رمان محکوم‌ به مرگ(جلد دوم ‌قاتل دوست داشتنی) به قلم noghre

ژانـر :#پلیسی #عاشقانه

خلاصه:

کسایی که جلد اول رو خوندن میدونن که داستان از چه قراره .

باران قصه ما از پرتگاه پرت میشه پایین ولی ..

این جاست که یه اقا که فرشته نجات باران ماست پیداش میشه.

زندگی بازم رونق میگره ولی با کلی تفاوت باران شاد دیگه اون دختر همیشگی نیست. سرد تر شده….یه جورایی روزه سکوت گرفته..همه چیز براش مبهم شده…و این پسر قصه که اسمش هم سامان هست میخواد بهش کمک کنه..خودشم نمیده ولی یه جورایی نسبت به این دختر خیلی خوشکل مسئوله بخاطر اینکه..

این شب ها

چشم های من خسته است

گاهی اشک

گاهی انتظار...

این سهم چشم های من است.

مترسک ناز می کند

کلاغ ها فریاد می زنند

و من سکوت می کنم....

سكوت...

این مزرعه ی زندگی من است

خشک و بی نشان!

"به نام تک خالق هستی"

من اگر دختر نفرین شده تقدیرم

اگر از راز جهان وارث یک احساسم

تو همان ادمک چوبی پیمان شکنی

که فقط لایق اتش زدنی

اهسته وارد اتاق شدم چشم هامو برای چند ثانیه بستم.و نفس عمیقی کشیدم و به دخترک نگاه کردم ساکت و ارام گوشه ایی نشسته باورش سخت است این که این همان دخترکیه که سه ماه پیش با وحشی گری از تیمارستان فرار کرده.

اهی کشیدمو سرم را به طرفین تکان دادم جسم کوچک و نحیفش در پیراهن ابی روشن و شلوار گشاد سیاهی قایم شده .موهای بلند و سیاه رنگش مثل چادر شب روی شانه هایش اوار شده و بازیگوشانه پیچ و تاب خورده.

نگاه سرد و یخ زده اش رو به پنجره است بی روح. تنها صدایی که ازش شنیدهام در این سه ماه تنها صدای نفس های ارامش است که گاهی عمیق میشود...

ارام از اتاق خارج شدم بااینکه میفهمم که تمام حرکاتم را متوجه میشود.در را بستم و به سمت اشپزخانه رفتم در یخچال را باز کردم تا پیتزای برای شام درست کنم.

وسایل پیتزا را بیرون اوردم چرا که الما پیتزا را دوست داره از بین تمام غذا هایی که تا حالا بهش دادم فقط پیتزاست که با ولع میخوره. و یه نگاه تشکر امیز میکنه..ولی بازم سکوت..خیلی بده یه جورهایی بهش حق میدم که ساکت باشه.

داشتم پیتزای اماده برای گذاشتن توی فر رو بلند میکرد و به سمت ماکرو فر ببرم که گوشیم زنگ خورد پیتزا رو توی فر گذاشتم و گوشیم رو برداشتم با دیدن اسم ارشام پوفی کردم باز هم میخواد بیاد اینجا چطوری دست به سرش کنم؟.

با جدیت گفتم- بله.

صدای شاد و شوخ ارشام توی گوشی پیچید- علیک سلام اقای اخمو...خوبی؟.

ابرو هام بالا پرید و لبخند خیلی کم رنگی رو لب هام نشست.

-خوبم..شما چطوری؟...درضمن اخمو هم برادر خودته.

ارشام خندید و گفت- والا این بله ایی که تو گفتی با زبون بی زبونی اعتراف میکرد که تو اخمویی .

تک خندهایی کردم -چه خبر ارشام...چی شده باز تو زنگ زدی بهم.

ارشام با بیخیالی گفت- هیچی بابا دختر عمو ها و دخترعمه ها و صد البته به اضافه برادر ها و پسر عمو ها دارن میان خونه ارواح.

دستمو به پیشونیم کوبیدم.-اخه چرا؟

صدای ارشام متعجب شد- چی چرا؟..بیشعور خونه پدر بزرگمونه که فعلا به جناب عالی به ارث رسیده..یعنی میخوای رامون ندی؟..واقعانم که سامان..خیلی خری.

اخمام توی هم شده بود حالا الما رو چیکار کنم؟.

-ها حالا نمیشه نیان؟

صدای ارشام عصبی شد.-سامان..ما ده دقیقه دیگه جلوی خونه ایم .حرف مفت هم نزن الاغ.

صدای بوق های پشت سر هم در گوشی نشون می داد که ارشام قطع کرده اهی کشیدم و به سمت اتاق الما رفتم باز هم ساکت به پنجره زل زده بود نمیدونم چی توی این سیاهی مبینه که اینطوری بهش خیره میشه.

اروم صداش کردم دیگه بعد از سه ماه زندگی با من به این اسم عادت کرده و کمی عکس و العمل نشون میده.

-الما....الما.

سرش رو اروم برگردوند و نگاه نقره ایی پر سوال و منتظرش رو بهم دوخت.

با ارامش گفتم- قراره چند تا از دختر عمو ها پسر عمو هام بیان اینجا...نمیخوام اذیت بشی..توی اتاق میمونی؟...دلم نمیخواد اذیتت کنن.

