رمان احساس من معلول نیست به قلم سمیه ف.ح

ژانر : #عاشقانه

خلاصه :

هنگامه دختری متفاوته . البته متفاوت نه از نظر خودش. از دید شمایی که اونو متفاوت می بیند. البته بعضی وقتها همینم غنیمته . چون خیلی ها ممکنه اصلاً نبیننش. چون اون معلوله . یه معلول جسمی . معلولی با هوش و قابلیتهایی خیلی بیشتر از تو ! خیلی بیشتر از من ! باز تا اینجا مشکلی نیست . مشکل وقتی به وجود می یاد که این آدم ، عاشق یه فرد سالم از نظر جسمی میشه . اون معلوله ولی احساسش معلول نیست . اون به اندازه ی من و تو یا حتی شاید خیلی بیشتر از ما ها ، عشق رو می فهمه ….

پایان خوش

سخن نویسنده :

این داستان نصف واقعیت و نصف تخلیه. نصف واقعیش تند و تلخ و نصف تخیلیش ، هم برگرفته از ذهن زنده ی نویسنده . ذهنی که دوست داره کلی رو آدما تاثیر بذاره و چشماشون رو بشوره .

توی آینه نگاهی به خودش انداخت . بد نبود ! بعد چند سال ، خانواده ی عمه اش از تبریز به دیدنشون می اومدن و هنگامه دلش نمی خواست بد به نظر بیاد . لباسهایی رو که رو زمین ریخته بود رو جمع کرد و مرتب سرجاشون گذاشت . نگاهی اجمالی به اتاق انداخت و بعد آروم به طرف پله ها رفت . با اینکه پدر ومادرش اصرار داشتن به خاطر شرایط جسمیش ،یکی از اتاقای پایین رو برداره ، هنگامه بالا رو ترجیح می داد . دیدن فضای قشنگ حیاط از طبقه ی دوم دلچسب تر از طبقه ی اول بود . دیگه عادت داشت به ده پله ای که هر روز بارها اونا رو بالا ، پایین می کرد . همیشه یکی از کفشاش ، بلند تر از دیگری بود. با این حال بازم می لنگید . یه پاش کوتاهتر پای دیگه اش بود و در ضمن مختصری هم ضعیف تر . با اینکه کفشاش همشون مخصوص بودن ، ولی بازم نمی تونستن اون نقصان رو کامل برطرف کنن. برای خودش عادی بود . نه اذیت می شد و نه اعتماد به نفسش پایین می اومد . تنها چیزی که همیشه براش آزار دهنده بود ، نگاه ترحم آمیز اطرافیان و مردم بود. از آدمهایی که رنگ نگاهشون ترحم نداشت، بیشتر خوشش می اومد . اگه توانش رو داشت ، می خواست تو گوش کل دنیا داد بزنه ، من از وضعیتم ناراضی نیستم . به من ترحم نکنید ، توجه کنید.

مامانش فریبا خانم ، که یه دبیر بازنشسته ست و یه شاعره ی توانا هم به حساب می یاد ، تو آشپزخونه مشغول تدارک وسایل پذیراییه. عمه فاطمه اینا از چهار سال پیش ، گذارشون به تهران نیفتاده و مادر هنگامه ، دوست داره بهترین پذیرایی رو از خواهر شوهر بزرگش به عمل بیاره . هنگامه تنها فرزندشونه و چون مادرزادی به اون مشکل گرفتاره ، پدر و مادرش از ترس اینکه بچه های دیگه شون هم با نقص عضو به دنیا بیان ، از خیر فرزند دوم گذشتن و تمان همت خودشون رو به کار بستن که هنگامه رو یه انسان به تمام معنا تحویل جامعه بدن و الحق و النصاف هم موفق شدن.

هنگامه دختری با ضریب هوش 138 ، یه نابغه به حساب می یاد . فارغ التحصیل دکترای زمین شناسی و عضو هیات علمی دانشگاه آزاد دماوند . از نظر خودش و خانواده اش فرد موفقی به حساب می یاد . دختری نمکین ، با قد 168 ، صورتی گرد ، پوستی گندمگون و یکدست . چشمای درشت مشکی و ابروهایی پرپشت به هم پیوسته درست مثل زنان دوران قاجار که ه*ر*زگاهی اجازه می ده پیوستگی ها خودشون رو نشون بدن و اون موقع ست که پدرش با عشق نگاش می کنه و می گه :

-بذار ابروهات اینطوری مثل خورشید خانم بمونن بابا جان !!!

ولی مادرش مخالف می کنه و می گه که این مدل قدیمی شده و دختر دکترش باید به روز باشه. هنگامه عاشق دانشجوهاشه و جوری اونا رو با عشق دنبال سنگ و خاک می فرسته که ملت فکر می کنن دارن دنبال گنج می گردن . تو محیط دانشگاه اون برای خودش استاد مقتدری به حساب می یاد . کسی که نقص عضوش نتونسته جلوی پیشرفتش رو بگیره . یه جورایی یه الگو شده برای دانشجو های دانشگاه . اما همین که پا از اونجا بیرون می ذاره ،دنیا رنگ بدی به خود می گیره . مردم عادی ، مردمی که شاید اسم خودشون رو هم به زور می تونن بنویسن . به دختری که موقع راه رفتن می لنگه با ترحم نگاه می کنن . بارها تو اتوب*و*س پچ پچ زنان کوته فکر رو شنیده که دلشون براش سوخته و از اینکه ممکنه هرگز ازدواج نکنه ، براش ابراز تاسف کردن . هر بار خواسته برگرده جواب بده ، بازم پشیمون شده .

دستی به ظرف سالاد رسوند و کمی به هم ریختگیش رو مرتب کرد و گفت :

-مامان ! چه ساعتی می رسن ؟

مادرش دوباره مزه ی خورشت رو چک کرد و گفت :

-الان دیگه باید برسن ! بابات نیم ساعت پیش تماس گرفت و گفت نیم ساعته خونه هستن .

هنگامه از تو اشپزخونه نگاهی به خونه انداخت و وقتی از مرتب بودن همه چی مطمئن شد گفت :

-دلم واسه عمه فاطمه یه ذره شده !!! یادته چقدر سر به سرم می ذاشت ؟

مامانش لبخندی به لبش آورد و گفت :

-خداییش از بقیه ی خانواده ی بابات بهتره !!!

هنگامه اخمی کرد و فگت :

-بذار بابا بیاد ! بهش می گم که از خانواده اش خوشت نمی یاد . صبر کن حالا ببین چه صحرای محشری اینجا درست کنم .

تا فریبا خواست جوابش رو بده ، صدای زنگ در بلند شد و هنگامه شال گلبهی رنگش رو از رو صندلی برداشت و آروم به طرف آیفون رفت . شال رو رو سرش انداخت که موهای مواج مشکیش رو بپوشنه و خودش تو آستانه در برای خوش آمد گویی ایستاد.

عمه فاطمه جلوتر از همه هیکل گرد و قلمبه اش رو از پل ها بالا کشید و در حالی که به خاطر بالا اومدن از هفت پله ی ناقبل شر و شر عرق می ریخت ، با همون صورت خیس از عرق ، تنها برادرزاده اش رو غرق ب*و*سه کرد . پشت سرش حمید آقا شوهر ساکت و موقرش پا به خونه گذاشت و کاملاً رسمی و مودبانه ،با هنگامه و مادرش احوالپرسی کرد . دو نفر بعدی پسرای عمه ، پدرام و پیروز بودند. پدرام پسری شوخ و بامزه که طبق دانسته های هنگامه ، شانزده سال داشت و پیروز پسر بزرگ عمه که سی و سه سال داشت و برای مصاحبه ی آزمون دکترای عمران که به تازگی درش پذیرفته شده بود ، به تهران اومده بود و همین جریان مصاحبه ی اون بود که کل خانواده ی عمه رو بعد از چهار سال به شهر دود و دم کشونده بود . پدرام به گرمی با هنگامه دست داد و از دیدنش ابراز خوشحالی کرد . اما پیروز با نگاهی مغرور ، به احوالپرسی کوتاه و رسمی ای با هنگامه بسنده کرد و چند کلمه ای هم مادر هنگامه حرف زد .بعد از ورود پدر ، در خونه بسته شد و هنگامه و مادرش به سرعت مشغول پذیرایی از مهمانها شدند .

موقع ناهار پدرام رو به هنگامه گفت :

-دختر دایی شمام دکترا خوندی ؟

هنگامه لبخندی زد و گفت :

-بله . یه سالی می شه که فارغ التحصیل شدم.

پدرام دوباره پرسید:

-الان استاد دانشگاهی نه ؟

هنگامه با فروتنی گفت :

-اِی اگه بشه گفت استاد !!!

پدرام دوباره پرسید :

-چند سالته هنگامه ؟

عمه پرید وسط حرفش و گفت :

-هنگامه چیه ؟ بگو هنگامه خانوم !!!

هنگامه لبخندی زد و گفت :

-نه عمه تو رو خدا منو درگیر القاب نکنید. من با اسمم بدون هیچ پسوند و پیشوندی راحت ترم .

بعد رو کرد به پدرام و گفت :

-من سی سالمه

پدرام سوتی زد و رو به پیروز که ساکت مشغول غذا خوردن بود گفت :

-پس تو خیلی عقب افتادی داداش جون . هنگامه ازت دوسالم کوچیکتره یه ساله که تموم کرده . اگه امسال بری دانشگاه، ام! بذار حساب کنم ! اگه خوب درس بخونی و چهار ساله تموم کنی ،تازه وقتی سی و شش سالت می شه ، می شی آقای دکتر !

پیروز اخمی حواله ی پدرام کرد و گفت :

-اولاً رشته ی من فنیه و قبولی توش سخت تره . در ضمن فسقله خان ! دکتر شما رو هم می بینیم !

از این طرز فکرها زیاد بود دور و برش. اینکه بعضی ها ارزش رشته ی مورد علاقه اش رو زیر سوال می بردند. ولی چون کوچکترین اهمیتی براش نداشت ، با لبخندی که کنج لبش بود ، به آرومی مشغول غذا خوردن شد .

موقع جمع کردن میز ناهار پدرام درست مثل یه دختر حرف گوش کن و وارد ، به هنگامه و مادرش کمک می کرد ولی پیروز ساکت و اخمو ،به حرفهای دایی گوش می داد .

چایی بعد از غذا که یه عادت بد این خانواده بود ، هم که خورده شد ، فریبا خانم رو به مهمانها گفت :

-اتاقتون حاضره . می دونم خسته این . اینجا خونه ی خودتونه. بفرمایید استراحت کنید.

اولین نفر پیروز بلند شد و گفت :

-زن دایی می شه بفرمایید کجا باید برم ؟ من واقعاً خسته ام !

فریبا خانم لبخندی زد و رو به هنگامه گفت :

-مامان جان اتاق پسرا رو نشنشون بده .

هنگامه بلند شد و جلوی پیروز راه افتاد .

