رمان به طعم شکلات (نسخه کامل) به قلم حانیا بصیری

ژانر : #طنز #عاشقانه #معمایی

خلاصه :

راستین و کیارش دوستای برادر شهرزاد هستن همه چیز دست به دست هم میده که شهرزاد و راستین با همدیگه مواجه بشن و از هم خوششون بیاد اما راستین بعد اینکه متوجه میشه شهرزاد خواهر دوستشه رفتارش با اون تغییر میکنه.

چرا؟ جواب ساده است اون نمیخواد یک ضلع مثلث عشقی باشه.

مقدمه :

من عاشق شکلاتم طوری که تو ضل هوای گرم تابستون زمانی که همه فکرشون دنبال اینکه یه لیوان آب میوه خنک بخورن تا حالشون جا بیاد من شیرشکلات به دست بهشون نگاه میکنم و توی ذهنم این فکر میچرخه که چطوری وقتی یه جا شیر کاکائو وجود داره اینا آب میوه میخورن؟ موقع هایی که گرسنه ام با یه تیکه بیسکوییت شکلاتی سیر میشم و وقتی میخوام با تمام احساسات صادقانه و عمیقم کسی رو خوشحال کنم براش شکلات میخرم. برای من آدمای خوب بوی خوش شکلات میدن. نمیدونم این علاقه افراطی و یالتناهی به یه چیز قهوه ای جامد گاها آب شونده از کجا میاد ، اما میدونم یه دوست داشتن طبیعی نیست ، این دنیای کوچیک شکلاتی که برای خودم ساختمو دوست دارم و باهاش خوشم. اگه شماهم از دنیای من خوشتون اومده وارد شدن بهش کار سختی نیست!

فقط یه میم کوچولو از اول مشکلات تون بردارید ، دنیای شکلاتی شما آماده است ^_^

---------

با خنده گفتم :

- بسه دیگه بخدا خوشکلی.

به خودش توی آینه نگاه کرد:

- اینو میگی منو دل خوش کنی؟ وقتی تو اینجایی کی به من نگاه میکنه آخه، اصلا این انصافه خواهر عروس انقدر قشنگ تر از خود عروس؟

لبخندی به حرفای مژده زدم:

- نکنه پشیمون شدی از اینکه خواهرتم؟

جدی شد و گفت :

- اگه همه مجاز بودن مثل من یه خواهر قشنگ مثل تو برای خودشون انتخاب کنن که دیگه هیچ کس غمی تو زندگیش نداشت.

از این حرفش یهو اشک توی چشمام جمع شد، سریع خودم و با دستم باد زدم و به زور خندیدم و گفتم :

- خوب، بسه دیگه هندیش نکن بریم بقیه منتظرن.

اونم توی چشماش اشک حلقه زده بود اما مثل همیشه خودشو کنترل کرد و بعد کشیدن یه نفس عمیقی لبخند زد و دامن لباس عروسش رو گرفت و راه افتاد، چشمکی بهم زد:

- کیارش دیدتت؟ من جای اون بودم یه لحظه هم نمیذاشتم کسی نگاهت کنه.

با گفتن اسم کیارش لبخند زورکی زدم و نیشگونی از بازوش گرفتم:

- وایستا همینجا تا برگردم.

با صورت جمع شده گفت :

- نکن کبود میشه جلوه خوشی نداره.

به سمت در رفتم و بازش کردم و به سهیل که خوشحال و کمی با استرس پشت در منتظر بود لبخندی زدم و جلو رفتم و گفتم :

- سلام سهیل

با دیدنم دستپاچه گفت :

- سلام، تموم شد؟

خندیدم و به داخل راهنمایش کردم:

- بله بفرمایید.

بی صبرانه وارد آرایشگاه شد و فیلم بردار فیلم گرفتن رو شروع کرد، دست به سینه کنار ایستادم و بهشون نگاه کردم، مژده پشتش به سهیل بود و با هیجان دستاشو بهم چسبونده بود و چشماشو بسته بود و لبخند می‌زد، سهیل همچنان که از پشت آهسته‌ جلو می رفت با دوتا دستش دسته گل‌و محکم گرفته بود و هیجان توی حرکاتش مشخص بود، مژده آهسته به سمتش چرخید، دوتایی با دیدن هم گل از گلشون شکفت. سهیل ناباورانه به مژده نگاه کرد و گفت :

- بالاخره این روزو هم دیدم، خیلی قشنگ شدی قربونت برم.

همو بغل کردن و چند دقیقه ای در همون حالت موندن، مژده همونطور که دستاشو دور گردن سهیل حلقه کرده بود کمی عقب رفت و به چشمای سهیل نگاه کرد:

- دیگه مال همیم.

از دیدن این صحنه بغضم گرفت، خواهر من داشت بعد يه مدت طولانی عشق و جدایی به کسی که دوستش داشت می‌رسید، واقعا چه صحنه ای بهتر از این میتونست باشه؟

ای کاش منم...

سرمو به طرفین تکون دادم و با اخم افکار مزخرف رو از خودم دور کردم.

دوتایی توی آغوش هم بودن و قصد جدایی نداشتن.

مژده بلاخره رضایت به جدایی از سهیل داد و پیش من اومد:

-شهرزاد، سریع بریم داره دیر میشه.

