رمان قاب عکس ها قصه میگویند به قلم دینا قاسمی

ژانر : #عاشقانه #طنز #خانوادگی

خلاصه :

معین الدین سماوات وصیت کرده و حالا نتیجه های سماوات که هر کدام سرشان به کار و مشکلات خودشان گرم است باید بیایند و شروطی را اجرا کنند تا سهم الارثشان را بگیرند کجا؟ رامسر . عمارت سماوات . باشیشه های رنگا وارنگش با نسیم عصرگاهی پاییزیش با صندلی لندویی و درخت بیدش که با هر بادی تکان میخورد در این بین اتفاقات زیادی میفتد گریه . خنده . به یاد آوردن . خشم . حسودی . غم و.... عشق

ساحل

همانطور که با تلفن حرف میزدم همزمان چمدانم را با بدبختی میبستم - اخه مامان جان ، من کجا بیام با این همه کار تو خودت میدونی چقد کار وبرنامه رو سرم تلنبار شده بعد میگی پاشو بیا رامسر؟

. .......-

-آقاجون نمیتونه کارشو تلفنی بگه؟

از دست مادرم شاکی بودم . خودش خوب میدانست کار های مجموعه جدید من چقدر سخت است آن هم برای برندی معروف که کارشاناسانش خوب خونم را توی شیشه کرده بودند. اما در خانواده ی ما هیچ کاری بدتر از

حرف زدن روی حرف بزرگان نبود و نیست . و اما منی که برایپدربزرگپدری ام احترامی بسیار قائلم مجبورم که به انجا بروم.

زمانی که بلاخره در چمدانم را بستم خطاب به شقایق داد زدم

-شقایق میتونی برام یه بلیط به تهران بگیری ؟ خودم باید برم طرح جدیدو ارائه بد م

شقایق متقابلا داد زد- اوکیه ب رای کی باشه؟

-هر چی زود تر بهتر . حوصله غرغرای مامان و ندارم دیگه کیفم را برداشتم و تخته شاسی را زیر بغلم زدم .پوتین هایم را پوشیدم و دکمه ی آسانسور را زد م

شقایق - ساحل . پرواز استانبول به تهران نزدیک ترینش امروز عصره، بقیش پره.

با خودم فکر کردم هرچه زود تر بروم کارم زود تر تمام میشود پس بهتربود همین امروز عصر راه بیفتم -اوکیه همینو بگیر ساعتشم بگ و

شقایق - ساعت ۵ و ۴۰ دقیقه عصر ممکنه تاخیرم داشته باشه -مرسی

باعجله به مانیتور آسانسور کند آپارتمان نگاه کردم . که تا از طبقه ششم به پارکینگ برسد جان مرا خواهد گرفت . بار ها به مدیر ساختمان گفتیم کسی را برای تعمیر استخدام کند تا ما آنقدر برای یک آسانسور منتظر نمانیم. هر بار سر تکان داد و قبول کرد اما از روز بعد دوباره همان آش و همان کاسه.

-من رفتم

برای اینکه در های آسانسور بسته شود از جلوی چشمی کنار رفتم و منتطر ماندم . طبقه ی سوم بودم که یادم افتاد سویچ موتورم را برنداشته ام . دیگر کار از کار گذشته بود پس وقتی آسانسور ایستاد به شقایق زنگ زد م -نیلوفر جان مادرت اون سوییچ منو بنداز پایین یادم رفت بیارمش خدا به داد سوییچم برسد که قرار است از شش طبقه پایین پرت شود و سالم بماند . حتی گربه را هم اگر از شش طبقه پایین بیندازی روی چهار پا فرود نمیآید . اما این برنامه ی همیشگیمان بود . صدقه سری آسانسور پرسرعت آپارتمان . از همان اول چیز هایی که جا میگذاشتیم از راه هوایی به ما میرسیدند.

شقایق- هوی

بالا را نگاه کردم که شقای ق تا کمر از پنجره خم شده بود تا سوییچ مرا پایین بیندازد.

شقایق - ببین یه بار دیگه اسم خودمو صدا نزنی سویچتو قبل از اینکه پرت

کنم خورد میکنم

خندیدم و رو به شقایق گفتم -عزیزم شقایق گله . نیلوفر و رزم گلن . چه فرقی میکنه شقایق -خوبه من بهت بگم صخره؟

- صخره چه ربطی به ساحل داره؟

شقایق - حالا هرچی بیا این سوییچتو بگیر مزاحمم نشو

کمی عقب رفتم و او سوییچ را برایم پرت کرد .با تشکر از نشانه گیری خوب شقایق و چشمان عقابیه من سوییچ را گرفتم و به سمت "وسپا" دوید م تنها دلیلی که ماشین نخریدم این بود که وقتی روی موتور باد به صورتم میخورد انگار پرواز میکردم و اینکه صد البته گواهی نامه هم نداشتم .تا قبل از اینکه به ترکیه بیایم پدرم هر روز گوشزد میکرد که گواهی نامه ات را بگیر . روزی به دردت میخورد. گواهینامه گرفتم . اما گواهینامه موتور زمانی که به اینجا امدم پدرم مقدار پولی برای وسیله نقلیه برایم فرستاد اما من بین موتور و ماشین این موتور وسپای ابی را انتخاب کردم . از موتور های سنگین هم خوشم میامد اما پولم نرسی یکدانه از انها داشته باشم موتور راجلوی در شرکت پارک کردم تا مجموعه جدیدم را ارائه دهم.

مجموعه ای از ده ها لباس که قرار بود توی جشنواره انتخاب شوند تا سلبریتی ها بپوشند و من پول به جیب بزنم.

از در شرکت که بیرون آمدم نگاهی به ساعتم انداختم ۳ و ۴۰ دقیقه. یکدفعه یادم آمد که تا زمان پرواز فقط ۲ ساعت وقت دارم . انوقت اینجا ایستادم و دعوای بین دو دختر را نگاه میکنم که دارند گل و گیس یکدیگر را میکشند و جیغ جیغ میکنند.

از آسانسور بیرون آمدم و زنگ خانه را زدم شقایق که در را باز کرد با دیدن وسایلم که حاضر و آماده گوشه ی راهرو است با ذوق یکی روی کتفش کوبیدم

-دمت گرم عزا گرفته بودم که چجوری اینا رو جمع کن م

شقایق - تا الانشم کم دیرت نشده برو لباساتو عوض کن تا من آژانس بگیرم - باشه تا یه ربع دیگه آماد م

به سمت اتاق مشترکمان را افتادم و از بین انبوه کاغذ ها و کتاب ها رد شدم خواستم کشو را باز کنم . با تیشرت آبی رنگ شقایق که روی دسته کشو افتاده بود ان را برداشتم و پرتش کردم جایی کنار کتاب و کاغذ ها.

تقصیر خودمان نبود که خانه ی به هم ریخته ای داشتیم مثل اینکه در خانه بمب ترکانده باشند . چون هر کداممان مشغله ی خودمان را داشتیم که حتی وقت سر خاراندن هم نداشته باشیم. شقایق نویسنده بود و آنلاین کتاب هایی مینوشت که طرفدارانشان روزانه هزاران پیام برای کتاب ها و داستان های جدیدش می فرستادند و با وجود پیشنهاد های متعدد نشریه های مختلف.

تمایلی به چاپ انها نداشت.

من هم که ا ز۱۹ سالگی برای ادامه تحصیلم به استانبول امدم چرا که رشته ی من در شهر خودم به جایی نمیرسید . اما اینجا هر هفته چندین طرح برای برند های مشهور میزدم و پول خوبی هم به جیب میزدم.

دامن بلند قهوه ای سوخته ام را با پیرهن مردانه ی سفید دکمه دارم پوشیدم و روسری را داخل کیفم گذاشتم تا به محظ رسیدن سرم کنم. کت کوتاهی روی لباس هایم پوشیدم و به سمت راهرو حرکت کردم . دسته ی چمدان را گرفتم و ان را به دنبال خودم کشیدم.

