رمان که روزی دل خسته خواهد شد به قلم سحربانو 69

ژانر : #عاشقانه #جنایی

خلاصه :

قصه از اون‌جایی شروع میشه که بهمن یه دل نه صددل عاشق میشه و میره خواستگاری تک دختر پیر و معتمد شهر کوچیک قصه‌ی ما. حاج‌اسدالله هم که مرد مهربون و بی‌ادعایی بوده، قبول می‌کنه و اون دوتا شیرینی‌خورده‌ی هم میشن؛ ولی مشکل از اون‌جا شروع میشه که حاجی نمی‌دونه بهمن یه راز بزرگ رو از اون‌ها مخفی کرده.

شخصیت های اصلی:

دیار فخار

محمد منتظم

بهمن شرف

به امید دیدار مجدد...

«فصل اول»

- خب نگفتی باباجون، نظرت چیه؟

سرم رو پایین انداختم و با انگشت دنباله‌ی موهام رو به بازی گرفتم.

- سخته تو هم بری بعد از عطیه. مامانت که نیست، تو هم که از این خونه بری این‌جا دیگه صفایی نداره؛ ولی آخرش که چی؟ دختر امانته دست پدر و مادرش. قسمت که در خونه‌ی آدم رو بزنه نمی‌تونی دست به سرش کنی.

خیره به گل‌های قالی و با صدای گرفته ادامه داد:

- می‌دونم عطیه هم راضیه.

بغض نبودِ مامان و دل گرفته‌ی حاج‌بابا فرصت شادبودن رو تو این لحظه به من نمی‌داد، به جاش پر بودم از ترس و نگرانی از فردا و فرداها.

- پسر بدی نیست. دادم بچه‌های مسجد راجع بهش تحقیق کردن. حرف بدی پشت سرش نیست. همه از خوبی و پشتکار و تلاشش گفتن؛ مخصوصا اینکه اون هم تنهاست و پدر و مادر و پشتوانه‌ای نداشته. وضع مالیش خوبه. قد و قامتش هم که خودت دیدی، می‌دونم دخترا بیشتر دل به این چیزا می‌بندن. جمال خوبی هم داره، فقط می‌مونه دین و ایمونش که کمی نگرانم کرده. چیز بدی ازش ندیدم و نشنیدم؛ ولی خب شناخت زیادی هم ازش نداریم.

تو چشم‌های حاج‌بابا پر از نگرانی واسه تک دختر و تک فرزندش بود. طبیعیه؛ پدر بود و می‌خواست دخترش رو به کسی بسپاره که نمی‌شناستش. به مرد تازه از راه رسیده‌ای که از قرار معلوم داشت خودش رو تو دل حاج اسدا... فخار، پیر و معتمد محل جا می‌کرد.

نمی‌دونم اصلا این مرد از کجا پیداش شده؛ ولی هرچی که هست، انگار جای پاهاش رو واسه ورود به این خانواده خوب سفت کرده.

بابا: خب دخترم نگفتی، چی بهش بگم؟

خودم همین‌جوری خجالتی بودم و الان هم که این جریان خواستگاری و ازدواج، مطمئنم که لپ‌هام گل انداختند.

- من...خب من بابا...آخه چی بگم؟

حاج‌بابا خندید و گفت:

- زندگیته باباجون، تو باید واسه‌ش تصمیم بگیری. قرارمون اینکه من فقط تو این مسیر راهنماییت کنم. ببینم...اصلا ازش خوشت اومده؟

دروغ چرا، به خودم که نمی‌تونستم دروغ بگم. تیپ و قیافه‌ش عالی بود؛ چیزی که می‌خواستم. قدبلند و خوش‌لباس و البته خوش‌چهره. درسته سلیقه‌ی من مرد بور نبود؛ ولی این یکی واقعا به دل می‌نشست و البته اینکه خیلی هم بور نبود.

نمی‌دونم چرا با این همه صفات خوبش باز هم دلنگرونم.

بابا: بگم بیاد؟

***

گره روسریم رو سفت کردم و چادر حریر و نازکم رو روی سرم کشیدم. تو آینه به خودم خیره شدم. یعنی واقعا امشب و این مجلس شبِ بخت منه؟ قراره من یه عمر با این مرد باشم؟ قراره بشه پدر بچه‌ی من؟ چه‌قدر تصورش هم خجالت‌آوره!

زبونم رو روی لبم کشیدم و دوتا نفس عمیق کشیدم.

صدای طاهره‌خانم، همسایه دیوار به دیوارمون و دوست صمیمی مامانم اومد که داشت من رو صدا می‌کرد. تو مجلس امشب به‌جز من و بابا، طاهره‌خانم و شوهرش، حاج حسین، هم بودند و البته آقای داماد که خودش تنها اومده؛ یعنی واقعا هیچ‌کس رو نداشت که واسه‌ش پا پیش بذاره؟ خب درسته که ما هم فامیل درست و درمونی نداریم؛ ولی خب حداقل یه همسایه داشتیم، البته شنیدم یه عمه‌ی پیر داره که اومده با حاج‌بابا صحبت کرده.

سینی شربت رو تو دستم گرفتم و با بسم‌ا... زیر لبی وارد سالن کوچیک خونه‌مون شدم. سلام کردم و جوابم رو دادند. به همه تعارف کردم و بهش رسیدم؛ به کسی که احتمالا از امشب نزدیک‌ترین کس به من می‌شد.

تعللش واسه برداشتن لیوان رو که حس کردم، نگاهم به یه جفت چشم عسلی زل‌زده و خیره دوخته شد. نگاهش آروم بود؛ ولی پر از حرف. صورت مردونه و خوش آب و رنگی داشت و من یه لحظه حس کردم دلم بی‌تاب شد.

کنار طاهره خانم نشستم. حاج حسین شروع به صحبت کرد. سرم پایین بود و فقط پاهای کشیده و پوشیده در شلوار طوسیش رو می‌دیدم. با سقلمه‌ی طاهره‌خانم به خودم اومدم. حاج‌بابا که فهمید حواسم پی حرفاشون نبوده، با لبخند کمرنگی گفت:

- نظر ما اینه که شما دوتا فعلا شیرینی‌خورده‌ی هم بشید. هم اینکه خیال آقا بهمن راحت باشه که دیگه خواستگاری در این خونه رو نمی‌زنه، هم اینکه دوتا جوون بیشتر با هم و روحیات هم آشنا بشن.

اومدم حرفی بزنم که بهمن گفت:

- حاجی شرمنده، گستاخی نباشه؛ ولی خب نظر من اینه که عقد صورت بگیره بهتره. من که از حرف و قولم برنمی‌گردم، مطمئنم دیارخانم هم از من راضی می‌مونه.

بابا: این یه رسمه جوون. عجله نکن، تو که تازه سی‌سالته و دیار هم فعلا 23 ساله‌ست. وقت واسه همه چی هست.

بهمن ساکت شد و چیزی نگفت.

حاج حسین با لبخند پدرانه‌ای نگام کرد و گفت:

- خب دیارخانم...ما همه منتظر جواب شماییم.

- هرچی حاج‌بابا بگن نظر منم هست.

طاهره‌خانم خوشحال بود، امشب جای‌ مامان رو واسه‌م‌ پر کرده بود.

- پس مبارکه به‌سلامتی، دیارجان عزیزم شیرینی تعارف کن.

بالاخره این شب طولانی و نفس‌گیر تموم شد.

من با یه انگشتر سنگین و پر از نگین و یک صیغه محرمیت یک ماهه، نامزد رسمی و شرعی بهمن راد شدم. حالا من، دیار فخار، متعلق به او بودم و او هم به من. منِ همیشه نگران و چشم‌انتظار آینده‌ای که همه زیبایی‌ها و شادی‌های زندگی رو در او می‌دیدم.

***

با استرس به شماره‌ی روی گوشی نگاه می‌کردم. درسته ناشناس بود؛ ولی مطمئن بودم که بهمنه. همون دو شب پیش توی خونه کارتش رو بهم داده بود. تو این دو روز چشمم به این اعداد و ارقام بود و خیالم پی خودش و آینده‌ام.

گاهی هم وسوسه می‌شدم بهش زنگ بزنم؛ ولی این رو می‌دونستم که فعلا باید منتظر بمونم.

اگر مشتاق بودم باهاش حرف بزنم، نه از سر ذوق و شوق دخترونه بود و نه کنجکاوی؛ من دلم شناخت بیشتر و اطمینان قلبی می‌خواست که این دل بی‌قرار رو آرومش کنم.

دیگه داشت قطع می‌شد که دکمه‌ی سبز رو زدم و روی گوشم گذاشتمش.

- دیگه داشتم ناامید می‌شدم.

- سلام.

- سلام خانم خانما.

جوابی ندادم.

- خوبی دیارخانم؟

- بله ممنون.

-چرا تیکه تیکه حرف می‌زنی؟ از من خجالت می‌کشی؟

- نه نه..من فقط..خب یه‌کم..

صدای شلیک خنده‌ی بلندش تو گوشم پیچید.

- ای من قربون اون شرم و حیات. دیار نمی‌دونی الان چه حالیم، نمی‌دونی وقتی با عشقم حرف می‌زنم و اونم واسه‌م سرخ و سفید میشه یعنی چی.

دلم گومب‌گومب به در و دیوار می‌کوبید. منم ندید بدید. منی که تا الان نگذاشته بودم هیچ جنس مخالفی بهم نزدیک بشه و در گوشم زمزمه‌های عاشقانه بخونه، خب طبیعی بود که الان با این حرف‌ها داشتم قالب تهی می‌کردم.

- شما من رو قبلا دیده بودین؟

- کدوممون؟

- بله؟

-دخترجون من یه نفرم. شما نه...تو، بهمن. با من راحت باش، این مدلی خوشم نمیاد.

- بله، چشم.

- چشمت بی‌بلا. بله، قبلا دیده بودمت.

نفس عمیقی کشید و گفت:

- دیده بودمت که دلم به این راحتی از دستم سر خورد و در رفت.

دوست داشتم بدونم من رو از کجا می‌شناسه.

بهمن: دم در دانشگاهتون داشتی سوار تاکسی می‌شدی، یه دخترِ گل‌فروش اومد پیشت و بهت اصرار کرد ازش گل بخری. تو هم خریدی..یه دسته نرگس. چشمات رو بستی و بو کشیدی و صورتت گم شد لابه‌لای گلا. چشم که باز کردی، انگار حس کردم قلبم داره از حرکت وامیسته. چشمای سیاهت مستقیم نشست رو قلبم و دیگه نفهمیدم چی شد...تموم!

لبخندم عمق گرفت. حس خوبِ دوست داشته شدن به دلم نشسته بود. خواستگار کم نداشتم؛ اتفاقا از سن کم خواستگار داشتم. پیشنهاد دوستی هم داشتم. پیشنهاد ازدواج از طرف استادای دانشگاهمون هم داشتم؛ ولی خب...تا حالا هیچ‌وقت حرف از احساسات نشده بود. در واقع تا الان کسی عاشقم نشده بود. یکی که با این لحن خسته و خش‌دار بهم بگه چشم‌هام می‌تونه بی‌قرارش کنه.

- هستی دیارخانم؟

- بله، هستم.

بهمن: بیشتر بهم زنگ بزن، دوست دارم هر ثانیه صدات رو بشنوم.

***

بابا تازه از مسجد و نماز ظهر برگشته بود که من چادر به سر جلو رفتم و با لبخند گفتم:

- قبول باشه حاج‌بابا.

دست‌هاش رو از شیر کنار حوض آبی خونه شست و گفت:

- قبول حق دختر حاجی.

نگاهش به منِ آماده‌ی بیرون‌رفتن که افتاد، گفت:

- جایی میری بابا؟

خجالت‌زده سرم رو پایین انداختم:

- اگر اجازه بدین، آقا بهمن داره میاد دنبالم که بریم واسه خرید حلقه.

نگاهش و چشم‌هاش چراغونی بود؛ چون برق چشم‌های من رو می‌دید.

- مبارک باشه باباجون. برید به سلامت. فقط شب زود بیا خونه، تو در و همسایه خوبیت نداره.

چرا؟ مگه ما با هم نامزد نبودیم؟ مگه محرم نبودیم؟

حرف نگاهم رو خوند و گفت:

- درسته نامزدید و حلال همدیگه؛ ولی در و همسایه و بقال و آدمای محل که از زیر و بم ما خبر ندارن.

- بله، چشم.

بابا خیالش از این عقد موقت راحت نبود و من این رو درک می‌کردم.

- زود میام بابا. چای تازه‌دم روی سماوره، نهار هم روی گاز. غروب نشده خونه‌ام.

- پول کافی باهات هست دخترم؟

لبخند زدم و گفتم:

- بله، خیالتون راحت.

بهمن تو ماشین نقره‌ای رنگ شاسی‌بلندش نشسته بود و با گوشیش حرف می‌زد. در رو که بستم، تماسش رو قطع کرد و با لبخند به سمت من برگشت.

- سلام.

- سلام عزیز دلم، خوبی؟

- ممنون.

- دیار ما یک هفته‌ای هست که نامزدیم و من تو این یک هفته هروقت تو رو دیدم سرت پایین بود و داشتی رنگ عوض می‌کردی. میشه یه‌کم نگاهم کنی؟

بی‌هوا سرم رو بالا آوردم و تو چشم‌هاش زل زدم. هیچی نگفت، فقط نگاهم کرد؛ طولانی و پر از محبت. سرش رو برگردوند و به روبرو خیره شد. آه عمیقی کشید.

- چشمات رو که می‌بینم هوایی میشه دلم.

آب دهنم رو قورت دادم و سرم رو پایین انداختم.

صداش از کنار گوشم اومد؛ خسته و کلافه:

- دیار؟

این‌بار نگاهش کردم. نگاه مهربون و همراه با لبخندش تو صورتم نشست.

- کجا بریم عزیزم؟

- قرار بود که...

بهمن: قرار رو ولش کن، می‌خوام ببرمت یه جای توپ.

به جای خرید حلقه یه جایی پر از تپه‌های چمنی نشسته بودیم. بالا و پایینی‌هایی که پر از سرسبزی و حس زندگی بود؛ پر از درختای پرثمر و تنومند و سرافراز.

زیر سایه‌ی یکی از درختا نشسته بودیم. بهمن پاهاش رو کشید و به تنه‌ی درخت تکیه داد، من هم آروم کنارش نشستم.

چند لحظه به سکوت گذشت که دستش دور گردنم حلقه شد و من رو به سمت خودش کشید. سرش رو به سرم چسبوند و هیچ نگفت؛ فقط سکوت و سکوت. من هم حس خوبی داشتم؛ حسی که تا الان تجربه‌ش نکرده بودم.

- وقتی واسه اولین‌بار دیدمت، زمان و مکان از دستم در رفت. همه‌ی صداها تو گوشم قطع شدن. همه چی محو شد و فقط تو بودی. به خودم که اومدم نبودی. کل دانشگاه رو دنبالت گشتم. یک هفته تمام اون‌قدر رفتم و اومدم تا بالاخره یه روز جلوی کتابخونه بین جمع دوستات پیدات کردم.

با لبخند مهربونی بهم زل زد:

- خیلی فکر کردم، خیلی سبک سنگین کردم، دو دوتا چهارتا کردم ببینم می‌تونم یا نه.

خندید و گفت:

- آخه من مال این حرفا نبودم، زن و عشق و ازدواج و خانواده؛ ولی از اون روزی که دیدمت کلا نظرم نسبت به همه‌چیز عوض شد.

به گوشه‌ی شالم کنار صورتم دست کشید. پشت دستش رو روی گونه‌م کشید.

قلبم از خجالت در حال کندن بود و گونه‌هام سرخ و پُرحرارت.

با لحن کلافه و آرومی گفت:

- فکر بی من بودن رو دیگه نکن دیار، هیچ فکری بی من نکن. هیچ‌وقت از دستت نمیدم، مطمئن باش.

لحن خسته و عاشق‌گونه‌اش قشنگ بود؛ واسه من پر از حس‌های مختلف بود. انگار من داشتم به همین لحن و همین حرف‌ها دل می‌سپردم.

***

- سلام عروس‌خانم.

- سلام پیمان، خوبی؟ کجایی تو؟

- کجا می‌خوای باشم، خدمت مقدس سربازی.

ناامید گوشی رو جابه‌جا کردم.

- پس کی می‌خوای بیای؟ خسته شدم دیگه.

-واسه چی خسته شدی عروسک؟ پس اون داماد گردن‌کلفت چی کاره‌ست؟

- چی کار اون دارم، من دلم واسه تو تنگ شده.

حرفی نزد، حرفی نزدم.

- دوسش داری دیار؟

- نمی‌دونم.

- یعنی چی؟

-خب می‌دونی...خیلی خوبه که یه نفر تا این اندازه دوستت داشه باشه. می‌دونی چیه پیمان، از حرفا و حرکاتش معلومه که واقعا دوستم داره؛ مثلا سر خرید حلقه نمی‌دونی چی کار کرد، من یه رینگ تک نگین ساده برداشتم؛ ولی نذاشت، یه حلقه‌ی سنگین و پُرنگین تمام برلیان و پشت حلقه جداگانه برداشت. فکر می‌کنی حلقه تنهاش چه‌قدر شد؟ چهارده میلیون.

- خب پس زورگو هم هست انگار.

بادم خوابید.

- آره متاسفانه؛ ولی خب نظرش اینه که ارزش تو واسه‌م خیلی زیاده. میگه می‌خوام سرتا پات رو طلا بگیرم.

پیمان: اینکه خوبه.

- آره خوبه؛ ولی خب من آدم پولکی نیستم که این چیزا خوشحالم کنه؛ ولی در کل نیت کارش رو دوست داشتم.

- ولی سوال من یه چیز دیگه بود.

- اا..چی پرسیدی مگه؟

پیمان خندید و گفت:

- قربون این خنگ‌بازیات. آخه تو رو چه به شوهرکردن؟

- هی هی..تو روت خندیدم باز.

- خیلی خب، نگفتی حالا؟

- آخه حرفایی می‌زنیا، خب نمیشه که آدم دو روزه عاشق بشه.

- عشق رو نگفتم، میگم دوسش داری؟ می‌خوایش؟

با خجالت گفتم:

- حس می‌کنم داره خودش رو تو دلم جا می‌کنه. اخلاقاش جالبن. یه دم عاشقه و دلخسته، یه دم مهربون و خوب و پُرهیجان؛ یه جورایی باحاله.

- خوشحالم برات دیار.

- کی میای؟

پیمان: احتمالا دو هفته دیگه.

- نمیشه زودتر بیای؟

- دیار...دختر قشنگم؟

- بهونه نمی‌گیرم پیمان؛ ولی خب می‌خواستم باهات حرف بزنم. راستش یه مسئله‌ای هست که...

- خب بگو.. چی شده؟

-ولش کن، اومدی راجع بهش حرف می‌زنیم.

- بگو گفتم دیار. چیزی شده؟

- خب...راستش...

پیمان: مرتیکه چیز بی‌شرفی که ازت نخواسته؟

- اِوا خاک به سرم! نه پیمان این حرفا چیه؟

- خب پس چه مرگته، بنال دیگه!

- بهم گفته بعد از عقد چادرم رو از سرم بردارم. "هنوزم خودم با یادآوری حرفی که بهم زد حس بدی بهم دست میده.

«با همدیگه تازه از خرید برگشته بودیم و توی یه رستوران شیک و دنج نشسته بودیم. دست‌هاش رو شسته بود و آستین‌هاش بالا بود و داشت کنارم می‌نشست و من با لبخند بهش زل زده بودم. نگاهم رو غافلگیر کرد و من خجالت‌زده سرم رو پایین انداختم. دستش رو روی دستم گذاشت و آروم انگشت‌های دستم رو نوازش کرد. حس خوبی داشتم و حالم خوب بود، اون هم انگار راضی بود که من دیگه مثل قبل از حضورش و رفتاراش معذب نیستم.

بی‌مقدمه گفت:

- دوست داری بعد از عقد چادرت رو برداری؟

با تعجب گفتم:

- چی؟!

- واقعا نفهمیدی چی گفتم؟

- چرا؛ ولی منظورت رو از این حرف نفهمیدم.

خودش رو جلو کشید، تو چشم‌هام زل زد. صداش بم بود. یه اعتراف، این مرد صدای جذابی داشت؛ یه تن خسته و مردونه. دوست داشتم ساعت‌ها واسه‌م حرف بزنه و من گوش بدم.

- درسته از روز اولی که دیدمت عاشقت شدم. درسته که تو تنها دختری هستی که واقعا بهش علاقه دارم؛ ولی من عاشق خودت شدم نه این چادر روی سرت. من نمی‌خوام شعار بدم و بگم عاشق نجابتت شدم. من این رو مطمئنم که تو دختر نجیب و اصیل‌زاده‌ای هستی؛ ولی واسه‌م سخته وقتی کنارمی با این یه تیکه پارچه باشی. ببین، من دوست دارم فقط مال من باشی و فقط با من باشی؛ ولی نه اینکه خودت رو حبس کنی تو این مشکی دلگیر.

به صداش حرارت داد و گفت:

- می‌خوام به همه نشون بدم که چه‌قدر خوش‌شانس بودم و چه زن زیبایی دارم.»

یاد حرف‌هاش که میفتم تنم می‌لرزه. می‌لرزم از نگرانی حاج بابا، چیزی که ازش می‌ترسید؛ دین و ایمونش.

بهمن فقط از من می‌خواست که با اون باشم؛ یعنی همزمان با یه نفر دیگه نباشم. شرمم میاد حتی بهش فکر کنم. اون سطح فکرش با من اصلا توی یک خط نبود.

وقتی اخم و تخم من رو دید، خیلی سعی کرد آرومم کنه و حرفش رو توجیه کنه و دلم رو به‌دست بیاره؛ ولی من واقعا نمی‌تونستم با این موضوع کنار بیام. اینکه من و همسر آینده‌م با هم از لحاظ عقیدتی اصلا یکسان نبودیم و این یعنی صددرصد در آینده دچار مشکل می‌شدیم.

سعی کردم پیمان رو آروم کنم و بهش بفهمونم که فعلا اوضاع آرومه. اون هم بهم قول داد که قبل از عقد رسمی خودش رو می‌رسونه و ته توی قضیه رو در میاره.

پیمان پسردایی من بود و البته برادر شیری و رضاعی من. من از دار دنیا یه عمه‌ی پیر داشتم که دوسال پیش فوت کرده بود و چون بچه‌دار نمی‌شد، شوهرش در جوانی طلاقش داده بود و یه دایی که قبل از اینکه پیمان به دنیا بیاد شهید شده بود و زنش دوسال بعد با یه بازاری ازدواج کرده بود و پیمان اکثر اوقات پیش ما بود. دوسال از من بزرگتر بود و من واقعا دوستش داشتم. پیمان نه تنها پسردایی و داداش من بود، بلکه تنها همدم و همراز و رفیق من هم حساب می‌شد.

***

حوصله‌م حسابی سر رفته بود. با ترانه، دوست صمیمیم تو دانشگاه، راجع به نامزدیم حرف زده بودم. کلی سوال‌پیچم کرد. چیزایی پرسید که من خودم هم هنوز جوابی براشون نداشتم. یکیش شغل بهمن بود. فقط می‌دونستم یه پمپ بنزین بزرگ داره. شهر ما خیلی بزرگ نیست و این پمپ بنزینی رو همه می‌شناختند. قبلا محل کارش رو دیده بودم، شبانه‌روزی بود.

دلم واسه‌ش تنگ شده بود و دوست داشتم محل کارش رو از نزدیک ببینم و بیشتر سر در بیارم.

می‌خواستم برم اون‌جا و بیشتر با هم حرف بزنیم. خیلی فکر کرده بودم. به‌نظرم قبل از عقد رسمی باید راجع به این موضوع به توافق می‌رسیدیم. چادرم اعتقاد من بود، محال بود اجازه بدم کسی پا روی اعتقاداتم بذاره.

مانتو صورتی و شلوار جین و شال سورمه‌ای. چادر خوش‌عطرم رو روی سرم کشیدم و کالج‌های عروسکی سورمه‌ای هم پوشیدم. واسه بابا پیغام گذاشتم که پیش بهمن هستم.

یه تاکسی گرفتم و رفتم پمپ بنزین. اصلا نمی‌دونستم که الان این‌جاست یا نه، کاشکی قبلش باهاش هماهنگ می‌کردم؛ ولی خب تو دلم می‌خواستم که غافلگیرش کنم.

به قسمت مدیریت رفتم. خیلی جای بزرگ و شیکی بود. یکی از کارکنان اون‌جا راه رو نشونم داد. تو اتاق منتظرش نشستم. پس چرا نمی‌اومد؟

خواستم بهش زنگ بزنم که در باز شد و تلفن به‌دست داخل اومد.

- حالا سر قرار با هم به توافق می‌رسیم. ببین من که...

چشمش که به من خورد، یه لحظه رنگش پرید. تماس رو قطع کرد و در رو پشت سرش بست و اومد روبروم.

-تو این‌جا چی کار می‌کنی؟

- سلام. خوشحال نشدی اومدم؟ دوست داشتم محل کارت رو ببینم.

نگاهی به دور تا دور اتاق انداختم.

- این‌جا اتاق توئه بهمن؟

به سمت همون در پشتی که بهمن ازش وارد شده بود رفتم.

- اون‌جا هنوز اتاق هست؟ چه خبره، واسه یه پمپ بنزین خیلی بزرگ نیست؟

دستم به دستگیره نرسیده، دستش رو پشت کمرم گذاشت و من رو به سمت خودش کشید.

- چرا بهم نگفتی میای؟

- گفتم که...خواستم سورپرایزت کنم.

همچنان جدی تو چشم‌هام زل زده بود.

- خب فکر کردم خوشحال میشی، مثل اینکه اشتباه می‌کردم. من فقط...

- هی هی، نبینم بغض کردیا!

آب دهنم رو قورت دادم که بغضم پایین بره.

گونه‌م رو نوازش کرد و گفت:

- معذرت می‌خوام عزیزم، انتظار دیدنت رو این‌جا نداشتم.

- نباید بی‌خبر می‌اومدم.

- آره، نباید بی‌خبر می‌اومدی. دوست ندارم بیای محل کارم.

- چرا؟

- دلیل خاصی نداره، دوست ندارم تو رو قاتی شغلم کنم.

به سمت میزش رفت، لپ‌تاپش رو خاموش کرد و وسایلش رو جمع کرد.

نگاهی به همون در انداختم و گفتم:

- نمی‌خوام مزاحمت بشم، به کارات برس. فقط می‌خواستم باهات حرف بزنم.

-حرف می‌زنیم؛ ولی این‌جا نه.

- مگه مشکلش چیه این‌جا؟

تو چشم‌هام زل زد و گفت:

- تو امروز یه چیزیت هست، درسته؟

-من فقط می‌خواستم با محیط کارت آشنا شم، همین.

دست‌هاش رو از هم باز کرد.

- آشنا شدی دیگه دیار، کافیه عزیزم.

سوئیچ و کیف و عینکش رو برداشت و گفت:

- بریم.

به سمت در خروجی رفت؛ ولی من تکون نخوردم. به سمت من برگشت. نفسش رو فوت کرد بیرون و لابه‌لای موهاش دست کشید؛ کاملا واضح بود که از چیزی کلافه و عصبیه.

نزدیکتر اومد و گفت:

- دیار باور کن امروز خسته‌م، حوصله‌ی بحث و توضیح الکی ندارم. باشه عزیزم؟ میشه درک کنی؟

به چشم‌های عسلیش خیره شدم. اون دلشوره و نگرانی دوباره ته دلم رو لرزوند. چرا چشم‌هاش این‌قدر پریشونه؟ چرا شفاف نیست؟

سرم رو آروم تکون دادم.

- باشه بریم.

من رو تو یه کافی‌شاپ برد؛ یه جای دنج و خلوت و نسبتا تاریک. کلا چهاردونه آدم بیشتر اون‌جا نبود. همیشه همچین جاهایی رو واسه تنهایی‌هامون انتخاب می‌کرد.

سفارش قهوه داد و البته بستنی شکلاتی واسه من.

- راجع به چی می‌خواستی باهام حرف بزنی؟

- چرا تو امروز این‌قدر عصبی هستی؟

- نه الان خوبم، آرو‌م‌ترم. بستنیت آب شد، بخور.

- می‌خواستم باهات راجع به این یه تیکه پارچه حرف بزنم.

عمدا این‌جوری گفتم که بفهمه از نوع حرف‌زدنش ناراحت شدم.

نفسش رو کلافه بیرون داد:

- ببین دیار جان... جز اینکه امروز خیلی خسته‌م، واقعا هم جای بحثی در این مورد نمی‌بینم. ما همه‌ی حرفامون رو زدیم. شأن و شغل و زندگی اجتماعی من برنمی‌داره این مدلی که تو هستی. یک کلام ختم کلام، دلم نمی‌خواد چادر سرت کنی. من مهمونی زیاد میرم و مهمونی هم زیاد میدم. آدمایی که باهاشون در ارتباطم این مدل پوشش رو نمی‌پسندن. متوجه‌ای؟ نمی‌خوام بعد از عقد این چادر سرت باشه. دیگه حرفی نمی‌مونه. بستنیت رو بخور.

قلبم تندتند می‌زد و بغض تو گلوم داشت خفه‌م می‌کرد. چشم‌های پر از اشکم در حال انفجار بود. حالم از خودش و عقایدش و رفتار توهین‌آمیزش به هم می‌خورد. تا حالا هیچ‌کس این‌جوری یه جا شخصیتم رو خرد نکرده بود.

اشکم از چشمم چکید و بغضم رو قورت دادم، محکم تو چشم‌هاش زل زدم و گفتم:

- اون روز اولی که به قول خودت من رو دیدی و عاشقم شدی، من با همین چادر بودم. خوب چشمات رو باز می‌کردی تا بفهمی که من رو چه شکلی دیدی. من عروسک خیمه‌شب‌بازی تو و اون دوستای بدتر از خودت نیستم و به هیچ‌کس هم اجازه نمیدم واسه من و عقایدم تصمیم بگیره. تو هم اگر یه ذره احترام سرت می‌شد، می‌فهمیدی با هرکس چه‌طور باید حرف بزنی. الان هم این رو واضح بهت میگم آقا بهمن، تا من زنده‌م این چادر از سرم نمیفته. حالا هر طور میلته. ناراحتی؟ زودتر خبرم کن.

کیفم رو برداشتم و اون رو توی بهت حرف‌هام تنها گذاشتم.

می‌دونستم که دنبالم میاد و می‌دونستم هرچه‌قدر که بدوم بهم می‌رسه. کمی جلوتر از کافی‌شاپ به دیوار تکیه دادم و چشم‌هام رو بستم. دو سه‌تا نفس عمیق کشیدم. حالم از حرف‌هاش به هم می‌خورد. چه‌طور روش شد تو صورتم نگاه کنه و این‌قدر حرف بارم کنه؟

صدای قدم‌هاش اومد.

- دیار؟

عطرش نزدیک‌تر شد و بعد هم گرمی دست‌هاش. اصلا دوست نداشتم اون لحظه دستش بهم بخوره؛ خودم رو عقب کشیدم.

- ببین عزیزم، من واقعا...

-نمی‌دونستم با من بودن واسه‌ت کسر شأنه.

- این چه حرفیه عزیزِ من.

-خوب شد خود واقعیت رو نشونم دادی.

چشم‌بسته قطره‌های اشک رو گونه‌م جاری بود.

به ثانیه نکشید من رو تو آغوشش کشید و گفت:

- من اشتباه کردم عزیزم. گریه نکن، نباید ناراحتت می‌کردم.

روی سرم رو تندتند بوسید و زیر لب عذرخواهی می‌کرد.

- فراموشش کن، فراموش کن هرچی شنیدی. تو همه‌جوره و همه مدلی واسه من عزیزی. تو تاج سر منی خانمم.

من رو از خودش جدا کرد؛ ولی دست‌هام هنوز میون دست‌هاش بود.

- دیار من عاشقتم، چه‌طور می‌تونم تو رو ناراحت کنم؟ من منظورم اصلا اون چیزی نبود که تو برداشت کردی؛ ولی دیگه بی‌خیالش، خب؟

- بهمن فایده نداره، طرز فکر من و تو مثل زمین و آسمونه. الان میگی نه... یه مدت دیگه تو زندگی نه بهمن، نمی‌تونیم.

- من تنها چیزی که می‌خوام اینه که از من نرنجی. اینکه تو هم دوستم داشته باشی، حداقل یک هزارم اون‌قدری که من می‌خوامت.

دستم رو ول کرد و پشت کرد به من.

- لعنت به من، لعنت!

برگشت و نگاهم کرد.

- همه‌چیز رو درست می‌کنم دیار، مطمئن باش!

***

امروز از اون روزا بودم که دلم حسابی گرفته بود. دلم هوای مامان عطیه رو داشت. فقط خدا می‌دونست که چه‌قدر جاش تو زندگیم خالی بود؛ اینکه نیست، همدمم نیست، مونسم نیست. درست پنج‌سال پیش بود که توی تصادف تنهام گذاشت. درد بی‌مادری بدترین درد عالمه؛ مخصوصا واسه دخترا.

به‌خاطر حال و هوای امروزم غذای موردعلاقه‌ی مامان -خورشت کرفس- رو درست کردم. چندتا ظرف غذا واسه خیرات آماده کردم. چندتا نایلون میوه و سبزی و یه ظرف حلوای زعفرونی، همه رو توی یه سبد چیدم. دو سه‌تا بشقاب حلوا هم واسه همسایه‌ها آماده کردم و بهشون دادم. هر «روحش شاد» و «خدا رحمتش کنه‌»ای که می‌شنیدم، دلم رو آروم می‌کرد که خدا حرف دل بنده‌هاش رو بشنوه و مامان اون‌جا آروم باشه.

چادرم رو سرم کردم و واسه بابا یادداشت گذاشتم که میرم بهشت زهرا.

در کوچه رو باز کردم که همزمان ماشین بهمن هم رسید. بهش نگفته بودم دارم میرم، پس این‌جا چی کار می‌کنه؟

- سلام.

- خوبی؟

بعد از قضیه‌ی اون روز و بعد از شنیدن حرف‌هاش دیگه ندیده بودمش. یه احساسی بهم می‌گفت زود تصمیم گرفتم و باید بیشتر فکر کنم. هنوز گیجم، نمی‌دونم کار درست چیه. از یه طرف علاقه‌ای که داره تو قلبم شکل می‌گیره و از طرفی این همه اختلاف من رو می‌ترسونه.

- خوبم. این‌جا چی کار می‌کنی؟

- هرجا تو باشی دلم من رو می‌کشونه اون‌جا.

ناخودآگاه لبخند زدم.

- هنوزم دلخوری؟

بودم، دلخور بودم وقتی یاد حرف‌هاش می‌افتادم؛ ولی کاری نمی‌تونستم بکنم.

- دیار...من واقعا اون روز حالم خوب نبود. من فقط ازت یه چیز می‌خوام.

تو چشم‌هاش زل زدم که اگه باز هم بحث چادر رو پیش کشید، جوابش رو محکم بدم که گفت:

- اینکه باور کنی بدون تو اصلا نمیشه، هیچ‌وقت!

بغض گلوم رو پر کرد. این مرد مغرور رو چه به لرزش صدا؟ چرا امروز این‌قدر مظلومه؟ من این رو نمی‌خواستم. من دلم نمی‌خواست هیچ مردی رو سرافکنده ببینم. مرد با غرورش زنده‌ست.

- من رو تا بهشت زهرا می‌رسونی؟

چشم‌هاش چراغونی شد. کلا امروز خیلی آروم و مطیع بود. سبد رو از روی زمین برداشت و تو ماشین گذاشت.

تا برسیم اون‌جا حرفی نزدیم، جز نگاه‌های پرحرف بهمن روی من. صدای موزیک پخش می‌شد و نگاه من به رفت و آمد مردم بود و جنبش این زندگی. به جریانی که هنوز وصل بود و ما هم مجبور به ادامه‌ش.

***

مزار با بوی گلاب و عطر رزهای سفید پرپرشده باز من رو به روزهایی برد که دوست داشتم این جریان زندگی از من قطع می‌شد و من هیچ نقطه‌ی وصلی به این زندگی بی‌رنگ نداشتم؛ ولی نقطه‌ی وصل من بابا بود؛ به‌خاطر قلب ضعیفش باید می‌ایستادم. اگر بابا هم تنهام می‌ذاشت، دیگه کسی رو تو این دنیا نداشتم، می‌مردم، دق می‌کردم. به سختی و جون‌کندن بلند شدم و جلوی بی‌کسی‌هام قد علم کردم. اگر حاج‌بابا و پیمان نبودند، شاید من هم الان یه دختر منزوی و افسرده و تنها بودم.

به خودم که اومدم، صورتم غرق اشک بود و آروم و ریزریز گریه می‌کردم. نگاه نگران و ناراحت بهمن و چشم‌های لرزونش رو که دیدم، اون گریه‌های آروم تبدیل به گریه‌های بلند شد و زار زدم.

بغلم کرد، نوازشم کرد و گذاشت خوب گریه کنم و خودم رو خالی کنم.

- هروقت دلتنگ مادرت شدی، به این فکر کن یه نفر مثل من هیچ‌وقت رنگ مادرشم ندیده، نه عکسی نه نشونی. اگه مادر داشتم شاید روزگارم این نبود.

به سنگ مامان خیره شد. دلم واسه‌ش سوخت. اون بدبخت هیچ‌وقت طعم مادرداشتن رو نچشیده، کسی رو نداشته که حتی مامان صداش کنه.

- متاسفم.

- نباش، بهش فکر نمی‌کنم.

دستش رو به نشونه‌ی همدردی فشردم.

- به جاش من رو داری.

- و این بزرگترین دارایی منه.

به گوشه‌ی شالم دست کشید و آروم گفت:

- کاش می‌فهمیدی وقتی آروم و با این چشم‌های مظلومت نگام می‌کنی، دوست‌داشتنی‌ترین دختر دنیا میشی واسه‌م.

فراموش‌کردن این رابطه سخت بود. بهمن با حرف‌هاش و رفتارهاش دلم رو بدجور به بازی گرفته بود.

خم شدم روی سنگ مزار رو بوسیدم و ازش خواستم واسه خوشبختیم دعا کنه. بهمن وسایل رو تو ماشینش گذاشت. بلند شدم و چادرم رو تکوندم و به سمت ماشین رفتم که سوار شم. بهمن کمی اون‌ طرف‌تر با گوشیش حرف می‌زد. کنجکاو شدم ببینم کیه و چی میگه که اون رو این‌جوری عصبی کرده؛ چون هردفعه گوشیش زنگ می‌خورد هی رد تماس می‌داد.

جلوتر رفتم و پشت ماشین ایستادم.

- واسه چی داری دبه می‌کنی؟ شرطت همین بود دیگه. ببین، من تو کارم با هیچ احدی شوخی ندارم، پس سعی کن حرفت رو عوض نکنی. هزار و یک مدرک ازت دارم که اگه بخوام رو کنم خودت به دست و پام میفتی. آره خیالت راحت، سالم می‌رسه دستت. تا چندروز دیگه تحویلته.

سریع برگشتم و سرِ جام نشستم.

بهمن در صندوق عقب رو بست و نشست.

- معطل شدی؟

نگاهش کردم.

- نه..نه. با کی حرف می‌زدی؟

نگاهم کرد؛ ولی حرفی نزد.

- واسه چی؟

دستپاچه گفتم:

- تو چرا این‌قدر به همه چی مشکوکی؟ خب صحبتت طول کشید خواستم بدونم اتفاقی افتاده؟

نگاهش رو گرفت و راه افتاد.

- کاری بود.

خب معلوم بود کاریه؛ ولی چه کاری آخه؟ مگه کارش پمپ بنزینی نیست؟ چی رو می‌خواست سالم برسونه دستش، بنزین؟

- تو چرا راجع به کارت هیچ‌وقت با من صحبت نمی‌کنی؟

نگاهش با اخم به روبرو بود.

- پیش نیومد.

- خب الان بگو.

- میری خونه؟

- نمی‌خوای راجع بهش حرف بزنی؟

پوزخندی زد و گفت:

- دختر فهمیده‌ای هستی.

- شغل تو چیه بهمن؟

همچنان اخم کرده بود.

- مگه نمی‌دونی؟ خودت که اومدی و محل کارم رو دیدی.

-پس چرا دوست نداری راجع بهش حرف بزنی؟

ماشین رو گوشه‌ی خیابون نگه داشت، به سمتم برگشت و تو چشم‌هام زل زد:

- من پمپ بنزین دارم. اون‌جا مال خودمه. خصوصیه، نه دولتی. درآمدم عالیه و همه چی اُکیه. کافی بود؟

چرا پس من حس می‌کنم داره یه چیزی رو ازم مخفی می‌کنه؟

وقتی من رو به خونه رسوند، یه خداحافظی آروم گفتم؛ ولی جوابی نشنیدم.

من مطمئنم یه چیزی این وسط درست نیست. خودم که از پس کارآگاه‌بازی برنمیام، به بابا هم دلم نمیاد بگم. کاشکی پیمان زودتر برمی‌گشت؛ فقط اون می‌تونه کمکم کنه.

***

خسته از دانشگاه رسیده بودم خونه. بالاخره کارای فارغ‌التحصیلیم تموم شده بود و مدرکم رسیده بود. خدا می‌دونه چه‌قدر خوشحال بودم. تمام خستگی این چهارسال از تنم بیرون رفت. با ترانه با هم بودیم. اون یه سال از من کوچیک‌تر بود و هنوز دو ترم دیگه داشت.

می‌خواستم امشب بهمن رو به خونه دعوت کنم و یه جشن کوچیک سه‌نفره بگیریم. هرچند که هنوز از استرس کار و رفتارهای ضد و نقیضش در امان نیستم؛ ولی به هرحال هنوز که چیزی معلوم نیست، شاید من زیادی حساسم.

شالم رو کندم و در هال رو بستم که چشم‌هام از تعجب گرد شد. چند لحظه همون‌جور موندم و بعد از خوشحالی جیغ زدم:

- پیمان!

پیمان که پا رو پا انداخته بود و روی مبل نشسته بود و داشت چایی می‌خورد، با دیدن من ابروهاش رو شیطون بالا برد و خندید و گفت:

- چه‌طوری وروره؟

پریدم بغلش و بوسیدمش. سرم رو روی سینه‌ش گذاشتم. دلم واقعا براش تنگ شده بود. سه ماه بود که مرخصی نیومده بود.

- پیمان؟

روی موهام رو بوسید و گفت:

- جون پیمان؟

نگاهش کردم.

- دلم واسه‌ت یه ریزه شده بود.

- منم همین‌طور آبجی‌خانم. حالا هم یه هفته پیشت می‌مونم.

با تعجب نگاهش کردم و گفتم:

- چه خبره این‌قدر بهت مرخصی دادن؟!

چشمکی زد و گفت:

- خان داداشت رو دست کم گرفتی؟

- بشین برم یه چیزی درست کنم واسه نهار.

دستم رو گرفت.

- نمی‌خواد، می‌ریم بیرون یه چی می‌خوریم واسه حاج‌بابا هم می‌گیریم.

- پس بذار برم حاضر شم.

یه دوش کوچولو نیاز داشتم. موهام رو خشک کردم و مانتوی کوتاه و خنکی پوشیدم و شال سورمه‌ای سرم کردم و کمی عطر زدم. کیف و چادرم رو برداشتم و با هم از خونه بیرون زدیم.

ماشاءالله داداشم یه نموره دخترکشه. قدِ بلند و هیکل خوبی داره. صورت قشنگ و جذابش هم به دایی خدابیامرزم کشیده، فقط الان یه‌کم کچله.

- کاشکی ترانه رو هم با خودمون می‌بردیم.

صورتش در هم شد و گفت:

- لازم نکرده، می‌خوام دوتایی با هم حرف بزنیم.

اون‌قدر جدی گفت که دیگه گیر ندادم.

با ماشین بابا که تو حیاط بود، به یه رستوران سنتی رفتیم و هردومون دیزی سفارش دادیم.

پیمان یه‌کم با گوشیش ور رفت و بعد کنار گذاشتش و گفت:

- خب...بفرما خانم.

من که داشتم ته زیتون‌پرورده رو درمی‌آوردم گفتم:

- چی رو بفرمایم؟

خندید. چه‌قدر دلم واسه خنده‌هاش تنگ شده بود.

- چندروز پیش زنگ زدی و کلی حرف زدی و تو دلم رو خالی کردی و منم هیچی از حرفات نفهمیدم، حالا این‌جام که حرفات رو بشنوم.

با گفتن این حرف دوباره یاد بهمن و مشکلمون افتادم. دست از خوردن کشیدم. قیافه‌م در هم شد.

- می‌دونی پیمان...خیلی ترسیدم. بهمن رفتاراش یه جوریه. بعضی وقتا خیلی عاشق‌پیشه و شیدا میشه که اصلا دهنم بسته میشه بخوام حرفی بزنم و بعضی وقتا هم عصبی میشه و بداخلاق.

- خب این که طبیعیه؛ یه دفعه آدم حالش خوبه و به نامزدش می‌رسه از همه لحاظ، یه دفعه هم ممکنه مشکلات کار و فشار عصبی نذاره اون چیزی باشه که تو می‌خوای.

- نه خب؛ مثلا همین کارش...

یه تای ابروش رو داد بالا و گفت:

- کارش چی؟

- اون سری داشت با گوشیش حرف می‌زد خیلی مشکوک بود، هی می‌گفت دبه نکنی و...نمی‌دونم چه‌طور بهت بگم...احساس می‌کنم یه‌کم مشکوکه.

- خب شغلش مهم و حساسه شاید.

- نه ببین...بهش میگم راجع به کارت واسه‌م بگو، حرف نمی‌زنه، چیزی نمیگه و ناراحت میشه.

چند لحظه نگاهم کرد و حواسش به من نبود.

غذاها رو آوردند و رو سفره چیدند. دیزی پرگوشت و دنبه چرب و خوش‌رنگ و سبزی تازه و پیازچه و تربچه‌های نقلی و ترشی و دوغ محلی و نون سنگک. اصلا یادم رفت چی داشتم به پیمان می‌گفتم، شروع به خوردن کردم. پیمان واسه‌م گوشت کوبید و من هم نون تلیت کردم.

پیمان سعی می‌کرد فکرم رو منحرف کنه و شوخی می‌کرد و من هم نشون دادم که حالم خوبه و به چیزی فکر نمی‌کنم؛ ولی خدا می‌دونست چه‌قدر نگرانم و دلهره‌ی زندگیم رو دارم.

- نمی‌خوای تکلیف ترانه رو مشخص کنی؟

- تکلیفش مشخصه.

- یعنی چی؟

- یعنی من کاریش ندارم و اون هم داره زندگیش رو می‌کنه.

- پیمان حواست هست چی میگی؟ دوسال با این دختر دوست بودی، بهت علاقه داره و تو هم دوستش داری، حالا اینا چیه که می‌شنوم؟

- مگه چی گفتم؟ یه دوستی بود و تموم شد و رفت.

- به همین سادگی؟

- به همین خوشمزگی. غذات رو بخور.

خودش هم مشغول شد.

- داره واسه‌ش خواستگار میاد.

لقمه تو دستش موند. نگاهم نکرد. اخم کرد. نفسش رو فوت کرد و گفت:

- مبارک باشه.

می‌فهمیدم داره لج می‌کنه؛ ولی نیاز به زمان داشت.

***

قرار شد پیمان امروز و فردا رو واسه تحقیق و پرس‌و‌جو بره و فردا شب بهمن رو دعوت کنیم خونه که هم با پیمان آشنا بشه و هم یه جورایی یه جشن کوچیک واسه فارغ‌التحصیلیم بگیریم. از این تحقیق‌کردن پیمان استرس زیادی گرفته بودم. روز اول که بعد از نهار پیش حاج‌بابا اومد و بعد رفت، شب هم نیومد و گفت اومدم دیدن مامان.

به ترانه که از اومدن پیمان گفتم خیلی خوشحال شد، از سر ذوق می‌خواست بیاد خونه‌مون دیدن پیمان که من نذاشتمش. نمی‌خواستم پیمان غرور دخترونه‌اش رو با افکار مسخره‌ش بشکونه. گفتم که هنوز ازت دلخوره و فعلا همدیگه رو نبینید بهتره. طفلی خیلی تو ذوقش خورد؛ ولی خب این‌جوری بهتر بود، اول باید پیمان با خودش کنار می‌اومد.

تو آشپزخونه بودم و داشتم تدارک شام رو می‌دیدم که صدای پیمان از تو هال اومد:

- هی دخترِ ورپریده کجایی؟

سریع دست‌هام رو شستم و بیرون پریدم.

- سلام. معلوم هست تو کجایی؟

- تو لباسام، کجا باید باشم؟

- چرا دیشب نیومدی؟

از روی میز یه سیب سرخ برداشت و گاز زد و گفت: