رمان تب آغوش سرد به قلم طاهره نیرومند(تاتیا)

ژانر : #اربابی #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه:

درباره دختری به اسم«چکامه» هست،دختری که برای نجات جون مادرش مجبور میشه یک زندگی جدید انتخاب کنه،زندگی که با یک ازدواج اجباری یک ساله شروع میشه، اونم با مردی که نقاب بر‌چهره داره وحتی چکامه داستان حق شناختنش نداره،این مرد نقابدار پراز راز وبی احساس سنگ دل هست، برای چکامه توی این زندگی اجباری چه اتفاقی می افته وشرایط این زندگی چیه!؟؟...

یاد دوماه پیش افتادم که دربدر دنبال پول عمل جراحی برای تنها عزیز زندگیم ، مادرم بودم. اما هیچکس راضی نشد بهم کمک کنه . تا اینکه خودم رو جلوی دفتری که به ظاهر کارش کمک کردن به افراد بی بضاعت ، ولی در اصل کارش، صیغه کردن زنهای بیوه بود ، دیدم .

نه پدری و نه برادری که بجای تو دوندگی کنه و دنبال پول باشه . خودم بودم و یک مادر بیمار . وقتی که به همه رو انداختم ، از بانک ها وام خواستم ولی هر کدومشون به بهانه های واهی و نداشتن ضامن معتبر دست بسرم کردن ، دیدم چاره ای ندارم جز اینکار،

ازدواج قراردادی یکساله ای با مردی که حتی حق شناختنش را نداشتم . مردی که نقاب به چهره داشت و منو به دنیای خودش برد ...

شرایطی که تعیین کرده بود خیلی ناعادلانه بود اینکه بعد از عمل مادرم به عمارتی بیرون از شهر بیارتم و به مدت یکسال توی خونه اش زندگی کنم به دور از مردم شهر و به دور از مادری که حاضر شدم به خاطرش پا بذارم روی عقایدم. روی تموم باورهایی که دوستشون داشتم ‌و براشون احترام قائل بودم .

ااااااای واااااای الان من کجام؟؟؟

من چکامه ام،دختری که نازپروده نیستم اما دست روزگار منو قوی و سرسخت بار آورده ، زندگی شادی داشتم خونمون تو کوچه پس کوچه های پایین شهر تهران بود جایی که آدمهای ضعیف الحال ، زندگیشون رو به مشقت میگذروندن ولی درکنار هم شاد زندگی میکردن. من با اینکه سختی های زیادی کشیدم، ولی هیچوقت دم از ناشکری نزدم و همه ی این سختی ها رو پای تقدیر و سرنوشت بی رحمانه روزگار گذاشتم. همه چیز خوب پیش میرفت،تا وقتی که فهمیدم مادرم بیماری قلبی داره و باید سریع عمل بشه . ، همه چیز روی سرم خراب شد . درس و دانشگاه را ول کردم تا بتونم از تنها دارای وسرمایه زندگیم، یعنی مادرم مراقبت کنم. مادری که بعد از جدایی از بابای معتاد یک لاقبا ، همه سختی ها رو تحمل کرد تا من که تنها دخترش بودم ، هیچ غمی نداشته باشم و با درس خوندن به جایی برسم . و برای خودم کسی بشم .بیماری مادرم روزبه روز بدتر می شد ونیاز به عمل باز داشت. در تنگنای سختی ها قرار گرفته بودم، تاجایی که مجبور شدم از کسی که عاشقانه دوستش داشتم و اولین عشق زندگیم بود، دست بکشم و دیگه بهش فکر نکنم .

و الان من کجام!؟!! من همون چکامه ای هستم که

همیشه تو رویاهایی که برای خودم ساخته بودم فکر میکردم وقتی که زندگی مشترکم را با کسی شروع میکنم،مثل تو فلیم ها و قصه ها، روز اول زندگی با یک ب*و*سه شیرین آغاز میشه. اما الان میفهمم که همه اینها دروغه، همه این چیزها ، فقط توی قصه ها و فیلم هاست.

من از همه ی آدمهایی که میتونستن کمک کنن ولی بابتش ازت چیزی طلب میکردن،متنفررررررررر بودم.

از بس گریه کرده بودم، قلبم به کندی میزد،نفس کم آورده بودم .خسته بودم از خستگی های روزگار،

اشکهام رو پاک کردم،

تن بی رمق و بی جونم رو تکون دادم.لباسهایی که با خودم آورده بودم را از چمدونم درآوردم و یکیشونو برداشتم تا بعد از حمام بپوشم .

الان می تونستم به خوبی اتاقی که تموم روحم رو بیرحمانه داخل خودش کشته بود، رو ببینم . اتاق بزرگی که طرح شاهانه داشت یک تخت دونفره بزرگ شاهی،که دیوارهاش با سر خشک شده انواع حیوانات تزئین شده بود . ترسناک بود حداقل برای دختری مثل من.

چشم از اتاق گرفتم . دنبال سرویس بهداشتی بودم . جست وجویم زیاد طول نکشید، سرویس بهداشتی و حمام را پیدا کردم .

تموم وسایل اتاق حتی سرویس بهداشتی از سنگ مرمر بود . پوزخند تلخی اومد روی لبم گفتم: عجب عمارتی . بیخیال از این دنیای تجملاتی، شیر آب سرد را باز کردم و تن لرزانم که از دیشب بی جون شده بود را زیر دوش آب گرفتم .

زیر دوش آب ایستاده بودم وفقط به این فکر میکردم که من با خودم چکار کردم ؟ چرا همچین پیشنهادی را قبول کردم ؟ الان چه کسی پیش مادرمه ؟ ... و این یکسال را چطور طاقت بیارم؟؟؟

از حموم اومدم بیرون و موهامو با حوله خشک کردم.

احساس ضعف و گرسنگی داشتم. اما نمیدونستم باید چکار میکردم .

کلافه درحال پرسه زدن بودم که کاغذی روی شاخ گوزن تزئینی روی دیوار توجهم رو جالب کرد . برداشتمش ونگاهی بهش انداختم.

نوشته بود،این عمارت قوانین خاص خودش را داره وبهتره بهش عمل کنی.

پیش خودم گفتم:

لعنت به تو و به عمارتت،نوشته هاش هم مثل خودش خشن و بیرحم بودن. دوباره یاد دیشب افتادم. وقتی که نور ماه به هیکل تنومندش تابیده بود و چشمهای وحشی گربه مانندش زیر نقاب نمایان شد،بدنم به لرزه در آمده بود،اما او بی توجه به من تنم را وحشیانه به حراج برد . من بیصدا اشک می ریختم ولی اون بدون هیچ احساسی به بدن ضعیفم ، منو تصرف کرد . و تن بی جانم را بحال خودش رها کرد و رفت.

این مرد چشم گربه ای نقاب دار را توی ذهن و تصوراتم یک غول وحشی تجسم کردم . غولی که هیچ احساسی نداشت. از روی تخت بلند شدم . میخواستم افکارم را آزاد کنم . بالاخره این راهی بود که خودم به اختیار انتخاب کرده بودم .کنار پنجره رفتم.

دیشب که به اینجا آمدم، هوا تاریک بود و من متوجه بزرگی این عمارت نبودم. ولی الان بوضوح میتونستم باغ بزرگی که از پشت پنجره نمایان بود رو ببینم. صدای گنجشک های توی باغ ، صدای شرشر آب که توی حوض بزرگی می ریخت ، همه نشانگر بزرگی باغ بود .شالم را انداختم روی سرم. دلم میخواست از اتاق فرار کنم و برم بیرون. دستمو دراز کردم و در چوبی اتاق را باز کردم که با راهرویی بزرگ و تاریک روبه رو شدم.

چشمم که به تاریکی عادت کرد ، در هرطرف راهرو اتاق هایی قرار داشت،کمی خوف برم داشت.

سکوت همه جای عمارت را گرفته بود.

نمیدونستم کدوم سمت باید میرفتم. که صدایی از ته راهرو توجه ام را جلب کرد.با پاهای لرزونم به سمت صدا رفتم .

صدا رو دنبال کردم و به آشپزخونه بزرگی رسیدم.

یک دختر را درحال پخت و پز دیدم. لباس زیبا و پر از سنگهای قیمتی که روش کار شده بود به تن داشت.

نفس آسوده ای کشیدم وخیالم راحت شد که تو این عمارت تنها نیستم،کمی استرسم کمتر شد.

باصدای تحلیل رفته و بی جون گفتم:سلام . دختره با شنیدن صدام برگشت،ومن بادیدنش

از ترس پس افتادم و قدمی به عقب برداشتم .

داشتم سکته رو میزدم که متوجه حال بدم شد . داشت می اومد سمتم که بهش گفتم: تورو خدا نزدیک نیا.

اونم سرجاش ایستاد ...

دختری که از پشت سر زیبایی وصف نشدنی داشت، از روبه رو ترسناک بود دختری که نصف صورتش سوخته بود ویک چشم داشت.

سمت دیگه صورتش زیبایی خاصی داشت. پوستی سفید با چشم هایی که به رنگ دریا بود، ولی آشوب تو چهره اش موج میزد.

سعی کردم نترسم. دختر به روم لبخند زد و گفت: سلام به این عمارت خوش اومدی .

به خودم اومدم، با لرزه ای که توی صدام به خاطر ترس بود گفتم:ممنونم .

ولی در عین حال کلی سوال به ذهنم هجوم آورد.

یعنی این دختره کیه؟ اینجا چکار میکنه ؟

چرا صورتش اینجوریه؟

این عمارت لعنتی دیگه چه جای کوفتیه ؟

ترس و دو دلیم رو که دید گفت:نترس من صورتم توی یک حادثه سوخته ...

چقدر آه داشت این حرفش .

دلم گرفت‌.لحظه ای همه ی بدبختهای خودم رو فراموش کردم .

به بلایی که سر این دختر اومده بود فکر می کردم که گفت:من هوردخت هستم.

چه اسم زیبایی داشت مثل اون نیمه روشن صورتش که زیبا بود...

کل بدنش سوخته بود. وقتی که دستش رو دراز کرد متوجه شدم. دستهای ظریفم رو گرفته

گفت:خوشبختم چکامه .

لحظه ای شوکه شدم.اسم مرا میدانست.

سوال های متعددی توی ذهنم بود سوالهایی که وجودم رو به غوغا و آشوپ تلاطم دریا تبدیل کرده بود.

منم بهش لبخندی زدم گفتم: همچنین .

ازم پرسید حالت خوبه ؟منظورش رو خوب فهمیدم. خجالت کشیدم از دردی که دختری بعد از شب زفاف داره.

یاد مادرم افتادم . اگه الان چکامه دردمندش رو میدید، چه حالی پیدا میکرد.

هوردخت دید حرفی نمیزنم .چیزی نپرسید.

و بهم نزدیکتر شد

با دستهای پلاسیده اش صورتم رو لمس کرد گفت:دختر زیبایی هستی مثل ماه شب چهارده میمونی‌. چشمان عسلیت دل هر مردی رو میتونه تصاحب کنه .

همه حرفهاش ، از روی حسرت بود.

نگاهش رو از چهره ام گرفت و روشو برگردوند سمت پنجره که از اونجا نمای باغ به خوبی پیدا بود.

یهویی گفت: فرزندی بیار تا ملکه دو جهان بشی.

همین جور داشت بهم شوک وارد میکرد. هوردخت کی بود که از همه چیزم خبر داشت!!!

همه ی حرفاش تلنگری بود که بهم بفهمونه برای چی اینجا هستم.

دوباره یاد شرایط صیغه نامه افتادم .

صغیه نامه ای که با اومدن یک بچه تموم میشد. و من مجبور بودم برای گرفتن حکم آزادیم بچه ای به دنیا بیارم و اون رو صحیح و سالم تحویل نقابدار بدم.

این چند روز خیلی بهم سخت گذشته بود .

و هوردخت هم داشت بدبختی های منو مرور میکرد‌. دیگه تحمل نداشتم چیزی از این بدبختی هام رو بشنوم به قدر کافی داشتم از این موضوع رنج میبردم.

بحث رو عوض کردم

گفتم:چرا کسی اینجا نیست ؟

هوردخت متوجه شد که نمیخوام در مورد بچه حرف بزنم بیخیال شد و جواب سوالم را داد.

گفت:اینجا آدمهای زیادی زندگی میکنن فقط امروز نیستن . فردا برمیگردن.

گفتم:چرا مگه کجا رفتن ؟هنوز درست نفهمیده بودم هوردخت اینجا چکاره است؟

گفت:بشین اول برات چیزی بیارم بخور.بعد برات توضیح میدم. باید تقویت شی.

نشستم روی صندلی پشت میز.

متوجه نگاه های یهویی هوردخت به خودم بودم و این منو معذب میکرد.

توی فکر بودم و نفهمیدم چه جوری میز پر از چیزهای مقوی شد.لحظه ای هنگ کردم .همه چیز روی میز بود.

از جگر و کباب گرفته تا انواع آجیل و عسل وشیرینجات.

خیلی گشنم بود بادیدن این همه چیزهای رنگ وارنگ اشتهام چند برابر شده بود.

دیدم هوردخت نگاهم میکنه گفتم:شما خودتون نمیخورید.

گفت:نه نوش جونت.

لابدگرسنش نیست.

تکه نونی توی دستام گرفتم

اومدم یک قاشق عسل بردارم بخورم که هوردخت همون جورکه وایستاده بود گفت :نه الان عسل نخور. یک ساعت دیگه بخور.

گفتم:چرا!؟

اومد نشست روی صندلی روبه رویم و درب یکی از ظرفهارو باز کرد گفت: بیا جیگر آهوی وحشی بخور.

ابروهام انداختم بالا گفتم:

آهوی وحشی ؟

گفت: آره سفارشیه فقط برای توست.

گفتم: مگه آهو هنوز هم وجود داره؟

یک لبخند ملیح زد گفت:‌

این چیزا برای ارباب و خان زاده ها عادیه . بهش عادت میکنی .

تو الان متولی یک بچه خواهی بود، از این به بعد باید بهترین چیزا رو بخوری.

منم لحظه ای با حرفهاش پنجر شدم . ولی چکار کنم گشنم بود. شروع کردم خوردن همون جیگر.

بعد از یک ساعت دیدم جون گرفتم.حق با هوردخت بود.

شکمم را طبق دستور هوردخت پراز خوراکی کردم...

منتظر بودم که هوردخت همه چیز رو برام توضیح بده .

اونم دید منتظرم گفت: اول یک نکته مهم را باید بدونی. تا وقتی که اینجا زندگی میکنی باید کوچکترین اتفاقی که می افته را برام تعریف کنی .

کمی گیج شدم.

گفتم:یعنی چی ؟

با تحکم گفت:یعنی اینکه هیچوقت حق نداری سوال های بی مورد بکنی‌...

این هوردخت یهویی چهره عوض میکرد .لحظه ای با آدم مهربون بود و لحظه ای هم خشن و بداخلاق میشد.

گفت: دارم قوانین این عمارت رو برات توضیح میدم بهتره خوب گوش کنی.

از تاکید حرفهاش بدم اومد گفتم: چشم‌

اونم ادامه داد گفت :

حق نداری پاتو بذاری طبقه دوم عمارت.

لحظه ای لرزش دستش رو که داشت چای میریخت ، دیدم .

گفت: مهم ترین مسئله اینکه هیچوقت سعی نکن مرد نقابدار را بشناسی‌.

این حرفش پر از حرص و عصبانیت بود‌.

و اینکه به هیچ عنوان با خدمه ای که فردا میان گرم نگیرم. و در مورد صیغه نامه حرف نزنم. و هیچ یک از خدمه حق پرسیدن سوال از شما را ندارن. یعنی به سوال های بی موردشون جواب نده‌.

داشت همه وظایفم را بهم گوشزد میکرد.چقدر این وظایف سخت بود.با هریک از حرفایی که بیان میکرد ، غم وحسرت درونش موج میزد. من هم فقط میگفتم:چشم.

چاییش رو خورد و دستاش رو توی هم قفل کرد، توی چشمام زل زد و گفت: اون اتاق مخصوص خودته . کسی حق ورود به اتاقت رو نداره جز نقابدار‌. و تا وقتی که باردار نشدی باید با نقابدار همبستر بشی.

توی دل خودم گفتم:نقاب بخوره تو سرتون.

با این حرف هوردخت حرصم گرفته بود.آخه آدم چقدر میتونه بدبخت باشه؟ که دیگران بخوان درباره ات تصمیم بگیرن. بخوای بچه ای به دنیا بیاری که هیچ نوع حقی بهش نداری.

دیگه داشتم میترکیدم.با خونسردی گفتم:شما کی هستین؟

هوردخت گفت: مهم نیست من کی هستم فقط بدون تا وقتی اینجایی کنارتم.

هوردخت انگار ملکه این عمارت بود.چون توی حرف زدنش مشخص بود که چقدر سختشه که با تندی باهام حرف نزنه . با این حال با من به ملایمت رفتار میکرد . دیگه اصرار نکردم که بدونم کیه ؟

بعد منو برد توی باغ بزرگ عمارت، باغ سرسبز بزرگی بود . شاید به صد هکتار میرسید چون تا چشم کار میکرد انواع درخت ها رو میدیدی ...

هور دخت منو برد سمت استخر بزرگی که گوشه ای از باغ بود .جوی آب از اونجا رد میشد خیلی باصفا بود.فکرم کمی با دیدن باغ به این زیبایی آروم شد.

هوردخت گفت : هروقت دوست داشتی میتونی بیای اینجا.قسمتی از باغ

یک درخت چنار بزرگ بود زیرچنارجایی را درست کرده بودن برای نشستن چند تا تخت چوبی با قالیچه روش چندتا متکا و زیرانداز...

هوردخت همه چیزها رو برام توضیح داد.

ولی من دل نگرون مادرم بودم.

حتما هوردخت میدونست.

گفتم:مادرم حالش چطوره ؟ میتونم بهش زنگ بزنم!؟. هوردخت گفت:مادرت حالش خوبه و پرستارش بهش میرسه.

خیالم راحت شد.

هوردخت ادامه داد: ولی میتونی به پرستارمادرت زنگ بزنی و از حالش باخبر بشی. به مامانم گفته بودم در عوض پولی که برای عملش بهم دادن باید برم جنوب و یکسال بصورت مداوم کار کنم.

مادرم کمی شرمنده شد. بخاطر اینکه تموم زندگیمو ول کرده بودم و داشتم دربدر راهی برای نجات جونش میگشتم.

*** هوردخت وقتی که توضیحات لازم را دا د گفت:برم استراحت کنم.

منم از خدا خواسته اومدم توی همون اتاق.

باید بهش عادت میکردم.

تصمیم داشتم بعد از استراحت به پرستار مادرم زنگ بزنم و احوالشو از زبون خودش بشنوم.

روی تختی که دنیای دخترانگیم را ازم گرفته بود دراز کشیدم. و به خواب عمیقی فرو رفتم‌.

نمیدونم چند ساعت خوابیده بود که با صداهای داد بیداد یک زن از خواب پریدم. وحشت کرده بودم.

غر زدم .پیش خودم گفتم :جزجیگر بگیرن ایشالا تازه خواب به چشمام اومده بود.صداها بالا گرفت.یعنی چه خبربود؟

عصبی و کلافه از روی تخت بلند شدم .

شالم رو انداختم روی سرم اومدم بیرون.

صدا از توی سالن عمارت می اومد.

خودمو به سالن رسوندم.همین که وارد سالن شدم ، یک زن میانسال دیدم که با هوردخت داشت جرو بحث میکرد .

زن میانسال عصبی بود تا منو توی سالن دید.

بهم حمله ور شد و اول یک سیلی زد توی گوشم و بعد موهامو گرفت توی دستاش .که دادم رفت هوا.

زنه خیلی زور داشت اصلا نمیدونستم چه خبره؟ از درد موهای کشیده شده ام اشکم در اومد...

داشتم زیردستهای زنی که محکم میزد به سرم جون میدادم. هوردخت خودش رو سریع بهم رسوند . و بزور منو از چنگال زنه نجات داد.

گوشه ای پرت شدم . جونی نداشتم که از خودم دفاع کنم .فقط اشکهام بودن که فرو می ریختن . روی صورتم احساس سوزش داشتم . انگار صورتم زخمی شده بود.

ازبی پناهی نمیدونستم باید چکار میکردم .

اصلا مگه گ*ن*ا*ه من چی بود ؟ چرا این زن با نفرت داشت نگاهم میکرد؟

موهای کنده شدم ، دور دستهای اون زن بود‌.داشت با چندش موهامو از دور دستش جدا میکرد

بابت بدبختی خودم ، اشکام بی اختیار می ریختن .

زن داشت همین جوری صفتهای بدبهم میچسپوند .بهم میگفت:دختره ی ه*ر*ز*ه ، چرا مثل بختک افتادی روی زندگیمون؟ من اصلا از حرفاش چیزی متوجه نمیشدم.هیچ کس اینقدر منو تحقیر نکرده بود.توان حلاجی هیچ کدوم از حرفاش نداشتم.منظورش از این حرف ها چی بود!؟

هوردخت با عصبانیت گفت:بسه هوران .

هوران دیگه کی بود؟

هوران دوباره میخواست بهم حمله کنه ، جیغ زدم. اینبار هوردخت با عصبانیت دست هوران رو کشید و برد قسمت دیگه ی سالن .

ولی هوران نمیخواست دست از سر من برداره. قصد جون منو کرده بود .

صدای هورانی که نمیشناختم کیه و چه خصومتی بامن داره کل عمارت رو گرفته بود. همه ی حرفاشو هم به من بدبخت میزد.

من از وحشت گوشه ستون عمارت کز کرده بود. توی دلم گفتم: مادر کجایی؟ دختری که از گل نازکتر بهش نمی گفتی ، الان زیر کتک یک زن روانیه. و داره همه ی صفات بد رو بهش میچسپونه.

نمیدونم هوردخت چی به هوران گفت که هوران کشیده ای به صورت هوردخت زد و رفت توی باغ. هوردخت هم پشت سرش رفت.

آخه اینجا چه خبر بود؟

اصلا این هوران کی بود؟مگه من چکارش کرده بودم؟

سردرد شدیدی اومد سروقتم.

از این عمارت متنفر شده بودم.

چشمام داشت سیاهی میرفت وتو همین لحظه یک نفر را بالای سرم دیدم.

صورتش زیاد مشخص نبود.چون چشمام داشت تار میدید .

فقط فهمیدم صدای یک پسره که داره میگه خانوم حالت خوبه؟

دیگه متوجه هیچ چیزی نشدم و بیهوش کف سالن عمارت افتادم...

وقتی چشمامو باز کردم خودم رو توی اتاق بدبختی هام دیدم. شب شده بود و نور لامپ توی اتاق، چشمامو میزد دستهام رو بردم سمت سرم که دیدم باند پیچی شده .با یاد آوری اتفاقی که برام افتاده بود ،بازم گریه م گرفت.هوران با میلهایی که به دست داشت این بلاها رو سرم آورده بود.

تشنه ام بود ولی درد توی بدنم بود نمیتونستم از جام تکون بخورم. کمی تکون خوردم که درد بدی تو کمرم پیچید آخم بلند شد.

یهویی در اتاق باز شد‌.لحظه ای وحشت کردم ترس توی دلم ریخت از این عمارت میترسیدم .

یک دختر با پیش بند خدمتکاری اومد داخل

اول محو صورتم شد بعد هول شد گفت:سلام خانوم جان بهوش اومدین؟

ترسم ریخت بی جون جواب سلامش رو دادم.

دقیق نگاهش کردم بهش میخورد بیست ساله باشه صورت مظلومی داشت.

گفت:خانوم جان چیزی لازم ندارین؟

گفتم: آب میخوام.

رفت سمت میز مطالعه و پارچ آب را برداشت لیوان را پرآب کرد داد دستم.

کمکم کرد بشینم آب خوردم . گلوی خشک شده ام نرم شد.

ازش تشکر کردم.که دوباره گفت:شام بیارم بخورین؟

ولی من میلی به شام خوردن نداشتم من باید جواب سوالاتم رو میگرفتم.

باید میفهمیدم هوران کی بود ؟و منظورش از اون حرفا چی بود؟

گفتم:میخوام هوردخت رو ببینم.

گفت:خانوم جان بزرگه سرشون درد میکرد قرص خوردن رفتن استراحت کنند گفتن اگه شما چیزی لازم داشتین براتون تهیه کنم.

پوزخند تلخی اومد روی لبم گفتم:نه چیزی لازم ندارم. پس خانوم سرشون درد میکرده و فکر من که آش و لاشم کردن ، نبوده.

کلافه رو کردم به خدمتکاره گفتم :میشه تنهام بذاری؟

مودبانه گفت:چشم خانوم جان.

داشت میرفت بیرون گفتم:اسمت چیه؟

کمی خجالت کشید سرشو انداخت پایین گفت: اسمم پرینازه ولی صدام میزنن پری. دختر شیرین و با مزه ای به نظرم اومد . گفتم:منم چکامه هستم ‌.دیگه بهم نگو خانوم جان که احساس پیری میکنم. یک آه کشیدم بااین حرفم شاید روحم توی همین یک روز پیر شده بود .دید سکوت کردم و چیزی نمیگم گفت : اسمتون مثل صورتتون قشنگه .

لبخند تلخی زدم گفتم:ممنونم.

صورت زیبا چه فایده ای داره وقتی که بند نافت رو با بدبختی بریده باشن‌‌. پریناز با اجازه ای گفت و از اتاق بیرون رفت.

انگار امشب قرار نبود با غول چشم گربه ای هم خواب بشم .

نفس آسوده ای کشیدم کمی خیالم راحت شد که این کتک خوردن لااقل یک مزیت داشت. ولی تا خود صبح خواب به چشمام نیومد.فقط دم دمای صبح بود که خوابم برد.

نمیدونم ساعت چند صبح بود که صداهایی از داخل عمارت میمود.

درد کمر و سرم کمتر شده بود.

از روی تخت بلند شدم و خودم رو به پنجره رسوندم .پرده ی سفید اتاق را کنار زدم . کلی آدم توی باغ دیدم.

یکی داشت زمین زیر رو میکرد. یکی از مردای سبیل کلفت داشت دیگهای بزرگ جابه جا میکرد.چندتا دختر هم کنار جوی آب داشتن میوه میشستن .

انگار مهمونی درراه بود.

داشتم همین جور باغ را تماشا میکردم که یک پسر با موهای جوگندمی چشم عسلی دیدم چقدر خوشتیپ با ابهت بود برعکس همه ی اونهایی که ظاهر ساده ای داشتن ، اون توشون تک خوش پوش بود. داشت کمک چندتا مرد دیگه میکرد تا ظرفهایی که نمیدونم چی داخلشون بود را جابه جا کنند . یهویی برگشت و منو از پشت پنجره دید لحظه ای چشم تو چشم شدیم .

آبروم رفت .داشت همین جور نگاهم میکرد که مرد کناریش گفت:اهورا حواست کجاست.!؟

چه اسم قشنگی داشت.

ای بمیری چکامه توی این بدبختیات ، دید زدن پسر مردم رو کجای دلت میخوای بذاری؟ خجالت کشیدم سریع پرده رو انداختم ‌.

به آینه رو به رو نگاهی انداختم .

وقتی صورت زخمی خودم رو دیدم وا رفتم.

روی گونه سمت راستم یک خراش عمیقی برداشته بود.

زخم ، دقیقاً ازگوشه چشم راستم کشیده شده بود تا روی گونه م . خدا لعنتت کنه هوران ببین صورتم رو به چه وضعی در آوردی .

باید میرفتم از هوردخت میپرسیدم.

رفتم روشویی صورتمو شستم اومدم بیرون.

باند روی سرم که کمی زخمی شده بود را باز کردم .

یک کت دامن آبی با ساپورت تنگ پوشیدم .

از اتاق بیرون اومدم و تعجب کردم راهرویی که دیروز تاریک بود الان روشن شده بود و اصلا دیروز ، به پرده های کشیده شده توجه نکرده بودم وفکر میکردم دیواره . ولی حالا پنجره های زیبا بود‌.

اینجا چه خبر بود ؟ کلی آدم توی عمارتی که تا چندساعت پیش سوت وکور بود ، حالا پر از خدمه با لباس های محلی ، جمع شده بودن.

توی اون همه شلوغی پریناز رو دیدم.

صداش زدم.

با دیدنم لبخند زد به طرفم اومد گفت: سلام خانوم جان.

باز گفت خانوم جان.بالبخند جواب سلامش رو دادم

گفتم: پریناز اینجا چه خبره ؟

پریناز لبخندی زد گفت: امروز نذری پزونه .

منتظر موندم توضیح بده.

گفت: هرسال شیشم خرداد ماه برای سلامتی خانزاده نذری...

گفتم :خانزاده کی هست ؟

یهویی دهنش قفل شد.

چیزی نگفت.

پس این سوال هم جزء سوالهایی بود که نباید میپرسیدم.

به پریناز که سرشو پایین انداخته بود گفتم :

نمیخواد چیزی بگی میدونم که نمیتونی جوابمو بدی.

توی همین حرف زدنها بودیم که دیدم چندتا زن با لباس محلی به من خیره موندن .

پریناز رد نگاهم رو گرفت گفت: اون که صورت گرد قرمز داره و ما بهش میگیم گلابی ، آشپز اینجا خاله زهره اس.

اون که جوونتره و کنارش ایستاده ، اکرم دخترش خیاط این عمارته.

و اون زن مو سفید قد کوتاه اشرف خاتونه . کارش توی این عمارت درست کردن دارو و دواهای قدیمیه . برای خودش یک پا دکتره.

سن زهره خانوم پنجاه سالی میخورد باشه . دخترش اکرم هم سی ساله بود.

دیدم هرسه تاشون اومدن سمت من.

دقیق به ظاهرم نگاهی انداختن که باهشون متفاوت بودم.

منم به رسم بزرگتری بهشون سلام کردم . اشرف خاتون به روم لبخندی زد گفت:

سلام به روی ماهت بعد متوجه خراش روی گونه ام شد گفت:چی شده مادر جان ؟

قلبم لحظه ای از کتک خوردن های دیروز مچاله شد. پاک یادم رفته بود که باید با هوردخت حرف میزدم.

میخواستم جوابشون رو بدم‌ که هوردخت خودش رسید گفت: این سوالها چیه میپرسی اشرف خاتون ؟

چه صلابتی توی صداش بود .

دستوری وخانزاده ای.

اشرف خاتون رنگش پرید گفت:

سلام دخترم خواستم براش مرهم درست کنم.

هوردخت گفت: من الان برای کی داشتم توضیح می دادم که حق پرسیدن هیچ سوالی از چکامه رو ندارین ؟

ای بابا این چرا عصبیه؟؟؟

هر سه نفرشون با یک ببخشید ، رفتن به کارهاشون برسن.

پریناز هم گفت:خانوم جان اگه کاری ندارین منم برم.

هوردخت گفت: میتونی بری.

یعنی هوردخت چکاره این عمارت بود که همه ازش حساب میبردن ؟

بهش سلام کوتاهی کردم.

یک نفس عمیق کشید تا اعصابش آروم بشه.

بعد جواب سلامم رو داد.

گفت:میدونم که میخوای بدونی من کیم ؟

اون هوران کیه ؟

و اینکه چرا تو رو کتک زد .

سرمو تکون دادم به نشانه آره.

گفت:بهتره بریم توی باغ برات یک مسئله ای را توضیح بدم.

هرکسی از جلوی هوردخت رد میشد به نشانه احترام سرخم میکرد و بهش سلام میکرد.

رفتیم همون قسمتی از باغ که دیروز رفته بودیم.

روی تختهای چوبی نشستیم...

اول ازم یک عذر خواهی مختصری کرد.

بعداز کمی مکث گفت: من هوردخت خانم این عمارت هستم.

از این حرفش تعجب نکردم چون از رفتارش معلوم بود که اشرف زاده و متشخصه بایدم خانوم این عمارت باشه .

ولی هنوز کلی سوال توی ذهنم بود.

حرفشو ادامه داد گفت:

هوران که تو دیدی خواهرم بود.

لحظه ای شوکه شدم

هوران خواهرشه!!!؟؟؟

برای یه لحظه حرف هوران اومد توی ذهنم که میگفت:چرا مثل بختک افتادی توزندگیشون؟

یعنی من!!!!؟؟؟

از فکرش اعصابم خورد شد.

یعنی ...

منظور حرفش این بود که من میون زندگی هوردخت وشوهرش قرار گرفتم.

نهههههه این امکان نداره.

توی سرم جنگ افکار داشتم.

هوردخت گفت:

خواهرم فکر کرده بود اومدی زندگی منو بهم بریزی.

افکارم رو کنار زدم گفتم:

اونوقت چرا هوران باید همچین حرفی بزنه ؟ نقش من توی زندگی شما چیه؟

چرا باید من بخوام زندگیت رو بهم بریزم.؟؟

دیدم رد اشک از چشم های هوردخت روی گونه اش فرو ریخت ولی سریع اشکاش رو پاک کرد و به خودش مسلط شد گفت :

اینها مهم نیست.

گفتم: ولی برای من مهمه.من باید بدونم اینجا چه خبره.

هوردخت با یک آه پراز حسرت گفت:

فقط بدون که هرچقدر هم عاشق باشی ولی وقتی یک چیزهایی از بین میرن ، وقتی یک خوشی هایی دیگه وجود ندارن ، دیگه عاشق موندن فایده نداره.

حرفاش چقدر سوزناک بود‌.

ولی ...

هوردخت عاشق کی بود؟

ای خدااااااا دارم دیوونه میشم.

اصلاً متوجه حرفاش نمیشدم.

همش داشت از جواب دادن به سوالهام طفره میرفت.

هوردخت گفت:

تو فقط باید یک بچه برامون بیاری.

براشون؟؟؟

پوزخندی زدم گفتم:میدونم شرط رهایی از بند اسارتم ، بچه به دنیا آوردنه.

ولی من خیلی کنجکاو بودم که ببینم چرا هوردخت این همه سوز درد توی دلش داره.

باید میفهمیدم.

دیدم دستهای هوردخت بهم گره خوردن.

انگار یک خاطرهایی داشت از درون اون رو میکشت. تحمل نکرد بغضش ترکید

اشکاش جاری شدن گفت:

سه سال پیش همین جا نشسته بودم.

داشتم انار پاییز دون میکردم.

تنها بودم.

خدمتکارا رفتن بودن باغ بالایی که یک کیلومتری از اینجا دورتره کمک مردا تا محصول انار زودتر تموم بشه.

توی عالم دون کردن انار بودم که صدای جیغ پسر بچه ای بلند شد.

انارها از دستم افتاد.

با پاهای برهنه ام بدون صندلهایی که کنار تخت بود .دویدم سمت صدا. صدایی که از انباری می اومد.

اما وقتی رسیدم ، انباری توی آتیش داشت میسوخت.شعله های آتیش دور تا دور انباری رو گرفته بود .

وقتی محمد امینم رو توی انباری دیدم ،

قلبم همراه انباری به آتیش کشیده شد.

پسرم که فکر میکردم توی عمارت خوابیده الان وسط آتیش بود.

دویدم .خودمو انداختم وسط شعله های آتیش.

اما دیر رسیده بودم.

بشکه های نفت روی بدن محمد امینم ریخته شده بود.

چراغ نفتی روشن بوده .

محمد امینم توی آتیش سوخته بود.

خودم داشتم آتیش میگرفتم ولی درد آتیش رو حس نمیکردم.

محمد امین رو از آتیش آوردم بیرون.

ولی جونی نداشت...

هوردخت بقیه حرفش رو نزد .

چون نمیتونست بگه .

از جاش بلند شد رفت توی عمارت.

یعنی هوردخت بچه اش رو از دست داده بود.

پس دلیل سوختگی بدنش...

لحظه ای به خودم لعنت فرستادم.

همون جا روی تخت قنبرک زدم.

هوردخت چقدر درد داشت.

چقدر از ضعیف بودن خودم بدم اومد.

من فقط به خاطر مریضی مادرم اینقدر منزوی شده بودم.

ولی،الان فهمیدم چه آدمهایی قوی هستن که میتونند خودشون رو با دردهاشون سازگاری بدن.

به خاطر دردی که هوردخت کشیده بود، اشکهام روی گونه هام می ریخت.

ولی هنوز یک سوال توی ذهنم بود.

که نقش من این وسط چی هست؟ افکارم درگیر دردهایی بود که هوردخت کشیده بود که یهویی یک نفر از بالای سرم گفت: سلام.

سرمو بالا گرفتم . همون پسر چشم عسلی را دیدم همون که اسمش اهورا بود.

اشکام از روی گونه هام پاک کردم وجواب سلامش رو دادم.

تو چشم هام زل زده بود و نگاهم میکرد.

کمی از نگاهش خجالت کشیدم.

گفت:حالتون بهتر شده؟

با این سوالش به یاد اتفاق دیروز افتادم . وقتی چشمام داشت تار میدید یکی بهم گفت:خانوم حالتون خوبه؟

یعنی این همونی بود که به دادم رسیده بود؟؟؟

گفتم:بله خوبم ممنونم .

گفت:دیروز حالتون خیلی بد بود .هوردخت اومد وقتی تورو تو اون وضع دید ازم خواست ببرمتون اتاقت.

ای واای یعنی این منو توی اتاق برده.

کمی سرخ وسفید شدم که گفت: شکرخدا که بهترین.

بعد از گفتن این حرف از پیشم رفت.

خواستم ازش تشکر کنم که دیدم رفته بود.

از جام بلند شدم بدجور گشنم بود.

رفتم توی آشپزخونه که اشرف خاتون و خاله زهره رو دیدم .

دوباره بهشون سلام کردم.

ولی انگار از رفتار هوردخت کمی دلگیر بودن.

چون سلامم رو با تکون دادن سر جواب دادن .

من چکامه بودم نباید کسی به خاطر من دلگیر باشه،

خندیدم گفتم: اشرف خاتون جون برای خراش صورتم مرهم درست میکنی ؟ میترسم جای خراش روی صورتم بمونه.

ادامه دادم : وقتی دیروز با هوردخت توی باغ قدم میزدم شاخه درخت صورتم رو اینجوری کرد ...

دیدم خنده روی لبش شکفته شده گفت: آره دخترم درست میکنم.

رومو برگردوندم سمت خاله زهره گفتم:خاله من بدجور گشنمه،

اونم لبخند زد گفت:مگه من میذارم مهمون عزیز خانوم جان باشی وگرسنه بمونی.؟!

این چند ماهی که اومدی حال و هوات عوض بشه ، کاری میکنم که جون بگیری یه نظر به اندام لاغرم انداخت . بعد گفت : آب باید بره زیر پوستت.

پس هوردخت منو پیش اینا یکی از دوستاش معرفی کرده که اومدم اینجا خوش گذرونی.

پس بذار با بازی سرنوشت پیش برم ببینم مرا تا کجاها میکشونه.

بعد از خوردن صبحانه خوشمزه ای که خاله زهره بهم داد ،ازش تشکر کردم.

اشرف خاتون گفت:دخترم برات مرهم درست میکنم.

بهشون لبخند زدم و با گفتن ممنونم از پیششون اومدم بیرون از آشپزخونه .

دلم بدجور هوای مامانم رو کرده بود تلفن اتاقمو چک کردم دیدم وصله. به مامانم زنگ زدم .

وقتی بعد از یک هفته صدای غمگینش توی گوشم پیچید ، اول کمی غصه خوردم .

همین که گفتم:سلام مادر بهتر از جانم ، خوبی ؟ گفت: فدای دختر نازم بشم . چکامه مادر تویی؟

با ذوقش جون گرفتم.

احوال پرسی طولانی بابت دلتنگی هام بهش کردم.

الان از اینکه صیغه یکساله مرد نقابدار شده بودم ناراحت نبودم و دیگه نگرانی نداشتم چون مادرم زنده بود و نفس میکشید.

مادرم گفت: خیلی دلش برام تنگ شده .

ولی این دلتنگی از طرف من بیشتر بود.

بعد از کلی قربون صدقه رفتن ، با بغض ازش خداحافظی کردم و سفارشات کامل به پرستار مادرم که قرار بود یک سال ازش مراقبت کنه ، کردم .

تلفن رو قطع کردم.

اشکام از روی دلتنگی فرو ریخت.

سوزش کنار چشمم احساس کردم.

زخم کنار چشمم داشت اذیتم میکرد.

توی همین حین در اتاق زده شد .

تندی اشکامو پاک کردم دیگه نمیخواستم کسی از منزوی و زود رنج بودنم چیزی بفهمه،

نقاب شادی به چهره ام زدم

صدامو صاف کردم گفتم:بفرماید.

چهره خندون پریناز با یک ظرف کوچک توی دستاش توی چارچوب در نمایان شد.

بهش خندیدم گفتم:بیا داخل.

اونم در اتاق رو بست اومد کنارم روی تخت نشست.

کاسه ی توی دستش رو جلو آورد

گفت:اشرف خاتون برات مرهم درست کرده بهم گفت روی زخمت بذارم تا چند روز دیگه خوب میشه .

چقدر این دختر شیرین زبون بود بدجور توی دلم رفته بود.

گفتم:دستش درد نکنه.

اونم خندید شالمو عقب زد مرهم رو با دستاش روی زخم گذاشت . احساس سوزش شدید بهم دست داد صورتمو جمع کردم.

پریناز گفت:

چکامه جون کمی تحمل کن الان تموم میشه،

بزار صورت خوشگلت مثل روز اول بشه.

حق با پریناز بود بعد از چند لحظه سوزش زخم از بین رفت.

پریناز مرهم که گذاشت ، رفت سمت سرویس بهداشتی که دستش رو بشوره.

از سرویس بهداشتی اومد بیرون و کنارم نشست گفت:

سوزش صورتت کم شد؟

لبخند زدم گفتم: بله

گفت:پس بلند شو بریم که الان مردم روستای بالایی برای بردن نذری میان.

اگر بدونی نذری هایی که اینجا میپزن چقدر خوشمزه است ، یک دقیقه هم صبر نمیکنی،

پریناز شبیه بچه های هفت ساله ذوق زده بود.

لحظه ای به شادی که داشت حسودیم شد.

به اجبار پریناز توی باغ اومدم.

جایی که ده تا دیگ بزرگ روی آتیش بود.