند: النا گیلبرت را، با موهاي بلوند و بدن باریک و قلمی اش. دختر ارشد دبیرستان که همیشه مد روز لباس می پوشید. همه ي پسرها می خواستند با او باشند و همه ي دخترها آرزو داشتند جاي او می بودند. النا می دانست اگر توي آینه نگاه کند می تواند اخم غیر عادي ابروها و لب هایش را که از عصبانیت به هم فشار می آوردند ببیند. با خودش فکر کرد که یک دوش آب گرم با یک فنجان قهوه می تواند حالش را جا بیاورد. همیشه حمام گرفتن و لباس پوشیدن صبح ها برایش تسکین دهنده بود و وقت زیادي را سر آن ها می گذاشت. دوست داشت لباس هایش را که از پاریس آورده بود با دقت بالا و پایین کند،

حالا هر چقدر که وقت می گرفت. النا تصمیم گرفت آن روز یک تاپ قرمز کم رنگ با یک شلوار کتانی گشاد بپوشد. حس کرد که با ترکیب رنگ قرمز در بالا و قهوه اي در پایین، همه را به یاد بستنی تمشکی می اندازد. تصمیم گرفت آن روز صبحانه نخورد. سعی کرد لبخند مرموزي را که خیلی جذابش می کرد بر لبانش بنشاند. ترس هاي سابقش از بین رفته بودند و به فراموشی سپرده شده بودشان. صداي ضعیفی از طبقه پایین می گفت:

- النا کجایی؟ مدرسه ات دیر می شه ها!

النا یک بار دیگر برس را روي موهاي ابریشمی و نرمش کشید و سپس آن ها را پشت سرش جمع کرد و با یک روبان قرمز تیره بست. کوله پشتی اش را از گوشه ي اتاق برداشت و به طبقه پایین رفت.

مارگارت توي آشپزخانه پشت میز نشسته بود. خودش داشت صبحانه اش را می خورد. مارگارت فقط چهار سالش بود. عمه جودیت سعی می کرد که چیزي بپزد اما تقریباً همه ي غذا را سوزانده بود. عمه جودیت از آن دسته زن هایی بود که همیشه گیج و سردرگم به نظر می رسند. صورت مهربان و لاغري داشت و موهایش را، بدون آن که ببندد، پشت سرش ریخته بود. النا صورتش را بوس کوچکی کرد و گفت:

- سلام، صبح بخیر! ببخشید اما من براي صبحانه وقت ندارم.

- النا اینطوري نمی شه بري. باید حتماً یه چیزي بخوري، تو احتیاج داري که

پروتیین ...

- قبل از مدرسه یه دونات می گیرم می خورم.

النا صورت کشیده ي عمه مارگارت را دوباره بوسید و سریع دوید که بیرون برود.

- النا، اما ...

- آها! راستی احتمالاً بعد از مدرسه با بانی و مردیت میام خونه. ولی براي شام

منتظرمون نباشین. خداحافظ.

- النا...

النا خودش را به در ورودي رساند. رفت بیرون و در را پشت سرش، روي عمه جودیت و اعتراض هایش بست،