بالای پله ها که رسیدن ، پیروز گفت :

-راضی یه زحمت نبودم ! همین می گفتین کدوم طرفه ، خودم می رفتم . هنگامه لبخندی زد و گفت :

-من روزی ده دفعه این پله ها رو می رم و می یام . زحمتی نبود ! خودمم می خواستم بیام اتاقم . اتاق ب*غ*ل اتاق خودش رو که مادر برای پسرا حاضر کرده بود ، نشون داد و گفت :

-اتاقتون اینجاست ! اگه چیزی لازم داشتین ، من همین ب*غ*لم .

پیروز تشکر آرومی کرد و سریع وارد اتاق شد . در اتاق که بسته شد ، هنگامه هم وارد اتاق خودش شد . شالش رو باز کرد و تونیکی رو هم که به خاطر وجود سه مهمون نامحرم ، پوشیده بود در آورد و جاش یه تی شرت تنش کرد و خزید تو تختش !

از دو روز پیش که خبر اومدن عمه اینا رو شنیده بودن ، همراه مادرش کل خونه رو سابیده بودن و حسابی از کت و کول افتاده بود و حالا می تونست حسابی از خجالت خودش در بیاد.

عصر درحالی که کاملاً خستگی از تنش در اومده بود ، لباس پوشیده ای به تن کرد ، موهای مواج مشکی و درخشانش رو بافت تا کوتاهتر بشه و از زیر روسری بیرون نیاد ، روسری به سر کرد و از اتاقش بیرون رفت .

فریبا تو آشپزخونه مشغول تدارک عصرانه بود . چشمش که هنگامه افتاد ، با لبخند گفت :

-خوب به بهانه ی پیروز رفتی بالا و حاجی حاجی مکه . فکر نکن نفهمیدم!

هنگامه سیبی از رو ظرف برداشت و در حالی که با ل*ذ*ت بهش گاز می زد گفت :

-وای اونقدر خوابه بهم چسبید که نگو مامان ! انگار کوه کنده بودم .

فریبا گفت :

-حالا که خستگیت در رفته ، بیاکمک کن اینا رو حاضر کنیم که الان دیگه کم کم همه بیدار می شن .

سفره ی ساده ولی به قول فریبا خانم مقوی عصرانه که جمع شد ،حمید آقا گفت :

-اگه ایشالله خدا بخواد و این گل پسر ما اینجا قبول بشه ، یه خونه براش می خرم. اینطوری سال به سال آلاخون والاخون نمی شه و چه می دونم مشکل اینکه به مجرد خونه نمی دن و اینا هم نداره.

پیروز رو به پدرش گفت :

-چرا شما ؟ خودم واسه خودم می گیرم دیگه بابا ! نا سلامتی شش ساله دستمون تو جیب خودمونه ها !!!

آقا محسن با لبخند رو به خواهر زاده ی جوان و خوش تیپ و برازنده اش گفت :

-حتی اگه صد سالت هم بشه ، بازم برای پدر و مادرت بچه ای دایی جان ! به دل نگیر! پدر و مادر همیشه بهترین ها برای بچه شون می خوان . چه بهتر پولت هم پس انداز می شه .

بعد هم رو کرد به حمید آقا و گفت :

-خونه برای چی ؟ اینجا رو قابل نمی دونین ؟ خونه به این بزرگی !پیروز برام فرقی با هنگامه نداره ! ایشالله قبول می شه و همینجا براش یه قربونی می زنیم زمین و همینجا هم موندگار می شه.

پیروز شروع کرد به سرفه ! فاطمه خانم با لبخند رو کرد به برادرش و گفت :

-خونه ات آباد داداش ! اما اینطوری ، هم دختر گلم هنگامه و هم خانومت معذب می شن . شما دعا کن این بچه نتیجه ی زحماتش رو بگیره ، همین نزدیکی ها یه جای جمع و جوری براش می خریم که هم شما حواست بهش باشه و تو شهر غریب تنها نباشه ، هم آسایش خانواده ات بهم نخوره .

پیروز که با خوردن آبی ، سرفه اش برطرف شده بود گفت :

-بله این خیلی بهتره ! اگه خدا بخواد و قبول بشم ، کارم حساب کتاب نداره که . رشته ی عمران روز و شبش معلوم نیست . اینطوری شما رو هم از زندگی می ندازم .

آقا محسن دیگه هیچی نگفت . خودش هم خوب می دونست که این پیشنهادی که داده ، در حد تعارفه. اونا خانواده ی مقیدی بودن و حضور دائمی یه مرد نامحرم تو خونه ، به قول خواهرش ، آسایش زن و دخترش رو به هم می ریخت . وضعیت مالی حمید آقا هم خوب بود و به راحتی می تونست برای پسرش خونه بخره . در ضمن خود پیروز هم وضعش بد نبود . این تعارفی که کرد فقط برای پر کردن فضا بود و بس.

هنگامه رو پیروز پرسید :

-چی با خودتون آوردین ؟ مقاله یا کتاب تألیفی دارین ؟ پایان نامه ارشدتون چی ؟ چند گرفته بودین ؟

پیروز مغرورانه یه پاش رو رو اون یکی انداخت و گفت :

-دو تا مقاله ی چاپ شده تو ژورنال بین المللی عمران دارم که فکر می کنم کلی منو نسبت به بقیه جلو بندازه . یکی از این مقاله ها رو از تو پایان نامه ام در آوردم . پایان نامه هم نمره ی کامل گرفتم . چون سمینار هم ارائه دادم ازش.

هنگامه با لبخند آرام بخشی گفت :

-این عالیه ! مطمئناً اون دو تا مقاله ، کلی براتون امتیاز مثبت حساب می شه.

آقا محسن چاییش رو سر کشید و پرسید :

-حالا مصاحبه کی هست دایی جان ؟

پیروز گفت :

-فردا ساعت ده صبح ، دانشگاه تهران.

فریبا خانم با اسپند اومد تو پذیرایی و یه دور چرخوند و گفت :

-ایشالله خدا خودش کمکت کنه زن دایی! چشم حسود و بخیل در بیاد الهی!!

فاطمه خانم که از این کار زن برادرش خیلی کیف کرده بود ، در کل به اسپند و این چیزا خیلی اعتقاد داشت ، بلند شد و پشت سر فریبا رفت تو آشپزخونه. حسابی خوابیده بود و خستگیش در رفته بود . حالا وقت این بود که خبرای چهار ساله ی تبریز رو به فریبا منتقل کنه .

مسئولیت رسوندن پیروز به محل مصاحبه رو هنگامه به عهده گرفت. یه دویست و شش صندوقدار سفید رنگ وسیله ی ایاب و ذهاب هنگامه بود . جلوی در با همه خداحافظی کردن و هنگامه با آرامش حرکت کرد. ماشین تمیز و مرتب بود . همین موضوع پیروز وسواسی رو تحت تاثیر قرار داده بود . همچنین رانندگی بغایت عالی و منضبط هنگامه . تصور رانندگی برای زنی که جسماً سالم نبود برای پیروز هنوز جا افتاده نبود .و مدام به حرکت پای اون روی گاز و ترمز به صورت زیر چشمی نگاه می کرد .

ماشین تو سکوت مطلق بود و همین سکوت اضطراب درونی مرد جوان رو بیشتر می کرد . دوست داشت حرفی زده بشه تا اونو از فکر مصاحبه خارج کنه . به سمت هنگامه برگشت و گفت :

-شما همیشه موقع رانندگی اینقدر ساکتین ؟ تو خونه که اینجوری نشون نمی دادین !

هنگامی بدون اینکه نگاه از خیابون بگیره با لبخند گفت :

-تقریباً بله ! موقع رانندگی سکوت می کنم . البته کلاً تو ماشین ساکت ترم ! یه جورایی ماشین محل فکر منه . وقتی هم که خودم راننده نباشم بیشتر برام ل*ذ*ت بخشه چون همه ی تمرکزم رو می ذارم برای فکر به چیزایی که دوست دارم !

پیروز ابرویی بالا انداخت و گفت :

-می شه پخش ماشینتون رو روشن کرد ؟

هنگامه نگاه گذاری به صورت مغرور ، مردانه و جذاب پسر عمه اش انداخت و گفت :

-البته که می شه ! چرا اینقدر رسمی ؟ چرا اینقدر معذب آقا پیروز ؟ ماشین خودتونه !

پیروز لبخند زورکی ای زد و دست برد و پخش رو روشن کرد .

زنی به زبان انگلیسی مشغول صحبت شد. هنگامه لبخندی زد و گفت :

-تو داشبرد فلش هست ! بی زحمت اونو بردارین . شرمنده یادم نبود این سی دی تو دستگاهه!

پیروز کاری رو که هنگامه خواسته بود رو انجام داد و وقتی آهنگ بی کلام و آروم تار فضای ماشین رو پر کرد ، گفت :

-اون چی بود ؟

هنگامه راهنما زد و پیچید تو یه خیابون فرعی و گفت :

-یه خانم دکتره که در مورد دوره های زمین شناسی صحبت می کنه ! اهل کالیفرنیا .

پیروز آهانی گفت و بی حرف نگاهش رو به جلو داد.

هنگامه خودش کلاس داشت . بنابراین نمی تونست تا پایان مصاحبه ی پیروز اونجا بمونه و بعد از آرزوی موفقیت برای پسر عمه اش اونجا رو ترک کرد .

ساعت شش عصر بود که هنگامه خسته و له ، وارد حیاط شد . خونشون یه منزل دو طبقه با متراژ 120 متر مربع ، برای هر طبقه بود ، با یه حیاط حدوداً پنجاه متری پر از گل و دار ودرخت .آقا محسن پدر هنگامه بازنشسته ی کارخونه ی تولید دارو بود و بعد از بازنشستگی هم یه شرکت کوچیک و جمع و جور پخش دارو با دونفر از دوستاش راه انداخته بودند که هدفشون بیشتر فرار از خونه و افسردگی بعد از بازنشستگی بود تا درآمد زایی.

وارد خونه که شد ، مردا رو به جز پیروز مشغول تماشای مسابقه ی فوتبال تو پذیرایی دید. کفشای تو خونه ایش کنار در نبودن . بناراین میزان لنگ زدنش بیشتر به چشم می خورد . چون همه ی کفشاش مخصوص اون بودند و تا حد زیادی این ایراد رو مرتفع می کردن.

بلند به همگی سلام کرد .

پدرش با دیدن اون لبخندی روی دخترش پاشید و گفت :

-سلام اومدی بابا ؟

لنگان به جمع نزدیک شد و گفت :

- بله همین الان! مامان و عمه کجان ؟

محسن گفت :

-رفتن بیرون خرید !

حمید آقا با روی گشاده ی گفت :

علیک سلام عمو جان ! حسابی خسته شدی خانم دکتر ! از قیافه ات معلومه ! مادرت زحمت کشیده بساط چایی رو آورده اینجا . اگه می خوری برات بریزم ؟

هنگامه خودش رو روی اولین مبل انداخت و گفت :

-هر چند زحمته براتون ولی ممنون می شم . حسابی به یه چایی داغ احتیاج دارم . بس که حرف زدم ، گلوم خشک شده.

پدرام حواسش رو برای چند لحظه از تلوزیون گرفت و با شیطنت گفت :

-دختر دایی استاد سخت گیری هستی یا به همه نمره می دی ؟

هنگامه چاییش رو از حمید آقا دریافت کرد و زیر لب یه تشکری کرد و گفت :

-بستگی به دانشجو داره ! با دانشجوی منضبط و درس خون خوبم و وقتی به کمکم احتیاج داشته باشه ، دریغ نمی کنم . ولی اونی که واسه وقت کشی و علافی اومده دانشگاه ، برام ارزش نداره . به اونا سخت می گیرم شاید به راه بیان .

چاییش رو که تموم کرد پرسید :

-آقا پیروز برنگشتن ؟

حمید آقا گفت :

-چرا دخترم برگشته ! بالاست ! بابت زحمت صبحت هم ممنون.

هنگامه با لبخند خواهش می کنمی گفت و راه پله ها رو در پیش گرفت . دوست داشت پیروز رو ببینه و ازش در مورد مصاحبه بپرسه .

در اتاقی که مادر برای پسرا آماده کرده بود ، نیمه باز بود و کاملاً واضح صدای صحبت می اومد . هنگامه احتمال داد پیروز مشغول صحبت با تلفن باشه برای همین تصمیم گرفت بره اتاق خودش و لباساشو عوض کنه بعد بیاد ازش بپرسه که نتیجه چی شد . اما همین که از جلوی اتاق رد می شد ،شنید :

-می یام گلم ! می یام عسلم ! بلیطمون واسه فردا عصره ! چقدر تو بی تابی می کنه عزیز دلم !

چند لحظه ای سکوت و دوباره :

-خانومم بذار ایشالله نتیجه ی این هم معلوم بشه و به سلامتی قبول بشم ، بعدش دیگه بابات هیچی نمی تونه بگه ! از همین پشت گوشی می ب*و*سمت ! ب*و*سمو دریافت کردی ؟

بازهم سکوت و بعد قهقه ای خوشایند .

دیگه بیشتر از این موندن رو جایز ندونست و رفت تو اتاقش. مقنعه و مانتوش رو مرتب به چوب رختی زد . موهاشو باز کرد و یه شونه ای بهشون زد و دوباره بست . تونیک زرشکیش که گلای بزرگ مشکی داشت به تن کرد . شال سفیدی هم از تو کشو بیرون اورد . اونقدر لباساشو مرتب می چید که موقع برداشتن ، هیچ وقت درهم و برهم و چروک نبودن . نظم مهمترین رکن زندگیش بود . برای چند لحظه جلوی آینه نگاهی اجمالی به خودش کرد . انگار صحبت عاشقانه ی پسر عمه اش با دوست دخترش ، یادش انداخته بود که اونم یه دختره !

بی خیالِ حس گذار و کم اهمیت یأسی شد که فقط برای چند ثانیه به مغزش نفوذ کرده بود و سریع شالش رو مرتب کرد و کفشای سفیدش رو هم پوشید و از اتاق خارج شد .

صدای صحبت قطع شده بود . تقه ای به در نیمه باز زد و بعد از شنیدن صدای بفرمایید ، آروم بازش کرد .

پیروز رو تخت آبی رنگ فرفوژه ای که کنار پنجره بود ، دراز کشیده بود . هنگامه رو که تو آستانه ی در دید ، سریع بلند شد نشست .

هنگامه خجل سلامی کرد و از اینکه بی موقع مزاحم شده بود ،عذر خواهی کرد .

پیروز کاملاً از رو تخت بلند شد و خبردار ایستاد و گفت :

-خواهش می کنم ! ممنون بابت زحمت صبح !

هنگامه جلوتر رفت و گفت :

-وظیفه بود ! نتیجه چطور بود ؟ خودتون راضی بودین ؟

پیروز به خودش آزاد باش داد و رو تخت نشست و گفت :

-بد نبود . یعنی هر چی که پرسیدن رو جواب دادم . حالا بستگی داره از قیافه ام خوششون بیاد یا نه و یه لبخند محو زد .

همین حرف کافی بود که توجه دختر جوان به چهره ی پسر عمه اش جلب بشه .

صورتی بیضی ، ته ریش یه روزه ، چشمای مشکی درشت ، مثل خود هنگامه ، مژه هایی برگشته و به مراتب پرپشت تر از هنگامه ،ابروهایی پر که برخلاف هنگامه پیوسته نبودن . بینی قلمی و یه مقدار بزرگ و لبهایی گوشتی و رنگ پوستی ، شاید یک درجه تیره تر از هنگامه . موهای مجعد مشکی براق . هیکلی متناسب. قدی حدود 180 سانت . آنالیز جزئی تیپ و قیافه ی مرد جوان تو ذهن فعال و پردازش گرِ قوی مغز هنگامه ، نمره ی هجده رو به خودش اختصاص داد و تو دل خودش اعتراف کرد ، اگه درصدی از نمره ی مصاحبه ی دکترا مختص تیپ ظاهری فرد بود ، به حتم ، پسر عمه ی جذابش ، نمره ی کامل این بخش رو می گرفت .

همه ی این آنالیز ها شاید چند ثانیه بیشتر طول نکشید و خوشبختانه همان زمان رو هم پیروز مشغول جواب دادن به پیامکش بود .

هنگامه آروم گفت :

-ایشالله که به قول خودتون علاوه بر بقیه ی مدارک ، از تیپتون هم خوششون بیاد و قبول بشین . براتون آرزوی موفقیت می کنم . راستی نمی یایین پایین برای چایی و عصرانه ؟

پیروز لبخند محوی زد و گفت :

-ممنونم ! تا خدا چی بخواد ! چشم شما بفرمایید . می رسم خدمتون .

هنگامه بعد از زمزمه ی یه ایشالله زیر لبی ، اتاق رو ترک کرد .

یه عصرانه ی مختصر برای جمع حاضر کرد و تو فرصت بین دو نیمه براشون برد. حمید آقا رو به هنگامه گفت :

-راستی عمو جان اون تابلویی که تو اتاق ماست رو تو کشید ی انگار ؟!

هنگامه تکه ای از نون رو جدا کرد و گفت :

-بله جزء اولین کارامه ! دیگه خیلی وقته نقاشی نمی کشم .

حمید آقا گفت :

-چرا عمو جان ؟ کارت خیلی خوبه ؟ حیف نیست گذاشتیش کنار ؟

هنگامه یه سری چایی برای همه ریخت و گفت :

-نه که دوست نداشته باشم ! وقت ندارم . بیشترین وقتم با دانشگاه پر شده وقتی هم که می یام اونقدر خسته هستم که نمی شه . نقاشی کردن هم انرژی زا هست و هم انرژی گیر . وقتی کارت عالی پیش می ره ، روحیه می گیری .اما برای پیشرفت عالی کار هم باید روحیه و انرژیت خوب باشه . برای همین تا وقتی این حس رو پیدا نکنم ، سراغ بوم و قلمو نمی رم .

پدارم کاملاً حواسش به بازی بود .ولی پیروز بی توجه به صحبتهای جمع و همینطور مسابقه ی فوتبال ، سرش با گوشیش گرم بود. شاید هنگامه تنها کسی تو اون جمع بود که می دونست فکر پیروز الان کجاست ! فکر ی دختری که پیروز اونو خانومم صدا می کرد و قبولی تو آزمون دکترا ، سد پدرش رو می شکست.

انگار شنیدن مکالمه ی پسر عمه اش ، از عصر به این طرف ، اونو یه حال دیگه کرده بود . انگار تازه داشت خودش رو به عنوان یه دختر نگاه می کرد . یه دختر با صورتی قشنگ ، تحصیلاتی عالی ، شغلی به قول معروف خوب و باکلاس . هنرمند و با اخلاق و با خدا اما ...

آره پشت این اما خیلی چیزا خوابیده بود . عجیب بود که دختر پشت تلفن پیروز ، براش اهمیت پیدا کرده بود و اگه به خودش صادقانه اعتراف می کرد ، دوست داشت ازش بیشتر بدونه !

بعد از شام ، حمید آقا که بدجور شیفته ی اون تابلو شده بود ، به پیروز و پدارم اصرا کرد که برن تو اتاقی که اون و فاطمه خانم شب گذشته رو توش گذرونده بودن و تابلوی زیبایی رو که کار دست هنگامه رو ببینن. پدرام با اشتیاق ولی پیروز بی تفاوت پا تو اتاق گذاشتن .

پیروز هنوز گوشی تو دستش بود و هر چند ثانیه یه بار نگاهش می کرد . در برابر به به و چه چهی هم که پدر و مادرش برای دیدن تابلوی منظره ی زیبایی که یک دختر چوپان رو تو دامنه ی سهند نشون می داد ، راه انداخته بودند به تعریف مختصر و یه دستتون درد نکنه ، خیلی قشنگ کمرنگی اکتفا کرد و برای جواب دادن به تلفنش اتاق رو ترک کرد .

این سوال تو ذهن دختر جوان نقش بست که آیا همه ی مهندسا اینقدر به هنر بی تفاوت بودند ؟ یا آیا همه ی کسانی که دوست دختر دارن و بهش علاقه دارن ، غیر از اون هیچ چیز قشنگی رو تو دنیا نمی بینن ؟ یا چون خالق این اثر زیبا دختر دایی معلولش بود ، براش بی اهمیت بود ؟ البته دختر دایی معلول ولی دکترش !!!

به هر حال انگار برای دختر جوان بابی جدید تو زندگیش ایجاد شده بود . بابی که توجه به بعدهای مختلف زندگی و موفقیت تو هر راهی که انتخاب کرده بود ، اونو از فکر کردن به این بعد دور نگه داشته بود و حالا کم کم داشت نقصان این بعد رو تو زندگیش حس می کرد . نقصانی که شاید تا قبل از اومدن خانواده ی عمه اش براش خیلی کمرنگ بود . نقصان حضور یه مرد تو زندگیش به عنوان کسی که بخواد عشق رو باهاش تجربه کنه !

پرواز خانواده ی مهدی پور ساعت شش عصر روز جمعه بود. قرا بر این شد که صبح تا ظهر جمعه رو با هم برن بیرون و بعد از اونجا برن فرودگاه .

فریبا خانم و هنگامه ، از صبح زود بیدار شده بودند و مشغول تدارک وسایل پیک نیک بودند که پیروز با تک سرفه ای وارد آشپزخونه شد .

هر دو با روی گشاده به مهمان نسبتاً اخموشون سلام کردند و پیروز هم جوابشون داد و گفت :

-راستش برای من کاری پیش اومده که مجبورم هر چه زودتر برگردم تبریز. الان از یکی از کارگاهها تماس گرفتن و گفتن برای یکی از کارگرها مشکلی پیش اومده . نمی خوام بقیه رو بیدار کنم . بی زحمت شما بهشون اطلاع بدین .

هنگامه از سینک فاصله گرفت و گفت :

-با چی می رین ؟

پیروز گفت :

-می رم فرودگاه ببینم می تونم بلیط پیدا کنم یا نه !

هنگامه دستهای خیس رو با حوله پاک کرد و گفت :

-من می رسونمتون.

پیروز سریع گفت :

-نه نه ! نیاز نیست . یه آژانس خبر کنید ، حله !

هنگامه بی توجه به پیروز به مادرش گفت :

-تا بقیه بیدار شن ، برگشتم

فریبا خانم هم گفت :

-باشه برو اینا شب دیر خوابیدن و به این زودی بیدار نمی شن.

پیروز که قاطعیت دختر داییش رو دید از آستانه در کنار رفت که هنگامه بره بیرون .

سر ده دقیقه هر تو ماشین نشسته بودند . این وقت شناسی و همین طور سرعت عمل برای یه معلول جسمی ، از نظر پیروز جای تعجب و تا حدی تحسین داشت.

فریبا خانم کاسه آبی پشت سر مهمانش ریخت و با تکون دادن دست ازشون خداحافظی کرد .

هنگامه دوباره تو سکوت و آرامش مشغول رانندگی شد . برخلاف هنگامه ، پیروز هر چی تو خونه ساکت و اخمو بود ، تو ماشین دلش می خواست حرف بزنه . بلاخره هم طاقت نیاورد و گفت :

-افتادین تو زحمت !

هنگامه لحظه ای با لبخند به سمت پسر عمه اش برگشت و دوباره نگاه و توجهش رو داد به جلو و گفت :

-شما خیلی تعارفی هستین . من اگه بیام تبریز و بخوام جایی رو ببینم یا بگردم و خلاصه کاری داشته باشم ، نه تنها انتظا دارم که منو برسونید ، بلکه اگه شما خودتون رو بزنین به کوچه ی علی چپ و شونه خالی کنید ، این خواسته ام رو به زبون هم می یارم . میزبان در برابر مهمان یه وظایفی داره. بعد از چند سال قسمت بوده گذرتون افتاده خونه ی ما . منم هر روز با این ابو طیاره ی خوشگلم تو خیابونا هستم و برام یه بار بیشتر یا کمتر فرقی نمی کنه . پس تو رو خدا اینجوری نباشین .

پیروز خندید و گفت :

-حسابی قانع شدم !

هنگامه لحظه ای به خنده ی نادر پیروز نگاه کرد و گفت:

-در ضمن خندیدن هم بهتون می یاد ! حالا که دارین تشریف می برین بهتون می گم ! شما اصلاً شبیه عمه و عمو حمید و پدرام نیستین .

خنده پیروز جمع شد ! نگاه جدی ای حواله ی هنگامه کرد و گفت :

-چطور ؟

دیگه وارد محوطه ی فرودگاه شده بودند . هنگامه با مهارت ماشین رو تو یه جا پارک کوچیک جا داد و گفت :

-هر چی اونا خنده رو و خوش صحبت هستن ، شما اخمو و کم حرفین ! این تضاد خیلی آشکارا تو چشمه ! بی تعارف بگم ، یعنی عجیب تامل برانگیزه

پیروز متفکر گفت :

-بهم گفتن که جدی هستم ولی نه اینقدر رک و نه از سمت یه خانم !

هنگامه دزد گیر ماشین رو زد و در حالی که کنار پیروز قدم برمی داشت گفت :

-خوب خانم های زیادی هستن که ممکنه نگران عکس العمل شما باشن . شاید دلشون بخواد بیشتر ازتون تعریف کنن و اینطوری قضاوت شما درموردشون رو به نفع خودشون عوض کنن. من شرایطم فرق می کنه برای همین هر چی بگم از روی صداقته !

هنوز مغز کلام دختر جوان برای پیروز مغرور که خودش رو خیلی عقل کل می دونست ، هضم نشده بود که صدای عشوه دار دختری ، همراه با کلام نیش دارش قلب هنگامه رو فشرد.

-خاک تو سر پسره بکنن با این سلیقه اش ! دختر قحطی بود رفته این چلاق رو گرفته ؟

هزاران بار تحقیر شده بود . بارها تو مدرسه ، دانشگاه ، اتوب*و*س ، خیابون ، حتی توسط چند تا از دانشجوهای تخس و بدجنس و درس نخون خودش هم به سخره گرفته شده بود . اما اینبار فرق می کرد . نمی دونست چرا ولی خیلی فرق می کرد .

طبق سی سال گذشته به روی خودش نیاورد اما خیلی دلش می خواست بدونه مردی که همراهشه هم به همین راحتی به روی خودش نمی یاره ؟ ولی غرورش نگذاشت که به صورت پیروز نگاه کنه !

خوشبختانه پیروز تونست برای ساعت نه بلیط پیدا کنه . هنگامه حالش خوب نبود . این تحقیر بدجور آینه ی دلش رو خراشیده بود. موندن رو نه جایز می دونست و نه حالش مساعد موندن بود .با اطمینان از اینکه پسر عمه اش بلیط گیر آورده و ایشالله راهی می شه ، ازش به گرمی خداحافظی کرد و راه افتاد. خیلی وقت بود که نگاههای ترحم آمیز یا تحقیر کننده ی دیگران واقعاً براش بی اهمیت شده بودند . اما حالا بعد از سالها که تونسته بود به خوبی با این موضوع کنار بیاد ، مثل نوجوانی حساس از مزه پراکنی بی مورد دختری سبکسر که به خاطر کمبودهای روحیش ، نقص عضو جسمی هنگامه رو دستاویزی برای جلب توجه مرد جوان قرار داده بود ، حسابی رنجیده بود .

هنگامه ی سی ساله ، کم کم داشت با این بعد از زندگیش هم روبه رو می شد. سالها بود موفقیتهای چشم گیر در امر تحصیلی ، هنری و ورزشی اون رو از فکر کردن به این نیاز روحیش که می تونه در کنار یه مرد یه زندگی متاهلی رو هم تجربه کنه ، دور نگه داشته بود . اون مکالمه ی کذایی پیروز با دختر مورد علاقه اش انگار هنگامه رو بیدار کرده بود . انگار کم کم داشت یادش می اومد که عادی نیست . که فرق داره با خیلی از دخترهای هم سن و سالش. اگر از نظر جامعه ی علمی ، هنری و ورزشی و... فرد کاملی بود ، از نظر مردهای اطرافش مسلماً کامل به نظر نمی رسید. انگار هنگامه ی باهوش ، هنگامه ی زیرک و موفق حالا داشت نقص عوضش رو می دید.

*****

آن سوی این ماجرا پسر جوانی بود که از برخورد دختر رهگذر و بی جواب ماندن حرکت زشتش ناراحت بود . هیچ وقت علاقه ای به هنگامه نداشت و شاید اون هم مثل خیلی ها به خاطر نقص عضو هنگامه ، اون رو نمی دید. اما هنگامه ی سالهای نوجوانی ، با دختر زیبا و خود ساخته ای که این چند روزه باهاش آشنا شده بود خیلی فرق داشت . دختری که اگر این مشکل رو نداشت به خاطر چهره ی دلنشین ، موقعیت شغلی و فرهنگ خانوادگیش صد درصد تا به حال ازدواج کرده بود .

شاید فقط دقایقی از کل زمانی که پیروز برای فکر کردن وقت داشت ، صرف تفکر در مورد هنگامه شد . بیشتر فکرش حول مونا ی عزیزش می گذشت که می تونست با مدرک دکترا ، بلاخره اونو مال خودش بکنه .

این وسط مشکل فقط مونا نبود. یه مقدار ، شایدم بیشتر از یه مقدار تفاوت فرهنگی ای که بین خانواده ی مهدی پور و امیر نیا وجود داشت ، می تونست مانع رسیدن پیروز به مونا بشه . مونا دختری دیپلمه و فرزند آخر یه تاجر سرشناس بود که هر سه داماد بزرگش هم همشون افرادی با طرز فکر و شایط اجتماعی خودش بودند . این وسط فقط پیروز بود که پول خودش و باباش از پارو بالا نمی رفت و همینطور تحصیلات دانشگاهی داشت. وضع مالی پیروز و پدرش هم خوب بود ولی نه در حد جناب امیر نیا و دامادهای بزرگش.

از نظر پیروزی که چشماشو به غیر از مونا به روی دنیا بسته بود ، این دلایل خیلی مهم نبود . اما مسلما از نظر فاطمه خانم و حمید آقا که هر دو افراد تحصیل کرده ای بودند و تحصیل براشون خیلی اهمیت داشت ، دیپلمه بودن عروسشون ، اونم تو این زمونه که هر کس به راحتی می تونه یه مدرک برای خودش دست و پا کنه ، نشون دهنده ی فقر فرهنگی بود ولاغیر. هر چند تو گام بعد ی ، تحصیلات و طرز تفکر جناب امیر نیا هم از نظر خانواده ی مهدی پور جای بحث داشت . ولی وقتی دلی بلرزه ، این همه تفاوت و این همه نقصان رو نمی بینه . چون این نواقص ، پنهانی هستن ولی نقص عضو هنگامه رو یه بچه هم تشخیص می ده !!!

ساعت نه و نیم بود که هنگامه رسید خونه ! همه بیدار بودند و از جریان رفتن پیروز هم اطلاع داشتند. عمه رو به هنگامه ی تا حدی پکر گفت :

-دستت درد نکنه عمه جان ! حسابی مایه زحمت شدیم برات ! انگار حالتم خوب نیست و کسلی نه ؟

هنگامه لبخندی منحرف کننده زد و گفت :

-وظیفه ست عمه جان ! نه اتفاقاً خوبم !

وسایل پیک نیک حاضر بود . چون همه تو یه ماشین ، جا نمی شدند ، هنگامه هم ماشینش رو برداشت . خانم ها تو ماشین هنگامه و اقایون هم تو ماشین آقا محسن نشستن . مقصد لواسان بود . هنگامه به آرامی با رعایت فاصله ، پشت سر پرشیای نوک مدادی پدرش رانندگی می کرد .

علی رغم سکوت هنگامه ، مادر و عمه اش، از هر دری حرف می زدند . تا اینکه بحثشون کشید به ازدواج پیروز .

نمی دونست چرا ولی به شنیدن این بحث راغب بود . برای خودش هم جای تعجب داشت . عمه با ناله از اینکه نمی تونه دختری در شان مقام و منزلت پسرش پیدا کنه می نالید. با هر بار شنیدن جمله ی ، دختر لایق پیدا نمی کنم ، پوزخندی ناخودآگاه روی لبش سبز می شد . هنگامه و پوزخند ؟ هنگامه و مسخره کردن افکار دیگران ؟ فاطمه خانم دست کم سه بار این جمله رو در اثنای صحبتهاش یه کار برد و این بیشتر هنگامه رو رنجوند . نه اینکه چشم به این داشته باشه که عمه اش اونو برای پسرش در نظر بگیره . اصلاً اینطور نبود . تازه نه تنها پیروز رو نمی شناخت بلکه این چند روز از رفتارش هم خوشش نیومده بود . اما منظور عمه رو از شان نمی فهمید. شأنی که عمه برای شازده اش در نظر داشت تا چه حد رفیع بود که هیچ دختری رو تو کلان شهر تبریز نتونسته بود کاندید بکنه ؟

هنگامه با خودش فکر کرد ، کجایی عمه جان که پسرت یکی رو در شان خودش پیدا کرده و تازه ب*و*س آخر شب هم براش می فرسته . خودش از اینکه این بخث اینقدر روش تاثیر منفی داشت و به نوعی عصبیش می کرد در عجب بود .

هجدهم شهریور ماه بود و دو روز پیش نتایج آزمون دکترا اعلام شده بود و پیروز خان مهدی پور ، عمران آب دانشگاه تهران قبول شده بود. هنگامه هم مثل پدر و مادرش از قبولی پیروز خوشحال بود و به پسر عمه اش افتخار می کرد . اما از اینکه حضورش تا یه مدتی آرامش خونه ی اونا رو به هم خواهد ریخت احساس خوبی نداشت . اینبار حمید آقا و پیروز قرار بود بیان . پیروز برای ثبت نام و حمید اقا برای اینکه بتونه خونه ی مناسبی برای پسر دکترش پیدا کنه !

برای اینکه تهران با ماشین کلی کار داشتن ، پدر و پسر با مزدا 3 حمید آقا اومده بودند که لنگ ماشین نباشن . هنگامه و مادرش هم طبق روال ، حسابی بساط پذیرایی رو آماده کرده بودند و منتظر بودند که مهمونای عزیزشون از راه برسن .

حمیدآقا مثل همیشه موقر و خوش اخلاق با اهالی خونه احوالپرسی کرد و دقیقاً پیروز هم مثل همیشه سرد و اخمو سلام علیک کرد . وقتی همگی دور هم نشستند و صحبت کشید به قبولی پیروز و خونه ای که می خواستن براش بگیرن ، آقا محسن رو به حمید اقا گفت :

-حمید جان کجا می خوای خونه بخری ؟

حمید آقا چاییش رو مزه مزه کرد و گفت :

-والا هم من و هم فاطمه در نظر داشتیم نزدیک خونه ی شما باشه که اینجا تنها نباشه ولی خدا آقا زاده می خوان نزدیک دانشگاه باشه . واسه همین بین علما اختلاف هست فعلاً.

هنگامه رو به پیروز گفت :

-شما خودتون ماشین دارین دیگه نه ؟

پیروز گفت :

-بله ! یه پرشیا دارم !

هنگامه لبخندی زد و گفت :

-خوب پس خیلی راحت می تونید به دانشگاه رفت و آمد کنید .اگه نزدیک خونه ی ما خونه بخرید ، از لحاظ غذا و اینا ، می تونید رو کمک و حمایت ما هم حساب کنید . اینطوری هم راحت می تونید رفت و آمد کنید و هم ما ه*ر*زگاهی براتون غذا می یاریم وتو کارای خونه کمک می کنیم . دور باشین برای ما هم سر زدن به شما سخت می شه . اومدیم و خدای نکرده مریض شدین . بلاخره یکی رو می خوایین که یه آب دستتون بده ؟ منطقی باشین آقا پیروز ! با ماشین از اینجا تا دانشگاه نیم ساعت راهه. واسه این نیم ساعت ، ارزش نداره برین اونجا خونه بخرین . درضمن جو محله های اینجا خیلی خوبه . خیلی گیر نیستن به اینکه همسایه کیه و مجرده یا متاهل و خلاصه فضول بازی تو کارشون نیست .

حرف حسابی که در کمال متانت و وقار و آرامش توسط خانم دکتر جوون جمع ، زده شده بود ، رد خور نداشت و باعث شد پیروز هم بلاخره بعد از یه هفته کش و واکش با خانواده ، با این نظر که نزدیک خونه دایی بودن براش بهتره ، موافقت کنه . همون موقع بود که حمید آقا تازه دختر جوانی که تونسته بود در عرض چند ثانیه با چند جمله ی ساده ی تکراری ، که بارها توسط خودش و فاطمه خانم مطرح شده بود ولی رو پیروز تاثیر نکرده بود ، پسر مغرور و تا حدی چموشش رو قانع کنه ، رو با یه چشم دیگه نگاه کرد . چرا با وجود هنگامه ، دختری با این همه کمالات و این همه وقار و متانت و این موقعیت شغلی و اجتماعی ، فاطمه خانم برای پیروز در به در دنبال دختر می گشت؟

نگاه حمید اقا از همون موقع به هنگامه عوض شد و تصمیم گرفت بیشتر بره تو نخ دختر جوان ! با خودش فکر می کرد که برسم تبریز ، حتماً موضوع هنگامه رو به فاطمه می گم ! خداییش چرا قبلاً به این فکر نیفتاده بودیم .

احتمالاً مرد نکته سنج ، آروم و آینده نگر و دنیا دیده ای مثل حمید آقا ، اونقدر حسن تو هنگامه می دید که نقص عضو جزئی اون به چشمش نیاد . اون خوشبختی واقعی پیروز رو در کنار زنی میدید که زن زندگی و تربیت شده ی یه فرهنگ غنی باشه و این وسط مهم نبود یه پاش چند سانتی از اون یکی کوتاهتره ! هنگامه به عنوان یه دختر جوون و زیبا ، همه ی جذابیت هایی رو که برای جذب یه مرد می بایستی داشته باشه رو داشت و این موضوع بود که به نظر حمید اقا مهم بود نه چند سانت کوتاهی یه پا . اما مطمئناً نظر پیروز ، پسر جوون و جذابی که دل در گرو شخص دیگه ای داشت و حالا با قبولی تو این مقطع مهم تحصیلی ، خودش رو خیلی بالاتر از هنگامه می دید ، چیزی غیر از نظر پدرش بود . شاید برای پیروز خیلی مهم بود که وقتی کنار همسرش تو خیابون قدم می زنه ، دختری پیدا نشه که بهش به خاطر انتخاب همسری معلول انگ بی سلیقگی بزنه .

از فردای اون روز ، آقا محسن و حمید اقا به دنبال پیدا کردن خونه راه افتادن از این بنگاه به اون بنگاه و پیروز هم رفت دنبال کارای ثبت نام .

بلاخره بعد از یه هفته گشتن ، یه آپارتمان شصت متری یه خوابه ی فسقلی رو برای پیروز پیدا کردند که فقط چند تا خونه با منزل شخصی خانواده ی حداد ، فاصله داشت و از هر نظر کیس مناسبی بود . چون هم به خاطر متراژ پایین می شد پولش رو به راحتی تهیه کرد و هم نزدیک خونه ی آقا محسن بود و هم به خاطر همین کوچکیش ، مرتب کردن اون برای پیروز که فعلاً سر و همسری نداشت راحت تر بود .

چون آخرای شهریور بود و فاطمه خانم به خاطر اینکه بعد از بازنشستگی ، یه مدرسه ابتدایی غیر انتفاعی تاسیس کرده بود ، نمی تونست بیاد تهران . برای همین ، فریبا به خواهر شوهرش اطمینان داد که بدون حضور اون و به بهترین نحو ، منزل پیروز رو برای ورود مرد جوان آماده می کنه . بنابراین در یک هفته ی باقی مونده به اول مهر که پیروز برای تسویه حساب با شرکتی که توش کار می کرد و همینطور سرو سامان دادن به بقیه ی کاراش به تبریز برگشته بود ، هنگامه و مادرش هم خونه ی اونو آماده می کردن . البته هنگامه از وضعیت به وجود اومده چندان راضی نبود . چون به خاطر نزدیک بودن به سال تحصیلی جدید ، کلی تو دانشگاه کار عقب افتاده داشت و این سوژه ی جدید مبله کردن منزل پیروز باری بود اضافه . ولی برای اینکه مادرش رو تو این کار تنها نذاره ،علارغم میل باطنیش همراه فریبا افتاده بود به جون خیابونا .

بلاخره تو اون زمان کم ، منزل پیروز در نبود خودش با سلیقه ی هنگامه مبله شد. فقط هنگامه خدا خدا می کرد پسر عمه ی عنق و بداخمش ، از سلیقه اش ایراد نگیره . چون با وجود کارای زیادی که داشت ، واقعاً لطف کرده بود و برای خونه ی اون وقت گذاشته بود . در ضمن تمام تلاشش رو کرده بود اونو مطابق با سلیقه ی یه مرد جوون و بد اخلاق هماهنگ کنه !

سوم مهر بود که بلاخره کارهای پیروز تو تبریز به اتمام رسید و اون اومد تهران . هنگامه خسته از تدریس تو دانشگاه و همینطور کلاس زبان ، ساعت هفت شب بود که وارد خونه شد . جلوی ایوان با دیدن کفشهای مردانه ی غریبه ، متوجه اومدن پیروز شد و سعی کرد برخلاف حال ناخوش ناشی از خستگی مفرطش ، ، با روی گشاده وارد خونه بشه .جلوی در کفشهای تو خونه ای مخصوصش رو پوشید و با یه لبخند مصنوعی که فقط از سر مهمون نوازی بود زده می شد، وارد خونه شد .

بوی قرمه سبزی مخصوص مادرش ، مشامش رو حسابی نوازش کرد و استنشاق این بوی وسوسه کننده ، صدای شکمش رو درآورد . وارد پذیرایی که شد ، پدر و پیروز رو دید که با هم در حال گپ زدن هستند . جالب که این پسر فقط در معیت هنگامه زیادی جدی بود . چند ثانیه ای از خطور این فکر به ذهنش ، نگذشته بود که پیروز متوجه حضور هنگامه شد و در حالی که خیلی تابلو سگرمه هاش تو هم می رفت ، گفت :

-سلام دختر دایی !

با حرکت پیروز پدر هم متوجه اومدن دخترش شد . هنگامه نزدکتر رفت و به هردوشون سلام کرد و خوش آمد مختصری هم به پیروز گفت و راه اتاقش رو در پیش گرفت . اون یه دختر خیلی باهوش بود و به خوبی متوجه تفاوت رفتار پیروز در ارتباط با اون و دیگران شده بود . فقط متوجه علت این تفاوت رفتار نشده بود که خوب اونم به زودی می فهمید . لباسش رو عوض کرد و بی توجه به حضور پیروز راهی حمام شد . به عقیده ی اون بعد از این احتمالاً پیروز به این خونه زیاد رفت و آمد می کرد و حکم مهمان یکی دو روزه رو نداشت . پس می بایست جوری برخورد می کرد که بعدها معذب نباشه ! خوشبختانه بالا هم حمام کوچکی وجود داشت . با اینکه حمام پایین مجهز تر و بزرگتر تر بود . ولی همین هم کار هنگامه رو راه می انداخت .

دوشی که گرفت ، حوصله ی از دست رفته رو بهش برگردوند . خشک کردن موهاش ، بیشتر از اون دوش وقتش رو گرفت . بعد خشک کردن ، موهاشو بافت و انداخت زیر تونیکش و شالی از تو کشو بیرون کشید و رفت پایین . دیگه حسابی گرسنه شده بود و دلش می خواست پیروزی به عنوان مهمون تو خونه شون نباشه که بتونه حسابی از خجالت شکمش دربیاد.

آروم رفت پایین . همه پشت میز غذا خوری بودند . فریبا تا چشمش به دخترش افتاد ، با لبخند گفت :

-سلام عزیزم ! کی رفتی بالا من ندیدمت ؟

هنگامه بی توجه به حضور مهمانی که زیادی هنگامه رو ندیده می گرفت ، گفت :

-خسته بودم ! رفتم یه دوش بگیرم ! امروز تا دو که دانشگاه بودم و بعدش هم آموزشگاه.

فریبا برای دخترش غذا کشید و گفت :

-حتماً هم گرسنه ای ؟

هنگامه تکه ای پیاز رو جدا کرد و قبل از اینکه بذاره تو دهنش گفت :

-در حد خوردن یه فیل گنده !

پیروز با یه پوزخند ، گفت :

-بهتون نمی یاد توانایی خوردن یه فیل گنده رو داشته باشین !

هنگامه قاشقش رو پر کرد و گفت:

-شاید ! اما می تونم دو تا بشقاب پر از این غذا رو بخورم !

پیروز از این همه رک بودن و در ضمن بدون اطوار بودن دختر داییش تعجب کرده بود .معمولاً دخترها خودشون رو کم خور نشون می دن . ولی هنگامه نه تنها اینکار رو نکرد ، بلکه واقعاً جلوی چشمای از حدقه بیرون زده ی پیروز بشقابش رو برای بار دوم پر کرد .

بعد از شام ، همه تو پذیرایی مشغول خوردن چایی بودند که پیروز رو به جمع ،گفت :

-امشب رو مزاحمتون هستم ! اما زا فردا می رم خونه ی خودم .از زحمتی هم که برای مبله کردنش کشیدین بی نهایت ممنونم.

فریبا با خم گفت :

-چرا زن دایی ؟ اینجا راحت نیستی ؟

پیروز لبخندی زد و گفت :

-ابداً اینطور نیست ! مسئله اینه که حضورم براتون زحمت مضاعفه . در ضمن می خوام کار هم پیدا کنم ! در اون صورت وقت اومدن و رفتنم یه کم ناجور می شه . خونه ی خودم باشم بهتره !

هنگامه آروم پرسید :

-کار خاصی مد نظرتونه ؟ منظورم کار تو یه شرکت یا تدریسه یا ...

پیروز با یه اخم نامحسوس رو به هنگامه کرد و گفت :

- خوب بستگی داره به شرکتش و یا همون نوع و محل تدریس!

هنگامه خسته بود . از طرز برخورد پسر عمه اش هم هیچ خوشش نمی اومد . حس می کرد از حرف زدن با اون خوشش نمی یاد. بنابراین در حالی که بلند می شد گفت :

-منو می بخشین ! خیلی خسته هستم . در ضمن گروه عمران دانشگاهی که من استادش هستم ، استاد کم داره ! گفتم شاید به کارتون بیاد . شب همگی بخیر!

پیروز از اشاره ی هنگامه تو دلش خرسند شد ولی رفتار سرد و سنگین ناگهانی دختر داییش نذاشت چیز بیشتری بپرسه .

دو ساعت بود که به بهانه ی خواب زیر پتو خزیده بود ولی از خواب خبری نبود . مدام پسرعمه ی مغروز و بداخمش رو آنالیز می کرد که خیلی تابلو با اون سرسنگین برخورد می کرد . در حالی که با پدر و مادرش خیلی هم خوش برخورد بود . می دونست که به زودی کشف می کنه علت این تفاوت رفتار رو .ولی تا اون موقع این موضوع ذهنش رو درگیر می کرد . چرا رفتار پیروز باهاش متفاوته ؟ حتی طرز نگاهش هم متفاوته ، چرا ؟

با یک تیغه ی گچی فاصله ، مرد جوان سی و سه ساله ، رویای دختر مورد علاقه اش رو تو سر می پروند. دختری که بنابه گفته ی پدر و مادرش ، هیچ سنخیتی با خانواده ی اونا نداشت ولی پیروز جوان رو بدجور شیفته ی خودش کرده بود . از طرفی قبل از اینکه اردیبهشت ماه برای مصاحبه به تهران بیان ، مادر در غیاب پدر و بدون اینکه حمید اقا رو در جریان گذاشته باشه ، از پیروز خواسته بود که وقتی به منزل دایی میرن ، نظری هم به دختر داییش داشته باشه ! از نظر فاطمه خانم ، هنگامه ، زن کاملی بود که می تونست با درایت و هوشی که داشت ،زندگی خوبی برای پیروزش بسازه . غافل از اینکه قبل از مطرح کردن این موضوع پیروز دلش رو باخته بود . اونم به دختری که هم از لحاظ جسمی سالم بود و هم زیبایی مسحور کننده ای داشت . پیرو زبه شدت با این پیشنهاد مادر مخالفت کرد . اما تو اون موقعیت ،جرأت صحبت در مورد مونا رو هم نداشت . خودش به خوبی متوجه تفاوتها بود ولی از مونا هم نمی تونست بگذره ! البته به تهران که اومد و بعد از سالها دختر داییش رو دید ، در دلش به این موضوع اعتراف کرد که هنگامه از لحاظ جذابیت های زنانه و ظرافت و زیبایی صورت چیزی از مونا کم نداره ولی هیچ شکی در این نبود که مونا برای پیروز حکم الهه رو داشت و هیچ کس نمی تونست جایگزین اون بشه . دلیلی که پیروز برای مادر به عنوان دلیل مخالفت آورد ، نقص جسمی هنگامه بود ! مادرش به شدت با این طرز فکر پیروز مخالفت کرد . ولی پیروز از موضع خودش پایین نیومد ! فاطمه خانم هم چون از جریان مونا بی خبر بود ، با دیدن مخالفت شدید پسرش ، در دل مقداری از حق رو به پیروز داد که دلش همسری سالم می خواد . بنابراین موضوع رو همونطور مسکوت گذاشت و به همسرش هم چیزی بروز نداد.

اما همین مطرح شدن این موضوع باعث شد که پیروز قبل از ورود به منزل دایی در برابر دختر جوان گارد بگیره و اجازه نده که هنگامه به او نزدیک بشه. پیروز می ترسید که ریشه هایی از این پیشنهاد مربوط خانواده ی دایی باشه و هنگامه هم بدش نیاد که پیروز رو به عنوان همسر کنارش داشته باشه و در واقع با این رفتار به ظاهر سرد ، می خواست به دختر جوان اینو بفهمونه که هیچ تمایلی به اون نداره.

این ماجرا وقتی شدت گرفت که حمید آقا بعد از آخرین دیدار خانواده ی حداد ، موضوع هنگامه و مناسب بودنش برای پیروز رو با همسرش مطرح و فاطمه خانم که خودش قبلاً به این نتیجه رسیده بود ، باز هم موضوع هنگامه رو اینبار در حضور همسرش ، با پیروز درمیون گذاشت و اونجا بود که پیروز ناچاراً لب به اعتراف گشود که از دختری با تحصیلات پایین و خیلی کم سال تر از خودش ، خوشش اومده و قصد داره با اون ازدواج بکنه .

جنگ و دعوایی نسبتاً شدید به خاطر این کج سلیقگی واقعی پیروز ، تو منزل مهدی پور اتفاق افتاد که هنگامه و خانواده اش کوچکترین نقشی در به وجود اومدنش نداشتند. اما پسر جوان اینطور فکر نمی کرد و تصور می کرد تزریق این این فکر که هنگامه مورد مناسبی برای پیروزه ، توسط خانواده ی داییش صورت گرفته و بیشتر از همه این آزارش می داد که هنگامه رو قبول نداشت . با اینکه به هوش و استعداد و موقعیت شغلی و اجتماعی عالی هنگامه معترف بود ولی دلش نمی خواست با وجود اینهمه دختر سالم که مسلماً براش سر ودست می شکستند ، با دختر معلولی ازدواج کنه و مهمتر از همه اینکه از اصرار خانواده اش هم به شدت دلگیر بود که اونو در سطح یه معلول پایین آوردن چون پیروز فقط ظاهر هنگامه رومی دید و بس . این درگیری و کشمکش تو خانواده ی مهدی پور همزمان شده بود با لطف هنگامه و مادرش در آماده کردن منزل پیروز و این امر کاملاً به دکتر جوان مشبه شده بود که هنگامه و مادرش کامل در جریان این تصمیم پدر و مادرش هستند و یه جورایی با این کارها می خوان خود شیرینی بکنن. همین موضوع باعث شد بعد از برگشتن به تهران رفتاری به مراتب سردتر و سنگنین تری با هنگامه در پیش بگیره که کاملاً عدم تمایلش به اون رو واضح نشون بده .

جالب اینجا بود که رفتار نسبتاً متفاوت و سرد هنگامه در آخرین برخورد ، پیروز رو به این برداشت اشتباه رسونده بود که در امر بی مهری و بی توجهی کردن به دختر جوان موفق بوده و تونسته هنگامه رو متقاعد کنه که کششی مثبت و حتی خنثی به اون نداره. غافل از اینکه اون طرف اون تیغه ی گچی ، هنگامه ی نابغه ، سعی داره این پازل سردرگم رو کنار هم مرتب بچینه و حدس بزنه چرا پسر عمه ی مغرورش برخورد نامناسبی باهاش داره . اونم با هنگامه ای که با وجود نقص عضو ، یکی ازاستادهای مطرح دانشکده و یکی از محبوب ترین چهره های دانشگاه به حساب می یاد .هنگامه ای که اونقدر همیشه درخشیده که به یاد نداره هیچ آدم با شعور و تحصیل کرده ای تا به حال به خاطر نقص عضوش اونو کنار گذاشته باشه . بودن آدمهای کوته فکر و مریض افکار و معلوم الحالی که چون با وجود سلامت جسمی کامل ، همیشه عقب تر از اون بودند و در واقع به گرد پای اون هم نمی رسیدند که مسخره اش کرده باشن و بهش توهین کرده باشن . ولی هرگز فرد فهیمی رو با این طرز برخورد ندیده بود . پیروز در واقع اولین فامیل و اولین فرد تحصیل کرده ای بود که اینطور با رفتار سرد و نادیده گرفتنش ، روحش رو آزرده کرده بود . هنگامه ی خوش خلقی که نود درصد افرادری که باهاش در ارتباط بودند ، خیلی وقتها یادشون میرفت پای اون موقع راه رفتن حتی با کفش مخصوص هم کمی لنگ می زنه .چون ویژگی های منحصر به فردش خیلی خاصش کرده بود . ویژگی هایی که هنگامه بهشون می بالید .

فردای اون روز هنگامه ، قبل از اینکه پیروز از خواب بیدار بشه ، سریع دوش گرفت و برای رفتن به دانشگاه حاضر شد . مشغول خوردن یه صبحانه ی سرپایی بود که پیروز سر رسید.

هنگامه به خاطر تصمیمی که دیشب گرفته بود ، با کمترین کرنش ، سلامی به پسر عمه ی بزرگتر از خودش داد و پیروز هم به همون خشکی سلامش رو جواب داد .

موقع خرورج از خونه ، پیروز با کمی مکث و این پا ، اون پا کردن ، گفت :

-این جریان کمبود استاد تو دانشکده ی عمران دانشگاهتون ، چقدر جدیه ؟

هنگامه کفشهای بیرونش رو پوشید و گفت :

-من فقط در حد یه خبر ازش اطلاع دارم . امروز براتون می پرسم !

پیروز دوباره گفت :

-من امروز اینجا برنمی گردم . اگه می شه خبرش رو تلفنی بهم بدین !

هنگامه کاملاً رسمی گفت :

-چشم . با اجازه !

و قبل از اینکه پیروز سوال دیگه بپرسه و باعث بشه روز اولی که با سال اولی های امسال کلاس داره ، دیر برسه ، سوار ماشینش شد و با ریموت در حیاط رو باز کرد.خودش خیلی از این جریان رضایت نداشت . روح بزرگ و همیشه بخشنده ی هنگامه راضی به این برخورد با مهمانشون نبود . ولی از طرفی غرورش رو بدجور در معرض خطر می دید. هنگامه دوست داشت پیروز هم مثل پدرام با اون یه برخورد داشته باشه . در این صورت محال بود بدون رسوندن پسر عمه اش ، بره دانشگاه . حتی به قیمت از دست دادن کلاس هشت صبح . اما این مرد جوان مغرور و مرموز ، کمی به تنبیه نیاز داشت که بتونه طرز صحیح برخورد با یه دختر متشخص رو یاد بگیره و هنگامه با اینکه بیشتر سرگرم بلند پروازی و رسیدن به ارزو هاش بود و خیلی به این وادی وارد نشده بود ، اما ذاتاً و غریزی می دونست چطور می تونه این پسر عمه ی بد اخلاق و بد عنقش رو با آدمهای اطراف و بخصوص خودش اشتی بده .

در حیاط که بسته شد ، پیروز با تعجب دستی به گردنش کشید و با خودش گفت :

-عجب عتیقه ای ! چقدرم که خودشو می گیره !!!

بعد صدای زنانه ای در اورد و گفت :

-من دکترای خاک و خل دارم

خودشم به این تعبیر مسخره اش خندید و از پله ها پایین رفت و پرشیای خودش رو از تبریز آورده بود و بیرون تو کوچه نگه داشته بود . استارت زد و راهی دانشگاه شد .

*****

همین که هنگامه ختم کلاس رو اعلام کرد ، دانشجو ها چه دختر و چه پسر ، د این استاد جوان و جذاب حلقه زدند . اونقدر این استاد ، استاد گفتن ها ی دختر پسر های هجده ساله ای که با کلی امید پا به محیط دانشگاه گذاشته بودند براش ل*ذ*ت بخش بود که دوست داشت همشون رو ب*غ*ل کنه . یه کم باهاشون حرف زد و به سوالت تک تکشون جواب داد ، اجازه خواست که جمع اونا رو ترک کنه !

به طرف دانشکده ی عمران به راه افتاد . می خواست اگه از دستش بر بیاد ، کاری برای پیروز بکنه . مدیر گروه عمران یه مرد شیک پوش حدوداً چهل و پنج ساله بود که با دیدن هنگامه ،سرجاش نیم خیز شد .

هنگامه مودبانه آقای دکتر زاهدیان رو دعودت به نشستن کرد و گفت :

-اجازه هست چند دقیقه وقتتون رو بگیرم ؟

دکتر زاهدایان که دورادور هنگامه رو به عنوان یه استاد جوان و در عین حال ، باسواد می شناخت ، با لبخندی گفت :

-خواهش می کنم خانم دکتر ! دانشکده ی ما رو مذین فرمودین ! شما امر بفرمایید !

هنگامه با طمأنینه و ناز دخترانه ی ذاتی خودش ، رو کرد به جناب دکتر و گفت :

-واقعیتش شنیده بودم که شما با کمبود استاد رو به رو شدین . مزاحم شدم صحت و سقم این شنیده رو از خودتون جویا بشم زاهدیان به صندلی گردون بزرگش تکیه داد و داد و گفت :

-بله همینطوره ! شما موردی سراغ دارین ؟

هنگامه که تو دلش واقعاً خوشحال بود ، با ارامش گفت :

-بله ! پسر عمه ی بنده ، امسال دکترای عمران اب دانشگاه تهران قبول شدن و فوقشون رو هم از دانشگاه تبریز گرفتند . خواستم بپرسم امکانش هست ایشون اینجا مشغول بشن ؟ البته همونطور که عرض کردم ، مدرک دکترا فعلاً ندارن ولی تا جایی که من می دونم مهندس بسیار با سوادی هستن . بلاخره قبولی تو آزمون دکترا اونم دانشگاه تهران می تونه این ادعا رو تایید کنه .

دکتر زاهدیان با لبخندی گفت :

-می شه این اقای مهندس رو از نزدیک دید؟

هنگامه با خوش رویی گفت

-البته !

زاهدیان گفت :

- امروز بنده تا عصر کلاس دارم ولی فردا حدود ساعت ده الی یازده دفتر هستم . اگه ممکنه همین موقع تشریف بیارن که با هم یه گپی بزنیم !

هنگامه خوشحال ، از دکتر زاهدیان خداحافظی کرد تا قبل از شروع کلاس بعدیش به دانشکده ی خودش برگرده.

عصر که خسته برگشت خونه ، دید پدر و مادرش ، حاضر و آماده ، نشستن تو ایوون .

با تعجب سلامی کرد و با اشاره ی سر پرسید که چرا اینجا نشستین !

فریبا و محسن هر دو بلند شدند و در حالی که جواب سلام هنگامه رو می دادن ، کلی وسایلی رو که به نظر خوراکی می اومد و روی میز بود رو برداشتند و رو به هنگامه همزمان گفتن :

-داریم می ریم ....

آقا محسن با لبخند گفت :

-شما بفرمایید خانم !

فریبا هم گره روسریش رو مرتب کرد و گفت :

-داریم می ریم خونه ی پیروز ! زنگ زدم خونه ست ! یه کم غذای آماده و چند قلم مرغ پاک شده و خورده ریزه براش آماده کردم که خواستیم ببریم بهش بدیم !

هنگامه اخمی کرد و گفت :

-از من که انتظار ندارین همراهیتون کنم ؟

محسن قدمی جلو گذاشت و گفت :

-چرا نیای بابا ؟ بعد عمری یه فامیلمون اومد نزدیکمون !

هنگامه در حالی که واقعاً به استراحت نیاز داشت و این موضوع هیچ ربطی به این نداشت که خونه ای که قرار برن مربوط می شه به پیروز یا کس دیگه ای ، گفت :

-من واقعاً الان به خواب احتیاج دارم . از هشت صبح ، تا همین یه ساعت پیش این دهنم همش جنبیده ! همشون هم بچه های ترم یکی بودن که شور و شوق بچه دبیرستانی ها رو داشتن . دلم می خواد بخوابم ! می شه منو عفو کنید ؟

فریبا وسایل رو گرفت دستش و گفت :

-باشه تو برو استراحت کن ! غذا هم هست ! اصراری نیست دخترم !

هنگامه نفس آسوده ای کشید و خواست وارد خونه بشه که یاد زاهدیان افتاد . قبل از اینکه پدر سوار ماشین بشه گفت :

-راستی بابا! به پیروز بگین با مدیر گروه عمران صحبت کردم . استاد حق التدریسی می خوان ! دکتر زاهدیان مدیر گروه عمران دانشگاه گفت فردا ساعت ده دفترش باشه واسه صحبت !

محسن سری به نشونه فهمیدن تکون داد و سوار ماشینش شد. ماشین هنگامه پشت سر ماشین پدر قرار داشت و برای همین یه کم خارج شدن از حیاط سخت شده بود ولی بلاخره اقا محسن ماشینش رو از حیاط خارج کرد تا نیازی به تکون دادن ماشین هنگامه نباشه .

بوی قیمه ، فضای ساکت و بی هیاهوی خونه ! لباس راحتی ، پای ل*خ*ت بدون کفش و جوراب همه می تونن منبع نامرئی ارامش باشن اگه واقعاً بخواییم که پیداشون کنیم .

هنگامه در حالی که به خاطر نبود پدر و مادرش ، لاقید لباس حریر کوتاهی پوشیده بود و اندام موزونش رو فقط برای خودش به نمایش گذاشته بود و از حرکت هوا توی لباسش احساس خوش و خنکی می کرد ، بشقابش رو از قیمه ی چرب و چیلی ولی بغایت خوشمزه ی مادرش پر کرد و جلوی تلوزیون همراه یه لیوان دوغ و یه پیاز گنده ، ولو شد !

واقعاً خوشبختی غیر از این بود ؟ اینکه سقفی داشته باشی که زیرش با آسودگی پاتو دراز کنی و قیمه بخوری و تو ذهنت به شیطنتهای دانشجوهای شیطونت بخندی ؟

غذا رو که خورد و به قول معروف ته قابلمه رو که در آورد ، پا رو پا انداخت و شروع کرد به بالا ، پایین کردن کانالهای تلوزیون . تا ساعت یازده شب ، از این همه سکوت و سکون به حد کفایت استفاده کرد و یازده شب بود که تلوزیون رو خاموش کرد ، ظرف غذاش رو گذاشت تو ماشین و راه اتاقش رو در پیش گرفت . شونه ای به اون موج مواج مشکی زد و برای راحتی ، موهاشو بافت ، لباس خواب راحتی به تن کرد و خزید زیر پتوی نرم مارک فوکسِ ژاپنیش.

****

ساعت هشت و نیم صبح بود و نیم ساعت بود که از وقت کلاس اولش گذشته و اون با جدیت مشغول تدریس بود که اس ام اسی براش اومد . ده دقیقه بعد از اومدن اس ام اس ، نامحسوس دست تو کیفش کرد و تو همون تاریکی کیف ، اونو خوند.

از یه شماره ناشناس بود که نوشته بود :

-سلام ، پیروز هستم ، اسم مدیر گروه عمران دانشگاه چیه ؟

تگرافی جواب زد :

-عیک سلام، دکتر زاهدیان

کلاسش ساعت یه ربع به ده تموم شد .کنجکاو بود بدونه پیروز اومده یا نه ولی خودش رو ملزم نمی دونست که بهش زنگ بزنه ! اما بلاخره بین جدل با با دو حس بی تفاوتی و کنجکاویش ، حس کنجکاوی به خاطر بالا بودن دُزش به بی تفاوتی و غرور ، چربید و رفت سمت دانشکده ی عمران .

پشت در اتاق دکتر زاهدیان ، نفسی تازه کرد و بعد از چند ضربه به در و گرفتن اجازه ، وارد شد .

پیروز موقر و متین ، ملبس به یه کت شلوار دودی رنگ و برازنده ، اونجا حضور داشت که با دیدن هنگامه ، جلوی پای اون ، بلند شد. زاهدیان هم همینطور . هنگامه با خجالت هر دو رو دعوت به نشستن کرد .

زاهدیان با خوش رویی باهاش احوالپرسی کرد و اونو دعوت کردکه بنشینه و بعد رو به پیروز گفت :

-همونطور که قبلاً هم عرض کردم ، خانم دکتر حداد ، از بهترین استادهای این دانشگاه هستن . مقالات علمی ایشون ، علاوه بر زبانزد بودن بین دانشجو ها و استاتید زمین شناسی ، بین بچه های عمران بخصوص گرایش خاک و پی هم ، کلی طرفدار و خواهان داره.

هنگامه با گونه های گلگون از این تعریف ، در حالی که یه چشمش به پسر عمه اش بود و یه چشمش به دکتر زاهدایان ، گفت:

-اغراق نفرمایید دکتر ! اینطوریام نیست ! شما به بنده خیلی لطف دارین !

زاهدایان با لبخند گفت :

-احتمالاً تا پایان تحصیلات جناب مهندس ، ما اینجا جذب هیات علمی نخواهیم داشت .ولی وقتی مدرک دکترا رو گرفتن ، در صورت جذب هیات علمی ، با مدرک دکترا ، در صورت تمایلشون به موندن در تهران ، حتماً جزء اولویتهای ما خواهند بود . در هر حال ، در صورت تمایلشون ، ما می تونیم به صورت حق التدریس در خدمتشون باشیم . رزومه ی درخشان جناب مهندس ، در امر تدریس ، به وضوح گویای این مطلب هست که ما به مدد شما ، استاد بسیار با معلوماتی رو صاحب شدیم .

هنگامه لبخند ملیحی زد و گفت :

-پس همه چی تمومه ؟

زاهدیان رو به پیروز گفت :

-در صورت تمایل اقای مهندس!

پیروز نگاهی گذرا به هنگامه انداخت و رو به زاهدیان گفت :

-البته ! باعث افتخار بندست آقای دکتر !!!

زاهدایان از پشت میزش بلند شد و همزمان پیروز و هنگامه هم بلند شدند .

زاهدایان با پیروز دست داد و قرار شد برنامه ی کلاسها و همینطور قرار داد رو فردا به پیروز بده .

پیروز و هنگامه بعد از تشکر و خداحافظی از زاهدیان که ظاهراً برای خروج از دفترش هم عجله داشت ، اتاق دکتر رو ترک کردند.

توی کرویدور پیروز رو به هنگامه گفت :

-ممنون بابت این زحمتی که کشیدین ! هم از لحاظ مالی و هم از نظر اعتباری کمک زیادی بود برام.

هنگامه با محبت خواهش می کنمی گفت و خواست که از پیروز جدا بشه که پیروز گفت :

-راستی این جناب دکتر مجردن ؟

هنگامه با تعجب برگشت سمت پیروز و گفت :

-اطلاعی ندارم ! اما به نظر نمی یاد با این سن مجرد باشن ! چطور ؟

پیرور ابرویی بالا انداخت و گفت :

-شما فکر می کنید ایشون چند سالشونه ؟

هنگامه با تردید گفت :

-چهل ، چهل و پنج !

پیروز گفت :

-ایشون سی و نه سالشونه ! به خاطر کم پشت بودن موهاشونه که سنشون بیشتر دیده می شه. وقتی سنش رو گفت ، منم تعجب کردم . شما چقدر می شناسیدشون ؟

هنگامه اصلاً متوجه نمی شد چرا این سوالها رو پیروز داره از اون می پرسه و در ضمن ،این بحث برای اونی که برای رسیدن به کلاس بعدیش عجله داشت ، چندان جذابیتی نداشت . برای همین گفت :

- در همین حد که امروز شما شناختین ! به هر حال بهشون نمی یاد کمتر از چهل باشن . منو می بخشین . ساعت ده و نیم کلاس دارم و به سر موقع تو کلاس حضور داشتن هم شدیداً پایبندم !!!

پیروز دوباره خیلی رسمی از هنگامه بابت این پادرمیانی تشکر کرد و علارغم اینکه دوست داشت بحث سن و همینطور تاهل و تجرد دکتر زاهدیان رو بیشتر کش بده ، از هنگامه جدا شد.

برای مهندس جوان ، یه کم جای سوال بود که چطور فقط با یه اشاره ی دختر داییش مرد مقتدری مثل زاهدیان که از طرف رئیس کل دانشگاه ، اختیار تام برای انتخاب استاد داشت و این کم امتیازی نبود که مدیر خودش به تنهایی در مورد ورود یه استاد تصمیم بگیره ،که خوب مسلماً مهندس عمران در شرایط پیروز براش فت و فراوون ریخته بود ، به همین راحتی اونو قبول کنه ! یعنی فکر می کرد طی کردن این پروسه زمان بر تر از این حرفها باشه . نه اینکه نیم ساعت نشده ، همه چی حل بشه ! هر چقدر هم زاهدیان مرد قدرتمندی باشه ولی این موضوع یه کم مشکوک بود به نظر پیروز ! چون پیروز هم در امر تدریس و ارتباط با دانشگاه بی تجربه نبود و به یاد داشت که چطور برای تدریس تو دانشگاه آزاد شبستر ، چند نفر از استادها ی اشنا و همینطور نماینده ی شهر رو واسطه قرار داده بود که هفته ای هشت ساعت بهش کلاس بدن . این موضوع به نظر پیروز باهوش کمی جای شک داشت !

کلید رو انداخت و وارد آپارتمان کوچیک ولی تر و تمیزش شد . خسته بود . از صبح با هر کدوم از استادا ملاقاتهای چند ساعته داشت و این حسابی ازش انرژی گرفته بود . این خونه ی کوچیک رو که در واقع اولین منزل م*س*تقلش به حساب می اومد ، خیلی دوست داشت و تو همین چند روز بهش حسابی خو گرفته بود . سلیقه ی هنگامه رو هم که کوچکترین تخصصی در زمینه معماری و دکوراسیون نداشت ، خیلی پسندیده بود و یه جواریی براش جای تعجب هم داشت . چیدمان خونه و رنگهایی که استفاده شده بود ، انگار که با نظر خودش باشن ، کاملاً اونو راضی می کرد و حس آرامشی که تو طراحیش وجود داشت ، تمام و کمال به بیننده منتقل می شد .

خرید های جزئی روزانه ، مثل شیر و نون رو تازه رو میز آشپزخونه گذاشته بود که موبایلش زنگ خورد . مونا بود . اینو می تونست به راحتی از نواخته شدن اهنگ لایتی که مخصوص مخاطب خاصش تنظیم کرده بود ، متوجه بشه.

خودش رو در ریلکس ترین حالت ولو کرد روی مبل که با آرامش به صدای نرم مونا گوش کنه .

اما اینبار صدای موناش نوازش همیشگی رو نداشت . مونا با گریه بهش زنگ زده بود و این گریه با گریه ی دلتنگی ای که پر از ناز بود و کل جسم و روح پیروز رو تسخیر می کرد کلی تفاوت داشت .

وقتی عشقش یه کم اروم تر شد ، با نگرانی پرسید :

-مونا جان ! عزیز دلم چرا گریه می کنی آخه ! حرف بزن ! نمی گی من با این همه فاصله صدای گریه ی تو رو که می شنوم خون به جیگر می شم ؟

مونا هقی هقی کرد و بعد از چند لحظه با صدای بغض داری گفت :

-خواستگار گردن کلفتی دارم که کاملاً مطابق سلیقه ی باباست . پیروز نمی تونم اینو از سرم باز کنم . بابا رو سرشون قسم می خوره !

عصبی دستی تو موهای نرمش کشید و سرش رو پشتی صندلی چرم قهوه ای سوخته ای که تنها مبل تیره رنگ فضای پذیرایی نقلی محسوب می شد تکیه داد و زمزمه کرد :

-اومدن تو خونتون یا فقط خبر دادن ؟

مونا با صدایی پر از حسرت گفت:

-نه فقط خبر دادن ! بیا پیروز ! اینبار دیگه هیچ راهی جلوی پام نیست !

مونا حق داشت ! دختر هجده ساله ی ضعیفی بود که در برابر پدر مقتدر و خود رایی که داشت ، کوچکترین حق اظهار نظر هم ازش سلب شده بود ! وقتی صحبت اظهار نظر بود ، می گفتن تو بچه ای ! اما همین بچه رو داشتن شوهر می دادن !

دوباره صدای ظریف دخترانه ی مونا تو گوش پیروز صدا کرد :

-پیروز قسم می خورم اگه منو به پسر حاج فلاح بدن ، خودم رو می کشم . به همون خدایی که می پرستی قسم می خورم ! من از اون پسر چرب و چیلیِ بی ریخت و کثیف ، بدم می یاد !

لبخندی که عمقش بر می گشت به یه سال پیش ، روی لب پیروز نقش بست . چهره ی عصبی مونا که اونو خیلی با مزه تر می کرد اومد جلوی چشمش و همینطور حسرت یه آ*غ*و*ش سفت و سخت افتاد و دلش پیروز عاشق همین خط و نشونهای تو خالی و دخترانه ی مونا شده بود . برای لحظه ای چشمای سحر آمیز و صورت عروسکی و قشنگ مونا رو تجسم کرد و از ته دل آرزو کرد که کاش کنارش بود و می تونست با فشردن اون به سینه ی ستبرش ، از این همه غصه ای که می خوره بیرونش بیاره . ولی افسوس کیلومتر دور بود ازش . هم کیلومتر ها ی مرئی و هم نامرئی ! اما پیروز تصمیمش رو گرفته بود . می خواست هر طور شده خانواده اش رو راضی کنه ! مونا تنها دختری بود که به دل پیروز سخت گیر نشسته بود .

یه سال پیش بود . تومسیر دبیرستانی که مونا توش محصل بود ، ماشینش پنچر شد . مشغول پنچر گیری بود که صدای جیغ جیغ ظریف دخترانه ای که داشت خط و نشون می کشید ، اونو از کارش غافل کرد . دختر ظریف و زیبایی که داشت با اب و تاب از شاهکارش برای دوستاش تعریف می کرد . چشمایی قشنگ و صورتی معصوم که برای اولین باز تونسته بود نظر پیروز مغرور و بی تفاوت رو حتی شده برای چند لحظه به سمت دختری جلب کنه !

پیروز اون روز نفهمید کی از پنچر گیری ماشینش فارغ شد و کی برگشت خونه ! فقط یادش می یاد که یه آهنربای قوی فردا همون ساعت اونو جلوی اون دبیرستان میخکوب کرده بود . فردا و فرداهای زیادی پیروز فقط یه بیننده ی خاموش بود ولی بلاخره عنان از کف داد و قدم جلو گذاشت . چند ماه معطل یه دختر بچه ی دبیرستانی ای شد که با اینکه تمایلش به سمت مرد جوان حسابی مشهود بود اما با نازهای دخترانه ، عقل از سر مرد جوان برده بود . بلاخره مونا رو متقاعد کرد که این دوستی و اشنایی جز به قصد ازدواج و امر خیر صورت نمی گیره و دخترک رو به سمت خودش کشید .حالا اون دختر داشت از سد بزرگی که جلوی پاشون بود حرف می زد. البته موانع زیاد بود ولی این مانع به نظر بزرگتر و نزدیکتر می اومد .

پیروز با صدایی که سعی داشت حداکثر آرامش رو داشته باشه ، به مونا قول داد ظرف یک هفته ی آینده ، حتماً با خانواده ی مونا تماس خواهد گرفت و اینطوری دخترک ترسیده رو آروم کرد .

مونا هم دلبسته ی پیروز بود . از صمصم قلب پیروز که مرد خوش پوش و جذابی بود و لقب استاد رو یدک می کشید ، دوست داشت و می خواست عروس خانه ی این مرد بشه . اما معلوم نبود سرنوشت چه خوابی برای این دو تا دیده بود !