حرفی نزد و باز هم بهم خیره شد .نگاهش جوری بود که حس میکنم تا ته وجودم رو میخونه گاهی این نگاه نافذ اذیتم میکنه.

حرفی نزد فقط اروم پلک هاشو روی هم فشرد دوباره نگاهش خالیش رو به سمت پنچره و سیاهی حیاط دوخت.

با خیالی راحت از اتاق بیرون اومدم این خل و چل ها هم ادم رو اذیت میکنن .

صدای دینگ ماکرو فر نشون میداد که پیتزا اماده شده سریع پیرونش اوردم و بردمش واسه الما لبخند خیلی کمرنگی روی لبش نشست و یه نگاه تشکر امیز .

از اتاق بیرون اومدم و پیتزای بعدی رو گذاشتم و دست هامو شستم که صدای زنگ در اومد بدو بدو دکمه اف اف رو زدم و جلوی در ورودی ایستادم سعی کردم لبخند بزنم..متنفرم از این ادما که فقط موقع ارثیه گرفتن پیداشون شده..هرچند در کل بد نیستن فقط یکمی پول پرستن .

شیوا دختر عموم با پالتوی قرمز و جیغش با یه لبخند زشت که مثلا میخواست خودش جذب کنه نزدیکم شد و با ناز دستش رو به طرفم دراز کرد- سلام سامان جان...از من خبری نمیگری!... بی معرفت!.

و صورتش رو نزدیک اورد دستش رو محکم گرفتم و مانع از نزدیک شدنش شدم اصلا دلم نمی خواد صورتم رو با روژلب و تف یکی کنه.

وقتی ازش فاصله گرفتم بهش کمی برخورد محمد پسر عموی دیگه م نزدیک اومد ومردونه دست داد و با لبخند شادی گفت- سلام پسر!..خوبی؟..ندیده بودمت یه مدت دلمون تنگ شده!..چیه خودت رو همش توی این خونه حبس کردی!.

لبخندی زدم و دستش رو فشردم- خوبم پسر عمو!..تو چطوری...خوش میگذره؟.

رو به همه گفتم- بفرمایید داخل..بیرون نایستید هوا سرده.

همه بچه ها که کلا سه تادختر بودن و سه تا پسر اومدن داخل پسر ها شامل محمد ارشام و سهند بود و دختر ها هم شامل مینا .شیوا و ترانه میشدن که جلو تر از بقیه وارد شده بودن.

پشت سرشون وارد سالن خونه شدم سالنی بزرگ که چند دست مبل عتیقه قدیمی توش به شکل دایره چیده شده بود.پنجره های بزرگ و پهنش با پرده های سفید که حریر طرح داری زیرش بود تا روز ها که کنارش میزنیم باعث بشه از بیرون توی خونه مشخص نباشه و نور خونه هم تامین بشه.

مینا اروم و با لبخند میلیحی کنار شوهرش که کنار سهند و ارشام نشسته بود. شیوا روی مبل دونفره نشسته به انتظار اینکه من برم کنارش بشینم .نمیدونم این دختر چرا اینقدر اعتماد به نفسش بالاست مخصوصا با این لباسی که توی این سرما پوشیده .هرچند توی خونه گرمه. ولی اخه کی یه دامن کوتاه که به زور تا روی رونش میرسه می پوشه؟...با یه تاپ دکلته قرمز واقعا چی با خودش فکر میکنه.؟!!

ارشام داشت زیر گوش ترانه پچ پچ میکرد و سهند هم داشت با چشم هاش خونه رو زیر و رو میکرد صدای شیوا بلند شد.

شیوا- وای!..چه بوی خوبی؟...سامان جون داشتی پیتزا درست میکردی؟.

بی تفاوت گفتم- بله..مگه شما شام نخورید؟.

شیوا با ناز گفت- نه عزیزم...تو خوردی؟.

سهند گفت- کاش از بیرون شام سفارش بدیم چون من دارم از گرسنگی میمیرم.

ارشام هم حرف سهند رو تایید کرد.

از بیرون چند پرس غذا سفارش دادم وقتی برگشتم دیدم ترانه و شیوا دارن توی خونه میچرخن اخه الان دوازده سالی هست که ایران نبودن و الان هم فقط بخاطر من اومدن ایران و تا امروز هم رفته بودن شمال چون من بنا به دلایل مسخره ایی که فقط بخاطر تنها نزاشتن الما بود نرفته بود در کل علاقه ایی به بودن باهاشون ندارم.

با دیدن ترانه که داشت به طرف اتاق الما میرفت رنگ از رخم پرید سریع با صدای بلند گفتم- نه ترانه نرو اونجا.

ترانه مکثی کرد و با شیطنت گاهم کرد و گفت- چیه؟..نکنه چیز توی این اتاق قایم کردی؟.

شیوا هم به ترانه پیوست متنفرم از این دوتا خواهر شیوا با پرویی تمام رفت و دستگیره در رو چرخوند با عصبانیت رفتم و پسش زدمولی دیر شده بود در باز شده بود الما نمایان شده بود..متنفرم از دختر های فضول.

