رمان خانه جوانان سالمند به قلم حانیا بصیری

ژانر : #طنز #اجتماعی

خلاصه :

جوانان سرخورده ای که از زندگی در اجتماع خسته شده اند و هر کدام به طریقی با مردی مرموز مواجه می‌شوند.

تقدیم به تمامی جوانان سالمند.

صدای آژیر ماشین آتش نشانی و سر و صدای مردم همه جا را فرا گرفته بود. باد شدید درحال وزیدن بود و فضای متشنج حاکم را مضطربانه تر جلوه میداد.

آب دهانش را قورت داد و بینی اش را بالا کشید. از لبه پشت بام به پایین نگاه کوتاهی انداخت و ترسیده سرش را بالا گرفت تا چشمش به ارتفاء ترسناک پایین ساختمان نیفتد.حتی خودش هم از تصمیمی که گرفته بود پشیمان بود اما جلوه بدی داشت اگر جلوی این همه جمعیت جا میزد. با تک سرفه ای صدایش را صاف کرد و داد زد : « ساکت باشید، ساکت، وگرنه خودمو از همین بالا پرت میکنم پایین» صدای همهمه مردم بیشتر شد و کسی به حرف هایش توجه نکرد. عده ای از مردم تماشاچی ایستاده در پایین ساختمان گوشی به دست مشغول فیلم برداری از پسر جوانی بودند که قصد خودکشی از طبقه ششم ساختمان را داشت و از آن بالا برای خودش چیز هایی میگفت که صدایش میان سر و صدای مردم دقیق شنیده نمیشد.

موهای بهم ریخته اش را از روی صورتش کنار زد و زیر لب به باد مزاحم لعنتی فرستاد و برای بار دوم به ارتفاع ترسناک زیر پایش نگاه کرد و خودش را برای گرفتن همچنین تصمیم حماقت باری سرزنش کرد. هرچقدر هم که وقت میخرید تا خودش را راضی به انجام چنین کار ترسناکی کند کم بود. آب دهانش را با صدا قورت داد و بلند فریاد کشید

« تا ده شماره میشمارم خودمو ميندازم پایین فهمیدید؟»

بالاخره در این موقعیت ده ثانیه تاخیر هم ده ثانیه بود! مرد بلندگو به دستِ اتوکشیده و کت و شلوار پوشی که میان جمعیت مردم ایستاده بود دست آزادش را به نشانه صبر بالا گرفت و با لحن ملایم و مهربانی او را دعوت به آرامش کرد

« نه، نه داری اشتباه میکنی، ببین من روانشناسم قول میدم بهت کمک کنم تا به سلامت این بحران رو پشت سر بزاری اول از همه یک نفس عمیق بکش بعد...»

هنوز حرفش را کامل نکرده بود که ناگهان بلندگو از دستش کشیده شد. مردی کوتاه قامت که مقداری از موهای جلوی سرش ریخته بود و عصبانیت شدید از چهره اش فوران می‌کرد پشت بلندگو ایستاد و داد زد : « دروغ میگه، نامردی اگه خودتو نندازی پایین. عاقت میکنم پدرسگ، یالا بپر پایین ببینم »

روانشناس سریع بلندگو را از مرد عصبانی گرفت « آقای محترم لطفا خودتون رو کنترل کنید. بحث مرگ و زندگی یک انسان وسطه»

مرد شاکی با انگشت اشاره به پسر که با رنگ پریده لبه پشت بام ایستاده بود اشاره کرد

« من اگه بگم این انسان نیست به جامعه حیوانات هم توهین کردم، ای تف به شرفت بیاد پسر. امروز نمیری خودم خفه ات میکنم»

پسر با استیصال و ترس به پدرش که پایین ساختمان داد و فریاد راه انداخته بود نگاه کرد و درحالی که از اضطراب زیاد صدای تپش قلبش را میشنید پای سمت چپش را روی هوا معلق نگه داشت و خطاب به پدرش گفت: « فکر کردی این دفعه هم مثل سه باره پیشه؟ کور خوندی خودمو میکشم و از دست شما خلاص میکنم» پدر غضبناک برای بار دوم بلندگو را از دست روانشناس کشید

« ببین شهاب الدین اگه فکر کردی با این کارها میذارم بری خونه مجردی بگیری کور خوندی این تو بمیری دیگه از اون تو بمیری ها نیست »

روانشناس کلافه و به زور بلندگو را از دست مرد گرفت و تذکر داد « آقای محترم... » پسر در جواب پدرش عصبانی داد زد : « به من نگو شهاب الدین، من اَلدین اسمم رو برداشتم، همیشه دوست داری باهام مخالفت کنی، اصلا میدونی از دست همین کارهاتِ که میخوام خونه مجردی بگیرم.» پدر حرصی دستش را به سمت روانشناس دراز کرد و دوباره خواست بلندگو را بگیرد که روانشناس مانع شد و خودش از پشت بلندگو گفت:

« ببین شهاب الدین جان... یعنی شهاب جان دو دقیقه به من گوش کن قول میدم درکت کنم»

صاف ایستاد و بی توجه به روانشناس کاغذ تا شده ای از جیب شلوارش بیرون آورد و همزمان که مراقب بود تعادلش را از دست ندهد کاغذ را باز کرد. سخت ترین کار دنیا قبل از انجام عمل خودکشی نوشتن نامه قبل خودکشی بود ! آن هم وقتی که کل سال های تحصیلی مادرت انشاء های مدرسه ات را نوشته باشد و با این حال باز هم پایین ترین نمره کلاس باشی! دردی که شهاب به آن مبتلا بود. او حتی از رو خوانی یک انشاء ساده هم عاجز بود!

صدایش را صاف کرد و بلند خواند :

« این یک خودکشی ساده نیست، این یک انحط.... اَنحطا.. اَه تف به روت بیاد چی نوشته اینجا.»

روانشناس از پشت بلندگو گفت :«انحطاط»

با لبخند رو به روانشناس بشکنی زد «ایول، این یک انحطاط است»

پدر عصبی خندید و سرش را به طرفین تکان داد و ناگهان فریاد کشید : « د آخه ببینید این ابله حتی متن خودکشیش رو هم داده یکی دیگه براش نوشته، ولم کن بزار برم اون بالا خودم هولش بدم پایین »

چند نفر از مردم به همراه روانشناس مانعش شدند و او را عقب‌ فرستادند.

« آقا آروم باشید، کدوم آدمی نامه خودکشی یکی دیگه رو مینویسه آخه ؟ »

پدر شاکی داد زد:

«دوستای کودن این دیلاق.»

نیروهای آتش نشانی مشغول پهن کردن تشک های بادی روی خیابان اطراف ساختمان بودند و جمعیت مردم که هر لحظه رو به افزایش بود را به عقب هدایت می‌کردند. عده ای از مردم نگران داد می‌زدند: «نپر» و تعداد کمی هم که قضیه را جدی نگرفته بودند به شوخی می‌گفتند : «بپر دیگه بابا سه ساعته علافمون کردی »

در این میان مردی با کلای لبه دار مشکی و پالتوی بلند سیاه رنگ آهسته جمعیت را کنار زد و خودش را به پدر شهاب که مشغول کشاکش گرفتن بلندگو از روانشناس بود رساند و دست به سینه کنارش ایستاد «خیلی سخته نه؟»

پدر که دید روانشناس زیادی سرسخت و وظیفه شناس است بیخیال گرفتن بلندگو شد. برگشت و با اخم به مرد کنارش نگاه کرد «سخته؟ سخت برای یک ثانیه اشه»

مرد رو به پدر ایستاد و لبه کلاهش را کمی بالا برد، با این کار چشم هایش از زیر کلاه نمایان شد، با دو انگشت اشاره و میانی اش کارت سیاه رنگی را از جیب جلوی پالتو اش بیرون آورد و به سمت پدر شهاب گرفت « اگه از پسش برنمیای، بسپارش به ما » و لبخند زد.

پدر کارت را از مرد گرفت و نگاهی به سرتا پایش انداخت و بدون اینکه جوابی بدهد روبه شهاب داد زد :

« بیا پایین ببینم بچه » و کارت را داخل جیب پیراهنش گذاشت.

شهاب بی توجه به فریاد های اعتراض آمیز پدر به جمعیت مردم که هر لحظه بیشتر می‌شدند نگاه کرد و تصمیم گرفت از این فرصت و تریبونی که در اختیارش است به خوبی استفاده کند. اینطور میتوانست وقت بیشتری بخرد و بر ترسش غلبه کند و هم قبل از مرگ سخنرانی به یادماندنی از خودش بر جای بگذارد.

انگشت اشاره اش را بالا گرفت و صاف ایستاد و با صدایی که از فریاد های متمادی دو رگه شده بود داد زد : « گوش کنید...من به عنوان یک جَوون حق دارم مسیر زندگیم رو خودم انتخاب کنم، چرا انقدر فشار میارید به ما بیچاره ها؟ مگه ما ازتون چی میخوایم؟ یه مسافرت مجردی با دوستامون و احترام گذاشتن به سلایقمون خواسته زیادیه؟ مارو به حال خودمون بزارید. تو سن بیست و دو سالگی دوست دارم خونه مجردی داشته باشم و از خانواده بِکَنم این حق منِ، بابا درکمون کنید دیگه، ایهاالناس من بچه نيستم بزرگ شدم.»

همه جوانان گوشی به دستِ نظاره گر از پایین ساختمان باهم هو کشیدن و او را تشویق کردند. خوشحال از این که سخنرانی اش به اندازه کافی جمعیت را تحت تاثیر قرار داده همانطور که سعی می‌کرد لبخندش را پنهان کند اخم تصنعی کرد و با جدیت مشتش را بالا گرفت

« آره، حرف ما اینِ، پدر و مادرها تا کی میخوان به بچه هاشون زور بگن؟ یعنی چی وقتی که ازدواج کردی هر غلطی میخوای بکن؟ من میخوام غلط هامو الان بکنم . دوره این کارها دیگه به سر رسیده ما حقمون رو میخوایم »

دوباره صدای تشویق و سوت جوانان و فریاد های نارضایتی پدر و مادر ها همه جا را فرا گرفت. ذوق مرگ دو دستش را بالا گرفت و برای جمعیت بوسه ای فرستاد و همزمان که جو حاکم بر فضا او را گرفته بود آهسته تعظیم کرد. توقع داشت با تمام شدن سخنرانی اش پدر را درحالی که به پهنای صورت اشک می‌ریزد و متحول شده ببیند. اما او دیگر میان جمعیت نبود. غافل از این که همان موقع غریب به سه، چهار نفر دست های پدرش را محکم گرفته بودند تا مبادا وارد پشت بام ساختمان شود و کار دست هردو نفرشان بدهد.

دستش را بالا گرفت و برای مردم تکان داد. درست زمانی که حس نماینده مدافع حقوق جوانان را به خود گرفته بود و مشغول تعظیم های متمادی به جمعیت بود ناگهان سرش گیج رفت و به سمت جلو سرازیر شد و با سر از ساختمان پایین افتاد.

دختر قد بلندی که در میان جمعیت ایستاده بود دست به سینه به صحنه پیش رو نگاه خونسردی انداخت و به دیوانگی او پوزخندی زد و هندزفری هایش را توی گوشش گذاشت و به سمت خیابان حرکت کرد.

صدای داد و بیداد وحشت زده پسر درحال سقوط از ساختمان میان صدای بلند آهنگ توی گوشش گم شد. دستش را برای تاکسی تکان داد و سوار شد آدرس محل مورد نظر را داد و سرش را به شیشه کثیف ماشین که ظاهرا خیلی وقت بود رنگ کارواش به خودش ندیده تکیه داد و سعی کرد از میان لکه های یکی درمیان روی شیشه بیرون را تماشا کند. راننده و پیر مردی که صندلی شاگرد نشسته بود مشغول گفتگو بودند و همزمان از شیشه ماشین به جمعیت مردم نگاه می‌کردند و برای نشان دادن هم عقیده بودندشان میان مکالمه بلند نوچ نوچ می‌کردند و سرشان را به طرفین تکان می‌دادند. راننده درحالی که حرف می‌زد هر چند دقیقه یکبار از آینه جلوی ماشین به دختر که در عالم دیگری سیر می‌کرد و حتی صدای آن ها را نمیشنید نگاهی می انداخت و میگفت : « البته خانم دور از جون شما ما داریم بقیه جَوونا رو میگیم » و بعد رو به پیرمرد صحبت های اش را ادامه می‌داد.

