رمان سیبل (جلد دوم تیری در مسیر) به قلم سعیده نعیمی

ژانر : #عاشقانه #پلیسی #هیجان انگیز

خلاصه :

حسین پس از گذشت چند ماه از فرار مهرداد به همراه ساغر، هنوز ناامید نشده و به دنبال پیدا کردن راهی برای بازگرداندن ساغر است.

اما حسین نمی داند که مهرداد مدتی است دوباره به کشور بازگشته و پس از ملحق شدنِ دوباره‌اش به باند، کار خلاف را از سر گرفته است…

مقدمه

چشمانش را میبندد به تیرکی که بسته شده التماس میکند تا آزادش کند‌. تیرک او را سفتتر می چسبد. کمان به زه شده و نشانه رفته‌‌ است. باز دنیا شوخی اش گرفته. این بار قل خورده‌ است زیر دستو پای آدمها‌.‌‌..

تلاش میکند زنجیرها را بشکند اما حلقه های این مار او را رها نمی کنند. باز تمنا میکند لیکن‌‌ گوش ها کر شده اند. فراموشش شد اینجا، زمین است؛ بازیچه‌ی آدمها!

دروغ شیرینی است اما اینجا هیچ‌ شکارچی اغوای طعمه نمی شود‌.

تیر صفیر می کشد‌‌... نوک پیکان آسمان را کنار می زند‌؛ باد را می درد و بعد...

از خون طعمه‌اش سیراب میشود‌...!!

حسین دست هایش را مشت کرده و با ناخنش پوست کنار انگشت شصتش را می کند. از این مجلس به ظاهر دور همی و میهمانی ساده حرصش گرفته بود.

-حسین جان ساکتی کارو بار چطوره؟

با صدای پدر زحل نفس عمیقی کشید و دست از سر پوست بیچاره اش برداشت؛لبخندی روی صورت بی حوصله اش نشاند و کوتاه جواب داد:- شکر خوبه.

- خدا خیرتون بده که اگه امثال شما نباشن نمیشه زندگی کرد. چندشب پیش اراذل اوباش توی محله ما اغتشاش کرده بودند نیروهای پلیس اومدن جمعشون کردند...

آرنجش را نشان داد و ادامه داد:هرکدوم یه قمه داشتند به چه بزرگی، خدا رحم کرد کسی طوریش نشد...ترفیع نگرفتی هنوز؟

-فعلا خیر.

مادرش که از تعریفات آقای بهمنی به وجد آمده بود با هیجان گفت:- میگیره ان شاءالله... پسرم ماشاءالله عرضه شو داره.

-بله حتما همینطوره از وجناتشون پیداست.

حسین که تا به آن لحظه سعی کرده بود حتی نیم نگاهی هم به زحل نیاندازد، از گوشه ی چشم نگاهش کرد که کنار سونیا و غزل نشسته بود. در دلش هیچ حسی نسبت به او نداشت. چطور مادر و عمه اش فکر می کردند با چند جلسه میهمانی و دید و بازدید این دختر می تواند دلش را به دست بیاورد. چشمان زحل نگاهش را شکار کرد و لبخند محوی بر لبانش جا خوش کرد.

حسین سریع چشم دزدید و در دل به خودش لعنت فرستاد و غر زد(حالا حتما پیش خودش فکر میکنه از اول داشتم زیرزیرکی دیدش میزدم. دختره ی یه کاره ی کوتوله.)

به ساعت مچی اش خیره شد که ثانیه ها آهسته آهسته روی عقربه ها می لغزیدند. آروان قول داده بود همان نیم ساعت اول با یک زنگ نجاتش دهد اما گویی فراموش کرده بود.

زحل را از نظر گذراند و دوباره به آقای بهمنی خیره شد.لبخند معناداری به لب آورد و رشته کلام گسسته را به دست گرفت :- شغل ما علاوه بر دعای خیرش بسیارهم خطرناکه. صبح میریم سر کار شب ممکنه به جای خونه و تخت خواب سراز سردخونه دربیاریم...

لحن سرد و برنده ی کلامش عرق سردی برتن جمع نشاند و سکوت کرکننده ای حاکم شد. اما حسین همچنان ادامه داد:- یا مثلا شب داماد شدی و فردا صبح زنت بیوه...

پاروی پا انداخت و با بی قیدی نفس عمیقی کشید:-البته چه میشه کرد زندگیه، هرکس به یه طریقی...

مادرش که دلیل این سخنرانی غرایش را میدانست، دستپاچه آب دهانش را قورت داد و گفت:- نه... اینجوریاهم که میگی نیست مادر؛ پس اینهمه پلیس و سرباز خانواده ندارن؟ هرشغلی خطرات خودشو داره یکی از داربست میفته یکی ماشین بهش میزنه... عمر دست خداست باید ببینی پیشونی نوشت آدم چی میگه... همین بابات خداروهزار مرتبه شکر تا بازنشستگیش حتی یه بارم گلوله از بغلش رد نشد.

-بله مادر من هم که گفتم هرکس به یه طریق فقط نحوه و دیر و زودشه که فرق میکنه و مال ما هم احتمال زود بودنش بیشتره.

عمه شهین برای عوض شدن بحث با صدای بلند گفت :- کی بازم چای میخواد ؟حسن آقا براتون چای بریزم؟

آقای بهمنی فنجان نیم خورده اش را روی میز گذاشت و با بله ی کوتاهی جوابش را داد.

حسین از گوشه ی چشم یه زحل که لبخند روی لبش جمع شده بود نگاهی انداخت و خشنود از کارش به عمه گفت:- اگه زحمتی نیست عمه برای منم بریزید.

آقای بهمنی متفکرانه به فنجانش چشم دوخت. کم سن و سال نداشت که نفهمد چاقوی پنهان در حرفهای حسین از کجا آب می خورد. کمو بیش از حرفهای زن و زن برادرش، فکر و خیالاتی که درسر داشتند را دانسته بود و این موضع گیری حسین نشان از مخالفت قاطعش بود. چشم از فنجان گرفت و به دخترش نگاه کرد مگر دردانه اش را از سر راه آورده بود که یک پسر از خود متشکر بخواهد او را سنگ روی یخ کند؟ مگر قحطی خواستگار آمده بود که برای نرم کردن دل این پسر دخترش خوار و خفیف شود؟نه اینگونه نبود و نمی گذاشت که بشود...

حسین کفش های جفت شده اش را به پا کرد و زودتر از پدرو مادرش از خانه ی عمه بیرون رفت. آروان پشت در منتظرش بود. حق به جانب به سمت ماشینش رفت و دو دستش را به سقف چسباند.آروان با لبخند دندان نمایی شیشه را آهسته پایین کشید و گفت:- خوش گذشت؟

حسین به شوخی مشتش را زیر گردن و چانه ی آروان گذاشت و از میان دندانهایش غرید:- پس فراموش نکرده بودی...بیارمش پایین؟

آروان با چرخاندن سرش چانه اش را از زیر مشت حسین نجات داد و گفت:- حالا ترش نکن دستمونو خونده بودن.

-منظورت چیه؟

-گرمه بیا تو ماشین بگم.

ماشین را دور زد و داخل نشست.به در ماشین تکیه داد و گفت:- خب، میشنوم.

-مامانت خواسته بود که حتی اگه اداره آتیش گرفته باشه هم بهت زنگ نزنم.

حسین با نیشخند سری تکان داد:- زرنگ شده...دیگه چی گفت؟

-ا...م... البته خودش که نگفت ظاهرا توی رودربایستی خواهرتو واسطه کرده بود.

- سونیا؟

- اره اون بهم زنگ زد.

- شماره ی تو رو از کجا آورده؟

آروان شانه ای بالا انداخت:- حتما از گوشیت کش رفتن الانم که میبینی اینجام اومدم خودمو تبرئه کنم... دختره حور و پری چیزیه که اینقدر سفت و سخت دست روش گذاشتن که فقط اون؟

در جواب پوفی کرد و گفت:- اگه یه ذره هم بهم میومد دلم نمی سوخت قدش نصف منه... من اگه با این ازدواج کنم که مردم بهم میخندن نمیتونم باهاش دوقدم راه برم همه فکر میکنن دخترمو دارم میبرم پارک واسش لی لی قاقا و بستنی بگیرم.

آروان به خنده افتاد:- میشید النگ و دولنگ. زیاد هم بد نیست که میگن چه بابای مهربونی؟!

-زهرمار...نمیدونم چه گیری دادن به من بدبخت که دست از سرم برنمیدارن.

- دوراه بیشتر نداری...

انگشت اشاره اش را بالا گرفت و ادامه داد:-یک... جواب بله رو بدی و خلاص بشی. دو...

حسین که سکوتش را دید پرسید:دو چی؟

-دو اینکه مثل من یه مدت نامزد کنی بعد هم به همش بزنی.

حسین دستش را به معنی برو بابایی تکان داد و دریچه کولر را به سمت خودش تنظیم کرد.

آروان با همان لحن مسخره افزود:- به جون خودم دیگه از ترسشون اسم هرچی زنو ازدواجه رو عمرا به زبون بیارن.مادر منو که دیدی همون یه بارو که واسم نسخه پیچید واسه هفت پشتش پشیمون شد.

-تو هم واسه من نسخه نپیچ که واسه هفت پشتت پشیمونت میکنم.

آروان دنده را جا زد-پس دیگه از من نخواه راه به راه نجاتت بدم واسم سوءپیشینه ساختی مادرت فکر میکنه میخوام پسرش عزب بمونه.

-خودش بهترمیدونه دلیلش چیه.

آروان سکوت را جایز دانست و فرمان را چرخاند و آهسته از پارک بیرون آمد. حسین دست روی داشبورد زد:- کجا میری؟

-همین اطراف یه دوری میزنیم.

-بزن کنارخودم ماشین آوردم یه کاری دارم که باید انجام بدم.

آروان بی حرف ایستاد و حسین پیاده شد- اداره می بینمت.

آروان با سوار شدن حسین در ماشینش چراغ زد و دور شد. می دانست کاری که می گوید چیست. همان موقع که از بیمارستان مرخص شده بود فهمیده بود. آن زمان که می ترسید کار احمقانه ای به سرش بزند و خودش را در هچل بیاندازد. اما با تعقیب کردنش جزدیدن درماندگی و استیصال همکارش چیز دیگری نصیبش نشده بود.

به کوچه ی آشنای قدیمی که رسید از سرعتش کاست و روبه روی ساختمان دو طبقه متوقف شد و به پنجره ی طبقه ی دوم خیره ماند. شانزده ماه از آخرین باری که چراغ خانه را روشن دیده بود میگذشت.. . شانزده ماه از باز شدن آن پنجره می گذشت اما هیچکس برایش مهم نبود. زودتر از چیزی که فکرش را می کرد همه با نبودن ساغر کنار آمده بودند. زندگی را انداخته بودند روی گردونه و میچرخاندند گویی که از همان ابتدا ساغر وجود خارجی نداشته. از ماشین پیاده شد وبه آن تکیه زد. فقط چهارماه از ربوده شدنش می گذشت که عمه بخاطر ترس جانش عطای خانه‌یشان را به لقایش بخشیده و به محله ی دیگری نقل مکان کردند. به این فکر نمی کردند که وقتی ساغر بازگردد ممکن است به اولین جایی که سر بزند همین خانه است؟ همین خانه ای که اهالی اش جانش را به لبش می رساندند و دلی برای تپیدن نداشتند... یعنی باز میگشت؟

باد گرم تابستانه، سردی تنش را به لرزه درآورد. کاش که بازگردد فقط بخاطر دل او... برای اویی که این بی خبری داشت دمار از روزگارش درمی آورد و ساغر نمی دانست... اشک که تا پشت پلکش رسید از ماشین جدا شد و زیر تیرهای چراغ برق شروع به قدم زدن کرد‌. به ماه نیم هلال آسمان که پا به پایش گام برمی داشت خیره شد و زمزمه کرد:- ماهتو داری حتی اگه نصفه باشه...حتی وقتی نیست بازم میدونی کی میتونی دوباره داشته باشیش اما من چی؟ خیلی وقته که ندارمش... میدونی ماه من کجاست؟ ازش خبر داری؟ بهش بگو برگرده... بگو که من هنوز دلتنگشم... هرروز.

****

گزارشاتش را مرتب کردو داخل پوشه‌ی آبی رنگ گذاشت. خسته از کار روزانه از دفترش بیرون رفت. تن خسته اش فقط با یک‌چیز آرام میگرفت؛ دستگاههای داخل باشگاه! آنقدر به عضلاتش فشار می آورد تا خشمی که درونش گداخته شده روحش را صیقل دهد و از نو جانی تازه بگیرد.

صدای گریه‌ی مردانه‌ای توجهش را به خود جلب کرد. جلوی اتاق سرگرد جعفرپور یکی از سربازها در حالی که سرش پانسمان شده و رد خون تا یقه‌ی لباسش پایین آمده بود، با حالی نزار گریه می کرد‌. سرگرد خطاب به سرباز دومی که‌کنارش ایستاده بود با لحنی عصبی داد زد :-ببرش بازداشتگاه پسره‌ی خرِ نفهمو.

سرباز که صورتش از اشک خیس و قرمز شده بود. به التماس افتاد:- جناب سرگرد به قرآن قسم که تقصیر من نبود... حروم زاده از قبل نقشه کشیده بود.

سرگرد منتظر توضیحات دوباره‌اش نشد و رو به سرباز دوم توپید:- دِ چرا معطلی از جلوی چشمام ببرش.

سرگرد عقب گرد کرد و قبل از اینکه در اتاقش را ببندد چشمش به حسین افتاد. توقف کوتاهی کرد و رو به او گفت:- محمودی؟ پیگیر کارهای این پسره باش میخوام هرچه زودتر قاتل رو توی زندان ببینم. هرگونه سهل انگاری که از هرکدومتون ببینم میرید بازداشتگاه.

حسین با اینکه هنوز نمیدانست جریان چیست احترام گذاشت و اطاعت کرد‌. با بسته شدن در اتاق به سمت آروان و چند افسر دیگر که در همان نزدیکی ایستاده بودند رفت و با حرکات چشم و لبش پرسید:- چی شده؟

آروان دستهای قلاب شده‌اش را از سینه جدا کرد به راهرویی که سرباز نوجوان از آن گذشته بود اشاره کرد:- یه متهم به قتل رو برده دادگاه از دستش در رفته.

حسین متعجب ابروهایش را بالا انداخت:- مگه پابند و دستبند نداشته؟ چجوری فرار کرده؟

-یه نفر کلیدها رو توی دستشویی بهش رسونده اونم بعداز بازکردن پابندش بی هوا سربازو زده و بعدم با یه ماشین که از قبل براش آماده کرده بودند فلنگو بسته.

-چطوربه همین راحتی میتونه فرار کرده باشه؟ هیچ ردی ازش نیست؟

-یکی از سربازهای دم دادگاه سریع تاکسی گرفته و تعقیبشون کرده ولی اونم نتونسته زیاد کاری از پیش ببره افتاده توی ترافیکو گمشون کرده.

-شماره پلاک ماشین چی؟

-با گل شماره رو پوشونده بودن.

حسین نفسی گرفت و دست زیر گردن باریکش کشید. سرباز بیچاره نمیدانست اینجا شوخی بردار نیست و باید شش دانگ حواسش را دوبرابر کند و یک صدم ثانیه هم چشم از متهم برندارد؟ این قانون بی برو برگرد شامل دستشویی هم میشد.

-اسلحش چی؟ اونو که ازش نگرفتن؟

-نه سربازو که زده دیگه وقتو تلف نکرده.

حسین رو به یکی از ستوان ها کرد -خیلی خب پس به پلیس کنترل ترافیک خبر بدین ببینم میتونن از دوربینها چیزی دربیارن؟ به بچه های اطلاعاتم خبر بدین شاید اونا هم تونستن کمکی بکنن.

ستوان چشمی گفت و به سمت پارتیشن هایی که ما بینشان رایانه قرار داده شده بود رفت.

آروان- خودشو تو هچل انداخته.

-اضافه خوری کرده آخرش که باز سر از همینجا درمیاره.

آروان اوهومی گفت و به شانه‌‌اش کوبید:-میرفتی خونه؟

-نه میرم باشگاه.

نگاهی به ساعت مچی اش انداخت-باشه برو یه ربع دیگه منم میام، یه وقت تنهایی نزنی که خیلی بد میزنی...

حسین تنه‌ای به او زد و با لبخندی کج شده گفت:- گمشو بابا

آروان چشمکی زد و همانطور که عقب عقب به سمت اتاقش میرفت گفت:-باشه بخواهی گمم میشم بخواهی خواستگاریتم میام. یه حسین که بیشتر ندارم.

حسین نیم نگاهی به اطراف انداخت و مشتش را نشانش داد تا جلوی همکارها زیپ دهانش را بکشد اما آروان پشتش را به او کرده بود و ندید.

از ساختمان اداره بیرون رفت. فاصله‌ی اداره و باشگاه زیاد نبود و می توانست تا آنجا پیاده روی کند. کسی از پشت سر صدایش می زد.

سربازی که دیگری را به بازداشتگاه برده بود نفس زنان خودش را به او رساند و با کلمات مقطع گفت:- جناب سروان... یه لحظه لطفا...

حسین به سمتش چرخید و سوالی نگاهش کرد.

-جناب سروان... تکلیفِ... تکلیف مهدی چی میشه؟ اگه قاتلو نگیرن باید چیکار کنه؟

-بهش بگو فعلا به فکر یه وثیقه باشه. موقتا آزادش می کنم اما باید هرطوری شده قاتل رو پیدا کنه وگرنه عواقبش پای خودشه.

با دیدن دلهره در چشمان مضطربش لحنش را ملایمتر کرد و گفت:- قرار هم نیست که تنهایی پیداش کنه ما هم هرکاری لازم باشه انجام میدیم.

سرباز با همان امید کوچکی که در دلش روشن شده بود احترام گذاشت و سریعتر به ساختمان بازگشت تا به گوش دوستش برساند.

آروان ساک ورزشی اش را داخل رختکن انداخت و لباسش را تعویض کرد. حسین دمبل ها را محکم گرفته بود و همراه با افکارش خم و راستشان میکرد. فشار انگشتانش به دور دمبل بیشتر شد و عضلات و رگو پی دستش به التماس افتادند. باید آن روز هم به همین سفتی تفنگ را نگه می داشت تا از دستش نیافتد و مغز او را متلاشی میکرد. باید با همین دستانی که سعی در قدرتمند شدن داشتند، مشت می کوبید به صورت مهرداد. مشت می زد به دهان نجسش که دیگر هرگز نتواند نام ساغر را به زبان آورد... یکی از دمبل ها را روی زمین انداخت و دیگری را ما بین مچهای دستش گرفت و به حالت اسکات روی پاهایش خم شد و دوباره ایستاد. باید عضلات پاهایش را نیز نیرومند می ساخت برای لگد زدن به آن مردک بی همه چیزی که همه چیزش را به یغما برده بود. لحظه شماری می کرد برای روزی که دوباره او را ببیند... اینبار قطعا زنده اش نمی گذاشت. آخ که اگر میدیدش... آن وقت میدانست چگونه از زنده بودنش پشیمانش کند.

