رمان بادیگارد به قلم shaloliz

ژانر : #عاشقانه #طنز

خلاصه :

درمورد دختريه که بخاطر شغل باباش هميشه باديگارد همراهشه. ولي دختر از سر لجبازي با پدرش باديگاردها رو ميپيچونه يا فراريشون ميده

آروم کليد رو توي قفل چرخوندم و درو يواش باز کردم. همهجا تاريک بود، احتمالا همه خوابيده بودن. کفشامو در آوردم و پاورچين پاورچين رفتم سمت پله. همين که پامو روي اولين پله گذاشتم چراغ هال روشن شد. آروم سرمو چرخوندم و عقبو نگاه کردم، درست حدس زده بودم، بابام بود.

بابا: تا حالا کجا بودي؟

من: کجا بودم؟ جايي که هميشه ميرم. پارتي.

بابا: يه نگاه به ساعتت انداختي؟

من: نه.

بعد يه نگاه به ساعتم انداختم و گفتم: سالمه که.

بابا چپ چپ نگاهم کرد.

من: خوب حالا که چي؟

بابا: کجا رفته بودي؟ باديگارد رو باز چرا پيچوندي؟

من: دلم مي خواد، دوست ندارم يکي مثل کنه بهم بچسبه.

بابا: مگه من هزار بار نگفتم که بيرون براي تو خطرناکه؟ چرا حرف گوش نميکني؟

من: منم هزار بار گفتم که ميتونم از خودم حمايت کنم، احتياجي به سگاتون نيست که پشت سر من راه بندازيد.

بابا: درست حرف بزن. با پدرت اينجور صحبت ميکني؟

من: من پدري ندارم.

يه سيلي محکم زد به گوشم که گوشم زنگ زد. ميلاد که انگار از صداي ما از خواب پريده بود زود اومد کنارم و به صورتم نگاه کرد.

بابا: دختره? گستاخ. چه روت باز شده که جلو من قد علم ميکني و ميگي من پدري ندارم؟ تو غلط ميکني که پدر نداري.

من: آره آره آره، من پدري ندارم. تو پدر من نيستي، تو يه قاتلي. قاتل مامانمي.

اينها رو با داد گفتم و با دو از پله ها بالا رفتم. در اتاق و محکم بستم و روي صندلي جلوي ميز آرايشم نشستم. جاي دست بابا روي صورتم قرمز شده بود، اما من ديگه پوستم کلفت شده بود و درد رو حس نميکردم. از توي کشوي ميز قرص آرامبخش در آوردم و خوردم.

صبح با صداي زنگ از خواب بيدار شدم. زود رفتم دوش گرفتم. وقتي که جلوي آينه نشستم، ديدم که صورتم يکم کبود شده. لوازم آرايشمو برداشتم و شروع کردم به آرايش کردن. تا ميتونستم آرايش کردم. به خودم تو آينه نگاه کردم، آوا جون آماده براي جنگ امروز. از اتاق بيرون رفتم، ديدم يه مردي دم در ايستاده. هه هه لابد باديگارد جديدمه، صبر کن تو هم حالتو ميگيرم. سلام کرد، جوابشو ندادم و م*س*تقيم رفتم پايين.

رفتم توي آشپزخونه و به صغري خانم و ميلاد سلام کردم. تا لقمه اول رو گذاشتم دهنم، سر و کله بابا همراه اون مرد پيدا شد.

بابا: ايشون آقاي صادقي باديگارد جديدته.

پوزخند صداداري زدم. ميلاد با اشاره بهم فهموند که چيزي نگم.

بابا: اين چه قيافه ايه که براي خودت درست کردي؟

جواب من باز سکوت بود.

بابا: آوا با توام، ميگم اين چه ريختيه براي خودت درست کردي؟ اينجوري ميخواي بري دانشگاه؟

لقمه اي که درست کرده بودم بخورم رو گذاشتم روي ميز و کيفم رو برداشتم.

من: نخير، انگار نميذارن ما يه صبحونه رو راحت بخوريم. ميلاد من رفتم، باي.

بدون اينکه به حرفاي بابا اهميت بدم زود از خونه بيرون رفتم. باديگارد جديد همينجور دنبالم بود. در ماشينو برام باز کرد و روي صندلي عقب نشستم. خودش هم پشت فرمون نشست.

از کوچه که رد شديم از توي کيفم دستمال برداشتم و آرايشمو يکم پاک کردم، براي دانشگاه مناسب نبود ولي کيه که جرات کنه جلوي منو بگيره؟ وقتي به دانشگاه رسيديم، بدون اينکه منتظر صادقي بمونم راهمو گرفتم و رفتم. صادقي با حالت دو دنبالم بود. وارد کلاس که شدم همه سرها طرف من چرخيد و شروع کردن به دست زدن.

من: ممنون از تشويقتون. حالا ديديد که من شرطو بردم، لطفا پولا رو رد کنيد بياد.

کاميار که يکي از پسرهاي شيطون کلاس بود گفت: بچه ها ديديد گفتم فردا با باديگارد نو مياد، حالا خيط شديد؟ آوا بيا پولا دست منه.

نزديک که شد آروم گفت: اين پول تو، اينم سهم من.

من: بده من ببينم، پررو. خوبه من شرط بندي کردم. تو چرا نصف پولو برداري؟

کامي: خوب اسکل من کمکت کردم ديگه، من برات تبليغ کردم که همه شرط بندي کنن.

استاد وارد کلاس شد. همه سر جامون نشستيم. بهار دوستم ساکت نشسته بود.

من: آهاي خانم خوشگل، چرا ساکتي؟

بهار: هيچي، يکم سر درد دارم.

من: فداي سرت بشم من عزيزم. نبينم دوست خوشگلم حالش گرفته باشه ها.

کامي که عقبمون نشسته بود سرش و از وسط سر ما آورد جلو و گفت: بچه ها بعد از کلاس بريم کوه؟

بهار: باهوش خان، امروز همش پشت سر هم کلاس داريما.

کامي: خوب کلاس داشته باشيم، امروزو نميريم سر کلاس.

بهار: ميترسم برامون بد شه.

من: کدوم بد بابا؟ ميريم هيشکي هم متوجه نميشه.

بهار: ميخواي با باديگاردت بريم؟

من: نه بابا، اونو که ميپيچونيم.

کلاس که تموم شد، رفتيم سمت ماشين و وقتي که خواستيم سوار ماشين شيم.

من: اه ه، کتابم يادم رفت.

