رمان دست‌های تو تصمیمم بود به قلم نسرین

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه:

نگار،زنی تنها با زندگی پر از فراز و نشیب،در جدال با بیماری مادرش پا به بیمارستانی می‌گذارد که مردی قدرتمند در آن حکمرانی می‌کند،مردی که بعدها بهترین و بدترین اتفاقاتِ زندگی‌ِ نگار را رقم خواهد زد.

کمرم به شدت درد می‌کرد و با حال اسفناکی،افتان و خیزان خودم رو به بیمارستان رسونده بودم.

منتظر آسانسور به دیوار سرد راهرو تکیه دادم و نفس عمیقی کشیدم.حالت تهوع داشتم از شدت درد و استفراغم تا ته حلقم اون ترشی زهرماریش بالا اومده بود و مزه دهنم را از چیزی که بود تلخ تر می‌کرد،جوری که با اکراه آب دهنم رو فرو می‌بردم.

پشت کمرم تیری کشید که باعث شد اخم هام رو در هم بکشم.

نفس هام تندتر از قبل شده بود و تمام تنم خیس از عرقی سرد که حس عذاب آوری مثل تب و لرز داشت.

ژاکتِ دست بافته ی توسی رنگم رو در آوردم.انداختمش روی کیف چپ و راستیم که بند زرشکی رنگش از روی شونه ام رو به سقوط بود و حس نجات دادنش رو اما توی دست های از سرما بی حس شده‌ام نمی‌دیدم.

—سلام خانم شاکری.

سرم رو بلند کردم.دونه های ریز و درشت عرق روی پیشونیم یخ کرده بود.از درون داغ بودم و از بیرون سردِ سرد.

دکتر پر طرفدار بیمارستان با اون ژستِ جذاب همیشگی‌اش،به منی که رنگ پریدگی و خشکی لب‌هام نشون از وخامت حالم داشت،سلام می‌کرد.

پشت دستم رو به پیشانی مرطوبم رسوندم و دونه های لغزانی که میونِ تارهای ابروهام خودشون رو گم می‌کردند،پاک کردم.

—سلام آقای دکتر،عصر بخیر.

و نگاهم رو از چشم های خوشرنگش گرفتم.

—عصر بخیر.

درِ آسانسور باز شد.با حالت جنتلمنانه ای ایستاد تا اول من سوار بشم.سعی در حفظ آبرو داشتم.به سختی تکیه ام رو از دیوار گرفتم.بخیه هایی که روی پهلوم نشسته بودند هنوز بعد از یک ماه و اندی درد می‌کرد و امروز بدتر از همیشه بودم.

صداش رو شنیدم.

—شما حالتون خوبه؟

صورتش رو نزدیکم آورده بود.نفس هاش عجیب بوی گرمی داشت،یه جور بوی دلپذیرِ خواب آور.

چیزی شبیه چشم هاش شاید،شکلاتی با رگه های کهربایی و عسلی،حتی نمی‌تونستم به درستی تشخیص بدم که چه رنگی دارن.

بغضم رو فرو خوردم و گفتم:

—بله،بله من خوبم.

چه خوبی اما،از نفس افتاده بودم.مادرم از طرف دکترها جواب شده بود و من برای عملی که سی به هفتاد بود کلیه ام رو زیر قیمت فروخته بودم.

—اما...

با مکث کوتاهی ادامه داد:

_رنگتون خیلی پریده.

—می‌دونم شما دکتر هستید اما من خوبم،چه انتظاری دارید،مادرم توی این وضعیت گیر افتاده و اونوقت شما از من لپ های گل انداخته و لب های سرخ آتشین می‌خواید؟

کمی خودش رو گرفت و اخم کرد.لحنم خیلی تند بود و صدای تحلیل رفته ی بی حالم عاقبت لرزید.

—من همچین منظوری نداشتم اما شما...

حرفش رو با همون تندی قطع کردم و گفتم:

—ممنون من خوبم،جای نگرانی نیست.

این چند وقت خیلی ضعیف شده بودم.درد به اعصابم چیره شده بود و چشم هام رو در کسری از ثانیه خیس می‌کرد.توانم رو گرفته بود و همیشه خدا عصبی بودم.

از این مرد هم حرصم می‌گرفت.منکر جذابیتش نمی‌شد بشم و اینکه خیلی دور و دست نیافتنی بود بیشتر اذیتم می‌کرد.اینکه هیچ چیز تو وجودِ بی عیبش به من شباهت نداشت تا بلکه بتونم این اجازه رو پیدا کنم تا برای خودم خیال های دخترانه ببافم و تو عالم خودم خوش باشم.

آسانسور طبقه اول ایستاد.تعدادی از انترن‌هایی که در این پنج شش ماه خوب همدیگرو شناخته بودیم از بس با همه‌شون درگیری پیدا کرده بودم که به مادرم رسیدگی کنند و چرا خوب به وظایفشون نمی‌رسن،داخل شدن.

یکی از اون ها که با دیدن دکتر تجلی خوشتیپ و خوشبوی کنارِ منه یه لا قبای رنگ و رو پریده ایستاده که لب‌هام رو بهم فشار می‌دادم از کمر درد،نفسم رو حبس کرده بودم از فشار استفراغ،

هول شد و آرنجش ضربه محکمی به شونه ‌ام زد که کمی جابه جا شدم و درد امونم رو برید و آخی گفتم.

—خانم شاکری،خانم شاکری چی شد؟

صدای ساها بود،همان دکتر تجلی افسانه ای.

هیچوقت نفهمیدم ساها دقیقا چه معنی میده.

بوی گرمش نزدیک‌ترم شده بود و نفس های منه از درد تا کمر خم شده سنگین و سنگین تر.

چطور می‌تونستم بگم از من فاصله بگیر،منه بیچاره طاقت اینهمه نزدیکیِ تو رو ندارم؟

—چیزی نیست.

و صاف ایستادم.

—چی شد یه دفعه؟

این مرد امروز چقدر نگران من می‌شد؟

موبایلم که زنگ خورد،دخترها به حرفش گرفتن و از وضعیت من کمی دورش کردن،همه طبقه دوم پیاده می‌شدیم.

شماره کیوان دلم رو زیر و رو کرد.با استرس جواب دادم:

—الو،کیوان.

الکی خندیدم،حتی لبخندم بوی درد می‌داد و اشک به چشمم میاورد.دلم می‌خواست بی محابا جیغ بزنم و گریه کنم بر این شکسته بالی.

—زهرمارِ کیوان،کدوم گوری رفتی دختره ی نفهم،حالا دیگه برای من کلیه فروشی می‌کنی؟دستم بهت برسه می‌کمشت نگار،بخدا که می‌کشمت،مگه تو بی صاحبی که سرخود از این کارها می‌کنی؟

موبایلم رو دست به دست کردم.دوست نداشتم صدای فریاد های کیوان رو بشنون.مخصوصا دکتر تجلی که کنارِ من ایستاده بود.

سعی کردم با ملایمت جوابش رو بدم تا کمی آروم‌ تر بشه:

—این کار لازم بود.

با تمام بی حوصلگی‌م خندیدم و گفتم:

_در ضمن برای تو نفروختم.

سرم رو به آینه پشت سرم تکیه دادم و چشم هام رو بستم.دلم خواب می‌خواست.فقط یک خواب راحت،همین.

باز هم داد کشید:

—نخند،نخند لعنتی،نخند.

و زد زیره گریه،مرد مهربان و همیشه همراه من زده بود زیره گریه و من خسته بودم،خیلی خسته.

کجای قصه بود اینجا؟اینهمه از پا افتادگی برای کدوم مرحله از زندگی‌ِ من بود؟

—کیوان چته؟

چشم هام رو باز کردم.تکیه ام رو از آینه گرفتم.

—منه بیشرف،منه نامرد اگه پول داشتم تو کلیه‌ات رو نمی‌فروختی.

اعصابش بهم ریخته بود.روحیه اش رو از دست داده بود و فقط فریاد می‌کشید.خوب درکش می‌کردم.این روزها حالِ همه ما همین بود.

—کیوان میام خونه باهم حرف می‌زنیم.

—کجا رفتی تو با اون حالت،می‌خوای خودت رو برای مادرت بکشی؟

از کوره در رفتم و گفتم:

—می‌فهمی چی میگی؟

خودش هم پشیمون شد.عصبانی بود و نمی‌فهمید چی میگه.باز هم گفتم:

—من حالم خوب نیست کیوان،بعدا زنگ می‌زنم.

و قطع کردم.رسیده بودیم به طبقه دوم.

انترن ها و آقایی که طبقه اول سوار سوار شده بود پیاده شدن،من اما عقب‌تر از بقیه ایستاده بودم،صبر کردم تا ساها پیاده بشه که در کمال ادب خودش رو کنار کشید و گفت:

_بفرمایید.

نگاهش کردم.لابد بقیه یا بهتره بگیم همه ی ریز و درشت بیمارستان شیفته همین وجنات فوق جنتلمنانه اش شده بودن دیگه،نه؟!

—ممنون.

چیزی نگفت.نگاهمم نکرد.

بهتر؛سنگینی نگاهش زیاد بود و مطمئنا دلم رو بی قرار تر از چیزی که بود می‌کرد اینهمه جذابیت،همون بهتر که نگاهم نکنه.

به سمت اتاق مادر می‌رفتم.باز هم کمرم تیری کشید.دستم رو آروم به دیوار زدم،خودم رو کنار کشیدم و روی صندلی نشستم.

—یادمه گفتید حالتون خوبه؟

ترسیده از حضور ناگهانیش کنارِ خودم سرم رو بالا گرفتم و گفتم:

—آقای دکتر،ترسیدم.

—این بود اون اطمینانی که می‌دادید؟

کنارم نشست و لیوان آبی به سمتم گرفت و باز گفت:

_من می‌فهمم حالتون خوب نیست،جاییتون رو جراحی کردید؟

از سوالش ترسیدم.نمی‌خواستم کسی بفهمه،مخصوصا غریبه ها،مخصوصا این مرد،وای از پرستیژِ دخترکش این مرد.

— آپاندیس.

—کی؟

—همین هفته.

نگاهم می‌کرد.باور کرده بود؟فکر نمی‌کنم.

—باید بخیتون رو ببینم،این رو بخورید.

و لیوان آب رو بیشتر به سمتم گرفت.

—ممنون.

لیوان رو از دستش گرفتم و جرعه ای از آب رو نوشیدم.

سارا،یکی از انترن هایی که از قضا تحت نظر ساها آموزش می‌دید و یکی از خیل عظیم عشاقش هم بود نگاهمون می‌کرد.

خجالت زده گفتم:

_ممنون آقای دکتر اما احتیاجی به معاینه نیست.

—من می‌دونم شما خانم قوی و محکمی هستید،بله هستید،درش شکی نیست،اما من هم دکترم،لطفا بذارید کارم رو انجام بدم.

—ممنون اما باور کنید نمیشه.

نگاهم کرد.نمی‌تونستم بگم نه،اگر میدید هم میفهمید که بخیه به این بزرگی نمیتونه برای آپاندیس باشه،اون هم سمت چپ!

بلند شد و گفت:

—کمکتون می‌کنم.

—آقای دکتر شما چه اصراری دارید حتما من رو معاینه کنید؟

—آب رو نخوردید،باید مایعات زیاد مصرف کنید.

کم کم داشت کلافم می‌کرد.حرف من انگار براش هیچ اهمیتی نداشت.

—بله خودم می‌دونم.

هنوز ایستاده بود،نگاهش کردم،چرا نمی‌رفت؟

—شما چه اصراری دارید که من معاینتون نکنم؟

—اصلا شما تخصصتون چیزه دیگست،فکر نمی‌کنم بتونید کمکم کنید.

—مطمئنید آپاندیستون رو عمل کردید؟

سرش رو کمی پایین گرفته بود و نگاهم می‌کرد.از زیر این نگاه نمی‌تونستم فرار کنم.نگاهم رو دزدیدم.خودم هم می‌دونستم یکم زیادی تعارف می‌کنم،اما چاره ای نداشتم.

—من...

—بلند شید لطفا.

اخم‌هاش رو در هم کشیده‌ بود.جدی تر شده بود و من انگار داشتم از هیبتش حساب می‌بردم.اصلا مگه می‌شد از این چشم ها و ابروهای در هم گره خورده حساب نبرد؟

دوباره نگاهش کردم و گفتم:

—یعنی من دارم به شما دروغ میگم؟

دستِ پیش گرفتن شاید کمکی به من می‌کرد.تیری بود تو تاریکی.

—بنده همچین جسارتی نکردم،فقط لازم می‌بینم که معاینتون کنم.

—ولی من احساس می‌کنم منظورتون همین بود.

—شما همچین برداشتی دارید؟

این حسِ لطیفی که رخنه کرده بود توی صداش چی بود؟

نمی‌دونم،شاید چیزی شبیه یک دلخوری ناباورانه که من حتی نمی‌تونستم تو این موقعیتِ بغرنج به اون فکر کنم،چه برسه به حلاجی و پیدا کردنِ علت وجودش.

—بله،الآنم حالم خوبه،با...

و خواستم از جام بلند بشم که با جدیت گفت:

—اصلا می‌دونید چیه؟بله من احساس می‌کنم شما مشکلتون چیزه دیگست.

نگاهش کردم.حالا با اخم های غلیظ تری نگاهم می‌کرد.دست و پام رو جمع کردم.انگار دست بردار نبود و قرار بود آبروریزی بشه تماشایی.

—من آپاندیسم رو عمل نکردم.

حالا رو به روش ایستاده بودم و به سنجاق کرواتش نگاه می‌کردم و قلبم بود که به‌سانِ پتک می‌کوبید.

—پس...

نفس عمیقی کشید و گفت:

_به من نگاه کنید.

نگاهش کردم.از خجالت رو به مرگ بودم.من کم نسوخته بودم و مثل یک شمع قطره قطره آب نشده بودم توی این چند وقت،چرا باید حتی آبروی من پیش این مرد غریبه ی کمی زیاد از حد جذاب که خیلی هم سر همین جذابیت ازش خجالت می‌کشیدم می‌رفت؟ چرا زندگی انقدر سخت شده بود برای من.

—پس...

—من،خب،چیزه...

نگاهم می‌کرد و با وجودِ این نگاه مستبد شده ی مشکوک حرفی به ذهنم نمی‌رسید،جز گفتنِ حقیقت.زیر این نگاه شکلاتی رنگ مشکوکِ شبیه ناظم های مدرسه،حس کودک خطاکاری رو داشتم که سرِ همکلاسی اش رو شکسته.

—شما چی؟

باز هم نگاهش کردم.اینبار خیره شدم به چشم هاش،خواستم حقیقت رو بگم که صدای آشنایی رو از پشت سرش شنیدم.سارا بود.

—دکتر تجلی.

ساها که از حس توبیخ و اعتراف گرفتن از من بیرون اومده بود با اخم،بدون اینکه نگاهش کنه گفت:

_بله؟

—یه سوالی داشتم.

—الآن کار مهم تری دارم.لطفا بفرمایید بعدا سوالتون رو بپرسید،شما هم بفرمائید داخل اتاقم،اونجا حرف می‌زنیم.

با من بود،تذکر آمیز نگاهم کرد.من هم از ترسش ماستم رو کیسه کردم.چقدر چهره مردونه ی با جذبه ای داشت.

سارا گفت:

-اما دکتر.

چقد بی مزه رفتار می‌کرد.

—بفرمایید لطفا.

چاره داشت لگدی به من می‌زد که با زبون خوش به اتاقش برم و تیپایی هم به سارا که زودتر شرش رو کم کنه.ولی حیف که این کارها به پرستیژش نمی‌خورد.

رو به سارا گفت:

_شما هم بفرمایید سرِ کارتون.

کیفم رو روی شونه ام جا به جا کردم و به سمت اتاقش رفتم.انگار برام هیچ راهِ چاره و دست آویزی نمونده بود.در رو پشت سرم بست.

—شما چی کار کردید؟

لحنش خیلی بوی توبیخ داشت،مثلِ برادری که مچ خواهرش رو در حال نخ دادن به پسر همسایه گرفته!

—من کار خاصی نکردم،فقط یکی از کلیه هام رو...

نتونستم حالا که دلم رو به دریا زده بودم حرفم رو ادامه بدم،چرا که صدای فریاد مانندش توی اتاق پیچید:

_چی؟

با دو سه قدم بلند خودش رو به من که نمی‌دونم چرا انقدر از واکنشش ترسیده بودم رسوند.

_شما چی کار کردید؟

—من برای عمل مادرم به پولش احتیاج داشتم.

—می‌تونستید از کسی کمک بخواهید.

کم کم عصبانیتش جای خودش رو به استیصال می‌داد.

—پنجاه ملیون پول عمل رو از کی می‌گرفتم؟

و لحن ترسیده ی من مثل همیشه به قدرت.

—یه آدم خیر،یه...

چقد این موضوع ناراحت کننده بود که دکتر تجلی رو هم اینطور کلافه کرده بود،حالا حقِ بیشتری به کیوان می‌دادم.

—من نمی‌خوام مادر به هیچ وجه چیزی بفهمه.

—ولی...

—اگه بفهمه خیلی از دستتون ناراحت میشم.

نگاهم کرد.

—شما،شما خانم قدرتمندی هستید و بسیار بسیار فداکار،اینهمه از خودگذشتگی واقعا ستودنیه،خوش به حال کسی که...

نفس عمیقی کشید.

—دوستش دارید.

متعجب نگاهش کردم.تلاقی نگاهش با نگاهم مثل وزیدن نسیمی گرم به چله های نحیف اقاقیا بود.

—بفرمایید مادرتون منتظر هستن.

به سمت در می‌رفتم که باز هم گفت:

_از حالا به بعد اگه به پول احتیاج داشتید به من بگید،من هستم.

برگشتم به سمتش.

—شما؟

—من کسی رو می‌شناسم که کمکتون می‌کنه.

—بله،ممنون.

و از اتاقش بیرون اومدم.هنوز اون نسیم گرم و غبار اقاقیا رو حس می‌کردم.

مادر منتظر نگاهم می‌کرد.

—اومدی،دیر کردی؟

—ببخشید دیگه،خوبی؟

نشستم روی صندلی کنار تختش،با عشق و دلتنگی نگاهش کردم،ای کاش می‌تونستم به‌جای اون بمیرم،ای کاش.

—خوبم.

با همون لبخند نگاهم کرد.می‌فهمیدمش،دلتنگ بود و من چه بسا دلتنگ‌ تر.

دستش رو بین دست‌هام گرفتم،آروم آروم نوازشش کردم.اگه می‌رفت،اگه از دستش می‌دادم،اون می‌رفت و چیزی از درد دلتنگی نمی‌فهمید و من،من بدون اون چه باید می‌کردم؟

—دوست داری برات قصه بگم؟

با مهر نگاهش می‌کردم.توی چشم های خمارش،چشم های خمارِ زیبا ولی ناامیدش.

گفت:

—می‌خوام نگاهت کنم.

با لحن آروم و شعر گونه ای گفتم:

_دوست دارم نگات کنم، تا که بی حال بشم،تو ازم دل ببری،منم اغفال بشم.

و آهسته خندیدم،فقط برای تلطیف فضا،وگرنه هیچ چیز تو این لحظه برای من درد آور تر از خندیدن نبود و مادر،نگاه بیمارش به من رنج می‌داد.

—رنگت پریده.

نفس عمیقی کشیدم.

—حتما موقع دورمه.

—خسته ای،بگو خاله همتا امشب بیاد پیشم.

—چه خسته ای،خاله همتا هم بیاد من دلم طاقت نمی‌گیره خونه بمونم.

باز هم لبخندی زد.دستش رو بالا آوردم و بوسیدم و روی چشم هام گذاشتم.کاش می‌تونستم انقدر گریه کنم و جیغ بزنم که از این حس خفگی کم بشه،اما حیف.

دکتر تجلی به همراه پرستار و انترن‌هایی که تحت نظارتش آموزش می‌دیدند وارد اتاق شد.

اصلا دلم نمی‌خواست فعلا باهاش رو در رو بشم،اما چاره ای نبود،اون یکی از پزشکان معالج مادر بود و باید وضعیتش رو چک می‌کرد.

با لبخند کمرنگی گفت:

_به به خانم شاکری قوی و سرحال،صبحتون بخیر.

کنار تخت ایستادم و توی دلم قربون صدقه ی عینک مطالعه ی ظریف و شیکش رفتم.

مادر با لبخندی که هنوز روی لب هاش بود جوابش رو داد.اینبار رو کرد به سمت من و گفت:

—خانم شاکری کوچک،شما حالتون چطوره؟

—ممنون،خوبم.

مادر گفت:

_آقای دکتر من کی می‌تونم برم خونه،این دختر خسته شد بس که اومد و رفت.

—چرا به خودشون استراحت نمیدن؟

داخل پرونده مادر رو نگاه می‌کرد.

مادر گفت:

_نمی‌دونم والا،حرف من رو هم گوش نمیده.

گفتم:

_من مشکلی ندارم مادر.

ساها خطاب به مادر گفت:

_مجبورشون کنید برن استراحت کنن.

مادر:

_فکر می‌کنید قبول می‌کنه؟

و با دلِ پری ادامه داد:

_یه شب مثلا فرستادمش خونه،خواهرم اومد اینجا موند پیشم،این بچه تا خود صبح تو حیاط بیمارستان موند که نکنه من چیزی بخواهم و سختم باشه به خواهرم بگم،فردا شبشم سینه پهلو کرد و دور از جون داشت می‌مرد.

با خنده گفتم:

—یه سرما خوردگی ساده بود عزیزم،اصلا فدای سرت،گیرمم که می‌مردم،فدای تار تارِ موهات.

مادر با اخم نگاهم کرد و اینبار با همون لبخند رو به ساها گفتم:

_حالا آقای دکتر،حال مادرم خوبه؟

با حالت خاصی نگاهم کرد و گفت:

_خوده شما چی،حالتون خوبه؟

پیش بقیه از این لحن گرمِ تا حدی نگران خجالت کشیدم،از این خیرگی نگاه.

—بله،من خوبم.

رو به مادر گفت:

_فردا عملتون انجام میشه،جراحتون هم دکتر شرفی هستن.

باز هم به من نگاه کرد و گفت:

—حالا که پول عمل جور شده دیگه دلیلی برای عقب انداختن وجود نداره.

به مادر گفته بودم پول عمل رو از شوهرخاله قرض کردم،هرچند شوهرخاله انقدر پولدار نبود اما خدا رو شکر با راست و دروغ سرهم کردن مادر باورش شده بود.

با نگرانی از ساها سوال می‌پرسید و من دلم جای دیگه ای رفته بود،شاید جایی حوالی فردا.

پشت در اتاق عمل نشسته بودم.خاله همتا گریه کنون رو به روم بود و کیوان،پسرخاله ی مهربانم قهر کرده با من به دیوار کنارم تکیه داده بود.

شوهر خاله هم کنار خاله و نسترن،دختر خاله‌ام هم چند ردیف اون طرف تر فس فس کنون جا خوش کرده بود.