دم در شقایق من را بغل کرد و آنقدر سفت فشارم داد که نیشگونی از بازویش گرفتم تا ولم کند.

شقایق- هر دوساعت یه بار بهم زنگ میزنی و گزارش لحظه ای میدی که حوصلم سر نره

- باشه حتما برات ایمیلم میفرستم و خندیدم

شقایق -از هر چیز قشنگی که دیدی برام عکس بگیر بفرست دلم لک زده برای هوای شمال . اگه خودم وقت داشتم باهات میومدم.

درحالی که زیپ پوتین هایم را میبستم جوابش را داد م

-دیگه معروفیِتِ و هزار تا مشغله

دستم را به سمتش تکان دادم و سوار آسانسور شدم ۱شقایق تا بسته شدن در آسانسور حرف زد

شقایق- جرعت کن و بهم زنگ نزن

خندیدم و در آسانسور بسته شد

از در ساختمان بیرون آمدم و تا سر خیابان رفتم تا تاکسی گیرم.

وارد فرودگاه که شدم در کمال تعجب دیدم که پرواز من را صدا میزنند.

فکر میکردم تاخیر داشته باشد

بعد از چک کردن بلیط ها و تحویل چمدان. سوار هواپیما شدم . به ارتفاع گرفتن هواپیما چشمانم خواب آلود شد . اما من هیچگاه در هواپیما نمیخوابیدم . خوشم نمیامد تا زمان فرود خواب باشم . همیشه دلم میخواست از منظره ابر ها و خورشید در حال غروب خصوصا در پروا ز های عصر لذت ببرم. نمیدانم چند ساعت گذشته بود که چمدان به دست از فرودگاه خارج نشده با اتوبوس از تهران به سمت رامسر راه افتادم.

همانطور که چمدانم را به دنبال خودم میکشیدم نگاهی به ساعتم کردم ساعت یک ربع به ده شب بود و من سرگردان در خیابان های رامسر.

به خانواده خبر ندادم که کی میایم . اگر میگفتم باید انتظار تماس های متعدد مادرم برای نگرانیش میشدم . از گردش های شبانه خوشم می آمد ان هم در هوای پاییزی شمال که نه آنقدر سرد بود که استخوان هایت از درون پودر شوند و نه آنقدر گرم که تمام لباس هایت به بدنت بچسبند.

تقریبا بعد چهل و پنج دقیقه خودم را جلوی عمارت سماوات یافتم . از آنجایی که میدانستم پدر و مادرم خانه شان راعوض کرده اند و من آدرس جدیدشان را بلد نبودم . عمارت تنها جایی بود که میتوانستم بیایم . زنگ در را فشار دادم اما صدایی نیامد . شاید برق ها رفته.

کلون شیر مانند روی در را سه بار کوبیدم و قبل از اینکه بار دیگر آن را به صدا دربیارم قامتی کوتاه در را باز کرد که من با یک نگاه به سایه ی او هم میتوانستم حدس بزنم که او کسی نیست جز حاج علی سرایدار پیر عمارت سماوات که بیشتر از سن من و پدرم آنجا بوده است.

حاج علی- کیه - سلام حاجی.

حاج علی - با کی کار داری ؟

-ای بابا حاجی انقدر دیگه عوض شدم که منو نمیشناسی؟

حاج علی - ببخشید باباجان پیر شدم دیگه به زور همرو تشخیص میدم.

کمی به صورتم نگاه کرد و ادامه داد- ولی مگه میشه ساحل خانومو یادم نیاد .که رفتی اون ور آب یه سراغم از ما نگرفتی دیگ ه با ذوق خندیدم

- خیلی دلم براتون تنگ شده بود . راستی . شما نمیدونید چرا آقاجون مارو به زور کشونده اینجا ؟ به خدا یه عالمه کار دارم

حاج علی- میدونم دختر جون ولی بهتره خود شاهرخ خان توضیح بده . حالا برو که همه اومدن.

تا خواستم راه بیفتم صدای در و صحبت بلند شد.

صدای کسی از پشت در می آم د

- هرچی زنگ میزنم درو باز نمیکنن . معلوم نیست چه خبره که هیچ کس نیست درو باز کنه

حاج علی خندید - کیه که انقدر دلش پره رفت و در را باز کرد

حاج علی - سلام بابا جان بیا تو

قامت جلوی در به خاطر نور تیر برق توی کوچه مانند یک سایه بود . حاج علی کوتاه قد تقریبا روی پنجه اش بلند شد و او هم دستانش را دور حاجی حلقه کرد

- حاجی دلتنگتون بودی م

حاج علی- باباجان همتون که یکی یکی رفتین ما پیرا موندیم و ماهی یه بار مهمونی که اونم نصف بچه ها کار دارن و نمیا ن

نگاهی به او انداختم قد بلند بود و مو های مدل داری داشت صورت جذاب و متناسبی داشت و صد البته از همان اول معلوم شد هیکل نه چندان گنده . اما باشگاه رفته ای دارد . حاج علی کنار رفت و او هم وارد حیاط شد . میدانستم که اوهم از نوه های سماوات است . اما کدام یک . نمیدانم . چون که از آخرین باری که کل نوه ها دور هم جمع شدند خیلی سال میگذشت . نصفشان که ازدواج کردند و هر کدام پی کار خودشانند و بقیه هم هر کدام یک جا پرا کنده شدند از استانبول و رشت تا کانادا و تهران.

او از من و حاجی جلو تر افتاد و وقتی از کنار من رد شد به نشانهی سلام سری تکان داد . من هم سری تکان دادم . چقدر عجیب که چهره اش را کامل یادم نمیاید. شانه ای بالا انداختم و پشت در عمارت اصلی . خانه ی معین الدین سماوات . پدر پدربزرگمان رسیدیم . زمانی که حاج علی در را باز کرد چشمان من انقدر گرد شدند که اشک در ان ها جمع شد . با ورود ما جمیعت حدود چهل نفر یکدفعه سکوت کردندو به طرف ما برگشتند . بله خانواده سماوات پرجمعیت بار دیگر دور هم جمع شده بودند.

راوی

"شجره نامه سماوات"

سید معین الدین سماوات از افراد ثروتمند اواخر دوره قاجار که بعد از سقوط قاجار به یکی از سرهنگ های رده بالای پهلوی تبدیل شد . فردی بود متدین و خانواده دار که عاشق دختری شد به اسم شهرزاد . معین و شهرزاد صاحب سه بچه شدند )سه قلو( و نام آنها را شاهرخ . منیژه و خسرو گذاشتند یکسال پس از تولد بچه ها شهرزاد به دلیل بیماری درگذشت و معین به تنهایی بچه هایش را بزرگ کرد . در ان زمان او صاحب مزارع و زمین های زیادی در شمال کشور بود . که در جریان جنگ جهانی دوم خیلی از

آن زمین های چای و برنج به دست روس ها خراب شدند اما پس از آندوباره سرپا شدند.

زمانی که بچه ها بزرگ شدند و هر کدام ازدواج کردند و صاحب بچه شدند معین سماوات در سن ۹۶ سالگی درگذشت و ثروت هنگفتی برای خانواده اش به جا گذاشت . او همچنین وصیت نامه ای با این مضمون نوشت و به وکیلش سپرد:

اون وصیت کرد که پس از مرگش زمانی که نتیجه هایش بزرگ شدند و خانواده از هم دور شدند بخش کوچکی از اموالش به آنها برسد او همچنین شرط های زیادی ذکر کر د

یکی از شرط ها این بود که هر کسی ازدواج کرد در روز عقدش سهمش به نامش زده شود

او گفته بود که نتیجه ها باید هرکدام کاری مربوط به شغل و تجارتشان انجام دهند و شرط سوم را به عهده ی بچه هایش گذاشته بود.

او د ر آخر وصیت نامه ذکر کرده بود که این سهم الارث ها را باید در مهمانی بزرگ و مجلل در حضور شرکا و دوستان به نامشان بزنند

این وصین نامه دلیلی بود که تمام نتیجه های سماوات دوباره دور هم جمع شدند

اما فرزندانش.

شاهرخ با زنی به اسم پروین ازدواج کرد و صاحب چهار فر زند شدند.

علی . محمد . منیره و مهوش

محمد که فرزند ارشد بود در سال های جنگ هنگام تدریس در مدرسه ای با بمباران شهید شد.

علی فرزند دوم بود که با زنی به اسم ساره ازدواج کرد و دوبچه دارد به اسم های ساحل و محمد عل ی

ساحل ۲۳ سال و محمدعلی ۵ سال دارد.

ساحل زمانی که نوزده سال داشت برای ادامه ی تحصیل همراه با دوستش شقایق به ترکیه رفت

منیره فرزند سوم به مردی به نام اکبر ازدواج کرد و صاحب سه فرزند شدند شاهرخ )به افتخار پدر بزرگشان( . ملیحه معروف به ملی و صابر که هر سه انها ازدواج کردند.

و اما مهوش ته تقاری و فرزند کوچک خانواده با پسر عمو خسرویش سمیر

ازدواج کرد و دو فرزند دوقلو به نام های مینا و معین دارند که هردو ۲۲ ساله و مجردند

فرزند دوم معین. منیژه و همسرش اصغر صاحب سه فرزند به نام های علی رضا . قاسم و راضیه شدن د

علی رضا و همسرش سحر صاحب تنها یک فرزند به اسم نفس شدند که ازدواج کر د

قاسم و ناهید همسرش . دوفرزند به نام های نوید و نگار شدند نگار ۲۷ سال و نوید ۱۹ سال دارد

راضیه و همسرش شاهمراد یک سه قلو به نام های

سهیل . خورشید و شهاب دارند . که بیست و یک سال دارند . شهاب در سن

۱۹ سالگی در دریا غرق شد و جسد او هیچ وقت پیدا نشد

و اما خسرو خان سماوات

خسرو با فتانه دختر نقاش معروف ان زمان ازدواج کرد و حاصل این ازوداج شد چهار فرزندشان سمیر و سمیرا که دوقلو بودند محمد علی و ساقی

سمیرا در جریان بمباران مدرسه با محمد پسر شاهرخ شهید شد چرا که اوهم معلم همان مدرسه بود

سمیر هم که با دختر عمویش مهوش ازدواج کرد

محمد علی با گلشیفته ی زیبا ازدواج کرد و صاحب دو فرزند پسر به نام های سهراب و آرشام شدند

سهراب۲۴ سال و آرشام ۱۸ سال دارد

ساقی همسر دکتر اکبر فاتحی شد و زمانی که شیوا . آخرین فرزندش را حامله بود اکبر در یکی از بیما رستان ها به دلیل ایست قلبی درگذشت برادرو خواهر شیوا امیر رضا و ماهسیما هردو ازدواج کردند و شیوای۲۰ ساله هم اکنون مانند مادر بزرگش نقاش اس ت

*شجره نامه ی طولای خانواده ی سماوات را خود انها هم گاهی به یاد نمی آورند پس خود را درگیر انها نکنید

ساحل

وقتی ان جمعیت را دیدم از تعجب دو شاخ روی سرم سبز شد . چرا که فکر نمیکردم کسی در عمارت باشد . چرا مادرم راجع به این چیزی به من نگفت

و جالب اینجاست که چرا که خانواده سماوات ساعت یازده شب مانند جغد های شب نشین بیدارن د

آقاجون که من در خلوت خود شاهرخ خان صدایش میزنم بلند شد و به سمت ما آمد -جمعمون جمع شد اینم از ساحل و سهراب. کجا بودید هممون منتظر شما بودی م

و همزمان من را بغل کرد و با محبت روی سرم را بوسید او بعد از ۶۸ سال هنوز هم آن قامت و هیکل بزرگش را حفظ کرده بود پدرم به سمت من آمد -نگفتی کی میای که

- ببخشید بابا زود ترین پرواز همین بود . هفته اینده همش پر بو د

پدرم مرا در آغوشش گرفت و گفت -اشکالی نداره به هر حال بیشتر میمونی همزمان با ما عمو خسرو و بقیه هم به سمت کسی که فهمیده بودم سهراب است رفته و حال و احوال میکردند . به ترتیب عمو خسرو و منیژه جان رو بغل کردم و به سمت محمدعلی خواب آلود رفتم و در بغلم فشردمش تقریبا شش ماه از آخرین باری که دیده بودمش میگذش ت

خسرو خان-خب حالا که نگرانی ها بر طرف شد و بچه ها هم سلامت اینجان . برین استراحت کنید تا فردا تکلیف هارو روشن کنیم روبه مامان گفتم - مامان من زیاد نمیتونم بمونما طرحام همه مونده گفتم دوسه روز کار دارین بعد میرم مامان - نخیر

-جانمم؟

مامان- عزیزم تو تلفنو زود قطع کردی نذاشتی توضیح بدم . بحث ارث و میراثه حداقل دو سه هفته باید همتون اینجا باشی د

کلی کار سرم ریخته بود اما با خودم فکر کردم که من به این سهم الارث نیاز داشتم

سه سال پیش به پدرم گفتم سرمایه ای به من بدهد تا برند جواهرات خودم را

داشته باش م

پدرم گفت که فعلا برای این کار زود است و من هم پیِش را نگرفتم . اما الان اگر پول خودم را داشته باشم حتی اگر کارم شکست هم بخورد پول خودم بوده نه سرماییه پدرم

روبه مادرم برگشتم - باشه حالا ببینم چی میش. فردا زنگ بزنم مرخصی کل سالمو بگیرم . کارم زاره.

پدرم خندید و مادرم محمد علی رابغل کرد و به سمت بیرون رفتند و من هم دنبالشان رفتم.

پدرم برگشت رو به من - قراره این چند وقته رو هممون اینجا بمونیم . و به سمت عمارت شاهرخ خان رفت.

مادربزرگم پروین خیلی سال بود که فوت کرده بود . فکر میکنم ان موقع که او فوت کرد من سه یا چهار سالم بود. اما هنوز صدای گرمش. بوی پیراهنش و شکلات های یواشکیش را یادم میاید.

به سمت عمارت رفتم و پله ها را دوتا دوتا بالا رفتم تا به اتاقی که زمانی متعلق به من بود برسم.

هر عمارتی در این باغ آنقدر اتاق داشت که اگر یک لشکر مهمان هم دعوت میکردند برای همه جا بود . شاهرخ خان در اتاق را باز کرد و دستش را روی کمرم گذاشت و هلم داد داخل اتاق

شاهرخ خان- اینم اتاق ساحل خانوم . روبه ساحل. هیچ یادم نمیره سر این اتاق چه قشقرقی به پا شد

خندیدم و دستم را پشت گرنش انداختم . قد بلندی داشت و همچنین ابهت خیلی زیادی که با یک چشم غره اش خشک میشدی اما همانقدر مهربان هم بود

یادم می آید سر این که این اتاق مال کی باشد با دوقولو ها یک دعوای

حسابی کردیم . اما اخر سر قرار شد من این اتاق را داشته باشم و مینا هم اتاق بغلی را . معین را هم فرستادیم عمارت خسرو خان.

هر سال تابستان کارمان همین بود . همه ی نوه ها از هر شهری می آمدند رامسر و کل تابستان را اینجا میماندند.

از صبح تا شب در گل و لای باغ با سبزه و آب لجن بسته ی حوض آش و پلو درست میکردیم و سر تاب وسط حیاط دعوا میکردیم . در دو سرویس پنج نفری سوار موتور عمو سمیر میشدیم و کنار ساحل آنقدر شن بازی میکردیم و قلعه میساختیم تا هوا رنگ بگیرد و مارا با سر و صورت گلی واشکی به خانه ببرند.

همه ی اینها تا زمانی بود که یکسری ه ا ازدواج کردند . چند نفرمان از

ایران رفتیم و بقیه هم دانشگاه اینور و آنور قبول شدند و عمارت از جایی که تابستان ها لشکر نتیجه های سماوات در آن زندگی میکردند و سر و صدای قایم موشک بازی کردنشان تا ۱۲ شب آسایش را از همسایه ها میگرفت.

تبدیل شد به جایی که نه تنها تابستان ها بلکه بقیه ی فصل ها هم آنقدر سوت وکور میشد که گاهی منیژه که بچه ها منیژه جان صدایش میکردند در حیاط روی تاب مینشست و تاب میخورد . محظ اینکه لولاهایش زنگ نزنند.

چمدانم را روی زمین گذاشتم . لباس هایم را در کشو ها چیدم . لوازم آرایشم را روی میز دراور گذاشتم و پنج کتابی را که در حال خواندن انها بودم به همراه لپ تابم روی میز گذاشتم . همچنین یکسری از طرح های نیمه کاره ام را هم آورده بودم تا تمامشان کنم.

پشت میز نشستم و شروع به تایپ ایمیلی به شرکت کردم و توضیح دادم که به خاطر مسائل خانوادگی میخواهم کل مرخصی که در یک سال دارم را استفاده کن م

اتاقی که اسمش اتاق ساحل بود اتاق ساده ای بود با تختی یک نفره و فلزی در گوشه ی اتاق جا خوش کرده بود جایی که وقتی خورشید طلوع میکرد نور از پنجره می افتاد و خواب را از چشمانت میگرفت . یک آیینه ی قدی در آن سر اتاق . یک دراور که میشد وسایلت را رویش بچینی و یک میز تحریر چوبی و صندلی دستسازش که با شاهرخ خان وقتی ۵ سالم بود ساختمش. درست در کنار پنجره ای که رو به دریا بود.

اتاق کوچکی بود و به دلیل زیر شیروانی بودنش سقف کجی داشت که خاص ترش میکرد.

مینا اتا ق را میخواست چون اسمش قشنگ بود . ولی من اتاق را میخواستم چون کوچک و دنج بود و پنجره ای رو به دریا داشت . آخر سر هم گذاشتند مینا یک اتاق انتخاب کند و رویش اسمی قشنگ تر از اسم اتاق من بگذارد.

تا بهانه نگیرد.

شلوار گشادی با پیراهن مردانه ای تنم کردم و خواست م از اتاق بیرون بروم که یادم افتاد باید چیزی سرم کنم . روسری قواره بلند طوسی رنگی سرم کردم و در آیینه ی قدی روی سرم درستش کردم.

یادم میاید بچه تر که بودم آنقدر لاغر بودم که صدایم میکردند ساحل خلالی.

همچنین به دلیل اینکه دیر شروع به حرف زدن کردم صدایم میک ردند ساحلتخم کفتر . و یکی دیگر از القابم به دلیل موهای نارنجی رنگم ساحل هویج بود.

اما صدقه سری کلاس های ورزش متعدد و شکمو بودن خودم الان هیکل نه چندان بدی نصیبم شده است که خودم از آن راضیم.

حوصله ی رژیم های متعدد را ندارم و فرصت باشگاه رفتن را هم ندارم.

هر چقدر بخواهم . از هر چیزی که بخواهم میخورم و اگر کمی چاق شدم دوماه ورزش میکنم و دوباره به حالت اول باز میگردم.

در زندگی خودم را درگیر مشکلات جزئی نمیکنم و کار هایم را تا لحظه ی آخر عقب می اندازم.

از طبیعت . دریا و غروب و طلوع خورشید لذت میبرم و ترجیح میدم در وقت آزادم تنهایی به کافه بروم . نسکافه ای سفارش دهم )چونکه از قهوه خوشم نمی آید .زیادی تلخ است(

و درحالی که نسکافه ام را میخورم طراحی کنم یا کتاب بخوانم ترجیح میدهم بجای دویدن پیاده روی کنم و موزیک گوش بدهم . از هیجان خوشم میاید و تا به حال دوست پسری نداشته ام زیرا معتقدم این کار ها وقت تلف کردن است

درب اتاق را باز کردم و از پله ها پایین رفتم.

از ساعت پنج سوار هواپیما شدم و به تهران که رسیدم ساعت هشت بود.

ساعت هشت و نیم سوار اتوبوس تهران -رامسر شدم که در اتوبوس شام دادند اما از انجایی که کوکو سبزی در لیست علاقه مندی هایم نیست . آنهم آنکه کسی غیر از مادرم پخته باشد . شام نخوردم و تا الان که ۱۲ شب است هم یادم نبود که گرسنه ام.

وارد آشپز خانه ی بزرگ خانه ی شاهرخ خان شدم و درب یخچال را باز کردم به امید اینکه در آن چیزی برای خوردن بیابم.

برخلاف یخچال خانه ی من و شقایق در استانبول که معمولا هیچ چیز برای خوردن در آن یافت نمیشود)چون حوصله و مهارت آشپزی را نداریم( در این یخچال از شیر مرغ تا جان آدمیزاد هم میشد پیدا کرد.

تکه نانی از توی کیسه فریزر داخل یخچال برداشتم و همینطور ظرف پنیر را روی می ز گذاشتم از توی کشو چاقویی برداشتم

و تا امدم لقمه نان و پنیر را در دهانم بگذارم کسی آن را از دستم گرفت.

بهت زده به عقب برگشتم که مینا را خندان دیدم

-تو خواب نداری نصفه شبی؟

مینا-نکه تو خیلی خواب داری ! ساعت ۱ نصفه شب چرا نون پنیر میخوری؟

- تو اوتوبوس کوکو سبزی دادن منم دوست ندارم کلا چیزی که توش سبزی باشه.

مینا - ولی آش دوست داری

-اون بحثش جداس ت

مینا - سبزی پلو با ماهیم دوست داری

- اونم بحثش جداس ت

مینا - پس بگو همه چی دوست دارم به جز کوکو سبزی دیگه - یه چیزی تو همین مایه ه ا

مینا خندید و یک لقمه ی دیگر گرفت - چه خبر از اونور ؟ عشق و حال و پارتی نه؟

-نه بابا انقد کار رو سرمون تلنبار شده که وقت تولد گرفتنم نداریم چه برسه به پارتی اون اولا یه دو . سه باری جو گرفتمون شهر بازی زیاد میرفتیم ولی بعدش دیگه نتونستیم. تو چطور ؟

مینا علاوه بر لقمه ی درون دهانش لقمه ی بعدی را هم خورد و همینطور که حرف میزد یک دور من را با تکه های نان خیس خورده شستشو داد.

مینا - هیچی بابا کل امتحانای دانشگاه رو من به این معین مفت خور تقلب رسوندم که تابستون دوتایی به حساب اون بریم کیش . آخرشم که اومدیم اینجا . ولی من کیشو از حلقومش بیرون میکشم.

خندیدم و درحالی که چاقو را با نان تمیز میکردم جوابش را داد م

- بابا این معین بدبخت از اولم سرش پی درس و مدرسه نبود . عمه مهوش و عمو سمیرم که مشکلی با درس نخوندنش نداشتن . تو مجبورش کردی درس بخونه

مینا - خوب اخه تو الان بگو تو این مملکت ما حداقل او ن دیپلمه رو باید داشته باشی که بتونی زندگی کنی . تو چند سال ایران نبودی نمیدونی که.

میری کار پیدا کنی . تحصیلات میخوان . تحصیلاتتم زیر دیپلم باشه هیچی حسابت نمیکنن

- نمیدونم . ولی به نظرم آدم دنبال چیزی که علاقشه برو . زود تر به نتیجه میرسه

مینا با دهان پ ر گفت - موافق م با قیافه ای در هم نیشگونی از بازوی مینا گرفتم - خبر مرگت انقد با دهن پر حرف نزن آدم چندشش میشه

مینا خندید و لقمه اش را با چای قورت داد.

-منم چای میخوا م

مینا -عزیزم سماور روشنه . خودت بریز

-شاهرخ خان بعد از این همه سال باز راضی نشده چایی ساز بخره؟

مینا- میدونی که سماور مادرجون به جونش بستس . جالب اینجاست که خرابم نمی شه اخه

خندیدم و گفتم - جنسش از اون اصلا بود ه مینا - وای واقعا عصری با دیدن بعضیا پرام ریخت -چطور

مینا- مثلا شیوا یا نوید . حتی تو تازه بیشتر از همه سهراب . انگار نه انگار یه روزی صداش میکردن سهراب زرزرو

نتوانستیم جلوی خندیمان را بگیریم و زدیم زیر خنده آنقدر بلند که جلوی دهانمان را گرفتیم که صدا بقیه را بیدار نکند.

راستش قضیه ی سهراب زرزرو برمیگردد به زمانی که من چهار سال و سهراب پنج سالش بود . من کمی دیر شروع به حرف زدن کردم و تا چهار سالگی فقط حدود پنجاه شصت کلمه را میتوانستم بگویم که دقیقا یکی از آنها "زرزرو" بود

سهراب برعکس الانش که نمیشود با یک من عسل خوردش آن موقع ها خیلی حرف میزد و یا به قول خودمان خیلی "زرزرو" بود.

یک روز سر اینکه سهراب گِل را از توی ظرف من بدون اجازه برداشت دعوایمان شد و من ناخواسته به صورتش چنگ زدم و و او شروع به گریه کرد.

آنقدر گریه کرد که عصبانی شدم و گفتم - گریه نکن دیگه سهرابِ زرزرو او هم به من گفت

سهراب - زرزرو خودتی تخم کفتر.

- من که نمیدانستم تخم کفتر چیست پرسیدم - تخم کفتر چیه؟ سهراب درحالی که دماغش را بالا میکشید گفت- خودم شنیدم مامانت از منیژه جان پرسید از کجا برات تخم کفتر بخره!

از آن روز به بعد من شدم ساحل تخم کفتر و سهراب شد سهراب زرزرو.

این القاب را هنوز هم بعضی ها استفاده میکنند . اما اگر بخواهند بمیرند.

-خانم تخم کفتر به چی میخنده؟

معین از سردر آشپزخانه وارد شد و زد زیر خنده

- معینِ بیشعور . یه بار دیگه بگو تخم کفتر تا چشماتو کور کنم و جاش تخم کفتر بذارم

اما معین و مینا که هر دو به خوش خنده بودن معروف بودن خندیشان کمتر نشد هیچ. بیشتر هم شد

با خنده و کمی عصبانیت آشپزخانه را ت رک کردم و زیر لب گفتم- بزار خوش باشن بدبختا . دیوانه ا ن

و به سمت اتاقم رفتم و خودم را روی تخت فلزی انداختم که چنان خاکی از پتو و تشک بلند شد که به سرفه افتاد م

-یعنی اینجا رو یه گردگیری ساده نکردن ؟

و دوباره روی تخت خوابیدم که فنر تخت چنان در کتفم فرو رفت که احساس کردم در جنگ هستم و سربازی شمشیرش را در کتفم فرو کرده

پتو و بالش را روی زمین انداختم تا فردا به شاهرخ خان یا مامان بگویم یک کاری برایش بکند.

سهراب.

با این همه بدبختی و کار باز هم نمیتوانستم روی حرف خسروخان حرف بزنم و با رزرو یک پرواز به استانبول و از آنجا به تهران خیال خودم و پدرم را راحت کردم

شماره ی خسروخان را گ رفتم و گوشی را بین شانه و گوشم گرفتم و سعی کردم به طراحی کردن سرعت ببخشم.

باید طراحی خارجی این ماشین را هرچه زود تر برای شرکت ایمیل میکردم .طراحی داخلی اش که دیگر بماند

خسروخان - به به سهراب خان چی شده یه زنگی به این پیر فرتوت زدی از مدل حرف زدنش خنده ام گرفت

- آقاجون اگه شما فرتوتی آقای اسمیت صاحب خونه من فسیله

خسروخان پشت تلفن خندید و شنیدن صدای خنده ی مهربانش لبخندی مهمان لبم کرد

خسروخان - کی میای باباجا ن

- برای امشب بلیط دار م شاید ده - یازده شب برسم خسروخان- به سلامتی قربانت برم میبینمت - خداحافظ

گوشی بیچاره ام را با شانه ام روی میز پرتاب کردم که صدای رضا بلند شد -هوی به خودت رحم نمیکنی به اون بدبختی که من خداتومن پول پاش دادم رحم کن

دیگر عادت کرده بودم . رضا بود و غرغر های وقت و بی وقتش

- خبه حالامن بهت گفتم برای من چیزای گرون نخر . رفتی گرون خریدی منتم سرم میذاری ؟

نخواستیم آقا بیا وردار بب ر

رضا نگاه متفکری به گوشی روی میز انداخت و گفت - اگه یه ذره بهتر

نگهش داشته بودی با کمال میل قبولش میکردم ولی شرمنده دیر شده خودم خریدم یکی

سری تکان دادم و شروع به کشیدن ریزه کاری ها و جزئیات طرح شدم.

باید بی نقص میشد . مثل همیشه رضا - سهراب ساعت دو پروازه ه ا نگاهی به ساعتم کردم . یازده و پنجاه دقیقه

- رضا میتونی اینیو برام بیاری خونه ؟ من برم چمدونمم حتی نبستم.

رضا -اوک ی -دمت گر م

کلید را برداشتم و از کافه خارج شدم از کافه تا خانه راهی نبود . وارد خانه شدم و کفش هایم را هرکدام یک طرف پرتاب کردم چمدانم را بیرون آوردم و تمام لباس هایم را با دقت تا کردم و داخل چمدان گذاشتم.

با پا در خانه را بستم و به رضا که دست به سینه کنار من ایستاده بود و تلاش من برای حمل چمدان سنگین را نگاه میکرد گفتم- یه وقت خسته نشی رضا انگار که تازه به خودش آمده باشد گفت - نه ممنون سلامت باشی خنده ای کردم و برای تاکسی دست تکان دادم و با رضا دست دادم - میبینمت رضا - شاید اومدم -بیای که خوب میشه رضا - فعلا

دستی برایش تکان دادم و روبه راننده گفتم به سمت فرودگاه برو د

راننده سری تکان داد و راه افتاد . تا فرودگاه در فکر این بودم که چه چیز هایی عوض شده ؟

بقیه هم مثل من تغییر کرده اند یا همانطور مانده اند ؟ یعنی چروک های روی صورت منیژه جان بیشتر شده؟

عمو شاهرخ هنوز هم از آن شکلات تافی ها که پدرت درمیامد تا آنها را بجوی بسکه سفت بودند دارد؟

یا هنوز هم اگر در حیاط غورباقه باشد یک لشکر بچه دنبالش هستند تا آن را بگیرند؟

فک نمیکنم اینطور باشد

یادم میآید آن زمان ها تمام عروسی های محله را درعمارت ما میگرفتند.

لحظه شماری میکردیم تا روز عروسی برسد و ما لباس های قشنگمان را بپوشیم و در حیاط ول بچرخیم و اگر غورباقه ای بود ان را روی سر پسر همسایه بگذاریم و دوساعت به جیغ جیغ هایش بخندیم.

عروسی که میشد آب حوض را عوض میکردند و فواره اش را روشن میکردند و داخلش را پر ا ز سیب و پرتقال.

در عمارت . زمستان که میشد منتظر میماندیم که برف ببارد.

زمین که سفید میشد چکمه های رنگارنگ پلاستیکیمان پرامیپوشیدیم و مادر ها ما را در شال و کلاه خفه میکردند تا سرما نخوریم.

آدم برفی میساختیم . کله اش را ما کوچک تر ها و بدنش را بزرگتر ه ا . بعد کله اش را به صابر میدادیم تا روی بدنش بگزارد. به جای چشمانش سنگ.

دستانش چوب و دماغش هویج میگذاشتیم و بابا خسرو . عمو شاهرخ و منیژه جان می آمدند تا با ما عکس بگیرند و لحظه ی آخر یکیمان کلاهش را روی سر آدم برفی . و شالش را دور گردنش میپیچید تا سردش نشود.

و عکس میگرفتیم.

روی دیوار عمارت پدر پدربزرگمان که نامش عمارت معین است ده ها عکس وجود دارد.

کنار دریا سطل به دست و شن ی

وسط تابستان با دست های گلی درحال پخت آش با چمن و خاک.

یا وسط زمستان درحال خورد لبو و باقالی با گلپر که عمو قاسم خریده و برایمان آورده تا در سرما بهمان بچسبد.

باصدای راننده از فکر و خیال در آمدم و پیاده شدم.

در طول دو پرواز خوابیدم تا سرحال شوم و به چشم هایم استراحت دهم.

به تهران که رسیدم . بی درنگ سوار اتوبوس رامسر شدم .اگر به من بود با هواپیما میرفتم اما تهران به رامسر هواپیما نداشت.

جلوی در عمارت ایستادم و زنگ را فشردم اما صدایی نیامد باز هم امتحان کردم اما زنگ خراب بود . پس کلون در را سه بار کوبیدم.

صدای دمپایی های جلو بسته ندا از نزدیک شدن حاج علی میداد.

در را که باز کرد با دیدنش سلام کردم و او مرا در بغلش فشرد . حاج علی سرایدار نبود . دیگر جزوی از خانواده ما بود . مردی که سال ها بود در کلبه ته باغ زندگی میکرد و شب های جمعه میشد صدای بلند بلند خواندندعای کمیل را از کلبه اش شنید.

کنارش دختری ایستاده بود که نشناختمش . هر که بود از بچه های عمارت بود اما قیافه اش خیلی عوض شده بود و یادم نمیام د

وقتی وارد عمارت شدیم بابا خسرو به طرفم آمد و بغلش کردم . و عطرش را بو کشیدم . هنوز هم بوی خاک باران خورده میداد.

از سروصدای اطرافم فهمیدم که دختری که نشناختمش ساحل تخم کفتر خودمان است.

قد نسبتا بلندی داشت و دیگر آنقدر لاغر نبود که با یک نسیم بشکن د . چهره ای معمولی با چشمانی قهوه ای و صورتی نسبتا کرد و موهای نارنجی رنگش که باعث میشد یکی از القابش ساحل هویج باشد.

آرشام جلو آمد و یکی روی کتفم کوبید - چی ساختی .جناب آقای سماوات خنده ای به این دیوانه بازی هایش کردم- تو ام که بد کارت نگرفته با اون نوید . ویدیوهاتونو میبینم. خوب پول به جیب میزنیا.

تو اونجا نشستی رو صندلی پول پارو میکنی من از صبح تا شب چشمام کور میشه تا یه طرح بزنم.

آرشام خندید - خب منم جلو سیستم چشام کور میشه

نوید جلو آمد و با من دست داد-شنیدم اسم منو میگفتین چه خبره ؟ - غیبتتو میکردیم

نوید و آرشام خندیدند و من به سمت عمارت خسرو خان راه افتادم . از قضیه ی اینجا ماندن خبر داشتم و مشکلی هم نداشتم که در عمارت بمانم.

خانه ی خسرو خان و خواهر و برادرش هنوز سبک قدیمی خود راحفظ کرده بودند.

پنجره های رنگی که بازتاب نور آفتاب صبح ها در خانه به شکل رنگین کمان در میامد.

مبل و پشتی های قدیمی.

تخت های گوشه ی حیاط و فرش های دستبا ف

صندلی های لندویی که هنوزم گاهی مامان فتانه رویش مینشیند و از پنجره بیرون را نگاه میکند.

دیگر بافتنی نمیبافد چون دست هایش درد میکنند.

وارد اتاق شدم و بدون اینکه چمدان را باز کنم به خواب رفتم.

با صدای چیزی مانند استارت یک تراکتور خراب از خواب پریدم و با چشم هایی که باز نمیشد گوشیم را روشن کردم تاببینم این خروس بی محل کیست که این ساعت خرو پف میکند.

ساعت ۴ و نیم صبح بود و بله آرشام کنار تخت روی زمین خواب هفت پادشاه را میدید و دهانش اندازه ی یک غار باز بود و خر و پف میکرد.

کمی بالش را زیر سرش تکان دادم تا جای گردنش درست شود و خر و پف نکند

خواب از سرم پرید . نگاهی به گوشیم انداختم . یکربع به طلوع خورشید مانده بود و اگر خوش شانس بودم میتوانستم بروم و تماشایش کنم .

شلوار مشکی و سوییشرتم را پوشیدم و از عمارت بیرون زدم تا طلوع آفتاب را تماشا کن م

ساحل.

استرس طرح هایم نمی گذاشت چشم روی هم بگذارم و صد البته سفتی زمین هم بی تاثیر نبود

از جایم بلند شدم و به وضوح صدای ترق و تروق استخوان هایم راشنید م

پشت میز نشستم و دفترم را باز کردم و چراغ مطالعه ی قدیم و خاک خورده را روشن کردم .لامپ قدیمی اش هنوز کار میکرد.

تا ساعت ۴ صبح بی وقفه کار کردم تا زمانی که اشک چشم هایم متوجهم کرد که اگر بیشتر در این نور کم کار کنم . کور خواهم شد.

وسایلم را جمع و جور کردم. روی پیراهنم یک ژاکت بافت پوشیدم و دوربینم را برداشتم . نمیتوانستم از طلوع آفتاب عکس نگیر م

از عمارت تا ساحل دودقیقه هم راه نبود به ساحل که رسیدم خورشید در حال طلوع بود . دوربینم را روشن کرم و شروع به تنظیمش کردم.

نور را کم کردم و خورشید را که بالا می آمد هدف گرفتم و چندین عکس هنری هم گرفتم.

فردی حدودا پنجاه متر دور تر کنار دریا ایستاده بود و به دریا نگاه میکرد.

از او هم چند عکس در کنار خورشید گرفتم ولی حیفیم می آمد خودم عکس نداشته باشم. کسی هم در آن ساعت آنجا نبود بسمتش رفتم - ببخشید برگشت . سهراب بود سهراب - کاری داری؟

- میشه از من عکس بگیری تا آفتاب کامل بالا نیومده؟

دستش را دراز کرد تا دوربین را بگیرد . بندش را از دور گردنم باز کردم و به دستش دادم . دور تر از من ایستاد و من هم رو به آفتاب ایستادم صدای عکس گرفتنش را که شنیدم برگشتم و لبخندی به پاس تشکر زدم. اما او باز ه م عکس گرف ت

-مرسی میشه دوربینو بهم بدی؟ سهراب - لنزش داره خراب میشه

با تعجب از اطلاعاتش راجع به عکاسی سری تکان دادم- باید عوضش کن م راه افتادیم به سمت عمارت او سکوت کرده بود ولی من ترجیح دادم سر صحبت را باز کنم تا ببینم چه چیزی باعت شده که سهراب یا به قوله خودمان سهراب زرزرو دیگر حرف نمیزند

- به نظر خوب میای سهراب - اینطور به نظر میاد ؟

- خب اگه از ظاهر بخوایم بگیم اره ولی فک نمیکنم اینطور باشه سهراب - تو گفتی به نظر خوب میا م -گفتم به نظر نگفتم خوبی که سهراب فقط سری تکان داد

من هم برای اینکه جو را عوض کنم گفتم - به هر حال به نظرم تو هنوزم سهراب زرزرویی

سهراب با تشر نگاهم کرد و گفت- یه بار دیگه بگو چی گفتی ؟ - گفتم سهراب زرزرو

سهراب دست به سینه ایستاد - اگه من زرزروام توام تخم کفتری. هویجی - هویج و تخم کفتر مفیده ولی فک نمیکنم زرزرو بودن پوینت مثبتی باشه سهراب فقط سکوت کرد و به طرف عمارت شرقی را افتاد . خنده ام گرفته بود و دیدن حرص خوردن و کم اوردن سهراب . کسی که اگر بخواهد میتواند یک نفر را انقدر ضایع کند که آن فرد به غلط کردن بیفتد بامزه بود.

در را باز کردم و به فضای قدیمی عمارت زل زدم.

شیشه های رنگی رنگی . سقف با لوستر بزرگ و زیبایش. پشتی ها یکطرف خانه ی بزرگ و طرف دیگرش مبل های زیبا و قدیمی سلطنتی که یادگیری از شهرزاد بانو مادر پدرپزرگمان بود.

فضای خانه ها . بوی چوب بلوط و نسیمی که عصر ها از پنجره های باز میوزید تمام چیزی بود که زمستان و بهار انتظارشان را میکشیدم.

تا بیایم روی تخت زیر درخت هلو بشینم و دوقلو ها را در حال تاب بازی بکشم

تا دم صبح ها یواشکی با مینا و خورشید پله ها را دوتا یکی کنیم تا به

شکلات های روی میز دستبرد کوچکی بزنیم.

بیاییم اینجا که شب های تابستانی منیژه جان و فتانه برایمان تشک ها را زیر درخت پهن کنند تا همگی تا صبح با هم سر و کله بزنیم و تا دم صبح به داستان های ترسناک سهراب گوش بدهیم که آخر سر باعث میشدند نوید و آرشام کوچک با گریه به داخل عمارت بروند و خودمان هم تا صبح پلک نزنیم

-دم صبح کجا بود ی

نگاهم را به شاهرخ خان انداختم که با آن قامت بزرگش از بین نور های رنگی رنگی به سمتم می آمد

- رفتم لب ساحل . هم طلوعو ببینم .هم چند تا عکس بگیر م شاهرخ خان- ببینم عکسا رو

- آقاجون بزار بریزمشون رو لپ تاب تا همرو بیارم ببینی

شاهرخ خان سری تکان داد و من پله ها را بالا رفتم . ژاکتم را در آوردم و عکس ها را روی ل پتاپ ریختم . از پله ها پایین رفتم و لپ تاپ را روی میز گذاشتم

-بفرما آقاجون همشونو ببین

آقا جون همانطور که یکی یکی عکس ها را رد میکرد با تحصین سر تکان میداد پرسید - این کیه؟ عکس را به طرفم برگرداند

- اها این شقایقه آقاجون . با هم زندگی میکنیم. نتونست با من بیاد ایرا ن همانطور که حرف میزدم یادم آمد که باید با شقایق تماس بگیرم وگرنه خونم پای خودم اس ت

شاهرخ خان- بهش بگو هر وقت اومد ایران بیاد همین جا این هتل متلا رو نره ه ا

خنده ای کردم -باشه آقا جون . یعنی شما هم نمیگفتی خودمم نمیزاشتم با وجود این همه اتاق جایی بره

شاهرخ خان - خوب کاری میکنی

کم کم همه یکی یکی از پله ها پایین آمدند برا اینکه صبحانه بخورند مادر ها هر روز صبح همه باهم میروند پیاده روی و پدر ها هم سر کار بقیه هم که یا بازنشسته اند یا مثل ما بیکا ر

ساعت حدود ۹ یا ۱۰ به همه گفتند بیایند عمارت اصلی تا ببینیم قضیه ی این همه اصرار برای ارث و میراث چیست

بعد از جمع شدن کل خانواده خسرو خان وصیت نامه ی معین را برایمان خواند . همچنین شروطش را

(لازم است بدانید که خسرو خان یکسری نکته ها را حذف کرد . مانند قضیه ی ازدواج(

منیژه جان رو کرد به ما - اولین شرط آقاجون برای شما سر یه سری بحث های کاریه . باید به یکسری زمین ها و شرکت و کارخونه سرکشی کنید.

هر کدوم کاری که بهتون داده میشه رو باید انجام بدین . اگه از زیر کار در برین به ما میگن.

همه منتظر وظایفشان بودند که بدانند چه کار باید بکنند.

شاهرخ خان جلو آمد

تو سال هایی که از عمارت رفتین فعالیت های همتون زیر نظر گرفته شده اگه درس خوندین .کتاب خونه و پارتی رفتین. یا اگه دوست دختر یا پسری داری د

حالا با توجه به کاری که بلدید یا علایقتون کاری بهتون تعلق میگیره.

اول از همه آرشام و نوید و نگار کار شما مربوط به سیستم های حساب و پرونده های کارخونست

شیوا ومینا و سهیل و معین هم به زمین های چای سرکشی میکنن بقیه هم که ماندند یعنی سهراب خورشید و ساحل هم کار سرکشی به زمین های برنج با شماست.

و آدرس ها هم بهتون گفته میشه . حالا برید و تا ساعت ۶ بعد از ظه ر وقت داری د

ناگهان همهمه ای بین همه افتاد . به سمت خورشید برگشتم . که لبخند دندان نمایی زد -چی کار کنیم الان.

متقابلا لبخند ترسیده ای زدم- نمیدون م

انگار با گفتن اینکه تا ۶ بعد ازظهر وقت داری م استرس به جان تکتکمان افتاده بود

سهراب جلو آمد -خانوما دنبال من راه بیفتید

خورشید با خنده در گوشم گفت - فک کنم باید سهراب جی پی اس هم باید به القابش اضافه کنیم

هر دو زدیم زیر خنده که سهراب برگشت و چشم غره ای به هر دویمان رفت . تاثیری نداشت چون کارش همین بود. وقتی نمیتوانست زور بگوید چشم غره هایی میرفت که فکر میکرد ت رسناک هستند اما در اصل مورچه راهم نمیترساندند.

دنبالش سوار ماشین عمه گلشیفته شدیم از آنجایی که هیچ کداممان دوچرخه هم برای سواری نداشتیم

سهراب پشت فرمان نشست . من جلو نشستم و خورشید هم عقب نشست. سهراب فلشش را از جیبش درآورد و به دستگاه پخش زد -خب آهنگ درخواستی . شجریان یا پاشایی ؟ خورشید با اعتماد به نفس گفت -هایده

ولی الان فقط یک سبک آهنگ میچسبید - مازندرانی بزارین حال کنیم همزمان خورشید گفت -موافق م

سهراب -همین . من رانندم من میگم چی بزارین

بی توجه به حرفش فلش را در آوردم و فلش خودم را جایش گذاشتم و با پیدا کردن شماره آهنگ آن را پلی کردم.

صدای آهنگ معروف رعنا در ماشین پیچید که باعث شد قیافهی سهراب ناامید و قیافه ی خورشید جوری باشد که انگار همین الان برد پیت به او پیشنهاد ازدواج داده باش د

همراه با آهنگ خواندیم - رعنا گل ای رعنا گل سنبل ای رعنا

سهراب - اینا چیه گوش میدین ؟

- آهنگای شکست عشقی تو خوبه؟ آدم گوش میده یاد بدبختیای نداشتش میفته ناگهان چیزی یادم افتاد که باعث شد بلند بگویم-خاک برسرم خورشید ترسیده پرسید -چی شده و سهراب ماشین را کناری متوقف کرد

از واکنششان متعجب شدم و خنده ام گرفت - ببخشید چیزی نیست و گوشیم را در آوردم و شماره ی شقایق را گرفتم و منتظر جوابش شدم چنان دادی از پشت تلفن زد که گوشی را از گوشم فاصله دادم تا کر نشوم - بیشعورِ نفهم

من بهت نگفتم زنگ بزن بهم . از نگرانی اینجا تو غربت تلف شدم . خانوم رفته عشق و حال

خنده ام گرفته بود . شقایق نمیدانست که اینجا ماداریم کار میکنیم نه عشق و حال سهراب - رسیدیم

با این حرف او خطاب به شقایق گفتم- عزیزم الان کار دارم همرو بعدا بهت توضیح مید م

شقایق - اولین فرصت به من زنگ میزنی و گوشی را قطع کر د

از ماشین پیاده شدیم که غرغر های خورشید شروع شد - ج چرا نگفتین کفش کتونی بپوشم

-خورشید جان وقتی میگن زمین برنج یعنی گل و لای نمیخوای بری تو

خیابون قدم بزنی که

سهراب خنده ی کوتاهی کرد و در ماشین را بست-فکر کنم باید زنگ بزنیم آقای ماهر بیاد

این را گفت و عینکش را پایین زد.

بعد از دوساعت راه رفتن در گل و لای و شنیدن غرغر های خورشید و دستور های ماهر در راه برگشت بودیم که پایم به بوته ای گیر کرد و با سر در گل و لای فرود آمدم . شاکی به سمت سهراب برگشتم که هرهر به من میخندید - چرا منو نگرفتی؟

سهراب همانطور که سعی میکرد خودش را جمع و جور کند جواب دا د- من شاهزاده سوار بر اسب سفیدت که نیستم. تو بی حواسی به من ربطی نداره که

شاکی گفتم - تا دیروز به زور دوکلمه حرف میزدی الان چی شد زبون باز کردی؟

لبخند ملیحی زد و گفت - تخم کفتر خوردم پس از کمی مکث دوباره گفت - تخم کفتر و لبخند مسخره ای زد

از این حرکتش عصبانی شدم . اما صبر کردم تا به موقع انتقام این حرفش را از او بگیرم . دراراه شیب و سر پایینی زمین های برنج همانطور که رو به پایین میرفتیم فرصت را غنیمت شمردم و جیغ زدم - زرزرو زیر پاته سهراب هول شد و با باسن به زمین سقوط کرد و شلوارش . دستانش و نیمی از پیراهن سفیدش گلی شدند.

با رضایت قهقه زدم - مگه تو زرزرویی که ترسیدی کمی مکث کردم - خب .. شایدم هستی

- زرزرو

و دوباره خندیدم . خورشید و ماهر هم میخندیدن د

سهراب با حرص از جایش بلند شد - راه بیفتین داره ساعت شیش میشه با نگاه به ساعتم یه سمت ماشین پا تند کردیم و به سمت عمارت حرکت کردیم

تا ما به آنجا رسیدیم پشت سر ماهم نوید و آرشام در حالی که در سر و کله ی هم میکوبیدند و نگا ر به این کارهایشان هر هر میخندی د و بعد سهیل . شیوا . معین و مینا هم کم کم پیدایشان شد.

که نرسیده سهیل تکه ای پراند

شما مطمعنین رفتین سرکشی زمینای برنج ؟ من. خورشید و سهراب رو به سهیل برگشتیم - چطور؟

سهیل - سر و وضعتون میگه رفتین سرکشی به باتلاق

کمی پلک زدم . بامزه نبود . چون که خورشید میدانست قضیه از چه قرار است زد زیر خنده . خودش هم صدقه سری کفش های پاشنه ده سانتی اش وضع بهتری از ما نداش ت

هر سه مان با سر و وضع گلی و و با دندان هایی که در سرمایی سوز دار عصر آذر ماه به هم میخوردند هر کدام به سمت یک عمارت رفتیم تا از اینکه سرما بخوریم جلو گیری شود.

سهراب

دستگیره ی در اتاق را پایین کشیدم . در باز نشد

دوباره و سه باره این کار را کردم . اما در خیال باز شدن نداشت.

با همان سر و وضع گلی به سمت اتاق خسرو خان راه افتادم تا ببینم در قفل شده. یا مشکل دارد در زد م

خسرو خان - بیا تو

- شرمنده آقاجون . میگم میدونی چرا در این اتاقه باز نمیشه؟

خسرو خان که سخت در حال حل جدول بود سرش را بالا آورد و نگاهی به من و سر و وضعم کرد- گل بازی کردی ؟ از این سوالش خنده ام گرفت.

خودش هم هم خندی د

.جواب دادم - نه بابا . این ساحل جیغ زد منم هول شدم افتادم تو سراشیبی زمینای برنج

خسرو خان با خنده سری تکان داد - این تخم کفتر ما از همون اولم زورش به تو میچربید

از گفتن لفظ تخم کفتر توسط خسرو خان تعجب کردم- عه شما ام ؟ خسرو خان به سختی از روی صندلی اش بلند شد- در اون اتاق قلق داره و اشاره کرد دنبالش برو م

دستگیره را پایین کشید و در را کمی به طرف خودش کشید . در باز شد

- ایول . دمت گر م

سری تکان داد و به سمت اتاقش رفت

لباس هایم را عوض کردم و آبی به دست و صورتم زدم تا گل از روی چهره ام پاک شود.

با غم نگاهی به پیراهن سفیدم اندختم . خیر سرم تازه خریده بودمش. به هر حال باید برود خشک شویی.

ا ز باغ صدای جیغ و داد میآمد .با فکر اینکه نکند دعوا شده باشد پله ها را دوتا یکی کردم و پایین رفتم.

به سمت حوض دویدم تا ببینم قضیه از چه قرار است .

با دیدن صحنه ی رو به رویم . با بهت لبخندی زدم و به بچه ها نگاه کردم.

شیوا .خورشید . ساحل . سهیل .معین و مینا و آرشام و نوید با خنده آب حوض را روی هم میریختند و جیغ و داد میکردند.

درست مانند قدیم ها .آن روز هایی که آنقدر آب بازی میکردیم تا اخر سر همه مان تا آخر هفته مریض میشدیم و با زور قرص و دارو زنده میماندیم.

و آخر هفته مامان فتانه مریم خانم را خبر میکرد تا بیاید به آن هایی که حالشان خوب نمیشد آمپول بزند .

تابستان ها با استین کوتاه و شلوارک با دمپایی های جلو بسته آنقدر گرگم به هوا و وسطی بازی میکردیم تا از خستگی زیر سایه درخت ها در گوشه ی شرقی باغ ولو شویم.

منیژه جان با یک پارچ شربت بهار نارنج و یک ظرف آلبالو و نمک به سمتمان میآمد.

در گرمای تابستان شربط بهار نارنج مانند بهشت در جهنم بود.

با احساس اینکه یک پارچ آب روی سرم خالی شده از فکر بیرون آمدم و اولین چیزی که دیدم . نوید پارچ به دست بود که با لبخند ژکوندش نگاهم میکرد.

بازویش را گرفتم و به سمت حوض کشاند م نوید فریاد زد- یا ابلفظل یکی نجاتم بده

اما بقیه میخندیدند و روی سر و صورت هم آب میپاشیدند

جلو فواره ی حوض ایستادم و دستم را روی فواره گذاشتم تا آب با فشار به صورت نوید بخورد . خودم هم خیس شدم . اما با آن نسیم خنک عصر مشکلی نداش ت

نوید با جیغ و داد د ر رفت و ما فقط میخندیدیم.

سال ها بود که اینگونه نخندیده بودیم . بعد از مرگ ناگهانی شهاب که تقریبا نصفمان نتوانستیم مراسم ختمش برویم. در کشور غریب . از صبح تا شب کار کردن وقت خندیدن برایمان نمیگذاشت.

با اینگونه کنار هم جمع شدن . احساس میکردم دوباره پنج ساله ام.

مثل آن سال هایی که برایم مهم نبود که باید طرح ها را فردا یا پس فردا تحویل دهم . یا استرس خوب یا بد بودن طرحم را نداشتم.

تابستان هاانتظار جمعه را نمیکشیدم . چون هر روز جمعه بود.

پاییز و زمستان هم که مدرسه میرفتیم . پنج شنبه جمعه ها کل راه خانه تا ساحل را میدویدیم و از لحظه لحظه اش استفاده میکردیم.

منژه جان را دیدم که از پله ها پایین آمد و در دستش سینی کوچکی بود با چند لیوان و یک پارچ گل سرخی که میشد حدس زد درونش شربت بهارنارنج است.

به طرف چمن های زیر درخت رفت و روی نیمکت نشست . ماهم یکی یکی رفتیم و به دورش روی چمن ها نشستیم.

منیژه جان گفت - میدونین چقد ذوق کردم دیدم باز همتون دور هم جمع شدین؟