رمان مومیایی به قلم P_E_G_A_H

تعداد صفحات : 1203

ژانر : عاشقانه , اجتماعی

دانلود رمان مومیایی

خلاصه رمان :

جنایت…جنایت پشت جنایت.قصه حماقت ها،سادگیها و باختنهای هر روزه من و تو.قصه اشتباهاتی جبران ناپذیر

ادامه رمان:

برو اي روح من آزرده از تو ترك كن ما را

كه من در باغ تنهايي

ببويم عطر گل هاي رهايي را

برو اي ناشناس آشناي من

كه در چشمت نديدم آفتاب آشنايي را

تويي از دودمان من

ولي دود از دماغ من برآوردي

به چشمم تيره كردي روزهای روشنايي را

من از آغاز ميلاد تو همراهت سفر كردم

پس از يك عمر دانستم

سفر با مردم نامرد دشوارست

سفر با همره نامهربان تلخست

برو اي بد سفر اي مرد ناهمرنگ

كه مي گويم مبارك باد بر خود اين جدايي را

تو از اين سو برو در جاده هاي روشن و هموار

من از سوي دگر در سنگلاخ عمر مي پويم

كه در خود ديده ام جان سختي و رنج آزمايي را

جدا شد راه ما از يكديگر اما

منم با كوله بار دوره ي پيري

تو در شور جواني ها سبكبال و سبك باري

تو را صد راه در پيشست

ولي من مي روم با خستگي راه نهايي را

برو اي بدترين همراه

تو را نفرين نخواهم كرد

سفر خوش خير همراهت

دعايت مي كنم با حال دلتنگي

كه يابي معبه ي مقصود و فرداي طلايي را

نمي داني نمي داني

كه جاي اشك، خون در پرده هاي چشم خود دارم

اگر در اين سفر خار بلا پاي مرا آزرد

سخن هاي تو هم تيري شد و بر جان من بنشست

بود مشكل كه از خاطر برم اين بي صفايي را

رفيق نيم راه من

سفر خوش، خير همراهت

تو قدر من ندانستي

درون آب ماهي قدر دريا را كجا داند

شكسته استخوان داند بهاي موميايي را

آخرین بشقابی را که خشک می کنم و توی کابینت می گذارم، پایانی می شود بر میهمانی خسته کننده و عذاب آور امشب. دست هایم را از دو طرف می کشم و از آشپزخانه بیرون می روم. کمرم درد می کند، اما وقت چندانی ندارم. ساعت شماطه دار صفر را نشان می دهد. ساعت صفر را! قلبم ضربان می گیرد، از این که همه چیز خراب شود و همه نقشه هایم بر باد رود، عرق بر صورتم می نشیند. به اتاق می روم. کمد را باز می کنم و به چمدانم خیره می شوم. چمدانی که زیر انبوهی از وسایل مخفی شده. لبم را به دندان می گیرم تا بغضی که حتی وجود هم ندارد، نشکند. به پذیرایی برمی گردم. روی مبل می نشینم و چشمم را می بندم و اجازه می دهم زندگی ام مثل یک فیلم از ابتدا استارت بخورد و از مقابل اعصاب بینایی ام عبور کند. معده ام منقبض می شود. مایع ترشی را که به گلویم هجوم می آورد قورت می دهم و منتظر می مانم تا پاندول ساعت یک ضربه بنوازد. آنگاه، وقتی که یک ساعت از ساعت صفر می گذرد، پالتو و شالم را می پوشم. چمدانم را با احتیاط توی راهرو می گذارم. نگاهم را دور سالن می چرخانم و وقتی که از مرتب بودن همه چیز مطمئن می شوم، چراغ را خاموش می کنم. در را آهسته می بندم و می روم.

هوا می خواهم. دانه های درشت برف روی صورتم می نشینند. سمند زرد کمی آن طرف تر ایستاده. راننده پیاده می شود و چمدان نه چندان بزرگم را توی صندوق عقب می گذارد. دستانم را توی جیب های بزرگم فرو می برم و سرم را بالا می گیرم. چراغ های خاموش خانه! خانه ام را از نظر می گذرانم و لبخندی به سردی همین هوای زمستانی می زنم. برف پنبه مانند توی چشمم می نشیند. دستم را روی صورتم می کشد. هوا سرد شده. تمام هواها سرد شده اند و من، پرنده ی همیشه متنفر از سرما، امشب کوچ می کنم. شاید آخر مسیرم به قشلاق نرسد اما ...

راننده بوق کوتاهی می زند. عصبی نگاهش می کنم. می خواهد دنیا را خبردار کند. در عقب را باز می کنم و با هجوم مطبوعی از گرما رو به رو می شوم. آخرین نگاه را به پنجره های سیاه می اندازم و رو می گیرم. گردنم را توی خز یقه ام فرو می برم و به سیاهی نیمه شب زمستانی چشم می دوزم.

و این منم! زنی تنها! در آستانه ی فصلی سرد!

از صدای ویبره ممتد گوشی وحشت زده از خواب پریدم. دستم را زیر بالش بردم و موبایلم را بیرون کشیدم و به اسم نقش بسته روی صفحه لبخند زدم.

- جانم؟

صدای سرحالش روزم را ساخت.

- خواب بودی تنبل خانوم؟

کش و قوسی به اندامم دادم و میان خمیازه گفتم:

- وقتی شبا تا دیر وقت بیدار نگهم می داری همین میشه دیگه.

خندید. دلم لرزید.

- حالا خوبه وسطش خوابت برد. یه شب به خیرم نگفتی.

یاد اس ام اس نیمه نوشته ام افتادم. خواب مهلت نداده بود ارسالش کنم. با شیطنت گفتم:

- خوابم می اومد آقا، خوابم می اومد. ساعت سه صبح وقت اس ام اس بازیه آخه؟

آرام جواب داد:

- نه! وقت کارای دیگست. ببینم اون موقع کی جرات داره بخوابه؟!

تنم داغ شد. برای بیرون راندن افکار ممنوعه پتو را کنار زدم و بلند گفتم:

- خیلی بی حیایی! به جای این حرفا پاشو بیا دنبالم. وای به حالت اگه روز اول کارم تاخیر بخورم.

غش غش خندید. از ته دل!

- من دم خونتونم خانوم. در رو باز کن بیام داخل. صبحانه نخوردم.

با عجله دکمه آیفون را زدم و به پدر و مادر که توی آشپزخانه بودند سلام دادم.

- اشکانه. من یه آب به دست و صورتم بزنم و بیام.

سریع مسواک را توی دهانم چرخاندم و مانتو و شلوار بدون چروکم را پوشیدم. آرایش کمرنگم را با خط چشمی کوتاه و نازک جلوه دادم و از اتاق بیرون رفتم. صدای خنده اشکان و پدر را شنیدم.

- سلام.

به سمتم چرخید و محکم اما پر مهر جوابم را دادم.

- سلام خانوم.

از نگاه عمیقش مور مور شدم. در حضور پدر و مادرم روی مستقیم نگاه کردن در چشمانش را نداشتم. مادر لقمه ای به سمتم گرفت و با اخم گفت:

- صبحونه نخورده کجا شال و کلاه کردی؟

از شدت ذوق زدگی اشتهایم کور شده بود. به زور لقمه را در دهانم چپاندم و گفتم:

- گشنم نیست.

و رو به اشکان ادامه دادم:

- بریم؟ دیرم شده.

ته مانده چایش را سرکشید و بی حرف بلند شد. پدر خندید.

- زوده بابا جون. مهلت بده صبحونش رو بخوره.

اشکان پیش دستی کرد.

- نه دیگه سیر شدم. روز اول دیر نرسه بهتره.

از زیر قرآن مادر رد شدم و به لبخند کوتاه پدر اکتفا کردم و به محض خروج از میدان دید آن دو دست اشکان را با پنجه کوچکم فشردم. ریموت 206 سفید و قدیمی اش را زد و گفت:

- استرس داری؟

آب دهانم را قورت دادم.

- نه خیلی. بیشتر هیجان دارم.

لبخندی زد و پشت فرمان نشست.

- پنج میام دنبالت. خوبه؟

حلقه ام را در آوردم و روی داشبورد گذاشتم و پوست خشکم را آغشته به کرم کردم.

- چی بهتر از این؟

دست چپم را بالا برد و جای حلقه را ب*و*سید و زمزمه کرد:

- جونم، زندگیم!

خم شدم و نرم، لاله گوشش را ب*و*سیدم و همان جا نجوا کردم:

- خودتی.

- تارا؟

از میان خاطراتم به گردباد واقعیت پرت می شوم. قلب کم طاقتم به سینه لگد می زند. به سمت صدا می چرخم و مورد هجوم نگاهی مشتاق قرار می گیرم. چشمانش می لغزد و می چرخد و تمام وجودم را می کاود، اما من خیره ام به لب هایش. به دروازه آن صدای دور. تکرار می کند:

- تارا؟

انگار او هم باور نمی کند. مثل من که باور نمی کنم. باور نمی کنم تمام شده باشد آن چت کردن های طولانی، آن اسکایپ های نیمه شب، آن پیغام های وایبری! باور نمی کنم تمام شده باشد و من اکنون او را، بیرون از فضای مجازی، واقعی واقعی، کنار خودم، همین جا در چند قدمی ام داشته باشم. کف دستش را روی صورتم می کشد. می خواهد مطمئن شود که منم، تارا!

- باورم نمی شه که بالاخره می تونم ببینمت!

آغوش می گشاید. پا پس می کشم. الان نه، الان نمی توانم. مبهوت می شود و با تعجب باز هم می گوید:

- تارا؟

چشم به زمین می دوزم. دستش را زیر چانه ام می گذارد. چانه منقبض از بغضم.

- خوبی؟

اگر می توانستم در آغوشش بیارامم خوب می شدم. فقط اگر می توانستم!

آه کشید.

- همین یه چمدون رو داری؟

با سر تایید می کنم.

- پاسپورتت رو بده من.

دست چپم را درون کیفم می برم و پاسپورتم را بیرون می کشم و به دستش می دهم. مکث می کند. پرسشگر نگاهش می کنم. به حلقه ام زل زده است. دستم را توی جیبم قایم می کنم. سری تکان می دهد و دسته چمدانم را می گیرد و جلوتر از من راه می افتد. از پشت به شانه های پهنش خیره می شوم. من که مدت هاست برای دیدن این اندام لحظه شماری می کنم. پس چرا زبانم بند رفته؟

به محض دیدن ایرباس غول پیکر، زانوانم به لرزه می افتند. شک در جانم ریشه می دواند. عقب نشینی می کنم، اما دست هایم میان پنجه قدرتمندش اسیر می شود و به دنبالش کشیده می شوم. پای پله ها که می رسیم مقاومت می کنم. می ترسم. چشمانش برزخی می شوند. کمی کنار می رویم. جایی که زیاد توی چشم مردم نباشیم. دست چپم را بالا می آورد و با خشونتی باور نکردنی حلقه ام را می کند و مقابل نگاه خیسم زیر چرخ هواپیما می اندازد. با انگشتش حلقه را نشان می دهد و می گوید:

- ببین! تموم شد. تو دیگه با منی. پیش من. نمی خوام هیچ اثری از اون آدم تو وجودت

ببینم. نمی خوام بهش فکر کنی. تحملش رو ندارم. می فهمی؟

و امان نمی دهد که ببیند فهمیده ام یا نه! و مرا، منی که تا آخرین لحظه سر برگردانده ام و به حلقه ام می نگرم، با خود به دنیای غرب می برد.

در جواب خوشامد گویی مادر و پدر اشکان، گونه های هر دو را ب*و*سیدم و روبان جعبه شیرینی را باز کردم و گفتم:

- بفرمایین شیرینی شاغل شدن عروستون.

پدر جان دستش را دور گردنم انداخت و گفت:

- قربون عروس خوشگلم. بخوریم که خوردن داره این شیرینی.

مادر اسپند آورد و دور سر من و اشکان چرخاند.

- کور بشه چشم حسوداتون.

و اشکان دستم را گرفت و گفت:

- اول سورپرایز، بعد بقیه چیزا.

چشمانم برق زدند. می دانستم منظورش چیست. ورجه وورجه کنان از پله ها بالا رفتم. با دو حرکت خودش را به من رساند و توی پاگرد در آغوشم گرفت و انگشتانش را توی پهلویم فرو برد.

- کجا؟ همین جوری مفت و مجانی؟

دستم را روی دهانم گذاشتم که صدای خنده ام پایین نرود. نقطه ضعفم پهلوهایم بود و او هم خوب می دانست.