شیوا جیغی زد که الما تکون شدیدی خورد این یعنی فاجعه.الما سریع از جاش بلند شد اخم های توی هم شده بود چشم های نقره ایی رنگش تیره و براق شدند.همیشه همینطوره توی این سه ماه هر وقت عصبانی و غمگین میشه چشم هاش تیره میشه و وقتی از یه چیی خوشش میاد و خوش حاله رنگ چشم هاش روش تر میشه و فوقلاده براق.

اروم جلوی شیوا و ترانه ایستادم شیوا با عصبانیت جیغ دیگه ایی کشید و گفت- این دختره رو توی خونت قایم کردی!...واسه همین نمیخواستی ما بیایم اینجا!؟..

من رو پس زد تا رسید به الما دستش رو بالا برد که بزنه به الما ولی اون با یه لگد محکم شیوا رو به دیوار کوبید حرکاتش دست خودش نبود وحشی شده به عصبانیت شیوا رو کشیدم بیرون سعی داشتم الما رو اروم کنم.

-الما..الما اروم باش..اینا کاری بهت ندارن.

از عصبانیت نفس نفس میزد قفسه سینش تند تند بالا و پایین میشد توی چشم هاش تردید بود. و خشم.

شیوا با یه حرکت دیوانه وار سیلی محکمی به گوش الما زد موندم کی وارد اتاق شد اینبار الما با عصبانیت موهای بلوند شده ی شیوا رو گرفت و از اتاق پرتش کرد بیرون نگاهش به ترانه افتاد که داشت از ترس میلرزید ترانه رو کشیدم و انداختمش بیرون به سمت الما رفتم یه قدم به عقب برداشت دستمو به طرفش دراز کردم.

-منم الما..چرا عصبانی میشی؟!..اروم باش دختر خوب..باشه؟.

نگاه الما تیره تر شد اشک به چشم هاش هجوم اورد .دست هاش دو طرف بدنش افتاد سرش رو انداخت زیر اروم تر بهش نزدیک شدم المارو اروم به طرف خودم کشیدم هیچ حرکتی انجام نداد نفس های نامنظمش نشون میداد داره گریه میکنه اولین بار بود که گریه کردنش رو میدیدم.اروم موهاشو نوازش کردم با شنیدن صدای فریاد سهند المارو به خودم چسبوندم .ترسیده بود..نمی دونم شایدم بازم وحشی شده.

سهند با عصبانیت وارد اتاق شد و غرید- کی شیوا رو زده؟.

ارشام هم پشت سرش وارد شد هر دوشون نگاهشون به دختر ریزه میزه ی توی بغلم افتاد سکوت کردن محمد سکوت رو شکست و با جدیت گفت- این کیه سامان؟.

نگاهم رو به صورتش دوختم و سر الما رو به قفسه سینم چسبوندم نمیخوام دوباره یکی رو به حد مرگ بزنه.

-الماست...با من زندگی میکنه..برید بیرون ..اون حالش خوب نیست..بعدا براتون توضیح میدم.

ارشام کنجکاو داشت به الما نگاه میکرد عصبی شدم پرو نمیره بیرون.

نگاه جست و جو گر ارشام به دنبال صورت الما بود.

-با تو هستم ارشام برو بیرون.

ارشام پوفی کرد و باشه ای گفت و با بی میلی از اتاق بیرون رفت.

اروم المارو از خودم جدا کردم صورتش خیس از اشک بود.نگاهش پر بود از خواهش برای چی؟..شاید باید تنهاش بزارم.

اب دهنم رو قورت دادم نگاه ازش گرفتم و به سمت در رفتم که دستم رو گرفت برای اولین بار صداش رو شنیدم.

الما- میترسم.

ماتم برد.صدای ظریفش خیلی گوش نواز بود اون حرف میزنه!..به طرفش برگشتم نگاهش به من بود..غبار گرفته و لرزون...نباید میزاشتم متوجه تعجبم بشه ولی سخت بود..خیلی سخت حتی برای منی که یه روان پزشکم.

تا به خودم جنبیدم الما اروم توی بغلم خزیده بود چشم هامو بستم..دلم براش میسوزه.وقتی پیداش کردم خالش خیلی بد بود..نمیدونم چطوری از اون پرتگاه پرت شده بود.درست پشت خونه ام یه پرتگاه که زیاد هم عمیق نیست..ولی چند تا تکه چوب افتاده الما رو اونجا پیدا کردم یه صبح از سرما رو به موت بود از سرش خون رفته بود و رنگش مثل گچ شده بود .وقتی دیدمش فکر کردم مرده ولی نبضش رو گرفتم دیدم که زنده است بردمش بیمارستان خیلی سبک بود درست مثل پر می میوند برای من .وقتی به هوش اومد هیچی یادش نبود سرش به کنده چوبی برخورد کرده و باعث شده بود حافظه اش رو از دست بده ..حرکاتش غیر قابل پیش بینی بود هنوزم همین طوره من اصلا توقع اینکه حرف بزنه رو ازش نداشتم همه چیزش زیباست شاید اگر دختری بود که میتونستم از توی نگاهش دروغ و دوریی رو بخونم هرگز بهش اجازه نمیدادم که توی خونم باشه...دخترا موجودی هستن نمیشه فهمید درونشون چی میگذره ولی من میتونم تا حدودی درون الما رو ببینم .اینکه حافظه اش رو از دست داده و من رو نمیشناسه..شایدم قصد خودکشی داشته .

همه چیزش ظریفه بینی لب گونه ها و فرم صورت اندام...ولی توی چشم هاش به جز خالی بودن یه چیز دیگه هم هست..یه نوع پریشونی.یه نوع عذاب که مدام تمام موجودش رو می گیره.

اروم زمزمه کردم-تو حرف هم میزدی؟ً!...پس جرا تا الان سکوت کرده بودی الما؟...

حرفی نزد بعد از گذشت چند ثانیه کشدار گفت-میترسم.

همین..انگار فقط همین یه کلمه توی لغت نامه ذهنش مونده. تا وقتی خوابش برد توی اتاق موندم.

پتو رو روش کشیدم و بیرون اومدم همه روی مبل نشسته بودن غذا ها رسیده بود شیوا با حال زار و خنده داری نشسته بود .خوبه الما کاری کرد من یکم خوش حال بشم. ترانه با ترس به ارشام چسبیده بود و محمد و مینا هم با ارامش و سکوت نشسته بودن سهند عصبی بود .

سهند- میشنوم.

همچین میگه میشنوم انگار ده سال از من بزرگ تره و داره باز خواستم میکنه.

نگاه کوتاهی به سهندانداختم -فکر نمیکنی با بزرگتت باید بهتر صحبت کنی سهند؟...تو پنج سال ازمن کوچیک تری کسی که کنارت نشسته یه پسر 18 ساله نیست یه مرد 34 ساله است .

سهند پوفی کرد-باشه تو درست میگی..به من بگو اون دختر کیه که توی اون اتاق بود؟.چرا اینجوری وحشی بازی میکرد؟.چرا شیوا رو اینجوری زد؟.

با خونسردی روی مبل نشستم و پا رو یپا انداختم وتکیه دادم به تکیه گاه مبل.

-گفتم که الماست....با من زندگی میکنه...حافظه اش رو از دست داده ...رفتارش هم دست خودش نیست به هیچ کسی جز من اعتماد نداره.

سهند عصبی دستی توی موهاش کشید شیوا با پرخاش گفت- چی؟..اون دختره روانی داشت من رو میکشت اون وقت تو فقط میگی رفتارش دست خودش نیست؟!..باید میزدیش نه اینکه بغلش کنی تا اروم بشه سامان .من ختر عموت هستم باید طرف من رو میگرفتی و اون دختره رو میزدی .باید من رو اروم میکردی نه اون هرزه رو .

اخمی بهش کردم که خفه شد حالم ازش بهم میخوره اخه ادم هم اینقدر رذل؟!!!.

با جدیت و سردی بیش از حد ممکنی نگاهش کردم

- بار اخرت باشه که راجب الما اینطوری حرف میزنی.اون هر کاری کرده درست بوده...درضمن .من از هر کسی که بخوام طرفداری میکنم .در کل از ادمایی طرفداری میکنم که لیاقتش رو داشته باشن.

شیوا جیغ کوتاه یکشید و دست هاشو روی سینه قفل کرد روش رو ازم گرفت و ساکت شد مینا ساکت به ما نگاه میکرده

ارشام اروم پرسید- حالا از کجا پیدا کردی این دختره رو که اینجوریه؟

بی تفاوت گفتم- از توی حیاط پشتی..زیر پرتگاه از اونجا پرت شده بود پایین.

همه تعجب کردن شیوا با ناز و حرص گفت- چه سگ جونی بوده این. دیگه.

لب هام رو روی هم فشار دادم دلم میخواد با دیوار یکیش کنم کاش الما الان از اتاق بیاد بیرون و به بار کتک بگیرتش من دلم خنگ بشه .های خنگ بشه.

خودم رو زدم به نشنیدن که حالش گرفته بشه .با سرخوشی گفتم- خوب اینم از شامتون که رسید بفرمایید بریم توی اشپزخونه میز رو بچینید تا دور هم غذا بخوریم بفرمایید.

ارشام اول از همه بلند شد من به سمت اتاق الما رفتم اروم بشقاب پیتزا ش رو که خالش بود رو برداشتم و بیرون اومدم البته یه تکه توش بود بچه ها میز رو چیدن تکه پیتزای المارو گذاشتم روی پیتزای خودم و نشستم پشت میز چشم شیوا به اون تکه پیتزا بود معلوم بود تعجب کرده که من میخوام اضافه یکی دیگه رو بخورم ولی خدایش الما اینقدر قشنگ و شیک غذا میخورد که حس میکنم قاش چنگالشم تمیزه.

اون قاچ پیتزارو برداشتم و با ولع گازش زدم روی پیشونی شیوا اخم عمیقی نقش بست توی دلم دارم ریسه میرم از خنده بخاطر حرص خوردنش.قاشق رو توی دستش فشار میداد.

با حرص یه قاشق غذا توی دهنش گذاشت و دیگه حتی نگاهمم نکرد

به خوبی میدونم که خیلی پر رو تر از این حرف هاست که بخواد ول کنه و بره می مونه و مثل کنه می چسبه به این خونه .

