رمان قصیده دل به قلم الف

ژانر: #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

قصیده دختریه که طی یکسری حوادث که در گذشته‌اش رخ داده دیدش به زندگی و آدم‌هاش عوض شده و دیر اعتماد می‌کنه. توی کار فردی منضبط و موفقه و توی خانواده شخصی قابل اعتماد. در آستانه سی سالگیه و کم‌کم وارد مسیری از زندگیش میشه که حس میکنه برای ادامه، نیاز به یک همراه داره. این میون یک اتفاق باعث میشه با احساساتی که قبلا ازش فرار می‌کرده دوباره روبه‌رو بشه. قصیده بین دو حس خواستن و نخواستن گیر کرده. عشق رو طلب می‌کنه و پس می‌زنه…این داستان جدال عقیده است...

به نام خداوند جان آفرین

مقدمه

من خسته ام از اینکه هر روز فقط باشم

از اینکه عده ای سیب های یک درخت را به تاراج ببرند ولی من هنوز سیب سرخ بالای درخت را حتی بو هم نکرده ام

باور نمیکنید دستانم را بو کنید

بوی سیب نمیدهد

بوی نم دارد

نم باران دیروز است

***

کنار مامان نشسته و سرم را روی شانه هایش گذاشتم . دلم می خواست مثل بچه گی هایم ، کنج آغوشش خودم را جمع کنم تا امنیت حضورش را باور سازم .نگاهم روی صورت مهربان و خسته اش نشست . صورت مهربان و زیبایی که چین و شکن هایش یادآور سختی است که در زندگی کشیده بود و نشان از عمر سپری شده داشت .

-مامان؟

-جانم؟

-چرا زندگی ما اینهمه یکنواخت شده؟

-یکنواخت؟

-آره دیگه..نه پایین و بالا داریم...نه چیز جدید!

-خدا رو شکر این که بد نیست؟

-بد نیست؟

-نه..خدا رو شکر همه چیز سرجای خودشه..خدا رو شکر همه امون سلامتیم. خدا رو شکر بچه هام اهلند و شوهرم مرد!!.

لبخندی به دل پاک مامان زدم و گفتم: آره خدا رو شکر!!

نفسم رو مثل یک آه بیرون دادم..دلم هیجان میخواست . یک چیز جدید . خیلی وقت بود که زندگی ایم روی دور یک نواختی افتاده بود . نه چیز جدیدی و نه انگیزه ی تازه ای . کارم شده بود رفتن به سر کار و برگشتن . پوفی کلافه کشیدم . دست مامان پر مهر داخل موهایم چرخید:

-چته مامان جون؟ چرا بی قراری؟

-هیچی... مامان خوردم به روزمره گی...همین...دلم تغییر میخواد..یکم هیجان

-خب چرا با غزل نرفتی شمال؟

-با غزل؟ لابد با اون زلزله هشت ریشتریش!! گفتم دلم هیجان میخواد نه زلزله!!

صدای خنده آروم مامان تو گوشم پیچید:

-هیجانم بود...اگه خودت میخواستی بود.

اخمهایم در هم رفت و سرم را از روی شانه اش برداشتم .

-لابد اسم اون دراز بی قواره هیجانه؟! نه مامان جون من به همین روزمرگیم راضیم.

مامان آهی کشید: تا کی عزیزم؟ تا کی؟

لبخندی زدم وگونه های تپلش را بوسیدم:

-تا همیشه مامانم...تا همیشه...شد یک وقت مادر و دختری خلوت کنیم و حرف رو به این قضیه نکشی؟

مامان اشکی که از گوشه چشمش سرک کشیده بود را ، پاک کرد.

-دلم خونه عزیزم..تموم دغدغه منو بابات شدی تو...میترسم بمیرم و دستم از قبر برات بیرون بمونه.

مامان تا یک دور تخت گاز اعصاب مرا زیر نمی گرفت قضیه را تمام نمی کرد. مثل همیشه به کوچه آشنای علی چپ زدم!!

-هوووم گشنه امه مامان..پس این شوهر جونت کی میاد ؟ روده بزرگه روده کوچیکه رو خورد.

-حالا تو بحث رو بپیچون...بابا جونتونم کم کم پیداش میشه...پاشو سفره رو پهن کن .

بوی خوش خورشت کنگر مامان را به مشام کشیدم و خدا را برای تمام شدن بحث شکر کردم. سریع بلند شدم و به سراغ سفره رفتم . هنوز پارچ دوغ را بر سر سفره نگذاشته بودم که صدای آرام اهل خونه گفتن بابا ، به گوش رسید. از آنجا که استقبال گرم مامان و بوسه کاشتن بابا روی گونه مامان ، جز جدایی ناپذیر زندگی سی و شش ساله شان بود و من به قدر کافی شاهد این صحنه عاشقانه بودم ، ترجیح دادم داخل سالن مانده و مزاحمشان نشوم.

-دختر بابا چطوره؟

لبخند پهنی روی صورتم نشست ، همیشه همین بود ، تنها کسی که همیشه دختر بابا خوانده می شد من بودم و بس!! به احترام بابا بلند شدم

-سلام بابا جون خسته نباشید.

-سلام دخترم. خسته ی چی؟ چهار تا پیرمرد جمع شدیم دور هم و فقط حرف میزنیم خستگی نداره.

-اهه بابای من پیرنیستا...حواستون باشه...دیگه هم با پیرمردا نشینید بد آموزی داره براتون

صدای خنده بابا با پیچیدن گوشم همزمان شد: برو پدر صلواتی.

خندیدم و سراغ مامان رفتم که با لبخند نگاهمان می کرد . بابا هم رفت و دست و صورت شسته ، با یک لبخند پهن روی صورتش برگشت و سر سفره آماده شده نشست

-دست شما درد نکنه خانم.

-نوش جان.

مثل همیشه. بابا قبل از شروع غذا ، اول از مامان تشکر میکرد. نگاهی به صورت خندان و راضی شان انداختم و نفسم را با آرامش بیرون دادم "خدایا شکرت"

-------------

پاهایم را روی برگهای پاییزی میگذاشتم و با لذت به صدای آنها گوش می دادم. شنیدن صدای خش خش برگهای پاییزی، این موسیقی زنده، همیشه حسی خوب به من میداد. بخصوص وقتی هوا بوی باران داشت . سرم را بالا گرفتم تا تراکم ابرها را بسنجم. هواشناسی وعده باران داده بود. از خدا می خواستم باران ببارد . سر بلندکردنم، همزمان شد با افتادن برگ سستی از شاخه درخت . جلوی چشمهایم برگ درخت از آن بالا پیچ و تاب خورد و رقصان رقصان پایین آمد و پیش پایم افتاد.

نمی دانم چرا ولی دلم گرفت . روزی این برگ جوان و شاداب بوده و پر غرور از آن بالا به همه آدم ها نگاه می کرده است. غافل از آنکه فصل زوال نزدیک است . امروز این برگ زرد شده ، پیچ و تاب خوران ، از اوج به زیر آمد و زیر پای آدمهایی افتاد که روزی از بالا نگاهشان میکرد. قلبم فشرده شد . ناخودآگاه قدم کج کردم و از کناره ی کوچه که ، پر از برگهای رنگ و وارنگ بود ، دور شدم . دیگر دلم نمیخواست روی برگها راه بروم. منِ عاشق پاییز و برگهای رنگارنگش ، ناگهان حس بدی را تجربه کرده بودم . حس کردم آن صدای خش خش دل انگیز ، در واقع صدای آه و ناله آخر برگهاست. از اوج به زیر افتادن حتما درد داشت...درد.

جوانی من هم مثل این برگ ها رو به اتمام بود . کم کم من هم در سرازیری عمر می افتادم . به زودی مرا نیز در خاک سرد می گذاشتند و چه بسا در چند ده سال آینده روی قبرم ، برج بلند بالایی می ساختند . نفسم از این واقعیت گرفت . این برگهای رنگ و وارنگ ، عمرشان تمام شده بود و مطمئنا از آن راضی بودند که در لحظه آخر ، رقص مرگ انجام میدادند . ولی من چه؟ آیا من هم از زندگیم راضی بودم ؟ یک برهه از زمان بله ، از زندگیم کاملا راضی بودم، ولی حالا کمبود داشتم . نوعی تنهایی عمیق را احساس میکردم . تنهایی که نه با مادر و پدرم پر میشد و نه با خواهرهایم . تنهایی که خودم ساخته بودمش . خواسته و دانسته. تنهایی که گاهی بغضی می شد و گلویم را چنگ می انداخت ! مادرم راست میگفت...تا کی آنها بودند؟

از فکر نبودشان لرزی بر تنم افتاد ...از فکر اینکه یک روز من بمانم و خواهرزاده هایم ، من بمانم و فامیل دورم ، دلم لرزید ، دلم یک آشیانه گرم میخواست...دلم تکیه گاه میخواست و اعترافی که باورش برای خودم هم سخت بود این بود که ، من همیشه فراری دلم یک مرد همراه میخواست!

سرم را محکم به طرفین تکان دادم. تا مگر افکارم را دور کنم. این روزها با بهانه و بی بهانه دلم میگرفت. بد هم می گرفت. از زندگیم ، از خالی بودنش ، از تکراری شدن روزهایم، دلزده بودم. از تهایی که دیگر تحمیل شده بود عاصی بودم. باید برای خودم مشغولیت جدید می ساختم. کاری که وقتم را آنقدر پر کند که برای فکرهای بیخود کردن وقت پیدا نکنم.

صدای بوق ماشینها و سر و صدای زیاد شده ، خبر از تمام شدن کوچه درازمان داشت و من مثل همیشه ، با رسیدن به سر خیابان شلوغ ؛ اخمهایم در هم کشیده شد . چرایش را نمی دانستم ولی من همیشه همین بودم، هر چه در خانه شاد و پر صدا بودم ، بیرون از خانه میشدم زهر هنزل! مغرور نبودم و لبخندم را دریغ نمی کردم ، اما سفت و سخت بودم . وفتی تنها توی کوچه قدم میزدم ، آنقدر جدی بودم که کسی رغبت نمی کرد نزدیکم شود . سرکار با همه راحت بودم ، ولی در همان حال، یک دیواره بلند گرد خودم درست کرده بودم که صعود از آن ، صبر ایوب می طلبید و عمر نوح...هر چند این دیوار بلند یک دریچه کوچک داشت که به روی بعضی از همکارهای خانمم باز میشد ولی در مورد آقایان...هرگز...

در عمر سی ساله ام ، همیشه به من لقب ضد مرد داده بودند . وقتی جوان تر بودم، بچه تر بودم، همیشه از این حرف خوشحال میشدم ولی حالا که واقعیات خودش را به بدترین شکل به من نشان می داد، کمی و فقط کمی ، از این لقب دلسرد شده بودم. انگشتهایم را مشت کردم . احساس سردرگم این روزهایم ، فقط به خاطر این احساس کمبود نبود. می دانستم که رکودم و دور افتادن از اهدافم ، در این احساس نا آرامی بی تاثیر نیست.

روزی نچندان دور ، دلم میخواست برای خودم کسی شوم. رویای ماری کوری شدن داشتم!! اما اکنون با وجود موفقیت های شغلیم ، باز هم احساس خلا میکردم..ماری کوری نشده بودم و لذت بردن چند نوبل را نچشیده بودم! از رویاهایم فاصله گرفته و در دنیای واقعی و روزمرگی هایم غرق شده بودم . از خانه مسقیم می رفتم سرکار و بازمیگشتم. تفریحاتم محدود شده بود . منِ پر شر و شور ، که در دوران دانشجویی ، جزء فعالان دانشگاه بودم و سرم درد میکرد برای دردسر . منی که عضو ثابت اردوها و میتینگ های دانشگاه بودم و حتی شغلم را به واسطه همین فعالیت های فوق برنامه داشتم ، حالا فقط و فقط تبدیل به یک پشت میز نشین شده بودم . مدیر یک اتاق بیست متری با سه نفر زیر دست بودم ، که هر کدام قسمتی از آن فضای کوچک را اشغال میکردند.

هرچند کارم همیشه پر از تنش و پر از رفت و آمد بود و به معنای واقعی کلمه پشت میز نشین ، نبودم ولی آن هیجانی که من نیاز داشتم را نداشت و بروکراسی و کاغذ بازی هایش مثل همه شغل های دولتی از حوصله من خارج بود .

دست گرفتم جلوی اولین تاکسی گذری و با صدای بلند گفتم دربست و خودم را از شر مزاحمت های همیشگی واخل تاکسی رها کردم . نگاهم روی مردم می چرخید و ذهنم دور دور میزد در گذشته. تازگی دلم میخواست در گذشته بگردم تا متوجه شوم چه عاملی سبب شد که من اینگونه تغییر کنم!! و تبدیل شوم به دختری سرد و آرام مثل شبهای زمستان ولی از درون پر انرژی و داغ مثل روزهای تابستان!! آنقدر در فکرم چرخ خوردم که نفهمیدم مسیر چطور تمام شد صدای راننده از افکارم بیرون کشید که " رسیدیم!"

پیاده شدم و به سمت ساختمان معاونت حرکت کردم . صدای قدم هایم در گوشم اکو میشد. راهروی شلوغ معاونت را رد کردم و جلوی بخش خودمان ایستادم ."واحد حفاظت از پرتو" نفس عمیقی کشیدم و بسم الله گویان وارد کریدور شدم. اتاق اول دست چپ مربوط به من و همکارانم بود و اتاق بعدی مربوط به ریاست قسمت، دکتر نعمت الهی.

روبروی اتاق ما هم، اتاق بایگانی قسمت بود . با وجود آنکه می دانستم همکارانم دیرتر از من می رسند ، تقه ای به در اتاق وارد کرده و داخل شدم . نگاهی به میز همکارانم انداختم و به سمت میز خودم که انتهای اتاق بود حرکت کردم . کیفم را داخل کمد گذاشتم و سیستم را روشن کردم. نگاهی به برنامه گروه انداختم . خدا را برای نداشتن بازدید شکر کردم . با دیدن برنامه هفته آینده داخل کارتابلم ،متوجه شدم که هفته آتی شروع دوره جدید بازدیدها است و کارم زیاد میشود . یک نسخه از برنامه را روی میز همکار هایم گذاشته و مشغول باز کردن پوشه اطلاعاتم شدم که در باز شد و آقایان هرندی و ثابت قدم وارد دفتر شدند.

-سلام . صبحتون بخیر.

ثابت قدم: سلام خانم مهندس.

هرندی: سلام. وای هوا یکهو سرد شده.

هرندی این را گفت و به سمت شوفاژ اتاق رفت . میز آقای هرندی مشرف به در بود و چسبیده به شوفاژ . با دیدن موقعیت میزش لبخندی ناخودآگاه روی لب هایم نشست . برعکس آقای هرندی ، من فوق العاده گرمایی بودم و میزم روبروی کولر اتاق بود . کمی بعد آقای سماوات هم سرفه کنان به ما پیوست:

-سلام بر همگی . این آسمونم امسال انگار بخیل شده و نمیخواد بباره بلکه کمی از آلودگی هوا کم بشه.

هرندی : آره سماوات جان. امروز ریه های منم به خس خس افتاده بود!

بحث پیرامون آلودگی هوا شروع شد و من سرم را داخل کامپیوتر کردم . میدانستم طولی نمی کشد که بحث به مقایسه اثرات زیانبخش این آلودگی و بی توجهی مسئولین می رسد و در آخر اینکه اشعه ایکس و گاما اینقدر ضرر ندارد که آلودگی هوا دارد!

-خانم مهندس برنامه بازدید ها رو آوردند؟

با صدای آقای هرندی سرم را بلند کردم.

-بله . صبح که اومدم توی کارتابلم بود . یک نسخه اش رو هم روی میز شما گذاشتم.

هرندی بالاخره از شوفاژ دل کند و به سمت میزش رفت و برگه را بلند کرد.

-بله درست میگید. اینطور که معلومه بیشتر خارج شهرها این بار میخوره به من و آقای سماوات.

-بله . همینطوره

سماوات سرش را داخل برگه دست هرندی کرد و با همان صدای بم و گرفته از سرفه اش ، خندید:

-خوشبختانه بازدید از رادیولوژی دکتر محبی به خودتون خورده!

نگاهی به برگه انداختم و با دیدن آدرس سومین ماموریتم آه از نهادم بلند شد.

-ای وای راست میگیدها!!

صدای خنده جمع بلند شد.

-خدا به داد من برسه با این جناب!!

هرندی: مرکز ایشون ایالت خودمختاره!!

-وقتی پروانه اش رو دوباره فرستادم بایگانی حساب دستش میاد!!

هرندی خنده ای کرد:

برای همین گذاشتندش توی لیست شما دیگه. خود دکترم زورش به این آقا نمیرسه.

لبخندی زدم و بقیه مراکز را چک کردم. خدا بخیر بگذراندی زیر لب زمزمه کردم . دکتر محبی آدم بی منطقی بود و در عین حال میانبر زدن را استاد بود. ماهی نبود که از او شکایت نداشته باشیم. ولی چه سود که پروانه اش حداکثر یک ماه تعلیق میشد و بعد روز از نو روزی از نو!! ایرادهای معاونت و سازمان را هم برطرف میکرد تا دست ما کوتاه شود ، ولی باز دوباره همان ایرادات در کارش دیده میشد . گاهی دلم میخواست قدرت اعمال فشارم بیشتر شود ولی افسوس!! یکی از چیزهایی که باعث می شد کارم جذابیتش را رفته رفته از دست بدهد ، همین بسته بودن دستمان بود!! ما که مجری قانون بودیم هم، گاهی از پس بعضی مسایل برنمی آمدیم و خودمان هم می دانستیم که فلان تبصره فرمالیته است!!

کش و قوسی به بدنم دادم و به زور از تختخواب خارج شدم . نگاهی به ساعت کردم . آه از نهادم بلند شد. ساعت 7 بود و برای منی که هر روز شش و نیم از خانه بیرون میزدم، واقعا دل کندن از خواب صبح جمعه سخت بود . تختم را مرتب کردم و سلانه سلانه به سمت آینه رفتم تا قبل از خروج از اتاق ، دستی به مو ها و صورتم بکشم . صدای جیغ و خنده ترانه و شایان خبر از حضورشان در خانه میداد. روسریم را به سر کشیدم و اخمی مصلحتی بر صورت نشاندم.

بابا دوباره صبح جمعه هوس کله پاچه کرده بود و این یعنی حضور غزل و ترانه صبح زود ، در خانه ما!! باز هم خوبیش این بود که کسی کاری به کار من نداشت. اما مگر میشد از سر و صدای ایجاد شده توسط خاله و خواهرزاده گذشت!! از اتاق بیرون آمده و موقعیت را ارزیابی کردم و در یک لحظه دمپایی ابریم را مستقیم بهسمت سر ترانه فرستادم . صدای آخ او و خنده بقیه بلند شد.

-شایان بچه است، تو نمی تونی آرومتر سر و صدا کنی؟

ترانه با شیطنت شانه ای بالا انداخت و نچی گفت و به سمتم آمد . خوب که صورتم را تف مالی کرد کنار کشید:

-قربون آبجی بزرگه بد اخلاق!! کیف حالک؟! خودت می گی سر و صدا...آخه سر و صدای آروم هم داریم؟

خنده ای کردم و به شکم برآمده اش نگاه کردم . چهار ماهه بود ولی مانند پنج ماهه ها شکمش بزرگ شده بود . سرم را نزدیک گوشش بردم:

-از سن و سالت خجالت نمی کشی از این قلمبه خاله خجالت بکش.

او هم مثل من سرش را نزدیک گوشم آورد:

-نچ بچه ام میخواد با نشاط باشه..خودش بهم گفته مامی تنبل نمی خواد!!

سری به تاسف تکان دادم و به سمت بقیه اعضای خانواده حرکت کردم. غزل که شیدای شش ماهه را در آغوش گرفته بود ، محکم بغل کردم و یک ماچ آبدار روی صورت تپل شیدا گذاشتم. از همین حالا معلوم بود کهاین دردانه خاله، مثل مادربزرگش ، لپ قرمزی از آب در می آمد .

-احوال آبجی بزرگه؟

غزل : از احوال پرسی شما! می خواستم باهات قهر کنم که نیومدی شمال. حیف که دل نازکم!

-آخه کی توی پاییز میره سفر، اونم شمال هان؟ تازه اونم با یک بچه چند ماهه ! حالا بچه اول دبستانتم نادیده میگیرم.

صدای خنده علی در گوشم نشست

-این بار رو عفو بفرمایید خانم دکتر!! خودش به قدر کافی مغز من رو خورده!

-اول که سلام عرض شد. دوم این صد بار من دکتر نیستم! سوم که کار خوبی کرده مغز شما رو خورده داداش. آخه الان وقت سفر بود؟

-سلام بر خواهر زن گرام. بابا ما تسلیم. هوس ته تغاری ما بود و ما بی تقصیر!

آرام سرم را نزدیک ترانه بردم.

-منظورش از ته تغاری که احیانا اون دراز بی قرواره نیست؟ هست؟ حالا به سلامتی کی فارغ میشه که ویار کرده بوده! اونم سفر شمال!!

صدای خنده ترانه و غزل که حرفهای ما را شنیده بود بلند شد و من با حفظ ظاهر و یک لبخند عریض به سمت شوهر خواهرهایم چرخیدم، که شایان مثل کوالا از من آویزان شد.

-شلام خاله جونی

-علیک سلام فینقیل خاله. خوبی شما؟

-من فینقیل نیشتم.

خنده ای کردم و به دندانهای افتاده اش نگریستم . چهارتا دندان جلویی فک بالایش در عرض دو ماه افتاده و بچه را به شین شین کردن انداخته بود.

-شما همیشه فینقیل خاله میمونی.

خودش را مثل گربه از من بالا کشید و لوس کرد

-ا شایان سنگین شدی عزیزم ، خاله اذیت میشه!

-نچ مگه من فینقیل خاله نیشتم! فینقیل ها که شنگین نیشتند!

بالاتر کشیدمش و محکم فشارش دادم که جیغش در آمد. صدای خنده دوباره توی سالن پیچید و این بار فرهاد به حرف آمد:

-این بار حلال زاده خاله نسب شده!! حرف حساب جواب نداره آبجی قصیده.

اشاره فرهاد به شیطنتهای من بود و جوابهای ناک اوت کنم . بوسه محکمی روی صورت استخانی شایان گذاشتم که آخش را درآورد.

-خاله قربون این دردونه هم میره. راست میگه بچه م فینقیلی ها که سنگین نیستند! در ضمن برای شما هم دارم آقا فرهاد!

صدای پر خنده فرهاد بلند شد:

-چی؟ از همینا!؟

می دانستم که شیطنت داماد کوچک خانواده گل کرده و اشاره اش به بوسه ای است که روی صورت شایان گذاشتم. چشمهایم را ریز کردم و چپ چپی حواله اش کردم تا حد خودش را بداند. می دانست نباید پا روی دم من بگذارد .

- نه اتفاقا یک کتک حسابی از خانم همسر براتون در نظر دارم ! ان شا الله تعالی نوش جونتون باشه.

فرهاد نگاهی به ترانه کرد که در برابرش گارد گرفته بود . ما سه خواهر یک روح بودیم در سه بدن و خدا نکند کسی یکی از ما را اذیت میکرد یا سربه سرمان میگذاشت. تا طرف را نقره داغ نمی کردیم ، ول کن نبودیم . با وجود ازدواج ترانه و غزل همچنان موضع ما تغییر نکرده بود . و حالا این خواهر ته تغاری مقابل شوهرش که قصد اذیت کردن داشت گارد گرفته بود.

-بابا تسلیم ترانه جان. من که حرفی نزدم

فرهاد مظلوم به سمت علی چرخید:

- من حرفی زدم داداش ؟ حرفی زدم؟

علی با خنده شانه بالا انداخت:

-من رو با این سه خواهر در ننداز.

-ای آدم فروش!

دوباره صدای خنده بلند شد . هنوز داشتیم می خندیدم که بابا به در ورودی کوبید و داخل آمد . صدای آرام یا الله بابا جمع را ساکت کرد و همه به احترامش بلند شدند . بابا جواب سلام ما را داد و و بعد از تحویل دادان قابلمه به مامان به سمت ما برگشت:

-ان شا لله همیشه به شادی. صدای خنده اتون تا حیاط میومد. قصیده جان به مامانت کمک کن سفره رو بندازه.

چشمی گفتم و به سمت آشپزخانه حرکت کردم . سلام و صبح بخیری به مامان گفتم و به کمک علی و فرهاد سفره را داخل سالن پهن کردم . غزل به خاطر شیدا و ترانه هم با بار شیشه اش عذرشان موجه بود . مامان کله پاچه را کشید و بویش داخل هوا پخش شد و نفس های من کوتاه و کوتاه تر. برای تحمل خوردن کله پاچه باید کوتاه نفس میکشیدم.

برعکس من بقیه با اشتها شروع به خوردن کردند و نگاه من فقط روی شایان بود که مثل من از این غذا دل خوشی نداشت و بهانه میگرفت. انگاری واقعا حلال زده خاله نسب شده بود!! به سرعت غذایم را تمام کردم . چون میدونستم کم کم افکار مالیخولیاییم شروع میشود و به تهوع می افتم . همیشه با خوردن کله پاچه زجر میکشیدم. درست است که کلا گوشت خوردن به معنی خوردن حیوان ذبح شده بود. حالا چه مرغ و ماهی باشه چه گوشت قرمز ولی کله پاچه عجیب حس انسانهای نخستین را به من می داد که به سرحیوان زبان بسته هم رحم نمی کردند . کلی آبلیمو روی غذای چرب خوردم و شایان را بلند کردم.

-پاشو خاله تا برات یک نیمروی مشتی درست کنم.

صدای بابا باز هم پیچ برداشت :

-بذار بچه گوشت بخوره دختر! توی رشده نیاز به تقویت داره.

-می بینید که بازی میکنه. از من می شنوید این غذای چرب و چیلی برای شما و بخصوص مامان هم خوب نیست باباجون.

-سالی یکباره دخترم. ایراد نداره

نچی کردم و ساکت شدم و بابا هم دیگر چیزی نگفت . شایان را به آشپزخانه بردم . به سرعت یک ساندویچ تخم مرغ را تست کردم و دستش دادم . با اشتها شروع به خوردن کرد و من تمام سعیم را کردم که ذهنم را از صدای بابا دور کنم . صدایی که هنوز بعد این همه سال دلم با شنیدنش ریش میشد و به آن عادت نکرده بودم!

باز هم شهادت بی بی بود و همه ما خونه پدرجون، پدربزرگ مادریم، جمع بودیم تا طبق روال هر ساله سمنو پزی داشته باشیم. البته مامان از یک هفته قبل برای کمک در خیساندن گندم و آماده سازی وسایل رفته بود. قبلا که کارم کمتر بود، من هم همراهش میشدم ، ولی از دو سال پیش و افزایش کار و ماموریتها، فقط شب شهادت ، هر طور شده خودم را به آنجا می رساندم. امسال که از بخت خوبم روز قبل از شهادت جمعه بود و من بی کار بودم، از صبح زود خودم را برای کمک رسانده بودم. از آنجا که پدربزرگ مادر و پدری من با هم پسرعمو بودند و کلا فامیل با وصلت های عجیب و غریبشان زیادی توی هم پیچ خورده بود، راحت میشد در این مراسم همه را یکجا دید و بازار سلام و احوال پرسی و دیده بوسی از عید نوروز هم داغ تر بود.

خانه پدرجون حیاط بسیار بزرگی داشت و ده دیگ سمنو که نذر امسال بود ، به راحتی در آن جا میشد . خانه ، از آن خانه های قدیمی خشت و گلی بود و رو به آفتاب. دو طبقه ، با اتاقهای بزرگ و دلباز و پنجره های بزرگ با شیشه های رنگارنگی که یادگار قدیم بود. پنج دری و مهمانسرا که پر از آینه کاری و گچبری زیبا بود .از آنجا که قدمت این خانه زیاد بود و به نوعی این خانه میراث فرهنگی حساب میشد، اجازه تخریب نداشتند و این باعث شده بود خانه همان ظاهر قدیمیش را همچنان حفظ کند.

من عاشق این خانه بودم و همیشه حس خوبی در آن داشتم. همچنین عاشق پدرجون و زمرمه کردنهایش بودم. عاشق مادرجون و نگاه بی ریایش بودم. عاشق تک تک درخت های باغچه بزرگش بودم و خلاصه آنقدری به این خانه و صاحبانش ارادت داشتم که میتوانستم قسم بخورم که اگر وضعیت مامان و بابا اجازه می داد، ساکن همیشگی آنجا میشدم و از فضای آرامش استفاده میکردم. خانه ما و پدرجون سه کوچه با هم فاصله داشت و در یک محله بود . اما این فاصله سه کوچه ای را که طی میکردید انگار از یک شهر به شهر دیگر می رفتید ، چون از محله ما به آنطرف کل بافت سنتی دچار تغییر میشد و آپارتمان سازی رونق میگرفت و خانه های قدیمی تخریب و تبدیل به آپارتمان میشدند.

بوی خوش سرو را به مشام کشیدم و نگاهم را در جمع گرداندم.. کار زنها تموم شده بود و همه در حال استراحت بودند و در عوض مردها سخت مشغول به کار بودند . هیزم ها زیر دیگها قرار داده می شد و دیگها روی پایه ها و روی تل هیزم . هیزمهای اضافه هم کناری انبار شده بود تا در صورت نیاز جایگزین شود . پدرجون اعتقاد داشت که سمنو را باید روی آتش طبیعی پخت نه روی گاز. الحق هم که هیچ سمنویی به خوشمزگی سمنوهای پدرجون نمیشد .

در دلم مثل هر سال یک استرس شیرین داشتم. می دانستم که دیر یا زود مادرجون کنارم می اید و میخواهد که اولین گل آتش را زیر اولین دیگ بگذارم تا اولین توده هیزم روشن شود . احساس خوبی است ، وقتی حس کنی همه پا قدمت را مبارک میدانند و دستت را سبک.

همه به سبک قدم بودنم اعتقاد داشتند . از اولین ازدواج جوان های فامیل که برای غزل بود تا آخریش که عقد کنان تنها دخترداییم ثمین ، بجز دو مورد استثنا که من در مجلسشان حاضر نبودم ، من را وادار کرده بودند تا بالای پارچه روی سرشان را گرفته و گره بخت بزنم تا خوشبخت شوند و خدا را شکر که زندگی همه آن ها در ظاهر خوب و خوش بود. باور این خوش قدمی فراتر رفته بود تا آنجا که هر وقت کسی در فامیل پدری و مادری خانه میخرید، صبر میکرد تا من بیکار شوم و برایشان آینه و قرآن ببرم ، بعد اسباب میبردند. فقط خدا می دانست که من چقدر حس شیرینی در اینطور مواقع داشتم .

خودم هم میدانستم گاهی این اعتقادات جنبه خرافی پیدا میکند و حتی گاهی کلافه میشدم اما خب چه کسی است که از مورد تحسین و توجه قرار گرفتن بدش بیاید که من بدم بیاید!! قضیه ی پاقدم من برمیگشت به تولدم. از مادرم شنیده بودم که سال تولدم ، سال بد بیاری کل فامیل بوده و به قولی بدبیاری روی بد بیاری می آمده است . انبار پر از بنشن بابا بزرگ ، آتش میگیرد و کل سرمایه اش دود میشود .پدرم مریضی سختی می گیرد . بطوریکه مجبور به خانه نشینی شده و اوضاع معیشتی ما تنگ و نابسمان و. به قولی هشت ما گرو نه مان می شود.

عموی بزرگم ،حیدر ، تصادف میکند و دیه ی فرد متوفی گردنش می افتد و از آنجاکه پول دیه فراهم نبوده، به زندان می افتد . پدرجون سکته قلبی میکند و دایی بزرگم از کار بی کار میشود . همه این اوضاع نابسامان ادامه پیدا میکند تا روزی که مادرم در اوج ناراحتی به پدرم خبر میدهد که در این اوضاع و با وجود یک بچه دو ساله، باز هم حامله است. پدرم به جای ناراحتی سجده شکر میکند و نذر سلامتی من و مادرم سفره می اندازد. بعد از این خبر تا به دنیا آمدن من، به خواست خدا همه گره ها پشت سر هم باز میشود . بابا بزرگ به طلب بزرگی که فراموش کرده بوده ، می رسد و کارش دوباره رونق میگیره.

خانواده مقتول بالاخره رضایت میدهند . دیه را می بخشند و عمو از زندان آزاد می گردد . دایی دوستی را بعد از سالها می بیند و در تجارت پر سودی با او شریک میشود . تجارتی که هنوز هم در آن مشغول است و خدا را شکر زندگیش را از این رو به آن رو کرده است . خطر از سر پدرجون میگذرد و بیماری سخت پدرم نیز به سرعت بهبود پیدا کرده و به سر کارش باز می گردد . به این ترتیب من ؛ قصیده جوانمرد مایه خیر و برکت فامیل شدم !! هرچند به نظر خودم شاکر بودن بابا در موقع سختی بیشتر باعث این برکت شده بود تا حضور یک ماهه من!! همه ادعا دارند که بعد از تولدم نیز، خوش قدم بودم و واکنش من به الطافشان فقط لبخند است. لطفی که خیلی وقت ها حسادت های بدی را برانگیخته و آتش به زندگیم زده است! من برای زندگی هرکسی خوش قدم بوده باشم ، برای خودم بد قدم بوده ام!

روی تخت گوشه حیاط ، کنار ترانه نشسته بودم و به گرفتن شیره گندم ، که توسط مردها انجام میشد ، نگاه می کردم. این نذر چهل ساله خود حکایت داشت. چهل سال پیش دایی کوچیکم کاوه، که در آن موقع شش ساله بوده ، دچار یک بیماری لاعلاج میشود و همه دکترها جوابش می کنند . پدرجون سلامت پسرش را از خانم فاطمه زهرا طلب میکند و دایی شفا میگیرد . نذر این سلامتی یک دیگ سمنو می شود که هر ساله روز شهادت بانو ، پخته و بین فقرا تقسیم می شود.

از این دیگ به صاحب نذر و اطرافیانش چیزی تعلق نمی گیرد .این دیگ ، همون دیگی است که من هر سال درست از وقتی 9 ساله شدم ، روشنش میکنم. اوایل به کمک پدرجون و حالا به تنهایی . باقی دیگها هر سال با اضافه شدن نذری مردم و فامیل به نذر اصلی برقرار می شوند . سال به سال هم به مقدارش افزوده می شود، طوریکه پدرجون با خنده میگوید" همینطور پیش بره ،دیگه نمی تونم توی خونه دیگ بذاره."

ترانه خسته کمر صاف کرد و با آه و ناله بلند شد و به داخل ساختمان رفت . پا به ماه بود و سنگین و هوا هنوز کمی سوز داشت . همان موقع مادرجون به همراه مادری ، مادر پدرم ، کنارم آمدند و مادری اسفند و نمک دور سرم چرخواند و ورد خواند. نگاهم روی صورت پر مهر هر دوی آنها چرخید . صورت های پرمهرشان پر از لبخند بود و من دلم غنج میزد که در آغوش بگیرمشان . اما میدانستم که نگاه بعضی آدمهای بخیل محبت، به ما بود و دلم نمی خواست بهانه ای برای تکه انداختن و اذیت کردن دستشان بدهم. از ذهن گذراندم که:"خدایا به خاطر حضور تک تک این مهربونا توی زندگیم شکرت."

-نذر کردم سال دیگه منم ده کیلو گندم بذارم به شرط حیات.

-خدا قبول کنه مادری.

-ایشالا. نمی پرسی چرا ؟

با شیطنت چشمک زدم

-باید بپرسم مادری؟ لابد حاجت داشتید دیگه!

مادرجون خندید و لپم را کشید که آخم در آمد.

-منم ده کیلو میذارم روش نسرین جون به همون نیت.

هر دو خندیدند و به من نگاه کردند.ابروهایم بالا پرید دیگر واقعا کنجکاو شدم که بفهمم قضیه چیست؟

-خب خب چشم بابابزرگا روشن..نذر مشترک...هوم....ای دل غافل باهم علیهشون توطئه کردید آره؟؟

اینبار از روی روسری گوشم توسط مادری کشیده شد:

-بله اونم چه توطئه ای خیال داریم عزیز دردونه اشون رو پر بدیم. هرچند بشنون از خداشونم هست.

یک چیزی در دلم تکان خورد و زنگ خطر دینگ دینگ کنان به صدا در آمد. بوی خوشی نمی آمد . مادری صورتم را محکم بوسید:

-نذر کردم که بختت باز بشه . دلم میخواد تا سال دیگه این موقع خوشبختید رو به چشم ببینم عزیز مادر. نذر کردم خودم قند خوشبختی رو سرت بسابم.

ابروهام که میرفت تا توی هم گره بخورد با فشار انگشتای مادری باز شد.

-اخم نکن مادر. دل ما و پدر و مادرت رو ریش نکن. تا کی؟ تا کی میخوای جور کش باشی مادر!

دلخور کنار کشیدم.

-من جورکش هیچکس نیستم مادری. من حالا هم خوشبختم. شکر خدا ناراضی نیستم. خوشبختی از نظر شما ازدواجه؟ خوبه مثل دختر مینو خانم برم خونه شوهر و بچه بغل برگردم؟ من حالا هم خوشبختم. اگر نذرتون نذر خوشبختی منه همین حالا هم میتونید اداش کنید.

مادرجون دست باز کرد و در آغوشم کشید:

-باشه مامان جان! چرا ناراحت میشی مادر. دل ما هم به سر و سامون گرفتن شما خوشه...نمی دونم چرا تو و زندگیت داره خون به دلمون میکنه. قهر نکن مادر که دلمون ریش میشه از غم نگاهت! حالا هم پاشو که پدرجونت اشاره کرد بری تا گل آتیش رو بذاری زیر هیزما.چشمی گفتم و در حالی که سعی میکردم دلخوریم را پنهان کنم از آن ها فاصله گرفتم . با سلام و صلوات گل آتش رفت زیر توده هیزم و بقیه کارها سپرده شد به مردها.

**

نگاهم بین شعله های آتش و چهره های دوست و آشنا می چرخید . همه مشغول کاری بودند. یکی دعا می خواند و دیگری سمنو را هم میزد و حاجت می طلبید . همسایه ها جمع شده بودند تا برای لحظه ای هم شده ، دیگ سمنو را هم بزنند. سمنو پزی زحمت زیاد داشت و سمنو زود ته میگرفت و باید مرتب هم میخورد . ماده داخلش سنگین بود و شیرین و همین هم زدنش را مشکل میکرد. نگاهم به ترانه بود که دستی روی شکم داشت و دست دیگرش زیر دست بزرگ فرهاد و روی ملاقه داخل دیگ بود . با هم و با تمرکز ذکر میگفتند و سمنو را هم میزدند. حسی غریب نگاهم را به کنارم کشاند .نگاهم روی صورت مردی نشست که با دستهایی گره شده و اخمهایی در هم ، روی همان صحنه ای که من میدیدم ،زوم شده بود . یعنی روی دستهای چفت شده در هم فرهاد و ترانه !

سنگینی نگاهم را حس کرد و به سمتم چرخید . نگاهم را از او گرفتم . نفس عمیقی کشیدم و به خواهرم نگریستم:

-اینطوری به فرهاد نگاه نکن . درسته که شلوار لی تنگ و فاق کوتاه می پوشه ، درسته تیشرت تنگ و آستین کوتاه تنش می کنه و موهاش رو فشن میزنه ، ولی به همون خدایی که پلاکش آویز زنجیر توی گردنشه ، فقط کافیه بفهمه کسی به زنش، به ناموسش چشم داره. خونش رو حلال می دونه.

از گوشه چشم می دیدم که چشمانش را از ناراحتی بر هم فشرد ، مشتهایش را بیشتر گره کرد و از آنجا دور شد. رفت ولی نه به سمت زنی که با غم به ما می نگریست و سعی در آرام کردن کودک سه ساله اش داشت. بلکه به سمت ساختمان ، درست جایی دورتر از آن دو ، به راه افتاد.

سرم درد گرفته بود. در تعجب بودم که چطور بعد از پنج سال جایی حضور پیدا کرده بود که ترانه هم بود. نمی دانم این میان تقصیر چه کسی از همه بیشتر بود؟! تقصیر پدرم که، با پیدا شدن اولین خواستگار غزل، چشم بر عشق نوپای ترانه، دختر 15 ساله اش ، بست و اعلام کرد که تحت هیچ شرایطی دختر به فامیل نمی دهد! نه فامیل دور و نه فامیل نزدیک!! یا تقصیر خواهر کم سن و سالم که با شنیدن تهدید پدر ، مبنی بر فراموش کردن پسر عمویش ، پا بردل نهاد و دست از عشق نوجوانی شست؟

شاید هم تقصیر از عمو حیدر بود که با دیدن عشق پا بر جای پسر بیست ساله اش به ترانه، به احترام حرف برادر بزرگترش محسن را راهی غربت کرد تا عشق و عاشقی از سرش بیافتد . شاید هم زن عمو مقصر بود که از حرص پس زده شدن پسرش، بعد از سه سال محسن را با ترفند از غربت فراخواند و او را با حیله به خواستگاری ای کشید که قبل از دیدن داماد ، بله را از عروس گرفته و جواب از قبل معلوم بود . شاید هم مقصر همسر محسن بود که با گذشت پنج سال و حضور یک بچه ، هنوز نتوانسته بود دروازه های قلب همسرش را باز کند.

تنها می دانستم که این میان محسن و زندگی اش دستخوش طوفان بدی شده بود و شاید این میان ، او بی تقصیرترین بود و تنها گناهش فراموش نکردن عشق نخستش بود. می دانستم که آنقدر مردانگی دارد که بعد از ازدواجش هرگز سعی نکرد رو در روی ترانه قرار بگیرد و حتی در جشن ازدواج ترانه هم شرکت نکرد . خود را جای پدرم که می گذاشتم ، کمی و فقط کمی ، حق را به او می دادم . در خانواده تقریبا پر جمعیت و پسر دوست ما ، تعداد دختران بسیار کم بود . به جز من و خواهرانم ، در خانواده پدری هیچ دختری نبود و در خانواده مادری نیز، فقط یک دخترخاله داشتیم و یک دختر دایی.

عمه ای در کار نبود و عموهایم حسام و حمید و حیدر هر کدام سه پسر داشتند. از آنجا که پدر ما فرزند بزرگ بود ، من و غزل نوه های ارشد بودیم و همه نوه ها از ما کوچکتر بودند . همین باعث شده بود که ما خواهر های بزرگ آنها به حساب آییم. ولی در مورد ترانه وضعیت کاملا فرق می کرد و او سوگلی عموها و عموزاده ها بود و به هیچ عنوان ، خواهری ای در میان نبود!

در خانواده مادری نیز همین وضعیت بود . تنها خاله ام ، سعیده، که از مادر کوچکتر بود دو فرزند داشت. یک پسر و یک دختر . که هر دو از من و غزل کوچکتر بودند . دایی کامران فقط یک پسر داشت که از من بزرگتر بود . چهار پسر دایی کاوه هم، خوشبختانه از هر سه ما کوچکتر بودند و نوه های ته تغاری به حساب می آمدند. دایی کیوان یک دختر و دو پسر داشت که آنها نیز از ترانه بزرگتر بودند و احتمال خاطر خواهی آنها دور از ذهن نبود . به خصوص که ترانه زیبا ، لوند و پر جنب و جوش بود!

با وجود اینکه غزل در جایگاه نوه ارشد خانواده پدری و مادری، از عشق های فامیلی در امان بود ولی احتمال ازدواج های فامیلی برای او نیز وجود داشت . چرا که ما علاوه بر دایی ها ، عموها و خاله ام ، با عموزاده های پدر و مادرم نیز در ارتباط بودیم و تعداد دختر در میان آنها نیز انگشت شمار بود و همین باعث شده بود که ما در میان پسران فامیل به کیسهای مناسب ازدواج تبدیل شویم و شاید همین سبب شد که پدر با پیش قدم شدن خانواده پسر عمویش برای غزل، جلوی هرگونه وصلت فامیلی را بگیرد . شاید هم او حق داشت. این وصلتها بجز در هم پیچاندن کلاف خانواده موجب دلخوری نیز میشد . چون علاوه بر پسر عموی پدرم ، عمه خانم ، عمه پدرم ، نیز همزمان با پسرعمویش، تمایل داشت غزل را برای نوه بزرگش خواستگاری کند.

گاهی بزرگترها با تصمیمات نابجایشان آتش به خرمن زندگی فرزندانشان میزنند و این بار آتش گریبان زندگی محسن را گرفته بود . زندگی ای که تقریبا همه می دانستند که سرد و بی روح است . نگاهم را چرخاندم و به صورت ترانه نگریستم . خواهری که درست 7 سال بعد از تولد من در یک روز سرد برفی چشم به دنیا گشوده بود . ترانه ای که موسیقی زندگی پدر و مادرم شده بود.

همانطور که به ترانه می نگریستم حضور کسی را نردیک خودم حس کردم و با استشمام عطرش و شنیدن صدایش ، ناگهان روی پنجه پا چرخیدم و با شادی به سمتش متمایل شدم.

-تو چه فکری زلزله؟!

چشمانم روی صورت مهربانش چرخید و نگاهم در نگاهش قفل شد . نفسم در سینه حبس شد. باورم نمی شد خودش را رسانده باشد . قبل از آنکه حساب روزهای دوری را بکنم آغوشش گشوده شد و در میان بازوان مردانه اش اسیر شدم و مشامم از عطر حضورش پر شد . ته ریش گذاشته بود و صورتش مردانه تر شده بود . چقدر دلم هوای حضورش را کرده بود . صدای گرم و مهربانش روحم را نوازش داد :

-خوبی؟

-مگه میشه اینجا باشی، ببینمت و بد باشم؟

آرام خندید و نگاهش در صورت خسته ام چرخید:

-به نظر خسته ای عزیزکرده!

-نه، دیگه خسته نیستم. کی اومدی؟

-یک ساعت پیش رسیدیم.

با شادی از آغوشش خارج شدم و با خوشحالی دستانم را به هم کوبیدم:

-رسیدید؟ واقعا آوردیش؟

-آره.

-بالاخره پدر و مادرش راضی شدند؟

-آره

-کوش کجاست ؟ زن داداشم کوش؟

-چقدر عجولی . اونجاست فعلا در محاصره عمه هاست . مامانمم داره فیس عروسش رو میده . فعلا پسرش رو از یاد برده و عروس عزیز شده

با خنده بر بازوی محکمش کوبیدم.

-قبلا حسود نبودی

-خب حسودیم داره ! بعد پنج ماه دوری ، خانواده ات رو ببینی ، بعد به جای تحویل گرفتن تو ، زنت رو تحویل بگیرن ! حسودی داره دیگه.

-تقصیر خودته. بی صدا زن گرفتن همین ها رو هم دارم عزیزم! تازه همین قدر که راهت دادیم، خیلیم لطف کردیم!

پررویی نثارم کرد. خندیدم و به سمت مامان و خاله چشم چرخاندم. دختر سفید رو و ریزه میزه ای که از چهار فرسخی معلوم بود خجالتی است را، محاصره کرده بودند . زن دایی هم دستش را دور کمر دختر چرخانده بود و حسابی هوای عروسش را داشت و شاید هم به قول مهران فیس عروسش را میداد.

-این خاله ریزه زن توئه مهران؟

لپم را محکم کشید.

-آهای خواهر شوهر. زن من خاله ریزه نیست.

نگاهی به هیکل و قد و بالای مهران کردم و خندیدم. هیکل چهار شانه و پر مهران کجا و هیکل ریزه میزه همسرش کجا.

-راستم می گی. پیش تو خاله ریزه نیست. پیش تو مورچه است.

این بار گوشم را کشید و صدایم را در آورد که گوشش اسیر دست دایی شد.

-آهای نبینم به دختر من کار داشته باشیا؟!

لبخند پهنی به روی دایی کامران زدم و گوشم را که از درد گز گز میکرد مالش دادم " نامرد محکم کشیده بودش"

-آخ! این پسرت گوشم رو کند دایی جون!

-تا تو باشی به زن من نگی مورچه و به منم فیل!

-نه؟ ! من گفتم تو فیلی؟ واقعا من گفتم؟

-تو که نگفتی !! ولی من اگه این نگاه رو نشناسم که دیگه به درد نمی خورم. هوو جان.

-باز به من گفت هوو!!

-هستی دیگه وقتی توی چیزی که در بست باید مال یکی دیگه باشه، شریک بشی ، میشی هوو!!

-جدا؟! خوبه از قِبَلِ حضور من ، مامانت به تو هم دو سال تموم شیر داده بچه پررو . خود زن دایی گفت که اگه من نبودم تو رو یک سالگی از شیر میگرفته!!

این را گفتم و پشت چشمی برایش نازک کردم . او و دایی را که با خنده نگاهم میکردند، ترک کرده و به سمت پروانه همسرش حرکت کردم . پروانه ای که مانند نامش ظریف و زیبا بود.

-به به . دوستی مادر شوهر و عروس . مبارکا باشه زن دایی جون چشمتون روشن.

- حالا من شدم زن دایی؟ بیا اینجا پدر صلواتی ببینمت!

-خندیدم و به او و پروانه که به دقت نگاهم می کرد ، نزدیک شدم . بی شک مهران از من گفته بود . صورت زن دایی را بوسیدم.

-قربون مامان سودی خودم بشم .

به سمت پروانه چرخیدم و بوسه ای نیز بر گونه او کاشتم:

-احوال زن داداش؟!

صورت پروانه به خنده ای شکفت :

-فکر کنم درست حدس زدم ، شما باید قصیده جون باشید ؟

دستش را گرم فشردم و به رویش لبخند زدم . از او خوشم آمده بود و همان طور که شنیده بودم مناسب پرکردن لحظات زندگی مهرانم بود.

-خود خودمم . مگه مهران چند تا آبجی داره؟!

خندید. دستم را گردش حلقه کردم :

-به زندگی مهران ما خوش اومدی پروانه جان . با اجازه از مامان و خاله و مامان سودی ، من این عروس خانم رو قرض میگیرم تا هم تخلیه اطلاعاتیش کنم و هم ببرمش پیش جوونا.

دست مامان محکم پشت سرم فرود آمد:

-حالا ما پیر شدیم دیگه.

صدای آخم با خنده خاله و مامان سودی در هم پیچید:

-ما هم داشتیم همین کار رو میکردیم قصیده جان اگر میذاشتی.

-یعنی تخلیه اطلاعاتش میکردید خاله؟ نچ نچ از سن شما بعیده . تازه من حق خواهرشوهری دارم ، پس به من بیشتر میرسه.

از ضربه بعدی که از جانب خاله روانه پشت سرم شد، جا خالی دادم . دست پروانه را گرفتم و با خنده از آنها دور شدیم.

مهران و من همشیر بودیم. مادرم بعد از تولد من ، فقط یک ماه شیر داشت و بعد شیرش خشک شد . قبلا هم گفته بودم که من برای خودم ، خوش یمنی نداشتم . از بخت خوبم ، زنِ دایی کامرانم ، که شش ماه قبل از تولد من ، وضع حمل کرده و مهران را به دنیا آورده بود ، به من هم شیر داد و من در واقع با مهران بزرگ شدم .

در آن زمان ما خانه دایی کامران ، مستاجر بودیم و همسایه . تا پنج سالگی من ،این مستاجری ادامه داشت و بعد خانه خریدیم و من از مهران دور شدم . من و مهران بسیار به هم وابسته بودیم و بسیار از نظر ظاهر و اخلاق به هم شبیه . طوریکه در فامیل به ما دوقلوهای جابه جایی میگفتند . مهران همیشه حامی من بود و من حامی او و هیچ کس دیگر، حتی خواهرانم ، حق نداشت در این حس تملک با من شریک شود و حالا پروانه ای بود که از من به مهران نزدیک تر شده بود.

مهران گریزان از ازدواج ، بالاخره با دیدن او ، دم به تله داده و در بند افتاده بود . ولی الحق که این بند بسیار زیبا و دلفریب بود و مرا برای در آغوش کشیدنش بی تاب میکرد ، چه رسد به مردی چون مهران را!

مهران و او یک سال پیش ، به صورت اتفاقی با هم آشنا شده بودند . قضیه کیف زنی و پیدا شدن ناجی! کیف پروانه را زده بودند و مهران که شاهد ماجرا بوده ، به سرعت کیف قاپ را گیر می اندازد و کیف را به پروانه پس میدهد و با دادن کیف، قلب خودش را هم ، تقدیم پری روی مقابلش میکند. آن قدر قصه دلدادگی شان را از زبان مهران شنیده بودم ،که انگار خودم در تمام آن لحظات حضور داشتم. شاید اگر شغل مهران نبود ، خانواده پروانه زودتر راضی به ازدواج آنها شده بودند.

علاوه بر شغل نظامی مهران، فاصله مکانی زیاد بین دو خانواده و سکونت در دو استان متفاوت ، دلیل دیگری بر مخالفت خانواده پروانه بود که با رفت و آمدها و حرفهای دایی بالاخره قضیه ختم بخیر شد. سرانجام دو ماه پیش، در یک مهمانی ساده و خودمانی آن دو ، به عقد هم در آمده بودند. عقدی که من در آن حضور نداشتم چون راه دور بود و پای من در گچ .

در تمام مدت ، کنار پروانه بودم تا در این جمع غریبی نکند . در فامیل ما هر چه پیرها مهربان و خونگرم بودند در عوض جوان ها افاده ای بودند و نامهربان . کار دیگرم این بود که در هر فرصتی، زن و شوهر را به هم برسانم ، تا دور از چشم بزرگترها خلوت کنند.

ساعت که به نیمه شب نزدیک شد، بزرگترها کم کم پراکنده شدند و جوان تر ها ، برای هم زدن سمنو باقی ماندند. مادر جون و پدر جون ، مثل هر سال ، جوان ها را تنها نگذاشتند و می خواستند تا صبح کنار ما نشسته و دعا بخوانند .

نیمه های شب بود که صدای فریادی سکوت را شکست. با صدای بلند یا زهرای مامان، تعداد اندکی که در حیاط و کنار دیگها مانده بودیم، به سمت ساختمان دویدیم. با ورود به ساختمان صحنه روبرویم شوکه ام کرد. ترانه خون آلود روی فرش افتاده بود و مادرم ، شیون کنان بر سرش می کوبید . نفهمیدم چگونه خودم را بر بالین خواهرم رساندم . مادرم که شوکه بود را دور کردم. فرهاد مثل انسانهای خشک شده به پیکر غرق در خون خواهرم می نگریست. وضع سایرین نیز همینگونه بود. نمی دانستم بجز صحنه دیدن پیکر غرق خون خواهرم، چه چیز دیگری آنها را شوکه کرده است!

شاید در دنیا هیچ چیز سخت تر از این نباشه که بین افرادی که همه گی شوکه شده و از عزیزانت هستند ، نقش یک مدیر بحران را بازی کنی . ولی من ذاتا یک مدیر بحران بودم . اشکهایم که بی اجازه دیدم را تار میکرد ، پس زدم و نبض کاروتیدش را گرفتم. بی جان می کوبید. سرش پر از خون بود . با احتیاط جابه جایش کردم و فشار را از روی شکمش برداشتم. به سرعت وضعیت جنینش را چک کردم. امید داشتم که این صدای بی جان ، ضربان قلب جنینش باشد . با خروج مایع از زیر لباسش جیغ کشیدم.

-یکی زنگ بزنه 115

دوباره ضربان قلبش رو چک کردم . وقت برای تلف کردن نداشتم. سرش را به آرامی حرکت داده و وضعیتش را ثابت کردم. مرتب ضربانش را چک میکردم. با جیغ های ممتد مادر ، تقریبا همه بیرون ریخته بودند و شوکه به صحنه روبرویشان مینگریستند. بر سر فرهاد فریاد زدم. با شنیدن صدایم پاهایش خم شد و چون آوار کنار همسرش فرو ریخت. کلافه به اطراف نگریستم. نگاهم در نگاه مهران گره خورد . خودش را به سرعت به من رساند.

-باید خودمون ببریمش . تا آمبولانس برسه دیر میشه.

می ترسیدم حرکتش بدهم. ناگفته پیدا بود که ترانه از پله ها افتاده و حرکت برای فرد مجروح بسیار خطرناک بود. بخصوص که آسیب به سر وارد شده و می ترسیدم فقرات گردنیش نیز آسیب دیده باشد. از طرف دیگر، حق با مهران بود و وقت تنگ . دایی ها و عمو حمید به سرعت کنارمان آمدند.

-بلندش کن دایی جون. باید زودتر برسونیمش بیمارستان.

دایی کاوه با دیدن فرهاد داد کشید:

-یکی این مرد رو آروم کنه. سهیل کلید ماشین رو بیار ماشین ما از همه نزدیک تره!

محسن جلو کشید و با حالی نزار به زور زیر بغل فرهاد را گرفت و بلندش کرد. مهران را صدا کردم و به سرعت به حیاط دویدم. دو تکه چوب بلند انتخاب کردم و با پارچه های محکم بیرق امام حسین ، با هم برانکارد ساختیم . پنج دقیقه بعد با نهایت احتیاط خواهر غرق در خونم را به کمک دایی ها و عموها ، داخل برانکارد گذاشتیم و به سمت وانت دایی کاوه بردیم.

فرهاد نا آرام پشت سر ما می آمد و من لحظات را به سختی طی میکردم. هر لحظه با کمتر شدن ضربان قلب خواهرکم و کم شدن شمارش نفسش مرگ را نزدیک تر حس میکردم . ذکر امن یجیب یک لحظه از زبانم نمی افتاد.

دلم میخواست زودتر لحظات بگذرد و به بیمارستان برسیم. مسیر ربع ساعته به نظرم چون سالی گذشت. هر چه نذر به ذهنم می رسید میکردم ، مگر عزیزم، خطر را به سلامت از سر بگذراند. بی شک در خانه نیز غوغایی بر پا بود. ذکر یا زهرا از زبان مهران نمی افتاد . صدای هق هق دایی ها می آمد و مسلما تاریکی شب مهلت خوبی بود برای عرض اندام اشکهای مردانه. دلم ریش بود و تنم سرد. دیگر ضربانش را حس نمی کردم و دنیا چون آواری بر سرم فرود آمده بود. تمام امیدم بر این بود که انگشتهایم از سرما بی حس و تشخیصم اشتباه باشد . اگر حرکت خفیف جنین را حس نمی کردم ، بی شک صدای فغانم آسمان شب را می شکافت.

به بیمارستان که رسیدیم به سرعت پایین پریدم و درب اورژانس را باز کردم . بیماربرِ خسته و خواب آلود را با صدای بلند فراخواندم . پرستاری سراسیمه به دنبال بیماربر راهی شد:

-چی شده خانم؟ چرا داد میزنید؟

-مجروح دارم. خواهر باردارم سقوط کرده تو رو خدا ...هر لحظه هم..

حرفم را قطع کرد و سراسیمه همکارانش را صدا زد . کمی بعد ، صدای پیج به گوشم رسید، دکتر کشیک را فرا می خواندند . خودم را به سرعت به ماشین رساندم. با کمک فرهاد که حالا کمی بر خود مسلط شده بود ، ترانه را روی برانکارد گذاشتند و به سرعت به سمت داخل ساختمان حرکت کردند و من هم دوان دوان به دنبال برانکارد راهی شدم. حس میکردم تمام بدنم یخ زده و پاهایم بی حس اند . پزشک اورژانس سر رسید و به سرعت ترانه را معاینه کرد و به اتاق عمل اورژانس فرستاد . غم عالم بر دلم نشسته بود . فرهاد با سر و صدا میخواست از وضعیت همسرش آگاه شود. وقت غش کردن نبود و باید سر پا می ماندم . بغض داخل گلویم را پس زدم و مهران را صدا زدم تا فرهاد را آرام و دور کند. چقدر خوب بود که مهران بود. چقدر خوب بود که تنها نبودم. دایی کاوه نزدیکم شد . چشمهایش از اشک قرمز بود:

-خوب میشه قصیده؟

بغضم را فرو دادم . چه میگفتم ؟ از من چه میخواست بشنود؟

-نمی دونم . چی شد دایی؟ چرا افتاد؟

-منم نفهمیدم . با صدای فریاد مادرت اومدم بیرون و ترانه رو غرق خون دیدم.

-شما همراه خانم جوانمرد هستید؟

به سمت صدا چرخیدم. مرد جوانی در اونیفرم نظامی روبروی ما بود. حدس میزدم بیمارستان پلیس خبر کند. صدای دایی زودتر از من بلند شد:

-بله.

-چه نسبتی با بیمار دارید؟

-من داییشون هستم و ایشون هم خواهرش.

-همسرشون کجاست؟

-حالش خوب نبود . برادرزاده ام بردش بیرون توی محوطه.

-چه حادثه ای رخ داده؟

-ما چیزی ندیدیم به نظر از پله ها سقوط کرده

مامور پلیس نگاه مشکوکی به ما کرد. در این اوضاع نابسامان همین را کم داشتیم. دایی کامران با دیدن پلیس نزدیک شد:

-من شاهد ماجرا بودم جناب سروان.

نگاهی به درجه افسر کردم . هیچ وقت نتوانستم تشخیصشان دهم. سروان نگاهی به دایی کرد. حالا من و دایی کاوه هم ، به دایی کامران نگاه می کردیم.

-من دایی بزرگ ترانه هستم. ترانه از بالای پله ها پایین افتاد.

-این رو که برادرتون هم گفت! توضیح بدید لطفا.

-ما هر ساله مراسم سمنو پزی داریم. امشبم برای همین همه جمع شده بودیم...

-خب؟

-ترانه نصفه شب دردش شروع شد . من و خواهرم بیدار بودیم و حرف میزدیم که فرهاد ، همسر ترانه ، از بالای پله ها خواهرم رو صدا زد. خواهرم که آماده ی این قضیه بود، فورا بلند شد تا بره و آماده بشه همون موقع...همون موقع ...فرهاد رفت که ساک وسایل رو که جا گذاشته بود بیاره...ترانه ...زیر پاش خالی شد و سقوط کرد.

بغض صدای دایی را می لرزاند. پس علت بهت همه این بود که شاهد ماجرا بودند؟؟ صدای پرستار سکوت را شکست.

-همراه جوانمرد؟!

به زحمت جواب دادم بله . همان موقع فرهاد که آرامتر شده بود، سر رسید:

-چی شده خانم ؟ من شوهرشم.

پرستار که معلوم بود کمی ترسیده به سرعت به داخل اتاق عمل برگشت و با دکتر کشیک خارج شد. پزشک نگاهی به جمع انداخت و با ناراحتی آشکار، اخم هایش را در هم کشید :

-متاسفم نتونستیم کاری از پیش ببریم . خون زیادی از دست داده بودند .

فریاد بلند فرهاد جگرمان را خون کرد:

-نـــــه!!

اشک بی اجازه جوشیدن گرفت. دایی ها کنار دیوار سر خوردند. مات و خشک ایستاده بودم. باورم نمیشد....خواهرم ...خواهر کوچکم...صدای لرزان مهران از گلویش خارج شد:

-ب..بچه اش؟

نگاه همه به سمت دکتر چرخید:

-متاسفانه قبل از رسیدن به بیمارستان فوت شده بوده! احتمالا در اثر ضربه سقوط . این رو پزشک قانونی تعیین میکنه.

صدای یا خدای مامان، باعث شد سرمان به سمت ورودی بخش بچرخد. مامان که انگار در همان لحظه رسیده بود ، در آغوش بابا بی تاب ، جیغ میزد و ترانه اش را می خواست . زانوهای بابا لرزید و هر دو روی زمین افتادند. مهران به سرعت به سمتشان دوید و من ، چون مجسمه ای لرزان آن میان ایستاده بودم. فرهاد یقه دکتر را چنگ زد:

-دروغ می گید . دارید دروغ میگید

-آروم باش آقا وگرنه حراست رو خبر میکنم.

صدای ناله های مامان و فریاد های فرهاد ، آرامش را بر هم زده بود. سروان ساکت کناری ایستاده و همه چیز را نظاره میکرد. به زحمت تکانی به خودم دادم. باید مادرم و فرهاد را آرام میکردم ولی چگونه؟ مطمئنا پدرم هم اگر می توانست از بن جان فریاد میزد. به مهران اشاره کردم تا فرهاد را از آنجا ببرد و خودم به زحمت به سمت پدر و مادرم رفتم. روی زمین سر خوردم و سر مامان را در آغوش کشیدم.

-آروم مامان...آروم ..اینجا بیمارستانه

فریاد مامان در سینه ام خفه شد . شانه های نحیفش می لرزید . شانه های بابا هم!! مستاصل مانده بودم . دایی کامران به کمک مهران ، فرهاد را خارج کرد و دایی کاوه به کمک من آمد و زیر شانه های بابا را گرفت:

-آروم باشید...تو رو خدا به این دختر رحم کنید که رنگش مثل میت شده...شمام بلند شو آبجی!

دایی زیر بازوی بابا را گرفت و از آنجا دور شد. صدای فریادهای فرهاد هنوز به گوش می رسید. نفسهای مامان که ناگهانی آرام شد ، ترسیدم. صورتش را از سینه ام فاصله دادم. غش کرده بود . به سرعت پرستاری را که با چشمهایی قرمز نظاره گر ما بود، صدا زدم

-مام..مامانم..غش کرده!

پرستار همکارش را صدا زد و به کمک یکدیگر، مامان را به سمت اتاقی در همان نزدیکی بردند:

-خودتونم انگار حالتون خوب نیست و به سرم نیاز دارید

نگاهم بالا آمد و به صورت خسته پزشک خواهرم نشست . خستگی از چهره اش می بارید و معلوم بود از اینکه نتوانسته بود کاری کند،کلافه است. جوان بود ...خیلی جوان. شاید اگر پیرتر بود ، شاید اگر تجربه اش بیشتر بود ، می توانست کاری کند . می دانستم که گناهی ندارد، ولی نمی توانستم کاری نکنم. دلم میخواست تلافی نبودن خواهرم را، بر سرکسی دربیارم. نبودنش..نبودن ته تغاری شوخ و شیطان خانه...را باور نداشتم. بغض گلویم را چنگ میزد و اشک بی امان از چشمهایم می جوشید. به زحمت روی زانوهای لرزانم ایستادم. دلم میخواست با دست های خودم این جغد شوم را خفه کنم. به زور لب باز کردم:

-من..خ..خوبم...اونی که خوب...نبود خواهرم بود...که شما...براش کاری نکردید!

چشمهایم سیاهی رفت و دستم را به اولین جایی که در دسترسم بود، بند کردم تا سقوط نکنم. روپوش دکتر کشیده شد و با من به زمین افتاد

-خانم...خانم خوبید؟!!

سراسیمه همکارش رو صدا زد:

-خانم معزی ...خانم معزی؟!

چشمانم را به زحمت باز کردم و لب زدم خوبم. دستم را از روپوشش رها کردم. دروغ می گفتم..خوب نبودم دیگر هیچ وقت خوب نبودم..خواهرم نبود که خوب باشم...دردانه اش نبود که خوب باشم...دیگر خوب نبودم. در آغوش گرمی فرو رفتم و دستهایی محکم در برم گرفت و صدای آرامش بخشش بر روحم نشست:

-آروم باش عزیزم. آروم

-مهران منو ببر خونه..از این جهنم منو ببر خونه

صدای جهنمی دیگری روانم را آزرد:

-می دونم حالتون خوب نیست. اما تا قبل از مشخص شدن علت مرگ، جسد ترخیص نمیشه. با همکارا ، فردا خدمتتون میرسیم. فقط آدرس و شماره تلفن برامون بذارید.

همه جا سیاه پوش بود. سیاه پوش عزیز از دست رفته. عزیزی که با رفتنش گرد غم را بر جانمان پاشید . چه سخت بود تحمل جای نبودنش. چه سخت بود بی تابی های غزل را دیدن. چه سخت بود نعره های از ته دل فرهاد را شنیدن. دیدن کمر خمیده بابا سخت بود . دیدن نگاه بدون سوی مامان سخت بود ، ولی سخت تر از همه برایم تحمل مویه کردن ها و زجه زدن های پنهانی محسن بود.

هر کدام از ما کسی را داشتیم که به آغوشش پناه بریم و داغ دل سبک کنیم اما محسن، هیچ شانه ای نداشت. هیچ محرمی که درد دلش را واگویه کند نداشت. دلم برای محسن و عشق ممنوعه اش می سوخت. مردی که به ناموس دیگری چشم داشت و حالا آنچنان در عذاب بود که نمی تونست حتی آشکارا عزاداری کنه . چند باری مچش را گرفته و سرزنشگر نگاهش کرده بودم و او هر بار با بغض و غم به من نگریسته بود و گفته بود نمی تواند تحمل کند!

هفته بدی را سپری کرده بودیم . طول کشید تا جسد را تحویل دهند. طول کشید تا ثابت شود ترانه به قتل نرسیده . به همسرش شک کرده بودند. باورشان نمیشد که ترانه بی دلیل از بالای پله ها به پایین پرت شده باشه . اگر شهادت حاضرین نبود ، کار بیخ پیدا می کرد. پنج شاهد ، به پایین غلتیدن ترانه را نظاره کرده بودند.

اولی دایی کامران بود و بعد مادرم. که هر دو میگفتند با چرخیدن فرهاد به سمت اتاقشان ترانه تعادلش را از دست میدهد و به پایین سقوط میکند . سومین نفر پدر بود که از بالای پله ها شاهد بود. او دیده بود که فرهاد بی هوا می چرخد و ترانه که پا برداشته بود تا از پله ها پایین بیاید ، تعادلش را از دست میدهد و زیر پایش خالی شده و به پایین پرت میشه.

چهارمین شاهد مهران بود که به محض ورود به ساختمان با صحنه غلتیدن ترانه روبرو می شود و در آخر خود فرهاد . حرفهای همه گواه بر این بود که قصدی در کار نبوده . فقط یک چرخش سریع و نابجا ، خون به دلمان کرده بود . فرهاد تبرعه شد و جسد تحول. طبق گفته پزشکی قانونی با پرت شدن ترانه از ده پله ، ضربه بدی به شکم وارد شده و جنین که در موقعیت زایمان قرار گرفته بوده ، در اثر ضربه وارده در جا فوت میکنه.

ترانه هم در اثر ضربه وارد شده به سرش و خونریزی شدید در بین راه تمام میکنه . وقتی فهمیدم حرکاتی که به حرکت جنین ربطش داده بودم حرکات طبیعی رحم بوده است بسیار گریستم . مهران برایم گفت که پزشک کشیک ، همان موقع متوجه مرگ ترانه می شود و فقط برای نجات جنین اقدام میکند. که متاسفانه برای جنین هم کاری نتوانستند بکنند. بعد از خاکسپاری ، بابا در چشمان فرهاد نمی نگریست. یقین داشتم که اگر فرهاد آنگونه از این داغ از پا نیافتاده بود ، درگیری شدیدی با پدرم پیدا میکرد. حتی از این می ترسیدم که محسن حماقتی کند و کار دست فرهاد بدهد.

خانواده به هم ریخته بود . مامان تا دو روز در سی سی یو بستری بود. غزل از شدت شوک و استرس وارده، تب کرد و شیرش خشک شد . مادری ، کارش به بیمارستان کشید و پدرم از پا افتاد . این میان من مجبور به جمع و جور کردن اوضاع بودم . با کمک مهران و دایی ها و عموها ، مراسم را راه انداختم . چون نه از پدر کاری بر می آمد و نه از فرهاد. فرهاد که آنقدر حالش بد بود که بیم آن می رفت که هر لحظه بلایی بر سر خودش بیاورد و پدر که چون مردگان متحرک فقط نفس می کشید و به گوشه ای زل زده بود.

همه شاهدان به نحوی خود را ملامت میکردند. دایی و مهران از اینکه شوکه شده و به سمت ترانه ندویده بودند از خودشان شاکی بودند. فرهاد که خودش را در مرگ همسر و کودکش مقصرترین می دید و بی تابی هایش دلمان را به آتش می کشید . شاید بجز فرهاد پدر بیش از سایرین خودش را ملامت میکرد . روز نخست با درد صدایم کرده بود و گفته بود اگر صدایش در می آمد، اگر می توانست فریاد بزند و فرهاد را هوشیار کند ، حالا دخترش در کنارش بود و نوه اش در آغوشش.

در این میان حتی مادرجون هم خود را بی تقصیر نمی دید و میگفت نباید به زن پا به ماه اجازه میداد در اتاقهای طبقه بالا استراحت کند . باید اتاقی در طبقه نخست برایش فراهم میکرد. مادری هم شاکی بود که چرا وقتی علایم زایمان را در ترانه دیده بود ، اقدامی نکرده و او را به زور به بیمارستان نفرستاده بود.

با تمام این حرف ها ترانه رفته بود و ما را در غمش تنها گذاشته بود . برای من هم نبودن خواهرم سخت و گران بود. خواهری که با وجود هفت سال اختلاف سن بیش از غزل دوستش داشتم و با او نسبت به هر کس دیگری راحت تر بودم.

یک هفته از خاکسپاری گذشته بود و همه به سراغ زندگیشان رفته بودند. مهران که روز سوم ، مجبور به بازگشت شد، من تازه فهمیدم چقدر تنها شده ام . غزل با کمک همسرش کمی سر پا شد و ما را تنها گذاشت تا به زندگیش برگردد . در خانه ما وضعیت از بد هم بدتر بود . پدر که روزه سکوت گرفته بود و دیگر حتی همان آوای ضعیف و خش دار هم از گلویش خارج نمی شد . مامان هم بدتر از او دائما گریه می کرد و بی تابی می نمود . من از تنها گذاشتنشان در هراس بودم . بخصوص که پزشک مامان از بدتر شدن وضعیت قلبش خبر داده بود.

صبح را با حالی خراب و دلی پر غم آغاز کردم. حوصله چیزی نداشتم ولی دیگر باید در محل کارم حاضر میشدم. صبحانه را آماده کردم و پدر و مادرم را برای صبحانه بیدار نمودم. می دانستم که در نبود من لب به چیزی نمی زنند . لقمه ها را به زور به خوردشان دادم . مثل دو کودک لجباز با اعصابم بازی می کردند. یا با تشر پدر را از فکر بیرون می کشیدم و به خوردن وا می داشتم و یا با نوازشی مادرم را از گریه بر حضر میکردم. کلافه و سردرگم میز را جمع کردم و به سرعت از خانه بیرون زدم.

تمام امیدم به حاج خانم ، زن همسایه، بود که هوای مادر و پدرم را داشته باشه. می دانستم که این زن مهربان تنها کسی است که می توانم روش حساب کنم. به پدر و مادرم حق می دادم، شاید اگر من هم به جای آن ها بودم و با چشمان خودم در خون غلتیدن فرزندم را می دیدم ، چه بسادر دم جان می سپردم . اما چه کسی به من حق می داد؟ دلم به حال خودم می سوخت . مگر من فرزندشان نبودم؟ غزل را می دیدند ولی مرا نه. مادرم می گفت تو مرا درک نمی کنی و پدر فقط با نگاهش حرف او را تایید می کرد . چون فرزند نداشتم نباید احساس هم داشته باشم؟! در این ده روزی که از مرگ ترانه گذشته بود شانه هایم بیش از همیشه زیر بار مسئولیت ها خم شده بود. همه فقط از من انتظار داشتند ! خسته و با افکاری در هم سوار تاکسی شدم تا خود را به محل کارم برسانم . شاید غرق شدن در کار می توانست کمی و فقط کمی آرامم کند.

داخل آسانسور ایستاده بودم و کلافه این پا و اون پا میشدم. یک روز سخت کاری را پشت سر گذاشته بودم و حالا مجبور بودم با آدم بی منطقی چون محبی سر و کله بزنم.

-خانم مهندس به خدا اشتباه به عرضتون رسوندن. ببینید تمام نکات ایمنی رعایت شد. تابلوها هست. فیلم بج* استفاده میشه . خانم بمب اتم که نمی سازیم اینقدر سخت می گیرید!

-آقای دکتر بهتره توی دفتر صحبت کنیم

این رو گفتم و با اخمهای در هم به سمت دفتر حرکت کردم. داخل اتاق کسی نبود و من با افسوس آه کشیدم . پروانه مطب محبی دوباره معلق شده و خودش بلای جانمان شده بود. بدتر آنکه دکتر نعمت اللهی او را به من پاس میداد .

-اینم اتاق ! بفرمایید چرا این قدر به من گیر میدید خانم!

-درست حرف بزنید آقای محترم. مگه من با شما پدر کشتگی دارم؟! نکات ایمنی رو رعایت نکردید. موقع گرفتن عکس اشعه ایکس** از در اتاق خارج میشد. سهل انگاری شما می دونید به چند تا خانم بارداری که توی مطبتون نشستنه بودند اشعه داده . اونم خارج از حد مجاز؟! همه پرسنلتون هم که وسایل حفاظتی و فیلم بج نداشتند . متاسفم آقای دکتر این بار کنار نمیام.

-وقتی یک مشت آدم عقده ایِ عشقِِ منسب ، روی کار میان بهتر از این نمیشه . زمستون میره رو سیاهیش به شماست خانم. من که دوباره جوازم رو میگیرم. شما مواظب باش معلق نشی!!

از عصبانیت صورتم قرمز شده بود و خودم حرارت پوستم رو حس می کردم

-حرف دهنتون رو بفهمید . تهدید هم نکنید. همنه که هست. وقتی همه پرسنلتون رو دوره آموزشی فرستادید و مشکل درهای اتاق تصویربرداری رو برطرف کردید . بیاید دنبال جوازتون. مردم بی نوا چه گناهی کردند که گیر پول پرستایی مثل شما افتادند؟!

خشم در چشمهایش شعله کشید:

-بچرخید تا بچرخم سرکار خانم مهندس قلابی!!

پوزخندی روی لبم نشست. فعلا من در موضع قدرت بودم و چیزی که این مردک نمی دانست و یا خود را به ندانستنش میزد این بود که من معاون قسمت بودم و بیشتر پرونده ها با نظر من کنترل می شد نه دکتر نعمت اللهی!

-فعلا که کارتون گیر همین مهندس قلابیه. روزتون خوش آقای دکتر!

محبی با صورتی برافروخته غرولند کنان از در خارج شد و در را محکم به کوبید. چیزی نگذشت که سرو کله همکاران محترم پیدا شد:

-رفت؟!

نگاهی عصبی به سماوات انداختم و لب گزیدم. حاشا به غیرتشون که آگاهانه تنهام گذاشته بودند تا مردک هر چی بخواد تهدیدم کنه.

-از هفته قبل که نبودید ،مدام اینجا پلاس بود، مخمون رو خورد مردک. فقط خودتون از پسش برمیاید.

هرندی و ثابت قدم با نگاه تند و تیزم به سرعت پشت میزشون نشستند ولی سماوات همچنان سخنوری میکرد:

-باور کنید اگر بازم نمی اومدید دکتر میگفت تعهد ازش بگیریم و پروانه اش رو آزاد کنیم!

-هر وقت مدارکی که میخوایم رو آورد، پروانه آزاد میشه. شما هم بهتره گزارشای بازرسیتون رو تحویل بدید آقای مهندس .

سماوات به سخره قدی خم کرد و پشت میزش نشست. می دانستم دل خوشی از من ندارد. هر چه نبود قبل از من معاونت داشت و چه بسا اگر ریاست کل عوض نمیشد به سمت ریاست قسمت هم بعد از بازنشستگی دکتر فروزش فکر میکرد .

متاسفانه یا خوشبختانه رئیس جدید پایبند به مقررات بود و علاوه بر سابقه کار به مدرک نیز توجه می کرد و در این گروه من با داشتن مدرک فوق لیسانس بالاترین مدرک رو بعد از دکتر نعمت اللهی داشتم و با توجه به سابقه فعالیتم که از دوران دانشجویی و زیر نظر استادم ، دکتر فروزش، کار کرده بودم، حالا در مقامی نشسته بودم که از نظر سماوات و شاید سایر همکارانم شایسته من نبود.

سرم به شدت درد میکرد و کاغذ بازی هایی که از صبح به دلیل غیبتم داشتم کلافه ام کرده بود. بدتر از آن تسلیتی بود که هر کسی که منو از صبح میدید ابراز می کرد و منو بیشتر به یاد چیزی می انداخت که سعی داشتم لحظه ای فراموشش کنم. دلم شور میزد. تلفن روی میزم به صدا در آمد و افکارم را پاره کرد:

-بله؟

-الو. خانم جوانمرد؟

-خودم هستم!

-قصیده جان خودتی؟ من ساداتم.

-خوبید حاج خانم؟ طوری شده؟

-نترس عزیزم. فقط مادرت حالش بد شد رسوندیمش بیمارستان . بس که بنده خدا یک بند گریه میکنه!

-کدوم بیمارستانید؟ کی بردیدش؟

-نترس دخترم . بردمش بیمارستان.... هم نزدیک بود هم شناس. حالا هم حالش خوبه که بهت زنگ زدم. دکتر مرخصش کرد، ولی گفت مواظبش باشید. حالا هم داریم میریم خونه!

-همین حالا خودم رو میرسونم.

-نه عزیزم نمی خواد بیای من هستم ، حاجی هم هست . بابات هم هست. بیای چکار؟ زنگ زدم دلخور نشی. میدونم این مدت کم اذیت نشدی و از کارت عقب افتادی. دلنگرون نباش و کارت که تموم شد بیا.

-ببخشید به زحمت افتادین.

-این حرفو نزن تو مثل دختر نداشته ام عزیزی. می دونی که!

-لطف دارید حاج خانم .

-کاری نداری دخترم؟

-نه سلام برسونید.

-خداحافظ.

گوشی رو روی تلفن گذاشتم روی صندلی وا رفتم . از همین می ترسیدم.

-طوری شده خانم مهندس؟

نگاهی به هرندی کردم.

-مادرم کمی حالش بد شده.

هرندی ابرو در هم کشید:

-داغ جوون سخته. خدا خودش بهشون صبر بده. حق دارند.

-بله حق با شماست.

تا پایان ساعت کاری دیگر حرفی بین ما رد و بدل نشد و من سعی کردم به مادرم فکر نکنم ولی نمی شد . بی قرار و بی تاب بودم . با توجه به وضعیت پدر و قلب مادرم، تمام ذهنم پر از اضطراب بود . در پایان ساعت اداری به سرعت پرونده ها رو جمع کردم و فایل رو قفل و سیستم رو خاموش کردم و از راه پله ها به جای آسانسور سرازیر شدم . درست در لحظه ای که آخرین پیچ راه پله رو طی میکردم، پام به وسایل رنگ کاری که میان پله ها رها شده بود گیر کرد و سکندری خوردم.

هرطور بود تعادلم رو حفظ کردم ولی با شنیدن صدای آخی با دلهره به پایین پله ها نگریستم. لعنتی به کارگر بی احتیاطی که سطل رنگ رو وسط پله ها رها کرده بود ، فرستادم و به سرعت پله های آخر رو طی کردم . خودم رو به مرد آسیب دیده رسوندم . شاهکاری که خلق کرده بودم لحظه ای طرح لبخند بر لبانم نشوند. سطل رنگ روی موهای مرد خالی شده بود و صورت غرق در رنگش دیده نمیشد:

حق دارید بخندید سرکار خانم!

به سرعت لب گزیدم

-ببخشید خوبید؟ طوریتون نشد؟

-نه ..خوش بختانه خوبم.

صدایش کمی آشنا میزد و لحنش طعنه داشت.

-عمدی نبود جناب. کارگرا وسایلشون رو بی هوا رها کرده بودند و منم عجله داشتم. ببخشیدبازم. حالا واقعا مشکلی ندارید؟

-نه خانم خوبم اگه عجله دارید به کارتون برسید.

از جیبش دستمالی در آورد و سعی کرد صورتش را تمیز کند. کت مارکش از بین رفته بود. سعی کردم لبخند را از لبانم دور کنم و به طرح بامزه ای که روی صورتش ایجاد میشد نخندم. نگاهم را از صورت به اخم نشسته اش گرفتم

-به سلامت!

از غرور داخل صدایش جا خوردم. آقای رحیمی نگهبان ساختمان رو صدا کردم تا به کمک مرد که معلوم بود ارباب رجوع است بیاید. خدا بخیر بگذرونه ای از دلم گذشت. آدمای کله گنده و سطح بالایی با معاونت سر و کار داشتند و از سر و لباس این شخص معلوم بود آدمی است که دستش به دهنش می رسه و این روزها پول یعنی همه چیز. به سرعت پا تند کردم و سوار آژانسی شدم که برام خبر کرده بودند. نگاهم روی لکه رنگ مانتوم ثابت موند."لعنت به هر چه روز گند است!"

راننده آژانس نابلد راه بود و من در دل خودمو لعنت کردم که چرا با تاکسی های مسیری نیومدم ، چون ربع ساعت از همیشه دیرتر رسیدم. شاید وقتش بود برای خودم ماشین می خریدم...این فکر لحظه ای طرح لبخند بر لبانم نشاند. شاید این اولین تغییر بود ولی این لبخند با دیدن پرچم سیاه کنار خانه به سرعت محو شد: در ذهنم کلمه" تغییر" بازتاب پیدا کرد. من تغییر می خواستم و از یک نواختی خسته شده بودم!!

" مامان؟

-جانم؟

-چرا زندگی ما اینهمه یکنواخته؟

-یکنواخت؟

-آره دیگه..نه پایین و بالا داریم...نه چیز جدید!

-خدا رو شکر این که بد نیست؟

-بد نیست؟

-نه..خدا رو شکر همه چیز سرجای خودشه..خدا رو شکر همه امون سلامتیم. خدا رو شکر بچه هام اهلند و شوهرم مرد!!."

هممون سلامتیم مامان در گوشم زنگ خورد و اشکی از گوشه چشمم چکید. خدایا غلط کردم تغییر خواستم . غلط کردم گفتم زندگیم یکنواخته. با دلی پر درد از ماشین خارج شدم. لحظه ای کوتاه نگاهم بر ماشین شاسی بلند گوشه کوچه ثابت موند . محله ما از این ماشین ها نداشت . متعجب نگاهی به ماشین کردم و شانه ای بالا انداختم. حوصله خودم رو نداشتم چه برسه به فضولی در احوال همسایه ها. کلید بر در انداختم و تازه به یاد آوردم که باید نگران مادرم باشم. به سرعت در رو گشودم و داخل خانه شدم.

**اشعه ایکس و گاما: از اشعه های یونیزان و با انرژی بالا هستند که در کارهای درمانی، تشخیصی و تحقیقاتی استفاده می شوند