رمان اشک شوکا به قلم چیکسای (نرگسی حسینی)

ژانر: عاشقانه، ارباب رعیتی

خلاصه :شوکا دختر عمو حسن ،رعیت ارباب تیمور، در حال آماده کردن تدارکات عروسی با نامزدش رسول میباشد.

بهادر پسر تیمور بعد از سالها از فرنگ باز میگردد و به همراه دوستانش برای چند روز تفریح به روستایی که پدرش ارباب آنجاست میرود و در آنجا شوکا را می بیند و حادثه آفرین میشود.

شوکا اشک می ریزرد برای بی پناهی و مظلومانه واقع شدنش....

*******

«به نام او»

چشمایش را که باز کرد هوا گرگ و میش بود. فقط صدای نفسهای بلند پدرش، حسن، که کنار دیوار

خوابیده بود سکوت را در هم میشکست.

با اکراه رختخواب گرمش را ترک گفت. چقدر دلش میخواست که در آن هوای سرد پاییزی تا نیمه ی روز

بخوابد ولی از تلفن خانه ی روستا پیغام آورده بودند که تیمور خان به همراه خانواده و مهمانهایش برای

تفریح چند روزه به عمارت خواهند آمد.

سربندش را به سر بست، ژاکت پشمی مشکی اش را که تابستان قبل با کمک بی بی، زن هنرمند روستا،

بافته بود به تن کرد، شالش را به سر انداخت و چشمی به دور و بر اتاق گرداند. شعله ی کم نور و کوتاه

فانوس روی طاقچه حاکی از اتمام ذخیره نفتی اش بود.

در چوبی اتاق را باز کرد. صدای جیر جیر در بلند شد. زیر لب غر غر کرد:

-صد بار به اکبر گفتم به لولاهای این در روغن بماله

اکبر یکی از کارگران کارخانه شالی کوبی تیمور خان بود.

تیمور خان جزو معدود افرادی بود که در مازندران کارخانه شالیکوبی داشت.

هوای سرد پاییزی و بوی خاک ناشی از باران نیمه شب را با ولع به داخل ریه هایش فرستاد. بسم ا... گفت

و به سمت پله ها گام برداشت. سطل روئی را به دست گرفت و به سمت قنات راه افتاد.

عمارت تیمور خان، ارباب روستا، یک ساختمان دو طبقه بود. در طبقه اول آشپزخانه، سرویس و دو تا

اتاق تو در تو قرار داشت که مکان زندگی سرایدار، عمو حسن و دخترش شوکا بود. در طبقه دوم هم یک

ایوان تزیین شده با گلهای شمعدانی و چهار اتاق فرش شده قرار داشت که دو تا از آنها بهم راه داشته، مبله

شده و مهمانخانه بودند. در یکی از اتاقها هم دو تا تخت فلزی بود. دور تا دور اتاق آخر با پشتیهای ترکمن

و کناره های بلند تزیین شده بود.

عمارت وسط یک باغ قرار داشت که بعد از باغ زمینهای شالی بودند.

قنات در انتهای زمینهای شالی قرار داشت و از آن یک مسیر جویباری به سمت جلوی عمارت کشیده

بودند که آب شستشوی روزانه از آن تامین میشد ولی شوکا مجبور بود برای تامین آب آشامیدنی هر روز

صبح به سرچشمه قنات برود. تیمور خان قول داده بود که به زودی یک لوله کش از تهران خواهد آورد و

از قنات به جلوی عمارت لوله ی آب کشیده خواهد شد. شالیها را جمع کرده بودند و کشاورزان مشغول

آماده سازی زمینها برای نوبت دوم کشت بودند.

هوا روشن شده بود که به قنات رسید. سطل را به داخل چشمه ای که از کنار قنات میجوشید انداخت که با

شنیدن صدایی که شبیه صدای جغد بود سرش را بلند کرد و به اطراف نگریست.

نگرانی بر وجودش مستولی شد و زیر لب گفت:

-صدای جغد اونم صبح. خیلی خوشایند نیست. خدا بخیر بگذرونه

سطل پر از آب را به دست گرفت که صدای افتادن یک درخت در همان نزدیکی بر نگرانی اش افزود. با

وحشت گفت:

-قاچاقچیای چوب !

خوب میدانست که اگر توسط یکی از آنها دیده شود مرگش حتمی است. آنها رحم و مروت نداشتند هرکسی

که آنها را میدید و شناسایی میکرد بی درنگ کشته میشد.

به سمت عمارت شروع به دویدن کرد. آبی که از سر سطل بیرون می جهید دامن بلند چیندار و

جورابهایش را خیس میکرد. وقتی به عمارت رسید پدرش مشغول رسیدگی به امورات عمارت بود و

مقدمات تشریف فرمایی ارباب روستا را آماده میکرد.

شوکا نفس نفس زنان سطل آب را لبه ی تراس گذاشت و خودش را روی آخرین پله انداخت و پاهایش را

دراز کرد. دستش را روی قلبش گذاشت. کوبش قلب را زیر انگشتان کشیده ش به وضوح درک میکرد.

