رمان آکرولیزیانا - آفلاین به قلم فاطمه عبدالله زاده

ژانر : #عاشقانه #طنز #تخیلی #ماجراجویی

خلاصه :

آکرولیزیانا گرهٔ محکم و عجیبیه که هفت تا زندگی مختلف رو به هم پیوند میزنه.

زندگی‌ پروای دیوونه و سرخوش رو که تموم زندگیش توی فسیل‌ها و آرزوهای بزرگ و کارهای بی‌محاباش در کنار خونوادهٔ پرجمعیتش خلاصه شده؛ زندگی مهرانا دختر ترسوی محافظه کاری که همیشه فرار رو برقرار ترجیح میده و دنبال راه فراری برای مشکلاتش از جنس شوهره؛ زندگی تاریک لاوینی که دنیاش رو توی آینه‌ای می‌بینه که فقط چهرهٔ پر از نقاب خودش رو منعکس می‌کنه و توی اعماق قلبش فارغ از دوست داشتن بقیه‌ست؛ زندگی پر از کینه و نفرت جاوید پسر زخم‌خورده‌ای از پایین شهر رو که دنبال پر کردن حفره‌های خالی توی قلبشه؛ نیوان یه پسر متقلب و شیاد و در عین حال الکی خوش و بی‌هدفه که هیچ دست‌آویزی برای چسبیدن به زندگی نداره و عمرش رو صرف کارهای بیهوده می‌کنه و دایمون یه کرم کتاب خالی از انرژیِ که توی جمع و دور از کتاب‌هاش لال و فلج میشه اما نفر هفتم کیه؟ یه پسر گمشده توی زمان که مدت‌هاست راهش به دنیای واقعی رو گم کرده و توی مختصات بی‌ حد و مرزی از ناهنجاری آکرولیزیانا گیر افتاده.

همهٔ این شخصیت‌ها و احساسات مبهم و بی‌تعادل به واسطهٔ آکرولیزیانا دور هم جمع میشن و به دنیای ناشناخته‌ای که توی زمانی بی‌نهایت قرار داره فرستاده میشن.

اما در واقع این سفر تفریحی به ظاهر طنز و پر از هیجان که تو ذهن پروا سوژهٔ سرخوشی و دیوونه‌بازیِ برای این هفت نفر یه جنگه!

توی دنیایی از چیزهای ماوراءطبیعی با نمادهایی کهنه از زمان‌‌های دور و انسان‌های نخستین که بهای پیروزی در برابرشون چیزی جز تلاش برای زنده موندن با احساسات و قلبشون نیست!

کلید خروج از آکرولیزیانا، در پس آزمون‌های مختلفی پنهون شده که هر کدومشون دنیایی از هیجان و ماجراهای جالب رو در پی دارن...

- خدایا من و از این جهنم دره نجات بده، قول میدم بعدش دربست سگ درگاه علی شم!

روزی دوازده‌تا آیت‌الکرسی می‌خونم، پونصد تا شکلات نذر می‌کنم، پیاده تا شاه عبدالعزیم سینه میزنم، از اون‌جا میرم کربلا خاک می‌خورم‌، اون کیف نقره‌ایه رم میدم کبری! تو رو خدا من و نخور.

با تأسف به سمتش چرخیدم و خاک‌ بر سری نثارش کردم.

بعدش لنگ‌هام رو جمع کردم و دست‌هام رو بردم بالا.

- خدایا دروغ میگه، همه‌اش اداست! پاش و از این‌ در بذاره بیرون دوباره میره پی مفسدی! به‌خاطر دوزار پول میزنه به پشم‌های مردم که موجب تحریک نامحرم‌ها شن!‌ نبودی ببینی همین چن دیقه پیش چه‌طور جلو اصغر قر کمر میومد.

داشتم ناله می‌کردم که دستش رو مشت کرد و کوبید روی دماغم، جیغ بلندی کشیدم و بی‌هوا به پشت افتادم که با شتاب دستش و جلوی دهنم فشار داد و با حرص گفت: ببند در این گالهٔ بی‌چاک و بسته‌ات رو، آبرومون و بردی.

اخمی نثارش کردم و بدون هشدار گاز محکمی از دستش گرفتم که به شدت ولم کرد و دستش رو توی بغلش گرفت.

در حالی که اشک توی چشم‌هاش جمع شده بود، با بغض گفت: بذار از این‌جا بریم بیرون، به زنجیر می‌کشمت سلیطهٔ وحشی!

هنوز جوابش رو نداده بودم که با یادآوری چیزی، سر جاش سیخ شد و با عجز به آسمون نگاه کرد.

- با این مفسدم قطع ارتباط می‌کنم، قول شرف میدم!

چینی به دماغم دادم و با دهن کجی گفتم: آخه تو شرف داری؟ غیرت داری؟ زنونگی داری؟ وجود داری؟ عقل داری؟ شعور داری؟ مغز داری؟ ‌لاأقل از داشته‌هات مایه بذار.

- خدا که مثل تو بخیل نیست.

لبخند ناموسی‌ای نثارش کردم و سرم رو تند تند تکون دادم.

- ‌بله بله ولی دور از جون آلزایمرم نداره! همین دو روز پیش در حالی که روی روشویی افتاده بودی و روحت پرپر میزد برای جهنم گفتی خدایا من و سالم به خونه برسون قول شرف میدم مسجد محله رو برق بندازم!

- خوشحال باش به وعده‌های اون شبم عمل نکردم وگرنه تورم می‌کشتم و با خون کثیفت دیوارهای مسجد رو رنگ می‌کردم، جسدتم لا به لای چادر نمازها مخفی می‌کردم.

با فکی افتاده و چشم‌هایی که طاقت بیشتر موندن توی کاسهٔ چشمم رو نداشتن، بهش نگاه کردم و با حیرت زمزمه کردم: پس برای همین توی فال تخم‌مرغی‌ای که ابتدایی گرفتیم، شغلت قاتل دراومد. نگو پتانسیلش و داری که من و به‌خاطر یه پارتی اسلامی جوون مرگ کنی.

دستش رو به علامت بزنم تو دهنت بالا برد و با غیظ گفت: پارتی اسلامی؟ اسلام بزنه تو کمرت کافر بی‌دین مفسد! مجبور شدم لباس‌های اون شبم رو به‌خاطر بوی قلیونشون آتیش بزنم.

کل دئوردورانت‌ها و اسپری بدنام انقدر فعالیت کردن که مچاله شدن!

تا یه هفته مثل یه آدم بی‌شش سرفه می‌کردم.

یه شبم نزدیک بود دهنم سرویس شه و از ترس روحم بپره.

نوک انگشتم رو با حالتی تحقیرآمیز به سرتاپاش کشیدم و با تأسف گفتم: دو تا پوک زدی نزدیک بود آتیشمون بزنی! به‌خاطر یه قطره آب انگور راه خونه رو ول کردی، جلوت و نگرفته بودم سر از جنگل درمی‌آوردی.

- ‌خب مگه معتاد صفرم؟ بدنم باهاشون نمی‌ساخت.

پوزخندی زدم و پای راستم و توی شکم کشیدم، سرم و روی زانوم گذاشتم و دستم رو دراز کردم.

با تعجب بهم نگاه می‌کرد که تلخ‌خندی زدم و چشم‌هام رو خمار کردم.

- بده قلیون و مشتی، امشب وقت مستیه!

دست دراز شده‌اش و روی بازوم کوبید و ژست تمسخرآمیزم رو بهم زد.

موهام رو توی شالم کردم و لب‌هام رو غنچه کردم.

- تو حس بودم هانی!

- مرده شور سواستفاده گرت رو ببرن‌! من کی از این اداها درآوردم؟

- بخوای فیلمشم نشونت میدم.

متقابلاً لب‌ و لوچه‌اش رو کج کرد و با لحنی تهدیدآمیز و نیمه متفکر گفت: روزنامهٔ دیروز رو خوندی؟

- مگه هشتاد سالمه روزنامه بخونم؟

- ولی من خوندم.

در حالی که از حرف عجیبش تعجب کرده بودم، با بی‌تفاوتی گفتم: خب؟

- هیچی یه دعوای ناموسی شده بود بین دو تا دختر.

- خب؟

- یکیشون اول سر اون یکی رو به یه سنگ کوبیده بود، بعد با چاقو جنازه‌اش رو تیکه تیکه کرده بود و آخرش هم باهاش آبگوشت درست کرده بود.

با همون دهن کج شده، گفتم: خب که چی؟

نگاهی به دورمون انداخت و کمی به سمتم متمایل شد، سرش رو زیر گوشم برد و نفسش و روی پوستم فوت کرد.

‌- ‌اگه بفهمم کوچک‌ترین فیلم یا عکسی از وقایع اون شب شوم ثبت شده، کاری می‌کنم خونوادت اون اتفاق رو به عنوان یه جوک تلقی کنن.

متقابلاً به سمتش چرخیدم و لبخند گشادی نثارش کردم.

- حیف که قبلش داداش‌هات مثل گوسفند سرت رو بریدن و زنده نیستی که از مرگ دلخراشم لذت ببری.

توی همون حالت عاشقانه به چشم‌های سرشار از ذوق و آرامشم خیره شد و زمزمه کرد: پروا میزنم پرپرت می‌کنما.

- هیچ غلطی نمی‌کنی.

- بگو به جون مامان... نه نه، بگو به جون فسیل‌هام هیچ مدرکی از اون شب وجود نداره؟

سرم رو ازش فاصله دادم و با دلخوری دست‌هام رو توی هم گره زدم.

- دیگه هیچ‌وقت جون فسیل‌های من و روی کفهٔ ترازو نذار!

خواست حرفی بزنه که صدای گوش‌خراش و گرفته‌ای از پشت پرده، میون بر زد و تهدیدش رو توی نطفه خفه کرد.

- خانم سلنا سوییفت.

با ذوق دستم رو بالا آوردم.

- الان میام حاجی!

گوشیم رو توی کیفم انداختم و چهارزانو به سمت اتاق رفتم که توی چند قدمیمون بود، هنوز بهش نرسیده بودم که دست گرز مانند مهرانا دور مچ پام حلقه شد و عین پلاستیکی از سیب‌زمینی گندیده به عقب کشیدم.

- کجا میری اسکل؟

- نوبتمون رسیده دیگه!

نگاه عاقل اندر سفیهانه‌ای به سرتاپام انداخت و با تمسخر گفت: تو سلنا سوییفتی؟ گراز بی‌عقل!

چشم غره‌ای نثارش کردم و زیر لب غریدم: نمیشه که اسم واقعیمون رو بگم احمق!

با بدبینی به پردهٔ پوسیدهٔ دم اتاق نگاه کرد و با حرص عین گاو مسابقه غرید: خبر مرگت گفتی اطمینانیه!

روی زانوهام بلند شدم و دستم و روی شونه‌اش کوبیدم.

- توی این دنیا نباید به هیچی اعتماد کرد، هانی‌!

پوزخند تمسخرآمیزی زد و انگشتش رو به سمتم گرفت.

- یه دونه پرت و پلا هم از سلنا سوییفت بشنویم.

بی‌خیال کل کل شدم و با همون ذوق قبلی پرده رو کنار زدم و خوش خوشان رفتم تو.

همین که سرم به داخل اتاق رسید، یه لحظه کپ کردم و احساس کردم اومدم امامزاده!‌

مهرانا هم که دنبالم اومده بود، با تعجب پره‌های دماغش رو گشاد کرد و زیرلب گفت: ‌بوی گلابه؟

- نه خیر دخترم، عوده!

با شنیدن این حرف، با حالتی محتاط سر بلند کردم و به اطرافم نگاه کردم.

من می‌دونستم یارو جنه!

نگاهم رو از گل‌های پرپرشده و رنگ و رو رفتهٔ فرش رد کردم تا به یه میز چوبی نسبتاً بلند رسیدم.

روش یه کتاب قطور با چند تا خودکار و یه بستهٔ بزرگ مشکی به چشم می‌خورد، با دیدن تور سفیدی که از بالای سقف آویزون شده بود، دهنم کج شد.

- کجایی حاجی؟

- همین‌جام دخترم!

با شک به پرده نگاه کردم و گردن کشیدم تا شاید بتونم چیزی بیشتر از یه سایه رو از پشتش تشخیص بدم، هنوز تلاشم نتیجه نداده بود که مهرانا از پشت کیفم رو کشید و به عقب برگردوند.

چشم غره‌ای نثارش کردم و کمی جمع و جور نشستم.

مردمک باریک شده‌ام رو به پرده دوختم و با تعجب گفتم‌: چرا رفتی اون پشت استتار کردی؟ ما که چشممون شور نیست.

مرده که آدرسش رو به اسم حاج زینعلی گرفته بودم، چند تا سرفه کرد و با همون صدای کلفت و گوش‌خراش قبلیش گفت: ‌این پرده‌ها لازمن فرزندم.

- چرا؟

چند ثانیه مکث کرد و بعد با جدیت گفت: چون نور روحانیت ممکنه چشم‌هاتون رو اذیت کنه.

بعد از این‌ حرفش سریع گوش به زنگ شدم و قبل از این‌که مهرانا دهن باز کنه به عر زدن بلافاصله به سمتش برگشتم و نیشگونی از پاش گرفتم که حرف شومش رو توی نصفه خورد.

آخی گفت و مشغول مالیدن زانوش شد، توی همون حالت هم با تمسخر زیرلب گفت: می‌گفتی عینک آفتابی بزنیم لخت شیم تا برنزمون کنی...

با این‌ کارم خنده‌اش رو خورد و کبود شد، لبخند رضایت بخشی به چهرهٔ مچاله شده از دردش کردم و دوباره به سمت پرده برگشتم.

- بله بله، کاملاً متوجه شدم. مرسی که مراعات می‌کنید.

- بسیار خب، حالا مشکلت رو بگو دخترم.

انگشت‌هام رو توی هم گره زدم و لب‌هام رو با ناراحتی آویزون کردم.

- طلسمم کردن حاجی، فکر کنم بختم رو بستن.

لحنش مشتاق شد و نیمه‌ای از دست‌هاش رو دیدم که لبهٔ میز پدیدار شدن.

- دقیق‌تر توضیح بده.

در حالی که اشک توی چشم‌هام جمع شده بود لگد نامحسوسی به مهرانا زدم و با اندوه گفتم: فکر کنم کار عمه سکینه‌ست!

- چرا این حرف و میزنی؟ عمه‌ها معمولاً خیلی برادرزاده هاشون رو دوست دارن.

نوک دماغم رو به شال مهرانا مالیدم و با ناراحتی گفتم‌: از مامانم بدش میاد، فکر کنم من و نفرین کرده تا بمونم رو دست مانی.

- خب این چه ربطی به عمه‌ات داره؟

متوجه تغییر تن صداش شدم اما به روم نیاوردم و با حالتی متفکر گفتم: خب این‌طوری مامانم حرص می‌خوره و ناراحت میشه، اون هم به هدفش می‌رسه.

حاجی که به نظر گیج شده بود، بعد از چند دقیقه نفس عمیقی کشید و گفت: تا حالا چند تا خاستگار داشتی؟

با این‌که ربط سوالش به موضوع رو نفهمیده بودم، کش و قوسی به گردنم دادم و با غرور نیشم رو باز کردم.

- بیست و چهارتا.

بلافاصله سقلمهٔ مهرانا روی پام نشست و جیغ خانمان‌سوزی کشیدم.

- همهٔ پیشنهاد دوستی‌های تو کوچه بازارم که ریختی رو صفحه! تو که می‌گفتی من اصن خیکی قلمبه رو جز ردهٔ نرها هم حساب نمی‌کنم، چه برسه به خاستگار!

با غیظ به سمتش چرخیدم و حرصی گفتم: من تو رو هم آدم حساب نمی‌کنم اما به همه میگم دوست صمیمی‌می!

یه تای ابروش رو با حالت این تن بمیره شعر نگو بالا انداخت و زیرلب گفت: احیاناً به خاطر جلو افتادن نوبت ابروت تو آرایشگاهمون، چنین لطفی نمی‌کنی؟

هنوز جوابش رو نداده بودم که صدای به شدت کلفت حاجی از پشت پرده بلند شد.

- خانم سوییت؟ لطفاً آروم باشید و به من گوش بدید، مشتری‌های دیگه‌ای هم هستن که توی نوبتن.

دستم و رو به پرده بالا آوردم و با شتاب گفتم‌: یه دیقه وایسا حاجی. این داره به حسن نیت من توی دوستی توهین می‌کنه!

نفس کلافه و بلندش رو شنیدم و بعد هم با صدایی که سعی می‌کرد عصبانیتش رو توی گوش‌خراشیش پنهون کنه، گفت: خانم محترم این‌جا جای دعوا نیست، مشکلتون رو بگید تا بنده حل کنم.

- واقعاً؟

- معلومه دیگه، بنده به دست طلا معروفم، هیچ عاجزی رو ناامید از خونه‌ام بیرون نکردم.

سری به نشونهٔ فهمیدن تکون دادم.

- اوکی.

قبل از این‌که به سمتش برگردم کشیده‌ٔ پدر و مادرداری به مهرانا زدم و کاملاً به سمتش چرخیدم.

- ‌گوشم با شماست حاجی!

- دخترم این حاجی لفظ مناسبی نیست که شما هی به کار می‌بری.

بی‌توجه به استیصال توی لحنش، حق به جانب گفتم: مگه شما خونه خدا نرفتی که این بینش و بهت عطا کرده؟

- خب بله، توی غار حرا بود که وحی بهم نازل شد و توانایی شفا و حل کردن مشکلات مردم رو بهم دست آوردم.

بی‌توجه به زمزمهٔ ارواح خشتک ننه‌‌اته مهرانا شدم و با شوق گفتم: خب همینه دیگه حاجی! نمی‌تونم که بگم عمو یا دایی...

- خب بازم این لفظ یه جور کلمهٔ چاله میدونیه...

تک خندهٔ بلندی کردم و دستم رو توی هوا تکون دادم.

- نه حاجی، اون مشتیه!

پوف بلندش رو شنیدم و بعد هم با غیظ گفت: به هر حال من با حاج آقا راحت‌ترم.

سری تکون دادم و با بی‌خیالی گفتم: اوکی، گرفتم... حله‌!

- خب خانم سوییت...

با سرخوردگی میون حرفش پریدم و تقریباً جیغ زدم.

- سوییت نه سوئیفت! مثل تیلور سوئیفت! شما مگه ماهواره نمی‌بینی؟ خیلی مشهوره‌ها!...

مهرانا برای اولین بار مراعات کرد و با کوبیدن کیفم توی صورتش، خنده‌های اسبیش رو مهار کرد.

- این چه حرفیه دختر جان؟ من مرد خدا ترسیم، از این آلات غربی و مایهٔ نفاق و دو دستگی تو خونه‌ام ندارم.

اصلاً شاید به‌خاطر همین ماهواره دیدنه که شوهر گیرت نمیاد.

لحن تندش توی گوشم صدا داد و مردمکم رو تحریک کرد، انقدر که اشک توی چشم‌هام جمع شد و صدای لرزونم توی گلوم خفه شد.

- خیلی بدجنسی!

مهرانا آهی کشید و با تأشف سرم رو توی بغلش گرفت، از محبتش سوءاستفاده کردم مشغول پاک کردن نوک دماغم با شالش شدم، دستش رو دور کمرم حلقه کرد و خلاصه منم حسابی چلوندمش.

- آقای محترم، حاجی، حاج آقا، مشتی هر خری که هستی، این چه وضع صحبت کردن با یه دختر دل‌شکستست؟

با تشر عصبانی مهرانا احساس کردم کرک و پشم‌های گوشش سوختن و بیچاره چسیید به سقف؛ همین هم باعث لبخندم شد.

- ‌باشه خانم محترم! من معذرت، حالا لطفاً دوستتون رو آروم کنید تا کارتون و را بندازم برید.

خدا رو خوش نمیاد بنده‌های خدا تو نوبتن...

مهرانا چشم غره‌ای نثارش کرد و دست از نوازش کمرم برداشت.

- پاشو گلگلی، چیزی نیست.

سرم رو بیشتر به شونه‌اش چسبوندم و با بغض گفتم: نیه!‌ هست... روحم...

داشتم عر می‌زدم که یهو رنگ نگاهش عوض شد و به شدت پرتم کرد اون‌ور.

- خجالت بکش شترمرغ بالغ!

با ناراحتی کمرم رو مالیدم و شروع به پاک کردن اشک‌هام کردم.

کارم که طول کشید، این‌بار حاجی با لحن ملایم‌تری گفت: بیا جلو دخترم تا فالت رو بگیرم.

نوک شال و از سوراخ‌های دماغم درآوردم و با بدبینی و کینه، زیرچشمی بهش نگاه کردم.

- نمی‌خواد، خودم سر کوچه گرفتم گفت آیندهٔ درخشانی داری.

- پس برات یه دعا می‌نویسم که بدی به خورد هر پسری که دوست داشتی، حتماً بلافاصله عاشقت میشه...

با دهنی کج شده و چشم‌هایی گرد کاملاً به سمتش چرخیدم.

- من میگم شَلَم، شما برام داروی تنظیم گوارش می‌نویسی؟‌

- بله؟

با همون لحن متأسف گفتم: ضرب المثله حاجی!

نیمی از دست‌هاش رو دیدم که از زیر میز مشت شد.

- منظورت و نمی‌فهمم دختر گل!

با شنیدن گل از جانبش نیشم باز شد.

- میتو!

- جانم؟

سرگرم مناظرهٔ علمی بودیم که مهرانا پیش دستی کرد و با حرص گفت: جناب حاجی این احمق شوهر نمی‌خواد، فکر می‌کنه بخت کاریش رو بستن.

با ذوق سر تکون دادم و انگشتم رو با حالتی تحسین‌آمیز به سمت مهرانا گرفتم.

- همینی که این گفت؛ سه ماهه دارم در به در دنبال کار می‌گردم. هیچی به هیچی...

چند ثانیه سکوت برقرار شد، احساس می‌کردم نور روحانی حاجی داره از پشت پرده آتیش می‌گیره و بوی سوختنی میاد.

فکر کردم سکته کرده که با صدای از ته چاه دراومده‌ای گفت: چرا از اول این و نگفتی دختر خوب؟

باز هم ذوق کردم و دستی به گونه‌هام کشیدم.

- گفتم، منتهی شما انقدر فکرتون روی منکراته که متوجه عرایضم نشدید.

ترجیح داد بیشتر باهام بحث نکنه و در حالی که از دستم کلافه شده بود، با غیظ گفت: بسیار خب، من همین الان برات یه دعا می‌نویسم.

نفس آسوده‌ای کشیدم و چهارزانو برگشتم پیش مهرانا.

- دیدی گفتم موثره؟

در جواب ذوقم، حالت بی‌تفاوتی گرفت و با دهن کجی گفت: بزک نمیر بهار میاد! آخه چرا باید یه نفر انقدر احمق و بیکار باشه که بخت کاری تو رو ببنده؟

هر دو تا ابروم رو بالا کشیدم و پشت چشمی براش نازک کردم.

- خیلیا هستن که چشم دیدن پولدار شدن من و ندارن.

- آره، مهم‌ترین این دشمن‌ها هم رییس جمهور آمریکاست که می‌ترسه با سرکار رفتن توی رشتهٔ فسیل شناسی، تحریم‌ها رو برداری و اقتصاد ملت‌ها رو دگرگون کنی، شاید افغانستان رو هم به قطب امنیت جهانی تبدیل کردی.

بی‌توجه به پوزخند اعصاب خوردکن روی لبش گفتم: باش تا ببینی چه‌طور با فسیل‌هام دنیا رو گلگلی می‌کنم.

نفسش رو آه مانند بیرون داد و زانوهاش رو توی هم کشید.

- خاک بر سر من که دنبال توی بی‌مغز راه افتادم توی یه خونهٔ بی‌در و پیکر، به دنبال رمالی!

پلک‌هاش و روی هم فشار داد و با اندوه ادامه داد: هر آنه که برادرهام سر برسن و خشتکم رو به جرم دعانویسی برای یافتن شوهر پاره کنن.

بلافاصله یه تشبیه زیبا به ذهنم رسید.

خواستم یکی از اعمال احتمالی داداش‌هاش رو یادآور بشم که صدای حاجی تو گوشم پیچید.

- بیاید جلو خانم سوییت.

نیش در راستای جر خوردنم و به روی مهرانا باز کردم و ابروهام رو بالا انداختم.

- از فردا فقط بخور و بخواب، خودم از چند روز دیگه خرجت و میدم جیگر.

داشتم لپش رو می‌کشیدم که تک سرفه‌ٔ حاجی باعث شد ازش جدا بشم.

خودم رو بهش نزدیک کردم و کنار میزش نشستم.

کاغذ رنگ و رو رفته زردش رو تا کرد و دور یه نخ قرمز پیچوند.

اشاره‌ای به نخ کردم و ذوق زده گفتم: از خون مفسدینه؟

- جانم؟ این چه حرفیه؟ مگه شیطان پرستم که...

نیشم رو بستم و بی‌حوصله گفتم: باشه حاجی قاطی نکن، شوخیدم!

- لطف کنید و دیگه با یه مرد خداشناس نشوخید.

از کلمهٔ آخری که استفاده کرد دوباره لبخند روی لبم اومد و گوشهٔ لبم رو گاز گرفتم.

من آخرش این ادبیاتم رو جهانی می‌کنم؛ وایسید و بنگرید فقط!

- این دعا رو ببر و بذار تو جیب هر کسی که می‌خوای استخدامت کنه‌، بعدش با خیال راحت برو خونه‌ات و منتظر باش تا خودش می‌فرسته دنبالت برای بهترین جایگاه و موقعیت.

دست‌هام رو تند تند جلوی دهنم گذاشتم و جیغ بی‌صدایی از سر خوشحالی کشیدم.

کاغذ رو با حالتی بی‌ادبانه انداخت جلوم؛ توجهی نکردم و با آرامش مثل لمس یک جوجهٔ تازه از تخم دراومده، با احتیاط بلندش کردم.

آب دهنم رو قورت دادم و سعی کردم باهاش ارتباط چشمی بگیرم.

- میگن فلفل نبین چه تیزه ببین چه ریزه ها! وقتی پولدار شدم قابت می‌گیرم میزنمت به دیوار دفترم...

حرف‌های زیرلبیم تموم نشده بودن که ناگهان مشت مهرانا دورش پیچید و از دستم قابیدش.

‌- یه ساعته داری چه شری دم گوش این کاغذ پر از چرت و پرت می‌خونی آخه؟ پاشو بریم ورپریده!

بعد از این حرف با شتاب کیفش رو چنگ زد و بلند شد.

هنوز کامل نایستاده بود که سفت دستش و گرفتم و با خشونتی فیلم مانند روی زمین کوبیدمش.

با گشاد کردن پره‌های بینیم و ریز کردن چشم‌هام به علاوهٔ قولنج شکستن حالت مصممی گرفتم و تندی به سمت پرده و حاجی‌ای که قیافه‌اش رو نمی‌دیدم، چرخیدم.

- حاجی شیر مادرت یه دعا کن من این و شوهر بدم.

مهرانا چند ثانیه توی شوک موند؛ گردن کشید و حالت متعجبی تحویل قیافه جدیم داد.

چشم‌های قهوه‌ای روشنش کم کم تیره شدن و با حالتی باباغوری دهن وا کرد؛ تندی دست به کار شدم و دهن باز شده‌اش رو بستم.

- ببند غار علیصدرو!

نمی‌دونستم حاجی ها هم پوف می‌کشن و دست‌هاشون مشت میشه؛ شایدم گرمشه!

پوکر فیس و مطمئن به روبروم خیره شدم.

دست‌های نیمه لرزونش و دور خودکار عجیب غریب سفیدش حلقه کرد و شروع به نوشتن کرد.

مهرانا از نگاه محو شده‌ام به حرکات سریع دست‌های حاجی که عین میگ میگ می‌نوشتن، سوءاستفاده کرد و گاز محکمی از دستم که دور دهنش بود، گرفت.

به وضوح احساس کردم کبود شدم و با رنگ پردهٔ روی حاجی ست کردم.

بدنم قاطی کرده بود و نمی‌دونست چه‌طور به درد طاقت فرساش جواب بده که مهرانا یه تای ابروش رو بالا انداخت و با تأسفی آشکار از لا به لای دستم غرید: ول نمی‌کنی؟

خشک به سمتش برگشتم و آهسته گفتم: قفل کردم وحشی بی‌آبرو!

- بردار تا قطعش نکردم سلیطه!

یه تای ابروم رو بالا انداختم و با بی‌تفاوتی غیرعادی‌ای گفتم: عه؟

- به جان تو می‌کنم!‌

لبخند ناموسی‌ای نثارش کردم و سری به نشونهٔ اوکی تکون دادم.

- ولی من اول می‌کنم!

بلافاصله بعد از این حرف دستم رو از دهنش فاصله دادم، چند سانتی متر بیشتر فاصله نداده بودم که دوباره توی دهنش کوبیدمش.

هنوز اون واکنشی نشون نداده بود که خودم جیغ زدم و مثل کبوتر تیر خورده، دستم رو بالا گرفتم پرپر زدم.

- کبدم دهنت ناقصم کردی وحشی! من چه‌طور با این دست دایناسورهام رو ناز کنم؟!

مهرانا پلک‌هاش رو با حرص روی هم فشار داد و سرش رو توی دست‌هاش گرفتم.

- خدایا پشیمون شدم دعاهام رو پس می‌گیرم؛ این و غرق کن منم روش! اصلاً با هم بکشمون!

سرگرم گیس و گیس کشی بودیم که حاجی با بی‌حوصلگی گفت: این برگه رو بگیر باهاش شربت درست کن و بده به خورد هر کی که می‌خوای باهاش ازدواج کنی.

مهرانا رو ول کردم و رفتم جلو برگه رو ازش گرفتم.

به سمت مهرانا گرفتمش و چشمکی نثارش کردم.

- از فردا خودت و اپیلاسیون کن که قراره عروسی شی گل نازم!

با چشم غره‌ برگه رو ازم گرفت و نگاهش رو برای اولین بار مستقیم به روبرو دوخت.

- ببخشید من یه سوال دارم.

جوابش یه لحن خسته و بی‌میل بود.

- بفرمایید.

- شما که اسم من و نمی‌دونی، چه‌طور دعا می‌نویسی؟

- این یه کار روحانیه دخترم، نیاز به اطلاعات سطحی نداره.

مهرانا که معلوم بود ذره‌ای از حرف‌هاش تاثیر نگرفته، دست‌هاش رو توی سینه‌اش قفل کرد و با لحنی طلبکارانه گفت: شما که انقد خوب دعا می‌کنید چرا رییس جمهور نشدید؟ چطوره یه فکری به حال خودتون بکنید؟

خواستم بهش بپرم اما جلوی خودم رو گرفتم؛ ثانیه‌ای فکر کردم و بعد در کمال تعجب دیدم بسی حق میگه!

با حالتی بادیگارد خشن‌وار جای دعاهای توی کیف مهرانا رو چک کردم و بعد با بدبینی به پرده نگاه کردم.

چینی به دماغم دادم و با غیظ گفتم: حاجی شما خیلی سرد و عصبی‌ای، اصلاً آرامش نداری، اوایل گلگلی بودی، چرا یهو رفتی تو لاک؟ بقیه حاجی‌هایی که دیدم خیلی بامحبت تر و گرم‌تر بودن!

بدون این‌که به حرف‌هام توجه کنم‌، پشت چشمی براش نازک کردم و ادامه دادم: این خیلی کم لطفیه که نمی‌ذاری چهره‌ات رو ببینیم، نمیگی تو خماری می‌مونیم؟...

با فکری که به ذهنم رسید، انگشتم رو بالا گرفتم و با هیجان گفتم: فهمیدم، نکنه کچلی؟ آخه شنیدم کله‌های کچل خوب نور و منعکس می‌کنن!

بلافاصله بعد از این حرف چیزی که ساعت‌ها بود ذهنم رو مشغول کرده بود و جلوی خودم رو گرفته بودم که بیانش نکنم رو از دهنم ول کردم و با ذوق گفتم: ولی از حق نگذریم ساعت خیلی قشنگی دارید، مارکش چیه؟

با شنیدن لحن مرموزم، سریع دست مشت شده‌اش و از روی میزش پس کشید.

چشمکی به مهرانا زدم و شیطون گفتم: بنده دقت کردم و دیدم که حلقه دستش نبید، نظرت چیه شربت و درس کنی بدیم به خورد خودش؟!

با حرص بهم نگریست، خواست حرفی بزنه که سکوت مشکوک حاجی شکسته شد و گویی پشم‌های توی گوشمون به رقص دراومدن و توی همون تکاپو سوختن.

چنان شیهه‌ای کشید که پرده تکون خورد و جلو چش‌هامون قر ریزی به کمرش داد.

- ‌برید بیرون دخترهای بی‌ادب! بیرون!

لحنش چنان تند و عصبی بود که گرخیدم و دیوار رو بغل کردم.

مهرانا با تعجب به پرده و دستی که در رو نشونه گرفته بود، نگاه کرد.

هنوز حرفی نزده بودیم که دوباره فریاد زد و با عصبانیت گفت: همین الان از خونه‌ام برید بیرون!

حالتش طوری بود که مهرانا هم ترسید و بلند شد. تند تند دستم رو گرفت و با شتاب به سمت در کشید.

داد و فریادهاش همین که پامون رو از اتاق بیرون گذاشتیم، خوابیدن.

بی‌هوا دست مهرانا رو ول کردم و با احتیاط کله‌ام رو کردم تو اتاق؛ ‌آب دماغم رو با سر و صدا بالا کشیدم و جیغ زدم: پول دعای مهرانا رو ندادم و نمیدم چون بی‌ادبی! وقتی پولدار شم میام و...

با تکون خوردن پرده، وحشت زده جیغ کشیدم و حرفم ناتموم موند؛ با کشیدن گوشهٔ مانتوی مهرانا تند تند به سمت در خروجی دوییدیم.

بین راه چن تا چک و لگد حوالی ملت در حال انتظار کردیم و با فلاکت خودمون رو به کفش‌ها رسوندیم؛ انقدر ترسیده بودیم که کفش‌هامون رو برداشتیم و تو کوچه پامون کردیم.

دستم رو به دیوار خشتی خونهٔ انتهای کوچه گرفتم و تند تند نفس کشیدم.

- هاعی نفس پر شدم! حاجی قبلیا از حرف‌هام ناراحت نمی‌شدن، چرا این پیرمرده این‌جوری کرد؟

مهرانا دست‌هاش رو از روی زانوهاش برداشت و صاف ایستاد.

دست لرزونش رو به سمتم گرفت و در حالی که نفس نفس می‌کشید، زیرلب گفت: خدا لعنتت کن... کنه! نذاشتی ماسکم رو بزنم... اگه یکی بشناستم چی؟!

- الان باید نگران چیزهای مهم‌تری باشی!

اخم‌هاش رو با بدبینی توی هم گره زد و با ترسی واضح گفت: مثلاً چی؟

چشم‌هام رو ریز کردم و با یه جهش پریدم روش؛ نوک ناخن‌های درازم و روی گردن و پوست رنگ پریده‌اش کشیدم و با صدایی خفه گفتم: امشب و تصور کن هانی! بعد از مسواک زدن لباس خواب گل منگولیت رو پوشیدی و با ذوق خزیدی زیر پتوی گلگلیت، ناگهان صدایی از داخل کمد می‌شنوی، زیر تختت به خش خش میفته...

انگشتم رو آهسته بالا بردم و در آخر همراه با نگاهم به افق سوق دادم.

- بعدش یه موجود کچل از زیر تختت درمیاد که کله‌اش می‌درخشه. میگی عه این که حاجی خودمونه!

بعد از این حرفم نگاه وحشت زده‌اش از بین رفت و جاش رو به ملیون‌ها پوکر توی صورتش داد.

توجهی نکردم و با همون صدای مخوف گفتم: حاجی به سمتت خم میشه و لبخند میزنه، طوری که بوی گلابش می‌پیچه تو دماغت.

دست‌هاش رو دور گردنت می‌پیچه‌‌‌‌، همون لحظه در باز میشه و جفت داداش‌هات میان تو...

حاجی با نیروهای ماوراییش غیب میشه و تو می‌مونی با کوهی از بی‌ناموسی!

دستم و از دور گردنش باز کرد و با لگدی به اونور هدایتم کرد.

- گمشو.

بعد از این حرف کیفش رو زیر بغلش زد و با سرعت جلوتر ازم راه افتاد.

دستم و روی جای لگدش گذاشتم و لنگان لنگان دنبالش رفتم.

- ترمز بریدی؟

- نه، نمی‌دونم چرا انقدر احمقم!

دستم و از روی زانوم برداشتم و با دو خودم رو بهش رسوندم که با اخم به جلو نگاه می‌کرد و تند تند راه می‌رفت.

- نمی‌دونم به خدا، منی که انقدر باهوشمم توش موندم! حالا زیاد فکرت و درگیرش نکن...

بی‌توجه به حرف‌هام، سرش رو به چپ و راست تکون داد و با عصبانیت گفت: هر چی می‌کشم از دست تو و بی‌فکری‌ها و کارهای خطرناک احمقانته! هر بار که پشت دستم و داغ می‌کنم، دوباره گولت و می‌خورم...

یه دونه آدامس توی دهنم گذاشتم و با بی‌تفاوتی گفتم: خب حالا چی شده؟

نکنه عذاب وجدان گرفتی که یکی از بندگان مخلص و برگزیدهٔ خدا رو حرص دادیم؟

- خودت و به خریت نزن پروا، من کاملاً جدیم!

دهن کجی‌ای براش کردم و سرم رو تکون دادم.

- میتو‌!

- به هر حال خداحافظ!

یه تای ابروم رو بالا انداختم و با تعجب بهش نگاه کردم که موهاش رو از توی صورتش کنار زد و دوباره ازم جلو افتاد.

با کمی فاصله دنبالش رفتم و با بهت گفتم: الان قهر کردی؟

جوابم رو نداد که کم کم پوکر فیس شدم.

- فکر کردی خیلی جذابی؟

باز هم جوابم رو نداد که حرصی شدم و بی‌توجه به بودنمون توی خیابون، جیغ زدم: اصلاً خاک بر سر من که به زندگی چرت مسخرهٔ توی ترسو، هیجان و صفا میدم.

برو درت و بذار اصلاً، شمارمم از تو گوشیت حذف کن!

نفسی تازه کردم و دوباره گفتم: برو با همون دخترخاله‌های تو دبه خیارشور چلغورت بگرد.

دیدم جوابم رو نمیده و با پای چلاق بهش نمیرسم برای همین وسط راه ایستادم.

دستم و روی دماغم کشید و با بغض صداش زدم.

- مهری؟

ناگهان ایستاد و به سمتم چرخید.

- چیه؟ بس کن مظلوم نمایی رو! من دیگه باهات نمی‌گردم...

آهی کشیدم و به کیفش اشاره کردم.

- کلنگ بخت زنیم و بده حداقل!

چشم‌هاش با حیرت توی حدقه گرد شدن، اول تعجب کرد و بعد هم حرصی شد.

دست توی کیفش کرد و کاغذ رو به سمتم پرت کرد که مستقیم خورد تو سرم.

آخی گفتم و با نوازش توی کیفم گذاشتمش.

نیم نگاهی به مردمی که رد می‌شدن، انداختم و دهنم رو تا آخرین جایی که جا داشت، باز کردم.

- خلایق هر چه خلاقانه!...

نیمهٔ ضرب المثلم بودم که دهن بستم و با خودم دو دو تا چار تا کردم.

یعنی چی؟ الان چه ربطی داشت؟ چرا همچین جملهٔ مسخره‌ای انقدر معروف شده؟!

با دهنی کج درحال تفکر بودم که صدای دلبرانه‌ای توی گوشم پیچید.

مثل مست شده‌ها لبخند زدم و با بو کشیدن جهت صدا رو دنبال کردم تا رسیدم به گوشهٔ پیاده رو.

با ذوق خم شدم و گردنم رو به سمتشون دراز کردم.

- مهرانا پیش مرگتون شه جیگرا! چنقده شماها نازید...

- می‌خری خانم؟ دونه‌ای هشت تومن.

به سمت پسر بچه‌ای که کنار کارتونشون ایستاده بود، چرخیدم و با ذوق گفتم: آره، اون صورتی کمرنگه رو می‌خوام خیلی گلگلیه!

سری تکون داد و دستش رو توی جوجه‌ها کرد، تا منتخبم رو در بیاره.

از شدت ذوق روی پاهام بند نبودم.

میگن روزی که زیباست از آغازش پیداست دروغ نمیگن! پول رو از توی کیفم درآوردم و بهش دادم.

جوجه رو توی یه باکس قهوه‌ای کوچیک گذاشت و به سمتم گرفت.

با نگرانی گفتم: خفه نشه بچه‌ام!

نگاه مطمئنی نثارم کرد و با آرامش گفت: نترس، یه سوراخ داره که از توش نفس می‌کشه!

با دیدن سوراخ کوچیک بالای جعبه نفسی تازه کردم و با آرامش از دستش گرفتمش.

با ذوق جعبه رو بغل کردم و قدم‌هام رو به سمت ایستگاه اتوبوس تند کردم.

کجایی مهرانا خانم که ببینی چه زود برات جانشین پیدا کردم! دخترهٔ یوبس ترسوی بی‌ذوق!

از این به بعد با همین جوجه ادامه میدم.

توی تموم جنایت‌هام شریکش می‌کنم و طعم زندگی ماجرایی رو بهش می‌چشونم!

تازه داداش بزرگ‌تر هم نداره که بهش گیر بده، اصلاً خودم براش پدر و مادری می‌کنم!

جعبهٔ جوجه‌ام و روی زمین گذاشتم و کلید رو از کیفم درآوردم.

عین دزدها با حالتی ظریف توی قفل چرخوندمش و آهسته در رو به عقب هول دادم.

نفس عمیقی کشیدم و با حالتی کارآگاه گجت وار سرم و توی خونه کردم.

نگاهم رو با دقت روی تک تک کاشی‌ها چرخوندم، از ماشین بابا رد کردم و موشکافانه بین تک تک درخت‌ها گردوندم.

ناگهان چشمم به یه ماتحت بالا رفته افتاد که تا کمر توی خاک و گل‌ باغچه رفته بود.

چشم‌هام رو ریز کردم و با دقت به تک تک اجزای بدنش نگاه کردم.

از شلوار سبز و پیراهن دراز و گشادش گذشتم تا به موهای به هم ریخته‌اش رسیدم اما بازم نشناختمش.

انگشتم رو با گیجی به شقیقه‌ام زدم و از همونجا داد زدم: هوووی بچه؟!

با شنیدن صدام عین جن زده ها سرجاش نیم خیز شد و ایستاد؛ دستش و سایبان پیشونیش کرد و با دقت به دور حیاط چرخوند.

پوفی کشیدم و با حرص جیغ زدم: اینجام اسکل!

صوت جیغم رو دنبال کرد و بهم رسید که چیزی جز یه کلهٔ آویزون از در نبودم.

- ها؟ چته؟

بی‌ادبی زیرلب نثارش کردم و دستم رو از پشت در درآوردم.

انگشت‌هام رو به سمت خودم جمع کردم و تند تند گفتم: بیا این‌جا توله سگ!

دستی به موهای تو چش و ابروش کشید و قری به گردنش داد.

- نمیام.

لب‌هام و روی هم فشار دادم و زیرلب غریدم: می‌کشمت صامر!

با شیطنت خندید و با ذوق بالا بالا پرید: بکشش چون من نیستم.

لب‌هام رو با حرص آویزون کردم و دستم مشت شده‌ام رو توی پیشونیم کوبیدم.

با لحن مرموز و پر از خباثتی گفت: اگه گفتی کیم میام.

پوفی کشیدم و خودم رو به در کوبیدم.

چشم‌هام رو بستم و تندی دهن باز کردم.

- کوروش؟ احمد؟ کمال؟ پروانه؟ پرستو؟ شاپرک؟

- آخه مگه من دخترم که اسمم پروانه یا شاپرک باشه؟

نیم نگاه تمسخرآمیزی به سرتاپاش انداختم و با غیظ گفتم: وقتی موهای زرد فرفریت رو تو چش و چالت می‌اندازی و پیراهن صورتی و شلوارک سبز می‌پوشی کم از دخترا نداری!

- به تو چه؟

از شدت حرص و عصبانیت رو به انفجار بودم.

هوا هم انقدر گرم بود که داشتم عین بستنی آب می‌شدم و شرشر از پیشونیم می‌ریختم.

- می‌دونی اگه کوروش کبیر می‌تونست حرف بزنه چی می‌گفت؟

با کنجکاوی گفت: نه، چی می‌گفت؟

- می‌گفت از داشتن هم اسم بی‌تربیتی مثل تو بسیار بسی متأسفه.

انگشتم رو تهدیدآمیز بالا آوردم و شکم گنده‌اش رو نشونه گرفتم.

- عین بچه آدم میای یا بیام از گیس بکشمت؟!

عصبانیتم انقدر واقعی بود که دست از گل بازی برداشت و با دو به سمتم اومد.

- چرا خودت نیومدی حالا؟

سرم رو از شکاف در درآوردم و وارد کوچه شدم.

به جعبه جوجه‌ام اشاره کردم و حرصی گفتم: چون معذورم!

بعد از این حرف جلوش روی زانوهام نشستم تا هم قدش شم.

با لحنی جدی و در عین حال شمرده گفتم: من میرم تو مامان و سرگرم می‌کنم؛ تو هم عین آدم و در کمال سکوت این جعبه رو می‌ذاری تو اتاقم! مامان نبینتت.

گردنش رو کج کرد و با بدجنسی گفت: چی گیر من میاد؟

خواستم یکی بزنم تو دهنش اما نیمهٔ راه پشیمون شدم و دست مشت شده‌ام و روی شونه‌اش گذاشتم.

- امشب می‌برمت پارک!

- فقط خودم و؟

- بله ولی اگه هر کدوم از اون سگ توله‌ها این جعبه رو ببینن، یه چک می‌خوری و به جات اونا رو می‌برم.

با ذوق سرش رو به نشونهٔ فهمیدن تکون داد و جعبه رو از روی زمین برداشت.

- چی توشه پروا؟

- یه چیز بسیار آسیب‌پذیر، اگه مرده برسونیش اتاقم تورم باهاش دفن می‌کنم.

بی‌توجه به تهدیدهام، کنارم زد و با عجله رفت تو خونه.

از روی زانوهام بلند شدم و دنبالش رفتم تو حیاط و در رو بستم.

هم‌زمان که به سمت خونه می‌رفتم، عرق‌ پیشونیم رو پاک کردم و شالم رو جلو کشیدم.

با یادآوری دعای حاجی پر از انرژی شدم و شروع به قر دادن کردم.

- به مامان میگم!

با شنیدن صدای جدی و ظریفی که توی گوشم پیچید دست از رقصیدن برداشتم و به اطرافم نگاه کردم اما چیزی ندیدم.

ناگهان گوشهٔ مانتوم کشیده شد و مجبور شدم به پایین نگاه کنم.

- این‌جام!

لب‌هام رو با مسخرگی غنچه کردم و لپش رو کشیدم.

- ریز می‌بینمت جوجه!

با حرص لپش رو از حصار انگشت‌هام خارج کرد و مشغول مالیدنش شد.

- میگما!

- به درک! حالا چی می‌خوای بگی؟

- دیدم وقتی اومدی خونه شالت افتاده بود به مامان میگم اومدنی برای لیاکاری کشیدیش جلو.

بدون این‌که ذره ای از خونسردیم کم کنم، این‌بار چادر گلگلی چند وجبیش رو نشونه گرفتم و با سرخوشی گفتم: یه وقت با حاشا کردن ریاکاریم به زحمت نیفتی حشره!

جیغ زد و با عصبانیتی که اصلاً قیافه تپل و گوگولیش نمیومد، گفت: من پروانه‌ام نه حشره!‌

- پروانه هم یه جور حشره‌است دیگه!

- پس پروا چیه؟

داشتم دوباره می‌رفتم که با شنیدن این حرفش، نیشم رو باز کردم و با ذوق به عقب برگشتم.

- پروا به جور گله! یه گل زیبا! یعنی خاص، شاخ‌، خوشگل، خوش‌برخورد، جذاب، خوش‌صدا، باهوش، عالم، دانا و بسیاری از صفات خوب که توی احمق نمی‌فهمیشون!

بعد از این حرف با عجله رفتم تو خونه و در و بستم.

بلافاصله مشت‌های کوچیکش به در خوردن و جیغ زد: در و باز کن، دستم به دستگیره نمی‌رسه!

بی‌توجه به زرزرهاش با خباثت قفل در و زدم، هنوز پام رو توی سالن نذاشته بودم که دوتا گلوله با سرعت برق و باد به هم لولیدن و در حالی که همدیگه رو می‌کشیدن افتادن جلوم...

بدون این‌که از گیس و گیس کشی همیشگی‌شون تعجب کنم یکی یه لگد نثارشون کردم و مستقیم رفتم سمت کولر.

مانتو و شال و کیفم رو با حالتی که مامان رو عصبانی کنه توی خونه پخش کردم و جلوی باد مستقیم کولر ایستادم.

چشم‌هام رو بستم و دست‌هام رو با حالت پرواز باز کردم تا هوای خنک رو در آغوش بگیرم.

- پروا خدا پرپرت کنه!

با شنیدن صدای پر از حرص و عصبانیت مامان، نیشم باز شد و چشمکی به کوروش زدم که تند تند از پشت مامان رو دور زد و از پله‌ها بالا رفت.

با پیچیدنش تو راهرو نفس عمیقی کشیدم و با همون نیش در راستای جر خوردن به سمت مامان برگشتم.

- سلام جیگر، چه‌طوری؟

بی‌توجه به لبخند دندون‌نما و آغوش بازم که هر لحظه بهش نزدیک‌تر می‌شدن، دستکشش رو درآورد و کف دستش رو روی دهنش کوبید.

- خدا من و بکشه از دست تو! چرا یه ذره درک و فهم و عقل و شعور نداری آخه؟!

دیدم اگه برم جلو با کفگیرش دهنم و صاف می‌کنه، برای همین دست‌هام رو توی هم قفل کردم و توی چند قدمیش ایستادم.

- چرا گل من؟