رمان بستنی وانیلی من به قلم آمنه ایمانی

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

انسان ها، بی گناه به درد هایی دچار می شوند که هرگز خواستارش نبوده و نیستند. گاه برای از بین بردن این درد ها دچار عیب های بزرگی می شوند که دست کمی از مرگ روح ندارد!برخی زنانِ عیب دار، در جای جای این دنیا مورد تمسخر قرار می گیرند اما، آیا همه بی عیب هستند؟ آیا نباید منطق داشت؟ می خواهم از تمام کسانی بگویم که عیب و نقصشان باعث سرکوب احساسشان شده، از زنانی بگویم که ناخواسته تن به سردی و گوشه گیری داده اند، زنانی که سرشار از عشق و محبت اند اما، گاه نادیده و گاه مورد تمسخر قرار گرفته اند. به امیدِ برپا داشتنِ عقل و منطق، این رمان رو شروع می کنم.

مقدمه :

انسان ها، بی گناه به درد هایی دچار می شوند که هرگز خواستارش نبوده و نیستند. گاه برای از بین بردن این درد ها دچار عیب های بزرگی می شوند که دست کمی از مرگ روح ندارد!

برخی زنانِ عیب دار، در جای جای این دنیا مورد تمسخر قرار می گیرند اما، آیا همه بی عیب هستند؟ آیا نباید منطق داشت؟

می خواهم از تمام کسانی بگویم که عیب و نقصشان باعث سرکوب احساسشان شده، از زنانی بگویم که ناخواسته تن به سردی و گوشه گیری داده اند، زنانی که سرشار از عشق و محبت اند اما، گاه نادیده و گاه مورد تمسخر قرار گرفته اند.

به امیدِ برپا داشتنِ عقل و منطق، این رمان رو شروع می کنم.

ریموت در رو زدم و منتظر شدم تا در کاملا باز بشه و بعد، وارد حیاط خونه شدم. با دیدن ماشین پارک شده تو حیاط، فهمیدم امشب مهمون داریم و باید مؤدب و سرسنگین وارد خونه بشم، آخه واقعیتش من وقتی می خوام وارد خونه بشم، با صدای بلند ورود پر افتخارم رو به اهل بیت اطلاع می دم! ناسلامتی من تک دختر خانواده «تابناک» هستم و عزیز کرده و ته تغاری مامان و بابا، بالاخره ارج و قربی دارم، اصلا بهشون منت می نهم و جلوس می فرمایم!

کلید رو توی در چرخوندم و وارد شدم. بعد از عبور از راهروی عریض و طویل، به پذیرایی منزل رسیدم و یواشکی مشغول دیدن زدن مهمون ها شدم و با دیدن دوست بابا و اهل منزلشون، وارد شدم و بلند سلام کردم:

_ سلام به همگی، خوش اومدین.

بابا با دیدن من لبخندی زد و گفت :

_ سلام ملوسک بابا، بیا ببینم بیا اینجا.

دیگه کاملا وارد پذیرایی شدم و با «آقای کیایی» و خانوم افاده ایش سلام و احوال پرسی گرمی کردم و تصمیم گرفتم برم لباسام رو عوض کنم. به خاطر همین، عذر خواهی کردم و جمع رو ترک کردم و خودم رو تقریبا تو اتاقم پرت کردم. باید یه لباس مناسب و شیک می پوشیدم، درسته هنوز اصل کاری نیمده بود اما، بالاخره کم کم پیداش می شد. پسر آقای کیایی منظورمه، «باربد کیایی» کسی که بی صبرانه منتظر دیدنش بودم.

بعد از یه دوش پنج دقیقه ای اومدم و حوله پیچ دنبال لباس مناسب برای امشب گشتم. بعد از کلی دو دلی یه شومیز بلند کاربنی رنگ برداشتم و با شلوار مشکی تنگم پوشیدم و موهام رو با سشوار خشک کردم و یه آرایش لایت هم زدم تنگش. به به عجب ادبیاتی! چشم مامانم روشن، آخه مامانم دبیر ادبیات و الان بازنشسته شده. عطر محبوبمم روی خودم خالی کردم و با کلی عشوه از در رفتم بیرون برای دیدن رخ یار.

وقتی وارد پذیرایی شدم، چشمم به جمال یار روشن شد. لبخند پت و پهنی رو لبام نقش بست اما، با دیدن اخم داداش «یزدان» سریع اون لبخند محو شد. خوب چی کار کنم؟ مگه دسته منه؟ خوب دیدن محبوب مگه گناهه؟

زیر لب به باربد که اصلا تو حال و هوای مهمونی نبود، سلام کردم و از کنارش رد شدم و نشستم کنار مامان اما، یواشکی به دور از چشم های یزدان، عشقم رو دید می زدم.

تیپ امشبش به طرز نفس گیری جذابش کرده بود. کت و شلوار طوسی رنگ با پیراهن خاکستری که عجیب روی تنش خودنمایی می کرد! اون اندام ورزشکاری و اون موهای خوش حالتش و اون چهره فوق ‌العاده جذابش. دیگه کم مونده بود قورتش بدم که، با ضربه ای که به پهلوم خورد، به خودم اومدم و داداش «ماکان» رو کنار خودم دیدم که اخم کرده بود و در گوشم گفت :

_ تعارف نکن، برو قورتش بده بی حیا!

از بی جنبه بازی که در آورده بودم، لبم رو گزیدم و رو به داداش ماکان با صدای آروم گفتم :

_ شرمنده حواسم نبود.

ماکان که حسابی کفری بود، با اخم های درهم کشیدش گفت :

_ لطفا مراقب رفتارت باش!

چشمی گفتم و سرم رو پایین انداختم. نباید بیشتر از این گند می زدم.

بابا و آقای کیایی با هم و مامان و «فرنوش خانم» همسر آقای کیایی هم با هم داشتن صحبت می کردن، ماکان، یزدان و باربد هم با هم دیگه.

کم کم داشت حوصلم سر می رفت که، آقای کیایی گفت :

_ محمود جان اگه اجازه بدی، می خوام خواسته هر دومون رو تو جمع عنوان کنم، مشکلی که نداری؟

پدر در حالی که لبخند به لب بود گفت:

_ نه چه مشکلی؟ بفرمایید.

آقای کیایی «بسم ‌الله...» گفت و حرف هاش رو شروع کرد :

_ خوب من و محمود جان و خانم ها، تصمیم گرفتیم برای محکمتر شدن روابط خانوادگی و کاریمون و البته، انجام سنت «پیغمبر» دست ارغوان جان و باربد جان رو تو دست هم بذاریم.

من شوکه شدم! اصلا باورم نمی شد که یه روز خانواده آقای کیایی من و برای باربد خواستگاری کنن. به باربد نگاه کردم، سرش پایین بود و حرفی نمی زد. ظاهرا تنها کسی که تا اون لحظه از این موضوع خبر نداشت، من بودم. به زور خوشحالی رو توی صورتم مخفی کردم تا فرنوش خانم افاده ای نگه : «چه دختر سبکسری، اصلا از خودش وقار نشون نداد!»

پدر سرش رو به نشونه تایید تکون داد و گفت :

_ بله البته، من که از خدامه، کی بهتر از باربد جان که مثل پسر خودمه؟ من که حرفی ندارم.

فرنوش خانم هم با کلی پشت چشم نازک کردن گفت :

_ مهم جوونان، اونا راضی باشن، ما چکاره ایم؟ مگه نه باربدم؟

این بار همه به باربد نگاه می کردیم که سرش رو پایین گرفته بود و با صدای گرفته گفت هر چی پدر صلاح بدونه.

آقای کیایی لبخند دندون نمایی زد و بعد رو به من گفت :

_ ارغوان جان نظر خودت چیه؟

من که تقریبا تو مبل فرو رفته بودم، سینه صاف کردم و در حالی که زیر چشمی به پدر نگاه می کردم، گفتم :

_ والا چی بگم عمو جان؟ هر تصمیمی که شما و پدر بگیرید برام محترمه.

این بار پدر لبخندی از روی رضایت زد و گفت :

_ مبارکه ان شاءالله!

مامان، «بدری خانم» رو صدا کرد و گفت : «چای بیار» و به منم گفت : «بلند شو شیرینی تعارف کن.»

وقتی شیرینی رو جلوی باربد گرفتم، حتی سرش رو بلند نکرد که من و ببینه و من این کارش رو پای حجب و حیای و مردونگیش گذاشتم.

اون شب قرار گذاشته شد که برای روز بعد، بریم خرید حلقه و جمعه ی آینده هم روز عقد باشه.

بعد از رفتن خانواده کیایی، من تا صبح از ذوق نتونستم بخوابم، آخه باورش سخت بود! اینکه باربد من رو به عنوان همسرش انتخاب کنه.

وقتی به باربد فکر می کردم، سریع به خودم تشر می زدم که : «آخه چرا باربد جذاب و ورزشکار باید بیاد سراغ منِ تپل؟

من که اصلا به ورزش علاقه ای ندارم و عشقم خوراکی های خوشمزه و پر کالریه!»

صبح با کلی ذوق رفتم سراغ کمد لباسام. باید امروز خوب به نظر بیام؛ یه مانتو عبایی صورتی روشن، با زیر سارافونی آبی روشن و شال و شلوار سفید.

هر چی باشه من عروسم، باید لباس روشن بپوشم. بعد از یه دوش، نوبت آرایش ملایم و سشوار موهای بلند مشکی رنگم شد.

کاملا آماده شده بودم و حالا باید یه انتظار کشنده رو تحمل می کردم. «واقعا چرا وقتی انتظار لحظه های زیبای زندگیت رو می کشی، دقیقه ها هم کش میان و خون به دلت می کنن؟»

دیگه تو اتاق قدم زدن فایده نداشت، باید تو پذیرایی قدم رو می رفتم.

«اَه ساعت لعنتی! چرا عقربه هات نمی چرخه؟»

بعد از کلی انتظار، بالاخره زنگ خونه رو زدن، مامان اومد سراغم و گفت:

_ حاضری مادر؟

با لبخند پت و پهنم گفتم :

_ بله بریم دیگه.

مامان اخمی کرد و گفت :

_ وا! ارغوان جان، مامان زشته دختر این طور هول باشه، ناسلامتی دختری باید سر سنگین باشی.

سریع لبم و جمع کردم و عذر خواستم. حق با مامان بود، درسته دارم از خوشی بال در می یارم اما، حجب و حیام کجا رفته؟

مامان _ زود باش بریم، باربد و فرنوش جون جلوی در منتظرن.

چشمی گفتم و قبل از رفتن، پریدم سراغ شکلات خوری روی میز و یه مشت شکلات برداشتم تا توی راه بذارمشون گوشه لپم که یه وقت از خوشی زیاد فشارم نیفته.

وقتی به ماشین باربد رسیدیم، فرنوش خانم پیاده شد و سلام کرد و به تبعیت از اون باربد هم پیاده شد و احوال پرسی کرد اما، با من فقط یه سلام سرد و خشک! راستش کمی دلگیر شدم اما، پیش خودم گفتم : «پَ نَ پَ! ارغوان خانم انتظار داری جلوی مادرا قربون صدقت بره؟ خوب معلومه که غیرتش اجازه نمی ده مثل تو سبکسرانه رفتار کنه.»

منم خیلی آهسته بهش سلام کردم و عوضش با فرنوش جون حسابی چاق سلامتی کردم.

به هر حال باید جای پا رو سفت کرد، هر چی باشه مادر شوهر آینده است،

حالا هرچقدرم افاده ای.

مامان و فرنوش جون رفتن عقب نشستن و من رو فرستادن جلو پیش باربد. در طول راه، مامان ها داشتن حرف می زدن و پچ‌پچ می کردن اما، ما حتی یه کلمه هم حرف نزدیم.

باربد هم که یه دستش روی فرمون بود و یه دست دیگش روی چونش و عجیب تو فکر بود! منم توی دلم قربون صدقش می رفتم و می گفتم : «که چه خوش شانسم که باربد داره شوهر آیندم می شه. دلم می خواست یکم با هم حرف می زدیم، آخه تو این چند سال آشنایی به ندرت با هم، همکلام شده بودیم، از طرفی دلم گرفت که چرا بابا نگفت من و باربد شب خواستگاری تنها صحبت کنیم؟ به هر حال بحث یه عمر زندگیه.»

تو همین فکرا بودم که به طلا فروشی یکی از دوستان مشترک بابا و آقای کیایی رسیدیم.

با ورودمون به طلا فروشی، آقای مسنی که پشت ویترین بود بلند شد و سلام گرمی به ما کرد. بعد از چاق سلامتی ها، فهمیدم اسمش «آقا حیدره» و قدیمی بازار طلا فروشاست.

مامان و فرنوش جون گفتن :

_ آقا حیدر اگه ممکنه حلقه های ستتون رو بیارید برای این جوونامون.

آقا حیدر هم بعد از تبریک، شاگردش رو صدا کرد تا ست حلقه ها رو بیاره.

دروغ چرا؟ قلبم از خوشی می خواست قفسه سینم رو بدره! نمی دونستم چطور خودم رو کنترل کنم تا تابلو نباشم؟

من دونه دونه حلقه ها رو امتحان می کردم و باربد در سکوت فقط نگاهم می کرد. مامان ها هم خوشحال، به بقیه جواهرات نگاه می کردن و نقشه واسه خرید عروسی می کشیدن‌. مامان یه نیم ست فیروزه کوب برای سر عقد انتخاب کرد اما، فرنوش خانم گفت که ترجیح می ده تا سر عقد کادوش پنهان باقی بمونه.

تنها کسی که هیچ واکنشی نداشت باربد بود، هر چی حلقه نشونش می دادم فقط می گفت : «خوبه» و بعد به یه طرف دیگه نگاه می کرد.

بلاخره حلقه ها رو خریدیم و قرار شد کمی تو بازار دور بزنیم.

مامان و فرنوش جون جلوتر حرکت می کردن و من و باربد پشت سرشون.

درسته وضع مالی پدرامون خوب بود اما، خرید تو بازار و شلوغی صفای دیگه ای داشت. نمی دونم چرا بعضی ها دوست دارن تو جاهای خیلی شیک و گرون خرید کنن؟ من که اینطوری نیستم. ساعتم رو نگاه کردم، حدود ساعت دو بود، منم که حسابی گرسنه بودم روم نشد به باربد بگم گرسنمه! دست بردم تو کیفم و دو تا شکلات در آوردم و یکیش رو گرفتم سمت باربد و گفتم :

_بفرمایید آقا باربد.

باربد نگاهی به شکلات کرد و با کمی اخم گفت :

_ نمی خورم

دوباره شانسم رو امتحان کردم و گفتم :

_بفرمایید نمک نداره، نمک گیر نمی شید. الان ساعت دو بعد از ظهره، جلوی ضعف رو می گیره منم کلی شکلات همراهمه.

این بار با اخم بیشتری نگاهم کرد و گفت :

_نمی خورم، هیکلم خراب می شه‌، چاق می شم.

شوکه شدم! گفت چاق می شم؟یعنی تا این حد اندام براش مهم بود؟ همین طور که تو فکر بودم رو کرد بهم و با پوزخندی گفت :

_ بهتره تو هم نخوری، باید رژیم بگیری وگرنه، با این وضع بعید می دونم لباس عروس گیرت بیاد.

دیگه رسما سنگ رو یخ شدم!

کل وقتِ خرید، باربد اخم کرده بود. دلم گرفت اما، سعی کردم به خودم قوت قلب بدم. بخاطر حرف باربد، یه غم کوچولو تو دلم نشست اما، بعدش بهش حق دادم چون اون ورزشکار بود و خوش استایل و این اندام جز با رژیم غذایی درست و ورزش مداوم، جور دیگه ای حاصل نمی شد.

بعد از خرید‌‌، با وسایل ها پر کشیدم سمت اتاقم و خودم رو سر سفره عقد تصور کردم «با تور سفید و گل های رز سفید، وقتی دارم با عشق بله می گم.»

لحظه لحظه عقدم با باربد رو تصور می کردم و ذوق می کردم و گاهی حتی، تغییرش می دادم.

بالاخره بعد از شام که اصلا نفهمیدم چطوری خوردم و شوخی های یزدان و ماکان با من که می گفتن : «چقدر می خوری! مثلا عروسی؟ یا اینکه طفلی باربد، اگه تو گشنت بشه اون بیچاره رو بجای غذا می خوری» و...

به اتاقم پناه آوردم و مثل یه بچه آروم به دور از تصور فردا ها، خوابیدم.

بالاخره جمعه ی سرنوشت ساز فرا رسید و من با دلهره فراوان، از صبح به دور خودم می چرخیدم.

انقدر هول بودم که چند بار نزدیک بود یه بلایی سر خودم بیارم!

تو آرایشگاه اصلا آروم و قرار نداشتم و همش تکون می خوردم، این قدری که صدای آرایشگر رو در آوردم.

بعد از آماده شدنم تونستم خودم رو توی آینه ببینم؛ ابروهام پهن بودن و فقط مرتب شده بودن، این خواسته خودم بود و چشم های مشکی درشت و کمی کشیده که، با سایه طلایی و مشکی درشت تر به نظر می رسید.

لب های متناسب صورتم و بینی نسبتا خوش فرمم. همه چیز عالی بود. به خواست من مو هام فقط صاف شدن، بدون هیچ حالتی.

یه عروس با آرایش لایت شده بودم.

ادعای زیبایی ندارم اما، از بزک دوزک اضافی خوشم نمی اومد. در نهایت با یه تاج گل و تور ساده روی سرم، کاملا آماده شده بودم. وقتی باربد اومد منتظر بودم که وقتی منو دید هیجان زده بشه و بهم بگه : «وای! چقدر خوشگل شدی!»

اما، خیلی معمولی برخورد کرد و فقط دسته گل رو بهم داد و کمکم کرد تا سوار ماشین بشم، آخه لباسم ساده و بود و از جنس حریر اما، بلند و دنباله دار با آستین های بلند و روی یقش مروارید های درشت کار شده بود. کل مسیر تو سکوت گذشت‌ هیچی نگفت، حتی نگاهم نکرد.

سر سفره عقد، اخم هاش پررنگتر شده بود و اصلا نمی خندید. دروغ چرا، نگران بودم خیلی زیاد اما، به خودم دلداری می دادم که اگه من رو نمی خواست‌ الان کنارم ننشسته بود و با این حرف دلم آروم می شد.

_ عروس خانم آیا بنده وکیلم؟ نگاهی به باربد انداختم و تا خواستم بله بگم، یکی تو جمع گفت :

_ عروس، زیر لفظی می خواد!

همون موقع باربد دست برد تو جیب کتش و یه زنجیر به همراه پلاک «الله» به گردنم انداخت.

جدا از نزدیکی به باربد، با دیدن اون پلاک، عجیب دلم گرم شد و با صدای بلند گفتم : «با اجازه پدر و مادرم، بله!»

همه شروع کردن به کل کشیدن و روبوسی کردن. مامان همون نیم ست فیروزه کوب رو بهم داد و بابا هم سند یه کلبه تو شمال، آقا و خانم کیایی هم یه خونه دویست متری توی یه محله خوب تهران رو به عنوان هدیه سر عقد بهمون دادن. همه خوشحال بودن و تبریک می گفتن و آرزوی خوشبختی می کردن.

همه چیز خوب بود جز، چهره درهم باربد حتی، عسلِ سر سفره هم گره ابرو هاشو باز نکرد. نمی دونم آقای کیایی موقع رو بوسی در گوشش چی گفت که باعث شد کمی از اون عبوسی در بیاد اما، نه کامل.

جشن تو خونه باغ کرج بود و ما وقتی رسیدیم، بقیه اقوام در حال پای کوبی بودن و هر کس با پارتنر خودش داشت می رقصید. وقتی من و باربد کنار هم نشستیم، سعی کردم از همون اول خودم رو بهش نزدیک کنم تا بلکه این سرمای رابطمون کمی گرم بشه. آروم دستم رو روی دستش گذاشتم و گفتم:

_ خیلی خوشحالم که تو کنارمی!

باربد نگاه سردی به دستم انداخت و آهسته دستش رو عقب کشید و گفت:

_ می دونم، بایدم خوشحال باشی وگرنه جز من کی تو رو می گرفت؟

چی شد؟ اون الان چی گفت؟ باورم نمی شه خدایا! چرا باربد این قدر تلخ حرف می زنه؟ مگه من مجبورش کردم بیاد باهام ازدواج کنه؟

غم سنگینی روی دلم نشست! به چهره اش دقت کردم، کاملا بی احساس بود. بی تفاوت به اطراف نگاه می کرد و سعی می کرد اصلا باهام برخورد نکنه اما، پس چرا اومد خواستگاری؟ چرا راضی به ازدواج شد؟

تو همین افکار بودم که، خواننده گفت: «حالا نوبتی هم باشه، نوبت عروس خانم و آقا داماده!»

یکسره دنبال خرید جهیزیه بودیم و دائماً از این مغازه به اون مغازه می رفتیم. تقریبا همه ی خرید ها رو انجام دادیم و جزئیات باقی موند.

جهیزیه رو توی واحد دویست متری اهدایی خانواده باربد چیدیم. گاهی تو گوشه به گوشه ی خونه، برای خودم رویا سازی می کردم، تصور زندگی زیر یک سقف با باربد، وجودم رو قلقلک می داد و لبخند ریزی روی لبم می آورد. البته تلاشم برای پنهان موندن این لبخند، موفقیت آمیز نبود و مامان می دید و می گفت : «ارغوان مادر، ان شاءالله همیشه شاد باشی و من خوشبختی تو و داداشات رو ببینم!» بعد زیر لب «وان یکاد» رو زمزمه می کرد.

فرنوش خانم هم گاهی بهمون سر می زد و بعد از وارسی نامحسوسِ جهیزیه، یه تعارف می زد که : «اگه کاری از دستم بر می یاد تو رو خدا رو دربایستی نکنید باهام، کافیه بگید.»

مامان هم در جواب می گفت : «نه فرنوش جون، کارگر خودمون هست البته، دور از جونتا! تو رو خدا بد به دلت نگیر!»

فرنوش جونم در حالی که حسابی بهش بر خورده بود اما، سعی در نشون ندادنش داشت، گفت : «الهی قربونت برم پری جون! نه من که مثل بقیه نیستم، تو راحت باش.»

بعد از چیدمان وسایل، مامان پری و فرنوش تصمیم گرفتن برن خونه و منم گفتم که : «کمی بیشتر می مونم تا گردگیری آخر رو هم انجام بدم.»

بعد از گردگیری، خونه رو ترک کردم و خودم رو به یه بستنی دعوت کردم.

وای که چقدر بستنی دوست داشتنیه! اصلا مگه از بستنی خوشمزه‌ ترم هست؟

در حال تجزیه و تحلیل طعم شیرین بستنی بودم که، گوشیم زنگ خورد و با دیدن اسم روی صفحه لبخندی زدم و تماس رو متصل کردم که صداش توی گوشی پیچید :

_ سلام دوست جونم، کجایی؟

_ سلام سارای عزیزم، هستیم زیر سایتون.

_ وای چه لفظ قلم! چه می کنه تاهل؟ ارغوان خانم رو چه مؤدب کرده!

_ دیگه دیگه! چه خبر از همسرتون و داداشی بنده؟ مقداد جان خوبه؟

_ از احوال پرسی شما خانم‌، نه تو خبر می گیری، نه اون شوهر گرامیت، اصلا نمی گه یه رفیقی دارم، هست؟ نیست؟

_ الهی! سلامت باشی سارا جونم. باربدم که درگیره با کارا، می دونی که عروسی جلو افتاده؟

_ آره خبر دارم، کمک خواستی خبرم کن. راستی، اگه اشکالی نداره، من یه مهمون دارم که روز عروسیتون می خوام همراهم بیارمش، ایرادی که نداره؟

_ نه چه ایرادی؟ حالا کی هست مهمونتون؟

_ داداشم پیمان، داره می یاد ایران یه مدت پیش ما می مونه تا یه خونه بگیره.

_ به سلامتی! از نظر من که اشکالی نداره عزیزم، قدم همتون روی چشم، بفرمایید.

_ ممنون گلم، سلام برسون به آقا اخمالوتون!

_ مرسی چشم، تو هم سلام برسون، بای.

بعد از اینکه گوشی رو قطع کردم، به طرف خونه رانندگی کردم.

با تشویق مهمان ها، من و باربد به روی سِن رقص رفتیم و با آهنگ رمانتیک و ملایمی شروع به رقصیدن با هم کردیم هر چند، قدم تا شونش بود اما، خودم رو کاملا هماهنگ کرده بودم و با تمام وجود عطر تن باربد رو به ریه هام می کشیدم. این قدر همه چیز عالی بود که دلم می خواست تا ابد همین جوری می موندیم اما، افسوس که هر چیزی پایانی داره و این آهنگ هم از این قانون مستثنی نبود...

با پایان آهنگ، سرم رو بالا گرفتم و تو چشم های خالی از احساسش نگاه کردم و همون موقع از خدا خواستم، باربد واقعا من رو دوست داشته باشه.

به جایگاه برگشتیم و تمام شب فقط به دیگران نگاه کردیم، بدون هیچ حرفی.

****************

یک ماه از شب عقد گذشت و هر بار که من سعی کردم دلیل این سردی باربد رو بپرسم، تنها جوابی که ازش می شنیدم این بود : «تو اشتباه می کنی» و هر بار که با هم تنها می شدیم، باربد اصلا بهم توجه نمی کرد و سعی می کرد با کوتاه ترین کلمات و جملات ممکن جوابم رو بده، از طرفی، خانواده هامون تصمیم گرفتن عروسی رو زودتر از موعد مقرر برگزار کنن و این اصرار، بیشتر از طرف آقای کیایی بود که می گفت : «چه دلیلی داره وقتی همه چیز محیاست، الکی این دو تا جوون رو دور از هم نگه داریم؟ گناه داره و از این دست نگه داشتن بیخودی، خدا هم ممکنه بهمون غضب کنه! خونه که هست، جهیزیه هم زودتر چیده بشه و این دو تا جوون برن خونه خودشون.» پدر هم صد در صد موافق قضیه بود، تنها کسی که اندک مخالفتی داشت، مامان بود که می گفت : «وا! آقا مسعود خان چرا انقدر سریع؟ من چه طوری انقدر هول هولی جهیزیه بگیرم؟»

آقای کیایی (مسعود خان) گفت :

«پری خانم اگه نگرانیتون از این بابته، فرنوش هم کمکتون می کنه.» مامان هم با اخم ساختگی موافقت کرد.

و اما برج یخی من... باربد مثل تمام این مدت سکوت کرد و چاشنی همیشگی سکوتش، اخم های روی صورتش بود. دلم برای اخم کردن هاش هم پر می کشید اما، چه کنم که مرد من لب باز نمی کرد و دلیل این همه بی حوصلگی رو نمی گفت.

_ باربد؟ باربد جان؟

نگاهی بهم انداخت و منتظر و یخی نگاهم کرد، گفتم :

_ تو نظری نداری؟ نمی خوای چیزی بگی؟

با لبخندی که بی شباهت به پوزخند نبود، گفت :

_ مگه نظر من مهمه؟ اگه نظرم براشون اهمیت داشت‌، اوضاع خیلی فرق می کرد.

بعد نگاهی به سر تا پام انداخت و با لحن منزجر کننده ای گفت :

_ شاید الان تو...

_ شاید الان من چی؟

_ هیچی ولش کن، راستی من فردا نمی تونم ببرمتون بیرون واسه خرید.

با عوض کردن بحث، از جواب دادن به من طفره رفت و یه جورایی فرار کرد. باز هم من موندم و حجم سوالات توی ذهنم. من عاشق مردم بودم اما، اون هیچی بهم نمی گفت! نه ابراز احساساتی، نه عشقی، فقط «بود!» نمی دونم بودنش جبر بود یا اختیار؟ ولی، هر چی که بود برام عزیز بود. تصور نبودن باربد توی زندگی من، منی که از وقتی احساسم رو شناختم، باربد هم جزء مهمترین قسمتش بود. وجودش، حتی به جبر و زور برام مهم بود و با ارزش.

دست کشیدن از عشقم برام قابل تصور نبود، پس تصمیم گرفتم چشم ببندم به سرد بودنش، به تلخی بی نهایتش! تمرکز کردم روی بودنش کنارم، حتی فیزیکی، می خواستمش و این خواستن خود خواهم کرد.

***********

امروز قرار شد من و باربد بریم خریدِ لباس و کمی بازار گردی کنیم.

بودن با باربد، دلیل خوبیه برای ساعت ها جلو آینه بودنم. اصلا دلم نمی خواد به چشم باربد بد به نظر برسم واسه همین، اول یه دوش گرفتم و حوله به تن جلوی کمد لباس وایسادم. باید شیک پوش می شدم. هوا گرم بود پس، یه لباس خنک و کمی گشاد می تونه کمکم کنه. یه مانتو عبایی خردلی با زیر سارافونی و شلوار و شال سفید. عالی شد! حالا باید به صورتم یه حالی بدم. بعد زدن کرم پودر نوبت خط چشم شد. خط چشمم رو پهن کشیدم چون حالت چشمام رو زیباتر می کرد و ریمل و درنهایت رژ متناسب با آرایشم رو زدم و آماده و آراسته منتظر تنها عشق زندگیم شدم.

با صدای زنگ آیفون به طرف در پرواز کردم. قلبم مثل همیشه دیوانه وار به دیواره سینه ام می کوبید و می خواست منو رسوا کنه! در رو باز کردم و باربد رو تو ماشین منتظر دیدم. با یه حرکت سریع تو ماشین نشستم و سلام کردم.

_سلام، ببخشید اگه دیر کردم.

بدون اینکه نگاهم کنه گفت :

-نه دیر نکردی.

_خوب خوشحالم که منتظرت نذاشتم، حالا کدوم پاساژ بریم؟

در حالی که حرکت می کرد گفت:

_بریم پاساژ مرکز شهر، اونجا لباسای خوبی داره وقتمم هدر نمیره.

کمی دلگیر شدم از لحن حرف زدنش اما، خودم رو زدم به بی راهه و گفتم :

_هرچی شما بگی آقا.

از گوشه چشمش نگاهی بهم انداخت و بعد ضبط رو روشن کرد.

تا مقصد حرفی بینمون زده نشد.

با رسیدن به پاساژ بازوی باربد رو گرفتم و سعی کردم قدم هامو با قدم های باربد هماهنگ کنم. احساس کردم اخم هاش توی هم رفته بخاطر اینکه بازوشو گرفتم، اما اصلا برام مهم نبود مهم دست های مردونه اش بود که با گرفتنشون احساس امنیت و آرامش داشتم. برام مهم نبود دوستم داره یا نه برام این مهم بود که باشه، مرد من، عشق من،فقط همین مهم بود نه چیز دیگه ای.

داخل پاساژ در حال گشتن بودیم که چشمم به یه شومیز خیلی قشنگی افتاد و با شوق زیاد به باربد گفتم :

_عزیزم اونو نگاه، خیلی دوستش دارم.

باربد نگاهی به لباس کرد و گفت :

_ فکر نمی کنم بهت بخوره.

غم زده گفتم :

_باربد جان سایز بندی داره خوب، سایز خودمو می گیرم.

بی تفاوت گفت :

_ بریم داخل.

داخل مغازه رفتیم و گفتم :

_سلام آقا، می شه لطف کنید سایز چهل و هشت اون شومیز رو بدید؟

فروشنده که پسر جوونی بود از سر تا پای منو برانداز کرد و با لحنی که انگار الانه که بالا بیاره گفت :

_ما تو کار پلاس سایز نیستیم، متاسفم!

دلم چرکین شد از طرز کلامش البته، این اولین باری نبود که چنین رفتاری می دیدم. برای امثال من که پلاس سایز محسوب می شیم، بازار لباس ایران همیشه مایه عذاب و ناراحتی بوده و بعضی از فروشنده ها طوری با آدم برخورد می کنن انگار ما تپل ها جذامی هستیم و یا شاید با خودمون طاعون می یاریم که تا ما رو می بینن قدمی عقب می رن و با لحن چندش آوری می گن : «اندازه شما؟ نه ما نداریم.»

و حتی بعضی هاشون پچ‌پچ وار می گن : «چه اعتماد به نفسی داره! لباس این مدلی هم می خواد.»

با کلی غم، عقب عقب رفتم و از در مغازه به همراه باربد خارج شدم. باربد با لحن بدی گفت :

_ من که گفتم اندازه ات نمی شه، تو خودت زیادی اعتماد به نفس داری. فکر کردی خیلی کوچولویی؟

بغض بدی راه گلوم رو بست! سرم رو پایین گرفتم تا مرد مورد علاقه ام نبینه که با حرفاش خوردم کرده.

به مغازه های زیادی سر زدیم و تو چند تا مغازه تقریبا همون رفتار با من شد. رفتار و گفتار باربد هم نمکی شد روی زخمم. کمی از خرید ها باقی مونده بود و من هم به شدت احساس ضعف می کردم. به ساعت نگاه کردم تقریبا سه بود و ما هنوز نهار نخورده بودیم از طرفیم از رفتار احتمالی باربد نسبت به احساس ضعف و گرسنگیم می ترسیدم! می ترسیدم بگم گرسنه ام و باز تلخ بشه کلامش بخاطر همین، دست بردم توی کیفم تا شکلات هایی که معمولا مهمون همیشگی کیفم هستن رو بیرون بیارم. تو لحظه رویت شکلات، باربد به سمتم چرخید و گفت :

_ هه! تو نمی تونی شکمتو کنترل کنی؟ بعد وقتی یکی بهت حرف می زنه لب ور می چینی و بغض می کنی. چرا سعی نمی کنی دلگی رو بذاری کنار بلکه یکم جمع و جور شی؟

شکلات تو دستم سر خورد و افتاد زمین. اشک چشم هام شروع به جوشیدن کردن و کل صورتم رو در بر گرفتن. حرف های باربد مثل پتک به سرم فرود اومدن. باورش سخت بود که این طور باهام حرف بزنه! باربد حتی نفهمید من صبحانه هم نخوردم و الان ساعت سه بعد از ظهره، حق داشتم گرسنه باشم! مگه آدمای لاغر گرسنه نمی شن؟ مگه باید همه یه جور باشن؟ همه لاغر و ترکه ای؟ چرا این قدر زخم می زنه به جونم؟

فقط اشک ریختم همین، اشک!

باربد دستم رو با خشونت پنهانی گرفت و به سمت یه رستوران برد و یک صندلی رو عقب کشید تا بشینم اما، امتناع من باعث شد با فشار دست هاش من رو وادار به نشستن کنه. خودش هم رو به روم قرار گرفت و در حالی که معلوم بود اصلا از حرف هاش پشیمون نیست، گفت :

_ معذرت می خوام! نباید بد باهات حرف می زدم حواسم نبود ساعت سه شده راستی، تو صبحانه خوردی؟

درحالی که اشک از چشم هام می چکید، سرم رو به حالت نفی تکون دادم و به طرف دیگه ای نگاه کردم. باربد دستی توی موهاش کشید و گفت :

_ گریه نکن، می دونم ناراحتت کردم و حالا می خوام جبران کنم. چی می خوری سفارش بدم؟

با نگاهی که سعی می کردم آزردگی توش مشخص باشه نگاهش کردم و با صدای گرفته گفتم :

_مرسی، صرف شد.

نفس صدا داری کشید و به صندلی تکیه داد و سعی کرد کمی از جذبه اش کم کنه. با لحن دلجویانه تری گفت :

_ گفتم که ببخشید، دلم نمی خواد اذیتت کنم پس، خواهش می کنم لجبازی نکن. من آدمی نیستم که ناز کشی بلد باشه لطفا دیگه گریه نکن من از گریه متنفرم. روزم رو از این خراب تر نکن.

پوز خندی زدم و گفتم :

_از این خراب تر؟ یعنی با من روزت خراب بود که با گریه ام خراب تر شد؟

چشم هاش از خشم برقی زدن و تا خواست جوابم رو بده گارسون اومد و گفت :

_ خوش اومدین، چی میل دارید؟

باربد همون طور که نگاهش رو به من دوخته بود گفت :

_ دو پرس جوجه با مخلفات لطفا.

بعد از رفتن گارسون، باربد سعی کرد حرفش رو بخوره و با آرامش تصنعی گفت :

_ هر جور که دوست داری فکر کن، الان فقط می خوام دست از گریه کردن برداری و فراموش کنی که من با حرف هام چطوری گند زدم به روزمون، خوبه؟

نگاهم رو به نگاه پرسشگرش دوختم و با سرم «باشه» ای گفتم. نفس آسوده ای کشید و گفت :

_آفرین دختر خوب! حالا چیز دیگه ای که ازت می خوام اینه که نهارت رو بدون هیچ میلی ندارم و نمی تونم و رژیمم، بخوری اوکی؟

دوباره سرم رو به معنی «خیلی خوب» تکون دادم که با ابرو های در هم کشیده و لحن آمرانه گفت :

_ نشنیدم باشه اتو؟

_ باشه

همون موقع غذا رو آوردن و من مجبور شدم زیر نگاه سنگین باربد غذام رو بخورم البته، با اون گره کور ابرو هاش باعث شده بود ازش حساب ببرم. دروغ نگم از این اجبارش و دستوری حرف زدنش لذت بردم احساس کردم براش مهمم!

بعد از نهار، چند تا چیز باقی مونده رو هم گرفتیم و به خونه برگشتیم. توی راه به نیم رخ باربد نگاه می کردم و به خودم افتخار می کردم که همچین مردی رو دوست دارم. دیگه اخم هاش برام جذاب شده بود. انگار نه انگار که ساعتی قبل باعث گریه و دل شکستگیم شده بود این قدر غرق افکارم شده بودم که یادم رفت مثل بز زل زدم به باربد! پشت چراغ قرمز بودیم که باربد برگشت سمتم و گفت :

_ خسته نشدی؟ تموم شدم؟

یهو به خودم اومدم و هول شده گفتم:

_ نه، من که به تو نگاه نمی کردم.