عمو حسن با دیدن شوکا که رنگ به چهره نداشت و خسته و روی پله ولو شده بود، دست از کوبیدن گلها

و صاف کردن مسیر جلوی عمارت برداشت و به سمت شوکا آمد. با یک ضربه بیل را در زمین شل و

وارفته ی باران زده فرو کرد. سر بیل را با دو دست محکم گرفت. وزن نچندان الغرش را روی آن

انداخت و به بیل تکیه داد. بی مقدمه و بدون اینکه به شوکا اجازه ی سالم کردن بدهد با لحنی شاکی

گفت:

-صد بار بهت گفتم هوا روشن نشده پا از خونه بیرون نذار. نمیدونم چه مرضی داری که تو هوای سرد و

تاریک میری لب قنات! آخر قاچاقچیا بالیی سرت میارن . دختره ی لجباز. عین ننه ت یه دنده و کله شقه

ای

عمو حسن زیر لب غر غری کرد، بیلش را برداشت و به سمتی دیگر رفت.

باز هم با مادرش مقایسه شد. صد البته هر دختری شباهتهایی از مادر به ارث میبرد ولی شباهتهای شوکا

به مادرش خارج از وصف بود.

از مادرش غیر از صحبتهای اهالی روستا علی الخصوص بی بی بیشتر نمیدانست. پدرش هم هرموقع از

مادرش،گل پری، یاد میکرد، حرفهایش فقط بوی سرزنش و نفرت میداد.

پدر و مادرش عمو زاده های یکدیگر بودند. طبق گفته ی بی بی، شوکا دوساله بود که مادرش سر بهوا شد

و به عشق فروشنده ی سالوس و دوره گردی که به شهرها جنس میبرد، کاشانه اش را ول کرد و همسر و

کودک دوساله اش را ترک گفت. بی بی همیشه میگفت:

- خودش نباشه خداش هست. مادرت به تو و پدرت بد کرد. ولی باباتو اینطوری نبین خیلی اخلاقش تلخ

بود. چند بار زیور زن حمومی روستا، تن و جون کبود مادرتو توی حموم دیده بود و پای درد و دلش

نشسته بود. بعد مادرت هم کسی دیگه زن بابات نشد. وقتی مادرت با فروشنده ی دوره گرد فرار کرد

هرکی هرچی از زندگی خصوصی پدر و مادرت میدونست روی داریه ریخت. خصوصا زیور که آتیش

بیار معرکه شده بود و به همه گفته بود تن و بدن گل پری همیشه از کتکای حسن کبود بوده . پدرت هم چند

تا خواستگاری رفت و وقتی اونا رو ترش کردن، لج کرد و هرچی مادر بزرگت که خدا رحمتش کنه زن

خوبی بود، به پدرت اصرار گرد که از روستای دیگه زن بگیره قبول نکرد که نکرد. در جواب مادرش

گفته بود:

-اینکه از سر خودمون بود و جلوی چشممون، این بال رو به سرمون آورد وای به حال دختری که

نمیدونیم کی هست و چی هست. بابات خیلی کله شق و لجبازه شوکا جان. این وسط توی طفل معصوم

بیشترین ضربه رو خوردی.

روز از نیمه گذشته بود. عمو حسن چکش به دست در حالیکه عرقهایش را با دست دیگرش پاک میکرد از

روی تراس داد زد:

-شوکا... بابا جان... کار تعمیر کرسی تموم شد بیا تشکچه ها رو دورش بچین و لحافشو روش بنداز.

شوکا که در حال شستن میوه ها برای مهمانان در راه بود. بدون آنکه سر بچرخاند داد زد:

-چشم... کارم تموم بشه میام.

عمو حسن بیدرنگ در جوابش گفت:

- دست بجنبون بابا. ممکنه الان از راه برسن. کرسی باید گرم باشه.

پدر و دختر در حال چک و چانه زدن بودند که قاسم پسر ده ساله ی تلفنچی روستا با عجله از حصار باغ

گذشت و دوان دوان به سمت عمارت آمد. بدون سالم به حسن و شوکا در حالیکه یک جا بند نمیشد تند و

نجویده گفت:

- تیمور خان پیغام داده که کاری واسش تهران پیش اومده. امروز نمیتونن بیان. فردا صبح زود با

مهموناش از تهران راه میفتن تا نهار عمارت باشن. بابام گفت سیزده تا ... نه ... پونزده تا، شایدم شونزده

تا باشن.

قاسم بقدری عجله در به اتمام رساندن پیامش داشت که شوکا دست از شستشو کشید و معترضانه به سمتش

چرخید:

-چه خبرته! مگه سر میبری انقدر عجله داری؟

قاسم در حالیکه کاله دست باف پشمی اش را روی سرش جابجا میکرد به تندی گفت:

- امشب حنابندون دختر داییمه . ننه و بابام منتظرن تا همگی بریم اونجا...خداحافظ شما

قاسم بدون آنکه منتظر بدرقه حسن و شوکا شود به سرعت به سمت در باغ چرخید و شروع به دویدن کرد.

