رمان بادکنک قرمز به قلم هلن ابراهیمی آذر

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

اِما دختر موقرمز داستانه که سرگرم پرداخت بدهی های پدر بزرگشه... با شروع به کار کردنش تو یه کافه در وسط پارک، کم کم با یه بادکنک فروش مرموز رو به رو میشه بادکنک فروشی که کسی زیاد باهاش همکلام نمیشه و شایعه های خوبی درموردش پخش نشده و رویارویی عجیب اِما با بادکنک فروش مرموز، شروع داستان اونها رو رقم میزنه.

مقدمه:

داستان بادکنک قرمز روایتی عجیب و متفاوت است

نه از آن روایت های طنز در دنیای پر از تجملات و زیبایی ها

قرار است در این داستان پایین برویم

خیلی پایین

قرار است از مشکل ها و سختی های پایین شهر بخوانیم

اینجا خبر از ماشین های مدل بالا و پسر های پولدار و خوش تیپ نیست

خبر از دخترهایی با زیبایی ماورایی نیست

اینجا همان جاییست که کمتر به آن اشاره میشود و از نگاه ها محو است

جایی تاریک و سرد با بوی سیگار و درد های از دست دادن و حسرت به دست آوردن

و چه حسرت پوچی!

داستان در مورد دختریست که تلاش میکند

دخترک این داستان شیطنتی ندارد و همواره به دنبال حل مشکلاتش است

دختری که گاهی کم می آورد و گریه میکند گاهی که کم اتفاق می افتد لبخند میزند و روزی میرسد که دلش میلرزد

با یک نگاه عجیب و مردی عجیب تر

مردی با قهقهه های ترسناک و پر درد و عجیب آهنگ آرامش بخشش همان قهقهه ها میشود و بوی مورد علاقه اش عطر بی عطر پسرک دیوانه ...

خسته دستی بر روی پیشانی ام کشیدم و بی حوصله قدم هایم را سمت خانه برداشتم

باز هم نیمه شب بود و گمان می کنم باز هم نگرانش کرده باشم

دلم نمیخواست فرشته ی صورت چروک و زیبا لبخند این روز هایم را ناراحت کنم اما متاسفانه هنوز آنقدر خوشبخت نشده بودم که بخواهم گوشی بخرم و او را از نگرانی در آورم

نگاهم را به در باز شده ی خانه دوختم

این روز ها قفلش خراب شده بود و چه کسی پول داشت تا درستش کند؟

من یکی که نداشتم... دلم سوخت

نه برای خودم

برای پیرزن داخل که حتی در این سن که بی دفاع و ناتوان است دری در خانه ندارد که حداقل کاملا بسته شود

حالا نه آنکه از دزدی بترسم که بخواهد چیزی بدزدد

احتمالا دزد بیچاره وقتی وارد شود دلش به حالمان بسوزد و کمی هم کمکمان کند

از دزد نمیترسیدم از مرد های نامرد میترسیدم همان هایی که شبانه مست میگردند و هر کثافت کاری که خواستند را میکنند و در روز غیبشان میزند

داخل شدم و در را کوبیدم... بسته نشد

اصلا انگار این در برای پیاده روی روی اعصاب نداشته ام ساخته شده بود

آجری آوردم و چسپاندم به در تا حداقل انقدر آشکارا شب و روز باز نباشد

از حیاط کوچک عبور کردم و وارد سالن شدم

از این خانه بدم می آمد اما به قول نینا جان باید ممنون خدا می بودیم که حداقل سقفی بالای سرمان داشتیم البته آن هم اگر روزی هوس خراب شدن روی سرمان را نکند

انگار من اصلا آدمی درست برای شکر گذاری نبودم

با دیدن هیکل جمع شده و روی کاناپه اش وپلک های بسته اش لبخند محوی زدم

چقدر خوابالود بود این زن!

جمع شدن بدنش نشان از این می داد که سردش است

خب حق داشت بیچاره

خانه که کلنگی بود و از هر سوراخش هوای سرد داخل میشد

از کمبود گاز هم که نگویم بهتر است

پتویی را از اتاق برداشتم و روی تنش انداختم و آرام بوسه ای بر پیشانی اش نشاندم

برق ها را خاموش کردم و به اتاق خودم رفتم

به دلایل مذکور کت قرمز رنگم را در نیاوردم تا سردم نشود و سرما نخورم که بعدش حسابی از مخارج عقب بی افتم

روی تخت خواب دراز کشیده و نگاهم را به سقف دوختم

صدای ترق تروقش نشان از این می داد به اندازه کافی فرسوده است و هر لحظه ممکن است در هم بشکند و خدا می داند قرار است چه بیاید برسر من

