رمان تکاور به قلم کلثوم حسینی

ژانر : #عاشقانه

خلاصه :

همه چیز از شب مرموز و ترسناک شروع شد. از یک عشق قدیمی تا تباه کردن ثمره آن عشق.

آتشی ‌که به پا شد و قتل‌عامی دردناک…

پروای‌ای که از دل مهر و محبت به قعر جهنم ِسرد و بی‌روح فرو آمد و مردی که مردانه ایستاد پای عزت او…

تقابل نفرت و عواطف میان انبوه دشمنان قسم‌خورده و کینه‌توز.

از میان چاله و چوله‌های آسفالت با نفس‌نفس‌زدن‌های پی‌در پی و چشمان دو دو زده با دزدکی چشم چرخاندن در کوچه‌ها و پس‌کوچه‌ها می‌دود...

نفس برایش نمانده، نای دودیدن ندارد؛ ترسیده و با تنی منقبض‌شده از واهمه؛ بند کوله‌پشتی‌اش را محکم می‌چسبد.

یک غفلت برابر با تباهی کاملش است، نمی‌خواهد آقاجانش را در تنگ‌نا و ذلت بکشاند‌. اما آن‌ها؛ آن صدای رعب‌آور و کلفت که در پشت‌خط بد و بیراه رکیکی بار آقاجانش کرده؛ مشخص می‌کرد که به هیچ عنوان شوخی در کارش نبود و نیست.

با همان چشمان عسلی‌اش دیده بود. آقاجانش با تمام سماجت‌هایش در پشت خط، خطاب به فرد ناشناش تا چه حد لغز خواند و بعدش...

اما آن چیزی که برایش مُسجل بود؛ بالارفتن ِ فشار آقاجان و دست از کار افتاده و چروکیده‌‌اش می‌بود. با حس خفگی روی قلب نیمه‌کاره‌اش نشست. چشم‌های کم‌سو با آن عینک گرد‌اش خود به خود روی هم قرار گرفت و جیغ بلند مامان بود و...

- بگیرینش.. اون‌هاش... همون مانتوی مدرسه‌ایه... بجنب همونی که کیفش‌و چسبیده...

نفس در سینه‌اش با فریاد رعب‌آور کلفت مرد از پشت سرش؛ خفناک محبوس می‌شود..‌. با منگی و ترس تشدید شده سرکی به پشت سرش می‌اندازد. از دیدن یک ون مشکی و دو سوار کلاه برسر روی موتور سیکلت؛ خون در رگ‌هایش منجمد می‌شود... دو پا دارد، دوتای دیگر از فرط وحشت قرض می‌گیرد و با تمام توان چنان می‌دود. قفسه‌سینه‌اش علاوه بر سوزش سینه‌اش؛ خشک‌شدن بی‌حد گلو و حلقومش را حس می‌کند.

سایه‌های شوم مرگ بالای جسم نحیف‌اش چنبره زده است و هر آن میان ردای سیاهش، تمام و کمال می‌‌بلعید.

دانه‌های درشت عرق از تیره پشتش رد می‌شود تا ستون فقراتش می‌رسد در نهایت روی لبه‌‌شلوار پارچه‌ایش می‌رسد... کش ِ شلوار مدرسه‌ایش؛ اذیتش می‌کرد و تنگی بیش‌از حد شلوار هم مانع بزرگی برای دودیدن با گام‌های بلند و تند می‌بود.

مقنعه سرمه‌ایش؛ مدام در اثر وزش باد و سرعت بی‌حدش؛ جلوی صورت ملتهبش می‌رسید و جلوی نگاه به جلوی پایش را می‌گرفت اما آن خلاف‌کاران قصد کوتاه آمدن نداشتند... باید جان‌اش را نجات می‌داد وگرنه...

با فکر بعدش؛ توان بیشتری به جانش ترزیق می‌شود و تندتر از قبل می‌دود. سر چهارراه کنار دکه‌ای کنار نبش می‌ایستد و با خستگی و عطش؛ تندتر زدن طپش قلب ترسیده‌اش بنای چاق‌کردن دم و بازدم ریه و قلبش می‌کند.

نفس‌زنان دستان ظریف و کوچکش را بند کمر تکیه می‌زند و با چهره عرق کرده و جمع‌شده به اطراف چشم می‌دوزد.

شلوغی و ازدحام حتی با تردد عابران از پل عابرپیاده؛ قدری خیالش را راحت می‌کند.غرق فکر ناشیانه خم می‌شود تا بند ِکفش‌ کتانی‌اش را ببندد که یک دفعه با صدای جیغ لاستیک و ترمز بدی جلوی پاهایش؛ از غفلت و غیرمنتظره سرش را بلند می‌کند. دو دست قدرتمند و پهن ترسناکی به سرعت و شتابان از شانه‌های نحیفش می‌گیرد و او را با خشونت و وحشیانه به داخل ون می‌اندازد...

- ولم کنید... کمک... یکی ... یکی کمک...

جیغ بلند و فریاد" کمک" اش مصادف می‌شود با ضربه مهلکی به پشت گردن‌ش؛ و صدای کلفت ترسناکی که خرسناک غرش می‌کند.

« بالاخره موش کوچولوی فضول افتاد تو تِله»

***

صدای خش‌خش ِ ضعیفی به گوشش می‌رسد. جسم نحیف‌اش به کناری غلت می‌خورد.

تخت ِ زوار در رفته کنج اتاقک نه‌متری ساده بی‌وسایل انباشته بود. موکت کهنه‌ای که از فرط گرد وغبار رویش؛ بوی خاک می‌داد.

پروا، با کشیدن بینی‌اش برای دم عمیقاش؛ بوی نا و رطوبت زیر شامه‌اش می‌دمد . شوکه با گشودن یک‌هوی چشم‌های خمار از خواب‌اش؛ در وهله اول سقف کدر و بی‌رنگی با نمای ابزار ساده معماری؛ با منگی کمی هوشیار می‌شود.

چنان روی تخت نیمه‌خیز می‌شود. یک‌هو صدای قلنچ شکسته شدن ِ مهرهای کمرش را می‌شنود.

چهره‌اش از یک‌هو برخاستن‌اش درهم و سخت مچاله می‌شود و زیرلب با خود وحشت زده ناله می‌کند.

- کجام خدایا؟!

هراسیده ‌خواست که دست چپ‌ش را تکان دهد. متوجه دستبندفلزی قفل‌شده دور مچ دستش می‌شود.

ترسیده با چشمان وق‌زده و نفس حبس شده در سینه‌اش؛ با دست آزادش به جان دستبندفلزی می‌افتد به امید رهایی...

- بازشو... بازشو... تورو خدا...

پیش خودش داغان خدا را صدا می‌زند و با عرق شُره کرده روی پیشانی‌اش؛ باز تقلا می‌کند تا از بند اسارت رها شود. مادامی که نیامده‌ بودند سراغ‌اش.

وقتی خسته و بی‌حال از ناکامی‌ دست از تقلا می‌کشد؛ بی‌رمق با تشویش و نگرانی نگاهش را به اطراف اتاق می‌گرداند.

اتاق! برخلاف تمام سریال و فیلم‌ها؛ به خاطر لامپ زرد مات بالای سرش؛ فضای اتاق نیمه‌روشن به فضای کدر و عجیبی فرو رفته است. حتی هوای تازه و اکسیژن هم در اتاق نمی‌وزد‌ تا بلکه نفسی تازه کند. متعجب به تنها تختی که رویش چمبره‌زده هاج واج زل می‌زند.

تخت فنری با تشک‌چه رنگ و رفته‌ی بدون لحاف، همین!

گردن ظریفش را از روی شانه چرخاند که نگاهش روی تخته‌چوب‌های بسته روی درز پنجره و کیب‌شدن تمام پنجره به صورت ضربدری؛ آه از نهادش برخاست. حتی روزنه بیرونی که ممکن بود راه گریز یا محل مستقرش را نشان می‌داد را هم با هوشیاری مطلق بسته بودند.