-دادا اشتباه نمیزنی؟

با صدای آروان از افکارش دست کشید و دندان های قفل شده‌اش که تا شکستن فاصله‌ای نداشتند را آزاد کرد.

آروان وزنه های مناسب هالتر را انتخاب کرد و به سر میله زد.

-تو فکر بودی...

حسین بدون پاسخ چند اسکات دیگر رفت و دمبل را کنار گذاشت. با حوله عرق صورت و گردنش را که بیشتر بخاطر عصبانیت بودند، گرفت و پشت دوچرخه ثابت نشست.

آروان یکی از ابروهایش را بالا فرستاد و گفت:- اوهوم...خودم فهمیدم .

و شروع به وزنه زدن کرد.

حسین همان طور که به جلو نگاه میکرد با تأخیری طولانی گفت:- بعضی وقتها فکر میکنم اگه دوره‌های ویژه یا نوهد رو بگذرونم شاید بد نباشه.

آروان متعجب از حرفش وزنه را رها کرد و روی تخته نشست:- میخواهی بری رُسته‌ی کلاه سبزها؟ پس آگاهی چی؟

همانطور که پدال میزد با طمأنینه پاسخ داد:- تصمیمی نگرفتم. فعلا فقط به فکر دوره هاشم... به عضلات پاهایش که بیرون افتاده بودند ضربه‌ای زد و ادامه داد:- لامصبها انگار هنوز جون ندارن باید بیشتر ازشون کار کشید.

آروان دوباره دراز کشید و هالتر را به دست گرفت:- تو واقعا یه چیزیت میشه‌... یه لحظه ترسیدم که میخواهی قید داداشتو بزنی.

حسین لبخند ملایمی به لب آورد. به سمتش خم شد و مشت آرامی به شکم عضلانی اش کوبید و قلقلکش داد -هر یگانی که برم مجبوری باهام بیایی.

آروان عضلات شکمش را منقبض کرد و فحش داد:- تف بهت... تو خواب ببینی که منو با خودت بکشونی نوهد‌‌ اونجا پدر من یکیو که درمیارن‌...

******

تنش بوی عرق گرفته بود و میخواست هرچه زودتر دوش بگیرد. مادر با دیدنش سریع به آشپزخانه رفته بودتا شامش را بکشد.

لباسهای راحتی اش را به دست گرفت و سمت حمام رفت.

حمام روبه روی اتاق سونیا بود. صدای لرزان و درمانده‌اش از پشت در گریخت و خودش را به گوش حسین رساند و او را همانجا نگاه داشت-بخدا موندم چیکار کنم مثل خر تو گل موندم...

خواهرش به کمک نیاز داشت؟ اما برای چه کاری؟

-کوفت...راه حلت فقط واسه گوسفندها خوبه ...

اینبار کلامش رگه های تمسخر داشت. پس به کمک نیاز نداشت یا حداقل به کمک او نیازی نداشت. حتما از آن به بن بست رسیدن های دخترانه سر لباس و لاک بود.

دستگیره‌ی در حمام را گرفت اما اینبار پاهایش محکمتر از قبل چفت زمین شدند.

-دوست داشتنم حرف یه روز و دو روز نیست خودت که همه چیو میدونی..‌. وا... برای چی شماره شو بدم به تو؟... دیوونه شدی؟ میخواهی آبرومو ببری؟

رگ غیرتش به قل قل افتاد. نوسان قلبش حرارت دور گردنش را بیش از پیش کرد آنچه که تصور میکرد نبود. یک گام به سمت دربرداشت و دست به سمت دستگیره‌ی در برد اما عقلش نهیب زد و همانجا نگهش داشت. اینگونه نمی توانست حرف بکشد و حرف بزند.

صدای مادرش از آشپزخانه بلند شد:-حسین دیر نکنی غذات یخ میکنه.

متعاقبش صدای سونیا با مخاطب پشت تلفنش را شنید:- داداشم اومد فردا بازم حرف میزنیم... کوفت خداخافظ.

سونیا به سرعت برای دیدن برادرش از اتاق خارج شد اما درست روبه روی اتاقش او را دید.لحظه‌ای شوکه شد اما خیلی زود لبخند به لب آورد و با دیدن لباسهای داخل دستش گفت:- سلام داداش میرفتی حموم؟

حسین لبهایش به زور کش داد و سر تکان داد:- علیک سلام.

قبل از اینکه زبانش بچرخد و سوالی به لب براند وارد حمام شد و شیر آب را تا آخر باز کرد. خواهر کوچکش بزرگ شده بود؟ آنقدر بزرگ که به کسی دل بدهد؟ اما او که فقط نوزده سال سن داشت. نوزده عدد کمی بود یا زیاد. او را با نوزده سالگی های خودش مقایسه کرد. اگر هنوز در همان سن بود و سن بیشتر را تجربه نکرده بود می گفت که نوزده خیلی هم زیاد است اما اکنون که نزدیک به سی و سه سال داشت می دانست نوزده ساله یعنی تجربات کم و روح و روان حساس! باید چه می کرد؟ نمی دانست و بهتر دید سکوت کند.

******

روی مبل های چرمی نشسته بود و مهدی رو به رویش در حال امضا کردن اوراق بود‌‌. آخرین برگه را هم زیر مابقی گذاشت و نیم خیز روی میز سرگرد گذاشت.

-تموم شد‌.

سرگرد همه را چک کرد و داخل کشویش گذاشت. رو به حسین کرد و انگشتان شصتش را به هم چسباند.

-از این به بعدش دیگه با شماست باید قاتل رو زودتر پیدا کنید‌‌‌.

حسین چشمی گفت و بلند شد‌‌. مهدی بلاتکلیف ایستاد و نمی دانست باید او هم برود یا منتظر بماند. حسین با حرکت ابرو خواست به دنبالش برود. به اتاق خودش رفت. نامه‌ای را آماده کرد و به سمتش گرفت:- میری اداره‌ی راهنمایی رانندگی و فیلمهای مربوط به روز فرار متهم رو میگیری و زود برام میاری.‌‌‌.. باید یه سرنخی از ماشینی که باهاش فرار کرده و همدستاش به دست بیاریم.

سرباز بلافاصله نامه را گرفت:- چشم قربان خیلی زود انجامش میدم.

و به سرعت از اتاق خارج شد. چند دقیقه بعد ضربات کوتاهی به در خورد و افسر خانمی که خالی گوشتی بالای لبهایش داشت وارد شد و احترام گذاشت:- جناب سروان در رابطه با متهم فراری که دنبالش بودیم عرضی داشتم... طبق اطلاعاتی که بهمون دادن فردی با مشخصات مظنون در ترمینال آبادان رؤیت شده.

ابروهای حسین بالا رفت.

-آبادان؟

-بله قربان‌.

سر انگشتانش را روی زمین گذاشت و سنگینی بدن لاغر اما عضلانی اش را روی آنها انداخت و متفکر گفت:- بررسی کنید اونجا آشنا یا فامیلی داره که احتمالا پیش اونها مخفی شده باشه؟

افسر سری تکان داد و از اتاق بیرون رفت.

روی صندلی‌اش نشست و تابی به آن داد‌. از صبح به جز کارهای دفتری هیچ‌عملیاتی نداشتند اما روح و ذهنش خسته بود. موبایلش را از روی میز برداشت و بین انگشتانش گرفت... به عکسی که سالها قبل گرفته و هرگز از گوشی اش حذف نکرده بود خیره شد‌‌. دیدن دختر داخل قاب گوشی هیچگاه برایش تکراری و خسته کننده نمیشد اما...

کنار شقیقه اش نبض گرفت. گالری را بست و صفحه‌ی مخاطبین را بالا آورد و شماره‌ی سرهنگ را پیدا کرد.

قبل از اینکه انگشتش روی تماس را فشار دهد تردید به دلش افتاد.

پلکهایش را به هم فشار داد و گوشی را روی میز سر داد. اگر باز هم با همان پاسخ همیشگیِ بی خبری مواجه میشد امکان داشت از کوره در برود و حرمت سرهنگ را خدشه دار کند. کی قرار بود از این عذاب و برزخ خلاص شود؟ اصلا تمامی داشت؟

******

دختر جوان کیفهای مارک دار و کفشهای زرقو برق دار را از نظر گذراند و به کیف طوسی رنگی که دسته‌ی بلندی داشت و لبه هایش سفید کار شده بود اشاره کرد:- اون کیفو برام بیارید.

فروشنده کیف را روی میز گذاشت و او با شعف زیپ هایش را بازو بسته کرد‌. با کفش کتانی که هفته‌ی پیش خریده بود کاملا ست میشد.

-همینو برمیدارم.

فروشنده از انتخابش لبخندی به لب آورد و برایش داخل پاکت گذاشت‌.

مانتوی جلوبازش را تابی داد که عقبتر رفتند و بدن زیبایش را به نمایش گذاشت.

فروشنده باز لبخند کوتاهی به لب آورد:- قابل شمارو نداره‌.

برایش مهم نبود قیمت کیف چقدر است و باید چندتا از آن چک پولهای داخل کیفش را بابتش بپردازد‌. لااقل اکنون در این مرحله از زندگی اش پول برایش اهمیتی نداشت با این حال چشمان درشت و قهوه‌ای اش را با عشوه باز و بسته کرد و گونه های برجسته‌اش را بیشتر به نمایش گذاشت. کیف پولش را بیرون آورد و منتظر رقم شد.

فروشنده باز تعارف کرد:- مهمون ما باشید.

باز عشوه‌ای آمد که میدانست تا چه حد خواستنی می شود.

فروشنده انتظار او را که دید گفت:- سیصدو شصت تومنه اما برای شما همون سیصد حساب میکنم.

-من که میدونم اون شصت تومنو برای چونه زدن گذاشته بودی ولی منتی که سرم میذاریو قبول میکنم.

سه تا از آن تراول ها را روی میز گذاشت و پاکت خریدش را برداشت. عینکش را به چشم زد و از مغازه بیرون رفت.

هوای گرم سر ظهر آدم را دیوانه می کرد اما از اینکه زندگی اینگونه به کامش بود غرق در لذت می شد. پرایدی به قصد مسافرکشی برایش بوق زد. ترس به دلش چنگ زد و قلبش بنای کوبیدن گرفت. خود را از لبه‌ی پیاده رو عقب کشاند. از راننده های شخصی وحشت داشت. همان تجربه‌ی قبلی اش برایش به قد تمام عمر کفایت می کرد. پراید که دور شد تاکسی گرفت و تا خانه دربست رفت. از راننده های تاکسی نیز می ترسید اما نمی توانست همیشه خیابانها را پیاده گز کند. محض احتیاط همیشه بند کیفش را آماده نگاه می داشت تا اگر راننده مسیرش را به بیراهه کشاند بند کیف را دور گردنش بیاندازد و بتواند فرار کند.خانه‌‌ی کوچکشان در یکی از محلات قدیمی شهر بود. خانه‌ی فرسوده یشان با هزینه هایی که او برای خرج ظاهر خودش میکرد منافات داشت‌‌ و در چشم دوست و آشنا چندان خوشنام نبود.

از پشت در عطر غذا مشامش را نوازش کرد‌. باز مادربزرگ از آن آبگوشتهای معرکه‌اش را بار گذاشته بود. کلید را که چرخاند صدایش از ایوان خانه آمد:- مژگان ننه اومدی ؟ بیا این سوزنو برام نخ کن چشمام دیگه سو نداره.

-الان میام ننه

دستانش را داخل حوض آبی زد و پاکت خریدش را همانجا پشت دیواره اش گذاشت و خودش را به ننه رساند.

مادربزرگ با اینکه می گفت چشمانش سو ندارد اما کور نبود که نفهمد نوه‌اش چیزی را پای حوض گذاشته. -اون چی بود پشت حوض گذاشتی ننه؟ بازم لباس خریدی؟

مژگان نخ را با زبانش تر کرد و بی قید جواب داد:- نه کیفه.

-تو که اینهمه کیف داری میخواهی چیکار بازم میخری... یه کم به فکر آینده‌ت باش پولاتو الکی خرج نکن ننه. تو دیگه بزرگ شدی باید شوور کنی بابات که نمیتونه جهاز واست بخره...

باز مادربزرگ می خواست روی منبر برود و بعد از آن نصیحتهای بی انتهایش تمامی نداشتند. نخ را از سوزن رد کرد و انتهایش را گره زد و میان صحبتهای مادربزرگش دوید:- بیا ننه... من برم لباسامو عوض کنم.

-ننه اونم از پشت حوض بردار الاناست که بابات برسه ببینه باز خرتو‌پرت گرفتی دادو هوار می کنه. گناه داره خسته و کوفته از راه میاد یه چایی هم واسش بریز.

مژگان برگشت و پاکت را از پای حوض برداشت.

-بده ببینم چه رنگی گرفتی ننه.

همیشه همین بود اول خوب نصیحت می کرد و مزه ی خرید کردن را زهرمارش می کرد و بعد برای اینکه غصه دار نشود از چیزی که خریده بود تعریف میکرد- مبارکت باشه ایشالا کیف عروسیتو بخری.

لبهای رژ زده اش را غنچه کرد و در جواب بوسی برای مادربزرگش فرستاد:-مرسی عشقم.

ننه کمی رنگ به رنگ شد و لپهای چین دارش سرخ شد. به این کلماتی که گاه و بی گاه از زبانش می شنید عادت نمی کرد اما خودش را نباخت و گفت:- قربون قدو بالات برم ننه واسه کار کردن خیلی جوونی کاش بابات اونقدر داشت که خرجت کنه نری بین گرگهای بیرون واسه یه لقمه نون.

مژگان هردو کیفش را برداشت و از جایش بلند شد:- لازم نکرده واسه من خرج کنه همینکه بذاره پول خودمو بی دردسر خرج کنمو کوفتم نکنه بسمه.

-اینو نگو ننه باباته... مگه تقصیر اونه که نمیتونه مثل بقیه پول رو پول بیاره.‌‌ میبینی که بنده خدا از صبح میره روی ساختمونها حمالی میکنه ولی تا آخر شب به اندازه‌ی خرج همون روزش درمیاره.

با حرص کیف را روی دوشش انداخت و جواب داد:- نمیتونه پول دست بیاره به جهنم؛ به اسفل السافلین... اخلاقش چی؟ اون که دست خودشه اونم نمیتونه درست کنه؟ من که هرچی فکر میکنم یه بارم خنده و مهربونیشو ندیدم همیشه همین اخلاق گندو داشته... اینو چجوری تربیت کردی مامان بزرگ؟

چشمان ناامید مادربزرگش را تنها گذاشت و به اتاقش رفت‌. تند رفته بود اما نفس عمیقی کشید و کیف جدیدش را روی قفسه‌ کنار کفش کتانی اش گذاشت و با لذت تماشایش کرد‌. نمی توانست چیزی را ببیند و فقط حسرتش را به دل بگذارد. از همان روزی که پا به دبیرستان گذاشت دیگر نتوانست نگاههای تحقیر کننده به کیف و لباسهای مندرسش را تحمل کند‌.

انصاف نبود یکی لباس مارکدار بپوشد و او کیف و کفش چندسال پیشش را یدک بکشد‌. برای اینکه زندگی اش عوض شود نمی توانست منتظر بنشیند تا خدا معجزه کند و پول از آسمان برایشان بفرستد. خوب زندگی کردن حقش بود و این حق را از زندگی میگرفت. از تمام دوستانش زیباتر بود. حتی خود خدا هم می خواسته که با کمک این زیبایی برای رسیدن به هدفش موفق شود. می خواست زندگی کند نه اینکه فقط زنده باشد هدفش همین بود. با دو انگشت تیغه‌ی بینی اش را لمس کرد. تنها این بینی گوشت آلودش توی ذوق میزد که با پولهای بادآورده و عمل جراحی می توانست از شر آن هم خلاص شود.

صدای پدرش از همان بدو ورودش،پای پله ها پرده‌ی گوشش را به لرزه درآورد.

-مژگان... مژگان کجایی دختر؟ از صبح جون بکنی ولی یه چایی هم دستت ندن ظلمه به خدا‌‌.

چشمانش را با حرص روی هم فشرد و سریع لباسهایش را عوض کرد و به آشپزخانه رفت.

***

ساعت سه بعد از ظهر بود و تا زمان رفتن به سرکارش دوساعت وقت داشت. دلش هوای لاله را کرده بود‌. سالها باهم دوست بودند اما یک روز که لاله گندآب فقر تا خرخره‌اش بالا آمد و نفسش را گرفت ساکش را جمع کرد و از خانه گریخت. تنها کسی که از احوالش خبر داشت خودش بود که گَه گاهی باهم برای خوشگذرانی و به دست آوردن پول بیشتر برای مخارج بی حسابش در پاساژها و بازار شلوغ تهران گشت می زدند.

بعد از پنج دقیقه و ده بار فشردن زنگ در بالاخره یکی از دخترها کوتاه آمده بود و در را برایش باز کرد‌ شالش را که از دو طرف آویزان بود را تکان داد:- واسه یه در باز کردن هم استخاره میکنین؟ پختم از گرما به خدا... به فکر اونی که پشت دره هم باشین.

نگاه ارغوان به روی مانتوی نخی سفید رنگش چرخید و آرام پاسخ داد:- اوهوم... هرکی کلید نداشته باشه کارش زاره.

مژگان یکراست به سمت اتاق لاله رفت. در اتاقش باز بود تا باد کولر بتواند به اتاقش راه پیدا کند و خودش زیر ملحفه‌ی رنگی رنگی به خواب رفته بود.

آهسته ملحفه را گرفت و یک باره آن را از روی صورتش کشید. لاله با عصبانیت از خواب پرید و دهانش را باز کرد تا طرف حسابش را فحش کش کند‌ اما با دیدن لبخند دندان نمای مژگان به خود مسلط شد و غرید:- آزار داری روانی؟ حتما تنت میخاره.

-نمیبینی مژی جون اومده؟ چه وقت خوابه؟

لاله دستی به صورتش کشید و فحش داد:- سگ تو روح مژی جونم.

به طرف سرویس بهداشتی رفت و دوباره روی تشکش نشست:- چی شده از اینورا گذری؟

-هیچ... همینطوری

لاله نگاهی به ساعت روی دیوار انداخت و گفت:- امروز سرکار نمیری؟

-چرا...ساعت پنج میرم.

-حیف شد میتونستیم واسه امشب برنامه بذاریم.

نگاه مژگان به سمت تشک کنار دیوار کشیده شد و گفت:- اگه وقتشم بود حوصله نداشتم... اون دختره کجاست؟

بینی اش را خاراند و جواب داد:- نمیدونم... از صبح که رفته هنوز برنگشته.

-گچ دستشو باز کرده؟

-اره چند روزی میشه بعد از اونم که دیگه اصلا تو خونه بند نیست.

-نمیدونی چیکاره است؟

-میخواستی چیکاره باشه یکی مثل ما...

مردد ادامه داد:- اگه واسه پولی که بهش قرض دادی میپرسی نترس بهت برمیگردونه.

مژگان بی قید لبش را به یک سو کج کرد:- میدونی که پول واسم مهم نیست قانون پایستگی پولِ من چی میگه؟

-بله،بله ...از دستی به دستی دیگه و این حرفا.

-باریکلا... یه حسی بین خوب و بد بهش دارم...یه جوریه... هیچی اصلا ولش کن‌.

لاله خندید:- ظاهرش یه کم غدّه ولی از اون دخترای لوتی و باحاله. حالا بیشتر بشناسیش ازش خوشت میاد‌.

ارغوان کنار در ایستاد و صحبتشان را قطع کرد - مژگان؟

مژگان به سمتش چرخید -جونم؟

-امشب تولد یکی دعوتم مانتوتو بهم قرض میدی؟

مژگان لبان گوشتی اش را به هم فشرد و بعد از چندثانیه مکث گفت:- اگه مانتومو به تو بدم پس خودم چی بپوشم عزیزم؟ باید امروز برم سرکار.

ارغوان به سمتش قدم برداشت و گفت:-تو هم یکی از مانتوهای منو بپوش‌. این مهمونی خیلی واسم مهمه اگه حیاتی نبود ازت نمیخواستم.

مژگان بی توجه به نیشگون های یواشکی لاله گفت:- باشه عزیزم

ومانتویش را بیرون آورد و به ارغوان داد.

ارغوان ذوق زده آن راگرفت- صبرکن الان یکی از بهترین مانتوهامو واست میارم.

لاله بعد از بیرون رفتن ارغوان غورلند کرد:- واسه چی بهش دادی؟ نمیدونی اگه به این جماعت رو بدی دفعه بعدی سوارت میشن؟

-یه مانتو مگه بیشتره؟ بذار خوش باشه.

-تو واقعا یه تخته کم داری... با جون کندنو ترس پول به چنگ میاری بعدشم خیلی راحت حرومشون میکنی... راسته که میگن خدا نقلو میذاره تو توبره‌ی خر... نمونش تویِ بیشعوری.

مژگان به حرص خوردنش خندید ولاله لگد آهسته‌ای به پاهایش زد. -فعلا که خره تویی داری جفتک میندازی قد یابو.

*********

اسلحه های مختلف باز شده روی میز را یکی یکی پر از فشنگ کرد. کودی، هاسکی مو قرمزش کنار پایش نشسته و تمام حرکاتش را زیر نظر گرفته بود. انگشتانش را روی اسلحه ها کشید و روی کلت بِرتا متوقف شد. ده... ده گلوله داخل یک خشابش جا میشد! افکارش پر زد و به گذشته رفت‌. از ده متنفر بود و دوستش نداشت؟ نحسش میدانست؟ شاید نحسی زندگی اش را اشتباه شناخته بود‌. خم شد و قلب مملو از آهش به سوزش افتاد.

کودی با زوزه‌ی آرامی روبه رویش ایستاد و به چشمانش زل زد. انگار قادر بود روحش را بخواند.کلت را در دستانش گرفت و از کنارش رد شد‌. آماده‌ی شلیکش کرد و به سمت سیبل روی دیوار نشانه رفت. کودی پارس کوتاهی کرد و او تمام تیرها را روی سیبلِ شرحه شرحه شده خالی کرد. بوی باروت در هوا پیچیده بود. تفنگ را کنار بینی اش گرفت و بویش را عمیق نفس کشید. دلش سخت تنگ شده بود... هوس سیگار کرد اما به خودش قول داده بود ترکش کند.

صدای کلید برق آمد و فضای نیمه تاریک زیرزمین کاملا روشن شد. به سمت در چرخید و سوده با لبخند نگاهش کرد. دوباره سر برگرداند‌.کلت را بو کشید و گفت:- او...م‌؛ چقدر دلم برای این بو تنگ شده بود.

سوده جعبه‌ی فشنگ را از روی میز برداشت و برایش روی دست نگه داشت.مهرداد یکی یکی فشنگها را داخل خشاب جا داد. قبل از شلیک یک دستش را روی کتفش گذاشت و چندبار چرخاندش.-هنوز اذیتم میکنه روی نشونه گیریم اثر گذاشته.

با لوله‌ی کلت به سیبل اشاره کرد و ادامه داد:- لعنتی از هر ده تا فقط چهارتا میخوره به هدف.

سوده موهای مشکی و براقش را روی شانه به جلو راند و دست به سینه نگاهش کرد:- ولی بیشتر از سه سانتم فاصله ندارند. هنوزم مثل قبل لنگه نداری.

مهرداد نوچی گفت و نشانه رفت. حتی تعریف سوده هم نمی توانست راضی‌ اش کند.

سوده چند گام به عقب برداشت و روی صندلی نشست تا تیراندازی اش تمام شود.

مهرداد سیبل را بیچاره تر از قبل رها کرد و تفنگ را روی میز سر داد.

سوده- با اون دراز بی قواره چیکار کنیم بازم نزدیک بود گند بالا بیاره.

مهرداد زانو زد و موهای کودی را نوازش کرد می دانست چه کسی را می گوید. یکی از مأموران راهور که خبرچینشان بود، قصد داشت روابطشان را قطع کند و آنها را دور بزند‌. فکر کرده بود پولش را که بگیرد میتواند خودش را از منجلاب بیرون بکشد‌. نیم نگاهی به سوده که با موهای سیاهش کم سنو سالتر از گذشته میزد کرد و پاسخ داد:- چرا از من میپرسی... قبلا چیکار می کردیم؟ خلاصش کنید تا دیگه دست تو لونه‌ی زنبور نکنه‌.

سوده به تصدیق سر تکان داد. نیازی به کسب اجازه از سویش ‌نداشت اما می خواست حرفی برای گفتن با او داشته باشد‌. احساس می کرد باید چاله چوله های شکستگی رابطه یشان را هرطور شده پر کند و آنقدر رویشان را ماله بکشد که گویی هرگز وجود نداشته است. چند لحظه با مهر نگاهش کرد و گفت:- خیلی خوشحالم که دوباره پیشمونی مهرداد‌... بدون تو انگار همش لنگ میزدیم‌.

مهرداد لبخندی زد و از روی زانو بلند شد یکی از تفنگها را چپو راست کرد و با لذت گفت:- مگه میتونستم از اینها فاصله بگیرم وقتی حتی تمیز کردنشون هم حالمو خوب میکنه؟ یه مدت زر بیخود زدم ولی حالا میبینم که نه! واقعا شدنی نبود و نیست...نمیتونم چیزی که بابام ساخته و خودم پروارش کردمو رها کنم.

سوده با لبخند پشت گوش کودی را نوازش کرد. اوهم هرگز نمی توانست امپراطوری اش، قدرت و توانایی اش را بگذارد یک‌گوشه و تماشا کند که چگونه باندهای نوپا جا پای آنها بگذارند و رشد کنند.

مهرداد بعد از راهی شدن سوده به اتاقش رفت تا دوش بگیرد و از خانه بیرون برود. باید یک برنامه ریزی دقیق میکرد... معاملات را جوش میداد و... و آدم مناسبش را پیدا می کرد.

وارد اتاقش که شد پاهایش سست شدند. ساغر کنار پنجره تکیه داده و دستهایش را پشت کمرش مخفی کرده بود. سرش را به یک سمت کج کرده و نگاهش نمی کرد. موهایش فقط کمی بلندتر از شانه‌اش بودند‌.

مهرداد به سمت کمدش رفت و حوله را برداشت. بدون اینکه نگاهش کند گفت:- میخوام برم بیرون برای کودی فیله بگیرم. میتونم به یکی از محافظها بگم ولی اونها آشغال میگیرین. کودی هم که میدونی...

ساکت شد و به حوله‌ی داخل دستش خیره ماند. جز سکوت غمگین ساغر انتظار شنیدن چیز دیگری را هم نداشت.

دست روی در کمد دیواری گذاشت و آهسته گفت:- سوده و اون یارو ؟ واسه خاطر اونه مگه نه؟

چند مشت آرام به کمد زد و گفت:- یه مار همیشه مار میمونه حتی اگه پوست بندازه...ذات من همینه میفهمی؟

نفسهایش تند شد.صدایش را یکباره روی سرش انداخت و داد زد- میخواهی چیکار کنم؟ میخواسته غلط اضافه نکنه که چوب لا چرخمون بذاره...طمع کرده حالا هم تاوانشو میده... ازم میخواهی چیکار کنم؟ بگو... ندیدی من کیو چی بودم که حالا ازم میخواهی خودمو عوض کنم؟ نمیتونم؛ میفهمی...؟ پوست انداختم ولی هنوز همونی ام که واسش مهم نیست کی قراره بمیره و کی زنده بمونه... گند بزنه به هرچی اسمش زندگیه.

حوله را به سمتش پرت کرد و خودش را از اتاق به بیرون انداخت.

کودی روبه رویش پارس کرد و محافظها از صدای فریادهایش انتهای راهرو جمع شده بودند. مهرداد عربده کشید:- یکی سوئیچ موتورمو بیاره.

همینکه روی موتور نشست؛ کامران، محافظ وفادارش سوئیچ را به او رساند. موتور را روشن کرد و از خانه بیرون زد‌. از آن خانه‌ی جدید با آن همه وسعت که به تنگش می آورد بیزار بود. دیگر نمی دانست کجا و چگونه حالش خوب می شود وقتی که دیگر ایمانی هم وجود نداشت که دلخوشی این روزهایش باشد.

*******

مژگان پایش را بلند کرد و از روی جوی کثیف به آن سو پرید. از آن محله های قدیمی و بدنام بود که هرگز دوست نداشت دوباره گذرش به اینجا بیافتد‌.اما باز هم محمدعلی مثل دفعات قبل بدقولی کرده و به اجبار خودش به دنبال نیازش آمده بود.

نگاه های پر از حرف و رمزآلود زن و مردهایی که سر ظهر کنار در خانه و یا پشت پنجره هایشان بدرقه‌اش میکردند را بی جواب گذاشت و چند ضربه‌ی آرام به در کوبید. از آن سوی دیوار صدای لخ لخ دمپایی می آمد‌ جوان لاغر و قد کوتاهی در آستانه‌ی در ظاهر شد و نیشش تا بناگوش باز شد:- به به مژگان خانم... راه گم کردی‌.

با اینکه از حسن خوشش نمی آمد اما عینکش را از چشم برداشت و یکی از لبخندهای جذابش را به لب آورد:- اجازه هست؟

-شما جون بخواه...

با کنار رفتن حسن پا به داخل گذاشت و گفت:- مامانت کجاست؟

-سر بساطه

-ساخته یا داره میسازه؟ باز نرم داخل پیک نیک سمتم پرت کنه.

-نه تا حالا شارژ شده خودم همرات میام باکیت نباشه.

مژگان با احتیاط قدم برداشت کاشیهای کهنه‌‌ی خانه لق بودند و بین شیارهایش به اندازه‌ی یک انگشت فاصله بود و میترسید پاشنه‌ی کفشش بین آنها گیر کند و زمین بخورد‌. دیوار های خانه شوره زده بود و گچ کاریهایش همه ریخته بودند.تنها درخت خانه که به جز چند چوب خشک چیزی از آن باقی نمانده بود ریشه های ضخیمش بالا آمده و کاشیها را ناهموارترکرده بود. کنار اتاق نزدیک دستشویی ایستاد. بوی فاضلاب حالش را به هم می زد.نفس هایش را کوتاه کرد و جلوی خودش را گرفت تا دستش به سمت بینی اش نرود. افسر از این اداها متنفربود. در را آرام باز کرد و با دیدنش لبخند به رویش پاشید ‌- سلام افسر خانم خوبی؟

افسر ابروهایش را به هم نزدیک کرد و با اخم جواب داد:- این مَدعلی که باز تو رو فرستاده مگه نگفتم خودت نیا؟ میخواهی منو به خاک سیاه بشونی؟

اشاره‌ای به ظاهر شیک مژگان کردو گفت:-با این تیپو قیافه‌ی تابلوت خیلی تو چشی‌...

مژگان نگاه گذرایی به مانتو و شلوار کرمی رنگش انداخت و جواب داد:- ازسرکار میام نمیتونستم برم خونه و دوباره برگردم. بدقلقی نکن افسرجون زودتر کارمو راه بنداز که معطلم. خودت بعدا مدعلی رو گوشمالی بده تا هی منو نفرسته اینجا.

حسن با لودگی خودش را دلخور نشان داد و چانه‌اش را به دست گرفت:- یعنی همین فیض دیدنتم ازمون بگیرن؟

مژگان که یک سرو گردن از او بلندتر بود گردنش را کج کردو خندید. افسر سیخ کنار دستش را سمت در پرت کرد و صدایش را بالا برد:- پدرسوخته... گمشو اون پاکتها رو بهش بده زودتر شرشو بکنه.

حسن دور از چشم مادرش چشمکی به او زد و سریع جنسها را برایش آورد. مژگان آنها را داخل کیفش چپاند. دسته‌اش را روی دوش انداخت و رو به افسر گفت :- دیگه خودت پولشو از مدعلی بگیر.

افسر به او توپید:- غلط کرده بهش بگو همونطور که آدم میفرسته پی جنس همونطورم پولو بیاره.

مژگان سرتکان داد- باشه بهش میگم.

حسن تا دم در بدرقه‌اش کرد و گفت:- تا سرکوچه همرات بیام؟

- اسکورت لازم ندارم دوستم سرکوچه منتظرمه.

-کیو میگی؟... لاله‌ی پدرسگو میگی؟

سرتکان داد:- اره

-چیه ت...م نکرد بیاد؟

مژگان سرش را کمی عقب برد و چشمش را به نشانه‌ی بیزاری از فحش او بست.

حسن سریع موضعش را عوض کرد-ببخش دیگه جلوت فحشش نمیدم.

مژگان عینکش را به چشم زد - اینقدر پاچه‌ی همو نگیرید.

حسن بی توجه به حرفش لبو لوچه‌اش آویزان شد:- نزن اون عینکو بذار اون چشمای خشگلتو بیشتر ببینم.‌.. ولی نه بزن‌، بزن...چشات سگ داره نمیخوام پاچه‌ی پسرای محلمونو بگیره که خون به پا میشه...

مژگان از تمجیدش به خنده افتاد و بیرون رفت. برعکس لاله که به هیچ عنوان نمی توانست هرز رفتنهای حسن را تحمل کند و فحشش می داد؛ او به راحتی می توانست باهمه مدارا کند.

نمی خواست هیچکس را دشمن خودش کند. به خصوص آنهایی که بهشان نیاز داشت. هرچه آدمهای به درد بخور و بیشتری دورش را پر می کردند می توانست راحت تر زندگی کند و هروقت کارش گیر می افتاد، یکی را برای رهانیدنش از دردسر داشته باشد.

لاله زیر سایه‌ی کوتاه یکی از خانه ها نشسته بود و با موبایلش بازی می کرد. بادیدن او از جایش بلند شدو پرسید:- گرفتی؟

-اره... بریم.

-حسنم خونه بود؟

در جوابش بلند خندید-اره جات خالی چه لاوی هم واسم میترکوند.

-مرده شورشو ببره...بمیره با اون هیکل مارمولکیش.

مژگان تنه‌ای به او زد-به خواستگارام حسودی نکن.

لاله پوزخندی زد و به فکر فرو رفت بعد از مکث کوتاهی گفت:- نمیدونم تو چه فکریه و می خواد بعد از این چیکار کنه ولی اگه بیاد تو خط ما خیلی واسمون خوب میشه...‌

-کی؟ دوستت؟

-اره خیلی زرنگه اگه بیاد تو گروهمون ده تا مثل افسرو پسر یه لا قباشو میذاره تو جیبش. خیالمون از بابت پول گرفتن راحت میشه دیگه جرأت نمیکنن سرمونو کلاه بذارن یا دبه دربیارن.

مژگان شانه بالا انداخت:-من که به همین مقدار پول راضی ام خرجمو راحت درمیارم.

لاله نگاه تندی انداخت:- الان خرجت درمیاد یه مدت که سنی ازت گذشت بازم میتونی همینقدر دربیاری ؟ اونم با خرجایی که تو میکنی. من نمیخوام پس فردا یکی مثل افسر بشم باید اونقدر پول دربیارم که تا آخر عمر خیالم راحت باشه.

-نمیدونم... میخواهی هم بیارش فقط گند نزنه به پلیس لومون بده.

-تو انگار حرف منو نمیفهمی میگم با خودمون فرق داره خیلی جَنم داره.

به خیابان اصلی که رسیدند مژگان زیپ کیفش را کشید و دوتا از بسته های کوچک را از پاکت بیرون آورد و ته کیفش انداخت -من دیگه باید زودتر برم خونه خودت اینو ببر عطاری بده مدعلی... بگو افسر گفته پولمو باید بیاری خونه تحویلم بدی... سهم خودتم از روش بردار وگرنه مدعلی هاپولیشون میکنه.

پاکت را از کیفش بیرون آورد و به سمتش گرفت.

رنگ از روی صورت لاله پرید و مانند عقاب بسته را قاپید و داخل کیفش مخفی کرد:- دیوونه شدی؟ نمیگی ممکنه یکی ببینه؟

-اگه تو اینقدر تابلو بازی درنیاری اگه کسی هم ببینه متوجه نمیشه چی بهت دادم ولی با این رفتارت داری داد میرنی که ای ایهااناس ما مواد داریم ردو بدل میکنیم.

لاله با عصبانیت پشت دستش را به شکمش کوبید:-خفه خون بگیر دیگه.

مژگان دست روی شکمش گذاشت و طرز راه رفتنش که پر از ترس بود را نگاه کرد. خودش او را با این معامله‌ی سودآور آشنا کرده بود تا دست از تیغ زدن پسرها و دله دزدی بکشند اما همیشه بیشتر از او می ترسید و جوانب احتیاط را رعایت میکرد.

****

دور قبر شلوغ بود و صدای شیون زنها و روضه خوانی پهنه‌ی خالی قبرستان را پر کرده بود.

حسین با لباس و عینک مشکی با کمی فاصله از جمع مردان ایستاده بود و از پشت عینک اطراف را زیر نظر داشت.

هیچ سرنخی در آبادان از متهم فراری نداشتند و تنها امیدشان به مراسم چهلم مادربزرگش بود. مهدی و یکی دیگر از مأموران چند ردیف دورتر سر قبری نشسته بودند و به ظاهر با گلاب آن را تطهیر می کردندو فاتحه می خواندند.

تمام حواس مهدی به مردهایی بود که در رفتو آمد بودند. نمی خواست شانسش را از دست بدهد. در دل هزاران نذر کرده بود که متهم امروز در مراسم حاضر شود و بتوانند دستگیرش کنند.

خانمی ظرف خرمایی را روبه روی حسین گرفت. یکی را برداشت و کوتاه تشکر کرد. زن مشکوکانه نگاهش کرد:- ببخشید شمارو به جا نمیارم‌. حسین از قبل خودش را آماده کرده بود اما به درستی نمی دانست آن زن چه کسی است و چه نسبتی با آنها دارد.

- از آشنایان پسر مرحومه هستم وظیفه‌ی خودم دونستم که برای عرض تسلیت خدمت برسم.

زن چادرش را جلوتر کشید و لبه‌اش را به دندان گرفت:- خیلی ممنون لطف کردید...

میخواست بازهم سوالی بپرسد که موبایل حسین به صدا درآمد و از او فاصله گرفت.

قبل از اینکه تماس سونیا را پاسخ بدهد به سمت مهدی نگاهی انداخت که نیم خیز شده و به سمت چپشان نگاه می کرد. مأموری که همراهش بود سریع او را سرجایش نشاند و مراقبش بود که حرکت اضافه‌ای نکند‌. مهدی به مردی که کلاه و عینک داشت اشاره کرد. ریش پرپشتی گذاشته بود که تشخیص چهره‌اش را مشکل می کرد اما خالکوبی که از زیر آستین لباسش تا نزدیک انگشتانش ادامه یافته بود او را لو داده بود.

حسین سرش را به معنی فهمیدن تکان داد و موبایلش را بی صدا کرد و به جیبش بازگرداند. دو انگشتش را مانند قیچی بازو بسته کرد و علامت داد. خودش را مشغول گشتن در جیب هایش نشان داد و با آرامش به مردی که با فاصله کنار درختی ایستاده بود و مراسم را تماشا می کرد نزدیک شد. مرد تکانی خورد و آماده برای فرار شد. حسین همانطور که جیب هایش را می گشت ایستاد و رو به او گفت:- ببخشید آقا شما... مرد جوان که خطر را احساس کرده بود معطل نکرد و با تمام قوا شروع به دویدن کرد. حسین داد زد:- شهسواری بایست... راه فرار نداری... مأمورهایی که علامت حسین را دیده بودند، سد راهش شدند. او که می دانست آخرین فرصتش برای فرار است با چالاکی تمام راهش را کج کرد و به سمت قبرهای خالی دوید. حسین حنجره‌اش را خراش داد و دوبار داد زد:-ایست...

مراسم چهلم به هم خورده بود و همه به تعقیب و گریز چشم دوخته بودند. چندتا از زنها جیغو داد به راه انداخته و به مأمورها فحش می دادند.

پای شهسواری موقع پریدن از روی قبرها لیز خورد و با سر به داخل یکی از آنها افتاد. حسین نفس زنان بالای سرش ایستاد و دستبندش را بیرون کشید:- اینجا دیگه تهشه.

به داخل قبر پرید و دستانش را به پشت برگرداند و دستبندها را سفت کرد.

مهدی خودش را به آنها رساند و عرق روی پیشانی اش را گرفت. حسین شهسواری را بلند کرد و به سمت مهدی هولش داد:- تحویل تو... باز نذاری در بره.

مهدی که از خوشحالی سراز پا نمی شناخت کمکش کرد از داخل قبر بیرون بیاید:- دیگه سرم بره هم نمیذارم فرار کنه جناب سروان..‌.قول میدم.

حسین خاک های روی لباسش را تکاند و پشت سرشان به راه افتاد. مادر شهسواری با گریه به سمتشان آمد و پسرش را صدا زد:- رسولم... دورت بگردم چرا اومدی همونجا میموندی...دیدی آخرش گرفتنت...

به سمت حسین و پلیسها تف انداخت و لعنو نفرینشان کرد که پسرش را دستگیر کرده بودند. اما آنها بی اعتنا از کنارش گذشتند.

سونیا بازهم شماره‌ی حسین را گرفت و وقتی پاسخی از سمتش دریافت نکرد. ناامید انگشتش را به سمت شماره‌ی پدرش برد. قبل از اینکه لمسش کند چشمانش برق زد و شماره‌ی آروان را گرفت. چند لحظه طول کشید تا آروان که شماره‌اش را ذخیره نکرده بود جواب دهد:- بله؟

-سلام آقا آروان سونیا هستم خواهر حسین شناختید؟

-سلام بله...حال شما خوب هستید؟

دوست سونیا که همراهش بود با شوق بازوی او را فشار داد. سونیا کنارش زد و سعی کرد هیجانش را از شنیدن صدای خوش آهنگش پنهان کند.

-ممنون ببخشید مزاحم شدم... با حسین تماس گرفتم ولی جواب نداد میدونید کجاست؟

آروان که تازه از خواب بیدار شده بود ساعتش را از روی عسلی برداشت کمی به مغزش فشار آورد وگفت :- آها... امروز مأموریت داشتن حتما الان اداره نیست.

قلب سونیا از هیجان و قصدی که در سر داشت تکان خورد مضطرب تر از قبل گفت‌:- ای وای‌.‌‌‌.. پس من حالا چیکار کنم؟

-ببخشید که میپرسم اما اتفاقی افتاده؟

-با دوستم از کلاسهای کنکور برمیگشتیم که تصادف کردیم.

-الات حالتون خوبه؟ کجایید؟

صدای نگران آروان قلبش را یک باره از جا کند. دست زیر گلویش گذاشت و به خودش فشار آورد تا صدایش نلرزد:- ما خوبیم... فقط...

نتوانست حرفش را بزند و آروان آن را به پای ترسش از تصادف گذاشت:- اصلا نترسید آدرس بدید من الان خودمو میرسونم.

آدرس را که گرفت به شماره‌ی حسین زنگ زد اما موبایلش را هنوز از حالت بی صدا درنیاورده بود. خواهر او هم مانند خواهر خودش برایش عزیز بود و اگر کاری از دستش برمی آمد دریغ نمی کرد.

عاطفه که به گوشی چسبیده بود تا صدای آروان را بشنود از او فاصله گرفت و گفت:- وای نازی معلومه خیلی نگران شد.

سونیا لبخندش را نتوانست کنترل کند و عمیقا خندید. نفسش را فوت کرد و به صندلی تکیه داد:- وای عاطی فکر کنم تا بیاد غش میکنم.

عاطفه لبخند شیطنت آمیزی زد:- خیلی هم خوب میشه... غش کن.

-خیلی استرس دارم...اگه سکته کنم چی؟

-اینم خوبه؛ خودم زنش میشم.

چشمانش را باز کرد و به تخت سینه اش زد:- خیلی بیشعوری...

-شوخی کردم بابا، نمیخوامش... میگن عدو شود سبب خیر همینه ها...

سونیا به نیم ساعت پیش فکر کرد که به جای زیر گرفتن گربه‌ی خیابانی با بلوار تصادف کرده بودند. با اصرار زیاد، ماشین پدرش را گرفته بود و می ترسید که جریان تصادف را به پدرش بگوید. اما حالا آنقدر خوشحال بود که عصبانیت پدرش هیچ‌برایش مهم نبود.

ماشین آروان که پشت سرشان پارک شد. سونیا دست عاطفه را گرفت و محکم فشار داد:- وای قلبم...

-آروم باش اصلا به روی خودت نیار که دوستش داری باشه؟

سونیا به سختی بزاقش را فرو فرستاد و پیاده شد.

آروان سلام کوتاهی به هردویشان گفت و چشم چرخاند:- با کی تصادف کردین؟

سونیا موهایش را زیر مقنعه فرستاد و گفت:- هیچکس...گربه جلوم پرید خواستم زیرش نکنم زدم به بلوار.

آروان خم شد و دست روی بدنه‌ی چپ ماشین کشید:-ترسیدم فکر کردم کسی رو زیر گرفتین... سرعتتون هم که زیاد بوده کامل رفته داخل.

سونیا خجالت زده گفت:- میشه کاریش کرد؟ نمیخوام بابام بفهمه.

آروان سرش را بلند کرد و با عاطفه چشم در چشم شد که مانند دختر مدرسه ایهای تخس با لبخند به او زل زده. از طرز نگاهش جاخورد اما سرش را به سمت سونیا چرخاند:- باید بره صافکاری نمیتونی مخفیش کنی.

-وای...اگه بابام بفهمه بیچاره میشم.

آروان با سوئیچ ماشینش پیشانی اش را خاراند و گفت:- صافکار آشنا میشناسم اما بازم یه چندساعتی طول میکشه.

-اگه چندساعته تموم میشه اشکالی نداره به بابام میگم که رفتم خونه‌ی دوستم.

سونیا تابی به بدنش دادو دکمه‌ی مانتویش را به بازی گرفت:- ببخشید که توی زحمت افتادید.

-خواهش میکنم وظیفه است... فقط مجبورم به حسین هم خبر بدم اشکالی که نداره؟

-نه اصلا.

آروان سوئیچش را به سمت سونیا گرفت:- پس شما با ماشین من برید خونه‌ی دوستتون وقتی کار ماشین تموم شد آدرس بدید میارم دم در خونه بهتون تحویل میدم.

سونیا قدر شناسانه تشکر کرد و لبش را گزید:- خرجشم هرچقدر شد بهم بگید تا...

آروان نگذاشت حرفش را تمام کند اعتراض کرد:- دیگه نشنوم خب؟

سونیا با لبخند دندان نمایی بازهم تشکر کرد.

آروان سوار ماشین شد و گفت:- یواش رانندگی کنید باشه؟

-چشم مراقب ماشینتون هستم.

آروان اخم مصلحتی کرد:- بخاطر ماشین نگفتم... واسه سلامتی خودتونه...باشه؟

در جوابش هردوسرتکان دادند و آروان به راه افتاد.

عاطفه کنار سونیا ایستاد و به ماشین که دور میشد نگاه کرد:- سونی خیلی خوش تیپ و خوش هیکله...

سونیا با اخم به بازویش زد:- نزدیک بود آبرومو ببری به من میگی آروم باشم که ضایع نشه ولی خودت با لبخند ژکوند رفتی تو حلقش؟

-آخ دردم گرفت... خب خیلی خوشگله حواسم پرت شد... منم یکی از اینا میخوام تو رو خدا داداشتو واسم جور کن.

سونیا ضربه‌ی دیگری به دستش زد:- اسم داداش منو‌نیار که با همین ماشین زیرت میگیرم.

آروان از آیینه‌ی جلو نگاهشان می کرد و با تأسف سرتکان داد. این دو دختر بچه محال بود حرفش را گوش کنند و آهسته برانند.

*******

سمت چپ صورت سونیا بین درد و بی حسی مانده بود و وقتی لمسش میکرد آن را ورم کرده و نا زییا می دید. بخاطر کلاس کنکورش آخرین مراجعه کننده بود. هیچکس در اتاق انتظار باقی نمانده و حتی دکتر هم به خانه رفته بود. زحل از اتاق بیرون آمد و کیفش را از پشت میز برداشت. رو به سونیا که یک دستش هنوز روی صورتش بود گفت:- هنوز نیومدن دنبالت؟

سونیا از روی صندلی بلند شد و آهسته لبهایش را تکان داد:- الان دیگه میرسه.

و از مطب دندان پزشکی بیرون رفت.

زحل در راهرو ایستاد: -میتونی داخل بمونی من هنوز میتونم صبر میکنم.

سونیا که بخاطر کشیدن دندان عقلش نای حرف زدن نداشت کوتاه جواب داد:- میرم پایین باید تا الان اومده باشه.

زحل در را قفل کرد و کلیدش را داخل کیف انداخت و با لبخند گفت :- تا بیان پیشت میمونم.

حرفش تمام نشده بود که آسانسور در همان طبقه ایستاد و حسین پیاده شد. با دیدن زحل کنار سونیا جا خورد. به سختی ابروهایش را کنترل کرد تا به هم گره نخورند... حتما این هم یکی دیگر از نقشه های مادرش بود. راه به جایی نبرده بودند و از این به بعد می خواستند او را مانند دم به سونیا وصل کنند.

صدای آهسته‌ای مانند هه از گوشه‌ی لبش خارج شد.

زحل هم او را دید و قلبش به تب و تاب افتاد. هیچ انتظار نداشت که او با آنهمه مشغله‌ی کاری برای بردن خواهرش بیاید. با استرس دست روی مقنعه‌اش کشید. دسته‌ی کیفش را محکم گرفت و سرش را به معنای سلام تکان داد.

حسین تنها نگاه گذرایی به او انداخت و به شیوه‌ی خودش پاسخ داد. رو به سونیا کرد و دست پشت گردنش گذاشت و نوازشش کرد :- قربونت برم... درد داری؟

سونیا خودش را لوس کرد و مانند بچه ها نق زد-هم آره هم نه.

قلب زحل از محبتش به سونیا به لرزش افتاد. پس مهربان شدن هم بلد بود و هیچوقت بروزش نمیداد. یا حداقل جلوی او اینکار را نمیکرد.

چشم روی پیچ و تاب عضله و رگهای دستش چرخاند. قوی بودند و در عین حال نوازشگر‌!

از فکرهایی که در سرش بودند شرم زده شد چه خوب بود که صدای درونش را کسی نمی شنید. بی هدف کیفش را باز کرد و وسایلش را زیرو رو کرد. اما نمی توانست به سونیا غبطه نخورد که مورد توجه حسین است.

حسین نیم نگاهی به در بسته‌ی مطب کرد و پرسید:- دکترت رفته؟

سونیا سر تکان داد.

-پس خیلی معطل شدی... بریم؟

سونیا راه افتاد اما زحل پیش قدم شد و دکمه‌ی آسانسور که به طبقات بالاتر رفته بود را فشرد.

مژگان بسته‌ی کوچک هروئین را در زیپ مخفی داخل کیفش انداخت و سوار آسانسور شد. در آیینه خودش را برانداز کرد و سیاهی خط چشمش را که به هم ریخته بود، با دستمال مرتب کرد. عجیب بود که امروز مشتری اش نیامده بود. همیشه سر وقت می آمد و برای گرفتن امانتی اش بی تابی می کرد‌. دستمال را مچاله کرد و داخل کیفش انداخت. هیچ‌کس به او شک نمی کرد. منشی مطب روانپزشک بود و به بعضی از مراجعه کنندگان که می دانست اهلش هستند و پول خوبی بابتش می پردازند مواد میفروخت.

آسانسور طبقه‌ی دوم ایستاد و با دیدن مردی که همراه دو دختر دیگر پا به داخل اتاقک کوچک گذاشتند یکه خورد و بزاقش به گلو پرید. تصورش را هم نمی کرد که دوباره او را ببیند. چندسال از آخرین باری که دیده بودش می گذشت اما بلافاصله او را شناخته بود. برایش نگاه و رفتار دیگران هیچ اهمیتی نداشت اما نمی دانست چرا از او خجالت می کشد. شال آزادش را جمعو جور تر کرد و به گوشه‌ی اتاقک چسبید و سرش را پایین انداخت. سرفه هایش هنوز ادامه داشتند و سعی میکرد خودش را ساکت کند‌. حواس حسین به او نبود وچشمانش به شمارش اعداد میخ شده بود. اما مژگان آنقدر سرفه کرد که او هم از گوشه‌ی چشم نگاهش کرد. چهره‌اش آشنا می زد اما آنقدر در طول روز با آدم های مختلف سرو کله میزد که به خاطرش نمی رسید مژگان می تواند کدام یکیشان باشد‌. همینکه آسانسور متوقف شد مژگان با سر به زیر افتاده زودتر از بقیه خودش را بیرون انداخت.‌

ابروی حسین ناخودآگاه بالا رفت. مطمئنا از آن دسته آدم های مثبت و نرمالی نبود که می دید وگرنه اینگونه فرار نمی کرد.

ماشینش روبه روی در ساختمان پارک شده بود و مژگان کمی جلوتر با مردی مشغول صحبت بود. همانطور که چشمش به او بود در ماشینش را باز کرد و سوار شد.

زحل خط دوخت مقنعه‌اش را گرفت و با آن بازی کرد.لب هایش را از ناراحتی به هم فشرد. مژگان را کمو بیش می شناخت آنقدر زیبا بود که هرکسی چشمش را بگیرد اما حسین...

آب دهانش را به پایین هل داد تا فشاری که به گلویش می آید را کمتر کند.

سونیا دستش را کشید و آرام گفت:- سوار شو برسونیمت بخاطر من دیرت شده.

-ممنون عزیزم با تاکسی میرم..‌. مشکلی نداری ولی اگه بیشتر از دو روز خونریزی داشتی دوباره بیا مطب.

حسین چشم از مژگان که انگار هول کرده بود برداشت و به سمتشان خم شد:- چرا سوار نمیشید؟

سونیا دوباره به آستین لباسش آویزان شد:- بیا تا عصبانی نشده.

زحل لحظه‌ای این پا و آن پا کرد اما بالاخره عقب سوار شد. حسین با نگاه مرموزی از کنار مژگان و آن مرد که رفتارش عجیب بود گذشت‌. ناگهان با دو انگشت ضربه‌ای به پیشانی اش زد که سونیا پرسید:- چی شد؟

حسین از آیینه به مژگان نگاه کرد و جواب داد- هیچی... هی میگفتم کجا دیدمش...

سونیا و زحل کاملا به عقب برگشتند و سونیا دوباره پرسید:- اونو؟ کجا دیدی؟

-مهم نیست... یه بار که آدم ربایی شده بود نجاتش دادیم.

راه نفس زحل باز شد و لبخند به لبش آمد. سونیا نیز هیجان زده بی توجه به دردی که داشت دهانش را کاملا باز کرد و با هیجان گفت:-چه خفن...

اما حسین به فکر فرو رفت سر همین عملیات سهیل شهید شده بود. چیزی که سونیا برایش هیجان زده می شد برای آنها یادآوری درد بود. مادری که پسر رعنایش را به دست خاک سپرده بود و دختری که بازهم پی الواطی هایش میرفت‌. غمی که یکباره به چشمانش هجوم آوردند از نگاه زحل دور نماند.

سونیا با اخم دست روی لپش گذاشت و دهانش را بست. دوباره دردش شروع شد. مزه‌ی خون حالش را به هم میزد و نمی توانست آب دهانش را قورت دهد‌. کمی از مسیر را که طی کردند دیگر نتوانست حجم آنهمه بزاق را در دهانش تحمل کند و به برادرش اشاره داد تا کنار بزند.

-چی شد؟حالت به هم خورد؟

حسین سریع ماشین را به بغل خیابان کشاند و سونیا لب جوی تف کرد. هنوز مزه‌ی خون ته گلویش بود. زحل و حسین نیز پیاده شدند. حسین روی تن مچاله شده اش سایه انداخت و عصبانی گفت:- لثه ات خونریزی داره؟ مگه بخیه نشده؟

زحل سرش را تا حد ممکن بالا گرفت :- نیازی نداشت.

حسین بی توجه به حرفش دوباره سونیا را مخاطب قرار داد:- شماره‌ی دکترتو بده بهش زنگ بزنم ببینم چه غلطی کرده؟

زحل از کیفش دستمال جیبی را برداشت و هم زمان گفت:- میگم نیاز نبود براش بخیه بزنه... دکترش بهتر میدونه چی نیاز داره.

حسین چینی به بینی اش انداخت. دلش می خواست دوتا حرف بارش کند. همینکه حضور اجباری اش را تحمل می کرد کافی نبود که اظهار نظر هم می کرد؟ نفسش را پر فشار بیرون فرستاد و به داخل ماشین بازگشت. بعد از زیرو رو کردن کیف سونیا شماره‌اش را از کارت مطب پیدا کرد. بعد از صحبت کوتاهی و توصیه هایش تماس را قطع کرد. حق با زحل بود اما به روی خودش نیاورد.

زحل از پنجره خم شد:- آب همراهتون هست؟

حسین به داشبورد اشاره کرد:- برش دار...

زحل بطری را برداشت گرم شده بود

- خنکتر نیست؟