« یعنی حاج آقا دارم بهت میگم این معرکه خودکشی که شما دیدی هم برنامه ریزی شده است، این جَوونا میخوان یه کاری کنن که ما جلوشون کوتاه بیایم و تن بدیم به خواسته های مسخره اشون تا مارو از میدون بدر کنند. »

پیرمرد دوباره سری به نشانه تاسف تکان داد « ما هم سن اینا بودیم پاهامون رو جلوی مامان بابامون دراز نمی‌کردیم» حتی خود راننده هم از شنیدن جمله کلیشه ای که پیرمرد گفت از ادامه دادن بحث نا امید شد. اما بر خلاف افکارش حرف پیرمرد را تایید کرد « حاجی جوونای این دورو و زمونه...» دوباره گردنش را کش داد و از آینه به دختر که بی خيال مشغول تماشای خیابان بود نگاه کرد

« البته دور از جون شما خانم» و ادامه داد « جوونای این دور و زمونه انقدر وقیح شدن که حتی حرمت و احترام بزرگترها رو هم بردن زیر سوال! همین دیشب پسر من یهو با موزر افتاد به جون کَله من و مادرش تو یه چشم بهم زدن موهای وسط سر جفتمونو زد! بعد با خنده از زوایای مختلفمون عکس و فیلم گرفت گفت چالش بود ! آخه میدونید حاج آقا این پسر من شغلش توی اینترنت اینجوریه که از روی همین مسخره بازی ها پول در میاره»

به موهای وسط سر خودش که جوری از ته تراشیده شده بود انگار قبل از آن مویی در کار نبوده اشاره کرد « می‌بینید؟ حالا من هیچی خانمم چند وقت پیش خرجی دو ماهمون رو رفت داد موهاشو نسکافه ای با هایلایت استخونی کرد همش به فنا رفت. حاج آقا بخدا اگه توی چالش برنده نمیشد خون به مغزم نمیرسید یه بلایی به سرش می اوردم»

پیر مرد نگاهی به سر راننده انداخت و نفس آه مانندی کشید

« هی آقا ماهم جوون بودیم اینا هم جَوون اند» راننده در جواب پاسخ های تکراری پیرمرد سکوت کرد و ماشین متوقف شد. دختر بدون اینکه هندزفری را از گوشش بیرون بیاورد یا صدای آهنگ را کمتر کند کرایه را به راننده داد و از ماشین پیاده شد و در را محکم بست.

همزمان که زیر لب آهنگ می‌خواند خمیازه ای کشید و بی حوصله وارد خانه شد. سلام زیر لبی کرد و به سمت اتاقش حرکت کرد. بلافاصله بعد از ورود به اتاق کیفش را گوشه ای انداخت و بدون عوض کردن لباس هایش روی تخت دراز کشید و به سقف زل زد. آثار سوختگی فشفشه ای که با دوستانش در شب تولد بیست سالگیش سوزانده بودن به شکل نقطه، نقطه های سیاه روی سقف مانده بود. انگار اتاق هنوز هم بوی موهای کز خورده پدرش را میداد، زمانی که ترسیده با دمپایی آشپزخانه فشفشه را لگد کرد تا مبادا خانه آتش بگیرد. خودش هم قبول داشت روشن کردن فشفشه در اتاق ایده زیاد جالبی نبود اما آن موقع ترجیح میداد به جای پوشیدن یک لباس معقولانه به رسم هر سال و گرفتن جشن تولد در یک کافی‌شاپ شیک و وانمود به خوشحالی در مقابل مهمان هایی که اکثر دوستان مادرش بودند تا او، و شرکت در جشن تولدی که به جشن تولد مادرش شبیه تر بود! بیست سالگی را به شکل تازه و متفاوتی شروع کند.

تولدی ساختار شکن با عنوان : خز پارتی!

هرکس باید بدترین و قدیمی ترین لباسش را می‌پوشید و در تولد شرکت می‌کرد . مهم نیست که عده ای از دختر ها دلشان به زشتی رضایت نمی‌داد در اجرای تِم تولد کوتاهی کرده بودند ، اما همان تعداد محدود که چیزی برای از دست دادن نداشتند حسابی برای جشن تولد سنگ تمام گذاشتند. جشن تولد بیست سالگیش تنها جشن تولدی بود که در آن احساس ناراحتی نمی‌کرد و بحران سن پیش رو را نداشت و از همه مهمتر از ته دل خوشحال بود. جمعیت دخترانی که قید زیبایی شان را زده بودند و دیوانه وار درحال خوشحالی کردن بودند. چنین تجمعی را کوه هم تکان نمی‌داد. البته نه تا وقتی که فیلم تولد در اینترنت پخش شد و خانواده و آشنایان آن را با جزئیات کامل تماشا کردند!

در باز شد و صدای مردانه به شدت لرزانی رشته افکارش را پاره کرد « نیکا دخترم این چه وضعشه؟» صدای پدرش بود، همیشه مواقع استرس‌زا به طرز عجیبی صدایش متزلزل و نازک میشد، گویا یک نوع مکانیزم دفاعی بدن در مقابل اضطراب بود. نگاهی گذرا به پدرش انداخت و بی حوصله خمیازه کشید. مثل همیشه دستکش های نایلونی در دست داشت و پیشبند سبز رنگ آشپزخانه پوشیده بود. این تصویر ثابت یک پدر قناد بود که تا به حال چندین بار قنادی اش بخاطر کمبود مشتری ورشکست شده و سر انجام شغلش را به خانه آورده و سفارش شیرینی قبول می‌کند! البته خودش معتقد نبود که ورشکست شده می‌گفت به میل خودش مغازه قنادی را رها کرده تا در کنار خانواده استراحت کوتاهی داشته باشد و مدتی را به کسب تجربه و یادگیری بیشتری بپردازد تا دوباره با قدرت برگردد.

« من به شما نگفتم درست رو بخون اینستاگرامت رو هم کنارش ادامه بده؟ چرا انقدر از مهربونی من سوء استفاده میکنی؟ خوشت میاد کارهایی بکنی که صدای من مثل کره بُز بشه ؟ این چیه گذاشتی؟ تو پیجت؟»

دوباره نگاه بی حوصله و زیر چشمی به صفحه نمایش گوشی که پدر به سمتش گرفته بود انداخت و جوابی نداد. پدر‌ مضطرب به در اتاق نگاه کرد و درحالی که سعی میکرد بلند حرف نزند با صدای لرزان تر از قبل گفت : « فیلم خفه کردن خودت رو با روسری مادرت پست کردی؟»

دختر چشم هایش را بست و باز هم حرفی نزد.

« همین الان پاکش کن تا مادرت ندیده وگرنه همه امون رو از اصلی ترین نقطه بدن ساقط میکنه ،آخه انقدر چیزای قشنگ تو دنیا هست چراباید همچنین چیزی رو پست کنی؟»

در همان حالت دراز کشیده پشتش را به پدرش کرد و ملافه را روی سرش کشید. پدر کلافه پیش بند سبز دور کمرش را کنار زد و گوشی داخل دستش را توی جیب شلوارش گذاشت و با استرس چند دور عرض اتاق را طی کرد و عصبانی متوقف شد

« چرا کسی توی این خونه صحبتای منو هیچ جای خودش حساب نمیکنه؟»

رو به آینه قدی ایستاد و از داخل آن به دخترش نگاه کرد « باید به زور متوسل بشم نه؟» با چند سرفه کوتاه گلویش را صاف کرد و تمام جدیتش را داخل صدای اش ریخت « نیکا اون ویدئو رو از پیجت پاک میکنی یا صدا بزنم مامانت بیاد ؟» نیکا ملافه را آهسته از روی صورتش کنار زد « هرکاری دوست دارید بکنید. اصلا برام مهم نیست»

پدر نا امیدانه انگشت اشاره و شصت اش را روی چشم هایش گذاشت و از این حجم یک دندگی دخترش نفس حرصی کشید.

در همین حین ناگهان صدای فریادی از بیرون اتاق شنیده شد

« نیکا توله سگ این چه کوفتیه؟»

در به شدت باز شد و قامت هیکلی و چهارشانه مادر در چهار چوب در ظاهر شد. پدر شوک شده داد کوتاهی از ترس زد و یک قدم عقب رفت. زن عصبانی به نیکا که بی خیال روی تختش دراز کشیده بود نگاه کرد و دوباره فریاد کشید

« با تو ام نیکا، صدبار گفتم وقتی باهات حرف میزنم به چشمام نگاه کن»

مرد برای کنترل اوضاع سریع به خودش مسلط شد و نزدیک همسرش رفت .

« عفت جان مگه شما نباید این ساعت بری سر کار ؟»

مادر درحالی که گوشی در دستش بود به صفحه نمایش آن اشاره کرد و رو به نیکا گفت : « نتایج آزمون کلاس کنکورت رو دیدی؟ ای خاک بر سرت سیاوش» مرد ترسیده به خودش اشاره کرد « چرا من؟» زن بدون اینکه نگاهش را از روی نیکا بردارد حرصی گفت : « چون ژن بنجل این بچه به سمت خانواده شما رفته، این همه وقت و هزینه رو برای سنگ گذاشته بودم الان میوه داده بود، گوشِت با منه یا نه نیکا؟»

به صفحه گوشی همسرش نگاه کرد و دستش را روی قلبش گذاشت. خیالش راحت شد که هنوز از ماجرا بویی نبرده « حالا چیزی نشده عزیزم، فکر کردم اصل کاری رو دیدی » زن مشکوکانه نگاهی به نیکا که خمیازه کشان از جایش بلند شد انداخت

« اصل کاری؟ کدوم اصل کاری ؟»

مرد ترسیده دستش را روی دهانش گذاشت « اصل کاری؟ من گفتم؟»

نیکا بی حوصله و بدون اینکه جوابی بدهد کیفش را برداشت و مقابل نگاه پر از سوال مادر و چهره مضطرب پدرش که سعی بر کنترل اوضاع داشت از خانه بیرون رفت. زن نفس عمیقی کشید و با صدایی که سعی میکرد بالا نرود گفت : « سیاوش به من بگو چیشده من طاقت شنیدنش رو دارم» مرد که اینبار علاوه بر صدا کل تن و بدنش هم میلرزید جواب داد « طاقتشو داری ولی اعصابشو... بعید میدونم» زن جلو رفت و دستش را روی شانه همسرش گذاشت و با این کار شانه نحیف مرد کمی پایین رفت

«چند لحظه ویبره نرو عزیزم، با من راحت باش، شل کن خودتو... آها ،آها آفرین حالا بگو چیشده؟»

آب دهنش را با لبخند قورت داد « قول میدی آروم باشی؟»

« تمام سعی ام رو میکنم»

«بزار پس با مقدمه بهت بگم زیاد عصبانی نشی، اون روسری زرده ات بود با گل های نارنجی؟مال اون مسافرت شمالمون که نیکا نمیخواست باهامون بیاد به زور بردیمش از یه مغازه شال و روسری که نزدیک دریا بود گرفتی ،آخ کنار مغازه اش هم یه آلوچه فروشی بود توش کلی لواشک و...» زن با فریاد میان صحبت شوهرش پرید « انقدر حاشیه نرو »

« دخترمون فیلم خودکشیش رو گذاشته اینستاگرام »

زن عصبانی فریاد زد : « ولم کن بزار برم یه بلایی سر این بچه بیارم، آبرو برام نذاشته، لعنت به اون روزی که زائیدمش، لعنت به تو »

مرد همچنان که با یک دست همسرش را محکم گرفته بود و با دست دیگرش به چهارچوب در چسبیده بود متعجب پرسید « چرا دوباره من؟»

« میدونی چرا، خودتو نزن به اون راه»

« آها از اون لحاظ. قربون شکلت آروم باش آبرومون جلو در و همسایه رفت بیا بریم تو خونه حرف بزنیم»

«من تکلیف این بچه رو باید همین امروز روشن کنم نه کنکور قبول میشه نه به یه دردی میخوره بیست و چهار ساعت یه گوشه افتاده سرش تو اون بی صاحاب گوشیِ»

«عزیزم به شاگردات فکر کن که امروز با دیر رفتنت از یک جلسه ارزشمند کینگ بوکسینگ محروم میشن. من هستم خونه وقتی اومد دعواش میکنم »

زن بیشتر داد زد و سعی کرد مرد را کنار بزند

« دست کش های بوکس منو برو بیار اینجا. امروز میخوام همه رو ناک اوت کنم، دیگه خسته شدم از دست این دختر هم کلاسی هاش همه دکتر و پرستار شدن این هنوز پشت کنکوره »

مرد که دیگر نای مقاومت در برابر همسر ورزشکارش را نداشت دستش را از روی چهار چوب برداشت و تصمیم گرفت مثل همه این سال های زندگی مشترکشان کوتاه بیاید و حق را به او بدهد. همین که خواست کنار برود صدای زنگ در هردوشان را متوقف کرد، مرد سریع به سمت در رفت و آن را باز کرد

« بفرمایید»

زن همانطور که گارد گرفته بود هردو مشت اش را بالا گرفت و با اخم چند مشت نمایشی روی هوا زد «خودشه نه؟ نیکاست؟ صبر کن اومدم»

به سمت در رفت و همسرش را کنار زد . همین که خواست حرفی بزند با مرد قد بلند که کلاه لبه دار و پالتوی بلند مشکی پوشیده بود مواجه شد.

مرد کلاهش را آهسته از روی سرش برداشت و لبخند محجوبی زد « سلام از موسسه جوانان سالمند خدمتتون میرسم» و بعد کارت مشکی رنگی از جیب جلوی پالتو اش بیرون آورد و به سمت زن و مرد گرفت « موسسه ما کاملا قانونی و دارای بهترین امکانات برای دلبندتان است.میتونید در صورت نیاز با ما تماس بگیرید»

هردو متعجب از لحن عجیب مرد که با صدای گویندگان آگهی تبلیغاتی حرف میزد نگاهی به کارت مشکی رنگ توی دستشان انداختند . قبول وجود چنین مکانی برایشان غیر قابل باور بود پس با دقت نوشته های درج شده روی کارت را خواندند و مفهوم اش را در ذهنشان حلاجی کردند .

مرد بدون حرف اضافی و تلاش برای تبلیغ و توضیحات بیشتر به نشانه خداحافظی سری تکان داد و کلاهش را روی سرش گذاشت و به آن ها پشت کرد. زن و مرد متوجه خداحافظیش نشدند و همچنان شش دانگ حواسشان به خواندن توضیحات روی کارت بود.

هنوز قدم اول را برنداشته بود که از رفتن منصرف شد و به سمت آن ها برگشت « راستی، اگه از پسش بر نمیاید میتونید بسپاریدش به ما»

بعد گفتن این جمله لبخند اطمینان بخشی زد و راهش را ادامه داد و از آن ها دور شد. زن و مرد همزمان به هم نگاه کردند و دوباره به کارت خیره شدند.

« فکر بدی ام نیست »

مرد متعجب از شنیدن این حرف نزدیک همسرش شد.

«عزیزم این چه حرفیه که میزنی؟ وقتی خودمون توان نگهداری بچه امون رو داریم چرا باید بفرستیمش خانه سالمندان؟»

زن عصبانی عقب رفت و آستین لباسش را به صورتش کشید

«آروم حرف بزن کل صورتمو خیس کردی. بعد هم، اگه واقعا پیر شده باشه خودمون هم نمیتونیم ازش به خوبی مراقبت کنیم »

«چی؟ تو الان به دخترمون گفتی پیر؟ اون هنوز بیست سالشه از کجا انقدر مطمئنی؟»

« من نگفتم مطمئنم. اینجا نوشته قبل پذیرش یه تست ازشون میگیرن ببینن واقعا سالمند و فرتوت شدند یا اداشو در میارن. به امتحانش می ارزه. اگه واقعا امیدی بهش نیست اونجا میمونه ما هم آخر هفته ها بهش سر میزنیم. شاید اونجا بهتر بهش میرسن »

« آخه...»

صدای دوباره زنگ در حیاط بحثشان را نیمه تمام گذاشت. زن به سمت خانه رفت

« حالا برو ببین کیه بعدا حرف میزنیم» مرد کلافه و نگران سری به نشانه تایید تکان داد و به سمت در رفت و آن را باز کرد .

« سلام، پیتزاتون رو اوردم »

با دیدن پیک موتوری پشت در و جعبه مربع شکل پیتزا که به سمتش گرفته بود گفت : « ما پیتزا سفارش نداده بودیم که! »

پیک کلاه ایمنی را از روی سرش برداشت و با این کار چهره پسر جوان با موهای بهم ریخته و ته ریش کوتاه نمایان شد. موهایش را با دست آزادش صاف کرد

« مگه اینجا کوچه گل نسترن پلاک سی و چهار نیست؟»

«ما تازه اومدیم اینجا، مالک قبلیِ خونه اول پلاکش سی و سه بوده بخاطر اختلافاتی که سر ارث و میراث با داداشش پیش اومده پلاکو عوض کرده گذاشته سی و چهار. اینجا در اصل پلاک سی و سه»

پسر با چهره ای که انگار چیزی از حرفهای مرد دستگیرش نشده بود پرسید « چی! مگه وقتی سر ارث و میراث دعوا میکنن فامیلشون رو عوض نمیکنن؟ چه ربطی به پلاک داره»

مرد مکث کوتاهی کرد

«نمیدونم مثل اینکه خدابیامرز فقط یه چیزی از عوض کردن به گوشش خورده»

« باشه پس من زنگ همسایه بغلی رو میزنم» مرد با لبخند کوتاهی گفت « خیر، ایشون هم بخاطر احترام گذاشتن به مالک قبلی ساختمون ما و بهم نخوردن ترتیب، پلاکشون رو از سی و چهار به سی و پنج تغییر دادن»

پسر با دهان باز به در خانه همسایه و خانه ای که مقابلش ایستاده بود نگاه کرد

« پس الان پلاک سی و چهار کدومه؟» مرد گردنش را کش داد و سرش را از چهار چوب در بیرون برد و نگاهی به کوچه انداخت « باید یکی از همین خونه ها باشه. میخوای پلاک سی و دو رو بزن؟»

پسر عصبی دندان هایش را به هم سابید و کلاهش را روی سرش گذاشت « قشنگ دیوونه خونه است» و بدون خداحافظی گاز موتورش را گرفت و از اولین کوچه فرعی به سمت خیابان اصلی حرکت کرد. همانطور که با سرعت درحال طی کردن مسیر بود کلاه ایمنی را از روی سرش برداشت تا بادی به کله اش بخورد بلکه کمی حالش سر جایش بیاید. کارش شده بود سر و کله زدن با آدم های عجیب و غریب. دائم از خودش میپرسید: یعنی بعد از اين همه سال درس خواندن و جان کندن سهمش از شغل مرتبط با رشته دانشگاهش این است ؟ درست بود که از همان بچگی علاقه ای به درس خواندن نداشت و مدرک لیسانسش را هم مدیون ترس از رفتن به سربازی بود اما کسی با دیپلم رشته تجربی و فوق دیپلم تربیت بدنی و لیسانس روانشناسی باید شغل پیک موتوری داشته باشد؟ مسلماً بعد از این همه از این شاخه به آن شاخه پریدنِ بی هدف چیز دور از انتظاری نبود! اما خودش همچنان معتقد بود که در حقش اجحاف شده و باید شغل نزدیک تری به تحصیلاتش داشته باشد. حداقل مرتبط تر از پیک موتوری! مشغول فکر کردن به این بود که کجای کار را اشتباه رفته ناگهان خودش را در کوچه ناشناس و عریضی دید ! آنقدر در افکارش غرق شده بود که حتی متوجه نشد چگونه سر از آنجا در آورده است. هنوز موقعیت را کامل درک نکرده بود که چشمش به گربه سفید رنگی که وسط کوچه و در مسیر حرکتش ایستاده بود افتاد . برای جلوگیری از برخورد با گربه چندبار بوق زد و وقتی دید گربه بدون اینکه تکان بخورد برای خودش همانجا جا خوش کرده سریع جهت موتور را به سمت راست چرخاند و با سرعت کنترل نشده ای به طرف کیسه های بزرگ زباله که کنار کوچه چیده شده بود منحرف شد و تعادلش را از دست داد و محکم روی کیسه ها افتاد. درحالی که سوار بر موتور واژگون شده با صورت میان کیسه های زباله فرو رفته بود از بوی بد تعفن سرش را بالا گرفت و پوست موز توی دهانش را به سمت مخالف تف کرد و داد زد

« ای تف به این شانس»

به سختی پیاده شد و موتور را از روی کیسه های آشغال کنار برد. به لطف همان کیسه ها صدمه ای ندیده بود وگرنه با آن سرعتی که او موتور را میراند معلوم نبود چه بلایی به سرش می آمد.

« منو ببین چقدر بدبختم که کیسه آشغالی از مرگ نجاتم داد»

با احساس سردی چیزی روی پشتش با چندش دستش را از پس سر توی یقه اش فرو برد و انگشتانش چیز نرم و لزجی را لمس کرد، سریع چیز چندش مبهمی که داخل لباسش افتاده بود را بیرون آورد و با دیدن پوست مرغ گندیده توی دستش از شدت بوی بد با حالت تهوع اوق زد و سریع به سمت کیسه های زباله‌ پرتش کرد. سر و وضعش را چک کرد و خودش را تکاند. همچنان که از حالت تهوع اشک توی چشم هایش جمع شده بود لگدی به دیوار سیمانی کنارش زد «الان باید از این که اینجوری نجات پیدا کردم ممنون باشم ؟» خواست سوار موتور شود و برگردد که دوباره چشمش به گربه سفید که همچنان وسط خیابان ایستاده بود افتاد، گربه پیچ و تابی به دمش داد و با بی تفاوت ترین حالت ممکن آهسته راهش را کشید و رفت!

عصبانی چندین بار دیگر لگد حرصی اش را روانه دیوار سیمانی کرد. حتی گربه هم با نگاهش به او طعنه می‌زد و با زبان بی زبانی بداقبالی اش را به او یاد آوری می‌کرد !» خواست سوار موتور شود که متوجه شد کلاه ایمنی اش نیست! به اطراف چشم چرخاند و نگاهش روی بزرگترین کیسه زباله که از قضا سرش هم باز بود افتاد. کلافه و مشوش دستانش را روی صورتش گذاشت و نفس عمیقی کشید. با این کار فهمید تکه ای موز به پیشانی اش چسبیده. موز را از روی پیشانی اش برداشت و نگاه شاکی به اش انداخت و به سمت مخالف پرت کرد. مشغول بررسی کیسه زباله برای پیدا کردن کلاهش شد. تمام آشغال هارا زیر و رو کرد اما نبود که نبود.در همین حین صدای زنگ گوشی باعث شد که چشم از کیسه های آشغال بردارد و به صفحه گوشی اش نگاه کند. با دیدن شماره سریع جواب داد : «سلام سیروس چطوری؟»

« سلام به داداش سهراب، زنگ زدم بگم وقت کردی یه سر بیا اینجا کارتو راه بندازم»

بالاخره بعد از مدت ها لبخندی از سر رضایت روی لبش نشست « اومدم، نیم ساعت دیگه اونجام» گوشی را توی جیبش گذاشت و بازوی سمت راستش را بالا گرفت و با دست دیگرش چندبار روی بازو اش ضربه زد

« بریم که یک تتوی خفن بزنیم بر بدن»

این را گفت و بلافاصله تا کمر توی کیسه فرو رفت و دست هایش را داخل برد.

مشغول گشتن بود که با شنیدن صدای ظریفی از پشت سرش متوقف شد

«آخی، بميرم اعتیاد واقعا بلای خانمان سوزیِ»

همانطور که دست هایش توی کیسه بود به سمت صدا چرخید و با دیدن دختر جوانی که با فاصله چند قدم دورتر از او ایستاده بود و ترحم بر انگیز نگاهش میکرد متعجب به خودش اشاره کرد « با منید؟» دختر سرش را تکان داد « من خودم به عنوان یک جوون مشکلاتت رو درک میکنم ولی اعتیاد و زباله گردی راهش نیست»

«نه، نه من زباله گردی نمیکنم یه مشکلی برام پیش اومده دارم دنبال چیزی میگردم »

دختر با همان نگاه ترحم بر انگیز به دستش اشاره کرد « آها اوکی، پوست خیار لای انگشتات گیر کرده» با شنیدن این حرف سریع دستش را توی هوا تکان داد و پوست خیار را دور انداخت. دختر لبخند دلسوزانه ای زد و به راهش ادامه داد و رفت.

