رمان تو خیلی زشتی! به قلم نسا عسگری

ژانر : #عاشقانه

خلاصه :

درمورد دختری زشت به اسم بهار که همه بخاطر زشت بودن صورتش و کک ومک ها فرو وز بودن موهاش مسخره اش می کنن

بهار تورشته طراحی بورسیه میشه و به کشور کره میره

_دختره منه دیگه،فداش بشم من،همیشه باعث میشه سرم و جلوی دیگران بالا بگیرم

همینجوری به مامان که داشت پـز بورسیه شدن من رو به فک و فامیلای بابا میداد نگاه میکردم.

حتی تو فرودگاه هم دست بردار نبود.

حالا خوبه رشته چندان سختی مثه پزشکی نبودم وگرنه خدا میدونست میخواست چیکار کنه.

همینطوری تو فکر بودم که شماره پروازم رو خوندن.

+خب مامان جان من دیگه باید برم،خوبی بدی دیدی حلال کنااااااا!!

_مامان قربونت بشه چجوری دوری تو رو طاقت بیارم اخه(حالا خوبه هر روز خدا باهم دعوا میکردیمـــــــــا)

+سفر قندهار نمیرم که مامان چند ماه یه بارم سعی میکنم بهت سر بزنم دیگه

صورتش رو ب*و*سیدم و بقلش کردم ،بغض بدی داشتم و هر لحظه امکان اینکه اشکام سرازیر بشه وجود داشت.

خودم رو از ب*غ*ل مامان کشیدم بیرون و با بقیه فامیلا که ماشاالله یه لشگری بودن خدافظی کردم و روبه روی صمیمی ترین دوستم تو فامیلا ایستادم.

به ملیسا خیره نگاه میکردم مطمئن بودم بعد از خانوادم دلم بیشتر از هرکس دیگه ای واسش تنگ میشد.

چشام پر از اشک شد،ملیسا رو تو اغوشم گرفتم که دم گوشم گفت:

_گریه نکنیا نونــــــا(خواهر به زبان کره ای)خودم زود زود میام پیشت دعا کن فقط مامان راضی بشه.

+واااے ملیسا خودم هر روز زنگـ میزنم و از خوبے های اونجا میگم تا خاله ندا راضی بشه بخدا

...

ملیسا صورتم رو ب*و*سید و باهم دیگه خداحافظی کردیم دسته چمدونم گرفتم و حرکت کردمـ.

احساسات گنگی داشتم،از جهتی خوشحال بودم که به آرزوے چندین ساله ام رسیدم و از طرفی دوری از خانواده ام و ملیسا ناراحتم میکرد.

برگشتم و یه بار دیگه به جمعیتی که برای بدرقه ام اومده بود نگاه کردم.

تنها کسی که نگاهم رو نمیتونستم چشم ازش بردارم پدرم بود،کسی که به معنای واقعی پشت و پناهم بود.

از این فاصله هم میتونستم تکونهای سیب گلوش و بغض مردونه اش رو درک کنم.

برای اخرین بار دستی تکون دادم و حرکت کردم.خیلی سخت بود واسم که بغضم رو قورت بدم،حتی فکرشم نمیکردم که انقدر واسم سخت باشه.

اگر کسی رو تو وضعیت خودم میدیدم خنده ام میگرفت و میگفتم دختره روانی بخاطره همچین موهبت الهی که نصیبش شده داره گریه میکنه.

اما حالا خودم دارم از دوری توی همین چند دقیقه دق میکنم.

انقدر که تو فکر بودم متوجه اینکه چجوری رسیدم به هواپیما نشدم.

صندلیم رو پیدا کردم و نشستم ،کمربندم رو بستم و منتظر پرواز شدم،همه مسافرها اومده بودن و اینطور که به نظر میرسید فقط علاف یه مسافر بودیم که بیاد تا پرواز کنیم.

گوشیم تو دستم بود که یه اس ام اس واسم اومد.از طرف ملیسا بود:

_الهی کوفتت بشه که بدون من داری میری ،الهی به زمین گرم بخوری دختره چشم سفید شیرم رو حلالت نمیکنم دختره وز وزی

با لبخند داشتم پیامی رو که ملیسا داده بود میخوندم که مهماندار بهم گفت باید گوشی رو خاموش کنم.من هم یه باشه ای گفتم و فرستادمش رد کارش.

اس ام اسی به ملیسا دادم که:

همین دختره وز وزی زشت داره میره به کشور ارزوهاے تو،تا چشــــــــــاتم در بیاد،من باید گوشی و خاموش کنم ،رسیدم با خط جدیدم بهت پیام میدم.

و گوشی رو خاموش کردم....

نگاهی به ساعتم انداختم ۱۰دقیقه اے میشد که منتظر مسافره بودیم تا بیاد،واقعا از منتظر موندن متنفـــــــــــــــرم

سرم رو به صندلی تکیه دادم و چشمام رو بستم تا اون مسافر بیشعورم بیاد پرواز کنیم.

بعد از گذشت یه۳-۴دقیقه صدای دخترونه ای رو شنیدم که داشت از دیگران عذر خواهی میکرد بخاطره تاخیرش

چشام رو باز کردم تا دختره گلابی رو که ۱۵دقیقه مارو کاشته اینجا نیگا کنم که یه دختر بور و بانمک کنارم نشست.

چپ چپی نگاش کردم بخاطره این همه عن تایم بودنش،که زد رو شونم و گفت:

_سخت نگیـــــــــــر

با چشمای از تعجب گشاد شده نگاهش کردم،چقد پــــــــررو بود ،راست کاره خودم بود مثل خودم خل و دیوونه.

منم بهش گفتم؛

حالا چون شومایـــي نرم میگیرم

خنده ریز و بانکی کرد و گفت:

_سلام من رویا هستم.هواپیما بختم(خوشبختم)

منم خندیدم و گفتم:

_منم بهار هستم،همچنین

+به نظر میرسه از اینکه یه مسافر نه چندان آن تایم تو هواپیما به تورت خورده بود شاکی بودی چشم خوشگل

و بعدش شروع کرد به خندیدن .

نمیدونم به چی خندید،سوالی نگاهش کردم که گفت:

+حیف شد که نتونستی خودتو ببینی،موهات که وز وزیه ،گونه های پر از کک و مکتم که قر مز شده بود از حـــــــرص چنان قیافتو دیدنی کرده بودن که نمیتونی تصورشو بکنی.

دختره بیشــــــــــــــور رو آب بخند عنتر خانوم،خیلی دوس داشتم یه نقصی از تو صورتش پیدا کنم که هی اون رو بکوبونم تو سرشــ ولی هیچی پیدا نکردم تو چهرش که زشت باشه ،رویا خدادی خیلی ملوس و بانمکه.

این خل و چل بازیاشم که من رو یاده ملیسا می انداخت.

_الـــــــــــــــو!!!؟؟کجا غیبت زد؟بیا اینجا

+ببخشید هواسم نبود

_نمیگفتی هم میدونستم خودم خب وزی خودت بگو چند سالته وبرای چی داری میری کره؟؟

+خـــــــــــــب...

من۲۳سالمه و بورسه تحصیلی رشته طراحی لباس برای کره شدم

_اووووووه بابا خانوم طـــــــراح ،چرا یه فکری واسه عون موهات و کک و مکات نمیکنی؟

و باز شروع کرد به خندیدن••_

+بیشـــــــــــــور،کم هندل بزن،لنت سوزوندی

+حالا ناراحت نشو ڪ،

منم ۲۵سالمه ولی نیــــــگا اصن بهم نمیخوره انگاری ک ۳سال ازت کوچیکترم .

من درواقع گریمور هستم و در کره زندگی میکنم و هفته پیش برای دیدن خانواده ام اومده بودم ایران

تا وقتی که برسیم با رویا غرق حرف زدن شده بودیم و رویا از هر دری واسم خرف میزد،از آداب و رسوم و فرهنگ مردم کره واسم تعریف میکرد.

به همراه رویا از فرودگاه خارج شدیم،احساس غریبے داشتم واقعا ذهنم خالی بود و نمیدونستم که چیکار باید انجام بدم.

_نگران نباش،به زودی با همه چی کنار میای،منم اوایلش اینجوری بودم،راستـــــــــــــــــے تو کره ای بلدی؟؟؟

_امیدوارم اینجوری باشه.بعلــــــــــــه بلدمی.خوشبختانه از شانس خوبم دایی بزرگم برای ۶سال کره زندگی میکرد وقتی اومد بهم کره ای یاد داد و الان لطفــــ بزرگی و که در حقم کرده،درک میکنم

+خدا بده از این دایی ها من که هزار جور کلاس رفتم تا با بدبختی یاد گرفتم.

خب دیگه من باید برم اینم کارتمه هر وقت کاری داشتی بهم زنگ بزن و به عیچ عنوان تعارف نکن.

خودمم این روزها رو داشتم و درک میکنم که چقد سخته توی کشور غریب بودن پس حتما بهم زنگ بزن.

کارت رو ازش گرفتم و گفتم:

_من اصلا ادمی نیستم که تعارف کنم پس۱۰۰%مطمئن باش که بهت زنگ میزنم.

بهم دیگه دست دادیم و از همدیگه خدافظی کردیم،رویا سوار تاکسی شد و رفتــ ....

کیفم رو باز کردم و دنبال ادرس دانشگاهم گشتم،سوار یه تاکسی شدم و آدرس رو بهش دادم

به ساعت ماشین نگاه کردم،ساعت۶غروب رو نشون میداد،ساعت مچی و ساعت گوشیم رو با وقت کره تنظیم کردم و به بیرون خیره شدم.

نزدیک ۳۰دقیقه بود که تو ماشین بودم که نگه داشته شد به دانشگاهی که سمت راستم بود نگاهے انداختم

روبه اقاے راننده کرزم و گفتم:

چقدر تقدیم کنم؟

که برگشت و باتعجب نگاهم کرد و گفت:

چیزی گفتید؟

و متوجه شدم که بنده خدا حق داشته مثل بز نگاهم کنه،اینبار سوالم رو به زبان کره ای پرسیدم که جوابم رو داد.

از مقدار پولی که ازم درخواست کرده بود شاخ دراوردم،فکر کنم اگه همینجوی پیش بره در آینده باید گدایی کنم.

مقدار پولی رو که خواسته بود و بهش دادم و از تاکسی پیاده شدم.

اطراف دانشگاه رو قشــــــــــنگ نگاه کردم ،فردا قراره برم برنامه کلاس هام رو بگیرم...

توی خیابون ها قدم میزدم و تگاه متعجب و خیره مردم رو حس میکردم.

خب حق هم داشتن با این کک و مک های ضایع من و موهای فرفری و وزم که از زیر شالم زده بود بیرون بایدم جلب توجه میکردم.

اهمیتی ندادم و تا خوده شب اطراف رو گشتم و اسم کوچه خیابونهای اطراف رو یاد گرفتم.

به یه هتل نه چندان مجلل ولی راحت رفتم و واسه یک هفته یک اتاق رو اجاره کردم تا وقتی که ی خونه پیدا کنم واسه اجاره.

به اتاقم رفتم و اولین کاری که انجام دادم این بود که چند لقمه ای که با خودم اورده بودم رو شروع کردم به خوردنشون ،کم مونده برد از گشنگی تلـــــــف بشم.

بعد از اینکه خوردنم تموم شد مانتو شالم رو در اوردم و گوشیم رو روشن کردم چتدتا تماس بی پاسخ از خونه و ملیسا داشتم.

سیمکارتی رو که از داییم گرفته بودم انداختم تو گوشی،یه زنگ به خونه و بعدش به ملیسا زدم و گفتم که حالم خوبه...

پاشدم و رفتم به حموم دوش اب ســــــرد گرفتم تا خستگیم در بره

حوله ام رو دور خودم پیچیدم و رو تخت دراز کشیدم

داشتم به اینده فکر میکردم،به اینکه کے به این شرایط عادت میکنم.

گوشیم رو برداشتم و اهنگ دوستت دارم بابک جهانبخش رو پلی کردمـ

همینطوری که داشتم فکر میکردم و به اهنگ گوش میدادم،پلکام افتاد رو هم و رفتم واســــــــــه،خــــــــــــــرپــــــــف

با احساس بدن درد شدیدی از خواب بیدار شدم ،هنوز گیح و منگ بودم.

داشتم فکر میکردم که چی شد باحوله خوابیدم کــــــــــــــه....

وااااااااااااااااااااااااے دانشگام!!!!!!

به ساعت مچیم نگاهی کردم،وای خدا من الان باید تو دانشپاه باشم.

از خستگی زیاد خوابم برده بود و حتما گوشیم تا خوده صبح اهنگ پلے کرده و در اخر هم از بی شارژی خاموش شده.

سریع با سرعت برق و باد همون مانتو شلوار دیروزیمو که به شدت هم چروک شده بوزن رو پوشیدم،موهامو که بخاطر حموم دیشب بیشتر از روزای دیگه فرفری شده بودن رو زیره شالم انداختم،وقت اینکه شونه بکنم رو نداشتم.

گرشیم رو زدم به شارژ و خودم از اتاق اومدم بیرون و باسرعت۲۶۳اسب بخار به سمت دانشگاهم دویدم.

وقتی که به محوطه دانشگاه رسیدم نفس عمـــــــــــیقی کشیدم و داخل شدم برنامه ام رو گرفتم و به ساعتا و روزایی که کلاس دارم نگاه کردم.

اولین کلاسم از شانسه داغــــون من امروز بود و تا ۵مین دیگه هم شروع میشد .

با عجله دنبال کلاس مورد نظرم گشتم و بعد از چند دقیقه گشتن پیداش کردم.

با کله رفتم تو کلاس و نگاهی ب دور و برم انداختم ،همه ی سرها برگشته بودن سمت منو داشتن نگام میکردن.

یه پسر که قد بلندی هم داشت اومد سمت منو گفت:

صورتشــــــــــــو نگاه کنید اوراقیـــه،باید بره صافکاری

همه افرادی که تو کلاس بودن خندیدن.

البته این واسه من دیگه عادی شده بود مگه تو ایران کم از اینجور حرف ها از هم کلاسیام شنیدم.

همینطوری غرق فکر کردن بودم که شالم از رو سرم کشیده شد،کاره همون پسره بود:

_واااای این موهاشم که صافکاری میخواد،نگاش کنیــــــد چه سرعتگیرهاییم دارن موهاش

از عصبانیت قرمز شده بودم و تند تند نفس میکشیدم،انتظاز چنین رفتاری رو نداشتم.

_چـــــــــــه قرمزی هم کرده،اینجوری کک و مکاش بیشتر به چشم میان،علاوه بر صافکاری به رنگ کاری هم احتیاج داره.

کله کلاس از اول تا اخر حرفای پسره داشتن میخندیدن.

وقتی حرفای پسره تموم شد نگاه بی تفاوتی بهش انداختم و به فارسی یه عوضی حرومزاده ای نصیبش کردم و رفتم یه جای خلوت رو پیدا کردم و نشستم

هنوزم نگاه های سنگین بعصیاشونو رو خودم حس میکردم،خودمو زدم به بیخیالی و سعی کردم بهشون بی توجه باشم.

ای کاش حداقل گوشیم رو با خودم میاوردم تا با اون سرگرم بشم.

پــــــووفی کشیدم و به بیرون خیره شدم.

عادتم بود،حتی وقتی که مدرسه هم میرفتم جایی رو برای نشستن انتخاب میکردم که کنار پنحره بود.

عاشق این بودم،که هروقت بارون یا برف می اومد،من اولین نفری بودم که به دیگران خبر میدادم.

ازفکر کردن به اون زمان ها و این که جقدر با ملیسا بهم خوش میگذشت بی اختیار لبخندی روی لب هام نشست و تمام اتفاقات چند دقیقه قبل رو به فر اموشی سپردم...

باصدای در که بهم کوبیده شد به خودم اومدم،به در نگاه کردم که مرد تقریبا مسنی رو دیدم که به سمت میزی که مخصوص استاد بود رفت.

روی صندلی نشست و عینک ته استکانی اش رو به جشم زد و شرو کرد به نگاه کردن به بچه ها.

به من که رسید کمی روم زوم شد و گفت:

—پس شما دانش جوی انتقالی هستی...

خوش آمدید.

من اقای پارک لی هستم.

امیدوارم که لحظات خوشی رو تو دانشگاه سپری کنید...

خودتون رو معرفی می کنید؟!

بعداز تموم شدن جمله استاد همه سرها به سمت من برگشت،آب دهنم رو با صدا قورت دادم و با سلام و صلوات از روی صندلی بلند شدم.

گفتم:

—سلام.

من بهار مهرپور هستم و ۲۳سالمه.

من هم امید وارم لحظات خوبی رو دراین دانشگاه سپری کنم...

—ببخشید...یک بار دیگه اسمتون رو تکرار میکنید؟!

چی هار؟!

مرتیکه بیشور هار خودتی الدنگ کـــور.

این با این حافظه پشمکیش چجوری استاد شده اخه؟!

—بهار عرض کردم...

بــهار

—بسیار خوب خانوم بهار...

بنشینید.

بعداز تقریبا دوساعت حرف زدن آقای لی،کلاس تموم شد.

با سرعت نور از کلاس بیرون اومدم تا دوباره مورد تمسخر قرار نگیرم.

به برنامه ام نگاه کردم،خداروشکر نه امروز و نه فردا هیچ کلاسی نداشتم.

راه هتل رو درپیش گرفتم.

لباس هام رو عوض کردم و موهای وز و فرفری شده ام رو شونه کردم.

هرچند هیچ تغیری نکرد...

ای خدا آخه من بااین موهای لعنتی چجوری برم بیرون؟!

اگه مثل امروز روسری یا شال هم سرم کنم بیشتر جلب توجه میکنه.

از حرص پامو کوبیدم زمین و گفتم:

—به جـــهنم

بزار ببیــــن،اصلا واسم مهم نیس...

لباسام و بایه شلوار لی و سارافون بلند عوض کردم و مانتو و شلوارمو انداختم تو حموم تا بعدا بشورم.

ازهتل بیرون اومدم و برای پیدا کردن خونه راه افتادم...

بعداز سه ساعت گشتن خسته و کوفته به سمت هتل رفتم.

ساعت طرفای ۲بود و وقت صرف کردن ناهار...

وارد اتاقم شدم و دست و صورتم رو شستم،لباس هامو که از شدت عرق کردن خیس شده بود رو عوض کردم و به سمت رستوران هتل رفتم...

بعداز خوردن غذا وارد آسانسور شدم و دکمه طبقه ای که توش ساکن بودم رو فشار دادم.

فکرم خیلی مشغول بود،نکنه چون فکر کردن که خارجی ام و باقیمت های اجاره اشنا نیستم،ازم پول بتیغن؟!

از همین الان باید فکر پول هایی که خرج می کنم باشم!

قراره برای یه مدت طولانی اینجا بمونم،پس باید خیلی بادقت پول هام رو خرج کنم...

وارد اتاقم شدم و خودم رو تو اتاقم انداختم و خیلی زود خوابم برد...

باکرختی ازخواب بیدار شدم،یه نگاه به ساعت مچیم انداختم،ساعت ۵غروب رو نشون می داد.

برای این که کرختی ناشی از خواب از تنم بره،به سمت حموم رفتم و بعداز یه حموم درست و حسابی لباس هام رو شستم.

بعداز نیم ساعت اومدم بیرون و لباس هام رو پوشیدم.

داشتم به این فکر میکردم که برای خونه چه خاکی تو سرم بریزم که یاد رویا افتادم.

خوب خودش گفته بوداگه باهاش کاری داشتم زنگ بزنم،اگه بتونه حتما کمکم می کنه...

به سمت چمدونم رفتم که هنوز وقت نکردم بازش کنم،زیپ کوچیک جلوش رو باز کردم و کارت رویا رروبیرون درآوردم...

شماره درج شده رکی کارت رو به گوشیم وارد کردم و بهش زنگ زدم.

بعداز چندبوق جواب داد و به کره ای گفت:

—سلام.

به فارسی گفتم:

—سلام خانوم گریمور،خوب هستید؟!

باصدایی که ازش هیجان می بارید گفت:

—ســـــــلام،بهارخودتی؟!

—اره،خودِ خودمم.

—میدونی از کیه منتظرت بود؟!

اخه چرا انقدردیر تماس گرفتی؟!

لبخندی رو ل*ب*م نشست و در جوابش گفتم:

—تاالان که میشه گفت فقط خوابیده بودم...

کمی مکث کردم و با خجالت گفتم:

—امـــــم...رویا...خودت بهم گفته بودی که باهات تعارف نکنم و هرمشکلی که داشتم بهت زنگ بزنم دیگه...

—آره،آره...کارت گیر کرده که زنگ زدی دیگه!

بگو ببینم چیه تا اگه تونستم کمکت کنم.

—خوب...من دیروز رفتم دنبال چندتا خونه واسه اجاره،اما خوب...من خیلی با قیمت های اینجا و نرخ قیمت اجاره ها و چیز های دیگه آشنا نیستم.

میخواستم بپرسم می تونی کمکم کنی؟!

—البته که می تونم...الان کجایی؟!

—هتل.

—باشه...آدرس هتلت رو واسم پیامک کن.

من ساعت ۶:۳۰کارم تموم میشه،میام دنبالت تا باهم بریم.

—باشه،ممنون.

فعلا

—فعلا.

تلفن رو قطع کردم و آدرس رو براش پیامک کردم.

تازمانی که رویا خودش رو برسونه‌،کمی درس هایی رو که استاد لــی یاد داده بود مرور کردم.

ناسلامتی دانشجو بورسیه ای هستمــا!

زمانی که رویا اومد از پذیرش هتل بهم زنگ زدن و بعداز صدور اجازه من وارد اتاقم شد.

وااای چقدراین دختر نازه،یه تاپ سفید پوشیده بود که بندهای کلفتش روی بازوهاش بود و یه شلوار لی جذب همراه با کفش های ماشنه بلند‌،اون موهای بلند بلوندش روهم باز گزاشته بود.

لبخندی بهم زدوسلام کرد‌،بالبخندجوابش رو دادم که وقتی نگاهش به لباسام افتاد گفت:

—پس تو نمی خوای حاضر بشی؟!

—خوب حاضرم دیگه!

—چــــــــــــی؟!

میخوای بااین لباسا بیایی؟!

جوری این حرف و زد که یه لحظه به خودم شک کردم و فکر کردم با لباس زیر جلوش ایستادم.

نگاهی به لباسام کردم؛یه شلوار پارچه ای مشکی بایه لباس آستین بلند مردونه.

بیخیال بهش نگاه کردم،شونه هامو انداختم بالا و گفتم:

—خوب آره،مگه چیه؟!

کلافه گفت:

—صورت و موهات که زشت هست،حداقل لباس خوب تنت کن.

کلافه نفسم و فوت کردم و گفتم:

—کمک می کنی دنبال،خونه بگردم یا نه؟!

—باشه بابا،بریم.

کیفم رو همراه با کمی پول و مدارکی که فکر میکردم لازم باشه برداشتم و با رویا ازهتل بیرون رفتیم.

خواستم به سمت راست حرکت کنم و به سمت مرکز شهر برم،چون هتل بخاطر شلوغی زیاد مرکز شهر کمی دورتر بود.

صدای رویا مانع از ادامه حرکتم شد:

—کجا میری عاشق؟!

برگشتم سمتش،به پشت سرم اشاره کردم و گفتم:

—مگه نمی ریم دنبال خونه بگردیم؟!

—بیا اینجا بابا،باماشین میریم.

—مگه ماشین داری؟‌!

چشمکی زد و گفت:

—اره،یه دونه خوشگلشو...

به سمتش رفتم و باهم وارد پارکینگ هتل شدیم.

وای خدا جون ماشین رویا یه ماشن کوچولوموچولو آلبالویی بود که نتاسفانه اسمشو نمی دونستم.

سوار ماشین شدیم و وارد خیابون های شهربزرگ و پرجمعیت"سئول"شدیم.

سرمو به شیشه ماشین تکیه دادم و به عابرها و ماشین هایی که ازکنارمون رد می شدن نگاه میکردم.

هرکدوم ازاین افراد مشکلات خاص خودشون رو دارن...

یکی مریضه،یکی بی پوله،یکی عاشقه،یکی دل شکسته....

باید سعی کنم تا بتونم تواین کشور غریب زندگی کنم.

باید مواظب خودم باشم.

روزی یکی از بهترین طراح های مد می شم و اون روز دیگه کسی من رو بخاطر صورت زشتم مسخره نمی کنه...

برعکس!

بخاطر خلاقیت زیاد و استعدادم،من رو تشویق و تحسین می کنند...

بافکر کردن به اینده خوشی که منتظرمه،ناخواسته،لبخندی رو ل*ب*م نشست...

رویا گفت:

—به چی فکر میکنی کلک؟!

نیشت باز شده ها!

نفس عمیقی کشیدم،روکردم سمت رویا و باهمون لبخند رو ل*ب*م گفتم:

—به آینده خوش و زیبایی که منتظرمه...

لبخندی زد و درحالی که تو یه خیابون فرعی می پیچید گفت:

—پس کاری کن زودتر بهش برسی گلم...

چنددقیقه بعدجلوی یک مشاوراملاک ایستاد...

حدود سه ساعت گذشته و ما بیشتر از ۳۰تا خونه رو دیدیم...

اما یا یکی کرایه گرونی داشت،یکی هرلحظه امکان ریزش داشت،یکی....

پاهام از خستگی ذوق ذوق می کرد،رویا با چهره ای درهم و خسته گفت:

—واااااای دیگه بســــه خسته شدم...

—آره،منم...

خواستم بگم بیا برگردیم که صدای قاروقور شکم رویا بلند شد،به شکمش نگاه کردم که سریع دستش و گزاشت رو شکمش که دوباره قاروقور کرد.

سرمو بالا بردم و بهش نگاه کردم که هردومون بلند خندیدیم...

باهمون لبخند عمیقی که رو ل*ب*ا*م بود گفتم:

—گشنته؟!

باچهره ای خجالت زده گفت:

—آره خیلی،حتی صبحانه ام نخوردم

—منم گرسنمه...

با اشتیاق و لبخند گفت:

—میخوای بریم جاجانگ مین بخوریم؟!

—چی‌چی بخوریم؟!

—جا...جانگ...مین...

قیافمو کج و کوله کردم و گفتم:

—خوب...حالا همین،این که گفتی چی هست؟‌!

دستش رو گزاشت رو کمرم و منو به سمتی که ماشینش رو پارک کرده بودراهنمایی کردو درهمون حال گفت:

—ببین جاجانگ مین یه غذای تقریبا چینی که توکشور کره هم سرو میشه،این غذا از نشاسته است،و مثل ماکارانی و پاستا می مونه.

پس باید با چوب های مخصوص که کره ای ها باهاش غذا می خورن بخوری...

جاحانگمین رومثل ماکارانی که ما گوشت و رب می زنیم با مواد خاصی درست می کنن،که منم موادشو دقیق نمی دونم.

اما رنگش قهوه ای سوخته مایل به سیاه داره و خیلی خوشمزه اس.

برای نوشیدنی هم میتونی سوجو بخوری.

باشوق گفتم:

—سوجو رو می شناسم،یه مشروبه...

—اره...تاحالا مشروب خوردی؟!

—نه...

—مس نی تونی با کیم چی بخوری،حالا بیا بریم...

سوار ماشین رویا شدیم و حدود ۵دقیقه بعد وارد یه رستوران شدیم که نه شیک بود و نه سنتی...

یه میزدونفره انتخاب کردیم و رویا دوتا جاجانگ مین همراه با مخلفات رو سفارش داد،تا زمانی که غذا رو بیارن،رویا درمورد این اطراف و این که رسم و رسومات اصولا رایج تو کره چیه...

گارسون اونجا یه زن تقریبا مسن بود باموهای کوتاه مشکی رنگ که مشخص بود ازشب تا صبح توی بی گودی پیچیده بود و حالا طرح خوبی گرفته بود.

غذارو توی سینی که در دست داشت بزامون آورد و زمانی که داشترو میز می چید چشمش به من افتاد،صاف ایستاد و باچهره ای جمع شده دستاش و به کمرش زد گفت :

—آی گــــو (ای وای)

دختر تو چقدر زشتی...

بعد در حالی که موهاشو درست می کرد با عشوه گفت:

—ببین...من بااین که ازت خیلی بزرگترم ولی انگار همسن خودتم...

ازتو حیب پیش بندش یه رژ لب قرمز بیرون اورد و دوباره گفت:

.—بیا اینو برات بزنم تا قابل تحمل تر بشی...

خم شد سمتم و خواست واسم رژ بزنه که خودمو عقب کشیدم و گفتم:

—چیـــــکار می کنی؟!

_آی گــــــــو(ای وای!)

میخوام یه کاری کنم یه کم قابل تحمل تر بشی

جلو صورتم رو گرفتم و در همون حال که به سمتـ عقبـ خم شده بودم گفتم:

+نمی خــــــــوام،منـ همیمجوری راضی ام

رویا بلند شد و دستش رو روی شونه ی خانوم گذاستـ و گفتـ:

_آجــــــــــوما!!(در کره به خانومهای سنـ بالا گفته میشه و کلمه ی با احترامی استـ.)ممنون از اینکه بهمون اهمیتـ میدے ولی دوستـم اینجوری راحتـ تره

خانومه بهم چشمـ غره اے رفتـ و روبه رویا گفتـ:

_باشه خوشگل خانوم!غذا نوشـ جانتون

بعد از گفتن این حرفـ ازمون دور شد

صلفـ نشستم و پیرهنم رو صافـ کردم و گفتم:

_اووووفـ چقدر سیریشـ بود

رویا لبخندی زد و گفتـ؛

+کره ای ها خیلی زیادی به زیبایی و پوستشون اهمیتـ میدن ،اون خانوم هم بخاطر مهربونی ذاتیش میخواستـ بهت لطفـ کنه و خوشگلترت بکنه ، قدر نمیدونی که تو عه پشمکـ

با چهره ای متفکر گفتم:

اها مشخصه،با این که زن مسنی بود ولی پوستـ لطیفـ و صافی داشتـ،در ضمـــــن پشمکـ هم خودتـی یخمکـ

_خبـــــــــ حالا توام یاد بگیر یکم به اون سر و صورتت برس دیگه اخه اون موها چیه!!صافشون کن دیگه

+من همینجوری بودنمو دوستـ دارم خیلی هم خوبه مگه چِمه من!!تازه با این ککـ و مکـهام و موهای وز وزیم خیلی هم متفاوتـ به نظر میرسم

+باشه بابا خانومـ متفاوتـ بشینـ غذای خوشمزه اتـ رو بخور

یکی از کاسه هارو برداشتـ و شروع کرد با چوب های غذا خوری مخلوط کردن اون مایع و مواد تقریبا سیاه رنگ جاجانگ مین.

بعد از این که حسابی مخلوط شد گذاشت جلوم و یه ظرف مواد نارنجی رنگ درونش بود رو به روم گذاشت و گفت؛

_این کیمیچی،بخورش خوشمزه اس

قبلا داییم (خدا خیرش بده)یاد داده بود چجوری با این چوب ها غذا بخورم.

اولین لقمه از غذا رو خوردم از طعم خوشش اووومـــــــ بلندی کشیدم که رویا با لبخند گفت:

_خوشتـ اومد؟

لقمه ی تو دهنم رو قورت دادم و در جوابش گفتم:

+اره عالیـــــــــــــه خیلی خوشمزه اس.

دوباره مقداری برداشتم و خواستم بخورم که رویا گفت صبر کنم.

مقداری کیمچی گذاشت روش و گفت:

_حالا بخور

بعد از خوردن اون غذای خوشمزه رویا پول رو حساب کرد و بیرون اومدیم که رویا گفت:

_بهـــار،موقع غذا خوردن یه فکری به ذهنم رسید.

+خــــبـ بگو

با چهره ای جدی که بعید بود ازش گفت:

_ببین فکر نمیکنم که بتونی خونه خوبی رو با کرایه پایین توی سئول پیدا کنی،فکر کنم خودتم تو این مدت کم فهمیده باشی که زندگی کردن تو اینجا هزینه های خیلی زیادی رو می طلبه

+خب پس من چیکـــــــــــــار کنم؟؟

_یه ایده خوبی دارم،بیا با من زندگی کن،منم از تنهایی در میام،دیگه کم مونده افسردگی بگیرم،اینطوری یه دوست و همدم هم دارم

به جاش برام غذاهای ایرانی درست کن که خیلی وقته ه*و*س خوردنشون به دلم مونده و بخاطر کمبود وقت نمیتونم درست کنم اگر هم نمیتونی نصف کرایه رو بهم بده

+واقعا راستـ میگے؟؟؟؟

_آره خـب دروغم چیه!

+اخه نمیشه که،مزاحمت میشیم

با مشت زد تو بازوم و گفت:

_اهـــــــه لوس نشو دیگه،الان میریم هتل و وسایلت رو جمع میکنیم،بعدم میریم خونه ی من.

+حتمـــــــــــــا کیه که از این پیشنهاد عالی بگذره

چشمکی زد و با شوخی گفت:

_ای کلکـ خودتم از خدات بوداااااا

+نه خیرم اصلا هم اینجوری نیست فقط خواستم تو رو از تنهایی در بیارم تا افسردگی نگیری،حالا هم که فکر میکنم میبینم که نباید آدم به راحتی به دیگران اونم توی شهر غریبـ اعتماد کن نمــــــــیام خونه ات

در حالی که داشت به سمت ماشینش می رفت گفت:

_تو خیلی بیجا میکنی ضعیقه پاشو بیا خونه به بچه های قد و نیم قدمون رسیدگی کن!!!

با خنده پشت سرش حرکت کردم و سوار ماشین شدم.

یــــک ماه بعــــــــــــــد

با بغضی که تو گلوم بود روبه رویا گفتم:

+رویا خیلی سخته دیگه نمیتونم تحمل کنم،خرج هام خیلی زیاده از پس مخارجم دیگه نمیتونم بر بیام .خیلی داره بهم فشار وارد میشه

رویا برای دلداری دادن من شروع مرد به ماساژ دادن کمرم گفت:

_نگران نباش،بالاخره درست میگه فرفری

+اخه چحوری؟؟مامان اینا خیلی دارن تلاش میکنن از شکم خودشون میزنن و پولش رو واسه من میفرستن ولی پول ایران به اینجا کلا نصفـ میشه

کلافه و خسته از مشکلات مالی دست هام رو روی صورتم کشیدم و به اشکام اجازه ی ریخته شدن دادم

دلم گرفته بود ،از غربتـ،از دوری،از بی پولی ،از....

همدمم فقط رویا بود.از طرفی میخواستم اینجا بمونم و درسم رو ادامه بدم و با سربلندی برگردم ایرانـ

واقعا نمیدونم باید چیکار کنمـ،.

رویا برای اینکه من رو از این حال و هوا بیاره بیرون یه اهنگـ شاد گذاشت.

اومد جلوم و من رو مجبور به ایستادن کرد.با نشاط و با لبخنده عمیقی که روی لب داشت گفت:

_غصــــــه نخور گل من بیا انرژیت رو تخلیه کن تا یکم سبک بشی و حالت بهتره بشه من همیشه همین کارو میکنم ،همیشه هم جواب داده

با بی حالی گفتم:

+رویا بیخیال توعم وقت گیر اوردیـــــــــا

دستام رو گرفتو در حالی که تکونشون میداد گفت:

بجای اینکه اون زبونت و تمون بدی بدنتو تکون بده و کم حرف بزن

با اجبار شروع به ر*ق*صیدن که نه،بالا پایین کردم،بعد از چند دقیقه دیگه خودم با میل باطنی بالا پایین میپریدم و مسخره بازی در میاوردم با تشکر از رویا واقعا احساس سبکی میکردم.

بعد از حدود یک ساعت مسخره بازی در اوردن با رویا از خستگی زیاد رو زمین دراز کشیدیم و به سقف خیره شدیم

رویــــــــــــــــا:

صبح مثل همیشه با کلی انرژی به سر کار رفتم.

من توی یک شرکت مد کار میکنم و گریمور این شرکت هستم در واقع به خاطره استعداد زیادی که تو کارم دارم و خوشگلی که بین کره ایا دارم خیلی بهم اهمیت میدن.

(اعتماد به نفس هم خودتون تشریف دارین)

وارد شرکت شدم که دیدم همه اشفته هستن و دارن با هم دیگه صحبت میکنن

با چهره ای متفکر رفتم سمت می یونگ که بیشتر از همه باهاش صمیمی بودم،پشتش به من بود و داشت یه لباس از طرح های جدید رو آویزون می کرد.

زدم پشتش و گفتم:

_هـــــــــی میونگ اینجا چه خبره؟؟؟!

می یونگـ که غرق در فکر بود با حرکتـ من هِـــــــــــــــن بلندی کشید و دستش رو گذاشتـ رو قل*ب*ش،برگشتـ سمتم و با صدای بلندی که شبیه فریاد بود گفت:

_چته دختر،ترسیدم

+وا !!من که کاری نکردم.

با چهره و لحنی مشکوکـ پرسیدم:

+اینجا چه خبره؟!

می یونگـ نفسش رو با صدا فوتـ کرد و گفتـ:

_رئیس صبح خیلی عصبانی اومد،همه چی رو بهم ریخت،اونجوریم که من فهمیدم خانوم ((جه اون)) همرن طراحه،کارهاش رو خرابـ کرده و مشتری هم ناراضی بوده،رئیس هم باید خسارتـ سنگینی رو پرداختـ کنه

+واے نـــــــه!!! خانوم جه اون که کارش خیلی خوبـــ بود،مدرکشـ هم که از اِمریکا گرفته بود...

می یونگ نگاهم کرد و گفتـ:

_آره رئیس هم خیلی ازش راضی بود ولی طراحی مهمی رو خرابـ کرده

+خبـ هنوز کسی رو جاش استخدام نکرده؟

_چه توقعاتی داریاااا معلومه که نه هنوز اعصابش خورده،یه روزه هم که نمیشه طراح خوبـ پیدا کرد

با سرعــــــــتـ جتــــــــــ خودم رو رسوندم طبقه دوم که دفتر رئیس بود

جلوے در کمی ایستادم تا بخاطر دویدن روی پله ها نفسم تازه بشه.

نفس عمیقـــــــــی کشیدم و با لبخندی که روی ل*ب*م نقش بسته بود چند تقه به در زدم.

بعد از چند ثانیه صدای عصبی خانم سو رو شنیدم که بهم اجازه ورود داد.

در رو باز کردم و وارد شدم،با لبخند بهش صبح بخیر گفتم و به سمتش حرکتـ کردم.

با خجالتـ گفتم(از من بسی بعید بود):

+ع چیزه خانوم سو!!؟؟

کلافه نگاهم کرد و با لحنی کلافه تز گفتـ:

_رویا هرچه سریع تر کارت رو بگو و برو اصلا حوصله ندارمـــــ

با مِن مِن گفتن:

+اِمــــــــــ خب خانم سو من برای طراحی لباسـ یکی رو میشناسم

کلافه گفتـ:

_اسمش چیه؟مدرکش چیه؟کجا درس خونده؟؟

+خب اون ایرانیه،دانشجوعه و تازه بورسیه شده اینجا و تو دانشگاه سئول درس میخونه،هنوز مدرکش رو نگرفتهـ...

_چـــــــــــی؟!!!!

تو از من میخوای کسی رو استخدامـ کنم که حتی هنوز مدرکش هم نگرفته؟ خانوم پارکـ که مدرکش رو از اِمریکا گرفته بود این همه بهم ضرر زد،اگه اون بیاد که باید کله شرکتـ رو بفروشم و خسارته کارهاش رو بدم.

با غرور گفتم:

+خانم سو!بهتره یکم به حرفـ هام بیشتر دقتـ کنید اگه استعداد نداشت که بورسیه نمیشد،

خانم سو با ژستـ خاص خودش از رو صندلیش بلند شد.

و با اون لباس مسخره و مدل موی مزخرفش رو به رو ی من قرار گرفتـ و به زبان اسپانیای گفتـ:

اوه ماما میــــــــــــا

واے خدای من این زن همیشه خدا تو فازه،سعی کردم خنده ام رو به لبخند تبدیل کنم،که صد البته موفق شدم .