رمان این غروب را تماشا نکن (جلد دوم تقدیر غیر منتظره) به قلم دختر ایران زمین

ژانر : #عاشقانه #تاریخی

خلاصه:

وقتی بهانه ی زندگی آدم برود، برود و رفتن را از تو هم بخواهد،تو می مانی و یک قلب شکسته. که هیچ وقت دوباره مثل روز اولش نمی شود،یه چشم منتظر که وقتی انتظارش به پایان رسید خیس شد، بارید….

بهانه ی زندگیش جدایی را خواستار شد. چون نمی خواست غروب را ببیند. تقدیر، دوباره غیر منتظره ی جدیدی رقم می زند.

سورنا همیشه جنگیده. برای زندگیش. برای عشقش. باز هم باید بجنگد. مثل همیشه، دنیای سورنا به جنگ پیوند خورده، جنگیدن برای بدست آوردن آفتاب زندگی …

حالا،سورنا می تواند کاری کند خورشیدی که به تنهایی غروب کرده ، دوباره با نیروی عشق طلوعی دوباره داشته باشد؟ می تواند این خورشید را در بلندای آسمان زندگیش پایدار نگه دارد؟…

پایان خوش

مقدمه:

نامه ای عجیب تمام پیش بینی های سورنا را به هم می زند ، طلاق غیابی از همسرش ، بدون دلیل !

سورنا وقتی با ادوارد رو به رو می شود ، تازه پی به علت طلاقش می برد ....

-متیو بس کن ، دیگه نمی خواهم بشنوم ....

متیو در حالی که کلافه دستی به موهای مرتبش می کشید گفت : سورنا به خودت بیا ... بس کن... ادوارد ارزش تو را نداشت ... ببین چه بلایی سر خودت آوردی!

به صورت عصبی جیغ کشیدم : متــــیو برو بـــــیرون ....

در جواب من متیو بدتر فریاد زد: نمی روم .... تا وقتی که تو به خودت نیایی نفهمی که با این اتفاق زندگی تو تباه نشده بیرون نمی روم .... ســــورنا ! ... ادوارد رفت ، ادوارد طلاقت داد ... میفهمی ... اون پسره ی احمق

براق شدم و فریاد زدم : حق نداری به ادوارد توهین کنی ... حق نداری ....

دمر روی تخت خوابیدم و از ته دل ضجه زدم، بین گریه هایم ادوارد را صدا می زدم نیاز داشتم ... به دلگرمی های ادوارد نیاز داشتم ....اما نبود .... با بی رحمی تمام رفته بود ...

دستی با موهای کوتاهم بازی میکرد ، نالیدم : متیو دست از سر من بردار ... من .... مُردم ... من وقتی احضاریه ی طلاق غیابی ادوارد آمد .... مُردم...نابود شدم ...

-گریه نکن عزیزم .... برادر من بدی کرد ... اون لیاقت تو را نداشت ...

با بهت چرخیدم و به چهره ی زیبای امیلی نگاه کردم ، امیلی با دیدن من ،گریه اش شدت گرفت و من را در آغوش کشید و ادامه داد: ببخش سورنا ... به خدا جواب نامه های ما را هم نمی دهد ... پاپا به شهر رفته تا بفهمد دلیل این کار احمقانه ی ادوارد چی بوده .... شرمنده ام سورنا ... ادوارد خیلی بد کرد....

در حالی که به گریه ام ادامه می دادم گفتم : ادوارد بدنیست ... من مطمئنم .... حتما برای ادوارد مشکلی پیش آمده .

امیلی با تعجب به من نگاه کرد، احتمالا یقین پیدا کرده بود که من دیوانه شدم ... در جوابش لبخندی زدم و گفتم : مطمئن هستم .

به چهار چوب در نگاهی انداختم، متیو به در تکیه داده بود و با غم به من نگاه می کرد .

در جوابش لبخندی زدم و گفتم : متیو ،امیلی تنهام بذارید ... اجازه بدهید با خودم کنار بیام....

امیلی نگاهی به من انداخت و بدون حرف از اتاق خارج شد ، متیو هم مطیعانه در را بست .

***

گاهی اوقات توی اوج خوشبختی زمین می خوری و می فهمی که دوباره باید شروع کنی ، شاید معنی حقیقی زندگی همینه ، تلاش برای رسیدن به هدف .

از پنجره به باغ های گل رز خیره شدم ؛ از روزی که نامه ی طلاق به دستم رسیده بود ، مامان اجازه نداد که به خانه برگردم ... حالا من ... سورنا آیرز، زنی در آستانه ی 18 سالگی و مطلقه اینجا ایستاده ام؛ در اتاقی سورنا آیرزی که بااین زن 18 ساله خیلی فرق داره ... پخته تر شده بود، دیگه خبری از شیطنت های بچه گانه اش نبود...باید برمی گشتم من این زندگی را به آسانی به دست نیاورده بودم که به راحتی از دست بدهم... در بسته اتاق را باز کردم ... چهره ی متعجب متیو و امیلی تاثیری، درتصمیم من نداشت بدون توجه به متیو و امیلی از اتاق خارج شدم و به سمت پله ها قدم برداشتم، متیو نزدیکم شد و پرسید: سورنا ... کجا میروی؟

بی حوصله جواب دادم: خونه ی خودم ...

جلوی من ایستاد و با تحکم گفت : تو هیچ جا نمی روی ... سورنا من دیگه نمی خواهم خواهرم جلوی چشم من بسوزه ..

با دست متیو را کنار زدم و گفتم: خودت خوب می دونی اگر چیزی را بخواهم به دستش می آورم..

صدای پدر اجازه نداد ما بیشتر به بحث کنیم : متیو ... خواهرت برای خودش مستقل هست.. خونه به نام سورنا است پس مشکلی برای رفتن خواهرتنیست ...

متیو اعتراض کرد : اما پدر .

امیلی بازوی متیو را گرفت و زیرلب گفت : آقای آیرز اجازه بدهید ...

پوزخندی به جمع زدم و از پله هاپایین رفتم ... با دیدن خدمتکار سفیدپوست آهی کشیدم ... برده ها همه آزاد شده بودند و ما باید خدمتکار استخدام می کردیم ... آهسته به سمت اسطبل رفتم با دیدن اسب ها آهی کشیدم ... در موقعیتی نبودم که بتوانم اسب سواری کنم ... عقب گرد کردم تا ازپدر بخواهم کالسکه را آماده کند،با دیدن متیو بیرون در اسطبل ابرویی بالا انداختم، بدون توجه به من گفت : الان نمی توانی اسب سواری کنی ... اگر منتظر بمانی اسب ها را به کالسکه می بندم ... با هم می رویم ...

به پله های ایوان خیره شدم جایی که ادوارد قول داده بود که سالم برمی گرده ...

متیو صدایم زد ، بدون توجه به پنبه های آماده برای درو به متیو نگاهکردم ، سرش را پایین انداخته بود : می دانم علاقه ای به این که داخل بیام نداری ... اما شب می یایم پیشت ... نمی خواهم در خانه تنها بمونی ... در جوابش باشه ی کوتاهیگفتم و به داخل خانه رفتم سعی کردم به نشیمن نگاه نکنم... نشیمن یادآور آرزو های برباد رفته ام بود؛ روزی که متیو از من خواست به خانه بروم تا نامه ی ادوارد را ببینمو من با فکر اینکه خبر برگشتن ادوارد را می خواهند به من بدهند با عجله نشیمن راتمیز کرده بودم و با کلی امید و آرزو خانه را ترک کردم ....

از پله ها بالا رفتم ... یاد روزی که از پله ها افتادم زنده شد ،داخل اتاق رفتم جلوی در اتاق ایستادم ... روزی را به خاطر آوردم که ادوارد حلقه رادر انگشت های من انداخت ....صدای خنده ی من در اتاق طنین انداخت : ادوارد اذیت نکن .... بلند شو ... باید بروی سر زمین ...

صدای داد و فریاد من : ادواردبفهم دوست دارم ... نمی خواهم بروی ... اگر بروی و برنگردیچی؟

صدای محزون ادوارد : برمی گردم گلم... سالم برمی گردم ... مثل همینالان که جلو ی تو ایستاده ام .... قول می دهم .

وسط اتاق ایستادم و داد زدم : برنگشتی ... دیدی ... زدی زیر قولت اما من سر قولت هستم ... منتظرت می مانم ...ولییادت باشه ... برنگشتی ... ببین من اینجا تنهام ...

جلوی در کمد لباس های ادواردزانو زدم ، به لباس کارش دست کشیدم ، لباس را در آغوش کشیدم و برای چندمین بار دراین مدت ضجه زدم تو خیالم با ادوارد حرف زدم ، گله کردماما.

-سورنا .... دوست نداشتم ...هانا خیلی از تو زیباتره ... چی فکر کردی سورنا؟... من خیلی وقت که از تو دلزده شدم .

با خشم به سمتش حمله بردم اما صحنه ای که جلوی چشم های من رخ دادباعث شد خشکم بزند، ادوارد جلوی چشم من دخترک زیبایی رابوسید.

از صدای جیغ خودم از خواب بلند شدم ... نفس نفس می زدم... به اطراف نگاهکردم تازه متوجه موقعیتم شدم ... کنار کمد خوابم برده بود .. هوا گرگ و میش بود ... با بدن درد از جایم بلند شدم ...خانه از همیشه ساکت تر بود ..به سمت آشپزخانه رفتمبا گشتن گنجه ها خوراکی برای خوردن پیدا نکردم به بشکه آب نگاهی کردم .. آه بلندیگفتم ، آب درون بشکه گندیده بود ... به سمت چاه پشت خانه رفتم ، سطل را داخل چاهانداختم و با فشار زیاد به سمت بالا کشیدمش ... لیوان کنار چاه را برداشتم و داخلسطل فرو بردم .. آب خنک باعث شد کرختی تنم از بین برود ... به مزرعه خیره شدم ... پنبه ها آماده ی درو بودند... با پا به علف های هرز جلوی پام ضربه ای زدم و بلندگفتم: لعنتی .... رفتی ... اصلا به من فکر نکردی ..موقعی که من شکستم کجا بودی؟

از کنار چاه بلند شدم و به درخت سیب کنار چاه نگاهی کردم ... سیب هایقرمز رسیده بودند ... با فکر اینکه در گنجه ها چیزی نداریم چند تا سیب چیدم و بههمراه سطل آب به داخل خانه رفتم ... هوا تاریک شده بود ... با شنیدن صدای پایی ازآشپزخانه بیرون امدم... ادوارد همراه همان دخترک در خوابم وسط نشیمن ایستاده بود .. با ناباوری به سمتشان رفتم ... اما ...اما... محو شدند.. بلند زدم زیر گریه و وسطنشیمن نشستم .

دستی زیر کتفم را گرفت باترس به عقب نگاه کردم با دیدن متیو عضلات منقبض شده ام ، شل شدند و دوباره به گریهکردنم ادامه دادم.

متیو کنارم نشست و بدون حرف در آغوشم کشید، خسته شدهبودم... از گریه کردن... از شکسته شدن ...

متیو بلندم کرد و روی کاناپه ایکه کنار در بود نشاندم، بدون حرف به سمت آشپزخانه رفت و لیوانی آب آورد، کنارمنشست و گفت : تصمیمت چیه ؟

با صدای گرفته ای گفتم: نمی دانم .

متیو جواب داد: نمی دانم معنی ندارد ، توی زندگی شکست وجود داره ، همین شکستها است که انسان را می سازه .

تنها نور ماه باعث شده می شد کهتصویر محوی از صورت متیو ببینم ، باید فکر می کردم، باید برای آینده ام تصمیم میگرفتم ، متیو بلند شد تا شمع ها را روشن کند و به من هم اجازه فکر کردن بدهد، تمام شمعدان ها را روی زمین گذاشت و شروع به روشن کردن شمع ها کرد .

- منتظرش میمانم.

با این حرف من متیو دست از روشن کردن شمع ها کشید ؛جلوی پای من نشست و گفت : همین؟!...نمی خواهی برای بدست آوردنش تلاش کنی؟...این جاماندن باعث نمی شود ادوارد برگردد ...

