رمان اینجا زنی عاشقانه می بارد جلد دوم به قلم فاطمه حیدری

ژانر: #عاشقانه #غمگین

خلاصه :

چای حضورت را سر میکشم و دلم از گرمایت ضعف میرود… از شیرینی ات نوچ میشود!

میبینی؟ تو نیستی و من از همین فاصله کذایی دوستت دارم…

بعد از گذشت دو سال و زخمی که به تنِه زندگی نگار خورده است همه چیز متفاوت شده … تلاش او برای دوست داشتن..برای راضی نگهداشتن… و درست زمانی که فکر میکند موفق شده است اتفاقی میافتد که دوباره و دوباره همه چیز را عوض میکند… و شاید همه چیز را سره جایش برمیگرداند…

اتفاقی مثل نزول باران برای زمینی که از تشنگی لب میزند…

پایان ناخوش

چای مینوشم با طعم گذشته و یاد اوست که “هر از گاهی” مرا به خلسه آن حضور سبز میبرد.

در تراس باز میشود و عطر یغماست که میپیچد لا به لای سردیم.

کنارم مینشیند.با لبخند نگاهم میکند.طعم ل*ذ*ت میدهد چشمانش! نمیتوانم آنگونه که میخواهد نگاهش کنم اما تمام تلاشم را میکنم.سعی میکنم که نگاهم طعم عادت ندهد!

- خانومی سرده!

لبخند بی جانی تحویلش میدهم میخواهم کنار بزنم این جمله تکراری را رهام تابه حال به من نگفته بود خانومی” گفته بود؟ :

- نه .خوبه.هوا خوبه!

سوییشرتش را درمیاورد.رو به رویم میایستد و با همان نگاهی که در این دو سال بیش از حد مهربان بوده پهن میکند روی شانه های کوچکم!

- مرسی.

جوابم باز همان لبخندهای تمام نشد نیست! سرم را به پشتی صندلی فلزی تکیه میدهم .نگاهش میکنم! او هم آرام مینشیند و نگاه میسپارد به چشمان بلا تکلیفم! بی مقدمه و بی فکر میگویم:

- گاهی فکر میکنم چطور خسته نمیشی از من و این همه دیوونگی؟ چرا این لبخند از صورتت پاک نمیشه؟ گریه میکنم لبخند میزنی.کلافت میکنم لبخند میزنی.بدقلقی میکنم لبخند میزنی.حتی وقتی نباید، میخندی.

لبخندش عمیق تر میشود.میخواهد دستانم را بگیرد اما پشیمان میشود.

- اولا که وظیفمه.همه چیز وظیفمه! در ضمن.

سرش را نزدیک تر میاورد و آرامتر میگوید:

- نگار دیگه تکرار نمیشه.بد خلقیاتم برای من تازگی داره.کلافگی هاتو دوست دارم.حتی زمانی که دوست داری تنها باشی و من پیلت میشم.هرچیزی که متعلق به تو باشه برای من دوست داشتنیه!

دلم یک ریزش در سمت چپ س*ی*ن*ه ام میخواست اما.نریخت چیزی.تنها حس شیرین تمجید از گند بودنهایم زیر زبانم رفت .همین!

- معنی همه چیزو میفهمم جز این وظیفه رو.

لبخندش کمرنگ میشود.دستی به صورتش میکشد:

- وظیفه، وظیفست دیگه.معنی نمیخواد!

پاپیچش نمیشوم.به آسمان خیره میمانم.آرام میگوید:

- نگارم ! هنوز نمیخوای یه فکر جدی بکنی ؟ مامانم جدیدا خیلی پیله میکنه! ما یکسال و خورده ایه که نامزدیم.پس کی قراره مثه همه زندگی کنیم؟

چگونه میتوانم بگویم از همینگونه زندگی و همین صمیمیت اندک و همین دیدارهای کوتاه راضیم؟ چگونه بگویم هنوز هم رهام زندست در قلبم و تو تمام این مدت فقط جایگاه یغما را به “محرم خوبم” ارتقا داده ای.همین!

بی رحمی میخواهد اما چگونه بگویم دیگر بحث آمادگی نیست.تنها دلم میخواهد روی همان تخت یکنفره در آ*غ*و*شت بدون هیچ گونه نزدیکی صبح کنم شب را .تنها میخواهم محرم ساده ای برایم باشی.باهم چای بنوشیم.

از رادین بگوییم.از درسهایش.از نقشه هایت.از شرکت.از لباس های اهداییت.

از ب*و*س*ه نگوییم.از غریزه نگوییم.از همه آنچه یک مرد از یک زن میخواهد نگوییم!

اما او میخواهد و من چگونه بگویم به همین آرامش کوچک راضیم؟ مسخرست.تمام تفکرات اشتباه است اما من بر سر این اشتباه هوو نمیاورم!

دلم نمیاید.میرود.

یاد زندگی مشترک و یاد شبی که قرار است بی رهام سر شود.یادِ…وای یادش خسته میکند این تنِ بی جان را!

- از این وضعیت راضی نیستی؟

سر کج میکند.با همان لحن ملایم و آرامش میگوید:

- کدوم وضعیت؟

شانه بالا میاندازم و سوییشرتش را محکم تر به خود میپیچم:

- همین که باهم نهار میخوریم.کنار هم میخوابیم.چایی میخوریم.حرف میزنیم.دیگه چی باید داشته باشه یه زندگی مشترک؟

چشمانش را طولانی روی هم میگذارد.با همان نگاه بسته میگوید:

- من یه مردم نگار.یادت رفته؟

نه یادم نرفته.فقط دلم میخواهد خودم را به کوچه علی چپ بزنم.همین!

- منم یه زنم.

چرا عصبانی نمیشوی از بی منطقی هایم؟

نگاهم میکند.نزدیک میشود.دستم را میگیرد.میب*و*سد.طولانی و گرم.با لحن گسی زمزمه میکند:

- من میخوامت نگار.این تقاضای یه مرده از یه زن.

چیزی نمیگویم ادامه میدهد:

- من یه مردم و یه مرد …

نفسش را فوت میکند:

- من به یه تخت یک نفره قانع نیستم! من به ب*و*سیدن دستات قانع نیستم! چای بدون طعم تو ل*ذ*تبخش نیست! تلوزیون دیدن بدون ب*غ*ل تو کفایت نمیکنه!

سرم را پایین میاندازم:

- بعد از دوسال و خورده ای.بعد از عالمی مراعات.برای اولین بار دارم میگم.نگار! یه کم برام ناز کن. یه کم زن باش. یه کم به من و نیازم توجه کن! همه چیز این دنیای کوچیک دخترونه نیست!

سرش را چندبار تکان میدهد.باد سردی میوزد.میلرزم .نمیدانم از حرفهای یغماست یا از سوز هوا!

- میدونم دیگه دنیای تو دنیای پینک مای لایف نیست! نیست اما، به روی خودت نمیاری و این خیلی منو.خیلی یغمارو.خیلی شوهرتو آزار میده!

قلبم میلرزد.شوهرم.آخ!

تکیه میدهد.

- یه کم منطقی فکر کن! به من فکر کن! به رهام نه.به کسی که دیگه حضور نداره نه.ما گاهی چیزی خلق میکنیم که نیست.گاهی ام چیزایی رو که هست رو از بین میبریم.بیا قدر حضور همدیگرو بدونیم و این برای اولین و آخرین باره.یغما جایگزین مناسبتریه برای مردی که نیست!

بهت مرا در خود میپیچد.او چه گفت؟ بعد از دو سال نام رهام را بر زبان آورد.همیشه میگفت اون…میگفت او… و چقدر مرا آزرده میکرد.برای اولین بار گفت به من فکرکن.به رهام فکر نکن! برای اولین بار برای اندیشه های من تصمیم گرفت!

بلند میشود.از پشت دست روی شانه هایم میگذارد.گونه ام را میب*و*سد.

- میرم خونه.شبت بخیر خانومم!

یکی از مرغ های خودش را در ظرفم میگذارد.بدون اینکه نگاهم کند میگوید:

- بخور.تا تهش بخور!

بی حرف مرغ را برمیدارم.رهام.رهام مرغ دوست داشت.مخصوصا از نوع سوخاری اش.بغض در گلویم میپیچد.

توقع نداری که این عشق ناکام با این روزهای بی روح از روحم فرار کنند؟

سرم را پایین میاندازم تا ابرِ چشمانم اذیتش نکند.آب دهانم را محکم قورت میدهم!

نمیتوانم.الان چه موقع تداعی نبودنت است؟ میدانی چند وقت است که با یادش بغض نمیکردم؟ گریه نمیکردم؟ میدانی چند وقت است که دیگر خاطراتش تفریح من شده؟

حالا ، امروز، اینجا ، درست رو به روی یغمایی که بیشتر از قبل حساسیت به خرج میدهد گلوله ای در گلویم گیر میکند که پایین رفتنش با خداست!

مرغ را تا تهش میخورم.همانطور که گفت!

در خیابان سرسبز نزدیک خانه قدم میزنیم.دستم را میگیرد و پشتش را میب*و*سد.چندبار ، پی در پی! نگاه در تاریکی کوچه میاندازم.کسی به من و مهر و محبت های یغما توجهی نمیکند!

رو به رویم میایستد.لبخند میزند.از همان هایی که مرا یاد روشنک میاندازد.

با حوصله شال را روی سرم را مرتب میکند.چندتار از موهایم که از شال بیرون زده را داخل میکند.

دستان سردش وقتی به شقیقه هایم برخورد میکند مرا میبرد به همان روزهای خوب که به آتش میکشید این صورت بی رمق را!

مانتوی ساده ی سرمه ای رنگم را مرتب میکند.لبه شالم را میب*و*سد و مهربان میگوید:

- چند وقته پریشونی؟

چند وقت؟ من از همان روزی که مرگ رهام به زندان انفرادی تنهایی تبعیدم کرد پریشانم.

دستی به کیفم میکشم:

- نه خوبم.

دروغ میگویم در همین شب تاریک.

آرام میخندد:

- این دروغایی که میبافی اندازه من نمیشه عشقم.تنگه.تنگ!

لبخند تلخی میزنم.بگویم خسته تر از دیروزم که تو غصه بخوری؟ که تو ناراحت شوی؟ ناراحت شوی که چرا جای آن رهام لعنتی را هنوز هم پر نکرده ای؟ دروغ نبافم که غرورت جریحه دار شود؟

نه دیگر نمیخواهم بازنده باشم.حداقل نه به شدت سابق.دیگر میدانم با یک مرد چگونه برخورد کنم که در آینده نگویم : “کاش نمیکردم.”

- میشه در مورد احوال من حرف نزنیم؟

لبخندش پررنگ تر میشود.چشمانش را روی هم میفشارد:

- چشم.حرف نمیزنیم!

سرم را روی شانه اش میگذارم و چند قدم تا خانه را هم طی میکنیم.برق ها را یکی یکی روشن میکند.

دستم را میکشد .روی مبل مینشینیم.با خنده صدا داری مانتوام را درمیاورد.شالم را هم.

- میخوام خوشحالت کنم.

چشمانم پر از سوال میشود.سر کج میکنم! انگشت اشاره اش را رو به رویم میگیرد و آرام میگوید:

- وایسا.

موبایلش را درمیاورد و شماره میگیرد.روی اسپیکر میگذارد و بوقهای انتظار مرا منتظر میگذارند.

میخواهم چیزی بگویم و او وادار به سکوت میکند مرا.

صدای ناب رادین دلم را میخشکاند.چند وقت از است که نشنیده ام؟ این طنین خاطره انگیز را نشنیده ام؟ میخواستم خودم را از التهاب نبود رهام دور کنم، چرا از رادین و این یادگاری دور ماندم؟

- سلام .خوبی رادین جان؟

- سلام عمو.نگار.نگار خانوم اونجاست؟

بی مقدمه.بی حرف .سراغ مرا گرفت.خاک بر سرت نگار.اشکم را پاک میکنم.یغما دستم را محکم فشار میدهد.

صدایم میلرزد:

- رادین جان!

هرچه انرژیست در صدایش میریزد.نمیبینم اما حس میکنم روی زمین بالا و پایین میپرد:

- نگار.نگاری.سلام.چرا بهم زنگ نمیزنید؟؟ دلم براتون تنگ شده.میخوام برگردم خونمون!

دلم میترکد.چقدر احمق بودم.چقدر خر بودم برای این دوری !

- خوبی عزیزم؟

یغما میخندد.اشکم را میب*و*سد و من در آن دل آشوبه رادین ها نمیفهمم طعم مهرش را!

- نه خوب نیستم.نگاری من یه هفتست تعطیل شدم.دیگه نمیرم مدرسه. نگاری من میخوام کل تابستون بیام پیشت.تورو خدا!

دلم میلرزد. رادینم بزرگ شده.دوم دبستانست .بمیرم برایش که پدرش روز اول مدرسه .درست اول ابتدایی.همان سالی که از دست داد تمام زندگی اش را نبود.کنارش نبود.وای که دیوانه میشوم یکروز بی شک.

- قدمت روی چشم عزیزه دلم.بیا.بیا .زودتر بیا!

نمیتوانم حرف بزنم.به اتاق پناه میبرم.دراز میکشم.گریه سر میدهم.رادین .حتی نامش مرا یاد همان دو سال و چند ماه قبل میاندازد…

یغما و حضورش.دستانی که برای تسلای دلم در آ*غ*و*شم میکشد.ب*و*س*ه هایی که زیر گوشم میپاشد و حرفها و دلداری هایش.هیچ کدام نه دلتنگیم را کم میکند نه حال خرابم را تسکین میدهد.

***

صبح که از خواب بیدار میشوم با نگاه مهربانش رو به رو میشوم.بی حرف خم میشود بین دو چشمم را میب*و*سد:

- صبحت بخیر عزیزم.

لبخند بی جانی تحویلش میدهم:

- صبحِ توام بخیر!

روی تخت یکنفره بدنم خورد میشود.اما او دیشب روی زمین پایین تخت خوابید! دستم را میکشد و مجبورمیشوم بنشینم.نگاهم میکند.چشمانش خنده دارد.هنوز خوابم میاید.کسلم .پژواک صدای رادین حالم را دگرگون میکند.

پیشانی ام را به س*ی*ن*ه اش تکیه میدهم.یاد یک جمله معروف میافتم: چه کنم سری را که فقط با س*ی*ن*ه تو درمیان گذاشته ام؟

حقیقتا با س*ی*ن*ه کدام؟ رهام؟ یغما؟ اه.بس کن تو را به خدا نگار.حالم را بهم نزن.شور عشق و دلتنگی را درنیاور.

چانه اش را روی موهایم میگذارد.دستم را میگیرد.با انگشتان لاغر و کشیده ام بازی میکند!

- میخوای بازم بخوابی؟

صدایش مثل یک زمزمه ست.شاید میخواهد خواب از سرم نپرد.

میخواهم نگاهش کنم که سرم را نگه میدارم:

- بذار همینجا باشه.

جوابش را میدهم:

- نه.خوابم نمیاد!

چرا احساسات واقعیم را به یغما نمیگویم.حتی بی اهمیت ترین و کوچکترینشان را.

کاش هی نپرسد خوبی.نپرسد پریشونی.نپرسد از احوالم تا دروغ نشنود.

من فقط نمیخواهم نگران شود.ناراحت شود.به اندازه کافی مرا تحمل کرده است.من دیگر نمیخواهم باری باشم روی شانه هایش.همین!

موهایم را پشت گوشم میزند:

- خیلی کسلی.یه مدتِ بدجور دمقی.میخوای رادینم اومد یه مسافرت بریم؟ سه تایی.

اینبار چشم در نگاهش میدوزم.چقدر خوب است.او چقدر خوب است!

- آره.آره با رادین.سه تایی!

رادین ! اگر او نبود حوصله مسافرت و قبولش را نداشتم.

بازویم را میکشد و میان پایش مینشینم.در تمام لحظاتی که کنار همدیگریم.منتظر یک احساسم در این قلب مرده.منتظرم که به یاد گذشته همان گونه تند بزند و از خود بیخود بهم علاقه ببافد.مثل همانهایی که زیر گوش رهام زمزمه میکردم “عزیزه لعنتیِ من” چرا جریحه دار نمیشود این احساس؟ خوابی؟ مرده ای؟ زنده ای؟ کجایی اصلا؟

- کجا بریم؟ کجا دوست داری بریم؟

شانه بالا میاندازم:

- هرجایی دور از خونه!

- بریم شمال؟

چیزی در دلم میپیچد.خیره به چشمانش میگویم:

- هرجایی …فقط با ماشین نریم!

و چیزی در نگاه او میریزد.شاید هم میشکند.سریع سرش را پایین میاندازد…با خشونت دستم را میگیرد و محکم میب*و*سد.

چیزی نمیگویم.دستم را روی چشمانش میگذارد.ناراحت است؟ بی رمق میگوید:

- چشم.

پدر از یغما خوشش میاید.دوستش دارد و معتقد است زندگیِ عادیِ الانم را مدیون او هستم.او و حضور فعالش.وقتی فهمید که به خاطر یغما پاگیر شده ام ناراحت شد اما نه آن دلخوری که انتظارش را داشتم.میخواهد برای تعطیلات تابستان بیاید.بیاید ایران.دلم برایش تنگ شده.این بار نمیدانم چرا اینقدر دلتنگم.

رادین هفته دیگر میاید.با یک چمدان برای کل این تابستان میاید.برای سه ماهِ دوست داشتنی میاید.برای روزهای گرمی که میخواهد با حضورش شاد کند.برمیگردد و من نمیدانم چقدر طاقت دیدن دارم.

