رمان همسفر گریز به قلم نغمه

ژانر : #عاشقانه #غمگین

خلاصه :

همه چیز از یک قسمت از شعر شاملوی جان شروع شد:

” و دریغا – ای آشنای خون ِ من، ای همسفر ِ گریز!-

آنها که دانستند چه بی گناه در این دوزخ ِ بی عدالتی سوخته ام

در شماره

از گناهان ِ تو کمترند!”

گاهی برای فرار از دردها هم همسفر لازمه؛ همسفری برای گریز!

گریز از خود، از غم، از هر چه هست و بودنش آزارت میده؛ از هر چه نیست و نبودنش آزارت میده…

همسفر ِ گریز، داستان ِ تکراری ِ نگفتن هاست.

هر کس توی دنیای درونش، با خودش ، با خیلی ها، حرفهایی داره، فکر هایی داره.

گاه خجالت میکشیم بگیم، گاه مصلحت نمی بینیم بیان کنیم و گاه “زمان” فرصت ِ گفتن رو ازمون می گیره…

همسفر گریز رو قبل از زمین نوشتم؛ مثل زمین، با آدمهاش یکی دو سال زندگی کردم و دوستشون دارم.

آدمهایی که همچنان اسطوره نیستند. و حتا از آدمهای زمین، واقعی ترند.

موضوع اصلی داستان، واقعیه. و همینطور اکثر آدمهاش، ما به ازای حقیقی دارند.

یک عاشقانه ی آرام ِ دیگه! شاید زیادی آرام!

به آرامش ِ بال زدن ِ یک پروانه که شاید گاهی سبب ِ ” اثر پروانه ای” میشه!

اهل خلاصه ی داستان نوشتن نیستم!

فقط اینکه بین این آدمها زندگی کردم؛ توی فرهنگشون و عادات و رسم و رسومشون بودم.

پس برام سبک زندگیشون تخیلی نیست! تجربه ی واقعی ِ خودمه.

از اونجا که با فاصله ی زمانی ِ کوتاهی از زمین، این داستان رو شروع کردم، اجازه می خوام توضیحاتی بدم؛

– شاید به نسبت ِ زمین، همسفر ِ گریز، بازتر باشه. که ناشی از فضا و حال و هوای داستانه.

– همچنان “خانواده” حضور پر رنگ و اجتناب ناپذیر داره؛ که به نظرم نبود یا کمرنگ بودن ِ خانواده در داستانها نه تنها تخیلی و استثناست، که جزء جدایی ناپذیر زندگی و فرهنگ ما ایرانی ها محسوب میشه. و من اغلب در می مونم چطور میشه از واقعیت نوشت و از خانواده فاکتور گرفت؟!

خانواده، در همسفر گریز، اون خانواده ی سنتی و قدیمی و شلوغ ِ زمین نیست.

شاید کمی امروزی تر و کم جمعیت تر باشه ولی با همون میزان تاثیر.

– قطعا تشابهات زیادی بین زمین و همسفر پیدا می کنید که دیگه ریشه در ذهنیات و اندیشه ی من داره.

شیرین ودلچسب وغمگین…پایان خوش

(کلمه هایی درطول داستان ستاره دار هستن که چندخط بعد معنیشون گفته شده)

در حیاط را که بست، دست برد زیر چانه و مقنعه را از سرش برداشت.

صدای ساز از زیر زمین که یک سالی بود تبدیل به پاتوق هنری بچه ها شده بود می آمد.

کلافه از پله ها بالا رفت. انقدر گرمش بود که به بوی خوش شیرینی که در راهرو پیچیده بود هم توجه نکرد. پشت در ایستاد و چند بار زنگ زد. همانطور که منتظر بود، دکمه های مانتو را باز کرد و فکر کرد م*س*تقیم برود سراغ بطری آب خنک داخل یخچال. انتظارش که طولانی شد، کیفش را از شانه برداشت و به دنبال کلید گشت. در باز شد و شکوفه با لبخند گفت " شربت لیمو توی یخچال آماده س!"

نفس وارد شد.

- چرا درو باز نمیکنی؟!

- داشتم با تلفن صحبت می کردم.

نفس کیف و مقنعه را روی مبل رها کرد وبه آشپزخانه رفت.

از همان جا گفت: نوید نیست؟

- پایینه... انتخاب واحد کردی؟

صبر کرد تا نفس بیرون آمد و روی مبل جلوی باد خنک کولر لم داد.

- آره... با هر بدبختی بود بیست واحد گرفتم.

- اگه گرسنه ای بلند شو لباستو عوض کن، بیا با من ناهار بخور؛ اگه نه صبر کن نوید بیاد.

نفس بلند شد.

- میل ندارم.میرم دوش بگیرم...امروزم زود میری؟

شکوفه از آشپزخانه گفت: آره.

نفس کنار در آشپزخانه ایستاد.

- مامان؟!

شکوفه بدون اینکه برگردد، جواب داد: بله؟

نفس مردد گفت: نویدو راضی کردی؟!

- باهاش حرف زدم...

با بشقاب غذا، پشت میز چهار نفره نشست. نفس منتظر نگاهش می کرد. نمکدان را برداشت و روی غذا پاشید؛ حرکتی که وقتی کلافه یا عصبی بود میکرد. اخمهای نفس در هم رفت.