با دیدن رفتار دختر که مشخص بود هنوز هم حرفش را باور نکرده. لباسش را تکاند و صاف ایستاد. برای رفع سوء تفاهم با صدای بلند گفت :

«نه واقعا من اونجوری که فکر کردی نیستم» اما بی فایده بود دختر توجهی به پشت سرش نکرد و رفت.

با حال گرفته و ناراحت به سمت کیسه زباله رفت تا کلاه را پیدا کند که نگاهش روی زمین متوقف ماند. کلاه کنار کیسه زباله افتاده بود و او ندانسته برای پیدا کردنش تا کمر توی کیسه آشغال شغال فرورفته بود!

بدون اتلاف وقت کلاه را از روی زمین برداشت و روی دسته موتور گذاشت و راه افتاد. خودش را به سالن سیروس رساند و موتورش را گوشه ای پارک کرد و وارد شد.

سیروس هم دانشگاهی سابق اش بود سابق از آن جهت که بعد از دو ترم درس خواندن را رها کرد و به حرفه تتو زنی روی آورد و ظاهرا اوضاع و احوالش از سهراب خیلی بهتر و روبه راه تر بود. جوری که وقت سر خاراندن نداشت و بعد از یک هفته انتظار بالاخره به هم دانشگاهی قدیمی اش وقت تتو زدن داده بود.

سیروس ماسک مشکی روی صورتش زده بود و با دستکش های چرمی درحال تتو زدن روی دست یکی از مشتری ها بود. با دیدن سهراب ابرو هایش بالا رفت

« سلام داش سهراب، چه زود اومدی هنوز ده دقیقه نشده زنگ زدم »

بعد رو به شاگردش داد زد : « حسن اون تهویه هوا رو بزن نمیدونم چرا یهو بو گربه مرده پیچید تو فضا» سهراب خندان روی صندلی نشست و آستین پیراهنش را بالا زد و بازویش را نشان داد « میخوام یه تتو بزنی مثل مال خودت، از بیخ گردن تا نوک انگشت»

« مطمئنی؟ حالا هزینه اشو باهم راه میایم بهت گفتم تخفیف بهت میدم سر حرفمم هستم ولی سهراب تتو بزرگ دلتو میزنه، بزار برای شروع یه طرح خفن بزنم رو گردنت بعد اگه خوشت اومد بعدا بریم تو کار بازو و بقیه جاها »

سهراب با تردید از داخل آینه نگاهی به خودش انداخت و سری کج کرد :

«باشه اگه اینجوری میگی»

در این که ممکن بود تتو دلش را بزند شکی نبود اما انگار سیروس بیشتر از آن که نگران دل سهراب باشد به فکر وقت خودش بود مخصوصا که قرار بود تخفیف درست و حسابی به او بدهد پس وقت گذاشتن بیش از حد به نفعش نبود و باید کار را زودتر جمع می‌کرد.

پسر نوجوانی وارد آرایشگاه شد و بدون سلام رو به سیروس گفت : « میخوام روی سینه ام تتو بزنم عشق ممنوع چند درمیاد؟» سیروس روی صندلی کنار سهراب نشست

« یه بوی بدی نمیاد سهراب؟... زیر هیجده سال تتو نمی‌زنیم بچه جان برو بیرون»

«پس روی انگشتای دستم بزن نا رفیق»

« گفتم برای بچه ها تتو نمیزنیم بچه،شنیدی؟»

پسر معترض از لحن و رفتار سیروس دستش را توی هوا تکان داد « بچه چیه؟ هی میگی من چهارده سالمه.در ضمن مگه شغلت این نیست به بقیه اش چیکار داری کارتو بکن»

سیروس که توقع شنیدن چنین جواب دهن پر کنی را از او نداشت با صورت جمع شده ماسکش را پایین برد « پیشته ببینم بابا. من مشتری زیر سن قانونی قبول نمیکنم،فقط بالای بیست سال، میای اینجا تتو میزنی مامان بابات میفهمن خر بیار و باقالی بار کن»

بعد رو به سهراب کرد « داداش جون تو نباشه، به جون خودم چند ماه پیش یه پسره با مامانش اومده بود اینجا. مادره داد و بیداد که عکس این مار رو از زیر بغل پسر من پاک کن. برای یک هنرمند هیچ چیز بدتر از این نیست که بگن هنرشو پاک کنه.»

«مامان من با تتو کردنم مشکلی نداره، حالا چی میگی؟»

« اگه رضایت کتبی هم بده انجام نمیدم بچه»

« بچه تو قنداقه منتظر قند آبه. یارو مسخره خوبه هیچی هم بارت نیست انقدر چسان فیسان داری»

این را پسر نوجوان گفت و شاکی شده از مغازه بیرون رفت.

سیروس با شنیدن حرفهای پسر درحالی که زبانش بند آمده بود زیر چشمی به سهراب نگاه کرد و رو به در نیم خیز شد

« چی گفتی؟ وایستا ببینم»

« بیخیال سیروس ولش کن. کار من رو راه بنداز برم»

سیروس ماسک را روی صورتش گذاشت « حله داداش یک ساعت دیگه تمومه، تحمل دردتت که میدونم بالاست برات یه لور کمتر بی حسی میزنم چون تموم کردم باید بفرستم حسن بخره »

« آره بابا خیالت راحت»

چند دقیقه ای از کار سیروس نگذشته بود و سهراب درحالی که با صورت قرمز شده اشک هایش را پاک می‌کرد جلوی خودش را میگرفت که از درد فریاد نزدند. این سیروس از آن قالتاق های ناخن خشک بود برای چند هزار تومن تخفیفی که در عالم دوستی به او قول داده بود بدهد کلاً بی حسی استفاده نکرده بود و سهراب کم ،کم داشت زیر دستش از درد جان می داد. دیگر نتوانست درد را تحمل کند و داد زد

« بسه سیروس، بسه بقیه اش باشه برای یه روز دیگه»

« نه وایستا کجا؟ هنوز پشمای دور گردن شیر مونده کار ناقصه»

با صورت جمع شده دستش را روی گردنش گذاشت و برای فرار از آن وضعیت بهانه آورد

« من کار دارم باید برم» سیروس با خنده گفت: « وایستا من خودم ته تجربه ام فهمیدم دردت از چیه، بزار حسن رو صدا بزنم بیاد» از رفتن منصرف شد و به خیالش سیروس دستیارش را صدا می‌کند تا به او بگوید بی حسی را بیشتر کند.

« حسن بیا دست و پای این سهراب و بگیر میخواد در بره»

سهراب با شنیدن این حرف سیروس خواست فرار کند که دستیارش مانع شد و او را مجبور به نشستن کرد. بالاخره بعد از یک ساعت کش مکش کار تتو تمام شد. سیروس لبخند عریضی به سهراب که جلوی آینه مشغول تماشای عکس هک شده شیر روی گردش بود زد

« خوشت اومد؟ انگار شیر واقعی داره رو گلوت نعره میزنه حاجی، قابلت رو هم اصلا نداره »

سهراب که منظور سیروس را از گفتن این جمله فهمید کارت اعتباری اش را به سمت او گرفت و دوباره به تتوی روی گردنش نگاه کرد. احساس میکرد آن قدر ها که توقعش را داشته تتو طبیعی از آب در نیامده و جای یک چیز کم است! سیروس متوجه نگاه عجیب سهراب شد و پیش دستی کرد

« اون یکم ورم داره طبیعیه بعد دو روز خوب میشه نگران نباش»

« قربون دستت»

بعد خداحافظی از آرایشگاه خارج و سوار بر موتور به سمت خانه حرکت کرد، به مقصد که رسید پیاده شد و در خانه را با کلید باز کرد. وارد حیاط که شد ناگهان چشمش به پدربزرگ و مادربزرگش و مردی افتاد که توی حیاط مشغول بدرقه اش بودند. مرد همانطور که لبخند می‌زد کلاه لبه دار سیاه رنگ روی سرش را کمی بالاتر برد تا بتواند بقیه را به خوبی ببیند.

درجواب خداحافظی گرم آن ها به نشاسته ادب کمی خم شد « اگه از پسش بر نمیاید میتونید بسپاریدش به ما» و لبخند زد.

به سمت در حیاط چرخید و نگاهش که به سهراب افتاد با همان لبخند از کنارش رد شد و بیرون رفت. سهراب به پدربزرگ و مادربزرگ که همچنان بعد از رفتن مرد لبخند می‌زدند و به در خیره بودند گفت: « این کی بود» پدربزرگ دستش را توی جیب پیراهن آبی رنگ تنش برد و کارتی را بیرون آورد

« منکه سواد ندارم بابا ولی این کارت رو داد گفت به دردمون میخوره »

« صد دفعه گفتم کسی رو که نمی‌شناسید راه ندید خونه»

مادربزرگ با صورت جمع شده دندان مصنوعی اش را از دهانش بیرون آورد و با دقت به دندان انتهایی اش نگاه کرد « خوب تو هم. یه پیر زن و پیرمرد چی دارن که خطرناک باشه؟تازه شیرینیم اورد »

سهراب معترض کارت را از پدر بزرگ گرفت

«هزار بار گفتم چیزای شیرین مثل شیرینی که قندش بالاست نخورید شما مرض قند دارید»

و نوشته های روی کارت را بلند خواند : « خانه جوانان سالمند! »

پدر بزرگ بی توجه به غر، غر های نوه اش نگاهی به دندان مصنوعی همسرش انداخت و با لحن مهربانی پرسید « محبوب خانم شیرینی گیر کرده لا دندونات ؟» پيرزن با خنده تایید کرد

« آره، نا پرهیزی کردم خیلی خوردم .»

« بده من کمکت کنم»

با گرفتن دندان مصنوعی و استشمام بوی عجیبی که به مشامش خورد پره های بینی اش کمی جمع شد و دندان مصنوعی را بو کرد : «یه بوی خاصی میاد، بعد شیرینی چیز دیگه ای خوردی؟» پیرزن سرش را به طرفین تکان داد و دستش را لای موهای فر سفید رنگش برد« نه، چی مثلا؟»

« تخم مرغ دو شب پیش یا تن ماهی مونده ؟»

« میخوای بگی دندونای من بو میده؟ خودت میبنی که چقدر حساسم هر شب میذارم تو آب نمک»

پیر مرد برای عوض کردن بحث با خنده نخ آویزان شده از دکمه پیراهنش را کند و لای دندان مصنوعی کشید و تکه شیرینی گیر کرده را جدا کرد و با لحن دلجویانه گفت : «شوخی کردم ناراحت نشو » پیر زن در جواب مثلا شوخی همسرش لبخند لثه نمایی از روی عصبانیت زد. پیر مرد برای نشان دادن حسن نیت قبل از پس دادن دندان مصنوعی به او مثل وقتی که شیشه عینک اش را پاک میکند سریع دندان های جلوی دندان مصنوعی را نزدیک دهانش برد و هاه کرد و به پشت شلوارش کشید

« بیا برات برقش انداختم که لبخندات خوشکل تر بشه»

پیرزن عصبانی به دندان نگاه کرد « چرا دندونای منو کشیدی پشت شلوارت؟» پیرمرد که متوجه شد از کاری که کرد اشتباه برداشت شده دستی به پشت شلوارش کشید

« به جان محبوب منظوری نداشتم» پیرزن عصبانی دندان را از او گرفت

«خواستی با این کارت چیو ثابت کنی؟ خوشت میاد یکی دندونای خودتو به کونش بکشه؟» پیر مرد لبش را گزید و به پسر که همچنان به کارت خیره شده بود اشاره کرد

« اِ محبوب! زشته جلو بچه اینجوری حرف نزن»

در همین حین چشمش به عکس شیر تتو شده روی گردن سهراب افتاد. بیخیال بحث با پیرزن شد و پرسید : « سهراب اون چیه چسبوندی رو گردنت؟» سهراب چشم از روی کارت برداشت و با خنده به گردنش اشاره کرد « این؟ تتو» پیرزن با صورت جمع شده پرسید« چی تو؟»