هستی با خانواده اش دیروز به یزد رفتند.دلم برایش تنگ شده.هنوز نرفته تنگ شده.

آخ که چقدر دلتنگم و بیشتر از همه برای او.برای اویِ لعنتی.

امروز تولد یغماست.برایش عطر گرفته ام اما.این عطر و رایحه اش با تمام ادکلن ها متفاوت است.

بوی رهامم را میدهد.بین خودمان باشد اما میخواهم هربار که در آ*غ*و*ش کشیده میشوم عطر دل انگیز او زیر بینیم ام بپیچد. شاید عادت دهم خودم را به س*ی*ن*ه ای که تنها بوی مرحوم زندگیم را دارد!

این عطر ارزان و خوشبو هزاربار برای من زندگیست تا ادکلن های گرانقیمت و آنچانی یغما!

کیک که نه اما مقداری نان خامه ای از قنادی پایین خانه میخرم.در سینی کوچکی میچینم.خانه را تمیز میکنم.یک پیس از ادلکن را در هوا میپراکنم و ل*ذ*ت میبرم از روزهای خوبِ گذشته!

کادو اش میکنم.به حمام میروم و حس میکنم این غم .این غباری که سر و رویم را فرا گرفته با هیچ استحمامی پاک نمیشود!

موهایم را صاف میکنم.ته آرایشی میکنم آنهم فقط به خاطر وظیفه ام.من وظیفه دارم در مقابل مردی که مدتهاست شوهر صدایش میزنم.مردی که خودش را وقف من و زندگیم کرده آراسته باشم.نمیخواهم او را هم در آتش خودخواهی های خودم بسوزانم. دلِ مرده ی من نباید عامل مرگ احساس او شود.

در این دو سال خیلی چیزها یاد گرفته ام.همه از اتفاق های افتاده درس و عبرت میگیرند.من از گذشته و رابطه های پیش نیامده.

تیشرت ساده صورتی با یک جین جذب پا میکنم.موزیک ملایمی هم روح میشود بر این تنهایی.

صدای زنگ در بلند میشود.در را باز میکنم. نمیدانم چرا زنگ میزند.کلید که دارد!

در آستانه در میایستم.چشمانش خسته است.نگاهی به ساعت میاندازم.نه و چهل و هشت دقیقه.

با دیدنم از همان ته حیاط ابرویی بالا میاندازد و سخت چشمانش را روی هم میفشارد.

نزدیک میشود و در چند قدمی ام دستانش را از هم باز میکند.در آ*غ*و*شش جا میشوم.موهایم را میب*و*سد و محکم فشارم میدهد.

نگاهش میکنم:

- تولدت مبارک.

چشمانش برق میزند.زمزمه میکند:

- مرسی عزیزه دلم.مرسی فدای تو.

دستانش جای خالی کمرم را پر میکند.میخواهد خستگی مردانه اش را با یک ب*و*س*ه زنانه دربیاورم اما.میخواهم اما نمیشود.

سرش را نزدیک میاورد.نمیدانم چه کنم که نکند.بی هوا عقب میروم و میگویم:

- خیلی سرده یغما .بریم داخل.

خودم زودتر فرار میکنم و میدانم اینبار برعکس همیشه لبخند نمیزند.اما این را هم خوب میدانم.که وقتی پا در خانه میگذارد دیگر از دلخوری بیرون این چهار دیواری خبری نیست.خودش گفت.خوده خودش ” من تموم خستگی ها و دلخوری هامو پشت همین در میذارم و میام تو”

حدسم درست است.با لبخند کتش را درمیاورد و روی مبل میاندازد. برش میدارم:

- چندبار بگم رو مبل ننداز وسایلتو.

میخندد:

- هزار بار.هزار بار صداتو بشنوم.

لبخند میزنم و به آشپزخانه میروم.فنجان را آماده میکنم تا چای بریزم.به دستشویی میرود تا دست و رویش را بشوید. از همان جا داد میزنم:

- مگه کلید نداری یغما؟

- چرا چطور؟

فنجان را در سینی میگذارم با تاخیر میگویم:

- پس چرا همیشه زنگ میزنی؟؟

برمیگردم.درست پشت سرم.درست با همان لبخند همیشگی.

- دوست دارم تو درو روم باز کنی.

دستم میلرزد.لبخند هل هلکی میزنم و از کنارش عبور میکنم.روی مبل مینشینم:

- بیا شیرینی بخور.از همین قنادیه گرفتم.همیشه شیرینیاش تازست.

نگاهش میکنم شاید دلخور باشد اما نه! میخندد.نمیدانم کی میخواهم عادت کنم به اینکه یغما مثل رهام نیست.هزار بار هم ناراحتش کنی دلخور نمیشود.همه چیز را وظیفه میداند.همه چیز را .شاید این لبخند هم وظیفه اش باشد!

کنارم مینشیند.

چایی را تلخ مینوشد و شیرینی را هم جدا.همیشه همین است.میگوید تلخی چای و شیرین خامه هرکدام برای خود هویت دارند.اصلا چه معنی میدهد تلخ و شیرین را باهم نوشید؟

گاهی خنده دار است تئوری های بی سر و تهش.هویت؟ خامه هویت دارد یا شیرینی اش؟ شاید هم چای و تلخی اش!

سرم را در آ*غ*و*ش میکشد و بین دو ابرویم را میب*و*سد:

- مرسی عزیزه دلم.مرسی.

چقدر صدایش خسته است.چرا؟

جعبه عطر را رو به رویش میگذارم.

- بازم تولدت مبارک.

لبخندش عمیقتر میشود.کاغذش را باز میکند.ابرو بالا میاندازد در عطر را باز میکند و زیر بینیش میگیرد:

- میدونم که سلیقت حرف نداره.بذار ببینم.

لبخند روی لبانش خشک میشود.حرف در دهانش میماسد.در ادکلن را در دست میفشارد.چشمانش را طولانی روی هم.

با یک حرکت ناگهانی درِ کوچک را پرت میکند کناری.قلبم میریزد.این رفتار از یغما بعید است.چرا؟

چشم که باز میکند آتش چشمانش تجلی کوچکی ست از جهنم .میترسم از نگاهش.

نفسش عمیق.محکم.پر حرص میشود.سر کج میکند.دارد میکشد خودش را.دارد میکشد این حرص را که فریاد نشود.

نزدیک تر میشود.دندان روی هم میفشارد:

- یعنی چی؟ ها؟ این کار یعنی چی؟

آب دهانم را قورت میدهم.چه بگویم؟ بگویم معنی واقعیش را ؟ نه نه .بمیرم هم نمیگویم!

فک منقبض شده اش یعنی یغمایی که تا به حال نگار ندیده بود.چه حماقتی! تو که درسها زیاد گرفته بودی نگار.

صدایش کمی بالا میرود:

- جوابمو بده.یعنی چی؟

بازهم بلند تر میشود:

- عطر اون لامصبو خریدی که چی؟ عطرشو خریدی که من…

این بار دیگر واقعا فریادی میکشد که دلم برای خنده هایش تنگ میشود.لباسش را با حرص از تنش جدا میکند:

- که این تن بوی اونو بده؟

دکمه بالای پیراهنش میافتد.بغضم میگیرد.نگارِ احمق.

او هم بغض دارد .ندارد؟ کف دستش را محکم روی میز میکوبد.این صدا از فریاد هم گذشته:

- که وقتی ب*غ*لت میکنم بوی گذشته و اون لعنتی حالتو جا بیاره؟

اشکم میچکد.خودکشی میکند.نگار .چه بگویم به تو؟ این نامش فریاد نیست.نمیدانم چیست اما هرچه هست کمی مانده تا پرده گوشم را پاره کند.

- بهت نگفتم اولین و آخرین باره ؟ بهت نگفتم فکره مردی رو که مرده از سرت بیرون کن.هان؟

در خود میلرزم.میترسم.رهام .نامش مردِ مرده است؟ نه نیست!

آن لبخندهای تمام نشدنی و آن لحن مهربان را باور کنم یا حقیقت رو به رو که تنم را میلرزاند؟

این اولین بار است.در تمام این دوسال اولین بار است که صدایش بالا میرود.فریاد میکشد.اولین بار است که اینگونه نفس میکشد.اولین بار است که اشکم را درمیاورد.اولین بار است که روی میز میکوبد اولین بار است که جای لبخند روی لبانش خالیست!

این اولین تنش بین ماست.من چه کردم؟ باز که پشیمانی.اه.نگار!

دستم را میکشد سمت خودش:

- چی کار داری میکنی؟

سرم را پایین میاندازم . فشار خفیفی به مچ دستم وارد میکند و مثل یه شی بی ارزش پرتش میکند سمت صاحبش.

کتش را برمیدارد.عطر را هم.در را میکوبد و من به اولین اختلاف این زندگی میاندیشم!

امروز برای سومین بار در تمام این دو سال به دیدن رهام رفتم.این قبر م*س*تطیل و این نوشته های غیر قابل باور.رهامی که نیست و گلهای خشکی که همیشه روی سنگ سرد خودنمایی میکند را دوست ندارم.

وقتی در خانه عکسش را به س*ی*ن*ه میفشارم یا در تراس چای داغ حضورش را سر میکشم بیشتر حس میکنم که کنارم نفس میکشد!

از خودم گله دارم.بیشتر از او. او که مرا تنها گذاشت.

- لعنتی حداقل اگر رفتی فکر و ذکرتم ببر.با خودت ببر!

گریه نمیکنم.بغض نمیکنم.دیگر یاد گرفته ام که غم نبودش را چگونه بریزم بیرون!

پیاده برمیگردم.در راه مغازه ها را هم از نظر میگذرانم.

چشمم به لباسهای مردانه که میافتد .نه هیچی نمیشود.من خودم یک مرد دارم.شوهر. یغما مرد من است!

چراغ را روشن میکنم.با همان لباسهای بیرون روی مبل میافتم.زیر لب زمزمه میکنم:

- رهام.اگر دوسم داری.اگر دوستم داشتی برو.از زندگیم برو.این گذشته زندگیه حالای منو داره خراب میکنه!

با این کار احمقانه یغمایی که فکرش را هم نمیکردم اخم جای نوچ لبخندهایش را بگیرد بیشتر حس میکنم از دست رفته ام و بیشتر از آن از دست داده ام!

نمیخواهم برنجانمش.نمیخواهم ناراحتش کنم.من به او، به شوهرم اهمیت میدهم.با اینکه عشق آتشین رهام وارم دیگر برگشتنی نیست اما .یغما و سایه بالای سرم برایم مهم است!

نمیخواهم دلخور باشد.نمیخواهم! چندبار مسیج دادم.جواب نداد.زنگ هایم را هم بی پاسخ گذاشت

- یغما جان.چرا جواب نمیدی؟

- میشه برگردی؟

و او همچنان جواب نمیدهد.عیبی ندارد.بگذارد دوری برطرف کند این ناراحتی را اما کینه نشود در دلش.

***

توقع دارم حالا حالا ها سراغم نیاید.اما میاید! دلخورم از فریادش.از ترسی که در دلم ریخت.دلخورم اما نمیتوانم حرفی بزنم چون مقصر اصلی خوده من هستم! کار اشتباهم را نمیتوان به دیده اغماض گرفت!

پریشان در را با پایش میبندد.پاکتهای خرید را روی اپن میگذارد.لیوان آبی میخورد و به حضورم بی اهمیتی میکند! رو به رویش ایستاده و آرام نگاهش میکنم!

دو دستش را به لبه اپن میزند و خم میشود.نفسهای عمیق و بلندش مرا یاد پریشب و فریادهایش میاندازد!

ناگهانی نگاهم میکند.باید حرف بزنم.باید بگویم مقصرم.بگویم دلخورم! نزدیک تر میروم.آرام میگویم:

- حرف بزنیم؟

نگاهم میکند.چیزی در آن چشمان سبزش میدرخشد.خستگی.دلهره.اضطر اب.حتی التماس و دوست داشتن!