رو به صادقي گفتم: ببخشيد ميشه بريد کتابمو از توي کلاس بياريد؟

صادقي: آخه من نميتونم شما رو تنها بذارم.

من: من همينجام، دو دقيقه بيشتر طول نميکشه که. زودي برو بردار و بيارش.

صادقي که انگار دو دل بود، يکم فکر کرد و بعد رفت. تا رفت پريدم توي ماشين و گفتم: بچه ها بپريد تا نيومده.

کامي و بهار نشستن تو ماشين و گاز دادم. ماشين از جا کنده شد.

کامي: ايول بابا، عجب شيطوني هستي تو.

من: ممنون از تعريفتون.

تا موقعي که به کوه رسيديم بهار همينجور داشت ميخنديد. رفتيم توي قهوه خونه نشستيم و ?تا قليون و چايي سفارش داديم.

بهار: هزار بار گفتم قليون نکش خوب نيست. چرا آدم نميشي تو؟

کامي: آوا منم ميگم تو نکش، خوب نيست.

من: برو بابا. توي هواي آزاد ميچسبه آدم قليون بکشه.

بهار: تو ميدوني قليون باعث سرطان ميشه؟

من: سرطان کاري به قليون و سيگار نداره. آدمايي هستن که کل زندگيشون نه سيگار کشيدن، نه م*ش*ر*و*ب خوردن. هر روز ورزش و غذاهاي رژيمي و اينا. آخرش زودتر از سيگاريا سرطان ميگيرن و ميميرن. تازه مثل سيگاريا توي زندگيشون هم خوشي نکردن و ل*ذ*ت نبردن.

بهار: خوبه خوبه، فلسفه بافيت شروع شد.

موبايلم زنگ خورد، بابام بود. جواب ندادم.

کامي: پاپا جونه؟

من: اوهوم.

کامي: لابد ميخواد درمورد پيچوندن باديگارد باهات حرف بزنه.

من: ولمون کن ها بابا.

گوشي رو خاموش کردم.

بهار: آوا يه وقت برات بد نشه. نري خونه باز دعوا راه بندازيدا.

من: من ديگه به اين دعواها عادت کردم، اينجوري يکم دلم راحت ميشه و عقده هام رو خالي ميکنم.

بهار: آخه مگه چيکار کرده که تو اينقدر ازش دلخوري؟ هرچي باشه باباته.

من: بهار تو نميدوني، هيشکي نميدونه. پس الکي قضاوت نکن.

بهار: من قضاوت نکردم که، فقط ...

کامي پريد وسط حرفش.

کامي: بچه ها موافقيد بعدش بريم بستني به حساب آوا بخوريم؟

بهار: کامي خيلي پررويي. خجالت بکش. تو مردي بايد پول بدي.

من: اشکال نداره، ميريم بستني ميخوريم به حساب من. فقط به شرطي که پول الان رو کامي حساب کنه.

کامي: آره حساب ميکنم، مگه چيه؟ بخيل که نيسم.

من: اون که بله.

وقتي که رسيدم خونه، ميدونستم که بابام منتظرمه و لحظه ورودم ممکنه که مثل تي ان تي منفجر شه. رفتم توي آشپزخونه، صغري خانم منتظرم بود.

صغري: اومدي مادر؟ چيزي خوردي؟

من: نه چيزي نخوردم. ولي الان آقاي پرند مياد و چيزاي خوب خوب تو شکمم ميکنه.

صغري: هيچي نگو که خيلي عصبيه، خيلي داري اذيتش ميکنيها.

من: ماماني، شما که ديگه دليل رفتارهاي منو ميدونيد. پس چرا اين حرفا رو ميزنيد؟

صغري: آخه تا کي ميخواي اين کارا رو انجام بدي مادر جون؟ با اين کارا که چيزي درست نميشه، تازه بدتر هم ميشه.

من: همون بابام عصبي بشه براي من کافيه.

صغري خانم غذا رو گذاشت جلوم و گفت: امون از دست تو دختر. بس که دوست دارم دلمم نمياد بهت چيزي بگم.

من: فدات بشم، منم دوستون دارم. به به عجب شامي.

بابا اومد توي آشپزخونه. صورتش از عصبانيت قرمز شده بود. لبخند زدم.

بابا: فردا ساعت چند کلاس داري؟

من: فردا کلاس ندارم.

بابا: بهتر. و از آشپزخونه رفت بيرون.

صغري: مادر تو فردا کلاس داري که. چرا به بابت الکي گفتي کلاس نداري؟

من: خوب ديگه.

لباسمو عوض کردم. کامپيوترو روشن کردم و آهنگ گذاشتم و روي تخت دراز کشيدم. صداي در اومد.

ميلاد: ميشه بيام تو؟

من: آره بيا تو.

ميلاد: چطوري وروجک؟

من: بد نيستم، تو چطوري؟

ميلاد: خوبم مرسي. کجا بودي؟

من: با بچها رفته بوديم بيرون.

ميلاد: بعد از اون کجا بودي؟

من: هيچ جا، اومدم خونه.

ميلاد: آوا، به من دروغ نگو. از چشمات معلومه. رفته بودي پيش مامان؟

بغض کردم و آروم سرم رو به علامت مثبت تکون دادم. ميلاد دستمو گرفت.

ميلاد: چرا اينقدر خودتو عذاب ميدي. آوا، مامان هفت ساله که مرده. تو هنوز داري خودتوعذاب ميدي.

من: چي ميگي تو؟ يعني حالا که هفت ساله رفته ديگه من نبايد برم پيشش؟ بايد فراموشش کنم؟

ميلاد: من نگفتم که فراموشش کن، ميگم مامان هم راضي نيست که تو خودت رو اينقدر عذاب بدي.

من: نميتونم نرم ميلاد. اونجا که هستم، مامانو حس ميکنم. دلم آروم ميگيره.

ميلاد: خيلي خوب خيلي خوب، اينقدر گريه نکن.

بعد اشکام و پاک کرد و ب*غ*لم کرد.

ميلاد: خوبه ديگه پاشو اينقدر خودتو لوس نکن.

سرم رو بالا گرفت و به چشمام نگاه کرد.

ميلاد: خوب حالا بگو خوشگلترين چشمهاي دنيا مال کيه؟

خنديدم.

ميلاد: هوم؟ بگو ديگه. مال کيه؟

من: من.

ميلاد: آره آفرين، حالا بهترين داداش دنيا کيه؟

حالت متفکرانه به خودم گرفتم و انگشتمو روي لبم گذاشتم.

من: اممم، نميدونم.

آروم زد تو سرم.

ميلاد: نميدوني و کوفت. صبر کن حالتو جا بيارم.

گوشمو گرفت و پيچوند.

من: آخخ.

ميلاد: بهترين داداش دنيا کيه؟ زود بگو تا ولت کنم.

من: تو، تو بهترين داداش دنيايي.

ميلاد: آهان. حالا شدي دختر خوب.

گوشمو ول کرد و به من نگاه کرد. دوتامون زديم خنده.

صبح زودتر از هميشه از خواب بيدار شدم، زود آماده شدم و از زير تخت ملحفه هاي زيادي رو در آوردم. همشون رو محکم به هم بستم. پنجره رو باز کردم، کسي توي حياط نبود. طنابي که با ملحفه ها درست کرده بودم رو پرت کردم پايين. انگار همه چيز آمادست.

آروم از طناب رفتم پايين، تقريبا به پايين رسيده بودم که ديدم طناب کوتاهه و بايد بقيه شو بپرم. اي خاک تو مخت، اگه پام شکست چي؟

چاره اي نداشتم، چشمامو بستم و پريدم. آروم چشمامو باز کردم و به دست و پام نگاه کردم. خوشحال شدم از اينکه سالمم و زود پشت درختا قايم شدم. نگهبانها مشغول صبحونه خوردن بودن و راحت ميشد رد بشم. چادري که توي کيفم بود رو در آوردم و سر کردم. نزديک در که شدم چادر رو کشيدم تا روي صورتم و لنگان لنگان راه رفتم. نگهباني که وايساده بود کنار در بهم نگاه کرد و بعدش سلام کرد. سر خيابون که رسيدم ماشين بهار رو از دور ديدم. زود سوار شدم و بهار حرکت کرد.

بهار: اين چه قيافه ايه براي خودت درست کردي؟

من: مجبور شدم. بابام زرنگ شده، نگهبانها رو زياد کرده و به همشون گفته که نذارن من بدون باديگاردم جايي برم. واسه همين مجبور شدم چادر بپوشم، حالا بهم مياد يا نه؟

بهار همينجور که ميخنديد: آره خيلي بهت مياد. مثل خاله بزغاله شدي.

من: گمشو ک*ث*ا*ف*ت. برو عمه تو مسخره کن. جلف.

بهار: خودتي. حالا کجا بريم؟ هنوز خيلي به کلاسمون مونده.

من: بريم يه صبحونه اي بخوريم که دارم ضعف ميکنم.

رفتيم توي کافي شاپ و کيک و قهوه سفارش داديم.

بهار: آوا، ميتونم يه سوال ازت بپرسم؟

من: جونم؟ بپرس.

بهار: ميترسم ناراحت شي.

من: در مورد بابامه؟

بهار: اوهوم.

من: چي ميخواي بدوني؟

بهار: دليل اينکه چرا باهاش لجي. آخه هرکي جاي تو بود، با اين باباي پولداري که تو داري ديگه غمي نداشت. اما تو هميشه با بابات دعوا ميکني. با اينکه نشون ميدي که خوشحالي و هيچ غمي نداري، اما ميدونم که خيلي ناراحتي.

من: مگه خوشبختي به پوله؟ خيلي چيزا هست که باعث بدبختي آدم ميشه. حوصله داري که برات تعريف کنم؟ آخه داستان خوبي نيست و شايد ناراحتت کنه.

بهار دستمو گرفت و گفت: نه اشکال نداره، ناراحتي تو ناراحتي منه.

من: مرسي، اينجوري شايد منم يکم سبک بشم.

نفس عميقي کشيدم و شروع کردم.

من: پدر بزرگهام از قديم با هم مشکل داشتن. هميشه از هم بدشون ميومد و دعوا داشتن. تو اين وسط بابام عاشق مامانم ميشه. وقتي که به مامانم ميگه، مامانم ميگه که اونم دوستش داره ولي ميترسه. خلاصه بعد از مدتي بابام تصميم ميگيره که به باباش از عشقش به مامانم بگه. آقا بزرگم تا حرفاي بابامو ميشنوه باهاش دعواش ميشه و ميگه بايد بين من و اون دختر يکي رو انتخاب کني. اما اگه دخترو انتخاب کردي از ارث محروم ميشي. بابامم خونه رو ول ميکنه و ميره پيش اون پدر بزرگم، يعني پدر مامانم. اونم تا حرفاي بابام رو ميشنوه عصباني ميشه و جلوي بابام مامانم رو کتک ميزنه و شروع ميکنه به بد و بيراه گفتن.

بابامم طاقت نمياره و ميره جلوشو ميگيره. خلاصه مامانمم از خانواده طرد ميشه و از ارث محروم ميشه.

با کمک يکي از داييهام مامان و بابام عروسي ميکنن و يه خونه کوچيک اجاره ميکنن. خيلي همديگه رو دوست داشتن و خوشبخت بودن. بعد از يک سال مامانم من و ميلاد رو به دنيا مياره که خوشبختيشونو تکميل ميکنه. کم کم وضع بابام خوب شد و پر نفوذ تر شد. چهارده سالم بود که فهميديم بابام ميخواد بره توي کار سياست.

مامانم راضي نبود و ميگفت که نره، اما بابام گوش نکرد و آخر به چيزي که ميخواست رسيد. يکي از مهمترين سياستمدارها شده بود. ديگه بابام رو کم ميديدم توي خونه، هميشه يا سرش شلوغ بود يا عصبي بود. يه روز که من و ميلاد همراه مامان ميخواستيم بريم خريد، مامان گفت که تا ما آماده ميشيم ميره ماشين رو از پارکينگ در مياره.

داشتيم از در بيرون ميرفتيم که صداي انفجار بلندي رو شنيديم. ميلاد دويد سمت در حياط. درو که باز کرد، ماشين مامان و ديديم که منفجر شده.

نفس عميقي کشيدم تا جلوي بغضمو بگيرم.

من: هيچي از مامانم نمونده بود، من تا چند روز شوکه بودم و چيزي رو نميفهميدم. اما کم کم فهميدم که چه بلايي سرمون اومده. چهار روز بعد از مرگ مامانم يکي زنگ زد. ميلاد تلفن رو جواب داد. يه مردي گفت (به بابات بگو توي کارهاي ما دخالت نکنه و پاشو بکشه بيرون. حالا زنت رو کشتيم، اگه نري کنار بچههات رو هم ميکشيم.) اما بابام باز اهميت نداد و دنبال کارش رو گرفت. از اون روز ديگه از بابام متنفر شدم، با ناراحت شدنش من خوشحال ميشم. بخاطر لج کردنش مامانو کشتن، باز هم پشيمون نشد و به کارش ادامه داد. فکر ميکنه اگه باديگارد برامون بذاره خيلي پدري در حقمون کرده.

چندبار هم بابامو تهديد کردن که منو ميکشن، اما بابام ديگه چيزي براش مهم نيست. اين سياستمدارها خيلي آدمهاي کثيفي هستن، به زن و بچه خودشونم رحم نميکنن. منم به بابام رحم نميکنم، صبح که مي خوام از خونه بيام بيرون تا ميتونم آرايش ميکنم که فقط لجشو در بيارم. اما تا از خونه ميرم بيرون آرايشمو پاک ميکنم. شبا اگه با شما ميام بيرون يا ميرم سر مزار مامانم، به بابام ميگم پارتي بودم. بايد يهجور تقاص پس بده.

بهار: ميلاد چي؟ اون به بابات چيزي نميگه؟

من: ميلاد قويتر از من بود. زود خودشو جمع و جور کرد. ميلاد پسر آروميه و کاري به بابام نداره. فقط ميره شرکت و مياد خونه ميخوابه. ميدونم که سر خودشو گرم ميکنه تا به مامان فکر نکنه. آخه هرچي باشه جسد سوخته مامانمون رو جلوي چشاش ديد و سخته که اين صحنه رو فراموش کنه.

بهار: چطور ميلاد ميره شرکت و تو هنوز درس ميخوني؟ مگه دوقلو نيستيد؟

من: چرا، دوقلويم. ولي بعد از مرگ مامان، من همش تو اتاق خودمو حبس ميکردم و دل و دماغ درس خوندن رو نداشتم. اما ميلاد خودشو با درسش مشغول کرد.

بهار: آوا واقعا متاسفم براي حادثه اي که براي مامانت پيش اومده. منو خواهر خودت بدون و هروقت هرچي خواستي بهم بگو، اگه از دستم بر بياد کوتاهي نميکنم.

من: مرسي عزيزم، خيلي گلي. خوب حالا بيخيال. قهوه ها سرد شد، ديگه نميشه خوردش.

به گارسون اشاره کردم و دوتا قهوه سفارش دادم.

بهار: تا حالا چندتا باديگارد فراري دادي يا اخراج کردي؟

من: اووه زيادن بابا، حسابش از دستم در رفته. اينم امروز اخراجه بيچاره.

وقتي رفتيم کلاس و سر جامون نشستيم، کامي به سمت تخته اشاره کرد. به تخته نگاه کردم، يه باغچه کشيده بودن، با يه مردي که تو دستش داس بود. پقي زدم خنده، آخه اسم استادمون آقاي باغبان بود.

من: کار توئه کامي؟

کامي: مخلص شمائيم، انگار همه هنرم رو ميشناسن.

بهار: برو بابا، چه هنري؟ نگاه صورتشو چجوري کشيده، بيشتر شبيه فيله تا آدميزاد.

کامي: خوب خودم از عمد اينجوري کشيدم، آخه استاد هم شبيه فيله ديگه.

بهار: ارواح خاله ت، که از عمد کشيدي.

کامي: ا، به خاله من بي احترامي نکن جوجه.

بهار: منظورم به مادر زنته، نه خود خاله ت.

کامي جوري که بهار نشنوه گفت: نگاه اسکل داره به مامان خودش فحش ميده.

چهار چشمي به کامي نگاه کردم و وقتي که منظورشو فهميدم زدم خنده.

کامي: والا.

من: خيلي لوسي.

بهار: چي گفت؟

کامي: هيچي، گفتم که واسه وسطاي کلاس يه نقشه هايي دارم.

وسطاي کلاس بود و همه کم کم داشت خوابشون ميبرد، کامي بهم اشاره کرد که آماده باشم. گوشيمو در آوردم و گذاشتم زير کتابم جوري که پيدا نباشه. وقتي که کامي اشاره کرد صداي ضبط شده? سگمون رو گذاشتم. چون کلاس ساکت بود صدا پيچيد و همه رو ترسوند. اول از همه کامي پريد روي ميز ايستاد.

کامي: يا خدا، سگ اومده. واي ايناهاش، سعيد بپا گازت نگيره پسر.

من و بهار هم شروع کرديم به جيغ کشيدن، دخترهاي کلاس هم شروع کردن به جيغ کشيدن.

من: فرار کنيد تا گازمون نگرفته.

از وسط بچه ها رد شدم و رفتم سمت در، درو که باز کردم همه با هم ريختيم بيرون. حتي خود استاد هم ترسيده بود و داشت ميدويد. ما که همينجور داشتيم ميخنديديم، رفتيم سمت نيمکت.

من: ايول کامي خيلي باحال فيلم بازي کردي، همچين پريدي روي ميز منم باورم شد که واقعا سگ توي کلاسه.

بهار: گم شيد بيشعورا. خوب يه ندائي ميداديد که منم حواسم باشه، زهرم ترکيد. بعدشم کامي خان، اين چه طرز جيغ کشيدن بود؟

کامي: خوب يکي بايد دخترا رو ميترسوند ديگه، شما که صداتون در نميومد. مجبور شدم خودم جيغ بکشم. حالا برو يه چايي سفارش بده که گلوم پاره شده.

بهار: چه پررو تشريف داري، باشه ميرم. اما فقط واسه خودم و آوا ميارم، واسه? تو نميارم.

عصر که رفتم خونه، بابام نبود.

صغري: مادر مگه تو بيرون بودي؟

من: آره، کلاس داشتم.

صغري: پس چطور من نديدمت؟

آروم خنديدم. صغري خانم يه اخم شيريني کرد.

صغري: دختر تو نميترسي يه موقع بيفتي خداي نکرده دست و پات بشکنه؟

من: نه ماماني، بس که رفتم و اومدم ديگه استاد شدم.

صغري خانم خنديد و گفت: چه افتخارم ميکني. امان از دست تو دختر. ناهار خوردي؟

من: آره با بچه ها يه چيزي خوردم، ممنون.

وقتي به در اتاقم رسيدم، صادقي دم در بود. تا منو ديد مثل برق گرفته ها ايستاد و با تعجب به من نگاه کرد.

صادقي: شما بيرون بوديد؟

من: آره.

صادقي: پس من چطور شما رو نديدم؟

من: نميدونم، اينو بريد از آقاي پرند بپرسيد.

لباسمو عوض کردم و رفتم توي هال روي مبل دراز کشيدم و تلويزيون روشن کردم. توي همه ي اتاقها تلوزيون و ماهواره داشتيم. اما دوست داشتم پيش صغري خانم باشم و با هم فيلم ببينيم.

من: ماماني بياين بشينيد. هم يکم استراحت کنيد هم با هم سريال ببينيم.

صغري خانم با ظرف ميوه و تخمه اومد. ظرفها رو ازش گرفتم و گذاشتم روي ميز.

صغري: الان کدوم سريال رو ميذاره مادر جون؟

من: همين دکترها.

صغري: پس کي اون سريال جنايتيه رو ميذاره؟ همون که ميرن با آزمايشها و اينا ميفهمن که قاتل کيه؟ سي سي يووِ چيه؟

من: سي اس آي منظورتونه؟

صغري: آره مادر همين.

من: اونو بعد از اين ميذاره. ميگم ماماني، شما هم خطرناک شديدا.

صغري خانم خنديد و گفت: پس چي فکر کردي؟ با يه دختر شيطون مثل تو زندگي ميکنم، بايد اين چيزها هم ياد بگيرم.

من: فداي شما، بخدا خيلي عزيزي ماماني. يه دونهاي.

صغري: توام يه دونهاي عزيزم.

بابام اومد خونه، وقتي ديد من خونم يه لبخندي روي لبش نشست. فکر ميکرد که نرفتم بيرون، نميدونست که من از صبح بيرون بودم. صداي حرف زدنش رو با صادقي شنيدم، بعدش صداي شکستن چيزي رو شنيدم. خودم و آماده کردم.

بابا: باز فرار کردي؟ دختر تو ديگه شورشو در آوردي. کم کم داره صبرم تموم ميشه.

من همينجور دراز کشيده بودم و چشمم به تلويزيون بود.

بابا: آخر من يه حدي براي اين بي ادبيهات ميذارم.

من خيلي ريلکس گفتم: اوکي.

بابا که انگار خيلي عصبي شده بود يه مشت زد به مبل و رفت. صغري خانم داشت همينجور نگام ميکرد. براش لبخند زدم.

صبح که رفتم بيرون با کمال تعجب ديدم که کسي پشت در نيست، لابد پايينه. رفتم توي آشپزخونه و سلام کردم.

من: ميلاد، انگار خبري از باديگارد نيست. موضوع چيه؟

ميلاد: بابا ديشب خيلي عصبي بود، گفت حالا که خودش نميخواد منم براش باديگارد نميگيرم. اينجور که معلومه ديگه حوصله باديگارد پيدا کردن رو نداره.

من خوشحال خنديدم و گفتم: بهترين خبرو بهم دادي.

با اشتها شروع کردم به صبحونه خوردن. بعد از مدتها با خيال راحت سوار ماشين شدم و رفتم دانشگاه. صداي آهنگ رو بلند کردم و داشتم از روزم ل*ذ*ت ميبردم. وقتي وارد کلاس شدم همه دور کامي جمع شده بودن و اون داشت يکي از داستانهاش رو براشون تعريف ميکرد.

کامي: خلاصه من همينجور رفتم يهو ديدم يه چيزي تکون ميخوره، نگاه کردم که ببينم چيه. يهو پريد روم و من افتادم زمين.

ستاره: خوب چي بود؟ گرگ بود؟

افشين: فکر کنم سگ بوده.

بهار: خوب بگو چي بود؟

کامي: من چه ميدونم، از خواب پريدم ديگه نفهميدم چي شد.

بچه هاي کلاس همه صداشون در اومد.

ليلا: يعني تو از صبح تا حالا داشتي خوابتو تعريف ميکردي؟

ايمان: خوب ما رو سر کار گذاشتيا.

بهار: خيلي لوسي کامي.

کامي: خاله ت لوسه.

بهار: کامي اسم خاله مو نيارها.

کامي: به تو چه؟ منظورم به مامان خودمه. والا

کامي به من نگاه کرد و چشمک زد.

بهار: مامان تو؟ چه ربطي داشت؟ حالت خوبه؟

کامي:ِ اِاِ. آوا خانم بدون باديگارد. چي شده؟ باز پيچونديش؟

من: نه بابا، ديگه تموم شد و باديگارد ندارم.

بهار: جدي؟

کامي: نه بابا. من که باورم نميشه بابات کم آورده باشه. آخه بابات مثل خودت لجبازه.

من: ولي اينجور که پيداست کم آورده و تسليم شده.

يه هفته گذشت و از باديگارد خبري نبود. منم حسابي خوشحال بودم. امروز سالگرد مامانه. با خرما و گ?ل و گلاب رفتم سر مزارش. با گلاب سنگ قبرشو شستم و فاتحه خوندم، گلهايي که خريده بودم رو روي سنگ قبرش چيدم.

مثل هميشه سنگ قبرش رو ب*و*سيدم و شروع کردم به حرف زدن باهاش.

من: ميدوني مامان، اين اواخر ديگه بابا برام باديگارد نياورده. انگار خسته شده. ميدونم ناراحتيد که بابا رو اذيت ميکنم، ولي هنوز از دستش ناراحتم. راستي مامان، ديروز کامي ديوونه کفش يکي از بچه هاي کلاس رو يواشکي برداشت و انداخت جلوي استاد. بيچاره محمود سرخ شده بود و زير لب به کامي فحش ميداد.

تقريبا يه نيم ساعتي حرف زدم که ديدم يکي اومد دوتا قبر اونطرفتر نشست و فاتحه خوند. يه مرد که ميخورد ?? ساله باشه. خرما رو برداشتم و رفتم بهش تعارف کردم. برداشت و تشکر کرد، بعدش شروع کرد به فاتحه خوندن.

دوباره کنار قبر مامان نشستم که ميلاد هم اومد. گلهايي که آورده بود رو گذاشت روي سنگ قبر و فاتحه خوند. رفته بود تو خودش، معلوم بود که داره توي دلش با مامان درد و دل ميکنه. سرمو گذاشتم روي شونش و آروم اشک ريختم.

خرما رو که پخش کرديم ديگه رفتيم خونه. خونه ساکت بود و هيچکس حرفي نميزد. هر سال همينجور بود. نشستم توي اتاقم و تا شب عکسهاي مامان رو نگاه کردم و اشک ريختم. فرداش که رفتم دانشگاه، ديدم بهار و کامي دارن حلوا پخش ميکنن. بعد فهميدم که براي مامانه. ازشون تشکر کردم. از دانشگاه که بيرون اومديم چشمم به همون مرد ديروزي افتاد. هموني که دو قبر اونطرفتر از قبر مامان نشسته بود. عجب تصادفي. اما اون انگار منو نديد.

