رمان آسمان دیشب آسمان امشب (فصل اول) به قلم مهسا نجف زاده

ژانر: #عاشقانه #معمایی

خلاصه داستان :

سارا مجد . باید داستان رو بخونید تا بفهمید این دختر چقدر متفاوت تر از چیزی که فکر می کنید .

یک تصادف ساده چقدر می تونه زندگی شما رو عوض کنه ؟ یک آشنایی چطور ؟ سارا مجد ! سوال اصلی اینه که یه تصادف، یه آشنایی می تونه چیزی رو توی زندگی سارا عوض کنه ؟ گزینه درست کدومه ؟

گزینه های زیادی برای انتخاب کردن دارید پس صبورانه و با دقت انتخاب کنید . زمان پاسخ گویی تا آخرین پست .

۱) ابدا ۲) غیرممکنه ۳) به هیچ عنوان ۴) عمرا ۵) نه ۶) شاید ۷) هیچ کدام ۸) تمام گزینه ها صحیح می باشد .

می خوام شما رو با دنیای سارا مجد آشنا کنم . با علاقه ها و احساسات و جزء جزء وجود و هستی اش .

باهاش همراهتون کنم . در موردش قضاوت نکنید . فقط از دور نگاهش کنید .

اون کمی متفاوتِ به این تفاوت احترام بزارید . .

------------------------

یک لیوان نسکافه ی داغ و یک تخت راحت تر برای ادامه دادن خوابم. این تنها چیزهایی بود که می خواستم. غلت زدم و به پهلو شدم. پاهایم را درون شکم جمع کردم و خمیازه کشیدم. کمی سردم بود و تختی که به رویش دراز کشیده بودم، نه راحت بود و نه صاف. نفس عمیقی کشیدم. بوی عجیبی به مشامم می رسید. آشنا و خیلی دور از ذهن بود. خمیازه کشیدم.

ـ سلام.

نه، من هنوز آمادگی بیدار شدن و باز کردن چشمانم را نداشتم. با بی میلی تمام یک چشمم را باز کردم و نگاهش کردم. کمی دورتر، در تیررس نگاهم، روی لبه ی صندلی نشسته بود. چشمم را بستم و سعی کردم به یاد بیاورم. خیلی مطمئن نبودم که ناآشنا بودن صدا و چهره اش به خاطر ذهن خواب زده ی من است یا واقعا برایم غریبه محسوب می شود! به زمان نیاز داشتم. چند دقیقه که ذهنم دوباره شروع کند به کار کردن و به یاد بیاورم. با دو دقیقه تاخیر چشم باز کردم و این بار با دقت بیشتری به چهره اش خیره شدم. نمی توانستم در مورد غریبه بودنش شک کنم. نگاهی کلی به فضای اطرافم انداختم. در و دیواری سفید و کمی دورتر میزی کوچک که چهار کشو داشت و وسایل پزشکی عجیب و غریبی رویش دیده می شد.

دقیقا اولین سوالی که به ذهنم رسید را با صدای بلند بر زبان آوردم.

ـ این جا بیمارستانه؟

دکمه های روپوش سفید و بلندی که بر تن داشت بسته نشده بود. پیراهن مردانه ی سرمه ای رنگ و شلواری سیاه رنگ به تن داشت.

با لبخند گفت:

ـ مطب دندون پزشکی.

این جواب، صدای خش خش ممتدی که از کمی دورتر به گوش می رسید و آن بوی عجیب را توجیه می کرد. چیزی را به یاد آوردم. به خانه بر می گشتم. هوا هنوز تاریک بود و نم نم باران می بارید. یک مرد را به یاد داشتم. میان خیابان ایستاده بود. در مورد این که پایم را روی ترمز گذاشتم اطمینان داشتم، ولی مطمئن نبودم تلاشم فایده ای داشته است یا خیر. چیز دیگری را به یاد نمی آوردم. چرا؟

ـ اون مرد مُرده؟

کمی به جلو خم شد و گفت:

ـ من که حالم خوبه.

به سر تا پایش خیره شدم. خوب به نظر می رسید. چشمانم را بستم. نفس عمیقی کشیدم. تنها چیزی که به آن نیاز نداشتم نگرانی های بی انتهای حامد بود.

گفت:

ـ می تونم خواهش کنم دوباره نخوابید؟

سوال بعدی این بود:

ـ چند ساعت خوابیدم؟

باید خود را برای عددی که می خواستم بشنوم آماده می کردم. هفته ی طولانی و پر از بی خوابی را پشت سر گذاشته و دو شبانه روز بدون لحظه ای پلک زدن کار کرده بودم. چشم باز کردم و نگاهش کردم. سرش را از روی ساعت مچی اش بلند کرد و با لبخند جوابم را داد.

ـ سیزده ساعت و چهل و نه دقیقه.

نگاهم روی لبخند و لبانش ثابت ماند. سیزده ساعت و چهل و نه دقیقه. کمتر از چیزی بود که انتظار داشتم، به خاطر همین هنوز احساس خستگی می کردم و نیاز به خواب داشتم. به سختی روی تخت نشستم. بدن درد داشتم. من به تخت های سفت عادت نداشتم. چشمانم را بستم. صدای برخورد کفش هایش را روی کف سنگی اتاق به وضوح می شنیدم. چهار قدم دور شد و بعد دری باز و سپس بسته شد.

چشمانم را باز کردم و با دقت و حضور ذهن بیشتری به اطراف خیره شدم. روی صندلی دندان پزشکی خوابیده بودم. نگاهم روی دستگاه های عجیب و ناآشنایی که سمت دیگر صندلی قرار داشت ثابت ماند. حتی دلم نمی خواست به کارهایی که می شود با آن انجام داد فکر کنم. بوی نم خاک با آن بوی عجیب اتاق، در هم پیچید. از پنجره ی نیمه باز به بیرون خیره شدم. هوا کاملا تاریک بود. از آن فاصله نمی توانستم به درستی ببینم، ولی حدس این که باران می بارد چندان سخت نبود. آسمان مطبوع من پشت ابرهای سیاه پنهان شده بود. از این هوا بیزار بودم. ابر و باران، ابر و برف، ابر و هر چیز دیگری.

صدای باز شدن در را شنیدم و در عرض ثانیه ای کوتاه بوی نسکانه تمام اتاق را پر کرد. به لیوان سرامیکی سفیدی که در دستانش جای داشت خیره شدم. عالی بود. فوق العاده بود. جلو آمد و من بی تابانه لیوان را از دستش بیرون کشیدم. آن را زیر بینی ام گرفتم و با چشمان بسته نفس عمیقی کشیدم. بوی خوبی داشت. جرعه ای نوشیدم. طعمش هم عالی بود. باید چند دقیقه دیگر صبر می کردم. هنوز برای نوشیده شدن خیلی داغ بود.

ـ پیشنهاد می کنم یه تماس با خونوادتون بگیرید، حتما تا الان حسابی نگرانتون شدند.

ـ الان تنها کسی که نگران منه، مسافر بغل دستیمه.

ابروهایش را بالا داد. نیاز به توضیح داشت. اصولا همه در مواجهه با من نیاز به توضیح داشتند. این چیز عجیبی نبود.

نفس عمیقی کشیدم و ادامه دادم:

ـ پروازم رو از دست دادم.

ـ چقدر بد.

از دست دادن پرواز تا آن اندازه که فکر می کرد بد نبود!

شانه بالا انداختم و گفتم:

ـ خیلی هم بد نشد. حالا می تونم با خیال راحت بخوابم.

با صدا خندید و گفت:

ـ شوخی می کنید؟

به چشمانش خیره شدم. چرا باید شوخی می کردم؟ نگاهی به اطراف انداختم. کفش های پاشنه بلندم گوشه ای نزدیک در خروجی، دور از دسترس، کنار هم جفت شده بودند. ایستادم. انگار متوجه مسیر نگاهم شد که گفت:

ـ من براتون میارمش.

با چند گام بلند به سمت دیگر اتاق رفتم و قبل از او کفش هایم را برداشتم. دوباره به روی همان صندلی سیاه رنگ قبلی نشستم. جایی برای گذاشتن لیوانم در آن نزدیکی وجود نداشت و واقعا حاضر نبودم لیوان نسکافه ام را جایی نزدیک آن دستگاه ها و وسایل عجیب و غریب دندان پزشکی بگذارم.

دیدم که جلو آمد و گفت:

ـ بدینش به من.

با تردید به دست دراز شده به سمتم نگاه کردم.

با صدایی پر خنده ادامه داد:

ـ می تونید به من اعتماد کنید.

واقعا قابل اعتماد بود؟ با بی میلی و تردید لیوان را به دستش دادم و مشغول پوشیدن کفش هایم شدم. صاف نشستم. با اخم نگاهش کردم که لیوان را به دست دیگرش داد و بعد صدای خنده اش اتاق را پر کرد. لیوان را به دستم داد.

خیلی جدی گفت:

ـ وقتی بعد از تصادف حتی از ماشینتون پیاده نشدید، خیلی عصبانی شدم، ولی ... اول فکر کردم بی هوش شدید، اما وقتی فهمیدم خوابیدید خیالم تا حدودی راحت شد.

جرعه ی دیگری نوشیدم و گفتم:

ـ واقعا خیلی خسته بودم.

ـ پس تعجبی هم نداشت که با این همه سر و صدا چرا زودتر بیدار نشدید.

برای چند دقیقه تنها صدایی که به گوش می رسید آن خش خش ممتدی بود که از جایی بیرون اتاق می آمد. حس خوبی بود. آرامش بود و نسکافه و شب.

به انتهای خالی لیوان خیره شدم. چرا این قدر زود تمام شده بود؟ باز هم دلم نسکافه می خواست.

ـ الان کمی زود به نظر می رسه، ولی ... پیشنهادم رو برای شام قبول می کنید؟ بعد از شام می تونیم به عنوان دسر یه نوشیدنی گرم بخوریم، مثل نسکافه. توی این هوای خنک خیلی می چسبه.

شام و دوباره نسکافه. فوق العاده بود. گرسنه بودم و پیشنهاد یک لیوان نسکافه ی دیگر عالی به نظر می رسید. از جا بلند شدم. لیوان را به دستش دادم. شال را از دور گردنم باز کردم و گیره ی کج شده را از سرم. باید فکری در مورد این موها می کردم. زیادی بلند و به هم ریخته شده بودند. موهایم را دوباره بالای سرم جمع کردم و شالم را از روی صندلی برداشتم.

در را باز کردم و قدمی به عقب برداشتم. یک نگاه کوتاه هم کفایت می کرد. دوازده نفر بودند. سرم را پایین انداختم و با قدم هایی تند سالن انتظار را پشت سر گذاشتم. از کنار زنی که چادر مشکی به سر داشت و دست دختر بچه ای را می کشید، عبور کردم و از پله ها دو طبقه را پایین دویدم.

با برخورد هوای خنک مهر ماه به صورتم ایستادم. سرم را به سمت آسمان بلند کردم. چند قطره باران روی صورتم نشست. چشمانم را بستم. نسبت به دو دقیقه ی قبل، هنگام عبور از آن سالن بزرگ انتظار و آن همه آدم حس بهتری داشتم، اما اگر ابری وجود نداشت مسلما خوش حال می شدم. ذهن و وجودم برای دیدن تک تکشان احساس نیاز را فریاد می کشید.

ـ از این طرف لطفا.

سرم را پایین آوردم و چشمانم را باز کردم. مقابلم ایستاده بود. نگاهی به دستانش کردم. کت سیاهش را کنار زده و هر دو دستش را داخل جیب شلوار گذاشته بود.

ـ دقیقا منظورتون کدوم طرف بود؟

لبخند زد و به سمت چپ چرخید و با گام های آهسته پیش رفت.

پرسید:

ـ کجا می خواستید برید؟

سه مغازه پایین تر، در شیشه ای یک رستوران کوچک را باز کرد. قبل از او وارد شدم و گفتم:

ـ کِی؟

ـ منظورم این بود که به کجا پرواز داشتید؟

ـ آهان.

نزدیک ترین میز را برای نشستن انتخاب کردم و گفتم:

ـ یه سفر سه روزه به کیش بود.

فضای فلزی اطراف خیلی جالب به نظر نمی رسید، اما بوی خوبی می آمد. مقابلم نشست. آرنجش را روی میز تکیه داد و کمی به جلو خم شد.

ـ شاید بتونید پروازتون رو جا به جا کنید و دوباره ...

به صندلی تکیه دادم و گفتم:

ـ اصلا.

واقعا داشت پیشنهاد می داد دوباره برای رفتن به این سفر تلاش کنم؟ من حتی حاضر به فکر کردن در مورد این پیشنهاد نبودم. حالا یک بهانه برای از دست دادنش داشتم.

مرد جوانی که قد کوتاه و چشمان درشت قهوه ای رنگ داشت، با لبخند جلو آمد و مِنو را به سمتم گرفت.

گفت:

ـ اجازه می دید من انتخاب کنم؟

شانه بالا انداختم. فرقی نمی کرد. من فقط گرسنه بودم. برای پیش غذا سوپ سفارش داد. نگاهم به روی صندلی های خالی اطرافم ثابت ماند. خیلی خلوت بود.

ـ قزل آلا دوست دارید؟

اول نگاهی به ساعت مچی اش انداختم. تازه ساعت هفت و بیست دقیقه بود. برای من نهار و شام خوردن در این ساعت روز چندان هم عجیب نبود.

گفتم:

ـ آره.

ـ دو پرس قزل، دو تا نوشابه، با تمام مخلفات لطفا.

گفتم:

ـ من فقط آب می خوام، نوشابه دوست ندارم.

با لبخند سفارشش را اصلاح کرد.

با رفتن گارسون دوباره به سمتم خم شد و گفت:

ـ شما که واقعا نمی خواید توی این دو روز فقط بخوابید؟

ـ خب، احتمالا نه؛ فکر کنم بهتره برگردم سر کار.

بی صدا خندید و گفت:

ـ چرا از این دو روز وقت آزادتون استفاده نمی کنید؟ کوه نوردی رو امتحان کنید، یا یه سفر چند ساعته به جاده چالوس، یه مهمونی یا ... شاید هم قبول دعوت من به شام فردا شب.

نگاهش کردم. کتش را از پشتی صندلی آویزان کرده و آستین های پیراهنش را کمی بالا زده بود. ساعت مچی اش پیدا بود. بزرگ بود و سیاه رنگ.

ـ من برنامه ی خاص خودم رو برای کوه دارم که نمی خوام به هم بریزمش. سفر به هر جایی رو دوست ندارم و تا حالا جاده چالوس نرفتم و از مهمونی رفتن هم به هیچ عنوان خوشم نمیاد.

گارسون کاسه ی سفید سوپ را مقابلم گذاشت. با نوک قاشق کمی مزه اش کردم. طعم غریبه ای داشت. دوباره مزه کردم. از طعمش خوشم می آمد. بعد از اولین قاشق تازه متوجه شدم چقدر گرسنه هستم. احتمالا قبل از آن لیوان داغ نسکافه ی داخل مطب، آخرین چیزی که خورده بودم آن چند تکه بیسکویت و یک لیوان نسکافه ی سردی بود که کیانا حدود ساعت شش بعد از ظهر روی میزم گذاشته و من ساعت ده برای خوردنشان فرصت پیدا کرده بودم. صاف نشستم و به غذای دست نخورده اش خیره شدم. قاشق را بی هدف میان کاسه ی سوپ می چرخاند.

گفت:

ـ و در مورد پیشنهاد آخرم؟

نگاهش کردم.

ـ کدوم پیشنهاد آخر؟

تمرکز نداشتم. قاشقش را رها کرد و با انگشت، اشاره ی کوچکی به گارسون کرد. خیلی سریع جای کاسه ی خالی سوپ با دیس ماهی پر شد. با چنگال تکه ی کوچکی از ماهی را به دهان گذاشتم. طعم خوبی داشت، ولی کامل نبود. چیزی کم داشت.

گفت:

ـ با لیمو امتحان کنید.

لیمو را از کنار دیس برداشت و روی ماهیِ داخل دیس مقابل من فشار داد.

گفتم:

ـ من لیمو دوست ندارم، نباید به بشقاب من دست می زدید.

با اخم سرم را بلند کردم و به چشمانش خیره شدم. ابروی سمت راستش به نرمی بالا رفت و لبخند زد.

ـ بله حق با شماست. غذای من دست نخورده ست، می تونم با غذای شما عوض کنم یا ... شاید بخواید چیز دیگه ای سفارش بدید؟

ـ نه، من گرسنمه.

دیس غذاهایمان را عوض کرد. ماهی او طعم بهتری داشت.

گفت:

ـ جواب سوالم رو ندادید.

ـ کدوم سوال؟

ـ دعوتم به شام فردا.

گفتم:

ـ می دونستید نگاه خیلی سنگینی دارید؟

نگاهش کردم. با لبخند سرش را کمی به پایین خم کرد، اما هنوز نگاهم می کرد.

ـ الان متوجه شدم.

نگاهش کردم. تکه ای کوچک از ماهی را با چنگال به دهان گذاشت. او حتی نیمی از ماهی اش را نخورده و من غذایم را تمام کرده بودم. گرسنه نبودم، ولی احساس می کردم هنوز سیر نشده ام.

گفتم:

ـ باید در مورد دعوتتون فکر کنم.

نوک چنگالش را به لبه ی بشقاب تکیه داد و گفت:

ـ می خواید سفارش چیز دیگه ای هم بدم؟

سرم را به علامت منفی تکان دادم و گفتم:

ـ نه، فقط نسکافه می خوام.

با دست اشاره ای به گارسون کرد و رو به من گفت:

ـ علی رضا زمانی هستم.

علی رضا زمانی. نه دلیلی برای به یاد داشتن نامش داشتم، نه اشتیاق و زمانی برای پذیرش.

همان مرد جوان قد کوتاه کنار میز متوقف شد و گفت:

ـ امری داشتید؟

به چشمان درشت قهوه ای رنگش خیره شدم و گفتم:

ـ من نسکافه می خوام.

چهره ی مرد حالت عجیبی به خود گرفت و با مکث طولانی گفت:

ـ ما این جا نسکافه سرو نمی کنیم. می تونم برای دسر پیشنهاد یه ...

بی توجه به کلامش از جا بلند شدم و به سمت در خروجی رستوران به راه افتادم. صدایش را از پشت سرم شنیدم که از گارسون تشکر کرد. مرد میان سالی با لبخند مصنوعی در خروجی را برایم باز کرد.

ـ سارا خانم صبر کنید.

ایستادم و به سمتش چرخیدم.

گفت:

ـ صبر کنید. من باید پول غذا رو حساب کنم. یه دقیقه لطفا.

همزمان با تمام شدن کلامش در شیشه ای کاملا بسته شد. چرخیدم و چند قدم به جلو برداشتم. هنوز هم نم نم باران می بارید. از این هوا بیزار بودم. با تاخیر آشکاری صدای باز و بسته شدن در خروجی رستوران و قدم های منظمش را شنیدم. از خلوت بودن خیابان حس خوبی داشتم.

گفتم:

ـ با اجازه ی کی به کیفم دست زدید؟

حضورش را کنارم احساس کردم. قدمی دورتر شانه به شانه ام ایستاده بود. بیش از اندازه نزدیکم ایستاده بود.

گفت:

ـ واقعا نگرانتون بودم.

سرم را به سمتش برگرداندم و اخم کردم. اسمم را می دانست و من خودم را معرفی نکرده بودم.

یقه ی کتش را درست کرد و گفت:

ـ بهم حق بدید نگران بشم. تصادف کردیم و شما چهارده ساعت خوابیده بودید. باید به یکی خبر می دادم یا مطمئن می شدم حالتون خوبه.

نگاهم روی دستش ثابت ماند. خون مردگی و خراش های کف دستش را وقتی داشت یقه اش را مرتب می کرد، دیدم.

گفتم:

ـ بهتر نیست برید دکتر؟

حالت چهره اش خیلی ناگهانی عوض شد، نگاهی به کف دستش انداخت و گفت:

ـ چیز مهمی نیست. ضد عفونیش کردم. نسکافه؟

به سمت بالای خیابان به راه افتاد. دستانم را داخل جیب مانتویم گذاشتم. جیبم خالی بود. دقیقا به خاطر داشتم که بعد از آخرین صحبتم با حامد، موبایل را داخل مانتویم گذاشته و سوار ماشین شده بودم.

گفتم:

ـ موبایلم کجاست؟

از داخل جیب شلوارش موبایلم را بیرون آورد و به سمتم گرفت. دو تا پیام تبلیغاتی داشتم و یک پیغام از طرف حامد.

ـ «فرشته خانم سعی کن کمی خوش بگذرونی. سعادتی رو دست به سر کردم. گفتم شاید بخوای چند روز بیشتر بمونی.»

لیوان نسکافه را به دستم داد. بخاری که از لیوان یک بار مصرف با آن گل های احمقانه و زشت صورتی رنگ بالا می رفت، حس خوبی به من می داد. با هر دو دست لیوان را گرفتم. این طوری گل های صورتی کمتر به چشم می آمد. لیوان را به صورتم نزدیک کردم و با چشمان بسته نفس عمیقی کشیدم. بوی چندان مطبوعی نداشت. مطمئن نبودم طعم خوبی داشته باشد. احتمالا از آن بسته های آماده و درجه سه نسکافه استفاده کرده بودند.

گفت:

ـ موبایلتون خیلی زنگ زد، مجبور شدم جواب بدم.

شانه بالا انداختم. اهمیت چندانی نداشت.

ادامه داد:

ـ یه آقایی به نام سالاری سراغتون رو می گرفت، گفت کار خیلی خیلی واجبی داره.

با شنیدن نام سالاری بی اختیار گوشه ی لبم بالا رفت. مزاحم همیشگی و پر دردسر. احتمالا حامد نتوانسته بود با جواب قاطعش او را قانع کند که به سراغ من آمده بود. برای همکاری با مجله زیاد از حد معمول مشتاق به نظر می رسید. در اولین فرصت باید از حامد می خواستم با یک نه قاطع او را دور کند.

گفتم:

ـ سالاری خیلی رو سه بار تکرار می کنه، نه دو بار. خیلی خیلی خیلی کار واجبی دارم باهاتون خانم محترم.

دیگر به شنیدن این جمله ی تکراری عادت کرده بودم. با صدا خندید. احتمالا داشت به صدای کلفت و لحن سردی که برای تکرار جمله ی سالاری از گلویم خارج شده بود، می خندید.

پرسیدم:

ـ کس دیگه ای هم زنگ زد؟

ـ نه.

جرعه ای نوشیدم. سردتر و بد مزه تر از چیزی بود که انتظارش را داشتم. دوباره نگاهی به آسمان انداختم. این ابرها قصد رفتن نداشتند. اخم کردم.

گفت:

ـ شما نمی خواید خودتون رو به من معرفی کنید؟

تمام لیوان را یک نفس سر کشیدم. طعمش افتضاح بود.

لیوان را به سمتش گرفتم و گفتم:

ـ شما که زحمت گَشتن کیف من رو کشیدید، چرا می خواید دوباره به من زحمت معرفی خودم رو بدید؟

به دستم خیره شد و لیوان خالی را از دستم گرفت. بدون معطلی به سمت پایین خیابان به راه افتادم. هر چقدر زودتر از این خیابان دور می شدم بهتر بود.

صدایش را شنیدم که گفت:

ـ از این طرف لطفا.

به سمتش چرخیدم. با قدم هایی آرام به سمت مخالف می رفت.

ـ می تونم سارا خانم صداتون کنم؟

ـ فکر کنم قبلا این کارو کردید.

به اتومبیلم تکیه داد و گفت:

ـ همین قدر زمان برای فکر کردن درباره قبول دعوت فردا شبم کافی بوده یا باز هم باید صبر کنم؟

من به این دعوت ها عادت نداشتم. دو روز خالی از برنامه را پیش رو داشتم. برگشتن به سر کار آن هم بدون تاخیر و با وجود حامد واقعا خطرناک به نظر می رسید. شاید بهتر بود کمی استراحت می کردم.

شانه بالا انداختم و گفتم:

ـ باشه. چه ساعتی و کجا؟

موبایل را از داخل جیبم بیرون آوردم. باید آلارم می گذاشتم. یک برنامه برای روزی خالی از صدای آلارم. سکوتش آن قدر طولانی شد که سرم را بالا گرفتم و به چهره اش خیره شدم. خیره شده بود به دستم.

ـ ظاهرا از دعوتتون پشیمون شدید!

نگاهش را به صورتم دوخت، نفسش را با صدا بیرون داد و گفت:

ـ نه ابدا. فردا ساعت هفت همین جا منتظرتون هستم. خوبه؟

آلارم موبایلم را برای دوازده مهر ماه، ساعت شش تنظیم کردم. موبایل را به داخل جیبم برگرداندم و کف دستم را به سمتش گرفتم.

ـ کیف و سوییچ.

ـ کیفتون داخل ماشینه و ...

سوییچ را از جیب کتش بیرون آورد و کف دستم گذاشت. با اخم نگاهش کردم. با بی میلی از مقابل در کنار رفت. سوار ماشین که شدم، چند ضربه ی آهسته به شیشه زد. ماشین را روشن کردم و شیشه را پایین دادم.

با لحن خیلی جدی گفت:

ـ بابت شام ممنون.

داشت کنایه می زد؟ از شنیدن کنایه بیزار بودم. از من می خواست به خاطر شامی که میهمانش بودم از او تشکر کنم؟

گفتم:

ـ نسکافش افتضاح بود.

چنان ناگهانی با صدای بلند شروع کرد به خندیدن که جا خوردم! شیشه را بالا دادم و به راه افتادم.

قرار نبود کسی از کنسل شدن این سفر اطلاع داشته باشد. کیانا احتمالا تمام کارهایش را انجام داده بود و به خانه ام سر نمی زد تا متوجه حضورم شود. بعید می دانستم حامد هم در این دو روز باقی مانده بخواهد حالم را بپرسد. برای دو روز عذاب آور هیچ برنامه ای نداشتم جز دعوت شدن به یک شام.

یک نسکافه ی خوش طعم و بعد تختخواب نرم و ملافه های خنکش. خیلی زود خوابم برد.

بیدار که شدم، ساعت از یازده گذشته بود. دوش کوتاهی گرفتم. یک لیوان چای درست کردم و از داخل کابینت یک بسته بیسکویت پیدا کردم. چند روز بیشتر به تاریخ انقضایش باقی نمانده بود. از کسی مثل کیانا بعید بود چنین نکته ی مهمی از نگاه دقیقش دور مانده باشد. خیلی سریع به سراغ لپ تاپم رفتم. باید مقاله ی جدیدم را شروع می کردم. زمان خوبی داشتم. دو روز بدون برنامه.

ساعت ده دقیقه به هفت بود که تمامش کردم. نیاز به یک نوشیدنی گرم داشتم و بعد باید چشمانم را می بستم و آرام می گرفتم. چایساز را پر کردم و دوباره نگاهی به ساعت انداختم. سه دقیقه به هفت بود. کیانا یخچال را برای این سه روز خالی کرده بود. برای شام باید سفارش غذا می دادم؟ باید برای خرید غذا از خانه خارج می شدم یا با کیانا تماس می گرفتم؟ شام؟! ساعت هفت؟! من به شام دعوت شده بودم. پس چرا صدای آلارم موبایلم را نشنیده بودم؟ لعنتی!

ده دقیقه ی تمام مقابل کمد لباس هایم ایستاده بودم و به کیانا فحش می دادم. چطور می توانستم میان این همه به هم ریختگی چیزی برای پوشیدن پیدا کنم؟ چیزی به ذهنم رسید. با عجله به سراغ چمدان کوچک مقابل در ورودی رفتم. همان جا بازش کردم. مثل همیشه لباس ها دقیق و مرتب کنار هم چیده شده بودند. یک شلوار جین مشکی، تی شرت ساده ی قرمز، مانتوی سفید و سیاه، همراه با شالی مشکی. کفش های پاشنه بلندم را پوشیدم و قبل از خارج شدن کیف و موبایلم را هم برداشتم.

پیدا کردن مطب چندان هم سخت نبود. مطبش خیلی دور از مسیر رفت و آمد همیشگی ام به دفتر قرار نداشت. اتومبیل را که مقابل ساختمان مطب متوقف کردم، ساعت پنج دقیقه به هشت بود و هوا کاملا تاریک. پیاده شدم.

ـ واقعا فکر نمی کردم بیای.

به سمت صدا چرخیدم. چند قدم دورتر ایستاده بود و نگاهم می کرد. شلوار جین و پیراهن مردانه ی چهارخانه ی آبی، سرمه ای جذبی به تن داشت. از پیراهنش خوشم آمد. طرح آشنا و رنگ زیبایی داشت. یک خاطره ی دور و نا واضح از حامد را برایم تداعی می کرد.

نگاهی به ساعت مچی اش انداخت و گفت:

ـ با ماشین من بریم؟

شانه بالا انداختم و سوییچ را داخل جیب مانتویم گذاشتم. چند قدم دورتر کنار یک پرادوی سیاه رنگ ایستاد. لحظه ای خیره نگاهش کردم. لبخند می زد. سوار شدم. اتومبیلش بوی تلخ و خوشایندی می داد.

وارد اتوبان که شدیم گفت:

ـ چرا دیر سر قرار اومدی؟

قرار؟ تاکیدش روی این کلمه برایم عجیب بود. به صفحه ی موبایلم خیره شدم. از خیره شدن به چهره ی آدم ها خوشم نمی آمد و سرگیجه ی خیره شدن به خیابان ها، آدم ها و درخت هایی که به سرعت از کنارمان می گذشتند هم اجازه نمی داد از پنجره به بیرون نگاه کنم. در جواب سوالش فقط شانه بالا انداختم. آلارم موبایلم هنوز برای دوازده مهر ساعت شش تنظیم بود، پس چرا زنگ نزده بود؟

گفت:

ـ موسیقی دوست دارید؟

به ضبط خیره شدم و گفتم:

ـ از هر موسیقی خوشم نمیاد.

دستش را به سمت ضبط دراز کرد و گفت:

ـ فارسی یا انگلیسی؟

ـ روسی.

از گوشه ی چشم خیلی راحت متوجه حرکت سریع سرش برای دیدن چهره ام شدم. نگاهش کردم. چشمانش گرد شده بود و با تعجب نگاهم می کرد. این یک واکنش عادی در برخورد با من بود.

ـ واقعا؟!

دوباره به صفحه ی موبایلم خیره شدم و گفتم:

ـ من آدم شوخی نیستم.

فرصت خوبی بود تا فایل های اضافی را پاک کنم.

گفت:

ـ بلدید حرف بزنید؟

ـ چون نمی تونم زبونشون رو بفهمم گوش میدم.

ـ چرا؟

تا به حال مجبور نشده بودم در مورد این که چرا به آهنگ های روسی گوش می دهم برای کسی توضیح بدهم.

به جعبه ی عینک روی داشبورد خیره شدم و گفتم:

ـ متن آهنگ خیلی زود تمرکزم رو از بین می بره و از آهنگ های بی کلام هم خوشم نمیاد.

ـ به آهنگی گوش میدی که متوجه نشی چی میگه تا تمرکزت به هم نخوره؟!

ـ یه همچین چیزی.

ـ چرا روسی؟

ـ دلیل خاصی نداره، فقط کلمات رو عجیب غریب میگن و انگار یه لهجه ی خاص دارند.

خندید و گفت:

ـ اولین کسی هستید که می شنوم به یه آهنگ گوش میده چون زبونش رو نمی فهمه!

چشمانم را بستم و سرم را تکیه دادم. گفت:

ـ نخوابید لطفا.

ـ نمی خوابم.

ـ امروز چی کار کردید؟ با جزئیات برام تعریف کنید. خیلی دوست دارم بدونم.

او اولین نفری نبود که در مورد زندگی ام کنجکاوی می کرد و مسلما آخرین نفر هم نمی توانست باشد. او هم مثل دیگران بود. چند دقیقه بعد ناامید می شد و دست از کنجکاوی کردن بر می داشت. از نحوه ی سوال کردنش مشخص بود باید او را جزو آن دسته آدم های سر سخت و سمج جای دهم. این که در کدام دسته جای می گرفت هم اهمیت چندانی نداشت.

گفتم:

ـ ساعت یازده بیدار شدم، چای و بیسکویت خوردم، نشستم پای لپ تاپم و یه مقاله نوشتم. ساعت ده دقیقه به هفت تمومش کردم. یادم افتاد شام دعوتم کردید. آماده شدم و راه افتادم. ساعت پنج دقیقه به هشت رسیدم و الان هم این جا هستم.

احساس کردم خندید. گفت:

ـ مقالتون در مورد چی بود؟

چشم باز کردم و به نیم رخش خیره شدم. نیم رخ مردانه ای داشت. چشم و ابرو مشکی بود و پوستی گندمی داشت. نفس عمیقی کشیدم. باز هم همان بوی تلخ و خوشایند مشامم را پر کرد. کنجکاوی، کنجکاوی، کنجکاوی های احمقانه.

ـ در مورد نجوم چی می دونید؟

با مکث کوتاهی گفت:

ـ به همون اندازه که در مورد زبان روسی اطلاعات دارم.

با لبخند کم رنگی از گوشه ی چشم نگاهم کرد. چرا این قدر لبخند می زد؟

گفتم:

ـ خیلی مونده برسیم؟

ـ از وقتی راه افتادیم اصلا یه نگاه هم به بیرون ننداختید، وگرنه می فهمیدید که به همین زودی نمی رسیم. گرسنه ای؟

به تکان دادن سرم اکتفا کردم. ادامه داد:

ـ هنوز چند ساعتی راه داریم. توی داشبورد بیسکویت و شکلات هست.

با بی میلی تمام از پنجره به بیرون خیره شدم. اتوبان ناآشنایی بود. اتومبیل های کناری به سرعت از ما دور می شدند. راننده ی اتومبیل کناری توجهم را جلب کرد. مرد میانسال و جا افتاده ای بود. لحظه ای کوتاه نگاهش را به من دوخت و لبخند زد. احساس کردم شیشه ی پنجره هر لحظه از من دور و دورتر می شود. چشمانم را بستم و با هر دو دست داشبورد را گرفتم. سرم گیج می رفت.

ـ حالت خوبه؟

فقط سرم را به علامت مثبت تکان دادم. چند نفس عمیق کشیدم و با تردید داشبورد را رها کردم. عقب رفتم و تکیه دادم. به چند دقیقه زمان نیاز داشتم.

ـ به بیرون که نگاه می کنم سرم گیج میره.

ـ تو مگه رانندگی نمی کنی؟

چرا این قدر سوال می پرسید؟

گفتم:

ـ رانندگی می کنم، ولی هر وقت کس دیگه ای رانندگی می کنه، اگه به بیرون نگاه کنم، سرم گیج میره. نپرسید چرا، چون نمی دونم.

ـ همه چیزت عجیب و غریبه.

به شنیدن این طور برداشت ها از خودم عادت داشتم.

ـ میشه بگی کجا داریم می ریم؟ تا جایی که یادم میاد فقط قرار بود شام بخوریم.

چشمانم را باز کردم. حال بهتری داشتم. به نیم رخش خیره شدم.

با لبخند کم رنگی که به لب داشت گفت:

ـ وقتی دیر کردید، فکر کردم بهتره برنامه رو کمی تغییر بدم. می خوام یه جای خاص شام بخوریم. یه خاطره ی خاص، برای یه دختر خاص. تو که مشکلی نداری؟

شانه بالا انداختم. من تا وقتی مجبور نمی شدم از پنجره ی ماشین در حال حرکت به بیرون خیره شوم، هیچ مشکلی نداشتم و البته فقط کمی گرسنه بودم. از داخل داشبورد بسته ی شکلات را بیرون آوردم. شکلات تلخ هشتاد درصد بود. با اشتیاق تکه ی بزرگی را به دهان گذاشتم. طعم لذیذی داشت.

گفت:

ـ مطمئن بودم ساعت هفت میای. این اولین بار بود که برای یه قرار بیشتر از یک دقیقه منتظر می مونم.

شروع به جویدن شکلات کردم. این طوری مزه ی بهتری می داد.

ادامه داد:

ـ از خودت برام بگو. دوست دارم بیشتر بشناسمت.

ـ برای ارضای کنجکاویت، همون بازرسی کیفم کفایت می کنه.

با صدا خندید و گفت:

ـ خب خیلی کمتر از چیزی که انتظارش رو داشتم فهمیدم. تازه شنیدن همون دونسته ها از زبون تو، باید خیلی متفاوت باشه.

تکه ی دیگری از شکلات را به دهان گذاشتم. سرم را تکیه دادم و چشمانم را بستم. گرمای داخل ماشین، حرکت یک نواخت و آهنگ ملایمی که پخش می شد، احساس خواب آلودگی را در وجودم پر کرد.

صدایش در گوشم پیچید.

ـ بیدار شو رسیدیم. تو چقدر خوش خوابی!

با خمیازه چشمانم را باز کردم. اتومبیل در فضای تاریکی متوقف شده بود. همزمان با هم پیاده شدیم. به درستی نمی توانستم اطرافم را ببینم. با برخورد هوای خنک به پوست صورتم، تمام وجودم به لرزه افتاد. هوا خیلی مطبوع بود. نگاهی به داخل ماشین انداختم. کیفم را داخل ماشین خودم جا گذاشته بودم. سنگینی چیزی را روی شانه ام احساس کردم. با اخم نگاهش کردم و خود را عقب کشیدم. خیلی نزدیک ایستاده بود.

دستانش را بالا گرفت و گفت:

ـ فقط نمی خواستم سردت بشه، همین.

سویی شرتش را روی شانه ام انداخته بود. هنوز با اخم نگاهش می کردم. قدمی عقب گذاشت. دستانم را داخل آستین های سویی شرت فرو کردم. گرم بود و حس خوبی داشت. بوی تلخ عطرش مشامم را پر کرد. کمی دورتر از او به سمت ساختمان سیاهی قدم برداشتم. بوی عجیبی می آمد. بوی نم خاک بود و چیزی شور و خاص.

ـ این چه بوییه؟

با لبخند سرش را برگرداند و گفت:

ـ الان می بینی. شرط می بندم ازش خوشت میاد.

فضای اطرافم تاریک تر از چیزی بود که بتوانم درست تشخیص بدهم که کجا هستیم. جای پر درختی بود. جایی هم که به رویش قدم می گذاشتم، نرم تر از چیزی بود که احتمال بدهم یک موکت یا حتی فرش است. ساختمانی که از کنارش می گذشتیم دو طبقه بود و بزرگ به نظر می رسید.

گفتم:

ـ من فکر کردم قراره شام بخوریم.

دستش را به طرفم دراز کرد. چه انتظاری داشت؟ این که دستش را بگیرم؟ ایستادم و به دستش خیره شدم. به من می گفت عجیب و غریب؟! در مورد خودش چه نظری داشت؟

گفت:

ـ اول می ریم پشت ساختمون و بعد می ریم شام می خوریم.

با تاخیر آشکاری دستش را انداخت و ادامه داد:

ـ نمیای؟

تا صد سال هم همان جا منتظر می ماند، دستش را نمی گرفتم. دوباره به راه افتاد. دو گام عقب تر از او دوباره قدم برداشتم. فضای پشت ساختمان روشن تر بود و صدای عجیبی به گوش می رسید. ایستاد، ایستادم. به جایی که خیره شده بود نگاه کردم. چند لحظه طول کشید تا توانستم تشخیص دهم چیزی که مقابلم قرار داشت دریا است. دریا؟! ما کجا بودیم؟ شمال؟!

فضای سیاه و بزرگی مقابلم قرار داشت. مقابل پایم، آب با شدت به ساحل برخورد می کرد. ساحل! دریا! این چیزی نبود که از دریا در ذهن داشتم. یک فضای بزرگ و سیاه مقابلم، بوی نم خاک و شوری، صدای برخورد آب به ساحل. همین؟ دریا برای من مفهوم دیگری داشت.

ـ چطوره؟

شانه بالا انداختم و گفتم:

ـ اصلا شبیه چیزی نیست که فکر می کردم.

سرم را بالا گرفتم و به آسمان خیره شدم. آسمان من از هر جایی زیباتر بود. می توانستم ستاره ها را ببینم. حس خوبی داشتم. دلتنگشان شده بودم.

ـ واقعا خوشت نیومد؟

نگاهش کردم. مقابلم ایستاده بود. چهره اش حالت عجیبی داشت. با دقت بیشتر نگاهش کردم. دلخور بود یا شاید شگفت زده؛ نمی دانم. دیدم که دستش را به آرامی بالا آورد و به سمت صورتم دراز کرد.

خیلی جدی و محکم گفتم:

ـ من خوشم نمیاد کسی بهم دست بزنه.

جا خورد. مطمئن بودم.

با تاخیر آشکاری دستش را انداخت، نفسش را با صدا بیرون داد و گفت:

ـ بهتره بریم داخل.

قبل از او وارد شدم. چیزی که خیلی سریع توجهم را جلب کرد، ترکیب رنگ قهوه ای و کرم سالن بود. تمامی وسایل اطراف، ترکیبی دیدنی بودند از چوب و شیشه. دیوارپوش ها و تمامی مبلمان، از چوب ساخته شده بودند. فرش، پرده ها و کوسن های کرم روی مبل ها، تنها وسایل متفاوت آن سالن به حساب می آمدند. مشخص بود که تمام وسایل با دقت و ظرافت خاصی انتخاب و در کنار هم چیده شده اند.

گفت:

ـ نظرت چیه؟ خواهرم دکوراسیون این جا رو طراحی کرده.

در حالی که هنوز به دکوراسیون جالب و دیدنی اطرافم نگاه می کردم، سویی شرت را از تن در آوردم و به سمتش گرفتم. شال و مانتویم را هم به دستش دادم. به آن ظرف چوبی روی میز خیره شدم که میوه های چوبی و شیشه ای داخلش ترکیب زیبایی در کنار هم ایجاد کرده بودند. گیره ی سرم را باز کردم و موهایم را دوباره بالای سرم جمع کردم. به هم ریختگی حاصل از سر کردن شال، واقعا ناراحتم می کرد. چیزی که باعث شد توجهم به سمتش جلب شود، سنگینی نگاهش بود. هنوز مانتو و شالم در دستش بود.

به چشمانش خیره شدم و پرسیدم:

ـ چیزی شده؟

با مکث کوتاهی، انگار که متوجه اطرافش شده باشد، تکانی خورد و لبخند کم رنگی روی لبانش نشست.

گفت:

ـ نه.

دیدمش که مانتو و شالم را با دقت درون کمد دیواری آویزان کرد. با دقت بیشتری به اطراف خیره شدم. بهترین جا برای نشستن، کاناپه ی قهوه ای رنگ مقابل شومینه ی خاموش به نظر می رسید. گوشه ای نشستم و به درون فضای چرمِ خنک و نرم کاناپه فرو رفتم. شاید بهتر بود در این دو روز باقی مانده، گشتی می زدم و چیزی شبیه به همین کاناپه را برای خانه ی خودم می خریدم. راحت بود و حس خوبی داشت.

با دو لیوان چای آمد. لیوان را به دستم داد و گوشه ی دیگر کاناپه نشست. نمی دانم چند دقیقه در سکوت به بخاری که از لیوان بلند می شد خیره ماندم، اما با صدای او بود که توجهم جلب شد. نگاهش کردم. کمی به سمتم خم شده بود و مستقیم به چشمانم خیره نگاه می کرد. حالت کشیده ی چشمانش قشنگ بود.

ـ سارا؟

و رنگ چشمانش بر خلاف انتظارم سیاه نبود. رنگ موهایش هم سیاه نبود. قهوه ای چشم ها و موهایش کمی تیره تر از رنگ کاناپه به نظر می رسید.

گفتم:

ـ من فکر می کردم چشمات سیاهه!

با صدا خندید و گفت:

ـ می دونستی خیلی خوشگلی؟

من خوشگلم؟ به من می گفت عجیب و غریب؟! خوشگل بودن برای چه کسی اهمیت داشت؟

به آن قندان چوبی کنده کاری شده ی روی میز خیره شدم و گفتم:

ـ من هیچ وقت چای رو با قند نمی خورم. شکلات داری؟

قبل از این که انگشتانش گونه ام را لمس کند، متوجه شدم و کمی خودم را عقب کشیدم. با اخم نگاهش کردم. به چه جراتی می خواست مرا لمس کند؟

ـ من معمولا یه حرف رو دو بار تکرار نمی کنم.

ـ در مورد این که خوشت نمیاد کسی بهت دست بزنه حرف می زنی؟

خیلی نزدیک بود، خیلی. از این نزدیکی حس خوبی نداشتم.

گوشه ی لبم را بالا دادم و گفتم:

ـ پس فکر کردی دارم در مورد رنگ چشمات حرف می زنم؟

با صدا خندید و فاصله گرفت. این طوری خیلی حس بهتری داشتم. از جا بلند شد و به سمت دیگر سالن رفت. پاهایم را زیر بدنم جمع کردم و چای را مزه، مزه کردم. طعم خوبی داشت و بوی خوبی هم می داد. جعبه ی مربع شکل شکلات را مقابلم گرفت. یکی برداشتم. دوباره کنارم نشست.

گفت:

ـ چند سالته؟

ـ اگه اسمم رو می دونی، پس یعنی گواهینامم رو دیدی و باید متوجه سنم هم شده باشی.

ـ دوست دارم از خودت بپرسم. گفتم که، شنیدنش از زبون تو خالی از لطف نیست.

خالی از لطف نیست! این چه جمله ای بود؟!

ـ پس از اول نباید به کیفم فضولی می کردی.

جرعه ای از چایش را نوشید و گفت:

ـ فضولی؟! چقدر سر سختی دختر.

لیوان را به دستش دادم و گفتم:

ـ برگردیم؟

با پوزخندی بر لب به سمتم چرخید و گفت:

ـ ترسیدی؟

و کمی بیشتر نزدیک شد.

مستقیم به چشمانش خیره شدم و گفتم:

ـ نخیر. دارم به این فکر می کنم که این جا از شام خبری نیست. من گشنمه.

آخرین نفری که باید از او می ترسیدم، همین آدم مقابلم بود. بلند شدم. ایستاد و به سمت دیگر سالن رفت. با چند قدم فاصله به دنبالش رفتم. بعد از او وارد آشپزخانه شدم. ترکیب رنگ سیاه و خاکستری آن جا هم جالب بود.

از داخل یخچال قابلمه ی سیاه و کوچکی را بیرون کشید و گفت:

ـ تا وقتی دارم جوجه ها رو کباب می کنم، می تونی یه فیلم ببینی. چند تا فیلم جدید هست که ...

ـ من هم میام .

ـ بیرون خیلی خنکه.

شانه بالا انداختم و گفتم:

ـ سویی شرت می پوشم.

با خنده گفت:

ـ منظورت سویی شرت منه؟ باشه بیا بریم.

روی صندلی های حصیری داخل بالکن نشستم و بیشتر در سویی شرت سیاه و گرمش فرو رفتم. بوی خوبی می داد. جوجه ها را به سیخ می کشید و گاهی با لبخند نگاهش را به چشمانم می دوخت. بشقاب چیپس را کمی جلوتر کشیدم. بزرگ ترین تکه را داخل ماست فرو کردم و به دهان گذاشتم.

ـ من یه خواهر دارم و یه خواهر زاده ی فوق العاده شیطون که اسمش پارساست.

با اخم تکه ی دیگری از چیپس و ماست را به دهان گذاشتم. خواهر و خواهر زاده؟! احساس بدی داشتم.

گفت:

ـ این طوری که تو می خوری، فکر نکنم چیزی برای من باقی بمونه.

شانه بالا انداختم وگفتم:

ـ خب من که جلوت رو نگرفتم، تو هم بخور.

ـ با این دست های کثیف؟ چرا یکی نمی ذاری دهنم؟

با خنده این حرف را زد، ولی شوخی نمی کرد.

کاسه ی ماست را جلو کشیدم و گفتم:

ـ حتی فکرش رو هم نکن چنین کاری کنم.

خیلی بی مقدمه سرش را بالا گرفت و پرسید:

ـ چرا تنها زندگی می کنی؟

بی حرکت به دستش خیره ماندم. بال بزرگی را به سیخ کشید و تکه ی دیگری از مرغ تکه تکه شده را به دست گرفت. رنگ نارنجی زیبایی داشت.

گفتم:

ـ کی گفته تنها زندگی می کنم؟

ـ وقتی کسی از غیبت چهارده ساعتی تو نگران نشده و تماسی نگرفته، یعنی تنها زندگی می کنی و وقتی برات مهم نیست که ...

ـ دلیل منطقی ای نیست.

من تنها زندگی می کردم، اما دلیل و منطق رسیدن به چنین نتیجه ای، درست نبود. اگر حامد چیزی در مورد از دست دادن پروازم می فهمید، یک لحظه دست از سرم بر نمی داشت.

ـ من به منطقی بودن یا نبودن دلیلم اهمیتی نمیدم، فقط یه جورایی مطمئنم تنها زندگی می کنی و فقط می خوام بدونم چرا؟

به صندلی تکیه دادم و دست هایم را داخل جیب سویی شرت فرو کردم. سیخ آماده را روی سینی گذاشت و سیخ دیگری را به دست گرفت.

گفتم:

ـ این موضوعی نیست که بخوام در موردش حرف بزنم.

من حتی نمی خواستم در مورد دلیل این طور زندگی کردنم فکر کنم و او می خواست بداند چرا؟ چرا؟ می خواستم برگردم. گرسنه بودم، ولی من زیادی از محدوده ی امن زندگی ام دور شده بودم. من این جا چه کار می کردم؟ قرار بود فقط یک شام بخورم و برگردم. من این جا چه کار می کردم؟

گفت:

ـ می تونی این جوجه ها رو باد بزنی؟

دستانم را داخل جیب مشت کردم. نفس عمیقی کشیدم. نسیم خنکی می وزید. از روی سرشانه اش به فضای تاریک و سیاه پشت سرش خیره شدم. فقط سایه ی سیاهی از درختان و بوته های باغچه را می دیدم.

ـ نه.