نامحسوس لبخندی زد و گفت :

_ معلومه اصلا بهم نگاه نمی کردی. البته حق داری، جذابیت من انکار ناپذیره، من آرزوی خیلی هام!

ابرویی بالا انداختم و گفتم :

_ درسته جناب کیایی، از جذابیت چیزی کم ندارید. اعتماد به نفس هم به داشته هاتون اضافه کنید.

لبخندی زد و من به اولین لبخند همسرم خیره شدم که چقدر این لبخند زیبا بود. در حالی که چراغ سبز شد و شروع به رانندگی کرد ادامه داد :

_ پس اعتراف کردی که من جذابم؟

_ منکر نبودم.

_ خوب چرا یه اعتراف دیگه هم نمی کنی؟

_ مثلا چی؟

_ مثلا اینکه خیلی وقته که عاشق منی.

چشمام درشت شد و نگاه متعجبم رو دوختم بهش! دوباره جذبه خودش رو حفظ کرده بود و خیلی جدی به رو به رو خیره شد. خیلی کوتاه در حد سه ثانیه نگاهش رو به سمت من چرخوند و دوباره ادامه داد :

_ اون طوری نگاهم نکن خیلی وقته می دونم عاشق منی! این قدر رفتارت تابلو بود و نگاهت سنگین که حتی مجسمه سنگی هم متوجه می شد، من که جای خود دارم.

نفسم رو آهسته دادم بیرون و گفتم :

_آره خیلی عاشقت بودم و هستم اما، تو چی؟ منو دوست داری؟ راستش احساس می کنم بهم علاقه ای نداری.

اخم هاش بیشتر شد و خیلی جدی گفت:

_دیگه مهم نیست که همدیگه رو دوست داریم یا نه، ما داریم ازدواج می کنیم.

_خوب می خوام بدونم اصلا اگه حسی نسبت بهم نداری چرا حاضر شدی با من ازدواج کنی؟

_ رسیدیم.

_ جواب منو نمی دی؟

_ وسایل ها رو می دم به حبیب واست بیاره داخل. راستی فردا کلی کار دارم تو شرکت نمی تونم بیام، به سارا بگو بیاد با هم برید لباس عروس و تحویل بگیرید.

_ باربد!

_ خداحافظ.

جیغ لاستیک ها خبر از رفتنش می دادن و من متحیر از سوالی که بی جواب مونده بود! بودن در کنار باربد برام رویا بود و دلم نمی خواست این رویا از بین بره. باید چکار می کردم؟ قیدش رو می زدم؟ نه، نمی تونم، باربد مثل هواست برای من. بمونم و بی تفاوت بگذرم از بی احساسیش؟ آره این بهتره نمی خوام باربد مال کس دیگه ای باشه.

***************************

سارا_زود باش ارغوان چکار داری می کنی؟

_ای داد اومدم یکم صبر کن

سارا_دیر می رسیم ها!

_نترس تا ارغوان و داری غمی نداشته باشه.

سارا_فدای سرم تو بی لباس عروس می مونی نه من.

_اومدم چقدر غر می زنی، بریم.

سارا_چه دل گنده هم هستی! انگار نه انگار هفته دیگه عروسیته. من جای تو بودم تا الان پس افتاده بودم.

_عزیزم همه کارها انجام شده و بعضی کارهای مونده هم به عهده بزرگتر هاست دیگه چکار کنم؟ به خدا یک ماهه آرامش ندارم این قدر دوندگی کردم، حالا یکم دیر شده چه کار کنم؟

سارا سری از روی تاسف تکون داد و گفت :

_بهت که گفتم اگه کار داری خبرم کن.

_حالا دیگه انجام شده کارا، راه بیفت بریم.

سوار ماشینم شدیم و به سمت مزون حرکت کردیم.

_راستی سارا، داداشت کی می یاد؟

_پس فردا میاد.

_مادرت و پدرت چی؟ اونا دیگه برنمی گردن؟

سارا_نمی دونم، مامان دلش می خواد برگرده اما بابا راضی نمی شه. آهان یادم رفت بگم، مریم و رضا هم از دوبی برگشتن. مریم می گفت : «من باید تو عروسی باربد و ارغوان باشم و کیک عروسیشون رو حتما بخورم آخه ارغوان بالاخره به عشقش رسید و باربد و به عشق خودش گرفتار کرد.»

تو دلم پوزخندی زدم و گفتم : «آره خیلی هم گرفتار شده!»

تو مزون لباس عروس رو پرو کردم و به خودم تو آینه نگاه کردم. به ارغوان تو آینه که حالا عروس شده بود و به مرد رویاهاش رسیده بود اما، مردش دوستش نداشت! این رو می شد از نگاهش خوند. مرد زندگیش چیزی از جذابیت کم نداشت اما، ارغوان چی؟ این بار با دقت به خودم نگاه کردم. خوشگل نبودم اما بانمک چرا! خیلی ها می گفتن با نمکم. موهای بلند و مشکیم که تا باسنم می رسید. اندامم که خوب لاغر ها بهم می گن چاق اما، هم رده های خودم می گن تپلی! شکم نداشتم و این بهترین امتیازم نسبت به تپلی های دیگه بود.

لباس عروس جانانه روی تنم نشسته بود و به نظر خودم عالی بود. ساراهم با دیدن لباس به انگلیسی گفت

_ wow ,this is Great

ذوق زده گفتم :

_Rially?

سارا که با شوق نگاهم می کرد گفت:

_واقعا!

سارا یکی از صمیمی ترین دوستامه و این دوستی به زمان مدرسه رفتنمون برای گرده. شوهرش «مقداد» پسر دوست بابا بود و خود مقداد از رفیق های ناب یزدان و باربد. یه روز که سارا اومده بود خونمون، مقداد هم اتفاقی به دیدن یزدان اومد و ملاقات اتفاقی این دوتا تو خونه ما شد من باب آشنایی شون و بعد دو سال ازدواج. سارا دختر ساده اما شیک پوشیه. با چشمهای درشت قهوه ای و بینی عمل کرده و صورتی کوچیک، با اندام لاغر اما زیباییه. مقداد هم پسری با روی سبزه و مو و چشم های مشکی و قد بلند و نیمه ورزشکار و عینکی که تو رشته آی تی تحصیل کرده و درآمد خوبی داره.

خانواده سارا بعد ازدواج سارا به خارج از کشور رفتن و حالا برادرش قصد داره به ایران برگرده.

مریم هم یکی دیگه از دوستای من و ساراست که برای ماه عسل به دبی رفته بود. سارا، رضا و مقداد رو با هم آشنا کرد تا روابط دوستی فقط محدود به خانم ها نباشه.

روز عروسی رسید و من، هم هیجان زده بودم، هم مضطرب! آرایشگر هیچ همراهی رو قبول نمی کرد. برای همین کسی باهام نیمد. آرایشگر با آرامش تمام سایه ها رو پشت چشم هام بازی می داد. انگار در حال خلق اثری بی بدیل بود! دلم می خواست کارش رو سریعتر انجام بده اما نه! زیادی تو کارش غرق شده بود. بعد نیم ساعت آرایش صورت، تازه به موهام رسید. به درخواست من دوباره یه عروس، با آرایش اروپایی شدم. به کمک دستیار آرایشگر لباسم رو پوشیدم و به آینه نگاه کردم. همه چیز کامل بود و من فقط باید منتظر باربد می شدم.

نمی دونم چرا اما همش می ترسیدم نکنه باربد رهام کنه و بره. آخه مطمئنم دوستم نداره. با خودم شروع کردم به حرف زدن :

_ارغوان، اگه باربد ولت کنه چی؟ اگه نیاد چی؟ بیچاره می میری! فکرشو بکن می تونی یه لحظه بدون باربد زندگی کنی؟ نه نه زبونم لال بشه چرا بزاره بره؟ وای خدا خواهش می کنم خودت کمک کن، من می میرم بدون باربدم، شک نکن می میرم.

همینطور داشتم با خودم حرف می زدم که صدام کردن:

_عروس خانم! آقا داماد اومد، بفرمایید.

داشتم بال در می آوردم، تشکر کردم و به طرف در رفتم و با دیدن باربد گل به دست، نفس آسوده ای کشیدم، دلم می خواست بغلش کنم و زار زار گریه کنم و بگم تو روخدا هیچ وقت ولم نکن من بدون تو می میرم. تو افکارم غوطه ور بودم که فیلمبردار گفت :

_آقا داماد، گل رو به عروس خانم بدین، عروس خانم بعد گرفتن گل یه چرخی بزن و...

کلافه بعد گرفتن عکس و فیلم که همشون با اخم و غر غر های باربد همراه بود به باغ رسیدیم و به دستور فیلمبردار شروع به خوش آمد گویی کردیم. در بین مهمان ها من، سارا و مریم رو دیدم و با باربد رفتیم کنارشون. باربد با مقداد سلام و علیک کرد و با رضا آشنا شد. منم که در حال احوال پرسی بودم. یهو با صدای پیمان برگشتم طرفش:

_سلام ارغوان خانم مبارک باشه.

_ممنون خیلی لطف کردین تشریف اوردین

خواهش میکنم، چه رسمی صحبت می کنی؟ چی شده که فعل جمع استفاده می کنی؟

_ای بابا خواستم احترام بزارم خودت دوست نداریا!

خندید و ادامه داد:

_حالا این داماد خوشبخت رو می تونم زیارت کنم؟

_بله حتما.

به سمت باربد برگشتیم و گفتم: _همسرم، باربد جان.

پیمان دستش رو به سمت باربد دراز کرد و گفت :

_خوش وقتم، مرد خوش شانسی هستی که همسر خوبی مثل ارغوان نسیبت شده.

باربد نگاهی به من کرد و روبه پیمان گفت:

_بله حتما همین طوره.

اون قدر لحنش خالی از احساس بود که مطمئن بودم پیمان متوجه شده.

به سمت جایگاه رفتیم و پایکوبی مهمون هامون رو تماشا کردیم.

عروسی ما مثل همه عروسی های دیگه برگزار شد و در نهایت وقت خداحافظی رسید. در حال تشکر از مهمان ها بودم که دختر بی نهایت جذاب و زیبایی که تا به حال به لوندیش ندیده بودم به من و باربد نزدیک شد و خودش رو معرفی کرد :

_سلام من مهسا هستم، دختر آقای ارسلان صراف.

کمی فکر کردم تا ارسلان صراف رو به یاد آوردم، یکی از بزرگترین بازرگانان ایران که پدرم ازش صحبت کرده بود و از همه مهمتر دختر دایی مقداد.

نمی دونستم اونها هم دعوتن، در هر صورت تشکر کردم از اینکه به عروسیمون اومده.

_ممنون از اینکه تشریف اوردین.

مهسا_خواهش میکنم دیدن شما برام خیلی مهم بود! می خواستم همسر باربد عزیز رو ببینم آخه باربد خیلی سخت پسنده.

در حالی که حرفاش برام کمی گنگ و نامفهوم بود سری تکون دادم و به طرف باربد برگشتم. چشم های به خون نشسته باربد غافل گیرم کرد. وقتی رد نگاهش رو گرفتم به مهسا رسیدم. مهسا هم دلبرانه باربد رو نگاه می کرد و بعد از کمی با کلی عشوه خرامان خرامان از ما دور شد.

************************

صبح با صدای زنگ آیفون بیدار شدم و باربد رو دیدم که جواب اون شخص پشت آیفون رو می داد.

_نه نه خوابیده... بله چشم... ممنون باشه بفرمایید بالا.

بعد رو به من کرد و با اخم گفت:

_مادرته صبحونه آورده گفت : «مزاحم نمی شه و می ذاره پشت در واحد و می ره.»

صبحانه رو از پشت در واحد آورد داخل و بدون اینکه ازش بخوره لباس پوشید و رفت.

بعد رفتن باربد، سعی کردم بشینم اما، اون قدر کمرم درد می کرد که آه بلندی کشیدم و لنگان لنگان به سمت اتاق خواب رفتم و خودم رو تو آینه نگاه کردم.

نمی دونستم به حال خودم گریه کنم یا بخندم. زیر چشمم سیاه از گریه، موهای بهم ریخته، قلب شکسته!

پیش خودم دیشب رو مرور کردم. شبی که درد بود، آه بود، غم بود. شبی که فهمیدم همسرم عاشق کس دیگه ایه.

چنان هقی زدم که دلم به حال خودم سوخت، کل شب رو گوشه پذیرایی کز کردمو به حال خودم گریه کردم. مردی که عاشقش بودم توی چشم هام نگاه کرد و با بی رحمی تمام گفت : «ازم توقعی نداشته باش! من به تو هیچ علاقه‌ای ندارم. من عاشق مهسام و پدرم وادارم کرد باهات ازدواج کنم و اگر نبود مشکل خانواده ام هرگز بهت نگاه هم نمی کردم.»

هق هقم شدیدتر شد و با همون لباس عروس به سمت حمام رفتم و توی وان پر آب دراز کشیدم و با صدای بلند گریه کردم.

قلبم مملو از درد و غصه بود.یه هفته ای می شد که منو باربد هم دیگرو نهایتا تصادفی تو پذیرایی می دیدیم و هیچ کلامی هم بینمون رد و بدل نمی شد.

مادرم می گفت:

_ چرا به خونه اشون نمی ریم؟ ومن هر بار بهانه‌ای می تراشیدم. تو این یک هفته پام رو از خونه بیرون نذاشتم از طرف دیگه سارا بود که دایماً تماس می گرفت و پیام می داد و من تمام اونها رو بی پاسخ گذاشتم.

انگار تنها کسایی که می دونستن چه اتفاقی افتاده که سراغی ازمون نمی گرفتن خانواده باربد بودن!

توی این مدت انقدر دل به حال خودم سوزونده بودم که بوی سوختگیش وجودم و گرفته بود. باور این مسئله که مردت، کسی که عاشقشی، توی صورتت نگاه کنه و بگه ازت متنفره و عاشق کس دیگه ایه به شدت سخته و دردناک.

تصمیم گرفتم شب از باربد بپرسم دلیل اینکه خانواده اش مجبورش کردن با من ازدواج کنه چیه؟

درسته عشق یک طرفه خودم نسبت به باربد رو پذیرفتم اما نمی تونستم این رو قبول کنم که مانعی برای عشق دو نفر باشم هرچند یکی از اون دو، مرد مورد علاقه ام باشه.

تمام روز ذهنم درگیر این مساله بود که چطور سر صحبت رو باز کنم.

با اومدن باربد سریع به خودم اومدم و به طرف در ورودی رفتم.

_سلام

نگاه تلخی کرد و از کنارم رد شد به اتاق نرسیده گفتم :

_شام حاضره!

باربد _نمی خورم سیرم!

_چای هم حاضره!

نگاه نافذی کرد و به طرفم اومد و گفت:

_چیه؟ فکر کردی منم مثل مردای دیگه با شکم گول می خورم؟ نه مادمازل من با این چیزا خر نمی شم!

_من، من، نمی خوام گولت بزنم!

باربد _پس چی؟ چی می خوای؟

_باربد، من فقط

_تو فقط چی؟ همین که زندگیمو نابود کردی بس نیست؟

بعد رفت داخل اتاق و درو محکم کوبید.

من موندم و سوال های مجهول توی ذهنم. پیش خودم گفتم بزار یه مدت بگذره اروم تر شد ازش می پرسم. اما مگه قلب بی قرارم می زاشت؟ دلم می خواست هرچه زودتر بفهمم ماجرا از چه قراره! اما چه کنم که باربد فعلا عصبانی بود و نمی شد باهاش هم کلام شد.

صبح روز بعد در حالی بیدار شدم که صدای زنگ آیفون به صورت ممتد نواخته می شد. به طرف آیفون پریدم تا ببینیم این دیوونه کیه؟ تو صفحه مانیتور چهره برزخی سارا رو دیدم و درو باز کردم و منتظرش شدم تا بیاد بالا.

تا از آسانسور اومد بیرون شروع کرد جیغ جیغ کردن

سارا_هیچ معلوم هست کدوم گوری هستی؟ چرا جواب نمی دی احمق؟ یعنی انقدر اون باربد ور پریده مهمه که همه مونو فراموش کردی؟ حتی به خودت زحمت نمی دی جواب پیام هامو بدی؟

چشمام زده بود بیرون و با تعجب نگاهش می کردم. کمی که اروم شد گفتم:

_می خوای یه نفس بکش؟ بزار از در برسی، بعد دری وری بگو!

درحالی که مانتوشو از تنش در می آورد چشماشو ریز کرد و گفت: _نیمدم فقط فحشت بدم! اومدم یه کتک مفصل هم بزنمت! دختره ی قلمبه! (می دونست از این کلمه متنفرم) فکر کردی شوهر کردی دیگه نمی تونم گوشتو بکشم؟

یهو حمله کرد و گوش منو گرفت و کشید و گفت:

_بکنم این بی صاحابو؟

_ای ای ولم کن دیوونه چکار می کنی؟

سارا _بگو غلط کردم تا ولت کنم!

_ای، غلط کردم، غلط کردم ببخشید

سارا _خوب حالا بگو ببینم چه کرده؟ خبرا؟ انقدر با باربد جون سرت شلوغ بود که وقت جواب دادن به منو نداشتی؟

لبخندی از روی اجبار زدمو گفتم: -_خبری جز سلامتی نیست. سرمم گرم زندگیم بود. سارا خانم گل! مثل شما نیستم که دو روز از عروسی نگذشته با رفیق، رفقا پاشم برم توچال!

سارا _خوبه، خوبه، واسه من مزه نریز! من اگه رفتم توچال فقط واسه شرطی بود که بسته بودم، انتظار نداری که سارا حرفش دوتا بشه؟ می دونی که بچه‌ها واسه آدم دست می گیرن. منم که خدای کل بازی!

حالا زود بگو ببینم شیطون چکارا کردین؟ مثل اینکه خیلی خوش گذشته که یه هفته درو به روی همه بستین؟!

پشت به سارا کردم و راه اشپزخونه رو در پیش گرفتم تا یه وقت از چشم هام نبینه غم بزرگ توی دلمو. در حالی که وانمود می کردم خوشبختم و خوشحال گفتم :

_وا،سارا معلومه آدم با عشقش بهش خوش می گذره!

پرید به سمت اشپزخونه و گفت:

_وای، تعریف کن چطور بود با جزئیات!

لبمو گزیدم و گفتم :

_بی تربیت! اینا جزو حریم خصوصی زن و شوهر هاست گفتن نداره!

بلند گفت :

_بیشین بینیم باو! حریم خصوصی، حریم خصوصی واسه من راه انداخته! باید برام تعریف کنی!

همون موقع صدای چرخش کلید باعث ساکت شدن جفتمون شد و باربد وارد پذیرایی شد . سارا سلام کردو گفت:

_باربد! خوب ارغوان و از ما گرفتیا! حالا باید شبیه خون بزنیم تا ببینیمش؟

باربد کمی شوکه شده بود و نگاهش بین من و سارا در گردش بود که سریع گفتم:

_ باربد جان چیزی جا گذاشتی عزیزم؟

باربد سینه ای صاف کرد و با همون لحن همیشگیش گفت :

_نه! اومدم لباسمو عوض کنم.

بعد رو کرد به سارا و گفت :

_خوش اومدی، نیازی به شبیه خون نیست، ارغوان دوست خودته، دستش رو بگیر ببر بیرون، من مشکلی ندارم.

سارا لبخندی زد و موزیانه گفت: _آخی! یعنی من بودم که یه هفته ارغوانو تو...

داشت ادامه می داد که پریدم وسط حرفش و گفتم :

_باربد جان! عزیزم چه لباسی می خواستی بگو آماده کنم برات.

بعد دست باربد رو گرفتم و به طرف اتاق کشیدم و در رو بستم رو بهش، آهسته گفتم:

_ شرمنده بابت حرف های سارا.

باربد نفس عمیقی کشید و گفت: _میشه لباسمو عوض کنم!؟

سرم رو پایین انداختم و از اتاق خارج شدم و به محض دیدن سارا لبخند گشادی زدم تا به چیزی شک نکنه.

سارا تا منو دید لبخند مضحکی زد و با چشم های ریز شده گفت :

_آی آی آی نرفته برگشت. مزاحمم برم؟

اخم هامو تو هم کشید مو کنارش نشستم و گفتم :

_مقداد میدونه کجایی؟

_آره صبح گفتم تا ارغوان و نبینم و گوشش رو نپیچونم خیالم راحت نمی شه. اونم خندید و رفت. راستی، چرا باربد لباسش رو می خواد عوض کنه؟

_نمی دونم نپرسیدم ازش!

باربد با پیراهن سفید و کت و شلوار سورمه ای رنگ از اتاق خارج شد و قبل اینکه من چیزی بگم سارا گفت:

_ آقا باربد به سلامتی کجا می ری انقدر خوشتیپ کردی؟ یار که اینجاست؟

باربد که معلوم بود عجله داره گفت:

_شرمنده سارا جان کار مهمی دارم خداحافظ.

و رفت.

من هم برام سوال شد که چرا خوشتیپ کرد و با این عجله رفت؟

اون روز من و سارا با هم رفتیم بیرون و گشتی زدیم اما ذهنم درگیر باربد و اتفاقات اخیر بود.

وقتی به خونه برگشتم به خودم گفتم باید بفهمم چرا باربد مجبور به ازدواج با من شده! هر جور شده می فهمم. منتظر باربد شدم تا برگشت باهاش صحبت کنم.

ساعت از دوازده گذشته بود و خبری از باربد نبود. چند باری به گوشیش زنگ زدم اما دفعه آخر خاموش بود. دیگه حسابی نگران شده بودم. کلی تو خونه راه رفتم و دل نگران به ساعت که از دو هم گذشته بود چشم دوختم. تصمیم گرفتم بزنم بیرون تا شاید پیداش کنم. مانتومو پوشیدم و رفتم پارکینگ. تا خواستم از در برم بیرون باربد با ماشین پیچید تو کوچه و باهم چشم تو چشم شدیم. با دیدن باربد که صحیح و سالم بود نفس راحتی کشیدم و خدا رو شکر کردم و ماشین رو سر جاش پارک کردم.

باربد بعد پارک ماشینش به طرف من اومد و بازومو تو چنگش گرفت و من رو به سمت آسانسور کشید،با رگ گردن برجسته اش من رو داخل واحد هل داد و بعد بستن در فریاد بلندی زد و گفت:

_ این وقت شب کدوم گوری می خواستی بری؟ هان؟ بی صاحب شدی؟با کدوم بی پدری قرار داشتی؟

بعد به سمتم حمله ور شد و دستش رو گذاشت روی چونم و با تمام قدرتش فشار داد و گفت:

جواب منو بده!

من که حسابی ترسیده بودم گفتم:

_بخدا داشتم دنبال تو می اومدم.

باربد همون طور با عصبانیت غرید :

_ مگه می دونستی من کجام؟ هان؟

با لب های لرزون از گریه، آهسته گفتم :

_ نه!

_ پس کجا می خواستی دنبالم بگردی؟ مگه من گوشی ندارم که زنگ بزنی؟