نه از کمد خبری بود نه حتی درزی از پنجره اتاق!

حالا فقط خدا می‌دانست چه سرانجامی در انتظارش‌ست. این‌که آن مرد چه چیزی از او می‌خواست...؟

مثانه‌اش از پُربودن فشار می‌آورد. پاهایش را جمع‌تر توی شکم می‌پیچد، مثل مار به خود چنبره می‌زند.

خدا خدا می‌کرد، دل در دلش نمی‌بود. در با صدای قیژ و خفیفی ازهم باز می‌شود و مردی با بُریدگی بزرگی از چانه تا گردن کلفت سیاهش به چشم می‌خورد، سنگین و پر سرصدا کنار درگاه ظاهر می‌شود.

لحن خشن و کلفت مرد، لرز به جان دخترک می‌اندازد: موش با پای خودش افتاد تو حلبی، گرخیدی نه؟

برق از سرش می‌پرد و هراسان قالب تهی می‌کند. مرد دو گام بلند و سنگین برمی‌دارد طوری که رعب و وحشت را در دل پروا می‌افکند. برق شئی لای دست خالکوبی‌شده‌اش به تیله‌ی عسلی می‌تابد.

در دستان مرد؛ اسلحه براقی سیاه به چشم می‌خورد! سنکوپ شده و ترسیده وا می‌رود. نالان و تاسیان پلک روی هم می‌گذارد.

خیسی بین پاهایش، شلوار مدرسه‌ایش را نم‌دار می‌کند. آزرده و دل‌چرکین سرش را پایین می‌اندازد و خود را برای مرگ‌ زودهنگام‌، ضعف‌کرده و تهی از هر حسی آماده می‌کند.

مرد ساچمه تفنگ کمری‌اش را می‌کشد و با جدیت و مصرانه به طرف پروا می‌گیرد.

نفس در سینه دخترک محبوس می‌شود، پلک چشم‌اش می‌پرد و عرق از روی تیره پشتش می‌خزد.

و پروا لرزیده با دندان‌های چفت شده و تنی چمبره زده؛ هرلحظه آماده کشیدن ماشه آن لعنتی است.

یک دفعه صدای نهیب" بنگ" در فضای خفقان آور می‌پیچد...

خنده رعب‌آور و ترسناکی پشت بندش در فضای هولناک اتاق اکو می‌شود. پروا با تنی سِرشده و خشک‌مانده به سختی گردن‌اش را بالا می‌‌گیرد و چشم‌هایش را از فرط تعجب با واهمه یک‌دفعه ازهم باز می‌کند.

صدای زمخت و کلفت مرد؛ رعشه‌ای روی تن نحیف دخترک می‌اندازد:

« پسندیدی ‌کوچولو... این بازی که توش پا گذاشتی؛ ته‌اش قبرستونه!»

شصت‌اش را با حرکت ترسناکی زیر گردن‌اش می‌کشد و ادای بُریدن یا همان تمام کردن را نشان می‌دهد.

پروا با چشم‌های عسلی‌اش درحالی که از خیسی شلوارش؛ ناراحت، عصبی و معذب می‌بود؛ به زحمت بریده بریده می‌پرسد.

- مـ... من‌که بهتون همه مدارکی رو که ‌خواستین‌و دادم، دیگه چرا من‌و... این‌جا آوردین؟!

خنده بلند و هیستیریک مرد، غرور دخترانه‌اش را هدف می‌گیرد اما خود را از تک و تا نمی‌اندازد.

- واسه چی، آقاجونم رو تهدید می‌کردید؟ گفتید اگه مدارک رو بدم، ما رو به حال خودمون می‌ذارید‌‌.

خنده یک‌باره با حالت مشمئزکننده‌ای از روی لبان مرد پر می‌کشد وقتی با لحن دهشتناکی کلفت غرش می‌کند.

- بابات باس تاوان پس بده، سرشاخ شدن با ما؛ عاقبت خوشی واسه‌ش نداره... این سر قصه درازه. خود بابات امشب‌ ملتطفت می‌شه.

چندپهلو بودن جمله رعب‌انگیز مرد با آن دندان‌های زرد و حفره‌های سیاه توی دندا‌ن‌هایش؛ دلهره پروا را تشدید می‌کند وقتی با لکنت و طپش قلب می پرسد.

- م... مگه آقاجونم... چی‌... چی کار کرده.‌.‌.

و مرد سر ِ اسلحه کمری‌اش را به طرف‌ش می‌گیرد و با تفریح و لذت از هراس و لرزیدن پروا؛ ترسناک لب باز می‌کند.

- یه بمب... یه بمب ساعتی توی خونه بابات جاساز شده اگه نتونست همه اون چی رو که می‌خوایم واسمون برسونه؛ اون‌وقت خودش، مامانت حتی اون داداش ِعزیزبابات همین امشب باهم...

معنادار مکث می‌کند و با چشمان تهدیدآور و تیره‌اش باز همان علامت زیر گردن بُریدن را نشان‌اش می‌دهد با هق هق دخترک، خنده مرد هم اوج می‌گیرد‌.

چشم‌های پروا در جا گرد و درشت می‌شوند با هراس و دلهره حتی وحشت آمیخته با نگرانی‌اش ادغام می‌شوند.

- توروخدا دیگه... دیگه به مامان وداداش‌م چی‌کار دارین‌‌‌‌... به‌خدا اونا بی‌گناه‌ان توی این جریان‌... من... من نمی‌دونم چی‌شده ولی، ولی آقاجونم...

عربده بلند مرد؛ در و دیوارهای اتاق متروک را هم می‌لرزاند، چه رسد دل دخترک لرزان و وحشت‌زده مقابلش.

- گاله رو بکش ضعیفه!

انگشت‌اشاره‌اش را به طرف دخترک هراسیده با خونسردی می‌گیرد و با لحن خاص و معناداری ادامه می‌دهد.

- نگران خودت باش، تو‌ام قرار نی خوش‌مرگ بمیری؛ واسه توام، نقشه‌ها دارم کوچولو!

و چنان با لذت از فکر مسموم‌اش ریسه می‌رود که بند بند وجود تن دخترک؛ از وحشت عاقبت‌ دهشتناکش؛ روی لرزه می‌رود و چمبره زده در خود؛ ماتم‌زده و ناامید پلک روی هم می‌گذارد و در دل؛ خدا را به تمام اعتقادات‌ش و مقدساتش قسم می‌دهد.

مرد که از دیدن ِ تن منقبض شده دخترک و بوی عرق نشات گرفته از ترس‌ش کیفور می‌شود با طعنه و گام‌های بلند به طرف تخت فنری او نزدیک می‌شود.

با تفریح نگاه بی‌پروایش را به چهره وحشت‌زده دخترک نحیف مقابلش سُوق می‌‌دهد، بازیگوش با لذت جزء جزء اجزای صورت زردکرده‌اش را می‌کاود.

چشم‌های عسلی شناور در نم‌زدن‌های پی‌درپی؛ ابروان پهن با حاشیه‌های ریزش، بینی باریک استخوانی اما... نگاهش روی لبان دخترک استوپ می‌کند. تفریح‌وار میخ ِ لبان نیمه‌باز برجسته که از فرط ترس؛ مدام با لرزش آهسته تکان می‌خورد. گونه‌های سرخ‌‌ از فرط ترس، خشم و حجب را نادید می‌گیرد و با بی‌تابی دست دراز می‌کند که ری‌اکشن زهرکرده دخترک؛ متعاقب جیغ‌هراسان پروا از ته‌ خنجره‌اش در فضای خفقان اتاق اکو می‌شود.

پشت ِ دستی که روی لبان ِ لرزان دخترک کوبیده می‌شود؛ "هین" بلند و ترسیده‌اش جو سهمگین را می‌شکند اما شیار‌ باریکه خون از گوشه لب دخترک؛ مرد درشت اندام با غضب نگاهش می‌کند.

- خفه نشی... گِل می‌گیرمش، ملتفتی؟

پروا ترسیده و مطیع تند به معنی موافقت سری می‌جنباند و نگاه اشک‌آلودش روی دست ِ مرد تلاقی می‌کند.

مرد خونسردانه تیزی چاقویش را به طرف صورت زردکرده‌اش می‌گیرد.

- یه‌بار دیگه زر بزنی، اون‌وقت رو قبله می‌فرستمت سینه قبرستون.

پروا مطیعانه با هوشیاری سری تکان می‌دهد. سرش را پایین می‌اندازد و واهمه‌وار به طول زنجیر وصل ِ دستبند دور مچ دستش خیره می‌شود که ردیف دندان‌های یک دست زرد و خراب مرد؛ مقابل صورت مبهوت‌ش قرار می‌گیرد‌. با صدای کلفت و هیکل فوق ترسناک‌ش را کشیده به رخ پروا می‌کشاند.

- تا نیم‌ساعت دیگه، معلوم می‌شه که مرتیکه جون بچه‌ش واسش مهمه یا جون همکاراش!

برق از سرش می‌پرد با لکنت و بریده لب از لب باز می‌کند.

- مـ... منظورتون... چیه؟

مرد ناشناس با سر ِتیزی چاقو، با لذت لای دندان‌اش را تمیز می‌کند:

- پهه! نمی‌دونی.

پروا خیره و درمانده از وحشت و حیرانی میخ اوست که با لحن ترسناکی می‌غرد: بابات، محموله میلیاردی مارو لو داد؛ رئیس ما رو انداخته تو بد هچلی!

سیبک گلوی پروا سخت تکان می‌خورد و مصرانه می‌خواهد بیشتر از همیشه در جریان کارها باشد. لحظه‌ای بدون مکث می‌پرسد.

- جون من چه ربطی به همکارای بابام داره؟ رییس‌تون که آزاده!

پاسخ مرد؛ موی تن ِ دخترک را سیخ کرده و حس ِ پرتاب شدن از پرتگاهی را به جان‌ش ترزیق می‌کند.

- تو برگه آس ِ باباتی، صد البته طرف معامله رییس‌مون!

پروا زار و داغان رنگ به رنگ می‌شود. نگاه مشمئزکننده مرد روی تن نحیف او با برق زننده و رضایت‌بخشی می‌گردد.

- جوون! ته این ماجرا، تو جایزه منی کوچولو.

سپس زبانش را با شهوت روی لب قیری‌اش می‌کشد و بلند قهقه خرناسی می‌کشد‌.

هراسان پاهای لرزان‌اش را قریبانه بیشتر درون شکم‌اش جمع می‌کند و دستان یخ‌زده‌اش را دور زانوهایش حلقه می‌کند؛ چنبره زده با سرگردانی نگاهش را جهت مخالف به چشمان ترسناک مرد متمایل می‌‌کند.

دانه‌های درشت عرق از روی تیره کمرش سرازیر می‌شود، درون‌اش ملتهب از وحشت و با سردی دستان و سوزن‌سوزن شدن پاهایش مغایرت دارد.

مرد یک دفعه ساکت می‌شود و بعد با خیرگی به تماشا‌کردن با لذت و آتش هوس ادامه می‌دهد.

پروا در دل" خدا" را با عجز و التماس صدا می‌زند. این وضعیت برایش دشوار و مهلک است. حتی نمی‌خواهد یک دقیقه بیشتر در این دخمه متروک بماند اما... اما خوب می‌داند این مرد برایش خواب‌های بدی دیده است. خواب‌هایی که بوی بدبختی، تباهی و ذلت می‌دادند.

حس بدبختی در ذهن و فلاکت در اطرافش احاطه شده است.حتی نمی‌دانست چه عاقبتی در انتظارش هست که بتواند خود را آماده‌اش کند.

در و دیوار اتاق قطعاً کابوس وحشتناک شب‌هایش خواهد شد. مگر نه این‌که پانزده‌سال در ناز و نعمت در پر قو بزرگ شده؟!

مگر نه این‌که می‌خواست کمکی برای آقاجان‌ش شود، آقاجانی که از بچگی قیم‌ خودش و سایه سر مادرش شد..

آقاجانی که برخلاف فاصله سنی؛ با ریحانه جوان‌ عقد کرد و حاصل ثمره ازدواج‌اشان؛ برادر کوچک‌ترش پوریا می‌بود.

درست که از خون‌ ِ آقاجانش نبود اما آقاجانش آن‌قد برایش زحمت می‌‌کشید و محبت بی‌ریا همواره نثارش می‌‌کرد که هیچ‌وقت طعم ِ ناپدری بودن‌اش را حتی حس نکرده بود اما حالا...

شک به دلش می‌جهد؛ نکند آقاجانش برای صلاح و جان همکاران‌ش؛ او را قربانی و فدا کند؟

بالاخره پروا یک نفر می‌بود و همکاران آقاجانش بالای پنجاه‌نفر؛ که در افشای محموله همگی‌اشان باهم همکاری کرده بودند و با ضبط تمامی محموله به رئیس ِتبهکاران رسیدند و به دستور سرهنگ جوزانی مافوق آقاجانش؛ سردسته تبهکاران همگی دستگیر شدند.

حالا...

حالا اوضاع فرق می‌کند؛ آقاجانش باید بین جان او و جان همکاران‌ش یکی را انتخاب کند.

پروا می‌ترسید با این‌که به شدت از این گروکشی بیزار بود اما نگران‌ بود که نکند؛ در حین نوجوانی مورد غضب مرد مقابلش قرار گیرد و در نهایت...

رعشه‌ وحشت‌آلودی از تن‌اش رد می‌شود که از چشم تیزبین مرد دور نمی‌ماند. اما دخترک به زحمت لب از لب باز کرد: نمی‌خوام این‌جا بمونم، بذار من برم توروخدا.

- می‌تونم یه کاری برات بکنم.

پروا به شنیده‌‌ گوش‌هایش شک دارد که با گیجی و متحیر می‌پرسد.

- چه‌کاری؟

مرد نوک چاقو را از لاله گوش تا بالای چانه‌ خود بالا می‌کشد و با خونسردی لب می‌زند:

- بابات حتی اگر نیاد، زیاد توفیری نداره اما ته‌اش نمی‌تونه جنازه دخترش رو زیارت کنه چون...

کف دستش را با هیجان باز و بسته می‌کند:

- بمب! پودر می‌شه.

پروا با چشم‌های حدقه زده و مردمک بیرون‌زده سنکوپ می‌کند اما مرد بی‌اهمیت با رضایت از گوشه چشم خیره‌اش می‌شود.

- اگه نمی‌‌خوای بمب بترکه و بلا سر بابات و مامان جونت نیاو؛ باس بابات‌و راضی ‌کنی، کله‌شق بازی بزاره کنار... متلفتی دیگه؟

پروا صامت و صاف سر جنباند. مرد نوک تیزی را سمتش گرفت: آها تموم اسناد و مدارک رو رد کنه این‌طرف... بی‌کم و کاست!

تیز و محکم نوک تیزی را روی گونه دخترک کوبید که پوست لطیفش کمی خراشید.

- حله؟

پروا حیران محکم چشم روی هم فشرد و دندان سابید تا ناله نکند. سوزش پوستش را حس می‌کرد اما با توجه حساسیت آقاجانش به انجام‌وظیفه و سوگند کارش؛ مردد با تردید دهان باز کرد.

- باشه.

مرد حین بلند شدن از جلوی پای او، کنایه‌آمیز نیشخندی می‌زند:

- خوبه عین بابات خرلجباز نیستی!

یک باره بی‌فوت وقت بلند داد می‌کشد:

- هی یکی‌ بیاد این‌طرف، یالا.

‌گام‌های سنگین و هماهنگ بدون عجله شخص مخاطب؛ در فضای اتاق رعب‌انگیز اکو ‌می‌اندازد.

پروا با ترس سرش را پایین می‌اندازد. پشت هم مدام دم و بازدم می‌کشد تا ضربان تند شده قلبش را آرام کند اما از شنیدن خش خش زنجیری، هراسان و دلواپس گردن‌اش را بالا می‌آورد. دمغ و بی‌حال به درگاه چشم می‌دوزد که پسر قدبلندی با هیبت در کنار چارچوب در ظاهر می‌شود: چیه؟

نگاه منگ و خشک شده پروا روی تیپ عجیب و قریب پسر دودو می‌زند. چقد هیبت و پوشش، ترسناکش کرده با آن همه زنجیر روی شلوار زاپ‌دارش چه می‌کرد؟!

خواست اهمیت ندهد و به فکر بدبختی خودش باشد اما وقتی نصف صورت پسر هم دیده نمی‌شد. با تعجب و گیجی سرتاپایش را کاوید.

تی‌شرت بلندی که کلاهش تا روی پیشانی‌اش را پوشانده؛ بازوهای قطور از زیر تی‌شرت و از آثار خالکوبی و تتو اژدهای پیچ در پیچ خودنمایی می‌کرد.

بزاق دهانش را تلخ فرو داد: خدایا کمکم کن.

یک پارچه مشکی تا روی تیغه بینی‌اش بالا کشانده بود که او را خاص‌تر و عجیب‌تر از یک خلافکار معمولی نشان می‌داد.

پسر بی‌توجه به نگاه هراسیده و گنگ دخترک؛ صامت و خونسردانه به سیروس زل زده بود.

سیروس با لحن خبیثانه‌ای رو به او با ابرو به دخترک اشاره کرد..

- وا کن!

چهره امیریل در هاله‌ای از نور به تیرگی می‌زند؛ فک زاویه‌دارش کمی فشرده می‌شود و سپس رعب‌آور سنگین و شمرده به طرف پروا گام برمی‌دارد.

نگاه دو دو زده پروا روی استایل خاص و مد غربی او استوپ می‌شود؛ خالکوبی‌های پسر مقابلش را ترسناک و مرموز نشان می‌داد اما با جدیت و کنجکاوی حینی که چشم‌هایش را ریز‌تر می‌کند به دنبال چشم‌های او می‌گردد که زیر کلاه تی‌شرت ماهرانه پنهان شده، چشم‌هایش را می‌دید متوجه می‌شد چه نیت پشت آن‌ها خوابیده بود. به لطف پیگیری‌های خودش در پروندهای پدرش؛ عکس خلافکاران زیادی را دیده بود با آن چشم‌های خاص و کدر.

«این قاتل منه، اومده کارمم‌و تموم کنه؟!«

امیریل نامحسوس حرکات کنجکاوانه پروا را زیر نظر می‌گیرد و با زدن پوزخند محوی؛ تک‌کلید دور گردن‌اش را با دست راستش می‌کشد و مقابل چشمان تیز و ریزبین پروا، یک پایش را روی تخت فنری می‌گذارد و بی‌اعتنا به هرم تندشده از فرط ترس دخترک؛ مچ دست ِ دخترک را می‌گیرد. گویا جریان برق را به پروا وصل کرده‌اند که چنان از جا می‌پرد و ناگهان و بی‌اراده دستش را عقب می‌کشد اما نگاه مرموزانه سیروس روی حرکاتش زوم می‌کند.

امیریل بی‌توجه کلید را لای قفل دستبدفلزی می‌چرخاند و با صدای آهسته‌ای دستبد به آرامی از دور دست دخترک مبهوت باز می‌شود.

پروا هاج‌ واج حینی که مچ‌دستش را مالش می‌دهد؛ ناخودآگاه نفس عمیقی می‌کشد. رایحه عجیبی زیر بینی‌اش می‌پیچد؛ رایحه‌ای که تا حال همچین بویی را در تمام زندگی‌اش حتی نه‌بویده‌ بود نه حتی شنیده! سرد و منجمدکننده انگار که در سرزمین یخ‌زده‌ای پا گذاشته‌ بود، ناشناخته و ترسناک!

متعجب اتوماتیک وار چشمان عسلی اش روی لبان چفت شده مردانه‌اش میخکوب می‌شود.

رد تیزی زیر چانه دقیقاً میان وسط فرورفتگی چانه‌ پسرمقابل؛ توجه‌اش را جلب می‌کند. گردن‌‌ش را بالاتر می‌آورد به بینی‌استخوانی‌اش می‌رسد؛ برعکس بقیه؛ نه ته‌ریش دارد نه حتی شش تیغه‌است. نگاهش پیش‌روی می‌کند که لحن خشک و سرد امیریل زمزمه‌وار می‌شنود.

- چیکارش کنم؟

سیروس با خیرگی به پروا؛ موشکافانه و تیزشده براندازش می‌کند.‌ ناگهان از ذهن‌اش فکر فاسدی رد می‌شود این‌که این دختربچه مدرسه؛ زیادی خواستنی و شیرین است برای بازی غیرعادلانه‌اشان!

یک هو با خنده خبیثانه‌ای که کل شانه‌هایش همزمان تکان تکان می‌خورد؛ دهشتناک لب می‌زند.

- پهه، خیلی کارا ازت بر می‌آد.

پشت بندش قهقه سرخوشانه‌اس سر می‌دهد. گردن امیریل به طرفش کج می‌شود و نگاه حدقه زده پروا پس از شنیدن جمله؛ روی گردن امیریل سنکوپ می‌کند.

گردنی که زنجیر چرمی با پلاک شیشه‌ای از دایره شکل شیر، به دور گردن‌ مردانه‌اش چشمک می‌زد. حتی پشت تا زیر لاله گوشش؛ طرح خالکوبی تیغ و شیر هم در تیراس نگاهش قرار داشت.

یک هو در دل‌ش درمانده فریاد می‌کشد.

" من‌و می‌کشه به‌خدا می‌کشه؟!"

لحن خشک امیریل خنثی در فضای خفقان، بی‌روح می‌پیچید.

- الان چی‌کارش کنم؟

گوشه لب سیروس حرصی بالا می‌رود.

- از یه‌ساعت؛ یه چهل‌ دیقه‌ای مونده، اون ماسک‌ماسکت‌و ور دار بیار.

امیریل با بی‌تفاوتی از جایش بلند می‌شود و بدون حرف اضافه از اتاقک خارج می‌شود.

حین ماساژ دادن مچ‌دستش؛ نگاه پروا هم به دنبالش کشیده می‌شود اما سیروس زمخت صدایش می‌زند.

- هی کوچولو؟

ترسیده گردن‌اش بی‌اختیار به طرف‌ش متمایل می‌شود که سر اسلحه کمری دوباره به طرفش نشانه می‌گیرد و حین ناباوری درجا سنکوپ می‌کند.

- چی‌کار می‌کنی...؟!

اما سیرویس بی‌اهمیت به وحشت دخترک؛ منتظر می‌ماند. ثانیه‌ها به شمارش تندی بدل می‌شود و امیریل با تلفن ماهواره‌ای دوباره داخل اتاق می‌شود.

خونسردانه حینی که شماره پدر پروا را می‌‌گیرد؛ به طرف دخترک لرزانی که به سختی روی پاهایش بند می‌بود؛ ریلکس نزدیک می‌شود و سر ِ تلفن را به طرف پروا می‌گیرد و بدون ملاحظه دستور می‌دهد.

- زر اضافه بزنی فاتحه‌ت خونده‌ست.

با دو دو زدگی و بلع ِ مداومت بزاق دهانش؛ تلفن بی‌سیم مشکی را دو دستی با لرزش چنگ می‌زند. امیریل عقب می‌ایستد و مصرانه حینی که چهار انگشتش را دورن جیب شلوارش فرو می‌کند و با جفت شصت‌هایش؛ طرح جیب مخفی‌اش را لمس می‌کند.

چشمان آب‌آورده پروا به زحمت از او کنده می‌شود در ری‌اکشن مرگ‌باری؛ از شنیدن صدای آقاجانش؛ مبهوت با بُهت پچ می‌زند:

- آقاجون...!

صدای آقاجانش لرزان و بریده به راحتی به گوش سیروس می‌رسد.

- پروا...! باباجان‌... خودتی بابا؟

بزاق دهانش را به زحمت می‌بلعد و همزمان داغان و تحلیل‌رفته پشت دست عرق نشسته روی پیشانی‌اش را پس می‌زند:

- آقاجون، خودمم، اونا..

سیروس بی‌محابا بلند می‌غرد.

- زر اضافه موقوف! بنال...

سرگردان و عاجز با درماندگی نالان می‌کند:

- آقاجون... اینا چی می‌خوان؟

صدایی از پشت خط به گوشش نمی‌رسد. متعجب و گیج پچ پچ می‌کند:

- آقاجون...؟

بغض خش‌دار پدر دم گوشش طنین می‌اندازد:

- پروا بابا، ببخش... ببخش دخترم...

چنان تهی می‌شود و جا می‌خورد که لبان‌ش بی‌اراده از هم فاصله می‌گیرند و عاجزانه آنی التماس‌وار لب می‌زند.

- آقاجون...!

صدای خش خشی به گوش هنگ کرده‌اش می‌رسد و لحن پرعجز پدر از قعر چاه داغان می‌آید.

- دست من نیست جان‌بابا... هیچ کارای از دست من برنمی‌آد، من... من... شرمنده‌ام باباجـ...

قطره اشکی از زیر مژگان فرو رفته‌اش با درد سرازیر می‌شود؛ آه از نهادش برمی‌خیزد و لبان‌ش میان دندان‌هایش محاصره می‌شوند که تلفن به شدت از میان دستش کشیده می‌شود و غرش سیروس؛ برق از سر و تن‌اش از جا می‌پراند.

- پس نمی‌خوای جون دخترت‌و نجات بدی؟

ناباورانه تحلیل می‌رود، پاهایش نمی‌توانند وزن‌‌ تن‌اش را تاب آوردند که بی‌اراده روی زمین زانو می‌زند و سرش با هق‌هق خفه‌ای میان دستانش چنگ می‌شوند.

امیریل با اخم نگاهش می‌کند اما فریاد بلند سیروس با کشیدن ماشه؛ تیله‌های سیاهش را در قاب یخی به طرف مرد افسارپاره کرده می‌کشاند.

- تو به گور بابات خندیدی زپرتی!

لحن جدی و اتمام آخر پدر دخترک را که می‌شنود؛ از تاسف و افسوس پوزخند می‌زند. صدای شلیک و رهاشدن گلوله می‌پیچد متعاقب آن بوی باروت در فضای سنگین و دلهره‌آور پخش می‌شود اما... جیغ از ته خنجره دردآور و نالان دخترک؛ هوشیارش می‌کند ... از میان بازوی دخترک چنبره زده از اصابت گلوله با بازویش؛ شیار خون آستین فرم مدرسه‌ایش را از خون آلوده می‌کند.

امیریل غضبناک کلاه‌اش را پس می‌زند و ناراضی زیرلب می‌غرد.

- خوب نیست، بد شد!

پروا بی‌حال مثل مار به خود می‌پیچد از فرط سوزش بازویش؛ رنگ به رو ندارد و مدام لب‌هایش را زیر دندان‌هایش می‌گزد تا لب به ناله باز نکند. اما درد لعنتی و سوزش عجیبی؛ تمام ته‌مانده انرژی‌اش را می‌گیرد و کم کم پلک‌هایش روی هم بسته می‌شود. گام‌های بلندی در میان تاریکی و تاردیدگی متوجه نزدیک شدن پسری می‌شود که خیلی محو و تار از پشت پرده اشک می‌بیند.

امیریل جلوی پای او، رو زانو می‌نشیند و با احتیاط شانه‌اش را آهسته تکان می‌دهد.

- هی، زنده‌ای؟

با ضعف و عاجز بی‌اراده نجوا می‌کند:

« تورو به خدا کمکم کن. من‌و بکش... بکش‌و راحتم کن»

اخم‌های درهم تنیده امیریل به وضوح پیوند کورتری پیدا می‌کنند. قهقه شیطانی از پشت سرش؛ دندان‌هایش را روی هم می‌فشارد.

« پاشو پسر، باس شیخ رو خبر کنی، این‌جا یه عروسک منتظرشه...»

نامحسوس جیب مخفی‌اش را لمس می‌کند و زیرچشمی به صورت بی‌روح دخترک زل می‌زند.

با حفظ اخم و جذبه‌اش، دو انگشتش را زیر بینی‌ پروا نگه می‌دارد. مکث‌کرده از هرم نفس‌ش؛ با اطمینان دستمال نخی را از جیب تی‌شرتش بیرون می‌آورد. مقابل چشمان باریک‌شده مرموزی بی‌اعتنا دور بازوی دخترک را با همان دستمال می‌بندد و با یک حرکت؛ پروا را بلند می‌کند به قصد خارج شدن از اتاق به طرف درب می‌رود که صدای خشمگین مرد مانع‌اش می‌شود:

- کجا...!

امیریل خونسرد و بی‌تفاوت در میان درگاه بم و ملاحظه‌گر جواب می‌دهد.

- بیهوشه؛ می‌برم گلوله رو در بیارم.

پوزخند بدی می‌زند و با گام بلندی خود را به امیریل می‌رساند:

- با اجازه کی؟

خود را نمی‌بازد و ریلکس با چشمان یخی‌اش به چهره برافروخته سیروس چشم می‌دوزد:

- من از کسی اجازه نمی‌گیرم، فراموش نکن.

پشت دست سیروس با تحقیر و حقارت روی سینه‌اش کوبیده می‌شود:

- باز دخالت کردی! آویزه گوشت کن الانش تو چشم رئیس هنوز یه پادوئی؟ کسی که پشیزی حسابت نمی‌کنه!

امیریل از تک و تا نمی‌افتد؛ جسورانه زبان در دهان می‌چرخاند:

- یادت نره، اگه تو دست راست رئیسی؛ منم جانشین‌شم!

نگاه سیروس کدر و تیره می‌شود؛ خط و نشان کشیده از جلوی راه امیریل کنار می‌رود اما زهر کلامش را به خورد ِپسرک یکه‌تاز می‌‌رساند:

- پس بشین سرجات جانشین!

بدون اعتنا یا حتی اهمیتی؛ بدون مکث گام‌های بلند و اقتدار برمی‌دارد.

بدون آنکه حتی نگاهی به دخترک در میان بازوان‌اش بیندازد؛ مستقیم و قدم‌های محکم راهروی باریک را رد می‌کند و مقابل پله‌های منتهی به سالن دراندشت این ویلای متروک؛ مکث‌کنان دندان روی هم کیب می‌کند و با ریزبینی به افراد آماده باش داخل سالن فکر می‌کند.

همان‌های که از سیروس حرف‌شنوی دارند و دستور می‌گیرند.

نگاهش به دور دست‌ها شناور می‌شوند. ناله خفیف دخترک؛ هوشیارش می‌کند. گردن‌ش را به طرفش مایل می‌کند که دست سالم پروا یقه تی‌شرت‌ش را چنگ می‌زند و با داغانی و مشقت در دنیای از کابوس و هذیان ؛صورتش میان سینه و گردن‌ مردانه‌ فرو می‌کند و هرم داغ و کش‌دارش فوت می‌شود.

« آقاجون...»

امیریل میان اخم و جدیت از گنگی و استهزا نگاهش می‌کند. گردن‌ش روی دستان تنومندش رها می‌شود و چیزی در دل مردانه‌اش فرو می‌ریزد‌.

این دختر، چشم‌های آشنایی داشت اما با ناله پروا، بی‌اراده قدم‌هایش تند و بلند برداشت.

ترحم، دلسوزی، ناراحتی، خشم و در نهایت غیرت؛ غیورانه از فکرش می‌گذرد." این دختر زیادی بچه‌ست برای بازی ناعادلانه و دنیای بی‌رحمی تبهکاران"

پوف کلافه و بلندی می‌کشد و با عزم استوار از پله‌های زوار در رفته لمینات راسخ قدم برمی‌دارد. به نظرش آمد چهره دخترک خصوصا عسلی چشمانش برای او آشناست، کمی فکر کرد اما به خاطر نیاورد دختر را کجا دیده!

