نویسنده رمان بر باد رفته قسمت دوم چه کسی می باشد؟

این رمان زیبا به قلم مارگارت میچل یکی از بهترین نویسندگان رمان نوشته شده است.

موضوع رمان بر باد رفته قسمت دوم در چه زمینه ای می باشد؟

این رمان در موضوعات عاشقانه نوشته شده است.

آیا دانلود رمان بر باد رفته قسمت دوم رایگان می باشد؟

این رمان به صورت رایگان (مطالعه در اپلیکیشن) می باشد. لطفا توجه داشته باشید تمامی رمان های دنیای رمان با اجازه کامل نویسنده و به صورت قانونی و حلال قابل دانلود می باشد.

رمان بر باد رفته قسمت دوم به قلم مارگارت میچل

بر باد رفته داستان زندگی عاشقانه و پر فراز و نشیب یک دختر زیبای جنوبی به نام اسکارلت را روایت می کند که در شرایط نابسامان جامعه و جنگ های داخلی توانست روی پای خود بایستد و کسب و کار خودش را راه بیندازد. او در زندگی خصوصی اش سه بار ازدواج می کند، با چالش های عاشقانه متعدد روبرو می شود و روابط نا موفقی را تجربه می کند در حالی که تا پایان کتاب بار یک عشق شکست خورده روی قلبش سنگینی می کند.

ژانر : عاشقانه

تخمین مدت زمان مطالعه : ۱۰ ساعت و ۳۰ دقیقه

مطالعه آنلاین بر باد رفته قسمت دوم

�بای جنوبی به نام اسکارلت را روایت می کند که در شرایط نابسامان جامعه و جنگ های داخلی توانست روی پای خود بایستد و کسب و کار خودش را راه بیندازد. او در زندگی خصوصی اش سه بار ازدواج می کند، با چالش های عاشقانه متعدد روبرو می شود و روابط نا موفقی را تجربه می کند در حالی که تا پایان کتاب بار یک عشق شکست خورده روی قلبش سنگینی می کند.

فصل بیست و یکم

بعد از اینکه سینی صبحانه ملانی را به اتاقش فرستاد پریسی را روانه کرد تا خانم مید را خبر کند و خود همراه وید به خوردن ناشتایی پرداخت. ولی برای اولین بار اشتها نداشت. با نگرانی نزدیک شدن وقت زایمان ملانی و هراس ناخودآگاه ناشی از شنیدن غرش توپ ها میلی به غذا نداشت. قلبش به شدت درد می کرد و چند دقیقه بطور طبیعی می تپید و بعد ناگهان به شدت فرو می ریخت و درد به معده اش منتقل می شد. نان ذرت مثل چسب گلویش را مسدود کرده بود و پایین نمی رفت. ذرت تف داده و پوره سیب زمینی و قهوه تا به حال اینطور نفرت انگیز جلوه نکرده بود. قهوه بدون شکر و خامه در دهانش چون هلاهل بود و عصاره ذرت که به جای قند مصرف می شد در دهانش مزه ای ایجاد نمی کرد. جرعه ای نوشید و قهوه را پس زد اینکه شمالی ها جلوی ورود شکر و خامه را گرفته بودند بیش از هر دلیل دیگری کافی بود که اورا از آنها متنفر کند.

وید برعکس همیشه ساکت سر جایش نشسته بود و شکایتی نداشت. نان ذرت را که از آن بدش می آمد بدون اعتراض می خورد و به دنبال هر لقمه که اسکارلت در دهانش می گذاشت با سرو صدای زیاد جرعه ای آب می نوشید. چشمان قهوه ای رنگ آرامش حرکت های اسکارلت را دنبال می کرد چشمانی گرد و به اندازه یک دلاری که هراسی کودکانه آن را پوشانده بود گویا ترس مادر به او نیز سرایت کرده بود. وقتی خوردن ناشتایی به پایان رسید اسکارلت اورا به حیاط پشتی فرستاد تا بازی کند و همچنان با نگاه اورا دنبال می کرد هنکامی که از چمنهای پژمرده گذشت و به محل بازی رسید احساس آرامشی وجود اسکارلت را در برگرفت.

تردید داشت نمی دانست چه باید بکند پایین پله ها ایستاد . مثل همیشه باید به اتاق ملانی می رفت و کنارش می نشست و سعی می کرد اورا از نگرانی بیرون بیاورد ولی حالا اصلا چنین خیالی نداشت در خود میلی به این کار احساس نمی کرد. چرا ملانی باید امروز را برای زاییدن انتخاب کند مگر روزهای دیگر را از دستش گرفته بودند؟ آن وقت در این روز باید از مرگ حرف بزند!

روی آخرین پله نشست و سعی کرد که خود را آرام کند و دوباره به فکر جنگ دیروز افتاد با خود فکر می کرد این مبارزه به کجا کشیده شده است. چقدر عجیب بود که چند مایل آنطرف تر جنگی اتفاق افتاده بود و او هیچ چیز از آن نمی دانست! امروز این نقطه ساکت و دور افتاده شهر با روزی که جنگ پیچ تری کریک اتفاق افتاده بود فرق داشت. خانه عمه پیتی پات یکی از آخرین خانه های شمالی آتلانتا بود و با جنگی که جایی در جنوب در جریان بود از گاری های آمبولانس و صف مردان مجروح هیچ خبری نبود. فکر می کرد که این جنگ اگر در شمال شهر اتفاق می افتاد چه می شد. خدا را شکر که جنگ در ناحیه شمال اتفاق نیفتاده بود. آرزو می کرد که همسایگان دیگر هم خانه های خود را مثل خانم مید و خانم مری ودر تخلیه نمی کردند و به نقاط دیگر پناهنده نمی شدند در این لحظه بسیار احساس تنهایی می کرد. آرزو می کرد اقلا عمو پیتر را داشت آنوقت می توانست همراه او به سرفرماندهی برود و خبری بگیرد. اگر به خاطر ملانی نبود خودش همین الان به شهر می رفت اما نمی توانست تا وقتی خانم مید می آمد خانه را ترک کند. خانم مید! راستی چرا نیامد؟ و پریسی کجا بود؟

برخاست و به ایوان جلوی خانه رفت و به انتظار آن دو ایستاد. اما خانه مید در خم جاده در سایه ای سنگین فرورفته بود و چیزی معلوم نبود. بعد از مدتی طولانی بالاخره پریسی از دور پیدا شد. گویی دلش می خواست تمام آن روز را تفریح کند با هر قدم دامنش پیچ و تاب می خورد و آواز خوانان آهسته پیش می آمد.

همین که در را گشود و به حیاط قدم گذاشت با فریاد اسکارلت مواجه شد:" مثل اینکه سوار مورچه شدی خانم مید چه گفت؟ کی میاد؟"

پریسی گفت:" خونه نبود."

" کجاست؟ کی میاد خونه؟"

پریسی با وجد و شعف خاصی سعی می کرد کلمات را طوری ادا کند که اهمیت آن بیشتر شود و پیامش پرمایه و سنگین بنظر آید :" آشپزشون میگه صبح زود به خانم مید خبر دادن که پسرش آقای فیل زخمی شده تیر خورده خانم مید هم بتسی و تالبوت پیر رو با خودش برد تا پسرشو بیارن خونه. آشپز می گفت به نظرم پسره بدجوری تیر خورده و خانم مید می خواد پیداش کنه و بیاردش خونه"

اسکارلت چند لحظه ای همان طور اورا خیره نگاه کرد. یک فکر آنی وادارش می کرد که به سمت او حمله برده و اورا بگیرد و آنقدر بزند که جانش درآید. سیاهان همیشه از آوردن خبرهای بد خوشحال می شدند.

" خب دیگه اونجا مثل نی نی کوچولوها وای نستا. به من زل نزن خیره سر، برو خونه خانم مری ودر بگو یا خودش بیاد یا کلفتش رو بفرسته بجنب دیگه"

" اونام نیستن خانوم اسکارلت. یه سری به خونشون زدم کلفتشونو تو راه دیدم در خونشون قفله. مث اینکه بیمارستان رفتن"

" پس تو تا حالا کدوم جهنمی بودی! وقتی می فرستمت دنبال یک کاری نباید این ور اون ور بری و با این و اون پرسه بزنی. حالا برو..."

مدتی بی حرکت ایستاد و فکر کرد. چه کسی در میان دوستان شهری می توانست به او کمک کند؟ آها خانم السینگ. درست است که خانم السینگ زیاد از من خوشش نمی آید ولی ملانی را خیلی دوست دارد.

" بیا برو خونه خانم السینگ و همه چیزو درست حسابی بهش بگو و خواهش کن خودش رو برسونه. گوش کن ببین چی می گم پریسی. بچه خانم ملانی داره به دنیا میاد. هرلحظه ممکنه به تو احتیاج داشته باشه حالا عجله کن برو و زود برگرد"

" چشم خانوم" و مثل حلزون به راه افتاد.

" عجله کن تنبل بدبخت"

" چشم خانوم"

پریسی کمی به سرعت خود افزود و اسکارلت به درون خانه بازگشت بار دیگر قبل از اینکه نزد ملانی برود پای پله ها ایستاد مجبور بود به ملانی توضیح دهد که چرا خانم مید نتوانسته بود بیاید. مسئله زخمی شدن فیل ممکن بود اورا آزار دهد. خوب باید دروغی سرهم می کرد و تحویل می داد.

وارد اتاق ملانی شد و دید که سینی صبحانه دست نخورده باقی مانده. ملانی به پهلو دراز کشیده و رنگ از صورتش پریده است.

اسکارلت گفت:" خانم مید رفته بیمارستان ولی خانم السینگ میاد حالت خوب نیست؟"

ملانی به دروغ گفت:" زیاد هم بد نیست"و لحظه ای بعد ادامه داد:" اسکارلت چن وقت طول کشید تا وید به دنیا اومد؟"

" کمتر از یک چشم بهم زدن" اسکارلت خوشحال بود که دیگر چنین احساسی ندارد. " توی حیاط از حال رفتم حتی وقت نشد که منو ببرن تو. مامی غرغر می کرد و می گفت چه افتضاحی ... درست مثل سیاه ها"

ملانی لبخندی زد ولی درد آنقدر شدید بود که چهره اش دوباره درهم رفت.

" کاش من هم یکی از اون سیاه ها بودم" اسکارلت نزدیک تر شد و نگاهی به تهیگاه کوچک او انداخت و با حالت اطمینان بخشی گفت:" اونقدرها هم بد نیس"

" اوه خودم اینو می دونم متاسفم که یک کمی ترسو هستم... خانم السینگ همین الان میاد؟"

اسکارلت گفت:"همین الان. من میرم پایین یک کمی آب خنک و اسفنج بیارم صورتتو باید بشوری امروز هوا خیلی گرمه"

درآوردن آب تعلل می کرد. هر دو سه دقیقه یکبار دم در می رفت و نگاهی به خیابان می انداخت و انتظار خانم السینگ را می کشید. منتظر بود ببیند پریسی بالاخره کی می آید. هیچ نشانی از پریسی نبود. به طبقه بالا برگشت و بدن عرق کرده ملانی را اسفنج کشید و گیسوان اورا شانه زد.

یک ساعت گذشت. صدای پای آرام و بی خیالی شبیه به راه رفتن سیاهان شنیده شد. نگاهی از پنجره به بیرون انداخت. پریسی را دید که سلانه سلانه قدم برمی دارد آهسته و تفریح کنان درحالی که چیزی زیرلب زمزمه می کرد به سوی خانه در حرکت بود خودش را به اطراف تاب می داد و با ریتم خاصی طنازی و عشوه گری می کرد گویی عده ای جمع شده اند و اورا تماشا می کنند.

اسکارلت از دیدن آن وضع به شکل وحشیانه ای عصبی شده بود گفت:" بالاخره یک روزی این توله سگو اونقدر شلاق می زنم که بمیره" و با عجله به سوی پله ها یورش برد.

" خانم السینگ مریض خونه بود. آشپزه می گفت امروز یک عالمه زخمی صبح زود با قطار آوردن داش براشون سوپ درس می کرد گفت..."

" مهم نیست چی گفت. برو یک پیشبند درست و حسابی بپوش زود باش باید این یادداشت رو ببری بدی به دکتر مید اگه نبود بده به دکتر جونز یا هر دکتر دیگه ای که پیدا کردی و اگه این دفعه زود برنگردی پوستتو قلفتی می کنم"

" چشم خانوم"

قلب اسکارلت به شدت می تپید ادامه داد:

" یک آقای خوب و شریفی رو هم پیدا کن و اخبار جنگ رو ازش بپرس اگه کسی خبر نداشت برو به راه آهن و از اونایی که زخمی ها رو میارن سوال کن، بپرس کجا می جنگن تو جونزبورو یا جای دیگه"

ناگهان ترسی صورت سیاه پریسی را پر کرد:" خدا جون خانوم اسکارلت! یانکی ها که تو تارا نیستن ها؟"

" من نمیدونم دارم تورو دنبال خبر می فرستم" شیون پریسی ناگهان بلند شد و عربده می کشید وپریشانی اسکارلت را دوچندان می کرد " خانوم اسکارلت چی به سر مامانم میارن؟"

" خفه خون بگیر. نعره نکش. خانم ملانی صداتو میشنوه حالا برو پیش بندتو عوض کن زود باش" پریسی با سرعت به پشت خانه رفت و اسکارلت در حاشیه نامه جرالد تنها کاغذ موجود در خانه یادداشتی کوتاه به دکتر نوشت و تا کرد. چشمش به آخرین جملات نامه افتاد :" مادرت... حصبه ... تحت هیچ شرایطی... به خانه نیا..." اسکارلت به گریه افتاد. اگر به خاطر ملانی نبود معطل نمی کرد و فورا به خانه می رفت حتی اگر مجبور می شد پیاده برود.

پریسی درحالی که نامه را در دست داشت از خانه خارج شد اسکارلت به طبقه بالا برگشت فکر می کرد در مورد نیامدن خانم السینگ باید چه دروغی سرهم کند. اما ملانی سوالی نکرد. به پشت خوابیده بود صورتش آرام و شیرین می نمود اسکارلت برای مدتی آرام شد. نشست و سعی کرد از چیزهای دیگری صحبت کند. اما فکر تارا و نابودی آنجا بدست یانکی ها را هنوز در سر داشت فکر مرگ الن آمدن یانکیها به آتلانتا و سوختن همه چیز. کشته شدن همه کس. انعکاس انفجارهای دوردست که به گوش او وارد می شد امواج سهمگین هراس را در دلش به حرکت در می آورد بالاخره نتوانست چیزی بگوید از پنجره به خیابان خاموش و داغ و برگ های سبزی که خاک سرخ بر آنها نشسته بود و بی حرکت از درخت ها آویزان بود خیره ماند. ملانی هم ساکت بود اما گاهی چهره آرامش از درد به هم می رفت.

بعد از هر درد می گفت:" زیاد هم بد نبود" و اسکارلت می دانست چه می گوید. ترجیح می داد به جای آن سکوت آزار دهنده صدای جیغ ملانی را بشنود. می دانست که باید دلش برای او بسوزد ولی گویی در دل توفان زده اش کمترین بارقه مهر و شفقت دیده نمی شد. فکرش از غم های بزرگ پریشان بود. یک بار که نگاهی دقیق به چهره او انداخت با خود گفت چرا از میان آن همه آدم در دنیا در این لحظه من باید در کنار ملانی باشم - هیچ فصل مشترکی با او نداشت احساس تنفر می کرد و شاید از مرگش خوشحال می شد. خوب شاید قبل از اینکه روز پایان گیرد، به آرزویش برسد. با این فکر ترس سردی هم به درونش راه یافت. یاد حرف مامی افتاد که می گفت نفرین ها همیشه در گوشه خانه جاخوش می کنند. به سرعت شروع به دعا خواندن کرد و از خدا می خواست ملانی را حفظ کند کلمات تب آلود بر لب می راند و حتی گاهی خود نمی دانست چه می گوید عاقبت ملانی دست داغش را روی دست او گذاشت.

" عزیزم اینقدر ناراحت نباش میدونم نگران منی. متاسفم که این همه دردسر درست کردم"

اسکارلت ساکت شد ولی نمی توانست آرام بگیرد. اگر دکتر و پریسی هیچیک بموقع نیایند چه باید بکند. به طرف پنجره رفت و نگاهی به خیابان انداخت.

ساعتی گذشت و بعد ساعتی دیگر ظهر آمد گرما به منتهای درجه رسیده بود برگهای خاک گرفته را هیچ نسیمی تکان نمی داد عرق از گیسوان بلندش می ریخت و لباس خیسش به تن چسبیده بود. اسفنج را برداشت و صورتش را شست اما ترس امانش را بریده بود. خدای من اگر بچه بخواهد قبل از رسیدن دکتر بیاید! آن وقت چه کند؟ از کار قابلگی چیز زیادی نمی دانست این همان لحظه ای بود که هفته ها در مورد آن احساس نگرانی می کرد. اگر خدای نکرده دکتر نیامد می تواند روی پریسی حساب کند پریسی قابلگی خوب می دانست خودش بارها گفته بود.

ولی پریسی کجا بود؟ چرا نمی آمد؟ چرا دکتر نیامد؟ دوباره به طرف پنجره رفت و بیرون را نگاه کرد. گوش داد و ناگهان حیرت کرد نکند اینها همه زاییده تصوراتش بوده است پس چرا صدای غرش توپها دیگر نمی آید. آیا توپ ها به جونزبورو نزدیک شده اند یعنی...

بالاخره پریسی را دید که از آخر خیابان چون اسب یورتمه کنان پیش می آمد. سرش را از پنجره بیرون کند پریسی درحالی که به بالا نگاه می کرد میخواست حرف بزند اسکارلت انگشتش را به علامت سکوت روی لبهایش گذاشت. می ترسید ملانی صدای اورا بشنود و از صدای جیغ های او ناراحت شود و به گرفتاری هایش بیفزاد. از پنجره دور شد.