شام رو که خوردیم به طرف اتاقم که درست کنار اتاق الما بود رفتم لباس هامو عوض کردم و بیرون اومدم هنوز وقت نکرده بودم که لباس راحتی تنم کنم .حالاهم یه شلوار خاکستری مارک با یه تیشرت ابی تنم کردم درست رنگ لباس الما دلم میخواد شیوا بسوزه از ست کردن من با اون.چون به خوبی میدونم الما همیشه سر ساعت یازده شب از خواب بیدار میشه.

دیدی گفتم الما اروم از اتاق خارج شد چشم هاشو بادست میمالید موهاش مرتب دورش ریخته بود اخه شب ها اروم میخوابه و تکون نمیخوره که موهاش جنگلی بشه.

الما اروم به طرف اشپزخونه رفت حتی کوچیک ترین توجه ایی هم به بقیه نکرد یه لیوان اب پر کرد و خورد و اروم به طرف سالن رفت انگار که اصلا ما رو نمبینه.

جلوی تی وی نشست و کنترل رو دستش گرفت شبکه هارو این طرفو اون طرف کرد روی یه فیلم زبان اصلی که فرانسوی بود نگه داشت و کنترل رو روی مبل گذاشت و خودش هم چهار زانو نشست روی مبل و به صفحه تی وی چشم دوخت.چشمم افتاد به ارشام محو دیدن الما شده بود اره خوب اون واقعا خوشکله.سهند هم داشت به الما نگاه میکرد شیوا از شدت خشم سرخ شده بود.نمیدونم چرا فکر میکه من دوسش دارم خودش یه بار گفت چون من یه بار توی بچگی ازش طرفداری کردم عاشقم شده.درکل مشکل داره این دختر

اروم کنار الما نشستم چون دلم نمیخواد مشکلی پیش بیاد البته به جز کتک خوردن شیوا.

الما نیم نگاهی بهم کرد و دوباره به تی وی چشم دوخ اروم زمزمه کردم.

-میفهمی چی میگن؟.

سرش روتکون داد و حرفی نزد.یعنی واقعا میفهمه؟.

تا اخر فیلم بی حرف نشست همه داشتن حرف میزدن ولی اون ساکت بود منم دیگه کاری به کارش نداشتم حتما دوست داره بشینه اونم یه ادمه دوستداره توی جمع باشه شایدم ترسیده.

*******************

به صفحه تلوزیون چشم دوختم چندتا دختر و پسر اینجا هستن به جز سامان نمیدونم ولی بهش اعتماد دارم.خیلی بده هیچی درمورد گذشته ام نمیدونم و سامان بهم میگه الما از ادم هایی که همش اذیتم میکنن بدم میاد وقتی اون دختره پرید توی اتاق نفهمیدم چرا ولی با یه حرکات خاصی به بار کتک گرفتمش برام عجیبه من این همه قدرت رو از کجا اوردم؟.

هر شب وقت یکه چشم هامو میبندم خواب های بد میبینم میترسم ..اینقدر وقتی اون دختره پرید توی اتاقم ترسیدم که حد نداشت دست خودم نبود ترسیدم و زدمش اگر سامان نبود حتما می کشتمش.

نمیدونم یه فیلم بود معنیش رو میفهمیدم سامان که ازم پرسید میفهمم چی میگه برام عجیب بود ولی خوب حرفی نزدم و باز هم نگاهم رو به صفحه تی وی دوختم اون دختر پسر ها هم نشسته بودن و حرف میزدن سنگینیه چندتا نگاه رو روی خودم حس میکننم ولی توجه نمیکنم وقتی فیلم تموم شد بی حرف به اتاقم رفتم ودر رو برای پیشگیری از حر اقادمی قفل کردم و روی تخت دراز کشیدم .

میترسم چشم هامو ببندم..توی تمام خواب هام چند تا ادم هستن ادم هایی که من با چاقو تکه تکشون میکنم یا با یه تفنگ تیر میزنم بهشون و میکشمشون..از خواب هام گاهی وحشت میکنم ولی گاهی هم نمیترسم انگار اینا واسه زندگی من بوده.بی شک این ها همه نشونی هایی از گذشته منه.

اینقدر فکر کردم تا خواب مهمون چشم هام شد و من پا به سرزمین عجیب خواب گذاشم و مثل هر شب با اون ادم ها دست وپنجه ایی نرم کردم.

با صدایخوردن ضربه ایی به در چشم های مست خوابم باز شد اروم توی جام نشستم و نگاهی به در انداختم سایه ایی از زیر در مشخص بود اروم از جام بلند شدم به سمت در رفتم اهسته کلید رو چرخوندم و در رو باز کردم .یه پسر قد بلند با چشم های میشی رنگ و ابرو های مشکی و مرتب پشت در بود چهرش اشنا نبود ولی خوب دیشب دیده بودمش همون پسری بود که همش نگاهش روی تنم سنگینی میکرد.

پسر-سلام..صبح بخیر.

سرد نگاهش کردم یه نگاه پر سوال یعنی واسه چی اینجاست.

پسر-جواب سلام واجبه.

چقدر روش زیاده این پسر خوب دلم نمیخواد جواب بدم برو گورت رو گم کن.داره عصبانیم میکنه هــــا.

پسربا شیطنت گفت- زبونت رو موش خورده؟.

بازم حرفی نزدم و فقط نگاهم رو توی چشم هاش دوختم.نمیدونم چی توی چشم هام دید که یه قدم به عقب برداشت کمی متعجب بود ولی من همچنان بهش زل زده بوم.

پسر- چرا اینجوری نگاه میکنی؟....اومدم بگم صبحانه درست کردم حدس زدم بیدار باشی..گفتم باهم بخوریم من تنها نباشم.

بی حرف بازم نگاهم رو به چشم هاش دوختم.

-اینجا چه خبره؟..ارشام مگه بهت نگفتم با الما کاری نداشته باش؟.

پسری که فهمیدم اسمش ارشامه نگاهش رو به سامان دوخت سامان به من نگاه کرد و با اخم روش رو به طرف ارشام برگردوند بین دندون های کلید شده گفت- چرا عصبیش کردی؟.

ارشام با دستپاچگی گفت- نه بخدا کاریش نداشتم گفتم بیاد باهم صبحانه بخوریم.

سامان نگاه سوالیش رو به من دوخت چشم هامو روی هم فشردم یعنی راست میگه بعدم به اتاقم برگشتم و در رو بستم و دوباره قفل کردم.

یه دوش گرفتم و لباس هامو با یه پیرهن سفید و شلوار کرم دم پا گشاد عوض کردم تمام این لباس هارو سامان برام گرفته بود.

نگاهم رو به دختر توی ایینه دوختم مدت ها بود که به خودم درست و حسابی نگاه نکردم اخرین باری که حرف زدم دیشب بود واقعا ترسیدم ..نمیدونم از چی...نمیدونم چرا نگاه سامان برام رنگ اشنای داره یه جفت چشم سیاه سیاه...انگار یه جایی دیدمش.ولی چشم های خودم.

درد بدی توی سرم پیچید چشم هامو محکم بستم صدای اشنایی توی گوشم زنگ میزد.

((من فدای تو دختر خوشکل بشم))

نمیدونم..سردرد گمم این کیه..این کیه که اینقدر به من شبیه چشم هاش موهاش خندیدنش..

اعصابم متشنج شده..از زور عصبانیت و سر گیجه با مشت به ایینه توی اتاق کوبیدم خون از دستم جاری شد با تگاهی متعجب روی زمین نشستم به دستم که خون ازش فواره میزد نگاه کردم بازم یه تصویر بازم یه گلوی پاره شده و خونی که توی صورتم پاشیده میشد.

در اتاق به شدت باز شد حتی نگاه نکردم که کیه چون معلوم بود غیر از سامان که به خودش اجازه میده اینجوری وارد اتاقم بشه؟.

سامان باحرص و نگرانی گفت- چه بلایی سر خودت اوردی الما...خدای من دستت داره خون میاد.

سریع جلوی پام زانو زد و مچ دستم رو گرفتم تمام دستم بریده بریده و خراش خراش شده بود و ازشون خون میریخت.

سامان- خوبِی؟..اخه چرا اینه رو شکستی؟.

هیچی نگفتم..نمیدونم ولی باید حرف بزنم.باید بگم که چمه.

با حال زاری گفتم- من کیم؟...اون کیه..اون کیه من رو دوست داره؟.

و بغض رها شد هق هق بلندم اتاق رو در بر گرفت اشک هام انگار که با هم مسابقه گذاشتند اخه من کیم؟..چرا اینقدر سر درگمی؟.

سامان با داد به یکی از پسرا گفت- برو اون جعبه کمک های اولیه رو بیار بدو.

و زیر بغلم رو گرفت و کمکم کرد بلند بشم .بردم توی سرویس بهداشتی توی اتاقم و دستم رو زیر اب گرفت زخم هام میسوخت...ولی انکار بااین درد اشنا بودم..زیاد برام عذاب اور نبود.

پنبه الکی روی دستم فرود می اومد و تنها هدیه اش سوزش بدش بود.دستم پانسمان شد نفس عمیقی کشیدم و به مبل تکیه دادم این تصاویر هر چه که بود مربوط به گذشته منه..من باید تحمل کنم تا بفهمم که کی هستم.

سامان با نگرانی نگاهم کرد- حالت خوبه؟.

نگاهم رو توی صورتش دوختم..این کیه که من رو اینقدر به یاد یه نفر می اندازه.

صدای یکی از پسر ها بلند شد.انگار تازه از بیرون اومده بود.

-این جا چه خبره؟..

سرم رو بلند کردم یه پسر قد بلند با موهای خرمایی چهره معمولی تنها جذابیتش چشم های درشت میشی رنگش بود.

سامان- چیز خاصی نیست.

پسره بعد از نفس عمیقی گفت- خدارو شکر..راستی سعید زنگ زد گفت تا یک ساعت دیگه پروزاش میشینه.

چهره سامان شکفت لبخند بزرگی روی لبش نشست

سامان- واقعا؟...خدارو شکر میدونی الان شش ساله که داداشمو ندیدم.دلم براش یه ذره شده.سهند باید همین الان بریم دنبالش دیگه؟

این پسر جدیده که که فهمیدم اسمش سهنده با لبخند به ذوق سامان گفت- اره پسر..فقط جنگی اماده شو تا بریم..

همه بنلد شدن من به سمت اتاقم رفتم که در اتاقم باز شد برگشتم سامان بود.هنوزم همون خوش حالی توی صورتش موج میزد.

سامان- الما..من میرم نزنی دوباره بلایی سر خودت بیاری ها...توی خونه تنهایی نترس قول میدم زود بیام..داداشم داره میاد خیلی دلتنگشم..نگران نباشم دیگه؟.

چشم هامو روی هم فشردم.و با نصمیمی سریع دوباره حرف زدم-باشه.

لبخندش پر رنگ تر شد.-افرین دختر خوب.پس فعلا خداحافظ.

سری تکون دادم بیست دقیقه بعد خونه خالی شد من موندم و خودم...نگاهم رو به دیوار رو به روم دوختم فکرم رو جمع کردم و مثل هر روی سوال تکراری همیشگیم رو از خودم پرسیدم.

-من کیم؟..از کجا اومدم؟

نفسم سنگیم رو بیرون فرستادم و بازم هم خیره شدم و باز هم یه چهره اشنا جلوی صورتم نقش بست اول از همه دوتا چشم قهوه ایی .یه بینی قلمی..لب های کوچک .چونه استخونی خوش فرم ویه پیشونی تقریبا بلند شبیه مدل های اوروپایی که برنامه های تی وی نشون میده.

موهای بلند تیره که لبه اش روشن و کمی بور بود. نفس عمیق یکشیدم بازم یه اسم بازم تکرارش بازم زمزمه اروم من با خودم.

((اریس))

اریس کیه؟..این مرد کیه که بهم میگه اریس؟..اسم من اریسه؟..

نفس هام کشدار و طولانی شد ادم هایی که توی ذهنم رژه میرن رو نمیشناسم.دارم اذیت میشم عصبانیم خیلی زیاد.

صدا ها توی ذهنم هر روز بیشتر از قبل میشه انگار منتظر یه تلنگره تا همش از نوع شروع بشه و دوباره به یادم بیاد .دلم نمیخواد بفهمم .بدونم که کی هستم .

از جا بلند شدم بیش از حد دارم فکر میکنم از طرفی دارم هلاک میشم ضعف کردم از گرسنگی.

از اتاق بیرون اومدم و وارد اشپز خونه شدم از توی یخچال یکم نون تست و پنیره بیرون اوردم نون هارو توی ماکروفر گرم کردم بعدم سر دل استراحت روشون پنیر خامه ایی مالیدم و با ولع همشون رو خوردم .

دوتا نون تست اخر توی دستام گرفتم یکیش توی دست راستم و اون یکی هم توی دست چپم یه نگاه بهشون انداخت دو طرفی که پنیر داشت رو چسبوندم به همدیگه و گازش زدم اخ که چقدر مزه میده .

صدای در اومدم و من بیخیال مشغول خوردن بودم.یه نگاه کردم همون چند نفر به علاوه یه نفر دیگه که هنوزم نتونسته بودم صورتش رو ببینم وارد خونه شدن سامان به سمت اتاق من رفت و درش ر و باز کردم سریع اومد بیرون از اشپزخونه بیرون اومدم سامان من رو که دید خیالش راحت شد .کم پیش می اومد که تنهام بزاره.

سامان- اوف دختر تو اونجایی؟..ترسیدم.

شونه ایی بالا انداختم بازم به پسر ی که شک ندارم برادر سامانه نگاه کردم از پشت چهار شونه و قد بلنده موهاش کمی بلنده و به رنگ قهوه ایی سوخته است روش رو به طرفم برگردوند چقدر اشناست.یه چهره ی جدی که لبخند محوی چاشنیش شده بود یه لحظه لبخندش محو شد با بهت بهم نگاه کرد اسمی رو زیر لب زمزمه کرد که به نظرم اریس اومد.

به خودم اومدم دیدم محکم بغلم کرده اونقدر محکم که نفس کشیدن برام کمی سخت شده بود اون رو از خودم جدا کردم.و. با حرص غریدم- چیکار میکنی؟!

سامان- سعید!..داداش چرذا الما رو بغل کردی؟.

سعید دوتا بازوم رو گرفت و زل زد بهم.

سعید- اریس..دختر میدونی چقدر نگرانت بودم؟..کجا بدی تو؟..تمام فرانسه رو زیر رو کردم که شاید اونجا باشی..دیگه نا امید شدم اومدم ایرانر و بگردم...دق دادی مارو که تو...اخه چطوری اومدی؟...چطوری تونستی ؟

متعجب داشتم نگاهش میکردم اشناست حس میکنم بیش از هزار بار دیدمش ولی یادم نمیاد..نمیدونم که کیه.

((تموم شد.؟

خسته که نیستی؟))

چشم هامو روی هم فشردم اعصابم متشنج شده شقیقه هام ضربدار شده بودن.

سعید- خدای من اریس حالت خوبه.

سامان با حرص پسش زد

سامان- اون حافظه اش رو از دست داده.تو اون رو از کجا میشناسی.

سعید با بهت به من نگاه میکرد- اریس رئیس و دوست منه.

سامان مات نگاهش کردم داشتم شقیقه هام رو میمالیدم.اسم های توی ذهنم دور میخورد. با خودم بلند تکرار کردم.

-مارتین...مارتین.

سعید دوتا دستم رو گرفت جلی پام زانو زد با خوش حال گفت- اره مارتین.مارتین رو یادته.؟..اریس یادت بیار.

