رمان دود صورتی به قلم زینب 8288

ژانر : #پلیسی #عاشقانه #جنایی

خلاصه :

آنا دختری که خانواده‌اش رو جلوی چشمش از دست داده و شاهد مرگشون بوده... قاتل خانواده‌اش به دنبال پیدا کردن آنای فراری میفته تا عتیقه‌ای که فقط پدر آنا ازش با خبر بوده رو پیدا کنه... ولی روح آنا هم از جای عتیقه خبر نداره! این وسط کی دل آنا رو می‌بره؟ یه پسر مشکی پوش خسته و یا یه دکتر مهربون؟

مقدمه :

رویاهایم را سوزاندم

رویاهایی که برای به دست آوردنشان،

زمین و زمان را به هم دوختم!

دودی که از خاکستر رویاهایم بلند می‌شد،

خاکستری نبود؛ صورتی بود!

نمی‌دانم برای مصرف قرص بود یا شوک مغزی...

هرچه که بود از نابودی رویاهایم نشات گرفته بود!

بطری بنزین و به گوشه‌ای که دقیقا نمی‌دونم کجا بود پرت کردم. شبیه آدمای بد حال شده بودم! آستین خونیم رو به صورتم کشیدم، بوی خون و گاز و بنزین قاطی شده بود و حالم رو بهم می‌زد.

با خنده و چشم‌هایی که همه چیز رو دو تا می‌دید به آستین خونی لباسم نگاه کردم. خون من بود یا خون الکس؟ خون هرکدوممون که بود زیادی سیاه بود!

کف دستم به طرز عجیبی سوخت و خونریزی کرد. خب، گویا شیشه‌ای که هول دادم توی گردن الکس دست خودمم پاره کرده بود!

فندک نقره‌ای رنگی که از جیب الکس برداشته بودم رو بالا گرفتم. اوه الکس بیچاره، با فندک خودت، جسدت رو آتیش می‌زنم! البته نه فقط جسد خودت بلکه... بلکه خونه‌ی پدریم به همراه همه‌ی اون مدارک رو آتیش می‌زنم!

خیره به آتیش فندک تمام لحظاتی که همین حالا گذروندم رو مرور کردم. مدام تصویر جسد غرق در خونش روانیم می‌کرد!...

جیغ زدم:

- جلو نیا الکس!

خنده‌ی کریهی کرد و اسلحه‌اش رو توی دستش چرخوند:

- اوه منتظر بودم تو بهم دستور بدی آنا کوچولو!

خشمگین تر از قبل غرید:

- به مارک گفتم زنده‌ات نذاره، به حرفم گوش نداد و برات دل سوزوند و حالا تو اومدی توی خونه‌ی سابق پدرت و داری دنبال اون مدارک کوفتی می‌گردی؟!

با بیادآوری مارک، صحنه‌ی مرگ داداش کوچولوم جلوی چشمام اومد. اونم نه مرگ معمولی؛ روش اسید ریختن! یه بچه‌ی شیش ساله رو زجر کش کردن!

چشم‌هام الکس و دو تا می‌دید. اون مدارک مال من بود، حق نداشتن من و از پیدا کردنشون منع کنن! بهتره بگم اون عتیقه‌ی کوفتی مال من بود! عتیقه‌ای که سر پدرم و به باد داد!

بغض بیخ گلوم و چسبید. دستم روی میز دنبال چیزی برای دفاع کردن در حرکت بود.

قدم به قدم داشت نزدیکم می‌شد، اسلحه‌ی کوفتیش پر پر بود، شانسی برای زنده موندن نداشتم. یهو... یهو یه خاطره توی ذهنم پر رنگ شد:

خنده‌های قشنگش! بامزه خندید که چال گونه‌ی خوشگلش پدیدار شد. دلم برای خنده‌های نمکی و چال گونه‌ی بامزش ضعف رفت! دوباره قلقلکش دادم اما اینبار نخندید؛ جیغ کشید! صورتش داشت می‌سوخت!

خنده‌های بامزش و چال گونه‌ی خوشگلش داشتن ذوب می‌شدن!

کمی اون‌طرف تر جسد بابام افتاده بود؛ بدون سر!

آخ مامانی؟ مامانی تو کجایی؟ مامانم؟ مامان من که زنده نبود! جلوی روم انقدر بهش مواد تزریق کردن که مرد! اوردوز کرد و مرد! اونا کشتنش! الکس کشتش! ...

دستم یه شئ تیز و لمس کرد، مهم نبود چیه، برش داشتم. خون جلوی چشمام و گرفت؛ شیشه‌ی کوفتی رو بالا بردم و...

با بهت به اون همه خون و جسد الکس خیره شدم. من کشتم؟ اینا... اینا خون منه یا الکس؟ من آدم کشتم؟ من قاتل شدم؟! واای خدای من... من!!!

موهای طلایی رنگ الکس پر از خون بود! نباید ردی به جا بزارم! باید خونه رو آتیش بزنم!

***

و دوباره به همین لحظه برگشتم. آتیش فندک دستم و سوزونده بود. مهم بود؟ توی این لحظه دیگه هیچی برام مهم نبود، هیچی!

قاطی زباله‌های کنار در چوبی خونه یه تیکه کارتن بود. برش داشتم و سرش و آتیش زدم. و بنگ! انداختمش روی بنزین ها! سوخت!

همه چیز سوخت! خاطرات کوفتیم، آرزوهای صورتیم! همه چیز به همراه جسد الکس سوخت! سوز داغی از آتیش صورتم و داغ کرد.

چشم‌هام چپ شده بود، به هر حال چند تا قرص روانگردان به خوبی تونسته بودن روانیم کنن!

آناااا آناااا تو قرار بود قرص روانگردان مصرف کنی و قاتل رو بکشی نه الکس و!!!

قاتلی رو بکشم که هنوز اسم اصلیش هم پیدا نکردم؟! قاتلی که همه به اسم قاتل می‌شناسنش؟ دست بردار تو هیچ‌وقت نمی‌تونی پیداش کنی! نه نه نه! من آنا ام! دختر همایون! تسلیم نمی‌شم!

اوه آنا، خونه داره منفجر میشه ها، اگه نمی‌خوای صورتت به باد بره زودتر فاصله بگیر!

به خونه‌ی رویاهام که داشت توی آتیش انتقام می‌سوخت پشت کردم و بنگ!

با صدای وحشتناک انفجار گوشم درد می‌گیره ولی برای بالا آوردن دستام و گذاشتنشون روی گوشم خیلی دیره چون تقریبا سه متر به جلو پرتاب شدم و دستام روی زمین کشیده شدن تا صورتم نابود نشه!

تمام مهره‌های کمرم و استخون های دست و پام ضربه دید! به سختی دست زخمی و خونی‌ام و روی زمین گذاشتم تا بتونم بلند شم. درد و با گوشت و پوست و استخونم حس می‌کردم.

آخ بابایی کاش هیچ وقت بخاطر اون عتیقه‌ی پنج هزار ساله خونه رو نمی‌فروختی و نمی‌اومدیم توی این کشور غریب!

خسته‌ام، خدایا نجاتم بده!

صدایی توی سرم فریاد کشید:

- نجاتت بده؟ تازه اولشه، تو همین حالاشم قتل کردی!

اره... اره هنوز اول عذاب الهیه! اما من سگ جون تر از این حرفام!

به سختی لنگ لنگان راه افتادم. بوی خون داشت مغزم و نابود می‌کرد. بوی خون و دود! چهره‌ی پارسا یه لحظه هم از جلوی چشمام کنار نمی‌رفت. چهره‌ی سوخته و خونی‌اش!

کجا برم؟ کجا رو دارم که برم؟ توی یه کشور غریب، یه دختر تک و تنها که خانواده و یا فامیلی نداره! چه ترکیب مزخرفی! اوه هتل که با این قیافه راهم نمی‌دن.

تنها راه باقی مونده پارکه!

حتی اگه دستگیرمم بکنن نباید مخفی‌گاهی که قراره بعد از قتل قاتل برم توش و لو بدم!

به اندازه تمام روزهای تنهاییم خسته‌ام...

سوز سردی میاد و لرز رو به بدن عرق کرده‌ام می‌اندازه. اگه مامان اینجا بود می‌گفت:

- سرما می‌خوری، عرق کردی باد سرد هم بهت می‌خوره!

اهل لعنت کردن قاتل نیستم، لعنت نمی‌کنم بلکه انتقام می‌گیرم! قاتل عزیزم، منتظر مردن مارکوی جوان باش، پسرت برادرم و کشت، می‌کشمش!

اختیار لرز بدنم از دستم خارج شد. داشتم از سرما منجمد می‌شدم. دندون‌هام بهم برخورد می‌کرد و نفس‌هام سوزناک از ریه‌ام بالا می‌اومد.

چقدر این لرز آشنا بود! یاد موقعی افتادم که مامان می‌خواست مواد و ترک کنه، چقدر شبیه اون موقعش شده بودم!

کی بود که ببینه دختر منفور و مغرور مدرسه به چه روزی افتاده که جای خواب نداره؟!

برنامه‌ی قتل قاتل و می‌ریزم و خدا به این فکر می‌کنه که من چقدر اضافه‌ام توی این دنیا و بهتره من و بکشه! ولی نه! الان نه! هنوز خیلی زوده برای مردن من! هنوز خیلیا هستن که باید ازشون انتقام بگیرم!

قطرات آبی که روی سرم و روی زمین می‌چکه نشون از بارون اومدن داره. چقدر مزخرف!

فکر کنم به اندازه‌ی کافی از خونه‌ی سابقمون فاصله گرفتم. توی اون سرمای طاقت‌فرسا خودم و گوشه‌ای، نزدیک یه مغازه و زیر یه سقف کوتاه و با متراژ کم مچاله می‌کنم. زانوهام و بغل می‌گیرم و چونه‌ام رو روی زانوم می‌ذارم.

موزیک پلیر که ندارم ولی بجاش می‌تونم از حافظه‌ی قوی‌ام استفاده کنم و آهنگای مورد علاقه‌ام و مرور کنم! پوزخندی از حقارتم به خودم می‌زنم و به مغزم برای مرور آهنگ فشار میارم:

- Why am I so in love?

چرا اینقدر عاشقم؟

Why am I so in love?

چرا اینقدر عاشقم؟

Why am I so in love?

چرا اینقدر عاشقم؟

I don’t know why

نمیدونم چرا

Steady tryin’ to maintain

یه سره تلاش می کنم نگهت دارم

Same things that a blood bitch may frame

همون چیزایی که ممکنه یه زن به زبون بیاره

My brain can’t fathom what the hate say

ذهنم نمیتونه درک کنه که تنفر چی میگه

He say, she say, how ’bout me say?

پسر میگه، دختر میگه، درباره من چی میگه؟

Get the Visa

ویزا رو بگیر

Headed to the islands ASAP

در اسرع وقت مستقیم برم جزیره

What’s that on my shawty wrist? That’s a AP

اون چیه دست دوست دخترم؟ اون یه جواهر سویسیه

I’m the type to save a bitch, CAPE

من اون مدلی ام که مردمو نجات بدم ، شنل

Feeling like ET, flying out of the Addy

احساس ای.تی رو دوست دارم، مثل پرواز کردن از ادی

...... on shawty, she baddie

دوست دخترم ...... خیلی جذابه

Casual convo then at it

کاروان گاه به گاه گاه در آن

I mean I’m better than better, maybe I’m lying

منظورم اینه که از خوبم خوبترم، حتی وقتی که دراز کشیده باشم

معنی آهنگ که هیچی، سوز توی آهنگ... به کی دارم دروغ میگم؟ کل آهنگ دلم و سوزوند! صدایی توی سرم مسخره‌ام کرد:

- دقیقا کدوم آهنگ؟ همونی که توی ذهنت پلیش کردی؟

کیه که حوصله داشته باشه خودش و مسخره کنه؟ بیخیال دختر آدمکش؛ بگیر بخواب!

صدای جیک جیک گنجیشکا روی مخم بود، اه کاش جام و با تینا عوض کرده بودم، حداقل هر روز با صدای گنجیشکا زیر پنجره‌ی اتاقمون توی یتیم خونه چشم باز نمی‌کردم!

به زور پلک‌های تب‌دارم و از هم فاصله دادم که با خیابون رو به رو شدم.

من... من از یتیم‌خونه فرار کرده بودم؟! وااای خدااا نگو که همه‌ی اینا یه خواب نبود! نگو که واقعیت بود!

می‌دونی چیه؟ همون بهتر که خواب نبود! بزار من الکس و کشته باشم و انتقام مادرم و ازش گرفته باشم، کم کم به مارک و قاتل هم می‌رسیم!

ولی افسوس که عمر این حرفم فقط تا وقتی بود که از جام بلند شدم و با پلیس رو به رو شدم! راه فراری هست؟ بعید می‌دونم، تا جایی که یادمه خونه‌ی کناری دوربین داشت!

من که شکست خوردم، بزار به قول یه نفر که یادم نیست کی بود کاری کنم که به بردنشون توی این لحظه شک کنن!

سرم و کج کردم و لبخند به ظاهر ترسناکی زدم.

دندون هام و به نمایش گذاشتم، روکش دندون آخرم از طلا بود! همیشه دنبال کارای دزدای دریایی بودم‌و خب روکش طلا برای دندونم سوپرایز خوبی از طرف پدرم بود!

