رمان مرد مجهول به قلم سحر ضیابخش

ژانر : #عاشقانه #معمایی

خلاصه :

داستان در مورد دختری است به نام رویا که در کتابخانه ای مشغول به کار است. مدتی است که مورد تهدید شخصی ناشناس است. این شخص با اهدافی نامعلوم سعی دارد رویا را تحت تسلط خود بگیرد. تا این که…

این داستان، جنایی نیست، دزد و پلیس بازی هم نیست؛ اما در مورد دو تا آدمه که یکی از اون ها مجهوله. با ادامه ی داستان مشخص می شه که این فرد کیه. امیدوارم این داستان به اندازه ی کافی براتون هیجان داشته باشه. فقط باید صبور باشید و داستان رو دنبال کنید. کم کم گره ها گشوده می شه و مشخص می شه که اون شخص کیه….

پایان خوش

وسایلش را داخل کیفش قرار داد و پس از خداحافظی از مادرش از خانه خارج شد. اتومبیلش را از پارکینگ خارج کرد و به سمت محل کارش حرکت کرد. دو سالی می شد که در یک کتابخانه مشغول به کار بود. عاشق کارش بود. از خواندن کتاب ها ل*ذ*ت می برد. با عشق آن ها را ورق می زد؛ با عشق نامشان را وارد رایانه می کرد؛ با عشق آن ها را در قفسه ها جای می داد. صبح ها زودتر از حد معمول می آمد و عصرها دیرتر از همه به خانه بازمی گشت. این همه عشق و علاقه اش به کتاب ها، دوست و همکارش سمانه را عاصی کرده بود. او نمی توانست علاقه ی بیش از حدش را به کتاب ها درک کند. مدام به او خرده می گرفت؛ اما رویا در جوابش با خونسردی لبخند می زد که حرص سمانه را بیشتر در می آورد. سمانه دوست خوبی برای او بود؛ اما نه تا حدی که بتواند با او درددل کند و رازهای زندگی اش را برای او بازگو کند. آری... او هم رازهایی داشت؛ رازهایی که موجب بی اعتمادی اش شده بود...

عمیق مشغول خواندن کتابی بود که با برخورد جسمی بر سرش شوک زده از جا برخاست. با دیدن سمانه و کیف در دستش، از خشم سرخ شد؛ اما قبل از این که داد و فریاد راه بیندازد، سمانه با لودگی گفت:« آروم باش عزیزم. این جا، یعنی عشقکده شما باید غرق در سکوت باشه. یادت که نرفته؟»

رویا کتابی را که در دستش بود، بالا برد تا بر سمانه بکوبد که سمانه ادامه داد:« اِ اِ اِ... خانم! اونی که دست شماست معشوقتونه. چطور دلتون میاد همچین رفتار شرم آوری باهاش داشته باشید؟ مگه خدای ناکرده چماقه؟»

رویا از خشم منفجر شد:« سمانه!»

سمانه بلند بلند خندید و پشت میزش سنگرگرفت.

در همان حال گفت:« غلط کردم. تو خون خودتو کثیف نکن.» رویا که حالا خنده جای خشمش را گرفته بود، کتاب را روی میز قرار داد، زیر لب « دیوانه ای » نثار سمانه کرد و پشت میزش نشست. سمانه هم که دید همه چیز امن و امان است، بلند شد و پشت میزش نشست. با ورود دختر جوانی به کتابخانه شوخی و خنده شان به پایان رسید و حالا هرکدام مشغول انجام کاری بودند.

***

رویا مشغول وارد کردن اسامی کتاب های جدید بود که لرزیدن تلفن همراهش، نشان از زنگ خوردنش داشت. اسم کتاب را وارد کرد و نگاهی به گوشی اش انداخت. با تعجب به صفحه موبایلش چشم دوخت. مگر امکان داشت؟! چطور ممکن بود از سوی مخابرات هیچ شماره ای روی صفحه نیفتد؟! یعنی گوشی اش خراب شده بود؟ جواب داد:« بله؟» اما صدایی از آن سوی خط نیامد. نگاهی به صفحه گوشی اش انداخت و با دیدن تماسی که هم چنان برقرار است، دوباره آن را روی گوشش قرار داد و گفت:« بله؟» تماس قطع شد. رویا، گیج نگاهی دوباره به صفحه انداخت. قطعاً اشتباهی در سیستم مخابراتی رخ داده بود. شانه هایش را بالا انداخت و دوباره مشغول کارش شد.

پس از وارد کردن اسامی، آن ها را در قفسه ها جای داد. سپس دوباره پشت میزش نشست و به ادامه ی مطالعه ی کتابش پرداخت. بار دیگر گوشی اش لرزید. نگاهی به صفحه اش انداخت. باز هم شماره نیفتاده بود! مگر امکان داشت؟! شاید هم داشت و او خبر نداشت. جواب داد:« بله بفرمایید؟» باز هم از آن سوی خط صدایی به گوشش نرسید. حتی صدای نفس کشیدن هم نمی آمد. زمزمه کرد:« مردم آزار.» بعد هم تماس را قطع کرد. با خود گفت:« چیزی که زیاده مزاحم. قدیما لااقل فوت می کردن.» سپس سرش را به نشانه تأسف تکان داد و مشغول ورق زدن کتاب شد.

***

تا دو روز خبری از آن مزاحم نبود؛ اما روز سوم باز هم لرزش گوشی اش و شماره ی نیفتاده، حکایت از تماس همان مزاحم داشت. بهترین کار جواب ندادن بود. رو به گوشی اش گفت:« این قدر زنگ بزن تا از نفس بیفتی.» اما دیگر تماسی گرفته نشد. رویا نفس آسوده ای کشید و با خودش گفت:« چقدر مردم بیکارنا.»

سمانه خداحافظی کرد و رفت. او هم وسایلش را داخل کیفش قرار داد و پس از قفل کردن در کتابخانه، به سمت اتومبیلش رفت. پس از دوبار استارت زدن، ماشین روشن شد و حرکت کرد.

نیمی از مسیر را رفته بود که متوجه شد اتومبیل سفید رنگی از اول مسیر به همراهش می آید. کمی مشکوک شد؛ اما بعد با خنده سرش را تکان داد و با خودش گفت:« حالا انگار چه آدم مهمی هستم که بخواد من رو تعقیب کنه. خوب شاید مسیرش اینوری باشه. منم خیالاتی شدم ها.» اما بعد با کمال تعجب می دید که هرکجا که می رود، آن اتومبیل سفید رنگ هم به دنبالش می آید؛ آن هم به طرز محسوسی. راهنما را زد و گوشه خیابان متوقف شد. از آینه به طور نامحسوس آن اتومبیل را زیر نظر داشت. با دیدن اتومبیل سفید رنگ که چندمتر دورتر از او پارک کرد ، هم تعجب کرد و هم ترسید. چرا باید او را تعقیب می کردند؟ آن هم تا این حد محسوس؟ چند دقیقه همان جا ایستاد؛ اما اتومیبل سفید رنگ از جایش تکان نخورد. کم کم ترس داشت بر تمام وجودش غالب می شد. مشخص بود که می خواهند به او نشان دهند که دنبالش هستند. ولی چرا؟ نه خصومتی با کسی داشت و نه پول و ماشین آن چنانی داشت. از کتابخانه حقوق اندکی می گرفت و ماشین قراضه ای هم داشت که هر لحظه امکان داشت او را وسط خیابان متوقف کند. خسته شد و ماشین را به حرکت در آورد. در کمال تعجب دید که ماشین سفید رنگ دیگر به دنبالش نمی آید. پس حتماً اشتباه کرده بود. جز این فکر دیگری نمی توانست بکند.

وارد خانه که شد، مادرش را صدا زد. صدای او را شنید که از اتاق خواب بلند آواز گفت:« رویا؟ بیا این جام.»

رویا درب اتاق خواب را گشود و داخل شد. مادرش چمدانی برداشته بود و مشغول جمع کردن وسایل پدرش بود.

وقتی نگاه خیره ی رویا را دید، گفت:« پدرت برای یه ماه می ره مسافرت کاری. دارم وسایلش رو جمع می کنم.»

رویا کلافه گفت:« ای کاش می شد یه کار بهتری پیدا می کرد. این که نشد کار. دائم توی سفره.»

مادرش آهی کشید و گفت:« والله چی بگم. خودت که می دونی این کار رو هم به سختی پیدا کرد. هرچی باشه از گرسنگی کشیدن که بهتره. به خدا من هم طاقت دوریش رو ندارم.»

رویا متأثر سرش را تکان داد و از اتاق خارج شد. قبل از این که به چیزی فکر کند صدای زنگ موبایلش بلند شد. بی حوصله گوشی را از داخل کیفش بیرون کشید و به صفحه اش نگاهی انداخت. با حرص موبایل را روی تخت پرت کرد و گفت:« اینم دلش خوشه. خوشی زده زیر دلش با خودش می گه چی کار کنم چی کار نکنم، مزاحم مردم بشم.»

بی رمق روی تخت دراز کشید و سعی کرد بخوابد؛ اما صدای موبایلش که حاکی از آمدن پیامی بود، آرامشش را برهم زد. با حرص گوشی اش را برداشت. پیام آمده بود؛ اما شماره ای مشخص نبود. چطور می شد شماره مشخص نباشد؟ آن را باز کرد.

نوشته شده بود:« جواب دادن یا ندادن تو اهمیتی نداره. فقط این رو بدون که نمی تونی سرم کلاه بذاری.»

چشمانش گرد شد. منظورش چه بود؟ اصلاً او چه کسی بود؟ یعنی اشتباه شده بود؟! مگر می شد تماس های گاه و بی گاه و حالا هم این پیامکی تصادفی بوده باشند؟ ذهنش رفت به سراغ اتومبیل سفید رنگ. یعنی آن اتومیبل هم به همین تماس ها مربوط بود؟ رویا سر چه کسی را کلاه گذاشته بود که خود خبر نداشت؟ اصلاً مگر او با چند نفر در ارتباط بود؟ شماره اش را به غیر از پدر و مادرش و سمانه کسی نداشت. شاید واقعاً اشتباهی رخ داده بود. نمی توانست از فرستنده پیام بپرسد که کیست و منظورش چه بوده است؛ چون شماره ای نداشت که بتواند به آن پیامی بفرستد یا تماسی بگیرد.

تا شب مدام فکرش درگیر بود. حتی به این فکر کرده بود که شاید سمانه خواسته او را اذیت کند؛ اما بعد این فرضیه را بعید دانست؛ چون سمانه اگر می خواست او را سرکار بگذارد نهایتش شماره اش را عوض می کرد؛ اما حالا شماره ای نمی افتاد. این برایش خیلی عجیب بود. حتی رفتارها و کارهای خودش را هم بررسی کرده بود. با مردم هم به غیر از رد و بدل کردن کتاب، مراوده ی دیگری نداشت. پس چگونه می توانست سر کسی را کلاه گذاشته باشد؟ حتماً اشتباهی رخ داده بود؛ اما چرا دنبال او بودند و با او تماس می گرفتند؟ از این همه فکر و سوال بی جواب مغزش در حال انفجار بود. آخر شب بود که بالاخره توانست بخوابد.

***

صبح روز بعد کتابی را که از کتابخانه به امانت برده بود، برداشت و از خانه خارج شد. سوار اتومبیلش شد و استارت زد؛ اما روشن نشد. چند بار دیگر هم استارت زد؛ اما روشن نشد که نشد. می دانست بالاخره این اتومبیل از کار می افتد. خوب شد که وسط خیابان نبود. با حرص کیفش را برداشت و از اتومبیل خارج شد. حالا باید سر خیابان به انتظار تاکسی می ماند. یک تاکسی عبور کرد؛ اما پر بود. منتظر تاکسی بعدی بود که ماشین سفید رنگی جلوی پایش ایستاد. قبل از هر فکر و عکس العملی، صدای شخصی را از پشت سرش شنید که تهدیدآمیز گفت:« بدون این که توجه کسی رو جلب کنی سوار شو.»

احساس می کرد هرلحظه روح از بدنش خارج می شود.

قبل از آن که دهان باز کند، دوباره صدای او را شنید:« یک کلمه حرف بزنی قول نمی دم سالم بمونی.» بعد هم در ماشین را گشود و او را به داخل هل داد. خودش که سوار شد، درها توسط قفل مرکزی، قفل شدند. شخصی که پشت فرمان نشسته بود، با سرعت زیاد حرکت کرد. رویا که انگار تازه داشت به عمق فاجعه پی می برد، خواست فریاد بزند که به وسیله ی دستمالی که روی بینی و دهانش قرار گرفت، بیهوش شد.

***

چشمانش آرام آرام باز شدند. سرش عجیب درد می کرد. گیج و گنگ به اطرافش نگریست. نمی توانست به خاطر بیاورد که در چه موقعیتی است. پلک های سنگینش را به هم فشرد و دوباره بازشان کرد. دستش را روی سرش قرار داد و نیم خیز شد؛ اما سرش گیج رفت و دوباره بر زمین افتاد. دوباره نگاهش را چرخاند. آشنا نبود. آن جا آشنا نبود؛ پس... او کجا بود؟ وحشت زده نشست و به سرگیجه اش اعتنایی نکرد. کجا بود؟ او را کجا آورده بودند؟ آن اتومبیل سفید رنگ... خودش بود. همانی که او را تعقیب می کرد. پس هیچ کدام تصادفی و اشتباهی نبودند. نه نبودند. او را دزدیده بودند؛ اما چرا؟ به سختی بلند شد و ایستاد. اتاق کوچکی بود با دیوارهای سیاه و پنجره ی کوچکی که در بالای دیوار بود و حفاظ داشت. فقط می توانست تشخیص دهد که هوا روشن است.

چشمش به در اتاق افتاد. با همان سرگیجه اش به سمت آن رفت. دستش را روی آن کشید. دستگیره نداشت. خدای من! او کجا بود؟! مشت های بی رمقش را به در کوبید و با آخرین توانش سعی داشت فریاد بزند که او را کجا آورده اند و اصلاً آن ها کیستند. هرچه داد و فریاد می کرد، فایده ای نداشت. سکوتی مطلق حکم فرما بود و که داد و فریادهای او آن را می شکست. اشک هایش بی اراده می ریختند. دیگر قدرت ایستادن نداشت. گوشه ای از اتاق کز کرد و سرش را روی زانوهایش قرار داد. مگر او چه کرده بود که باید این جا می بود؟ به چه کسی بد کرده بود که خودش خبر نداشت؟

***

نمی دانست چقدر گذشته است؛ تنها از آن پنجره ی کوچک دید که هوا تاریک شده است. کیفش، موبایلش، ساعتش، هیچ کدامشان را نداشت. حتماً تا حالا پدر و مادرش و سمانه نگران شده بودند.

دوباره از جا برخاست و این بار با قدرت بیشتری به در کوبید و فریاد زد؛ اما باز هم خبری نشد. کلافه در اتاق قدم می زد که با صدای در سرش را برگرداند و منتظر شد. قلبش به شدت می کوبید. در تاریکی نمی توانست تشخیص دهد چه کسی وارد شده است. نور چراغ قوه ای به چشمانش خورد که سریع نگاهش را دزدید و دستش را روی چشمانش قرار داد. خواست بپرسد از او چه می خواهند که دو نفر از دو طرف بازوهایش را در اختیار گرفتند. درست آن ها را نمی دید؛ اما قدرت زیادشان را به خوبی حس می کرد. کمی تقلا کرد؛ اما آن ها او را محکم گرفته بودند.

در همان حال با غیظ گفت:« شماها کی هستید؟ چی از جونم می خواید؟ چرا منو آوردید این جا؟ ولم کنید... ولم کنید لعنتیا...»

یکی از آن ها ضربه ای به کمرش زد و با صدای بم و محکمی گفت:« ساکت باش.»

ضربه اش زیاد محکم نبود؛ اما دستانش قدرتمند بود که باعث شد کمرش درد بیاید. خسته و بی حال از تقلای زیاد آرام گرفت.

صدای شخص سومی را شنید که در حین نزدیک شدن به او، گفت:« اومدم چندتا سوال ازت بپرسم. سعی کن درست و دقیق به سوال هام جواب بدی. سوال اول: اون کتاب کجاست؟»

رویا متعجب سرش را بلند کرد و به سایه ی آن مرد چشم دوخت. منظورش چه بود؟! کدام کتاب؟! همین سوال را از آن مرد پرسید. مرد جلو آمد و نزدیک رویا ایستاد.

سرش را روی صورت او خم کرد و گفت:« بذار سوالم رو یه جور دیگه بپرسم. اون برگه کجاست؟ سعی هم نکن منو بپیچونی.»

رویا که گیج شده بود، گفت:« باور کنید نمی دونم منظورتون چیه. کدوم کتاب؟ کدوم برگه؟ فکر کنم اشتباهی شده.»

صدای پوزخند مرد و سپس صدایش را شنید که گفت:« منو بازی نده بچه. دارم با زبون خوش ازت سوال می پرسم؛ پس جوابم رو بده. مطمئن باش اگه بی جواب از این در برم بیرون خود رئیس میاد سراغت که اون هم این قدر مهربون ازت سوال نمی پرسه. پس جواب سوالم رو بده.»

دو مرد که بازوهایش را گرفته بودند، جسم شل شده اش را بالا کشیدند و محکم تر از قبل بازوهایش را گرفتند. از فشار انگشتانشان اشک به چشم های رویا نشست.

م*س*تأصل گفت:« باور کنید نمی دونم راجع به چی حرف می زنید. حتماً اشتباهی شده. به خدا نمی دونم منظورتون چیه؟»

مرد بار دیگر پوزخندی زد و گفت:« خیلی خوب خودت رو می زنی به اون راه. سعی نکن منو وادار کنی از خشونت استفاده کنم. بهتره قبلش خودت به حرف بیای.»

رویا که از زبان نفهمی مرد به ستوه آمده بود، صدایش را بالا برد:« می گم نمی دونم راجع به چی حرف...»

با سوزش و درد در ناحیه ی راست صورتش حرفش قطع شد و چشمانش سیاهی رفت. دستانش عجیب سنگین بود.

صدای فریاد مرد را شنید:« حق نداری صدات رو ببری بالا. وقتت تموم شده. مجبورم جور دیگه ای رفتار کنم.»

بعد رو به آن دو مرد دستور داد که او را محکم نگه دارند. از ترس نفسش بالا نمی آمد. سیلی محکم دیگری به سمت چپ صورتش نواخته شد.

صدای هق هقش بلند شد و متعاقب آن گفت:« به خدا... من... من... نمی دونم... از چی... از چی حرف می زنید. به خدا...»

صدای کلفت و مردانه ی شخص چهارمی حرفش را برید:« چی شده؟»

صدای مرد را شنید که با لحنی که احترام در آن موج می زد، گفت:« قربان حرف نمی زنه. همه چیز رو انکار می کنه. می گه نمی دونه از چی حرف می زنیم. چیکارش کنیم قربان؟»

صدای او را بار دیگر شنید که گفت:« خیله خوب. خودم ازش سوال می پرسم. شماها می تونید برید.»

همه ی آن ها به غیر از همان رئیس نام، از اتاق بیرون رفتند. رویا بی رمق با صورتی که از درد سر شده بود، روی زمین نشست. در تاریکی اتاق نمی توانست ببیند آن شخص کیست.

قبل از این که او چیزی بگوید، رویا با صدای ضعیفی نالید:« به خدا من نمی دونم شماها کی هستید. فقط می دونم منو اشتباه گرفتید. من اون چیزی که شما می خواید رو ندارم. به خدا نمی دونم اون برگه چی هست.»

او حرفش را قطع کرد و با صدای کلفت و مردانه اش گفت:« حرفت رو باور نمی کنم. اون کتاب به علاوه ی اون برگه دست تواِ. اینم می خوای انکار کنی؟»

رویا گفت:« آخه کدوم کتاب؟»

انگار این مرد خونسردتر از قبلی بود. خونسرد بود؛ اما صدای کلفت و پر تحکمش قلب روبا را می لرزاند.

جواب داد:« همون کتابی که هفته ی پیش از کتابخونه بردی خونه ات. یادت اومد؟»

رویا از حرف های او حسابی گیج شده بود. کتاب کتابخانه چه ربطی به آن مرد داشت؟ او آن هفته چندین کتاب برای مطالعه به خانه برده بود.

در جواب مرد گفت:« خوب من کتاب های زیادی رو می برم خونه تا بخونم. خوب این چه ارتباطی به بودن من این جا داره؟»

مرد به رویا نزدیک شد و بی توجه به حرف او گفت:« اون کتاب کجاست؟»

رویا که هنوز نفهمیده بود قضیه از چه قرار است، گفت:« من نمی دونم راجع به کدوم کتاب حرف می زنید.»

مرد گفت:« قرار نبود تو اون کتاب رو برداری. حالا بگو کجاست؟»

رویا بهت زده پرسید:« یعنی چی؟!»

مرد با همان لحن خونسرد و پر تحکمش گفت:« مثل این که نمی خوای حرف بزنی. هان؟ اگه نگی اون برگه رو چیکارش کردی، تضمین نمی کنم سالم از این جا بری.»

رویا م*س*تأصل نالید:« بابا من نمی دونم راجع به چی حرف می زنید.»

صدای بلند او را شنید که خطاب به کسانی گفت:« بیاید داخل.»

دو نفر وارد اتاق شدند. نمی دانست قرار است چه بلایی سرش بیاورند.

مرد رو به آن دو گفت:« نمی خوام خون ریزی کنه. مراقب صورتش هم باشید. در حد نوازش باشه.»

این را گفت و بیرون رفت. رویا ترسیده در خودش جمع شد. می خواستند با او چه کنند؟

آن دو مرد به رویا نزدیک شدند که رویا جیغ زد:« جلو نیاید. چی از جونم می خواید؟»

ضربه ای که به پهلویش وارد شد، او را ساکت کرد. ضربه های متوالی به بدنش وارد می شد. ضربه ها آن قدر محکم و کاری نبودند؛ اما برای رویا که جثه ی ظریف و ریزی داشت، محکم بودند.

پس از چند دقیقه رهایش کردند. رویا در جای جای بدنش احساس درد می کرد. از درد به خودش می پیچید. مگر چه کرده بود که با او این گونه رفتار می شد؟ داشت با زبانی خوش و بدون هیچ گونه بی احترامی با آن مرد صحبت می کرد. پس چرا چنین دستوری داده بود؟

طاقت نیاورد و بلند فریاد زد:« خدا...»

صدای کلفت و پر تحکم او را شنید که به آن دو گفت:« مگه نگفتم در حد نوازش؟»

صدایش ریتم خاصی داشت که فقط پرتحکم می شد؛ اما فریاد نمی شد. یکی از آن ها گفت:« قربان باور کنید در همون حد بود؛ ولی این دختر بدن ضعیفی داره.»

دوباره صدایش را شنید که گفت:« خیله خوب. برید بیرون.»

صدایش دوباره آمد که به شخص دیگری گفت:« ببین حالش چطوره؟»

شخصی به او نزدیک شد که رویا بی رمق نالید:« به من نزدیک نشو.»

صدای خانم مسنی را شنید که گفت:« آروم باش. می خوام معاینه ات کنم.»

پس از چند دقیقه بلند شد و رو به آن مرد گفت:« وضعش وخیم نیست. بهش یه مسکن تزریق کردم که بخوابه. زخماش رو هم ضدعفونی کردم. در کل حالش خوبه جای نگرانی نیست.»

رویا دیگر صدایی نشنید. کم کم چشمانش بسته شد و به خواب رفت.

***

با تکان های دستی از خواب برخاست. صدای بم شخصی را شنید که گفت:« بلند شو غذات رو بخور.»

این را گفت و اتاق را ترک کرد. رویا به پنجره ی کوچک نگاهی انداخت. هوا روشن بود. فکر این که تا حالا پدر و مادرش از غصه دق کرده اند، داشت دیوانه اش می کرد. به سختی با وجود دردی که در بدنش حس می کرد، بلند شد و نشست. باید فکری می کرد. آن مرد راجع به کتابی حرف می زد که هفته ی پیش آن را از کتابخانه گرفته بود. هنوز هم آن کتاب ها را داشت. باید کتاب مورد نظر مرد را می یافت. از بین آن ها باید کتابی را پیدا می کرد که لای آن برگه ای باشد. تنها راهش، دیدن آن چند کتاب بود.

نگاهی به سینی غذا انداخت. با وجود گرسنگی اش، اشتهایی برای خوردن نداشت. به سختی بلند شد و به سمت در رفت. مشت های بی رمقش را به در کوبید و با آخرین توانش فریاد زد:« در رو باز کنید. مگه اون کتاب رو نمی خواید؟ پس باز کنید در رو.»

هنوز دقیقه ای نگذشته بود که در باز شد و قامت مردی قد بلند جلوی در ظاهر شد.

رو به رویا گفت:« خوب؟»

رویا از صدایش فهمید که او همان مردی است که به او سیلی زده بود.

گفت:« راستش من هنوز هم نمی دونم شما چی می خواید؛ ولی اون کتابی رو که گفتید، هنوز دارم. می تونم اون رو بهتون بدم.»

مرد قدمی به رویا نزدیک شد و گفت:« اون کتاب به درد ما نمی خوره. اون برگه ای که داخلش هست رو می خوایم. البته اگه تا الان باشه.»

رویا فکری کرد و گفت:« باید بگردم دنبالش؛ منتهی همون طور که می دونید اون کتاب الان خونمونه. باید از اون جا برش دارم.»

مرد موشکافانه به رویا نگریست و گفت:« بسیار خوب. به رئیس می گم و خبرش رو بهت می دم.»

رویا سرش را تکان داد و دیگر چیزی نگفت.

بعد از رفتن مرد، دوباره به سینی غذا نگاهی انداخت. گرسنه اش بود. مجبور شد چند لقمه ای از آن را بخورد.

نمی دانست چقدر گذشته بود که در باز شد و همان مرد داخل شد.

رو به رویا گفت:« خوب حواست رو جمع کن ببین چی می گم؟ فکر این که بخوای به ما کلک بزنی رو از سرت بیرون کن. مثل بچه ی آدم می ری و اون کتاب رو میاری به اون جایی که بهت می گیم؛ منتهی با اون برگه ی داخلش. سعی کن که فضولی نکنی؛ چون اصلاً به نفعت نیست. فقط حواست باشه که ما تو رو تحت نظر داریم. پس دست از پا خطا نکن. مفهوم شد چی گفتم؟»

رویا سرش را تکان داد. مرد دوباره بیرون رفت. این بار دو مرد دیگر وارد شدند و رویا را چشم بسته از اتاق بیرون بردند.

او را کنار خیابان پیاده کردند و از آن جا دور شدند.

آن مرد گفته بود با او تماس می گیرند. رویا مسیر باقی مانده را سریع طی کرد تا زودتر به خانه شان برسد.

وقتی وارد خانه شد با چهره های نگران و اشک آلود پدر و مادرش و سمانه رو به رو شد. آن ها با دیدن رویا بهت زده به او نگریستند؛ گویی باور نمی کردند که او بازگشته است.

سمانه قبل از همه به خود آمد و با نگرانی گفت:« تو معلوم هست کجایی دختر؟ از دیروز تا حالا مردیم و زنده شدیم. این چه قیافه ایه؟ تا حالا کجا بودی تو؟»

قبل از این که رویا چیزی بگوید، مادرش جلو آمد و او را در آ*غ*و*ش کشید. صدای گریه و هق هق هردو بلند شده بود.

مادرش در همان حال گفت:« تو کجا بودی دختر؟ چه بلایی سرت اومده؟»

پدر رویا جلو آمد و جدی پرسید:« بلایی سرت آوردن؟»

رویا لبخند بی حالی زد و گفت:« نه بابا جون. بلایی سرم نیومده. من خوب خوبم. فقط...»

سمانه پرسید:» فقط چی؟»

رویا برای این که به آن ها نشان دهد حالش خوب است، اندکی شوخی چاشنی کلامش کرد و گفت:« چرا عین این بازجوها منو همین طور نگه داشتین و دارین سوال پیچم می کنین؟ بذارین یکم استراحت کنم، حالم جا بیاد، بعد.»

سمانه با حرص گفت:« حرف بزن ببینم.»

این بار مادرش که هنوز بغض داشت، گفت:« رویا بگو کجا بودی تا حالا؟ می دونی از دیروز تا حالا چی به ما گذشته؟»

رویا روی نزدیک ترین مبل نشست و گفت:« می گم براتون؛ ولی قبلش می شه یه لیوان آب به من بدین؟»

***

چهره ی هر سه آن ها پس از تعریف کردن رویا در بهت و نگرانی فرو رفته بود.

سمانه نگران گفت:« حالا می خوای چی کار کنی رویا؟ اونا آدم های خطرناکین. ممکنه بلایی سرت بیارن.»

رویا از جا برخاست و گفت:« اول باید برم ببینم می تونم اون برگه رو پیدا کنم یا نه.»

این را گفت و سریع به اتاقش رفت. کتاب هایی را که هفته ی پیش از کتابخانه آورده بود، از کمدش بیرون آورد و با دقت بین صفحاتشان را جستجو کرد.

مشغول بررسی آخرین کتاب بود که ضربه ای به در نواخته شد.

رویا بی حواس گفت:« بفرمایید.»

سمانه در را گشود و داخل شد. کنار رویا نشست و گفت:« پیداش کردی؟»

رویا احساس کرد چیزی بین یکی از صفحات دیده است. چند صفحه به عقب رفت و با دیدن یک برگه ی سفید، اخم هایش در هم رفت.

سمانه متعجب پرسید:« اینه؟»

رویا هر دو طرف کاغذ را با دقت نگریست و گفت:« این آخرین کتاب بود. بین اون یکی ها چیزی نبود. ولی مگه می شه این باشه؟ این که خالیه.»

سمانه پوزخندی زد و گفت:« بفرما. هی بهت می گم به جای این همه کتاب خوندن، بشین چهار تا فیلم هم ببین؛ ولی کو گوش شنوا.»

رویا کلافه گفت:« چی می گی تو؟ چه ربطی داره؟»

سمانه گفت:« خوب اگه فیلم دیده بودی، حالا می دونستی که این یه برگه ی سفید معمولی نیست. مگه دیوانه ان دنبال یه برگه ی خالی باشن. احتمالاً باید یه بلایی سرش آورد تا یه چیزهایی روش معلوم بشه.»

رویا به تمسخر گفت:« خوب خانم کارآگاه، چه بلایی باید سرش بیاریم؟»

سمانه گفت:« نمی دونم؛ ولی تو که نباید بلایی سر این برگه بیاری؛ چون در اون صورت می فهمن که تو کارشون فضولی کردی. مگه نگفتن نباید دخالت کنی؟ پس این برگه باید صحیح و سالم باشه. حالا همه ی این ها به کنار، نگفتن کجا باید این برگه رو تحویلشون بدی؟»

رویا سرش را تکان داد و گفت:« نه، گفتن تماس می گیرن. ولی سمانه، من باید چیکار کنم؟ اگه بلایی سرم بیارن؟»

سمانه گفت:« باید به پلیس اطلاع بدیم.»

رویا گفت:« کسی که شماره تلفن و آدرس خونه و محل کار من رو پیدا کرده، فکر می کنی از وجود پلیس تو این ماجرا با خبر نمی شه؟»

سمانه خواست چیزی بگوید که گوشی رویا زنگ خورد. سریع آن را برداشت. با دیدن صفحه پوزخندی زد و گفت:« اینا حرفه ای تر از این حرفان. شمارشون هم نمیفته.» سپس جواب داد:» بله.»

-یه آدرس بهت اس ام اس می کنم. برگه رو بیار اون جا. خودت تنها میای. کوچک ترین خطایی ازت سر بزنه هم برای خودت هم برای خانواده ات خیلی بد می شه. مفهوم شد؟

رویا با صدایی لرزان جواب داد:« بله.»

تماس قطع شد.

سمانه متعجب پرسید:« خودشون بودن؟»

رویا سرش را به نشانه ی تأیید تکان داد. این بار لحن سمانه نشان از نگرانی اش داشت:« حالا می خوای چی کار کنی؟»

رویا گفت:« نمی دونم. حالا بیا بریم پایین.»

***

هر چه به پدرش اصرار کرده بود که همراهش نیاید، پدرش نپذیرفته بود. گفته بود به طور نامحسوسی او را تعقیب می کند.

حالا رویا در تاکسی نشسته بود و تمام فکر و ذکرش پدرش بود. می ترسید آن ها پی به وجود او ببرند. کف دستانش را از اضطراب به هم می مالید و پاهایش را مرتب تکان می داد.

با صدای راننده ی تاکسی به خودش آمد:« خانم رسیدیم.»

رویا که تازه متوجه اطرافش شده بود، پرسید:« همین جاست؟»

راننده گفت:« بعد از این یه جاده خاکیه که شما باید از اون بگذرید. من دیگه نمی تونم برم اون جا. راستش این جا خیلی پرته. متوجهید که؟»

رویا که خودش به حد کافی اضطراب داشت؛ حالا حرف های راننده به استرسش دامن می زد. بیشتر از خودش نگران پدرش بود.

کرایه را حساب کرد و پیاده شد. نگاهی به اطراف انداخت. خبری از پدرش نبود. با پاهایی لرزان مسیر خاکی را طی کرد و به جایی که به او گفته شده بود، رسید.

رو به آسمان گفت:« خدایا هستی؟ باش. مراقبم باش. تو الان فقط می تونی کمکم کنی.»

صدای نزدیک شدن اتومبیلی را شنید. آب دهانش را به سختی پایین داد و در دل خدا را صدا زد. اتومبیل با فاصله ی یکی دومتر از او ایستاد. سه نفر از آن خارج شدند. رویا قدمی به عقب برداشت. قلبش داشت از سینه اش بیرون می زد. مردی که جلوتر از دو نفر دیگر می آمد، همانی بود که از او سوال می پرسید. رویا کیفش را در آ*غ*و*شش فشرد و باز آب دهانش را فرو داد.

مرد به فاصله ی چند قدم از او ایستاد و گفت:« برگه رو آوردی؟»

رویا با خود فکر کرد که این مرد باید همه کاره ی رئیسش باشد. اصلاً حالا و در همچین موقعیتی چه اهمیتی داشت که او کیست؟ مهم این بود که ممکن بود تا دقایقی دیگر به دست همین مرد کشته شود.

رویا در جواب مرد تنها به تکان دادن سرش اکتفا کرد؛ اما هم چنان بی حرکت ایستاد.

مرد که از حرکات رویا کلافه شده بود، گفت:« زود باش برگه رو بده دیگه.»

رویا دو بار آب دهانش را فرو داد و با صدای لرزان و ضعیفی گفت:« بعدش چی می شه؟»

مرد با اخم هایی درهم به رویا نگریست که رویا ادامه داد:« منظورم... منظورم اینه که، بعد از این که این برگه رو گرفتید... با من... بامن چی کار می کنید؟»

مرد کلافه دستی در موهایش کشید و گفت:« حوصله ی این اراجیف رو ندارم. برگه رو رد کن.»

رویا کیفش را محکم تر در آ*غ*و*شش فشرد که این حرکتش از چشم او دور نماند. پوزخندی زد و رو به آن دو گفت:« کیف رو برام بیارید.»

رویا وحشت زده به نزدیک شدن آن دو می نگریست. چند قدم به عقب برداشت؛ اما دستش توسط یکی از آن ها کشیده و کیف توسط دیگری ربوده شد. کیف در اختیار مرد قرار گرفت و او هم مشغول باز کردن آن شد. هنوز بازویش در اختیار یکی از آن ها بود. سعی می کرد ترسش را کنار بزند؛ اما موفق نبود. نمی دانست در این زمان، پدرش کجاست.

مرد برگه را بیرون آورد و دقیق به آن نگاهی انداخت. رویا با خود فکر می کرد که چه چیز آن کاغذ سفید را بررسی می کند؟ اما بعد فهمید که حتماً او می تواند تفاوت بین یک برگه ی معمولی با آن برگه ی خاص را بفهمد.

مرد پس از اطمینان با رئیسش تماس گرفت، به او اخبار را گزارش کرد و در نهایت سوالی پرسید که قلب رویا را لرزاند:« قربان با این دختر چی کار کنیم؟... بله... بله فهمیدم.»

تماس را قطع کرد و به رویا نزدیک شد. رویا وحشت زده به او نگریست و با صدای لرزانی گفت:« چرا... چرا می خواید منو بکشید؟ من که برگه رو بهتون دادم.»

مرد سرش را روی صورت رویا خم کرد و گفت:« پدرت خیلی نگرانت بود.»

چشمان رویا از ترس گشاد شد. مرد به آن دو اشاره ای کرد و هر سه نفرشان به سمت اتومیبل رفتند، سوار شدند و از آن جا دور شدند. رویا با قلبی که داشت از سینه بیرون می زد و با پاهایی لرزان، شروع به دویدن کرد تا به سراغ پدرش برود. یعنی آن ها بلایی... نه حتی فکرش را هم نمی توانست بکند. هنوز به انتهای جاده خاکی نرسیده بود که صدای آشنایی را شنید که نامش را صدا می زد. برگشت و با دیدن پدرش به سرعت به سمتش دوید. در آ*غ*و*ش او فرو رفت و همان طور که اشک می ریخت، گفت:« بابا... باباجونم... شما... شما سالمید؟»

پدرش سرش را ب*و*سید و گفت:« آره عزیزم، من سالمم. مگه قرار بود نباشم؟ من نگران تو بودم.»

رویا خودش را بیشتر در آ*غ*و*ش پدرش فرو کرد و زیر لب گفت:« خدایا شکرت. صدهزار مرتبه شکرت.»

***

با وجود یک ماهی که گذشته بود، رویا هنوز هم گاهی به آن اتفاقات فکر می کرد. این که به همین راحتی او را رها کرده بودند، برایش عجیب و شک برانگیز بود.

مادرش هنگام خروج او از خانه، پس از کلی دعا و صلوات او را راهی می کرد. مادر بود و نگران. پدرش هم به سفر رفته بود.

صدای ضعیف گریستن، رویا را به خود آورد. نگران از روی تخت برخاست و به سراغ مادرش رفت. او را دید که روی تخت نشسته است و می گرید. رویا او را در آ*غ*و*ش گرفت و با نگرانی از او پرسید که چه اتفاقی افتاد است.

مادرش اشک هایش را پاک کرد و گفت:« نگران پدرتم رویا. چقدر باید توی مسیرهای خطرناک بار ببره؟ امروز... امروز...»

دوباره صدای گریه اش بلند شد. رویا جلوی مادرش زانو زد، دست های او را در دست گرفت و گفت:« چی شده مامان؟ برای بابا چه اتفاقی افتاده؟»

مادرش دستپاچه گفت:« نه نگران نباش. چیزی نیست. امروز بهش زنگ زدم، چند بار هم زنگ زدم جواب نداد. تا این آخری رو جواب داد. از صداش فهمیدم یه اتفاقی افتاده. با هزار زور و زحمت از زیر زبونش حرف کشیدم تا این که گفت تصادف کرده.»

سپس سرش را رو به آسمان گرفت و گفت:« خدا رو شکر. صدهزار مرتبه شکر که طوریش نشده. گفت تا دو روز دیگه برمی گرده.»

رویا برخاست و به اتاقش رفت. روی تخت دراز کشید و به فکر فرو رفت. باید به پدر و مادرش کمک می کرد. اما چطور؟ حقوق خودش از کتابخانه هم به قدری نبود که بتواند کمک خرج باشد. نهایتش می توانست خرج روزانه ی خود را دربیاورد. این گونه نمی شد. باید فکری اساسی می کرد.

تا نزدیک های صبح به این موضوع فکر کرده بود و تصمیمی گرفته بود. گرچه دل کندن از، به قول سمانه:« عشقکده»اش برایش سخت بود؛ اما برای کمک به پدر و مادرش چاره ی دیگری نداشت. باید از همین امروز شروع می کرد. باید دنبال کاری می گشت که حقوقش زیاد باشد. باید کمک خرج خانواده اش می شد تا پدرش بتواند کار سبک تری برای خود بیابد. به غیر از او کسی نمی توانست به پدر و مادرش کمک کند. شاید دیگر نمی توانست به کتابخانه برود؛ اما هنوز می توانست مطالعه کند. پس کار جدید نمی توانست مانع رسیدن به علایقش شود. باید از همین حالا شروع می کرد.

با گفتن« بسم الله» از جا برخاست و از اتاقش خارج شد.

***

از صبح به شرکت های مختلفی سرزده بود و فرم پر کرده بود. می دانست که جوابی از آن ها دریافت نخواهد کرد و آن ها او را سرکار گذاشته اند.

ساعت پنج بعدازظهر شده بود. در پارکی نشسته بود و سعی داشت فکرش را آزاد کند تا بتواند درست تصمیم بگیرد. امروز سمانه چندین بار تماس گرفته بود تا بتواند سر از کار او دربیاورد. نمی دانست چه اتفاقی افتاده که از عشقکده اش دست کشیده است؛ اما رویا فرصت توضیح دادن به او را نداشت.

بی حوصله بلند شد و به سمت خانه شان به راه افتاد.

وارد خانه شد و مادرش را صدا زد؛ اما به جای مادرش با چهره ی خشمگین سمانه مواجه شد.

متعجب ازحضور سمانه، گفت:« چی شده؟»

همین جمله برای فوران خشم سمانه کافی بود. سمانه به طرفش حمله کرد، محکم به بازویش کوبید و گفت:« چی شده؟ تازه می گی چی شده؟ دختره ی خیره سر، تو نباید یه خبر به من بدی،آخه من بدونم تو زنده ای یا نه؟ که اگه مرده باشی بیام مراسم ختمت؟»

رویا که از چشمانش تعجب گرد شده بود، گفت:« تو حالت خوبه؟ این مزخرفات چیه به هم می بافی؟»

سمانه که در مرز انفجار بود، غرید:« تو نباید به من خبر بدی چرا تشریف مبارکتون رو نمیارید کتابخونه؟ عشقم عشقم می کردی همین بود؟»

رویا روی مبل نشست و درجواب سمانه گفت:« گرفتار بودم.»

سمانه تمسخرآمیز گفت:« آخی، بچه هات سربازین یا باید واسه آقاتون غذا بار می ذاشتی؟»

رویا گفت:« اصلاً معلوم هست تو چته؟ بابا من از صبح تا حالا در به در دنبال کار بودم.»

سمانه که حالا تعجب جای خشمش را گرفته بود، رو به روی او نشست و پرسید:« کار؟ کار واسه چی؟ مگه تو کار نداری؟»

رویا بی حوصله گفت:« حقوقش کم بود کفاف نمی داد.»

سمانه گیج و متعجب گفت:« ولی تو که همیشه می گفتی حقوقش مهم نیست و تو عاشق کتابی؟ حالا چی شد؟»

رویا نفسش را صدادار بیرون فرستاد و گفت:« هنوز هم عاشق کتاب هستم. این درست؛ ولی دلم می خواد کاری رو انجام بدم که حقوق خوبی داشته باشه. کتاب همیشه هست و من می تونم بخونم.»

سمانه مشکوکانه پرسید:« چیزی شده؟»

رویا از جواب دادن طفره رفت و به جای آن، گفت:« مامانم کجاست؟»

سمانه با این که کنجکاو بود؛ ولی وقتی بی میلی رویا را دید، گفت:« به من گفتن که می رن خرید.»

رویا سرش را تکان داد و به آشپزخانه رفت. برای خودش و سمانه چای ریخت و به پذیرایی برد. سمانه متفکر روی مبل نشسته بود.

رویا نگاهی به او انداخت، چای را مقابل او روی عسلی قرار داد و پرسید:« چیه؟ تو فکری؟»

سمانه در همان حالتی که بود، گفت:« یه فکری برات داشتم؛ ولی وقتی تو حتی نخواستی با من مشورت کنی، خوب منم بهت نمی گم دیگه.»

رویا خندید و گفت:« قهر نکن خانم خانما. هنوز چیزی مشخص نبود که بخوام بگم. حالا بگو ببینم چه فکری داری؟»

سمانه چشم غره ای حواله ی او کرد؛ سپس گفت:« فکر کنم بتونم یه کاری برات پیدا کنم.»

رویا خودش را جلو کشید و هیجان زده گفت:« خوب؟»

سمانه خندید و گفت:« قیافه رو؟ هنوز که هیچی معلوم نیست. هفته ی پیش داییم اومده بود خونمون. سر حرف که شد، گفت که به یه کارمند جدید احتیاج داره. نمی دونم تا حالا پیدا کرده یا نه. گفتم حالا من باهاش صحبت کنم ببینم اوضاع چطوریه.»

رویا دست هایش را به هم زد و گفت:« این که خیلی عالیه. حالا چجور شرکتی هست؟ چقدر حقوق می ده؟»

سمانه به شوخی قیافه ی متکبری به خود گرفت و گفت:« حالا ذوق نکن. تازه من باید کلی پارتی بازی کنم تا قبولت کنه.»

رویا قندی را که در دستش بود، با حرص به سمت او پرت کرد و گفت:« معلومه که باید راضیش کنی. وگرنه من می دونم و تو.»

سپس به پشتی مبل تکیه کرد و گفت:« نگفتی؛ حالا چه کاری هست؟»

سمانه چایش را برداشت و گفت:« حالا می ری می بینی.»

***

صبح، سمانه به رویا خبر داده بود که با دایی اش صحبت کرده است و او هم می خواهد رویا را ببیند. سمانه می گفت دایی اش در انتخاب کارمندانش دقت و سخت گیری خاصی دارد؛ به همین دلیل است که تا حالا کسی را نپذیرفته است. با این حرفش شعله ی اضطراب را در وجود رویا روشن کرده بود. حالا نمی دانست پذیرفته می شود یا خیر. به شوخی به سمانه گفته بود:« پس تو چیکاره ای؟ راضیش کن دیگه.» با این که هنوز نمی دانست آن جا چه نوع شرکتی است.

***

به همراه سمانه وارد شرکت شدند. عده ای سمانه را می شناختند و با او سلام و احوال پرسی می کردند.

رویا به شوخی، آهسته کنار گوشش گفت:« چقدر طرفدار داری؟ اصلاً چرا خودت نمیای این جا کار کنی؟»

سمانه با حرص رویا را به جلو هدایت کرد و گفت:« برو بچه تو کار مردم فضولی نکن.»

رویا خندید و دیگر چیزی نگفت.

پس از اندکی انتظار وارد اتاق مدیرعامل شدند. سمانه با ذوق جلو رفت و با مرد تقریباً مسنی به خوش و بش پرداخت. رویا هم جلو رفت و سلام کرد. آقای فیروزنیا ( دایی سمانه) با خوشرویی جواب سلام رویا را داد و آن ها را به نشستن دعوت کرد.

***

رویا و سمانه عرض خیابان را طی کردند و وارد پیاده رو شدند.

سمانه گفت:« نمی دونی چقدر ازت پیش دایی جونم تعریف کردم! اینقدر که...»

رویا با حرص گفت:« سمانه!»

سمانه خندید. از آن موقعی که از شرکت خارج شده بودند تا حالا هزار بار این جمله را تکرار کرده بود. آقای فیروزنیا موقتاً او را پذیرفته بود. او باید طرح های ارائه شده در شرکت را به شرکت های دیگر می برد و با خوش رویی و زبانی خوش، آن ها را مجاب به خرید طرح ها می کرد. برای رویا که تا حالا در سکوت به کارش می پرداخت، این کار کمی دشوار بود. به همین دلیل کمی اضطراب داشت.

سمانه گفت:« نگران چی هستی رویا؟ من مطمئنم تو از پسش بر میای. راستش وقتی داییم گفت باید همچین کاری انجام بدی، منم یکم نگران شدم؛ ولی خوب داییم گفت که خودش بهتر می دونه که چه کاری رو به کی بده. شاید اولش یکم سخت باشه؛ ولی خوب عادت می کنی گلم.»

سپس برای عوض کردن حال و هوای رویا گفت:« می دونی باید چیکار کنی تا موفق بشی؟»

رویا پرسشگر به او نگریست.

سمانه ادامه داد:« هیچی عزیزم، کار سختی نیست؛ فقط باید شبا عین این مُنگل ها با خودت و در و دیوار، حرف زدن تمرین کنی.»

این را گفت و با قدم هایی سریع از رویا دور شد.

رویا بلند گفت:« جرئت داری وایستا.»

***

اصلاً تمرکزی روی کلمات کتابش نداشت. حالا که فکر می کرد، می دید که حق با سمانه است و او باید حرف زدن تمرین کند. نمی دانست می تواند از پس این کار بربیاید یا خیر. بیشتر انتظار داشت به عنوان منشی مشغول به کار شود تا یک نماینده. می ترسید خراب کند. چرا همچین کار سختی را به او داده بود؟ سرش را تکان داد و دوباره به کلمات کتاب چشم دوخت؛ اما هیچ تمرکزی برای خواندن نداشت. با حرص کتاب را بست و روی تخت دراز کشید.

***

روز بعد رویا به شرکت و نزد آقای فیروزنیا رفت.

او با دیدن چهره ی نگران رویا، لبخند مهربانی به صورت او پاشید و گفت:« چرا این قدر نگرانی؟ به خانم صالحی ( منشی شرکت) سپردم که کارت رو بهت توضیح بده. نگران نباش. می تونی از پسش بربیای.»

سپس پوشه ای را در اختیار رویا قرار داد و گفت:« اینم اولین طرحی که باید بررسیش کنی. فعلاً قرار نیست جایی بری. اول باید بررسی طرح ها رو یاد بگیری تا بتونی درست و دقیق راجع بهش توضیح بدی. بعد از اون دیگه کارت آسون تر می شه. فقط حواست باشه که باید همه ی این کارها رو سریع یاد بگیری. تا حالا چندین نماینده داشتیم که خوب نتونستن از پس کاراشون بربیان و اخراج شدن. می خوام جزء اونا نباشی. متوجه شدی؟»

رویا تأیید کرد.

خانم صالحی پس از سروسامان دادن کارهایش به تمرین با رویا پرداخت. خودش هم قبلاً نماینده بود؛ اما آقای فیروزنیا او را اخراج نکرده بود و به جای منشی مسن سابق، او را جایگزین کرده بود. این ها را خودش برای رویا تعریف می کرد. رویا با دقت به حرف های او گوش می داد و در نهایت هم به عنوان امتحان، همه را به خانم صالحی توضیح می داد. این طرح آسانی بود که طبق گفته ی خانم صالحی به راحتی از پس آن برآمده بود.

***

طی چند روز آینده وارد طرح های پیچیده تر و دشوارتری شده بود. شب ها جلوی آینه هم چندین بار آن ها را تکرار می کرد. گاهی هم نزد سمانه، با وجود شکلک هایی که در می آورد، به توضیح می پرداخت و به کارهای او اعتنایی نمی کرد.

در نهایت همه ی درس ها را نزد آقای فیروزنیا پس داد و با تأیید او مواجه شد. قرار بود ابتدا برای توضیح و توجیه به شرکت های رده پایین برود. آقای فیروزنیا به او گفته بود که اگر از پس تمام طرح ها و توضیح آن ها به شرکت ها بربیاید، او را به مهم ترین شرکت ها می فرستد و پس از آن او را به عنوان نماینده ی ثابت استخدام می کند. راه زیادی در پیش داشت. باید تمام تلاشش را به کار می گرفت. بررسی طرح ها برایش دشوار نبود؛ تنها، قسمت توجیحش برای شرکت ها و مجاب کردن آن ها برایش اضطراب برانگیر بود.

مشغول بررسی اولین طرحی که قرار بود ارائه دهد، بود که موبایلش لرزید. مانند کسی که از خواب پریده باشد، تکانی خورد. با دیدن نام سمانه محکم به پیشانی اش کوبید. می دانست که حکم اعدامش توسط سمانه صادر شده است. به کلی قرارش را با سمانه از یاد برده بود. این روزها کم تر فرصت می شد تا به دیدنش برود. فقط دو سه باری سمانه به او سرزده بود. قرار بود تا پایان وقت اداری در شرکت بماند و برای بعد از آن هم با سمانه قرار گذاشته بود. حالا دو ساعت هم اضافه کاری مانده بود و باید سرِ خود را برای بریده شدن آماده می کرد. دوازده تماس بی پاسخ چیزی نبود که از سوی سمانه نادیده گرفته شود.

به سرعت وسایلش را جمع کرد و از شرکت خارج شد. نگاهی به اطراف انداخت. قرارشان جلوی در شرکت بود. نمی دانست سمانه هنوز هم آن جا هست یا خیر. احتمال این که رفته باشد، خیلی زیاد بود.

با برخورد جسمی بر پشت سرش برق از سرش پرید. « آخی» گفت و به پشت سرش نگریست. بله، این ضربه فقط می توانست از سوی سمانه باشد.

رویا می خواست بد و بیراهی نثارش کند؛ اما بعد با یادآوری بدقولی اش پشیمان شد و قیافه ای مظلوم و نادم به خود گرفت.

سمانه با دیدن چهره ی رویا، با حرص گفت:« بیخود واسه من موش بی گ*ن*ا*ه نشو. هیچ توضیحی رو قبول نمی کنم. دیگه هم از این به بعد با توی بدقول قرار نمی ذارم دیگه هم به دیدنت نمیام. حالا هم واسه تنبیه باید من رو به فالوده و بستنی و چند دست لباس و کفش و کیف و شام مهمون کنی تا شاید، اونم شاید بخشیدمت.»

بعد هم با دیدن قیافه ی علامت تعجب شده ی رویا بلند بلند خندید.

رویا با دیدن خنده ی سمانه، محکم به بازویش کوبید و گفت:« نخند، نخند دختره ی خیره سر. دخترم دخترای قدیم. والله. مگه دخترم دیدی وسط خیابون بلند بخنده؟ اِ اِ اِ، اومده می گه منو به هزار جور جنس مهمون کن تا شاید ببخشمت. دختره ی پررو.»

سمانه همان طور که می خندید، او را که هنوز غرغر می کرد، به سمت اتومبیلش کشاند.

در طی مسیر، سمانه پرسید:« شرکت چطور بود؟ البته شرکت که خوبه، منظورم اینه که کارت چطور بود؟ البته خودِ کار هم که خوبه، کار تو چطور بود؟»

رویا چشم غره ای به او رفت و پاسخ داد:« خوبه.»

سمانه با لودگی گفت:« واقعاً؟! یادم باشه به دایی جونم بگم بیشتر بهت سخت بگیره. شاید اون تونست تو رو از این هپروتی که بهش دچاری، دربیاره.»

رویا کیفش را با حرص به بازوی او کوبید و گفت:« وای! تو به کی رفتی این قدر وراجی؟ از دیوار صدا در میاد از پدر و مادر تو نه. تو یکی به کی رفتی؟»

سمانه بلند خندید و گفت:« اگه یکم مثل من حرف زدن بلد بودی که حالا کارت گیر نبود جوجه. هه هه هه.»

رویا با حرص نگاهی به او انداخت و خواست چیزی نثارش کند که سمانه گفت:« آ آ آ، بی ادب نشو دختر. بپر بیرون که رسیدیم.»

***

شب گذشته رویا مرتب جلوی آینه می رفت و جملاتی که قرار بود بگوید را تمرین و تکرار می کرد. مطمئن بود اگر در اولین کارش موفق شود، با اعتماد به نفسی که به دست می آورد، انجام کارهای بعدی برایش راحت تر خواهد بود. کمی مضرب بود؛ اما سعی می کرد با توکل بر خدا این اضطراب ها را از خود دور کند. برای موفق شدن باید آرامش خود را حفظ می کرد.

با گفتن « بسم الله» وارد شرکت شد و پس از تحویل گرفتن طرح، گوش سپردن به صحبت های آقای فیروزنیا و دعای خانم صالحی، دوباره از شرکت خارج شد.

در طی مسیر، مرتب دعایی را زیر لب تکرار می کرد. از دست دادن این کار برایش گران تمام می شد. به خاطر این کار، از کار در کتابخانه صرف نظر کرده بود؛ از طرفی هم معلوم نبود پس از آن، می تواند کار دیگری بیابد یا خیر. پس باید تمام سعیش را برای موفقیت به کار می گرفت. فکر کردن به پدرش او را مصمم تر و محکم تر می ساخت.

در هنگام ورود به شرکت، نفس عمیقی کشید؛ سپس داخل شد. تأکید آقای فیروزنیا این بود که او باید با مدیرعامل شرکت ملاقات کند، نه با معاون یا هرکس دیگر. می گفت این را به عنوان یک تجربه، آویزه ی گوش خود کند که امکان دارد دیگران خللی در کار اصلی وارد کنند. می گفت تجربه ی چندین سال کار کردنش این موضوع را به او اثبات کرده است و در نهایت باز هم تأکید کرده بود که طرح ها را حتماً مدیرعامل شرکت باید ببیند.

رویا به دقت مدیرعامل شرکت را زیر نظر داشت تا بتواند پی به شخصیت او ببرد. کار سختی بود؛ اما تا حدودی امکان پذیر بود. طرز صحبت کردن او، سوال هایی که می پرسید و دقتش روی طرح ها، نشان دهنده ی جدیت این مدیرعامل خوش رو در کار بود. رویا پس از ساعتی توضیح دادن از شرکت خارج شد.

آقای مدنی، مدیرعامل شرکت، گفته بود که برای خرید طرح با شرکتشان تماس خواهد گرفت. رویا از این موفقیت راضی و خشنود بود. خدا را هم بابت این موفقیت شکرگزار بود. آقای فیروزنیا هم از کار او راضی بود؛ اما به روی خود نیاورد و با جدیت به او گفت که باید خودش را برای کار بعدی آماده کند.

***

موفق به فروش تعداد زیادی از طرح ها شده بود؛ اما تعدادی از آن ها هم به فروش نرفته بودند. یکی از آن شرکت ها رئیس چشم چرانی داشت که با آن نگاه منفورش به رویا پیشنهاد کار در شرکتش را داده بود؛ ولی وقتی دیده بود که رویا زیر بار نمی رود، از پذیرش طرح ها خودداری کرده بود. رویا هم با کمال میل پذیرفته بود و از آن جا خارج شده بود. نگران توبیخ آقای فیروزنیا بود که او هم به صورت غیر م*س*تقیم کار او را تأیید کرده بود. یکی دیگر از آن ها رئیس بی ادبی داشت که رویا را قبل از هرگونه توضیحی از آن جا بیرون کرده بود. وقتی به آقای فیروزنیا گزارش داده بود، او به رویا گفته بود که این شرکت دشمن آن ها محسوب می شود. حتی رقیب کاری هم نه؛ دشمن.

رویا این همه پیشرفت را باور نمی کرد. احساس می کرد اعتماد به نفسش نسبت به قبل بیشتر شده است؛ حتی شیوه ی بیانش هم نسبت به قبل بسیار پیشرفت کرده بود. این ها را مدیون کار در شرکت آقای فیروزنیا بود. آقای فیروزنیا هم به طور موقت با او قرار داد بسته بود و به او گفته بود که اگر موفق به فروش طرح در شرکت های مهم شود، او را استخدام می کند. تلاش های رویا بیشتر شده بود و به بررسی طرح های پیچیده و دشوار می پرداخت. همه را به عنوان تمرین به خانم صالحی توضیح می داد و او هم تأیید می کرد. خانم صالحی می گفت که اگر همین روند را ادامه دهد، قطعاً موفق خواهد شد؛ همچنین به او گفته بود که بسیار خونسرد و جدی و در عین حال با زبانی خوش توضیح می دهد که این می تواند رمز موفقیتش باشد. می گفت که اگر آن زمان، مانند رویا به ارائه ی توضیحات می پرداخت، حالا یکی از نماینده های ثابت بود.

***

امروز روزی بود که باید برای توجیه به یکی از شرکت های مهم می رفت. کمی مضطرب بود؛ اما پس از این همه تمرین می توانست بر آن غلبه کند. مدیرعامل شرکت مرد مسنی بود که رویا را دخترم خطاب می کرد. رویا احساس می کرد آرامشی که از وجود این مدیرعامل ساطع می شود، او را هم آرام می کند. در سکوت به صحبت های رویا گوش سپرده بود و گاهی هم لبخندهای آرامش بخشی می زد. وقتی صحبت های رویا تمام شده بود، همراه او چای نوشیده بود و کمی هم شوخی کرده بود.

هنگام خروج رویا، به او گفته بود که با آقای فیروزنیا برای خرید طرح تماس خواهد گرفت. رویا با ذوقی فراوان از شرکت خارج شده بود.

***

رویا به اتاق آقای فیروزنیا فراخوانده شد. وقتی وارد اتاق شد، او را دید که متفکر به پرونده ی روبه رویش چشم دوخته است. کمی هم آشفته بود.

رویا متعجب پرسید:« چیزی شده آقای فیروزنیا؟»

او نیم نگاهی به رویا انداخت و او را به نشستن دعوت کرد؛ سپس گفت:« می خوام یه کاری رو بهت بسپرم که نمی دونم می تونی از پسش بربیای یا نه. البته من می خوام که بتونی. ولی اگه نتونستی هم مشکلی نیست. اینی که گفتم، به حساب این نذار که این کار مهمی نیست؛ چرا، اتفاقاً خیلی هم مهمه. چون...»

کمی مکث کرد و گفت:« بذار این طور برات بگم. این شرکتی که دفعه بعد باید بری یه شرکت مهمیه که رتبش از ما خیلی بالاتره. تا حالا چند تا طرح به اون جا فرستادیم که با شکست مواجه شده. من طرح های بی نظیری رو برای این بار انتخاب کردم که تو باید اون ها رو ارائه بدی. استخدامت سرجاشه؛ ولی اگه بتونی موفق بشی، پاداش بزرگی پیش من داری. من این طرح ها رو امروز بهت می دم و تو این ها رو کامل و دقیق بررسی می کنی. هرجا هم ایراد داشتی از خودم می پرسی. متوجه شدی؟»

رویا که هنوز کمی گیج بود، تأیید کرد، پرونده را برداشت و از اتاق او خارج شد.

مشغول بررسی طرح بود. می دانست که باید تمام سعیش را در این کار به کار ببندد. مطمئن بود که برای بار نخست این طرح ها را نخواهند پذیرفت؛ پس باید سماجت می کرد. سماجت در عین آرامش و خونسردی و خوش رویی. شاید این می توانست کمک بزرگی به او بکند. آقای فیروزنیا به او گفته بود که رئیس آن شرکت موفقیتش را مدیون هوشش است. او را فردی زیرک و دانا معرفی کرده بود. رویا تمام مدت حضورش در شرکت روی طرح ها کار کرده بود و وقتی هم که به خانه رفته بود، مرتب روی بیانش کار می کرد. سعی در انتخاب مناسب ترین و مؤدبانه ترین کلمات و جملات داشت. باید تمام سعیش را برای حفظ آرامشش به کار می برد. حتی خود را برای بی احترامی آن ها هم آماده کرده بود؛ اما آقای فیروزنیا به او اطمینان داده بود که این اتفاق نخواهد افتاد.

***

بالاخره روز موعود فرا رسید.

رویا از صبح چند بار آیت الکرسی خوانده بود تا بتواند آرامش بیابد و آرامش خود را حفظ کند. خودش آماده بود؛ اما از جانب آن ها هیچ پیش بینی نمی توانست بکند.

از بیرون نگاهی به شرکت انداخت. بیشتر از آن که بزرگ باشد، شیک بود. نفس عمیقی کشید و با گفتن « بسم الله» جلو رفت. فکر می کرد با نگهبان مسن و ریزنقشی رو به رو می شود؛ اما نگهبان آبی پوش، تقریباً جوان بود و استخوان بندی درشتی داشت.

وقتی رویا را دید، پرسید:« بفرمایید، امرتون؟»

رویا بار دیگر نفس عمیقی کشید و در جواب او گفت:« من نماینده ی آقای فیروزنیا هستم. طرح هایی رو برای ارائه آوردم.»

نگهبان اندکی به رویا نگریست؛ سپس گفت:« چند لحظه تشریف داشته باشید. باید هماهنگ کنم.»

رویا سرش را تکان داد. نگهبان به داخل اتاقک رفت و با گوشی تلفن مشغول شد. رویا دوباره نمای شرکت را از نظر گذراند و بعد هم متوجه بیرون آمدن نگهبان شد.

او رو به رویا گفت:« چند لحظه همین جا تشریف داشته باشید تا بیان راهنماییتون کنن.»

رویا گفت:« بله، متوجه شدم.» نگهبان وارد اتاقک شد و رویا منتظر ماند. یعنی او را پذیرفته بودند؟

چند دقیقه بعد مردی کت و شلوار پوش با قدی متوسط را دید که به او نزدیک می شود. رویا سلام داد. او هم جوابش را داد و گفت:« همراه من بیاید.»

رویا سرش را تکان داد و با او همراه شد.

از در که داخل شدند، سمت راست اتاقی بود که مرد رویا را به داخل آن هدایت کرد. تنها وسیله ی آن اتاق، یک میز طویل بود که مردی پشت آن نشسته بود.

او رو به رویا گفت:« وسایلتون رو تحویل بدید.»

رویا متعجب به او و سپس به مرد کنار دستش نگریست.

مرد با دیدن نگاه متعجب رویا خشک و جدی گفت:« به غیر از اون طرحی که قراره ارائه بدید، باقی وسایلتون رو تحویل این آقا بدید.»

رویا با خود فکر کرد:« مگه کلانتریه؟»

رو به آن ها گفت:« واسه چی باید وسایلم رو تحویل بدم؟ اگه لازم باشه این کار رو می کنم؛ فقط می خوام دلیلش رو بدونم.»

مرد نگاه بی روحی به رویا انداخت و گفت:« این چیزها به من مربوط نمی شه. اگه می خواید رئیس این جا رو ملاقات کنید، وسایلتون رو تحویل بدید. اگه نه هم که...»

رویا از داخل کیفش پوشه ی حاوی طرح ها را بیرون آورد و باقی وسایلش را تحویل داد. اصلاً نمی توانست از کار آن ها سردربیاورد.

با خود گفت:« از این قدرتمندتر هاش هم هستن. تازه آدم های مهمی هم هستن. اونوقت این آقا می خواد ادای آدم های قدرتمند رو دربیاره. حالا فکر کرده کیه؟»

در حین درگیری ذهنی اش، وارد آسانسور شدند. رویا به کلیدی که مرد فشرد، با تعجب نگریست. « 3- ؟!» یعنی از بین شش طبقه، طبقه دیگری نبود؟ باید رئیس آن جا را در طبقه ی « 3- » ملاقات می کرد؟!

با خود فکر کرد:« می خواد با این کارهاش به چی برسه؟»

از آسانسور که خارج شدند، رویا با تعجب به اطراف نگریست. با دیدن آن جا ذهنش به چند سال پیش پرواز کرد. زمانی که دانشجو بود و باید واحد کارگاه را می گذراندند، کارگاه در همچین مکانی قرار داشت. آن هم طبقه ی « 1- » نه « 3-»!

همان طور که قدم به قدم همراه مرد می رفت، کنجکاو و متعجب به اطراف هم می نگریست.

مرد ایستاد و درب اتاقی را گشود؛ سپس رو به رویا گفت:« بفرمایید.»

رویا سرکی به داخل کشید. فقط یک دیوار مشخص بود. به نظر رویا دیوار کارگاهشان تمیزتر بود.

رو به آن مرد گفت:« این جا باید با رئیستون رو ملاقات کنم؟»

مرد گفت:« برید داخل و منتظر بمونید تا ایشون تشریف بیارند.»

رویا کمی به مرد جدی و اخموی روبه رویش نگریست. می دانست صحبت کردن با این مرد، نتیجه ای ندارد. بنابراین در دلش « بسم الله » گفت و وارد شد. این جا دیگر کجا بود؟ مگر بازداشتگاه بود؟ یک اتاق با دیوارهای تیره و عاری از هرگونه وسیله. ادب و شخصیت رئیس آن جا تا همین حد بود؟ رویا برگشت تا سوالی از مرد بپرسد که در بسته شد و بعد هم کلیدی در قفل چرخید. رویا ابتدا مبهوت و سپس خشمگین به در بسته شده نگریست.

جلو رفت، با مشت به در کوبید و فریاد زد:« چرا در و قفل کردید؟ مگه من زندانیم که منو آوردید این جا؟... باز کنید این در لعنتی رو.»

پاسخی به این همه داد و فریادش داده نشد. کلافه و سردرگم داخل اتاق چرخ می خورد. نمی توانست به سوال هایی که ذهنش را درگیر کرده بود، پاسخی بدهد. نگاهی به پوشه ی داخل دستش انداخت. کم کم داشت از آمدنش به این جا پشیمان می شد. همه نوع فکری راجع به برخورد آن ها کرده بود؛ به جز این یکی. بدبینانه ترین فکری که کرده بود این بود که او را از شرکت بیرون کنند؛ اما هرگز تصورش را هم نکرده بود که او را داخل اتاقی حبس کنند. از قدم زدن و چرخیدن دور خودش خسته شد و بی توجه به زمین خاکی، روی آن نشست.

ساعتی گذشته بود که صدای چرخیدن کلید در قفل آمد و متعاقب آن در باز شد.

رویا برخاست و ایستاد. شخصی وارد اتاق شد. رویا به مرد نسبتاً جوانی که از در داخل شد، چشم دوخت. کت و شلوار پوشیده بود و قد نسبتاً بلندی داشت. موهایش به رنگ قهوه ای روشن و چشمانش سبز تیره بود. او دیگر که بود؟!

رویا صدای او را شنید:« می خواستی با من صحبت کنی؟»

او؟! پس او رئیس آن جا بود؟ می گفتند که او هیچ کدام از نماینده ها را ملاقات نمی کند. پس حالا چه شده بود که خودش آمده بود؟

رویا مشکوکانه به او نگریست و پرسید:« شما رئیس این جایید؟» او چشمانش را به رویا دوخت. چرا رویا احساس می کرد، چشمان او هیچ گونه احساسی ندارد؟

بی توجه به سوال رویا گفت:« حرفت رو بزن.»

رویا صورتش را جمع کرد. چه بی ادب!

با خود گفت:« معلوم نیست با پول کی به این جا رسیده. نه یه ذره ادب داره نه یه ذره شخصیت.»

رویا به تلافی بی ادبی او، با لحنی محترمانه، اما با طعنه گفت:« شما همیشه از مهمانانتون این جا پذیرایی می کنید؟»

مرد قدمی به سمت دیوار رفت، به آن تکیه داد و دست به سینه گفت:« نه هر مهمونی. خوب حالا کارت رو بگو.»

رویا که هنوز در بهت جمله ی اولش بود، پوشه را باز کرد و طرح ها را از آن بیرون آورد؛ سپس رو به مرد گفت:« من از طرف آقای فیروزنیا اومدم. اومدم این جا تا...»

او حرف رویا را قطع کرد و گفت:« این ها رو می دونم. آقای فیروزنیا چطور تونسته بعد از اون ماجراها دوباره نماینده بفرسته؟»

رویا بهت زده پرسید:« منظورتون چیه؟ کدوم ماجراها؟»

مرد پوزخندی زد و گفت:« پس بهت نگفته.»

رویا که از کوتاهی و گنگ بودن جملات مرد، کلافه شده بود، پرسید:« مگه چه اتفاقی افتاده؟»

باز هم پوزخندی روی لب مرد نشست. بی توجه به سوال رویا گفت:« خوب توضیح بده.»

رویا گیج پرسید:« چی رو؟»

مرد نگاه عاقل اندر سفیهی نثار رویا کرد و گفت:« واسه چی این جایی؟»

رویا عصبی از حواس پرتی خود طرح ها را جلوی مرد گرفت و توضیحاتش را آغاز کرد. زیر چشمی او را هم زیر نظر داشت که در تمام مدت صحبت کردنش، نگاهش را به دیوار رو به رویش دوخته بود. رویا اصلاً نمی دانست او گوش می کند یا خیر.

پس از پایان صحبت هایش، افزود:« خوب، نظرتون چیه؟»

مرد همان طور خیره به رو به رو گفت:« حتماً باید نظری داشته باشم؟»

رویا متعجب به او نگریست؛ اما بعد خشم جای تعجبش را گرفت. خواست چیزی بگوید؛ اما بعد به خاطر آورد که باید آرام باشد؛ بنابراین با طمأنینه گفت:« منظورتون چیه؟ این ها طرح های کاملی هستن. مطمئن باشید از قبولشون ضرر نمی کنید.»

مرد در همان حالتی که بود، پاسخ داد:« حرفت رو قبول دارم.»

رویا هیجان زده شد؛ اما خودش را کنترل کرد و پرسید:« یعنی قبولشون می کنید؟»

مرد نفس عمیقی کشید؛ سپس رو به رویا گفت:« نه.»

رویا با ابروهایی بالا رفته به او نگریست. سر از کارش درنمی آورد. طرح ها را قبول داشت؛ اما آن ها را نمی خواست. از طرفی پاسخ های کوتاه و مقطعی او روی اعصاب رویا راه می رفت.

در حالی که سعی داشت آرامش خود را حفظ کند، گفت:« شما می فرمایید این طرح ها رو قبول دارید؛ ولی چرا اون ها رو نمی خواید؟»

مرد تکیه اش را از دیوار گرفت و رو به رویا گفت:« اونش دیگه به خودم مربوط می شه.»

سپس به سمت در رفت؛ اما قبل از خارج شدن، به سمت رویا برگشت و گفت:« اون رئیست همه چیز رو می دونه. دلیل این که امروز این جا بودی هم به همون موضوع مربوط می شه. ازش بپرس سر نماینده های قبلی چه بلایی اومده.»

سپس پوزخندی زد و ادامه داد:« البته توصیه می کنم نپرسی. چون مطمئناً جوابی نخواهی گرفت.»

این ها را گفت و از اتاق خارج شد.

رویا مات و مبهوت سر جایش خشکیده بود. منظور او چه بود؟ بر سر نماینده های قبلی چه بلایی آمده بود؟ اصلاً چرا باید سرشان بلا می آمد؟ آقای فیروزنیا چه چیز را می دانست؟ همه چیز برای رویا مبهم و مشکوک بود. به این مرد جوان هم مشکوک بود؛ حالا به آقای فیروزنیا هم مشکوک شده بود.

***

در طول پیاده رو حرکت می کرد. همه چیز برایش در هاله ای از ابهام بود. جملات آخر مرد در گوشش طنین انداز می شد. اخراج نماینده ها... واقعاً اخراج شده بودند؟ یا... خانم صالحی... او هم یکی از آن نماینده ها بود؛ اما بلایی سرش نیامده بود! چه اتفاقی افتاده بود؟

به خودش که آمد، جلوی در شرکت بود. باید می رفت؟ باید از او می پرسید که چه اتفاقی افتاده است؟... از آقای فیروزنیا، از خانم صالحی و یا هرکس دیگر؟

وارد شرکت شد. اتوماتیک وار به سمت اتاق آقای فیروزنیا رفت و بی توجه به عزیزم گفتن های خانم صالحی، وارد اتاق او شد. آقای فیروزنیا با تعجب به او نگریست.

رویا که مانند یک عروسک کوکی شده بود، پرسید:« سر قبلیا چه بلایی اومده؟»

آقای فیروزنیا جا خورد. با بهت پرسید:« منظورت چیه؟»

رویا اتوماتیک وار روی مبل چرمی نشست و دوباره سوالش را تکرار کرد. از این بازی سردرنمی آورد.

آقای فیروزنیا به جای جواب، گفت:« می دونم الان به چی فکر می کنی؛ ولی باور کن من دلم نمی خواست برات مشکلی به وجود بیاد. می دونستم تو از پسش برمیای.»

رویا نگاه بی روحش را به دوخت. پوزخندی زد و گفت:« این قدر احمق به نظر میام؟ لابد میام که ... نمی دونم... شاید هم از اول... از اول... »

آقای فیروزنیا حرفش را قطع کرد و گفت:« نه اشتباه نکن. از اول قرار نبود هیچ اتفاقی بیفته. از اول من اصلاً قصد نداشتم تو رو به اون جا بفرستم؛ ولی بعد نظرم عوض شد. چون... بهتره دیگه راجع بهش صحبت نکنیم.»

رویا با غیظ از جا برخاست و گفت:« چی؟ راجع بهش صحبت نکنیم؟ شما اصلاً حواستون هست با من چی کار کردید؟ منو فرستادید توی دهان شیر؛ اون وقت می گید راجع بهش صحبت نکنیم؟»

آقای فیروزنیا سعی داشت او را آرام کند:« آروم باش رویا، خواهش می کنم... من... من...»

رویا پوزخندی زد و گفت:« شما، چی؟ معلومه که نباید هیچ توضیحی داشته باشید. با خودتون گفتید حالا سنگ رو بندازم، گرفت گرفت، نگرفت هم نگرفت دیگه؛ هان؟ درست نمی گم آقای فیروزنیا؟»

او سرش را پایین انداخته بود و چیزی نمی گفت. رویا دوباره پرسید:« چه بلایی سر قبلیا اومده؟ اصلاً اختلاف بین شما و اون آقا چیه که باعث پیش اومدن این ماجراها شده؟»

آقای فیروزنیا تنها سرش را تکان داد و چیزی نگفت. حق با آن مرد ( آقای سهرابی) بود. گفته بود که آقای فیروزنیا چیزی نخواهد گفت.

رویا با حالتی متشنج کیفش را چنگ زد و از آن جا خارج شد. می دانست که دیگر به غیر از نوشتن استعفا به این جا باز نخواهد گشت. اعصابش به هم ریخته بود. تازه داشت به موفقیت دست می یافت که همه چیز خراب شد. یعنی سمانه هم می دانست؟ نه امکان نداشت. اگر می دانست او را به آن جا نمی برد. نمی توانست سردربیاورد قضیه چیست. اختلاف بین آن ها برایش اهمیتی نداشت؛ تنها هضم این موضوع برایش دشوار بود که چرا آقای فیروزنیا با توجه به بلاهایی که بر سر نماینده های قبلی آمده بود، او را هم وارد این ماجرا کرده بود. حتی نمی دانست چه بلایی بر سر آن ها آمده است.

بی هدف در خیابان ها چرخ می خورد و گذر زمان را از یاد برده بود. حالا چه باید می کرد؟ یافتن کاری دیگر، برایش دشوار بود. جواب هیچ کدام از فرم هایی که پر کرده بود هم، نیامده بود. با صدای بوق ماشینی، تکانی خورد و به پشت سرش برگشت.

راننده سرش را بیرون آورد و طلبکار گفت:« خانم حواست کجاست؟ چشم بسته راه می ری؟ این جا هم جای قدم زدنه؟»

این را گفت و با سرعت دور شد. رویا که گویی تازه از خواب برخاسته است، گیج به اطرافش نگریست. کجا بود؟ اصلاً متوجه مسیری که طی کرده بود، نبود. سریع موبایلش را از کیفش بیرون کشید. هوا تاریک شده بود و او می دانست که حتماً پدر و مادرش نگران او شده اند. با آن ها تماس گرفت و گفت تا یک ساعت دیگر به خانه باز می گردد. باید به سمت دیگر خیابان می رفت تا تاکسی بگیرد و به خانه بازگردد.

اولین قدم را که برداشت، دستی جلوی دهانش را گرفت و او را به عقب کشید. بلافاصله دستش را روی دستکش مشکی رنگ قرار داد و سعی کرد آن دست را از روی دهانش بردارد؛ اما موفق نبود. به عقب کشیده می شد و تقلاهایش بی نتیجه می ماند.

صدایی نزدیک گوشش گفت:« آروم باش. کاریت ندارم؛ البته فعلاً.»

رویا خواست چیزی بگوید؛ اما فقط اصوات نامفهومی از گلویش خارج می شد. رویا با جرقه ای که در ذهنش زده شد، از تقلا ایستاد.

این صدا... این صدای کلفت و مردانه... همان صدایی بود که... خدایا! این مرد از او چه می خواست؟! باز چه کرده بود که خود خبر نداشت؟ رویا سعی داشت خودش را از قید دست او برهاند؛ اما نمی توانست.

دوباره صدایش را شنید:« نمی تونی از دست من خلاص شی. این رو یادت باشه.»

ضربان قلب رویا آن قدر زیاد بود که به وضوح حسش می کرد. این مرد از او چه می خواست؟ سعی داشت چیزی بگوید؛ اما انگار این مرد خیال نداشت دستش را از روی دهان او بردارد؛ تنها گفت:« لازم نیست چیزی بگی. آروم باش.»

چگونه می توانست آرام باشد؛ وقتی توسط شخصی که حتی یک بار هم او را ندیده بود، تهدید می شد؟

صدای آرام و پرتحکم او کنار گوشش پیچید:« باز هم می بینمت.» این را گفت و رویا را رها کرد.

رویا روی زمین رها شد. می خواست برای یک لحظه هم که شده چهره ی مرد را ببیند؛ اما هنگامی که برگشت، کسی پشت سرش نبود. با تعجب به اطراف نگریست؛ اما هیچ کس جز خودش آن جا نبود. کجا غیب شد؟!

به او گفته بود:« باز هم می بینمت.»

یعنی باز هم به سراغش می آمد؟ ولی چرا؟ از او چه می خواست؟

ترسیده و بغض کرده سوار تاکسی شد و از آن جا دور شد. آن روز بدترین روز عمرش بود. ماجرای صبح و حالا هم این مرد مجهول.

***

تصمیم داشت به سراغ آقای سهرابی برود. می خواست حقیقت را از زبان او بشنود؛ اما وقتی به نگهبان جوان گفت که می خواهد رئیسش را ملاقات کند، او گفته بود که نمی تواند این اجازه را به او دهد. رویا به او اصرار کرده بود و او هم گفته بود که این، دستور شخص رئیس است.

رویا در دلش گفت:« مرده شور تو و اون رئیست رو ببره.»

ناامید از آن جا خارج شد. چاره ی دیگری نداشت جز این که دوباره به شرکت برود. باید هر طور که شده از زیر زبان آقای فیروزنیا حقیقت را بیرون می کشید. این موضوعی بود که کارش را مختل کرده بود و او هم می خواست از آن سردربیاورد. اگر خودش هم جزئی از این ماجرا نبود، تا صد سال دیگر هم به دنبال جواب نمی گشت.

به خانم صالحی گفت که می خواهد آقای فیروزنیا را ملاقات کند.

خانم صالحی گفت:« نمی شه عزیزم. ایشون گفتن نمی خوان...»

رویا دیگر اجازه نداد او ادامه دهد؛ سرزده وارد اتاق آقای فیروزنیا شد.

آقای فیروزنیا که بی حوصله و دمق به نظر می رسید، گفت:« من اجازه دادم؟»

رویا گفت:« من اومدم این جا تا...»

او حرفش را برید و گفت:« بهتره در مورد اون ماجرا سوالی نپرسی؛ چون جوابی نمی گیری. حالا هم از این جا برو. دیگه هم به این شرکت نیا.»

رویا بهت زده به او نگریست. خواست چیزی بپرسد که فریاد آقای فیروزنیا او را از جا پراند:« گفتم برو بیرون.»

سکوت پیشه کرد و به اجبار عقب گرد کرد.

از شرکت که خارج شد، صدای زنگ گوشی اش حاکی از رسیدن پیامی بود. باز هم شماره ی نیفتاده. با دستانی لرزان پیامک را باز کرد.

نوشته شده بود:« بیا به این آدرسی که برات نوشتم. آوردنت واسه من کاری نداره؛ پس بهتره خودت بیای.»

باز هم مرد مجهول؟! او از رویا چه می خواست؟ این سوالی بود که ذهن رویا را درگیر کرده بود. تهدید شده بود به جایی برود که حتی نمی دانست قرار است آن جا چه بلایی سرش بیاید، قرار است با چه کسی ملاقات کند. چه باید می کرد؟ باید می رفت؟ اگر می رفت و بلایی بر سرش می آوردند چه؟ اگر نمی رفت و به زور او را می بردند چه؟

نگاهی به آسمان انداخت و با خود گفت:« خدایا! چه اتفاقی داره می افته؟ چرا همه چیز یک دفعه به هم ریخت؟ من باید چی کار کنم؟»

شاید با رفتن به آن جا می فهمید که مرد مجهول از او چه می خواهد. شاید هم...

نمی توانست با این شایدها کارش را پیش ببرد. باید فکری اساسی می کرد.

***

با سمانه تماس گرفته بود و گفته بود که می خواهد او را ببیند. حالا هم به انتظار آمدن او در پارکی نشسته بود. سمانه را از دور دید که نزدیک می شود.

در جواب سلام و احوالپرسی سمانه، به سلام کوتاهی اکتفا کرد و گفت:« خوب گوش کن سمانه ببین چی دارم می گم. من باید برم جایی. یعنی... یعنی ممکنه...»

نفس عمیقی کشید و ادامه داد:« یعنی ممکنه برام خطر داشته باشه...»

سمانه حرفش را برید و گفت:« چی داری می گی؟»

رویا گفت:« صبر داشته باش. من وقت زیادی ندارم. یه آدرس بهت می دم. خودت به هیچ وجه به اون جا نمیای؛ ولی اگه تا نیم ساعت دیگه خبری از من نشد، به پلیس اطلاع می دی و می گی که جون یه نفر در خطره و باید سریع خودشون رو برسونن. فهمیدی چی گفتم؟»

سمانه که مبهوت و نگران بود، گفت:« چی داری می گی؟ کجا می خوای بری مگه؟ چرا باید جونت...»

رویا کلافه حرفش را برید و گفت:« الان وقت توضیح دادن ندارم سمانه. بعد همه چیز رو برات می گم تازه سوال هایی هم ازت دارم؛ اما الان نه. حرفام رو فهمیدی سمانه؟»

سمانه که هنوز ناراضی و مضطرب بود، پذیرفت.

***

رویا به همان آدرس رفته بود. پریشان و مضطرب به در و دیوارهای مدرسه ی کهنه و متروکه نگاه می کرد. چرا آن جا؟ آب دهانش را به سختی فرو داد و جلوتر رفت. قدم هایش لرزان و نامطمئن بودند. با دقت به اطراف می نگریست. همه جا در سکوتی مطلق فرو رفته بود.