- نکن دیوونه! قلقکم میاد.

گلویم را ب*و*سید.

- قربون اون خنده های یواشکیت برم.

از پشت شکمم را در بر گرفت. تاتی تاتی کنان به دم اتاق رسیدیم. دست هایش را بالا آورد و روی چشمانم گذاشت و گفت:

- حالا در رو باز کن.

دستم را توی هوا تکان دادم و دستگیره را پیدا کردم. به داخل هدایتم کرد و دستانش را برداشت. از شدت هیجان قلبم منفجر شد و فقط توانستم بگویم:

- وای!

رنگ آمیزی اتاق تمام شده بود. اتاق هیجده متریمان. جایی که قرار بود حداقل چندین سال نقش خانه را برایمان بازی کند. دور خودم چرخیدم. تخت را نزدیک پنجره گذاشته بود. پنجره ای با پرده های بنفش تیره. تیره تر از رنگ رو تختی. ساتن خنک کوسن ها را لمس کردم. بلند شدم و این بار پشت میز توالت نشستم و کشوها را یکی یکی باز کردم و بستم. کمد هم داشتیم. کمدی که هنوز خالی بود. کتابخانه و میز کامپیوتر کوچکی هم در گوشه دیگری از اتاق به چشم می خورد. همه به رنگ های سفید و بنفش و یاسی. برگشتم و از گردن اشکانی که دست به جیب و لبخند بر لب نگاهم می کرد، آویختم. زبانم از خوشی بند رفته بود. روی تخت نشست و مرا روی پایش نشاند.

- چیدمانش رو می پسندی؟

سرم را تند تکان دادم.

- یه کاناپه هم باید بخریم واسه شبایی که دعوامون میشه و منو تو تخت راه نمی دی.

صورت خسته اش را با دو دست قاب گرفتم و بعد از ب*و*سه محکمی که بر لبش نشاندم سرش را به سینه ام چسباندم و گفتم:

- خدا اون روز رو نیاره.

سینه ام را ب*و*سید. گلویم را ب*و*سید. چانه ام را ب*و*سید، اما از نگاه کردن به چشمانم طفره می رفت. می خواست چیزی بگوید و نمی توانست. گونه اش را نوازش کردم.

- چیزی شده عزیزم؟ چرا سرحال نیستی؟

نفس عمیقی کشید.

- با وامم موافقت نشد.

انگار تمام آب های یخ زده قطب جنوب را روی سرم خالی کردند.

- دیگه نمی دونم باید چی کار کنم. بابا میگه ماشین رو بفروشیم، اما بدون این قراضه کارمون بدجوری لنگ میشه.

دستان سردم را به لب هایش چسباند.

- می دونم قرار بود بعد از آماده شدن اتاق عروسی کنیم، ولی انگار باید یه ذره بیشتر منتظر بمونیم.

تمام تلاشم را به کار بردم که اشکم سرازیر نشود و غرور مردَم نشکند. دست هایش را دورم محکم کرد.

- فردا میرم یه جا دیگه درخواست میدم. صد جا دیگه درخواست میدم. بالاخره درست میشه. تو غصه نخور.

لب پایینم لرزید. سرم را بلند نکردم.

- من عروسی نمی خوام. به چه زبونی بگم؟

فشار دستانش را بیشتر کرد.

- من به اندازه کافی شرمنده ت هستم زندگی. نه طلای درست و حسابی، نه لباس آن چنانی، نه حتی یه خراب شده ی مستقل.

با دست دهانش را پوشاندم.

- هیش! مگه من به خاطر طلا و لباس زنت شدم؟ من تو رو می خوام، حتی وسط جهنم. چرا می خوای واسه جشنی که هیچ ارزشی نداره بری زیر بار قسط و قرض. به اندازه کافی فشار روت هست. من از این بیشترش رو نمی خوام. تو رو خدا بی خیال این جشن شو. یه مهمونی می گیریم و تموم.

از قاطعیت توی چشمانش، غم وجودم را گرفت.

- هیچ کس به اندازه من از این دوران عقد لعنتی بدش نمیاد. از این که زنم هستی و نیستی. از این که پیشم هستی و نیستی. از این که هر شب باید فقط با صدات بخوابم. با تجسم کردن چشمات، خنده هات، با خوندن هزار باره اس ام اس هات! میگن این دوران شیرینه اما واسه من مثِ زهره. از این نصفه نیمه بودنت خسته شدم، اما بی خیال این جشن نمی شم، چون بعدا می تونم واست طلا و لباس بخرم. می تونم یه خونه درست و حسابی واست بگیرم. می تونم سفرایی که دوست داری ببرمت. به شرفم قسم که این کار رو می کنم، اما واسه جشن عروسی بعدی در کار نیست. دیر میشه. لوث میشه. نمی خوام حسرتش به دلت بمونه.

بحث بی فایده بود. از تصمیمش بر نمی گشت.

آرام نوازشم کرد.

- نترس زندگی. عرضه یه جشن عروسی گرفتن رو دارم دیگه.

دلم از غرور شکسته در صدایش، له شد. دستم را دور گردنش انداختم.

- این چه حرفیه؟ من فقط می خوام پیشت باشم، فقط همین. بقیه چیزا هیچ اهمیتی واسم ندارن. بالاخره درس تو هم تموم میشه. از این حالت قراردادی در میای و رسمی میشی. منم که کار پیدا کردم. دیگه واسه چی باید نگران باشم؟

سرم را از سینه اش جدا کرد و به چشمانم خیره شد و گفت:

- دیوونتم!

پرواز طولانی اعصاب نابودم را خراب تر می کند و هوای سرد باعث بیشتر مچاله شدنم می شود. شالم را دور دهانم می پیچم و وحشت زده از محیط ناشناس، چشم از "او" بر نمی دارم. ترسم را می فهمد. دستم را می گیرد. تا آنجا که می شود خودم را به بازویش می چسبانم. خندان نگاهم می کند.

- نترس! گمت نمی کنم.

شرمگین می شوم و کمی فاصله می گیرم. او چه می دانست از ترس گم شدن؟ چه می دانست از ترس تنها ماندن؟

چمدان ها را تحویل می گیرد. با کسی حرف می زند. اگر این زبان انگلیسیست پس چرا من هیچ نمی فهمم؟

- بیا عزیزم. باید سوار تاکسی شیم.

عزیزش بودم؟ بودم و ...؟

محو می شوم. گم می شوم در هیاهوی خیابان های سفید پوش اما شلوغ و زنده. ساختمان هایی که هیچ چشمی نمی تواند بلندیشان را تخمین بزند. مردمی که همه سر در یقه فرو برده اند و برای فرار از کوران سرما به تندترین شکل ممکن قدم برمی دارند. باورم نمی شود که دیگر در تهران نیستم. باورم نمی شود که کاب*و*س تمام شده است. باورم نمی شود کسی را که کنارم نشسته است و با انگشتانش دستم را نوازش می کند.

به گفته خودش آپارتمانش در حومه شهر است. هر چه پیش می رویم از تراکم آسمان خراش ها کاسته می شود. بالاخره مقابل ساختمان آجری رنگی پیاده می شویم. کرایه را حساب می کند و چمدان ها را به دنبال خودش می کشد. وسط لابی پله های مارپیچ زیبایی دیده می شود که او بی تفاوت به آن ها به سمت آسانسور می رود و دکمه چهار را می زند.

خانه اش کوچک نیست. حداقل به آن کوچکی که من فکر می کردم نیست. حداقل برای یک نفر زیادی بزرگ به نظر می رسد. حداقل ...

- خوش اومدی به خونه خودت.

نگاهش می کنم.

- این اتاق منه. اون اتاق رو هم واسه تو آماده کردم. وسایلت رو می ذارم اونجا.

چمدان را به اتاق می برد. از روشنایی و نورگیر بودنش خوشم می آید، اما سرد است. خیلی سرد است.

- قبلا همخونه داشتم. به افتخار شما ردش کردم بره که راحت باشیم.

توی دلم پرسیدم "پسر یا دختر؟"

- آب گرمه. لباسات رو عوض کن و یه دوش بگیر تا سرحال بیای.

بی اراده پوزخند زدم. "سر" کدام "حال"؟!

شالم را برمی دارم. از کنارش می گذرم و به سمت اتاق می روم، اما ناگهان دستم کشیده می شود و به آغوشش پرت می شوم. ضربان هر رگی که می زند به فلک می رسد. میان دستانش محصور می شوم و از بوی تنش مسحور. لب هایش روی موهایم می نشیند و می لغزد و می چرخد. دست هایش بارها و بارها مهره های کمرم را درمی نوردند. چشمه اشکم می جوشد. پیشانی ام را می ب*و*سد و اشک هایم را پاک می کند و لب می زند:

- آروم! آروم! همه چی تموم شد. دیگه پیش خودمی. تموم شد.

چشمان او برخلاف نگاه سرگردان من، مصمم است. سرم را توی سینه اش فرو می برم و با صدایی ضعیف می گویم:

- ولی اون هنوز شوهرمه.

محل کارم یکی از پر تیراژترین روزنامه های آن زمان ایران بود. دفتری بزرگ با کلی کارمند و روزنامه نگار و خبرنگار. مرا به بخش تبلیغات و آگهی ها فرستاده بودند. مسئول مستقیمم خانم مسن و مهربانی بود به نام امیدی. از همان روزهای اول مهرش به دلم نشست. بعضی روزها موقع صرف ناهار کنار هم می نشستیم و حرف می زدیم.

- خب، خوشگل خانوم. از شوهرت برام بگو. چطوری آشنا شدین؟

رینگ ساده ی سفید را توی دستم چرخاندم.

- از بچگی می شناختمش. پدرش همکار و دوست صمیمی بابامه. با هم رفت و آمد خانوادگی داشتیم.

لبخندش مملو از حس های خوب بود.

- چند سالشه؟ چی کارست؟

لبخندم پر از عشق بود.

- 27 سالشه. ترم آخر ارشد مهندسی شیمیه. از اون خرخونای معروف که سرش بره درسش نمی ره.

ایام امتحاناتش بدترین دوران زندگی من بود، چون تقریبا نمی دیدمش.

- فعلا هم به صورت قراردادی واسه شرکت نفت کار می کنه. حقوقش زیاد نیست، اما خب از هیچی بهتره. ایشاا... درسش که تموم شه استخدام میشه.

خندید.

- ایشاا... عزیزم. ایشاا...! خب حالا که شوهرت ارشده تو چرا ادامه نمی دی؟ حیفی واسه مدرک کاردانی.

دستانم را توی هوا تکان دادم.

- وای نه! من از درس خوندن خوشم نمیاد. مگه مخمو از سر راه آوردم؟ همینم به زور و ضرب اشکان گرفتم. اصلا این همه عشق و علاقش رو به درس خوندن درک نمی کنم. این همه درس خونده آخرش چی شده؟ فعلا که حقوقش به یه تومن هم نمی رسه. تازه استخدامم بشه اتفاق مهمی نمی افته. یه حقوق کارمندی بخور و نمیره. پول تو کار آزاده.

آه کشیدم.

- ولی چه فایده؟ گوش نمی ده که. تا آخر عمر هشتمون گروی نهمونه.

تکه ای گوجه توی دهانش گذاشت و گفت:

- کار آزاد روحیه و جنم خودش رو می خواد. اگه نداشته باشی با سر زمین می خوری. شغل دولتی یه جورایی اطمینان خاطر و امنیتش بیشتره. حقوقش کمه اما میشه روش حساب کرد.

دستانم را به سینه زدم. صورت اشکان را تجسم کردم. یعنی جنم کار آزاد را نداشت؟

- آره خب. اینم هست.

شانه هایم را با بی قیدی بالا انداختم.

- هرچند که واسه من این چیزا اهمیت نداره. درسته که هیچکی از پول بدش نمیاد، اما من همین که اشکان رو داشته باشم بسمه. چیز بیشتری نمی خوام.

بلند خندید. دستی به پشتم زد و گفت:

- حسابی عاشقیا.

سرخ شدن گونه هایم را حس کردم.

- آخه شما که نمی دونین چقدر گله.

مادرانه گونه ام را ب*و*سید و گفت:

- شک ندارم همین طوره که همچین فرشته مهربونی نصیبش شده.

از پشت میز برخاست، اما میانه راه توقف کرد.

- ولی هر روز صدقه بده دخترم. این روزا حسود و بدخواه زیاد شده. می ترسم چشمتون بزنن.

چشم محکمی گفتم، اما در دل به اعتقادات پوسیده اش پوزخند زدم. من و اشکان خیلی معمولی تر از آنی بودیم که توی چشم کسی باشیم.

آخرین لقمه غذایم را خوردم و ظرفم را توی کوله گذاشتم و به محل کارم برگشتم. سه پوشه با رنگ های مختلف روی میزم خودنمایی می کردند. باید برای تهیه عکس و گزارش به محل کارشان می رفتم. شوخی که نبود. آگهی تمام صفحه می خواستند. بند کیفم را روی شانه انداختم و در حالی که شماره اشکان را می گرفتم از دفتر بیرون زدم. صدایش خسته بود و بیشتر از آن بی حوصله.

- جونم زندگی؟

- سلام. خوبی عزیزم؟

- خوبم. کجایی؟

کلافگی اش کاملا مشهود بود. فهمیدم که باز هم به بن بست خورده.

- الان از دفتر اومدم بیرون. دارم میرم طرف ظفر. تو کجایی؟

صدایش دور شد.

- کجا باید باشم؟ سر کار دیگه.

ترجیح دادم در مورد وام حرفی نزنم.

- خسته نباشی عزیزم. خواستم حالت رو بپرسم. به کارت برس.

صدایش نزدیک شد.

- بیام دنبالت؟

- نه بابا. تا برسی اونجا شب شده. منم کارم که تموم شه میرم خونه.

باز هم دور شد.

- پس مراقب خودت باش.

ب*و*سه ای برایش فرستادم. قطع کردم و گوشی را توی جیبم انداختم و زمزمه کردم:

- "لعنت به بی پولی!"

کتاب قطوری را از روی میز برمی دارم و بی هدف ورق می زنم. تمام صفحاتش پر است از آناتومی انسان و انواع و اقسام امراض با ظاهری چندش آور. با خودم می اندیشم چطور این همه کتاب را می خواند و مغزش منفجر نمی شود؟

کنارم می نشیند. با دو فنجان در دستش که بخار خوش بویی را متصاعد می کنند. یکی را به سمتم می گیرد.

- بیا بخور. دماغت سرخ شده. سردته؟

معذب از نزدیکی اش، فنجان را می گیرم و خودم را به انتهایی ترین قسمت مبل می کشانم.

- الان دیگه نه. خوبم.

اخم هایش درهم است. با احتیاط لب به فنجان می زند.

- بهتره یکی دو ساعت بخوابی. بعدا حرف می زنیم.

با قرصی که در فرودگاه آلمان و زیر نگاه متاسف "او" بلعیدم، تمام مسیر را در بیهوشی به سر برده بودم. دیگر خوابم نمی آید.

- خوابم نمیاد.

قهوه را مزه می کنم. سیاه است و تلخ، مثل روزگارم.

- باشه، ولی حرف زدن و تصمیم گرفتن باشه واسه یه وقت بهتر. اگه خواستی می تونیم یه چرخی تو شهر بزنیم. پالتویی که آوردی اصلا مناسب اینجا نیست. بریم یه چیز درست و حسابی واست بخرم.

از کوره در رفتن خصوصیت بارز این روزهایم است. بی اختیار صدایم بالا می رود.

- نیومدم اینجا که بگردم و خرید کنم.

متعجب نگاهم می کند. صاف می نشینم.

- اومدم که نجاتم بدی. اومدم تکلیفمو یه سره کنی. اومدم که از این جهنم بیرونم بکشی.

فضای بین دو ابرویش کوچک تر می شود اما حرفی نمی زند. این بار زیر لب و برای خودم تکرار می کنم:

- اومدم نجاتم بدی. نجاتم بده.

فنجان را روی میز می گذارد و نزدیکم می شود. چقدر نسبت به شخصیت اینترنتی اش جدی تر است. دستانم را توی دستش می گیرد و آرام می فشارد. باز اشکم جاری می شود، اما دیگر نمی گوید آرام، نترس! من اینجام. فقط نگاهم می کند. لرزیدن چانه و بغض حرف هایم را نامفهوم می کند.

- بگو که نجاتم میدی. بگو که تمومش می کنی. بگو! تو رو خدا بگو!

شانه هایم را می گیرد و تن خسته و نحیفم را در آغوشش جا می دهد.

- من باختم. همه چیمو باختم. زندگیمو، جوونیمو، به همه چی پشت پا زدم. بگو که درستش می کنی.

بین دو کتفم را می مالد و آهسته می گوید:

- باختن همیشه هم بد نیست. بعضی وقتا باید عمدا ببازی که تا به یه بازی کثیف خاتمه بدی.

سرم را بالا می گیرد.

- اما خط خوردن اسم شوهرت از شناسنامه ت آخر بازی نیست. می دونی که.

منظورش را می دانم. بارها و ساعت ها سر این موضوع بحث کرده ایم.

- می دونم.

اشکم را پاک می کند.

- لازم نیست انقدر نگران باشی. طلاقت میده. راحت تر از اونی که فکرش رو بکنی. مطمئن باش همین الان داره با دمش گردو می شکنه.

هر کلمه اش نیشتری می شود و در قلبم فرو می رود. به حال خرابم لبخند می زند. نه لبخند نیست؛ زهرخند است.

- هر چند که ... چیزی که عوض داره گله نداره. مگه نه؟

صراحت حرفش دلم را می شکند و باز هوای چشمم را طوفانی می کند. از جایم برمی خیزم و بی هدف توی پذیرایی می چرخم. اضطراب پدر قلبم را درآورده. دست هایم می لرزند. باید قرص هایم را بخورم. قرص هایم کجایند؟

- لباس بپوش بریم بیرون یه دوری بزنیم.

بی هوا می پرسم:

- همخونه ت دختر بود؟

می خندد و سر تکان می دهد.

- نه.

دست هایم را به کمر می زنم.

- نه؟ به نظرم زیادی اینجا مرتبه. واسه دو تا پسر عجیبه.

ابرویی بالا می اندازد و با همان لبخند اعصاب خردکن نگاهم می کند.

- یعنی این همه سال که اینجایی تنها بودی؟ بدون دوست دختر؟

باز می خندد. بی جواب! به روش خودشم یه لنگه ابرویم را بالا می برم.

- انتظار داری باور کنم؟ مرد باشی و اینقدر زاهد و پاکدامن؟

این بار بلند می خندد. پر استهزا، پر تمسخر! آرنجش را روی زانو می گذارد و کمی به جلو خم می شود.

- کثافت کاری نکردن و با هر کسی نپریدن خیلی عجیبه؟

چرا با من این طور حرف می زند؟ چرا؟ به چه حقی؟ داد می زنم:

- منظورت چیه؟ این که من اون خونه لعنتی رو ترک کردم و اومدم اینجا یعنی کثافتم؟ یعنی با هر کسی ام؟

چشمانش را تنگ می کند.

- چه ربطی داشت؟

دستم را توی موهایم فرو می برم و تا آنجا که جان دارم می کشم. درد توی ریشه موهایم می دود.

- ربط داره. از موقعی که من اومدم داری نیش و کنایه می زنی. منو نمی خوای؟ می خوای برم؟ خب اصلا چرا اومدی دنبالم؟!

نگاهش کم کم متعجب و بعد غمدار می شود. برمی خیزد و کاپشنش را از روی مبل برمی دارد.

- پالتوت رو بپوش بریم بیرون. اعصابت خیلی متشنجه. هوای آزاد برات خوبه.

جیغ می کشم.

- من دیوونه نیستم. من روانی نیستم. اعصاب من هیچ مشکلی نداره. هر مشکلی هم داره تقصیر توئه. تقصیر تو و هم جنسای آشغالت. شما مردا منو به این حال و روز انداختین. شماهایی که اولش ادعای عاشقیتون میشه و بعد که به هدفتون رسیدین گند می زنین به باورامون. شماها ما رو دیوونه می کنین. شماها از ما یه مشت روانی قرصی می سازین. بعدش به هوای این که زنم نمی تونه تمکین کنه میرین با یکی دیگه. مثِ یه تیکه زباله دورمون میندازین.

نزدیکم می آید.

- جلو نیا. از همتون متنفرم! از همتون.

تنم می لرزد. تک تک سلول هایم می لرزند. گوشه دیوار چمباتمه می زنم. می بینم که کیفم را روی میز خالی می کند و از بین آن همه دارو یکی را برمی دارد و با لیوانی آب به دستم می دهد. آن قدر لرزش دستانم شدید است که نیمی از آب را روی لباسم می ریزم. زانو می زند. دستم را با دستانش محکم می کند. قرص را می خورم. اطراف دهانم را پاک می کند. زیر بازویم را می گیرد و به اتاق می بَرَدَم. پتو را تا زیر چانه ام بالا می کشد و می گوید:

- می خوای پیشت بمونم؟

جواب نمی دهم و پشتم را به او می کنم و قبل از ورود به دنیای بی خبری به خاطرات اجازه آوار شدن می دهم.

انگشت سسی شده ام را لیس زدم و به صورت خندان اشکان چشمک زدم.

- چیه خب؟ سسش خوشمزه ست.

مهربان جواب داد:

- نوش جونت عزیزم.

تکه ای پیتزا از بشقاب خودش برداشت و نزدیک آورد. دهانم را باز کردم و گاز بزرگی زدم و با دهان پر گفتم:

- خودتم بخور. پیتزای تو رو هم من خوردم.

نگاه چند دختر را روی خودمان دیدم. بینیشان را چین انداخته بودند و زیر چشمی دیدمان می زدند و دم گوش یکدیگر پچ پچ می کردند. پشت چشمی نازک کردم و رو برگرداندم و در دل گفتم "تا کور شود هر آن که نتواند دید." حواسم را جمع اشکان کردم.

- خلاصه انقدر ضامن و چک و سفته و کوفت و زهرمار می خوان که آدم رو به غلط کردن میندازن. بقیه میلیارد میلیارد می دزدن و می چاپن و میرن و کک کسی هم نمی گزه. اون وقت واسه ده میلیون پولی که می خوان به یه جوون واسه شروع زندگیش بدن، اون قدر سنگ اندازی می کنن که ...

آه کشید.

- دیگه نمی دونم باید چی کار کنم. این آخریه هر چی مدرک خواست جور کردم و بردم. تازه یارو برمی گرده میگه بخشنامه اومده اعتبار نیست. وام و تسهیلات پَر!

من هم آه کشیدم و با افسوس گفتم:

- چی بگم والا. یکی مثل ما لنگ ده میلیون تومنه. یکی هم ...

دستم را زیر چانه ام زدم و از پنجره به خیابان خیره شدم.

- اگه بدونی این روزا کجاها میرم و چیا می بینم! دیروز واسه تهیه گزارش فروش یه برج رفته بودم. بگو کجا؟ الهیه! بپرس چند طبقه؟ چهل تا. هر واحد هزار و پونصد متر. از امکاناتش که هیچی نپرس. یه چیزایی می گفتن که به گوشمم نخورده بود. حتی نمی دونستم چه جوری باید بنویسمشون. حالا نکته جالبش می دونی کجاست؟ کل برج به اسم یه دختره هم سن و سال من بود. داشتم با مدیر فروششون حرف می زدم که اومد و دیدمش. داشت با موبایلش حرف می زد. فکر کنم دوستش بود. از آخرین سفرش به ایتالیا تعریف می کرد و می خندید. تازه می گفت ایتالیا خیلی کشور سطح پایینیه. زیاد بهش خوش نگذشته بود.

دستم را از زیر چانه ام برداشتم و به اشکان که مغموم سر به زیر انداخته بود نگاه کردم.

- باید سر و وضعش رو می دیدی. کم کم دو سه تومن قیمت کیف و کفش و لباسش بود. یه ریخت و قیافه ای هم واسه خودش درست کرده بود که بیا و ببین. موهای اجق وجق، لبای گنده! چیزی به اسم دماغم که نداشت. پوستشم که برنزه چه عرض کنم، به سیاهی می زد. بلایی نبود که سر خودش نیاورده باشه. اینا همه از پول بی صاحبه دیگه. نمی دونن چه جوری باید خرجش کنن. اون وقت ما ...

انگشتان اشکان روی پوست دستم لغزید.

- خوشبختی که به این چیزا نیست زندگی.

باز آه کشید.

- هرچند که شاید داشتن پول خوشبختی نیاره، اما نداشتنش حتما بدبختی میاره.

دلم از این همه تبعیض در جامعه، از این شکاف طبقاتی وحشتناک و عجیب و غریب، از زمین و زمانی که به خاطر ده میلیون تومان نمی گذاشت زندگیمان را شروع کنیم گرفته بود. دلم گرفته بود اما به خاطر دل شکسته اشکان خندیدم و گفتم:

- هر کی ندونه فکر می کنه ما گداییم. تو خیلی سخت می گیری. وگرنه بابام ده بار گفته حاضره این پول رو به عنوان قرض بهمون بده. هر وقت داشتیم پسش میدیم.

در عرض یک ثانیه چشم هایش را خون گرفت و اخم هایش در هم رفت. دستش را از روی دستم برداشت و با تحکم گفت:

- بار آخرت باشه که این حرف رو می زنی تارا. همین مونده پول عروسیمو پدر زنم بده. پاشو بریم دیگه.

با عجله میز را ترک کردم. پشت سرش راه افتادم و آهسته گفتم:

- منظوری نداشتم. ببخشید!

جوابم را نداد، اما هنگام عبور از خیابان دستم را گرفت که مبادا خطری تهدیدم کند.

تورنتو شهر سردیست و بیشتر از هوایش نگاه های منجمد مردمش بیداد می کند. انگار در چشمانشان به جای مردمک، شیشه گذاشته اند یا تکه های یخ. بیشتر سردم می شود. یقه ی پالتویم را بالا می زنم و سر در گریبان فرو می برم.

- اگه سردته برگردیم.

گردنم را می چرخانم و نگاهش می کنم. حضورش را از یاد برده بودم.

- نه. خوبه.

شهر پر هیاهو و پر جنب و جوش است. چند روز دیگر سال نوی میلادی آغاز می شود. این را از درخت های تزیین شده آماده ی فروش و بابانوئل های خندان و قرمزپوش می فهمم.

- می خوای یه نوشیدنی گرم بخوریم؟

هیچ گرمایی نمی تواند این خون بی رمق را به جریان بیندازد.

- نه. دلم می خواد راه برم.

شانه ای بالا می اندازد و می گوید:

- اسم اینجا "بِلور استریت" یا همون خیابون بلوره. مرکز برندهای معروف دنیا. معمولا افراد عادی نمی تونند زیاد از اینجا خرید کنن، اما الان می بینی که با وجود این سرمای وحشتناک، به خاطر حراجای فوق العاده چقدر شلوغه. به نظرم یه نگاهی به لباسای گرمش بنداز. لازمت میشه.

سرم را به علامت نفی تکان می دهم.

- نمی خوام. کلی لباس آوردم با خودم.

دستم را می گیرد و با خود به تریای سر راه می برد.

- پس حداقل بیا یه چیزی بخوریم. مردم از سرما.

با گشوده شدن در هوای گرم صورتم را نشانه می رود. پوست منقبض شده از سرمایم کمی باز می شود. به سمت میزی هدایتم می کند. تغییر دمای ناگهانی حس خفقان را به جانم می اندازد. پالتویم را در می آورم و روی صندلی می اندازم. قبل از من می نشیند و اندام تونیک پوشم را از نظر می گذراند.

- خیلی لاغری. باید بیشتر به خودت برسی.

می نشینم. خودم را بغل می کنم و بی توجه به حرفش می گویم:

- اینجا تنها بودن خیلی سخته. آدماش یه جوریَن. چطوری دووم آوردی؟

چشمانم را تنگ می کنم.

- واقعا این همه سال تنها بودی؟

آن قدر بلند می خندد که تمام دور و بری هایمان می چرخند و نگاهمان می کنند. بدنش را عقب می کشد و کف دستانش را روی لبه میز می گذارد. چقدر جذاب است. چقدر دوست داشتنیست. چقدر خواستنیست.

- گیر دادی که هر جوری شده از زبون من حرف بکشیا.

سعی می کنم لبخند بزنم، اما کش نمی آیند این لب های لعنتی. جدی می شود.

- هر چی هم که بوده بعد از ماجرای تو و اشکان تموم شد. وقتی اون عشق و عاشقی افسانه ای، آخرش این باشه، وای به حال روابط.

اسم اشکان مو به تنم سیخ می کند. فروغ از چشمانم می رود.

- اگه انقدر واست مهمه که بدونی، پس بدون مدت هاست که با هیچ دختری نیستم.

زیر لب می گویم:

- من ... فقط ...

حرفم را قطع می کند و می گوید:

- خیالت راحت باشه. جای کسی رو تنگ نکردی. گفتم که همخونه قبلیم پسر بود. اونم الان رفته پیش یکی از بچه ها. جاش خوبه. نگران نباش.

و گارسون را صدا می زند و در همان حال می گوید:

- شیر قهوه های اینجا نظیر ندارن.

حواسم پی پسر بلند قدیست که از پشت سر نزدیکش می شود و با ذوق دست روی شانه اش می گذارد و به انگلیسی می گوید:

- "تیام" خودتی؟

سرش را بالا می گیرد. نگاهم بینشان در گذر است. لبانش به لبخندی عمیق باز می شوند. برمی خیزد و با پسر مقابلش دست می دهد و بعد همدیگر را در آغوش می کشند. لهجه و حرف هایشان زیاد برایم قابل درک نیست. پسر را رها می کند و رو به من می چرخد. از بین هر آن چه که می گوید همین را می فهمم.

- معرفی می کنم. خواهرم تارا.

پسر با خوشرویی دست می دهد. به زور لبخند می زنم و دستش را می فشارم. کنارمان می نشیند. تیام معرفی اش می کند.

- پاتریک از دوستان قدیمی منه. دو سال اولِ جنرال رو با هم بودیم و بعد اون رفت به یکی از دانشگاه های آمریکا، اما از قرار واسه تخصص برگشته همین جا.

دست و پا شکسته و بی حوصله تعارفی می کنم و "خوشبختمی" می گویم. پسر نگاهش میخ من شده. می گوید:

- تیام همیشه در مورد شما حرف می زد. عکستون رو هم دیده بودم. قیافتون عوض شده.

تیام می خواهد ترجمه کند. دستم را بالا می برم که یعنی نیازی نیست و پوزخند می زنم و می گویم:

- پیر شدم؟

سعی می کند شمرده حرف بزند و از کلمات ساده استفاده کند تا بتوانیم با هم ارتباط برقرار کنیم.

- پیر؟ نه؟ زیباتر شدین.

خنده ام می گیرد. پس این خارجی های رُک هم تعارف بلدند. من و زیبایی؟ مگر در جهنم می توان زیبا ماند؟

- ممنونم.

بالاخره چشمان نافذش را از من می گیرد و باز با تیام مشغول می شود. رنگ پوست تیره ای دارد. با کمی تخفیف می توان گفت برنزه. چشمانش هم آبی تیره ست. آبی سیاه! از آن هایی که در شب نمی توانی رنگش را تشخیص دهی. موهایش هم مشکی است. چرا فکر می کردم همه چشم رنگی ها بورند؟ قیافه اش بیشتر شبیه مردهای آمریکای جنوبیست. همان هایی که در فیلم های فارسی وان می دیدم. در کل قیافه خاصی داشت. به خصوص برای منِ ایرانی. قیافه اش از آن هایی نبود که مشابهش در ایران دیده شود. گوش تیز می کنم بلکه از حرف هایشان چیزی دستگیرم شود. در نهایت می فهمم که تازه وارد تورنتو شده و در هتلی در همان نزدیکی اقامت دارد و این تریا پاتوق دوران قدیمشان بوده و به یاد آن روزها سری به اینجا زده که شانسش گرفته و ...

- تارا خانوم! با ما باش.

گیج و گنگ به تیام می نگرم. می خندد.

- خیلی ساکتی. یه چیزی بگو.

دستانم را در هم قفل می کنم و عصبی از نگاه مستقیم پاتریک می گویم:

- زیاد زبانم خوب نیست. می دونی که.

دستش را جلو می آورد و روی دستم می گذارد.

- از همون کلماتی که بلدی استفاده کن. باید هر چه زودتر راه بیفتی. باید با مردم ارتباط بگیری.

من دلم ارتباط با مردم را نمی خواست. دلم گوشه ای دنج دور از چشم همه می خواست، اما تیام هزار و یک شرط پیش پایم گذاشته بود تا ...

- از نظر تو مشکلی نداره پاتریک چند شب مهمونمون باشه تا یه جایی پیدا کنه؟

و بلافاصله تاکید می کند:

- من همه جوره بهش اعتماد دارم.

به پاتریک که با فنجانش مشغول است نگاه می کنم. حسم منفیست. مثل تمام حس های این روزهایم.

- زیاد ازش خوشم نمیاد، ولی به هرحال واسه من فرقی نداره.

پاتریک سرش را بالا می گیرد و به لبخندی مهمانم می کند. عجیب است که سرمای نگاه این غربی ها را در چشمانش نمی بینم.

- در ضمن ...

از خنده نابهنگام تیام متجب می شوم.

- پاتریک فارسی بلده.

لپم را از داخل گاز می گیرم. نمی دانم صورتم چقدر سرخ می شود که هر دو را به خنده وا می دارد. پاتریک ضربه دوستانه ای به شانه ام می زند و می گوید:

Relax tara...its ok.-

با سردرد و تهوع از خواب بیدار می شوم. تا نزدیکی های صبح از صدای قهقهه دو پسر اتاق بغلی چشم روی هم نگذاشتم. تازه به گمانم رعایت می کردند. نمی دانم اگر حضور من نبود چه غوغایی می شد.

پتو را کنار می زنم و ملحفه ی تشک و بالش را با نفرت از تنشان می کَنم. بوی عطر مردانه مخلوط شده با تار و پودش حالم را منقلب می کند. می دانم تیام قبل از آمدن من همه چیز را شسته و تمیز کرده، اما انگار این بو شستنی و پاک شدنی نبوده. از چمدانی که هنوز باز نشده ملحفه های سفید و تمیز خودم را بیرون می کشم و روی تخت می اندازم. برسم را برمی دارم و رو به روی آینه می نشینم. چشمانم پف کرده و موهایم وز شده. پوفی می کنم و با خشونت شانه را توی موهایم فرو می برم. آبی به دست و صورتم می زنم و به آشپزخانه می روم. خبری از پسرها نیست. البته با آن فعالیت دیشبشان بعید است به این زودی ها خبری بشود. معده ام صدا می دهد. گرسنه هستم اما میلی به غذا ندارم. دیشب هم بی شام خوابیدم. ناهار هم.

نه نمی شود. ضعف غلبه می کند. در یخچال را باز می کنم. شکلات صبحانه دارد. پنیر و شیر هم هست. شکلات را برمی دارم. دلم نان لواش می خواهد، اما به جز تُست چیزی نمی یابم. خنده دار است! اینجا دنبال نان لواش گشتن.

صبحانه ام را می خورم و به هال می روم. عقربه ها ساعت نه را نشان می دهند. سر درد امانم را بریده. روی کاناپه دراز می کشم و با مشت به پیشانی ام می کوبم. باز هم خاطره های توی مغزم مثل تومورهای پر عروق، خونریزی می کنند. می خواهم برگردم به عقب. به سال های دورتر از صدها قرن، اما تماس دست هایی با شقیقه ام مانع می شود. سریع چشم باز می کنم و با دیدن پاتریک که روی تنم خم شده نیم خیز می شوم. دستانش را بالا می برد و می گوید:

- its me.

در دل فحشش می دهم. طوری می گوید "منم" که انگار صد سال است که می شناسمش. با رکابی و شلوارک رو به رویم ایستاده و می گوید "its me". با غیظ می گویم:

- شما که فارسی بلدی چرا انگلیسی حرف می زنی؟

لبخند می زند و می نشیند. واقعا مردها با چه اعتماد به نفسی شلوارک می پوشند؟ چرا فکر می کنند پاهای زشت و پشم های چندش آورشان برای ما زن ها جالب و دیدنیست؟

- وقتی سرت درد می کنه آروم ماساژش بده. سیرکولیشن (گردش خون) رو بهتر می کنه و دردت آروم میشه. مشت زدن فایده ای نداره.

لهجه دارد، اما روان حرف می زند. کلی سوال دارم، اما انگیزه ای برای پرسیدن نیست. زیر لب تشکر می کنم و برمی خیزم که به اتاق بروم.

- تارا؟

نگاهش می کنم. بلند می شود. خیلی از من بلندتر است. لقب غول را شایسته اش می بینم و چشمانش! هیچی بهتر از همان آبیِ سیاه نیست. آبیِ خیلی سیاه.

- می تونم یه سوال بپرسم؟