- تو نمی دونی من اون دختر رو چقدر دوست دارم . چطور بگم اون برام مثل آرزو می مونه . مهرش بد جوری به دلم نشسته . وقتی اومدیم تو این خونه شاید دو سه روز بیشتر نگذشته بود که یه روز بعد از ظهر اومد در خونمون . وقتی برای اولین بار دیدمش صورت آرزو رو تو صورت اون دیدم . یه کاسه آش آورده بود . ماه رمضون بود و هر روز یه چیزی قبل از افطار میاورد . حتی وقتی فهمید من و مادرت تنهاییم و کسی رو اینجا نداریم یه روز هم مارو دعوت کرد به خونشون برای افطاری . از اون به بعد بود که با هم رفت و آمد داشتیم . واقعا خانواده ی خوبی ان . خود شقایق هم خیلی دختر با محبتیه ، برام مثل دخترم می مونه .
چطور دلش می آمد خواهر نازنینم را با آن دختر مقایسه کند . ترس من هم از همین بود . آن دختر به طرز عجیبی پدر و مادرم را متأثر کرده بود .
- ولی من که هیچ وجه تشابهی بین و اون و آرزو نمی بینم .
نگاه خیره اش به منظره ی بیرون از روی نوک برجها به سمت بالا کشیده شد و روی قله ی کوه دماوند ثابت ماند .
- به خاطر اینکه اون مثل هیچ کس دیگه ایی نیست ... مثل اون کوه می مونه . قوی و محکم ! و البته فرشته !
هه فرشته ... فرشته ایی که نقش بازی کند ، فرشته می شود ؟ از آن جایی که اصلا نمی شناختمش ترجیح دادم در موردش پیش خودم قضاوت نکنم . از روزی که برگشته بودم شاید تقریبا هر روز می دیدمش ، او هم مثل من سر ساعت هشت از خانه بیرون می آمد و سر کار می رفت . البته روزهایی که پدر هم همراهم بود مجبور می شدم کنارش نگه دارم تا پدر باهاش احوال پرسی کند . اما اگر خودم تنها بودم از کنارش رد می شدم و توجهی بهش نمی کردم . دوباره به کوه با شکوه نگاه کردم . به نماد ایستادگی و مقاومت ... هه ... پدرم چه قدر آن دختر را بزرگ کرده بود . بدون هیچ حرفی قهوه ام را برداشتم . هنوز چند جرعه بیشتر نخورده بودم که دوباره پدرم به حرف آمد .
- هیچ حرف دیگه ایی نزدین .
فقط چپ چپ نگاهش کردم و بعد با عصبانیت بلند شدم .
- حالا چرا اخم میکنی ؟ من که حرف بدی نزدم .
نگاه جدی و بی تفاوتم را بهش دوختم .
- میرم پایین پیش صادقی و از اون طرف هم میرم کارخونه . خدا حافظ .
خم شدم و ماگ قهوه را گذاشتم روی میز .
- قهوه هم مثل همیشه عالی بود . ممنون .
کیفم را از روی مبل برداشتم و از دفتر خارج شدم . منشی به محض خروجم از اتاق خیلی واضح و آشکار صاف نشست . صدای کوبیدن گوشی و خنده اش را قبل از خروجم شنیده بودم . رفتم طرف آسانسور که صدای گوش خراشش بلند شد .
- تشریف می برید آقای آریا ؟!
برگشتم و نگاهی گذرا بهش انداختم . به قول رزا زیادی نچسب بود . خیره ی چشمان درشت و کشیده اش شدم .
- که چی ؟
هول کرد و دستپاچه تته پته کنان گفت : - هان ... هیـ ... هیچی ... به سلامت .
جا داشت بهش تذکر بدهم ؟ که بیخودی پای تلفن نگوید و نخندد ؟ خیر . برای تذکر دادن که استخدام نشده بود . برای کار استخدام شده بود . چرخیدم و دکمه ی آسانسور را فشردم . فقط کافی بود یک بار دیگر در این وضع ببینمش تا اخراجش کنم .
******************
با دقت به چهره ی سبزه و لاغر و کشیده ی دیا نگاه کردم .
- دیا از چیزی ناراحتی ؟ چرا زیر چشمات سیاهه ؟
انگشت اشاره اش را زیر پلکش کشید و گفت : - رفته بودم پارتی . بعدش که اومدم خونه درست صورتمو نشستم . حالمم خوبه .
مشکوک نگاهش کردم : - مطمئن باشم ؟
همراه با لبخند عمیقی سرش را بالا پایین کرد .
- داری با دیا صحبت می کنی عزیزم ؟
پشت سرم روی تکیه گاه مبل نشست تا توی دید وب کم قرار بگیرد .
- سلام دیا ... می تونم چند لحظه پسرمو ازت قرض بگیرم ؟
دیا بوسه ایی برایش فرستاد و گفت : - سلام مامی جی ! البته .
چرخیدم و مادرم را نگاه کردم .
- کاری با من دارین ؟
- آره ... اگه برات زحمتی نیست تا همین سوپر مارکت سر کوچه برو و یه بیکینگ پودر برام بخر . من تا برم و بیام مایه ی کیک خراب میشه . باید کِرِمشو هم سریع درست کنم .
- فوریه ؟
با لبخند پلک روی هم گذاشت که یعنی فوریه . دیا رفته بود . لب تاب را بستم و بلند شدم .
- چشم .
همان طور که به سمت راهروی ورودی می رفتم گفتم : - حالا چی می شد یکی رو واسه این جور خریدها نگه می داشتین ؟ حتما باید همه رو راهی ولایتشون می کردین ؟
داشت بر می گشت سمت آشپزخانه که ایستاد و دست به کمر زد .
- لطفش به اینه که خودمون همه ی کارای شخصیمون رو انجام بدیم . و گرنه که زندگیمون عادی نمی شد .
در دل گفتم " زندگی ما هیچ وقت عادی نمی شه " . صندل های توی خانه را با کفش عوض کردم و از خانه خارج شدم . هه ... چه جالب ... داشتم می رفتم سوپر برای خرید . آن هم بعد از دوازده سال . وارد سوپر شدم و میان قفسه ها دنبال سفارش مادرم گشتم که صدای خانوم بازیگر از جایی بلند شد .
- مامان داری پیر میشی فراموشی می گیری ! ... آخه تو خونه کشمش نداری چرا کشمش پلو درست می کنی ؟ ... نه بابا دارم از خستگی می میرم . نکنه منو گول می زنین که بکشونیدم خونه ... اَه مامان من دیگه بزرگ شدم ... باشه عزیز من الان میام ، خداحافظ .
یعنی مادرم هم با پدرم هم دست شده بود ؟ نه محال بود . مادرم هیچ وقت این کار را نمی کرد . پس این یکی را می گذارم بر حسب تصادف . داشتم پول خریدم را حساب می کردم که فروشنده با خنده با شقایق احوال پرسی کرد و من هم مجبور شدم سلامی بکنم . وقتی می رفتم بیرون متوجه شدم دو دختری که کنار شقایق ایستاده بودند ، ازش می پرسند که من کی هستم ؟
***************
کلافه پیام های گوشی ام را بالا پایین می کردم تا شاید بتوانم تو این صف حواسم را از حضور آن دختر پرت کنم . سه روز بود که پیدایش نبود و فکر می کردم بازی تمام شده و حالا پدرم مرا برای نان خریدن می فرستد نانوایی که چی ؟ که باز این دختر جلوی چشمم رژه برود ؟ ظاهرا پدرم از این بازی دست بردار نبود . جا داشت که با هم درباره ی این موضوع حرف بزنیم ؟ که بگویم بس است ؟ نه ... نه این طوری بدتر فکر می کرد که به این موضوع اهمیت می دهم و ممکن بود بحثمان بالا بگیرد . من اینجا کارهای مهم تری داشتم . صدای زن مسنی مرا از افکارم بیرون کشید .
- سلام شقایق جون . چطوری حالت خوبه ؟
و صدای همیشه سرحال و قبراق آن دختر را شنیدم که جواب داد : - خوبم خانم معتمدی . شما خوبین ؟
برنگشتم تا نگاه کنم و سرم را به گوشی ام گرم کردم تا حرف هایشان را نشنوم . پس این صف کی تمام می شد ؟ صدای چند دختر را شنیدم که انگار داشتند درباره ی من حرف می زدند . یکی شان گفت : - شقایق تو می شناسیش ؟
این بار سرم را بلند کردم و به شقایق نگاه کردم . سری به عنوان سلام خم کرد و منم همانطور جوابش را دادم و بعد برگشت و رو به دختره گفت : - آره می شناسمش . پسر آقای آریاست .
به جلویم نگاه کردم پیرمردی هن هن کنان دو عدد نان را توی کیفی پارچه ایی جا می داد . باز هم صدای جیغ جیغی بلند شد .
- همون آقای مسنی که خیلی جذابه . وای واسه همینم هست که پسرش اینطوریه . وای ببینینش چقدر جذابه .
بی اختیار اخم کردم . صدای یک دختر دیگر را شنیدم : - آره خیلی ماهه ولی حیف که عصا قورت داده است .
هه ... ظاهرا در این زمانی که من اینجا نبودم جای دختر و پسرهای هیز عوض شده بود . یعنی این دخترها واقعا نمی دانستند که من دارم صدایشان را می شنوم ؟ هوف ... پس این صف کی تمام می شد ؟ مردی که جلویم ایستاده بود برگشت و با لبخند صمیمی گفت : - شما حتما پسر آقای آریا هستین .
- بله .
مرد از پدرم خیلی مسن تر بود . هر چند همیشه ؛ همه می گفتند خیلی خوب مانده .
- ماشاالله هزار ماشالله مثل خود پدرتی .
پسری که جلوی مرد ایستاده بود سه عدد نان از شاگرد نانوایی گرفت و به طرف ما چرخید . نان ها به دست مرد داد .
نان ها را که از پسرک گرفت ، کنار ایستاد تا جای او بایستم .
- سلام منو به پدرت برسون !
- چشم !
وقتی رفت ، پشت پسر که از من جوان تر بود ایستادم . حتما احترام به بزرگ تر حالی اش می شد که نوبت خودش را به آن مرد مسن داد . بالاخره نوبت من هم شد . به خانه که برگشتم نان ها را گذاشتم روی میز و رو به پدرم که مشغول آب پرتقال گرفتن برای مادرم بود کردم و گفتم :
چطور دلش می آمد خواهر نازنینم را با آن دختر مقایسه کند . ترس من هم از همین بود . آن دختر به طرز عجیبی پدر و مادرم را متأثر کرده بود .
- ولی من که هیچ وجه تشابهی بین و اون و آرزو نمی بینم .
نگاه خیره اش به منظره ی بیرون از روی نوک برجها به سمت بالا کشیده شد و روی قله ی کوه دماوند ثابت ماند .
- به خاطر اینکه اون مثل هیچ کس دیگه ایی نیست ... مثل اون کوه می مونه . قوی و محکم ! و البته فرشته !
هه فرشته ... فرشته ایی که نقش بازی کند ، فرشته می شود ؟ از آن جایی که اصلا نمی شناختمش ترجیح دادم در موردش پیش خودم قضاوت نکنم . از روزی که برگشته بودم شاید تقریبا هر روز می دیدمش ، او هم مثل من سر ساعت هشت از خانه بیرون می آمد و سر کار می رفت . البته روزهایی که پدر هم همراهم بود مجبور می شدم کنارش نگه دارم تا پدر باهاش احوال پرسی کند . اما اگر خودم تنها بودم از کنارش رد می شدم و توجهی بهش نمی کردم . دوباره به کوه با شکوه نگاه کردم . به نماد ایستادگی و مقاومت ... هه ... پدرم چه قدر آن دختر را بزرگ کرده بود . بدون هیچ حرفی قهوه ام را برداشتم . هنوز چند جرعه بیشتر نخورده بودم که دوباره پدرم به حرف آمد .
- هیچ حرف دیگه ایی نزدین .
فقط چپ چپ نگاهش کردم و بعد با عصبانیت بلند شدم .
- حالا چرا اخم میکنی ؟ من که حرف بدی نزدم .
نگاه جدی و بی تفاوتم را بهش دوختم .
- میرم پایین پیش صادقی و از اون طرف هم میرم کارخونه . خدا حافظ .
خم شدم و ماگ قهوه را گذاشتم روی میز .
- قهوه هم مثل همیشه عالی بود . ممنون .
کیفم را از روی مبل برداشتم و از دفتر خارج شدم . منشی به محض خروجم از اتاق خیلی واضح و آشکار صاف نشست . صدای کوبیدن گوشی و خنده اش را قبل از خروجم شنیده بودم . رفتم طرف آسانسور که صدای گوش خراشش بلند شد .
- تشریف می برید آقای آریا ؟!
برگشتم و نگاهی گذرا بهش انداختم . به قول رزا زیادی نچسب بود . خیره ی چشمان درشت و کشیده اش شدم .
- که چی ؟
هول کرد و دستپاچه تته پته کنان گفت : - هان ... هیـ ... هیچی ... به سلامت .
جا داشت بهش تذکر بدهم ؟ که بیخودی پای تلفن نگوید و نخندد ؟ خیر . برای تذکر دادن که استخدام نشده بود . برای کار استخدام شده بود . چرخیدم و دکمه ی آسانسور را فشردم . فقط کافی بود یک بار دیگر در این وضع ببینمش تا اخراجش کنم .
******************
با دقت به چهره ی سبزه و لاغر و کشیده ی دیا نگاه کردم .
- دیا از چیزی ناراحتی ؟ چرا زیر چشمات سیاهه ؟
انگشت اشاره اش را زیر پلکش کشید و گفت : - رفته بودم پارتی . بعدش که اومدم خونه درست صورتمو نشستم . حالمم خوبه .
مشکوک نگاهش کردم : - مطمئن باشم ؟
همراه با لبخند عمیقی سرش را بالا پایین کرد .
- داری با دیا صحبت می کنی عزیزم ؟
پشت سرم روی تکیه گاه مبل نشست تا توی دید وب کم قرار بگیرد .
- سلام دیا ... می تونم چند لحظه پسرمو ازت قرض بگیرم ؟
دیا بوسه ایی برایش فرستاد و گفت : - سلام مامی جی ! البته .
چرخیدم و مادرم را نگاه کردم .
- کاری با من دارین ؟
- آره ... اگه برات زحمتی نیست تا همین سوپر مارکت سر کوچه برو و یه بیکینگ پودر برام بخر . من تا برم و بیام مایه ی کیک خراب میشه . باید کِرِمشو هم سریع درست کنم .
- فوریه ؟
با لبخند پلک روی هم گذاشت که یعنی فوریه . دیا رفته بود . لب تاب را بستم و بلند شدم .
- چشم .
همان طور که به سمت راهروی ورودی می رفتم گفتم : - حالا چی می شد یکی رو واسه این جور خریدها نگه می داشتین ؟ حتما باید همه رو راهی ولایتشون می کردین ؟
داشت بر می گشت سمت آشپزخانه که ایستاد و دست به کمر زد .
- لطفش به اینه که خودمون همه ی کارای شخصیمون رو انجام بدیم . و گرنه که زندگیمون عادی نمی شد .
در دل گفتم " زندگی ما هیچ وقت عادی نمی شه " . صندل های توی خانه را با کفش عوض کردم و از خانه خارج شدم . هه ... چه جالب ... داشتم می رفتم سوپر برای خرید . آن هم بعد از دوازده سال . وارد سوپر شدم و میان قفسه ها دنبال سفارش مادرم گشتم که صدای خانوم بازیگر از جایی بلند شد .
- مامان داری پیر میشی فراموشی می گیری ! ... آخه تو خونه کشمش نداری چرا کشمش پلو درست می کنی ؟ ... نه بابا دارم از خستگی می میرم . نکنه منو گول می زنین که بکشونیدم خونه ... اَه مامان من دیگه بزرگ شدم ... باشه عزیز من الان میام ، خداحافظ .
یعنی مادرم هم با پدرم هم دست شده بود ؟ نه محال بود . مادرم هیچ وقت این کار را نمی کرد . پس این یکی را می گذارم بر حسب تصادف . داشتم پول خریدم را حساب می کردم که فروشنده با خنده با شقایق احوال پرسی کرد و من هم مجبور شدم سلامی بکنم . وقتی می رفتم بیرون متوجه شدم دو دختری که کنار شقایق ایستاده بودند ، ازش می پرسند که من کی هستم ؟
***************
کلافه پیام های گوشی ام را بالا پایین می کردم تا شاید بتوانم تو این صف حواسم را از حضور آن دختر پرت کنم . سه روز بود که پیدایش نبود و فکر می کردم بازی تمام شده و حالا پدرم مرا برای نان خریدن می فرستد نانوایی که چی ؟ که باز این دختر جلوی چشمم رژه برود ؟ ظاهرا پدرم از این بازی دست بردار نبود . جا داشت که با هم درباره ی این موضوع حرف بزنیم ؟ که بگویم بس است ؟ نه ... نه این طوری بدتر فکر می کرد که به این موضوع اهمیت می دهم و ممکن بود بحثمان بالا بگیرد . من اینجا کارهای مهم تری داشتم . صدای زن مسنی مرا از افکارم بیرون کشید .
- سلام شقایق جون . چطوری حالت خوبه ؟
و صدای همیشه سرحال و قبراق آن دختر را شنیدم که جواب داد : - خوبم خانم معتمدی . شما خوبین ؟
برنگشتم تا نگاه کنم و سرم را به گوشی ام گرم کردم تا حرف هایشان را نشنوم . پس این صف کی تمام می شد ؟ صدای چند دختر را شنیدم که انگار داشتند درباره ی من حرف می زدند . یکی شان گفت : - شقایق تو می شناسیش ؟
این بار سرم را بلند کردم و به شقایق نگاه کردم . سری به عنوان سلام خم کرد و منم همانطور جوابش را دادم و بعد برگشت و رو به دختره گفت : - آره می شناسمش . پسر آقای آریاست .
به جلویم نگاه کردم پیرمردی هن هن کنان دو عدد نان را توی کیفی پارچه ایی جا می داد . باز هم صدای جیغ جیغی بلند شد .
- همون آقای مسنی که خیلی جذابه . وای واسه همینم هست که پسرش اینطوریه . وای ببینینش چقدر جذابه .
بی اختیار اخم کردم . صدای یک دختر دیگر را شنیدم : - آره خیلی ماهه ولی حیف که عصا قورت داده است .
هه ... ظاهرا در این زمانی که من اینجا نبودم جای دختر و پسرهای هیز عوض شده بود . یعنی این دخترها واقعا نمی دانستند که من دارم صدایشان را می شنوم ؟ هوف ... پس این صف کی تمام می شد ؟ مردی که جلویم ایستاده بود برگشت و با لبخند صمیمی گفت : - شما حتما پسر آقای آریا هستین .
- بله .
مرد از پدرم خیلی مسن تر بود . هر چند همیشه ؛ همه می گفتند خیلی خوب مانده .
- ماشاالله هزار ماشالله مثل خود پدرتی .
پسری که جلوی مرد ایستاده بود سه عدد نان از شاگرد نانوایی گرفت و به طرف ما چرخید . نان ها به دست مرد داد .
نان ها را که از پسرک گرفت ، کنار ایستاد تا جای او بایستم .
- سلام منو به پدرت برسون !
- چشم !
وقتی رفت ، پشت پسر که از من جوان تر بود ایستادم . حتما احترام به بزرگ تر حالی اش می شد که نوبت خودش را به آن مرد مسن داد . بالاخره نوبت من هم شد . به خانه که برگشتم نان ها را گذاشتم روی میز و رو به پدرم که مشغول آب پرتقال گرفتن برای مادرم بود کردم و گفتم :
الهه
۳۰ ساله 10یکی از بهترین رمان ها