از عمد لبخند دندون نما زده بودم، خب می‌دونی یکم ترسناکم می‌کرد اللخصوص با اون طلایی ته حلقم! مگه می‌شد از ترس ته نگاه مرد چشم پوشی کرد؟ کمی سرم و تکون داد و با تکرار لبخندم گفتم:

- خب عزیزم، بگو... بگو توی کدوم پاسگاه کار می‌کنی تا اطلاعات دقیقت و بگم! آخه می‌دونی فراموش نکردن اطلاعات اون همه پلیس توی شهر کار خیلی سختیه!

داشتم لاف می‌زدم، دروغ محض!

باید می‌ترسوندمش، نقشه‌هام و بهم می‌ریخت و حق مسلمش بود که بترسونمش! آخ آخ دیگه کیه که دختر صورتی و ترسناک بودنش و نشناسه؟

لازم به ذکره، ترسناک و عوضی! یه قاتل عوضی و زرنگ که قبل از قتل قرص روانگردان مصرف کرده بوده تا بخاطر قتل اعدامش نکنن! بسیار هم عالی!

و ثانیه‌ای بعد حدودا سه تا ماشین پلیس دورم و پوشوندن و دو نفر بهم دست بند زدن.

داشتم از کنار همونی که پیدام کرده بود رد می‌شدم، دلم نیومد اذیتش نکنم برای همین قه‌قه‌ی جذابی زدم و بهش چشمک زدم! درست مثل دیوونه ها!

هرچند در حقیقت مدتی رو داشتم تلاش می‌کردم برای دیوونه شدن؛ ولی متاسفانه شوک مغزی جواب نداد و مجبورا به قرص روانگردان رو آوردم!

چطوری می‌شد همه چیز و انکار کرد؟ اوه تنها حرفی که دارم اینه:

- من... من هیچی یادم نیست! فقط یه سری هاله‌ی محو یادمه... یادمه که... خون!

خب، دیالوگ زیبایی بود! بر می‌گردیم به واقعیت لعنتی! این منم، درحالی که نگاه خیره‌ی راننده‌ی ماشین پلیس رومه! بوی گند سیگار اعصاب و روانم و بهم می‌ریزه. حداقل سیگار های مامان این بوی گند و نمی‌دادن، خب شایدم فرقی نداشتن چون... چون خیلی وقت گذشته که دیگه ندیدم مامان سیگار بکشه، در حقیقت خیلی وقته که مامانم و ندیدم!

انتظار دارید بگم با یاد آوری مامان بغض توی گلوم نشست؟ نه، تنها چیزی که مامان یادمه پاکت سیگارای فراوون و چند تا سرنگه!

خب یادگاری های قشنگی‌ان مگه نه؟ چون همه جا میشه پیداشون کرد!

نه با یادآوری مامان بغض توی گلوم ننشست ولی نفرتم از الکس و قاتل بیشتر شد!

نگاه خیره‌ی راننده روی اعصابمه، عوضی خب دو دقیقه چشماتو درویش کن؛ الان به کشتنمون میدی!

هیچ چیزی توی این لحظه بجز قرص های دوست داشتنی‌ام نمی‌تونه آرومم کنه! خب اعتراف می‌کنم مامان و درک می‌کنم که معتاد شده باشه!

من با هدف انتقام و آدم کشتن مصرف قرص و شروع کردم و نمی‌تونم ترک کنم چه برسه به مامان! اوه اگه الان مامانجون بود حتما می‌گفت:

- اره دیگه تو هم بچه‌ی همون مادری!

چقدر دلم می‌خواست با مشت توی دهن این پیرزن بکوبم و بگم:

- نفهم تو هم مامان همین زنی! معلوم نیست تو دیگه چی بودی که بچه‌ات شده این!

ولی حیف که همیشه با اشاره‌ی بابا چفت دهنم و می‌بستم! بالاخره باید احتررراااام مادربزرگم و نگه می‌داشتم، مگه نه؟!

ولی به هرحال خودش جان به جان آفرین تسلیم کرده بود، نیازی نبود بکشمش!

پلیسی که روی صندلی شاگرد نشسته بود به سمتم برگشت و نگاهم کرد. چشمام زیادی تیز بودن، سرم سمت پنجره بود ولی کاملا متوجه نگاه تحقیر آمیزش شده بودم!

یه دفعه‌ای سرم و به سمتش چرخوندم و دستم و به معنای هان چیه جلوی صورتش تکون دادم که خودش و عقب کشید.

یه حس نفرت‌آمیز بودن بهم دست داد. انگار که من نجس باشم! عه جدی؟! اینطوریاس؟

اداشو با حالت رقت‌انگیزی در آوردم و خودم قه‌قه زدم. تغییری توی صورتی اونایی که کنارم نشسته بودن به وجود نیومد. بی توجهی! چیزی که ازش متنفرم!

نگاهم و به زخم کف دستم دوختم، مطمئنم که دیگه جاش نمیره؛ یه یادگاری زیبا از اولین قتلم! اولین قتلی که مطمئنم آخری‌اش هم نیست!

انگار سوزش زخمم با نگاه کردن بهش شروع می‌شد، لعنتی انگار خورده شیشه رفته بود توی دستم! با درد چشم بستم و سرم و به پشتی صندلی تکیه دادم تا سریع تر به پاسگاه برسیم.

خوبه، به آشپز یتیم‌خونه به اندازه‌ی کافی پول دادم تا اعتراف کنه که توی غذام قرص خواب آور می‌ریخته!

بزار چهره‌اش لحظه‌ی اعتراف رو تصور کنم.

احتمالا در حالی که دماغ گنده‌اش از ترس سرخ شده تند تند میگه:

- من... من بی‌گناهم، یه نفر جون زن و بچه‌ام و تهدید کرده بود تا توی غذای آنا قرص اکس بریزم تا معتاد شه! نمی... نمی‌شناختمش که کی بود، همیشه وقتی به دیدنم می‌اومد ماسک سیاه داشت، فقط... فقط می‌دونم که چشم‌هاش عسلی بود!

چشم‌هایی عسلی به رنگ چشم‌های الکس! بنگ! نقشه‌ام به خوبی پیش رفته بودم فقط قسمت مزخرفش اینجا بود که من به جای قاتل، الکس و کشتم و درحالی که هنوز عتیقه رو پیدا نکردم بازداشت شدم!

این همه خونسردیی که من داشتم جوری بود که انگار در حالی که داشتم صندوق یه فروشگاه رو می‌زدم بازداشت شدم. درحالی که من بعد از یه قتل هولناک بازداشت شدم با مدرک به اندازه‌ی کافی برای اثبات اینکه قتل کار منه!!

نامردا یه جوری شونه‌ام و کشیدن و از ماشین پیاده‌ام کردن که حس کردم تاندوم شونه‌ام پاره شد.

و حالا من رو به روی یه مرد چاق نشستم و با دست‌های بسته ازم می‌خواد که همه چیز و بهش بگم. یعنی خدا شاهده اگه قرار باشه یه نفر دیگه هم بکشم اون این آقای چاق و خپله!

بی‌توجه به سوال های چرت و پرتش در حالی که با دستبندم بازی می‌کردم لبخند دندون نمایی زدم و چشم‌هام و درشت کردم:

- اول چند تا قرص اکس بهم مژدگونی بده تا یادم بیاد!

مرد با دهن باز نگاهم می‌کنه و در حالی که سعی داره خودش و خوف و خفن جلوه بده میگه:

- به نفع خودته که با ما همکاری کنی!

دلم می‌خواد غش غش به دیونه بودنش بخندم. مگه فیلم جناییه؟ تک خنده‌ای می‌کنم و سرم و تکون می‌دم.

سکوت و سکوت و سکوت... موسیقی مورد علاقه‌امه!

وقتی می‌بینه قرار نیست حرفی بزنم از جاش بلند میشه و بیرون میره.

شاد از حالگیری که داشتم زبونم و برای کسایی که پشت شیشه‌ی اتاق بازجویی بودن در میارم. آب دهنم به شیشه پاشیده شد.

اون طرف شیشه پیدا نبود ولی می‌تونستم تخمین بزنم که تا چه حد چندششون شده.

خودمم از صدای دهنم خنده‌ام گرفته بود. سر خوش بودم، انگار توی حالت بدیم ولی فقط خودم می‌دونستم چه آشوبی درونم به پا شده!

کم چیزی نیست، اون دختر شاد و سرخوش که همیشه توی زندگی‌اش به باباش تکیه کرده یهو تمام خانواده‌اش و جلوی چشماش قتل عام کنن و به فاصله‌ی پنج ماه خودش قاتل بشه! اوه فکر نکنم این روحیه‌ی دیوانه‌وار چیز غیر قابل پیشبینیی بوده باشه!

دوباره مرد برگشت، احتمالا رفته بود مشورت بگیره که چی بگه! دوباره پرستیژ مزخرف و خنده‌دارش رو گرفت و گفت:

- اون‌جا چه اتفاقی افتاد آنا؟!

سری تکون دادم و بلند بلند و سرخوش گفتم:

- اوه عزیزم خیلی وقته کسی من و آنا صدا نزده! تقریبا سال‌ها، من فقط یه دختر ترسناک صورتی رنگم! همه صدام می‌زنن دختر صورتی!

از پر حرفی های بی سر و ته‌ام کلافه‌اس، از چهره‌اش بی‌حوصلگی می‌باره‌.

با ورود مردی از جاش بلند میشه و بیرون میره. نگاهم و از کفشای مارک و مشکی رنگ رسمی مرد می‌گیرم. بر خلاف همشون لباس پلیس نپوشیده.

غرور ته نگاهش من و به ستوه میاره. مگه خرم که نفهمم مافوقشونه؟

خب وقت فیلم بازی کردنه پسرا!

قبل از اینکه دهن باز کنه کلافه میگم:

- تو رو خدا یکی به من بگه این‌جا چه خبره؟ مگه بانک زدم که دارین این‌طوری رفتار می‌کنین؟ من هیچی یادم نیست!

بانک که نزدم ولی آدم کشتم، این و خوب می‌دونم!

مرد سری تکون داد و درحالی که مینشست:

- می‌دونم چیزی یادت نیست، ولی باید بگی چرا از یتیم‌خونه فرار کردی؟!

و این یعنی آشپز کارش و به خوبی انجام داده! کلافه و مثلا مظلوم گفتم:

- من از مدیر یتیم‌خونه و اون آشپز چاقالش اصلا خوشم نمی‌اومد، بچه‌ها اذیتم می‌کردن!

با صدای بمش چشم‌هام و ناخودآگاه به چشماش دوختم:

- هدفت چی بود از فرار؟ مثلا با فرار می‌خواستی کجا بری؟

سرم و پایین انداختم و با صدای خسته‌ای گفتم:

- نمی‌دونم، نمی‌دونم با کدوم عقلی فرار کردم!

نگاه بی‌حال و بی حسی بهم انداخت و گفت:

- تو موقعی که تا خرخره قرص خورده بودی، یه نفر و کشتی!

با وحشت شیهه کشیدم و به ظاهر نیمه بی‌هوش شدم! نمی‌دونی چه‌قدر سخته وقتی خنده‌ات میاد خودت و به غش کردن بزنی!

اوه واقعا خیلی پلیس بی امکاناته! باورتون میشه دستبند صورتی نداشتن و من و با همون دستبند‌های نقره‌ای به تیمارستان منتقل کردن؟!

راستی یادم رفت بگم، اون شوک های مغزیی که به خودم می‌دادم کمی پاسخگو بودن و به نظر دکتر پزشک قانونی من و دیوونه کرده بودن!

اصلا نمی‌تونم بگم تا چه حد سخت بود که اصلا قرص اکس های صورتی رنگ و دوست داشتنی‌ام رو بهم نمی‌دادن!

بالاخره بعد از چند دقیقه که از سکونتم توی اتاق سفید و خالی چندشی که مطمئنم مال تیمارستان بود گذشت؛ یه دکتر جنتلمن وارد شد!

طبق نقشه به اندازه‌ی کافی بچه مثبت بود که بشه مخش و زد! می‌دونی من پلید نیستم، فقط به اندازه‌ی کافی زجر کشیدم تا بتونم انتقام بگیرم!

کنارم روی تخت نشست و کمی که گذشت گفت:

- من مارتین‌ام، مارتین لوک؛ از آشنایی باهاتون خوشبختم خانم مدسون!

توی دلم به نفهمی‌اش قه‌قه زدم، می‌دونم عزیزم قبل از اینکه از یتیم خونه فرار کنم راجع به تو و تیمارستانت تحقیق کردم!

سرم و کج کردم، لبخند جذاب خودم که طلایی ته حلقم و به نمایش می‌ذاشت زدم و گفتم:

- می‌دونستی من ایرانی‌ام؟

ابروهای گره‌اش اصلا از خودمونی حرف زدنم کم نکرد؛ خودم و برای رفتاری سرد آماده کرده بودم.

سری تکون داد و درحالی که هوفی می‌کشید گفت:

- بله توی پرونده‌اتون نوشته شده.

لبخندم و شل‌تر کردم و در حالی که لپ و لبم داشتن پاره میشدن گفتم:

- به درک!

خودم و روی تخت پهن کردم و از روی تخت هولش دادم تا سریع‌تر بره، به این سرعت نباید نقشه‌ام و آغاز می‌کردم!

از روی تخت بلند شد ولی بیرون نرفت. اه برو گمشو دیگه، حوصله‌ات و ندارمم!

باز هم از رو نرفت و گفت:

- امیدوارم برای درمان همکاری کنید خانم مدسون؛ روز خوش!

ییه ییه، روز خوش؛ برو بمیر بابا!

بار دیگه نقشه رو مرور می‌کنم و دوباره و دوباره و دوباره...

اتقدر نقشه‌ی کثیفم و مرور می‌کنم تا بالاخره خوابم می‌بره...

باور کن نمی‌دونی چقدر از بچه مثبتایی مثل مارتین بدم میاد! حیف و صد حیف باید دلش و ببرم!

از روی تخت پایی پریدم که در باز شد و دکتر لوک وارد شد! سوتی زدم که در حالی که یه جعبه و یه لیوان آب به دست داشت وارد شد.

لامصب خیلی خوشتیپ کرده بود؛ جیگر کی بودی تو جذاااب؟! سه تا قرص به سمتم گرفت؛ لیوان آب رو به دستم داد و گفت:

- اینا رو بخور.

به سختی همزمان سه تا قرص رو توی دهنم نگه داشتم تا پایین نرن، قرصا بدتر دیوونه‌ام می‌کردن.

درحالی که با خودکار استایلیش‌اش داشت توی کاغذ روی تخته شاسی‌اش چیزی می‌نوشت گفت:

- اوضاعت زیاد حاد نیست آنا، زود خوب میشی!

لبخند دلگرم کننده‌ای زد، بیرون رفت و در اتاق رو قفل کرد. درحالی که بلند قه‌قه می‌زدم به لبخند دلگرم کننده‌اش فکر کردم، لامصب جذاب!

یه دختر کوچولوی تنها و عجیب غریب که داشت از ترس نفس نفس می‌زد. مردای سیاه پوش و اسلحه به دست، خانواده‌اش و قتل عام کردن! روی برادر کوچولوش اسید ریختن، سر پدرش و بریدن و به مادرش مواد تزریق کردن تا اوردوز کنه!

موهای صورتی رنگش خونی بود، موهای صورتی رنگی که به سختی تونسته بود با گچ مو رنگشون کنه. گردنش یه زخم وحشتناک داشت که سر باز کرده بود و خونریزی می‌کرد.

دنبال سر پناه بود، دور خودش می‌چرخید، راه فراری نبود؟ فرار از این زندگی کوفتی!

کاش یه ضربدر قرمز رنگ گوشه‌ی صفحه‌ی زندگی‌اش بود تا با فشار دادنش همه‌چیز تموم بشه! نبود؛ راه فراری از این زندگی نبود و مجبور بود قیافه‌ی مدیر یتیم‌خونه رو تحمل کنه!

***

با نفس عمیقی از خواب پریدم. موهای وز شده‌ام به گردن عرق کرده‌ام چسبیده بودن. یه خواب تکراری، خوابی که مثل همیشه قاتل و بد جلوه می‌داد!

بد جلوه دادن می‌خواست؟ نیازی به این نبود، قاتل مادرزاد عوضی بود!

گریه‌ام گرفته بود؛ چهره‌ی سوخته‌ی پارسا و سر بریده شده‌ی بابام و سرنگ موادی که باهاش مامانم و کشتن عذابم می‌داد! من قطعا دیوونه شده بودم.

موهام و محکم توی چنگم گرفتم و کشیدم. پوست سرم داشت سوزن سوزن می‌شد ولی بس نمی‌کردم! بعد از این همه تظاهر به خوب بودن باید با دیوونگی خودم و خالی می‌کردم!

جیغ می‌کشیدم، خودم و می‌زدم، سرم و به دیوار می‌کوبیدم، گریه می‌کردم ولی خالی نمی‌شدم! یه کلمه توی ذهنم مرور می‌شد و شده بود قوز بالا قوز!

من قاتل شدم اما از قاتل اصلی انتقام نگرفتم! من بدبختم، من بدبختم، من بدبختمممم!...

سوزش گردنم مثل این بود که شئ تیزی توی گردنم فرو بره. لابد مثل فیلما دکتر بغلم می‌کنه برای اینکه نیفتم! من حتی توی بدبختی‌هامم داشتم نقشه‌هام و اجرا می‌کردم! بغلم کنه، خودم و بهش نزدیک کنم، عاشقم بشه و با کمکش فرار کنم!

افکار فضایی‌ام زیادی ساده لوحانه بودن!

برای کشیدن اون ماشه‌ی لعنتی و تماشای جون دادنش فقط به پنج ثانیه زمان نیاز دارم و برای رسیدن به اون پنج ثانیه باید یه عمر نقشه بکشم!

مسخره‌اس، بیش از حد مسخره!

چشم‌هام روی هم افتاد و نتونستم بیشتر از این به دکتر لوک که نگران نگاهم می‌کرد خیره بشم...

***

روبه روی دکتر لوک نشسته بودم و زل زده بودم به چشمای سبز آبی رنگش. زیبا بود، ایده آل بچگی‌هام بود! با یاد آوری شرط و شروطی که برای شوهر کردن داشتم خنده‌ام گرفت.

بدون ترس از اینکه فکر کنن دیوونه‌ام خندیدم، به هر حال دیوونه بودم و این غیر قابل انکار بود!

موهای توی صورتم و با فوت به بالا فرستادم که دوباره توی صورتم افتاد. عاشق این کار بودم. زبونم و روی لب‌هام کشیدم و گفتم:

- ای دکتر دروغگو، گفته بودی وضعیتم حاد نیست!

ابروی چپش رو بالا انداخت و در حالی که داشت مثل بابابزرگا نگاهم می‌کرد گفت:

- تمام تفکراتم و بهم ریختی! تو بیش از حد دیوونه‌ای! خب طبق بررسایت من...

فیلسوفانه سری تکون دادم و در حالی که مثلا متوجه شده بودم گفتم:

- آهااا...

حقیقتا اصلا گوش نداده بودم چی میگه! سری تکون دادم و به شاخه مویی که روی پیشونی‌اش افتاده بود اشاره زدم و گفتم:

- اذیتت نمی‌کنه؟

تک خنده‌ای زد و مثل خودم موی روی پیشنوی‌اش رو فوت کرد؛ اما مو یه سانت هم جا به جا نشد چون باد بهش نرسیده بود. نیشخندی زدم و نگاهم و به در دوختم.

خودشم زد زیر خنده.

محو خنده‌هاش شدم. تمام شادی کوتاه توی وجودم جاش رو به غمی بزرگ داد. من قرار بود احساسات این مرد رو قربانی کنم تا بتونم از اینجا فرار کنم و قاتل و بکشم!

منم یه قاتلم، قاتل جسم الکس و روح این دکتر جذاب که همین حالاشم حس می‌کردم بهم دل بسته!

لبخند تلخی زدم و درحالی که به سمت راستم نگاه می‌کردم پرسیدم:

- هی دکی، تو دختر مختری توی زندگی‌ات نداری؟

می‌دونی چرا به سمت راستم نگاه کردم؟ چون تا جایی که یادم میاد آدم موقعی دروغ میگه به سمت چپ نگاه می‌کنه! یادم نیست چپ بالا یا چپ پایین فقط می‌دونم یه چیزی سمت چپ بود. و همین ماجرا در مورد راست گفتن و نگاه کردن به سمت راست صدق می‌کنه. برای لو نرفتن دروغگم بود، به هر حال دکتر لوک خیلی تیزبین بود‌.

بی جون و آروم گفت:

- نه، همیشه تنهام!

دلم براش بیشتر از قبل سوخت، وجدانم از همیشه بیدار تر شده بود. نگاهش... یه جوری بود، انگار غمزده، افسرده، تنها...!

بعد از مدتها... لبخند؟ نه نه نه، یه چیزی تو مایه‌های نیشخند زدم و به زور سعی کردم تا کمی شبیه لبخند باشه.

با دیدن تلاشم برای لبخند زدن تک خنده‌ای کرد. گویا حسابی اسباب تفریح این دکتر جوان شده بودم!

بزار بهم بخنده، بزار مسخره‌ام کنه، بزار دلش خوش باشه و این روز که بهم خندید یادش بمونه تا وقتی که دلش و شکستم!

باید سریع‌تر نقشه‌ام و عملی می‌کردم و اگر نه افراد قاتل پیدام می‌کردن و... حتی فکر کردن به طوری که قراره بکشنم تن و بدنم و می‌لرزوند!

به چشمای خمارش نگاه کردم. نگاه سبزآبی‌اش به لب‌هام بود. زود وا دادی دکتر!

چه بهتر که غرایزش رو بیدار کنم، حداقل عاشقمم نمی‌شه و راه سریع‌تریه.

همون موقع که توی فکر نقشه‌ام بودم و داشتم به این فکر می‌کردم که چطوری بهش بگم کمکم کنه فرار کنم؛ که یهو در باز شد و یه مرد با روپوش پزشکی وارد شد.

مارتین تازه به خودش اومد و ازم دور شد. با حرص دستی به گوشه‌ی لبم کشیدم، لعنتی می‌مردی دو دقیقه دیر تر می‌اومدی؟

مارتین سرش و پایین انداخت و کنار در ایستاد، مردی که داخل شده بود به سمتم اومد، روبه روم یه صندلی گذاشت و روش نشست.

طبق معمول اون هم یه تخته شاسی توی دستش بود. کلافه به در و دیوار نگاه می‌کردم که متوجه شدم مرد زل زده به مارتین.

بالاخره بعد از چند دقیقه سکوت رو به مارتین گفت:

- آقای لوک، بهتر نیست بیرون منتظر باشید؟

مارتین تازه به خودش اومد، سری تکون داد و تند تند گفت:

- اوه بله بله عذر می‌خوام دکتر استیو.

و بیرون رفت. نگاهم و به مرد رو به روم دوختم که انگار زیادی جدی بود و معلوم نبود دوباره می‌خواد ازم چه تستی بگیره.

کلافه به چشمای یخی‌اش زل زدم و نالیدم:

- یه دکتر زن تو این خراب شده نیست؟

بی توجه به حرفم به سمتم اومد و کنارم نشست. با تعجب به چهره‌ی خشکش نگاه کردم. با حرکت دستش نگاهم و پایین آوردم؛ یه سرنگ آبی رنگ توی دستش بود.

با وحشت خواستم ازش فاصله بگیرم که به زور گردنم و گرفت و صورتم و به تخت چسبوند. اون دکتر نبود...! اون از افراد قاتل بود! این و مطمئنم!

جیغ گوش خراشی کشیدم و تقلا کردم. زانوش و روی کمرم گذاشت.

قلبم توی دهنم می‌زد، می‌خواست من و بکشه!

از ترس اینکه موقع جیغ زدن، قرص هایی که لوک بهم داده بود بپره ته حلقم و خفه‌ام کنه، به زور سرم و چرخوندم و قرص و توی چشم مرد تف کردم!

خیلی دقیق خورد توی چشمش.

دادی زد و کمی دستاش شل شد. از فرصت استفاده کردم و از زیر دستش قل خوردم که از روی تخت پایین افتادم و سرم به صندلی خورد.

سرم گیج می‌رفت و گلوم از جیغ هام می‌سوخت. به سمت مرد برگشتم که دیدم سرنگ توی دستش و بالا برده و داره به سمت گردنم هجوم میاره.

جیغ وحشتناکی کشیدم و شاید... شاید جیغ آخرم بود!

چشم‌هام و بستم، هنوز به سوزن و سرنگ فوبیا داشتم! آدم کشته بودم و به سوزن فوبیا داشتم!

سرنگ، سرنگ لعنتی... مادرم، پارسا و بابا...! چی‌شد؟ چی‌شد که تونستم صندلی رو بلند کنم و بکوبم توی کله‌ی مرد؟!

وحشی شده بودم... هار شده بودم! جیغ ترسناک تری کشیدم و روی مرد افتادم و موهاش و با تمام وجود کشیدم! مرد مثل دخترا جیغ کشید و محکم روی زمین افتاد.

سرنگ روی تخت افتاده بود؛ برش داشتم و توی گردن مرد فرو کردم. کسی فریاد کشید و من و از پشت بغل کرد. به زور تقلا کردم تا کار نیمه‌تمومم رو تموم کنم.

محکم با ساق پام، پای کسی که بغلم کرده بود و لگد کردم. به محض اینکه دستای فرد از دورم شل شد به طرف مرد که روی زمین افتاده بود و سعی داشت سرنگ و از گردنش در بیاره رفتم.

محکم ته سرنگ و فشار دادم و ماده آبی رنگ و بهش تزریق کردم. همون لحظه سوزشی توی بازوم حس کردم و تاریکی...

***

گلوم خشک خشک بود، تنم مثل کوره‌ی آتیش بود. سرم... پشت سرم از درد نبض می‌زد. پلک‌های پف کرده‌ام از هم فاصله نمی‌گرفتن.

نفس‌هام سوزناک بودن.

بی جون ناله‌ی ضعیفی کردم که نور پشت پلکم بیشتر شد. ترجیح دادم پلک‌هام و باز کنم. نور چشمم و زد، ولی با لجبازی پلک‌هام و باز نگه داشتم.

چشمم به مردی افتاد که با روپوش پزشکی کنار پنجره ایستاده. با وحشت خودم رو عقب کشیدم که تخت صدا داد و مرد به سمتم برگشت. مارتین بود، پس با خیال راحت روی تخت لم دادم.

کنار تختم روی صندلی کوفتی نشست و پرسید:

- چرا بهت حمله کرد؟

بی توجه به سوالش پرسیدم:

- مرد؟

کلافه پوفی کرد و گفت:

- نه، ماده‌ای که توی سرنگ بود بخاطر اینکه اعتیاد داشتی ممکن بود بکشتت اما روی اون تاثیری نداشت؛ فعلا بی‌هوشه.

نیشخندی زدم، کاش مرده بود! دوباره پرسید:

- چرا می‌خواست بکشتت؟

پوزخند زدم:

- مگه پرونده‌ام و نخوندی؟ من آدم کشتم، یه خلافکار و کشتم! خانواده‌ام و کشتن! دلیل کافی رو پیدا کردی؟

غمگین (متاسفم) آرومی زمزمه کرد.

گیج گفت:

- اما آخه... آخه دکتر استیو همچین آدمی نیست... اون هجده سال سابقه کاری داره، بهترین پزشک تیمارستان (...) دکتره استیوه!

سردرگم بود، جوری که انگار داره با خودش حرف می‌زنه گفت:

- نکنه... نکنه این مرد دکتر استیو نباشه! واای خدا دکتر استیو کجاست؟

هول و وحشت‌زده، به سرعت از اتاق خارج شد.

من نحسم، حضورم نحسه! هرجا که باشم یه بلایی سر یه نفر میاد! صدای داد و بی‌داد وحشتناکی همه جا رو پر کرده بود و من عین خیالمم نبود؛ حالم از این بدتر که نمیشه، میشه؟!

خیره به سقف سفید و بدون ترک سعی کردم چهره‌ی قاتل و تصور کنم. اوم بزار ببینم؛ مثلا چشمای سیاه، ابروهاش بلند و کشیده که اندازه‌ی یه خط کوچیک، مو روی ابروی چپش نیست!

به افکار بچگانه‌ی خودم خندیدم و بی‌خیال تصور کردن قاتل شدم.

تازه از خواب سنگین یا یه بی‌هوشی ترسناک بیدار شدم اما دلم می‌خواد بازم بخوابم. بخوابم و فراموش کنم که من یه قاتلم...!

***

همین که چشم‌هام رو باز کردم با قیافه‌ی تکراری و لوسش مواجه شدم. این کار و زندگی نداشت؟ مگه فقط من زیر نظرش تحت درمانم؟ مریض دیگه‌ای نداره؟!

ایی آنا چقدر تو خری، این یعنی داری توی نقشه‌ات موفق میشی! کلافه سری تکون دادم تا حرفش و بزنه. چشم‌هاش عجیب سرخ بود و اخم پیشونیش چهره‌اش و خیلی خیلی عوض کرده بود.

متعجب از این تغییر مود یهوییش دستم و زیر سرم گذاشتم و بهش زل زدم.

با صدای عصبی و خشمگینی گفت:

- دکتر استیو رو کشتن!

در حقیقت اصلا برام مهم نبود ولی برای اینکه خودم و آدم با وجدانی نشون بدم مثلا بهت زده گفتم:

- ای وای !

درحالی که دستاش مشت شده بود گفت:

- قبل از اینکه از اون مردی که می‌خواست بکشتت بازجویی کنن خودش و کشت!

پوزخند زدم، قانون اول قاتل همین بود! می‌میری ولی دهن باز نمی‌کنی!

نگاه پر ترحمش و دوست نداشتم، بهم احساس حقارت می‌داد. با دست به در اتاق اشاره زدم و گفتم:

- بیرون!

شوکه به چهره‌ی جدیم نگاه کرد. توی صورتم دنبال اثری از شوخی می‌گشت اما من کاملا جدی بودم! می‌خواستم بره بیرون تا به اندازه‌ی کافی فکر کنم! فکر کنم که آیا ممکنه این آدم احمق بتونه کمکم کنه برای فرار یا نه؟!

نا امید از بیدار بودن وجدانم از اتاق بیرون رفت. حالا به اندازه‌ی کافی آرامش برای فکر کردن و داشتم.

یه آهنگی برای پس زمینه ذهنم می‌خواستم! بزار ببینم چی یادم مونده از اون موزیک پلیر:

Help, I lost myself again

کمک، من خودمو دوباره گم کردم

But I remember you

ولی تو رو یادم میاد

Don’t come back, it won’t end well

برنگرد، خوب تموم نخواهد شد

But I wish you’d tell me to

ولی دلم میخواست به من میگفتی

Our love is six feet under

(عشق ما مرده) شیش فیت زیر خاکه

I can’t help but wonder

نمیتونم کاری کنم جز به این فکر کردن که

If our grave was watered by the rain

اگه سنگ قبر ما آب داده میشد توسط بارون

Would roses bloom?

ممکن بود که رزها شکوفه بزنن؟

آهنگ خوبی بود، من خودم و گم کرده بودم! من خودم و لا به لای این همه خاطره‌ی تلخ گم کردم!

بی‌خیال آنا فاز دیس‌لاو گرفتی، یادت رفته آدم کشتی؟!

آدم؟ من فقط یه حیوون عوضی و کشتم!

بیا رویا پردازی کنیم، مثلا من قاتل و می‌کشم، عتیقه رو پیدا می‌کنم و... و چی؟

بعدش چی‌کار می‌کنم؟ لابد برم پیش عمو جیک!

با صدای سنگی که به پنجره خورد از فکر بیرون اومدم. سرم و به میله های جلوی پنجره چسبوندم و مشغول تماشای حیاط تیمارستان شدم.

خالی و خلوت بود. بین درختا چشم چرخوندم که... اینا... اینا همش یه خوابه! یه خواب مزخرف که چند ثانیه‌ی دیگه ازش بیدار میشم! مگه میشه؟! الکس بین دو تا درخت کاج وایستاده و به من زل زده!

با وحشت از پنجره فاصله گرفتم و خواستم به سمت در اتاق برم که... دوباره اینجاست! زیر چشماش گود افتاده، رنگش پریده و... و یه شیشه‌ی شکسته توی گردنشه!

با وحشت جیغ می‌زنم تا شاید بره.

نزدیکم میشه. نگاهم آروم آروم پایین میره و به پایین لباسش می‌رسه. پاهاش... پاهاش تقریبا یک سانت از زمین فاصله داشت!!!

نفسم توی گلوم گیر می‌کنه، اون مرده، اون مرده آنا تو داری توهم می‌زنی.

نفسم بالا نمیاد، به دیوار کنار پنجره می‌چسبم که جلوتر میاد. می‌خوام جیغ بزنم اما صدام در نمیاد چون دیگه نفسی برام نمونده!

دستش و بالا میاره، توی دستش... توی دستش یه تیکه شیشه‌ی شکسته‌اس!!!

برای آخرین بار با تمام توان باقی مونده‌ام جیغ می‌کشم.

دستش پایین میاد و...

در باز میشه و مارتین وارد میشه. به روبه روم نگاه می‌کنم، در کمال تعجب الکس غیب شده!

مارتین بهم نزدیک میشه، توی دستش یه سرنگه. می‌زنم زیر گریه، بی وقفه هق می‌زنم و جیغ می‌کشم.

پس تا الان کجا بود؟ کلی لفتش داده که تهش با یه سرنگ برگرده و لطف کنه بی‌هوشم کنه؟! می‌خوام صد سال سیاه نیاد!

نگاه پر از ترسم و که به سرنگ توی دستش می‌بینه، آروم سرنگ و روی میز رها می‌کنه.

به زور بی توجه به تقلا هام بغلم می‌کنه. کاری ندارم که حالا آغوش مارتینه یا کی، الان فقط یه بغل می‌خوام تا آروم بشم!

از شما چه پنهون؟! خیلی وقته که کسی بغلم نکرده، تقریبا بعد از مرگ مامان و بابا و پارسا!

من که نه ولی... ولی مارتین با احساس بغلم کرده بود! دلم به حالش سوخت، بازیچه‌ی بیچاره! آنا دیوونه شدی؟ همین حالا داشتی توی مغز خودت از ترس سنگ‌کوب می‌کردی و حالا داری برای پسر مردم دل می‌سوزونی؟!

نفس نفس می‌زنم، گلوم خشک شده و می‌سوزه.

انگار خواسته‌ام و از توی نگاهم می‌خونه که بلافاصله بطری روی میز رو برمی‌داره و می‌خواد توی لیوان آب بریزه که بطری رو از توی دستش قاپ می‌زنم. خسته تر و تشنه تر از این حرفا بودم که بخوام از توی لیوان آب بخورم.

فقط چند قطره آب ته بطری مونده بود که بطری رو به سمت دیوار پرت کردم و سرم رو روی زانوهام گذاشتم. نگاه پر از اشکم و بهش می‌دوزم و با بغضی که مهمون گلوم شده بود گفتم:

- مگه نگفتی کمکم می‌کنی خوب بشم؟ مگه نگفتی اوضاعم بد نیست و زود خوب میشم؟! پس چرا دارم جسد الکس و می‌بینم؟! (جیغ کشیدم) مگه نگفتییی؟!

نگاه غمگینش رو به دستم دوخت و دوباره بغلم کرد. حالتمون مثل کلیپ‌های فیک عشقی شده بود. پوزخند لب خشکیده‌ام رو کمی سوزوند.

موهای خوشرنگ و بورش توی صورتم ریخته بود، مثل بچه‌ها رفتار می‌کرد.

کمی که گذشت آروم شدم ولی مارتین ولم نکرد. عاشقم شده این و مطمئنم!

***

بی حوصله سوت می‌زدم و به حرکت دستش روی تخته شاسی‌اش چشم دوختم. تند تند داشت چیزی می‌نوشت. اکثر دکترا بد خطن، اما خواستم دست‌خط مارتین هم ببینم. تا گردن خم شدم روی تخته شاسی‌اش که با تعجب خودش رو عقب کشیدم و هشدار گونه گفت:

- چیکار می‌کنی آناا؟!

سر کج کردم و تخس گفتم:

- می‌خوام دست‌خطت و ببینم!

با خنده و لحنی که انگار داره با یه بچه حرف می‌زنه گفت:

- با دست‌خط من چیکار داری دختر خوب؟!

یه حسی توی وجودم با عصبانیت جیغ کشید:

- من دختر خوبی نیستم!

حرف توی دلم و با چهره‌ی خیره و خسته‌ای گفتم:

- من دختر خوبی نیستم مارتین! مراقب خودت باش؛ این دختر بد چنگ می‌اندازه!

حرف‌هام و به حساب اینکه مثل دخترای امروزی خواستم خودم رو بد جلوه بدم گذاشت اما نمی‌دونست من خودمم دلتنگ اون دنیای خوب و صورتیمم!

دنیایی که خیلی وقته ازش دل کندم تا بتونم انتقام بگیرم و اون عتیقه‌ی کوفتی رو پیدا کنم!

به خودم اومدم و دیدم خیلی وقته به گردنم خیره شده. توی دلم پوزخندی بهش زدم و آروم گفتم:

- خیلی زود وادادی پسر!

اما اون انگار توی این دنیا نبود و نمی‌شنید! گرمم بود، تنم داشت از درون یخ می‌کرد اما نفس هایش پوست صورتم رو می‌سوزوند. الان وقتشه؛ باید نقشه رو عملی کنم!

خیره به چشمای خمارش دستم رو روی فکش کشیدم، یه لمس زود گذز که تا مدت‌ها جاش رو می‌سوزونه! خودم رو جلوتر کشیدم و درحالی که فاصله‌ی صورتم با صورتش میلی‌متری بود لب زدم:

- دوستم داری؟

پوزخندش بهم نشون داد که فقط یه دوست دختر می‌خواد نه یه عشق! لبخند حرص دراری زدم و گفتم:

- دکتر لوک، من وقت خوابمه! می‌تونید برید بیرون!

با خونسردی عجیبی گفت:

- اما من هنوز سوالام تموم نشده!

درحالی که روی تخت دراز می‌کشیدم و به سقف خیره می‌شدم جواب دادم:

- جلوی تمام سوالات روی کاغدت جواب و نوشته بودی، فکر نمی‌کنم دیگه تستی باقی مونده باشه!

درحالی که از روی صندلی‌اش بلند می‌شد و روی تختم می‌نشست گفت:

- درسته، سوالایی که می‌خوام بپرسم از کنجکاوی خودمه!

کمی سرم و چرخوندم و خیره به چشمای خوش‌رنگش سرد گفتم:

- کنجکاوی یا فوضولی؟

مهم نبود از حرفم ناراحت بشه، الان به اندازه‌ی کافی مودی شدم، دخالت‌هاش عصبی ترم می‌کنه.

حرفی نزد که گفتم:

- می‌تونی بپرسی.

- چرا صدات می‌زدن دختر صورتی؟!

پوزخندی زدم و دوباره به سقف خیره شدم:

- عاشق رنگ صورتی‌ام، یعنی بودم! (بغض صدام و لرزوند) همیشه موهام و صورتی می‌کردم، پلنگ صورتی می‌دیدم، آرزوهای صورتی می‌کردم! (اشکم روی گونه‌ام چکید) رویاهای صورتیم و سوزوندن، عروسک پلنگ صورتی دوست داشتنیم و آتیش زدن؛ داداش کوچولوم و درست وقتی که موهاش و با گچ مو صورتی کرده بودم با اسید سوزوندن!

نگاه پر ترحمش رو دوست نداشتم. نیازی به ترحمش نداشتم، همچنین از بهت و حیرت توی نگاهش متنفر بودم. یعنی نمی‌دونست بغل گوشش چی می‌گذره؟

یعنی نمی‌دونست هم‌نوع هاش چه بلایی سر رویاهای رنگی یه دختر هفده ساله آوردن؟ سقف رو صورتی می‌دیدم.

دستش و روی دستم گذاشت که سریع خودم و پس کشیدم و بهش توپیدم: