دزد دل به قلم نرگس واثق

آروم لب زدم.
- خوبی؟
چشم‌های خسته‌اش رو گیج و منگ به اطراف چرخوند؛ تا خواست دهن باز کنه که صورتش از درد جمع شد و آخی گفت.
- آروم باش چیزی نیست. زیاد درد داری؟
بی حوصله اما بیجون گفت:
- نه!
با دست سرش رو محکم گرفت و از جا بلند شد، با دیدن محتوییات کیفش که روی زمین بود؛ پوف کلافه‌ی کشید و نشست روی زمین و بی حرف شروع کرد به جمع کردن وسایلش. من‌هم نشستم و به کمکش پرداختم دست دست می‌کردم که بپرسم یا نه؟
- چی می‌خوای؟
با تعجب نگاهش کردم این از کجا فهمید یا الهی نکنه علم غیب داره؟
- ببند مکروب می‌ره توش مریض می‌شی!
- اوم چیزه می‌گم تو کدام مریضی خاصی داری؟
دست از جمع کردن وسایلش برداشت و با حالت خاصی نگام کرد واسه اولین بار دست و پام رو گُم کردم. با حالت مغرورانه‌ی ابروش رو بالا داد و گفت:
- به تو چه؟
وا مریضه این دختر بخدا! با یک سرعت باور نکردنی وسایلش رو جمع کرد و از جا بلند شد که بره نگاش به اون مرد خورد. گوشیش رو در آورد و شماره‌ی رو گرفت. متعجب به کارهاش نگاه می‌کردم چی می‌خواست انجام بده؟
- بلی اداره‌ی پلیس؟
رنگ از رخم پرید صداش رو جوری کرد که ترس خورده اما چرا؟
- یه... آدم می‌خواد یکی رو بکُشه ترو خدا زود بیایید. مجرم لباس‌های سیاه...
تمام معلومات رو در مورد اون مزاحم داد و طوری موضوع رو جلوه داد که اون شخص می‌خواسته کسی رو بکُشه! واقعا هوشیار بود گوشی رو قطع کرد دوباره شماره گرفت.
- الو سامیار با لاله و رونیکا برید کمی پول در بیارید کیک، شمع و باد کنک بگیرید من امروز نتونستم شکاری داشته باشم.
....
نفهمیدم اون سمتی کی بود و چی می‌گفت؟ ولی از حرفاش معلوم بود شریک دزدی‌هاشه!
گوشی رو قطع کرد و راهش رو گرفت که بره با سرعت صداش زدم:
- هی‌هی کمند خانوم صبر بفرما!
برگشت و با غُرور خاصی گفت:
- می‌شنوم؟
حق به جانب گفتم:
- من جونت رو نجات دادم!
ابرو بالا انداخت و گفت:
- باید ازت تشکر کنم؟
گیج گفتم:
- ها؟
- ها نه و بلی و بعدش با وجود این که وظیفت بود ولی بازهم تشکر.
وا این چرا اینقدرعجیبه؟ با سرعت راهش رو سد کردم.
- من جونت رو نجات دادم پس باید به من کمک کنی!
چشم‌هاش به اندازه‌ی توپ فوتبال شد با چشم و دهن باز گفت:
- ایول داری با این پر رویی‌ها!
- امشب رو باید به من جا بدی.
چشم‌هاش رو تنگ کرد کمی سرش رو به چپ و کمی به راست مایل کرد، من می‌گم این دیوانس خدایی.
- با این که تونستی ریکارد پُر رویی من رو بشکنی...
حرفش رو قطع کرد و ناگهان انگشت اشاره‌اش رو به سمتم گرفت و ادامه داد.
- اگه به من مشکل درست کنی یا...
با سرعت حرفش رو قطع کردم و گفتم:
- نگران نباش کاری بدی نمی‌کنم.
کمی با تردید نگام کرد و گفت:
- دنبالم بیا!
هنوز از اون کوچه بیرون نرفته بودیم که صدای آژیر پلیس همه جا رو گرفت. قدم‌هام رو تند تند بر می‌داشتم که این بار کمند سد راهم شد. موشکافانه و تردید وار پرسید:
- چرا از پلیس فراری هستی؟
با عجز نگاهش کردم که راهم رو آزاد کرد و گفت:
- فعلاً باهام بیا ولی باید بگی.
این دختر در حین دیوانگی هوشیار هم بود. بعد کمی پیاده روی به یک ساختمان نیمه کاره نزدیک شدیم به پشت ساختمان رفتیم که مقابل مون یک در کوچک و کهنه‌ی آهنی بود. کمند نزدیک شد و دو تقه به در زد. دیری نگذشته بود که در با صدای غیژی باز شد یک دختر بچه با موهای طلایی بود که در را باز کرد. هشت یا نه یا ساله به نظر می‌رسید با دیدن کمند با ذوق پرید بغلش و گفت:
- خوش اومدی مامان!
کمند هم مهربونانه دست‌هاش را دور دخترک مو طلایی حلقه کرد. یعنی مامانشه؟
وقتی از آغوش هم بیرون شدن نگاه دخترک به من افتاد.
- عه آجی این کیه؟
کمی قبل گفت مامان الان می که آجی من اشتباه شنیدم یا این اشتباه گفت؟
کمند یک نگاهی بی پراوایی به من انداخت و بعد رو به اون دخترک گفت:
- این عمو امشب این جا می‌مونه عزیزم.
جانم، این الان به من عمو گفت؟ با حرص گفتم:
- عمو خودت بعد رو به دخترک مو طلایی گفتم: