رمان پرنسس اخراج شده به قلم لعیا نظرپور

ژانر : #عاشقانه #طنز #اجتماعی

خلاصه :

دختری یتیم که طی ماجراهایی به فرزندخوندگی فردی درمیاد که از قضا گذشته‌ای ناخوشاید ازش می‌دونه؛ بعداز اومدن دختر داستان به روستا، عروس خانواده طی توطئه‌ای باعث می‌شه با مردی ازدواج کنه که بعدها فلج می‌شه و…

با خستگی تمام به فردی که می‌گفتن خان، روستایی هست خیره شدم. آخه این لاغر مردنی سوسک هم شد خان؟ خان باید ابهت داشته باشه، باید آدم می‌بینش خودش رو خیس کنه؛ آخه این که من خندم میاد بهش، یکی ندونه فکر می‌کنه سوتغذیه داره؛ با صدای ملکا دست از آنالیز کردن اون چوب کبریت کشیدیم.

- رستا پاشو برو ببینم این بار بخت باهات یاره یا بازم ور دل خودمونی.

با چندش صورتم رو جمع کردم و جواب دادم:

- گمشو بابا، مگه بلانسبتم خرم که شهر رو ول کنم برم روستا؟! اونم چی؟ به این مرتیکه خیار بگم بابا؟ عمرا مل ملی جون.

ملکا با حرص گفت:

- مل مل خودتی بی‌ادب، بعدشم تو چیکار لاغریش داری بابا، من تو رمان‌ها خوندم این خان‌ها و ارباب‌ها خیلی خر پولن، از من می‌شنوی کولی بازی درنیار بلکه بتونی عقده ننه، بابا داشتن رو از دلت دور کنی!

خواستم چیزی بگم که مامان جوادی وارد اتاق شدو رو به من گفت:

- رستا جان آماده‌ای؟

با لج بازی گفتم:

- آخه مامان جوادی این؟

چشم غره‌ای بهم رفت و خم شد سمتم و مچ دستم رو گرفت و گفت:

- حرف نباشه، ببینم اگر اینم فراری بدی، قول می‌دم تا آخر عمرت بی‌سرپرست بمونی.

لجوجانه بهتری گفتم که حرصی‌تر من رو به سمت اتاقک خانواده برد؛ روبه‌روش نشستم و با چشم‌هایی ریز شده پرسیدم:

- مطمعنی تالاسمی نیستی؟

با این حرفم متعجب بهم خیره شدو بعداز چند ثانیه جواب داد:

- یعنی چی بچه؟

نچی زیر لبی گفتم و روی صندلی جابه جا شدم و گلوم رو صاف کردم گفتم:

- فکر نمی‌کردم، با این سنتون ندونید تالاسمی چیه، عب نداره بزار براتون بگم...

بین حرفم پرید و عصبی گفت:

- ای‌دختره گسداخ!

با این حرفش زدم زیر خنده و جواب دادم:

- وایی... ارباب پیری، یاد این سریال کره‌ای‌های قدیمی افتادم!

از روی صندلی پاشدم و به سمتش قدم برداشتم؛ ادای این کره‌اها رو در آوردم و گفتم:

- عالی‌جناب من رو عفو کنید.

و به قیافه عصبیش خیره شدم که بلند داد زد:

- خانم جوادی!

به ثانیه نکشیده، مامان جوادی وارد اتاق شدو گفت:

- بله آقا؟

خودم رو مظلوم کردم که با اعصاش بهم اشاره کردو گفت:

- این دختره بی‌ادب رو از اینجا ببر!

مامان جوادی حرصی بهم خیره شد؛ چشم و ابرو واسم اومد که برم بیرون، من هم از خدا خواسته زدم به چاک، همین که از در اومدم بیرون چشمم به خانم قزلباش افتاد... با چشم‌هایی ریز شده و لب‌هایی جمع شده داشت نگاهم می‌کرد؛ وا این چرا با جنی شد؟

باصدای ملکا ترسیده دستم رو روی سینم گذاشتم و برگشتم سمتش.

- بگو کی جنی نبود؟! بعدشم، این صد بار فکرت رو با صدای بلند نگو آخرش یه طوری می‌شی.

بدون توجه به حرفش گفتم:

- ای‌درد نیم ساعته بگیری، ای‌واسه یه ساعت بچت سقط بشه بعد برگرده؛ این قزلباش جنی نیست، جن اصلی تویی، تو!

به نیش بازش خیره شدم و گفتم:

- نیشتو ببند نکبتِ فلج! وای اینا رو ولش کن ببین این پیرمرده عین معتادا بود خدایی تو کوچه می‌دیدمش دوتا پا داشتم یه ده، بیستای دیگه قرض می‌کردم و الفرار.

وا، این چرا چشم و ابرو میاد؟! تک خنده‌ای کردم و گفتم:

- نچ‌نچ، گناه داری، تو چرا تیک برداشتی؟! ببینمت الهی، باید بندازمت ترشی!

نه انگار واقعا حالش خوش نیست؛ به جایی که تیکش گرفته بود توجه کردم. یهویاد حرف‌هام افتادم، یا اکثر امام زاده‌ها مرتیکه خیار پشت سرمه؛ با انگشت اشاره به پشتم اشاره کردم و لب زدم:

- پشتمه؟

با تاسف سرش رو به معنای آره تکون داد و صدای مامان جوادی بلند شد.

- رستا جان بهتره بری اتاق من تا بیام!

بدون حتی کوچیک‌ترین نگاه به پشت سرم به سمت اتاق مامان جوادی رفتم، از الان می‌دونم کلی دعوا باید بشم! خوب بابا من نخواهم ننه، بابا داشته باشم باید کی رو ببینم؟ همین طور که داشتم باخودم غر می‌زدم؛ یهو در اتاق باز شد و خانم قزلباش وارد شدو پرسید:

- چیه؟ باز چیکار کردی، جوادی از دستت شکاره؟!

بدون توجه به حرفش، چیزی که مدت‌ها ذهنم رو در گیر کرده بود؛ پرسیدم:

- میگم تو چرا شوهر نمی‌کنی؟!

با شنیدن این حرفم با حالت عصبی گفت:

- همینه دیگه... وقتی به یه آدم بی‌کس و کار رو می‌دن می‌شه مفتش همه عالم!

تو خیلی به فکر من نباش... من هر چی باشه خانواده دارم؛ چیزی که تو حتی تو خواب هم نداشتی!

با شنیدن حرف‌هاش از جام بلند شدم و با پوشه‌ای پراز برگه محکم زدم توی صورتش و همزمان شد با ورود مامان جوادی به اتاق، مامان با بهت داشت صورت خونی مریم رو نگاه می‌کرد. خواست چیزی بگه که کنارش زدم و از ساختمون پرورشگاه خارج شدم. با گلویی پراز بغض وارد کوچه پشت پرورشگاه شدم و همون جای همیشگیم نشستم؛ حقش بود زنیکه بی‌چشم و رو، اصلا باید با صندلی می‌زدمش چشم سفید، ترشیده، بدبخت، سادیسمی، فلج، خیار اصلا به بقیه چه من خانواده ندارم؟

خوب ندارم، مگه من خواستم که اصلا به دنیا بیام؟ بالاخره کار خدا بوده، حالا هی نباید به روی آدم بیاره که تو هیچ کس رو نداری!

اصلا کی گفته ندارم؟ من خدارو دارم؛ بهتر از اون مگه کسی هم هست؟ همین طور که داشتم غر می‌زدم، چشمم به ساختمون رو‌به‌رویی افتاد که یه پسر داشت توی تراسش سیگار می‌کشید. از جام بلند شدم و رو بهش داد زدم:

- ها، چته؟ چی می‌خوای هر بار میام می‌بینمت؟!

از این فاصله نمی‌تونستم دقیق صورتش رو ببینم، هرچند بعیدم می‌دونستم صدام بهش می‌رسه،

اصلا به درک بزار باشه تا زیر پاش آمازون سبز بش،

اصلا باید هرجردی شده از دست ای‌هنا خلاص بشم، دیگه از سن قانونی هم رد کردم و یه ماه دیگه وارد نوزده سال م‌ ش، تا کی اجازه می‌دن توی پرورشگاه بمونم؟! بالاخره که باید برم، پس چرا الان نه؟

با مرور این که از این جا برم؛ از جام بلند شدم و به سمت ساختمون اصلی رفتم که بادیدن خانم جاوید، مدیر پرورشگاه که داشت با مامان جوادی اون مریم گور به گوری حرف ی‌ زد؛ وایستادم بهشون خیره شدم اَه،ه چقدر از این جاوید بدم میا؛! زنیکه چندش، حال بهم زنه خیار... همین طور که داشتم یواشکی بهشون نگاه م‌ کردم و القاب زیبا رو بهش نسبت م‌یدادم، یهویی چشم جاوید چرخید سمتی که من هستم، من هم سریع خودم رو پشت ستون جمع کردم که با صدایی بلند داد زد:

- رستا سریع خودت رو از پشت اون ستون بکش بیرون، دختره خیره سر!اَه، هیچ جوره نم‌ شد از چشمش پنهان شد.

با این که ازش م‌ ترسیدم، اما با صورتی ‌بی‌تفاوت از پشت ستون خارج شدم و به سمتشون قدم برداشت؛

جلوش که رسیدم گفتم:

- کاری داشتی؟

چم‌هااش رو ریز کرد و با حرص گفت:

- هزار بار بهت گفتم با بزرگ تراز خودت با احترام حرف بزن، از دختر بزرگی مثل تو بعیده!

مامان جوادی لب باز کرد که خانم جاوید با صدای نکرش؛ سرش داد زد:

- خفشو صدف!

ناخواسته پوزخند صدا داری زدم و گفتم:

- ا‌ی‌وای ببخشید این رو میگم خانم جاوید، شما بگی خفش، بی‌احترامی محسوب نمی‌شه؟

روی پاشنه پا چرخیدم و رو به مامان جوادی کردم و گفتم:

- فکر کنم شما یه ده سالی از خانم جاوید که فقط بلده حرف بزنه بزر‌ترید؟!؟

دوباره چرخید سمت خانم جاوید و با داد گفتم:

- تا وقتی که خودت از حرف خودت پیروی نم‌ کنی حق نداری اون رو به کسی تحمیل کنی فهمیدی؟!

و از کنارشون گذشتم که جلوی در سالن با همون مرتیکه اربابه مواجه شدم که داشت مرموز نگاه می کرد. اَه، رستا چیکار نگاه اون خیارداری! از پله‌ها سریع بالارفتم و در اتاق رو با پا باز کردم باصدای جیغ خفه‌ی ملکا گفتم:

- درد ده ثانیه!

کتابی که افتاده بود روی پاش رو کنار زدو نگران پرسید:

- چته رستا؟

خودم رو روی تخت کناریش پرت کردم و جواب دادم:

- می‌خوام از اینجا برم، خسته شدم!

وبه صورتش چشم دوختم باتعجب گفت:

- کجا می‌خوای بری؟ اصلا چرا می‌خوای بری؟ چطور می‌خوای بری؟ به چه بهانه‌ای می‌خوای بری؟ ببینم...

بین حرفش پریدم و گفتم:

- اَه، بچه یه دم ساکت‌شو! چقدر حرف می‌زنی دختر، تو چیکار بهش داری؟! خودم یه طوری می‌رم.

و طاق باز دراز کشیدم؛ چیزی نگذشت که در باز شدو مامان جوادی وارد شدو کنارم روی تخت نشست و گفت:

- ببینمت دختر شانس آوردی اون مرده قبولت کرد وگرنه خانم جاوید بدبختت می‌کرد!

باشنیدن این حرف وحشت زده از جام بلند شدم که به خاطر دو طبقه بودن تخت‌ها سرم محکم خورد به کف تخت بالا که صدای آخم باعث خنده ملکا شد. با اخم بهش خیره شدم که نیشش رو بست، رو به مامان جوادی گفتم:

- یعنی چی؟ همون مرتیکه خیار رو میگی؟

مامان جوادی خنده‌ای کردو گفت:

- آره همون مرتیکه خیار

عصبی چشم‌هام رو توی کاسه چرخوندم و گفتم:

- مگه اون نرفته بود؟ پس حالا چی میگه؟!

شونه ای بالا انداخت و لب زد:

- چه بدونم من!

نفسم رو توی دهنم جمع کردم و از لای لبم خارج کردم که مامان جوادی گفت:

- دلم واسه زبون درازیات و خراب کاریات تنگ می‌شه رستا!

و محکم بغلم کرد. از اون طرفم ملکا بغلم کردو محکم فشارم دادن؛ یهو غصم گرفت، من درسته تصمیم گرفتم برم، اما هرجایی می‌رفتم می‌دونستم توی همین شهرم، ولی اون می‌خواد من رو ببره به روستا، من نمی‌خوام برم، چرا باید این محدودیت رو قبول کنم؟

خودم رو از مامان جوادی جدا کردم همین طور ملکا رو، با حرص چشم‌هام رو بستم و گفتم:

- من نمی‌رم باهاش، من خانواده تهرانی رو که توی بهترین جای تهران بودن و با اون همه دَک و پز قبول نکردم، حالا بیام این پیری رو قبول کنم و برم باهاش روستا؟ عمرا!

مامان جوادی شاکی گفت:

- تو این کار و نمی‌کنی رستا، مگرنه می‌دونی که جاوید منتظریه بهونست تا یه بلایی سرت بیاره... تو با اون مرده برو روستا، شاید اون طور که فکر می‌کنی نباشه دختر... ببین من تورو از همون روز اول که آوردن اینجا می‌شناسم؛ می‌دونم چقدر سرتق و لج بازی، اما مادر، عزیزم الان موقع‌اش نیست باهاش راه بیا، پشت بندش ملکا گفت:

- آره، رستا جونم... تورو خدا فکری رو که واسم گفتی رو عملی نکن، به ضررت می‌شه.

کلافه نفسی کشیدم. نه؛ این‌ها من رو درک نمی‌کنن، بابا من نمی‌خوام برم، این کجاش قابل فهم نیست؟! لب باز کردم چیزی بگم، که شهین سراسیمه وارد اتاق شد و نفس‌نفس زنان گفت:

- رستا... رستا پاشو برو اتاق خانواده!

از روی تخت بلند شدم و پرسیدم:

- چرا؟!

دستش رو روی سینش گذاشت تا بلکه نفسش جا بیوفته، ادامه داد:

- خانم جاوید با یه آقایی کارت دارن! فکر کنم می‌خوان ببرنت.

با این حرف وحشت زده کنارش زدم و از اتاق خارج شدم، من نمی‌زارم ببرنم! پله‌ها رو دوتا یکی طی کردم تا این که پشت در اتاق خانواده رسیدم؛ مکثی کردم تا نفسم جابیوفته تقه‌ای به در زدم. وارد اتاق شدم و با دیدن یه مرد دیگه‌ای کنجکاو، ساکت نگاهش کردم که صدای خانم جاوید بلندشد:

- بیا بشین.

وبه صندلی رو به روی اون پسره اشاره کرد. به تبعیت از حرفش نشستم که رو به پسره گفت:

- خوب جناب سعادت این هم از رستاجان!

بله؟ این گفت رستاجان؟ مشکوک نگاهش کردم که بالبخند از جاش بلند شدو گفت:

- خوب تنهاتون می‌زارم طبق گفته جناب سعادت بزرگ!

و از اتاق رفت. این زنه یه چیزیش هست؛ با صدای این یارو سعادت بهش خیره شدم.

- خوب پس اونی که به پدر من گفته تلاسمی تویی؟!

بدون هیچ خجالتی گفتم:

- مگه دردغ میگم؟

با ابروهایی پریده به سمت بالا نگاهم کرد؛ شاید توقع داشت خجالت بکشم، ولی خجالت چیه اصلا؟

طبق عادت همیشگیم که جد طرف رو درمیاوردم گفتم:

- چند سالته؟ به قیاقت میاد که دست کمی از بابات نداری، ام...

به دست چپش نگاه کردم و ادامه دادم:

- دستتم حلقه نیست... زن نداری؟ اصلا به من چه!

پا رو پا انداختم و ادامه دادم:

- خوب بنال... نه بگو... نه با کلاسش چی بود؟

و متفکر دستم رو به چونم زدم که گفت:

- بفرمایید!

بشکنی زدم و گفتم:

- آره همین که تو گفتی، بفرما حالا کارت چی بود؟

عصبی از لای دندون‌هاش غرید:

- عادته چرت و پرت بگی بعدم بگی به من چه؟

بی‌خیال لب زدم:

- چرت و پرت، خوب اگه طرفتم آدم چرتی باشه آره، چرا نگم؟

به دستش که روی تکیه گاه صندلی بود خیره شدم که مشت شده بود و رگاش بیرون زده بودن؛ کمی بالاتر، صورتش از حرص و عصبانیت قرمز شده بود و بزور با آرامش گفت:

- ببین دختر، من که اصلا این زبون درازت رو دوست ندارم، اما نمی‌دونم چی گفتی و چیکار کردی که بابام بعداز اون توهین، قبولت کرده وبگم فکر نکن بیایی روستا می‌شی سوگلی!

چشم غره‌ای بهش رفتم و گفتم:

- زبون من توی دهن من هست و دراز بودن و نبودنش تورو اذیت نمی‌کنه تو به فکر زبون خودت باش، درضمن من هم عاشق چشم و ابروی شماها نشدم بخوام بیام روستا... یه طوری میگی روستا انگار می‌خوایین ببرینم امریکا.

و از جام بلند شدم و به سمت در رفتم و گفتم:

- ومطمعن با شده فرار می‌کنم، اما با شماقوم خیار هیچ بهشت زهرایی نمیام، البته دور از جونم!

و از اتاق‌ خانواده خارج شدم، والله انگار من از خدامه با اینا برم روستا، یه طوری روستا، روستا می‌کنن انگار کجاست حالا، با دیدن مریم که دماغش رو چسب زده بود خنده‌ای کردم، حقش بود.

با دیدن خندم سرش رو به معنی چیه تکون داد که ادای عق زدن رو واسش در آوردم که با چندش روش رو ازم برگردوند و رفت. با صدای همون پسره سعادت بهش نگاه کردم.

- ببین دختر چه بیایی، چه نیایی من تو رو می‌برم! شده از سر لج باشه می‌برمت آماده باش!

ورفت. زکی، این خیارو باش... عمرا باهات بیام، بیامم اون روستا رو خود جهنم می‌کنم واست مرتیکه خیار جانباز، مگه خیارم می‌تونه جانباز باشه؟ افکارم رو پس زدم و لب زدم:

- چرا نمی‌شه؟ وقتی گازش زدی جانباز می‌شه!

با شنیدن صدای خنده ملکا بهش نگاه کردم، که گفت:

- وای رستا لعنتی خیار جانباز رو از کجا در آوردی؟

برو بابایی بهش گفتم و ادامه دادم:

- از همون جا که شنیدی گفتم!

خودمم خنده‌ای کردم و دست ملکا رو گرفتم و گفتم:

- در گالت رو ببند تا برق منطقه نرفته.

اسکل سریع دهنش رو بست. که گفتم:

- من امشب باید از این جا برم!

به ساعت روی دیوار نگاه کردم. فکر کنم همه خواب، باشن دیگه؛ یواش پتو رو کنار زدم و کفش‌هام رو که زیر تخت بودن رو برداشتم و بغل کردم.

به دخترها نگاهی انداختم که همشون خواب بودن؛

یواش دستگیره رو پایین کشیدم و آروم بازش کردم مبادا کسی صدای قیژ، قیژ در بلند بشه. با یواش‌ترین حالت ممکن، از ساختمون خارج شدم؛ پشت سرم رو نگاه کردم که نکنه کسی دیده باشه من رو که محکم خوردم به چیزی؛ از ترس قلبم نمی‌زد مطمئنم خانم جاویده! چشم‌هام رو بستم و مظلوم گفتم:

- خانم به خدا من نمی‌خوام با اون خیار برم روستا، باباجون مگه زوره؟ ببینم اصلا زورتو به بچه یتی...

همین که سرم رو بالاآوردم با تنه درختی که عینا وسط حیاط بود مواجه شدم.

با کف دستم زدم تو گفتم:

- ای‌خاک تو سرت رستا که با چشم‌های کورت، نمی‌تونی درست ببینی!

از دست تو! خواستم قدمی بردارم ک با صدای مردی قبض روح شدم.

- به سلامتی کجاخانم کوچولو؟

به سمت صدا برگشتم، چون می‌ترسیدم باز توهم باشه، اما با دیدن مردی مواجه شدم که از هیکلش معلوم بود ورزشکاره! وقتی دیدم چیزی نمیگم به خودم جرعت دادم و جواب دادم:

- به توچه!

باحرفم ابروهاش رو بالا دادو لب زد:

- تا وقتی که همون جناب خیاری که گفتی، نگفتن؛ شما بانوی کوچک هیچ جایی نمی‌ری!

لجوجانه پا به زمین کوبیدم و گفتم:

- می‌رم... خوبشم می‌رم!

برگشتم و پشت بهش خواستم قدم بر دارم که با دستش مچ دستم رو محکم گرفت و گفت:

- بیشتر از این خودت رو خسته نکن! برو تو نمی‌شه هیچ جابری تا فردا عصر که جناب سعادت بیاد.

با صدایی کنترل شده گفتم:

- نه، تو نه اون مرتیکه خیار جانباز نمی‌تونه آزادی من رو ازم سلب کنه!

و پشت بهش کردم و که با قرار گرفتن دستش روی دهنم جیغم توی گلو خفه شد. دست بردم که مانع بشم، اما سریع دستش رو روی شکمم گذاشت و بلندم کرد. بااین حرکت ترسیده شروع به دست و پا زدن کردم، ولی من کجا؟ اون کجا؟ هرچی تلاش کردم که ولم کنه، ولی اون محکم‌تر می‌گرفتم و به سمت ساختمون برد. دم اتاق که رسیدیم؛ خم شد کنار گوشم و گفت:

- کارهای قانونیش انجام شده و الان جناب سعادت، یا همون خیار... قیم تو هستن و بهتره فکر فرار رو از سرت بیرون کنی!

و هلم داد توی اتاق و خودش خارج شد. عصبی خودم رو روی تختم پرت کردم و شروع به غر زدن کردم. اصلا این ننه، بابایی که طی یه عملیات وحشیانه من رو پس انداختن چرا الان نیستن؟

اَه، مردم چرا به ضرب‌المثل‌ها توجه نمی‌کنن؟ گفتن که هواست پرت باشه یه عمر پشیمونی؛ ها؟! نه فکر نکنم این طور بود! اصلا هرچی مهمه نیت آدمه.

انقدر غر زدم که نمی‌دونم کی خواب من رو یه عالم خاموشی برد.

با حرص به این قوم خیار نگاه کردم که همون به اصطلاح جناب سعادت گفت:

- خوب من همه کارا رو انجام دادم و تو الان‌می‌ری آماده می‌شی تا با ما بیایی روستا!

عصبی کوسن پشت سرم رو به سمت همون پسره که نزاشت فرار کنم پرت کردم و گفتم:

- اصلا تقصیر توکه من الان اینجام، مرتیکه بز!

اون بدبختم بهت زده فقط نگاهم می‌کرد که پسر خیار گفت:

- من بهش گفتم مراقب باشه! حدس می‌زدم بخوای کار احمقانه بکنی.

عصبی‌تر اون یکی کوسن رو برداشتم باشدت بیشتر به سمتش پرت کردم، که انتظارش رو نداشت؛ دقیقا خورد توی صورتش و با صدا گفتم:

- آخیش دلم خنک شد؛ تازه احمقم خودتی احمق.

همین که خواست چیزی بگه خیار گفت:

- کافیه این معرکه!

طبق عادت همیشم تندی جواب دادم:

- تکبیر!

و زدم زیر خنده که پسرخیار رو به باباش گفت:

- آخه چرا این رو انتخاب کردی؟

این به من گفت این؟! دستم رو به سمتش دراز کردم و گفتم:

- هوی، این به درخت میگن! من اسم دارم اسمم رستاست.

خواست چیزی بگه که خانم جاوید با تقه‌ای وارد اتاق شد و با خود شیرینی گفت:

- جناب سعادت، همه کارها تکمیل شده و شما می‌تونید رستای عزیزم رو ببرین.

زیر لب طوری که همه بشنون گفتم:

- عق چندش!

که خانم جاوید یه چشم غره رفت بهم، ولی من کم نیاوردم و گفتم:

- چشمات چپ نکن، همین طوری شوهر نکردی وای به حالت چشماتم چپم بشه!

و زدم زیر خنده که عصبی گفت:

- رستا عزیزم بهتره بری اتاقت آماده بشی.

از جام پاشدم و به مرده که نزاشت فرار کنم و پسر سعادت اشاره کردم و گفتم:

- نمی‌خواد خودنمایی کنی، اینا ترشیده نمی‌گیرن!

و قبل از این که چیزی بگه از اتاق خارج شدم.

به خدا، من که می‌دونم بزور من رو می‌خواد بده اینا ببرن تا از دستم خلاص بشه؛ زنیکه میخ خیلیم ربط داشت بهش رو به در اتاقش کردم و دهنم رو کج کر رستا عزیزم بهتره بری اتاقت آماده بشی! همین که لای چشمم باز شد با صورت متعجب پسر سعادت رو به رو شدم. بدون هیچ حرکتی برگشتم و با سرعت به سمت اتاق رفتم. در رو که باز کردم به چشم‌های گریون ملکا رو به رو شدم، نگران پرسیدم:

- چی شده؟ چرا قیافت این جوره؟

همین حرف من کافی بود تا بزنه زیر گریه، به سمتش رفتم و محکم بغلش کردم که لب باز کرد:

- آخه اگه توی گاو بری من چیکار کنم؟

و باز شروع به گریه کردن کرد.

دگوشش پچ زدم:

- دل منم برات تنگ می‌شه دوستم.

با ناراحتی به همه بچه‌هایی که اومده بودن بدرقه نگاه کردم. یه کم بالاتر ساختمون پرورشگاه، چقدر دلم تنگ می‌شه واسه اینجا! از دوسالگی این زندگی کردم چطور دلم میاد الان برم؟ با صدای خیار که تازه فهمیده بودم ارباب هیروش صداش می‌کنن سوار ماشین شدم و بقیه هم سوار شدن، چیزی نگذشت که ماشین به حرکت در اومدو با حسرت و دلتنگی از شیشه پشتی ماشین به مامان جوادی و ملکا خیره شدم.

اونقدر نگاهشون کردم تا ازشون فقط یه نقطه کور مشخص بود؛ برگشتم سر جام که متوجه فرد جدیدی که جفتم بود شدم. زیر چشمی نگاهش کردم که یهو برگشت سمتم و گفت:

- اِ، بالاخره دل کندی؟!

چیزی نگفتم که ادامه داد:

- از زبون درازت خیلی شنیدم، پس الان کوش؟

حرصی زبونم رو تا ته در آوردم و گفتم:

- ایناش!

خنده‌ای کرد و گفت:

- اسم من هاوشه از دیدنت خوشبختم!

بدون توجه به حرفش گفتم:

- تو پسر خیاری؟

با حرفم متعجب بهم خیره شد که دو دستی، دست روی دهنم گذاشتم که صدای خندش فضای ماشین رو پر کردو گفت:

- تو، او به ارباب هیروش که حتی زنش اسمش رو بزور صدا می‌کنه‌ میگی خیار؟

یواش دستم رو برداشتم از روی دهنم، آخیش ین مثل اون‌ها نیست خدایا شکرت، با لبخند بهش خیره شدم و گفتم:

- اوم... خوب من هم رستام، ولی من فکر کردم الانه که عین اون هرکوله عصبی بشی!

یهو صدایی از جلو اومد و گفت:

- الان منظورت از هرکول منم؟

وحشت زده به همون پسرخیار خیره شدم که گفت:

- تو، تو اینجایی؟

خنده‌ای کردو گفت:

- توقع داری کجا باشم؟ من هم پسر خیارم دیگه!

و زد زیر خنده، اِ نه بابا اینم بلنده بخنده؛ سوالی پرسیدم:

- اسمت چیه؟

گلوش رو صاف کردو جواب داد:

- هیرسان... اسمم هیرسانه.

آهانی گفتم و به صندلی تکیه دادم. هیرسان و هاوش پسرهای هیروش نمی‌دونم چقدر زمان گذشت، اما هر چقدر که بود. بالاخره به جایی سر سبز رسیدیم؛ کنجکاو خودم رو به سمت پنجره کشیدم تا ببینم چه جایی هست که من رو آوردن همین طور که با کنجکاوی دارودرخت‌ها رو از نظر می‌گذروندم، یهو صدای هاوش بلند شد.

- هنوز اول جنگلیم، بزار یه نیم ساعت دیگه به روستا می‌رسیم!

با این حرفش سرجام نشستم و پرسیدم:

- تو چندسالته؟

همون طور که با گوشیش کار می‌کرد جواب داد:

- بیست و پنج، چطور؟

بدون توجه به سوال آخری، سوال خودم رو پرسیدم:

- می‌شه یه کم واسم از روستا و اون جایی که قراره برم بگی؟

با این حرفم سرش رو از توی گوشی برداشت و بهم کمی نزدیک شدو گفت:

- خوب اول از همه بگم زن هیرسان که اسمش پریسیما هستش، خیلی زیاد مرموز و حقه بازه، ولی این هیرسان نمی‌دونم عاشق چیش شده!

خنده‌ای کردو ادامه داد:

- به قول مامان اون داداشم رو جادو کرده که با تمام کارهای بدش بازم هوادارشه!

دست‌هاش رو توی هم سابید و ادامه داد:

- اما مامانم... اسمش عسل هستش و همه عسل بانو صداش می‌کنن، اون رو نمی‌شه گفت اخلاقش رو باید خودت ببینیش!

بهم خیره شدو گفت:

- ببین رستا اون جا به هیچ عنوان با کسی در نیوفت و گرنه همه چیز پای خودت تموم می‌شه، اون جا توی اون عمارتی که داریم می‌ریم تو واسشون یه غریبه‌ای و تا بیان بهت عادت کنن طول می‌کشه، پس خیلی مراقب باش

یا امام زاده‌ها، پس بگو قراره برم توی میدون مین گذاری شده؛ سکوتم رو که دید گفت:

- حالا نمی‌خواد بترسی بچه، اگر قول بدی دردسرساز نشی خودم هوات رو دارم.

و با لبخند بهم خیره شد. خدایا خودم رو به خودت می‌سپارم این طوری که این میگه مرگم حتمیه!

سرم رو تکون دادم. اَه، بابا از فاز فیلم‌ها دربیا بچه مگه شهرچرت و پرته؟! با صدای خنده‌ای که ازهاوش می‌اومد خبر از این می‌دادکه من باز افکارم رو بلند گفتمه! خندش که کم رنگ ترشد گفت:

- تو عالی دختر، شهر چرت و پرت چیه آخه؟ اون شهر هرته، نه چرت و پرت!

و دوباره خندید. یه فوش آب‌دار نثارش کردم و به منظر بیرون خیره شدم. فقط خدا می‌دونه چی در انتظارمه... با توقف ماشین کنجکاوتر از قبل به همه جا نگاه کردم. باصدای هاوش از ماشین پیاده شدم؛ یه حس بدی بهم دست داد از دیدن اون همه آدمی که داشتن نگاهم می‌کردن! با دستی که پشتم قرار گرفت به عقب نگاه کردم که با هاوش مواجه شدم.

خم شدو دم گوشم گفت:

- این نگاه‌ها تازه دارن خوش آمد میگن که این طوری شدی!

صورتم رو جمع کردم و گفتم:

- یا خود خدا، اینا دارن خوش آمد میگن؟ اینا کافیه یه چیزی بگی تا حمله کنن واست!

با این حرفم خنده‌ای کردکه با صدای ارباب هیروش خندش جمع شد.

- هاوش، رستا رو ببر پیش عسل و با اون و پریسیما آشناش کن، همین طور با بقیه مسائل!

هاوش چشمی گفت و ارباب با هیرسان دوباره سوار ماشین شدن و رفتن. به هاوش خیره شدم که گفت:

- خوب بیا تا ببرمت پیششون.

باهاش هم قدم شدم و هم زمان اطراف رو دید می‌زدم. یه حیاط بزرگ، با کلی آدم که آخرش به یه عمارت ختم می‌شد. عمارتی که... با صدای هاوش ریشه افکارم پارشد.

- ببین اینجا آدماش خیلی کم سوار دارن و یا کلا سواد ندارن... تازه افکارشونم مال زمان شاه ویز ویزکه، پس زیاد به حرفاشون توجه نکن، چون تهش خودت ناراحت می‌شی!

اون می‌گفت و من بیشتر از قبل نگران می‌شدم.

با رسیدن به در عمارت، نفس عمیقی کشیدم و وارد شدیم.

وای داخلش از بیرونش خفن تر بود!

با راهنمایی ‌های هاوش به پزیرایی رسیدم که با دیدن یه زن با صورتی مهربون و جا افتاده و دختری با چشایی تقریبا سبز و موهایی رنگ شده مواجه شدم. از چشای دختره معلوم بود شرارت فوران می‌کنه، اما اون زنه که فکر کنم همون عسل بانو باشه برعکس حس خوبی از قیافش بهم دست داد، با صدای هاوش نظر اونا به ما جلب شد.

- سلام ما اومدیم!

و به سمت اون زن مسن رفت و گفت:

- خوب مامان خوشگلم اینم از رستاخانم!

به زنه که دیگه مطمئن بودم عسل خانمه خیره شدم و گفتم:

- سلام.

ازجاش بلند شدو به سمتم اومد و جواب داد:

- سلام به روی ماهت عزیزدلم.

و محکم بغلم کرد؛ متعجب به هاوش نگاه کردم که عسل خانم ولم کردو دست‌هام رو بین دست‌های گرم و لطیفش گرفت و ادامه داد:

- خیلی مشتاق دیدنت بودم عزیزم.

من رو به سمت مبل کشوندو گفت:

- بیا، بیا بشین دخترم.

از این که من رو دخترم خطاب کرد یه جوری شدم.

خواستم چیزی بگم که صدای دختری که حدس می‌زدم زن هیرسان باشه به گوشم خورد.

- سلام، رستاجان خوش اومدی!

و چشم غره‌ای رفت؛ لبخندی زدم و در حواب گفتم:

- سلام، ممنون.

پای راستش رو روی پای چپش انداخت و گفت:

- من پریسیما هستم، زن هیرسان.

یه لبخند زورکی زدم و جواب دادم:

- بله، خوش بختم از دیدنتون.

بدون توجه به حرفم روبه عسل بانو گفت:

- مامان جون من برم به کارام برسم تا الانم وقتم رو الکی هدر دادم.

دختره گاو بی‌شعور؛ با صدای عسل بانو چشم ار پریسیما برداشتم و بهش خیره شدم:

- فکنم هاوش از اخلاق پریسیما واست گفته، پس دخترم زیاد بهش توجه نکن!

چشمی بهش گفتم که رو به هاوش گفت:

- مادر، رستا رو ببر به اتاقش و اگه مشتاق بود با بقیه آشناش کن.

هاوش چشمی گفت و عسل بانو از پزیرایی خارج شد.

دو روزی از اومدنم به ابن جا می‌گذشت؛ همه چیز خوب بود بجز نگاه‌ها و چشم غره‌های پریسیما؛ نمی‌دونم چه پدر کشتگی با من داره اصلا؟!

اصلا بره گمشه زنیکه مارمولک! بی‌خیال همه چیز واسه خودم از روی میز میوه برداشتم و شروع به پوست گرفتن کردم که صدای ارباب هیروش به گوشم خورد:

- خب، رستاخانم!

با صداش بهش خیره شدم که ادامه داد:

- ببینم احوالاتت چطور می‌گذره؟! از این روستای عقب افتاده راضی هستی خانم فراری؟

با سوزش دستم آخی گفتم و به دستم که بر اثر چاقو بریده شده بود خیره شدم. اه، لعنتی به کل هواسم رفت پیش این مرد؛ از بالا انگشتم رو گرفتم تا خون کمتری ازش بره که صدای ارباب بلند شدو کنیز خانم یکی از خدمه رو صدا زد تا واسم چسب رخم بیاره. ظرف میوه که حالا از اثر خون من روش بود رو سر میز قرار دادم که همون لحظه کنیز خانم اومد و کنارم نشست و شروع کرد به تمیز کردن خون روی دستم و در آخر چسب رو روبی انگشتم زدو رفت، با رفتنش رو به ارباب گفتم:

- در جواب سوالاتتون باید بگم، من به همون یتیم خونه هم راضی بودم و اصلا از این الان اینجام راضی نیستم و البته اگر چشم غرها و رفتاری‌های عروس گلتون بزاره فعلا چیزی نشده!

اعصاش رو روی زمین کوبیدو گفت:

- اون رو اهمیت نده؛ خلقش این طوره.

نزدیکم شدو ادامه داد:

- آدمی جاه طلبه! فعلا حس کرده جای پاش با وجود تو سست شده، این رفتارم از این موضوع سر می‌زنه!

همون طور که با نخی که از چسب زخم آوزون بود بازی می‌کردم، جواب دادم:

- پس چرا من رو آوردین به این خونه؟ چی شد نظرت عوض شد ارباب هیروش؟!

ارباب هیروش رو با تاکید گفتم که گفت:

- آره نباید پای تورو باز می‌کردم، اما تو انتخاب عسل بانوی منی و هرچی اون بخواد من واسش محیا می‌کنم؛ حالا توهم حواب سوالت رو از عسل بانو بگیر، نه من.

و از جاش بلند شدو رفت. این چرا این طوریه آخه؟!

وای، خوش بحال عسل بانوی چه شوهری داره! خدایا، یکی از این رو خر کن بیا من رو بگیره، به قول ملکا بوی ترشیدگیم رو حس می‌کنم! توی همین احوالات بودم که صدای خنده هاوش بلند شد و پشت بندش کفت:

- وای دختر تو دیگه کی هستی؟! اولین نفری که این طوری می‌بینم باخودش حرف می‌زنه.

این رو گفت و روی مبل کناری من نشست و ادامه داد:

- خیالت راحت یکی‌ هم خر می‌شه تورو بگیره غمت نباشه!

وشروع به خندیدن کرد. حرصی چشم غره‌ای بهش رفتم و از جام پاشدم و به سمت اتاقم رفتم که بین راه با شنیدن اسمم از زبون پریسیما وایستادم:

- رستا!

بهش چشم و یه تای ابروم رو بالا انداختم و سرم رو کج کردم به معنای چیه؟!

نزدیکم شدو گفت:

- چه حسی داری از یتیم بودن درآومدی؟

چشم‌هام رو بستم و با خودم آروم باش رو زمزمه کردم که ادامه داد:

- وای، باید حس خوبی باشه که دیگه یتیم نیستی و توی یتیم خونه زندگی نمی‌کنی!

به سمتم خم شدو دوباره گفت:

- چه حسی داره از یتمی در اومدی؟

عصبی مثل هر وقت دیگه که عصبی می‌شدم هیچی نمی‌فهمیدم، دستم رو بلند کردم و یکی محکم زدم توی گوشش؛ شکه دستش رو جای سیلیم گذاشت و بهم خیره شد. آخیش، راحت شدم توی چشم‌هاش نگاه کردم و مثل خودش گفتم:

- چه حالی داری جای چهار انگشتم روی صورتته؟

از این حرفم عصبی بهم خیره شد، بی‌خیال پشت کردم بهش و در اتاقم رو باز کردم و همون طور گفتم:

- حتما حسش رو بهم بگو تا من هم بگم بهت پری جون!

•پریسیما•

از آینه دل کندم رو به هیرسان، حرصی گفتم:

- ببین نیومده زد توی گوشم؛ اون وقت هی طرفش رو بگیر!

کنارش روی تخت نشستم و ادامه دادم:

- هیرسانم، عشقم به خدا خیلی دوست دارم، ولی این دختر باعث اذیت شدن منه توی این خونه؛ نمی‌شه یه طوری بیرونش کرد؟

هیرسان مثل همیشه با لبخند جواب داد:

- آخه خانمم، عزیزدلم مگه دست منه؟! می‌دونی مامان عسل خودش خواست اون دختر بیاد، وگرنه ارباب که اصلا توی این فازا نیست!

از جام پاشدم و گفتم:

- همینه دیگه، هیچ کس جرعت نداره بالاتر از گل به مامان عسل بگه اون وقت من یه خواسته کوچیک بیشتر ازت ندارم و اونم اینه که رستا رو از این جا بیرون کنی، توهم هی نه بیار!

کلافه از روی تخت بلند شدو گفت:

- تو میگی من چیکار کنم؟ ببینمت پری تو که چیزی نگفتی که عصبی بشه و بخواد بزنت؟!

چشم ازش گرفتم و گل‌موم رو از روی عسلی برداشتم و همون طور که موهام رو می‌بستم جواب دادم:

- آخه این چه حرفیه عشقم؟ من چیکارش دارم؟ اون دختر یهویی رم کرد و زد توی گوشم.

دستم رو جای سیلیش گذاشنم و چشم‌هام رو مظلوم کردم و ادامه دادم:

- آخه من دلم میاد به یه بچه یتیم چیزی بگم؟ اصلا خدا رو خوش میاد عشقم؟

نمی‌دونمی زیر لب گفت و کتش رو از روی تخت برداشت و ادامه داد:

- ولش کن پری، من می‌رم تا جایی برمی‌گردم.

و به سمتم اومدو پیشونیم رو بوسید و رفت.

اه، از این هیرسانم هیچ بخاری بلند نمی‌شه؛ خودم باید دست به کارشم! روی تخت نشستم و به یه نقشه توپ فکر کردم. باید این رو هم مثل مه‌گل از این خونه بیرون کنم، وگرنه من نابود می‌شم!

همین طور که توی فکر بودم صدای گوشیم بلند شد. دست کشیدم و از روی عسلی برش داشتم با دیدن اسم پرشان خوشحال جواب دادم:

- سلام!

با صدای بم و مردونه جواب داد:

- به روی ماهت، چطوری؟

دستی به موهای بسته شدم کشیدم و جواب دادم:

- خوبم.

صدای خنده مردونش رو که شنیدم ادامه دادم:

- دلم واست تنگ شده!

دیونه‌ای نثارم کردو ادامه داد:

- از این حرفا نزن پرو می‌شم‌ها!

از جام پاشدم و رو به روی آینه ایستادم و دستم رو جای سیلی رستا گذاشتم و جواب دادم:

- باشه نمیگم آقای جذاب، حالا چی شد یادی از ما کردی؟

مکثی کردو جواب داد:

- عجب من که همیشه پیگیر احوالاتتم آبجی کوچیکه، راستش خواستم بگم که دارم میام ایران، دلم واسه همتون تنگ شده، حتی اون شوهر زبون نفهمت!

با حرف آخرش با لحنی شاکی، اما از سرشوخی گفتم:

- هوی، هوی حواست باشه‌ها اون مرد منه، عشق منه، وای خدا روشکر داری میایی!

بعد از مکالمه ای با پرشان داشتم. بازم برگشتم سر نقشه کشیدنم، که یهو یه فکر بکر به ذهنم خطور کرد!

•رستا•

به هاوش خیره شدم و گفتم:

- ببین من خودم با رضایت خودم نیومدم که بخوام واسه موندنم، خودم رو به آب و آتیش بزنم؛ پس به اون زن داداشت بفهمون این موضوع رو...

هاوش کلافه بین حرفم پرید و گفت:

- می‌دونم، می‌دونم دلت نمی‌خواست بزور اومدی، اما از من نخواه توی روی اون زن وایستم که می‌دونم آخرش بد تموم می‌شه، اصلا دلم نمی‌خواد توی روی داداشم وایستم!

و از جاش پاشد و از اتاق خارج شد. همین؟! دلش نمیاد توی روی داداشش وایسته؟ هه، چیه رستا فکر کردی اون هم خونش رو ول می‌کنه طرف توی بی‌کس و کار رو می‌گیره؟ نه جانم هرچی نباشه از یه خونن! فایده نداره باید این جنگی که اون عفریته شروع کرد و خودم یه تنه حریف بشم!

بی‌حال از جام بلند شدم، چقدر باید توی این اتاق بشینم؟! از عمارت خارج شدم و کنجکاو به همه جا سرک می‌کشیدم. با بوی قرمه سبزی که از توی سالن آشپزی می‌اومد، به سمتش حرکت کردم.

همین که به در آشپز خونه رسیدم و خواستم وارد بشم با شنیدن اسمم از ایستادم و گوش دادم:

- رستا رو دیدی؟ همین بچه یتیمه که ارباب آوردتش!

یکی دیگشون خوبی زیر لبی گفت و اون ادامه داد:

- میگن زده توی گوش پریسیماخانم؛ هیچ کس هم بش چیزی نگفته به نظرتون مشکوک نیست؟

یکی دیگشون جواب داد:

- آره، راست میگی این دختره حتما یه کاری کرده که نه ارباب، نه هیرسان خان که جونش واسه خانم در می‌ره حرفی نزده!

خواستم وارد بشم که با شنیدن حرف یکی دیگشون ماتم برد.

- وای فکر کنم این دختره سرویس می‌ده بهشون! ماشاالله ترگل ورگلم هست، دیگه چی می‌خوان؟! ببین کی گفتم این دختره بی‌کس و کار خرابه...

کرشدم و کور، فقط می‌دونم وارد اون جا شدم و یکی رو از گیس گرفتم اون یکی رو از پیراهن، چقدر گذشت و چه کردم رو دیگه نمی‌دونم که با صدای داد هاوش دست از زدن برداشتم، با تمام جرعتم توی چشم‌های ارباب خیره شدم و گفتم:

- زدم، خوبشم زدم، بازم می‌زنم!

محکم اسمم رو صدا زد که بلند تر گفتم:

- هان؟ چیه؟ توقع داری چی کارشون کنم؟ بزارم روی سرم حلوا، حلواشون کنم؟ بگم آفرین بهم بگین فاحشه، ها توقع داری این رو بگم؟

به سمتش رفتم و ادامه دادم:

- ببین ارباب جون من نمی‌تونم ببینم که کسی داره چرت و پرت الکی پشتم میگه، اون جاست که مثل گرگ به اون گله حمله می‌کنم؛ دیدی که پس به همه بگو به من تهمت نزنن! بگو به اونا ربطی نداره... بگو هر کسی رو توی گور خودش می‌خوابونن... بگو درسته یتیمم، ولی مگه خواست خودم بوده‌ها؟ من خواستم؟

ارباب خواست چیزی بگه که با صدای عسل بانو خورده شد.

- ببینم هیروش اینا راست میگن به رستا اون تهمت هارو زدن؟

ارباب سرش رو پایین انداخت که عسل بانو به سمتم اومدو بی‌هوا بغلم کردو گفت:

- دردت به جونم، اونا ول کن بزار بگن مهم اینه که تو اون طور نیستی، اونارو بسپار دست خدا اون خودش جای حق نشسته!

نمی‌دونم چرا، ولی توی آغوشش یه حس عجیبی داشتم. خودم رو ازش جدا کردم و جواب دادم:

- در این که خدا جای حق نشسته هیچ تردیدی نیست، اما لذتی که توی کوبیدن دهنتشون هست توی هیچ جای دنیا پیدا نمی‌شه! من اون قدر صبور نیستم.

دستم رو گرفت و به سمت مبل هدایت کردو نشوندم، با لبخند جواب داد:

- درست عین اون خدا بیامرز!

با صورتی متعجب بهش خیره شدم که هول شده گفت: