رمان قاتل تاریکی به قلم مهدیه حسین زاده

ژانر : #جنایی #عاشقانه

خلاصه :

دختری سرخورده و تنها دختری از جنس سادگی در مسیری قرار میگیرد که هر دو سر آن باخت است.

رفتن و نرفتن هر دو یک حکم را برایش رقم خواهد زد ؟

برای داشتن زندگیِ بهتر همراه با یک گروه خلافکار قاچاقی از ایران میره، اما بعد متوجه میشه که اون برای زندگیِ بهتر به اون جا برده نشده و فروخته میشه به یک مرد پر جذبه، اخمو و مغرور ...

دختری از جنس بقیه

با سرنوشتی شوم

با صدای شلیک

با بوی مرگ!!!..

خو گرفته شد.

دختری که پرواز کرد

با خیال آزادی

با خیال خوشبختی

دختری که محکوم شد

به سرانجامی نو

به چنگال بی رحمی

منم آن دخترِتنها

منم آن قربانی

منم آن، آدم کش...

دیگه جونی توی پاهام نمونده بود. وسط یک نخلستان توی بندرعباس بودیم و هوا به شدت گرم بود.

اگر می گرفتنمون کارمون تموم بود!..یا کشته می شدیم یا باید تا اخر عمرمون اب خنک می خوردیم.

نگاهی به اطرافم انداختم. سحر پشت سرم و لیلا جلوم در حال حرکت بودند. حدودا 15تا دختر دیگه هم با ما بودند و هفت یا هشت تا محافظ که صورت هاشون رو با پارچه پوشونده بودند، اسلحه به دست ما رو تا مقصد راهنمایی می کردند. ساعت ها بود که بدون هیچ استراحتی بی وقفه فقط راه می رفتیم!

نفسم رو با صدا بیرون دادم و برای هزارمین بار با خودم تکرار کردم؛«من اینجا چیکار می کنم؟!.. نزدیک مرز!!..چرا دارم قاچاقی از ایران برم؟!..

ای کاش تو همون خرابۀ درب و داغونمون یا به قول سحر، قصر آرزوهامون می موندم. خونه که نمی شد اسمش رو گذاشت ولی بازم یک سرپناه بود برامون! »

توی افکارم غرق بودم که از چیزی رو بروم دیدم خشکم زد!..

سرباز ایرانی که سن زیادی نداشت یهو جلومون ظاهر شد. قبل از اینکه بتونه به بقیه خبر بده یکی از محافظ ها اسلحش رو به سمت سرباز گرفت و بی درنگ شلیک کرد.

صدای شلیک گلوله سکوت نخلستان رو در هم شکست. چند تا از دخترا جیغی از روی ترس کشیدند. همه به تکاپو افتاده بودند. انقدر سریع رخ داده بود که فرصت هیچ عکس العملی رو نداشتم. نه جیغ! نه ترس!

محافظ داد زد:

_ ساکت شین...

اما دیگه دیر شده بود و حتما بقیه از صدای شلیک، متوجۀ حضور ما شده بودند. از پشت سر صدای ایست به گوش می رسید.

_ محافظ:بدوین باید فرار کنیم.

همه شروع به دویدن کردند اما من هنوز مات جسد غرق خون سرباز بی گ*نا*ه بودم. لیلا دستم رو گرفت دنبال خودش کشید.

همه با تمام توان می دویدند. صدای رد و بدل شدن گلوله از دو گروه شنیده می شد. چند تا از دخترا عقب موندند و دیگه نتونستند خودشون رو به ما برسونند و به لطف شغل شریف جیب بری من و لیلا و سحر سرعتمون از همه بیشتر بود جلو تر از بقیه بودیم.

صدای نفس های بلند خودم و لیلا رو می شنیدم. جز فرار نمی تونستم به چیز دیگه ای فکر کنم.

احساس می کردم محافظ ها بیشتر از بقیه از ما سه تا مراقبت می کنند و این رفتار و توجه بیشتری که نسبت به ما سه تا داشتند، عجیب بود!..

تقریبا سربازها ما رو گم کرده بودند بعد از گذشتن و از یک راه پیچ در پیچ و از بین نخل ها محافظ ها اجازه ایست دادند. همگی از فرط خستگی روی زمین نشستیم. دو تا از محافظ ها توده های برگ و خاک هایی که روی زمین بود رو توی یک چشم به هم زدن، کنار زدند. تعجب کردم!.. یک در این جا بود!

در رو باز کردند و همۀ ما رو به داخل فرستادند و گفتن اینجا باید استراحت کنیم و فردا سوارکشتی می شیم و بعد به دبی می ریم، بقیه مسیر بدون هیچ خطر و مشکلیه!..

همه از در رد شدن و هر کس یک گوشه ای نشست. انگار یک چاله کنده بودند و بالاش یک در گذاشته بودند و روش رو با خاک و برگ پوشونده بودند تا سرباز های ایرانی متوجه این مخفیگاه نشند.

دیوارها نمناک بود و داخلش فقط با چراغ قوۀ محافظ ها روشن می شد. من و سحر و لیلا هر سه کنار هم نشستیم و دست های هم رو گرفتیم. تو نگاه همه ترس موج می زد. حق داشتند! من هم دست کمی از اونا نداشتم. چند تا از دخترا هم گریه می کردند و التماس می کردند که محافظ ها برشون گردونند و پشیمونند که خواستند به اینجا بیان، ولی نگهبان بی توجه به التماس های اون ها فقط گفت که ساکت باشیم وگرنه جامون لو میره! عده ای هم مثل ما سه تا ساکت گوشه ای نشسته بودند.

سحر اروم گفت:

_به نظرتون ارزشش رو داشت جونمون رو خطر بندازیم؟!..

_برای زندگی بهتر و خارج شدن از اون وضع فلاکت بارمون! اره، ارزشش رو داشت.

_سحر:پشیمونید؟!..

لیلا:برای پشیمونی خیلی دیره! ما می تونیم به سلامت رد بشیم، من دلم روشنه...

لیلا سرش رو گذاشت روی شونۀ من چشم هاش رو بست. سحر هم خوابش برده بود.

لباس های کهنم همه پر خاک شده بودند و یکم از پایین مانتوم پاره شده بود. یادش بخیر!.. یک زمانی حتی خاک هم روی لباس هام نمی نشست و هر لباسی رو فقط یک بار می پوشیدم!..

اما الان بعضی از شب ها حتی پول نداشتیم چیزی واسه خوردن بخریم. دیگه جیب بری جواب خورد و خوراکمون رو نمی داد ولی همین جیب بری شرف داره به هر*ز*گی...

چقدر زود موقعیت آدم ها تغییر می کنه. الان روی زمین سرد و خشک نشستم قبلا روی مجلل ترین مبل های شهر!..

با حرکت دست لیلا جلوی صورتم از فکر اومدم بیرون گیج گفتم:

_ها؟ چی شده؟!..

_لیلا: کجایی دختر؟!.. چرا هرچی صدات می کنم جواب نمیدی؟!..

_داشتم به گذشته فکر می کردم.

_لیلا:بهتره یکم استراحت کن.

درست می گفت. چشم هام رو بستم و سعی کردم بخوابم. مطمئنم فردا هم یک روز پر استرس دیگه رو در پیش داشتیم.

*****

با تکان های شدید با ترس از جام پریدم. یکی از محافظ ها بود که داشت ما رو بیدار می کرد. لیلا و سحر هم بیدار شدند. یک ساندویچ نون پنیر دست هر کدوم از ما دادند. همه مثل قهطی زده ها می خوردند. با تقه ای که به در خورد نگاه ها همه به سمت در برگشت. یعنی کی بود؟!..

یکی از محافظا در رو باز کرد و همه با دیدن یکی دیگر از محافظ ها نفس آسوده ای کشیدیم.

_ محافظ:مسیر امنه عجله کنید، باید قبل از صبح به بندر برسیم...

یکی یکی از مخفیگاه بیرون اومدیم. هوا هنوز روشن نشده بود و حدودا ساعت سه بود. همه پشت سر هم شروع به حرکت کردیم.

نیم ساعتی بود که داشتیم راه می رفتیم که با دیدن دریا، همگیمون به شدت ذوق کردیم. انگار بالاخره داشتیم به بندر می رسیدیم!..

یک کانتینر قرمز اهنی بزرگ اون جا بود. درش رو باز کردند و محافظ گفت :

_برین تو...

به محض داخل شدنمون در کانتیر بسته شد!.. داخلش کاملا تاریک بود هیچ چیز دیده نمی شد به سختی لیلا و سحر رو پیدا کردم هر سه گوشه ای نشستیم. تا بندر عباس با قطار اومده بودیم اما بقیه راه تا مرز رو باید پیاده طی کردیم. چون می گفتند پلیس ها فهمیدند که ما می خوایم از مرز خارج بشیم و جاده ها رو بستند!..

یک چیز اینجا عجیب بود! چرا اون ها بدون گرفتن هیچ پولی دارن ما رو از ایران خارج می کنند؟!.. ما که هیچ سودی برای اون ها نداریم و بعد از رسیدن به بروکسل دنبال یک زندگی جدید میریم و راهمون رو از اون ها جدا می کنیم!..

سعی کردم افکارم رو پس بزنم و به خاطر کم خوابی شب قبل و خستگی زیاد، چشمام کم کم روی هم رفتن و دیگر چیزی نفهمیدم.

*****

با حس این که روی هوای معلقم چشمام رو باز کردم. هنوز توی کانتیر تاریک بودیم ولی انگار کانتیر روی هوا بود به اطراف تاب می خورد بقیه هم بیدار شده بودند .

_یکی از دخترا با ترس گفت:چه خبره؟ داره چه اتفاقی می افته؟!..

_لیلا: فکر کنم با جرثقیل دارن کانتیر رو توی کشتی می زارن...

با حس افتادن کانتینر همه هین بلندی از روی ترس کشیدیم.

**********

چند تا نفس عمیق کشیدم. بالاخره از توی اون کانتینر تاریک خلاص شدیم!

_سحر با جیغ: ازادی!!!...

روی عرشۀ کشتی ایستاده بودیم و همه با خوشحالی به دریای آبی نگاه می کردیم. بالاخره از مرز ایران خارج شده بودیم و در کانتیر رو باز کردند که بیرون بیایم.

در یکی دیگر از کانتیر ها هم داشتن باز می کردند. حدودا 20 تا دختر دیگر هم اون جا بودند. همشون با سرعت از کانتیر خارج می شدند. انگار داشتن از زندان فرار می کردند! خنده ام گرفته بود. خوب درکشون می کردم چون خودم هم تا پنج دقیقه پیش مثل اونا بودم.

شادی هم بینشون بود. با دیدنش اخمام توی هم فرو رفت. نمی دونم چرا ازش خوشم نمی اومد اما برخلاف من، لیلا و سحر بهش اعتماد داشتند. به سمتش رفتند تا باهاش حرف بزنند و با اشارۀ سحر من هم به سمتشون رفتم تا به جمعشون ملحق بشم .

_شادی:بقیه راه هیچ خطری تهدیدمون نمی کنه و دیگه لازم نیست نگران چیزی باشید. همه چیز از قبل هماهنگ شده و دیگه کسی سد راهمون نمی شه دیگه لازم نیست جیب بری کنید! مطمئنم توی بروکسل همگیمون بهترین زندگی رو می تونیم داشته باشیم.

از شنیدن حرفاش خوش حال نشدم. بهش اعتماد نداشتم! اگر بخاطر اصرارهای سحر و لیلا نبود؛ هیچ وقت قبول نمی کردم به این سفر پر خطر بیام.

نگاهی به شادی انداختم موهای بلوند رنگ شده، با چشمای قهوه ای و ابرو های قهوه ای، لب های متناسب با آرایش غلیظ...چطور توی این موقعیت هم فرصت کرده بود آرایش کنه؟!..

با صدای یکی از خدمه ها که گفت می خواند نهار رو سرو کنند؛ همه به سمت کابین کشتی رفتیم.

بعد از خوردن ناهار همه دخترا دور هم نشسته بودند و حرف می زدند. صدای خندشون کل کشتی رو برداشته بود. انگار نه انگار که دیروز هر لحظه ممکن بود دستگیر بشند.

سحر اومد کنارم و گفت:

_چرا تنها نشستی؟!..

_نگرانم سحر، حس خوبی به این سفر ندارم همه چیز مشکوکه...

سحر یکم فکر کرد بعد گفت:

_بیخیال مهدیس، انقدر بدبین نباش!.. پاشو بیا پیش بقیه یکم خوش بگذرونیم .

دستم رو گرفت و بلندم کرد تا پیش بقیه بریم. همۀ دخترها دور هم مثل یک دایره نشسته بودند و وسطتشون خالی بود. یهو سحر به سمت کابین دوید و با یک قابلمه توی دستش برگشت.

قابلمه رو به سمت من انداخت. قری به سر و گردنش داد و گفت:

_بزن...

خودش هم رفت وسط و شروع کرد با ریتیم ر*ق*صیدین و مسخره بازی در اوردن.

بقیه براش دست می زدند و توی اهنگ خوندن همیاریش می کردند. چند تا دیگه از دخترا هم بلند شدند و به سحر ملحق شدند. تا اخر شب همه کلی ر*ق*صیدند به مسخره بازی های سحر خندیدند و باعث شد کمی بتونم از حال و احوال نگرانم دور بشم.

بعد از شام کنار دیوار های عرشه رفتم و به دریای اروم شب خیره شدم. چقدر قشنگ بود!..

هوا تاریک بود و فقط لامپ های روی عرشه، کمی به محیط جلا می بخشید.

بابا عاشق دریا بود. سالی دوبار حتما باید به مسافرت می رفتیم. همیشه هم کنار دریا... یا شمال! یا جنوب !

هیچ وقت فکر نمی کردم انقدر زود یتیم و بی کس بشم. بعد از فوت بابا تصور می کردم دیگه آزادم و کسی نیست بهم گیر بده و هر کاری دلم می خواد می تونم انجام بدم و هر جوری بخوام می تونم رفتار کنم!..

انقدر خودم رو توی پسربازی و مشر*وب و مهمونی های شبانه و خوش گذرونی غرق کرده بودم که نفهمیدم کی وارد قمار شدم!.. شده بودم یک قمار باز حرفه ای!..

انقدر به خودم ایمان داشتم که از هیچ کسی نمی ترسیدم و سر پول های زیادی شرط بندی می کردم و برندۀ جدال همیشه من بودم.

اما من هم یک روز باختم!..

دار و ندارم باختم!..

ثروتم رو باختم!..

ابروی چندین و چند ساله خانوادم رو باختم!..

همه من رو به عنوان دختر خراب می شناختند.

ای کاش بابا هنوز کنارم بود نمی گذاشت به اینجا برسم. حالا قدرش رو می دونم!..

حالا که ندارمش!..

حالا درکش می کنم که چرا انقدر محدودم می کرد و نمی گذاشت؛ هرکاری دوس دارم انجام بدم.

لیلا داشت به سمتم می اومد. اون تو جیب بری از همهٔ ماهر تر بود و رئیس و استاد ما به حساب می اومد و تا حالا هیچ کس نتونسته بود مچش رو بگیره به جز من!.. از یاد اوری خاطرات گذشته لبخندی روی لب هام ظاهر شد.

بهش مدیون بودم. وقتی هیچ کس و هیچ جایی رو نداشتم که برم؛ اون بهم جا داد و جای خواهر نداشتم رو برام پُر کرد.

بعد از دست دادن چندین میلیون پول توی قمار، شرکت هم به مشکل برخورد کرد و ورشکست شد.

نمی دونم این طلب کارای بابا یهو از کجا پیداشون شد. بابا ادمی نبود که زیر بارکسی بره و پول قرض کنه! به هر دری زدم نتونستم دست این طلب کار های قلابی رو، رو کنم و هیچ کس حرفم رو باور نمی کرد. بلاخره هم خونم رو رو ازم گرفتن و آواره شدم!..

همۀ اتفاقات بد پشت سر هم اتفاق می افتاد.

داشتم توی خیابون راه می رفتم و دنبال کار می گشتم ولی هیچ کس به یک دختر بی تجربه و کم سن کار نمی داد!.. یهو یک نفر ضربهٔ محکمی بهم وارد کرد و باعث شد روی زمین بی افتم. توی یک حرکت سریع کیفم رو کشید و پا به فرار گذاشت.

هنوز تو شک بودم!..

چی شد؟!.. دزد بود؟!..

تازه یاد مدارک و پول هام افتادم. همش توی کیفم بود!..

از جام بلند شدم دویدم سمت جهتی که دزد فرار کرده بود.

_وایسااا، کیفم رو بده...

محلی نداد و همچنان می دوید و من هم به ناچار دنبالش می کردم. دیگر داشتم نفس کم می اوردم. هر دو به شدت خسته بودیم .

حس کردم سرعتش داره کم می شه. تمام توانم رو جمع کردم تا بتونم بگیرمش به لطف چند وقتی که باشگاه می رفتم دوندۀ خوبی بودم.

فاصلۀ کمی که بینمون بود هر لحظه کم تر می شد. از پشت کاپشنش رو گرفتم و با سرعت به سمت خودم کشیدمش. تعجب کردم!.. اون یک دختر بود!..

مچ دستش رو گرفتم که نتونه فرار کنه کیفم رو از دستش بیرون کشیدم و گوشیم رو از توش بیرون آوردم. به محض دیدن موبایل سریع گفت:

_تروخدا زنگ نزن!..غلط کردم. کیفت رو پس میدم فقط بزار برم...

_تو که پس ندادی!.. خودم گرفتم، الان هم همین جا می مونی تا پلیس بیاد تکلیفت رو روشن کنه!..

_نه خواهش می کنم ولم کن من کسی رو ندارم و هر کاری بخوای برات می کنم فقط بزار برم.

هر کاری بخوام برام می کنه؟!.. معاملۀ وسوسه انگیزی بود. بی ارده و بدون فکر گفتم:

_بهم دزدی یاد بده...

خودم هم از حرفی که زدم تعجب کردم!.. انقدر سریع و مطمئن این حرف رو به زبون اوردم که حتی فرصت فکر کردن هم براش نداشتم.

جایی که برای رفتن نداشتم، حداقل این جوری می تونستم خرجم رو بدم!...

یکم مشکوک نگاهم کرد و بعد از ترس اینکه به پلیس خبر ندم گفت:

_باشه ولی اول در مورد خودت باید بهم بگی اگر شرایطش رو داشتی بهت یاد میدم...

با هم به یک پارک رفتیم و روی یک نیمکت کنار هم نشستیم که گفت:

_اسم من لیلاست و22سالمه با دوستم سحر زندگی می کنم و تو؟

_منم مهدیسم... انگار همسنیم...

_لیلا: چرا می خوای جیب بری کنی؟ به نظر نمیاد وضعت بد باشه.

اینو گفت و بعد هم نگاهی به لباس های شیک و مارکم انداخت.

_جایی رو ندارم برم. طلب کارای بابام خونه رو ازم گرفتن و پولی ندارم. کسی هم به یک دختر بی تجربه کار نمیده.

نمی دونم شاید بخاطر بغض توی صدام بود که لحظه ای مکث کرد. داشت نگاهم می کرد. انگار توی صورتم دنبال دروغ می گشت که گفت:

_باشه قبول، بهت یاد میدم و می تونی توی خونهٔ من زندگی کنی به نظر میاد دختر زرنگی هستی و حتما زود یاد می گیری.

با این حرفش لبخندی از خوشحالی روی لب هام جا خوش کرد.

با هم به خرابه ای که لیلا بهش می گفت خونه رفتیم. توی راه گفت که خانواده ای نداشته و پرورشگاهی بوده و توی 15سالگی از پرورشگاه فرار می کنه ولی گیر یک مرد که بچه ها رو برای دزدی جمع می کرده به اسم جمال می افته.

لیلا می گفت خانواده های بعضی از بچه ها، بچه هاشون رو به جمال می دادند تا دزدی کنند و بعد پول که به دست می اوردند، بین خانوادۀ بچه ها و خود جمال تقسیم می کردند. می گفت خوش حاله که پرورشگاهی بوده و همچنین خانوادهٔ پستی نداشته.

دلم برای لیلا می سوخت!.. من حداقل یک پدر داشتم که سایه اش رو بالای سرم حس کنم اما لیلا تمام عمرش تنها بود.

بعد از رسیدن به خونۀ لیلا، با سحر آشنا شدم دختر خشگلی بود و همخونه لیلا!..

هر روز به خیابون های بالا شهر می رفتیم تا جیب بری یاد بگیرم. با چنان ظرافتی کیف پول مردا رو از توی جیبشون برمی داشتیم که هیچ کس متوجه نمی شد.

سحر و لیلا هر دو مهارت بالایی توی فیلم بازی کردن داشتند. باید می رفتن بازیگر بشند!.. همیشه جلوی مردای پول دار و خوشتیپ جوری وانمود می کردند انگار با سر به زمین خوردند و شروع به ناله کردن می کردند.

مردا هم بخاطر زیبایی سحر و لیلا جذبشون می شدند و برای کمک کردن به اون ها به سمتشون می رفتند تا به قول معروف مخ دخترا رو هم بزنند.

سحر و لیلا برای بلند شدن دست مردا رو می گیرند و بعد از تموم شدن حرفای الکی و اخرشم یک شماره دادن از طرف آقایون، وقتی سحر و لیلا کارشون تموم می شه و از مرد ها فاصله می گرفتند؛ دیگه خبری از انگشتر و ساعت روی دست مردا ها نیست!

لیلا کنارم ایستاده بود. انگار اونم داشت به خاطرات گذشته فکر می کرد.

_فردا می رسیم دبی؟!..

_لیلا:اره شادی می گفت فردا می رسیم، و بقیه راه تا بروکسل هم با هواپیما میریم بیا بریم بخوابیم دیر وقته...

یعنی واقعا دوران سختی داشت تموم می شد؟!..

باشه ای گفتم و هر دو به سمت کابین حرکت کردیم.

*****

بعد از یک سفر طولانی بالاخره رسیدیم. یکی یکی از هواپیما پیاده می شدیم. همه دخترا شال و روسری هاشون رو از روی سر برداشته بودند.

منم برداشتم!.. برام فرقی نداشت. هیچ وقت جلوی جنس مخالف حجاب نداشتم. از فرودگاه خارج شدیم جلوی در چند ماشین مشکی همراه راننده هاشون ایستاده بودند.

شادی به دخترا اشاره کرد که به سمت ماشین ها برند و بعد از تقسیم شدند هر که به سراغ ماشین مخصوص خودش رفت.

خیابون های طولانی و ساختمان های مجلل بلند! همه چیز جدید بود ما هم با دهن باز و ذوق به بیرون نگاه می کردیم.

معلوم نبود داشتند ما رو کجا می بردند!.. شادی هم توی ماشین ما نبود تا ازش بپرسم.

ماشین جلوی یک در بزرگ توقف کرد و بعد از باز شدن در همگی وارد ویلای بزرگ شدیم. از جلوی در اصلی تا در خونه یک راه صاف طولانی بود که دو طرفش پُر درخت بود و شاخۀ درخت ها روی راه خم شده بودند منظره زیبایی ایجاد کرده بود .

همه از ماشین پیاده شدیم و وارد خونه شدیم.

توی سالن بزرگ که بهش می خورد سالن مهمانی ها باشه ایستاده بودیم که در دیگر سالن باز شد و یک مرد یا قیافهٔ معمولی و قد بلند هیکل متناسب وارد سالن شد.

جلوی ما ایستاد وگفت:

_ ویلیام بیکر هستم. شما تا زمانی که مکان و جای زندگیتون مشخص بشه مهمان خونۀ من هستید.

این رو گفت و رو به خدمتکار گفت که ما رو به طبقهٔ بالا ببره و بهمون اتاق بده.

دخترا حسابی ذوق کرده بودن و همشون خوش حال شدند. طبق معمول من و سحر و لیلا هر سه با هم هم اتاق شدیم.

*******

چند روزی بود که توی این خونه ایم و هر روز چند نفرمون کم می شدند و این عجیب بود!.. از بقیه هم که می پرسیدیم٬ می گفتد رفتن از اینجا! ولی کجاش رو٬ خدا داند!!.. موضوع عجیب تر اینه که بهمون اجازه نمی دادند از این جا خارج بشیم!!.. قرار بود بعد از رسیدن از گروه جدا بشیم بریم دنبال زندگی خودمون...

دیگه بعد از روز اول ویلیام رو ندیدیم ولی بادیگارد هاش همیشه جلوی در و توی باغ پرسه می زنند.

برای شام صدامون زدند و همگی سر میز رفتیم. بازم تعداد دخترا کم شده بود .

_ بقیه کجان شادی ؟!..

_شادی:از این جا رفتن...

_ کجا رفتن؟؟ اونا که جایی رو ندارن!..

با ورود ویلیام دیگه شادی فرصت نکرد جوابم رو بده.

روی صندلی راس نشست و خدمتکار غذاش رو براش ریخت تو بشقابش که گفت:

_از این جا که راضی هستین چیزی کم و کسر ندارین؟

که شادی خود شیرین گفت:

_نه ویلیام جان همه چیز عالیه و همش هم بخاطر لطف تو به ماست...

عوق!.. دخترهٔ نچسبِ پاچه خوار...

عجیب بود!.. ویلیام اصلا چهرۀ شرقی نداشت ولی خیلی خوب فارسی حرف می زد.

ویلیام با اون پوزخند مسخرش یکی یکی دخترای سر میز رو برانداز می کرد سرم و پایین انداختم و خودم رو با غذام سرگرم کردم اما سنگینی نگاهش روی خودم حس می کردم. دوست نداشتم کسی بهم زل بزنه. مخصوصا نگاهی از نوع نگاه کثیف ویلیام!..

از جام بلند شدم که سحر گفت:

_عه مهدیس تو که چیزی نخوردی ...

_میل ندارم...

این گفتم بدون توجه به بقیه به سمت اتاقم حرکت کردم که از پشت صدای شادی رو شنیدم که گفت:

_اونو ببخش ویلی یکم بی ادبه...

حرصم گرفت. اگه نزدیکم بود حالیش می کردم بی ادب کیه!..

ویلی؟!.. چه زود پسر خاله شد.

م*س*تقیم به اتاقم رفتم. اگه شادی نبود الان داشتیم با ارامش زندگیمون رو می کردیم. اون فکر اومدن به اینجا رو انداخت تو ذهن سحر و لیلا و سایر دختر ها!..

رو تخت دراز کشیدم و چشم هام و بستم و سعی کردم بخوابم.

****

_سحر: پاشو دیگه عین خرس می گیری می خوابی می دونی ساعت چنده؟

_اه سحر ولم کن خوابم میاد.

_سحر:دِ پاشو ویلیام کارت داره گفت صدات کنیم بری اتاقش

با اوردن اسم ویلیام توجهم به حرفاش جلب شد.

_ ویلیام؟اون با من چیکار داره!..

سحر شونه هاش رو به علامت ندونستن بالا انداخت و از اتاق بیرون رفت.

معلوم نیست باز چی می خواد؟!.. روز های اول زیاد توی خونه نمی اومد ولی این روز ها همیشه اینجا بود و زیاد جلوی راهم سبز می شد. هر دفعه برای فرار از نگاهش بهانه می اوردم و سریع از جلوی چشمش دور می شدم. چند باری هم اتفاقی در حال دل و قلوه دادن با دختر ها دیده بودمش و زود ازشون دور شدم تا من رو نبینند. ادم درستی نیست! نمی خواستم زیاد اطرافش باشم.

باید در مورد رفتن از این جا باهاش حرف می زدم و می پرسیدم چرا ما رو اینجا نگه داشتند!.. سحر و لیلا هم که عین خیالشون نبود!.. فکر می کردند دارن توی کاخ پادشاه زندگی می کنند و از وضع فعلیشون راضی بودند.

آبی به صورتم زدم و بعد از تعویض لباسم به سمت اتاقش رفتم.

در زدم و وارد شدم .

پشت میزش نشسته بود. با اومدن من از جاش بلند و شد به سمت در رفت و چون جلوی در ایستاده بود ندیدم چیکار کرد که گفت:

_چه عجب افتخار دادی بتونیم ببینمت، بیا بشین...

به محض نشستنم روی مبل، ویلیام درست کنارم نشست.

_ویلیام:اسمت مهدیسِ دیگه؟!..

_اره...

دستش رو گذاشت روی پام و اروم حرکت می داد سعی کردم ازش فاصله بگیرم که بیشتر بهم چسبید.

_ویلیام:مهدیس من چند وقتی هست که ازت خوشم اومده، می دونم که تو هم به من بی میل نیستی...

دستم رو توی دستش گرفت.

این مردک احمق چی داشت می گفت ؟؟ من از اون خوشم میاد؟؟

کم کم داشتم احساس خطر می کردم.

اینجا چه خبر بود؟!.. قبل از برخورد ل*باش با صورتم، چنان سیلی بهش زدم که دست خودم هم درد گرفت.

چون آمادگیش رو نداشت کمی جا به جا شد یهو عصبانی شد و گفت:

_الان چه غلطی کردی؟ هیچ کس جرات نداره با من این طوری برخورد کنه.

_تو چطور جرأت کردی به من نزدیک بشی؟ کی گفته من از تو خوشم میاد؟!..

_ویلیام:باید تاوان این سیلی که بهم زدی پس بدی، حالیت می کنم با کی طرفی...

بلافاصله موهام رو گرفت کشید.

جیغی از روی درد کشیدم. حس می کردم موهام داره از جاش کنده می شه. انگار از زجر کشیدن من لذت می برد و کشش موهام رو بیشتر کرد. به سختی اب دهنم و جمع کردم تف کردم تو صورتش و با ارنجم محکم توی پهلوش کوبیدم.

دادی کشید و موهام رو ول کرد.

با سرعت سمت دستگیرۀ در دویدم با عجله تکانش می دادم. قفل بود!..

_کسی نیست؟!..کمک!!!...

از پشت لباسم گرفت و پرتم کرد گوشۀ اتاق کمرم محکم به دیوار برخورد کرد. از لای چشم نگاهی بهش انداختم. داشت پیراهنش رو از تنش خارج می کرد. ترس تمام وجودم گرفته بود.

به سختی پاهام رو توی شکمم جمع کردم و خودم رو دیوار چسبوندم. صدای نفس های بلند ناشی از ترسم رو واضح می شنیدم. دوباره اومد سمتم و دست هام رو گرفت تا نتونم چنگی توی صورتش بزنم.

یهو محکم زد توی صورتم، سرم تیر کشید. حس می کردم همه جا داره دور سرم می چرخه!.. چشم هام داشت بسته می شد.

نه نمی زارم!..نمی زارم کاری که می خواد بکنه.

تمام توانم و جمع کردم و با پام به عقب هلش دادم. پرت شد گوشهٔ اتاق و به دیوار برخورد کرد.

سرم گیج می رفت و از ترس می لرزیدم. به سختی بلند شدم و جلوش گارد گرفتم ولی دیدم هنوز کمی تار بود. به سمتم حمله ور شد قبل از این که بتونم کاری بکنم سیلی محکم دیگه ای به صورتم وارد کرد.

صورتم می سوخت. درست زده بود توی گیج گاهم و وضعیت دید تارم رو بدتر کرده بود.

افتادم روی زمین. عصبانی شده بود با اولین لگدی که به کمرم زد داد بلندی از درد کشیدم.

صورتم خیس اشک بود و از درد جیغ می کشیدم. داشتم زیر مشت و لگد هاش مرگ و به چشم می دیدم. اون یک روانی بود. بی وقفه کتکم می زد. انگار دیگه به اخر خط رسید بودم.

یعنی اینه سرنوشت من؟ که یک عو*ضی بهم تج*او*ز کنه؟!..

نمی تونستم تکانی بخورم و فقط دنبال یک راه نجات بودم .

با شنیدن صدای در، انگار نور امیدی توی دلم جوانه زد. ویلیام محلی به در نداد. ل*باش روی صورتم حرکت می کردند. حالم داشت بهم می خورد وزنش و کاملا روی من انداخته بود. دستم روی روی تخت حرکت می دادم تا شاید چیزی پیدا کنم و بتونم باهاش جلوش رو بگیرم. با ولع صورت و گردم رو می ب*و*سید. حاضر بودم بمیرم ولی این طوری بی ابرو نشم.

با صدایی که از پشت در اومد ویلیام ازم فاصله گرفت.

_قربان اقای اِرنست منشی رئیس اومدن و منتظر شما هستند.

حرکت ل*بهاش متوقف شد. یهو از جاش بلند شد و سریع رفت سمت لباساش تنش کرد و گفت:

_وقتی برگردم به حسابت می رسم.

این رو گفت به سرعت از اتاق خارج شد.

رعشهٔ بدی وارد بدنم شده بود. ممنون اون مرد بودم که به موقع نجاتم داد. خدایا شکرت!..

به سختی از جام بلند شدم باید تا برنگشته سریع از اتاقش بیرون می رفتم.

تمام ماهیچه هام بخاطر مشت و لگد هاش درد می کرد. لنگ می زدم. دستم رو به دیوار گرفتم و به سمت اتاقم حرکت کردم. دستی به صورتم کشیدم. از اشک خیس بود.

لیلا توی اتاق نشسته بود با دیدن لباس های پاره و صورت داغونم هین بلندی کشید.

لیلا دوید سمتم و گفت :

_چی شده ؟!این چه سرو وضعیه چه بلایی سرت اومد.

گریه ام شدت گرفت. بلایی که نزدیک بود ویلیام سرم بیاره مو به مو براش تعریف کردم.

بعد از پایان حرف هام با عصبانیت از جاش بلند شد و گفت:

_این جزٕ برنامه نبود!!..

متوجه منظورش نشدم!.. وقتی نگاه متعجب من رو روی خودش دید یهو حالتش تغییر کرد و دوباره گفت:

_خداروشکر که بخیر گذشت و حالت خوبه همین فردا از اینجا میریم، حتی اگه مجبور بشیم باهاشون درگیر بشیم. از اول هم قرار نبود اون ها ما رو نگه دارند.

کمکم کرد دراز بکشم ازش خواستم از اتاق نره بیرون پیشم بمونه و کم کم چشم هام بسته شد و خوابم برد.

***************

در به شدت باز شد و هر سه با ترس از خواب پریدیم. سه تا از بادیگارد های ویلیام وارد شدن و هر کدوم بازوی ما رو گرفتند و به سمت در خروجی کشیدند.

_چه خبره دارین ما رو کجا می برین؟!..

محلی نداد و کشون کشون به سالن اصلی بردنمون. پنج تا دیگر از دخترا به همراه شادی هم اون جا بودند. بقیه دخترا هم که انگار ناپدید شدند و طبق معمول کسی ازشون خبری نداشت. از اون همه دختر فقط ما باقی مونده بودیم!

همه ما کنار هم ایستاده بودیم و یک مرد حدودا پنجاه ساله روی مبل نشسته بود و به ما نگاه می کرد. ویلیام هم کنارش نشست. با دیدنش ترس دوباره تمام وجودم گرفت.

اگر از این خراب شده خلاص بشم کارش رو بی جواب نمی زارم و تلافی می کنم!!..

دندون هام رو از عصبانیت روی هم می کشیدم که لیلا دستم رو فشرد. نگاهی بهش انداختم. سعی داشت ارومم کنه!.. نفس عمیقی کشیدم تا کمی اروم بشم.

شادی شروع کرد به معرفی کردن تک تک دخترا!.. منظورش از این کار چی بود؟!..

اسم و و سن و اطلاعات دقیق همه دخترا رو می گفت و منتظر جواب مرد می شد. ویلیام با دیدن چهره ناراضی مرد هر لحظه اخم هاش بیشتر می شد.

بلاخره رسید به من.

_شادی:مهدیس فرزین22سالشه. چند وقت قمار باز بوده و همه ثروتش و توی قمار از دست میده و ورشکست می شه و میره سراغ جیب بری و کمی هم توی هنرهای رزمی مهارت داره.

اخمام توی هم رفت. این دختره چطوری انقدر کامل زندگی من رو می دونه؟!.. حتما سحر دهن لق گفته؛ از دست سحر هم کمی عصبانی شدم. حالا شادی برای چی داره اینا رو به اون مرد میگه؟!..چه لزومی داشته که زندگی همه رو انقدر تمام و کمال بدونه؟!..

کلی سوال توی ذهنم بود وقتی به خودم اومدم دیدم معرفی کردن شادی تموم شده. نگاه مرد توی صورت تک تک دخترا حرکت می کرد. انگار داشت توی صورتمون دنبال چیزی خاص می گشت.

بیخیال داشتم نگاهش می کردم که گفت:

_اون و می برم...

با دیدن انگشت اشارش که به سمت من گرفته بود؛ چشم هام از تعجب گرد شد!

من رو کجا می خواد ببره؟!..

ویلیام با اخم گفت:

_ولی اون قیمتش از بدهی من به رئیس خیلی بیشتره، نمی تونم اون رو بدم

_مرد: رئیس گفتن انتخاب من یعنی انتخاب اون، تو که نمی خوای تو روی رئیس باایستی؟

معلوم نبود این رئیس کیه که ویلیام ازش می ترسید چون ساکت شد و دیگه چیزی نگفت. هنوز تو شک بودم. بدهی؟!.. یعنی اون داره ما رو می فر*و*شه؟!.. بقیه دخترا هم دست کمی از من نداشتند.

از طرفی خوش حال بودم که دیگه ویلیام رو نمی بینم و از طرفی ناراحت بودم چون تازه فهمیدم همهٔ ما فریب خوردیم و چقدر ساده بودیم که قبول کردیم به اینجا بیایم.

تازه داشتم عمق فاجعه رو درک می کردم. نمی دونم سرنوشت می خواد چی برام رقم بزنه!.. مرد از جاش بلند شد و به من اشاره کرد که دنبالش برم.

گنگ به اطراف نگاه می کردم. نمی دونستم باید چیکار کنم!.. پس دوستانم چی می شند؟!..

مرد وقتی خنگی و بهت من رو دید رو به بادیگارد گفت:

_تا دم ماشین همراهیشون کن...

بادیگارد کنارم ایستاد و منتظر بود به سمت در خروجی حرکت کنم.

_لیلا:کجا می برینش؟

لیلا و سحر داشتند به سمتم می امدند که افراد ویلیام جلوشون ایستادند و نمی گذاشتند به طرف من بیان.

خواستم برم پیششون که مرد گفت:

_اگر نمی خوای بلایی سر دوستات بیاد بهتره به دوستات بگی دیگه دنبالت نیان چون رئیس از مزاحم ها خوشش نمیاد و اگر دختر خوبی باشی می تونی اون ها رو پیش خودت بیاری، به نفعته خودت دنبال ما بیای وگرنه مجبور می شیم با زور ببریمت از الان پنج دقیقه وقت داری از دوستات خداحافظی کنی چون ممکنه دیگه نتونی ببینیشون.

_منو کجا می خواین ببرین؟!

_مرد: به زودی می فهمی...

مجبور بودم باهاش برم اگر اینجا می موندم؛ مطمئنا ویلیام راحتم نمی گذاشت. هرچند اگر نمی خواستم برم به زور می بردنم. انگار من حق انتخابی نداشتم!..

به سمت لیلا و سحر رفتم. بادیگارد های ویلیام از سر راهم کنار رفتند. هر سه تو بغ*ل هم فرو رفتیم. احساس می کردم سحر و لیلا زیاد از معامله و فروخته شدنمون تعجب نکرده بودند. توی مدتی که باهاشون بودم خوب شناخته بودمشون!

سحر با گریه گفت:

_کجا می خوان ببرنت؟! همش تقصیر من بود که اصرار داشتم بیایم بروکسل... شرمندتم مهدیس منو ببخش... با پای خودمون اومدین توی این دام!

منم داشت گریه ام می گرفت اما جلوی خودم رو گرفتم تا سحر ناراحت تر نشه.

_ نه تقصیر من بود که نتونستم از این سفر منصرفتون کنم...نگران چیزی نباشین به زودی میارمتون پیش خودم...

_لیلا:مراقب خودت باش...

_ مرد: وقت تمومه...

صورت لیلا و سحر رو ب*و*سیدم و ازشون جدا شدم نمی خواستم برگردم عقب نگاهشون کنم چون ممکن بود اشک هام روی صورتم جاری بشن. حس می کردم حالا حالا ها نمی تونم ببینمشون!..

شادی با پوزخند بدجنسش داشت نگاهم می کرد. تنفرم ازش دو برابر شده بود بی اهمیت از کنارش رد شدم. مطمئن بودم بعد از رفتنم بقیه دخترا به حسابش می رسند.

از عمارت خارج شدیم و سوار ماشین نقره ای رنگ شدیم من و مرد که هنوز اسمش رو نمی دونستم عقب نشستیم. راننده هم سوار شد و ماشین شروع به حرکت کرد .

چند دقیقه ای گذشته بود که مرد گفت:

_ فردریک اِرنست هستم منشی رئیس از این به بعد توی ویلای رئیس زندگی می کنی وظایفت هم بعدا می فهمی

ارنست؟!..پس این همون مردی بود که منو از چنگ ویلیام نجات داد!..

بقیه راه توی سکوت سپری شد و ماشین بعد از نیم ساعت جلوی یک در سفید متوقف شد و بعد از باز شدن در من و فردریک از ماشین پیاده شدیم. فردریک گفت دنبالش برم و پشت سرش حرکت می کردم.

عمارت قشنگی بود اطراف سالن پر بود از مجسمه هایی که بهشون می خورد عتیقه باشند و حتما حسابی گرون قیمت بودند. فردریک به مبل اشاره کرد و دعوتم کرد بشینم. منم بدون تعارف نشستم و مشغول دید زدن اطراف شدم.

یک ربعی گذشته بود. حوصلم داشت سر می رفت که چشمم روی راه پله عریض وسط سالن خشک شد. یک مرد خوش تیپ به همراه فردریک که پشت سرش ایستاده بود داشت از پله ها پایین می اومد.

بقول سحر جووون عجب جیگریه!..

قد بلند و چهارشونه با موهای مشکی و چشم های آبی حدودا سی ساله!

دست از آنالیز کردنش کشیدم و بیخیال روی مبل لم دادم که جلوم ایستاد و سر تا پام رو برانداز می کرد. چشم هاش مثل یک تیکه یخ سرد و خالی هر از هر احساسی بود! مثل خودش با جسارت زل زده بودم تو صورتش. با اخم شدیدی که روی پیشانیش داشت گفت:

_جسیکا!!..

یهو دختر ریزه میزه که صورت با نمکی داشت و لباس خدمتکارا تنش بود با سرعت وارد سالن شد و گفت:

_بله قربان، با من کاری دارین؟

_یک اتاق بهش بده...

اینو گفت و بعد با اقتدار به سمت در رفت.

فردریک لبخندی زد و گفت:

_انگار رئیس ازت خوشش اومده...

پس رئیس که می گفتند اونه!

********

از بیکاری داشتم دیوانه می شدم. دومین روزی بود که من توی این خونم و کارم شده متر کردن کف اتاق!..غذا هم یکی از خدمتکارا توی اتاق برام میاره.

یک اتاق با ست بنفش و سفید با یک تراس بزرگ که قشنگ ترین جای اتاق بود و حیاط بزرگ و سرسبز عمارت رو به خوبی نشون می داد. تصمیم گرفتم از اتاق بیرون برم. لباسام رو عوض کردم و اروم در رو باز کردم نگاهی به سالن طولانی انداختم کسی نبود.

توی سالن پر بود از در های سفید، یکی یکی درا رو باز می کردم. همه اتاق خواب بودند ولی کسی توی اتاق ها نبود به جز یک در که رنگش برخلاف سایر در ها مشکی بود. در رو باز کردم و با دیدن پیراهن مردانه که روی تخت افتاده بود فهمیدم این اتاق خالی نیست!..

سبک اتاق با سایر اتاق ها فرق می کرد و بیشتر وسایل به رنگ مشکی بود و اندازه اتاق از همه اتاق ها بزرگ تر بود.

با شنیدن صدای پا از توی راه پله، سریع در رو بستم و کمی از در فاصله گرفتم. از پله ها پایین رفتم. چند تا در بود که هر کدوم به سالن های بزرگی متنهی می شد.

به سمت سالن عتیقه ها رفتم دونه دونه به مجسمه ها و کوزه های عتیقه نگاه می کردم. همشون شاهکار هنری بودن و یکی از یکی زیبا تر!..

کوزه فیروزه ای رنگ که روش به خط میخی چیزی نوشته بود توجهم جلب کرد. به سمتش رفتم. زیبایی طرح های روش غیرقابل انکار بود.

داشتم نگاهش می کردم که که یهو با حس جسمی کنار پام، خشکم زد!..جرأت نداشتم سرم رو پایین ببرم که با صدای پارس سگی از ترس پریدم هوا و جیغی کشیدم.

پریدنم همانا و برخورد ارنجم با کوزه همانا!..

با بهت به تیکه های افتاده کوزه روی زمین نگاه می کردم کل عمرم رو هم کار می کردم نمی تونستم پولش رو بدم. ای خاک برست مهدیس که همیشه هر جا میری گند می زنی!..

لبم رو به دندون گرفتم. نباید بفهمن کار من بوده.

تصمیم گرفتم سریع از محل جرم دور بشم نگاهی به سگ سفید پشمالو که کنارم نشسته بود انداختم.

_ سگ احمق همش تقصیر توئه.

به سمت در خروجی سالن دویدم و به باغ رفتم. حتما تا الان متوجه صدای شکستن کوزهٔ چند صد میلیونی شده بودند!..دلم برای سحر و لیلا تنگ شده بود ای کاش پیشم بودند!..

انقدر محو باغ قشنگ سرسبز و خاطرات گذشتم شده بودم که وقتی به خودم اومدم داشتم از درد پا غش می کردم. چقدر راه رفتم!.. هوا هم تاریک شده بود. با خستگی به عمارت بازگشتم. فقط دلم می خواست برم توی اتاقم و استراحت کنم. وقتی به سالن عتیقه ها رسیدم، تازه متوجه جای خالی کوزه شدم اثری از تیکه های شکسته نبود!..

خواستم از پله ها بالا برم که با دیدن پله هایی که به یک مکان تاریک منتهی می شد بی اراده به اون سمت رفتم.

چطور قبلا متوجهش نشده بودم؟!..

پله ها به یک راهرو طولانی با چندین در منتهی می شد.

در اول کمی باز بود. احساسی من رو به اون سمت می کشوند!.. احساس کنجکاویم رو کنار زدم و خواستم برگردم که با شنیدن صدای جر و بحث دو نفر دوباره به سمت در رفتم.

با دیدن دستی که اسلحه داخلش بود و بخاطر وجود در، نمی تونستم قیافهٔ کسی که اسلحه دستشه رو ببینم و به سمت یک مرد با لباس های پاره و صورت خونی که روی زمین نشسته بود و اشک می ریخت هدف گرفته شده بود؛ باعث شد با حیرت سر جام ثابت بمونم.

مرد با گریه گفت:

_به بچه هام رحم کنید من بمیرم کسی نیست مراقبشون باشه زنم مرده، التماس می کنم منو ببخشید.

مرد زانو زده بود و اشک می ریخت. درحالی که صورتش پر از خون و اشک بود و گفت:

_هر کاری بگین می کنم. فقط بهم رحم کنید. تا اخر عمرم بهتون خدمت می کنم.

فردی که فقط از پشت در دستش دیده می شد؛ با صدایی که غرور به راحتی توش هویدا بود گفت:

_ واسۀ التماس کردن خیلی دیره، ببین عذاب کسی که از من دزدی کنه چیه...

بلافاصله ماشه رو فشار داد.

دستم رو روی دهنم گذاشتم تا صدای جیغم رو خفه کنم. پاهام از ترس می لرزید.

تصویر برخورد تیر با سرش و افتادنش روی زمین مثل فیلم جلو چشم هام اکراین می شد!

نمی خواستم اون جا بمونم!.. با تمام توان به سمت اتاقم دویدم.

***********

تا صبح از ترس و شُک نتونستم بخوابم...

حتی شام هم نتونستم بخورم و سینی غذا دست نخورده مونده بود و وقتی جسیکا اومد سینی برو ببره؛ کمی تعجب کرد اما بعدش بدون اینکه چیزی بگه از اتاق خارج شد .

چطور انقدر راحت ادم می کشن!

اینجا کجاس که من رو اوردن؟!.. چی می خوان ازم؟!.. نمی خوام اینجا باشم. می خوام برگردم به کشورم!..

حاضرم شب ها گرسنه سرم رو روی بالشت بزارم و توی فقر زندگی کنم اما اینجا نباشم.

توی افکارم غرق بودم که با صدای در، غلتی توی تخت زدم و به سمت در برگشتم که جسیکا وارد شد و گفت:

_ منشی پایین منتظرتون هستند، گفتن برین پایین...

اینو گفت و از اتاق خارج شد.

منم باهاش حرف داشتم. باید از این خونه خلاص می شدم! من اومدم دنبال آرامش و امنیت اما توی این خونه که انقدر راحت ادم می کشند فکر نکنم آرامش و امنیتی که می خواستم رو بتونم پیدا کنم.

دستی به لباسم و موهای مشکیم کشیدم و از اتاق خارج شدم با تعجب به کتابخونهٔ گوشهٔ سالن نگاه می کردم!..

اثری از راه پله طبقه پایین نبود. فقط یک کتابخونه بود. حالا می فهمم چرا بار اول راه پله رو ندیدم. اون جا یک اتاق مخفی بود...

اگر مخفی بود پس چرا انقدر راحت گذاشتن یک شخص غریبه مثل من راه پله رو ببینه؟!..

جلوی فردریک ایستادم. سرش توی لبتابش بود.

_فردریک:بشین...

روی مبل روبه روی فِرد نشستم منتظر نگاهش می کردم که بعد از چند لحظه سرش رو بلند کرد و گفت:

_خب باید با قوانین اینجا اشنا بشی، اول از همه باید بگم نمی تونی هر موقع که دلت خواست از اتاقت بیرون بیای و برای خودت بچرخی..

وا! مگه زندانه!

ادامه داد:

_هنوز رئیس تصمیم قطعیش و در رابطه با تو به من نگفتند و من نمی تونم فعلا تو رو با وظایفت اشنا کنم و درضمن تمام حرکات توی این خونه کنترل می شه به نفعته که برخلاف با قوانین اینجا عمل نکنی و کوچک ترین اطلاعاتی از این خونه به بیرون درز نکنه.

مکثی کرد و همین طور که به دوربین هایی که گوشه گوشۀ سالن که به طرز ماهرانه ای پنهان شده بودن اشاره کرد و گفت :

_رئیس خیلی روی عتیقه هاش حساسه، دیگه تکرار نشه چون من دیگه نمی تونم جلوی عصبانیتش رو بگیرم.

_من می خوام از اینجا برم اصلا چرا منو اینجا نگه داشتین؟

قبل از اینکه فردریک بتونه جواب بده؛ صدای مردانه دیگه ای گفت:

_من تو رو خریدم و صاحب به حساب میام ،باید هر چیزی که میگم گوش بدی وگرنه...

پوزخندی زد و دیگه ادامه حرفش رو نگفت. با ترس به مرد روبروم خیره شدم. اره خودش بود!..

این صدای بم مردانه رو خوب بخاطر میارم!

با چشمای نافذ سردش داشت به من نگاه می کرد. چشم ها و اخمش ترسناک بود. هرکسی نمی تونه زیر این نگاه تاب بیاره!

زل زده بودم بهش، توی چشم هاش دنبال اثری از احساس می گشتم اما خالی بود؛ خالی از هر عشق و محبتی. انگار دو تا تیلهٔ آبی سنگ بود.

حس کردم دارم توی چشم هاش غرق می شم به سختی جهت نگاهم عوض کردم و به زمین دوختم.

این مرد یخی که جلوی من ایستاده یک قاتله!صاحب این صدا همونیه که توی اون اتاق با بی حمی اون مرد رو کشت!..

نمی زارم اینجا نگهم دارند!..

ترس رو کنار زدم و یا شجاعت و محکم گفتم:

_تو هیچ جوری نمی تونی من رو اینجا نگه داری. مگه عهد حجره که منو خریده باشین؟!.. من از این جا میرم هیچ کس هم نمی تونه جلوم رو بگیره!!.. مگه مملکت بی قانونه!..

عصبانی شد و یهو با داد گفت:

_پس از خونهٔ من گمشو بیرون!!..

خشکم زد. چه جوری انقدر زود قانع شد؟!..

داشت به سمت در خروجی می رفت که فردریک همین طور که دنبالش می رفت گفت:

_اما...

که با علامت دست رئیس ساکت شد و هر دو از سالن خارج شدند.

چقدر زود عصبانی می شه!.. اهمیتی ندادم. من فقط می خواستم از اینجا برم که به هدفم رسیدم.

سمت اتاق رفتم و چمدون کوچکی که قبلا زیر تخت دیده بودمش برداشتم. چند تا از لباس هایی که توی کمد که حتی قبل از اومدن من به اینجا هم توی کمد اماده گذاشته شده بودن؛ برداشتم و داخل چمدون گذاشتم.

به سمت خروجی عمارت حرکت کردم.

عجب باغ بزرگی! باید تاکسی می گرفتم تا به در می رسیدم.

پوفی کشیدم و با ناراحتی و بی حوصلگی به سمت در سفید حرکت کردم. دو تا نگهبان جلوی در بودند وقتی من رو دیدن؛ داشتند به سمتم می اومدن که انگار چیزی از توی هدفون های توی گوششون گفته شد که به جای اولشون برگشتن و منتظر خروج من بودند.

خوش حال شدم. در رو برام باز کردن و از عمارت خارج شدم.

چشم هام رو بستم و نفس عمیقی کشیدم. با صدای بلند بسته شدن در عمارتِ رئیس از ترس جیغی کشیدم.

نگاهی به خیابان که دقیقا جلوی در خونه بود انداختم طرف دیگه خیابان پر از خونه های قشنگ دیگه که حتما مثل عمارت رئیس بود.

حالا کجا برم؟!.. من که جایی رو ندارم.

از خنگی خودم حرصم گرفته بود. چرا انقدر من بی فکرم؟!.. نمی تونم برگردم به خونه وگرنه بد جور ضایع می شدم. باید یک جا واسه خواب پیدا کنم!..

بی هدف توی خیابان های بزرگ قدم می زدم هر چقدر بیشتر می رفتم گیج تر می شدم. هیچ جا رو نمی شناختم!..تمام مدت احساس می کردم کسی داره تعقیبم می کنه ولی وقتی به پشت سرم نگاه می کردم چیزی نبود که یهو فردی انچنان بهم برخورد برخود کرد که حس کردم نصف بدنم رفت!..دستش رو پش*تم کشید.‌

عصبانی شدم خواستم چیزی بهش بگم اما بی اراده ترسیدم. ممکن بود جری تر بشه!..

با حالت انزجار روم رو برگردونم و به راهم ادامه دادم. تا قسمتی از مسیر داشت دنبالم می اومد اما وقتی دید توجهی بهش ندارم دست از تعقیبم کشید.

نگاه های کثیف و از روی هو*س مردا رو خوب حس می کردم. نگاهی که لباسم انداختم استین بلند بود و زیاد تنگ نبود. باید سریع تر یک سرپناه پیدا می کردم. حس می کردم این شهر نا اشنا پر از گرگه!

نمی دونم چقدر راه رفته بودم فقط می دونم خسته ام و فقط یک جای خواب می خواستم. با صدای خنده های بلند چند نفر نگاهم رو از زمین گرفتم و به روبروم دوختم.

پنج تا پسر حدودا بیست تا بیست چهار ساله که بطری های م*شر*وب در دست داشتن و از خنده های م*س*تانشون می شد حدس زد که توی حالت عادی نیستند.

سر جام متوقف شدم. زنگ های خطر ذهنم داشت به صدا در می اومد. باید قبل از این که من رو بببیند از دیدشون خارج می شدم.

خواستم قدمی به عقب بردارم که با برخورد پام به شئ ای صدایی بلندی توی کوچه پیچید.