به زمین خیره شده بودم.ذهنم خالی بود و به چیزی فکر نمی‌کردم.

احتمال زنده بیرون اومدنِ مادر از این اتاق فقط سی درصد بود و من بخاطرش کلیه ام رو فروخته بودم که حتی اگه ده درصد هم بود این احتمال من باز این کار رو می‌کردم.

مادر راست می‌گفت.خیلی خسته بودم.انقدری که می‌تونستم روی همین نیمکت های فلزیِ روکشِ چرم خورده ی سالن انتظار دراز بکشم و بخوابم.بخوابم تا آخر دنیا،تا هرجایی که وقتی بیدار شدم مادر دمِ درِ خونه‌امون منتظرم باشه،از این مرحله های سخت رد شده باشیم و خونه بوی قرمه سبزی و شربت سکنجبین بده.

وقتی پدر رفت من خیلی کم سن بودم،هیچ خاطره ای ندارم از زمان بودنش،وقتی که از دنیا رفت رو اما تا حدی به یاد دارم.

صدای عمه ملیحه هنوز بعد از چندین سال توی گوشم مونده که جیغ می‌زد و می‌گفت:

_دستی دستی داداشم رفت.

و من هیچوقت،حتی الآن معنی حرف های اون روزش رو نفهمیدم،ولی اگه اون موقع ها سن و سالِ الآنم رو داشتم،برای بودنِ پدر تلاش می‌کردم تا دستی دستی نمی‌رفت.

شاید اگه زنده بود من مجبور نمی‌شدم انقدر زود ازدواج کنم که در آستانه بیست و شش سالگی خیانت ببینم و هر چیزی که هنوز یک سال هم از شروعش نگذشته بود رو به بادی که می‌وزید تا تمام شمع های روشن شده در مسیر آینده رو خاموش کنه بسپارم.صدای نگرانِ کیوان رو شنیدم:

—نگار،نگار خوبی؟

نگاهش کردم.آشتی کرده بود یا هنوز قهر بود ولی من انقدر زار و نزار بودم که دلش به رحم اومده بود؟

—خوبم.

—دِ نیستی،خوب نیستی آخه.

کلافه دستی توی موهای بلندش برد.عاشق موهاش بودم،حالت مواجِ قشنگی داشت.شبیه موهای ساها بود اما تیره تر.با یادآوریِ مردِ جذابِ این بیمارستان،لبخند خسته ای روی لب‌هام نشست.

—پاشو بریم یه چیزی بخرم بخوری،داری خودت رو از پا در میاری،پاشو.

—اشتها ندارم.

—یه لیوان آب بخور لااقل.

—نمی‌خورم،نمی‌خواد،تشنم نیست.

نسترن کنارم نشست.

عطر خوشبوش زیر دماغم زد.نفس عمیقی کشیدم و سرم رو روی شونه های نحیفش گذاشتم که گفت:

—از صبح تا حالا یه لیوان آب هم نخوردی،تو الآن بدنت ضعیفه،باید...

احساس حالت تهو کردم،بلند شدم.

کیوان گفت:

_کجا؟

—حالم خوب نیست.

و به‌ سرعت قدم هام به سمت دستشوییِ توی راهروی قبلی که به اورژانس می‌رسید افزودم.

کیوان و نسترن هم به دنبالم.

در دستشویی رو هول دادم و داخل شدم.عق زدم.توی معده ام چیزی نبود،دریغ از یک قطره آب،فقط عق می‌زدم و ته حلقم درد می‌گرفت.

نسترن دستم رو گرفت،تنم مثل بید می‌لرزید.

—بشین،بیا اینجا بشین.

کمکم کرد تا بشینم،چشم هام داغ شده بود از اشک.

نسترن گفت:

—کیوان برو یه چیزی بخر بدیم بخوره.

شونه هام رو ماساژ می‌داد.حالم خراب بود،انگار مرگم از دور می‌رسید.

کیوان چند دقیقه بعد با آبمیوه و کیکی که حتی دیدنش هم حالم رو بهم می‌زد برگشت.

—نمی‌تونم بخورمش،حالم بهم می‌خوره.

کیوان گفت:

_بخاطر گرسنگیه،بخور خوب میشی.

نسترن:

_این یه تلقینه،بیا اول یه شکلات بخور.

این انگار گزینه بهتری بود.جلد شکلات مغزدار رو باز کرد.شیرینی‌اش حالم رو بهتر می‌کرد،شکلات دوم و سوم رو هم خوردم.اشتهام کم کم باز می‌شد.کیک رو از دست کیوان گرفتم.

گاز زدم و با جرعه ای آبمیوه فرو دادمش که ناگهان حالم بهم خورد.عق زدم و دویدم به سمت دستشویی و اینبار ده برابر چند تا چیزی که خورده بودم رو برگردوندم.

کیوان با نگرانی گفت:

_چت شد یه دفعه؟بیا بریم یه سرم بزنیم.

و منو که دیگه حس مبارزه ای برام نمونده بود رو به سمت تریاژ بردن.

سرم وصل کرده روی تخت دراز کشیده بودم،شوهر خاله بیرون از اتاق با کیوان حرف می‌زد.

به سمت آی سی یو می‌رفتم.خاله و شوهر خاله به همراه بچه ها رفته بودن و هر کاری که تونستن کردند اما نتونستن من رو با خودشان همراه کنند تا بلکه کمی استراحت کنم و بعد از دعوا و درگیری حسابی با کیوان و تا حدی نسترن که همه حواس ها رو به طرف ما جلب کرده بود،راهی خونه شدند.

کیوان آخر سر داد کشید:

_انقدر اینجا بمون که تلف بشی و کف همین بیمارستان چالت کنیم.

از یادآوریش آهی کشیدم و سعی کردم فراموشش کنم.به سمت پذیرشِ آی سی یو می‌رفتم.ساها رو دیدم که با پرستارِ شیفت حرف می‌زد:

_هر نیم ساعت وضعیتشون رو چک کنید.

برگشتم به سمتش،اون هم به همراه دکتر شرفی توی اتاق عمل بود،پس حتما می‌دونست مادر حالش خوبه یا نه.

صداش زدم،صدام انگار از ته چاه در می‌اومد:

—آقای دکتر.

سرش که تو کاغذی بود که پرستار به دستش داده بود رو بلند کرد و نگاهش رو به من داد.

من اما سرم رو پایین انداختم.از صبح به خودم توی آینه نگاهی ننداخته بودم،اما حدس اینکه چقدر داغون و نابسامان هستم،اصلا سخت نبود.

سلام کردم.جوابم رو داد‌.

—سلام.

—می‌خواستم بدونم حال مادرم چطوره؟

و سعی کردم همه چیز رو فاکتور بگیرم و نگاهش کردم.

کاغذ رو به دست پرستار داد و دستش رو تو جیب شلوارش فرو برد و به من نزدیک تر شد.

—فعلا بیهوش هستن.

—بیهوش چرا؟

—نگران نباشید،عمل سنگینی بوده،اصلا شاید تا فردا بهوش نیان،فعلا هم تو آی سی یو تحت نظر هستن تا بهوش بیان و بعد ریکاوری بشن.

—یعنی عادیه که انقدر بیهوش باشه؟

—کاملا.

—یعنی تا فردا بهوش میاد؟اصلا اگه فردا هم بهوش نیومد چی؟

—شما نگران چی هستید؟

—اینکه بهوش نیاد.

—مادر شما اولین مریض ما نیستن خانم شاکری،دارید با اینهمه استرس خودتون رو آزار می‌دید،به نظر من باید می‌رفتید خونه و استراحت می‌کردید،من نمی‌دونم شما چرا الآن اینجا هستید؟

—من فکر می‌کردم مادر بهوش میاد و می‌تونم ببینمش.

و سرم رو با ناراحتی پایین انداختم.

با احساسِ سنگینی نگاهش باز هم سرم رو بالا گرفتم که اینبار نگاهش رو شکار کردم.

نفس عمیقش رو رها کرد و گفت:

—صورتتون،قرمز شده.

—چیزِ مهمی نیست.

ولی بود،کیوان به من سیلی زده بود و من فقط تونسته بودم ناباورانه نگاهش کنم.

—باید باهاشون می‌رفتید خونه.

پس می‌دونست این قرمزی بخاطر چیه.

حتما خبر از دعوای پر شکوه من و کیوان وسط سالن تریاژ بیمارستان داشت که نگهبان اومد و با خشم و خشونت به حیاط فرستادمون.

بحث رو عوض کردم و گفتم:

—نمیشه برم مادر رو ببینم؟

—خیر.

از این خیر قاطع دلم گرفت،نمی‌دونم چرا ولی انتظار داشتم حداقل اون با من راه بیاد.

با لجبازی گفتم:

—از دکتر شرفی می‌خوام که بهم اجازه ملاقات بده،از اولش هم باید همین کار رو می‌کردم.

و خواستم از کنارش بگذرم که خودش رو کشید به سمت چپ،درست سر راه من،کمی به سمتم خم شد و در حالی که جذبه نگاه قشنگش ذره ذره آبم می‌کرد گفت:

_شما فکر می‌کنید تا من نخوام کسی بهتون اجازه ملاقات میده؟اصلا می‌تونه بده؟

صورتش خیلی نزدیکم بود.قدم ازش تا حدی کوتاه تر بود،هرچند من قد کوتاه به حساب نمی‌اومدم،اما با این حال تفاوت قد داشتیم.

با خشم و دلخوری گفتم:

_نه خیر،حق با شماست،من یادم رفته بود که شما رئیس بخش هستید و پارتیتون خیلی کلفته،متاسفانه منم که هیچ پارتی ندارم.

و باز هم خواستم از کنارش عبور کنم که اینبار با حرفش نگهم داشت.

—پارتی شما خوده من هستم.

نگاهش کردم.گیر کرده بودم تو شیش و بشِ حرفش که باز هم صداش رشته افکارم رو از هم گسست:

—الآن موقع مناسبی برای ملاقات نیست،بذاریدش برای فردا،شما الآن همراه من میاید تا یه سرم بهتون بزنم.

اسم سرم تنم رو لرزوند.

—تازه سرم زدم.

—اون برای ضعفتون بوده،این فرق می‌کنه.

—مثلا چه فرقی می‌کنه؟

لبخند کمرنگی زد و گفت:

_عرض می‌کنم،بفرمایید لطفا.

و به راه افتاد.

روی تختی که داخل اتاقش بود نشستم و آستینم رو بالا زدم و گفتم:

—شما بلدید سرم بزنید؟

داشتم شوخی می‌کردم.چه اشکالی داشت،خسته شده بودم از بس پیش این مرد پرستیژ به جا آوردم،چیزی که اصلا کار من نبود.

با کش مخصوص به سمتم آمد و نگاهم کرد.با لبخند عریضی گفتم:

_آخه نکه شما تخصصتون چیزه دیگه است،از اون جهت گفتم شاید بلد نباشید.

و عاقبت خندیدم و باز هم گفتم:

—ببخشید.

کش رو دور دستم بست و گفت:

—برای چی عذرخواهی می‌کنید؟

—خب شما ناراحت شدید.

با تعجب نگاهم کرد و گفت:

—چرا فکر کردید ناراحت شدم؟

کش رو سفت تر کرد.

گفتم:

—خب کاملا واضح بود که من دارم شوخی می‌کنم،ولی شما نخندیدید.

—من هم متوجه شدم که شوخی کردید.

—پس چرا نخندیدید؟

—چون به خنده های شما نگاه می‌کردم،قشنگ می‌خندید.

و مستقیما به چشم هام نگاه کرد.شرم زده از این توجه فاحش،سرم رو به زیر انداختم و نفسم توی سینه حبس شد.آنژیوکت رو نزدیک دستم آورد.

سوزنش که توی دستم رفت اخم کردم.

—رگتون خیلی نازکه،باید یکم تحمل کنید.

صداش آروم شده بود و ملایم،صورتش نزدیکم بود و گرمی نفس هاش روی گونه های تبدارم می‌نشست.

چسب زد و گفت:

_لطفا دراز بکشید.

—نمیشه بشینم؟

—نه،نه،ممکنه سرتون گیج بره.

خندیدم و گفتم:

—مگه چی ریختید تو سرم؟

—تقویت کننده،دراز بکشید لطفا.

و به سمت روشوییِ کوچک توی اتاق رفت و صدای شیر آب رو شنیدم.

دست هاش رو می‌شست که صداش رو باز هم شنیدم.

—پسرخالتون...

نگاهم کرد و ادامه داد.

—اون آقا پسرخالتون بودن دیگه؟

—بله،چطور مگه؟

دستمال کاغذی برداشت،روی صندلی های توی اتاق نشست،درست رو به روی من.

—خیلی نگرانتون بودن،بیشتر از اینکه نگران مادرتون باشن.

—آره کیوان خیلی نگران منه،چون من زیاد مریض میشم،واسه همین حواسش خیلی بهم هست.

—معلوم بود که بخاطر خودتون باهاتون دعوا کرد و حتی...

نگاهش کردم.

—قرمزی صورتتون کمتر شده.

—تلافی این رو که حتما سرش در میارم،اصلا سابقه نداشته این اتفاق،خودش هم تعجب کرده بود که چطور به من سیلی زده.

لبخندی زد و گفت:

_حتما خیلی اعصابش رو خورد کردید.

—هرچی،نباید که دست روم بلند کنه.

—پس حتما قهر می‌کنید؟

—قهر می کنم؟پدرش رو در میارم.

لبخندِ عمیقش رو که دیدم تازه حواسم جمع شد که چی گفتم.

—چیزه،خب یعنی من کلا خیلی بد قهرم.

خنده‌‌ام گرفت.

—کیوان همیشه بهم میگه قهر که می‌کنی مثل زهرمار میشی از بس که تلخ و بدمزه ای.

—پس با این حساب خیلی بد می‌شید.

—اصلا شما خانمی رو می‌شناسید که بد قهر نباشه؟

—آره،مثلا مادرم و خواهر هام،اینجوری نیستن.