اما بالاي پله هاي ورودي خشکش زد. تمام احساس بد قبلی ناگهان به او هجوم آورده بود. ترس و اضطراب دوباره سراغش آمده بود. مطمئن بود که قرار است اتفاق بدي بیفتد. توي خیابان میپل هیچ کس نبود. خانه بزرگ شان – با معماري ویکتوریایی اش – به نظر مبهم و ساکت می آمد. انگار قرن ها کسی توي آن زندگی نکرده باشد. شده بود مثل یکی از خانه هاي متروکی که توي فیلم ها نمایش می دهند، مثل خانه هایی که انسانی توشان نیست و لوازم منزلش چشم دارند و به هر کسی که تو می آید زل می زنند. بله، همین بود. چیزي داشت او را نگاه می کرد. آسمان بالاي سرش آبی نبود بلکه شیري رنگ و مات بود. احساس می کرد زیر آسمان محصور است. انگار یک کاسه بزرگ را بر عکس گذاشته باشند رویش. النا زیر آسمان گیر کرده بود و هوا خیلی خفه به نظر می آمد. النا مطمئن بود که چیزي به او زل زده؛ چیزي هست که مدام دارد او را می پاید. نگاهش روي چند سیاهی که لابه لاي شاخه هاي درخت جلو خانه بود افتاد. آن جا، روي شاخه درخت قدیمی و پیر یک کلاغ نشسته بود و به نظر می رسید که همچون برگ هاي زرد آن، بخشی از درخت باشد. کلاغ به او زل زده بود. سعی کرد به خودش بقبولاند که تمام این چیزها مسخره است، اما می دانست که این طور نیست. این بزرگترین کلاغی بود که تا به حال دیده بود؛ درشت، با پرهاي براق.روي سطح براق پرهایش نور خورشید رنگین کمانی ایجاد کرده بود. می توانست تمام جزئیاتش را به وضوح ببیند؛ چنگال هاي تیره و حریص، منقار تیز و چشم هاي مشکی درشتی که برق می زدند. کلاغ آنقدر بی حرکت بود که انگار یک مجسمه مومی است. به محض این که نگاه النا به کلاغ افتاد حس کرد که وجودش دارد به آرامی داغ می شود. گرماي عجیبی آهسته در تنش بالا می آمد. گلویش داغ شد و سپس به گونه هایش رسید. می دانست که به خاطر نگاه هاي کلاغ است. نگاهش مثل نگاه پسرهایی بود که وقتی لباس شنا یا پیراهن حریر نازك می پوشید به او زل می زدند. نگاه کلاغ مثل نگاه هایی بود که او را برهنه می کردند. قبل از آن که بفهمد چه کار باید بکند در یک لحظه تصمیمی گرفت. کوله پشتی اش را انداخت. از کنار حیاط سنگی برداشت و فریاد زد:

- برو گم شو ... برو ... برو گم شو ...

متوجه شد که صدایش دارد از شدت خشم می لرزد. فریاد کشید : « برو گم شو .»

و با آخرین فریادش سنگ را پرتاب کرد.

سنگ در انبوه برگ هاي درخت فرو رفت. برگ ها انگار که منفجر شده باشند، ناگهان به اطراف پرت شدند،

اما به کلاغ آسیبی نرسید. کلاغ آرام از روي شاخه بلند شد. بال هایش بزرگ بودند و به اندازه ي بال زدن یک دسته ي کامل از کلاغ ها صدا می دادند. النا در یک لحظه توانست خودش را خم کند. کلاغ که مستقیم به طرف او می آمد درست از بالاي سرش عبور کرد. بادي که در اثر حرکت بال هایش ایجاد شده بود موهاي النا را در هوا تکان داد. کلاغ که در آسمان اوج گرفته بود دوباره و به سرعت پایین آمد. هیولاي مشکی رنگ، در پهنه سفید آسمان چرخی زد. قار قار بلندي کرد و سپس به سمت جنگل رفت. النا به آرامی بلند شد و به اطرافش نگاهی انداخت. باورش نمی شد که چه اتفاقی افتاده، اما حالا که کلاغ رفته بود آسمان دوباره معمولی به نظر می آمد. نسیم برگ ها را حرکت می داد. النا نفس عمیقی کشید. انتهاي خیابان، در خانه اي باز شد و یک مشت بچه خوشحال و خندان بیرون دویدند.النا به بچه ها لبخند زد و نفس عمیق دیگري کشید. حس آزادي مثل نور خورشید او را در برگرفته بود. نمی دانست که این فکرهاي احمقانه از کی به سراغش آمده. آن روز، روز بسیار قشنگی بود و النا کلی کار داشت که باید می کرد. هیچ چیز بدي قرار نبود اتفاق بیفتد. البته اگر دیر به مدرسه می رسید شاید اتفاق بدي می افتاد. حتماً تمام بچه ها توي پارکینگ جمع شده اند و منتظرند که او برسد.

با خودش فکر کرد می تواند به آنها بگوید که یک نفر او را دزدکی دید می زده و او هم ایستاده و با سنگ او را زده. النا لبخند زد و با خودش گفت که این جوري حتماً آن ها را کلی به فکر فرو خواهد برد که قضیه چه بوده و طرف چه کسی بوده است. بدون آن که دوباره برگردد و به درخت جلو خانه نگاه کند، با بیشترین سرعت ممکن، شروع کرد به قدم زدن و دور شدن از درخت.

***

کلاغ از بالاي درخت بلوط بزرگی عبور کرد. استفان یک لحظه سرش را بلند کرد و وقتی دید بالاي سرش فقط یک پرنده در حال پرواز است خیالش راحت شد. چشم هایش دوباره به جسم سفید رنگ و بی جانی که توي دستانش بود خیره شد. پشیمانی را زیر پوست صورتش حس می کرد. اصلاً نمی خواست آن حیوان را بکشد.

اگر خیلی گرسنه اش می بود حتماً چیزي بزرگ تر از این خرگوش را شکار می کرد.

استفان همیشه از قدرتی که احساس گرسنگی به او می داد می ترسید. می دانست که براي برطرف کردن آن، چه کارهایی می تواند بکند. این بار خوش شانس بود که فقط یک خرگوش را کشته، نه کس دیگري را. ایستاده بود زیر درخت هاي بلوط و آفتاب از لابه لاي موهاي مشکی اش پوست سرش را گرم می کرد.

احساس خوبی داشت. با این شلوار جین و تی شرت، استفان سالواتوره درست مثل یک دانش آموز معمولی به نظر می رسید. یعنی چیزي که او اصلاً نبود. همیشه براي غذا خوردن می آمد همین جا، در اعماق این جنگل که کسی نمی توانست او را ببیند. استفان با زبانش لثه و دندان هایش را پاك کرد و بعد زبانش را دور لب هایش کشید. می خواست مطمئن بشود که هیچ لکه خونی روي آنها باقی نمانده. نمی خواست هیچ ریسکی بکند. پوشیدن همین لباس مبدل هم، با این که سخت بود اما لازم بود.

استفان یک لحظه با خود فکر کرد که شاید بهتر است همه چیز را همین الان رها کند و به مخفیگاهش در ایتالیا برگردد. نمی دانست چه چیزي باعث شده که فکر کند می تواند دوباره در روز روشن ظاهر شود و مثل دیگران به زندگی اش ادامه بدهد!

از زندگی در سایه خسته شده بود. از تاریکی خسته شده بود و از تمام چیزهایی که در تاریکی زندگی می کردند بیزار بود. از همه این ها مهمتر، دیگر نمی خواست تنها زندگی کند. نمی دانست که چرا ویرجینیا و فلس چرچ را انتخاب کرده. این جا شهر به نسبت تازه سازي بود که قدیمی ترین ساختمان هایش بیشتر از یک قرن و نیم عمر نداشتند، اما خاطرات و اشباح جنگ داخلی هنوز هم در این شهر زنده بودند، انگار که مثل سوپرمارکت ها و فست فودهایش بخشی واقعی از شهر شده باشند. استفان احترام به گذشته را می ستود و فکر می کرد شاید بتواند مثل یکی از اعضاي عادي فلس چرچ در بین آنها ظاهر شود.

البته می دانست که آن ها هیچ وقت او را به صورت کامل نمی پذیرفتند. وقتی به این موضوع فکر کرد، لبخندي تلخ روي لب هایش نشست. خودش بهتر از هر کسی می دانست که نباید امیدوار باشد. هیچ جایی در دنیا وجود نداشت که او کاملاً متعلق به آن جا باشد. هیچ جایی وجود نداشت که او بتواند خودش باشد، خود واقعی اش، مگر آن که دوباره به دنیاي سایه ها برگردد... این فکر را به سرعت از ذهنش دور کرد. او تاریکی را رها کرده بود و سایه ها را پشت سر گذاشته بود. می خواست لکه هاي سیاه آن سالها را از خودش پاك کند و از امروز زندگی تازه اي را از سر بگیرد. استفان یادش آمد که هنوز خرگوش را در دست گرفته. به آرامی آن را روي دسته اي از برگ هاي درخت بلوط گذاشت. گوش هایش از جایی بسیار دور، بسیار دورتر از آن که گوش هاي یک انسان معمولی چیزي بشنود، صداي جنبیدن یک روباه را شنید.