لب میزند:

- اره.

مینشیند.منهم رو به رویش! نمیدانم چه بگویم.از چه بگویم؟ اصلا چگونه بگویم؟

خیره در چشمانم میشود.آرام و دردناک میگوید:

-لعنتی تو باید معذرت خواهی کنی اما من دلم برای غروری که میخوای خورد نشه میسوزه.این عدالته؟

سرم را پایین میاندازم.

- واقعا کارت و یادآوریش دیوونم میکنه! غرورمو خورد نه له کردی.حالم بهم میخوره از خودم و اتفاقای اون شب!

میاید سمتم.میخواستم حرف بزنم اما نه .او بیشتر دلش پر است.باید بگوید تا خفه نشود پشت اینهمه حرف!

پایین مبل زانو میزند:

- ببینم تو اصلا منو میبینی؟ نگار! تو شخصی به نام یغمارو تو زندگیت میبینی؟ یا نه.فقط یه مذکری که میاد و میره و یه نگاهی و آ*غ*و*ش منتظر و…نگار من چیم برای تو؟

نگاهش میکنم.آرام زمزمه میکنم:

- معذرت میخوام!

نیشخند میزند:

- میگی که ادامه دار نشه این بحث.این یعنی “خفه شو یغما.خستم از بحث با تو”

ابرو بالا میاندازم:

- این چه حرفیه؟ من…باور کن اونطوری که تو فکر میکنی نیست.

عصبی میشود؟

- چجوریه پس هان؟ تو فقط به یه سوال جواب بده.تو به همون نیت کذایی برای من عطر نخریدی؟ نه؟ نه نگار؟

بغضم میگیرد.سرم را باز میاندازم پایین.

- با شمام.جوابمو بده.

نگاهش میکنم و این یعنی آره! لبش را روی هم فشار میدهد.موهایش را چنگ میزند و برمیگردد سرِ جایش.

چقدر پشیمانم.چقدر از خودم حرص دارم.فکر نمیکردم متوجه شود.فکر نمیکردم که اصلا دلخور شود! او مرا با محبت نگاه میکند با لبخند .با تمام اذیت ها و دیوانگی هایم لبخند میزد.حالا اینبار چه شده؟ این طوفان برای یک آ*غ*و*ش و رایحه اش است؟

نگاهم میکند:

- دیوونه کنندس که زنت بخواد آ*غ*و*شت بوی یه مرد دیگرو بده!

اون مرده دیگر عشق قدیم من است! آ*غ*و*شش را نچشیدی یغما.عشق و ب*و*س*ه هایش را تجربه نکردی و مرا نمیفهمی.به بویش معتاد نشده ای!

- آستانه تحمل من بالاست.اما این یکی.توهینه به من و به من و مردونگیم! آخه این چه حرکتی بود نگار؟ فقط یه لحظه خودتو بذار جای من.لباس خواب عشق قدیممو بدم به زنم که هروقت کنارش میخوابم حس کنم اون زن کنارمه؟ حالت بهم نمیخوره؟ نه؟

دلم میپیچد بهم. حسادت باید وجودم را دربر بگیرد اما نمیگیرد.تنها حس بدی از این حرکت مهمان وجودم میشود.حق با اوست.این را هزار بار دیگر هم که باشد میگویم.اما چرا تمامش نمیکند این مواخذه را.یکبار گفتم معذرت میخواهم.چرا تمامش نمیکنی؟

مثل رهام بگو ” بیا دیگه درموردش حرف نزنیم.بیا دیگه بهش فکر نکنیم.”

نگاهش میکنم:

-بازم بگم معذرت میخوام؟ بازم بگم؟

نگاهش دلخور تر میشود.آرام میگوید:

- حداقل بذار خودمو خالی کنم.

با تاسف سر تکان میدهد:

- تو عادت کردی که هر اشتباهی رو با لبخند جواب بگیری.

دلم میلرزد.میترسد:

- هنوزم فرقی نکرده.هنوزم عاشقتم.هنوزم دوست دارم.هنوزم به اشتباهاتت لبخند میزنم.وظیفمه.تحمل بدیات و عشق ورزیدن به خوبیات وظیفمه.

اما.نامرد حداقل بذار ناراحتی هامو یه جا بریزم بیرون.اینم ازم دریغ میکنی؟

کم مانده تا گریه کند و کم مانده من از اینهمه خجالت و پشیمانی آب شوم.ببخشید هزاربار دیگر هم میگویم.و تو کماکان دلخوری هایت را بریز بیرون!

کنارش میروم.رو به رویش میایستم.و او روی مبل نشسته و با همان چشمان دلخور نگاهم میکند. میخواهم با یک آ*غ*و*ش زنانه تسلای اینهمه التهاب شوم!

سرش را ب*غ*ل میکنم.نفسهای داغش روی شکمم میخواهد به عالمی دیگر ببرد مرا اما نمیگذارم.الان در این اجتماع عظیم دلخوری و ناراحتی جای من همینجاست و سره یغما هم!

نفسش را فوت میکند و آرام میگوید:

- خیلی بدی!

میدانم بدم.خیلی بیشتر از خیلی بدم! دلم برایش میسوزد.دو سال تحمل حماقتها و دلتنگی ها و گریه های من کم نبود.توقع بیجاییست اینکه میگویند بایدهمیشه مرد را پر صلابت یافت.اشتباه است!

راست میگوید آستانه تحملش بالاست اما یک جایی در یک بن بستی کم میاورد و فقط و فقط دل یک زن است که میتواند جایگاه فکر مغشوش او شود! و نه یکبار باید هزار بار زمزمه کند “خیلی بدی” تا خالی شود از تمام این دل مشغولی ها!

هنوز هم سنگین برخورد میکند و هنوز هم با خجالت از زیر نگاهش درمیروم.کم اشتباهی نبود!

امروز مادرش برای نهار دعوتم کرده . گفت میایم دنبالت و من قبول نکردم.برعکس همیشه اصراری نکرد!

صدای یلدا در آیفون میپیچد:

- کیه؟

مرا میبیند.از همین آیفون کوچک و این سوراخ کوچکتر میبیند و میپرسد که هستم.نفسم را فوت میکنم:

- نگارم.

در را میزند.بگذار همین اول پله ها بگویم.یلدا دوستم ندارد! خوش رفتار نیست. چشم غره هایش از زیر نگاهم در نمیرود.و من هیچ حسی به او ندارم.گاهی شانه بالا میاندازم و میگویم به درک که از من خوشش نمیاید.به درک که بدگویی میکند پشت سرم.

مادر یغما.متاسفانه او هم دوستم ندارد.اما نه به اندازه یلدا.مهربان نیست.ب*و*س*ه ها و آ*غ*و*ش و تماما رفتارش مصنوعیست.درست برعکس مادر رهامم.مادر مهربانش.مادرم.دلم میگیرد!

پدر یغما که اصلا کاری به کارم ندارد.کم حرف و بی حاشیه.تنها عضو این خانواده پنج نفرِ که دوستم دارد و مهربان آ*غ*و*ش میگشاید برادر کوچکترش است.چهارم دبستان است. امیر علی اصلا حرفم را نمیفهمد.تنها برای حرافی هایش شنونده خوبی یافته.نمیدانم شاید واقعا دوستم دارد! بگذارد فکر کنم محبتش واقعیست!

یلدا در را باز میکند و با لبخند مصنوعی میگوید:

- سلام نگار جان.بالاخره اومدی؟

من هم لبخند بی جانی تحویلش میدهم.نزدیکش میشوم:

- سلام عزیزم! خوبی؟

دست میدهد و من میخواستم بعد از اینهمه مدت روب*و*سی داشته باشیم اما سریع خودش را عقب میکشد و ابرویی بالا میاندازد و مادرش را صدا میکند:

- مامان سیمین.مامان.

ب*غ*لش میکنم.روب*و*سی میکنیم:

- یه وقت اینوری نیای خانوم.

لبخند میزنم:

- وقت نمیکنم.

- وا مادر مگه چیکار داری که وقت نمیکنی؟

روی اولین مبل مینشینم.چه بگویم؟ من که کاری ندارم.چیزی نمیگویم.سری میکشم.دوباره دکوراسیون خانه را تغییر داده و مبلها و رنگ وسایل را عوض کرده اند.چه دلخوشی دارند!

- مبارکه .

چایی رو به رویم میگذارد:

- خیلی وقته.

- امیرعلی نیست؟

- نه رفته استخر! یغما کی میاد؟

نگاهی به ساعت مچی ام میاندازم:

- گفت دوازده میام.امروز پنجشنبست.زود میاد حتما.

سری تکان میدهد:

- راسی پس فردا خونه خواهرم دوره ست.اگه دوست داری بیا، با محبوبه از این حرفا نداریم.ناراحت نمیشه!

اما من ناراحت میشوم.این چه وضع دعوت است؟ سری تکان میدهم:

- نه مادر جون.مزاحم نمیشم!

شانه بالا میاندازد:

- هرجور راحتی!

راحتم.راحت!

یلدای بیست و سه سالِ میاید و میرود و تمام مدت از خواستگارهای دکتر مهندسش میگوید!

- تاره نگار من به این پسره گفتم اگر حتی قبل از من با کسی دوست بوده باشه نمیتونم قبولش کنم! میدونی برای یه مرد سخته که خوب با دختری ازدواج کنه که با کسی رابطه داشته باشه حالا چه بدتر که محرمم بوده باشه. برای یه دختر سخت ترم هست که آ*غ*و*ش مردش بوی یه زن دیگرو بده! اگر مردی یه دختری رو قبول کنه که عاشق بوده و محرمش بدون خیلی سخت قبولش کرده.البته خوب خیلیا شرایطی دارن که نیازمندن به ترحم.توش شکی نیست.

دلم میشکند.صدایش میاید.میشنوم! بغضم میگیرد.نیش کلامش میرنجاند قلبم را! خوب فهمیدم منظورش را!

به دستشویی پناه می اورم.به دیوار تکیه میدهم! میخواهم گریه نکنم اما نمیشود! نمیشود!

در آینه خیره میشوم.یغما! او برای بدست آوردن من خودش را به آب و آتش زد.برای یک مرد سخت است؟ کاش میگفتم که سخت تر زمانیست که پسرک میبیند شوهر داری و صاحب داری اما چشمش دنبال توست!

یغما با حضور رهام هم مرا برای خودش میدانست.این آسان است؟

موبایلم را از جیبم درمیاورم.مسیج کوتاهی میدهم:

- سلام.کجایی؟ چرا نمیای؟

صورتم را میشویم و با روسری ام خشک میکنم.در را که باز میکنم نگاهم در چشمانش گره میخورد!

لبخند بی جانی میزند:

- سلام.اینجام.اومدم!

سر تکان میدهم.از یلدا دلخورم و ناراحت اما نمیتوانم برای یغما بخندم! وقتی ناراحتی چشمانم را میبیندنگاهش کاوشگر میشود:

- چیزی شده؟

آرام از کنارش عبور میکنم:

- نه!

دستم را میکشد.نگاهم میکند.دوباره نگاهش مهربان شده.چقدر زود میتواند فراموش کند.چقدر زود میتواند ببخشد.:

- چی شده خانومم؟ هان؟

در چشمانش خیره میشوم و به جای حرف بغض در گلویم خانه میکند.میخواهم تمامش کنم بچه بازی را اما این شکست دل بچگانست؟

لرزش ابرو ها و چانه ام مضطربش میکند.میکشدم سمت خودش:

- چی شده؟ بگو قربونت برم.

سر تکان میدهم.در اتاقش را باز میکند و میکشاندم داخل! در را میبندد.همان موقع صدای مادرش میاید:

- یغما جان بیاین نهار آمادست!

میخواهم فرار کنم.برمیگردم با بغض میگویم:

- بریم زشته.

دستش را روی در میگذارد و آرام شانه ام را نگه میدارد.حس میکنم اگر حرفی دگر بزنم اشکهایم سرازیر خواهد شد! خیره در چشمانم داد میزند:

- چشم مامان الان میایم!

سرم را بین دستانش میگیرد:

- نمیگی چی شده؟

از جهتی دلم راضی میشود که دوباره یغما همان یغماست از طرفی یلدا و حرفهایش تلنبار شده اند روی دلم!

گونه ام را میب*و*سد:

- بغض کردی فدات شم.بیخودی؟ بی جهت؟

نگاهش میکنم:

- برات سخته؟

چشمانش را تنگ میکند:

- چی ؟ چی سخته؟

اشکم میچکد.سرم را پایین میاندازم :

- قبول من.تحملِ من ! سخته؟

دستش از روی در سر میخورد.نزدیکتر میشود.خودش را به بدن داغم میچسباند.پیشانی ام را محکم میب*و*سد:

- این حرف چیه آخه؟ ها؟ تو که میدونی چقدر برام مهمی.هنوز عشقم باورت نشده؟

نگاهش میکنم:

- چرا ولی.ولی تحمل ترحم برای من سخته!

چانه ام را در دست میگیرد:

- دوست دارم اینقدر از دوست داشتنم مطمئن بشی که دیگه به ذهنتم همیچین چیزی خطور نکنه!

- به ذهنم خطور نکرده.با گوشم شنیدم!

اخمهایش در هم میشود و نگاهش جدی:

- چی؟ از کی؟

- نمیخوام مثه خبرچینا باشم. نمیخوام مثه بچه ها چقلی کنم.ول کن یغما.

میخندد:

- فعلا که داری مثه بچه ها گریه میکنی.قیافشو.

- .

- حالا بگو ببینم این چرت و پرتو کی گفته؟

- میشه دیگه تمومش کنیم؟ ول کن.همین که از تو مطمئن شدم برام کفایت میکنه!

- برای من نمیکنه!

اینبار صدای یلدا بلند میشود:

- یغما بیاین دیگه!

در را باز میکنم وسریع از زیر دستانش رد میشوم!

***

ب*غ*لش میکنم.میبارم.درآ*غ*و*ش مرد کوچکم میبارم! این یک بارش عاشقانه نیست.

این یک بارش غمگینانست.دلخورم از روزگار.از زندگی و حالا دارم خستگی این رابطه ی اشتباه را در آ*غ*و*ش رادین کوچکم در میکنم!

این روزها بدجور دلم گرفته بود و حالا میفهمم حضور رادین درمان این گرفتگی ست!

لبخند از لبانم پاک نمیشود.یغما نتوانست از شرکت بیاید و خودم رفتم دنبالشان با روشنک آمده است.

دیدنش مرا میبرد به روزهای خوب بهار .همان شبهایی که بی طاقتی از پشت مسیج هایش هم مشهود بود.همان شبهایی که میگفت بی آ*غ*و*شت خوابم نمیبرد!

لبخند تلخم را با یک منحنی شیرین بدل میکنم.رادینم اینجاست.خوشبختی از این بالاتر؟

روشنک یک بند حرف میزند.رادین هم وسط حرفش یکی در میان میب*و*ستم.

هرچه به خانه نزدیک تر میشویم روشنک ساکتتر میشود.ب*و*س*ه های رادین یکی در میان!

دلم میگیرد باز و نمیخواهم شیرینی این لبخند تلخ شود!

ماشین را به پارکینگ میبرم.روشنک ساکت و آرام پیاده میشود.رادین اما هنوز نشسته و به سیاهی پارکینگ خیره مانده.

در پشت را باز میکنم:

- زندگی! بیا ب*غ*لم.

مثل یک بچه گربه درآ*غ*و*شم میخزد.سرش را در گردنم پنهان میکند و این نفسهای داغ مرا یاد رهامم میاندازد! موی سرش بوی او را میدهد!

هرچه به خانه نزدیکتر میشویم صدای گریه های روشنک واضح تر میشود.روی پارکتهای براق نشسته و گریه میکند.

بغض گلویم را گرفته اما نمیخواهم گریه کنم.نمیخواهم.میخواهم یک رهام قوی برای این رادین باشم!

ارادی نیست حرکاتم.بی مهابا رادین را میب*و*سم.صورتش را .گلویش را .موهایش را.یک وقت خلاء پدرش نترکاند بغض مردانه اش را .میب*و*سمش که بگویم اگر از دست داده ای مرا داری هنوز.اما میفهمد؟ نمیفهمد.

نگاهش میکنم که مبادا قطره اشکی از چشمانش سقوط کند! نمیخواهم گریه کنی.

رادین را میگذارم روی زمین.مانتویم را در چنگ میگیرد.

صورتش قرمز شده و در این اجتماعِ نامرد اشک را در چشمانش میبینم.سرش را پایین میاندازد و به سمت چهار پایه بلند چوبی میرود.کنار روشنک مینشینم.کمرش را میمالم و این بغض بی نمک را پس میزنم.

چهارپایه را میکشد زیر شومینه و بالا میرود.عکس بزرگ رهام را برمیدارد.میپرد پایین و بی حرف به سمت اتاق پدرش راه میافتد.

دلم میمیرد و زنده نمیشود.نمیتوانم تحمل کنم.روشنک با دیدن این صحنه بیشتر به خود میپیچد و منِ بدبخت پیشانی ام را روی سر روشنک میگذارم و بی حرف میگریم!

روشنک هی عذر خواهی میکند که باعث تلخی این ورود شده است.میب*و*سمش:

- عیبی نداره عزیزه دلم.عیبی نداره.لازم بود اتفاقا !

لبخند تلخی میزند و به نماز میایستد.در اتاق رهام را باز میکنم.خیلی وقت است که روی تخت دو نفره این اتاق نخوابیده ام!