« بابا همون خالکوبی خودمون» پدر بزرگ آهسته نزدیک سهراب شد « اونوقت با اجازه کی رفتی اینجوری خودتو خط خطی کردی؟ مگه تو ننه بابا نداری بچه؟ »

سهراب که گمان میکرد پدر بزرگش مثل همیشه میخواهد عصبانیتش را از موضوعی دیگر سر او خالی کند از کوره در رفت

« اجازه چیه؟ بدن خودمه دوست دارم اصلا . چرا گیر الکی میدی» پدر بزرگ که دیگر اثری از ملایمت در چهره اش مشاهده نمیشد همانطور که کمربندش را از دور کمرش باز می‌کرد گفت : « فکر کردی چون پیر شدم نمیتونم جلوتو بگیرم؟» سهراب که فکر نمی‌کرد پدر بزرگ انقدر شدید از خودش واکنش نشان بدهد به مادر بزرگ که سعی داشت او را منصرف کند نگاه کرد « مامان بزرگ شما یه چیزی بهش بگو هم سن و سال های من زن و بچه دارن بعد من باید برای تتو زدن روی گردن خودم از شما اجازه بگیرم؟» پیرمرد با یک حرکت کمربندش را از شلوارش بیرون کشید « اگه اون گردن خودته اینجا هم خونه منه گردنتو میشکنم، وایستا ببینم»

به سمت سهراب هجوم برد و سهراب ترسیده به سمت در حیاط فرار کرد . خسته و عصبانی داد زد « اصلا دوست داشتم، دلم خواسته. همش گیر میدید پول خودم بوده بدن خودم بوده»

این اولین باری نبود که سر چنین موضوعی با پدر بزرگش بحث میکرد و جنگ اعصاب داشت. اما اینبار جرعت تازه ای گرفته بود و هم پای فریاد های پدر بزرگ او هم داد میزد و مثل گذشته فقط به فرار کردن بی سر و صدا اکتفا نمیکرد .پیرمرد کمربندش را توی هوا چرخاند و به سمت سهراب دوید.

چند قدم بیشتر تا گرفتنش فاصله نداشت که شلوار از پایش پایین افتاد و سهراب در همین فاصله از خانه بیرون رفت و در را بست.

« تا پاکش نکردی برنمیگردی تو خونه من فهمیدی؟ »

این آخرین هشدار پدر بزرگ به سهراب بود که دلخور کنار در ایستاده بود و به کوچه نگاه میکرد. از این که پدر بزرگ و مادر بزرگ هنوز هم دلشان میخواست برایش تصمیم بگیرند ناراحت بود و کاری هم از دستش بر نمی آمد.

تعداد دفعاتی که اختلاف نظر بین‌شان به بیرون رفتن سهراب از خانه منتهی میشد از حساب خارج شده بود همیشه هم بعد از مدت کوتاهی به واسطه پا درمیانی مادر بزرگ مجوز ورود به خانه را دریافت میکرد و این بازی تکرار شونده تا وقتی ادامه داشت که ماجرای جدید پیش بیاید و دوباره روز از نو روزی از نو.

دیگر از این شرایط خسته شده بود و دنبال زندگی با آرامش بود. باید سعی می‌کرد تا پول در بیاورد تا بتواند مستقل شود و دیگر زیر دین پدر بزرگش نباشد.

تلفن توی جیبش لرزید به شماره نگاه کرد، صاحب پیتزا فروشی بود که برایش کار می‌کرد همین یک مورد را کم داشت! گوشی را کمی با فاصله از گوشش گرفت تا داد و فریادهای مردک بد عنق گوشش را کر نکند، هنوز یک هفته نبود آنجا مشغول به کار شده بود اما صاحب کار آن‌قدر بی اعصاب و نچسب بود که تحمل کردنش کار حضرت فیل بود!

« بله آقا میثم»

«آقا میثم و کوفت کدوم گوری سهراب ؟ فرستادمت یه سفارش برسونی که همونم نرسوندی »

عصبانیتش را با مشت کردن دستش کنترل کرد تا مبادا این شغل را هم مانند بقیه شغل هایی که تا به حال امتحان کرده از دست بدهد. آرام گفت : «خونه»

« خونه چه گهی میخوری؟ گمشو بیا اینجا کلی سفارش رو دستمون مونده. قبلشم برو همون آدرسی که پیتزا سفارش دادن، مثل اینکه زنش پیتزا سفارش داده شوهره خبر نداشته، برشگردون همونجا»

« آقا من امروز یکم حال ندارم همش بدشانسی اوردم چند ساعت پیش هم با موتور رفتم تو کیسه آشغال اوضاعم خوب نیست، میشه امروز نیام؟»

«مگه ما اینجا مسخره تو ایم؟ یا بلند میشی میای سر کار یا اخراجی»

نفس حرصی کشید و چند قدمی راه رفت « بوی کثافت میدم آقا میثم. میگم با سر رفتم تو آشغال»

«گفتم بلند شو بیا اینجا پیک نداریم رو حرف من حرف نیار بچه»

دیگر نتوانست عصبانیتش را کنترل کند و فریاد زد :

«بچه توی قنداقه منتظره قندآبه، مرده شور کارِت و خودتو ببرن» تماس را قطع کرد و نفس عمیق طولانی کشید و با لبخند دستش را به سمت گردنش برد و یقه پیراهن را کمی از گردنش فاصله داد تا جریان هوا را بیشتر حس کند « هووه، دلم خنک شد».

انگار این بار هم قسمت نبود از خانواده جدا شود و طبق معمول باید باز هم برمیگشت.

« سهراب! چرا اینجا ایستادی!؟»

سرش را بالا گرفت و با دیدن جاوید دوست صمیمی اش یا بهتر است گفت تنها دوست صمیمی و هم دانشگاهی اش نفس عمیقی کشید و سرش را پایین انداخت و موهایش را توی مشتش گرفت.

«دوباره پدر بزرگت بیرونت کرده؟»

به عنوان دوست صمیمی خیلی خوب او را میشناخت و موقعیتش را درک میکرد . هرچند اوضاع خودش آنقدر ها بهتر از سهراب نبود.

« آره..بازم»

از بخت بد روزگار تنها دوستش فرد محتاط و بز دلی بود که بعد از سالها آشنایی و معاشرت دوستانه با دختر مورد علاقه اش هنوز موفق به جمع کردن جسارت و اعتراف عشق طولانی مدتش به او نشده بود. طی این سالها تنها اقدامی که در این راستا انجام داده بود نوشتن اول اسم خودش و ناهید روی تمام دیوار های کوچه و محله و دستشویی عمومی های شهر بود که این کارش آن‌قدر شدت گرفت و نگران کننده شد که مامورین شهرداری دستگیرش کردند و از او تعهد نامه گرفتن که دیگر ازاین غلط ها نکند. از آن به بعد با گذاشتن متن های تکه دار و آهنگ های غمگین و آه و ناله کردن در انواع قالب های اینترنتی و فرو کردن متمادی این موضوع در چشم ناظرين، پنهانی عشق خودش را به معشوق نشان می‌داد. اما آن‌قدر محافظه کار و ترسو بود که ناهید را از تمام حساب های اینترنتی اش مسدود کرده بود که مبادا از علاقه شاید یک طرفه اش بویی ببرد و همین مقدار ارتباطشان با هم به کلی قطع شود. تنها شباهت دو دوست به هم این بود که سهراب از ترس سربازی به دانشگاه رفته بود و جاوید هم برای ماندن در کنار عشق کودکی اش ناهید.

سهراب بی حوصله کنار دیوار نشست و به آن تکیه داد « اگه اومدی مشاوره بگیری من حال ندارم بعداً بیا »

جاوید هم کنارش نشست و دستش را روی شانه سهراب انداخت :

« جان جدت لوس بازی در نیار ، واقعا ازت کمک میخوام »

« برو از یکی دیگه کمک بگیر الان وقتش نیست اوضاعم رو که میبینی»

کلافه دستش را از روی شانه سهراب برداشت « اه خودتو خر نکن دیگه سهراب، تو همیشه وضعیتت اینه. هرچی فکر میکنم دور و برم از تو با تجربه تر و همه کاره تر پیدا نمیکنم به جون خودم»

«الان مثلا این تعریف بود ؟»

« من یک ساعت دیگه با ناهید قرار دارم به نظرت چه جوری بهش اعتراف کنم که شوک نشه؟باور کن دیگه مغزم کشش درس خوندن نمیده، عشقم رو اعتراف میکنم بعدش میرم سربازی، اینجوری بخواد پیش بره من باید تا دکترا ادامه بدم »

جاوید منتظر جواب ماند و دست عرق کرده از اضطرابش را مشت کرد و خودش را به سهراب نزدیک کرد «جان من»

سهراب بی حوصله کنارش زد « باشه بابا، خوب به حرفایی که میگم گوش کن که دیگه تکرار نمیکنم»

« بگو من سرتا پا گوشم »

سهراب با ژست عاقل اندر سفيه بادی به غبغبش انداخت و انگشت کوچک دستش را بالا گرفت : « نکته اول...»

اینکه سهراب از دور فرد بی عرضه ای به نظر می آمد تا حدودی درست بود اما راهنمایی هایی اش در زمینه روابط احساسی واقعا کارساز بود آن هم بخاطر تجربه های نصفِ و نیمه گوناگونی بودکه در سنین مختلف کسب کرده بود البته تجربه های اش تا کنون فقط برای جاوید کار ساز و کلیدی بوده. برای افراد دیگر نتیجه و آمار مشخصی در دست نیست.

جاوید بعد از ملاقاتِ سهراب با هیجان غیر قابل توصیفی به محل قرار با ناهید رفت. کسی که از دوران دبستان دوست و همسایه خانه شان بود و از وقتی که خودش را شناخته بود به او علاقه داشت.

شب ها رویای ازدواج با ناهید را در سر می‌پروراند و تا صبح خواب زندگی شیرین مشترک با او را می‌دید .

انقدر برای این دیدار هول شده بود که نیم ساعت زودتر در محل قرار حاضر شد. منتظر پشت میز کافی‌ شاپ نشسته بود و با چشم در را میپایید تا ناهید از راه برسد. با ورود دختر لاغر اندام و سفید پوست که کوله پشتی مشکی روی شانه اش انداخته بود و شال سفید و پالتوی نارنجی رنگ به تن داشت لبخند روی لبش آمد. قبل از هرکاری چهره سهراب را درحال تذکر نکات تصور کرد

« نکته اول : یه جوری جلوش رفتار نکن فکر کنه خیلی بهش اهمیت میدی و هوا برش داره. خودتو بی تفاوت نشون بده انگاری داری با من حرف میزنی اما در عین حال جنتلمنانه رفتار کن ،دخترا عاشق مردای مؤدبن» ناهید با دیدن جاوید لبخند زیبایی زد و دندان های سفید و یک دست اش را به نمایش گذاشت

«سلام جاوید خوبی؟»

جاویدان بدون اینکه در جواب ناهید لبخند بزند بلند شد و با چهره بی تفاوت صندلی را برایش عقب کشید «سلام، بشین» و پیش چشم متعجب ناهید صندلی خودش را با پشت پا به عقب هول داد و خودش را روی آن رها کرد. با اخمی که احساس می‌کرد صورتش را مردانه و جذاب تر جلوه می‌دهد دو لبه کتش را به هم نزدیک کرد و پای راستش را روی آن یکی پایش انداخت. ناهید در جواب به رفتار های عجیب جاوید شانه ای بالا انداخت و روی صندلی نشست. هر دو دستش را روی میز گذاشت و به اطراف کافی‌شاپ نگاه کرد « اولین باره میایم کافی شاپ، همیشه میخواستی خیلی بهم لطف کنی میرفتیم فلافلی» جاوید از ژست بی اهمیت و سردِ مثلا مردانه اش خارج شد و با چشمای درشت شده پرسید «مگه خوشت نمیومد؟»

«راستش نه زیاد»

«آخه خودت میگفتی فلافل دوست داری برای همین میرفتیم» ناهید با خجالت به سرش تکان خفیفی داد « آره بچه بودیم خیلی فلافل دوست داشتم ولی نه در اون حد که هر روز جلوی بچه های کلاس بهم ساندویچ فلافل بدی و برای سوپرایز کردن ببریم فلافلی. الان دیگه چیزای جدید تر اومده» جاوید با چهره وا رفته و نا امید به سرش را تکان خفیفی داد «آها، آخه یادمه قدیما یکبار گفتی فلافل دوست داری برای همین من هر وقت چشمم به یه فلافلی میفتاد یاد تو میفتادم برات میگرفتم»

« اوه! پس اینطوری بود! من فکر میکردم روزایی که کلاس داریم مخصوصا برام ساندویچ میخری صبر میکنی تا بهم بدی »

« نه، نه اصلا اونجوری نبود، دیگه الان فهمیدم، نمیگیرم برات»

برای چند لحظه هردو حرف دیگری نزدند و صدای آهنگ ملایمی که داخل کافیشاپ درحال پخش بود سکوت بینشان را پر کرد. جاوید به این فکر می‌کرد که چرا زودتر نفهمیده بود ساندویچ فلافل خریدن برای ناهید او را ناراحت می‌کند و نکند کارهای دیگری هم انجام می‌دهد که او دوست ندارد اما به رو نمی آورد؟ مثلا اینکه برای همه درس ها به جای او جزوه مینویسد و دم در خانه شان می‌برد ! نکند خطش زیادی بد است و ناهید موقع خواندن اذیت می‌شود؟ البته تاکنون که مخالفتی نشان نداده بود و این نشان میداد آن‌قدرها هم اوضاع وخیم نیست.

دوباره چهره سهراب پیش چشمش آمد « نکته دوم: باهاش صادق باش، دخترا میمیرن برای پسرای صادق و رو راست . صداقتت رو بهش نشون بده تا قبل از گفتن پیشنهادت قشنگ تحت تاثیر قراره بگیره و قبول کنه»

.:

نگاهی به ناهید انداخت و بی مقدمه گفت : « شالت خیلی قشنگه ناهید»

ناهید ذوق زده لبخند زد : « واقعا؟ ممنون »

«ولی اگه بخوام صادقانه بگم رنگ نارنجی برای پالتو واقعا بچگانه است!»

لبخند از روی صورت ناهید کمرنگ شد و به پالتو اش نگاه کوتاهی کرد.

« چیزی میخواستی بهم بگی؟ آخه من کار دارم باید زودتر برم» جاوید که دید اوضاع جوری که تصورش را می‌کرد پیش نمی‌رود توصیه سوم سهراب را به خاطر آورد « نکته سوم: ازش سوالای سخت بپرس، ذهنشو به چالش بکش و درگیر خودت کن»

سریع گفت : « جذر یک میلیون و دوازده هزار تقسیم بر دو چقدر میشه؟» ناهید هول شده سریع گوشی اش را برداشت « میشه از ماشین حساب استفاده کنم؟» دوباره چهره سهراب پیش چشمش نمایان شد « لازم نیست که بهت بگم سوالها باید راجب خودت باشه دیگه نه؟» جاوید دستپاچه دستش را توی هوا تکان داد : «نه،فراموشش کن. اینو جواب بده من برای تو چی ام؟»

ناهید گوشی اش را کنار گذاشت و لبخند زد « خوب تو الان منو به چالش کشیدی» جاوید لبخندی از روی خر کیفی زد و منتظر جواب راضی کننده ای از طرف ناهید ماند.

ناهید پنج انگشت سمت راستش را بالا گرفت و همزمان که عناوین مختلف را میگفت یک انگشت را می‌بست : « مامور مخفی مامانم، دوست بچگی، غیرتی تر از داداش نداشته ام، مامور مخفی مامانم، همکلاسیم، مامور مخفی مامانم»

«مامور مخفی مامانم‌و سه بار گفتی!»

با چهره جدی گفت :« چون تک، تک گزارش هایی که به مامانم دادی یادمه»

« آها. پس بیا اینو کلا فراموشش کنيم»

حرف بعدی سهراب را به خاطر آورد : « چهارم! بهش خیره شو بعد سریع پیشنهادتو بده، طبق نظریات روانشناسی اگه تو چشمای یکی زل بزنی و پیشنهادی بهش بدی اون فرد بلافاصله قبول میکنه »

این که سهراب این نظریه های من درآوردی اش را چرا با نام نظریه های روانشناسی به خورد جاوید میداد پدیده ای بود که هنوز دلیل مشخصی برایش نبود. آن هم زمانی که جاوید از یک روانشان بیشتر به او و توصیه هایش اطمینان داشت!

دو دستش را روی میز گذاشت کمی به سمت جلو مایل شد و به چهره ناهید زل زد،ناهید با ابروهای بالا رفته سرش را به طرفین تکان داد « چیزی شده؟»

تمام توانش را جمع کرد و یک دور توی ذهنش تکرار کرد: ناهید من دوستت دارم با من ازدواج میکنی؟.

« امروز یه جوری شدی، نکنه فهمیدی ؟ناراحتی ؟» جاوید بی توجه به صحبت های ناهید گفت : « ناهید من... »

« اه فهمیدی. بخدا من میخواستم بهت بگم پویان گفت بزاریم برای عروسی یهو بچه های دانشگاهو دعوت کنیم سوپرایز شن. نباید به حرفش گوش میکردم » جاوید شوک شده آن دستش که روی میز بود را مشت کرد و رو میزی را چنگ زد. از شوک زیاد در همان حالت خشکش زده بود. درست شنیده بود؟ ناهید گفت عروسی؟

« چی گفتی؟ عروسی؟...با پویان؟»

صدایش آنقدر ضعیف بود که ناهید متوجه صحبتش نشد. این همه برنامه ریزی، چندین سال انتظار و تحمل درس های دانشگاه از کاردانی تا کارشناسی به امید رسیدن به ناهید و اعتراف عشق دیرینه اش دود شد رفت هوا؟ آن هم با کی؟ پویان؟ هم دانشگاهی که هنوز یک سال نبود به دانشگاهشان انتقالی گرفته بود! این عدالت نبود.

« جاوید؟ کجایی؟ جدی ولی من قبلش قصد داشتم بهت بگم آخه تو مثل داداشم میمونی، حالا نظرتو راجب پویان بهم بگو ببینم، منکه اوکی ام، خوشتیپه، پولداره تازه گفت اگه بشه بعد ازدواج میریم خارج از کشور اونجا زندگی کنیم، آخه خودش چندسالی رو اونور زندگی کرده فرهنگشون رو بلده » بالاخره جاوید پلک زد و از خودش ری اکشنی نشان داد « صد دفعه بهت گفتم من خودم به اندازه کافی خواهر دارم بهم نگو داداش »

« وا چرا دروغ میگی فقط یدونه داداش داری»

جاوید از جایش بلند شد و به سمت خروجی رفت . ناهید گیج شده از روی صندلی نیم خیز شد و به رو میزی که در دست جاوید بود نگاه کرد.

« حالا این همه حرف زدم من. فقط همونو شنیدی؟»

« آره بقیه اش چرت و پرت بود»

« آها...فقط رو میزی رو داری باخودت کجا میبری؟» میان راه متوقف شد و نگاهی به رو میزی که همچنان درون مشتش بود انداخت و با صدای لرزان گفت : « باشد به یادگار از سال‌های تباه شده و عشقی که به سرانجام نرسید» و حرکت کرد.

ناهید به رفتن جاوید نگاه کرد و جوری که هنوز هم متوجه نشده بود قضیه از چه قرار است رو به سمت گارسون که مودبانه کنار پیشخوان ایستاده بود بشکن زد « یه بستنی شکلاتی لطفا » گارسون نزدیک میز رفت و سفارش را یادداشت کرد، ناگهان چشمش به جاوید که رومیزی به دست داشت از کافی‌شاپ خارج میشد افتاد. با همان ظاهر اتو کشیده و حفظ ژست گارسونی اش به سمت در دوید و داد زد :

« آقا کجا؟ رومیزی رو چرا دارید با خودتون میبرید؟»

ناهید بیخیال بستنی شد و دنبال جاوید رفت و کنارش ایستاد و با زور سعی کرد رومیزی را از مشتش بیرون بکشد و در همین حین رو به گارسون گفت : « آقای گارسون این عادتشه، هرجا میره باید یه چیزی به عنوان یادگاری برداره تا از اونجا یه خاطره ای داشته باشه.

همیشه وقتی با بچه ها میرفتیم سینما این پوست پفکامون رو برمی‌داشت تا نگهشون داره، آشغال جمع کنِ دیگه » جاوید همزمان که در برابر باز کردن مشتش مقاومت می‌کرد با شانه های لرزان درحالی که صورتش از ناراحتی شدید جمع شده بود و درون چشم هایش اشک حلقه زده بود یاد لحظات پفک خوردن دونفره خودش با ناهید افتاد. با این که از همان کودکی روی بالا بودن آیکیوی ناهید حساب باز نمیکرد اما باز هم با شنیدن این حرف چندین برابر بیشتر از قبل ناراحت شد او بعد از این همه سال هنوز نفهمیده بود که جاوید فقط پوست پفک و خوراکی هایی که باهم می‌خوردند را نگه می‌دارد نه مال بقیه را. ناهید بیشتر تلاش کرد تا مشت جاوید را باز کند اما او ماتم زده به نقطه نامعلومی خیره بود و تکان نمی‌خورد.

« ببین بازنکنی گاز میگیرمتا مشتتو بازکن زود باش» جاوید که به خیالش تنها کاری که برای عشق بی ثمرش ميتوانست انجام دهد برداشتن همان رومیزی بود رو به گارسون گفت : « بیست ازت میخرمش» گارسون مودبانه سرش را تکان داد «اختیار دارید ما خودمون پنجاه خریدیم»

« همینو تو بازار سی میدن. چهل بر میدارم خیرشو ببینید »

«اینجوری برامون نداره بخدا پنجاه و پنج بردارید یه چیزی برای ما بمونه »

« باشه بابا، چهل و پنج دیگه آخرش»

گارسون با لبخند گفت : « دو دیگه بزارید روش.»

« پنجاه و پنج میخرم»

گارسون دستمال تا شده زرشکی رنگی که روی دستش بود را کنار زد و با هردو دست برای ناهید دست زد

« بسیار خوب، پنجاه و پنج، یک... پنجاه و پنج، دو...»

جاوید عصبانی داد زد : « صد میخرم! » گارسون ناباورانه سرش را به طرفین تکان و بیشتر کف زد:

« صد فروخته شد! بزارید برم نایلون بیارم »

ناهید با اخم نگاهی به جاوید انداخت « داشتم برای تو میخریدمش حالا مجبور بودی پولتو حروم کنی برای روکم کنی صد تومن بدی به این لچک؟»

« این که فقط پوله ،من عمرمو حروم کردم »

ناهید باز هم متوجه منظور او نشد و در جواب بی اهمیت شانه ای بالا انداخت « چته تو؟ من برم دیگه با پویان قرار دارم» و با خداحافظی کوتاهی از کافی‌شاپ بیرون رفت.

جاوید با رومیزی توی دستش بی هدف راه افتاد و خیابان ها را طی کرد. هیچ امیدی برای ادامه دادن زندگیش نداشت و از درون احساس تهی بودن میکرد.

درحال قدم زدن بود که تنه اش محکم به فردی برخورد کرد. سرش را بالا گرفت و به مرد که کلاه مشکی لبه دار روی سرش بود و به نظر می آمد لبخند کمرنگی هم به لب دارد نگاه کرد.

« ببخشید»

مرد دستش را آهسته روی شانه جاوید گذاشت « اینجوری از پسش برنمیای، پسپارش به ما»

جاوید بی توجه به حرف مرد از کنارش گذشت و به سمت خانه حرکت کرد. نزدیک خانه که رسید چندبار پشت سر هم پلک زد و با هر دو دستش صورتش را باد زد تا قرمزی چشم هایش از بین برود. به هرحال یک بازنده مقتدر از یک بازنده گریان و ترحم برانگیز بهتر بود. وارد خانه شد. پدرش با پیژامه وسط حال نشسته بود و پیشگوشتی به دست مشغول باز کردن کیس کامپیوتر بود

«سلام»

بغضش را فرو داد و به سقف نگاه کرد تا اشک از چشم هایش جاری نشود. پدر خمیازه ای کشید و درجواب دست سمت چپش را بالا گرفت « کجا رفته بودی؟»

« همین دور و بر بودم »

« انقدر بیکار برای خودت نچرخ بچه، برو یه هنر یاد بگیر لاقل خرج خودتو بتونی در بیاری، فکر کردی من چی دارم ارث بهت بدم؟ هیچی! پس کار کن آقای خودت باش » و پیشگوشتی را داخل کیس فرو برد و به کارش ادامه داد. غریب به ده یا بیست باری میشد این حرف را از پدر شنیده بود اما به طرز عجیبی امروز به معنای واقعیش پی میبرد!

مادر بشقاب به دست در حالی که پوست خیار روی صورتش گذاشته بود از آشپزخانه خارج شد و چشمش به جاوید افتاد «سلام زود برگشتی! بزار ببینم ...چشمات چرا انقدر قرمزه! گریه کردی؟»

پشت دستش را سریع به چشم هایش کشید «گریه؟ من!؟ نه بابا حساسیت فصلیه»

و سرش را پایین انداخت !

«آها»

در همین حین برادر کوچکش فرزاد از اتاق خارج شد و درحالی که شیپور آبی رنگی توی دستش بود داد زد :« جاوید، ناهید قراره پس فردا عروس بشه» و شروع به شیپور زدن کرد و روی مبل ها پرید، پدر کلافه داد زد : « بشین سر جات بچه سرم رفت » مادر بی توجه به سر و صدا روی نزدیک ترین مبل نشست و پوست های خیار را یکی ،یکی از روی صورتش برداشت و داخل ظرف گذاشت.

«میگن پسره باباش بنگاه ملک و املاک داره پولش از پارو بالا میره ، یه خونه اعیونی تو بالا شهر دارن که قراره طبقه پایینش بعد ازدواج بشه مال پسرشون و ناهید. تازه گفتن قراره ماه عسل هم برن خارج کشور»

جاوید سعی ‌کرد احساساتش را کنترل کند و ناراحتیش را بروز ندهد « پسره چی داره؟»

مادر باقی مانده پوست خیار را از روی صورتش برداشت « ها؟»

ميان سر و صدای شیپور زدن فرزاد که صدا به صدا نمیرسید دوباره تکرار کرد :

« اینا که گفتی همه مال باباش بود، خود پسره چی داره؟»

مادر که باز هم صدای جاوید را نشنیده بود به سمت آشپزخانه رفت و بشقاب را داخل سینک گذاشت.

«خوبه والا، همون ناهید تا شیش سالگی هر وقت میومد خونه ما آب دماغش از لب و لوچه اش آویزون بود، ببین چه شانسی داشته ، ما که بخیل نیستیم مبارک باشه ولی خوب راست میگن زشتا خوش شانسن!» جاوید به سمت اتاقش حرکت کرد و حرفی نزد

« ببین اگه خیلی چشات میسوزه برات قرص ضد حساسیت بیارم بخوری؟ »

در اتاق را با گفتن «نه» بست و در سکوت اتاق نفس آه مانندش را رها کرد. ناگهان در با لگد باز شد و فرزاد توی اتاق پرید و چندبار پشت سر هم شیپور زد « دود درو دو دو، جاوید، ناهید عروس شد، دود درو دودو جاوید ناهید عروس شد» جاوید بغض کرده روی تخت نشست و درمانده دستش را روی پیشانی اش گذاشت « برو از اتاق بیرون ببینم»

« دلم نمیخواد اتاق منم هست، از رو تختم بلند شو »

«من الان تو شرایطی ام که به تنهایی احتیاج دارم»

« اگه فکر کردی بخاطر اختلاف سنی بینمون میتونی به من زور بگی باید بگم گه خوردی، نمیرم بیرون »

و دوباره شیپور زد و توی اتاق پرید، جاوید که دید بحث با او بی فایده است بلند شد و از نردبان تخت دو طبقه شان بالا می‌رفت

« این چه طرز صحبت کردنه بی تربیت؟ اینارو تو مهد یادتون میدن؟ فردا میام به مربیت میگم »

بلند، بلند خندید « دروغ میگی»

جاوید درمانده روی تخت دراز کشید و جوابش را نداد.

« مامان اون کارت مشکیه رو بهت داده؟» باز هم جوابی نداد و ناهید را در لباس عروس تصور کرد و با صورت جمع شده دستش را روی چشم هایش گذاشت

« بابا گفت کارت مشکی قشنگ مناسب، آدم عَلا.. عَلاف و بیکاری مثل بچه ماست، یعنی با من بود؟ »

«فرزاد خفه شو خوابم میاد»

چشم هایش را بست و ترجیح داد بخوابد. همیشه در مواقع ناراحتی و عصبانیت خوابیدن جواب بود. در مواقع استرس و اضطراب هم همینطور! کلا در تمامی مواقع خوابیدن جواب میداد و چند ساعتی او را از زندگی و مکافات هایش نجات میداد. صدای زنگ در مانع خوابیدنش شد، غرغرکنان به پهلو سمت چپ چرخید و رو به دیوار داد زد : «فرزاد درو باز کن » صدایی نشنید!

متاسفانه برادر کوچکش داشت از همین حالا شخصیت از زیر کار شانه خالی کن و مسئولیت ناپذیرش را نشان می‌داد. اکثر مواقع شیپور به دست درحال سر و صدا و به هم زدن آرامش بقیه بود و یا از دو پای پدر آویزان میشد و تهدید می‌کرد اگر پول خرید خوراکی ندهد شلوارش را در می آورد، نهایت کمک کردنش به خانواده رفتن به نانوایی یا سوپر مارکت بود که آن هم قبل از انجام هرکاری قول خرید یک چیز خوشمزه از مادر می‌گرفت؛ چیز خوشمزه هم به این معنا نبود که یک خوراکی خوشمزه بخرد و قائله خاتمه پیدا کند. یعنی چیزی بخرد که بعد از خوردنش سیر شود، مهم نیست ده بسته پاستیل باشد یا پنج عدد بستنی، باید سیرش میکرد. با این شرایط سخت و قوانین دیکتاتورانه پدر حاضر بود پسر ته تغاری اش را به خرید نفرستد و مسئولیت خرید های خانه را به پسر ارشد خانواده یعنی جاوید بسپارد .

.:

بی توجه به پدر که همچنان پیشگوشتی به دست مشغول ور رفتن با سیم های داخل کیس کامپیوتر بود و مادر که درحال تماشای سریالش بود به سمت حیاط رفت. در را باز کرد و با دیدن دختر مقنعه گلبهی که فرم آبی رنگ پوشیده بود و کیف مشکی سنگین و نسبتاً بزرگی روی شانه اش بود سلام آرامی کرد.

« بفرمایید کاری داشتید؟»

دختر لبخند زد و صدایش را توی گلو فرستاد و دو دستش را روی هم گذاشت.

با لحن گویندگان تبلیغاتی گفت :« با سلام و عرض ادب خدمت شما همشهری گرامی، من مینا شجاعی نماینده فروش و پخش شرکت لوازم های لوکس وارداتی و کاملا اورجینال هستم»

جاوید بی حوصله خواست حرفی بزند که دختر سریع انگشتش را به نشانه سکوت بالا گرفت

« اجازه بدید لطفا زود قضاوت نکنید» خم ‌شد و از داخل کیفش یک شیء مکعبی شکل شیشه ای بیرون آورد و بالا گرفت

« خوردکن اصل ژاپن، دارای دو تیغه فولادی با روی فایور گلَس، به همراه یک عدد...» دوباره خم شد و با سختی جعبه باریک صورتی رنگی را از داخل کیف بیرون کشید و جعبه را روی خورد کن شیشه ای گذاشت

« بله داشتم میگفتم؛ همراه یک عدد ٱتو موی رایگان که اشانتیون خوردکن های تیغه فولادی و در شیشه ای ماست»

« آخه...»

دوباره انگشتش را به نشانه سکوت بالا گرفت

« پرداختمون هم بسیار راحته، من دستگاه کارتخوان همراهمه میتونید کارت بکشید، نقد هم قبول میکنیم» خم شد تا از داخل کیفش دستگاه کارتخوان را بیرون بیاورد که جاوید سریع گفت : « ببخشید میخواستم بگم...» دختر صدایش از حالت گویندگی خارج شد. فهمید برای او از جاوید مشتری دست به نقد بیرون نمی آید

« خانم توی این خونه نیست؟ بگید بیان بیرون، فقط یه خانم میفهمه که این قیمت ها چقدرخارق العاده و استثنایی ان »

«خواستم بگم هفته پیش یه خوردکن و سشوار از یکی از همکاراتون خریدیم جفتش با یک بار استفاده سوخت!»

دختر با لبخند مطمئنی به کیفش اشاره کرد «قطعات از محصولات ما نبوده، این خورد کن تیغه فولادی و در شیشه ای با بقیه فرق میکنه »

« اتفاقا همین بود تیغه هاش هم تو استفاده اول کند شد. شماره ای هم که برای پشتیبانی و ضمانت داده بودن هرچی تماس گرفتیم کسی برنداشت.

دختر نگاه مجددی به خانه انداخت و با یاد آوری این که قبلا یک بار دیگر هم به اهل آن خانه لوازم برقی فروخته. آهسته سرش را پایین انداخت و ترجیح داد پیش از این که دردسری برایش بوجود بیاید بی سر و صدا محل را ترک کند« آها پس قصد خرید ندارید. خوب دیگه من برم»

« وایستا ببینم، چقدر چهره شما آشناست نکنه خودشی؟ همونی که اون روز اینارو به ما فروخته؟»

« نه بابا، من هنوز یک ماه نیست اومدم تو این کار»

جاوید با چشمای درشت شده از تعجب و یاد آوری چهره فروشنده انگشت اشاره اش را به سمت دختر گرفت « اِه! خودت بودی یادم اومد! »

دختر بدون این که جوابی بدهد سریعا بند کیفش را روی شانه اش انداخت و با قدم های سریع از آنجا دور شد و به سمت خیابان دوید. دستش را برای تاکسی تکان داد و سوار شد.

با نفس های به شمار افتاده در ماشین را بست و نفس عمیقی کشید. دستش را روی سمت چپ سینه اش گذاشت .صدای تپش قلبش را به وضوح حس می‌کرد « هوف، نزدیک بود»

بند کیف سنگین و پر از لوازم تقلبی وارداتی را روی شانه اش انداخت و زیر لب غرغر کرد « ببین برای یک قرون دوهزار باید چه دروغهایی که سرهم نکنم» بعد از رسیدن به مقصد از تاکسی پیاده شد و به سمت محل کارش حرکت کرد، در همین حین تلفن همراهش را از جیبش بیرون آورد و شماره ای گرفت. بلافاصله بعد از یک بوق فرد پشت خط جواب داد، انگار منتظر تماسش بود یا شاید هم روی تلفنش خوابیده بود!

« الو سلام آقا مجتبی خوبید؟ من امروز میام بریم قرار داد رو بنویسیم. همینطور که توافق کردیم دو سوم پول رو نقد میدم باقیش رو هم چک میدم برای ماه دیگه»

بعد تمام شدن مکالمه اش جیغ آرامی کشید و هیجان زده لگدی به سنگ جلوی پایش زد. لگدش انقدر محکم بود که آن پایش هم سر خورد و با پشت روی زمین افتاد. با صورت جمع شده چند ثانیه ای دراز کشیده به آسمان نگاه کرد تا موقعیت را درک کند از شدت درد کمر نمی‌توانست تکان بخورد. بعد از چندین مورد اتفاقات مشابه این مدلی که در زمان ابراز احساس شادی برایش افتاده بود هنوز هم نمیتوانست خوشحالی و هیجانش را به شکل متعارف بروز دهد و خودش را کنترل کند.

دستی به سمتش دراز شد و همزمان چهره ای آشنا جلوی چشمش آمد.

« مینا جون میخوای همینطوری رو زمین دراز به دراز بمونی؟»

سپیده یکی از همکارانش بود که در شرکت باهم کار میکردند. دستش را گرفت و با گفتن آخ از روی زمین بلند شد.

با همان صورت جمع شده از درد مانتو اش را تکاند « خیلی ضایع بود نه؟ اَه همیشه باید موقع خوشحالی اینجوری بخوره تو ذوقم» هردو به سمت شرکت راه افتادند. سپیده زیر چشمی نگاهی به کفش های مینا انداخت « شاید بخاطر کفشاته.

آخه این بی زبون یه چیزی داره به اسم آج اگه خیلی ازش کار بکشی از بین میره. اون موقع فرت، فرت میخوری زمین، پولهارو جمع میکنی که چی بشه؟ در لحظه زندگی کن بابا »

در جواب حرف های سپیده نامحسوس پشت چشم نازک کرد و چیزی نگفت. در لحظه زندگی کردن خوب بود اما نه به قیمت اینکه با قرض کردن پول از بقیه همکارانش آن ها را هم در هزینه های زندگی لحظه ای کذایی اش شریک کند. با یاد آوری پولی که سپیده از او قرض گرفته بود و بعد چندین ماه هنوز موفق به پس گرفتنش نشده بود نگاه حرصی به او انداخت. هربار درخواست پولش را میکرد جواب میشنید: « این ماه دستم خالیه ماه دیگه پس میدم. قول» و همین منوال تا ماه ها ادامه داشت.

از همه این ها گذشته اینکه با چنین سابقه درخشانی بقیه را نصیحت به زندگی در لحظه میکرد حتی از بد حسابیش هم حرص در آورتر بود.

همانطور که راه میرفتند سپیده یک پایش را بالا گرفت و به طرفین چرخاند و کتونی های سفید رنگش را در تمامی زاوایا به نمایش گذاشت :

« اینارو میبینی؟ من چند روز پیش با حقوق یک ماهم خریدمش، برای خودت نخری میخوای برای کی بخری؟»

با شنیدن کلمه حقوق یاد اتفاق مبارک پیش رو و به پایان رسیدن انتظار چند ساله اش افتاد. مدت زیادی بود که مشغول پس انداز برای خرید یک ماشین دست چندم بود و هربار بعد از کامل شدن پولش به مشکل مالی میخورد و این آرزو تحقق پیدا نمیکرد. وقت هایی هم که خبری از مشکل مالی نبود تمام گرانی و تورم های عالم عدل هماهنگ میشد با زمانی که او قصد خرید داشت و دوباره مشکل مالی بوجود می آمد. در هرحال همیشه مشکلات مالی وجود داشت و این بخش انکار نشدنی زندگیش بود. !

با ورود به شرکت، مدیر شرکت را دید که طبق معمول همیشه، با کت و شلوار آبی تیره و دستمال گردن قرمز و کفش هایی که برقش چشم آدم را کور می‌کند وسط سالن ایستاده و کارمند ها را دور خودش جمع کرده است و با فریاد های بلند قصد انگیزه دادن به ‌کارکنان برای فروش بالا را دارد. بی حوصله گوشه ای ایستاده و به صحبت های همراه با داد و فریاد مدیر شرکت گوش کرد

« سخت کوش عزیز، کارمند شرکت پخش کننده لوازم اورجینال و درجه یک وارداتی، نبینم انرژیت کم بشه و فکر کنی نمیتونی ، تو اونی هستی که بهش فکر میکنی، تو لایق ثروتی هر روز صبح برو جلوی آینه ده بار اینو با خودت تکرار کن."من لایق ثروتم، من لایق ثروتم" یک آقای بیست و چهار ساله با همین شغلی که شما دارید و جایگاهی که الان درش ایستادید و تنها با یک خورد کن تیغه فولادیِ در شیشه ای شروع کرد و الان به جایی رسیده که پاشو رو پاش انداخته و داره پول پارو میکنه ، میدونید چرا؟ چون راهکار پولسازی رو یاد گرفته چون باور داره لایقه ثروته. و الان یه شرکت مستقل واردات خوردن کن تیغه فولادی و در شیشه ای داره، اون تونسته چرا شما نتونید؟ هان؟»

همه کارکنانی که دورش ایستاده بودند با نگاه مصمم فریاد زدند : « ما لایق ثروتیم» مدیر اخم کرد و مشتش را بالا گرفت « اینه. شما نماینده های فروش، کسانی هستید که اگه بخواید بازار تو مشتتونه، اصلا بدون شما یک پای بازار لنگِ » همه محکم دست زدند و باهم شعار دادند : « ما لایق ثروتیم.» و بعد زن و مرد کیف های مشکی خود را روی شانه هایشان انداختند و به امید فروش بیشتر از شرکت خارج شدند.

دست به سینه گوشه ای ایستاد و به جعبه های سبزی خوردکن چیده شده کنار دیوار مرکزی سالن شرکت نگاه کرد. در ذهنش مشغول حساب کردن این بود که چند عدد دیگر از این جعبه ها را بفروشد پول مورد نیاز برای راه اندازی یک کار مستقل جور می‌شود و دیگر احتیاجی به آمدن به این شرکت و گوش دادن صحبت های صد من یک غاز مثلا انگیزشی مدیر شرکت ندارد؟ که کسی اسمش را صدا زد :

« مینا»

به سمت صدا چرخید و با دیدن خانم صبوری منشی شرکت که با فاصله نسبتا زیادی از او ایستاده بود و منتظر نگاهش میکرد جواب داد:

« الان میام»

آثار درد افتادنش روی زمین موقع راه رفتن خودش را نشان می‌داد و کمر و پایش تیر می‌کشید. خودش را به صبوری رساند

« چیشده؟ خانم صبوری»

اوضاعش خیلی خوب به نظر نمی آمد با رنگ و روی پریده و پیشانی عرق کرده دستش را روی میز مقابلش گذاشت « مدیر قهوه میخواد میشه براش ببری؟ حالم یکم خوب نیست»

« آره میبرم. مطمئنی حالت فقط یکم خوب نیست؟!»

« نه خوبم. تا قهوه رو ببری و برگردی بهتر میشم»

با تردید سری خم کرد « باشه. پس یکم بشین حالت بهتر بشه»

به سمت آبدارخانه رفت و مشغول آماده کردن قهوه برای مدیر شد . تکه ای بیسکویت از داخل جعبه روی کابینت برداشت و توی دهانش گذاشت و فنجان حاوی قهوه را با احتیاط داخل سینی گذاشت و به سمت اتاق حرکت کرد، پشت در ایستاد و بیسکوئیت باقی مانده توی دهانش را تند، تند جوید و سینی قهوه را به دست چپش انتقال داد و با دست راست مقنعه اش را تکان داد تا تکه های احتمالی بیسکوئیت خورد شده روی مقنعه اش از بین برود.

صاف ایستاد و بعد از در زدن وارد اتاق شد و به مدیر سلام کرد. مدیر در جواب لبخند دندان نمایی زد و همین باعث شد باقی مانده شکلات روی دو دندان لمینت شده جلویی اش نمایان شود.« ممنون خانم شجاعی»

قهوه را روی میز گذاشت و همینکه به سمت در چرخید و خواست برود با صدای مدیر متوقف شد

« ببخشید خانم شجاعی یه کار کوچیک باهاتون داشتم»

« بله جناب مدیر؟»

« میخوام نظرتون رو به عنوان یک خانم راجب یک مسئله مهم بدونم... هرچند خجالت هم میکشم ولی چاره ای ندارم »

زیر چشمی به جعبه قرمز رنگ داخل دست مدیر نگاه کرد و با چشم های درشت شده لبش را به دندان گرفت صدایی از درونش فریاد میزد:

« آره، آررره اینِ خودشه، من می‌دونستم مدیر شرکت از من خوشش میاد. پس بالاخره میخواد اعتراف کنه، ولی آخه حلقه یکم زیاده روی نيست؟ » لبه مقنعه اش را مرتب کرد و با خجالت سرش را پایین انداخت

« بفرمایید » مدیر آهسته جعبه قرمز رنگ را بالا گرفت و در جعبه را روبه مینا باز کرد

« تو انقدر زیبایی که من گاهی به واقعی بودنت شک میکنم، میشه هر روز عمرمو با نگاه به زیبایی های تو بگذرونم؟ میشه با من ازدواج کنی؟ »

مینا ناباورانه، درحالی که نفس در سینه اش حبس شده بود به انگشتر گران قیمت درخشان داخل جعبه نگاه کرد و با زبان بند آمده دهانش را باز کرد

« آره میشـ...» که مدیر کلافه از روی صندلیش بلند شد

« نه، نه این بده... شما هم موافقی؟ بزار یه طور دیگه بگم» صدایش را صاف کرد و با چشم هایی سرشار از عشق به او خیره شد «‌ سپیده خانم من خیلی شمارو دوست دارم، بیاید باهم ازدواج کنیم.»

همیشه میدانست سر انجام تمام این ناملایمت های روزگار مردی سوار بر اسب سفید منتظرش ایستاده و با لبخند برای اش دست تکان می دهد. البته ظاهرا در اینجا اسب سفید استعاره از دندان های سفید لمینت شده مدیر شرکت بود که اهمیت چندانی ندارد. سرش را بالا گرفت و اشک جمع شده توی چشم هایش را با نوک انگشتانش پاک کرد.

« نه همون جمله اولی بهتر بود، ببخشید من احساساتی شدم.... وایستا ببینم گفتید سپیده؟! »

« واقعا؟ خداروشکر خیلی تمرین کرده بودم، انگشتر چی؟ قشنگه؟»

« گفتید سپیده؟ یعنی این انگشتر و خواستگاری برای سپیده است؟»

« آره، لطفا بین خودمون بمونه، برای همین خواستم نظرتون رو بپرسم، سپیده خانم بیرونند؟ »

.:

با دهان باز و نگاه مات برده صدای نامفهومی از حنجره اش به نشانه بله تولید کرد و آهسته از اتاق خارج شد. اصولاً آدم زیاد احساساتی نبود اما این اولین بار بود که شکست را با تمام وجودش حس می‌کرد. شکست نه از روی عشق. از اینکه برای اولین بار در این بیست و پنج سال زندگی فاکتور های مورد نیاز برای همسر آینده اش را زیر پا گذاشته بود و با یک سوء تفاهم مسخره از مدیر دندان لمینتی و کچل شرکت که بخاطر صدای فریاد های انگیزشی بلند هر روزش قصد رها کردن این شغل را داشت توقع خاستگاری و ازدواج داشت!

در میان همین افکار بود که منشی شرکت خانم صبوری با همان حال بد و رنگ و روی پریده به سمتش آمد « مینا جون ببخشید فکر کنم من واقعا حالم بده، میشه لطف کنی برای من یه آژانس...» هنوز حرفش کامل نشده بود که ناگهان چشم هایش سیاهی رفت و با صدای بدی دراز به دراز روی زمین افتاد! از صدای بلند افتادنش روی زمین مدیر شرکت ترسیده از اتاق خارج شد و با دیدن منشی که غش کرده بود و بقیه کارمند ها که دورش جمع شده بودند خیالش راحت شد و نفسش را آسوده رها کرد

« وای فکر کردم زبونم لال یکی از خوردکن ها رو شکستید»

مینا دست صبوری را گرفت و به کمک سپیده بلندش کردند.

« باید ببریمش بیمارستان، کسی اینجا ماشین داره؟» مدیر عامل انگشت کوچکش را توی گوشش فرو برد و تابی داد « چرا زنگ نمیزنید آمبولانس؟» خانم صبوری با صورت جمع شده کمی لای پلکش را باز کرد و بی حال گفت « نه، نه بچه ها من خوبم» سپیده هول شده به مدیر نگاه کرد « شما نمیخواید کاری کنید؟» مدیر دستپاچه صاف ایستاد « بله؟ چه کاری از من برمیاد؟ امر کنید»

« حالشو نمیبینید؟ یه کاری کنید»

مدیر با یاد آوری جلسه مهم پیش رو هول شده تر از قبل سریعا دستش را داخل جیب شلوارش برد و سویچ ماشینش را بیرون آورد و به سمت سپیده گرفت : « بفرمایید سپیده خانم» سپیده سویچ را گرفت و سه نفری به سمت پارکینگ رفتند. این درحالی بود که مدیر با نگرانی چند قدمی پشت سرشان حرکت کرد و گفت : « مراقب باشید» منظورش از گفتن جمله مراقب باشید آن ها نبود! ماشینش بود!

نزدیک ماشین که رسیدند سپیده سویچ را به مینا داد « تو بشین پشت فرمون»

« چرا من؟»

«بابا من گواهینامه ندارم برای اینکه ضایع بازی نشه سویچو گرفتم ، زود باش بشین بریم حالش بده»

مینا نگاهی به ماشین مدل بالای مدیر شرکت انداخت. خانم صبوری یک دستش روی شانه او بود و دست دیگرش روی شانه سپیده و تقریبا بی هوش شده بود.