رمان در حسرت آغوش تو به قلم niloofar tavoosi

طراحی و صفحه آرایی: رمان فوریو

ژانر : #عاشقانه ‎

خلاصه :

داستان درباره ی دختری به نام پانته آ ست که عاشق پسری به نام کیارشه اما داستان از اونجایی شروع میشه که پانته آ متوجه میشه که کیارش به خواهرش پریسا علاقه منده و برای خواستگاری از پریسا پا به خونه ی اونها میذاره اما طی جریاناتی کیارش مجبور میشه که پانته آ رو به عقد خودش در بیاره و…….پایان خوش

--------------

صدای داد و فریاد بی بی دوباره خونه رو برداشته بود . باز گیر داده بود به آقا غلام بدبخت (باغبونمون رو میگم )که چرا درختا رو اونجوری که می خواستم هرس نکردی ؟ چرا گلا رو آب ندادی ؟ و از این جور چیزا ...آقا غلام هم از ترس پشت سر هم می گفت:« الان درستش می کنم خانم ... همین الان درست می کنم .»

فکر کنم بیچاره زهره ترک شده بود .. همه تو این خونه از بی بی می ترسیدند ( بین خودمون بمونه حتی بابام ) نه این که بیچاره بد اخلاق باشه ها ... نه ... فقط یه ذره جذبه اش زیاد بود ... خلاصه ... دیشب از سردرد نتونسته بودم بخوابم تازه ساعت شش صبح بود که یه ذره بهتر شده بودم داشتم سعی می کردم بخوابم که بی بی شروع کرد ... دیگه داشتم روانی می شدم آخه این وقت صبح وقت داد زدنه ؟

بالشم رو محکم روی سرم فشار دادم بلکه نشنوم اما مگه می شد ؟

دیگه داشت گریم می گرفت ! بلند شدم و به حالت دو خودم رو تو تراس انداختم و با صدای نسبتا بلندی گفتم :« بی بی جون هر کی دوست داری بذار یه ذره بخوابم ... یه ذره آروم تر ... آقا غلام که دو متر بیشتر باهات فاصله نداره چرا انقدر داد می زنی ؟ »

بی بی سرش رو بالا گرفت و بهم نگاه کرد از ترس سکته کردم نه به خاطره این که نگاش ترسناک باشه به خاطر این که قیافش طوری شد که یه لحظه فکر کردم سکته ناقص رو زد .

چند لحظه از پایین به بالا و بالا به پایین به من خیره شد و بعد از عصبانیت مثل لبو قرمز شد .

دوباره چه گندی زده بودم ؟ بی بی فریاد کشید :« دختره ی بی حیا دوباره با لباس خواب داری تو تراس جولون میدی ؟ چند دفعه باید بهت بگم ...»

بقیه حرفاشو نشنیدم چون داشتم می دویدم سمت حمام که به بهانه دوش گرفتن یه دو ساعتی از جلوی چشمش دور باشم ... شاید عصبانیتش بخوابه ...

بی بی مادربزرگ پدری من بود . مثل مادر نداشته ام دوستش داشتم در حقیقت بی بی منو بزرگ کرده بود. آخه وقتی تازه دو سالم شده بود مامانم به خاطر سرطان معده فوت کرد .

مادر من از طبقه ی متوسط جامعه بود، ولی پدرم نه ... یه تاجر بود و پولش از پارو بالا می رفت. ماجرای ازدواجشون اون طور که من شنیدم این طوریه که بی بی جون یه خیریه تو یه منطقه ی محروم شهر درست کرده بود و به مردم نیازمند کمک می کرد ... مادر من هم کارهای دفتری خیریه رو انجام می داده ... بی بی من هم کم کم متوجه مادرم میشه و ازش خوشش میاد و دلش می خواد که مادرم عروسش بشه . بی بی وقتی از کسی خوشش بیاد آسمون بیاد زمین ، زمین بره آسمون باز دست از دوست داشتن طرف بر نمی داره. البته عکس این مطلبم صادقه !!! بی بی جون هی مادر و پدر منو سر راه هم دیگه میزاره تا با هم بیشتر آشنا بشن. ( شاید یه اتفاقایی بیفته )

پدر من پسر بزرگ بی بی بوده و بی نهایت ایراد گیر ... 32 سالگی ام رد کرده بود، ولی هنوز به ازدواج فکر نمی کرد .

خلاصه یه بار بی بی به یه بهونه ای بابام رو کشیده بود خیریه و یه کاری می کنه که بابام چند دقیقه ای با مادرم تنها باشه تا با هم صحبت کنند بابام شروع می کنه از دست خط مادرم ایراد گرفتن و مادرم هم طاقت نمیاره و جواب پدرم رو میده و میزاره تو کاسش ... بابامم که کارد میزدی خونش درنمیومد چشاش شده بود دو کاسه خون و فکر کنم تو دلش هزار دفعه گردن مادرم رو شکست، دفنش کرد، رو قبرش بپر بپر کرد و ر*ق*صید . بابام با عصبانیت خیریه رو ترک می کنه. بی بی بیچاره ام فکر می کنه همه ی رشته هاش پنبه شده ... دیگه بی خیال موضوع می شه و همه چیز رو دست قسمت می سپاره ... غافل از این که پدرم نمی تونه از فکر دختری که سنگ رو یخش کرده بیرون بیاد. پدرم چند دفعه دیگه الکی خودش رو آویزون خیریه می کنه ( بلکه حاجت روا بشه ) ولی مادرم محل سگ بهش نمی ذاشت . راستش به دیوار اتاقش بیشتر توجه می کرد تا به پدرم . پسر بی بی خانم دید هیچ رقمه کارش پیش نمی ره، دست به دامن بی بی میشه .. حالا این که بی بی چه عکس العملی داشت خودش یه ماجرای دیگه هست ولی بالاخره بعد از یک سال بابام موفق میشه دل مادرم رو بدست بیاره و باهاش ازدواج کنه !

یک سال که از ازدواجشون گذشته بود من به دنیا اومدم . دو سه ماه بعد مادرم حالش بد میشه و همش حالت تهوع داشته و هر چی می خورد بالا میاورد تا جایی که دیگه همش خون بالا میاورد . دکترا تشخیص دادند که بیماری مادرم سرطان معده پیشرفته هست . مثل این که اولین علائمش وقتی که منو باردار بود نشون داده شده بود . حالت تهوع های خفیف و همیشگی . ولی این علائم با علائم بارداری ترکیب شده بود ... مادرم قبل از مرگش منو دست خالم می سپاره ... خواهر بزرگ ترش ... و بعد هم از دنیا میره .. نمی خوام داغون شدن بابام رو تعریف کنم بیشترین کسی که ضربه خورد پدرم بود ... فقط دو سال تونست با عشقش زندگی کنه ... بعد از سال مادرم خالم با پدرم ازدواج میکنه و بعد از دو سال خواهر من به دنیا میاد ... خواهرم از من زیباتر بود ... چشمای عسلی اش محشر بود ... ولی من در مقایسه با اون معمولی به نظر میومدم ... البته همیشه بی بی به من می گفت چهره تو دلنشینه ... من کاملا شبیه مادرم بودم .... البته من هیچ وقت حرفای بی بی رو جدی نمی گرفتم ... حکایت همون سوسکه با دست و پای بلوری بچه اش بود ... با صدای تقه ای که به در خورد از جا پریدم ... صدای بی بی که از میان دندان های کلید شده اش به سختی مفهوم بود به گوشم رسید :« پانته آ . ذلیل شده ... فکر نکن رفتی اون تو می تونی از دستم فرار کنی ... بالاخره که میای بیرون. اون موقع می دونم با تو چی کار کنم ... » و زیر لب با خود گفت :« دختره چشم سفید . آبروی ما رو برد جلوی در و همسایه .. همش تاثیر این ماهواره است . میدونم دیگه ... میدونم » مهربانی کلامش را احساس می کنم . هرگز موفق نمی شد مرا واقعا سرزنش کند . شیر آب را باز کردم و گفتم :« بی بی چی داری می گی ؟؟؟ صدات اصلا نمیاد ... آنتن نمی ده ! »

مطمئن بودم الان به مرز انفجار رسیده ...

« آنتن نمی ده ؟ صبر کن یه آنتنی بهت نشون بدم خودت حض کنی . اصلا من چرا دارم تو رو دعوا می کنم همش زیر سر اون باباته . یه پوستی ازش بکنم که تو تاریخ بنویسن .»

دیگر صدایی نیامد جز صدای کوبیده شدن در اتاقم ... .

منو ببخش بابایی ... الانبی بی شروع می کنه به کندن موی سرت ... البته منظورم همون چهار تا شوید هست ... بی بی قبلا همه رو کنده باید دیگه بری یه صفایی به خودت بدی و مو بکاری ... .

نیم ساعت بعد حوله صورتیم رو دورم پیچیدم و رفتم سمت کمدم که لباس بردارم .آب همین جوری از موهام رو زمین می چکید ... بعد از این که لباس پوشیدم، جلوی آینه نشستم و سعی کردم یه حالت مظلومانه به چهره ام بدم و گرنه بابا منو از وسط نصف می کرد . باید دلشو به رحم میاوردم. معمولا بدست آوردن دل بابام کار سختی نبود ... به چهره خودم خیره شدم ... صورت گردم با ابروهای پیوندی بلند ، چشمای مشکیم و مژه های سیاه و بلندم . بینی ام متناسب بود و لبهام کوچک . موهام تا زیر کتفم رسیده بود ... روی هم رفته بد نبودم امید داشتم که از ترشیدگی نجات پیدا کنم ... 23 سالم شده بود باید دست می جنباندم .. .شوهر خوب پیدا کردن مثل رد کردن هفت خان رستم شده دیگه !

صدای موبایلم بلند شد . روی تختم داشت خودشو پاره می کرد . این دیگه کی بود ؟

با نگاه کردن به صفحه ی گوشی به حماقت خودم خندیدم ... خوب معلوم بود کیه دیگه . خروس بی محل همیشگی...

گفتم : « بله ؟»

صدای شاد نسرین در گوشم پیچید :« السلام علیک و رحمــــــــــــــــت ا... ، خواب تشریف داشتیـن؟... زنگ زدم بگم بخواب من بیدارت نمی کنم . »

خندیدم و گفتم : « این دفعه بیدار بودم نتونستی به هدف پلیدت برسی .»

- « همچین میگه هدف پلید یکی ندونه فکر می کنه من می خواستم چی کار کنم ، اذیت کردن یه دختر تنبل که جزو هدف های پلید نیست ... از تو بعیده که زودتر از ساعت 10 بیدار بشی . راستشو بگو چی شد که بیدار شدی ؟ »

- « دختر چقدر حرف میزنی. یه نفس بکش. می ترسم یه روز وسط حرفات یادت بره نفس بکشی و سقط شی . »

- « تو نمی خواد نگران من باشی . جواب منو بده. »

- « بی بی یه چیز تو مایه های کار تو رو انجام داد . منتها با دوز بالا . »

- « من عاشق این مادربزرگتم . می دونم که یه روز تو رو آدم می کنه. »

- « 23 سال نتونست ... فکر نکنم دیگه بتونه . »

- « این نشون میده که تو چقدر از آدمیت به دوری !»

- « دست شما درد نکنه. خجالت نکش اگه چیز دیگه ای هم می خوای بگو . »

- « از کی خجالت بکشم ؟؟؟ از تو ؟ می بینم که اول صبح شوخ تشریف داری و جوک سال میگی . راستشو بگو چیزی مصرف کردی ؟»

- « تو همین جوری به من انگ بچسبون ...ببین بالاخره خدا یه روز میزنه نصفت می کنه و دل من خنک میشه.»

- « خدا منو خیلی دوست داره . ولی اگه من پادر میونی کنم شاید راضی بشه تو رو نصف کنه . »

- « نمی خواد خودتو تو زحمت بندازی بی بی منو نصف می کنه . الان که می خوام برم پایین یه چیزی بخورم منو مثل مرده می شوره . »

- « نه ؟.... برو عزیزم برو ... من مزاحم کار بی بی جونت نمی شم .» و خندید .

- « باشه .. پس بعدا می بینمت . »

- « خداحافظ . »

گوشی را روی تخت انداختم و به سمت سرنوشت شومم قدم گذاشتم .

در اتاقم را به آرامی باز کردم و سرم را به آرامی بیرون بردم ... هیچ خبری نبود ... هیچ صدایی هم نمی آمد ... ( فکر کنم بی بی تا الان سر از تن بابا جدا کرده ...) پاورچین پاورچین از پله ها پایین رفتم. صدای بی بی از سالن پذیرایی می آمد ... خداجون کمکم کن ... وارد سالن شدم. بابا پشت میز ناهار خوری 24 نفره سالن نشسته بود و صبحانه می خورد. بی بی هم روی صندلی کناری بابا نشسته بود و داشت با بابا حرف میزد. صداش آروم بود و چیز زیادی متوجه نمی شدم اما شک نداشتم که داشت چغلی منو می کرد ... .

آروم گفتم :« سلام بابا »

پدرم سرش را بالا آورد و لبخند زد . می خواست جواب سلاممو بده که بی بی شروع کرد :

« من دلم می خواد بدونم تو این خونه نقش چیو دارم ؟ یه بوته ؟ ناسلامتی منم کنار پدرت نشستم و یه سلامی هم به من بکنی گ*ن*ا*ه نمی شه. » بعد زیر لب با خود ادامه داد :« بیا این همه زحمت بکش ... دختره رو بزرگ کن آخر سر می خواد یه سلام بکنه انگار می خواد جون بده. اونم از دماغ. »

- « بی بی تو رو خدا ... بزار دو دقیقه بگذره بعد شروع کن ... بخدا گ*ن*ا*ه دارم این قدر بهم سرکوفت نزن تو که می دونی چه قدر دوستت دارم . چرا آخه این حرفارو می زنی؟ »

گونه های بی بی گل انداخت . اما گفت : « فکر نکن اگه زبون بریزی چیز می شم . از این خبرا نیست. »

بابا گفت:« مامان تو رو خدا این قدر بهش گیر نده ! تعجب می کنم که تا حالا از دستت دیوونه نشده. »

- « بله ؟؟؟؟؟ مثل این که سرت به تنت زیادی کرده ! بایدم از دخترت دفاع کنی هر چی باشه لنگه خودته ! منه بیچاره رو این وسط غریب گیر آوردید. »

بابا خندید و گفت :« بیا دخترم ... بیا بشین کنارم. یه چیزی بخور ! رنگ و روت چرا این قدر پریده؟»

با خوشحالی صندلی کنار بابا رو اشغال کردم و برای این که از ترکش های بی بی در امان باشم خودم را پشت پدرم قایم کردم .

- « شنیدی دخترت امروز چه دسته گلی به آب داده؟ »

با التماس به بی بی خیره شدم . اگه می گفت بیچاره می شدم ... .

- « مگه میشه متوجه نشد ؟ با اون داد و فریادی که شما اول صبحی راه انداخته بودی فکر کنم تا شعاع سه کیلومتری خونمون همه فهمیدند چه خبر شده. » پس بابام می دونست . خیالم راحت شد .

- « احسان یه چیزی بهش بگو. این قدر لی لی به لالاش گذاشتی لوس شده. »

پدرم در حالی که از پشت میز بلند میشد،گفت :« پانی من اصلا هم لوس نیست. »

گونه بی بی را ب*و*سید و گفت :« دیگه دیرم شده. راننده خیلی وقته منتظره. »

بعد سمت من برگشت. من را در آ*غ*و*ش گرفت و موهایم را ب*و*سید و در گوشم گفت :« بی بی رو اذیت نکن. هر چی میگه گوش کن. باشه ؟ »

به آرامی سرم را تکان دادم . دوباره موهایم را ب*و*سید و رفت.

رو به بی بی کردم و گفتم :« بی بی منو ببخش. سرم خیلی درد می کرد اصلا حواسم به لباسم نبود. باور کن نمی خواستم اذیتت کنم. »

به آرامی دستانم را دور گردن او حلقه کردم و گفتم : « می بخشی؟ »

دستانم را در دستش گرفت و گفت :« عزیزم من به خاطر خودت این قدر سخت گیری می کنم . میدونی که چه قدر روی تو حساسم. اگه اون خواهرت ل*خ*تم بره بیرون برام مهم نیست ولی تو یه چیزه دیگه ای. »

گونه اش را ب*و*سیدم و گفتم :« داشتی زیر آب منو پیش بابا می زدی؟ »

اخم کرد و گفت :« این چه حرفیه ؟ اصلا من بلدم زیر آب کسی رو بزنم؟ »

( تو این کار که استادی بی بی )

- « نه. البته که نه ولی اگه زیر آب منو نمیزدی راجع به چی داشتی با بابام حرف میزدی ؟ اونم آروم آروم ؟؟؟»

- « مثل این که قراره یکی خر شه بیاد خواستگاری خواهرت. »

- « چه خوب. بی بی تو چرا این طوری در مورد پریسا حرف میزنی ؟! گ*ن*ا*ه داره به خدا. »

- « دلت واسه من بسوزه نه اون خواهر هفت خطت. »

گله کنان گفتم :« بی بی؟ »

- « بی بی و مرض، مگه دروغ می گم؟؟ »

- « بی بی، چون اون دوست پسر داره دلیل نمی شه که هفت خط باشه. »

« وای. کی حالا می خواد به این حالی کنه ؟ می دونی اون چند تا دوست پسر داره؟ »

با سردرگمی گفتم : « خب ... یه دونه دیگه! »

بی بی منفجر شد : « د ِ نه دیگه . اگه یه دونه داشت که من این جوری آتیش نمی گرفتم. یه دونه موردی نداره. » همین که چشمش به نگاه مشتاق من افتاد گفت: « از خیالات بیا بیرون برای تو مورد داره. »

- « اما این انصاف نیست. »

- « معلومه که انصاف نیست. مگه این انصافه که تو هر روز صبح با این بیلچه غلام به جون اعصاب من بیفتی و شخمش بزنی ؟ پس نتیجه می گیریم دنیا اصلا منصفانه نیست. الانم بشین پشت میز، صبحانتو بخور من برم به کارام برسم. »

بی بی رفت و بعد از چند لحظه سمیه با سینی صبحانه از آشپزخانه خارج شد.

- « سلام خانم، صبح بخیر. »

لبخندی به او زدم و گفتم :« صبح شما هم بخیر. »

- « خواهرم هنوز بیدار نشده؟ »

- « ام ... بیدارن ولی پایین نیومدن صبحانشونو براشون بردم تو اتاقشون اونجا سرو کنند. »

- « ممنون »

لبخندی رو به من زد و رفت.

از وقتی بی بی پریسا رو با دوست پسرش تو خیابون دیده بود باهاش لج کرده بود. می دونستم پیازداغ ماجرا را زیاد کرده، از همون موقع بود که حساسیت بی بی روی من بیشتر شد. من که همیشه به این سخت گیری ها عادت داشتم پس یه level بالاتر زیاد برام فرقی نمی کرد. باید برم یه سر به پریسا بزنم ببینم چی کار می کنه. حتما واسه خواستگارش هیجان داره.

اصلا نفهمیدم چی خوردم از بس داشتم فکر می کردم حواسم نبود که کی صبحانه ام تموم شد .

پشت در اتاق پریسا ایستادم و در زدم.

- « بیا تو پانی »

وارد اتاق شدم و گفتم :« نمی دونستم تو پشت در اتاقت رو هم می تونی ببینی! »

از روی تختش بلند شد و دستش را دور گردنم حلقه کرد و گونه ام را ب*و*سید و گفت :« پانی مسئله ساده است. تو تنها کسی هستی که قبل از این که بیای تو در میزنی و اجازه می گیری! »

خندیدم و گفتم :« به جز خدمتکارا. »

- « آره اونا هم در میزنن ولی اگه چاره داشتن در نمی زدن تازه شم مدل در زدن تو یه مدل خاصه. »

روی تختش نشستم و گفتم : « حالا اینا رو ولش کن. برام از خواستگارت بگو . اصلا کی قراره بیان؟ »

با تعجب گفت :« تو هم می دونی؟ »

اخم کردم و گفتم :« ناسلامتی من خواهرتم. باید بدونم دیگه. »

- « می دونم ببخشید. تو درست میگی. »

با تعجب به سرخ شدن ناگهانی گونه های او نگاه کردم. او از این عادت ها نداشت و معمولا خجالت نمی کشید. الان دیگه گونه هایش لبو شده بود.

- « چرا این طوری بهم نگاه می کنی؟ مگه تا حالا ندیدی کسی خجالت بکشه؟ »

- « راستش ... خجالت کشیدن اصلا بهت نمیاد. ماجرا رو بگو منو جون به سر کردی. »

کنارم روی تخت نشست و دستم را در دستش گرفت و با مکثی طولانی گفت :« کیانا رو که یادته؟ همونی که چند دفعه اومد خونمون. » سرم را به علامت تایید تکان دادم .

- « برادر اون از من خوشش اومده و منم ... دوستش دارم .»

چشماش از شدت هیجان می درخشید .

- « برای جمعه شب قراره بیان. وای پانی من خیلی استرس دارم. نمی دونم باید چی کار کنم. »

- « انگار این خواهرم نیست که کنار من نشسته. تو هیچ وقت خجالت نمی کشیدی. نه به این شدت. استرسم نمی گرفتی. »

- « پانی تو متوجه نیستی. من باید کاری کنم که پدر و مادر اون منو بپسندن. »

- « اونا تو رو می پسندن. نمی خواد نگران این موضوع باشی. میگم. به نظرت زود نیست که ازدواج کنی؟ »

- « شاید ... ولی من دیگه نمی تونم دوری از اونو تحمل کنم. »

- « عشق و عاشقی خیلی خوبه ؟ »

با هیجان مرا در آ*غ*و*ش گرفت و گفت :« خیلی پانی ... خیلی ... تا تجربه اش نکنی نمی فهمی چی میگم. »

- « حالا اسم این داماد خوشبخت که تو می خوای بدبختش کنی چیه؟ »

- « کیا »

داشتم با کامپیوترم سر و کله می زدم. طبق معمول هنگ کرده بود. مرده شور ترکیبتو ببره. به درد لای جرز دیوار هم نمی خوری. خاموشش کردم. به تراس رفتم و و به باغ اطراف خونه نگاه کردم. صدای آهنگ گوشیم باعث شد به اتاقم برگردم. نسرین بود ( طبق معمول )

- « بله؟ »

- « سلام پانته آ جونم ! خوفی؟ »

به لحن بچگانه اش با صدای بلند خندیدم .

- « چه خوبه که دوستی مثل من داری. اگه من نبودم تا حالا از غصه هفت تا کفن پوسونده بودی.»

گفتم :« البته خانم خودشیفته ، حق با شماست. چه خوب شد زنگ زدی هیچ کس نبود که باهاش حرف بزنم داشتم دیوونه می شدم.»

- « چرا؟ پس بقیه کجان ؟!»

تازه یادم اومد که به نسرین نگفتم قراره خواستگار بیاد. همین موضوع باعث شد که تقریبا با جیغ بگویم :« نسرین دیدی چی شد ؟ یادم رفت بهت بگم قراره خواستگار بیاد. »

- « دختره ی دیوونه چرا جیغ می زنی؟ پرده ی گوشم به باد فنا رفت. قراره خواستگار بیاد ؟ واسه تو ؟ کدوم احمقی می خواد خودشو به عذاب دو دنیا محکوم کنه؟ »

- « نخیر، قراره برای پریسا بیان، نمی زاری حرف بزنم که. »

- « اه. امیدوار شده بودم. حیف شد. اما غصه نخور اول و آخرش زن داداش خودمی.»

- « ایش. لازم نکرده از کیسه خلیفه ببخشی. »

- « خیلی هم دلت بخواد. کی حاضره خودشو بدبخت کنه؟»

- « چرا بدبخت؟ خوشبخت ترین مرد روی زمین میشه.»

- « تو که راست میگی. این قدر حرف زدی یادم رفت واسه چی زنگ زده بودم ،بلند شو بیا خونمون کارت دارم. »

- « دمت گرم. الان راه می افتم.»

- « یه ذره شخصیت نداری که. همیشه آویزونی.»

- « دیوونه شدی نسرین؟ مگه همین الان نگفتی بیام خونتون؟»

- « من گفتم ولی تو یه ذره باید افه بیای بعدا قبول کنی.»

- « خدا شفات بده نسرین.»

- « تو رو بیشتر. زود بلند شو بیا.»

- « اومدم.»

پریسا پدر خدمتکارا رو درآورده بود. می خواست خونه واسه شب جمعه برق بزنه. منم که از این کارها متنفر. یه دقیقه هم از این خونه دور باشم غنیمته. خداجون دستت درد نکنه که واسم ردیفش کردی .

روی تخت نسرین لم دادم و همان طور که خیارم را میجویدم گفتم: «حالا این کارت چی بود که منو به خاطرش اینجا کشیدی و وقت منو گرفتی؟»

- « اوه اوه، گفتم افه بیا ولی نه دیگه انقدر خرکی.»

شالم را از روی سرم برداشتم، مچاله کردم و به سمتش پرتاب کردم . جاخالی داد و گفت :

- « می دونی وقتی عصبانی میشی چه قدر چشمات خوشگل میشه؟»

- « خودتی.»

در اتاق نسرین با شدت هر چه تمام تر باز شد و مرد جوانی وارد اتاق شد . از وحشت خشکم زد و توانایی هرگونه عکس العملی از من گرفته شد . همان طور روی تخت نشسته بودم با دهان باز به او نگاه می کردم.

نسرین گفت : « باز سرتو مثل گاو حسن قلی پایین انداختی اومدی تو اتاق من؟»

با دست به من اشاره کرد و گفت :« من به کارات عادت دارم ولی این بیچاره آنفاکتوس کرد ... نگاه کن دهنش هنوز باز مونده.»

با این حرف نسرین به خود آمدم و سعی کردم دهانم را ببندم . مرد جوان که گویی تازه متوجه من شده بود سرش را پایین انداخت و خطاب به من گفت : « معذرت می خوام.»

لحظه ای زیر زیرکی نگاهم کرد و بعد به سرعت از اتاق بیرون رفت.

نسرین که از عصبانیت سرخ شده بود، رو به من کرد با دیدن من که هنوز به در اتاق خیره بودم نتوانست جلوی خنده ی ناخواسته ی خود را بگیرد . کنارم نشست و گفت : « حالا بیا درستش کن ... دختره منگل شد رفت.»

رو به او کردم و گفتم :« اون کی بود؟»

لبخندی زد و گفت :« پسر داییم ، به این کاراش دیگه عادت کردم ، نمی ترسم منتها تو دفعه اولت بود حق داری یه کوچولو بترسی.»

دست بردم تا عرق روی پیشانیم را پاک کنم ... دستام مثل دو قالب یخ شده بود ... خاک بر سرم شد تازه فهمیدم شال سرم نبوده ... وای خوب شد بی بی این جا نبود وگرنه زنده به گورم میکرد.

- « شالم رو بده!»

نسرین قهقهه زد و گفت :« جای بی بی جونت خالی !!! چقدر دلم براش تنگ شده.»

شالم را روی سرم گذاشت و مرتب کرد .

- « اینم از این، خیلی خوشگل شدی گلم.»

- « باز چی شده که مهربون شدی؟»

- « وا ... من که همیشه مهربونم ... اما خب ایندفعه یه چیز کوچولو می خوام.»

- « بنال.»

دوباره کنارم نشست .

- « میدونی پانی پس فردا تولد همین پسرداییمه .. همین که الان رنگ و روتو شبیه یه روح کرده بود. من نمی دونم چی براش بخرم ... یعنی میدونی چیه؟من سلیقه و عرضه ی خرید کردن رو ندارم، می خواستم اگه میشه تو یه چیزی براش بخری. سال های پیش مامان می خرید من کادو می دادم ولی امسال سرش خیلی شلوغه و وقت نمی کنه بره خرید.»

- « من خرید کنم ؟دیوونه شدی ؟ من از سلیقه ی مردا هیچی سرم نمی شه. خودت یه کاریش بکن.»

- « آبروم در خطره می فهمی ؟اون دنبال یه سوژه می گرده که همش منو مسخره کنه . خواهش می کنم کمکم کن.»

- « نمی تونم.»

مثل فشفشه از جاش بلند شد و گفت : « نمی تونم یعنی چی؟ پس رفاقت به چه دردی می خوره ؟ تو به چه دردی می خوری؟» روبه روم زانو زد و گفت :« خواهش.»

من هیچ وقت برای یک مرد خرید نکرده بودم ( حتی برای بابام ) اما مثل این که هر چیزی یه اولین بار داره.

- « باشه، اما بهت گفته باشم منم تو خرید بهتر از تو نیستم. بعدا حق نداری سرم غر بزنی.»

برقی که در نگاه او درخشید قلبم را آرام کرد .

- « ببین اون از رنگای آبی و سرمه ای و رنگای تو این رنج خوشش میاد ... اگه خواستی لباس بخری حواست باشه.»

دو ساعت تمام مغزم را با چیزهایی که او دوست داشت شستشو داد . در تعجب بودم او که این همه اطلاعات در رابطه با او دارد نباید خرید کردن برایش سخت باشد ... اما مثل این که سخت بود .

- « نسرین دیگه دیر شده باید برم.»

- « کجا؟ تو که تازه اومدی.»

او را در آ*غ*و*ش گرفتم و گفتم : « من دیگه چیز بخورم که این طرفا پیدام بشه. شاید دفعه ی بعد انقدر خوش شانس نباشم و زنده از اتاقت بیرون نرم.»

خندید و گفت :« نترس میگم وقتی تو اینجایی تو خونه راهش ندند.»

از اتاقش بیرون آمدم . همان طور که از پله ها پایین می رفتیم آخرین سفارشاتش را به من میکرد.

مادر نسرین از آشپزخانه بیرون آمد و گفت : « پانته آ جان داری میری؟ چرا انقدر زود واسه ناهار بمون.»

- « ممنون خاله . بی بی منتظرمه باید برم.»

داشتم به سمت در سالن می رفتم که با صدای پسردایی نسرین که گلویش را صاف می کرد به سویش چرخیدم . اولین چیزی که دیدم طوسی خوشرنگ چشمان او بود .

گفتم :« بفرمایید.»

- « می خواستم بابت امروز ازتون عذرخواهی کنم ... نمی دونستم شما تو اتاق...»

حرفش را قطع کردم و در حالی که بی دلیل دستپاچه شده بودم به زحمت گفتم :« مهم نیست ... احتیاج به عذر خواهی نیست.»

میدونستم که صورتم گل انداخته این را از حرارت گونه هایم متوجه شدم .

حتی یادم نیست با او خداحافظی کردم یا نه. تنها چیزی که می خواستم فرار کردن بود . خودم هم نمی دانستم چرا.

خدا ذلیلت کنه نسرین. من چرا باید واسه یه پسر غریبه کادو بخرم؟ کارم به کجا کشیده! سر میز شام این قدر با غذام بازی کردم که خاله گفت :« پانته آ چی شده؟ چرا غذا نمی خوری ؟ همون غذاییه که دوست داری. »

قورمه سبزی، غذای مورد علاقه من. اگه الان این قدر فکرم مشغول نبود شک نداشتم که تا مرز انفجار می خوردم.

- « چیزی نشده خاله ، فقط یه ذره بی اشتهام. »

بی بی گفت : « بیرون که بودی چیزی خوردی؟»

الانه که بی بی شروع کنه سریال بسازه .

- « نه بی بی.»

پریسا گفت : « این قدر به پانته آ گیر می دید منم بودم اشتهام کور میشد.» و قاشق پر از برنجش را به زور داخل دهانش کرد.

بی بی پوزخندی زد و گفت :« نگران اشتهای تو نیستم ، کور نیست چهار تا چشم داره. فقط یه لطفی کن، رفتی سرخونه و زندگیت این جوری غذا نخور طرف که روبه روی تو میشینه حالت تهوع بهش دست میده.»

پریسا به زور غذایش را قورت داد و با صدای بلندی گفت : « بابا؟»

- « به من ربطی نداره. اگه می تونی خودت جوابش رو بده.»

پریسا لبش را کج و کوله کرد ولی چیزی نگفت .

خاله : « حریف بی بی نمیشی، بیخود زحمت نکش. »

پریسا چند لحظه خیره به بی بی نگاه کرد و بعد دولپی شروع به خوردن کرد . انگار که هیچ اتفاقی نیفتاده. می دونستم تو دلش بی بی رو به سیخ کشیده که تونسته آروم سر جاش بشینه.

از پشت میز بلند شدم و گفتم : « من خیلی خسته ام، میرم استراحت کنم.»

بی بی :« اگه به چیزی احتیاج پیدا کردی صدام کن.»

سری تکان دادم و به سمت اتاقم به راه افتادم . وارد اتاقم شدم بدون این که چراغ را روشن کنم به تراس رفتم. صدای ضعیف جیرجیرک ها از باغ می آمد. روی صندلی گهواره ای نشستم و چشمانم را بستم. طرح چشمان طوسی او در ذهنم نشست . به سرعت چشمانم را باز کردم. قلبم در س*ی*ن*ه بی تابی می کرد . دستم را روی قلبم گذاشتم. مسخره بود اما می ترسیدم که چشمانم را ببندم. چرا به او فکر می کردم ؟!

پاهام تاول زده بود از بس پاساژها رو گشته بودم. من سخت پسند نبودم اما واقعا چیزی نظرم را به خود جلب نکرده بود. دیگه داشتم نگران میشدم. نزدیک غروب بود و وقت من داشت تموم می شد. تصمیم گرفتم روی پله های پاساژ بشینم تا یه ذره استراحت کنم. از صبح زود که از خونه اومده بودم بیرون یه بند راه رفته بودم . صدای بلند معده ام باعث شد تا من سریع نگاهی به دور و برم بندازم تا اگر خدای نکرده کسی اطراف من باشه به سرعت خودمو از جلوی چشمش نیست و نابود کنم . کسی نبود. خدایا شکرت.

- « خانم؟ »

یخ کردم . یعنی من کور بودم؟

به سمتش برگشتم . یه مرد جوون رو به روم بود.

-ر« ببخشید خانم، بوتیک پیچک طبقه ی دوم پاساژه؟»

- « بله ... فکر می کنم.»

- « ممنون.»

ازکنارم عبور کرد. عطر خوش بوش منو م*س*ت کرد.

بدون این که فکر کنم بلند گفتم :« آقا یه لحظه صبر کنید.»

با سردرگمی به سمت من برگشت گفت : « امری دارید؟»

- « معذرت می خوام ... میشه اسم ادکلنتون رو بهم بگید؟»

یکه خورد شاید هیچ وقت فکر نمی کرد که کسی به این صورت اسم ادکلنشو ازش بپرسه .

اسم ادکلن را به من گفت. ازش تشکر کردم و به راه افتادم . حالا که می دونستم باید دنبال چه بگردم فکرم راحت شده بود.

دو تا خریدم. یکی برای اون و اون یکی برای خودم! می خواستم ادکلنی که او استفاده می کرد رو داشته باشم. خیلی احمقانه بود من حتی اسمش رو هم نمی دونستم ولی خودمو به اون این همه نزدیک احساس می کردم. باید از نسرین می پرسیدم، نه ... به چه بهانه ای اسمش رو می پرسیدم ؟ سعی کردم اسمش رو حدس بزنم. اسمش باید خاص باشه... چهره اش با وضوح بیشتری در ذهنم تصویر شد. ابروهای زیبا، چشمای طوسی اش و موهای خرمایی که آن روز با کلافگی به آنها چنگ میزد. حرکت لب هایش را زمانی که صحبت میکرد به یاد آوردم ... بی نظیر بود. هرگز تا این حد فکرم مشغول کسی نشده بود ولی حالا تمام روزم به فکر کردن درباره چشم های او گذشته بود.

به نسرین زنگ زدم تا بیاد خونمون کادو رو بگیره، تا وقتی اون بیاد ادکلن را با کاغذ زیبایی پیچیدم.

کاش منم می تونستم تو تولدش باشم و وقتی شمع کیکشو فوت میکنه بهش تبریک بگم ... دلم خیلی براش تنگ شده بود... این اصلا عادلانه نبود. من تو یه برخورد شیفته اش شده بودم اما حتی مطمئن نبودم که اون منو به خاطر داره یا نه! کاش می تونستم دوباره ببینمش.

نمی دونم چقدر گذشت که متوجه شدم کسی به در اتاقم میزند .

- «بیا تو.»

نسرین وارد اتاق شد و گفت :«سلام شاهزاده خانم.»

- «دلم می خواد بدونم تا کی به چرب زبونیت ادامه میدی؟»

- «تا زمانی که کادو رو از دستت بگیرم.»

کادو رو جلوش گرفتم و گفتم : «بیا بگیر اما اول باید یه چیزی بهم بدی.»

- « چی میخوای شیطون؟»

گونه ام را به طرف او گرفتم و گفتم :«یه ب*و*س.»

گونه ام را به آرامی ب*و*سید و گفت : «ازت ممنونم.»

- «حرفشم نزن.»

- «میشه ازت یه خواهشی کنم؟»

- «خواهشا مثل اون یکی خواهشت نباشه.»

- «نه مثل اون نیست ولی تکمیل کننده اونه.»

- «یعنی چی ؟ متوجه منظورت نمی شم.»

- «میشه با من بیای تولد؟»

ذهنم خالی شد و قلبم برای یک لحظه از شدت خوشحالی ایستاد ... یعنی من این قدر خوش شانس بودم؟ نمی تونستم باور کنم. حتما داشتم خواب می دیدم ... یعنی می تونستم دوباره بببینمش ؟خدا چقدر زود به درخواست قلبم پاسخ داده بود.

مکث طولانیم باعث شد نسرین فکر کند من مایل نیستم در جشن شرکت کنم. چه فکر مسخره ای.

- «خیلی خوش میگذره پانته آ، قول میدم.»

به سختی لب هایم را گشودم ... خشک شده بودند .

- «مطمئن نیستم پسرداییت خوشش بیاد، در ضمن این یه جمع خانوادگیه. درست نیست که با حضورم بقیه رو معذب کنم.»

خدایا بهت التماس میکنم یه کاری کن بیشتر اصرار کنه ... تنها آرزوم این بود که یه بار دیگه اونو ببینم.

- «نه بابا کیارش اهل این حرفا نیست. در ضمن بقیه هم چند تا از دوستای خودشون رو دعوت کردند، نمی خواد فکر فامیلامون رو بکنی. بیا بریم. خواهش میکنم ... دوست دارم تو رو به همه معرفی کنم.»

پس اسمش کیارش بود ... چه اسم زیبایی، خیلی برازنده اش بود. یک آن احساس کردم این اسم بر روی قلبم حک شده ... .

- «نسرین من اگه قرار باشه بیام تولد باید یه کادو بیارم یا نه؟ بعدشم من لباس مناسبی ندارم.»

- «لازم نکرده کادو بیاری همینی که من دارم میبرم از سرشم زیاده، در مورد لباس هم من مطمئنم که تو کمدت حداقل ده دست لباس هست که تو حالا اصلا تنت نکردی... بلند شو حاضر شو که به موقع برسیم.»

لبخندم ناخودآگاه تا بناگوشم کشیده شد. اما سریع جمعش کردم نمی خواستم بهم مشکوک بشه، نسرین خیلی باهوش بود. ف رو که می گفتی دو دفعه تا فرحزاد می رفت و برمی گشت.

نسرین لباسم را انتخاب کرد، موقع انتخاب لباس گیج شده بود چون از بیشتر لباس ها خوشش اومده بود و نمی تونست انتخاب کنه کدومش بهتره.

منم تو این بین یه آرایش ملایم کردم، وقتی کارم تموم شد از دیدن خودم تو آینه لذت بردم.

لباس انتخابی نسرین یک ماکسی فیروزه ای رنگ بود که خیلی زیبا رویش سنگ دوزی شده بود و آستین هایش تماما از حریر بود. یقه اش کمی باز بود ولی زیباییش این مساله را تحت الشعاع قرار داد و باعث شد زیاد بهش اهمیت ندم.

شال نازک ابریشمی ام را هم روی سرم گذاشتم، رنگ سفید شال کاملا با رنگ لباس همخوانی داشت .

- «تو خیلی خوشگلی پانی»

به او لبخند زدم ... مهربونی مثل یه ستاره تو نگاش می درخشید.

- «اون لبخند ژکوندتو جمع کن و راه بیفت بریم... جشن تموم شد.»

- «باشه من میرم به بیبی بگم که دارم میام تولد یه وقت نگران نشه.»

- «هر کاری میخوای بکنی بکن... فقط زود»

- «الان میآم»

بی بی تو اتاقش نبود پس حتما تو سالن بود. حدسم درست بود. بی بی روی مبل کنار آکواریوم نشسته بود و به ماهی ها خیره شده بود.

- «بی بی؟»

اصلا حواسش نبود .

-«بی بی جون؟»

دوباره نشنید . نه بابا مثل این که دوباره داره به بابابزرگ فکر می کنه. بابابزرگم 6 سال پیش به خاطر سکته قلبی فوت کرد . مرد فوق العاده ای بود به بی بی حق می دادم که هنوز هم عاشقش باشه و بهش فکر کنه.

با دستم به شانه ی بی بی زدم.

- «بی بی؟»

نگاهش به سرعت به سمت من چرخید.

- «بله عزیزم؟»

نگاهی به سرتا پای من انداخت و گفت : «داری می ری مهمونی؟»

- «آره بی بی، با نسرین می رم ... تولد یکی از دوستامه.»

منتظر مخالفتش بودم، خودم رو برای یه تلاش دوباره آماده کردم. برای دیدن کیارش حاضر بودم هر کاری بکنم.

- «باشه فقط زود برگرد.»

اصلا انتظار نداشتم به همین راحتی قبول کنه.

- «بی بی حالت خوبه؟»

باید مطمئن می شدم به سرش ضربه ای نخورده!

- « آره خوبم، اگه هم می بینی زیاد بهت پیله نکردم واسه اینه که یکم خستم. الانم می خوام برم یکم بخوابم.»

با سستی از جاش بلند شد و به سمت اتاقش به راه افتاد . از پشت بهش نگاه می کردم ... قدم هاش خیلی سنگین بود. با عجله به سمت او رفتم تا کمکش کنم.

دستش را گرفتم و گفتم :«به من تکیه بده بی بی، حالت اصلا خوب نیست.»

دستش را با بی حالی از دستم بیرون کشید و گفت :« من حالم خوبه، تو هم برو به...»

بی بی افتاد تو ب*غ*لم. غش کرده بود. بی اختیار جیغ بلندی کشیدم که باعث شد تمام خدمتکار های خونه با عجله به سمتم شروع به دویدن کنند. بی بی داشت می مرد؟!

این فکر مثل یه خنجر تیز قلبمو پاره پاره کرد .

حال خودم را اصلا نمیفهمیدم... بی بی را به شدت تکان می دادم و با گریه التماسش می کردم که چشماش رو باز کنه. به هیچ کس اجازه نمی دادم به بی بی نزدیک بشه. قلبم از س*ی*ن*ه داشت جدا میشد. چشمام به جز بی بی هیچی رو نمی دید. گونه هام آتیش گرفت. شاید به خاطر سیلی هایی بود که نسرین به صورتم زده بود اما این سوزش باعث شد تا بفهمم دور و برم چی می گذره. نسرین به زور انگشت هام رو که به بازوهای بی بی قفل شده بود باز کرد و رو به م*س*تخدمین فریاد کشید: «پانته آ رو ببرید اتاقش»

نمی خواستم برم. بی بی اینجا بود من باید پیشش می موندم.

اما خواسته من نادیده گرفته شد حتی جیغ هایی که می کشیدم اثر نکرد. در اتاقم را قفل کردند. منو عملا زندانی کردند... حنجرهام داشت پاره میشد... پاهام می لرزیدند. روی زمین نشستم و از اعماق وجودم ضجه زدم، شاید خدا بهم رحم میکرد و بیبی رو مثل مادرم ازم نمیگرفت.

با تماس دستی که گونه ام را به نوازش گرفته بود به سختی چشمانم را باز کردم، پلک هام باد کرده بود. نسرین بود که گونه ام را نوازش میکرد. سعی کردم از جام بلند شم که نسرین مانعم شد و دوباره مرا روی تختم خواباند.

- «تکون نخور، سرمت درمی آد.»

فقط توانستم یک کلمه بگویم : «بی بی؟»

صدایم به طرز وحشتناکی گرفته بود و حنجره ام می سوخت.

- «خوبه، الان خیلی بهتره ... نمی خواد نگرانش باشی. دکتر گفت بی بی خیلی به خودش فشار آورده برای همین ضعیف شده و غش کرده. الان خوابه.»

نگاهی از سر دلسوزی به من انداخت و گفت :«چرا با خودت اینکارو کردی؟ یعنی این قدر ترسیدی؟»

بیتوجه به سوزش حنجرهام گفتم: «ازت انتظار ندارم که منو درک کنی... تو همیشه مادرتو کنار خودت داشتی ولی من هیچ وقت نتونستم از گرمای وجود مادرم لذت ببرم. من مادرم رو تو وجود بیبی میبینم و خلاء وجودمو با اون پر میکنم. برام خیلی سخته که مادرمو دوباره از دست بدم.»

نسرین اشکی را که از گوشه چشمم سرازیر شده بود، پاک کرد.

صدای زنگ موبایل نسرین بلند شد. کیارش بود. هیجان سر تا پایم را فراگرفت و باعث شد بلرزم. نسرین رو سوال پیچ کرده بود که چرا نیومده. صدای بلند آهنگ تولدت مبارک از آن سوی خط به گوش میرسید. نسرین گفت

- « نخیر، کادو خریده بودم منتها یه مشکلی پیش اومد نتونستم بیام.»

- «فردا کادوتو بهت میدم.»

- «به تو چه که چه مشکلی داشتم.»

- «دهن منو باز نکنا که دیگه بسته نمیشه.»

- «آفرین حالا شد، خوب حساب کار میاد دستت.باشه فردا میبینمت .خداحافظ.»

تماس را قطع کرد و به سمت من برگشت و با دیدن لرزش بدنم گفت :«تو چرا داری می لرزی؟ سردته؟»

به ناچار گفتم :«آره.»

پتو را رویم کشید و گفت :«خوب ضعف داری دیگه. طبیعیه که سردت بشه.»

زیر پتو داشتم بخارپز می شدم .

- «به خاطر من از جشن افتادی، واقعا متاسفم.»

- « بی خیال، خوب شد که نتونستم برم چون اگه می رفتم دماغ چند نفرو حتما می سوزوندم و به احتمال زیاد اون ها هم از خجالتم درمی اومدند و یه دعوای حموم زنونه ای راه می افتاد.»

- «دماغ کی ها رو می سوزوندی؟»

- « دخترخاله هام، دو تا دختر زشت ایکبیری اند که فکر می کنند از دماغ فیل افتادند. مامانم بهم می گه بهشون توجه نکن، اما نمیشه که ... وقتی رفتارها و عشوه های خرکیشون می بینم دلم می خواد تو صورتشون بالا بیارم.» و بعد با حرص ناخن های مانیکور کرده اش را در کف دستش فرو کرد .

- «ساعت چنده؟»

- «10 شبه.»

- « نه...یعنی من 5 ساعت خوابیدم؟»

- «نخوابیده بودی، بیهوش شده بودی. دکتر وقتی به حال و روز مادربزرگت رسید یه نگاهی هم به تو انداخت. فشارت خیلی پایین بود.»

- « تو توی این مدت چی کار می کردی؟»

- « تمام مدت کنار تو بودم و داشتم به صورتت نگاه می کردم... فهمیدم صورتت اصلا چاله چوله نداره!»

نگاهی به سرم که نفس های آخر خود را می کشید کرد و گفت :«سرمت تموم شد.»

با دقت سوزن آن را از دستم خارج کرد و پنبه ای آغشته به الکل و چسب زخمی روی جای سوزن گذاشت .

در حالی که کمک میکرد روی تخت بشینم گفت :«بابات خیلی وقته منتظره که تو به هوش بیای. نگرانته. بهش بگم بیاد ببینتت؟»

- «آره.»

نسرین برای صدا زدن پدرم از اتاق خارج شد و من تنها شدم. افکارم دوباره به من هجوم آوردند.

چقدر راحت فرصت دیدن او را از دست داده بودم. حالا که بی بی مخالفتی نداشت سرنوشت برایم قد علم کرده بود. آهی با چاشنی حسرت و افسوس از میان لب هایم خارج شد.

پدرم با چشمان سرخ وارد اتاق شد. خون چشماش باعث شد قلبم فشرده بشه و دوباره مانند یک نوزاد تازه از خواب بیدار شده، نا آرامی کند.

پدرم به آرامی کنارم نشست و سرم را روی س*ی*ن*ه اش گذاشت. صدای قلبش محکم و قوی بود و باعث آرامش من شد.

- «عروسکم واقعا ناراحتم که تو رو تو این وضعیت میبینم. خواهش می کنم به خاطر من هم که شده مواظب خودت باش.»

- «من خیلی می ترسم بابا، اگه خدایی نکرده اتفاقی واسه بی بی بیفته من باید چی کار کنم؟»

مرا از خود جدا کرد و م*س*تقیم به عمق چشمانم خیره شد و گفت :«ان شاالله که هیچ اتفاقی نمی افته.»

نفس عمیقی کشید :«من خیلی از شما غافل شدم. کارم تمام وقتم رو میگیره. سعی می کنم بیشتر براتون وقت بزارم و مواظبتون باشم.»

لبخندی زدم. چند دقیقه بدون هیچ حرفی فقط موهایم را نوازش کرد.

- « می رم یه سر به بی بی بزنم ببینم حالش بهتر شده یا نه؟ یه چیزی بخور و استراحت کن.» از کنارم بلند شد و رفت.

به محض این که در پشت سر او بسته شد دوباره باز شد. نسرین پرید تو اتاق. بالای سرم ایستاد و گفت :«خوب دیگه زیاد استراحت کردی الانه که پشتت باد بخوره و اون موقع دیگه خدا رو بنده نیستی، بلند شو یه دستی به سرو روت بکش هر کی الان ببینتت با ملک الموت اشتباه می گیرتت. بلند شو.»

پتو را از روی پاهام کنار زد. خمیازه ای طولانی کشیدم که باعث شد قطره ای اشک از چشمم سرازیر بشه. چشمای گردشده ی نسرین به روتختی ام میخکوب شده بود. چه چیز باعث تعجبش شده بود ؟ با کنجکاوی به روتختی ام نگاه کردم و از دیدن خون که قسمت زیادی از روتختی ام رو رنگی کرده بود ، دهنم باز موند .

نسرین کمی مکث کرد و گفت: «ببینم الان پریودی؟»

با سرعت از تختم بیرون پریدم. چندشم شده بود.

- «نه، ده روز دیگه وقتشه.»

اشارهای به تخت کرد و گفت: «پس این برای چیه؟»

شانهای بالا انداختم و گفتم: «شاید به خاطر فشار عصبی وقتش جلو افتاده باشه.»

- «فکر نکنم... طبیعی نیست خیلی شدیده.»

پتو را روی تخت انداخت و شانههایم را گرفت و من را به پشت برگرداند. لباسی که برای تولد پوشیده بودم هنوز تنم بود. لباس کاملا نابود شده بود این را از آهی که نسرین کشید فهمیدم. حتما داشت برای لباس افسوس میخورد.

زحمت این را نکشیدم که نگاهی به پشت لباس بندازم، نگاه کردن به آن فقط حالم را بدتر میکرد.

- «برو یه دوش بگیر، فکر کنم بدنت حسابی بهش احتیاج داشته باشه.»

از او خجالت میکشیدم، از پیشنهادش خوشحال شدم، باید خودم رو از جلوی چشمش دور میکردم. من آن قدر پوست کلفت نبودم که تظاهر کنم هیچ اتفاقی نیفتاده!

به محض اینکه وارد حمام شدم لباسم را با خشونت از تنم خارج کردم و زیر دوش ایستادم. آب سرد بود. لرزم گرفت ولی اهمیتی ندادم. دوش گرفتنم ده دقیقه بیشتر طول نکشید ولی احساس کردم حالم خیلی بهتر شده. نسرین تو اتاق نبود. روتختی و پتوم هم عوض شده بودند... کاملا تمیز بودند. سفیدی روتختی باعث شد لبخندی بزنم. به سرعت لباس پوشیدم. نمیخواستم وقتی نسرین برمیگردد منو ل*خ*ت ببینه. اون موقع حتما از خجالت میمردم. طبق معمول موهامو خشک نکردم.

تقهای به در اتاق خورد و در باز شد. دوباره نسرین بود.

- «ه این خدمتکاراتون گفتم تختت رو برات تمیز کنند. فردا هم میام دنبالت میبرمت پیش یکی از دوستام که دکتر زنانه، باید مطمئن بشم که مشکلی نیست.»

اخمی کردم و گفتم: «خودم میتونم برم، نمیخواد خودتو علاف من کنی. اصلا تو مگه کار و زندگی نداری؟»

- «معلومه که دارم، خوبشم دارم. کار و زندگی من، تو اذیت کردن تو خلاصه میشه اما اگه قرار باشه تو به رحمت ایزدی نیست و نابود بشی من بیکار میشم. متوجهی که؟»

- «اوهوم؛ ولی من تا مرحومه و مغفوره شدن تو رو نبینم نمیمیرم. مطمئن باش.»

- «تو خواب ببینی.»

- «ساعت ۱۱ شد تو نمیخوای بری خونه؟»

- «وا... این دیگه چه مدل بیرون کردن مهمون از خونه است؟»

- «من منظورم این نبود. خودت میدونی که چقدر دوست دارم پیشم باشی چون با تو بهم خیلی خوش میگذره.»

- «این جوریه؟....» دستی به پشت گوشش کشید گفت: «پانی چرا پشت گوشام مخملی شده؟؟»

خندیدم و گفتم: «مسخره بازی درنیار.»

- «من ساعت ۴ عصر میام دنبالت، خواهش میکنم آماده باش که شش ساعت معطل نمونم.»

- «چشم. امر دیگه؟!»

- «رخت چرکام تو خونه تا سقف رسیدن، کی میای بشوریشون؟»

خواستم با برسی که دستم بود به سرش بکوبم که از اتاق بیرون پرید و به سرعت جت شروع به دویدن کرد. همان طور که میدوید دستی تکان داد و فریاد زد: «تـــــــــــا فردا.»

دخترهٔ دیوونه چرا جیغ میزنه؟ الانه که پریسا از اتاقش بیاد بیرون و همون طور که تو بچگیش کله عروسکاش رو میکند، کله منو هم بکنه. شانس اوردم اتاق بیبی طبقه پایین بود وگرنه بابا هم غرغر میکرد.

از پریسا خبری نشد. کنجکاو شدم ببینم چی شده که از اتاقش بیرون نیومده. آروم در اتاقش رو باز کردم از لای در یه نگاه انداختم. چراغ اتاقش خاموش بود. امکان نداشت اون به این زودیا بخوابه!! در را کاملا باز کردم و چراغ را روشن کردم. تو اتاق نبود. حتما بازم خونه دوستاش رفته! اتاق پری برخلاف اتاق من همیشه مرتب و منظم بود. من دلم نمیخواست اتاقم انقدر تمیز باشه! یه ذره شل*خ*تگی هم بد چیزی نبود. چراغ را خاموش کردم و بیرون آمدم. دلم میخواست برم بیبی رو ببینم. اما میدونستم بابا اجازه نمیده برم تو اتاق بیبی، میخواست بیبی آسایش کامل داشته باشه. منم که استاد آبغوره گیری بودم...

فردا صبح وقتی بابا داره چرت میزنه قایمکی میرم بیبی رو میبینم. وای یه خمیازه دیگه!!! چرا انقدر خوابم میاد... شاید به خاطر آرام بخشیه که دکتر تزریق کرده. چشام داره میره.

یه خمیازه دیگه!

مثلا من قرار بود صبح زود بیدار شم که برم بیبی رو ببینم ولی مثل یه خرس تا نزدیکای ظهر خوابیدم. صدای آهنگ موبایلم که روی عسلی کنار تختم بود بلند شد. چرا آهنگش عوض شده بود؟ خدایا این نسرین رو از رو زمین بردار، یه جونور موذیه که دومی نداره!

سعی کردم اهمیتی ندم. چشمامو باز نکردم نباید خواب از سرم میپرید. داشتم خوابای خوب میدیدم... مثل اینکه ول کن نیست. بالش را محکم روی سرم فشار دادم و گفتم: «برو بمیر.»

این آهنگه چقدر اعصاب خورد کنه. آخر سر من مغلوب شدم. چشمام رو که از حسرت خواب لبریز بود به زحمت باز کردم. نسرین قسم میخورم اگه اینجا بودی زندهات نمیذاشتم. کلید سبز رنگ را فشار دادم و قبل از اینکه او بتواند حرفی بزنه شروع کردم: «الهی خدا از رو زمین برت داره، الهی یکی پیدا بشه همین جوری اذیتت کنه، تازه داشت جاهای خوب خوابم شروع میشد که تو وسطش پارازیت ول کردی! دور و بر من پیدات نشه که میزنم نفلهات میکنم. نفس کم آوردم.

................

چرا لال شدی؟ حرفی نداری که بزنی؟ خبیث!

...............

سکوتش عصبانی ترم میکرد.

- «یا حرف میزنی یا به حرفت میارم.»

- «ببخشید شما کی هستید؟»

نسرین نبود. وا رفتم. اما سریع خودم را جمع و جور کردم.

- «شما با من تماس گرفتی، اون وقت من بگم که کی هستم؟»

صدای خندهٔ خفهای آمد.

- «من با شما تماس نگرفتم، با دختر عمهام نسرین تماس گرفتم. شما دوستش هستید درسته؟»

کف دستام عرق کرده بود. من داشتم با کیارش حرف میزدم. یخ کردم. میترسیدم که حرف بزنم.. حتما اون متوجه لرزشش میشد.

- «الو؟!»

دو بار نفس عمیق کشیدم و گفتم: «بله،... من دوستشم... شما مطمئنید که با شماره نسرین تماس گرفتید؟»

قلبم اومد تو دهنم. دوباره خندید. زنگ صدای خندهاش چقدر نوازشگر بود.

- «البته که مطمئنم...»

نگاهی به گوشی انداختم... گوشی نسرین را شناختم... گوشی من و نسرین یک مدل بود فقط قاب گوشی نسرین یه کمی با مال من فرق داشت. مثل اینکه دیشب انقدر عجله داشت که یادش رفت گوشیشو ببره.

- «..... من هر روز صبح زنگ میزنم به نسرین که از خواب بیخوابش کنم.»

بالاخره معلوم شد نسرین این کار مزخرف رو از کی یاد گرفته!

- «الان پیش شماست؟»

- «نه، گوشیشو پیش من جا گذاشته.»

- «چه حیف! امروز از دستم در رفت.»

- «بابت حرفایی که زدم متاسفم! فکر کردم باز نسرین داره سر به سرم میزاره!»

- «موردی نداره. برام خیلی جالب بود.» عرق سردی روی پیشانیام نشست. عکس العمل من برای او جالب بود؟!!

- «راستی اسم شما چیه؟»

واقعا اسم منو پرسید؟

- «پانته آ»

وقتی اسمم را زیر لبش تکرار کرد احساس عجیبی پیدا کردم.

- «اسمتون خیلی قشنگه.»

- «ممنونم.»

- «نمیخواید اسم منو بپرسید؟»

میخواستم بگم اسمتو میدونم احتیاجی به پرسیدن نیست اما به جاش گفتم: «باید بپرسم؟»

- «گفتم شاید چون من اسمتون رو پرسیدم شما هم بخواید اسم منو بدونید.»

- «خوب... اگه میخواید اسمتون رو بگید.»