یاد روز های گذشته افتادم

راستش من یادم نمی آید در طول عمر بیست و چند ساله ام تا به حال پولدار و بی دغدغه بوده بشم اما قبل ها حداقل در این حد وضعیت فلاکت بار نبود

روز هایی که کنار پدر بزرگ چشم سبز و مادر بزرگ موطلایی ام زندگی میکردم شاید کمی شاد تر بودم

اما وقتی پدر بزرگ به خاطر بدهی هایش فرار کرد و کلا غیبش زد همان شادی اندک هم پر کشید و رفت

از مادر بزرگ و ضربه ای که خورد نگویم

آن زمان ها جوان تر بود

یادم است عشقی که به پدر بزرگ داشت زبان زد بود اما پدر بزرگ قدرنشناسی کرد و رفت

قمار کرد و هر بار خواست وضعیت را خوب کند بدترش کرد تا بدهی هایش رفته رفته بالا رفت و مجبور شد تا نکشنش پا به فرار بگذارد و مارا جا بگذارد همراه چندین نامرد طلبکار

هر روز جلوی در خانه طلبکاری می آمد و به هزار گونه تهدید میکرد

چندتایی درکِمان کردند و بیخیال پولشان شدند اما در عوض بقیه تا بن جانت با تهدید هایشان عذابت می دادند و تا عمل به تهدیدات ناجوان مردانیشان پیش میرفتند

سال هاست که دست از درس خواندن کشیده و کار میکنم و بدهی ها را میدهم به امید این که بیخیال شوند و بروند رد کارشان و تقریبا داشتم همه را تسویه میکردم ولی در مقابل، همراه مادر بزگ داریم یکی از افتضاح ترین نوع های زندگی را، عمر میکنیم و کی قرار است کمی هم که شده خوشبخت شویم را خدا میداند

نگاهم به موجود کوچک که ورجه وورجه کنان به سوراخی رفت افتاد

باز هم موش!

شاید اگر مانند دیگر دختر ها بودم الان باید جیغ جیغ میکردم اما من سال هاست با این جانوران چندش و گه گاهی دوست داشتنی زندگی میکنم البته نه از روی علاقه، از روی اجبار

بار ها مسمومشان میکردیم و میکشتیمشان و هزار جور سم برای کشتنشان استفاده میکردیم اما باز هم مثل اول برمیگشتند و انگار لشکر کشی میکردند

یادم است من قدیم ها حتی از سوسک و موش میترسیدم اما این روزها...

امان از این روز ها!

...

نگاه سرگردانم را اطراف چرخاندم

آخر منِ بخت برگشته از کجا کار پیدا میکردم؟

دیگر رسما پایی برای گشتن برایم نمانده بود

از صبح مشغول پیدا کردن کار هستم اما این ها حتی برای خدمتکاری هم مدرک تحصیلی میخواستند و من هم که انقدر با سواد!

یکی نیست بگوید مدرکم به چه دردتان میخورد؟

مگر قرار است با آن خانه یتان را تمیز کنم شل مغر ها؟

تشنه و گرسنه روی یکی از صندلی های پارک نشستم

ظهر بود و خورشید عمود میتابید و انگار دلش میخواست با این گرمای روی اعصابش سربه سرم بگذارد

اواخر پاییز است آخر... این گرما چیست؟

نگاهم به دکه ی ساندویچ فروشی افتاد و دهنم آب افتاد اما پولی در جیب نداشتم

وارونه آویزانم میکردند قرانی پول پیدا نمیکردند

حالا حالا ها وقت هوس کردن نداشتم

کمی از خستگی ام که در رفت از جا بلند شدم و راه سنگ فرش ها را برای خروج از پارک طی کردم

داشتم کامل خارج میشدم که گفتگوی دو مرد کناری ام نا خود آگاه توجه م را جلب کرد

گوش تیز کردم تا دقیق تر مکالمه ی بینشان را بشنوم

_ببرشون ولی من خیلی زود کسی رو میخوام که جلو در با لباسای خرس و پاندا و اینا تبلیغ کنه برای کافه

_ فعلا کسی رو سراغ ندارم ولی فرصت بده جورش میکنم

مرد دومی جعبه ای بزرگ را از دیگری گرفت و به سوی ماشینی که در خارج از پارک بود رفت

مردد بودم

میخواستم بروم و بگویم من حاضرم این کار را بکنم و از طرفی هم از نظر کار بسیار مسخره و پوچی می آمد

اما منی که در به در دنبال کار بودم را چه به این حرف ها و ادا ها!؟

من مجبور بودم برای ادامه ی حیاتم هم که شده دست بجنبانم و هرکاری که شده را قبول کنم و نگذارم از دستم رود

پس پا تند کردم و مسیر رسیدن به مرد را طی کردم

مرد جعبه را در صندوق گذاشت و قبل از اینکه سوار ماشینش شود صدایش زدم

_آقا یه لحظه وایسید

مرد سمتم برگشت

مردی میانسال و عینکی با موهای قهوه ای رنگی که دانه دانه موهای سفید در آن به وضوع دیده میشد

کمی نگاهم کرد و گفت: بله دختر خانم

نفسی گرفتم و گفتم: راستش من ناخواسته متوجه ی مکالمه ی بین شما و اون یکی آقا شدم. گفتید به کسی نیاز دارید که جلوی در لباس های تبلیغاتی بپوشه واسه کافه تبلیغ کنه درسته؟

گیج نگاهم کرد و سر تکان داد

_خب اگه مشکلی نداشته باشه من میتونم این کار رو انجام بدم

متعجب گفت: تو؟!

به معنی مثبت سر تکان دادم که مرد بعد از مکثی گفت

_آخه دخترم میدونی که هوا سرده و کمتر دخترا ازین کار ها انجام میدن

با غم جواب دادم

_ من واقعا به این کار نیاز دارم

دلم نمیخواست دلش بسوزد و یا ترحم کند فقط من بودم منی که به شدت به کار نیاز داشتم حتی مضحک ترین کارها!

پس باید حداقل تا کاری بهتر پیدا میکردم انقدر دست و بالم تنگ نباشد

مرد لبخندی زد و گفت: باشه حالا که خودت میخوای منم به اون دوستم میگم ببینم چی میگه شمارت رو بده که بهت خبر بدم

آرام لب زدم

_من گوشی ندارم ولی میتونید با تلفن منزل تماس بگیرید

متعجب شد

شاید احمقانه ترین جمله ی عمرش را شنید ولی سعی کرد تعجب و بهتش را از دیده نهان کند و اما نهان نمیشد این حجم از ترحم و تعجب...

با اخم شماره را گفتم

گفته بودم از ترحم بیزارم؟

ولی متاسفانه اکثر اوقات به دلیل این وضعیت نا به سامان زندگی ام تحقیر و یا مورد ترحم قرار میگرفتم و این برایم بسی زجر آور بود

مرد با صدایی آرام پرسید: اسمت؟

_اِما... اِما هستم

مرد سر تکان داد و خداحافظی کرد و سوار ماشینش شده و لحظاتی بعد پس از وارد شدن به پیچ خیابان از دیدم محو شد

لبخند کم جانی زدم

گمان میکنم اینبار کاری پیدا کرده باشم

راهی خانه شدم و مسیر دور و درازش را با خستگی طی کردم

وقتی به در خانه رسیدم انگار که به کاخ سفیدم رسیده باشم ذوق کردم

لبخند تلخی زدم

خستگی به کجایم رسانده که این خانه کلنگیِ پر از موش و جانور و سوراخ سنبه برایم کاخ سفید گشته

در را هل دادم که به راحتی باز شد همانطور که گفتم قفلش خراب بود

داخل شدم و بی رمق خودم را به در سالن رسانده و وارد سالن شدم

هوای داخل کمی فقط کمی بیشتر از بیرون گرم بود

صدای به هم خوردن بشقاب ها و قاشق ها از آشپزخانه نشان از حضورش در آنجا میداد

قدمی جلوتر رفتم تا همه ی آشپزخانه جلوی دیدگانم قرار گیرد

حدسم درست بود

مانده بودم با کدام مواد غذایی سوپ درست کرده؟

لبخندی بر لب نشاندم و با صدای بلندی گفتم: سلام مامان نینا

برگشت به سمتم و لب خندی زد و گفت: سلام دخترم خوبی؟ خسته نباشی

در حالی که به سمت قابلمه ی سوپ روی گاز میرفتم جوابش را دادم

_مرسی... خودت خوبی؟... چه بویی راه انداختیا

نگاهش رنگ غم گرفت و درکش میکردم

همانطور که پیشبینی میکردم نصف موادی را که نداشتیم را از سوپ کم کرده بود

گاهی از این همه بدبختی خنده ام میگرفت

میشود گفت داستان زندگی من طنزی تلخ بود که باید تجربه اش میکردم

نگاه غم گرفته اش گویای همه چیز بود

لبخندم رفته رفته محو شد و بغض کردم و اما...

گریه نکردم

نه... در مقابل این پیرزن پر از درد نباید گریه میکردم

خودش پر از درد بود

بغضم را قورت دادم و باز هم لبخند زدم

چه دروغ ها که نمیگفتند این لبخند های ظاهری!

خودم را در آغوش تپلش پرت کردم و سرم را روی شانه اش گذاشتم و گفتم

_نینا جون نبینم ناراحت بشی

با صدای بغض کرده و گرفته اش گفت

_همه ش به خاطر منه... نتونستم به خوبی بزرگت کنم. کل عمرت درد کشیدی دخترم و وقتی باید جوونی کنی و درس بخونی در به در دنبال کار میگردی تا بدهی های پدربزرگت رو بدی

از آغوشش جدا شدم و گفتم

_بیخیال نینا... تو که تقصیری نداری تازشم امروز کار پیدا کردم قرار نیست که همیشه این شکلی بمونیم

و کاش واقعا همینطور میبود که میگفتم

لبخندی زد و دستی به موهای تازه بلند شده ام کشید و پر غم لب زد: آخ دختر مو قرمز بیچاره ی من

بعد از خوردن سوپ که صرفا برای گرسنه نبودنمان بود به سوی اتاقم رفتم

اتاقی نه صورتی و نه بنفش، پر وسیله های کهنه و رنگارنگ

بدون عروسک و بدون لوازم آرایشی که برای هر دختری ضروریست البته از نظر دختران دیگر وگرنه من را چه به آرایش؟

مقابل آینه کوچک چسپیده به در حمام قرار گرفتم

چهره ام خسته و از بی خوابی چشمانم به قرمزی میزدند وموهای قرمز رنگم آشفته صورتم را قاب گرفته بودند

یادم است سالها قبل با خود عهد کرده بودم بزرگ که شدم حتما موهای قرمز رنگم را رنگ بزنم و حالا که بزرگ شده ام حتی نمیتوانم درست حسابی به این رویای بچگی فکر بکنم چه برسد به انجامش

البته نه آنکه کار سخت و پیچیده ای باشد فقط دغدغه های بیشمارم فرصت فکر به این چیز ها را از من گرفته اند

اصلا انگار این دغدغه ها فرصت زندگی را هم از من گرفته اند!

کلافه روی تخت خواب دراز کشیدم و چیزی نگذشت که به دنیای مشکی رنگ خواب فرو رفتم

با تکان خوردن بازویم و صدا زدن اسمم توسط مادر بزرگ چشم باز کردم و چند باری پلک زدم تا تصویر واضعی از اطرافم داشته باشم

گیج نگاهش کردم که به آرامی گفت: اِما بلند شو یکی زنگ زده میخواد در مورد کارِت باهات حرف بزنه

کمی فکر کردم که با یاد آوری امروز و آن مرد در پارک آهانی گفتم و از جا بلند شدم و خودم را به تلفن خانه رساندم و آن را به گوشم چسپاندم

_الو

_سلام اِما برای کار زنگ زدم

_سلام... بفرمایید

_اِما میتونی از فردا کارتو شروع کنی. از ساعت 10 صبح کارت شروع میشه. فردا بیا همون پارک جزئیات بیشتر رو بهت میگم

سریع جواب دادم: باشه ممنون

و پس از خداحافظی تلفن را قطع کرد و من خوشحال از تلفن دور شدم

مادر بزرگ هم با لبخند نگاهم میکرد

الان تنها نگرانی ام حقوقش بود

...

دستی به موهایم کشیدم و وارد پارک شدم

قرار بود مرد را همین دور و اطراف ببینم

نگاهی چرخاندم با دیدنش که کنار درختی ایستاده بود به همان طرف حرکت کردم

وقتی نزدیکش شدم صدایش زدم

سمتم برگشت و با دیدنم لبخندی زد و گفت: سلام اِما

سر تکان دادم

_سلام آقای...

_جِیسون

_خوشوختم

جواب داد

_ منم همینطور. همراهم بیا

پشت سرش به راه افتادم همانطور که راه میرفتیم شروع کرد به توضیح دادن

_همونطور که میدونی کارت سخت نیست در واقع هر روز میای و لباس های حیوانات رو میپوشی و تابلویی که بهت میدن رو دستت میگیری

شاید مضخرف ترین شغلی بود که میتوانست وجود داشته باشد و متاسفانه برای من انتخواب دیگری وجود نداشت

آب دهانم را قورت دادم و گفتم

_ کافه دقیقا کجاست آقای جیسون؟

در حالی که دستانش را در جیب کت مشکی رنگش میگذاشت گفت: کمی جلوتر بریم پیداش میکنی

باشه ای گفتم و چند قدمی دیگر که جلو رفتیم کافه ی بزرگی را دیدم

پس قرار بود اینجا باشم

همراه مرد وارد کافه شدیم و از دری سمت راست وارد اتاقی شدیم

مردی که داخل بود کمی نگاهمان کرد و خیره به من و خطاب به آقای جیسون گفت: پیداش کردی جیسون؟

جیسون سر تکان داد و مردی که کت شلواری خوش دوخت تن داشت و هم سن آقای جیسون میبود بر اندازم کرد

از نگاهش هیچ خوشم نمی آمد اما سعی کردم بیخیال باشم

مرد متعجب گفت: این که دختره. یعنی میتونه؟

قبل از اینکه بگذارم جیسون چیزی بگوید جواب دادم

_بله میتونم

مرد خیره ام شد و بعد از چندی سر تکان داد و گفت: خوبه میتونه کارشو شروع کنه

آقای جیسون لبخندی زد و رو به من گفت: پس مبارکه

لبخندی زدم

_ممنون

جیسون رو به مرد که انگار رئیس اینجا بود گفت:مایک فعلا اون یکی لباسو آماده نکردم همون لباس پاندا رو بده تن کنه.. من دیگه میرم

مرد مایک نام سر تکان داد و بعد از خداحافظی سرسری، جیسون از کافه بیرون رفت

او که رفت مایک گفت: اسمت چی بود دختر خانم؟

کمی جابه جا شدم و گفتم: اِما

روی صندلی چرخانش نشست و گفت: اوکی اما. میتونی کارتو شروع کنی. به السا میگم همه چیو بهت بگه

و همان لحظه السا را صدا زد که دختری بیست و چند ساله وارد شد

_بله آقای مایک؟

مایک به من اشاره کرد: لباس های پاندا رو بهش بده و برای کارش راهنماییش کن

السا سر تکان داد و رو به من با لبخند زیبایی که چال گونه اش را نمایان میکرد گفت: بیا تا همه چیو بهت بگم

سر تکان دادم و زیر نگاه مایک از اتاق بیرون زده و همراه السا به اتاقکی کوچک که ته راهرو بود رفتیم

السا در حالی که روی جعبه ای بزرگ خم شده بود و داشت زیر و رویش میکرد گفت: راستی اسمت چی بود؟

بیخیال گفتم :اِما

لباسی پشمی و سیاه سفید را بیرون آورد و گفت: منم السام. خوشبختم

لبخندی زدم و با لبخند لباس را سمتم گرفت: بیا بگیر بپوش

لباس را گرفته و کتم را بیرون آوردم و آن را روی شلوار چسپان و تاپم پوشیدم

کلاه جدا گانه اش را برداشتم

السا بر اندازم کرد و گفت: چه کیوت شدی اِما

پوزخندی زدم و با لبی کج شده از حرص گفتم: مضحک شدم

اخم کمرنگی بر پیشانی اش نشاند و گفت: نه بابا اینطور نیست

بیخیال گفتم: بیخیال بقیه ش رو بگو

سر تکان داد و با لبخند گفت: دنبالم بیا

دنبالش رفتم از گوشه ی راهرو تابلویی سفید و نسبتا بزرگ برداشت و سمتم گرفت: اینو بگیر

با دست دیگرم تابلو را گرفتم و خوشبختانه آنچنان زیاد سنگین نبود

کلاه پاندا را از دستم گرفت و روی سرم گذاشت و صورتم به داخل کلاه بزرگ فرو رفت و فقط از دو سوراخی که مقابل چشمانم بود بیرون را میدیدم

در حالی که مرا سمت بیرون میراند گفت: خب پاندا خانم کارت شروع شد

متعجب گفتم: باید کجا بایستم؟

شانه بالا انداخت: نمیدونم هر کجا که خواستی

بعد از این حرف با دست بای بای کرد و از من دور شد

پوفی کشیدم و تابلو به دست از کافه خارج شدم و کمی جلو تر تابلو را بالا آوردم

حداقلش این بود که این کلاه نمیگذاشت چهره ام دیده شود و جای شُکرش باقی بود

بی حوصله و پکر ایستادم

با اینکه کار آسانی بود اما فوق العاده حوصله سر بر بود

از آن سمت مردی آمد که چرخ دستی کوچکی را جلو میراند

متعجب نگاهش کردم

این طرف وسط پارک بود و من جلوی کافه ایستاده بودم و روبروی من، آن طرفِ راه سنگ فرشی شده مرد ایستاد

ماسکی از مشکی بر صورت داشت

خونسرد چرخ دستی سفید رنگش را از حرکت ایستاند و از یک نایلون بادکنک های قرمز رنگی بیرون آورد

بادکنک ها را روی چرخ دستی گذاشت و با دستگاه کوچکی شروع کرد به باد کردن آنها

در کمال آرامش انها را گره زد و دانه دانه نخ هایی به آنها آویزان کرد و در آخر همه را به چرخ دستی اش بست و دست زیر چانه گذاشته و خیره ام شد

با نگاهش رسما موچم را گرفت

هل شده به این طرف و آن طرف خیره شدم

اصلا چرا هل شده ام؟

او که اصلا نمیتواند بداند حتی زن هستم یا مرد

کمی از حالت هل شده ام بیرون آمدم و نفس عمیقی کشیدم و تابلو را بالا تر بردم و سعی کردم حتی زیر چشمی هم نگاهش نکنم

آرام باش اِما

همانگونه تابلو به دست ایستاده بودم

بعضی ها که رد میشدند لبخند میدند و مانده بودم کجای این قیافه خنده داشت ؟

نا خودآگاه باز هم نگاهم به آن پسر و یا شاید مرد افتاد

پسرکی کوچک همراه مادرش داشت از او بادکنک میخرید

مرد یک بادکنک برداشت

سمت پسر کوچک خم شد و بادکنک را پشتش برد و اینبار که دستش را جلوی پسرک گرفت در دستانش گل رز قرمز رنگی بود

چشمانم گرد شد

الان چه اتفاقی افتاد؟

جادو کرد؟

پسر کوچک متعجب لبخندی زد و همراه مادرش با لبخند از او بادکنکی خریدند و او گفت: براتون آرزوی خوشبختی میکنم

و مادر و پسر لبخند زنان از آنجا دور شدند

جالب اینجا بود که فقط قرمز رنگ میفروخت نه رنگ دیگری

با صدای دختری جوان در کنارم نگاه از او و چرخ دستی اش گرفتم و نگاهم را به دختر جوان روبرویم که بور بود و موهای بلوندش از او چهره ای زیبا ساخته بود دوختم

لبخندی زد و گفت: میشه باهم سلفی بگیریم؟

کمی نگاهش کردم

میشد این خاطره را هم به این روز افتضاح اضافه کرد

پس سر تکان دادم و او گوشی اش را از جیب بیرون آورد و من با چهره ی پشمالوی پاندایی ام با او سلفی گرفتم

پس از چند عکس گوشی اش را در جیب گذاشت و با تشکر نگاهم کرد

_ممنونم آقا پسر

و سپس رفت

آقا پسر؟

من کی تغییر جنسیت داده بودم و نمی دانستم؟

چشم غره ای رفتم و نگاه شاکی ام را از دختری که داشت دور میشد گرفتم

با صدای السا سمت عقب برگشتم و نگاهش کردم

_اما امروز برا رئیس یه مشکلی پیش اومده میخواد کافه رو ببنده. بیا کارمون تموم شد

چه زود تمام شده بود!

یعنی از حقوق هم کم میکرد؟

نگران و کلافه داخل کافه شدم و لباس پاندا را همانجا در آوردم و کت خودم را تن کردم و بعد از اتاقک بیرون رفتم

نمیدانستم مایک حقوقمان را میدهد یا نه که با حرف السا فهمیدم قرار نیست از حقوق کسر شود

السا دستم را کشید و با هم به اتاق مایک یا همان رئیس رفتیم

همه ی کارکنان شانه به شانه هم ایستاده بودند و من کنار السا ایستادم

مایک بسته ای پول در آورد و به هر یک حقوقش را داد

میدانستم حقوق من هر روز چقدر است قبلا جیسون گفته بود اما وقتی مایک ریزبینانه نگاهم کرد و دوبرابر حقوقم را داد تعجب کردم

با نگاه گرد شده ام نگاهش کردم و گفتم: ولی این حقوق من نیست

لبخندی بر لب نشاند و من چرا از لبخندش هیچ خوشم نیامد؟

با همان لبخند گفت: اولین روز کاریته ازم قبولش کن

نمیتوانستم این کارش را یک امر خیر در نظر بگیرم

یعنی نگاه عجیبش این اجازه را به من نمیداد

نه آنکه علم غیب داشته باشم اما از رفتار و نوع نگاهش معلوم بود قصد خیری ندارد

باید همینجا دمش را قیچی میکردم

اخم در هم کشیدم و پول اضافه را جدا کرده و سمتش گرفتم

در همان حال با لحن جدی گفتم: ممنونم آقای مایک ولی من برای صدقه اینجا نیستم

لبخندش محو شد

فهمید اصلا از آنها نیستم

سعی کرد نشان ندهد چقدر به غرورش برخورده است و سر تکان داد

_ میتونید برید

از اتاق بیرون زدم

حس میکردم کمی زیاده روی کرده بودم

شاید منظور بدی نداشت

سری تکان دادم تا از شر افکارم رها شوم

حالا که دیگر حرف را زده بودم نمیشد کاری اش کرد

بعد ها وقتی بیشتر شناختمش سعی میکنم از دل پیرمرد بیچاره در بیاورم

با دستانم موهایم را کمی صاف کردم

با آن کلاه پاندا که سرم گذاشته بودم موهایم الکتریسیته پیدا کرده و سیخ سیخ در هوا بودند

کمی که موهایم مرتب شدند از کافه بیرون زدم و گیره ی موهایم را از جیب شلوارم بیرون آوردم و خواستم آن را به موهایم بزنم که یک لحظه از دستم سر خورد و افتاد روی زمین

تا خم شدم که آن را بردارم زنی از کنارم گذشت و پاشنه اش به آن خورد و گیره چند متری آن طرف تر افتاد

با اخم به زن که بیخیال گذشت نگاه کردم

سمت گیره رفتم که همان لحظه پسری با اسکیت از آنجا گذشت که چرخ اسکیت به گیره خورد و گیره باز هم کمی آن طرف تر پرت شد

دلم میخواست تخته اسکیتش را در کله اش خورد کنم

لجوجانه سمت گیره رفتم که متوجه شدم دقیقا به زیر چرخ دستی آن مرد افتاده بود

حتی متوجه نشده بودم چقدر به این مرد عجیب نزدیک شده ام

صاف ایستادم و نگاهش کردم

سعی کردم بی اعتنا باشم به ظاهر متفاوتش

قدمی دیگر نزدیک شدم و او انگار اصلا منی نباشد داشت چرخ دستی اش را مرتب میکرد

سرفه ای کردم بلکه متوجه شود اما هیچ واکنشی نشان نداد

میخواست روی اعصابم یورتمه برود و یا کر بود را نمیدانم ولی حرصم را حسابی در آورده بود

کمی دیگر نزدیک شدم و با صدای جدی گفتم: گیره م زیر چرخ دستیتون افتاده

باز هم هیچ نکرد و هیچ نگفت

اینبار حرصی شده و با صدای بالاتری گفتم: میشه گیره ی موهام رو بهم بدی؟

_نه

در کمال خونسردی، مختصر و ساده جوابم را داد

بهت زده نگاهش کردم

اخمی کردم

_ولی زیر چرخ دستی توئه

در حالی که یکی از بادکنک ها را گره میزد گفت: خب برش دار

نفسی عمیق کشیدم تا حداقل به فحش نبندمش این پسر بیشعور را

کلافه سمت چرخ دستی رفتم

متاسفانه دقیق کنار کفش پسر هم بود

بی توجه خم شدم و دستم را سمت گیره بردم

آن را در مشت گرفته و همان لحظه که خواستم کامل بلند شوم سرم محکم به لبه ی چرخ دستی خورد

از درد آخی گفتم که صدای خنده اش بلند شد

دستم را به سرم گرفته و کامل بلند شدم و متعجب نگاهش کردم

از عمد این کار را کرده بود؟

قطعا همینطور بود

چرخ دستی را تکان داده بود و طوری تنظیم کرده بود که وقتی بلند شوم کله ام به آن بخورد

شاکی نگاهش کردم

صدای خنده اش بلند شده و تمام نشدنی بود

دیگر کم کم داشتم از صدای قهقهه اش میترسیدم

همانطور که تلاش می کرد خنده اش را کنترل کند میان خنده هایش گفت: شرمنده..نم..نمیتونم...خودمو..کنترل کنم

دوباره خندید و بعد از چند لحظه ناگهان خنده اش قطح شد

خیره ام شد و با لحنی که هیچ اثری از خنده و شوخی نداشت گفت: آخه زیاد از وقتی که از تیمارستان بیرون اومدم نمیگذره

مبهوت شده به نگاه براق شده اش نگاه کردم

گیج و ترسیده گفتم: تو دیوونه ای

و سریع پشتم را کردم و از آنجا با قدم هایی تند دور شدم

مردک دیوانه

تا رسیدن به کوچه تاریک و تنگ خانه یمان به آن پسر و خنده ی دیوانه وارش فکر کردم اما همینکه رسیدم تصمیم گرفتم حتی دیگر لحظه ای هم به او فکر نکنم و بیخیالش شده در را باز کردم و داخل حیاط شدم

با صدای در، مامان نینا از در سالن بیرون آمد و وقتی مرا دید لبخندی زد و گفت: خوش اومدی اِما

لبخندی زدم و در حالی که پایم را بلند کرده و سعی میکردم کفشم را از پا در آورم گفتم: ممنون نینا خوبی؟

لبخندش عمق گرفت و تا خواست چیزی بگوید چهره اش متعجب شد و گیج گفت: اِما اون بادکنک چیه؟

با تعجب گفتم: بادکنک؟

و برگشتم پشت سرم که بادکنک قرمز رنگی را بالای سرم دیدم

نخی به آن وصل بود که انتهایش دور کمر من پیچیده شده شده بود

بهت زده نالیدم: این دیگه چیه؟

نخ را پاره کردم و از دور کمرم جدایش کردم

چگونه تا الان متوجه اش نشده بودم؟

متوجه ی کاغذی کوچک وصل شده به بادکنک شدم

دست دراز کرده و از بادکنک جدایش کردم

یک جمله در آن نوشته شده بود

"براتون آرزوی خوشبختی میکنم"

متفکر لب زدم: پسره پاک عقلشو از دست داده

اصلا چه طور متوجه اش نشده بودم؟

کلافه پلک هایم را روی هم فشردم

باید بیخیال میشدم

...

نگاه منتظرم را به السا دوختم

گفت الان می آید و یک ساعت است اینجا معطلم کرده است

خیر سرش فقط رفته بود لباسی که امروز قرار بود بپوشمش را بیاورد

خمیازه ای کشیدم و نگاه خوابالودم را به اطراف دوختم

با عجله وارد کافه شد سمتم آمد و جعبه را سمتم گرفت

_متاسفم دیر کردم یه جای دوختش باز شده بود تا جیسون درستش کرد زمان برد

جعبه را گرفتم و سری تکان دادم و به همان اتاقک در گوشه ی راهرو رفتم

جعبه را باز کرده و به لباس امروزم نگاه کردم

عالی است

امروز قرار است زنبور بشوم

با حرص لبخندی زدم

چه مسخره بود این شغل!

لباس زرد و مشکی زنبوری را تن کردم

این یکی هم کلاهش جدا بود

موهایم را با کش یشمی رنگم بستم و کلاه را روی سرم گذاشتم و تابلوای که در آن اسم کافه با فونتی زیبا و تزئین شده نوشته شده بود را برداشتم و از کافه بیرون رفتم و دقیقا مانند دیروز جلوی کافه ایستادم و تابلو را بالا گرفتم و اینگونه شد که دومین روز شغل شریف و دوست داشتنی ام آغاز شد

دقایقی بعد دیدمش

کمی دور بود و چرخ دستی اش را هل میداد و به سوی محلی که دیروز آنجا بادکنک میفروخت می آمد

سعی کردم کمترین توجه را به او داشته باشم و تقریبا موفق هم شدم

نگاهم به دست های قفل شده ی دختران و پسران جوان که وارد کافه میشدند خیره بود

لبخند ها و خنده هایشان با همدیگر برایم جالب بود و زیبا...

من هم شاید دلم میخواست همینقدر بی دغدغه باشم و یا حداقل بیخیال دغدغه هایم...

اما گمان کنم این آرزو را هم مانند دیگر آرزو هایم باید در سیاهچاله ی دلم خاک میکردم و دلم چه گورستانی شده بود از آرزو های مرده!

نفسی عمیق کشیدم

بیخیال شدن را یاد گرفته بودم و هر گاه که یاد آرزویی در دلم زنده میشد خیلی به کارم می آمد

لحظه ای نگاهم به او افتاد

انگار داشت باز هم حقه ای پیاده میکرد

دختری همراه پدرش خیره ی نمایشش با بادکنک بودند و متاسفانه نگاه مرا هم خیره ی خودش کرد

بادکنکی بدون باد و خالی را در دست گرفت

سوراخش را گرفت و آویزان نگهش داشت و دست دیگرش را زیر بادکنک خالی از هوا قرار داد

کف دست آزادش را صاف کرد که بادکنک خود به خود بزرگ شد

چشمانم گرد شد

حال دستش را مشت کرد که اینبار بادکنک خالی شد و مچاله شد

بدون اینکه دست از روی سوراخش بردارد

چگونه با حرکت دستش بدون هیچ هوایی بادکنک کوچک و بزرگ میشد؟

مردک عجیب غریب داشت چه میکرد؟

اینبار دستش را زود زود مشت و باز میکرد و با حرکت دستش خود به خود بادکنک بزرگ و کوچک میشد و چرا حرکات بادکنک شبیه ضربان قلب بود؟

اگر بخواهم اعتراف کنم نمایشش جالب و زیبا بود و نمیشد به این راحتی بیخیالش شد

گروهی دیگر هم دورش جمع شدند و او اینبار بادکنک را کمی باد کرد