با هر گام ِمحکم و نیرومندی که برمی‌دارد، نگاه و صورت تمام افراد باند به طرف پله‌ها منتهی می‌شود و همگی‌اشان از دیدن دخترک روی دستان جانشین رئیساشان؛ جا می‌خوردند اما با نگاه یخی و فوق سنگین ِ امیریل؛ جرات مداخله یا خیرگی ازشان سلب می‌شد.

امیریل مطمئن و با اطمینان به طرف یکی از اتاق‌ها گام برمی‌دارد و همزمان رو به مرد نگران با چشم اشاره می‌کند تا همراهش شود.

نفس در سینه همه افراد حبس بود و پاهایش هم در عرض شانه باز؛ و هرلحظه منتظر فرمان و دستور بودند. سیروس از بالای پله‌ها شاکی می‌غرد:

- کجا رفت؟

صدا از هیچ‌کس در نمی‌آمد و تمام افراد با ترس آشکاری به او و صورت کبود از خشم‌ش چشم می‌دوزند. بی‌محابا بلندتر از معقول تیز عربده می‌کشد.

- مگه کرین! کجا رفت پسره...

مرد کله تاس با هیکل درشت اندام با دو گام بلند زیر پله‌ها می‌ایستد.

- قربان، رفت تو اتاق خودش!

نفس‌های سیروس تند و عمیق می‌‌کشد ؛ نشان از خشم و عصبانیت‌ش دارد، وقتی پره‌های بینی‌اش همواره باز و تند بسته می‌شوند و صدایش کلفت‌تر و خرناس‌تر با غضب‌ می‌توپد:

- رئیس کجاست؟ باس روشنش ‌کنم.

همان مرد بدون مکث پاسخ می‌دهد.

- طبقه بالا.

سیروس با غیظ و فکر کینه‌توزانه‌اش پوزخند بدی می‌زند و با فکر این‌که می‌تواند دخل ِ امیریل را با این سرپیچی و امتناع از دستورش؛ وجه‌اش را پیش رئیس خراب کند؛ با لزوم و ترفند برای نابودی پسرک پرمدعا را به خاک یکسان کند. درحینی که لبخند خبیثانه‌اش از روی صورت کریه‌اش کنار نمی‌رود به طرف تراس با سماجت راه می‌افتد.

چیزی که مدت‌هاست برای برکناری جانشینی امیریل و عزل او نقشه و برنامه‌ریزی کرده بود را باید اجرا کند، باید تمام امور و امتیاز جانشین و بعدش؛ رئیس کل باند تبهکاران منطقه خودشان شوند. چیزی که سالهاست آرزوی دیرینه‌اش بود و حالا.. خیره به نقطه‌کوری، خبیثانه لاله گوشش را می‌کشد.

امیریل با جدیت دخترک را روی کاناپه پهن و راحتی به آهستگی می‌گذارد و سپس با اخم‌ رو به همان مرد نگران می‌گوید:

- زخمش رو ببند.

مهرداد با استرس و نگرانی یک نگاه به بازوی خون‌آلود دخترک می‌اندازد و همزمان با لحنی که نگرانی درون‌ش دخیل‌‌ست، دلواپس سری می‌جنباند:

- باشه ولی قبلش مطمئنی شر نمی‌شه؟

اخم‌های تنیده درهم با زدن ِ پوزخندی محو می‌شوند.

- تر نزن کی شر می‌کنه..‌. مهرداد!

عرق ریزی روی پیشانی مهرداد می‌نشیند، دوراندیش با احتیاط زمزمه می‌کند.

- می‌دونی که سیروس یه افعیه. و تشنه به‌ خونت... چرا خلاف میلش رفتار می‌کنی؟

پر ابهت دست به سینه با سر و تحکم اشاره‌ای به پروا می‌کند.

- خون‌ریزی داره، ببندش!

چشم‌های سبز مهرداد روی جسم چنبره زده دخترک و چهره جمع‌شده‌اش استوپ می‌کند. امیریل زبان روی لب‌هایش می‌کشد.

- تیرخورده، الان بیهوشه پس کارت‌و بکن.

چهره مهرداد سخت و فشرده می‌شود با دلهره محل زخم را بررسی می‌کند. اما با معاینه زخم و محل تیرخوردگی؛ افسوس‌گونه نچ‌بلندی می‌کند.

- نشدنیه... باید جراحی بشه.

امیریل صامت و منقطع پلک می‌بندد و در نهایت با گوشه شصتش؛ متفکرانه کنج شقیقه‌اش را می‌خاراند.

- یه‌جوری اون گلوله رو در بیار بقیه‌ش زیاد سخت نیست، تا به‌هوش نیومده؛ درش بیار.

مهرداد عصبی با دستمال خون‌آلود ساعد پروا را تمیز می‌کند اما با غضب حرص می‌زند.

- دست من نیست که، می‌گم زخمش عمیقه و اگه به استخونش رسیده باشه، چی؟ بعدشم این‌جا نه داروی بیهوشی هست نه بقیه چیزا که بتونم اون گلوله رو در بیارم.

امیریل کلافه و سرگردان نگاهش را به سقف می‌دهد. مستاصل جفت دستانش را پشت گردنش می‌گذارد و میخ سقف مکث‌وار خیره می‌شود که در آنی لحن مهرداد با تردید و مردد به گوشش می‌رسد.

- یکی هست که کارش اینه، منتهی نمی‌دونم قبول کنه بیاد این‌جا یا...

امیریل با تبسم لب باز می‌‌کند و سریع جواب می‌دهد.

- خبرش ‌کن، قبول نکرد قیمت بالاتر بده.

مهرداد زیرچشمی اوضاع دخترک را برانداز می‌کند اما با علم ِ سرسخت‌بودن آن شخص؛ می‌گوید.

- اگه باز قبول نکنه چی؟

جواب امیریل؛ او را مبهوت و خشکش می‌‌کند وقتی که تحکم‌آمیز و آمرانه می‌توپد.

- او‌ن‌وقت مجبوری به زور بیاریش!

مهرداد متعجب نیم‌نگاهی به چشمان بسته دخترک می‌اندازد و بعد رو به او باتردید و محتاط می‌پرسد.

- چرا واست مهمه، جون این دختره؟!

امیریل از گوشه چشم به صورت پروا چشم می‌دوزد اما جوابش؛ بنزین روی باروت است.

- سیروس می‌خوادش ولی نمی‌ذارم این بچه؛ بازیچه اون خوک کثیف بشه.

مهرداد با استیصال دستش را بند کمرش می‌زند با سگگ کمربندش ور می‌رود.

- واسه چی می‌خوادش؟

تلخ و سرد نیشخندی می‌زند و پوزخند زد.

- تقاص کار پدر رو از دخترش می‌گیره...

برق از سر مهرداد می‌پرد و بُهت زده زیرلب با خود نجوا می‌کند.

- یعنی سیروس می‌خواد این دختره رو به...

قفسه سینه امیریل سخت و خشمگین تکان می‌خورد، کف دستش را نشان رفیق‌اش می‌دهد تا مانع جمله او شود.

- نمی‌ذارم... یارو رو خبرش کن تا این بچه از دست نرفته!

مهرداد بدون مخالفت این بار با شتاب گوشی‌اش را در می‌آورد و مشغول شماره‌گیری می‌شود که بعد بوق ممتد صدای ملیح و طنازی از پشت خط شنیده می‌شود.

- الو...

کلافه با صراحت نگاه یخی و جدی‌اش را از صورت موذیانه سیروس می‌گیرد و با تاسف بدون آن‌که کلامی به زبان آورد؛ با مفصل انگشتش دو ضربه محکم به درب اتاق می‌نوازد که پشت بندش صدای رسای رئیس صریحانه به گوش می‌رسد.

- بیا تو...

فکش زاویه پیدا می‌کند و نگاه تیز و کدری حواله سیروس می‌فرستد، همزمان که دستگیره در را لمس می‌کند؛ سرد لب می‌زند:

- این‌طوری بی‌حساب نمی‌شیم!

پیوند میان ابروان هشتی سیروس چنان درهم گره می‌خوردند که سفیدی چشمان‌اش محو و تیله قهوه‌‌ایش تیره‌تر از همیشه تهدیدوار زوم نیم‌رخ پسرک جوان می‌شود.

امیریل با چهره ناخوانا با ری‌اکشن خنثی وارد تنها اتاق مرفه و مناسب ویلای متروکه می‌شود که در نگاه اول؛ پرده کرکره‌ای کشیده روی پنجره مات، تاریکی و دِم اتاق توجه‌اش را جلب می‌کند.

اتاق سراسر در تاریکی و خفگی بدون ذره‌ای نور و هوای تازه بود و هیچ منبع از سیستم سرمایشی یا گرمایشی هم وجود نداشت.

بوی نا خیلی کم زیر بینی‌اش می‌نوازد اما با صدای خشک و سنگین مرد نشسته روی مبل قدیمی؛ گردن‌اش را سمت او جلب می‌کند.

- توضیح بده.

بدون مقدمه می‌گوید، طوری که نه سوالی بود نه حتی خبری؛ تنها فرد منفعل و اتمام‌شونده برای بحث داغ پیش رو... این‌که باز کارشکنی و سرپیچی کردن را باید پای عواقبش بماند، حتی اگر جانشین هم باشد.

امیریل پلک محکمی روی هم می‌زند و با شصت؛ کلافه شقیقه‌اش را لمس می‌کند. درمانده و سرگردان مردمک لای چشم می‌گرداند.

عادتی که همیشه برای فکر کردن و خریدن زمان برای پاسخ منطقی به‌کار می‌برد.

نگاه بی‌فروغ رئیس روی او سنگین وزن‌ پیدا می‌کند. موهای یک دست سفید و چروک‌شدگی پوست تیره‌اش در نگاه یخی امیریل پررنگ و باملاحظه گردش می‌روند.

اقتدار و اُبهت امیریل ذره‌ای برای مرد جدی منتظر پاسخ؛ اهمیتی چندانی ندارد. او فقط منتظر یک جواب قانع‌کننده است. جوابی که امیریل را از اتهام‌ها و سرزنش‌ها مبرا و تبرئه کنند.

بی‌صبرانه دست روی زانویش می‌فشارد و سخت ادا می‌کند.

- می‌شنوم...

امیریل نفس عمیق و کش‌داری می‌کشد و سربه ‌زیر در ذهن مشغول حاشیه و مقدمه‌سازی می‌شود که صدای توبیخ‌گر رئیس مته روی خشخاش می‌شوند.

- تا برکنارت نکردم حقیقت‌و بگو...

- اون دخترو بسپرش به من.

امیریل عجولانه و با قاطعیت گفت؛ چیزی که ته مصلحت و دوراندیشی‌اش بعد از کلنجاررفتن با خودش بود را عیان کرد.

نگاه توده‌ای خالی از هرحسی‌اش را به صورت خنثی رئیس سوق می‌دهد که مرد قاطع و باتحکم می‌گوید.

- هیچ رد و نشونی به جا نذار، زنده ببینمش، با دستای خودم می‌کشمش!

***

دستان ظریف و سفید با مشقت و سرسختی تیر به وسیله انبر مخصوص پزشکی از بازوی پروا بیرون می‌کشد و پروا؛ در بیهوشی بی‌خبر از همه جا و مکان، با مرگ دست و پنجه نرم می‌کند.

مهرداد مستاصل با کلافگی طول و عرض اتاق بهم‌ریخته را قدم‌رو متر می‌کند.

دلشوره دارد برای رفیق بچگی‌اش اما به تصمیم‌هایش اطمینان و ایمان داشت.

تنها نگرانی‌اش؛ کینه قدیمی بر سر تصاحب قدرت باند و جانشینی بعد رئیس است که او را آشفته و دلهره‌وار به هر سو می‌کشاند.

امیریل با تمام جوان بودن و کله پربادش؛ خیرخواه‌تر از سیروس بی‌رحم و بدطینت بود.

حتی رئیس هم این را می‌دانست که از ازل بین سیروس و امیریل تقابل برای فرمانروایی بعد او؛ آن دو را مقابل هم شورانده بود.

بالاخره فرمان‌روایی در منطقه خاورمیانه کم رویایی نبود که به‌واسطه یک رفقات دیرینه فراموش سیروس شود. سیروسی که در جاه‌طلبی در صدر لیست تبهکاران می‌بود‌ و از قتل‌عام بی‌گناهان هیچ ابایی نداشت درست نقطه عطف امیریل!

- اوف تموم شد، بیا مهرداد، بیا این گازاستریل رو بریزش رو زخم.

با صدای گوهر؛ رزیزنت بخش جراحی؛ تکان خفیقی می‌خورد و با درماندگی قوطی سبزرنگ بتادین را برمی‌دارد و بی‌حواس حجم زیادی را روی بازوی عریان پروا می‌ریزد که جیغ خفه گوهر دم گوشش بلند می‌شود.

- چی‌کار می‌کنی؟

مهرداد مات با دهان نیمه باز نگاه گیجی نثارش می‌کند که گوهر؛ پشت چشم‌غره کنان لب می‌گزد.

- ببین همه جارو به گند کشیدی!

مهرداد کلافه و پریشان سر تکان می‌دهد.

- معذرت، حواسم نبود... گلوله رو در آوردی؟

گوهر با اخم دوباره چشم غره می‌رود و بتادین را می‌کشد.

- تو مثلاً موندی کمک دست من؟

دهان مهرداد باز نشده به سرعت نور بسته می‌شود، وقتی گوهر بی‌حوصله دستی در هوا می‌تکاند.

- نمی‌خواد کمک کنی، برو یه دست لباس واسه این بچه پیدا کن، ببین چه‌جوری مانتوش‌و کثیف کردی!

مهرداد غیظ می‌کند‌ و با مشت به لبه مبل می‌کوبد.

- من از کدوم قبرستونی لباس بیارم؟

گوهر حین بخیه زدن؛ بی‌توجه به خودخوری او، عصبی چینی به بینی‌اش می‌دهد.

- نمی‌دونم، تازه براش یه آنتی‌بوتیک هم می‌زنم باید یه مدت استراحت کنه و از بازوشم کار نکشه!

از سکوت مهرداد و جو سنگین یک باره گویا چیزی یادش می‌آید که متعجب با گنگی سرش را بالا می‌گیرد و بدون مقدمه می‌پرسد.

- آ راستی... چرا گلوله خورده؟

موهای کم‌حجم مردانه‌اش میان پنجه اسیر می‌شوند و با درماندگی به صورت کنجکاو گوهر چشم می‌دوزد که اخم ظریفی از استفهام روی پیشانی کشیده گوهر نقوش می‌بندد.

- نگفتی؟

یک کلام، ختم کلام رسا و صریح می‌گوید.

- سیروس زده!

گوهر وا می‌رود، لب‌های رژ‌خورده‌اش از هم فاصله می‌گیرند و به زحمت با ناباوری می‌نالد.

- وای من، چرا؟!

مهرداد تنها نگاهش می‌کند، دختری را که از سیروس ضربه مهلکی خورده بود اما عزمش را جمع کرد و برای فرار از سرنوشت شوم و تاریک؛ به رئیس پناه برد و...

تا می‌خواهد دهان باز کند، چم و علت این مهلکه را جویا شود؛ یک دفعه درب به شدت باز می‌شود و چهره برافروخته امیریل در درگاه ظاهر می‌شود.

مهرداد و گوهر چنان جا می‌خوردند که صدایشان در نطقه خفه می‌شوند.

امیریل نگاه خون‌آلود و جدی‌اش را از قیافه مات و مبهوت آن‌ها می‌گیرد و مصرانه همان نگاه رگه‌خونی‌اش را به صورت آرام و مظلوم پروا سُر می‌دهد.

باز لرزی به جانش می‌نشیند که بی‌اعتنا به طرف دخترک بیهوش؛ رعب انگیز گام برمی‌دارد.

از نوع نفس کشیدن و رگ متورم سبز شقیقه‌اش؛ مهرداد نگران‌تر شد. تا حال هیچ‌وقت امیریل را این‌گونه نیافته بود.

یک چیزی با ذهنیاتش تداخل داشت، این‌که امیریل مقابلش؛ امیریل همیشگی نبود. به ابد نبود.

فکر موذیانه و دهشتناکی از پس ِفکرش رد می‌شود؛ این‌که امیریل امروز و حالا زیادی خطرناک و عبوس به نظر می‌رسد.

- چته پسر؟!

با صدای سرزنش‌گر و لحن آشفته‌ گوهر؛ منگ و گیج سرش را به طرف آن‌ها می‌چرخاند که از دیدن واکنش غیرمنتظره امیریل شوکه می‌شود.

- امیریل! زخمش هنوز بخیه نخورده!

اما امیریل بی‌توجه به حضور مهرداد؛ تند و پرتحکم رو به گوهر ناراضی و عصبی؛ بی‌پروا می‌غرد.

- منتظر چی؟ بجنب کارت‌و بکن.

گوهر باز هم پشت چشم نازک می‌کند با اخم واگویه می‌گوید.

- امون می‌دادی، کارم رو داشتم انجام می‌دادم... بعدشم دختره رو بزار سرجاش.

امیریل جسم پروا را روی دستان‌ش جابه جا کرده و با غضب چشم ریز می‌کند و در یک حرکت حساب نشده مچ ظریف گوهر را چنگ می‌زند.

- کاریت نباشه مادمازل، همین‌جوری زود سر و ته‌ش رو بزن که اون روی سگم بالا نیومده!

گوهر دندان قروچه‌ای از خشم می‌کند اما از رو نمی‌رود.

- توام بهتره اون روی من‌و بالا نیاری وگرنه راپورت رو به رئیست می‌دم!

مهرداد رخ به رخش مات لب از لب باز می‌زند:

- گوهر!

اما نگاه توده‌ای امیریل در آنی تغییر حالت می‌دهد و حالت اپسیلونی می‌شوند. طوری که خط و نگاهش را هیچ فردی قادر به خواندش نیست. درست ناخوانا و مرموز!

- که این‌طور؟

مهرداد مستاصل گوشه لبش را می‌جوئید.

- بس کنین سرجدتون... بابا اون دختره بیچاره از دست رفت... نفله شد، امیریل.

پلک آرامی روی هم می‌گذارد. گوهر نفسش را با حرص فوت می‌کند و مچ دستش را از پنجه مردانه‌اش رها می‌کند.

امیریل صریح یک کلام آمرانه می‌گوید.

- بخیه‌‌اش کن!

گوهرپوزخندی می‌زند اما دست مهرداد روی بازوی امیریل می‌نشیند.

- بذار رو مبل تا بخیه‌ ‌کنه، این‌طوری وایستاده که نمی‌شه، مرد حسابی!

وقت بحث و جدل ندارد، بنابراین بی‌مخالفت پروا را دوباره روی همان مبل قرار می‌دهد و بدون فوت وقت و تلف کردن؛ سریع شماره‌‌ای را می‌گیرد.

باید کاری کند قبل از آن‌که خیلی دیر شود و پشیمان.

با خارج شدن امیریل، نگاه نگران مهرداد بازهم به قوت باقی پشت سرش طی می‌شود.

اما گوهر با عزم راسخ بدون رغبت با دستان لرزشی از حرص؛ مشغول بخیه‌کردن محل زخم و برش عمیق‌ش می‌شود.

عرق نشسته روی پیشانی‌اش؛ با وجود این‌که تمام سعی‌اش برای تمرکز و تسلط برای دقت در کار به کار می‌گیرد.

بعد از چند دقیقه‌ای؛ بالاخره سر ِ نخ جذب گوشتی را گره می‌زند و با قیچی مخصوص بقیه نخ را می‌بُرد؛ نفس آسوده‌ای از سر رضایت کارش می‌کشد که مهرداد با دو دلی می‌پرسد.

- تموم شد؟

گوهر بعد از تمیز کردن محل جراحت و شکافت با رد ِ بخیه؛ پانسمان کردن با گاز استریل و ضدعفونی‌کننده؛ دستکش‌های سفید اما کثیف را از انگشتانش بیرون می‌کشد و همزمان نیم‌نگاهی حواله مهرداد عجول می‌کند.

- آره، ولی ممکنه چرک کنه یا حتی عفونت، باید ببرینش بیمارستان... من تا اون‌جای که از توانم برمی‌اومد؛ انجام دادم بقیه‌اش با خودتون...

امیریل بی‌محابا مداخله می‌کند، جوری که گوهر متحیر خشک می‌ماند از نرمال نبودن‌اش!

- عزت زیاد.

مهرداد مصلحت‌آمیز وسط می‌پرد.

- آخه امیریل، کار ِ گوهر هنوز...

عربده بلند امیریل؛ هردو جا را از جا می‌پراند.

- بزن به چاک!

اخم‌های گوهر درهم می‌شوند و با انگشت اشاره به طرف‌ش قدم برمی‌دارد که امیریل مهلت هیچ اعتراضی نمی‌دهد و کوبنده و مقتدر می‌غرد:

- سکوت!

مهرداد با سرگردانی و حیرت نگاهش می‌کند، نگران است و بی‌تاب.

- چی‌شده امیریل؟

اما مرد جوان با رگ‌برجسته گردن‌اش؛ به راحتی تن مچاله دخترک را از روی مبل برمی‌دارد و بی‌آن‌که نیم‌نگاهی حواله چشمان وق‌زده کند؛ بدون مکث با قاطعیت می‌گوید.

- هیچ‌کس دنبالم نمی‌آد، بفهمم کسی تعقیبم کرده؛ مستقیم می‌فرسمتش سینه قبرستون!

سپس با گام‌های بلند به طرف خروجی تند و کوبنده راه می‌افتد.

تمام افراد مسلح ویلا؛ از جلوی راهش کنار می‌روند اما قهقه شیطانی سیروس از پشت سرش؛ خط‌خطی روی اعصاب تحریک‌شده‌اش می‌شود.

« یادت نره چه قولی دادی جانشین!»

تمسخر و کنایه در جمله‌اش هویدا می‌بود اما امیریل تنها پوزخند محوی می‌زند و در دل طعنه می‌زند.

" به خواب ببینی، جای من‌و بگیری... شده دستم به خون بی‌گناه آلوده بشه!"

***

دنده اتومبیلش را محکم می‌کشد و بی‌ملاحظه به حضور دخترک خمیده روی صندلی عقب؛ تلفن هوشمندش را از کنار جیب شلوارش بیرون می‌آورد.

در حینی که تندتند شماره‌ای می‌گرفت، نیم‌نگاهی از آینه مقابلش به پشت سرش؛ به جاده خاکی و وهم‌آور می‌اندازد.

با نوک پا به پدال می‌کوبد و مدام دندان روی هم می‌سابد که بالاخره صدای جدی سرد مردی در پشت خط؛ هوشیارش می‌کند:

- بله؟

تند و بی‌وقفه با قاطعیت زمزمه می‌کند:

- اومدم جاده فرعی یه کیلومتری بهشت، منتظرم.

صدای نفس عمیق مرد واضح می‌شنود و سوالی که خوره جانش می‌شود:

- برای چی همچین کاری می‌کنی؟

کلافه و درمانده با غیظ پنجه‌ای مابین موهای بلند و حالت‌دارش می‌کشد و حجم زیاد تار پشت سرش را سر انگشتانش چنگ می‌زند.

- نمی‌دونم... نمی‌دونم...

مرد پشت خط مکث معناداری می‌کند که اخم‌آلود با تحکم می‌پرسد:

- اگه نمی‌آی ، ردش کنم بره ...