اخم کردم:

- با شما بیام؟ لابد میخوام راننده باشم! برو کیارش میاد دنبالم انقدرم فکرت پیش من نباشه.

سرشو تکون داد :

- باشه پس تا دم در باهام بیا لااقل. به عنوان خواهر بزرگتر، به عنوان... خانواده‌ ام.

لبخند بهش زدم و دستاشو گرفتم:

- ببین باز داری هندیش میکنیا حواسم هست.

سریع لپمو بوسید و گفت :

- ایشالا عروسی خودت جبران میکنم، برات خواهر میشم، مادر میشم، برادر میشم، بابا میشم .

لبخند از روی صورتم رفت.

مژده با دیدن چهره در هَمم برای عوض کردن بحث گفت :

- بیا بریم دیگه سهیل منتظرمه.

سرمو تکون دادم و به سمت در رفتیم.

سهیل و مژده سوار ماشین شدن براشون دست تکون دادم و منتظر به اطراف نگاه کردم

- ببخشید شما منتظر یه آقای خوش تیپ بودید؟

با شنیدن صدای کیارش به آسمون نگاه کردم و خندیدم . برگشتم سمتش و همین که خواستم چیزی بگم شاخه گل قرمزی جلوی صورتم اومد .

- تقدیم با عشق.

اینو گفت و کمی عقب رفت.حالا میتونستم قشنگ سرتا پاشو ببینم . به کت و شلوار مشکی که پوشیده بود و تیپ رسمی و همیشه معقولانه اش نگاه کردم و گل رو گرفتم :

- سلام آقای خوش تیپ، ممنونم.

در ماشینو برام باز کرد و گفت :

- بفرمایید خواهش میکنم.

سوار ماشین شدم و اونم پشت فرمون نشست، بهش خیره شدم و گفتم :

- دقیقا سر وقت اومدی.

دستمو گرفت :

- دوستت دارم.

با شنیدن ابراز علاقه مثل همیشه بی مقدمه اش اول جا خوردم و بعد با قورت دادن آب دهنم سریع بحثو عوض کردم :

- هوا خیلی خوبه.

بهم لبخند زد و دستمو نزدیک لبش برد دستپاچه دستم و کشیدم بیرون و به رو به رو اشاره کردم :

- حواست به جلوت باشه تصادف نکنیم.

خنده کوتاهی کرد و زیر لب گفت :

- خجالتی.

به سمت تالار حرکت کردیم به دست مشت شده ام نگاه کردم و با دیدن جای زخم و بخیه های روی مچم، حرصی از شیشه بیرونو نگاه کردم و نفس عمیقی کشیدم.

بعد چند دقیقه ای که توی سکوت گذشت ماشین متوقف شد و نشون از رسیدنمون به تالار داد، پیاده شدم و کیارش هم پیاده شد دستم و گرفت و گفت :

- بریم.

به دستامون نگاه کردم و گفتم :

- زشت نباشه؟ آخه هنوز نامزدیم.

خندید :

- آخرش که مال همیم چرا زشت باشه؟

لبخند کمرنگ از روی صورتم رفت و دوباره به دستامون نگاه کردم و رفتم توی فکر.

- شهرزاد؟ هستی!؟

سریع از دنیای فکر و خیال بیرون اومدم و دستشو گرفتم و دوباره لبخند نمایشی زدم

- اوهوم.

انگشتامون محکم توی هم گره خورده بود و قدم هامون یکسان بود، وارد تالار که شدیم همه نگاه ها روی من چرخید، نزدیک ترین دوست عروس و کسی که مژده با عنوان خواهر معرفیش می‌کرد. کیارش آهسته شنلم رو از روی شونه هام برداشت:

- من برم سمت مهمونا.

سرمو تکون دادم و با خنده گفتم :

- کسی رو هم میشناسی؟

شیطون گفت :

- آشنا میشیم دیگه.

اون رفت و منم یکی در میون به بقیه سلام میکردم و در جواب نگاه کنجکاوشون لبخند خجالت زده تحویل میدادم و معذب به مهمون هایی که جز تعداد محدود کسی رو نمیشناختم نگاه کردم، جام نوشیدنی برداشتم و کمی ازش چشیدم و چشمم رو به اطراف چرخوندم، مهمون ها اکثرا فامیل‌های سهیل بودن، تنها آشنایی که به چشمم می خورد پدر سهیل بود و کیارش که با هم اومده بودیم.

مردمک چشمم همه رو از زیر نظر گذروند و ناگهان روی یک نقطه ثابت موند، ابروهام تا حد ممکن بالا رفت و با دیدنش ضربان قلبم رفت بالا و عرق سرد روی صورتم نشست. امکان داشت اشتباه دیده باشم . چندبار محکم پلک زدم و با دقت تر نگاه کردم. نه اشتباه نبود. دستمو دور جام حلقه کردم و دندونامو روی هم سابیدم و چشمام و بستم و سعی کردم نفسای به شمارِش افتاده ام رو کنترل کنم و به خودم مسلط باشم.

زیر لب به خودم دلداری دادم :

«شب عروسی عزیزت باید خودتو کنترل کنی، باید حفظ آبرو کنی، بهش نگاه نکن، نادیده اش بگیر.»

تمام حرص و عصبانیت و ضعفم رو تبدیل به فشار کردم و جام رو محکم بین انگشتام گرفتم و بی اختیار دوباره به صورتش نگاه کردم، با بالا گرفتن سرش و برخورد نگاهمون به هم؛ فشار دستم دور جام بیشتر شد و به خودم نهیب زدم :

«آروم باش شهرزاد، آروم باش.»

با صدای خرد شدن جام توی دستم نگاه خشمگینم رو از چشماش، که با دیدن تکه های شیشه توی دستم متعجب شده بود و نگران یک قدم جلوتر اومد گرفتم، و به خون راه افتاده از دستم و تکه شیشه های روی زمین نگاه کردم. با صورت جمع شده از درد و سوزش آهسته مشتمو باز کردم.

برای جلوگیری از توجه و نگرانی بقیه که داشتن دورم جمع می شدند، سریع به سمت سرویس بهداشتی دویدم و در جواب نگرانی هاشون گفتم :

- هیچی نیست، یه زخم کوچیکه تا مژده بیاد سریع حلش میکنم میام، هیچی نیست.

وارد دستشویی شدم و درو با پام بستم و بی توجه به خونی که از دستم سرازیر بود با کف دوتا دستم محکم به روشویی کوبیدم و از لای دندونام غریدم :

«چطوری؟ چطوری؟ چطوری میشه؟ این لعنتی اینجا چیکار میکنه من چطوری تحملش کنم؟ من این عوضی رو چطوری تحمل کنم؟ »

احساس سوزش و درد رو که توی دستام حس کردم متوقف شدم و چندبار نفس عمیق کشیدم :

«باید آروم باشم، امشب باید آروم باشم»

دستام رو شستم و با شنیدن صدای کیارش نفسم رو کلافه فوت کردم.

- شهرزاد؟ خوبی؟ درو باز کن ببینم چیشده.

درحالی که سعی می‌کردم لرزش صدامو کنترل کنم جواب دادم :

- چیزی نیست نگران نباش لیوان توی دستم شکست، میشه برام چسب زخم بیاری؟

با صدایی که نگرانی توش مشهود بود گفت ‌:

- باشه، همین الان.

دلم میخواست آسمون و زمینو بهم بدوزم، دوست داشتم داد بزنم از این که عامل همه بدبختی های من با پررویی تمام توی عروسی نزدیکترین فرد زندگیم شرکت کرده. نفسم از شدت عصبانیت بالا نمی اومد دستای خونیم رو عقب گرفتم تا مبادا روی لباسم بریزه و چشمامو بستم و آب دهنمو چندباری قورت دادم و دوباره با خودم تکرار کردم :

«آروم باش، آروم باش نباید امشب و خراب کنی فهمیدی؟»

کیارش محکم به در توالت کوبید و گفت :

- شهرزاد صدامو می‌شنوی؟؟ درو باز کن منتظرم.

به خودم اومدم و سریع درو با آرنجم باز کردم و عقب ایستادم.

با دیدن خون ریخته روی لباسم و کف سرویس متعجب و حیرت زده سرشو تکون داد:

- چی سرت اومده؟

*********

مانتوی مشکیم رو با یک دستم تکوندم و با دست دیگه ام در کیفم رو بستم و به اسم کوچه نگاه کردم و زیر لب گفتم :

- بله اینم نسترن سه ، درست اومدم! حالا پلاک بیست و چهار کجاست؟

اینم معضلات دانشجویی توی شهر غریب بود دیگه، من بودم و یک نقشه و هزار بار آدرس پرسیدن از این و اون، شماره بابا رو گرفتم، بعد چندتا بوق جواب داد، سریع گفتم :

- الو بابا، من سر کوچه ام فقط نمیدونم باید کدوم طرفی بیام... آها، یه ساختمون سفیده ؟... آره ،آره دیدم، طبقه سوم؟ باشه، باشه اومدم.

گوشی رو خاموش کردم و تا خواستم بزارمش توی کیفم چشمم به دوتا کتاب توی کیف افتاد، لبخندی بهشون زدم و با همون لبخند دوتا انگشت اشاره ام و ماچ کردم و به آسمون اشاره کردم و با بغض آمیخته با لبخندی گفتم :

- نمردم و این روزا رو هم دیدم، قربوست برم خدا.

چند دقیقه ای در همون حالت موندم، یهو متوجه‌ پسری که عجیب بهم نگاه می‌کرد شدم و خودم و جمع و جور کردم و با اخم راه افتادم و زیر لب گفتم :

- سنگین باش تو الان نویسنده مملکتی.

مقنعه ام و صاف کردم و راه افتادم و به پسره هم جدی نگاه کردم که پیش خودش نگه این اسکول کیه.

تو همین حالتا بودم که صورتم جمع شد و یهو محکم عطسه ای کردم و مقنعه ام اومد جلو و موهام ریخت توی صورتم همونطور که دستم جلوی دهنم بود زیر چشمی بهش نگاه کردم و سریع موهام و درست کردم و راهمو کشیدم و رفتم.

روبه روی ساختمون عمو بهرام ایستادم و با خنده گفتم :

- واو، خونه جدید عمو بهرام ووو...

وارد ساختمون شدم و به آسانسور نگاه کردم و لبم و جویدم، مسلماً برای کسی که موقع سوار شدن توی آسانسور استرس میگیره پله گزینه مناسبی بود ! البته نه با دیدن پیام بابا که نوشته بود : «ببخشید شهرزاد اشتباه نوشتم طبقه پنجم.»

با اضطراب به پله ها نگاه کردم و برگشتم سمت آسانسور و دستمو نزدیک کلید بردم و داشتم فکر میکردم بزنم یا نه که یهو دستی از کنارم رد شد و زودتر از من کلید رو زد:

- ببخشید من یکم عجله دارم.

برگشتم سمتش و لبخند پر استرسی به پسر قد بلندی که پشت سرم ایستاده بود زدم:

- مشکلی نیست.

در آسانسور و باز کرد و گفت :

- بفرمایید.

ضربان قلبم با دیدن چهار دیواری نقره ای و سرد آسانسور بالا رفت و دستپاچه به پله اشاره کردم :

- نه ممنون من با پله میرم.

متوقف شد و با اخم خفیفی گفت :

- چرا؟ خوب میخواید شما اول برید من بعداً سوار می‌شم.

- نه، نه برای اون نیست واقعا. من با پله راحت ترم.

یه ابروش بالا رفت و بامزه گفت :

- فوبیا؟

اصرارش رو که دیدم مجبور شدم توضیح بدم، با لبخند خجالت زده ای گفتم :

- شاید مسخره به نظر بیاد ولی من در مواجه با آسانسور و پله برقی استرس میگیرم، ترس نیستا فقط استرسه دست و پامو گم میکنم.

بعد تموم شدن حرفم به آسانسور نگاه کردم و الکی به خودم لرزیدم :

- اَیی.

با این حرکتم اونم خنده اش گرفت:

- بنظرم با ترست رو به رو شو، نه ؟

سرم رو تکون دادم :

- به وقتش.

- طبقه چندم میخوای بری؟

دوباره به پیام بابا نگاه کردم و مأیوسانه گفتم :

- پنج.

با چش به داخل آسانسور اشاره کرد:

- فکر کنم وقتش الانه!

مضطرب به اتاقک نقره ای مقابلم نگاه کردم:

- اگه شانس منه که مطمئنم همین الان این خراب میشه.

چشمک سوالی زد:

- فیلم زیاد میبینی نه؟

از ری اکشن باحالی که انجام داد خنده ام گرفت و سرمو به نشونه تایید تکون دادم:

- بی تاثیر نیست!

به چشمام نگاه کرد و جدی گفت :

- برو تو قول میدم چیزی نشه.

دوباره به آسانسور نگاه کردم :

- یه لحظه.. باید خودم و قانع کنم.

اخم کمرنگی کرد و مبهم گفت :

- چی؟

پشتمو بهش کردم و چشمام و بستم. دوتا انگشتمو گذاشتم رو شقیقه ام گفتم :

- تو میتونی؟ ترست و بزار کنار باشه؟

یک دستمو مشت کردم و بهش نگاه کردم و خودم جواب خودمو دادم :

- باشه.

اعتماد به نفسمو جمع کردم و بدون حرف وارد آسانسور شدم و برای اینکه بیشتر از این آبرو ریزی نشه بند کیفم رو محکم گرفتم و به بدنه آسانسور تکیه دادم و به بسته شدن در نگاه کردم، کنارم دست به سینه ایستاد و با چشم به آینه مقابل اشاره کرد :

- این آینه رو میدونی برای چی اینجاست دیگه؟

به تصوير پسر قد بلند و مو خرمایی توی آینه نگاه کردم و همونطور که صدای ضربان قلبم و می‌شنیدم گفتم :

- برای اینکه ترسویی مثل من احساس تنهایی نکنه.

درحالی که از توی آینه بهم نگاه می‌کرد انگشت اشاره اش و به سمت تصویرم گرفت :

- رنگت پریده.

آب دهنم و قورت دادم و همونطور که لبام از شدت استرس سفید شده بود نگاهم و از آینه گرفتم و دستم و گذاشتم روی گونه ام و سعی کردم خودم و معمولی‌ جلوه بدم.

با صدای توقف آسانسور و باز شدن درش انگار دنیا رو بهم دادن. سریع پریدم بیرون و گفتم :

- ، آخيش بالاخره رسیدیم. خيلی ممنون.

ذوق زده اومدم برگردم و ادامه حرفمو بزنم که بخاطر فاصله کمی که بینمون بود دوتایی بهم برخورد کردیم، هول شده خواستم سریع برم عقب که تعادلم و از دست دادم و نزدیک بود بیفتم که خم شد و سریع دستشو گذاشت روی پشتم و مانع شد، حیرت زده در همون حالت مونده بودم و اونم انگاری شوک شده بود و به چشمام نگاه می‌کرد.

یهو به خودم اومدم و نگاهم رو ازش گرفتم و صاف ایستادم، اونم آهسته عقب رفت. خودمو جمع و جور کردم و با لبخند زورکی به سمت مخالف نگاه کردم و تند ،تند گفتم :

- چیشد، بخیر گذشت.

از فرط خجالت این که چرا انقدر دست و پا چلفتی ام گرمم شده بود.

به اطراف نگاه کرد و با لبخند معذبانه ای برای عوض کردن بحث به پله ها اشاره کرد :

- اگه با پله ها میخواستی بیای یه دو ساعتی تو راه بودی.

زیر لب گفتم :

- کاش با همون پله ها میومدم.

هول شده سرم و تکون دادم:

- آره، آره.

دستم و توی کیفم بردم تا گوشیم و بردارم که یهو بند کیفم کنده شد و هرچی داشتم و نداشتم ریخت رو زمین،

از صدای ریختن وسایلم روی زمین چین کمرنگی وسط دوتا ابروش ایجاد شد.

بدون اینکه تکون بخورم به روبه رو نگاه کردم و زیر لب گفتم :

«منو به این همه خوشبختی محاله!»

خم شدم و نفس حرصی کشیدم زیر لب غرغر کنان وسایلم و جمع کردم، چم شده بود؟ روی زمین نشست و بهم کمک کرد. چقدر خجالت میکشیدم ای کاش میرفت . خداروشکر دیروز تمام رسید های خرید و پوستای شکلات و بیسکوییت دوماه پیش و از توی کیفم برداشتم ریختم دور وگرنه الان شرفم جلوش خدشه دار شده بود. دوتا کتاب و از روی زمین برداشت ، قبل اینکه بهم بده اسمش وخوند و گفت :

- دوتا! باید کتاب خوبی باشه.

کتابارو ازش گرفتم و لبخند زدم و خواستم خداحافظی کنم که یه حس عجیبی مانعم شد، با عجله خودکارمو از توی کیفم بیرون اوردم و درشو با دندونم باز کردم و بی توجه به صدای زنگ تماس گوشیم صفحه اول یکی از کتابارو اوردم و امضا کردم و سریع به سمتش گرفتم و گفتم:

- کهاب هودمه من...

چشمم به چهره سوالیش که افتاد فهمیدم اول باید در خودکارو از توی دهنم در بیارم . سریع در خودکارو از توی دهنم برداشتم و دوباره گفتم.

- کتاب خودمه، من نویسنده ام، خدمت شما بابت تشکر از کمکتون.

ابروهاش بالا رفت و کتابو ازم گرفت و بهش نگاه کرد :

- خیلی ممنونم ،کاری نکردم.

محکم پلک زدم :

- خواهش میکنم، خدانگهدار .

مکث کرد و آهسته گفت :

- خداحافظ .

به سمت چپ راه افتادم و نفسمو رها کردم، یکی یکی شماره واحد هارو خوندم ومتاسفانه چشمم به پلاک بیست و چهار نخورد!

شماره بابا رو گرفتم و به سمت راست راه افتادم و با دیدن همون پسره دوباره دستپاچه شده گفتم:

- ببخشید من واحد بیست و چهارو پیدا نمیکنم.

یهو چشمم به شماره واحدی که مقابلش ایستاده بود افتاد :

واحد شماره بیست و چهار!

بهش نگاه کردم :

- خونه تون اینجاست؟

تا خواست حرف بزنه در باز شد و ثریا خانم زن عمو بهرام با دیدن ما لبخند زد و بعد سلام گفت :

- به به آشنا شدید؟ بفرمایید تو .

به پسره زیر چشمی نگاه کردم و وارد خونه شدیم، ثریا خانم رو به بقیه گفت :

- راستین و شهرزاد اومدن.

پس اسمش راستین بود.

جلوتر رفتم و به عمو و بابا و کیارش پسر عمو بهرام که کنار محسن نشسته بود سلام کردم.

کیارش با خوشرویی دعوتم کرد بشینم، تا خواستم بشینم صدای همون پسره راستین از پشت سرم اومد:

- سلام.

_ به، به آقا راستین چطوری پسرم؟

با اون دستش که کتاب من توش بود به عمو بهرام که داشت بلند میشد اشاره کرد:

- بلند نشین خواهش میکنم.

وقتی یه دور با بابا و عمو و بقیه احوال پرسی کرد خواست بشینه که کیارش با دیدن کتاب توی دست راستین اخم کرد و پرسید :

- اون چیه راستین؟

راستین منظور کیارشو نفهمید . سرش رو سوالی تکون داد:

- چی...!؟

- اون.

با اشاره سر کیارش به دستش چشمش به کتابی که من بهش دادم افتاد سری تکون داد و گفت :

- آها این...

کیارش با لبخند کمرنگی به من گفت :

- شهرزاد کتاب توئه دست راستین چیکار میکنه ؟

با ذوق دستامو بردم بالا تا تعریف کنم که چجوری شد :

- مَن داشتم...

یهو راستین سریع اومد تو حرفم:

- آره، راستی این کتاب از کیفت افتاد خواستم بهت بدم.

لبخند از روی صورتم رفت و متعجب به کتاب توی دستش که به سمتم گرفته بود نگاه کردم، اصلا معنی این رفتارش و درک نکردم، چند ثانیه بهش خیره موندم، با سرفه محسن به خودم اومدم و بیخیال تعریف ماجرا شدم و با اخم گفتم :

- باشه برای خودت، ازش زیاد دارم.

و روی مبل کنار محسن نشستم.

راستین در همون حالت که ایستاده بود دستشو پایین اورد و چیزی نگفت.

- بهت گفته بودم که شهرزاد نویسنده است، اینم کتاب جدیدشه.

راستین نگاه دوباره ای به کیارش انداخت و حرفی نزد.

محسن با شوخی اخم کرد و گفت :

- تو خیلی پیگیری ها نکنه برای خواهرم فن پیج زدی؟

خودمم از این حرف کیارش جا خوردم! اون از من پیش راستین تعریف کرده بود؟

کیارش دستی به موهای مشکی و سر بالاش کشید و با خنده گفت :

- بله، بنده یکی از طرفدارای خانم شهزاد صامتی هستم.

محسن با خنده به کیارش اشاره کرد:

- آدم کم بوده ببین رفتی طرفدار کی شدی.

با اخم نیشکونی از بازوش گرفتم:

- نه تو خوبی.

- ناهار حاضره بیاید سر میز.

با صدای ثریا خانم بحث نیمه تموم موند.

کیارش و محسن، راستین و عمو و بابا سر میز رفتن و منم بعد چند ثانیه بلند شدم و رفتم پیششون و ناهارو دور هم خوردیم.

متوجه شناخت قبلی محسن از راستین شدم و حین غذا خوردن به این فکر میکردم که هرچه زودتر بپرسم کیه؟ تو همین فکرها بودم که کیارش ظرف برنجو نزدیکم ظرفم گرفت:

- تعارف میکنیا خانم نویسنده نکنه دوست نداری؟

خندیدم و گفتم :

- ممنون کیارش نمیخوام.

ظرف برنجو به سمت راستین گرفت :

- راستین، برنج بکش برای خودت، چرا چیزی نمیخورید شما، اَهه.

راستین که مشخص بود از این لحن کیارش خنده اش گرفته گفت :

- بیشتر نمیخورم ممنون .

کیارش با لحن شوخ و جدی ادامه داد :

- تو ورزشکاری باید جون بگیری غذا بکش قوی شی بتونی خوب مشت بندازی تو صورت بچه های مردم.

راستین سرشو بالا گرفت و لبخند تصنعی به ما زد و رو به کیارش با لحن آهسته و تهدید آمیزی گفت :

- غذات سرد نشه.

- ببینش محسن باز از اون نگاه ها کرد.

محسن کله اشو از توی بشقاب غذاش بیرون اورد و چشماشو ریز کرد و به راستین نگاه کرد.

-ها...پس سر به سرش نذار.

و دوباره سرشو پایین انداخت و مشغول خوردن شد . هممون از این خول بازیهای کیارش و محسن خنده امون گرفت. کیارش با آرنج به پهلوی محسن زد:

- باز خداروشکر این محسن گشنه جای همتون غذا میخوره .

از اونجایی که من و محسن به دعواهای خواهر و برادری معروف بودیم با خنده گفتم :

- کلا محسن شتر و با بارش قورت میده.

محسن قاشق چنگالشو توی بشقابش رها کرد و کلافه به ما نگاه کرد.

-عه ولش کنید بچه رو بزارید غذاشو بخوره، نوش جونت محسن جان بخور.

حرف ثریا خانمو تایید کردم و دستمو روی پشتش گذاشتم و آهسته گفتم ‌:

‌‌- آره مادر، بخور که نخورده از دنیا نری.

نگاه بدی بهم انداخت و مشغول خوردن ادامه غذاش شد.

ثریا خانم گفت :

- راستین جان اگه کیارش و محسن توی کارم همینقدر شیطنت دارن واقعا خدا تا همینجا بهت صبر بده.

محسن با دهن پر گفت :

- چرا منو با این دیوونه جمع می‌بندید؟

کیارش محکم پشت گردن محسنو گرفت :

‌- غزل خداحافظیت و بخون.

عمو بهرام با خنده گفت :

- نه خانم شما جدیت این دوتا بچه رو سر کار ندیدی که، اونجا کسی به اسم کیارش و محسن نداریم، فقط دوتا راستین جدی و با جذبه داریم.

محسن به عمو اشاره کرد و خطاب به راستین گفت :

- عمو روش نشد بگه دوتا راستین اخموی بد عنق داریم.

و بلند، بلند خندید، کیارش حرفشو تایید کرد :

- دقیقا .

راستین با لبخند لیوان نوشابه رو برداشت و قبل اینکه بخوره گفت :

- حالا شما دوتا فردا بیاید سر کار راستین بد عنوقو نشونتون میدم.

عمو سری تکون داد و گفت :

- ایولا همینه، مگه اینکه تو بتونی این دوتا کله پوک و سر به راه کنی.

کیارش نیش خندی زد :

- بله مدیر عامل نتونه کی بتونه.

راستین کمی از نوشابه اشو خورد و لیوان و گذاشت روی میز:

- راستی خواستم یه چیزی بگم، راجب همین داستان مدیریته، من قصد کناره گیری دارم.

- چی!

با دیدن واکنش جا خورده و متعجب محسن لبخند زد

_ ببخشید میدونم الان جا و موقعیت مناسبی برای مطرح کردنش نبود .اما گفتم هرچه زودتر راجع بهش بدونید بهتره.از بحران های اولیه یه شرکت نو پا گذشتیم و رسیدیم به یک نقطه امن پس بنظرم تا همینجا کافیه.

برق چشمای کیارش بعد شنیدن این حرف راستین از دیدم پنهون نموند اما قیافه محسن همچنان متعجب بود. قبل اینکه حرفی بزنه سریع گفتم :

- ببخشید من نفهمیدم الان شما سه نفر باهم شریک شدید؟ محسن تو ام هستی؟

بابا آهسته گفت :

- بعدا برات توضیح میدم شهرزاد.

محسن سریع گفت :

- یعنی چی راستین؟ تو بین ما از همه برای این کار لایق تری خودتم میدونی!

عمو بهرام و ثریا خانم حرف محسن و تایید کردن و با تعجب زیادی دلیل این تصمیمشو پرسیدن، اما راستین در جواب خیلی معمولی گفت :

- میدونید کنار شرکت کارای دیگه هم انجام میدم وقت قبول این مسئولیت رو ندارم. در ثانی از همون اولم انتخاب من برای این کار موقت بود. بعدم مدیریت صرفا یه موقعیت روی کاغذه ما هر سه باهم تصمیم میگیریم و همفکری میکنیم. پس هرکدوم از ما مدیر باشه فرقی نمیکنه .مگه نه کیارش؟

کیارش سرشو تکون داد :

- برای منم فرقی نمیکنه کی مدیر باشه، از طرفی رضایت خودت از همه چیز مهم تره.

بابا که انگار فکرش مشغول شده بود بی مقدمه گفت :

- میخواید سر میز غذا رای گیری هم بکنیم؟ ناهارتون و بخورید سرد شد بعدا راجبش حرف می‌زنید.

همه حرفشو قبول کردیم و مشغول شدیم، اما من حواسم به تک تک چهره های دور میز بود، عمو بهرام که هنوزم توی شوک حرف راستین بود و کیارش که خوشحالی عجیبی توی چهره اش خودنمایی می‌کرد و محسن که مشخص بود هنوز از حرف راستین گیجه.

راستین چند دقیقه بعد تموم شدن ناهار رفت و منم علیرغم اصرار های عمو و ثریا برگشتم خوابگاه و محسن و بابا هم خونه عمو موندن ، بعدش فهمیدم محسن حالا حالا ها اینجا موندگاره راستش قبلا عمو بهرام باهاش راجب شریک شدن توی شرکت تازه تاسیس کیارش و شریکش حرف زده بود اما نمیدونستم انقدر زود همه چی عملی میشه و حتی با ورود محسن کار به تغییر مدیرت میکشه ‌! هرچند میدونستم محسن آدم مدیریت و این چیزا نبود و آخر کیارش بود که به جای راستین روی صندلی مدیریت مینشست.

****

یکی از دعوت نامه های مراسم جشن امضاء کتابمو از توی کوله پشتیم بیرون اوردم و خودمو باهاش باد زدم و به نقشه توی گوشیم نگاه کردم و همچنان‌ که راه میرفتم زیر لب گفتم :

- خدا زلیلت کنه محسن با این آدرس دادنت، چقدر گرمه بی صاحاب.

با صدای بوق ماشین کنارم سرم رو بالا گرفتم و هول شده قدمامو تندتر کردم.

همین مونده وسط این گرما و بدبختی و جشن امضا موضوع ناموسی پیش بیاد!

هر چقدر قدمام رو تندتر میکردم دست بردار نبود خداروشکر ازش جلو زدم و نفس راحتی کشیدم، یهو یه صدای آشنایی گفت :

- خانم... نویسنده، صبر کن.

برگشتم و با دیدنش چین وسط دوتا ابروم باز شد و گفتم :

- راستین؟.. یعنی آقای راستین.

عینکشو گذاشت روی موهاش :

- همون راستین خوبه، میری شرکت؟

دوباره اخم کردم :

- آره.

منتظر بودم بگه سوار ماشین شو تا به تلافی بی ادبی دفعه پیشش بگم نه.

چند ثانیه ای بهم نگاه کرد و گفت :

- خوبه، نزدیکی دوتا خیابون بالاتره.

و گازشو گرفت و رفت.

با ابروهای بالا رفته همونطور که خشکم زده بود پلک زدم :

- این الان منو مسخره کرد؟

عصبانی پله هارو بالا رفتم و نفس زنان جلوی در ایستادم و زنگ زدم، بعد چند ثانیه محسن درو باز کرد و با دیدنم گفت :

- دوباره با پله اومدی دیوونه؟

با دست کنارش زدم و وارد شدم :

- بکش کنار ببینم.

به اطراف نگاه کردم و دیدم کسی نیست:

- کیارش کجاست؟

به اتاق اشاره کرد:

- سیستم ها یکم به مشکل خورده رفتن با راستین درست کنن.

وارد اتاق شدم و به سیم های جدا شده کامپیوتری که کنار میز گذاشته شده بود نگاه کردم و با یه حرکت سریع روی میز مقابل پنجره نشستم و به تکه کیک نسبتاً بزرگی که اونجا روی میز بود نگاه کردم :

- به به چقدر به جا، اینو بخورم مگه تلخی قیافه نحس اون شریکت و بشوره ببره به حق علی، چنگال ندارید؟

بیخیال چاقو و چنگال تا اومدم با دستم یکم از کیکو بردارم یهو میز تکون خورد و یک چیزی خورد به پام. با جیغ کیک و پرت کردم و از روی میز پریدم پایین، به سمت محسن که از جیغ من کپ کرده بود دویدم و پشتش قایم شدم. دستی مثل این فیلمای ترسناک آهسته روی لبه میز نشست. چهره اش قابل تشخیص نبود ولی یه حدسایی میزدم پیش خودم گفتم لابد کیارشه دیگه اون همیشه اینجوری آدمو غافل گیر میکنه .

یهو صدای کیارش از پشت سرم اومد :

- راستین بیا فهمیدم مشکل از کدوم کابله .

منو محسن همزمان سرمون به سمت کیارش چرخید و بعد آهسته برگشتیم و به میز نگاه کردیم .آب دهنمو قورت دادم و به صحنه مرد ایستاده با صورت خامه ای مقابلم خیره شدم. خامه ها رو آهسته از روی صورتش کنار زد و بعد به دستاش نگاه کرد.

با تشخیص چهره راستین لبمو گزیدم :

- ای وای.

محسن آهسته گفت :

- انا لله و انا الیه راجعون .

کیارش با خنده به راستین که داشت صورتشو خشک میکرد گفت :

- آقا چجوری شد یبار دیگه برای من تعریف کنید.

راستین با اخم نگاه کوتاهی به من انداخت و رو به کیارش گفت :

- میخوای صدامونو ضبط کن هی گوش بده نه؟

محسن دستشو انداخت دور گردن کیارش و با خنده گفت :

- هوس کتک کردی!؟ گفتم که شهرزاد روی میز نشسته بود خواست کیک بخوره یهو میز تکون خورد نگو راستین زیر میز داشت سیستمو درست می‌کرد ما متوجه نشدیم تا اومد بیرون این بچه ترسید کیک و کوبوند تو صورت اون.

کیارش که انگار از این اتفاق خیلی خوشش اومده بود با خنده بیشتری به من نگاه کرد :

- بچه جون روی میز نشین زشته.

سکوتم رو شکستم و حق به جانب گفتم :

- خوب از کجا باید میدونستم کسی زیر میزه...ببخشید.

راستین بی توجه به من و عذرخواهی که کردم حوله توی دستشو روی میز گذاشت

- من میرم خونه لباسمو عوض کنم، فعلا.

و رفت ! به کیارش و محسن نگاه کردم و گفتم :

- این چرا همچینه؟

کیارش معمولی گفت :

- همینطوریه، عادت میکنی.

دلخور به در نگاه کردم:

- فکر نمیکنی یکم با من بیشتر یه طوریه؟ تو برخورد اول اینجوری نشون نمی‌داد.

کیارش جدی شد و پرسید :

- برخورد اول؟ مگه قبلا با هم برخورد داشتید ؟

سرم و به طرفین تکون دادم :

- بیخیال مهم نیست.

نگاه خیره ام رو از در خروجی گرفتم و کیفمو باز کردم و دوتا کارت دعوت بیرون اوردم :

- فردا ساعت چهار منتظرتونم.

_ اوه خدای من چه هیجان انگیز.

محسن جلو اومد و کارت دعوت و از توی دست کیارش کشید و گفت:

_ شامم میدید؟

_ نه.

_ پس به چه امیدی بیام؟ تورو که هر روز میبینم.

بی حوصله بهش نگاه کردم

_ به امید اینکه بیای اونجا پز بدی داداش منی.

-بی مایه فطیره . یا شام مهمونم میکنی یا نمیام.

کیارش به منو محسن نگاه نا امیدانه ای انداخت

_ شما نرمال نیستید بچه ها.

به سمت در خروجی رفتم و داد زدم:

-گمشو بابا

با متعجب گفت:

-با منی ؟

-آره با تو بود.

سریع گفتم: - نه بخدا با اون محسن در به در بودم.

-دروغ میگه.خودم دیدم داری بهش نگاه میکنی.

- عه،عه دروغگو رو ببین.

کیارش با دیدن بحث تمام نشدنی ما کلافه به سقف نگاه کرد و همزمان به سمت اتاقش حرکت کرد و درو بست.

بعد خروجم از شرکت افتادم دنبال کارای جشن امضا کتابم چندین جا سر زدم کیک سفارش دادم، توی شهر در اندشت گم شدم، پیدا شدم، خرید کردم، شیش طبقه ساختمون مجتمع و بالا و پایین رفتم و خلاصه دست تنها کلی‌ کار انجام دادم.

همونطور که دستام پر از بسته های خرید بود و از طرفی برای شام خوابگاه هم یه سری خوراکی خریده بودم خواستم سریع از خیابون رد شم که یهو یه پراید نوک مدادی با سرعت از کنارم رد شد و نزدیک بود بزنه بهم، وحشت زده برگشتم و به رفتن ماشین نگاه کردم و آب دهنمو قورت دادم، نزدیک بود به روح مرحوم میگ میگ بپیوندم با سرعتی که ماشینه داشت!

کنار جدول توی خیابون نشستم و نفسی تازه کردم و دوتا شیر کاکائو از توی نایلون خریدام بیرون اوردم، قصد داشتم برم خوابگاه با مژده بخوریم اما دیدم این دنیا ارزش نداره آدم لذتای زندگیش رو حتی یک ساعت به تاخیر بندازه، ده دقیقه دیگه معلوم نبود من باشم یا نه!

جفت شیرکاکائوها رو باز کردم و همونجا تو خیابون خوردم، یکم روحیه ام برگشت خداروشکر.