يه روز عصر بهار اومد دنبالم و با هم رفتيم سينما. براي برگشتن از بهار خواستم که اون بره و من يکم پياده روي کنم. همينجور راه ميرفتم و از هواي آزاد ل*ذ*ت ميبردم.

يکم که گذشت احساس کردم يکي داره تعقيبم ميکنه. خيلي ترسيدم، يعني ممکنه دشمناي بابا باشن؟ يا شايد دزده. شايد هم کسي نيست و من الکي ترسيدم. همينجور دنبالم بود تا اينکه تصميم گرفتم يه کاري کنم. دست کردم توي کيفم که يه صدا از پشت بهم گفت: تکون نخور.

سر جام ايستادم، توي کوچه? خلوتي بوديم و پرنده هم پر نميزد. باز صدا گفت: آروم بچرخ سمت من.

من: با من چيکار داري؟ پول ميخواي؟

همونجور که گفت آروم چرخيدم، کوچه تاريک بود و صورتش رو نميديدم. اما اسلحشو ميديدم که توي دستشه و منو نشونه گرفته.

مرد اسلحه دار گفت: دستتو از توي کيفت در بيار و بذار روي سرت.

من: توي دستم چيزي نيس، فقط کليده.

مرد: گفتم دستتو در بيار.

من: باشه باشه، شليک نکن.

چاقويي که کامي بهم داده بود رو توي آستينم قايم کردم و دستمو گذاشتم پشت سرم. چاقو رو باز کردم.

مرد: حيفِ دختر خوشگلي مثل تو نيست که بره زير خاک؟ حيف که بابات حرف گوش نميده و زياد توي کار ما فضولي ميکنه.

تا صداي چخماق تفنگ رو شنيدم با يه حرکت غافلگير کننده با چاقو زدم به شکمش. همين که از درد دولا شد روي شکمش، با پا زدم توي سرش و بعد زدم به پاش که افتاد زمين و من زود فرار کردم. نميدونم اگه به زور بابا کاراته ياد نگرفته بودم الان چيکار ميخواستم بکنم؟ به وسط کوچه که رسيدم صداي درگير شدن شنيدم. به عقب که برگشتم باز همون مردي بود که توي بهشت زهرا ديده بودمش.

تعجب کردم که اون اينجا چيکار ميکنه. يه مشت زد به صورت اون مرد که پرت شد روي زمين، بعد تفنگشو در آورد و گفت: از جات تکون نخور.

از توي جيبش موبايلشو در آورد و شماره گرفت. بعدش رو کرد به من.

مرد: خانم پرند، صبر کنيد.

من با تعجب بهش نگاه ميکردم، اين اسم منو از کجا ميدونه؟

من: ش.. شما اس.. اسم منو از کجا..؟

با يه فکري جملمو کامل نکردم، يعني اين باديگارده؟

من: شما باديگارد هستيد؟

مرد: بله، من باديگارد جديد شما هستم.

با عصبانيت بهش نگاه کردم، کيفمو از روي زمين برداشتم و رفتم.

مرد: صبر کنيد، تنهايي خطرناکه بريد.

محل نذاشتم و به راهم ادامه دادم. هنوز خيلي دور نشده بودم که صداي پايي رو پشت سرم شنيدم. وحشت زده به عقب نگاه کردم، باديگارد جديدم بود. اه ه. خيلي عصبي بودم، وقتي به خونه رسيدم محکم درو بستم که بابام از جاش پريد و با وحشت به من نگاه ميکرد.

من: شما با چه حقي به من دروغ گفتيد؟

بابا خيلي خونسرد جواب داد: من چه دروغي گفتم؟

من: دروغ نگفتي؟ پس اين باديگاردتون چيه که هرجا ميرم پشت سر من راه افتاده؟

بابا: آهان، جناب سرگرد رو ميگي؟

من: چي؟ سرگرد؟

همون موقع در زده شد و باديگارد يا همون سرگرد وارد شد.

بابا: ايشون سرگرد محسن راد هستن. من از ايشون خواهش کردم که شخصا از تو مراقبت کنه.

من: مراقبت منظورت به همون جاسوسيه ديگه نه؟

بابا: آوا، درست صحبت کن.

تا اومدم جوابشو بدم ميلاد دستم رو گرفت و منو برد توي اتاقم. در اتاق رو که بست رو کردم بهش.

من: اه، عجب گيري افتاديما. حالا ديگه واسه من سرگرد آورده. آخه مگه اصلا ميشه سرگرد رو بذارن واسه باديگاردي؟

ميلاد: آوا بابا مجبوره. بيرون براي تو خطرناکه. من پسرم ميتونم از خودم دفاع کنم، اما تو چي؟

من: يعني چي؟ يعني من ضعيفم؟ برو از جناب سرگرد عزيزتون بپرس همين نيم ساعت پيش چطور زدم مرده رو لت و پار کردم.

ميلاد: چي؟ کدوم مرد؟ بهت حمله کردن؟

من: آره، تفنگ گرفته بود تو صورتم و ميگفت بايد بميري چون بابات داره زيادي فضولي ميکنه. منم يه چاقو در آوردم و زدم تو شکمش.

ميلاد با نگراني بهم نگاه ميکرد.

ميلاد: چيزيت که نشده؟

من: نه متاسفانه.

ميلاد: خفه شو ديوونه.

ب*غ*لم کرد و سرمو ب*و*سيد.

ميلاد: خدا رو شکر که چيزيت نشده، ميدوني اگه سرگرد نبود چه بلايي سرت ميومد؟

من: هيچيم نميشد، فقط به پولاي پاپي جون که توي کيفم بود باي باي ميگفتم.

يکم فکر کردم و گفتم: ميلاد، آخه چطور سرگرد اومده و باديگارد من شده؟ مگه ميشه؟

ميلاد: بابا به يکي از آشناهاي پر نفوذش گفته بود که يکي رو ميخواد که از دور مراقبت باشه، اونا هم سرگرد رو معرفي کردن. ميگن جنا هم ازش ميترسن.

من: خوب حق دارن، با قيافه اي که اون داره طبيعيه. راستي يعني تو همه چيزو ميدونستي؟

ميلاد: آره.

من: چرا به من نگفتي پس؟ ميلاد اصلا باورم نميشه که تو هم مثل بابا شدي.

ميلاد: آوا واسه سلامتي خودت اين کارو کرديم. خواهش ميکنم دلگير نشو.

من: اصلا انتظار نداشتم که بهم دروغ بگي، ديگه هيچوقت بهت اعتماد نميکنم ميلاد. حالا هم لطفا برو بيرون ميخوام بخوابم.

ميلاد سرشو تکون داد و رفت بيرون. کامپيوترو روشن کردم و آهنگي رو که هروقت دلم ميگرفت گوش ميدادم، گذاشتم. روي تختم دراز کشيدم.

اگه دستم به جدايي برسه، اونو از خاطرهها خط ميزنم

از دل تنگ تموم آدمها، از شب و روز خدا خط ميزنم

اگه دستم برسه به آسمون، با ستارهها قيامت ميکنم

به اينجاش که رسيد باز اشک ريختم.

فرداش کلاس نداشتيم، ساعت نه از خواب بيدار شدم و به بهار زنگ زدم که سر کوچه شرکت ميلاد منتظرم باشه.

دست کردم زير تخت، ملحفه ها نبودن. لابد بابا به صغري خانم گفته که جمعشون کنه. هه هه فکر کرده با اين کارش ميتونه جلوي بيرون رفتن منو بگير. آهنگ رو روشن کردم که شک نکنن توي اتاقم نيستم.

رفتم کمد لباسام رو خالي کردم، هرچي لباس داشتم به هم گره زدم و ازش رفتم پايين. کليد زاپاس ماشين ميلاد رو چسبوندم به بالاي لاستيک ماشين جوري که پيدا نباشه. در ماشين ميلاد مثل هميشه باز بود، صندوق عقب رو باز کردم و رفتم توش دراز کشيدم و درو آروم بستم. ده دقيقه بعد صداي در ماشين اومد و بعدش ماشين حرکت کرد. وقتي ماشين ايستاد، منتظر موندم تا صداي در بياد. بعد زنگ زدم به بهار و گفتم کليد رو برداره و درو باز کنه.

درو که باز کرد، زود پريدم بيرون و با هم دويديم سمت ماشينش. تا نشستيم توي ماشين، يه نگاه به هم کرديم و زديم زير خنده.

بهار: دختر تو ديوانه اي، اين کارآگاه بازيها رو از کجا ياد گرفتي؟ قايم بشي توي صندوق و کليد رو قايم کني و اينا؟

من: از اين سريالهايي که ميذارن بابا. تازه صغري خانمم ياد گرفته.

با اين حرفم دوتايي خنديديم و ماشينو حرکت داد به سمت کوه. کامي و بچه ها اونجا منتظرمون بودن.

کامي تا منو ديد گفت: دختر تو چرا لباس گرم تنت نيست؟ فکر کردي ميخوايم بريم جزيره هاوايي؟ بابا اينجوري خوب يخ ميزني.

من: هرچي لباس کلفت داشتم به هم گره زدم که بتونم طناب درست کنم.

کامي: خو مثل آدم از در ميومدي. ديگه چه احتياجي به جکي چان بازي بود؟

من: خب ديوونه من ديشب تازه فهميدم که بابام توي اين چند وقته برام جاسوس گذاشته بوده و هرجا که ميرفتم دنبالم بوده.

کامي: نه بابا، ديدي گفتم اين باباي تو مثل خودت لجبازه و کوتاه نمياد؟ حالا به حرف من رسيدي؟

من: خيلي خب بابا، اينقدر پز نده.

ستاره: آوا جون بيا من توي ماشين کاپشن اضافه دارم بپوش.

من: مرسي گلم، دستت درد نکنه.

کامي: ايششش، شما دخترا چقدر لوسيد. مثلا اگه جملتون ? کلمه ست، شما ? کلمه زيادش ميکنيد با اين دل و قلوه دادنتون.

من: چيه دلت سوخت که واسه تو دل و قلوه نميديم؟ حسود.

کامي: آره، تو که نميدوني من چقدر دارم ميميرم از حسودي. کاش از اين حرفا به منم ميزديد.

يه اشاره به بهار کرد و ابروهاش رو تکون داد.

من: مرض، پررو.

شب بهار منو رسوند دم در خونه و رفت. م*س*تقيم رفتم توي هال و روي مبل دراز کشيدم. انگار نه انگار که چيزي شده. با صداي تلويزيون صغري خانم اومد از آشپزخونه بيرون.

من: سلام ماماني، خوبي؟

صغري: کدوم خوب مادر؟ مگه تو ميذاري آدم خوب باشه؟ تا خونهاي همش دلشوره دارم که يه موقع با بابات بحثت نشه. بيرون هم که هستي همش نگرانم که يه موقع بلايي سرت نياد. چرا موبايلتو خاموش کردي؟

من: نه بابا، انگار شما رو هم حسابي پر کردن. موبايلم رو خاموش کردم که مزاحمها زنگ نزنن.

صداي بابا از پشت سرم شنيدم: مزاحمها منظورت به منه ديگه نه؟

من فقط نگاهش کردم.

بابا: تو آدم نميشي نه؟ خوبه ديشب بهت حمله کردن، تو امروز پاشدي باز تنهايي رفتي بيرون.

من: خوبه که ديشب جاسوستون بهتون گفتن که تونستم از خودم دفاع کنم و سالم بمونم.

بابا: ديشب شانسي بوده، فکر ميکني هميشه از اين شانسا گيرت مياد؟

تا اومدم جواب بدم، صغري خانم پريد و گفت: شام خوردي مادر جون؟

به بابا نگاه کردم و با کنايه گفتم: بله صرف شد.

راهمو گرفتم و رفتم بالا. از اتاق ب*غ*لي باديگارد اومد بيرون و با اخم بهم نگاه کرد. به درک، احمق. اتاقم باز مرتب بود، همه لباسام توي کمد بود. بيچاره صغري خانم، من هي بهم ميريزم بنده خدا مجبوره مرتب کنه.

نصف شب بود که با صداي شکمم مجبور شدم برم بيرون. در اتاق رو آروم باز کردم، چراغها خاموش بود. پاورچين پاورچين رفتم پايين، روي يخچال يه کاغذ از طرف صغري خانم چسبيده بود. نوشته بود: آوا جون شامت توي يخچاله، گرمش کن و بخور. آخي صغري خانم، هميشه به فکرمه.

غذام رو داشتم گرم ميکردم که حس کردم يکي اومد توي آشپزخونه، باديگارد بود. تا منو ديد زود سرشو انداخت پايين. واااا، اين ديگه چشه؟ منم هيچي نگفتم و نشستم راحت شاممو خوردم. خوب که سير شدم برگشتم توي اتاقم. جلوي آينه ايستادم که موهام رو شونه کنم، نگاهم به لباسم افتاد. يه تي شرت نازک با يه شلوارک تا زانو تنم بود. پس باديگارد بخاطر لباس من سرش رو انداخت پايين. مگه لباسم چشه؟ اصلا هرچي باشه، من که نميآم بخاطر اون طرز لباس پوشيدنمو عوض کنم. تازه اينجوري ميتونم يه کاري کنم که فراري شه.

صبح بيدار شدم، باز مثل هميشه تا ميتونستم آرايش کردم و رفتم توي آشپزخونه. ميلاد نشسته بود صبحونه ميخورد، حتي نگاهشم نکردم. يه سيب از توي يخچال برداشتم و رفتم بيرون. روي صندلي عقب ماشين نشستم و باز مثل هميشه آرايشمو يکم پاک کردم. من زودتر از باديگارد رفتم توي کلاس و سر جام نشستم. اونم اومد و رديف کناريم نشست.

کامي: اين غول کيه؟

من: باديگارد جديدمه.

کامي: چه خشنه، انگار از هموناشه ها.

من: از هر کدومشون که بخواد باشه، من بايد از شر اين خلاص بشم.

بهار: کامي اين کجاش غوله؟

کامي: قد و هيکلشو نگاه ، دوتاي منه.

بهار: خفه شو بابا، شايد فقط سه يا چهار سانت ازت درازتر باشه. هيکلشم که خوبه.

کامي: چه خوب سايز قد و هيکل منو ميدوني.

بهار خودشو زد به کوچه? ننه علي چپ و روشو کرد به من.

بهار: ديشب بابات چيزي نگفت؟

من: چرا، باز مثل هميشه. اما ايندفعه ميلاد هم همدستشه.

بهار: نه بابا، عجب.

کامي: خونه عمو رجب. خوب معلومه واسه سلامتي خواهرش همه کار ميکنه.

استاد اومد و نشد بحثمون رو ادامه بديم. بعد از کلاس يک ساعت تا کلاس بعدي وقت داشتيم. رفتيم با هم توي بوفه و نشستيم. باديگارد هم ميز کناريمون تنها نشست.

من: عجب کنه ست. اون قبليها بيچارها يه دو يا سه ميز اونورتر مينشستن. اين چسبيده ور دلم.

بهار: آوا پيداست آدم حسابيه ها. من فکر نکنم بتوني از شر اين يکي خلاص شي.

کامي: ميتونه، خيلي خوبم ميتونه. انگار تو هنوز اين مارمولک رو نشناختي.

وقتي برگشتم خونه، رفتم اتاقم که لباسمو عوض کنم. پرده رو که زدم کنار، از تعجب شاخ در آوردم. واسه پنجره اتاقم حفاظ گذاشته بودن. لابد کار اين باديگارد جديده. با عصبانيت رفتم بيرون، اونم با صداي در اتاقم از اتاقش اومد بيرون.

من: اين پيشنهاد شما بوده که براي پنجره اتاقم حفاظ بذارن؟

باديگارد خيلي خونسرد گفت: بله، چطور مگه؟

من: شما با چه حقي توي کارهاي من دخالت ميکنيد؟

اخمي کرد و گفت: با همون حقي که پدرتون بهم دادن.

من: حالا که باديگاردمي قرار نيست هر غلطي دلت ميخواد بکني.

اون که انگار عصبي شده بود يکم صداشو مثل من برد بالا.

باديگارد: اولا که درست صحبت کنيد. دوما، من باديگارد نيستم و سرگردم و فقط و فقط بخاطر احترامي که به آقاي رضايي ميذارم حاضر به انجام اين کار شدم. سوماً، فکر کردي با لجبازيهات به کجا ميرسي؟ مثلا فرار ميکني و تنهايي ميري که چيو ثابت کني؟ که قوي هستي؟ نه خانم، اون شب رو يادت رفته که چطور داشتي ميلرزيدي؟

من: خفه شو، به تو ربطي نداره.

رفتم توي اتاق و درو محکم بستم. خواستم درو قفل کنم که ديدم کليد نيست، لابد کليد رو هم به گفته اين برداشتن. باز درو باز کردم.

من: کليد رو هم شما برداشتيد؟

اون: نه، به صغري خانم گفتم که برداره.

بيمزه، فکر کرده کيه؟ خونسرديمو حفظ کردم و لبخند زدم.

من: کار خوبي کرديد، دست صغري خانم هم درد نکنه.

باز رفتم توي اتاق، از زيرتخت کليدي رو که به تخت چسبونده بودم رو در آوردم و با صدا درو قفل کردم. بعدش صداي در اتاقش رو شنيدم. خوشحال شدم از اينکه صداي قفل کردن درو شنيده. کور خوندي آقا، حالتو ميگيرم.

باز پيژامه پوشيدم و رفتم پايين. روي مبل نشستم و تلويزيون روشن کردم.

من: صغري خانم، بياييد داره سريال سي اس آي ميده.

صغري خانم از آشپزخونه بيرون اومد و گفت: اولشه؟ صبر کن برم تخمه بيارم.

من: آره اولشه.

با هم سريال رو ميديديم و باديگارد هم روي يکي از مبلها نشسته بود. اصلا نگاهش نميکردم جوري که انگار اصلا کسي اونجا نيست. رفتم توي آشپزخونه.

من: ماماني، چايي ميخوري؟

صغري: آره مادر، دستت درد نکنه. براي سرگرد جان هم بيار.

خودمو زدم به نشنيدن، دوتا استکان گذاشتم توي سيني و رفتم بيرون.

من: ماماني گفتيد چايي ميخوايد؟

صغري: آره مادر، گفتم که براي جناب سرگرد هم بيار.

من: آاه، نشنيدم.

صغري: خوب پاشو برو يه استکان ديگه بيار.

من: الان جاي حساس سرياله.

صغري: خوب استکان منو بده به سرگرد من ميرم براي خودم ميارم.

تا اومد بلند شه دستشو گرفتم.

من: آاه، ماماني. ميرم خوب.

رفتم استکان آوردم و گذاشتم توي سيني.

صغري: مادر پاشو به سرگرد چايي تعارف کن.

من: دارم سريال ميبينم.

صغري: خيلي خوب، پس خودم بلند ميشم.

بهش نگاه کردم که ديدم داره لبخند ميزنه.