با شک پرسیدم: تو که تمام اینمدت مخالف ادامه زندگی من ، به امید ادوارد بودی؟

متیو با خونسردی شانه بالاانداخت و گفت : شاید توی زندگی تو، من هم اشتباهی کرده بودم، هیچ وقت با ادواردرفتار خوبی نداشتم .. بی منطقی هایم... قضاوت های عجولانه ام... اما الان به ایننتیجه رسیدم که اگر کمی هم با عقلم تصمیم می گرفتم شاید به اینجا نمیرسیدیم....دوست دارم کمکت کنم ...هر انتخابی که تو کنی منپشتتم.

- به شهر میروم .... از ستاد می پرسم که ادوارد الان دقیقا در چه حالی است... اول باید بفهممکجاست بعد تصمیم بگیرم..اگر ... اگر این جنگ لعنتی تموم بشه .

متیو بلند شد و در حالی که به سمت اتاق خواب ها می رفت، گفت : هر تصمیمی بگیری من هستم اما باید تمام جوانب کار را در نظربگیری.

دامن پیراهنم را جمع کردمو گفتم: آقای محترم من فقط می خواهم ، بدانم سرباز ادوارد جانسون الان کجاهستند؟

مرد بدون اینکه نگاهی به من بندازد گفت : خانم محترم اگر اسامی منتشر شده راخوانده باشید متوجه وضعیت فرد مذکور می شوید.

با صدایی ضعیف گفتم : نبود... در اسامی اعلامی نبود .

برخلاف دفعات قبل مرد نگاه کوتاهی به من انداخت و گفت:پس دو حالت بیشتر نداره ، یا زنده هستند و مشغول به جنگ یا مفقودالاثر…

بدون توجه به شلوغی جمعیت پرسیدم : اما همسر من سه هفته پیش کار حقوقی انجامداده ... فکر نکنم درا جبهه بتونند کار حقوقی انجامبدهند...

مرد با بهت نگاهی به من انداخت وگفت : وارد ساختمانبغلی شوید و سراغ افسر سافس را بگیرید.

وارد دفتر افسر سافس شدم با ترسبه سمت مرد تنومندی که پشت میز نشسته بود قدم برداشتم ، مرد با صدایی بم گفت : بفرمایید؟

-دنبال سربازی به نام ادوارد جانسون هستم،راهنمایی کردند که به شما مراجعه کنم.

افسر در حالی که بین ورقه هایشدنبال چیزی می گشت ، گفت: از زنده بودنش مطمئنهستید؟

- بله...حدوداسه هفته پیش نامه ای با مضمون حقوقی برای من از طرف آقای جانسون ارسال شده ... تاجایی که اطلاع دارم .... در جبهه وکیل نیستدرسته؟

سرش را بالا آورد، از ترس یک قدم به عقببرداشتم ، چشم هایش به شدت ترسناک بود رنگ خاصی داشت ، عسلی با رگ های سبز کهباعث می شد هر کس در نگاه اول بترسد ... افسر پوزخندی زد و گفت : چه کار حقوقیخانم؟

آب دهنم را قورت دادم و با صدایی آهسته گفتم: طلاق!

افسر در یک حرکت آنی از جاش بلند شد و با صدای بلندی گفت : چی؟

- طلاق !

تازه متوجه قد بلند و هیکل بزرگش شدم ، برای نگاه کردنبه صورتش مجبور بودم که سرم را بالا بگیرم ... به میز تکیه داد و گفت : وقتی همسرسابقتون برای شما درخواست طلاق داده یعنی در شهر هستند .

و یک چیز دیگه ، شما همسرقانونی آقای جانسون هستید؟ یعنی منظورم این استکه همسر قانونیشان بودید؟.

- متوجه نمی شوم آقا .... منظورتان از همسرقانونی؟.

پوزخندی مسخره زد وگفت : احیانا شما معشوقه ی ایشاننبودید؟ آخر خیلی بعید است که یک سرباز به صورت غیر حضوری همسرش را طلاق بده .

هیکل مردانه افسر باعث شده بود نتوانم افکارم را منظم کنم، بریده بریدهگفتم: اگر به دفتر سجل الاحوال مراجعه کنید ...اسناد ازدواج ماحاضره.

- به من ربطینداره ... به شما گفتم وقتی کسی کارهای حقوقی انجام می دهد ... یک معنی بیشتر نداره ... این شخص در جبهه حضور نداره .

***

متیو: سورنا ..ادوارد آدمینبود که بدون دلیل کاری انجام بدهد ... اما ... هرکاری می کنم ... نمی توانم دلیلبرای کارش پیدا کنم ...

سرم را بین دست هایم فشار دادم وگفتم: نمی دانم ... هیچینمی دانم... ادوارد در جبهه نیست... قبل از رفتنش مشکلی نداشتیم که بخواهد.

با بغض ادامه دادم: بخواهد طلاقم بدهد.

متیو: آیسون افسر ارتش بود،درسته؟

با تکان دادن سرم جواب مثبتدادم.

- خب چرا از آیسون کمکنمی گیری؟

- متیو حواست هست ؟... آیسون از شنیدن این خبر خوشحال می شود... نمیخواهم غم هایم باعث شادی دیگران بشود .

متیو با دلجویی گفت: برگرد پیشافسره، همون افسری که می گفتی ترسناکه، ببین آخرین بار وضعیت ادوارد کی گزارش دادهشده !

***

با اضطراب وارد اتاق افسر شدم ، باز هم مثل قبل سرش رابالا نیاورد ...سلام کوتاهی کرد و مقابل میزش ایستادم، به اتاق خیره شدم ،تنهااتاقی که مختص به یک نفر بود ، دیوار های کاهگلی که جا به جا ریخته شده بود و تنهازینتش میز بزرگی پر از کاغذ های چاپی و روزنامه بود .

افسر زیر لب جواب سلامم را داد وگفت: چند لحظه اجازه دهید، خانم.

از فرصتاستفاده کردم و به افسر خیره شدم ، موهای بالای سرش ریخته بود و تنها اطراف سرشموهای حنایی کوتاهی وحود داشت، پوست سرش در اثر آفتاب لکه های بزرگی داشت، سرش را بالا آورد و با دیدن من از سر بی حوصلگی نفس عمیقی کشید و گفت : خانم آیرزاگر اشتباه نکنم، یکبار برای شما توضیح دادم

با عجله بینحرفش پریدم وگفتم : بله...متوجه هستم... اما برای کار دیگه ای مزاحمشدم...

- بفرمایید.

- راستش .... اگر لطف کنید آخرین وضعیت همسرم را برای من پیدا کنید ، متشکر میشوم.

مرد بین ورقه ها دنبال چیزی میگشت، بعد از چند دقیقه گفت: گفتید همسرتون چه موقعی نامه فرستاده؟ البته باید بگویمهمسر سابقتون بانو...

تلخی کلامش اذیتم کرد اما جوابدادم: دو هفته پیش قربان.

شروع به جست و جو در دفتری کرد وگفت: پیدایش کردم... ادوارد جانسون فرزند مایکل جانسون درسته خانم؟

- بله...

- طبق آخرینگزارش ایشون از فراری های اردوگاه اسرای جنوبی ها هستند ، الان هم اطلاعاتی از ایشان در دسترس نیست؛ اما تا جایی که میدانم اسرا آزاد شده را به همین شهر آوردند و بقیه راه با خود اسراست، تاریخ آزادشدن ایشون برای سه هفته پیش هست.

حرفهای افسر خیلی سنگین بود ، ادوارد اسیر شده ، آزاد شده اما به خانه برنگشته ، آخهچرا ؟ چه دلیلی داشت که ادوارد حتی به روستا هم برنگشته ..شاید...شاید... شایدادوارد برگشته به خونه ی آقای جانسون ..باید برمی گشتم و به خانه ی آقای جانسون میرفتم ، ادوارد مکانی برای اسکان در شهرنداشت.

***

خانم جانسون با دیدن من لبخندمحزونی زد و در آغوشم کشید ، حرفی برای گفتن نداشتم بدون مقدمه پرسیدم: مادر جان ،ادوارد اینجاست؟

خانم جانسون با دیدن من لبخندمحزونی زد و در آغوشم کشید ، حرفی برای گفتن نداشتم بدون مقدمه پرسیدم: مادر جان ،ادوارد اینجاست؟

خانم جانسون با تعجب به من نگاهکرد و گفت: این چه حرفیه دخترم ؟مایکل رفته دنبالش اما پیداشنکرد، باور کن دخترم .. من خودم هم نمی دونم چه بلایی سر این پسراومده ، نه جواب نامه های ما رو می ده نه خبری از برادرشدارم.

روی راحتی ها نشستم و شربتی رو کهروی میز بود رو بدون ذره ای مکث سر کشیدم و رو به خانم جانسون گفتم: من از ادواردخبر دارم ... در واقع فکر می کردم پیش شما اومدهباشه، اسیر شده بود اما حالا حدود سههفته است که آزاد!

خانمجانسون با شنیدن حرف های من ، خودش رو روی نزدیک ترین راحتی انداخت و گفت: چی ؟اسیر شده؟

بی خیال ادامه دادم: اسیر شدهبوده ، الان آزاد شده .

عکس العملخانم جانسون شکم را برطرف کرد ، مطمئن بودم ادوارد اینجا نیست، در حالی که از جامبلند می شدم خدمتکاری رو صدا زدم وگفتم: کتی، برای خانم گلاب بیار برای تمدد اعصابخوبه .

رو به خانم جانسون گفتم: من بایدبروم .... هنوز کلی جا مونده که به دنبال ادوارد بگردم .

بدون توجه به خانم جانسون ازساختمون خارج شدم ...هوای سرد زمستونی باعث شد کلاه شنلم رو جلوبکشم.

***

-پدر من مطمئن هستم یک احساسیدارم ، اینکه...اینکه ادوارد به خاطر غرورشبرنگشته.

بابا با کلافگی به من نگاه کرد وگفت:دخترم معلوم هست چه می گویی؟اگر پیدایش کنی چه می خواهیبگویی؟لابد ازش خواستگاری می کنی؟دخترمادوارد طلاقت داده،بفهم ... ادوارد تو را پسزده!

با عجز نالیدم: نزده بابا... مجبور شده که پسم بزنه...خواهش می کنم ، اجازه بدهید بروم؛ من باید با ادوارد بمانمشاید مشکلی هست که حتی حاضر نیست خودش را به ما نشانبدهد.

بابا نفس عمیقی کشید و گفت: نمیدانم دخترم، عشقت ستودنی است، اما راهی که می خواهی بروی سخته، پر از مشکلات، پر ازفراز و نشیب ...می توانی...مشکلات تو در این راه ، مشکلاتی نیست که بتوانم کمکت کنم، تنها تو هستی و مشکلاتت...می توانی؟

بدون ذرهای مکث و تردید جواب دادم:می توانم...به من اعتماد کنید..بدون کمک کسی از عهده یاین کار بر می یایم.

***

بیمارستان جنگ زده ها را همگشته بودم اما خبری از ادوارد نبود، آفتاب در حال غروب کردن بود ...ادوارد همانندخورشید بود در زندگی من ..گرما بخشید ، روشن کرد ، امید داد اما حالا زندگیم غروبکرده بود..اما من نمی گذاشتم ..من اجازه نمی دادم زندگی من تاریک بشود...خورشیدزندگی من همیشه باید می تابید.

-سورنامطمئن هستی؟به تمام بیمارستان ها سر زدی؟

- مطمئنهستم ، دیگر هیچ بیمارستانی باقی نمانده.

امیلی بادودلی بین بحث من و متیو دخالت کرد وگفت: بعضی مواقع، خانواده هایی هستند که ازسربازان زخمی مراقبت می کنند،ممکن هست کسی از ادوارد نگهداری میکند.

به امیلی خیره شدم، این دختر کمترین شباهتی به برادرش نداشت ، احساس کردم مضطرب است و چیزی را از من پنهان می کند:امیلی مطمئنی که ادوارد به خانه برنگشته؟

رنگ امیلیبه وضوح پرید و گفت: طبق آخرین نامه ای که از بابا داشتم ..نه!

با شک به متیو نگاه کردم، متیو همبا بدبینی به امیلی خیره شد، بی مهابا گفتم: برمی گردیم خانه!

امیلی با دستپاچگی گفت: نه...یعنیچرا می خواهی برگردیم...ما هنوز همه جا را نگشتیم، بی تفاوت به حالت های مشکوکامیلی گفتم:همه جا را گشته ایم، من خسته شده ام، وقتبرگشتنه!

نزدیک ایستگاه قطار، رو به امیلیکردم و گفتم: تو به خونه برو ..من باید به خونه خودم بروم..نیاز به تنهاییدارم

امیلی بدون حرف سرش را به نشانه یموافقت تکان داد و با اضطراب دستانش را در هم تابداد.

متیو رو به من گفت: به خونه یخودمان میایی دیگر؟

نگاهی به امیلی کردم که پاهایش راهم به صورت عصبی تکان می داد و گفتم: نه! خونه یخودم...

***

باعجله در زدم ، کسی در را باز نکرد ، چند قدم عقب رفتم و به پنجره ها خیره شدم، پردهی یکی از اتاق های بالایی کنار رفت و یک دفعه بسته شد ، مصرانه به در کوفتم. خانمجانسون هراسان در را باز کرد ، بدون تمرکز سلامی کردم و گفتم: ادوارداینجاست؟

همراه با حرفم به داخل خانه سرککشیدم، بدون توجه به استرس خانم جانسون بدون اجازه وارد خانه شدم و سعی کردم همه جارا زیر نظر بگیرم، با دستپاچگی مشهودی در را بست و گفت: نه..دخترم..هنوز خبری از ..

صدایفریاد آیسون اجازه نداد حرف خانم جانسون تمام شود، آیسون با عصبانی سر کسی داد میزد و می گفت: چرا نمی فهمید ، تقصیر من نبوده ! من با ادوارد در یک گردان نبودم... خودم هم نمی توانستم برای اسارتش کاری کنم.

خانمجانسون با عجز دستم را کشید ، اما من بدون توجه به خانم جانسون دستم را از بین دستهایش بیرون کشیدم و دامن پیراهنم را جمع کردم و سعی کردم بدون سر و صدااز پله ها بالا روم..

خانمجانسون جلویم را گرفت و التماس گونه گفت: خواهش می کنم سورنا ... بالا نرو... طاقتنداری...خواهش می کنم..

بدونتوجه از کنارش رد شدم ، مثل آدم هایی بودم که متوجه اطراف نبودند،حتی نفهمیدم خانم جانسون کجا رفت !

صدایمشاجره از اتاق ته راهرو می آمد، اما احساس به من می گفت که اول به اتاق ادواردبروم ، یاد باز شدن پرده ی اتاق ادوارد و بسته شدن ناگهانی آن افتادم ... با شک دراتاق را باز کردم ... فضای نیمه تاریک اتاق ...

با دیدن متیو بالای تخت ادوارد، نفس در سینه ام گره خورد ، متیو به محض دیدن من به سمتم آمد، زیر چشمانش کبود بود، با بغض جلویم را گرفت و گفت: برو بیرون سورنا..

سعی کردم از پشت متیو به تخت نگاه کنم ، اما متیومانع شد و بلند تر گفت : بیرون برو.

سعیکرد بیرونم کند اما من مصرانه از حصار دستان متیو خارج شدم و با عجله خودم را بالایتخت رساندم ، اما متیو از پشت من را گرفت ، از گریه چشمان تار می دید، هیکل نحیفیکه به پهلو پشت به من دراز کشیده بود ، غیره ممکن بود که ادوارد باشد ، با اشک بهمتیو نگاه کرد ، قطره اشکی از چشمانش پایین ریخت و گفت : سورنا صحبت میکنیم.

صدایم را بالا بردم وگفتم : صحبت می کنیم؟ چرا اینجا کسی به من جواب نمی دهد ؟

عاجزانه ادوارد را صدا زدم : ادوارد ... ادوارد ... چرا نمی گذاری ببینمت ... ادوارد .. برگرد

متیوبازوهایم را گرفت وسعی کرد من را از تخت دور کند ، با گریه فریاد زدم : ادوارد ... لعنتی چرا جوابم را نمی دهی ؟... ادوارد با تو هستم ... بی غیرت ... حداقل بگذاربفهمم چرا طلاقم داده ای ...

دستی قویتر یکی از بازوهایم را گرفت و به سمت در کشیدتم ، با تمام وجودم داد زدم : ادوارد ... بگذار ببینمت... ادوارد....

دو نفریکه بازی من را محکم گرفته بودند ، توانسته بودند من را به در برسانند ، دستانم رابه در گرفتم تا نتوانند بیشتر از این دورم کنند و ضجه زدم : خیلی بدی ... تو قولدادی برگردی... قول دادی سالم برگردی... ادوارد با توام ... چرا جوابم را نمی دهی ...چه قدر بی ارزش شده ام که جوابم را نمی دهی ... ادوارد

متیو با بغض گفت : سورنا بس کن... صحبت می کنیم ...

در برابر چشمن تار من ، هیکلنحیفش لرزید، یک لرزش محسوس ، لرزشی که به وضوح قابل دیدن بود ، لرزش تن ادوارد شدیدشده بود ، صدای جیغ دخترانه امیلی که فریاد زد : ادوارد ...

دست های متیو که بازویم را ولکرد و به سمت ادوارد دوید ، اما در ازایش شخصی قوی من را از چهارچوب در جدا کرد ... به دیوار راهرو تکیه دادم و سر خوردم ، زمین نشستم ، در برابر چشمان تار من استاداز اتاقی بیرون آمد و به اتاق ادوارد رفت ، از جایم بلند شدم تا به اتاق بروم ،دستی محکم من را با ضرب از در دور کرد و به دیوار راهرو چسباند، دستانش را بر رویشانه هایم گذاشت و به سمت دیوار فشار داد، از درد چشمانم را بستم و نالیدم: ولمکن..

صدای آشنایش باعث شد با وحشتچشم باز کنم، همان چشم های عسلی با رگه های سبز ترسناک ، هیکل تنومندش و قفسه یسینه اش که با خشم بالا و پایین می رفت .

دستانش را شل کرد ، روی زمین نشستم، صدایفریاد های استاد و بعد فریاد پر از درد ادوارد باعث شد با صدای بلندتر گریه کنم،افسر سافس جلوی من به حالت نیمه نشسته در آمد و گفت: ادعا ندارم که درکت می کنم... اما خانم جوان خواهش می کنم آرام باشید .. وضعیت شوهر شما به صورتی نیست که بتواندبه زندگی ادامه بدهد... آقای جانسون ،همسر شما، برادر دوست من بود ، من از وضعیتایشون به خوبی آگاهم اما متاسفم خانم ایشان نمی توانند دیگر با شما زندگی کنند، تاجایی که می دانم ، تا جایی که می دانم ایشان علاقه ای به ادامه ی زندگی به شماندارند..

با گریه و بریده بریدهگفتم: برای چی ... چرا نمی خواهد ببینمش؟... چرا کسی من را درک نمی کند... برادر منخبر داشت..چرا... آخر چرا... فریاد پر دردش را شنیدید...من باید کمکش کنم ... اونبه کمک من نیاز داره .

افسرسافس دست زیر بازویم انداخت و گفت: اما ایشان خودشان مایل به دیدن شمانیستد.

خانم جانسون از پله بالا آمد بادیدن من به سرعت قدم هایش افزود و روبه رویم ایستاد با غصه خودم را درآغوشش انداختم : چرا به من نگفتید...شما حداقل به من می گفتید... مادرجان

در آغوش کشید: آرام باش دخترم ... برایت توضیح می دهم... آرامباش..

نالیدم : چی را برایم توضیح میدهید؟زندگیم از دست رفت رفت..ادوارد...

آرام گفت: آرام باش دخترم، ممکن است حالت بد بشود، عزیزم گریهنکن.

ذهن نیمه هوشیار و خسته ادوارد چند ساعت پیش را بیاد آورد، ضجه های سوزناکسورنا، التماس هایش پشت در برای دیدن ادوارد...قطره اشکی از چشم های این مرد زخمیپایین ریخت...

غم هاتو بزار از کنارم برو ، سراسر غرور و غم وغربتم

یادآوریالتماس های سورنا ، قلب زخمی این مرد را فشرد...

تلاش تو بی فایدس قبل تو ،زمونه به زانو درآوردتم

نمیخواست، سورنا لیاقت یک زندگی بهتر را داشت، ادوارد دیگر لیاقت زندگی با سورنا رانداشت.

تو محتاج یک لحظه آرامشی ، دیگه خستگی هاتو هاشانکن

قطرهاشکی دیگر از چشمان بی رمق این مرد زخمی و ضعیف سر خورد ، نمی خواست سورنا این ضعفرا ببیند.

میخوام عمر این لحضه ها کم نشه ، برو این غروب وتماشا نکن

نبایدبه سورنا نزدیک می شد، ممکن بود سورنا ناراحت شود ، اما این زندگی برای سورنا عذابآور بود...

نمیزارم از بودنم خسته شی ، بیا این تو این جادهپاشو برو

اداوردقصد داشت با آخرین توانش از سورنا حمایت کند، در واقع توانی برای این مرد نماندهبود ..

اگه ریشه هام پیرو کهنه است ولی ، نمیزارم از هم بپاشه تورو

نمی خواست این تقدیر غیر منتظره ، سورنا را از پا بیندازد.

نزار این زمونه شکستت بده ، نمیخوام که تسلیم تقدیرشی

ادواردبه سرنوشتی راضی شده بود ، تنها آرزویش خوشبختی سورنابود

منو مرگ من سرنوشت منه ، نمیخوام که پای دلم پیرشی

استاد بدون توجه به اشک های ادوارد دستمالی برداشت واشک های ادوارد را پاک کرد، ادوارد برای عادت کردن به این وضعیت به زمان وقت داشت ،استاد پتو را روی تن نحیف ادوارد کشید و با خود فکر کرد : تقدیر غیر منتظره ای برایاین زوج رقم خورد.

انگارهنوز التماس های سورنا در خانه طنین می انداخت ، اشک هایش ، ضجه هایش، گریه های بیپناهش !

***

ازپشت در صدای ضعیفش را می شنیدم، با صدای خسته و آرام حرف می زد ، با بغض به در تکیهدادم ، نفس عمیقی کشیدم و در ذهنم خطاب به ادوارد گفتم: من دوباره تو را زنده میکنم ، دوباره ادوارد قوی می شوی من مطمئنم.

باناراحتی از پله ها پایین آمدم، خانم جانسون مثل همه ی این چند روز با شربتی در دستنزدیکم شد ، با بغض گفتم : چرا نمی خواهد ببینمش! من دق میکنم.

دستم را گرفت و برروی نزدیک ترین راحتی نشاندتم و گفت: خدا نکند ، عزیزم تحمل کن، بگذار وضعیت جسمیشبهتر شود بعد با هم صحبت کنید ، ادوارد هنوز دوستت دارد .

نالیدم : ندارد...ندارد..ندارد.

ادامه داد : نه دخترم .. هر روز سراغ تو را از من می گیرد. باور کن دوستتدارد در بدترین شرایط روحی و جسمی هم که باشد تو را صدا میزند.

سرم را در دستان فشردم و گفتم: پس چرا...چرا نمی خواهد کنارش باشم؟

صدایافسر سافس باعث شد با تعجب سرم را بالا بیاورم ، یاد نداشتم که وقتی وارد خانه شدمافسر سافس در خانه باشد: خانم آیرز خواهشا این بی تابی ها را تمام کنید ، آقایجانسون در وضعیتی نیست که بخواهند به شما کمککنند.

با وجود اینکه بدنم کرخت بود،از جایم بلند شدم و در برابر چشمان حیرت زده ی خانم جانسون گفتم: فکر نمی کنم ، زندگی خصوصی من به غریبه ای ربط داشته باشد.

خانمجانسون با صدای آرامی نهیب زد : سورنا.

با پوزخند به من نگاه کرد و بدون توجه به بدن لرزان من روی یکی از راحتی هانشست و گفت: من دخالت نمی کنم، من به اینجا آمده ام چون همسر سابق شما یکی از افرادمعدودی بود که توانسته از اردوگاه فرار کند، ما به اطلاعات ایشان نیاز داریم. مناینجا هستم تا به محض بهبود نسبی حال ایشان اطلاعات مورد نیاز ستاد را تامین کنم،اما شما با این رفتار های عاطفیتان تنها باعث بدتر شدن حال ایشان شده اید ، به جراتمی گویم قبل از آمدن شما ، آقای جانسون وضعیت بهتریداشتند.

بدون توجه به حرف های افسر سافس، از جایم بلند شدم و از اتاق خارج شدم ، خانم جانسون خودش را به من رساند و گفت: دخترم ، کجا می روی؟

با خستگیگفتم: باید به خانه بروم ، اگر بودن من باعث می شود ادوارد بدتر شود ، می روم ، امافکر نکنید دست از سرش برداشتم ، فکر نکنید از این زندگی سیر شدم ، نه... می روم تاحالش بهتر شود ، مطمئن باشید برمی گردم..

موقع حرفزدن صدایم را بالا بردم ، در یک تصمیمی آنی از پله ها بالا رفتم در راهرو طبقه یبالا رو به در اتاق ادوارد داد زدم: شنیدی؟... می روم ... مثل اینکه بودن من برایتو عذاب هست... می روم اما فکر نکن برای همیشه رفتم... من مثل تو نیستم که به قولموفا نکنم... تا آخر عمر به پای تو می نشینم... تو خودت نخواستی کنارت باشم .

با عجله از پله ها پایین رفتم وبدون توجه به خانم جانسون از خانه خارج شدم.

با گریهپا در برف های حیاط گذاشتم، انقدر عجله داشتم که شنلم را در خانه جا گذاشتم ، دامنمرا تا مچ پام جمع کردم تا خیس نشوم، با گریه در برف ها قدم بر می داشتم ، به گارینگاه کردم یک روز در پشت گاری ادوارد به من قول داده بود سالم برمی گردد، با دستبرف های روی نیمکت گاری را کنار زدم و سوار شدم ... لحظه ی آخر به پنجره ی پذیرایینگاه کردم ، افسر سافس پشت پنجره ایستاده بود و به من نگاه می کرد با دیدن من سریبه نشانه تاسف نشان داد، با بغض رو از پنچره گرفتم و سر اسب را به سمت در خروجیهدایت کردم...

چرا ادوارد نمی خواست ببینمش؟در این سه هفته من فقط موفق به شنیدن صدایش از پشت در شده بودم ، صدای خسته و ضعیفشکه حرفی برای گفتن نداشت و تنها گاهی ناله می کرد ، یاد نداشتم که ادوارد هنگام دردناله کند ! چه بلایی بر سر ادوارد آمده بود که نمیشناختمش؟

***

ازپشت کارگر به گاری نگاهی کردم که به مزرعه نزدیک می شد ، با نزدیک تر شدن گاریمتوجه شدم متیو پشت اسب ها نشسته بودو امیلی هم کنارش، پوزخندی زدم و رو به کارگرگفتم : به من ربطی ندارد با همسرم صحبتکنید.

کارگر با تحقیر به من نگاه کردو گفت : همسرتان ؟ من کار دارم خانم نمی توانم بیشتر اینجا بایستم!

نفس عمیقی کشیدم و با دست گاری را نشان دادم و گفتم : آنجا هستند ، می توانید با ایشان صحبتکنید...

به سمت عقب ، چرخیدم به دلیل بیاحتیاطیم گوشه ی دامنم به یکی از سبد های پنبه گیر کرد و محتویات سبد بر روی زمینریخت، بدون توجه دامنم را جمع کردم و به سمت خانه راه افتادم، امیلی از فاصله اینه چندان دور صدایم می زد ، به راهم ادامه دادم، در حالیکه نفس نفس می زد به من نزدیک شد و گفت : سورنا؟ سورنا صبر کن ... بگذار من توضیحبدهم.

به راهم ادامه دادم ، جلویم را گرفت و در حالی که نفس نفس می زد گفت : صبر کن... بگذار توضیح بدهم ... من تقصیرینداشتم.

نگاهم را از امیلی گرفتم و بهمزرعه نگاه کرد ، داد زد : سورنا ... به من نگاه کن!

پرخاشگرانه نگاهش کردم و متقابلا داد زدم : امیلی بس کن...توخودت دیدی هر بار که به بیمارستان می رفتم چه حالی می شدم... توخودت دیدی هر بار با چه استرسی اسامی کشته شدگان را می خواندم...تو می دیدی من چهحالی دارم ... چرا به من نگفتی ؟

سرش را پایین انداخت و گفت : ادوارد نگذاشت .

بلند تر داد زدم : نگذاشت؟ادوارد وضعیت من را دیده بود؟ ادوارد نگذاشته بود؟ تو اینقدر مطیع برادرت هستی؟ مسخرهاست امیلی !

امیلی با ناباوری سرش را بالاآورد شاید هیچ وقت انتظار نداشت که من مشکلاتش را به یادش بیاورم ، تمام تنم داغشده بود ، از عصبانیت تنم می لرزید و نمی توانستم کلمات را درست ادا کنم... یک قدم نزدیکم شد و با بغض گفت : سورنا ... انقدر بی رحم نباش ... ببین داری میلرزی ... خواهش می کنم آرام تر ... حق با توه.. من اشتباه کردم اما تو هم به حرف منگوش بده.

ضعیف شده بودم ، خیلی ضعیف ،چرا به خودم دروغ می گفتم؟ بریده بودم... از زندگی بریده بودم... فقط به عشق ادواردزندگی می کردم ... به عشق روزی که بروم دیدنش ... به عشق روزی که با هم دوباره دراین خانه بخندیم.

بازوهایم را گرفت و تنلرزانم را به سمت خانه هدایت کرد ، صدای دویدن کسی را از پشت شنیدم ، حدس زدن اینکهچه کسی بود آسان بود ، متیو نفس زنان خودش را به ما رساند در حالی که بازویم را ازدستان امیلی بیرون می کشید گفت : چه اتفاقی افتاده؟

نگاه خشمگین متیو به امیلی از نگاهم دور نماند ،متیو در را باز کرد و من را به سمت نزدیک ترین راحتی هدایت کرد آمرانه رو به امیلیکرد وگفت : یک شربت بیار.

امیلیبدون حرف به سمت آشپزخانه رفت .

متیوکنارم نشست و گفت : سورنا آرام باش ... چه حرفی بین تو و امیلی زده شد؟ امیلی حرفیزده؟

بدون توجه به حرف متیو پرسیدم : دستمزد کارگرها ؟

نفس عمیقی کشید می دانستدر این جور مواقع تا به جوابم نرسم ، جواب سوال هایش را نمی دهم : بهش گفته بودی منهمسرت بودم؟ فکر می کرد تنهایی می تواند مقدار بیشتری پول بگیرد!

سرم را تکان دادم و گفتم: نمی خواستم فکر کند من مطلقه هستم .

با لجاجت پرسید: بین تو وامیلی چه اتفاقی افتاده ؟

همانلحظه امیلی با لیوانی شربت وارد اتاق شد با دستپاچگی گفت: من حرفی نزدم آقای آیرزباور کنید ... من فقط خواستم معذرت خواهیکنم...

متیو نگاهی غضبناک به امیلی کردو بدون توجه به حرف هایش لیوان را از دستش گرفت و گفت : فکر کنم موقعش شده کهسورنا هم از مشکل ادوارد با خبر بشود...

متیولیوان را به دستم داد ورو به امیلی گفت : بنشین .

کنجکاوانه به متیو نگاه کردم، متیو با خونسردی گفت: سورنا ... ادوارد اصرار داشت که در جریان نذارمت اما بهتر تو هم در جریان باشی... خودت هم می دانی ادوارد اسیر بوده، زخمی شده بود ، در اسراتگاه تجهیزاتیبرای درمانش نبوده، در واقع وضعیت نامناسبو وضعیت تغذیه آنجا باعث شده ضعیفبشود.. استاد هم امیدی به اینکه ادوارد بتواند مثل قبل بشود ندارد ... ازلحاظی اتفاقاتی که در اردوگاه افتاده باعث شده ادوارد وضعیت روحی خوبی نداشته باشد ..رابرت هم در اسارتگاه مرده ...لیوان شربت دست نخورده در دستانم بهزمین افتادم ، دست هایم می لرزید تمام تنم یخ کرده بود با صدایی که می لرزید گفتم: رابرت؟ .. رابرت .. مرده !

امیلی بهسمتم آمد و بدن لرزانم را در آغوش کشید و گفت: سورنا... خواهش می کنم... به خودتبیا... داری خودت را از پا می اندازی!

گریه میکردم ، همچون کودک گم شده ای خودم را در آغوش امیلی انداختم و اشک ریختم ، به یادروزهایی بودنم با رابرت افتادم، امیلی حرفی نمی زد و تنها موهایم را نوازش میکرد...

متیو کنارم نشست و دست سردم رادر دست گرفت و با صدایی آرام گفت: ببین دختر خوب ... تو ضعیفی .. روحیه ای شکنندهداری... قبول کن سورنا... گریه نکن گلم.. سورنا اگر گریه کنی دیگر ادامه نمیدهم...

خودم را از آغوش امیلی بیرونکشیدم و با بغض پرسیدم: ویلیام؟

متیو نفسعمیقی کشید و گفت: خبری ندارم...

به یادروزهای خندانم با رابرت افتادم ، زانوهایم را در شکمم جمع کردم، خبر مرگ رابرت شوکبدی بود اما هنوز عشق در قلبم سرکشی می کرد ، شاید تنها شانس من برای فهمیدن رازدوری ادوارد الان بود ، سعی کردم افکارم را منسجم کنم و با بغض گفتم: این ها هیچارتباطی با دوری ادوارد ندارد...

متیو نفس عمیقی کشید وکلافه گفت: سورنا... خواهش می کنم... بس کن... ادوارد نمی تواند با توزندگی کند... لازم نیست از جزئیات با خبر شوی ...

نفس عمیقی کشیدم تا بغضم را فرودهم و گفتم : نزدیک ترین شخص به ادوارد من هستم... چه چیزی را از من قایم میکنید؟

متیو جلوی پایم زانو زد و گفت: می گویم تا دوباره زنده بشوی... دوباره مثل قبل شوی ... ادوارد از لحاظ روحی درموقعیت خوبی نیست ، در واقع افسرده شده ، جز موارد واجب حرف نمی زند ، نسبت به همهچیز بی تفاوت است ... در خواب کابوس می بیند ...سورنا ، ادوارد دیگر یک آدم عادینیست... بعضی مواقع زمان و مکان را گم می کند ، به زمانی می رود که هنوز با همازدواج نکرده بودید یا گاهی فکر می کند هنوز در جبههاست...

حرف های متیو را نمی شنیدم ، یکجمله در سرم جولان می داد، نسبت به همه چیز بی تفاوت است، عصبی خندیدم و بین حرفهای متیو پریدم وگفتم: نسبت به همه چیز بی تفاوت است؟ متیو دروغ نگو... من لرزش تنشرا دیدم... ادوارد نسبت به من بی تفاوت نیست ! ادوارد وقت من آمدم بی تفاوتنبود...

سرش را پایین انداخت وگفت: حق با توه، بی تفاوت نیست ، سورنا ، ادوارد با دیدن تو زجر می کشد، تو ادوارد رایاد گذشته هاش می اندازی، یاد زمانی که قوی بود ، سالم بود ، آن روز ها برای ادواردعذاب آور است...

-شاید من توانستم کمکش کنم... باور کن... به من هم یک فرصت بدهید ... من می توانم ثابت کنم، نیروی عشق ما در حدی قوی است که ادوارد با گذشته اشبرگردد.

زیر لب گفت: بر نمیگردد...بر نمی گردد...

دست مشت شده بر روی سینه ام را گرفت و گفت: باشه... ولی الان نه، بایدصبر کنی ، دو هفته ی دیگر در خانه ی آقای لارگر مهمانی نیست در واقع من آمده بودمتا تو را برای این مهمانی دعوت کنم، امیلی هم برای معذرت خواهی امده بود ،اگر وضعیتروحی ادوارد به صورتی بود که بتواند در مهمانی شرکت کند ، به تو خبر می دهم ، آنجاهمدیگر را ببینید... انجا با ادوارد صحبت کن... نمی خواهم در مکان آشنا با هم صحبتکنید نه خانه ی ما نه خانه ی آقای جانسون ، نه اینجا با آمدن با اینجا ممکن استزنده شدن خاطرات گذشته برای هر دو شما عذاب آور باشد ...با هم حرف بزنید شاید بادیدن ادوارد نظرت عوض شد ... بگذار همان موقع .. قبولداری؟

باعجز نالیدم : متیو تو چیزی را از من پنهان می کنی !

بدون نگاه کردن به من رو به امیلی کرد وگفت: منبه خانه می روم ، با من می یایید؟

قبل ازجواب دادن امیلی من گفتم: نمی خواهم امیلی را اذیت کنم... امیلی، عزیزم تو به خانهبرو..متیو جوابم را ندادی؟

درحالی که به سمت در خروجی می رفت گفت: خودت در مهمانی می بینی! ما رفتیم ،خدانگهدار.

منتظر به امیلی نگاه کردم تاشاید بتوانم جوابم را از امیلی بگیرم، رویش را از من بگرداند و بدون حرف پشتسر متیو از خانه شد.

پاهایم را بیشتر در خودم جمعکردم و به خورده شیشه های خیس از شربت روی زمین نگاه کردم ، سرم را به عقب بردم وسعی کردم دلیلی این پنهان کاری ها را درک کنم، سنگینی نامحسوسی در قلبم احساس میکردم ، کم کم به این سنگینی عادت کرده بودم ، از روزی که ادوارد اجازه نداد که بهخانه ی آقای جانسون بروم ، این سنگینی همدم و همراه منبود...

***

دستی به دامن زرشکی ام کشیدم وبرای بار آخر به موهای تیره ام که بالای سرم جمع کرده بودم، نگاه کردم، در آینه بهتصویر زن رو به رو یم خیره شدم ، زنی 18 ساله که اثری از دلبری در آن به وضوح قابلمشاهده بود ، هیچ وقت نمی خواستم دلبری کنم، اما الان... شاید فکر احمقانه ای بوداما اگر دلبری من می توانست عشق از دست رفته ام را نجات دهد ، دلبرترین شخص میشدم... باید دوباره احساسات ادوارد را به آتش می کشیدم ، شاید این شعله می توانستعشق سرد شده ی ادوارد را دوباره گرم کند، برای بار آخر به پیراهن نگاه کردم و خاطرهای در ذهنم شکل گرفت.

((ادوارد: سورنا این لباس را ببین ، با این لباس از همیشهزیباتر می شوی...

در حالی که دست به پیراهن زرشکیمی کشیدم با اشتیاق سربلند کردم و گفتم: عالیه ، برای مهمانی فردا شب می توانمبپوشمش...

ادوارد در حالی که پیراهن را ازدست من بیرون می کشید گفت: نه ! نمی خواهم در جمع بدرخشی، مخصوصا جمع فردا آدم هایسالمی نیستند، حق نداری برای فردابپوشیش..))

نفس عمیق کشیدم و از اتاق خارجشدم ، سوار بر کالسکه متیو شدم و به همراه برادرم به سمت میعادگاهی رفتم که قرار بودراز این سرد شدن عشق ناگهانی را برای من افشاکند...

صدای خفه ی ویالون ها در حیاطپیچیده بود ، نفس عمیقی کشیدم و دامنم را تا قوزک پایم بالا آوردم و پایم را رویاولین پله گذاشتم ، متیو دستم را گرفت و زیر لب زمزمه کرد : سورنا ، مطمئن هستی؟هنوز هم وقت هست می توانی برگردیم.

با خشمزیر لب غریدم: بر نمی گردم ...

خدمتکاربا دیدن کارت دعوت در دستان متیو ، بعد از تعظیم کوتاهی در را باز کرد، نور زیادسالن باعث شد برای چند لحظه چشمانم را ریز کنم، خودم را برای رویارویی با هر صحنهای آماده کرده بودم، در سالن چشم دواندم ، هیچ یک از خانواده ی جانسون ها اینجانبودند، زیر لب غریدم: متیو..دروغ گفتی ؟ ادوارد که اینجانیست!

نفس عمیقی کشید و گفت بروو لباست را عوض کن و برگرد ، من دروغ نگفتم...

به سمت اتاق تعویض لباس ها رفتم وپالتوی مشکیم را از تن بیرون آوردم و گوشه ای آویزان کردم و با عجله به سمت سالناصلی رفتم ، متیو بیرون اتاق منتظر من ایستاده بود قطرات درشت عرق بر روی صورتشخودنمایی می کرد با نگرانی پرسیدم : متیو گرمت شده؟ تبداری؟

با حواس پرتی در حالی کهبه سالن نگاه می کرد گفت: نه! خوبم...

قدم بهقدم متیو وارد سالن شدم، جمعی از دختران جوان در حال رقص با همسرانشان بودند، لبخندتلخی به خاطرات گذشته ام زدم، مخصوصا دیر به مجلس آمده بودیم، یکی از خدمتکار هاآماده بودن شام را اعلام کرد ، بخشی از مهمانان سالن را ترک کردند ، به محض خالیشدن نسبی سالن ، توانستم امیلی را پیدا کنم ، با چشم دنبال ادوارد می گشتم که.... ضربان قلبم بالا رفت ، هر آن احتمال می دادم قبلم سینه ام بشکافد و بیرون جهد، نفسدر سینه ام حبس شد و تنها توانستم از بین لب های سرد و دندان های قفل شده ام یکچیزی بگویم : ادوارد.

متیو بازویم را محکم گرفت تا مانع بر زمین افتادنم شود و درست رو به رو یمایستاد ، با آخرین توان باقی مانده در جسمم سعی کردم متیو را کنار بزنم، امکاننداشت ... این مرد نمی توانست ادوارد باشد.

متیودستانم را گرفت و جلویم ایستاد و با صدای آرامی گفت: دیدی؟... نمی خواست تو بفهمی ... نمی خواست تو ضعفش را ببینی... نمی خواستم خرد شدن خواهرم را ببینم... بیابرویم سورنا... بیا به ادوارد حق بده... من هم جای ادوارد بودم همین کار را می کردم ...

تمام تنم یخ کرده بود ، دهانمرا چند بار باز و بسته کردم تا توانستم صدا یم را از حصار گلویم بیرون آورم،نالیدم:ا..دددوارد؟... این صندلی چه معنی میدهد؟

متیو با ترس گفت: سورنا...خوبی؟تمام تنت یخ کرده ... حرف بزن دختر.. چرا لکنت گرفتهای؟

در دل به متیو ناسزا فرستادم،من داشتم حرف می زدم چه اهمیتی داشت که من با لکنت حرف زدم ، مهم جواب منبود...خیره به متیو نگاه کردم ، توان بیشتر حرف زدن را نداشتم، متیو کلافه گفت: درست دیدی... صندلی چرخ دار..

قطرهاشکی از چشمانم پایین ریخت ، از پشت متیو به ادوارد نگاه کردم ، کت و شلوار مشکیپوشیده بود ، صورتش لاغر و رنگ پریده بود ، به زور می توانست هم وزن من باشد ، هیچخبری از عشق از دست رفته ام در چشمانش نمی دیدم ، با بی تفاوتی به من خیره شده بود، دستانش بر روی دسته ی صندلی چرخ دار مشت شده خودنمایی می کرد ، تمام مدت به مننگاه می کرد و تمام حرکاتم را زیر نظرداشت...

متیو تکانم داد و تهدید وارگفت: گریه نکن سورنا.... بعدا صحبت می کنیم... گریه نکن خواهرگلم..

بی توجه به حرف متیو ، در چشمانش ذل زدم، گریه نکنم؟ عشق زندگی من بر روی ویلچر ضعیف و رنجور نشسته بود ، منگریه نمی کردم؟

متیو محکم تر تکانم داد ومجبورم کرد که به چشمان متیو نگاه کنم اما هنوز هم سنگینی نگاه ادوارد را روی خودمحس می کردم ، متیو با عصبانیت تهدید کرد: فقط کافی یک قطره اشک دیگر بریزی، همین جا، جلوی همه ی مردم بابت هر قطره اشکی که از چشم هایت پایین می یاد من قطره اشک ها رامی بوسم، خوبه؟

با سردرگمی به متیو نگاه کردم ،لبخند زد اما من سردم بود ، تمام تنم سرد بود ، می خواستم عشق ادوارد را شعلهور کنم اما حالا خودم در سرمایی کشنده می لرزیدم ، بی امان صورتم را می بوسید، چند نفری که اطراف ما بودند با بهت به متیو نگاه می کردند که هر قطره اشک من رامی بوسید ، بی توجه به متیو به ادوارد خیره شدم ، بدون هیچ عکس العملی به ماخیره شده بود ، این مرد سرد که مثل مجسمه ی یخی روبه رویم نشسته بود ، همسر مننبود!

زیر لب چیزی گفت و امیلی با اشک صندلی چرخدار را تکان داد و از دیدرسمن دور کرد ، خودم را از آغوش متیو بیرون کشیدم ، دستم را گرفت وگفت:سورنا...دیدی ... بس کن... اذیتش نکن...

با عجزنالیدم: ادوارد خواهش می کنم... بگذار حرف بزنم...شاید توانستم راضیشکنم..

متیو سرش را پایین انداخت ،شاید توانایی دیدن اشک هایم را نداشت : برو..

دستم رااز بین دست های داغش بیرون کشیدم و به سمتی رفتم که بار آخر امیلی را دیدهبودم... بدون توجه به جمعیت به بقیه تنه می زدم و در جستجویی مردی ضعیف و شکسته برروی صندلی چرخدار می گشتم ..

با دیدنزنی با لباسی به رنگ همان لباسی که امیلی پوشیده بود ، محکم به مردی جلوی رویم تنهزدم ، مایع خیسی که روی سینه ی پیراهنم ریخت باعث شد بایستم ، ناباورانه به پیراهنمنگاه کردم اما سریع دوباره به سمتی که به خیالم امیلی را دیده بودم نگاه کردم ،صدای عصبانی پسری جوان باعث شد با نارضایتی چشم از امیلی متوهم بگیرم: خانم حواستانهست؟

عصبانی به پسر نگاه کردم ، چشمهای قهوه ای پر رنگ و موهای لخت سیاه ،به نظر می آمد هم سن ادوارد باشد ، شاید اگردر موقعیت دیگری بود از اینکه شباهت خاصی به من داشت جا می خوردم اما الان ... باحواس پرتی گفتم : معذرت می خواهم. بی توجه به حرف های پسرک از کنارش رد شدم و باکنجکاوی به اطرافم خیره شدم ، در اوج ناامیدی با دیدن امیلی که ظرف غذایی به دستداشت و از یکی از اتاق ها خارج می شد ، با عجله به سمتش رفتم ، امیلی متوجه من نشدو از اتاق بیرون آمد ، ایستادم تا از اتاق خارج شود... نفس عمیقی کشیدم ودستگیره ی در را به سمت پایین کشیدم ، نفسم در سینه گره خورده بود ، حسی در قلبم بهمن اطمینان می داد که ادوارد در این اتاقهست...

در را بدون صدایی باز کردم و بهادوارد که پشت به من رو به پنجره بر روی صندلی چرخدار نشسته بود ، نگاه کردم .. شونه هایش می لرزید... با بغض به در تکیه دادم... ادوارد بدون توجه به من رو بهفضای عریان شده از پنجره نگاه می کرد و با صدایی خسته و گرفته حرف می زد: دیدی؟... دیدی هنوز دوستم داره ؟ خدایــــــا چرا؟ هنوز عاشقم .. دیدیش ؟ دیدی چهقدر شکسته شده بود؟ دیدی با دیدن من اشک ریخت ... فقط سورناست که من را هنوز دوستداره... نمی خواهم .. دوست داشتنش را نمی خواهم... نمی خواهم عذاب ببینه... خدا... کمکش کن...

تن خسته ام را از چهارچوب درجدا کردم و با قدم هایی آرام به سمتش رفتم ... پشتش ایستادم.. دستانم را بالا آوردمو روی چشم هایش گذاشتم ، ادوارد با سر در گمی پرسید: کی اینجاست؟امیلی؟

با گریه جواب دادم: کی می تواندباشد؟ همانی که دوست داره.. همانی که عاشقته...

دست های سرد ادوارد بر روی دست های سرد من نشست ،ادوارد دستانم را از روی چشم هایش پایین کشید و روی لب هایش گذاشت ، با بغض گفت: چرا اومدی؟ می خواستی چی را ببینی؟ می خواستی شکستم را ببینی؟

از پشت صندلی خودمرا کنار کشیدم و دقیقا جلوی پاهایش زانو زدم و با بغض نالیدم: ادوارد؟ می فهمی ؟عشقم را نمی بینی؟ بی انصاف من چی کار کرده بودم که فکر می کردی تنهات می گذارم؟چرا عشقم را درک نکردی؟

ادوارددستانم رو گرفت و گفت: برو... سورنا... بذار این رشته ی بین من و تو از بین برود!

سرم را روی پاهایش گذاشتم ،پاهایی که می دانستم نمی توانند وجودم را حس کنند، حرفی نزدم و تنها دستانم را دور پاهایش پیچیدم و زار زدم.. گریه کردم... ادوارد با مکث دستش را روی سرم گذاشت وگیره ی موهایم را باز کرد ... موهای نه چندان بلندم روی شونه ام ریخت ... دست درموهایم کرد و با بغض گفت: سورنا؟ گریه نکن... من رفتم که تو گریه نکنی ... اما الان...

سرم را بلند کردم و گفتم: برگرد ...خودم کمکت می کنم... می شوم پاهایت ... بگذار من قول می دهم کاری می کنم که مثل اولین روزی بشوی که دیده بودمت.. خوبه؟ قول میدهم...

بدون توجه به حرف های من، اشک هایم را پاک کرد و دستش را نوازش گونه روی گونه ام کشیدم ناخودآگاه چشمانم رابستم و سرم را به دستش تکیه دادم ، ادوارد زمزمه کرد: قسم خورده بودم...برو ..قسم خورده بودم اگر برگشتم دیگه به تو فکر نکنم... فراموشت کنم... سخت تر نکن برای من... برو گلم... فقط بدون من همیشه دوست داشتم ...همیشه عاشقت میمانم..

چشمانم را باز کردم و گفتم: نمیخواهم... این عشق را نمی خواهم ... من عشقی را می خواهم که کنارم باشه..

ادوارد دستش را مشت کرد با صدایی که به وضوح سعی در بلند نکردنش داشت گفت: سورنا! نمی توانم ! من تمام شدم... من مردم... تو فکر کردی فقط مشکلم پاهایم هست؟ نه! نیست... من نمی توانم با توزندگی کنم... من نمی توانم پشتیبانت باشم ... سورنا ، می فهمی عصبی هستم؛ نمی خواهم کنارت باشم تا زجر بکشی از بودن من!

انگشت اشاره ام را روی لب هایش گذاشتم و گفتم: یادت میاد در کلیسا در پیشگاه خدا چه گفتم : (( در ناخوشی وتندرسی ارجش خواهی نهاد و باچشم پوشی از دیگران تا وقتی که زنده ای خود را وقف او خواهی کرد؟))

یادته هر دو چه فرمول مقدسی را تکرار کردیم؟ در غم وشادی،تنگدستی و فراوانی، ناخوشی و تندرستی دوستت خواهم داشت و غمخوارت خواهمبودتا قتی مرگ ما را از همجدا کند.

یادته ؟ من و تو هر دو با هم پیمان بستیم، این پیمان تا زمانی بین من و تو پا برچاست که مرگ ما را از هم جداکند...

می فهمی ؟ مرگ! پس هنوز این پیمان بین من و تو برقراره! نمی خواهم همسرم در خانه ی یک نفر دیگه استراحت کند... فقط و فقط خانه ی من جای همسرم هست...

ادوارد پوزخندی زد و گفت: سورنا به خودت بیا! این پیمان فسخ شده ! می دانی چرا چون منطلاقت دادم! همسر تو جایش در آن خانه است اما من... نه... همسرت نیستم...

ادوارد با حرفش ضربه ی آخر را به من زد ، ضربه ای نا جوان مردانه ؛ ضربه از پشت که روح و جسمم را زخمی کرد ... با درد چشمانم را بستم ، لبخندی زدم وگفتم: خیلی خوبی ادوارد ... خیلی ماهر ... بلدی ... خوب بلدی از خودت برونی ...! طلاقم دادی ... افتخارمی کنی نه؟..خیلی افتخارداره یک زن منتظر شوهرش را بعد از یک سال انتظار طلاق داد.. بی دلیل ... بی منطق...

ادوارد بین حرفم پرید و داد زد : بی دلیل؟ بی منطق؟سورنا این صندلی را ببین ! این پاهایی که حسش نمی کنم ببین ! این ها منطق نیست؟ اینها دلیل نیست؟

داد زدم: نه ! نیست! با دست روی سینه ام کوبیدم و گفتم: می دانی چی دلیله؟ این قلبی که به خاطر تو می زنه! میدانی چی منطق؟ دستی در موهای سرم که تارهای سفیدی نامحسوسی را در خود جای داده بودکشیدم و گفتم: این موهای سفید شده در هیجده سالگی منطقِ ! می فهمی؟

ادوارد با بهت به موهایم نگاه کرد ، دیگر نمیتوانستم، تمام تنم می لرزید کنار دیوار سر خوردم و زمین نشستم...

خیسی پارچه ی لباسم اذیتم میکرد ، با بغض نالیدم : منطق این هست که هزاران هزار حرف بی ربط از دیگران شنیدم فقط به خاطر این که دنبال همسری می گشتم که طلاقم داده بود.. دلیل این بود که افسر سافس با بی رحمی به من بگوید از خانه ی خانواده ی شوهرم بروم ... چون... چون مزاحمم..میبینی ؟ اینجوری ازمن جدا شدی تا من را اذیت نکنی؟ ..

سرم را روی زانوهایم گذاشتم و اشک ریختم.. خسته شده بودم..حرکت کردن صندلی را حس کردم اما حتی سرم را بالا نیاوردم .. خسته بودم... زخم روحم خونریزی کرده بود... زخم روحم مثل جذام جسمم را ضعیف کرده بود...

دستی شونه هایم را لمس کرد ،سرم را بالا آوردم ، ادوارد با چشم هایی متورم و سرخ به من لبخند زد ، سرم را پایین انداختم و گفتم: چیزی می خواهی بگویی؟ بردی ! قانعم کردی .. انقدر زخمی که به روحم زدی عمیقی هست که دیگر هیچ وقت نتوانم خودم را بسازم... به هدفت رسید دل سردم کردی..

ادوارد با مهربانی صدا زد : سورنا؟ ببخشید ... باور کن نمی خواهم.. نمی خواهم اذیتت کنم.. اما قبول کن...

با پرخاشگری گفتم: نمی کنم!

ادوارد نفس عمیقی کشید اما هنوز همان لبخند محزونش روی لبش خودنمایی می کرد : خسته ای نه؟ اشتباه کردم.. نمی خواستم از بودنم خسته شوی ... اما مثل اینکه با نبودنم خسته ترت کردم..

با بهت سرم را بالا آوردم ، دلیل این تغییر موضع های ناگهانی را متوجه نمی شدم، نگاه خیره ی من را دید ، سرش را پایین انداخت و با صدایی آرام گفت: سورنا...خواهش می کنم برو...من دیگر نمی تونم با تو زندگی کنم.. امیدوارم در تمام مراحل زندگیت موفق باشی گلم... هر موقعی کمکی خواستی که یک مرد فلج می توانست کمکت کند ، من می توانم کمکت کنم... دیدار ما به قیامت.

بدون توجه به من دستهایش را روی چرخ های صندلی گذاشت و صندلی را چرخاند و به سمت در اتاق رفت .

ذهنم شروع به فعالیت کرد، ادوارد خواهان زندگی با من بود ، اما ، وجدانش ، احساس مسئولیتش نسبت به من اجازه نمی داد،دستم را روی زمین گذاشتم و بلند شدم ، خودم باید به این زندگی سامان می بخشیدم، ادوارد پشت در صبرکرده بود ، دیدم که دستش را بالا آورد تا دستگیره در را بگیرد، اما نتوانست ، دستش نمی رسید ، با عصبانیت دستش را روی پایش ول کرد ... بدون حرف سمتش رفتم ، دسته های صندلی را گرفتم و به سمت خودم کشیدم ، با چشم هایی که از تعجب گرد شده بود نگاهم کردم ، خم شدم و صورتم را با فاصله ی کمی از ادوارد آوردم ، لب هایم رابا زبان تر کردم و گفتم: قبول .. می روم... اما ادوارد خودت خواستی !

دسته های صندلی را رها کردم و به سمت در رفتم ، لحظه ی آخر دستانم را محکم زیر چشمم کشیدم و دستگیره ی در را به سمت پایین کشیدم ، ازقصد در را باز گذاشتم تا ادوارد هم بتواند از اتاق خارج شود..

از اتاق خارج شدم ، متیو با دیدن من به سمتم آمد، نفس عمیقی کشیدم و گفتم : برویم؟

با شک نگاهی به من انداخت و بی خیال گفت: برویم ...

چین دامن سرمه ایم را مرتب کردم و رو به افسر سافس گفتم : دلم می خواهد همه چیز را برای من توضیح بدهید ، در مورد اسراتگاه ، وضعیت اسرا و همچنین نحوه ی فرار همسرم ..

افسر سافس با خونسردی نگاهی به من انداخت و روی صندلی رو به روی من نشست ، فنجان قهوه را به لب هایش نزدیک کرد و پرسید: خانم آیرز مطمئن هستید که می خواهید تمام حقایق را بشنوید؟

با تردید جواب دادم : بله ..

افسر سافس مقداری از قهوه اش را مزه کرد و گفت: چرا قهوه تان را نمی خورید؟

بی حوصله جواب دادم: من برای قهوه خوردن به اینجا نیامدم..

لبخند محوی زد و به چشم هایم خیره شد :خب در واقع همسر شما جز اسرای اردوگاه لیبی بودند ، عده ای از اسرا تصمیم به فرار می گیرند ، در واقع طرح نقشه ی فرار را سرهنگ فردریک بارلتسون به عهده گرفته بودند. طرح فرار شامل کندن تونل با استفاده از چاقو ها ی جیبی اسرا بود. بار اول طرح شکست خورد ، طونل حفر شده به زمین سنگی رسید، بار دوم هم همین طور به دلیل اینکه تونل به فاضلاب رسید و آب تونل را پر کرد، بار سوم تونل دقیقا وسط خیابان کنار اردوگاه به زمین رسید ، جالب است دقیقا جلوی سرباز های جنوبی اسرا از زیر زمین خودشان را به بالا کشیدند و فرار کردند ، در واقع سربازان جنوبی از تعجب دیدن صحنه ی فرار اسرا هیچ کاری نکردند. متاسفانه سرهنگ بارلتسون نتوانست فرار کند. از بین صد و نه نفری که قصد فرار داشتندپنجاه و هشت نفر دستگیر و دو نفر غرق شدند و تنها چهل و نه نفر توانستند موفقیت آمیز فرار کنند. وضعیت اسراتگاه را نمی توانم برایتان شرح دهم خانم آیرز ، فقط بدانید وضعیت اسراتگاه شامل تحقیر، شکنجه، گشنگی ، سرمای کشنده و گرمای طاقت فرسا. تا جایی که می دانم دوست همسر شما در اثر وضعیت بد اردوگاه جان سپردند. در مورد وضعیت سلامتی همسر شما هم خانم ، من پزشک نیستم اما تا جایی که می دانم یکی از هم قطاران همسر شما به همسر شما برای فرار کردن از اردوگاه کمک کردند . و فلج بودن همسر شما به همان دوران اسیر بودن مربوط هست خانم...

دستانم یخ کرده بود ، سعی کردم این تغییر حالت ناگهانیم باعث نشود که این مرد عجیب و عبوس دست از تعریف کردن از وضعیت ادوارد بکشد.

حرفش را قطع کرد و به سمت من آمد ، با تعجب به حرکات این مرد نگاه می کردم، با خونسردی خم شد و لیوان قهوه ی سرد شده را از بین دستانم بیرون کشید و گفت: با وضعیتی که شما دارید می ترسیدم لیوان را بیندازید... خانم آیرز اطلاعات دیگری در مورد همسر شما ندارم . می خواهید برادرتان را خبر کنم؟ به نظر می رسد وضعیت جسمی خوبی ندارید!

گیج به افسر نگاه کردم ، این مرد چگونه می توانست به قدری خونسرد باشد که از خودش کوچکترین عکس العلی نشان ندهد؟

اتاق را ترک کرد ، به اتاق خالی نگاه کردم ، می دانستم متیو نمی توانست به زودی به اینجا بیاید ، متیو حداقل چهارساعت با من فاصله داشت . بدون اطلاع دادن به بقیه به شهر آمده بودم ... چشم هایم را بستم و دستانم را با استرس در هم گره زدم.یک کلمه در ذهنم نقش بست ؛ ادوارد !

سرم را به پشتی مبل تکیه دادم ، بند بند وجودم آرامش را طلب می کرد. آرامشی که از وجودم رخت بسته بود..

ادوارد با من لجبازی نکرده بود ! نه ! ادوارد تنها نمی خواست من شکستنش را ببینم...

در اتاق باز شد، با کرختی چشم هایم را باز کردم ، افسر سافس با لیوانی به من نزدیک شد ، چشمانم را کامل باز کردم و وضعیتم را به همان حالت رسمی قبلیم برگرداندم.

بدون حرف لیوان را به دستم داد، لیوان را به لب هایم نزدیک کردم ، شیر داغ!

شیر را با اعماق وجودم بلعیدم... تمام حرکات من را زیر نظر داشت . لیوان را به دستش دادم و زیر لب تشکری کردم ، بعد از چند دقیقه در اتاق با شتاب باز شد ، بی حوصله به در اتاق نگاه کردم. آیسون !

حتی توانایی بلند شدن نداشتم، اطلاعاتی که از افسر سافس شنیده بودم به قدری برایم سنگین بود که حتی اجازه نمی داد از جایم حرکت کنم.

آیسون جلوی پایم زانو زد و دستان سردم را در دستان گرمش گرفت ، این مرد ، مردی که پانزده سالگی من را هدر داده بود ، اینجا چه می خواست؟ می خواست به آتش کشیده شدن زندگیم را ببیند؟

آیسون با نگرانی پرسید: سورنا؟ چرا حرف نمی زنی؟ چه اتفاقی افتاده؟

جوابش را ندادم و به چشم های سبزش خیره شدم ، این همه نگرانی برای من؟ برای سورنایی که آیسون قسم خورده بود زندگیش را به آتش بکشید !

آیسون رو به افسر سافس کرد و گفت: متشکرم که خبرم کردید.

بدون حرف دستم را گرفت و کمک کرد بلند شوم، توانایی ایستادن بر روی پاهایم را نداشتم . آیسون زیر گوشم گفت: نمی خواهم نگران باشی ، من انقدر پست نیستم که هنگامی که ضعیفی به تو حمله کنم و زندگیت را به آتش بکشم. یادت نرود همسر تو برادر من هم هست . هر چه قدر کینه به دل دارم اما یادت نرود هیچ وقت خواهان از بین رفتن برادرم نبودم.

آیسون کمکم کرد که سوار کالسکه شوم، به طرز عجیب از این مرد می ترسیدم . دیدن این مرد باعث می شد دوران سختی را به یاد آوردم .

با صدای آرامی گفت: کمی جا به جا شو . می خواهم بنشینم.

حالم بهتر شده بود ، درسته که در شوک حرف های افسر بودم اما هنوز ، می توانستم از باور هایم دفاع کنم با صدایی که سعی کردم نلرزد گفتم: نمی خواهم. خودم می توانم بروم. ممنون و خدا نگهدار .

بدون توجه به آیسون رو به کالسکران گفتم: حرکت کنید آقا.

با تعجب به من نگاه کرد ، اما من بدون توجه ای به آیسون رویم را برگرداندم...

***

خانم جانسون کنارم نشست و دستم را در دستانش گرفت ، لبخند محزونی زد و گفت: سورنا.. می دانم ما هم اشتباه کردیم باید خیلی زودتر از اینها تو را در جریان می گذاشتم ، اما باور کن تاب دیدن ناراحتیت را هیچ کس نداشت !

با خجالت لبخندی زدم و گفتم: گذشت مادر جان.

نگاهی به پله ها کرد و رو به من گفت : می خواستم موضوعی را با تو در میان بگذارم.

با نگرانی به این زن ریز نقش خیره شدم ، نگاه من را دید ، با صدایی آرام گفت: دخترم... می خواستم بگویم که خودت مختاری که برای زندگی با ادوارد انتخاب کنی ، همه ی ما انتخاب را به عهده ی خودت گذاشتیم. دخترم ، وضعیت ادوارد وضعیتی نیست که بتواند با تو زندگی کند گلم. بهتر است که تو هم به فکر آینده ای روشن برای خودت باشی ... هنوز جوانی و برای زندگی فرصت داری...

با اعتراض گفتم: خانم جانسون؟ من چه کار کردم که همه فکر می کنند نمی توانم به ادوارد کمک کنم، مادر جان من در پیشگاه خدا قسم خوردم که در تمامی مراحل زندگی همراه ادوارد هستم ، درسته که ادوارد این عهد را فسخ کرد اما از طرف من فسخ نشده ..

- من چند بار گفتم ، ادوارد نیاز به آرامش دارد؟

با بهت سر چرخاندم و به استاد خیره شدم که مثل همیشه با آرامش از پله ها پایین می آمد. به سمت استاد رفتم در چند قدمیش ایستادم ، با مهربانی لبخندی زد و آرام گفت : برای دیدن من آمده بودی؟

سرم را پایین انداختم و گفتم : بله .

در حالی که رو به خانم جانسون می کرد گفت: خانم جانسون حرفی برای گفتن ندارم. مثل همیشه ، خواهش می کنم سکوت را در این خانه برقرار کنید ، نگذارید هیچ خاطره ای برایش زنده شود. بقیه ی صحبت ها را با امیلی کردم .

استاد با سر به من علامت داد که به سمت اتاق پذیرایی برویم.

موهایم را از جلوی صورتم کنار زدم و پرسیدم: استاد ، در مورد ادوارد ... در واقع من برای بودن با ادوارد نیاز به دانستن مطالب دقیقی در مورد ادوارد دارم.

سرش را به علامت تصدیق تکان داد وگفت: تصمیمت را گرفتی؟

سرم را به علامت مثبت تکان دادم و منتظر به استاد نگاه کردم ، نفس عمیقی کشید و در حالی که به قالی های روی زمین خیره شده بود ، گفت: نمی خواهم چیزی را از تو پنهان کنم... من خودم مخالف پنهان داشتن قضیه از تو بودم. سورنا ادوارد در اثر یک شوک عصبی فلج شده ، از کمر به پایین را نمی تواند حس کند. در واقع وقتی بدن درد زیادی را تحمل می کند.. لازم نیست از لحاظ علمی بدانی دخترم.. ادوارد وضعیت روحی خوبی هم ندارد ... جان دادن رابرت در آغوش ادوارد ضربه ی سختی بود. به جرئت می توانم بگویم به محض خوابیدن کابوس می بیند.صحنه هایی که در اسراتگاه دیده برای روحش زیادی سنگین بوده.

سرم را بین دستانم فشردم و پرسیدم: در واقع هیچ امیدی به بهبودش نیست ، درسته؟

استاد سرش را به علامت تائید تکان داد و ادامه داد : شاید با گذشت زمان ، وضعیت روحیش بهبود پیدا کند اما پاهایش متاسفم... تا به امروز علم پزشکی برای درمان فلج درمانی پیدا نکرده ..

خودم را برای شنیدن حرف هایی بیشتر از حرف های استاد اماده کرده بودم ، نگاهش کردم: استاد ، می خواهم کمکم کنید . اگر بخواهم ادوارد را به خانه ببرم ، نیاز به وسایلی دارم ، در واقع اگر بتوانید وسایل و لوازم مورد نیاز برای ادوارد را به من بگویید ، شاید بتوانم بدون اینکه به ادوارد فشار بیاید ، ادوارد را به خانه منتقل کنم.

با تعجب به من نگاه کرد ، سرم را پایین انداختم و گفتم: خودم را برای شنیدن حرف های بدتری آماده کرده بودم. کمک می کنید؟

***

ادوارد با عصبانیت دستانش را روی چرخ حرکت داد و سعی کرد خودش را از متیو دور کند، متیو نفس عمیقی کشید ، دستش را روی دسته ی صندلی گذاشت ، سعی کرد صندلیش را از حصار دستان متیو بیرون بکشد. اما قدرت دستان این مرد مریض کجا و قدرت دستان مردانه متیو کجا؟

متیو چشمانش را بست و با صدایی لرزان گفت: ادوارد ، اجازه بده که توضیح بدهم.

دست از تلاش کشید و سرش را در بین دستانش فشرد و گفت: چی را می خواهی توضیح بدهی ؟ مگر من نگفته بودم که دیگر نمی خواهم ببینمش؟ اگر در این خانه اضافی هستم چرا به زبان نمی آورید؟ فقط کافیست مطمئن شوم که مزاحمم از اینجا می روم.

متیو دستش را روی پاهای ناتوان این مرد خسته گذاشت و گفت: ادوارد... فرصت بده، به خودت به سورنا فرصت بده.من برادر سورنا هستم مطمئن باش اگر ذره ای ، تنها ذره ای باور داشتم که برای سورنا مزاحم هستی ، من نمی گذاشتم که تو با سورنا بروی ... اما الان ... الان سورنا با عشق جلو آمده، بگذار کمکت کند.

سرش را به طرف در چرخاند با دیدن سورنا با لبخندی تلخی که بر لب داشت ، تعجب کرد ، این دختر مثل یک مرد قوی بود!

سورنا که نگاه ادوارد را دید، بارانی ادوارد را بالا گرفت و با لحنی که سعی می کرد شاد باشد گفت: آمده ام به خانه برگردانمت!

بدون حرف به صندلی نزدیک شد ، به متیو نگاه کرد و گفت : می شود تنهایمان بگذاری؟

به محض بیرون رفتن متیو ، سورنا لبخندی زد و گفت: برویم؟

با بی تفاوتی به سورنا خیره شد، بی تفاوت؟ نه... شاید ظاهرش بی تفاوت به نظر می رسید، اما در اعماق قلبی که به تازگی سنگ شده بود احساساتی خود را نشان می داد، دلگرم شده بود ، عشق سورنا سعی در آب کردن قلب سنگی ادوارد داشت.

***

متیو در حالی که کمک ادوارد می کرد تا بر روی صندلی چرخدارش بنشیند، رو به ادوارد گفت: اگر بدانی این خانه چه قدر تغییر کرده است .

نگاهی پرسشگر به من انداخت، با شیطنت شانه ای بالا انداختم و گفتم: خودت خواهی دید.

متیو جلوتر از من حرکت کرد تا در خانه را باز کند، دسته های صندلی چرخدار ادوارد را گرفتم و به سمت خانه حرکت کردم. سرش را پایین انداخته بود. با آرامش از سطح شیبداری که کنار پله ها درست شده بود بالا آمدم.

قبل از ورود به خانه ، سرم را کنار گوش ادوارد آوردم و گفتم: به خانه ات خوش آمدی .

متیو زودتر از من به سمت اتاق تازه اضافه شده به خانه ی مان رفت و در را باز کرد، با کمک چند کارگر در گوشه ای از پذیرایی بزرگ سالن ، اتاق جدید و بزرگی را درست کرده بودیم.

صندلی ادوارد را به داخل اتاق هل دادم و رو به متیو گفتم: می شود مقداری خوراکی از آشپرخانه بیاوری؟

بدون حرف از اتاق خارج شد. رو به روی ادوارد زانو زدم و با لبخند پرسیدم: از اتاق جدید خوشت آمده؟

به اتاق نگاه کرد ، همان وسایل اتاق بالایی را به اینجا منتقل کرده بودم، تخت را رو به روی پنجره قرار داده بودم و به توصیه ی استاد دور تا دور اتاق را بر روی دیوار میله های چوبی به صورت افقی نصب کرده بودم ، استاد معتقد بود شاید ورزش کردن بتواند در روند بهبود ادوارد تاثیر بگذارد. حتی جوابم را نداد. نفس عمیقی کشیدم و گفتم : گرمت نیست؟ می خواهی بارانیت را در بیاورم؟ حتما خسته ای، الان تخت را آماده می کنم.

ادوارد بدون حرف به من خیره شده بود، کلافه نفسم را بیرون دادم و گفتم: می خواهی دلسردم کنی؟ نه! دلسرد نمی شوم.

رنگ نگاه ادوارد حالت تعجب به خودش گرفت ، بی خیال شانه هایش را به سمت خودم کشیدم و سعی کردم آستین ها ی بارانی قهوه ای را از تن ادوارد بیرون آورم. آستین های بارانی را بیرون آورده بودم، برای در آوردن کامل بارانی نیاز داشتم که ادوارد را بلند کنم. صندلی را به سمت تخت هدایت کردم و کنار تخت قرار دادم، دوباره شانه های ادوارد را به خودم نزدیک کردم و از روی صندلی بلندش کردم. وزن ادوارد برای من هنوز هم زیاد بود، ادوارد خودش هم با کمک دستانش سعی کردم کمکم کند. بالاخره توانستم ادوارد را روی تخت قرار دهم. صندلی را کنار زدم و دستانم را از پشت زیر بازوهایش قرار دادم و بالا تنه اش را به سمت بالای تخت کشیدم. بالش زیر سر ادوارد را مرتب کردم و دستانم را دور پاهایش حلقه کردم و بر روی تخت گذاشتم.

صورت ادوارد قرمز شده بود و قطره های درشت غرق بر روی صورتش خودنمایی کرد. پتو را تا روی سینه اش کشیدم و بالای سرش نشستم. چشمانش را بسته بود. متیو با صدای بلند آواز می خواند. بعد از چند لحظه متیو در را باز کرد و با لبخند گفت: نظر شما در مورد یک میان وعده ی مقوی چیست؟

لبخندی زدم و سینی را از دست متیو گرفتم. به لیوان شیر و عسل و شیرینی های محلی که مامان درست کرده بود نگاهی انداختم . متیو با صدایی آرام طوری که ادوارد نشنود پرسید: کنار نیامده؟

با سر علامت منفی دادم و گفتم: متیو خواهشا برو... احساس می کنم بودن تو معذبش می کند .

سرش را تکان داد و از اتاق خارج شد. با سینی به سمت ادوارد برگشتم. چشم هایش باز بود و من را نگاه می کرد. خنده ای کردم و پرسیدم : گشنه ای ؟

ادوارد جوابی نداد، کلافه به سمتش رفتم و سینی را کنار تخت قرار دادم ، بر روی تخت کنارش نشستم ، دستی در موهای قهوه ایش که در قسمت شقیقه سفید شده بود کشیدم و گفتم: چرا حرف نمی زنی؟ قول دادم کمکت کنم... با کی قهر کرده ای ؟ من ؟ دنیا؟ کدام؟

حرفی نزد،تنها به صورتم خیره شده بود؛ دستم را بر روی گونه هایش کشیدم و گفتم: به من مهلت بده.. اگر فقط یک فرصت یک فرصت کوتاه به من بدهی ... قول می دهم که بهت ثابت کنم ، عشقم به قدری قوی است که دوباره تو همان ادوارد می شوی .

***

صدای نفس های عمیق و ناله های نامفهوم ادوارد باعث شد سراسیمه از خواب بلند شوم، آرنجم را تکیه گاه بدنم کردم و به سمت ادوارد خم شدم، روی پیشونی بلندش قطره های درشت عرق خودنمایی می کرد، لرزش تنش خفیف بود و حرف های نامفهومی زیر لب می گفت . با عجله از تخت پایین آمدم، به سمت پذیرایی رفتم و یکی از شمعدان هایی را که شب ها روشن می گذاشتم ، از روی گنجه برداشتم و به سمت اطاق برگشتم. شمع دان را روی پا تختی گذاشتم و آرام صدا زدم : ادوارد ... بلند شو ...

بدون توجه به من در خواب و بیداری دست و پا می زد و ناله می کرد ، صدایم را بلندتر بردم و بازویش را تکان دادم: ادوارد .. بلند شو ... چیزی نیست فقط خواب می بینی ....

با وحشت چشم هایش را باز کرد ، نگاهی گنگ به من انداخت، یک دفعه با هراس گفت: سورنا.. اینجاست.. رابرت اینجاست ...

مبهوت به قسمتی از اتاق نگاه کردم که ادوارد خیره شده بود و با ترس از رابرت خیالی التماس می کرد که برود.. از جایم بلند شدم و شمعدان را برداشتم به همان قسمت از اتاق رفتم ، با وحشت صدایم زد و گفت: نرو.. سورنا... نرو..

شمع دان را روی زمین دقیقا در سه کنج اتاق گذاشتم، نور شمعدان همان جا را روشن کرد ، ادوارد با روشن شدن قسمتی از اتاق آرام گرفت . به سمتش رفتم و کنارش دراز کشیدم ، سر بی پناه همسرم را در آغوش کشیدم و گفتم: فقط یک خواب بود ادوارد ، فقط یک خواب عزیزم... رابرت رفته ..

ادوارد مقطع و آرام گفت: مقصر مرگ رابرت من بودم... من.... روح رابرت از من انتقام می گیرد ...

موهایش را نوازش کردم: نه عزیزم..دیدی فقط یک کابوس بود... یک کابوس تلخ عزیزم.. ببین آنجا را ... فقط یک سایه بود ...

وحشت زده و نگران نفس می کشید ، می توانستم احساس کنم که بند بند وجودش خسته است و خواب را طلب می کند اما نمی خواهد بخوابد تا مبدا گرفتار روح رابرت شود...

موهایش را به بازی گرفتم و با صدایی آرام لالایی خواندم ، نفس های ادوارد کم کم حالت عادی به خودش گرفت و همانند کودکی معصوم در آغوشم به خواب رفت... دستی بر روی صورتش کشیدم و گفتم: بخواب ... بخواب کودک معصوم من... کودک معصوم افلیجم... بخواب شاید فردا بتوانم دنیا را نشانت دهم... نشانت دهم زندگی جریان دارد.

چشمانم را باز کردم و در تخت جا به جا شدم تا بتوانم ادوارد را ببینم، هنوز خوابیده بود ، با نگرانی سرم را به قفیه ی سینه اش نزدیک کردم، نفس های آرام و طبیعیش مژده می داد خواب آرام همسرم را...

خواب آلود به آشپرخانه رفتم ، باید برای خریدن شیر به پیش خانم مانلیا می رفتم ، شتاب زده به اتاق برگشتم در حالی که با عجله لباسم را عوض می کردم ، روی تکه کاغذی نوشتم ، برای خرید شیر بیرون رفته ام .

افسار اسب گاریم را به ستون کنار طویله بستم، با عجله به سمت پله دویدم و در را باز کردم ، سطل شیر را کنار در گذاشتم و خودم را به اتاق رساندم، ادوارد هنوز خوابیده بود. نفسی عمیق از سر آسودگی کشیدم و دوباره به آشپرخانه برگشتم. از شیرینی های دیروز مقداری مانده بود ، لیوانی شیر و شیرینی ها را در سینی گذاشتم و به سمت اتاق رفتم، بی صدا سینی را روی کنسول گذاشتم و به سمت دستشویی رفتم، ظرف آبی را که از دیشب آماده کرده بودم را به همراه دستمال سفید رنگم برداشتم.

کنار تک تکیه گاه زندگیم نشستم ، دستم را روی پیشانی بلند مرد ضعیف زندگیم کشیدم و آرام صدا زدم: ادوارد .. بلند نمی شوی؟

با بی حالی چشم هایش را باز کرد و با صدایی که در اثر خواب آلودگی خش دار شده بود ، گفت: صبح بخیر...

لبخندی زدم و جوابش را دادم ، دستانم را زیر بازوهایش انداختم و کمکش کردم بنشیند ، مرد من عجیب ضعیف و رنجور بود. با صبر کنارش نشستم و دستمالم را خیس کردم ، دستمال را به طرف صورتش بردم ، مقاومتی نکرد و تنها به چشمانم خیره شد ، چه کرده اند با تو ؟ چه کرده اند که اینگونه تسلیم شدی ؟ چه دیدی که زبان در کام کشیدی؟ چه دیدی که بند بند وجودت مرگ را تمنا می کنند؟

با کلافگی دستمال را به داخل ظرف پرتاب کردم، نمی توانستم... نمی توانستم ضعف مردم را ببینم و دم نزنم... ادوارد پوزخندی زد ، چه فکر می کرد؟ فک می کرد بریده ام؟ فکر می کرد به شب نرسیده خسته شدم. به خدا قسم نبریده بودم ، طاقت نداشتم ، قلبم طاقت نداشت ضعف مردم را ببیند...

نتوانستم تحمل کنم و خودم را در آغوشش انداختم ، ادوارد هیچ عکس العملی از خودش نشان نداد...اشک ریختم ، حرفی برای زدن نداشتم... ادوارد دستانش را در موهایم فرو کرد و من را به خودش فشرد ، نالیدم : چه بلایی بر سرت نازل شده که ساکتی؟ چرا حرف نمی زنی ؟ چرا قبولم نداری ادوارد ... باور کن طاقت ندارم ... طاقت اشک هایت را ندارم ... طاقت ضعفت را ندارم... مرحمم باش ...

ادوارد فشار دستش را بیشتر کرد و گفت: از من نپرس چه شده که به این روز افتاده ام... طاقت نداری ... می دانستم طاقت نداری که، می دانستم نمی توانی من را هر روز در این وضعیت ببینی ودم نزنی ... گریه نکن گلم..

خودم را محکم تر در آغوشش فشردم ، دل تنگ بودم ، دلتنگ ادواردی که قوی و محکم پشتیبانم بود، دلم برای آغوش مردی تنگ شده بود که هر بار سختی می کشیدم در آغوشم می کشید و قول می داد کمکم کند اما... الان این آغوش دیگر مستحکم نبود دیگر قوی نبود .... نمی خواستم از آغوشش بیرون آیم ، این آغوش شاید برای من دیگر قوی نبود اما یادآوری می کرد زنده بودن مردم را ! سرم را به سینه اش فشردم ، صدای ضربان قلبش تند اما ضعیف به وحشتم افزود... خودم را محکم تر در آغوشش فشار دادم تا مبادا گم کنم صدای قلب مرد زندگیم را ... چشمانم را بستم و خودم را به دست مردم سپردم ... کسی محکم به در می کوبید... نمی خواستم کوچکترین توجهی به کسی که پشت در بود کنم تنها چیزی که برایم مهم بود وجود ارزشمند مرد زندگیم در کنار من صدای قلبش بود...

شخص مجهول الهویه مصرانه به در می کوبید ، چشمانم را با نارضایتی باز کردم و به ادوارد خیره شدم ، شخص پشت در صدایم می زد ، با شنیدن صدای متیو با نا امیدی خودم را از آغوش ادوارد بیرون کشیدم و با عجله به سمت در رفتم ، در را با عجله باز کردم ، متیو با دیدن من با عجله بسته های کاغذی مواد غذایی را در آغوشم جا داد و بدون توجه به من گفت : این ها را به خانه ببر تا من بقیه را بیاورم...

کنجکاوانه به بسته های کاغذی نگاه کردم ، مقدار زیادی مواد غذایی در بسته ها دهن کنجی می کرد ، به من و غرور مردم دهن کجی می کرد ، با ناراحتی وسایل را روی میز کنار آشپزخانه گذاشتم ،پشت سر من با بسته های متعدد دیگری وارد شد ، بسته های دست متیو را نگاه کردم ، مواد شوینده ، لوازم آشپزخانه و چند نوع وسایل دیگر .

بسته ها را روی میز گذاشت و پرسید: بیدار شده؟

نگاهی به متیو انداختم که سعی داشت لوازم را جا به جا کند انداختم، آشکارا از نگاه کردن در چشمانم پرهیز می کرد ، شکاکانه پرسیدم: برای چه این ها را خریده ای ؟

دست از جا به جا کردن لوازم برداشت ، نگاهی به من انداخت و گفت: مطمئن بودم که وقت نمی کنی برای خرید از خانه خارج شوی .

بین حرفش پریدم و گفتم: من نیازی به کمکت نداشتم ، نمی خواهم غرور ادوارد خورد شود !

به سمتم آمد ، موهای ریخته شده بر روی صورتم را کنار زد و نجواگونه گفت: غرور ادوارد خورد نشده ! مطمئنم فعلا برای بیرون رفتن از خانه مشکل داری ، وسایلی را که فکر می کردم نیاز داری خریدم ، اگر چیزی کم بود دوباره بگو ، من قول دادم کمکت کنم... لجبازی نکن مراقبت کردن از ادوارد به قدری سخت است که وقت نداشته باشی از خانه خارج شوی ... ادوارد نیاز به کمک بیست و چهار ساعته دارد ....

نالیدم : من صدقه قبول نمی کنم... من گدا نیستم..

دلجویانه گفت: من صدقه ندادم ، من تنها به خواهرم کمک کردم... گدایی ؟ سورنا ؟ خودت پول را حساب کن این گونه راضی می شوی ؟ هنوز ادوارد بیدار نشده؟

نفس عمیقی کشیدم و گفتم: بیدار شده است ، اما هنوز صبحانه نخوردیم .

متیو کنجکاوانه پرسید: بودن با تو را قبول کرده است؟

سردر گم خودم را روی صندلی آشپزخانه انداختم : نمی دانم... حرف نمی زند... احساس می کنم این ادوارد را نمی شناسم ! هر بار با دیدن ضعفش گریه ام می گیرد ، احساس می کنم نباید انقدر ضعیف باشم ..