رمان نقاشی احساس به قلم مهرانه حاتمی

ژانر : #عاشقانه #غمگین

خلاصه :

بعد از مرگ مشکوک‌ مهبد مهرآرا‌ و فرار تک دخترش‌ از خونه‌‌ی مادر‌ خیانتکار‌ و رفیق صمیمی پدرش‌، به مادربزرگش پناه می‌بره، اما زندگی روی خوشش‌ رو نشون نمیده‌ و درست چند روز بعد از آشنایی نازلی با استادش سر و کله‌ی عشق کله‌ خراب‌ و دردسر ساز سابقش‌ پیدا‌ میشه و با فرو رفتن‌ توی باتلاق گذشته پا به ماجرای خطرناکی می‌ذاره..

از کجا معلوم آن من، هنوز می‌نوازد و خرمن زلف هایش را می‌رقصاند؟

از کجا معلوم آن من، هنوز مهر دارد و عشق در دل می‌پروراند؟

از کجا معلوم آن من، هنوز دلخوشی، داند و خود را به آرزوها می‌رساند؟

من دیگر آن من، نیستم.

من آن من، نماندم.

حال آن من...

سکوت بر لب دارد و آتش در دل!

حال آن من...

یک چشم در خون دارد و یک چشم در سیل!

خلاصه بگویم؛ حال آن من...

درد در قلب دارد و هوای یار در سر.

خودمانیم... به چه منی تبدیل شده‌ام!

«نرگس رهبر»

با استرس دستی به مانتوی مشکی رنگم که این روز‌ها همدم تنهاییم شده بود، کشیدم و چمدون رو از زیر تخت بیرون آوردم.

سوئیچ رو از روی میز آرایش چنگ زدم و خیلی آروم و بی‌سر و صدا از اتاق خارج شدم.

با احتیاط از پله‌ها پایین رفتم که نمی‌دونم چی لای‌ پام گیر کرد و نزدیک بود زمین بخورم، اما به کمک نرده‌های طلایی رنگ راه پله خودم رو نگه داشتم.

نفسم رو با فشار بیرون دادم؛ نگاه پر بغضی به خونه‌ انداختم و آب دهنم رو با بغض‌ به زور پایین‌ فرستادم؛ خونه‌ای که مثل یه شهر از مهربونی پر بود، حالا همه جاش بوی خیانت میده!

چشم از خونه گرفتم و در رو باز کردم که صدای قیژی‌ کرد؛ مضطرب و ترسیده پشت سرم رو نگاه کردم؛ وقتی از نبودشون‌ مطمئن شدم چمدون‌ رو بغل‌ کردم‌ و با قدم‌های پر سرعتی خودم‌ رو به ماشین رسوندم.

سوار ماشین شدم و چمدون‌ و روی صندلی عقب انداختم؛ مضطرب لب‌هام‌ رو تر کردم‌ و استارت زدم؛ پام و روی پدال گاز گذاشتم و با آخرین سرعت ممکن از اون خونه‌ی منفور‌ دور شدم و مامان رو با معشوقه‌ی عزیزش‌ تنها گذاشتم.

***

از ماشین پیاده شدم و در عقب رو باز کردم، چمدون رو از روی صندلی بیرون کشیدم و سمت در رفتم و زنگ فشار دادم.

چند دقیقه‌ای گذشت که صدای خواب آلود مهراد بلند شد.

- بله؟

چشم از گربه‌ای که کنار جوب با در بطری نوشابه بازی می‌کرد، گرفتم و با صدای گرفته‌ای

گفتم: باز کن.

مکثی کرد و شوکه‌ گفت: ن... نازلی؟

پوزخندی زدم‌ و اره‌ی نصفه‌ نیمه‌ای لب زدم‌ که ناباور در رو باز کرد و گفت: بی... بیا تو.

سری تکون‌ دادم و وارد شدم؛ با خستگی سوار آسانسور شدم‌ و دکمه‌ رو لمس کرد که آسانسور حرکت کرد و بعد از چند دقیقه ایستاد.

نگاهی به چشم‌های قرمز و متورم‌ انداختم؛ پوزخند صدا داری حواله‌‌ی وضعیت‌ آشفته‌ام‌ کردم‌، با باز‌ شدن‌ در آسانسور، بیرون اومدم‌ که‌ نگاهم‌ به نگاه‌ مضطرب مادرجون‌ گره خورد. ‌

- خوبی نازلی؟

قطره اشک سمجی روی گونه‌ام نشست و با بغض لب زدم: جاییو ندارم برم.

مهراد گره‌ی اخم‌هاش‌ رو تنگ‌تر کرد، چمدون رو از دستم گرفت و با صدایی‌ که از فرط عصبانیت می‌لرزید، گفت: بیا تو سریع.

اشکم‌ رو پاک کردم، سرم رو تکون دادم و همراه مادر جون وارد خونه‌ شدیم.

مهراد چمدون‌ رو کنار مبل‌ گذاشت‌ و پرسید: از خونه بیرونت‌ کردن؟

- خودم‌‌ اومدم.

یک لنگه‌ از ابرو‌ش‌ بالا پرید و متعجب گفت: چرا؟

لبخند تلخی زدم و گفتم: بدون بابا اون خونه برام سنگینه، انگار در رو دیوار‌هاش بهم دهن کجی می‌کنن.

سری تکون داد و خواست چیزی بگه که مادر جون جلوش‌ رو گرفت‌ و زودتر گفت: دیر وقته!

رو به من کرد و ادامه‌ داد: برو تو اتاقت بخواب دخترکم، بعدا‌ با هم حرف می‌زنیم.

با بغض خندیدم‌ و سمت‌ اتاق رفتم، خیلی وقت‌ها پیش مادر جون می‌موندم اکثر موقع‌ها مهراد یا سرکار یا پیش دوست‌هاش بود و مادر جون تنها بود و به خاطر راحتی من یکی از اتاق‌ها رو بهم داده بود.

دستگیره‌ رو پایین کشیدم و وارد اتاق شدم و بدون توجه به اطراف روی تخت نشستم، دوباره سرم‌ پر شد از فکرش و گونه‌هام خیس از اشک شد.

اشک‌هام گوله گوله پایین میومد؛ زانوهام‌ بغل کردم و سرم‌ رو روی زانوم‌ گذاشتم.

چی میشد بابا الان اینجا بود؟ چی میشد زندگی شیرین تر از شیرینیمون ادامه داشت؟ چرا دنیا اون‌ روی کثیفشو‌ نشونم‌ داد...

در باز شد و قیافه‌ی بغض آلود مهراد نمایان شد، داخل اومد و بی‌حرف چمدون رو گوشه‌ی میز آرایش سفید رنگ گذاشت و روی تخت نشست، دست‌هام و گرفت و با لبخند محوی بهم خیره شد.

چقدر شبیح بابا بود! ولی از بابا هیکلی‌تر بود، ته ریشش، چشم‌هاش، لب‌هاش حتی نگاهش هم همون نگاه بود! مغرور و خاص!

بی‌خودم نبود، مهراد تنها برادرش بود‌ و انگار یه جورایی‌ با این‌ همه شباهت دو قلو‌ بودن.

دو ماه هست که رفته و من هنوز رفتنش‌ رو باور ندارم، دو ماهی‌ میشه که بی‌پناه شدم!

دو ماهی میشه حسرت لحظه لحظه‌ی داشتنش رو می‌خورم و آرزومه‌ فقط یه بار دیگه بغلش‌ کنم.

- چرا؟

- چی چرا؟

دستی به مو‌های لخت مشکی‌ رنگش‌ کشید و گفت: چرا خودتو داغون می‌کنی؟

لبخند خسته‌‌ای زدم و بی‌رمق گفتم: دلت تنگش بشه، چی کار می‌کنی؟

نگاهش‌ رو دور تا دور اتاق چرخوند و گفت: میرم می‌بینمش.

سخت بود با بغض حرف زدن، اما آب دهنم رو قورت دادم و گفتم: حتی اگه نباشه؟

گیج نگاهم کرد و بعد از چند دقیقه که معنی حرفم و فهمید، محکم بغلم کرد که بغضم شکست و اشک‌هام تیشرت مهراد رو خیس کرد.

فین‌فین کنان ازش جدا شدم که گفت: داداشم راضی نیست اینجوری خودتو نابود کنی، نکن!

سری تکون دادم و بی‌حوصله گفتم: منم به رفتنش راضی نبودم اونم به ناحق!

کلافه نگاهم کرد که بی‌دلیل دوباره بغضم گرفت، کلافه روی تختم خوابید و دستش رو باز کرد و گفت: بیا بغل عمو!

خندیدم و شالم و از دور گردنم کندم و پایین تخت انداختم و توی بغلش فرو رفتم.

***

با نوری که به چشم‌هام می‌خورد چشم‌هام رو باز کردم و نگاهی به ساعت انداختم، اما با دیدن ساعتی که پنج بعد از ظهر رو نشون می‌داد، هول زده نشستم و دستی به گردنم کشیدم.

حتماً تا الان فهمیده بودن نیستم و شاید.‌.. شاید دنبالم بگردن، اما بعید می‌دونم!

به سمت سرویس رفتم و بعد از کاره‌های مربوط بیرون اومدم و از توی چمدون یک دست لباس مشکی بیرون کشیدم و پوشیدم، شونه‌ای به موهام زدم و نگاهی تو آینه انداختم.

چشم‌های سبز رنگم دیگه گیرایی قبل رو نداشت و به خاطر گریه‌های دیشب قرمز و پف کرده بود، صورتم بی‌رنگ تر از هر موقعی بود و رسماً یا مرده‌ی متحرک بودم.

پوزخندی زدم و از اتاق خارج شدم و از پله‌ها پایین رفتم، اما با شنیدن سر و صدا‌ها خواستم به اتاق برگردم که صدای مادر جون متوقفم‌ کرد.

- کجا مادر؟

روی پاشنه‌ی پا چرخیدم و لبخند مصنوعی زدم و رو به کسایی که با این حرف مادر جون به من نگاه می‌کردن، گفتم: مزاحمتون‌ نمیشم.

لبخندی زد و گفت: بیا دخترم.

سری تکون دادم و ناچار سمت زن و پسری که تغریباً هم سن و سال مهراد بود، رفتم.

لبخندی زدم و سلام کردن و کنار مهراد نشستم که خانومه گفت: بمیرم‌ الهی، چقدر شبیه‌ مهبدی.

لبخند پربغضی تحویلش‌ دادم و لب‌هام رو به هم فشار دادم.

مادر جون‌ تک سرفه‌ای کرد و رو به‌ پسر گفت: رادمان پسر علی آقا رفیق قدیمی مهبد و نوه‌ی فاطمه‌ جانه.

پوزخندی به کلمه‌ی رفیق قدیمی زدم، آره علیرضا هم رفیق قدیمی بابا بود، اما الان قاتلشه!

لبخند سردی زدم و رو به رادمان گفتم: خوشبختم.

متقابلا لبخندی زد.

- فکر نکنم چیزی یادت بیاد، اما من از بچ؟ی می‌شناسمت.

متعجب ابرویی بالا انداختم و نگاهش کردم، خواستم حرفی بزنم که صدای زنگ آیفون بلند شد، نگاه مضطربم رو به مهراد دوختم که با آرامش چشم‌هاش و روی هم گذاشت و با یه ببخشید به سمت آیفون رفت.

چند دقیقه‌ای نگذشته بود که سوت زنان به سمتمون اومد. با عجله پرسیدم: چی شد؟

لبخند محوی زد و گفت: هیچی به جون تو.

در باز شد و من با دیدن فرد رو‌به‌روم خشکم زد، اما زود به خودم اومدم و بغلش کردم.

- چقدر بزرگ شدی رو اعصاب.

لبخندی زدم ازش جدا شدم که گونه‌ام رو بوسید و گفت: غم آخرت باشه عزیزم.

دستی به چشم‌هام کشیدم و گفتم: مرسی.

خندید و شیطون گفت: تو که خبری نمی‌گیری، فکر کردم یک رفیق بهتر از من‌ پیدا کردی‌.

نیمچه‌ لبخندی زدم و خواستم چیزی بگم که مهراد پرید وسط و رو به آیلین گفت: حال و احوال خانوم وحدت چطوره؟

آیلین پشت چشمی نازک کرد و گفت: خوبم!

مهراد دستی به لب‌هاش کشید تا خنده‌اش و قورت بده و در همون حال گفت: بفرمایید.

و با دست به مبل اشاره کرد.

لب‌هام رو به‌ هم فشردم و رو به مهراد گفتم: میشه داخل اتاق بریم؟

سری تکون داد و رادمان‌ و آیلین رو به سمت اتاقش‌ راهنمایی کرد؛ روی کاناپه‌ی مشکی رنگ اتاق مهراد نشستم که آیلین یک‌ دفعه پرسید: دانشگاهو چی کار می‌کنی؟ همون دانشگاه می‌مونی؟

سری به نشونه‌ی منفی تکون دادم و گفتم: نه، چند روز پیش برای دانشگاهی‌ که تو درس می‌خونی نامه گرفتم.

لبخندی زد و سری تکون داد ولی انگار چیزی یادش اومد که مرموز نگاهم کرد و گفت: اینجا می‌مونی یا خونه می‌گیری؟

زیر چشمی‌ نگاهی به مهراد کردم که دیدم اخم‌هاش تو‌ همه و منتظر جواب بدم، لب‌هام

رو با زبونم تر کردم و گفتم: از اینجا میرم.

مهراد عصبی دستی به‌ موهای‌ لخت و پرپشتش کشید و گفت: یعنی چی نازلی؟ لازم نکرده ها، من نمی‌ذارم جایی بری!

چشم‌هام و روی هم فشار دادم و با آرامش ظاهری گفتم: مهراد جان، اینجا بمونم احتمال پیدا کردنم‌ بالاست.

رادمان برای جلو‌گیری از ادامه‌ی بحث گفت: تو آپارتمان ما واحد روبه‌رویی‌ خالیه، می‌خواین با مالک صحبت کنم؟

- آره داداش، همونو می‌خوایم.

لبخندی به نگرانیش‌ زدم و رو به رادمان گفتم: البته اگر زحمتی نیست.

- نه چه زحمتی.

***

کل چمدون رو بیرون ریختم و مقنعم رو از لای لباس‌هام بیرون کشیدم و روی تخت انداختم،

مو‌های ژولیده‌ام رو به‌ سختی شونه‌ کردم و با

کش صورتی رنگم موهام‌ رو بستم.

مقنعه‌ام رو سرم کردم‌، کوله‌ام و روی شونه‌ام انداختم و سوئیچ رو از روی میز برداشتم و از خونه بیرون زدم.

سوار ماشین شدم و بعد از بستن کمربند‌، راهی‌ دانشگاه شدم.

چند روز پیش کار‌های خونه‌ رو هماهنگ کردم، اما

با اینکه دفعه‌ی اولم نیست خیلی استرس دارم‌.

همه‌ چیز به‌ هم گره خورده، هم کار‌های خرید خونه و اثاث، هم کار‌های دانشگاه؛ این‌ چند روز حسابی سرم شلوغ بود و کمتر به نبود بابا فکر کردم.

ماشین رو پارک کردم و بعد از نشون دادن کارتم وارد دانشگاه شدم و به سمت کلاس دویدم.

نفس عمیقی کشیدم و تقه‌ای به در زدم که اجازه ورود دادن، وارد شدم، رو به استادی که تقریبا پنجاه‌ سال رو داشت گفتم: سلام استاد، مهرآرا هستم دانشجوی جدید!

اخمی کرد و سری تکون داد که سرم و پایین انداختم و بغل آیلین نشستم.

- چرا انقدر دیر اومدی؟

با تاسف سری تکون دادم و جزوه‌ام رو از کیف بیرون آوردم و گفتم: خواب موندم.

خواست حرفی بزنه که چشم غره‌ی استاد مانع شد و رسما خفه شدیم.

***

با سر و صدا‌هایی که از پایین می اومد از خواب بیدار شدم و کلافه‌ دستی به صورتم کشیدم؛ در رو باز کردم که از صدا‌ها معلوم شد رادمان و زهرا خانوم اومدن.

بی‌حوصله در رو بستم و قفل کردم، موبایلم‌ رو برداشتم و روشن کردم؛ وقتی گوشی روشن شد، با سیلی از میسکال که از طرف مامان و علیرضا بود، مواجه شدم.

نیشخندی زدم و بدون خوندن پیام‌ها همه‌ رو پاک کردم و وارد اینستاگرام‌ شدم؛ عکس‌ها به روز شد و عکس مامان و علیرضا روی صفحه نقش بست.

بغل هم نشسته بودن و علیرضا دستش‌ رو دور شونه‌ی مامان انداخته بود و با لبخند به دوربین خیره‌ شده‌ بودن.

آب دهنم رو قورت دادم و دست‌های لرزونم و روی عکس مامان گذاشتم؛ میگن وقتی یکی از عزیزات‌ بمیره داغون‌ میشی... می‌شکنی! از درون پیر میشی! کمرت‌ خم میشه!

اما مامان نه شکست‌! نه پیر شد! نه کمرش‌ خم شد! مگه بابا رو دوست نداشت؟ مگه تمام دار و ندارش‌ بابا نبود؟ مگه بهش‌ نمی‌گفت دوست دارم؟ دوست داشتن این‌ شکلیه؟ این مدلیه؟ دوست داشتن مگه از عشق‌ نمیاد، پس چرا دوست داشتن مامان فرق داشت؟ دوست داشتن مامان خالص نبود! مخلوط بود! مخلوط از خیانت!

احساس می‌کردم در رو دیوار‌های اتاق بهم نزدیک‌تر می‌شودن و تصویر سرگردونم‌ تو آینه‌ بهم پوزخند میزد.

نمی‌دونم چیشد که کنترل خودم رو از دست دادم و با تمام توان و حرص و بغضی که داشتم، موبایل‌ رو سمت آینه پرت کردم که با صدای بدی شکست.

نه‌ می‌تونستم بغضم‌ رو قورت بدم نه بشکنم، عکس مامان و علیرضا و تمام خاطرهامون دور سرم می‌چرخید؛ بی‌حواس از روی تخت بلند شدم سمت آینه رفتم.

با هر قدم سوزش بدی رو حس می‌کردم، ناخدآگاه‌ خم شدم‌ و تکه‌ی نه چندان‌ بزرگی از آینه‌ی شکسته‌ رو برداشتم و نزدیک صورتم بردم، نگاهی به خودم انداختم؛ چی کم داشتم؟ خانواده‌ی خوب!

در به طرز بدی باز شد و مهراد توی یه حرکت ناگهانی، به سمتم‌ اومد و محکم بغلم کرد، آهسته لب زد: چی‌ کار می‌کنی؟

بی‌اختیار قطره‌ اشکی از چشم‌هام چکید و قطره‌های بعدی انگار با هم مسابقه گذاشته بودن.

سرم‌‌و روی‌ سینه‌اش گذاشتم‌ و آروم‌ زمزمه کردم: بابا می‌گفت‌ جونش‌ به جون‌ من‌ بسته‌اس، پس چیشد مهراد؟

مهراد محکم‌تر بغلم کرد و شقیقه‌ان‌ رو بوسید.

- هنوزم‌ همین‌ طوره!

شوکه‌ به موبایلی‌ که هزار و یه تیکه‌ شده‌ بود، خیره شدم و گفتم: مامان‌ مگه بابا رو دوست نداشت؟

موهام‌ رو پشت‌ گوشم‌ زد و با بغض‌ لب زد: چ... چرا دوستش‌ داشت.

- پس چرا اینجوری شد؟

بی‌حرف‌ محکم‌تر بغلم‌ کرد، رادمان پوف‌ کلافه‌ای کشید و مهراد رو ازم‌ جدا کرد‌ و از اتاق بیرونش‌ برد.

به کمد‌ تکیه‌ دادم‌ که مادرجون با چشم‌های قرمزی‌ سمتم‌ اومد و آروم‌ بلندم کرد.

- بلند شو مادر، بلند شو دستو صورتت‌ رو بشور.

سری تکون‌ دادم و وارد سرویس شدم، تو‌ آینه‌ به صورتم خیره شدم؛ یه طرف صورتم‌ خونی بود و بدجوری می‌سوخت، اما اونقدر عمیق نبود که به بخیه نیاز داشته باشه.

شیر آب رو باز کردم و با احتیاط صورتم‌ رو شستم؛ از سرویس بیرون اومدم‌ و از کمد یه چسب زخم برداشتم، برچسب‌های چسب رو باز کردم و روی صورتم‌ گذاشتم‌ و خیلی نرم فشار دادم تا زخم رو بپوشونه.

از اتاق بیرون زدم‌ و با خجالت کنار مهراد نشستم؛ بعد از اون گریه‌های‌ توی‌ اتاق روم نمیشد تو چشم‌های رادمان‌ نگاه کنم.

- یه دفعه چیشد؟

از فکر بیرون‌ اومدم‌ و به مهراد خیره شدم و با صدای گرفته‌ای لب زدم: هیچی.

عصبی به سیم آخر زد و گفت: یا میگی چیشد یا من می‌دونم و تو!

بی‌حوصله لبم رو با زبون تر کردم و گفتم: عکس دیدم.

ابرویی بالا انداخت که ادامه دادم: عکس مامانو علیرضا رو دیدم.

با نفرت‌ پاش‌ رو تکون‌ داد و به نقطه‌ای خیره شد، لبخندی به آشفتگیش‌ زدم و گفتم: خونه چیشد؟ کی برای قولنامه بریم؟

مهراد چشم‌ غره‌ای رفت که رادمان خندید و جواب داد: فردا.

سری تکون دادم و تشکر کردم.

***

جلوی‌ تلویزیون نشسته بودم و شبکه‌ها رو این‌ور اون‌ور می‌کردم؛ سه روز پیش خونه رو البته‌ با کمک‌های مهراد خریدیم و الانم همسایه‌ی دیوار به دیوار رادمان شدم.

مامانم چند بار خونه‌ی مادرجون‌ اومده‌ بود و سراغ من رو گرفته تا اینکه دفعه‌ی آخر به سیم آخر می‌زنه‌ و هر چی از دهنش‌ در میاد میگه‌ و میره.

با صدای زنگ در از فکر بیرون‌ اومدم‌ و از روی کاناپه‌ی طوسی رنگ بلند شدم؛ سمت در رفتم و در و باز کردم که با یه مرد حدودا‌ پنجاه‌ ساله‌ رو به رو شدم.

- بفرمایید؟

قطره‌ اشکی از چشمش‌ چکید و با بغض گفت: چقدر بزرگ‌ شدی.

با تعجب به چشم‌های‌ قیری رنگش‌ خیره شدم و زمزمه کردم.

- شما من‌ و می‌شناسید؟

در واحد رو‌به‌رویی‌ باز شد و رادمان‌ با عجله‌ از خونه بیرون اومد، نگران‌ مرد رو از نظر گذروند و گفت: بابا قلبت درد می‌گیره به خدا یکم‌ رعایت کن.

با تعجب نگاهم‌ رو از چشم‌های مرد گرفتم و رو به رادمان سری به معنای سلام تکون‌ دادم و گفتم: این‌ آقا پدرته؟

نگاه کلافه‌ای بهم انداخت و لب زد: آره، بابا وقتی خبر فوت پدرت‌ رو شنید‌ حالش‌ بد شد، می‌ترسم بازم حالش بد بشه.

نگاهی‌ به چهره‌ی مهربون، اما در عین‌ حال جدی پدر رادمان کردم، تو یه لحظه دلم برای بابا پر کشید و چشم‌هام لبالب‌ پر‌ از اشک شد؛ دستی‌ به چشم‌هام کشیدم و با صدای لرزونی زمزمه‌ کردم: خوشبختم‌ آقای آریامهر.

با بغض خندید‌ و گفت: وقتی بچه‌ بودی که عمو علی صدام می‌کردی.

لبخندی‌ زدم و بی‌حرف نگاهش‌ کردم؛ رادمان لبخندی زد و گفت: بریم بابا؟

عمو‌ علی سری تکون‌ داد و نگاه کوتاهی بهم انداخت و زودتر‌ از رادمان داخل واحد رفت.

رادمان نفسش‌ رو با فشار بیرون فرستاد و با شرمندگی لب زد: شرمنده‌ اگر ناراحت شدی.

تلخ خندیدم و گفتم: دشمنت شرمنده، چیزی نشد.

لبخند خجولی زد و از جیب شلوار کتونش‌ کارتی در آورد سمتم‌ گرفت و گفت: من توی‌ یه آموزشگاه‌ تدریس نقاشی و طراحی می‌کنم؛ خوشحال میشم یه سری بزنی!

کارت‌ رو از دستش‌ گرفتم‌ و گفت: باشه.

- باشه جواب نشد، فردا منتظرم!

تو رودربایستی موندم‌، آروم سری تکون دادم و بعد از خداحافظی کوتاهی وارد خونه‌ شدم‌ و در رو بستم، فردا امتحان داشتم برای همین سمت اتاق خواب قدم برداشتم و شروع به درس خوندن‌ کردم.

***

خمیازه‌ی کوتاهی کشیدم‌ و با دست چشم‌هام رو ماساژ دادم، خواب‌ آلود به ساعت دیواری مشکی رنگ اتاق خیره شدم.

با دیدن ساعت که عقربه‌ی کوچیکش‌ روی دو بود، کتاب‌ها رو جمع و جور کردم، نگاهم‌ به آینه‌ قدی اتاق افتاد؛ دستی به گردنبندم‌ که شکل حلال ماه بود، کشیدم.

پوزخند تلخی زدم و لب زدم: هنوز که هنوزه، منتظرم‌ برگردی! بعد از دو سال منتظرم؛ چه بی‌رحمانه ترک کردی کسی که تمام‌ زندگیش بودی!

با صدای زنگ در، از خواب بیدار‌ شدم و کلافه از اتاق بیرون رفتم‌ و در رو باز کردم که چهره‌ی خندون رادمان نمایان شد.

خندید و گفت: عه... خواب بودی؟

لبخند مسخره‌ای تحویل صورت خندونش دادم و گفتم: نه داشتم‌ رخت‌ می‌شستم.

دستش‌ رو به نشونه‌ی تسلیم بالا آورد و گفت: ترور نکن حالا، چرا نیومدی؟

لب‌ گزیدم و گفتم: تو دانشگاه خیلی خسته شدم، نشد بیام.

ابرویی‌ بالا انداخت، دست‌هاش‌ رو توی جیب‌ شلوار کتونش‌ کرد و گفت: خیلی خب؛ برو حاظر شو الان میریم!

- مگه‌ الانم‌ کلاس‌ داری؟

- آره.

سری‌ تکون‌ دادم و در رو باز گذاشتم‌ و سمت‌ اتاق رفتم؛ در کمد مشکی‌ رنگ‌ رو باز کردم و لباس‌هام رو پوشیدم و بعد از چند دقیقه‌ از اتاق بیرون زدم که متفکر به تیپم‌ نگاه کرد و گفت: چرا مشکیت‌ رو در نیاوردی؟!

اخمی کردم و بی‌حرف کتونی‌های‌ مشکی‌ رنگم‌ رو از جا کفشی‌ چوبی برداشتم که ادامه داد: نازلی با تواما‌؛ چرا جواب نمیدی؟ عزا پشت‌ عزا میشه ها، دو ماه گذشته!

بند کفش‌ها رو باز کردم و پوشیدم‌ که دوباره‌ ادامه داد: چرا جواب نمیدی؟! مگه با تو نیستم؟!

با حرص کفشم‌ رو پرت کردم و با بغض لب زدم: به درک، به جهنم، من هیچ‌ وقت‌ مشکیم‌ رو در نمیارم رادمان! توروخدا‌ انقدر‌ گیر نده.

بدون توجه‌ بهش‌ کفشم‌ رو برداشتم‌ و پوشیدن و از خونه بیرون زدم.

تو طول راه نه اون بحثی وسط انداخت و نه من‌ تلاشی برای حرف زدن‌ کردم؛ با ایستادن ماشین بی‌اهمیت به رادمان از ماشین پیاده‌ شدم و سمت آموزشگاه‌ رفتم، در شیشه‌ای رو هول دادم و وارد شدم که با وارد شدنم‌ موجی‌ از هوای سرد به صورتم‌ بخورد کرد.

نفس عمیقی کشیدم و سعی کردم‌ آرامش خودم‌ رو حفظ کنم. رادمان وارد شدم و جلو‌تر از من راه افتاد، مثل جوجه‌ اردک‌ پشت‌ سرش رفتم که وارد کلاس‌ نه چندان‌ بزرگی شد و به بچه‌هایی‌ که همه‌ تقریبا زیر بیست سال رو داشتن‌ سلام کرد و به من اشاره کرد و گفت: خانوم‌ ‌مهرآرا‌، یکی از شاگرد‌های‌ جدیدمونه‌.

همهمه‌ ایجاد شد که با تعجب به رادمان خیره‌ شدم؛ قرار نبود شاگرد همیشگی باشم و همینجوری‌ اومده‌ بودم‌، اما الان‌ یه چیز دیگه می‌گفت.

- خب، طراحی‌‌های قبلو آماده‌ کنید که این‌ جلسه‌ باید تحویل بدید.

نفس‌ عمیقی کشیدم نگاهم‌ رو دور تا دور کلاس‌ چرخوندم‌ و به ترکیب‌ رنگ‌های شاد و آرامش‌ بخش‌ روی دیوار خیره شدم که رادمان‌ بهم اشاره‌ کرد.

بی‌حرف‌ کیفم‌ و روی شونه‌ام‌ انداختم و به سمتش‌ رفتم که گفت: چون تو مبتدی به حساب میای‌ این‌ جلسه‌ رو خودم باهات کار می‌کنم، یه چیزی... قبلا کار طراحی داشتی؟

سری تکون دادم و لب زدم: آره، بچه‌ که بودم‌ طراحی کار می‌کردم.

سرش تکون داد، روی صندلی چوبی‌ کلاس‌ نشستم‌ و به توضیحات رادمان گوش دادم.

***

خمیازه‌ای کشیدم‌ که خندید و گفت: خسته کننده‌ بود؟

دهنم‌ رو بستم و با خنده‌ گفتم: نه؛ اتفاقا مشتاقم‌ بدونم آخرش چی میشه.

چند لحظه‌ای خیره‌ نگاهم‌ که سرفه‌ای کردم، به خودش‌ اومد و سر تکون داد و با گفتن‌ یه سری به بچه‌ها بزنم از پیشم‌ رفت.

لبخند رو لبم‌ ماسید، به تابلو خیره‌ شدم، بیشترین‌ کارش‌ مونده‌ بود، اما طرح اصلی از یه پسری بود که لب پرتگاه‌ ایستاده‌ بود و یکم‌ اون طرف تر یه دختر روی زمین‌ نشسته بود.

چشم‌ از تابلو گرفتم‌ و مشغول جمع کردن وسایلم شدم‌.

***

«هفت‌ ماه‌ بعد»

- هیچ‌ معلوم هست کجایی‌ بابایی؟!

خندیدم و گفتم: عه... بابایی‌ اخم نکن‌ بهت نمیاد.

ابروهاش گره‌ خوردن‌ و با لحن دلخوری گفت: کجایی‌ دختر بی‌معرفت‌ بابا! نه ماهه انگار نه انگار پدری داری.

خنده‌ رو لبم‌ ماسید‌ و با تعجب زمزمه‌ کردم: چی میگی بابا؟! من که هر ثانیه‌ و هر دقیقه شما رو می‌بینم!

دستش‌ رو نوازش‌ وار روی سرم گذاشت و با صدای دورگه‌ای گفت: مثل اینکه‌ یادت رفته‌ من‌ مردم.

با سوت متمددی که توی‌ گوشم‌ پیچید از خواب پریدم؛ مثل مرغ‌ سرکنده نفس نفس میزدم، انگار یه چیزی چسبیده‌ بود به گلوم‌ و نمی‌ذاشت‌ نفس‌ بکشم، لحاف‌ سفید رنگ رو چنگ‌ زدم و سعی کردم آرامشم‌ رو حفظ کنم و نفس بکشم‌.

بالاخره راه تنفسم‌ باز شد و من مثل قحطی زده‌ها هوا رو ‌بلعیدم.

با سرگیجه‌ از روی تخت بلند شدم و به دور و اطراف نگاه کردم که چشمم‌ به عکس بابا‌ که روی میز آرایش‌ مشکی‌ رنگ بود، خورد.

با بغض‌ سمت‌ میز رفتم و قاب عکس رو برداشتم، انکشت‌ اشاره‌ام‌ رو نوازش‌ وار روی صورت بابا کشیدم‌، بغضم‌ شکست‌ و قطره‌های اشک‌ پی‌ در پی‌ روی‌ صورتم می‌ریخت.

- بابا شرمنده‌ شدم! بابا پیش تو شرمنده‌ شدم؛ بابا به خدا ثانیه به ثانیه به فکرتم‌، یه وقت فکر نکنی‌ یادم رفته‌ها! مگه آدم‌ قهرمان‌ بچگیش‌ رو یادش‌ میره؟ مگه‌ آدم از پدرش‌ دل می‌کنه؟!

بابا هنوزم دنیا رو فدا می‌کنم‌ تا یه بار دیگه ببینمت.

طاقت نیاوردم و با عجله‌ لباس‌هام‌ رو عوض کردم و از خونه‌ بیرون زدم که در با صدای بدی بسته شد؛ بدون توجه‌ به صدای‌ بدی که توی‌ راه‌ پله‌ پخش شد، خواستم‌ برم که صدای متعجب رادمان متوقفم‌ کرد.

- کجا؟!

سمتش‌ برگشتم و با بغض بهش خیره شدم که اخمی کرد و خواست چیزی بگه که بی‌توجه‌ بهش با عجله از پله‌ها پایین‌ رفتم؛ سوار ماشین شدم و با آخرین سرعت سمت بهشت‌ زهرا راه افتادم.

به خاطر قطره‌های اشکی‌ که تو چشم‌هام‌ موج میزد، رانندگی‌ سخت بود و مدام‌ ماشین منحرف میشد، اما با هر سختی که بود بالاخره رسیدم.

ماشین‌ رو پارک کردم و باعجله از ماشین پیاده شدم و وارد محوطه شدم‌؛ هر چی می‌کشم‌ مزار بابا رو پیدا نمی‌کردم و این اتفاق، دلهره‌ی عجیبی به دلم می‌انداخت.

دستم‌ و روی سرم‌ گذاشتم‌ و فشار دادم و همزمان سرگردون‌ این‌ طرف و اون طرف می‌چرخیدم تا مزار بابا رو پیدا کنم که یه دفعه چشمم‌ به عکس خوشگلش‌ که روی سنگ حکاکی شده بود، افتاد.

بی‌طاقت سمت قبر دویدم‌ و خودم‌ رو تقربیا روی قبر پرت‌ کردم که بغضم‌ با صدا‌ بلند‌ شکست.

- سلام‌ بابایی، خوبی دورت بگردم؟ بابا جونم، ببخشید که‌ این‌ همه وقت‌ سراغتو نگرفتم؛ بابا به خدا من به یادتم!

با بغض خندیدم‌ و بوسه‌ای روی‌ عکسش‌ کاشتم‌ و زمزمه‌ کردم: از یاد نبردم‌ هیچ‌ چیزو! از یاد نبردم خندیدناتو! اخماتو‌! رو اعصاب‌ گفتناتو‌.

خندیدم‌ و با ذوق گفتم: بابا یادته‌ بهم می‌گفتی رو اعصاب؟

نفس‌ عمیقی کشیدم و گفتم: بابا بدون تو زندگی خیلی سخته! هر ثانیه‌ و دقیقه، هر ساعت‌ سخت می‌گذره! بابا قسم به روحت‌، دیگه‌ توانی‌ برام‌ نمو‌نده!

دیگه‌ توانی برام‌ نمونده بود، بی‌حال روی‌ سرم‌ رو روی سنگ قبر سرد گذاشتم، قطرهای‌ اشک‌ از روی صورت‌ سر می‌خورد‌ و سنگ‌ رو خیس می‌کرد.

***

«رادمان»

کلید‌ و روی جا کفشی قهوه‌ای رنگ‌ انداختم و غر غر کنان سمت یخچال راه افتادم.

- آخه پسره‌ی الاغ‌ یا برو آموزشگاه‌ یا برو شرکت‌؛ بی‌کاری اینقدر خودتو خسته‌ می‌کنی؟

در یخچال رو باز کردم و بطری‌ شیشه‌ای‌ آب رو برداشتم‌ و سر کشیدم‌، شیشه‌ی خالی‌ رو توی‌ ظرف‌ شویی‌ انداختم و گیج‌ و منگ‌ سمت‌ اتاق‌ خواب‌ رفتم‌ و خودم‌ و روی تخت‌ نرم‌ و گرمم‌ پرت‌ کردم.

***

کلافه‌ قلطی زدم‌ و به ساعت دیواری‌ قهوه‌ای رنگ‌ اتاق‌ خیره‌ شدم، ساعت چهار‌ صبح‌ رو نشون‌ می‌داد و من‌ هنوز نخوابیده‌ بودم.

با حرص‌ ملافه‌ رو پس‌ زدم و از روی تخت‌ بلند شدم و سمت‌ میز‌ کار رفتم و شروع به کشیدن‌ طرح‌های شرکت کردم‌ که کم‌ کم‌ مست خواب شدم؛ خمیازه‌ای کشیدم و از پشت‌ میز بلند شدم‌ که با صدای تق‌ بلندی‌ که اومد‌، با چشم‌های‌ گرد شده به این‌ور‌ و اون‌ور نگاه‌ کردم.

با تعجب از اتاق بیرون زدم و در رو باز کردم، اما با دیدن نازلی توی اون‌ حال و وضع آشفته، ابروم‌ بالا پرید.

- کجا؟!

برگشت‌ و با چشم‌های طوفانی نگاهم‌ کرد، دهن‌ باز کردم تا حرفی بزنم‌ که با عجله‌ از پله‌ها‌ پایین‌ رفت.

پوفی‌ کشیدم‌ و به‌ سرعت یه دست از لباس‌های‌ پخش و پلا‌‌ی روی‌ مبل‌ رو پوشیدم‌ و سوئیچ و از روی‌ میز ناهار‌ خوری قهوه‌ای رنگ چنگ زدم و از خونه‌ بیرون دویدم‌.

سوار ماشین شدم و با عجله پشت سرش حرکت کردم، ترس‌ و دلهره‌ مثل خوره‌ افتاده‌ بود به جونم‌ و آزارم‌ می‌داد، تو کل راه ماشین‌ نازلی‌ منحرف‌ میشد و دوباره‌ تو مسیر اصلی میفتاد.

نازلی اولین‌ دختری بود که غرورم‌ و کنار‌ گذاشتم و تقریبا مهربون رفتار می‌کردم؛ من نازلی رو از وقتی بچه‌ بود، می‌شناختم، دختر شاد و شیطونی‌ بود‌ و همیشه‌ی خدا می‌خندید‌ و هیچ‌ وقت‌ خنده‌ از لب‌هاش‌ پر نمی‌کشید، اما این نازلی با اون‌ نازلی فرق داشت، غمی‌ که تو جنگل‌ چشم‌هاش بود، یه غم‌ ساده نبود و مطمئنم‌ فقط و فقط از دوری پدرش‌ اینجوری نابود نشده، این غمی که تو چشم‌های سبز رنگش‌ موج‌ میزد، بیشتر‌ از مرگ‌ پدرش‌ بود.

ماشین‌ رو پارک‌ کرد و هراسون‌ از ماشین‌ پیاده‌ شد؛ ماشین رو گوشه‌ای پارک‌ کردم‌ و پشت‌ سرش راه افتادم تا یه وقت‌ اتفاقی‌ براش نیفته.

مثل دیوونه‌ها دور‌ خودش‌ می‌چرخید، انگار دنبال چیزی می‌گشت که پیداش‌ نمی‌کرد، اما یه دفعه‌ به سمتی‌ دوید و خودش‌ و روی زمین انداخت‌.

نزدیک‌ تر رفتم، زجه‌هاش‌ دل سنگ‌ هم آب می‌کرد چه برسه‌ به من! ناخودآگاه قطره‌ اشکی از چشمم‌ چکید؛ با سر انگشت‌ اشکم‌ رو پاک کردم و دستم‌ روی شونه‌ی نازلی گذاشتم که با تعجب‌ سمتم‌ برگشت و با صدای خش داری گفت: تو اینجا چی کار می‌کنی؟!

دستش‌ و گرفتم و آروم بلندش کردم و گفتم: بلند شو بریم نازلی.

انگار با این حرفم‌ داغ دلش تازه شد که گریه‌اش شدت گرفت و با هق هق گفت: نمیام رادمان؛ بابام‌‌ از دستم‌ دلگیره، نمیام!

گره.ی ابروهام‌ رو تنگ‌تر کردم و سر تکون‌ دادم‌ که دوباره‌ نشست و شروع به درد‌ و دل با پدرش‌ کرد.

***

از آسانسور‌ پیاده شدیم که نازلی سمت‌ خونه‌ی خودش‌ رفت‌، در رو با کلید باز کردم و آهسته‌ لب زدم: مراقب خودت باش!

سمتم‌ برگشت‌ و لبخند خشکی زد و با صدای خش‌ داری گفت: باشه، ممنونم.

و قبل از اینکه‌ چیزی بگم‌، در خونه‌ رو باز کرد و داخل واحد رفت.

لبخندی زدم و وارد واحد شدم.

«فلش‌‌ بک‌ به گذشته»

آخرین‌ تکه‌ی چیبس‌ رو تو دهنم‌ گذاشتم‌ و با لذت‌ مشغول‌ جویدنش‌ شدم که صدای زنگ‌ در باعث شد از افکارم‌ خارج بشم.

پوفی کشیدم و داد زدم: مامان! بیا این در رو باز کن دیگه.

- زلیل نشی تو، خب دستم‌ بنده از تلویزیون دل بکن‌ در رو باز کن!

نچی‌ کردم و لب زدم: نمی‌ذارید‌ آدم فیلم ببینه ها.

و با پایان این حرفم بلند شدم و در رو باز کردم‌ که با دیدین چهره‌ی خندون‌ بابا، گل‌ از گلم‌ شگفت.

- سلام و درود خدایان‌ مصر بر پدر عزیز.

خندید و داخل اومد‌، لپم‌ رو کشید که چهره‌ام‌ از درد‌ جمع شد؛ آخی گفتم و با دست‌ لپم رو ماساژ دادم که با خنده گفت: باز سر در باز کردن دعوا بود؟

سری تکون دادم و آروم گفتم: معلوم نیست مامان یه ساعت تو آشپزخونه چی کار می‌کنه که من باید در رو باز کنم.

با تموم شدن این‌ حرفم کمرم‌ به طرز فجیعی سوخت و صدای جیغم‌ بلند شد که مامان گفت: دارم عربی می‌رقصم.

سمتش‌ برگشتم و هم زمان که کمرم رو می‌مالیدم، گفتم: اوف، مامان سوخت!

چشم‌ غره‌ای رفت که چشمش‌ به بابا که با خنده به دیوار تکیه‌ داده بود افتاد، لبخند مهربونی زد و گفت: سلام عزیزم.

بابا دستی به صورتش‌ کشید تا خنده‌اش جمع‌ بشه.

- سلام ستاره بانو.

بی‌‌حوصله پاک‌ چیبس‌ رو برداشتم‌ و از پله‌های مارپیچی‌ شکل بالا رفتم که صدای بابا بلند شد: نازلی؟ بابا جان فردا مهمون‌ داریم، حاضر باش!

چشمی‌ گفتم‌ و خودم‌ و در اتاق رو باز کردم و خودم رو داخل اتاق پرت کردم.

***

«نازلی‌»

با دردی که تو گردن پیچید از خواب بیدار شدم و کلافه‌ روی تخت نشستم و گردنم‌ رو مالیدم، نفس عمیقی کشیدم و از روی تخت بلند شدم که موبایلم زنگ‌ خورد.

چنگی‌ به موهام‌ زدم و موبایلم‌ رو از روی میز مشکی‌ رنگ‌ کنار تخت برداشتم و با دیدن اسم‌ آیلین، لبخندی زدم و دکمه‌ی اتصال رو لمس کردم.

- جان؟

- اوف‌، نگو‌ پشت‌ تلفن‌ پس‌ میفتم‌ عشقم.

نیشم‌ شل شد که گفتم: درد، جنبه‌ داشته باش بی‌ جنبه!

- چشم‌ شما جون‌ بخواه‌ فقط کیه‌ که بده، چه خبرا؟

- تازه از خواب بلند شدم؛ بیا اینجا کارت دارم.

- باشه‌، تا نیم‌ ساعت دیگه می‌بینمت.

بدون خدافظی تلفن‌ رو قطع کردم که بعد از چند ثانیه صدای موبایل بلند شد.

پیام‌ رو باز کردم و خیره‌ به‌ پی‌امش‌ بی‌صدا خندیدم.

- بدون خدافظی‌ قطع‌ می‌کنی الاغ بیشعور؟

موبایل‌ و روی‌ تخت‌ پرت‌ کردم و دور‌ و اطراف خونه‌ رو جمع و جور کردم.

***

آخرین بشقاب‌ هم داخل کابینت گذاشتم و در سفید رنگ کابینت‌ رو بستم که صدای زنگ‌ در بلند شد؛ در رو باز کردم که چهره‌ی آشفته‌ی آیلین نمایان شد.

- پوف، برو کنار پختم‌ از گرما.

جعبه‌‌های‌ پیتزا رو تقربیا توی‌ بغلم‌ انداخت و خودش‌ و روی کاناپه‌ پرت کرد، با خنده‌ سری به عنوان تاسف تکون دادم و سمت آشپزخونه‌ رفتم و وسایل ناهار رو حاضر کردم.

آیلین رو‌ صدا زدم که با عجله‌ روی میز نشست و در جعبه‌ی کاغذی پیتزا رو باز کرد، تیکه‌ای‌ از پیتزا رو برداشت‌ و با لذت مشغول خوردن شد که یهو گفت: چی‌ کار داشتی نازلی؟

نفس‌ عمیقی کشیدم‌ و به بطری نوشابه‌ی مشکی رنگ روی میز خیره شدم؛ هنوزم با خودم کنار نیومده بودم و نمی‌‌دونستم چی‌ کار کنم یا بهتره بگم هنوزم‌ اتفاقاتی‌ که افتاده‌ رو باور نکردم. بالاخره بحث انتقام بود! انتقام از مادرم، از علیرضا! این‌ها برای یه دختر‌ بیست‌ ساله خطرناکه‌، روزی صد بار از خودم می‌پرسم ممگه‌ تو چند‌ سالته که این‌قدر داغونی؟ روزی صد بارم‌ جواب خودم‌ و میدم... جوان‌ ز حادثه‌ای پیر شود گاهی!

هم انتقام می‌خواستم هم یکی از ته‌ ته‌ وجودم فریاد میزد: احمق اون زن مادرته!

- کجایی‌ تو؟!

اخمی کردم و کلافه‌ تو چشم‌های آبی رنگش خیره شدم و گفتم: کمک‌ می‌خوام.

تیکه‌ی پیتزا‌ رو توی‌ جعبه‌ پرت‌ کرد و با کنجکاوی گفت: چه کمکی؟

حرصی‌ چشم‌هام‌ رو بستم‌ و پر نفرت‌ لب زدم: می‌خوام‌ یه بازی‌ کوچولو‌ راه بندازم.

اخمی‌ کرد و گفت: پس‌ قراره‌ پا‌ بزاری تو لونه‌ی‌ شیر!

پوزخندی زدم‌ و با تمسخر گفتم: شیر؟ نه عزیزم‌ قراره به یه شغال‌ درس بدیم!

«فلش بک‌ به گذشته»

- خداحافظ خانوم‌ زیبا!

اخمی‌ کردم و سری تکون دادم که بعد از خداحافظی از بابا و مامان‌ از خونه‌ بیرون رفت، با حالت چندش سر تکون دادم و با حرص رو به بابا گفتم: بابا این‌ مرتیکه‌ زن‌ و بچه‌ نداره؟

ابرویی‌ بالا انداخت و گفت: مرتیکه؟!

خوب می‌دونستم بابا چرا تعجب کرده، همیشه احترام همه‌ رو نگه‌ داشتم‌ و به هیچ‌ کس حتی تو نگفته بودم چه برسه به مرتیکه!

- این‌ آقا!

اخمی کرد و لیوان آب روی میز رو برداشت و گفت: یه دختر هم سن‌ و سال تو و یه پسر هم سن‌ و سال مهراد؛ چطور؟

با پوزخند تمسخر آمیزی گفتم: مرتیکه‌ی بی‌‌همه‌ چیز زن‌ و بچه‌‌ام داره و این‌ جوری به ناموس مردم خیره میشه؟

با گفتن‌ این حرف، آب تو دهن‌ بابا پرید و شروع به سرفه‌ کردن، کرد که دوباره لیوان آب‌ و سر کشید و سرفه‌اش بند اومد.

بی‌اختیار اخمم‌ پر‌ رنگ‌‌تر شد و مشغول جمع کردن بشقاب‌ها شدم.

***

- یعنی خیالم راحت باشه؟

ابرویی بالا انداخت و حق به جانب گفت: پس‌ چی؟

خندیدم‌ و به تلویزیون خیره شدم که بعد از یکم‌ من‌ من‌ گفت: من به درک، خودت‌ چی؟ بلایی‌ سرت نمیاد؟

لبخند مهربونی حواله‌ی صورت نگرانش‌ کردم و گفتم: نه؛ من‌ تا مطمئن‌ نشم‌ همه تقاص کارهاشون‌ رو پس‌ میدن چیزیم نمیشه.

با شک و تردید بهم خیره شد، خواستم چیزی بگم و مطمئنش‌ کنم که صدای زنگ در مانع شد؛ متعمجب نگاهی به ساعت‌ انداختم‌ و با قدم‌های آرومی‌ سمت‌ در رفتم، در رو باز کردم که با دیدن چهره‌ی شاد و شنگول مهراد و رادمان، نیشم‌ شل شد.

بدون توجه به من وارد خونه‌ شدن‌ و خودشون‌ و روی مبل پرت کردن، دستی به صورتم کشیدم و گفتم: بفرمایید.

مهراد ابرویی‌ بالا انداخت، سری‌ به معنای سلام برای آیلین تکون داد و رو به من گفت: تشنمه نازلی، برو یه چیزی بیار بخوریم.

چشم‌ غره‌ای رفتم و وارد آشپزخونه شدم، پارچ آب پرتقال رو از توی یخچال بیرون آوردم؛ دوتا لیوان از داخل کابینت برداشتم و توشون‌ رو پر‌ از آب پرتقال کردم.

سینی و روی میز گذاشتم که مهراد لیوان رو برداشت و یه نفس سر کشید؛ با دهن باز نگاهش کردم که یهو انگار که چیزی یادش‌ اومده باشه‌، لیوان‌ و روی میز کوبید و با اخم پرسید: کسی به اسم آرمان می‌شناسی؟ آرمان کیهان‌فر...

نفسم‌ برید و با چشم‌های گرد شده نگاهش کردم؛ مگه میشد نشناسم؟ مگه میشد آدمی که تمام زندگیم‌ بود رو نشناسم؟

آب دهنم رو پر سر و صدا قورت دادم و سعی کردم به خودم‌ مسلط بشم، اما این کار زیر نگاه تیز بین‌ و کنجکاو مهراد سخت بود.

لبم‌ رو با زبون تر کردم و گفتم: آره، چطور؟

- پس می‌شناسیش.

اخمی کردم و با اضطراب گوشه‌ی لباسم‌ رو تو دستم مشت کردم و گفتم: آره.

نفسش‌ رو پر فشار بیرون فرستاد و با لبخند عصبی‌ای گفت: چرا بهم نگفتی؟

ابرویی‌ بالا انداختم و لب زدم: چی گفته؟

- چرا؟

عصبی دندون قروچی کردم و با صدای نسبتا بالایی‌ فریاد کشیدم: خب الان میگم؛ مگه مهمه؟!

دستش‌ رو به نشونه‌ی تسلیم بالا برد و با لحن مسخره‌ای زمزمه: نه نه اصلاً مهم نیست!

لب‌هام‌ رو با زبونم‌ تر کردم و سعی کردم با آرامش حرف بزنم: مگه چی‌ شده که رگ غیرتت‌ باد کرده؟

انگشت‌ اشاره‌اش‌ رو به نشونه‌ی تهدید تکون داد و با عصبانیت گفت: خوب گوشاتو‌ باز کن نازلی! فکر نکن‌ مهبد مرده هر غلطی که دلت بخواد، می‌تونی بکنی، نخیر از این‌ خبرا‌ نیست!

عصبی بود، اونقدر عصبی که کنتدل حرف‌هاش‌ رو نداشت و چیزهایی‌ که نباید رو به زبون آورد؛ پوزخندی زد و با کنایه اضافه کرد: البته تو دختر همون زنی، همون زنی که با تموم خوبی‌های برادرم بهش خیانت کرد؛ توقعی از تو نمیشه داشت؛ میشه؟ اصلا معلوم نیست تا الان...

حرفش‌ با داد آیلین نصفه موند: خفه شو!

اون می‌گفت و من خورد می‌شدم، اون می‌گفت و من از درون می‌شکستم، اون می‌گفت و اشک‌های داغ‌ من‌ پی‌ در پی‌ صورتم‌ رو خیس می‌کردن‌، اون می‌گفت و من با سر پایین فقط می‌شنیدم.

چی می‌گفتم؟ چی‌ داشتم که بگم؟ من اگر دختر قوی‌ای بودم که الان این‌ حال و روز و نداشتم؛ داشتم؟

- داداش؟ چرا این‌قدر زود قضاوت می‌کنی؟ چرا نمی‌ذاری حرف بزنه؟

پوزخند صدا دارش‌ قلبم‌ و تکه‌ تکه‌ کرد.

- قضاوت رادمان؟ دختری‌ که مادرش‌ خیانتکار باشه، خودشم‌ میشه یکی لنگه‌ی‌ مادرش!

نفهمیدم چی شد و وقتی به خودم‌ اومدم زیادی دیر بود! حرمتی‌ که نباید از بین رفت‌ و قلبی‌ که نباید به جای شکستن‌ تیکه‌ تیکه شد!

بغضم رو قورت دادم و تقریبا فریاد کشیدم: مگه‌ من‌ خواستم؟ مگه من خواستم ولم کنه و بره؟ مگه من خواستم؟ من‌ خواستم موقعی که شده بود، نیمی‌ از زندگیم‌ بذاره‌ و بره؟

با دست‌های لرزونم‌ اشک‌هام‌ رو پاک کردم و ادامه دادم: تو هیچی نمی‌دونی! تو‌ هیچی از دو سال پیش‌ نمی‌دونی؛ می‌دونی؟ نمی‌دونی به خاطر اون کثافت من دوبار‌ تا پای مرگ رفتم و برگشتم! نمی‌‌دونی دو بار اون تیغ‌ لعنتی و روی رگم‌ گذاشتم‌، اما هر دو بار بابا مانع‌ شد؛ نمی‌دونی‌ اگر بابا نبود، منم‌ الان نبودم! هیچ‌ کدومتون‌ نفهمیدید‌ من قبل از مرگ بابا داغون‌ بودم‌ و بعد از مرگ‌ بابا شکستم!

عصبی چنگی به موهام‌ کشیدم، مهراد با چشم‌های گرد شده، بریده بریده گفت: چـ... چی میگی‌ نـ... نازلی؟!

پوزخندی زدم و با دست‌ به در اشاره کردم و گفتم: برو بیرون تا بیشتر از این حرمت این همه‌ سالو نابود نکردم.

لب‌ باز کرد تا حرفی بزنه که رادمان دستش رو گرفت‌ و از خونه‌ بیرون‌ رفتن؛ به آیلین که وسایلش‌ رو جمع می‌کرد خیره شدم، گونه‌ام‌ رو بوسید و از خونه بیرون زد.

موبایل‌ و هندزفری رو از روی میز چوبی‌ ناهار خوری برداشتم‌ و با آهنگ هم خونی کردم‌.

«رادمان»

در رو با کلید باز کردم، آیلین با لحن سردی خداحافظی کرد و سوار آسانسور شد؛ با مهراد داخل رفتیم که خودش‌ و روی مبل پرت کرد و شروع به بد و بیراه گفتن، کرد.

در رو بستم و لامپ‌ها‌ رو روشن کردم؛ با حالت متفکری به پاکت‌ خالی چیبسی‌ که روی میز چوبی بود، خیره شد و گفت: خیلی بعد حرف زدم؟

کلید و روی میز ناهار خوری پرت کردم و کفش‌هام‌ رو در آوردم و کنار جاکفشی جفت کردم.

- خیلی! پسر تو اونو با مادرش‌ مقایسه کردی.

بطری‌ آب‌ و از روی میز برداشت و یه نفس سر کشید و با صدای خش داری لب زد: وای رادمان؛ چی کار کردم؟ نازلی هیچ‌ وقت یادش نمیره‌ چیا بهش گفتم.

خودم‌ و روی مبل انداختم؛ بی‌حال خندیدم و گفتم: جریان ملیسا‌ رو چجوری می‌خوای بگی؟

سیخ روی مبل نشست‌ و آب‌ دهنش‌ رو پر سر و صدا قورت‌ داد و گفت: وای‌ رادمان‌، وای!

با خنده سری تکون دادم و لب زدم: حالا یه فکری‌ براش‌ می‌کنم.

کمی‌ نگاهم‌ کرد و آخر با دمت‌ گرمی‌ روی مبل خوابید.

«فلش بک به گذشته»

کنار دیوار سر خوردم و با بغض‌ روی زمین‌ نشستم‌، پاهام‌ رو بغل کردم؛ قطر‌ه‌های‌ داغ اشک‌ روی‌ صورتم‌ سر می‌خورد‌ و روی زانوم‌ می‌ریخت.

- نمی‌خوام! من از علیرضا بدم میاد، وقتی می‌بینمش‌ دلشوره‌ی بدی تو دلم میفته! نمی‌خوام بری، مگه برای آسایش‌ و آرامش‌ منو نازلی کار نمی‌کنی؟ نمی‌خوام‌ به خاطر یه قرار داد مسخره‌ بری‌ اون‌ سر دنیا!

به‌ بابا که کلافه‌ روی کاناپه‌ نشسته‌ بود خیره شدم و حرف‌ مامان‌ رو ادامه دادم: بابا؟ سه ماه خیلی زیاده... نرو!

از روی مبل بلند شد و سمتم‌ اومد، بغلم کرد که گریه‌ام شدت گرفت؛ آروم کنار گوشم‌ زمزمه‌ کرد: نازلی؟ بابا جان زشته! نمی‌خوام برمو دیگه برنگردم که... میام! چشم‌ بهم بزنی، تموم‌ میشه!

و با بوسیدن پیشونیم‌ حرفش رو کامل کرد؛ سمت‌ مامان‌ رفت‌ و با کلی حرف‌ و اسرار راضیش‌ کرد.

نمی‌خواستم بابا بره، منم‌ دلشوره‌ داشتم و می‌ترسیدم؛ من‌ به بابا وابسته‌ بودم‌ و بعد از رفتن‌ آرمان این وابستگی دو چندان شد.

***

« نازلی »

با خسته‌ نباشید‌ استاد، وسایل‌هام‌ رو داخل کیفم ریختم و از کلاس بیرون زدیم، برای چهارمین‌ بار صدای زنگ گوشی‌ روی مخم رفت؛ کلافه‌ از کوله‌ام‌ گوشی‌ رو در آوردم و رد تماس دادم. آیلین‌ همون‌ طور که موهای‌ خرمایی‌ رنگش‌ رو مرتب می‌کرد، گفت: چرا جوابشو نمیدی؟ شاید کار واجب داشته باشه.

سوار ماشین‌ شدم و بی‌حوصله کوله‌ام‌ و روی صندلی عقب انداختم و گفتم: دلم‌ نمی‌خواد صداشو بشنوم، زوره؟

با تاسف سری تکون داد و چیزی نگفت؛ ماشین و روشن کردم و خواستم راه بیفتم، اما یه ماشین جلوم‌ پیچید و مانع حرکت کردنم شد.

- این‌ کیه دیگه؟

بی‌حوصله‌ پوفی‌ کشیدم‌ و کمربندم‌ رو باز کردم، از ماشین پیاده شدم و سمت‌ ماشینش رفتم و تقه‌ای به‌ شیشه‌‌ی دودی ماشین زدم که شیشه‌ رو پایین کشید.

ناباور بهش نگاه کردم که لبخند جذابی حواله‌ی صورت‌ وا رفته‌ام کرد‌، با تعجب دستم‌ رو لبه‌ی پنجره‌ گذاشتم و لب زدم: تو اینجا چی کار می‌کنی رادمان؟

- اونقدر‌ درگیری‌ که گوشیتو‌ جواب نمیدی بعد رد تماسم‌ میدی؟ زهرا خانوم منتظرته!

دندون‌ قورچی کردم و گفتم: چی‌ کار داره؟

شونه‌ای بالا انداخت و سری به معنای خدانگهدار تکون داد و با روشن کردن‌ ماشین رفت؛ با حرص پام‌ و روی زمین کوبیدم و سمت ماشین رفتم و سوار شدم که آیلین با تعجب گفت: اون رادمان نبود؟

جوابش‌ رو ندادم و ماشین‌ رو روشن کردم و با سرعت سمت خونه‌ی مادر‌جون راه افتادم.

***

با عجله‌ از پله‌ها بالا رفتیم، با دیدن یه جفت کفش اسپرت‌ مردونه پاهام‌ به زمین چسبید؛ ‌نفسم‌ رو لرزون بیرون‌ فرستادم‌ و با کلید در رو باز کردم‌ و وارد خونه‌ شدم که صدای زمزمه‌ وار آیلین ناقوس مرگم شد.

- آرمان...

سرم رو یه ضرب بالا آوردم، اما با دیدنش‌ دلم ریخت و دست‌هام ناخودآگاه لرزید؛ نگاهم‌ قفل‌ نگاهش‌ شد و زانوهام‌ شل شد.

آب‌ دهنم‌ رو به زور پایین‌ فرستادم، گره‌ی ابروهام‌ رو‌ تنگ‌تر‌ کردم‌ و رو به مادرجون‌ گفتم: چیزی‌ شده؟

- سلام.

سرد سرم رو سمتش چرخوندم‌ و سلامی‌ لب زدم که گفت: مـ... من برای دیدن تو اومدم.

- عجب آدم کثیفی هستی! چطور روت شد‌ بعد از این همه بلایی‌ که سر نازلی آوردی بیای اینجا و این حرفا رو بزنی؟

دست‌ آیلین فشار دادم تا بیشتر از این چیزی نگه، از درون انبار باروت بودم، اما بیخیال بهش خیره شده بودم، از درون ذره ذره آب می‌شدم، اما خم به ابرو نیاوردم.

- فکر می‌کردم دیگه برنگردی.

سرش‌ رو تکون داد و خودخواهانه گفت: تازه از آلمان برگشتم؛ نازلی من پشیمونم‌! بدم پشیمونم؛ برای بخشیده شدن‌ برگشتم! برای یه زندگی تازه! برای یه زندگی تازه با تو برگشتم!

فشار دست آیلین لحظه به لحظه بیشتر میشد، به سختی بغضی که بر اثر نامردی‌های مهم ترین آدم زندگیم‌ به وجود اومده بود رو پس زدم و مثل همیشه بی‌حس و سرد تو چشم‌های گیراش‌ خیره شدم و گفتم: گاهی‌ وقت‌ها نزدیک‌ ترین آدم زندگیت‌ توی یه اتفاق میشه غریبه‌ ترین! همون طوری که یه غریبه میشه تمام زندگیت! هر آدمی یه تاریخ مصرفی داره، تاریخ مصرف تو برای من تموم شده.

بیخیال و خنثی‌ به صورت قرمز و رگ‌های‌ برجسته‌ی‌ کنار پیشونیش‌ خیره شدم و ادامه دادم: آقای کیهان‌فر،‌ رابطه‌ی ما خیلی وقته که تاریخ انقضاش‌ رسیده.

با خشم نگاهم کرد و از زیر دندون‌های قفل شده‌اش غرید: اما من‌ برای جبران برگشتم.

سخت بود! نگفتن‌ حقیقت‌ خیلی سخت بود، اما من این‌ سختی و عذاب رو به جون خریدم و لب زدم: من دیگه هیچ علاقه‌ای به شما ندارم.

نیشخندی زد و بدون خداحافظی سمت در رفت و حرصش‌ رو سر در خالی کرد‌ و با شتاب بست؛ نیشخندی زدم و سوئیچ رو سمت آیلین پرت کردم که تو هوا گرفت.

- خودت می‌دونی چی کار کنی فقط... فقط مراقب خودت باش.

چشمکی زد و باشه‌ای زمزمه‌ کرد و از خونه بیرون زد؛ بدون توجه‌ به نگاه‌های سوالی مهراد و رادمانی‌ که نفهمیدم‌ کی اومده‌، سمت مادرجون رفتم و گونه‌اش رو بوسیدم که لبخند مهربونی زد و گفت: این‌ پسر کی بود نور چشمم؟ مهبد از رابطتون خبر داشت؟

سری تکون دادم و لب زدم: من دیگه برم.

خدافظی کردم و از خونه بیرون زدم؛ کوله‌ام و روی شونه‌ام جابه‌جا کردم و به این‌ور اون‌ور خیابون خیره شدم تا تاکسی‌ گیرم بیاد، اما پرنده‌ هم تو خیابون پر نمیزد چه برسه به تاکسی.

بی‌حوصله‌ شروع به راه رفتن کردم که صدای بوق ماشین و بعد صدای رادمان متوقفم کرد.

- بیا می‌رسونمت.

مخالفتی‌ نکردم‌ چون هم خسته بودم هم حال و حوصله‌ی پیاده روی رو نداشتم؛ سری تکون دادم و سوار ماشین شدم، کوله‌ام‌ و روی پام گذاشتم‌ که رادمان هم زمان حرکت کرد و گفت: آیلین کجا رفت؟

نگاهم‌ رو به کوچه‌های‌ خلوت‌ دوختم‌ و بیخیال‌ لب باز کردم: کار داشت.

- نمی‌خوای بگی؟

نگاهم‌ و به چشم‌های‌ قیری رنگش دوختم و بی‌محابا لب زدم: نه.

لبخندی حواله‌ی صورت خسته‌ و بی‌روحم‌ کرد و چیزی نگفت.