رمان به رسم رقص کولی ها به قلم m0nire منیره.ق

ژانر : #فانتزی #عاشقانه

خلاصه:

از زبان اول شخص روایت میشه و محاوره ای . کسی که داستان رو از زبانش می خونیم ، یک دختر کولیه .

کولی توی داستان های روایی ، نماد همه ی خواستنی های انسانیه . این دختر ، پر از زندگیه . پر از روح و لذت .

مرد داستان پر از غرور و تکبر و ندیدنه .

تقابل این دو نفر میون آدم های فرعی دیگه ای که توی داستان داریم ، اساس داستان رو تشکیل میده

مقدمه :

به رقص میکشمت پابه پای شورِ دفم

که های وهوی تورا بشنوم زهرطرفم

تو از سکون به جنون می رسی و می پیچد

صدای موجِ تو در گوشواره ی صدفم

دلم خوش است به روزی که باتو می رقصم

که کولیانِ سیه چشم دیده اند کفم

کجاست چله ی چشمت که پرت خواهم شد

به هیچ سوی خود ناتمامِ بی هدفم

تمامِ هستی من هرچه هست سهم توباد

که مستحق تری از وارثانِ ناخلفم

پیرمرد ، سرفه ی خشکیریزی کرد و آن را با مشتش که جلوی دهان گرفته بود ، مهار نمودکرد . سرش را بلند کرد و به مرد جوانی که کنار تختش ایستاده بود نگاه کرد .

قد بلند ، شانه های پهن ، ماهیچه های در هم پیچیده ی بازوان که نشان از قدرت بی حد و اندازه ی بدن می داد . اما آنچه این مرد را متمایز می کرد ، هیکل بی نقص و جثه ی درشتش نبود ، چشم های نافذش بود که با ترکیب با ابروهای پرپشت و زمختش ، روح هر جنبنده ای را می کاوید . چشم های مرد ، دو گوی شیشه ای بی روح بودند که عطششان را با تسخیر روح دیگران سیراب می کردند .

سرفه ی دیگری در گلوی پیرمرد شکست . نگاه مرد ، از پنجره و دوردست های پشت آن جدا شد و تا روی چشم های پیرمرد ، جریان یافت .

وقتی سرفه ها آرام یافتند ، پیرمرد ناله کرد : کارخانه ... سرفه ی ریز دیگری را با بلعیدن آب دهانش فرو داد : نگرانم . این مدت که نیستم ، به دست تو میسپارمش . مراقب اوضاع باش .

مرد بله ی خشک و محکمی زمزمه کرد . صدایش ، گرمای فریبنده ای در خود پنهان داشت ، اما آن قدر از آن بهره نگرفته بود که خش دار شده بود . کلمات ، می توانستند ، مسحور کنند اما وقتی از دهان او خارج می شدند ، سرد و یخ زده ، تنها می شکستند و ویران می کردند .

بدون کلمه ای دیگر قصد خروج کرد . پیرمرد با خودش تصدیق کرد که این مرد ، صخره ای فتح نشدنی است .

مرد ، بعد از خروج تصمیم گرفت برای سرکشی اولیه به کارخانه برود .

صحن بزرگ و خالی سیلو را ردیف های ماشین ، پر کرده بود . تایم استراحت بود و سکوتی غلیظ ، فضای همیشه پرهیاهوی کارخانه را پر کرده بود .

مرد ، راهش را از میان ردیفی از ماشین ها پیش گرفت و به سمت انتهای سیلو قدم برداشت . با نگاهش ، ماشین ها را بررسی می کرد ، مواد اولیه ای را که کنار آنها تلنبار شده بودندشدند را از نظر می گذراند و روی محصولی که کنار دیوار ، به بلندای قدش چیده شده بودند چشم می گرداند .

هر چه به انتها، نزدیک تر می شد صدای جرینگ جرینگ ظریفی بیشتر در گوشهایگوشهایش تیزش می نشست .

به انتها رسید و در فضایی ، جدا شده از تنه ی اصلی کارخانه ، دختری را دید که با لباسهای رنگی اش ، میان جمع کارگران زن و مرد ، ایستاده بود و با کوبیدن پاهایش به زمین ، صدای خلخالش را در فضا پخش می کرد .

فصل اول : کسی که مثل هیچکس نیست

لبه های دامنم رو از بالای زانو کمی جمع می کنم . تکون خفیفی به مچ پام می دم تا صدای خلخالم ، همهمه ی ریز فضا رو کم کنه . با لذت به جمعی که گرد نشستن و تک تک حرکاتم رو زیر نظر دارن نگاه می کنم . یک قدم جلو میرم ..... پاهامو محکم روی زمین می ذارم تا صدای خلخال ، سکوت رو بشکنه و به رقصم ریتم بده .

... قدم بعدی رو که برمیدارم لبه های دامن رو توی هوا تکون محکمی میدم و به یک طرف کجش می کنم . سرم رو به پایین متمایل میشه و آدم ها رو از بالا نظاره گر میشم .

... با پاهام روی زمین ضرب می گیرم . چند نفر با دست هاشون همراهیم میکنن . لبخند میزنم .

" موفقیت یه رقاصه به اینه که توی چشم های تماشاچی اش زل بزنه و لبخند به لب بیاره . "

... دوری میزنم و این بار دامن رو رها می کنم و نزدیک به آدم های نشسته ، می ایستم .

... با ضرب پام ، کمرم رو به پشت خم می کنم و اجازه میدم موهای مشکی ام از روی شونه هام سر بخورن و پایین بریزن .

صدای خلخال و دست ها فضا رو پر کرده . گاهی منم با دستام همراهی شون می کنم تا ریتم به هم نخوره .

" یه رقاصه ی خوب ، ریتم رو به دست می گیره و نمیذاره از کنترلش خارج بشه "

... ضرب بعدی رو که پام میزنه از جا بلند میشم و چند قدم رو ریتمیک برمیدارم .

... دوباره از کمر تا می شم ..... موهام که پایین می ریزه حس می کنم که یه نفر لمسشون می کنه . چشمامو می بندم و می ذارم لذت ببره .

" رقاصه اونیه که می ذاره هر حرکتش نهایت لذت رو منتقل کنه و عجله نمی کنه "

واسه این که ریتم رو نگه دارم ، شونه هام رو کمی می چرخونم . با خودم می شمارم . یک .. دو .. سه .

به نظر کافی میاد . صاف می ایستم و دوباره به جمعیت نگاه می کنم . با لبخندی گوشه ی لبم و چشمهایی که برق می زنن .

... می دونم که دیگه بیننده هامو پیدا کردم .دستش که از موهام جدا می شه بلند می شم و حرکت پاهام کمی سرعت می گیره .

... وسط دایره می رم ..... می چرخم تا دامنم کمی بالا بیاد ..... صدای دست ها هم اوج گرفته .

.... نفسی می گیرم و روی پاهام می شینم ..... دوباره از کمر خم میشم ، دستام رو به عقب می کشم و همراه با صدای دست ها دایره ای دور خودم می کشم . موهام با حرکت دستم موج می گیرن و دورم می پیچن .

...می بینم که یه عده ، دست زدن رو فراموش کردن و محوم شدن ، حالا نوبت منه که لذت ببرم .

" فقط وقتی یه رقاصه ی خوب میشی که یاد بگیری ، همه رو محو کنی . اون موقع است که باید تمام هنرت رو نشون بدی . "

صدای دست ها و هورا هاشون به وجدم آورده .... دوباره تکرارش می کنم واین بار با تموم شدن دایره ، پام رو جمع می کنم و قد راست می کنم .... دستمال کوچیکم رو که از موهام باز شده ، می تکونم توی هوا و با ریتم تند رقصم پاهام رو بالا و پایین می کنم . دامنم بی تاب ، خودش رو با رقصم هماهنگ می کنه . به دستم میگیرمش و تکونش می دم و می چرخم ....

.. می چرخم دور جمع و همراه با رقصم به تک تکشون لبخند می زنم .

... رقص داره نفس های آخرش رو میکشه ، وسط میرم و می چرخم دور خودم ، تند و بی وقفه ، می چرخم ، می چرخم ، می چرخم و ...

و وقتی صدای دست ها به اندازه ی کافی بلند و کشدار شد ، از حرکت می ایستم . دستمال رو به هوا پرت می کنم .

نفس عمیقی می کشم و چهره ی تک تکشون رو از جلوی چشمم می گذرونم ....

دست هام رو از دو طرف باز می کنم و به جمعی که جلوم ایستادن و هیجان زده تشویقم میکنن ، تعظیم می کنم .

چشمم میفته به پشت این دایره ی نشسته ، به مردی که توی پناه دیوار ، جایی که نور روشنش نکرده ایستاده .

صورتش واضح نیست ولی حس می کنم اخم داره . اخماش ، لذتم رو کمرنگ می کنه .

این مرد کیه که بعد از هنرنمایی من ، هنوزم اخم روی صورتشه ؟!

پشتم می لرزه .

" وقتی بهت می گم رقاصه که همه ی جمع رو غرق لذت کنی ، حتی یک نفر هم نباید جا بمونه "

تا حالا ندیدمش ، حتما کارگره جدیده .

چند تا از دخترها دورم جمع میشن و حواسم رو پرت می کنن ، تا برمی گردم ، اون مرد رفته .

ناهید جلو میاد و دستمالم رو به دستم میده . موهامو به عقب هل میدم و با دستمال مهارشون می کنم . لبخندم رو به صورتش می پاشم و با هم سمت دستگاه ها میریم .

این دستگاهای غول پیکر که پایه توی زمین فرو کردن و سرشون رو به سقف سیلو ساییدن ، همه ی زندگی من و پدرم و برادرم رو تامین می کنه ، بنابراین من عاشقشونم .

به ردیف پشت دستگاه می ایستیم و تقریبا همزمان به کار میندازیمشون .

کار مادرم هم همین بود . یعنی از وقتی که به شهر اومد کارش همین بود . وقتی که دیگه کولی نبود ، کارگر کارخانه ی نخ ریسی بود .

دستگاه به کار میفته . پنبه های سفید ، خط به خط و تار به پود ، بافته میشن و سفیدی شون رو روی تن دستگاه پهن می کنن .

مادرم عادت داشت که لباسای رنگی بپوشه . همیشه از درخشان ترین رنگ ها و پارچه ها لباس می دوخت و برای ما هم همین رو می پسندید .

میون خاکستری دستگاهها و سفیدی پارچه ها ، رنگی ترین موجود منم .

ناهید کنارم میاد و زیر گوشم می گه : خپل کارت داره .

نفسم رو فوت می کنم . صدای دستگاه ها نمی ذاره خوب بفهمم چی گفته ، ولی همین که توی جمله اش یه خپل بود کافیه تا حالم رو بگیره .

" مادرم می گفت یه دختر کولی ، با همه دوسته مگه مجبور بشه با یکی دشمنی کنه . "

دست می برم تا دستگاه رو خاموش کنم و به دیدن خپل برم اما ناهید اشاره می کنه که حواسش هست . خوب ، اینجوری دیگه عقب نمیمونم که مجبور شم اضافه کار وایستم .

بهش از اون لبخندهای مخصوص می زنم . اونایی که مادرم یادم داده و فقط برای عزیزترین ها به کار میره .

دامنم رو از ریزه های پنبه می تکونم . شکل برف گرفتن به خودشون روی لباسم . راه میفتم سمت دفتر کوچیکی که ته سیلو ، با سه تا تیغه از تن سیلو جدا شده .

" مادرم یاد داده چطور یه کولی باشم ، چطور ناز بفروشم و نیاز بخرم . چطور آرامش جان باشم ، مثل اسمم "

تن پنجره های دفتر رو ، کرکره پوشونده اما من چشم تیز میکنم تا خپل رو قبل از ورود ببینم .

روی صندلی گردان ، پشت میز رییس نشسته و می گرده . عین چرخ و فلک ، عین بچه ها .

پشتم رو صاف می کنم ، شونه هام رو عقب می فرستم و از جمع بودن موهام مطمئن میشم .

تقه زدن به در توی این سر و صدا مسخره است ، اما بهتر از اینه که بری تو و بشنوی " چرا در نزدی دختره ی کولی ؟!" یا اینکه " مگه مامانت به تو ادب یاد نداده ؟! " . پس در میزنم . انگشت اشاره ام رو خم می کنم و با بند وسطش به در می کوبم .

خودم به زور صداش رو میشنوم و خنده ام میگیره . اما با یه نفس عمیق جمعش می کنم .

" مادرم یادم داد به کیا باید ناز فروخت . هر مردی لایق زن کولی نیست ، هر مردی لایق ناز نیست . "

دستگیره ی در رو پایین می کشم . خپل از جا می پره .میدونم که ترسش از روبرو شدن با رییسه .

رییس اجازه نداده روی اون صندلی جا بگیره .

دوباره لبخند میره که روی لبام جا بگیره اما کنترلش واسه ی من اصلا کار سختی نیست .

هیکل گرد و قد کوتاهش ، به محض دیدن من شل میشه . نفس راحتش رو حتی پنهون نمی کنه ازم و دوباره روی صندلی جا می گیره .

لبخند دندون نمایی میزنه و اسمم رو به زبون میاره : رامش عزیزم .

" مادرم اسمم رو انتخاب کرد . واسه اینکه اومدن من به زندگیشون سرآغاز فصل آرامش بود . "

بدون لبخند ، صاف می ایستم و زل می زنم به چشمهاش . بی روح تر از چشم های خودم .

لبخندش کمی شل میشه ، اما موضع صمیمیتش رو حفظ می کنه . چرا این مرد فکر می کنه با پول میتونه من رورومیتونه بخره ؟!

-هنرنماییت مثل همیشه بی نقص بود .

-می دونم .

خشک جواب میدم . چون واقعا می دونم که کارم بی نقص بوده . یک دفعه چهره ی اون مرد توی ذهنم نقش می بنده . حالا شاید یه نقص کوچولوی قابل چشم پوشی داشته باشه .

نمی خوام بهش فرصت بدم بیشتر از این پر حرفی کنه . می پرسم " کارم داشتین ؟!" با اینکه میتونم قسم بخورم ، هیچ کاری نداشته .

-رییس امروز تماس گرفت و گفت که جانشین میفرسته .

نفسم رو فوت می کنمکردم . دیگه حوصله ام واقعا سر رفته بود : خوب ، به سرکارگر باید می گفتین ، نه من .

-میدونم عزیزم .

" مادرم یادم داده ، حقیقت آدم ها رو از چشماشون بخونم " آموزش های من نشون میدن این مرد سرتا پا ریاست .

سکوت می کنم و دوباره سرد و بی روح نگاهش می کنم .

-گفتم تو هم بدونی بد نیست .

-ممنون . هرچند نیازی نبود .

قبل از اینکه پرگویی های همیشگیش رو شروع کنه ، جمله ام رو تموم میکنم : میتونم برم ؟!

شل میشه . لبخندش وا میره و اخماش جمع میشن . این مرد باید یه جا دست از رویاپردازی برداره و بفهمه که من باهاش هیچ صنمی ندارم .

با دست اشاره می کنه که برو . بدون اتلافاتلفا وقت از دفتر خارج میشم و در رو پشت سرم می بندم .

" مادرم بهم یاد داد ، چطوری دلبری کنم ؛ اما این هم یاد داده چطور از افتادن توی منجلاب پرهیز کنم " من توی منجلاب این مرد اسیر نمیشم .

ارسی : پنجره های قدی بلند ، با تقسیمات کوچک و شیشه های رنگی . نمادی از معماری ایرانی .

تا پایان ساعت کار ، از جلوی ماشین تکون نمیخورم . ناهید دورم می چرخه و مرتب باهام از شایعات توی کارگاه میگه اما من حواسم همه جا هست و هیچ جا نیست .

به محض اینکه سوت پایان کار زده میشه ، دستگاه رو خاموش می کنم و دوشادوش نود و نه تا کارگر دیگه ، از سیلو خارج میشم . باید برم سراغ دکتر . داروهای مطرب تموم شده و باید براش بگیرم . دم در کارخونه ، از ناهید خداحافظی می کنم و راهی میشم .

توی داروخانه ، منتظر میشینمنشستم . اکثر مردم بهم زل می زدند . می فهمم و لذت می برم . اینکه مرکز توجه باشم بهم حس کولی بودن میده و لبخند روی لبم میاره .

دکتر اسمم رو بلند صدا میزنه . جلو میرم و مثل همیشه با یه لبخند شیرین ، جواب لبخند روی لبش رو میدم . پلاستیک داروها رو می گیرم . مثل همیشه میخواد ازم پول نگیره . مثل همیشه به زور پولش رو میدم . من کار می کنم که دستم رو جلوی کسی دراز نکنم ، حتی اگه اون آدم دکتر مهربون و پیر داروخونه ی دو تا خیابون بالاتر از خونمون باشه .

به محض اینکه کلید رو توی قفل جا میزنم ، صدای قدم های باربد توی گوشم میشینه . تعلل می کنم تا اون در رو باز کنه و لذت ببره از این که غافلگیرم کرده .

دستش رو دور گردنم حلقه می کنه و از جا بلندش می کنم . تا وسط حیاط جلو میرم و یک دفعه شروع به چرخیدن میکنم . پاهاش رو رها کرده و دستم دور کمرشه . می خنده ، بلند و سرخوش . تا وقتی از سرگیجه مجبور به ایستادن بشم ، می چرخم . روی زمین میذارمش . هر دو مون کمی تلو تلو می خوریم و به راه رفتنمون می خندیم .

مطرب رو پشت پنجره ی ارسی می بینم . اون هم لبخند به لب داره . پلاستیک دارو ها رو جلوش میذارم . دستی روی سرم میذاره و آروم میگه : زنده باشی دختر جون .

تعظیم می کنم ، لبه های دامنم رو باز می کنم ، یه پام رو از زانو میشکنم و پای دیگه ام رو پشت می برم و خم میکنم ، تعظیم میکنم . درست مثل هنرمندی که بعد از یه اجرای زیبا روی پاهاش خم میشه و به اونایی که برای هنرنمایی اش روی پا ایستادن ، تعظیم میکنه . درست مثل مادرم وقتی اولین بار برای پدرم ، مطرب ، رقصید .

مطرب روی تشکچه اش جا میگیره . چایش رو به لب می بره و با لذت به من و باربد نگاه می کنه .

باربد با کتابهاش کنارم جا می گیره . هر کلمه ای که مینویسه رو ازم می پرسه .

- امروز کارخونه چطور بود ؟!

سرم رو بلند می کنم و به صورتش نگاه میندازم . چروک های ریز و درشت صورتش نشون از زندگی نه چندان راحتی داره که از سر گذروندهبرامون فراهم کرده ، اما بین این چروک ها خط های ریزی کنار چشم ها و لب ها هست که نشون میده ما خیلی می خندیم ، خیلی خیلی خوشبختیم .

لبخند می زنمزدم : مثل همیشه بود . خپل دوباره خواستم توی اتاقش . مجبور شدم دوباره بهش بفهمونم اصلاهیچ ازش خوشم نمیاد . فکر کنم این ماه هم اضافه حقوق نداریم .

شیطون می خندمخندیدم . مطرب هم لبخند می زنهزد . ادامه میدمدادم : راستی توی ساعت استراحت هم کارگرا ازم خواستن براشون برقصم .

لبخندم شکل بهتری می گیرهگرفت ، کش میاداومد از دو طرف و خطچاله های خنده ی صورتمگونه ام رو عمیق تر می کنهکرد : رقصیدم .

تصمیم می گیرمگرفتم که قضیه ی اون مرد که دیدم رو نگم . از کجا معلوم که دوباره ببینمش .

با انگشتم کلمه ای رو روی دفتر باربد نشونش می دم و ازش میخوام تصحیحش کنه .

مطرب استکانش رو دوباره به لب می رسونه . کم حرفه . بیشتر توی ذهنش و با مادرم زندگی می کنه ، مثل من ، مثل باربد .

باربد بی مقدمه می پرسه : رامش ، دوباره برام میگی مامان چطوری بود ؟!

به مطرب نگاه میکنم : موقع خواب داستانش رو برات تعریف می کنم .

نگاهمو با یه لبخند مادرانه به باربدمیسپرم و میگم : فعلا مشقاتو تموم کن .

میدونممیدونستم که الان مطرب بلند میشه و میره توی اتاق اون طرف حیاط ، اتاق مادرم ، تا با خاطرات همسرش ، مادرمون تنها باشه .

هربار که اسمش توی خونه میادمیومد همین کار رو می کنهکرد . یعنی تقریبا هر شب .

می شینه توی اتاق و با مادرم و شال سرش و خلخال پاش خلوت می کنه . خوب که دلش خالی می شه برمی گرده پیشمون و تا خود صبح برامون ازش حرف می زنه . باربد همیشه وسطاش می خوابه اما من تا خود صبح پلک نمی زنم تا بشنوم و بیشتر از همیشه ، بیشتر از قبل شبیهش باشم .

پتو رو روی باربد مرتب می کنم و کنارش دراز می کشم . توی تاریک و روشنی اتاق چشم میدوزم به دهن مطرب تا برام از مادر بگه .

صداش رو با سرفه ی کوچیکی صاف می کنه و دقیقا مثل همه ی این سالها با این جمله شروع می کنه : یه کولی دوره گرد بود . با چند تا از دوستام توی جاده از کنارشون رد شدیم . داشتیم می رفتیم یه شهر دیگه واسه کنسرت . کنارشون نگه داشتیم تا خرت و پرت بخریم ازشون .

باربد می پرسه : چی خریدین ؟!

مطرب نفس عمیقی می کشه و میگه : نخریدم ، فروختم . اون هم دلمو .

باربد دوباره می پرسه : به کدومشون ؟

مطرب لبخند می زنه ، دستش رو روی گونه ی باربد می ذاره و میگه : به مادرت .

منم لبخند می زنم . کسی نیست که ندونه پدرم عاشق مادرم بوده . قبل از اینکه باربد سوال بپرسه می گم : خوب بعدش چی شد ؟!

مطرب نفسش رو بیرون میده : می خواستی چی بشه ؟! پامو کردم تو یه کفش که دخترتونو می خوام به زنی .

کلافه می گم : نه اینجای قصه نبودی که . باید اونجایی رو بگی که دفعه ی اول دیدیش .

آهانی میگه و ادامه میده : از توی چادر کوچیکشون اومد بیرون . تا گیتار رو دستم دید سمتم هجوم آورد . من مست موهاش بودم و اون مست گیتارم . پرسید میزنم ؟! سرتکون دادم . نگاه اون به گیتار بود و نگاه من به موهای شبقش . گفت بزن تا برقصم .

حال و هواشهوایش عوض میشهشده میدونم . دیگه بدون این که ازش بخوام میگه : منم زدم . رقصید و چرخید . من که حواسم به گیتار نبود . دستام واسه خودش می زد عقل و دینمو اون دختر برده بود .

باربد میپره وسط : کجا برده بود ؟!

حرصم میگیره . این باربد با سوالاش داستان رو خراب می کنه . کاش زودتر بخوابه .

بابا می خنده : برده بود پیش خودش .

باربد مصر میشه : پیش خودش کجاست ؟!

حرص می خورم : باربد...

مطرب بلندتر می خنده : توی دستاش میشه .

میگه آهان .

خوب خدا رو شکر حل شد .

بابا زمزمه میکنه : امشب خوب نیستم .بقیه اش باشه یه شب دیگه .

غمگین میگم : حداقل رقصش رو تعریف کن .

جواب میده : درست مثل خودت . لوند ، آروم و مسحورکننده .

پشت می کنه و من توی خیال خودم رقصایی که از مادر دیدم رو مرور می کنم .

ذهن و قلبم با هم تصدیق میکنه لوندی و سحر رقص مادرم رو . اون روزهایی که با دامن گل گلی روی پله های ایوان می نشستم و مادرم وسط حیاط برام می رقصید ....

دلم از این که شبیه مادرم شدم خوشش میاد و ذهنم میگه که صورتم هم شبیه اونه .

امشب ذهن و قلبم هر دو با هم حالم رو خوب میکنند .

کاش اینجا بود خودش ، کاش باربد رو به عنوان آخرین یادگارش پیشمون نمیذاشت .

کاش خودش بود تا باربد هم یه پسر کولی بار بیاد ... کاش .

لقمه می گیرم برای باربد و زیر لب زمزمه می کنم :....

آفتاب لب بوم گل افشونه ، سماور جوشه

یارم تنگ طلا دوش گرفته ، غمزه می فروشه

مطرب با دست و روی خیس وارد میشه و ادامه اش میده :

یک دونه انار دو دونه انار ، سیصد دونه مروارید

میشکنه گل ، می پاشه گل ، دختر قوچانی

هر سه می خندیم . باربد ساندویچ کوچیک نون و پنیرش رو از دستم می قاپه و توی کیفش می چپونه . عجول خداحافظی می کنه و می پره بیرون .

براش بوسه می فرستیم ، هم من و هم مطرب ، که نمی بینه . میدونم که حسش میکنه ، همونطور که من بوسه های مادرم و مطرب رو حس می کردم .

نگاهمو به مطرب می دوزم . نشستن سخته براش . دست به کمر میزنه . اونقدر خم میشه تا دست دیگه اش به زمین برسه و زانوهاش خم شه . بعد کامل میشکنش و یه پاش رو زمین میلغزهملغزه و با اتکا به همون دست و پای خم شده روی زمین ، میشینه . پیر شده مطربم ....

استکان کمر باریکش رو جلوش میذارم . دهن باز می کنم که سفارشای همیشه رو شروع کنم که باربد سرک میکشه تو : دوستتون دارم .

... به همون سرعت که وارد شده خارج میشه .

به هم نگاه میکنیم و می خندیم .

دوباره لب باز می کنم که سفارش کنم .

دست به استکان می بره و قبل از اینکه به لباش برسونه میگه : میدونم .

یه قورت می خوره ، استکان رو روی نعلبکی میذاره و ادامه میده : قرصام رو می خورم ، غذای ناهار رو گرم میکنم و کامل می خورم ، راه میرم توی حیاط ، باغچه رو فراموش نمی کنم ....

با دست میشمرمشونشمردمشون ، چهار تا شدن و این یعنی یکی کم گفته : حتما خودت و باربد ظهر استراحت کنین . تمومه .

... دست به هم می کوبم و به مطرب چشمک می زنم .

از جا بلند میشم .

نوبت مطربه که سفارش کنه : زود برگرد .

دامنم رو صاف می کنم و تاکید می کنم : اگه نیازی سر لج نباشه زود بر می گردم .

چشماش رو ریز می کنه و با قند توی دهنش می پرسه : نیازی کیه ؟!

می خندم هم به صداش که با قند توی دهنش عجیب و غریب شده و هم به این که هیچ کس خپل رو به اسم خودش نمیشناسه . خپل برای همه خپله .

دم در کفشام رو به پا میکنم : خپل رو میگم .

می خنده ، مردونه و سنگین . یعنی مادرم عاشق این خنده ها هم بوده ؟!

براش بوسه می فرستم ، به خدا می سپارمشسپارتم و راهی میشم .

دیر می رسم ، می دونم . اما چاره ای هم نیست .

توی ذهنم اولویت با آماده کردن باربد برای مدرسه و آماده کردن صبحانه برای مطربه ..... کار اولویتی نداره . من کار می کنم چون مطرب نمی تونه کار کنه .... چون مادرم نیست .... چون زندگی خرج داره .

دستمالم رو دوباره به موهام می بندم . جلو و روی پیشونی ، تا ریشه های نازک و کوتاهش بالای ابروم بشینه و زیباترم کنه ،... به زیبایی مادرم .

توی راه کسی نیست که سلامش رو جواب بدم ، پس معطل نمیشم و کمتر دیر می رسم .... لبخند می زنم به استدلالم .

... هیچ کس به یه دختر کولی سلام نمی کنه ؛ پس وقت دارم تا توی ذهنم با ریتم قدم هام برقصم .... گاهی تندش می کنم ، گاهی کند .

توی اتوبوس جایی واسه نشستن پیدا می کنم و سرم رو به شیشه تکیه میدم . آهنگ دختر قوچانی ریتم میگیره و من با ضرباش می رقصم تا به مقصد برسم .

جلوی سیلو ، دستی به دستمال سرم می کشم . در کشویی و بزرگ سیلو رو کنار میدم ....

حجمی از صدا و نرمه های پنبه به صورتم می خوره .

کارگرا و ماشین هاماشینا میون غباری از پرز و پر ، محو شدن ....

هر چقدر که این صحنه تکراری باشه از زیباییش کم نمیشه . مجبورم چند ثانیه روش وقت بذارم . هر زیبایی ارزش این رو داره که توی ذهنت برای چند ثانیه ثبتش کنی ....

چشمام رو می بندم .... درست مثل دوربینی که فلاشش رو می بنده و عکس توی حافظه اش واسه همیشه موندگار میشه .

یه راست میرم کنار ماشینم و روشنش می کنم .

زیاد دیر نشده ، فقط یه ربع ، اگه از ساعت ناهارم کم کنم ، کار رو می رسونم و لازم نیست اضافه وایستم .

واسه ی من بودن کنار باربد و مطرب ، از همه چیز مهم تره .

ناهید کنارم میاد . توی این شلوغی ، اذیت کردن حنجره و سلام کردن بی فایده است ، همه با سر سلام می کنن . ناهید فرق داره . در هر حالتی زبون دو مثقالی رو تکون میده .

لبخند می زنم در جواب سلامش...

دستش رو تکیه میده به لبه ی ماشین و خم میشه سمتم ، داد میزنه : خبر رو شنیدی ؟!

شونه بالا میندازم . اگه اون میخواد گلوش رو بخراشه ، من نمی خوام .

چشمام ، روی پارچه ی در حال بافت زیر دستگاه می گرده و گوشم در اختیار ناهیده .

- رییس داره میمیره .

.... مکث می کنه ، به دور و برش نگاهی میندازه .

نمی دونه که اینجا حتی اگه بخوان هم صدای دستگاهها نمیذاره کسی چیزی بشنوه ؟!

- جانشین فرستاده .

نگاهم از دستگاه جدا میشه و سمت چشمای ناهید میره . سرم خم میشه و نگاهم ادامه میده تا اتاقک ته سیلو و بی نتیجه از این گشتن ، روی پارچه برمیگرده .

دست ناهید روی شونه ام میشینه . دوباره به چشماش نگاه میکنم .... امیدوارم دوباره ازم نخواد که گشت و گذار نگاهم رو ادامه بدم ....

با چشم و ابرو به سمت دیگه ای اشاره می کنه ....

پوف می کشم .... این ناهید با کاراش منو عقب میندازه .

نگاهمو میسپرم به سمتی که اشاره کرده .

خپل رو می بینم .... کوتاه و چاق . با دستش به اطراف اشاره می کنه و لباش تکون می خوره .

کنارش مردی بلند و هیکلی راه میره و به توضیحات احتمالی خپل گوش میده .... فیل و فنجونی ان کنار هم .... لبخند می زنم .

برمی گردم سمت ناهید تا ببینم که اون هم این تضاد رو فهمیده و لبخند میزنه یا نه ....

چشمهای ناهید راه کشیدن .... به مرد قد بلند نگاه میکنه .

لبخندم رنگ عوض می کنه ، توی دل ناهید اتفاقاتی در حال وقوعه .

سرم گرم میشه با پارچه و ناهید رو با مردش تنها میذارم .

زیر لب می خونم :

عاشق شدم من در زندگانی

بر جان زد آتش عشق نهانی

جانم از اين عشق بر لب رسيدهرسيدها

اشکشک نيازم بر رخ چکيده

يک سو غم او يک سو دل من در تار مويي

در اين ميانه دل ميکشاند ما را به سويیسوي

مايما را به سويي ما را به سويي

دستگاه یه دفعه خاموش میشه . یکه می خورم و با بهت سرم رو بلند می کنم . خپل فقط یه قدم ، یه نفس ، یه پلک زدن باهام فاصله داره .

حالم عوض میشه . عقب میکشم . صورتم ناخودآگاه جمع شده .

دوست دارم هر دو دستم رو محکم بکشم روی صورتم ، روی گونه هام ، روی جاهایی که حس میکنم نفس خپل باهاش تماس داشته . دوست دارم آب داغ بریزم روی خودم تا پاک شم از حضورش .

حق نداره نزدیک شه . حق نداره حریمم رو بشکنه .

خپل پوزخند میزنه . انگار حالم رو فهمیده . می لرزم اگر آتو دستش داده باشم .

پوزخندش به زمان حال برم میگردونه . توی قالب یخی ام فرو میرم . قالبی که میدونه با یه مرد عوضی چطور برخورد کنه ، می دونه حریم ها رو کجا بذاره ، می دونه چطوری قلم پای اونی که مرزهاش رو رد کرده خرد کنه .

برای اینکه قالب جدیدم کامل شه باید عمیق نفس بکشم .

رو می گردونم سمت ناهید تا بازدم پر و پیمونم به چشم خپل نیاد . بعد با چشمایی که مثل یخ سرده ، بر می گردم و نگاهش می کنم . چشماش هنوز هم روی صورتم می چرخه ، اما کم کم سرش پایین میفته و نگاه می گیره .

یاد مرد همراهش میفتم . این بار منم که توی چشمای مرد رو به روم خیره میشم .

همون مردیه که دیروز دیدمش . ذهنم می خنده . بودنش یعنی فرصتی واسه جبران . می تونم دوباره بی نقص باشم .

لب هامو بی هدف روی هم میکشم . اگه خپل نبود از همین لحظه شروع می کردم به ناز فروختن و نیاز دیدن ، اما جلوی اون خارج شدن از قالبم ریسک بزرگیه .

چشم میدوزم به چشماش . چشم دوخته به پارچه ی روی ماشین و پلک نمی زنه .

خپل رو با دست کنار میزنه و یک قدم بهم نزدیک میشه . همزمان ناهید هم یک قدم جلو میاد تا بهش نزدیک شه .

لبخند می زنم به تلاشش واسه به چشم اومدن . نگاهم بینشون رفت و برگشت می کنه . به هم میان اگه کمی ناهید لاغرتر شه و کمی پاشنه های بلند تر بپوشه . به مراسمشون فکر میکنم و می رقصم توی ذهنم . سنگ تموم میذارم واسه تنها دوست واقعیم .

صدای خپل آهنگ رو توی ذهنم خاموش میکنه . رقصم قطع میشه نیمه کاره : این دختر هم رامشه . دو ساله که جزو کارگرا .

دست مرد خفه اش میکنه ، لب های از هم باز مونده اش رو پر حرص روی هم میذاره و سکوت می کنه . پوزخند می زنم . چشم هام رو می بندم و تصور میکنم چه دنیای بی نقصیه ، دنیایی که توش خپل خفه باشه و من برقصم برای تنها دوست واقعی ام .

- بیا دفتر .

چشمام رو باز می کنم و بهش خیره میشم .

ناهید سرش رو جلو میاره وپر هیجان جواب میده : جان ؟!

لبخندم وسعت می گیره تا بناگوشم . یکی باید حسابی تکونش بده تا بیدار شه . نباید این قدر زود راز دلش رو افشا کنه .

صدای مرد سرد ، یخ و محکم میشه : با شما نبودم .

نگاهش می کنم ، با همون لبخند روی لبم .

نگاهش یخ ، سرد و محکمه . می لرزم ، می بینه و لبخندم رنگ میبازه .

صداش ضربه می زنه به یخ تنم تا بشکنه : با شمام دختر خانوم . بیاین دفتر ، باید صحبت کنیم .

قدم هاش از کنارم به سمت ته سیلو ادامه پیدا می کنه . من به جای خالی اش روبروم زل زدم و مسخم .

" همه ی مردها رگ خوابی دارن ، رگش رو پیدا کن "

توی ذهنم جواب میدم ... زیر این قالب یخ چطور رگ بگیرم ؟!

خپل هم رد میشه اما کنارم توقف می کنه . به سمتم خم میشه و میگه : نگران نباش ، من هواتو دارم .

اخمام غلیظ میشن . برمی گردم که نگاهش کنم اما رفته . پشتش به منه و نمی بینه که صورتم جمع شده از عصبانیت ، از غیض .

توی دنیای به این بزرگی ، با این همه آدم ، خپل آخرین کسیه که دینش رو به گردنم میگیرم .

ناهید لب برچیده و با نوک پاش به زمین می کوبه . غمگینه و نیاز به امید داره. هنوز اول راهه عاشقیه . دست روی شونه اش میذارم و لبخند میزنم .

می فهمه منظورم رو اما لبهاش فقط تلخ می خنده . زیر گوشش میگم : خودم پشتتم . فیتیله پیچش میکنم و قلبش رو دودستی تقدیمت می کنم . خوبه ؟!

این بار لبخندش جون دار تره . شیرینی لبخندش ته گلوم میشینه و لذت به تنم می ریزه .

" اگه یه دوست واقعی ، فقط یه دوست واقعی داشته باشی که هر کاری واست بکنه و همه کار واسش بکنی ، کافیه "

چشمک می زنم بهش . راه میفتم سمت دفتر . بدترین حالتش اینه که اخراجم می کنه ، اما این در حیطه ی اختیاراتش نیست . هر چی دیگه که باشه تحمل می کنم .

سردی مرد ناشناس بیش از حده ، باید اول بشناسمش ، زیر و بمش رو . باید هم بازیم رو بشناسم تا باهاش بازی کنم . هر مردی نقطه ضعفی داره ، هر مردی .

به در می زنم . دوباره ذهنم نهیب میزنه که توی این سروصدا شنیدن تقه ها غیر ممکنه ، دوباره لبخند میزنم به ذهنم . تا دستم به دستگیره برسه خپل بازش می کنه .

نگاهش نمی کنم به عمد . زل میزنه به تنم به عمد . حرص میخورم ناخودآگاه . لذت میبره خودآگاه . این چشم دریدگی مشمئز کننده رو با نفس های عمیق به باد می سپارم .

تا وسط اتاق پیش می رم ، با قدم هایی که مطمئن برداشته میشن . با همون قدم هایی که نشون میدن من به راحتی از میدون به در نمیشم .

سعی می کنم چشمای مردی که ناشناخته مونده برام رو ببینم . سرش پایینه واومدنم براش بی اهمیته . نگاه کردن به مردی که نگاهت نمیکنه یه اشتباه استراتژیکه . باید بدونه همونقدر که براش بی اهمیتم ، برام اهمیتی نداره .

خپل که تکلیفش معلومه . مثل همیشه ندید میگیرمش . هرچند خودش رو جلوی چشمم میکشه و پشت مرد می ایسته .

سعی میکنم چشمام به سبزی گیاهی گره بخوره که خودش رو روی میز پهن کرده .

درست روبروش می ایستم .

نشسته روی صندلی چرم پشت بلند ، پشت میز چوب بلوطی بزرگ دفتر . کنار دستش ، روی میز گلدون سبزی که من و مادرم به این دفتر هدیه کردیم ، خودنمایی میکنه .

نفسم رو بیرون می فرستم از سینه و اکسیژن تازه به ریه هام تقدیم میکنم .

پلک می زنم تا آماده ی دیدن چشم های مرد باشم .

خپل به حرف میاد : آقای ...

دست مرد به سکوتی طولانی تر از بار قبل دعوتش می کنه . چشم های خپل دودو می زنن و خشم برق میندازه روی نگاهش .

چشمهای مرد هیچ نرمشی ندارن . پوزخند میزنم به ابهتش . طولی نمی کشه که از این تخت سلطنتی پایین بیاد و جلوی پای دوست من زانو بزنه تا تقاضای ازدواج کنه .

خنکی مطبوعی توی سرم می پیچه . نا خودآگاه نفس عمیق می کشم .

نگاه تند و خصمانه اش دیگه اذیتم نمی کنه ، می خواد ازم زهر چشم بگیره شاید . یادم میاد از اخمش موقع رقصم ، ابروهای من هم به هم گره می خوره . محکم میشم . منم کم کسی نیستم .

- اسم ؟!

بازپرسی می کنه . زل می زنم به چشماش که بهم زل زده . اون گلدون گوشه ای از زاویه ی دیدم لمیده و همین اعتمادم به خودم رو بالا میبره . من مطمئنم به خودم ، به تربیت مادرم ، به اعتماد پدرم . من کم کسی نیستم . چشماش منو از خود بی خود نمی کنه ، چشماش منو نمیترسونه .

خپل جای من جواب میده : گفتم که ...

داد می زنه : بیرون .

می ترسم ولی بروز نمیدم . من محکمم و قوی ، همونطور که مادرم بارم آورده . همونطور که مادرم خواسته باشم .

به فاصله ی باز و بسته شدن در ، قلب من ریتم میگیره ، ریتم ماشین های بیرون این اتاق رو ، تند و بی وقفه . در که بسته میشه ، صدا قطع میشه .

سکوت بدی توی اتاق حکم فرماست . ازم چشم بر نمی داره . درست مثل شیری که به شکارش زل زده . سردی چشماش به آنی به زمان حال برم می گردونه . مقابله به مثل می کنم توی سردی نگاه . اون هم باید یخ بزنه به اندازه ی من . باید بفهمه چشمای سیاهش منو از پا در نمیاره . باید بفهمه برنده ی این بازی کیه .

- عادت ندارم دو بار بپرسم .

قبل از این که فریادش ، هرچه رشته ام پنبه کنه ، بلند و رسا جواب میدم : رامش .

لرزش خفیف صدام ، توی صلابت اسمم گم میشه . همین رو می خوام . هر چه قدر هم که بترسم ، نمی ذارم بو ببره از ترسم .

زیر لب تکرار می کنه اسمم رو ، رامش ، رامش . صداش مثل پژواک توی گوشم میشینه و یادم میاره چه قدراسمم رو دوست دارم .

- چند سالته ؟!

به انگشتهای زمختش خیره میشم که سیگاری رو از جعبه درمیاره و به لبهاش میرسونه .

- 19

نفسش رو همراه با دود سیگار ، به بالا فوت می کنه .

- چند ساله نونتو از رقص میخوری ؟

چشمهام ریز میشن ، نون خوردن از رقص ؟!

رقص عشق منه ، نه شغلم . یه گوشه ی ذهنم داد می زنه رقصت رو یادشه . لبخندم کش میاد که کارم اونقدرا هم بد نبوده .

- من از رقص پول درنمیارم .

- چرا ؟

سرم رو کج می کنم ، نگاهم نمی کنه که حال چشماش رو ببینم اما صداش تن شوخی نداره .

سکوت می کنم . چی باید بگم ؟! بهش بگم رقص هنرمه ؟ یا بگم رقص عشقمه ؟ شاید هم باید بگم رقص ارثیه ی مادرمه . هرچی که هست ، برای من منبع درآمد نیست ، که اگه بود صبح تا غروب پای این دستگاه غول تشن نمی ایستادم و عرق نمی ریختم . می رقصیدم و عشق می کردم و پول در می آوردم .

نگاهم میکنه . نگاه یخش ، حالم رو بد می کنه اما با همین حال بد هم جواب جرقه می زنه توی ذهنم :

چون مادرم هم از رقص پول درنمی آورد .

پوزخند می زنه ، واضح و بلند و گوشخراش :

- پس خانوادگیه .

- چی ؟

از جاش بلند میشه . سیگار هنوز بین انگشتاش می سوزه . از کنار میز عبور میکنه و به سمتم میاد . نگاهم بین نوک سیگار و لبهاش و چشم هاش در گردشه .

جلوم می ایسته . یه دستش رو توی جیبش فرو میکنه . حس می کنم میخواد از توی جیبش چیزی دربیاره که نشونم بده . میخ دستش و جیبش میشم که سرم می سوزه .

چنگ انداخته به جعد موهام . اونقدر به عقب میکشه تا سرم بلند شه از روی دستش و به چشماش برسه . چشماش رو ریز کرده و نگاهم میکنه . مثل میخ ، صاف و یکدست و آهنی .

با همون دستش که یه سیگار لای انگشت وسط و اشاره اش جا خوش کرده موهام رو می کشه . شوکه میشم بی نهایت . دلم میخواد داد بزنم ، اما این کار رو نمی کنم . به جاش اخم میکنم . سینه سپر میکنم جلوش . هیچ مردی حق نداره حریم های منو زیر پا بذاره .

" خط های حریمت رو پررنگ کن ، بذار همه بدونن حدشون کجاست و نذار که از حد و حدودشون تجاوز کنن"

حس می کنم خاکسترش از پشتم می ریزه روی زمین . نکنه بسوزونه تاب موهای منو ؟! نکنه آتیش بزنه به خرمنی که مادرم می پرستیده ؟!

دستام بالا میان تا به سینه اش فشار بیارن اما زودتر از من ، سرم رو به عقب پرت میکنه . دستش رو از جیبش درمیاره و سیگار رو دست به دست میده .

سرم رو پایین میندازم . نفس می کشم ، عمیق و بلند . بلکه این بغض که راه گلوم رو بسته ، پایین بره . بلکه دایره ی حرمتم ، دوباره دورم رنگ بگیره . دوباره به چشماش زل می زنم . میخوام با چشمام ، چشماشو از کاسه دربیارم . کاش می شد ، کاش !

- ببینم ، تو که از رقص پول درنمیاری ، وسط کارخونه واسه چی می رقصی ؟!

چه صدای آرومی . انگار نه انگار همین چند لحظه پیش دسته ای از موهام رو به قصد تنبیه میون دستاش گرفته و کشیده . فکر میکنه فراموش می کنم ؟! نکنه حودش فراموش کرده ؟!

نفس می کشم . دهنم باز میشه اما صداها محو میشن . دهنم رو همزمان با چشمام می بندم . امشب باید هزار بار بنویسم من قوی ام .

اشکی که تا پشت پلک هام اومده ، داد می زنه که نیستی . سعی می کنم به یاد بیارم مطرب کی منو زده آخرین بار ؟! اولین بارش هم یادم نمیاد . اشک ها دارن راه می گیرن روی صورتم . باید هزار بار بنویسم من از این مرد وحشی قوی ترم .

- نگفتم عادت ندارم دوبار بپرسم ؟!

کور خونده اگه فکر کرده دوباره جواب می گیره با این روش . لبهام روی هم کشیده میشن . سرم رو بلند می کنم تا گلدون رو ببینم . تا جرات بگیرم از حضور مادرم . سخت و سفت جلوی دیدم رو گرفته و نمیذاره . آه می کشم .

قدمی که عقب رفتم رو نزدیک میاد . پاهام رو میخ می کنم به زمین که عقب تر نرم ، که فرار نکنم .

جلوم می رسه . این بار گول دستش که توی جیبشه رو نمی خورم . توی اون جیب هیچ چیز برای من نیست . به چشماش زل می زنم . صدام برمی گرده . از لای دندون هام می غرم :

- من یه کولی ام . یه رقاصه که از رقصش پول در نمیاره ! که هنر رو واسه هنر میخواد ، من هنرم رو به نمایش می ذارم . وقتی ازم بخوان ، هر جا و هرکس که باشه .

لبش کج میشه ، با پوزخندش تحقیرم می کنه . چشماش هیچ واکنشی ندارن . حرص گلوم رو می سوزونه . من تا امروز از مطرب و مادرم کتک نخوردم . توی ذهنم حس نوازش انگشت های مطرب رو لای موهای بلندم یادآوری می کنم . می لرزم . مطرب عاشق جعد نرم موهای منه .

سرش خم میشه . پاهام هنوز میخ زمینه . نمیذارم بفهمه می لرزم . نمیذارم . سرش رو از کنار صورتم رد می کنه و زیر گوشم میغره : از این به بعد ، هر کس هرجا که ازت خواست واسش برقصی ، دقت کن که جلوی چشم من خواسته اش رو اجابت نکنی .

قد راست میکنه . چرا قدم این قدر در مقابلش کوتاهه ؟! چرا نمی تونم دستم رو بلند کنم و بکوبم توی صورتش ؟! چرا مطرب تا حالا دست روی من بلند نکرده ؟! چرا این مرد این همه در نظرم پست شده ؟! چرا ناهید عاشق این مرد شده ؟! چرا من نمیتونم این مرد رو بفهمم ؟!

دستش جلوی صورتم بالا میاد و انگشت اشاره اش به سمت در نشونه میره . انگار حرفی برای گفتن نمونده . صدام دوباره محو شده و بدون نیم نگاهی به سمت در راه می افتم .

من له شدم برای هزارمین بار ، اما نه مثل همیشه . این با همه ی له شدنهای زندگی 19 ساله ی من فرق داره .

باید فکر کنم . باید ساعت ها تجزیه و تحلیل کنم . باید هزار بار هرچی بلدم رو مرور کنم .

" مادرم یادم داده ، حقیقت آدم ها رو از چشماشون بخونم "

باید راز خوندن چشم های یخی رو از مادرم بپرسم .

" مادرم می گفت یه دختر کولی ، با همه دوسته مگه مجبور بشه با یکی دشمنی کنه . "

مجبورم دشمنی کنم ؟! نمی دونم .

چندین ساعت وقت لازمه تا فکرام خط بگیرن . تا حوادث کنار هم چیده بشن . تا من تکلیفم رو بفهمم .

امشب این منم که باید با مادرم خلوت کنم .

در اتاق رو پشت سرم می بندم . اشکام راهشون رو پیدا میکنن و روی گونه ام سر می خورن . من اون قدرا هم قوی نیستم .

پشت ماشین بافت جا می گیرم . اشک هام روی تار و پود پارچه میریزه و لا به لاش بافته میشه .

آدم ها کنارم میان و میرن . نمی بینمشون ، نمیشنومشون .

دلم گریه داره ، بغض داره . خونه رو می خوام ، مطرب رو و مادرم رو .

به کلون در می کوبم . باربد می دوه . مطرب نگران میشه . دیگه بغلش نمی کنم تا وسط حیاط ، نمی چرخونمش . مطرب می فهمه . باربد رو صدا می کنه و من به خلوتگاهمون پناه می برم .

خلخال مادر رو روی مچ دستم میندازم . با سر انگشتام حلقه های کوچیکش رو تکون میدم و چشمامو می بندم .

شش سالمه . توی کوچه بد جوری کتکم زدن ، بهم فحش دادن ، تحقیرم کردن . به دامن مادرم پناه میارم . اشک هام رو اون جا می ریزم . خودم رو خالی می کنم .

هر دو دستش رو روی گونه های داغ از اشکم میذاره ، سرم رو بالا میاره .

لب هاش روی پیشونیم میشینه ، روی چشم هام ، روی گونه هام ، روی نوک بینیم .

خنده ام میگیره . با پشت دست اشک هامو پاک میکنم و ازش می پرسم : مگه نوک بینی هم می بوسن ؟! مادر نوک بینی رو نمی بوسن .

می خنده . چقدر خنده هاش دل نشین بود . چقدر زندگی کنارش دل نشین بود . روی پاش مینشونه منو . موهای به هم ریخته مو از دورم جمع می کنه . بچه ها کش سرم رو پاره کردن .

شونه میزنه به موهام با سرانگشتاش . شروع می کنه به بافتن موهام و زمزمه می کنه :

" بدون که چندان مقبول آدم های سطحی نیستی عزیز من ، هرکسی حاضر نیست با تو دم خور شه ، هرکسی تو رو نمی فهمه . "

صحنه ی کتک خوردنم دوباره جون می گیره جلوی چشمام . اشک به چشم میارم و لب می زنم " چرا؟! "

موهام رو با دست سه تیکه می کنه . هر تیکه رو از لای اون یکی رد میکنه و نقش میندازه به موهام .

" چون دختر من بی نهایت خاصه . "

سرم رو کج می کنم ، موهام لای دست های مادرم بالا میمونه .

- نمیشه خاص نباشم ، نمیشه مثل بقیه بدوم ، میون بازیشون باشم ؟!

بافتن موهام به آخر رسیده . مادرم تیکه ای پارچه از دور دستش باز میکنه و موهام رو با اون گره می زنه . رهاشون میکنه پشتم و لب هاش روی سرشونه ام میشینن .

" عاشق خاص بودنت باش دخترک من . تو قدرتمند تر از اونایی . زندگی رو یادشون بده ."

روی پاش می چرخم به سمتش . دستهامو گره می کنم دور گردنش و فرو میرم توی آغوشش . لب هاش میخنده . لبهاش همیشه می خنده

- آخه چطوری ؟!

" وقتی خدا کسی رو متفاوت به دنیا هدیه میده ، توی تک تک اجزای وجودش قدرت میزاره . "

نمی فهمم . سر تکون میدم . التماس میکنم که بگه چطوری ؟!

موهام رو میبوسه . بلندم میکنه و میچرخه . دوباره اشک هام گم میشن . قهقهه میزنم توی بغلش . چرخ و فلکم رو می پرستم . میون خنده هام میگه

" خودم یادت میدم عزیزکم "

باربد با مشت های کوچیکش به در می کوبه . ذهنم 13سال پرواز می کنه و به زمان حال برمی گرده . دست روی زانوهام میذارم و از جا می کنم . مطرب و باربد رو نگران کردم . شرمنده ام .

در دو لنگه رو از دو طرف باز می کنم . دست های باربد روی هوا می مونه . مطرب پشت پنجره نگران نشسته . میدونم طاقت غم منو ندارن ، هیچ کدومشون . من حق ندارم ضعف نشون بدم ، به خاطر عزیز ترین های زندگیم .

دست باربد رو توی دست می گیرم و به سمت اتاق نشیمنمون میرم . جایی که توش میشینیم ، به همین سادگی .

پا توی اتاق کوچیکمون میذارم . مطرب لبخند نگرانی میزنه .

چرا نگرانه ؟! مگه نمیدونه من دست پرورده ی کی ام ؟!

لبخند میزنم . به عمق همه ی نگرانی هاش . توی قلبش رو می کاوم و ذره ذره غم رو بیرون میکشم . نفس راحتش رو میبینم .

رو میکنم به باربد . پسرکم رو امشب روی دستام نچرخوندم. غم داره نگاهش .

روی زمین میشینم و به عوضش روی پام مینشونمش . می بوسمش . درست همونطور که مادرم منو می بوسید .دم گوشش چیزی میگم که مطرب نمی شنوه .

با شیطنت سر تکون میده و بیرون میره .

یه استکان چای لب سوز و لب دوز میریزم .

میذارمش جلوی مطرب . همزمان باربد با تار مطرب بر می گرده .

مطرب پر از سوال نگاهم میکنه . خواهش می ریزم توی نگاهم .

کنارش چهار زانو میزنم و گوش میسپارم به نوای ساز و سوز صدای مطرب . مادرم هم این آهنگ رو از زبون مطرب شنیده ؟! کاش شنیده باشه .

مطرب زخمه می زنه به تار . نوای موسیقی توی گوشم میشینه . قلبم به دیواره ی سینه می کوبه .

پر كن پياله را ،

كاين آب آتشين، ديريست ره به حال خرابم نميبرد.

زانوهام رو جمع می کنم توی بغلم . سرم رو روشون میذارم و چشمامو میبندم .

چشماش سیاه بود . شاید رنگ دلش . شاید رنگی از گذشته اش . ولی سیاه بود .

رفتارش سرد بود ، نگاهش هم .

از رقص بیشتر نفرت داشت یا از من ؟! نمی دونم .

چشمهای پدرم بسته است . لب هاش میخونه و من می دونم که مخاطب این آواز هیچ کس جز مادرم نیست .

اين جامها كه در پي هم ميشود تهي

درياي آتشست كه ريزم به كام خويش،

گرداب ميربايد و آبم نميبرد

رقصم رو به یاد داشت . حسی بهم میگه دردش نه رقصم بود و نه خودم . نفرت توی دلش ریشه داشت . درختی تنومند بود توی قلبش . میوه ی نفرت می چید و تقدیم دیگران می کرد .

حال مطرب دگرگونه . آهنگ غمگینه با ضرب های طولانی . اما لذت توی صورت باربد موج میزنه . این پسر جا پای مطرب میذاره .

من با سمند سركش و جادويي شراب

تا بيكران عالم پندار رفته ام

نگاه خالیش توی ذهنم جون می گیره . مردی که امروز توی چشماش زل زدم از زندگی خالی بود . نفسم تیکه تیکه میشه . خالی از زندگی یعنی .

صدای مطرب اوج میگیره . باربد هم چشم می بنده . من چشم هام بی نهایت بازه . زنگ های خطر توی گوشم به صدا دراومدن .

تا دشت پرستاره انديشه هاي گرم

تا مرز ناشناخته مرگ و زندگي

تا كوچهباغ خاطرههاي گريز پا

تا شهر يادها

ديگر شراب هم، جز تا كنار بستر خوابم نميبرد!

ناهید امروز شراره های عشق رو تجربه کرد . با مردی که چهره ی واقعیش رو پشت درهای بسته ، به من نشون داد . نبضم تند میشه . ناهید رو چه کنم ؟!

هان اي عقاب عشق

از اوج قله هاي مه الود دور دست،

پرواز كن به دشت غم انگيز عمر من،

آنجا ببر مرا كه شرابم نميبرد.

آن بي ستارهام كه عقابم نميبرد!

لبهام رو جمع می کنم توی دهنم .