همانطور که می دوید فریاد شوکا را شنید که میگفت:

-به بابات بگو شوکا گفته خط و خبری از رسول ....

قاسم بدون اینکه بقیه حرفهای شوکا را بشنود با سرعت از باغ خارج شد.

شوکا سری به عالمت تاسف تکان داد. زیر لب غر غری کرد و مشغول شستشوی دستمالهای دودی و سیاه

آشپزخانه شد.

تیمور خان سه پسر داشت و دو دختر. منصور پسر بزرگ تیمور خان و سیمین خواهرش از همسر اولش

بودند که به دلیل بیماری سرطان دارفانی را وداع گفته بود. بهمن، بهادر و بهاره از همسر دوم تیمور

خان، ملوک خانم بودند.

مردم روستا برای منصور خان و سیمین بانو احترام خاصی قائل بودند چون علاوه برنیکوکاری و دست و

دل بازی، یادگار زرین بانو زن بسیار فداکار و مهربان اربابشان بودند. بهمن مدیریت کارخانه ی چوب

بری پدر زنش میترا را در رشت بر عهده داشت و به ندرت به عمارت می آمد مگر اینکه مهمانیهای کلی

و آنچنانی در آنجا برگزار میشد که معموال تنها و گاهی به همراه همسر و فرزندانش در آن مجلس شرکت

میکردند. چند سال قبل بهادر برای ادامه تحصیل در رشته ی پزشکی به فرانسه رفته بود. بهاره هم در

حال تحصیل در دبیرستان بود.

شوکا نگاهی به گوشه و کنار اتاق کرد. همه چیز مرتب بود. کرسی آماده شده و دور تا دور آن تشکچه

های پشمی و بالشتهای پر گذاشته شده بود. یک سینی مسی کنده کاری شده که حاوی کاسه های تخمه کدو،

مغز دانه ی زردآلوی تفت داده شده، انجیر وکشمش بود روی کرسی قرار داشت. چوبهای تکه تکه شده ی

کنار بخاری هیزمی را روی هم چید و از اتاق خارج شد.

بخاری نفتی اتاق دیگر را روشن کرد تا اتاق برای ورود مهمانها آماده باشد. نگاهی به رو تختیهای قالب

بافی شده ی هندی انداخت. لبخندی به لب راند. فکرش به سمت شش ماه قبل پر کشید.

- رسول! نکن دیگه...الان بابام به نبود ما شک میکنه و میاد بالا

-عمو حسن بالا نمیاد ... زن نداره، مرد که هست. میفهمه شش ماه، شش ماه یکی زنشو نبینه یعنی چی!

در ثانی تو زن عقدی من هستی یک کم شیطونی که اینهمه قیل و قال نداره...

-نکن رسول... ای بابا... نکن رسول... جون من کوتاه بیا...

با بلند شدن صدای زوزه باد که به دور عمارت می پیچید، به زمان حال برگشت. بی اختیار خنده ی بلند ی

سر داد که سکوت عمارت را برای لحظه ای در هم شکست.

هوا رو به تاریکی بود. علیرغم سردشدن هوا، هنوز گلهای شمعدانی باطراوت بودند.

فانوس را از گوشه ی تراس برداشت و روشن کرد. با احتیاط از پله های پایین آمد. فانوس را کنار در

اتاقشان گذاشت. با شنیدن صدای ناله ی پدرش خودش را با عجله به داخل اتاق انداخت.

عمو حسن دستش را روی قلبش گذاشته و بی حال و گیج در کنج اتاق ولو شده بود. شوکا سراسیمه بالشت

را زیر سر عمو حسن گذاشت و از آب داخل پارچ روی طاقچه به روی صورتش پاشید. عمو حسن مجددا

ناله ای کرد و با اشاره دست به دخترش فهماند که آب به روی صورتش نپاشد. شوکا دستپاچه شده بود.

نزدیکترین درمانگاه در 15 کیلومتری آنها قرار داشت که پزشکش هندی بود ولی بدلیل تاریکی هوا، شوکا

به تنهایی قادر به رفتن آنجا نبود.

شوکا بقدری مضطرب بود که نمیتوانست تصمیم بگیرد چه عملی درست است و چه کاری نادرست. بدون

پوشیدن لباس گرم با عجله از اتاق بیرون آمد و به سمت خانه ی عمو محمد، پسر عموی پدرش بنای دویدن

گذاشت.

وقتی به خانه ی عمو محمد که در مرکز روستا و در فاصله ی نچندان نزدیکی از آنها قرار داشت رسید

از هول و هراس مرگ پدرش، کلون در را با شدت به صدا درآورد.

عمو محمد سراسیمه در را باز کرد . علایم نگرانی و اعتراض به وضوح در چهره اش دیده میشد.

بادیدن شوکا بدون مقدمه پرسید:

-چی شده شوکا جان این وقت روز؟ در رو کندی! مهری پا به ماهه. داره سکته میکنه از ترس!

شوکا بدون اینکه عذرخواهی کند در حالیکه نفس نفس میزد، بریده بریده و مضطرب گفت:

-بجنبین عمو حسن. بابام دومرتبه قلبش گرفته. وقتی اومدم اینجا رنگ به صورتش نمونده بود. خدا کنه تا

حالا اتفاق بدی براش نیفتاده باشه...

دختر بینوا با ته مانده ی انرژی که داشت آخرین جمله را گفت و بی حال به دیوار خانه ی عمو حسن

تکیه داد. زانوهایش به آرامی خم شد و روی پاهایش نشست. سرش را بین دستهایش گذاشت و آرام شروع

به گریستن کرد. از لرزشی که در جانش افتاده بود فهمید که چقدر هوا سرد است. دستهایش را به زیر

بغلش برد شاید سر انگشتان از سرما کرخت شده اش کمی جان بگیرد.

عمو محمد بیدرنگ به داخل خانه برگشت و بعد از چند دقیقه سوار بر اسب جلوی شوکا ظاهر شد:

-بپر بالا شوکا جان...

دقایقی بعد شوکا و محمد بالای سر عمو حسن بودند که به ظاهر دردش بعد رفتن شوکا کمتر شده بود.

عمو حسن بی حال و رنگ پریده بود ولی نه به شدت قبل.

فین فین شوکا مجددا بلند شد.

عمو محمد رو به شوکا گفت:

-خدا رو شکر به خیر گذشت. گریه نکن دخترم.

سپس رو به حسن گرد:

-فردا صبح با مینی بوس علی قلی میری شهر مریضخونه. باید دکتر ببیندت

عمو حسن بدون معطلی در جواب گفت:

-فردا تیمور خان با مهموناش میان. نمیتونم جایی برم

محمد رو ترش کرد:

-بیان... از سالمتیت که واجب تر نیست. شوکا هست منم حسین رو میفرستم کمکش... تو هم انشا... هیچیت

نیست. تا شب نشده برمیگردی

-حسین بچه س. همش یازده سالشه. چکاری از دستش برمیاد؟ فردا خودم به تیمور خان میگم که ناخوشم.

موقع برگشت میرم تهرون چند روزی میمونم و به دوا درمونم میرسم.

-هرطور صلاح میدونی ولی مریضیتو شوخی نگیر. نذار این دختر اول جوونیش بی پدر بشه.

عمو محمد از جا بلند شد و رو به شوکا که کنار میز سماور گوشه اتاق کز کرده بود گفت:

-باید برم دخترجان . مهری تنهاست

ناگهان تن صدایش تغییرکرد و پرسید:

-هنوز از رسول خبری نداری؟ چند ماه شد؟

شوکا غمگین گفت:

-چهار ماهه ازش بیخبرم. خونواده ش هم ازش خبری ندارن. هیچ هم دوره ای تو روستای خودشون و

اینجا نداره که از طریق اونا ازش خبردار بشیم. فردا به تیمور خان میگم اگه آشنایی داره ازش خط و

خبری بگیره

محمد در حالیکه به سمت در میرفت گفت:

-گفتی کجا خدمت میکنه؟

-سیستان بلوچستان. توی یه روستای مرزی. دلم خیلی شور میزنه که خدای نکرده بلایی سرش اومده باشه.

اونجا خیلی خطرناکه. هیچوقت بیشتر از دو ماه ازش بیخبر نبودم. یا زنگ میزد یا نامه میفرستاد ولی این

دفه خیلی دیر کرده.

عمو محمد با لحن دلداری دهنده ای گفت:

-دلتو بد نکن عمو. انشا... که اتفاق بدی نیفتاده. اونم رفته اجباری. به تفریح که نرفته. اونم کجا... سیستان

بلوچستان. تو یه روستای مرزی. خدا حفظش کنه. همین جوونان که مراقب و محافظ ناموسای ما هستن.

خدا بهشون قوت بده

در اتاق را باز کرد و رو به حسن گفت:

-انشا... این دفعه که مرخصی اومد دست دخترتو بذار تو دستش و بفرستشون سر خونه و زندگیشون.

اونطوری هم خیال تو جمعه و هم شوکا. اونم مسئولیت پذیری بیشتری احساس میکنه.

عمو حسن با بستن چشمهایش حرفهای محمد را تصدیق کرد.

عمو محمد خداحافظی کرد و از اتاق خارج شد. شوکا هم به رسم ادب برای بدرقه ی پسر عموی پدرش از

اتاق بیرون رفت.

نماز عمو حسن رو به اتمام بود که صدای متناوب بوق ماشینهایی که هر لحظه به عمارت نزدیکتر

میشدند او را مجبور کرد که سلام نمازش را تندتر از حد عادی بگوید . با عجله از اتاق خارج شد و

خودش را به محوطه جلوی عمارت رساند. تیمور خان به همراه مهمانهایش آمده بودند.

شوکا در آشپزخانه در حال ریختن شوریها و زیتون پرورده ها در پیاله های ماست خوری برای نهار بود.

عمو حسن فریاد زد:

-مهمونا اومدن دختر... زود بیا

شوکا بلافاصله بیرون آمد و پشت سر پدرش ایستاد.

در اولین ماشین منصور خان به همراه همسرش فریبا خانم و فرزندانش نیما و یاسمن بودند. در ماشین

دیگر سیمین بانو و همسرش و سه فرزند ش، حامد، حمید و حمیرای شش ساله بودند. ماشین سوم برادر

ملوک خانم به همراه چهار دخترش بودند که علیرغم سنهای بالا هیچکدامشان ازدواج نکرده بودند. تیمور

خان، همسرش و بهاره در آخرین ماشین نشسته بودند ولی زودتر از همه از ماشین خارج شدند.

عمو حسن به سمت ماشین ارباب تیمور رفت که جلوی عمارت توقف کرده بود. تیمور خان مردی بود

در آستانه ی هفتاد سالگی، چهار شانه با موهایی کم پشت و قدی متوسط. طبق معمول لباس رسمی به تن،

کلاه شاپو به سر و یک عصای کرمی رنگ ظریف و از جنس چوب گردو در دست داشت. به محض پیاده

شدن از ماشین نگاهی اجمالی به عمارت انداخت. سپس چرخی زد و همه چیز را از نظر گذراند. برق

چشمهایش بازگو کننده رضایتش از شرایط باغ و عمارت بود. عمو حسن به سمت اربابش دوید. خم شد تا

دست تیمور خان را ببوسد که تیمور خان دستش را کشید و روی سر رعیتش گذاشت. با صدایی که مملو

از مهربانی و قدردانی بود گفت:

-خدا حفظت کنه حسن... هر دفه که میام عمارت از دفعه قبل رنگ و لعاب بیشتری پیدا کرده و نو تر به

نظر میرسه.

پشت سر تیمور خان، ملوک خانم به همراه بهاره از ماشین پیاده شدند. طبق معمول ملوک خانم پر بود از

تکبر و فخر. چقدر ملوک خانم متفاوت بود از زرین بانویی که هر دفعه به عمارت می آمد دستش پر بود

از هدیه هایی که برای حسن و مادرش می آورد و هروقت مادر حسن از پذیرفتن امتناع میکرد، زرین بانو

با مهربانی میگفت:

-بگیر ننه حسن. چیز قابل داری نیست. عروس دار میشی به کارت میاد...

ملوک خانم بدون آنکه قدمی پیش بگذارد صدایش را بلند کرد:

-چطوری حسن؟

سپس رو به شوکا که چند قدم عقب تر از حسن ایستاده بود کرد:

-تو چطوری شوکا؟

پدر و دختر هردو مؤدبانه جواب ملوک خانم را دادند. برخلاف ملوک، بهاره دخترش بسیار گرم و

مهربان احوال پرسی کرد. سیمین بانو، عزیز کرده ی پدر به همراه خانواده ش از ماشین پیاده شد. کسی

که مردم ده به دلیل شباهت زیاد در اخلاق و رفتار به زرین بانو همسر سابق ارباب تیمور، دوستش داشتند

و احترامش میکردند.

منصور خان طبق معمول همیشه بسیار مرتب و متشخص بود. مردی قد بلند و چهارشانه با سنی حدود

چهل و پنج سال. علیرغم قلب مهربانش نشانه بارز چهره اش اخمی جا خوش کرده بین ابروانش بود.

پالتوی سورمه ای به تن داشت و کفشهای چرم واکس زده مشکی. فریبا خانم دختر یکی از دوله های

تهرانی بود که اصل و نسبش به شاهزادگان قاجار میرسید. زنی زیبا و بسیار مبادی آداب. رفتار نیما و

یاسمن هم بیان کننده ی اصالت خانوادگی آنها بود.

منصور خان عمو حسن را در آغوش کشید و صمیمانه با او احوال پرسی کرد:

-چقدرلاغرشدی عمو حسن. خدا نکرده بیمار که نیستی؟

عمو حسن که دوست نداشت خاطره ی مهمانها را در بدو ورود آزرده کند گفت:

-خدا روشکر نه!

منصور خان با دیدن شوکا رو به فریبا کرد:

-خانم! بیا ببین چقدر شوکا بزرگ و زیبا شده...

منصور خان چند ضربه آرام به پشت شوکا زد و گفت:

-انشا...خوشبخت بشی دختر. خان همیشه از زحمتات واسه باغ و عمارت تعریف میکنه

هنوز مهمانها را به طبقه بالا هدایت نشده بودند که صدای بوق ممتد یک ماشین در باغ توجه همه را به

خودش جلب کرد.

منصور خان نگاه متعجبانه ای به پدرش کرد:

-مگه قرار نبود بهادر و رفقاش عصر برن دنبال لوله کش و بعد بیان؟

تیمور خان ابرویی بالا انداخت و به سمت ماشین پژوی قرمزی رفت که با صدای ناهنجارکشیده شدن

لاستیکها پشت ماشین بنز تیمور خان ایستاد.

در ماشین باز شد و جوانی به سن بیست و پنج سال و شایدهم کمتر با موهای بلند حالت دار، پیراهن مردانه

ی یقه برگشته ی باز و شلوار فاستونی دم پا گشاد ازآن پیاده شد. به دنبال آن جوان، دو نفر دیگر که از

نظر ریخت و قیافه تفاوتی با او نداشتند از ماشین خارج شدند.

جوان اولی بدون سلام کردن و رعایت آداب و معاشرت رو به تیمور خان کرد و گفت:

-خان... لوله کشو آوردیم.

مردی با قدی کوتاه و چاق و سری که در ناحیه پیشانی و وسط کاملا تهی شده بود از پژو خارج شد و با

لبخند زشتی به تیمور خان سلام کرد. کت و شلوار تنگ و کثیفش نشان دهنده ی شلختگی و بی توجهی او

به ظاهرش بود.

مرد لوله کش با چشمانی از حدقه درآمده به تک تک افراد نگاه کرد. زمانیکه به شوکا رسید برای چند

لحظه به او زل زد و لبختد زشتی به لب راند. شوکا با دیدن دندانهای زرد جرم گرفته و چشمان هیز مرد

ته دلش ناگهان فرو ریخت.

ارباب تیمور به سمت جوان آمد و با لحنی شاکی پرسید:

-بهادر، مگه قرار نبود بری دنبال اوس اکبر لوله کش. این مرتیکه ی کثیف کیه با خودت برداشتی آوردی؟

بهادر بی معطلی پاسخ داد:

-لوله کش لوله کشه. اوس اکبر و اوس تقی نداره. زینال تو کارش وارده. امروز و فردا کارشو انجام میده.

فردا عصرم بر میگردیم.

تیمور خان حرفی نزد و سری به علامت تاسف برای بهادر تکان داد و به همراه بقیه به طبقه بالا رفت.

شوکا که نگاههای بی پروای زینال آزارش میداد خیلی زود جمع را ترک کرد و به بهانه آوردن چایی به

آشپزخانه رفت.

با ورود پدرش به آشپزخانه برای بردن سینی چای گفت:

-مگه بهادر خان نرفته بود فرانسه واسه خوندن پزشکی؟

حسن پاسخ داد:

-منم از دیدنش تعجب کردم. از منصور خان پرس و جو کردم. اونم گفت درسشو به بهانه اینکه به پزشکی

علاقه نداره نصفه و نیمه ول کرده و برگشته و پیله ی تیمور خان شده که رسیدگی به امورات زمینای

شالی و باغای شمال رو به اون بسپاره. خدا کنه تیمور خان موافقت نکنه وگرنه این پسری که من دیدم

شلوار خودشم نمیتونه بالا بکشه چه برسه به مدیریت املاک ارباب. نه به منصور خان که انقدر مرد متین

و باشخصیتیه نه به بهادر خان که خودشو شبیه بچه قرتیا درست کرده.

شوکا سینی چای را به پدرش داد:

-ببر بالا... مواظب حرفات باش بابا... الان اگه یکی از اونا بشنوه باید بقچه مونو بذاریم زیر بغلمونو بریم

گدایی

در همین لحظه زینال بدون اعلام حضور در آستانه ی در آشپزخانه ظاهر شد. دست شوکا بی اختیار به

سمت شالش رفت و آن را جلو کشید. زینال با به معرض گذاشتن دندانهای بزرگ و زردش پرسید:

-

؟مستراح کجاست

عمو حسن که گویا مانند اربابش از حضور زینال در آن خانه شاکی بود گفت:

-گوشه عمارت... سمت چپ

زینال سرش را به سمت دری چرخاند که نزدیک اتاق عمو حسن و شوکا بود

عمو حسن چانه ی زینال را گرفت و سرش را به سمت مخالف چرخاند:

-اونطرف آقا زینال... اونجا مخصوص ارباب و خونواده شه

زینال شوکه از طرز برخورد حسن چاک دهانش بسته شد و به طرف دستشویی راه افتاد.

عمو حسن صدایش را بلند کرد:

-ارباب گفتن که لوله ها رو از تو انباری پشت عمارت بهت بدم تا بعد خوردن نهارکارتو شروع کنی

زینال بدون توجه به حرف حسن به راهش ادامه داد.

صدای خنده و قهقهه ی مهمانها از بالا به گوش میرسید. چه غمی داشتند. در ناز و نعمت زندگی میکردند

و اطرافشان پر از خدم و حشم بود.

زینال در حال سر هم کردن شیلنگها بود تا به عنوان مسیر عبور آب از قنات استفاده شود و درنهایت به

یک لوله و شیر آب ختم شود. شوکا علیرغم میل باطنی اش مامور پذیرایی از زینال شده بود. شوکا با

سینی چای به سمت زینال آمد. بهادر در حال پچ پچ با زینال بود. شوکا سر به زیر به کنار آنها آمد و سینی

چای را روی زمین گذاشت:

-بفرمایید تا سرد نشده

بهادر با شنیدن صدا صحبتش را قطع کرد و به سمت شوکا چرخید. خیره ی چشمان کشیده و مژگان بلند

شوکا شد. انگار که اولین بار بود که این دختر رامی بیند. برقی شیطانی در چشمانش درخشید که از

چشمان تیز بین دختر مخفی نماند. شوکا بلافاصله به سمت عمارت چرخید. هنوز دومین قدم را برنداشته

بود که بهادر وقیحانه گفت:

- واسه حسن خیلی زیاده که دختر خوشگلی مثل تو داشته باشه!

شوکا سر به زیر انداخت و لبش را گزید. شاکی از گستاخی اربابزاده و لوله کش بود. به سختی خشمش را

مخفی کرد. در حالیکه از شدت عصبانیت سرخ شده بود و ناخنهایش را در کف دستش فرو میکرد با

صدایی مملو از ناراحتی آمیخته با خشم گفت:

-شما بزرگوارید آقا

مجبور بود سکوت کند. آدم گرسنه نان میخواهد و سقف بالای سر...

شوکا به سرعت از آن مکان دور شد در حالیکه خشمگین بود از سکوتش در برابر بهادر و زینال . قطره

ای اشک از گوشه ی چشمش چکید. تنها راهی بود که میتوانست کمی از غم ناشی از بیحرمتی های ارباب

زاده و لوله کش را بکاهد.

هوا رو به تاریکی بود. تیمور خان روی صندلی گهواره ای در تراس نشسته، دستهایش را در هم قفل

کرده و به دور دست خیره شده بود. با صدای قهقهه ی دختران برادر زنش به زمان حال برگشت و متوجه

تاریک شدن هوا شد. از همانجا داد زد:

- حسن! موتور برق رو روشن کن

با روشن شدن چراغها عمو حسن زیر لب صلوات فرستاد وفانوس به دست به طرف لانه ی مرغها در ته

باغ در کنار طویله ی گوسفندها و گاوها رفت تا تخم مرغها را بردارد.

زنها در اتاق زیر کرسی نشسته و در حال غیبت کردن و بیرون کشیدن مرده های مردم از زیر خاک

بودند.

شوکا در آشپزخانه مشغول پختن میرزا قاسمی برای شام بود. کار لوله کشی تقریبا به آخر رسیده بود و

نقریبا همه به غیر از بهادر از اینکه بازگشت زینال از عصر روز بعد به صبح کشیده شده خوشحال بودند.

منصور خان و همسر سیمین قدم زنان به ده رفته بودند.

خبری از بهادر و دوستانش و زینال نبود. شوکا سبد را برداشت و به طرف انباری که پشت عمارت بود

رفت تا کمی سیر بیاورد.

با گامهایی سبک به انباری نزدیک شد که صدای خش خشی از داخل انباری توجهش را جلب کرد

فانوس را به کناری گذاشت و به آهستگی سرش را به شکاف ایجاد شده بین دو تخته چوب سازنده در

انباری نزدیک کرد. روشنای ضعیف نشأت گرفته از کبریت روشن به همراه انعکاس نور آن از کاغذ

زرورق شفاف توجهش را جلب کرد و چشمش را به شکاف در چسباند.

صدای پچ پچی به گوش میرسید:

-زود باش زینال الان همه متوجه میشن

-کبریتا نم کشیدن آقا

-د یالا نفله!... از سرمون پرید

چشمان شوکا از فرط تعجب گشاد شده بود.

آنچه که میدید باور نمیکرد. بهادر، دوستانش و زینال در حال مصرف هرویین بودند.

صدای یکی از دوستان بهادر درآمد:

-بهادر میگفت فردا صبح داری گورتو گم میکنی... زیر همین تخته چوب یه مقدار بذار تا فردا به پیسی نخوریم

نخوریم...

شوکا با شنیدن صحبتها، دهانش برای جیغی از فرط بهت و حیرت باز شد که دستش را روی دهانش

گذاشت. پایش لغزید و محکم به در بسته برخورد کرد.

صدای عصبی بهادر بلند شد:

-خاک بر سرت زینال اونقدر فس فس کردی که متوجه ما شدن...

یکی از دوستانش داد زد:

-کی اونجاست؟

بهادر پایش را بلند کرد و لگدی به زینال زد:

-مرده شور برده زود جمع کن این دم و دستگاه رو

زینال که خمار بود با لگد بهادر به یکور افتاد.

بهادر از جا بلند شد و به سمت در آمد

ترس بر شوکا غلبه کرده بود. قطرات سرد عرق بر روی پیشانی اش جا خوش کرد. نفسش به شماره افتاد.

احساس سرگیجه داشت. وقت تنگ بود باید راهی برای فرار پیدا میکرد. به اطراف نگاه کرد تا جایی برای

پنهان شدن بیابد. چشمش به سنگریزه هایی افتاد که یکجا جمع شده بودند و قرار بود برای پوشاندن زمین

جلوی عمارت استفاده شوند. به سرعت به سمت آنها دوید که جلوی سنگریزه ها پایش درگودالی گیر کرد

و زمین خورد. دمپایی از پایش در آمد. چهار دست و پا خودش را پشت سنگریزه ها رساند. بقدری دچار

هراس و وحشت بود که درآن لحظه به چیزی غیر از فرار و پنهان شدن از نظر بهادر نمی اندیشید .

در انباری با صدایی که حاکی از زنگ زدگی لولاهایش بود باز شد. بهادر پا به بیرون گذاشت و چشمش

به فانوس روشنی افتاد که نزدیک در گذاشته شده بود.

فانوس را برداشت و به دور و بر نگاهی انداخت. هوا کاملا تاریک شده بود به همین دلیل در نور ضعیف

فانوس متوجه سبدی که به فاصله ی کمی از انباری روی زمین افتاده بود نشد.

دو مرتبه به طرف انباری برگشت. در آستانه ی در ایستاد:

-کسی نبود.

یکی از هم پیاله هایش گفت:

- شاید گربه بوده

بهادر فانوس را بالا گرفت:

-پس این چیه؟

دیگری گفت:

-حتما زینال آورده

زینال معترضانه گفت:

-فانوس به چه کارمه؟!

دو مرتبه دوست بهادر گفت:

-غلط کرده... کار خودشه! وقتی خماری به سراغش میاد مادرشم نمیشناسه چه برسه به اینکه یادش باشه

فانوس رو با خودش آورده یا نه!

زینال که در حال برداشتن قوطی کبریت از روی زمین بود گفت:

-حالا فرض بگیریم کسی هم دیده باشه. مگه چی میشه؟ چرا الکی میترسید؟

بهادر به زینال توپید:

-مافنگی...اولین اتفاقی که میفته اینه که خان منو از خونه ش با اردنگی میندازه بیرون و از ارث محروم

میکنه. توهم باید بری شبا بغل سگا تو خیابون بخوابی! چون دیگه بهادر خانی در کار نیست تا جنسای

آشغالتو بهش غالب کنی .

سپس رو به بقیه کرد:

-زودتر خودتونو بسازید و بیرون بیاید. من دارم میرم عمارت تا خان شک نکنه!

شوکا منتظر ماند تا بهادر وارد عمارت شود. از پشت سنگها بیرون آمد. با سرعت هر چه تمام به سمت

عمارت دوید و خودش را داخل اتاقشان انداخت. لباسها، دستها و پاهایش گلی بودند. نگاهی به پای گلی

اش کرد که قالیچه ی جلوی در را کثیف کرده بود. از اتاق بیرون آمد. به دور و بر نگاه کرد. وقتی از عدم

حضور بهادر و یارو غارهایش اطمینان پیدا کرد، به لبه ی تراس رفت و با آب داخل لگن دست و پایش

را شست. سپس به اتاق بازگشت. لباسهایش را عوض کرد و به قصد رفتن به آشپزخانه از اتاق خارج

شد.

به محض خروج از اتاق بهادر را دید که در چند قدمی او ایستاده است. چشمهایش مانند دو کاسه خون

قرمز بودند. حال خوشی نداشت. بهادر نگاه خشمناکی به شوکا کرد. با لحنی بی ادبانه پرسید:

-تو اومده بودی پشت در انبار؟!

شوکا رنگش پرید. زبانش بند آمده بود. از ترس نزدیک بود غالب تهی کند. اگر برای بهادر مسجل میشد

که شوکا پشت در انبار بوده صد در صد تلافی میکرد.

شوکا من من کنان گفت:

-کی؟من؟... نه! تو آشپزخونه بودم به انبار چکار داشتم؟!

بهادر سرتا پای شوکا را ورانداز کرد. منگ تر از آن بود که متوجه تغییر لباس شوکا و لنگه کفش گلی

جلوی در اتاق شود.

عرق سرد ترس و وحشت از تیره پشت دختر بینوا سرازیر شد. سرش را پایین انداخت.متوجه لنگه کفش

گلی شد. با پایش آن را به پشتش هل داد.

شک و تردید از وجود بهادر رخت برنبسته بود.

با لحنی که بوی تهدید میداد گفت:

-بالاخره که معلوم میشه کی اونجا بوده وای به حالت اگه تو بوده باشی یا خان از صحبت من و تو بویی

ببره... زینال رو مامور میکنم ببردت جنگل ... خودت میدونی که چه بلایی به سرت میاره!

رنگ چهره ی شوکا مثل گچ و آب دهانش خشک شد. خیره ی چشمان سرخ و رگهای برجسته ی گردن

بهادر شد. چشمهایش به دو دو افتاد. پاهایش سست شد. دستش را به دیوار گرفت تا مانع از افتادنش شود.

به سختی گفت:

-م..م..م..من نبودم!

تا سپیده دم زمان زیادی نمانده بود. همه در خواب ناز بودند. طبق معمول شوکا سطل به دست به سمت

قنات در حال حرکت بود.

قرص کامل ماه در آسمان زمین را روشن کرده و وزش باد لای شاخ و برگ درختان سایه های شبح

مانندی از آنها ایجاد کرده بود.

شوکا نگاهی به سایه های متحرک انداخت و در حالیکه سعی میکرد خودش را شجاع نشان دهد با صدایی

که نسبتا بلند بود گفت:

-دیگه از هیچکدومتون نمیترسم!

ناگهان شبح انسان مانندی از پشت یکی از درختان جلویش ظاهر شد و با تمسخر گفت:

-از من چی کوچولو؟ از منم نمی ترسی؟