- اصلن مگه من بچه ام که نیازی به اجازه ی نوید داشته باشم؟!

شکوفه نگاهش کرد.

- بچه نیستی ... ولی نوید احساس مسئولیت میکنه... حق هم داره. بالاخره...

نفس میان حرفش پرید.

- پس نوید شما رو راضی کرده!

شکوفه با محبت گفت: عزیزم... من می فهمم تو بزرگ شدی. بهت اطمینان دارم... نوید هم اگه مخالفت میکنه به خاطر نگرانیشه... جامعه خرابه... اون الان خودشو مسئول خانواده میدونه... باید شرایطو درک کنی.

نفس قدمی عقب رفت.

- اصلن چرا اجازه دادی برم دانشگاه؟! نوید نگفت ممکنه توی دانشگاه یا توی راه مشکلی برام پیش بیاد؟! نگفت ممکنه تصادف کنم؟ یا منو بدزدن؟ یا گول بخورم؟ همه ی حرفاتون تکراریه... همه شم یه معنی میده؛ منو بچه میدونید... ازش بدم میاد...

شکوفه با ملامت گفت: نفس!

نفس عصبی به طرف حمام رفت و بلند گفت: آره... ازش بدم میاد...

شکوفه کف دستش را به پیشانی گذاشت و خیره به بشقاب، سر تکان داد. عادت داشت حرفهای بی پرده و از روی احساس دخترش را بشنود. به قول آرمِن، نفس یک امپرسیونیست واقعی بود! هر چند درست متوجه مفهومش نمیشد اما هر بار نفس احساسش را بروز می داد، آرمن می خندید و همین را می گفت.

نوید پسر دگم و سخت گیری نبود ولی درباره ی نفس محتاطانه عمل می کرد. شکوفه همه ی حساسیت و احتیاط نوید را نتیجه ی علاقه اش به نفس می دانست ولی نفس فقط بیست سال داشت و کوچکترین مخالفت نوید و مادرش را محدودیت و بچه فرض کردن می شمرد.

بی اشتها کمی غذا خورد و آماده ی رفتن به بیمارستان شد. در حیاط، نگاهی به کارتن های چیده شده کنار پله های زیر زمین انداخت و روی اولین پله، نوید را صدا زد. صدای ساز قطع شد و بعد نوید گفت: بیا تو مامان.

- دارم میرم.

در باز شد. آرتین لبخند زنان سلام کرد و پله ای بالا آمد. پشت سرش نوید هم بیرون آمد.

- بازم داری توی گرما می ری؟!

شکوفه کوتاه گفت: خانوم اسکندری بچه شو می بره شیمی درمانی...

بعد نگاه دیگری به کارتن ها انداخت.

- اینا دیگه چیه؟

نوید دستش را سایه بان چشمش کرد.

- شما هم که آماده ی خدمت رسانی به همه ی گرفتارای دور و نزدیک... کِی این یک سال تموم میشه تا بازنشسته بشی و خیال همه مون راحت بشه؟!

آرتین جواب شکوفه را داد.

- ورقه های آکوستیک. گرفتیم دیوارای پایینو آکوستیک کنیم که هم صدا بیرون نیاد، هم صدای بیرون مزاحم ضبط ما نشه.

شکوفه لبخند کمرنگی زد.

- مگه صدای بیرون رو هم با این همه سر و صدای خودتون می شنوید؟!

آرتین پایین رفت.

شکوفه با تردید گفت: نفس بالاست... باهاش بحث نکنی؟

نوید دستش را از بالای ابرو برداشت و اخمش بیشتر شد.

- بهش گفتی فکر سفرو از سرش بیرون کنه؟!

شکوفه سرش را تکان داد و کیفش را روی شانه جا به جا کرد.

- آره... تو هم اگه یه کم با محبت تر باهاش رفتار کنی راحت تر حرفتو قبول می کنه... ناهار آماده س. نفس هم نخورده... فعلن خداحافظ.

نوید آرام خداحافظی کرد و برگشت پایین.

آرتین داشت کوک ویولن سل را عوض می کرد. نوید نفس بلندی کشید.

- نمی دونم سفر دانشجویی رو کی انداخت توسرش.

و بلند تر گفت: پس آرمِن کجاست؟

- ارشاد. دنبال مجوز.

نوید گیتارش را برداشت و به سیمهایش خیره شد. آرتین با انگشت به سیم اول زد. صدایش با نت نا کوک مخلوط شد.

- رَوشِت درست نیست.

نوید عصبی گفت: نفس هنوز بچه س. نگاه به قد کشیدنش نکن.

آرتین ساکت آرشه را برداشت و شروع به تمرین کرد.

نفس بشقاب خالی را برداشت و پایین رفت. چند ضربه به در زد. باز هم بوی شیرینی می آمد. کلاریس در را باز کرد. نفس لبخند زد.

- بارِِو *خاله کلاریس.

کلاریس سرحال گفت: بارِو نفس جان... بیا تو.

نفس بشقاب را بالا آورد.

- اینو آوردم... مامان نبود توش چیزی بذاره!

کلاریس خندید.

- بیا تو. داشتم قهوه میذاشتم.

نفس وارد شد و نفس عمیقی کشید و بازدمش را با "هوم" بیرون داد.

- بازم داره بوهای خوب میاد!

کلاریس گفت: چیکار کنم؟ از بیکاری هر روز یه چیز درست می کنم. بچه ها می برن پایین به جای غذا می خورن. شکوفه صبح رفت؟

نفس بشقاب را روی میز گذاشت و صندلی را بیرون کشید.

- آره.

کلاریس ظرف شیرینی های گرم را روی میز گذاشت.

- امروز دانشگاه نرفتی؟

نفس یک شیرینی برداشت و بو کشید.

- نه... فقط سه شنبه ها کلاس ندارم... نوید بالا بود. حوصله شو نداشتم.

کلاریس حواسش به قهوه بود.

- هنوز باهاش قهری؟!

نگاهی گذرا به او کرد. نفس لبخند آرامی زد.

- چه شانسی آوردین که دختر ندارین ها!

کلاریس پشت به او گفت: چرا؟!

- چون بیچاره مجبور بود زورگویی برادرای بزگترو تحمل کنه.

و به شیرینی گاز زد. آرتین دستش را به چهار چوب زد.

- مگه همه مثل برادر تو زورگو هستن؟!

نفس گفت: همه تون مثل همید.

آرتین خندید.

- پس خوب شد خواهر نداریم.

کلاریس گاز را خاموش کرد.

- نفس خواهر شمام هست.

آرتین نشست.

- همون یه برادر که بهش زور میگه براش بسه!

کلاریس همانطور که فنجانها را پر می کرد، با اخم گفت: چیه هی می گین زورگو؟! پسرم روی خواهرش غیرت داره. بده؟!

آرمن هم آمد. کنار میز ایستاد و یک شیرینی برداشت.

با شیطنت نگاهی به نفس کرد و گفت: لاوِک کویریگ** جان؟!

نفس گفت: می بینم از پناه گاهتون خارج شدین... وضعیت عادیه؟!

آرمن بلند خندید و به ارمنی جواب داد: اگه دشمن بذاره، عادیه. هنوزم عصبانی هستی؟!

کلاریس گفت: اذیتش نکن. بشین.

فنجانها را روی میز گذاشت.

- مزه ی شیرینی های امروز چطور شده؟

نفس گفت: عالیه.

آرمن ادا درآورد.

- شیرینی ش کمه. رژیمی درست کردی؟

آرتین یک ابرویش را بالا برد.

- دوست نداری؟!

کلاریس هم نشست.

- آرمن چرا نمی شینی؟

آرمن شیرینی دیگری برداشت.

- باید برم آموزشگاه.

بیشتر ارمنی صحبت می کردند؛ مگر وقتی شکوفه بینشان بود که متوجه نمی شد. نوید و نفس بلد شده بودند. ده سال بود با هم همسایه شده بودند و خیلی زود از روی کنجکاوی، زبانشان را یاد گرفته بودند. خانه ی دو طبقه ی قدیمی و بزرگی که آقای عابدیان قصد فروش طبقه ی دومش را داشت و اوایل راضی نمی شد به یک زن با دو بچه واگذار کند ولی کلاریس بدون توجه به مسلمان بودن آنها و یک جمله که " توی چشمهای این زن، پر از غم و تنهاییه؛ شاید با این کار کمکش کنیم" همسرش را راضی کرد. و از همان ابتدا هم پیشنهاد داد وقتهایی که شکوفه سر کار باشد مراقب بچه ها هست. نوید و نفس، هر دو خیلی زود با آرمن که هم سن نوید بود و آرتین که دو سال بزرگتر از آنها ارتباط برقرار کردند؛ طوری که شکوفه باور نمی کرد به این زودی غم از دست دادن پدرشان را فراموش کنند و از لاک تنهایی و انزوا بیرون بروند. آن هم با یک خانواده ی ارمنی.

نفس پرسید: آکوستیک کردن زیر زمین تموم شد؟

مخصوصن گفت "زیرزمین" تا آرتین و آرمن را حرص بدهد.

آرتین ساکت به بدجنسی او لبخند زد ولی آرمن گفت: خانوم هنرمند باسواد! زیرزمین نه! استودیو...

نفس آرام خندید.

- همون!

آرمن قهوه اش را چشید.

- بله. تموم شد. خدا رو شکر دیگه وقت دعوای شما دو تا، صدای جیغ و داد ِ تو مزاحم ضبطمون نمیشه!

نفس با اعتراض گفت: آرمن؟ من جیغ و داد میکنم؟!

بعد به آرتین نگاه کرد.

- آره؟!...صدای من تا پایین میاد؟!

آرتین گفت: داره اذیتت میکنه.

نفس گفت: گفتم که؟ همه تون مثل همید.

آرتین ابروهایش را بالا برد.

- چرا منو قاطی می کنی؟!

آرمن خندید.

- تقصیر توئه که...

آرتین سریع گفت: هیش!

نفس چشمهایش را تنگ کرد؛ آرتین فنجانش را برداشت و بیرون رفت. می دانست نفس میخواهد کنجکاوی کند.

آرمن قهوه اش را تمام کرد و گفت: من تا عصر بر نمی گردم.

نفس گفت: نمی شه نویدم با خودت ببری؟!

آرمن سرش را تکان داد.

- امروز نه.

کلاریس گفت: اگه دوست داری با من بیا خرید.

نفس گفت: باشه. فقط باید برم لباس بپوشم.

آرمن که رفت، کلاریس مقداری شیرینی در بشقاب چید.

- اینارم ببر برای نوید و شکوفه.

نفس بلند شد.

- فقط برای مامان می برم!

کلاریس لبخند زد و سر تکان داد.

آرتین، قبل از بالا رفتن نفس گفت: اگه دوست داری سوئیچو بردار با ماشین برید.

نفس لحظه ای نگاهش کرد و ناباور گفت: من برونم؟!

آرتین گفت: مامان که بلد نیست؟

نفس لبخند متعجبی زد.

- ماشینتو می دی به من؟!

آرتین هم لبخند زد.

- ندادم به خودت. گفتم با ماشین برید خرید.

نفس با هیجان گفت: فهمیدم... قول میدم مراقب باشم...

در را باز کرد که برود. مکثی کرد و دوباره به آرتین نگاه انداخت.

- آرتین؟... ممنونم!

آرتین ساکت نگاهش کرد و سر تکان داد.

نفس رانندگی را از هر سه نفرشان یاد گرفته بود. از پانزده سالگی کنار آنها نشسته بود و بدون ترس حرکات آنها را تکرار کرده بود.دو سال هم بود گواهینامه اش را گرفته بود ولی شکوفه از رانندگی نفس می ترسید و نوید همیشه می گفت "فعلن زوده".

فنجان خالی اش را به آشپزخانه برد.

کلاریس گفت: سه شنبه ها کلاس نگرفتی؟

آرتین مشغول شستن فنجانها شد.

- یکشنبه و سه شنبه و پنج شنبه دانشگاه نمیرم.

نفس، خسته از هشت ساعت کلاس، در را باز کرد و وارد حیاط شد. هوا تازه داشت پاییزی می شد. آرتین در بالکن داشت با موبایل صحبت می کرد. نفس با سر سلام کرد و خواست به راهرو برود که آرتین آرام صدایش زد.

برگشت و آرام گفت"بله؟"

آرتین با دست اشاره کرد صبر کند.

صحبتش را تمام کرد و با لبخند گفت : چند دقیقه وقت داری؟

نفس سر در نیاورد.

- برای چی؟

آرتین به حیاط رفت.

- می فهمی! بیا پایین.

در را باز کرد.

- بفرمایید!

نفس کنجکاو وارد شد.نگاهی به دیوارها و چیدمان اطراف انداخت که کاملن عوض شده بود.

- خیلی خوشگل شده!

آرتین کمی از بی توجهی او تعجب کرد.

- سمت چپتو ببین؟

نفس به اتاقکی که با تیغه از بقیه ی فضا جدا شده بود نگاه کرد.

- این دیگه چیه؟! انباری؟

آرتین عقب ایستاده بود و ساکت نگاه می کرد.

نفس گفت : میتونم بازش کنم؟!

آرتین جلو رفت و کنار در ایستاد.

- بله!

نفس در را باز کرد و سرش را داخل برد.

- کلید برقش کجاست؟ چقدر تاریکه!

آرتین از پشت سرش گفت: خانوم عکاس باشی! تاریکخونه باید تاریک باشه دیگه؟

نفس به عقب برگشت و مبهوت گفت: تاریکخونه؟!

آرتین لبخند آرامی زد.

- تاریکخونه ی خانوم لواسانی!

نفس دستش را جلوی دهانش گرفت وبا چشمهای گرد شده نگاهش کرد.

آرتین ادامه داد: البته فکر میکنم یه سری وسیله لازم داشته باشه... تا اونجا که سر در می آوردم گرفتم ولی هنوز کامل نیست.

نفس ناباورتر به تاریکی نگاه کرد و زیر لب گفت: خدایا!... تاریکخونه ی من؟!

خواست وارد شود. آرتین با دست راهش را بست.

- صبر کن!

نفس بی طاقت گفت: نمیشه ببینمش؟!

آرتین لحظه ای به چشمهای او نگاه کرد و آرام گفت: چرا... ولی قبلش میخوام یه چیزی بهت بگم.

نگاهش و صدایش ازهمیشه مهربان تر بود.

از اولین برخوردش این مهربانی را حس کرده بود و هر بار آرتین با محبت می شد، نفس آرزو می کرد کاش به جای نوید، آرتین برادرش بود.

اما آن لحظه، انقدر نگاه و صدای آرام آرتین متفاوت بود که نه تنها مثل همیشه این فکر را نکرد، حس کرد دلش می لرزد. با دلهره منتظر حرف آرتین ماند و از ل*ذ*تی که همه ی وجودش را پر کرده بود متعجب شد.

آرتین با چشمهایی خندان و همان صدای بیش از حد مهربان، آرام گفت: تولدت مبارک نفس!

تعجب پنهان نفس، از نگاهش سرازیر شد.

آرتین دستش را در تاریکی برد و کلید برق را زد. نفس گیج و بهت زده به همه جای تاریکخانه ی کوچک ولی کامل نگاه کرد. ذوق زده دست کشید روی دستگاه آگراندیسمان نو و از شوق خندید.

تقریبن همه چیز را وارسی کرد و تمام مدت هیجان زده فقط گفت"وای... اینجا رو!.. وای... باورم نمیشه!"

آرتین دست به سینه به در تکیه داده بود و با لبخند تماشا می کرد.

نفس که سرش را برگرداند، گفت:خب؛ چی کم و کسر داره؟

نفس به جای جواب او گفت:این بهترین هدیه ی تولدمه... اصلن بهترین هدیه ی زندگیمه!...توی رویاهامم فکر نمیکردم یه روز تاریکخونه ی شخصی داشته باشم... ممنونم آرتین!

آرتین راضی گفت: از حالا به بعد به خاطر تاریکخونه تم که شده بیشتر میای پایین پیش ما...

بلافاصله از حرفش پشیمان شد ولی نفس دوباره حواسش به در و دیوار و ظرفهای ظهور و چاپ بود.

بیرون رفت و در همان حال گفت: اون چهار دیواری ِ تاریک مال خودته! پس نیازی نیست همین حالا زیر و روش کنی!

نفس هم بیرون آمد. خستگی را کاملن فراموش کرده بود. کیفش را از روی مبل برداشت. نگاهی به در تاریکخانه اش کرد و گفت: یه تاریکخونه ی کامل با مزایای منحصر به فرد!

آرتین میان لبخند اخم آرامی کرد.

نفس گفت: ظهور و چاپ عکس همراه با موسیقی زنده!

آرتین خندید و با اینکه راضی به گفتنش نبود گفت: خب میتونی وقتهایی بیای که استودیو تعطیله.

نفس همانطور که بیرون می رفت گفت: نه... اتفاقن دوست دارم موقع کار کردن موسیقی گوش کنم... مخصوصن ویولن سل تو با...

آرتین سرحال از حرف او همراهش گفت "با اون سوز بم خاصش!"

این نظر نفس بود. چیزی که خود آرتین هم دوستش داشت؛ صدای بم و گرفته ی ویولن سل.

پشت سر نفس بالا رفت. نفس از آمدنش سر در نیاورد ولی وقتی دید کلاریس و آرمن هم بالا هستند تازه متوجه شد همه غیر از خودش از قضیه ی تولدش خبر داشته اند.

آرمن مثل همیشه خندان گفت: حالا ببینم بازم میگی زیر زمین؟!

نوید گفت: مگه بده؟! ما هم می شیم جزو گروههای زیرزمینی!

نفس انقدر از هدیه ی غیر منتظره اش هیجان زده بود که با محبت نوید را هم به خاطرش ب*و*سید.

شکوفه نفس راحتی کشید و با نگاه از آرتین تشکر کرد.

آخرین مهمان، ادیک بود که با دسته ای گل از کار برگشت و شادی ِنفس را کامل کرد. اما آن میان، چیزی تغییر کرده بود. احساسی که برای یک لحظه نفس را لبریز کرده بود، انگار خیال رفتن نداشت. مطمئن بود آن نگاه مثل همیشه نبود.شک نداشت.با اینکه همه چیز، حتا دلهره ی حرفی که فکر می کرد آرتین میخواهد بزند و حدسش غلط از آب در آمده بود، همان وقت تمام شده بود اما آن حس لعنتی در دلش ادامه داشت. انگار از همان وقت، آرتین برایش دیگر نه دوست و همسایه ی مهربان همیشه بود، نه آهنگساز و استاد جوان دانشکده ی موسیقی. یک آرتین تازه رو به رویش نشسته بود.

نفس در تاریکخانه سرگرم بود. این را از در بسته و زمزمه ی آرامش فهمید. چند لحظه پشت در اتاقک ایستاد و گوش کرد. داشت یک آهنگ قدیمی را می خواند. رفت سراغ سازش و همان آهنگ را نواخت. چند لحظه بعد، صدای نفس را شنید.

- انقدر بلند می خوندم؟!

لبخند آرامی زد و روی مبل لم داد. آرشه را در هوا تکان داد و شکلهای نامفهومی کشید. نفس بلندی کشید و چشمهایش را بست. صدای در آمد و همزمان با حس بویایی فوق العاده اش، بوی شیمیایی محلولهای ظهور و چاپ را حس کرد.

گفت: توی این دخمه های تاریک با اینهمه بوی تند مواد شیمیایی خفه نمی شین شما عکاسها؟!

چشم گشود. نفس با سر انگشت ، دو طرف عکس خیس را گرفته بود و با لبخند نگاهش می کرد. به عکس تازه نگاهی انداخت؛ پدر و مادرش بودند.

گفت: ها؟!

نفس عکس را جلوتر آورد.

- اولن عشقه دیگه؟! همه ی عشقها که خوش بو نیستن؟ دومن آدم به بی احساسی تو ندیدم به خدا! یه اثر هنری جلوی صورتت گرفتم ولی دریغ از یه نگاه.

آرتین راست نشست.

- اگه قرار باشه با هر عکسی که می گیری و چاپ می کنی، من تعریف کنم که همه ی زندگیم میشه تعریف؟! چرا خشکش نکردی؟

نفس خندید.

- با حوله؟!

و برگشت به تاریکخانه و عکس را با گیره آویخت تا خشک شود. دستش را شست و آستینهایش را پایین کشید.

آرتین بی حرکت نشسته بود.

نفس بارانی اش را از روی مبل برداشت و پوشید.

آرتین گفت: میری دانشگاه؟

نفس سر تکان داد وبه ساعت نگاه کرد. آرتین خم شد و از روی میز سوئیچ را برداشت و بالا گرفت. نفس خوشحال دست دراز کرد. کلیدها بین دست هر دو بود.

گفت:خودت ماشینو لازم نداری؟

آرتین دستش را پایین برد.

- نه... امروز شاگرد دارم. بیرون نمی رم.

نفس تشکر کرد و آماده ی رفتن شد. داشت از پله ها بالا می رفت که صدای آرتین را شنید.

- زمین خیسه. مراقب باش.

با شیطنت سرش را گرداند و گفت: چشم! مراقب ماشینتون هستم استاد!

کلاریس و دختر جوانی از راهرو خارج شدند.

نفس سرحال گفت: خاله کلاریس عکستونو چاپ کردم. اگه دوست دارین بگین آرتین نشونتون بده.

ماشین را از پارکینگ بیرون برد و برای کلاریس دست تکان داد.

غروب که بر می گشت از اینکه با ماشین آرتین آمده بیشتر خوشحال شد؛ چون باران شدیدی که می بارید و هوای سرد، همه را به عجله و دویدن وادار کرده بود.

بر خلاف ظهر، از پایین هم صدای پسرها می آمد، هم صدای سازهایشان.

سایه ای پشت پنجره آمد.

نفس ماشین را پارک کرد و از پله ها پایین رفت.

سلام که کرد، نوید گفت: چرا انقدر دیر کردی؟

نفس گفت: ترافیک شدید بود.

سوئیچ را به آرتین داد و دوباره تشکر کرد.

نوید گفت: انقدر شدید که دو ساعت طول بکشه؟!

اخمهای نفس در هم رفت.

- تقصیر منه که مسیر نیم ساعته به خاطر ترافیک ، دو ساعت طول میکشه؟ اونم آخر هفته و این بارونی که میاد؟

آرتین آرام گفت: چیزی نیست... تو خسته ای. برو بالا.

آرمن نتهای جلوی دستش را ورق زد و مشغول نواختن گیتارشد. نفس به تاریکخانه رفت؛ عکس خشک شده را با بقیه ی عکسهای آویزان برداشت. بی حرف دسته ی عکسها را لای چند برگ روزنامه پیچید و بالا رفت.

خانه ساکت بود.

شکوفه مثل بیشتر مواقع، شیفت شب بود. از وقتی مسئولیت دو فرزندش به عهده ی او افتاده بود، بیشتر شبها به بیمارستان می رفت تا روزها بتواند کنار بچه ها و در خانه باشد.

دیگر مثل قبل، صدای سازهای پسرها بالا نمی آمد؛ از وقتی همه ی وسایل کارشان را از کامپیوتر تا سازها پایین بردند؛ و بعد هم عایق بندی ِ همه ی درزها که باعث شده بود هیچ صدایی بیرون نرود.

بیش از یکسال بود که کار هر سه نفرشان جدی شده بود. آرمن و نوید در آموزشگاه موسیقی ِ یکی از دوستانشان تدریس می کردند و هر دو از اعضای ارکستر سمفونیک بودند ولی آرتین از وقتی فوق لیسانس را گرفته بود در دانشکده درس میداد. آهنگسازی می کرد واستودیوی خودشان که شروع به کار کرد، علاوه بر کسانی که برای ضبط موسیقی و آهنگسازی آنجا می آمدند، آرتین به صورت خصوصی هم شاگردانش را به آنجا می آورد؛ کسانی که درشان،استعداد نوازندگی را دیده بود. از بچه ی پنج ساله تا دخترها ی دانشجویی که خیلی دلشان میخواست خودشان را در دل استاد جذاب و جوانشان جا کنند. و حتمن دختری که آن روز همراه کلاریس بود هم یکی از آنها بود.

ولی نفس عکاسی را دوست داشت و با اینکه تازه سال دوم بود ، استادها به آینده اش امیدوار بودند.

در دانشکده، دختر آرام و تنهایی بود. یادش نمی آمد با کسی دوستی خاصی داشته باشد. نه در مدرسه و نه حالا در دانشگاه. با همه در حد همکلاسی برخورد میکرد. درونش نیازی حس نمی کرد که با کسی بیش از آن صمیمی شود؛ مگر وقتهایی که جمع سه نفره و راحت پسرها را می دید و آرزو می کرد او هم دوستی داشت تا مثل آنها با هم شوخی کنند؛ بخندند ووقت بگذرانند.

میخواست به نمایشگاه گروهی عکس که استادش از او دعوت کرده بود در آن شرکت کند فکر کند ولی گرسنه بود.

به آشپزخانه رفت. روی اجاق خبری از غذا نبود.

در یخچال، کمی از ناهار مانده بود. نگاهش روی ظرف ثابت ماند و فکر کرد "آخر هفته... پنج شنبه شب... الان همه ی خانواده ها دور هم دارن شام میخورن و سرحالن که فردا تعطیله..."

در یخچال را بست. تا آنجا که به یاد داشت، همه ی روزها مثل هم بودند. همیشه مادرش سر کار بود یا اگر نه، خستگی و کارهای خانه وقتی برایش نمی گذاشت تا دور هم باشند.

صدای تلفن او را از فکر بیرون کشید.

گوشی را که برداشت، آرمن گفت: چیکار می کنی؟

شانه اش را بالا انداخت.

- هیچی!

- گرسنه ت نیست؟!

پوزخند زد.

- نه! بعد از سینما، شام با دوستام رفتیم رستوران ایتالیایی!

آرمن خندید.

- بیا پایین... زنگ زدیم پیتزا بیارن.

نفس ساکت ماند.

آرمن گفت: اگه حوصله نداری برات میارم بالا.

صدای آرتین آمد.

- نه. بگو بیاد پایین.

نفس بی اختیار لبخند زد.

- میام!

گوشی را گذاشت.

با همان لبخند گفت: ممنونم که حداقل تو یکی به فکر تنها موندن منی!

رفت از یخچال سس فرانسوی برداشت. میدانست آرتین عاشق سس فرانسوی روی پیتزاست. از خانه ی کلاریس صدای موسیقی ارمنی می آمد. حتمن کلاریس و ادیک داشتند دو نفری شام می خوردند. صدای خنده ی کلاریس آمد. نفس آه کشید و پایین رفت.

در را که بست، نوید گفت: چرا چیزی نپوشیدی؟ سرما میخوری.

آرمن جعبه های پیتزا را از نایلون بیرون آورد.

- بیا نفس.

سس را روی میز گذاشت.

آرتین لبخند آرامی زد و کنار رفت تا نفس بنشیند.

بعد جعبه ی پیتزا را روی پای او گذاشت و گفت: داشتی شام میخوردی؟

آرمن گفت: نه... داشت پاستای ایتالیایی رو هضم میکرد... نوید اون آهنگی رو که امروز ضبط کردیم بذار نفس هم گوش بده.

نوید خم شد و دکمه ی کیبورد را فشرد. نفس صدای گیتار الکترونیک را که شنید انگار دوباره موضوعی یادش آمد.

گفت: یکی از استادام پیشنهاد کرده توی نمایشگاهشون شرکت کنم.

آرتین سر تکان داد.

- خیلی خوبه.

نفس گفت: موضوع اصلیش تکنولوژی و بشریته...فرصت خیلی خوبیه که کارامو ارائه بدم... البته هنوز چیزی به ذهنم نرسیده...

آرمن گفت: خودم عاشق این بیس شم!... بازم میگم باید جازش بیشتر بشه... فضای خالی داره.

نوید گفت: برای تیزی صدای گیتارش، اون فضای خالی خوبه...نه آرتین؟

نفس همانطور که به تکه ی پیتزا گاز میزد، فکر کرد " حتا وقت شام هم حرفی غیر از کار برای گفتن نیست".

گفت: برای خاله کلاریس و عمو ادیک هم غذا گرفتین؟

نوید خندان گفت: حوصله ی شنیدن حرفامونو نداری یا قطعه ی جدیدو؟

نفس سریع گفت: نه... همینجوری یادم افتاد.

آرتین لبخند زد: اون دو تا، قرمز پلوی* دو نفره شونو با هیچی عوض نمی کنن!

آرمن گفت: یاد اون دو تا عاشق افتادم که اومده بودن آموزشگاه.

و خندید. نوید گفت: دیروز یه دختر وپسری اومده بودن ثبت نام کنن.

آرمن گفت: پسره مشخص بود با اصرار دختره اومده... می گفت بیشتر ترجیح می دم گوش بدم تا بزنم. اما خانوم دستور داده بود با هم!

بعد به ارمنی از آرتین پرسید: دختر دوست مامان اومد؟

آرتین سس را به نفس داد: آره. ظهر اومد.

نوید گفت:میخواد چی یا بگیره؟

آرتین گفت: گیتار.

آرمن با شیطنت گفت: میگفتی بیاد آموزشگاه. دو تا استاد بزرگ گیتار هستن! تو که کم دور و برت دختر جوون نیست؟!

آرتین گفت: میگم!

نفس حدس زد همان باشد که امروز دیده. پس برای همین با کلاريس بود.

نیمه ی مانده ی پیتزا را روی میز گذاشت و گفت: ممنونم. خیلی گرسنه م بود. انگار پاستا آلفردو سیرم نکرده بود!

آرمن بلند خندید.

آرتین گفت: یه فکری به ذهنم رسید.

هر سه نگاهش کردند.

به نفس گفت: برای نمایشگاه عکس.

نفس لبخند زد. نگاه آرتین هم می خندید.

- به نظرم موضوع تکنولوژی و تنهایی بشر بد نباشه.

نفس متفکر نگاهش کرد.

آرتین ادامه داد: بهتره بگم تنهایی ای که تکنولوژی برای بشر به وجود آورده.

نوید گفت: اونوقت کِی فکر کردی که این موضوع به سرت زد؟!

آرمن گفت: ذهن دومش فعالیت میکرد!

نوید گفت: مثلن اینهمه ماشین که باعث می شن آدما مثل قبل پیاده راه نرن و توی پیاده رو ها کلاهشونو برندارن و احوالپرسی نکنن!

وخندید.

نفس گفت: مثل تلفن که کار همه رو راحت کرده تا به جای دیدن همدیگه، گوشی رو بردارن و پنج دقیقه از دور حال همدیگه رو بپرسن.

آرتین سر تکان داد.

- خیلی چیزا... اما مهم اینه که از نگاه دوربین، هم تازه باشه هم هنری.

نفس لبخندش را تکرار کرد و آرام گفت: خوبه... باید روش فکر کنم.

نوید گفت: حالا این نمایشگاه کجا قراره برگزار بشه؟ غیر از تو کیا شرکت می کنن؟

نفس گفت: نمیدونم. می پرسم.

دلش نمیخواست آنجا را ترک کند ولی حوصله ی نشستن هم نداشت. بلند شد به اتاقک تاریکخانه رفت. لامپ کم نور قرمز رنگ را روشن کرد و روی چهار پایه ی جلوی آگراندیسمان نشست.

صدای گیتار نوید و آرمن بلند شد و بعد نت های پراکنده ی ویولن سل آرتین.

به موضوعی که پیشنهاد کرده بود فکر کرد و نفهمید چطور دوباره بدون اینکه متوجه شود، ذهنش رفت سراغ آرتین و توجه کردنهای ظریفش؛ طرفداری های آرامش و حس دلگرمی مطبوعی که همه ی تنش را پر کرده بود.

در دل گفت" بذار همه منو ندیده بگیرن. باهام مثل بچه ها رفتار کنن. ولی فقط تو حواست بهم باشه!"

نفس عمیقی کشید و نگاه ماتش را از انعکاس لامپ روی آب حوضچه برداشت. نمیدانست از چه وقت صدای ویولن سل قطع شده ولی گیتارها با هم مینواختند.

سرش را گرداند. آرتین کنار در، لبخند زنان سر تکان داد و رفت.

نفس نفهمید یعنی چه؟

* گارمیر پلاو(پلوی قرمر)، تقریبا همون استامبولیه. برنج و گوشت چرخ کرده و رب فراوون...

******

قطعه که تمام شد، نت ها را به طرف دخترها برگرداند و گیتار را کنارش گذاشت.

- اول قطعه ی هفته ی پیش رو بزنید ببینم اشکالها رو برطرف کردین؟

خیره به دستهای دخترها شد و سعی کرد همه ی حواسش را به آن دو جمع کند. دخترها با لبخندهای گرم و نگاههای هول شده و دزدکی شروع کردند به نواختن.

با وجود صدای دو گیتار، انقدر ذهنش درگیر بود که صدای آهسته ی آب را از پشت در بسته می شنید. هر چه دقت کرد، دیگر صدایی نیامد.

سرش را که بلند کرد، هر دو دختر، منتظر نگاهش می کردند. حواس لعنتی اش از صبح پرت بود. سعی کرد عادی باشد. بلند شد و رفت طرف قهوه ساز.

- قهوه می خورین؟

- نه استاد... مرسی.

- امروز تمرکز ندارین استاد! میخواین کلاس رو تعطیل کنیم؟

متعجب به دختر نگاه کرد.

- نه... همین تمرینو تک تک بزنید.

از پشت در صدا آمد.

- ای بابا!

یکی از دخترها به طرف در تاریکخانه برگشت. موبایلش زنگ زد. لبخندی شرمنده زد.

- ببخشید استاد!

بعد رفت کنار در و جواب داد.

آرتین کمی از قهوه را مزه کرد و همانطور ایستاد. دختر برگشت سرجایش و باز معذرت خواست. در تاریکخانه باز شد و نفس ، کلافه بیرون آمد.

آرتین سریع به ارمنی گفت: چیزی شده؟

نفس هم بدون نگاه به دخترها ارمنی گفت: نه. اشکالی نداره برم بالا کاغذ بیارم؟

- کاغذ اینجا هست.

نفس گفت: کاغذ عکاسی!

آرتین قدمی به طرفش رفت.

- آها!... نه... چه اشکالی داره؟

نفس همانطور که به طرف در می رفت گفت: کلاست به هم نخوره؟

آرتین سر تکان داد که "نه" و برگشت طرف دخترها.

- خب... شروع کنید. تک تک.

دخترها نگاه کنجکاوشان را دزدیدند و جداگانه قطعه را نواختند. نفس آرام برگشت و به تاریکخانه اش رفت.

آرتین سر تکان داد و گفت: تمرین این هفته رو بزنید.

دخترها روی نت ها دقیق شدند و آرتین نگاهی به در بسته انداخت. دخترها هر کدام تمرین جدید را اجرا کردند و اشکالاتشان را پرسیدند.

بالاخره کلاسی که برای آرتین کشدار و طولانی شده بود تمام شد. در را که پشت سر دخترها بست، دست برد بین موهایش و بازخیره شد به در بسته.

خواست برود سراغ سازش اما پشیمان شد. لیوانش را برداشت و قهوه ی سرد را در حال قدم زدن نوشید.

به آسمان ابری نگاه کرد و بعد به ساعتش. دیگر شاگرد نداشت و تا شب آزاد بود.

لیوان را روی میز گذاشت و کلافه زمزمه کرد " مگه کارت تموم نشده؟ پس چرا همینجوری داری قدم می زنی؟! برو بالا دیگه؟"

اخم آرامی کرد و نشست پشت کامپیوتر. هدفن را روی گوشش گذاشت؛ به پشت صندلی تکیه داد و چشمهایش را بست.