دستام میلرزیدن...به سعید نگاه میکردم چرا اینقدر اشنماست.

-تو کی هستی؟..من تورو میشناسم؟.

سعید با ذوق گفت- معلومه که میشناسی...من تو دوستای مشتکر مارتین بودیم.یادت نیست اریس.تو همسر مارتینی؟.....خونتون رو یادت نیست؟...اریس..تولد 19 سالگیت رو یادت بیار.مارتین بردت لوس انجلس یادت نیست؟...اریس یادت نیست که هلش دادی توی استخر خونه.

چشم هامو فشردم مدادم صحنه هایی جلوی چشم هام رژه میرفت تا اونجایی که همه جا سیاه شد و نفهمیدم که چی شد و کجا رفتم.

چشم هامو باز کردم نور افتاب توی اتاقم تابیده می شد و رایگان گرماشو به تنم میبخشید تازه تونستم سفیدی بیرون رو ببینم.انگار دیشب برف اومده بود.بی اختیار لبخندی روی لبم نقش بست لبخندی که تداعی شد با به یاد اوردن یه خاطره شیرین از گذشته ام.

هی دختر اونقدر برف توی سر من نزن ..اریس با توام.بی خیال با لبخندی بزرگ برف دیگه ایی رو گلوله کردم و به طرفش پرتاب کرد درست توی صورت مارتین خورد بلند خندیدم.

مارتین با حرص در حالی که سعی داشت خندشو پنههون کنه چند قدم اومد به طرف وقتی کمی قدم هاشو تند کرد و افتاد دنبالم گفت- شیطون میگیرمت.

و افتاد دنبالم با جیغ و خنده های بلند شروع کردم به دویدن و اخر سر من بودم که شکست خردم به عمق سردی برف ها پرتاب شدم.

مارتین با لبخندی پیروزمندانه بالای سرم ایستاد و دست هاش و پالتوی مشکی رنگش رو با ژست بامزه ایی تکون داد

مارتین- حقته.تا تو باشی دیگه با رئیست شوخی بیجا نکنی.

با پرویی تمام برفی گوله کردم و زدم توی سرش برف ها بازیگوشانه بین موهاش سر میخوردن و روی زمین میریختند مارتین که هنوزم مات بود فرصتی رو برای من فراهم کرد که فرار کنم..

تاماس دور تر از من ایستاده بود مارتین افتاد دنبالم با سرعت خودم رو به تاماس رسوندم و پشت سرش سنگر گرفتم مارتین همچنان دنبالم بود بیچاره تماس مثل یه فلکه شده بود که ما هی دورش دور میخوردم.

تاماس با خنده بازوم رو گرفت و کشید توی بغلش اینقدر ریزه بودم که راحت توی بغلش جا بشم.

تاماس رو به مارتین- ولش کن مارتین...دلت میاد این فرشته کوچلو رو بزنی؟.

با خنده مرموزی خودم رو بیشتر توی اغوش تاماس جا کردم.

ماریتن با اخمی مصنوعی جلو اومد و من رو کشید بیرون.

مارتین- اره باید تنبیه بشه.

بعدم نگاه شروری بهم کردو گفت- میدونی با هم خونه ایی که باهام در بیوفته چیکار میکنم؟.

ابرو هامو انداختم بالا محکم گونم رو بوسید و با سرخوشی گفت- بوسش میکنم.

چشم هامو بازو بسته کردم اشک هام راه خودشون رو پیدا کردن..مارتین.هم خونه و همسر من بوده؟..پس الان کجاست؟...با نگاهی خیس از اتاق بیرون رفتم سعید...وای نه..سعید همون تاماسه؟...خدای من یعنی اون.

با بهت نزدیکش شدم تا من رو دید از جا بلند شد و ایستاد- حالت خوبه اریس؟.

نگاهش کردم- تو....تو تاماسی؟.

لبخندی روی لبش نشست- تو من رو یادته؟.

با بهت نگاهش کردم- پس...پس چرا اسمت..چرا اسمت سعید شده؟.

خندید- اریس من نمیتونم دوتا شخصیت داشته باشم؟...بیخیال بعد برات توضیح میدم..ولی الان بهم بگو..من رو یادته؟..مارتین و...و جورج رو.

جورج .چند بار با خودم تکرار کردم تنها چیزی که یادم اومد پسری بود که بادست های خودم تکه تکه اش کردم..خدای من یعهنی من یه ..من یه قاتلم؟.من ادم کشتم؟.

داد زدم- من یه قاتلم؟...من اون رو کشتم.؟

تاماس سریع از جا بلند شد دهنم رو گرفت و من رو به اتاقم کشید در رو با پا بست و با صدایی که سعی میکرد اروم باشه گفت- اروم باش..اروم باش..فکر کن..فکر کن اریس..یادت میاد..همه چیز یادت میاد..دادا نزن فقط سعی کن یادت بیاری...من از فرانسه اومدم ایران که فقط تورو پیدا کنم..نمی خوام اون دنیا مارتین ازم گله کنه.

اشکام جاری شد ادم هایی رو که کشتم تک تک جلوی چشم هام رژه میرفت..مثله یه فیلم تک تک لحظه ها.اشک هام دونه دونه روی گونه هام میچکیدن.

با بغضی سنگین دست تاماس رو از روی صورتم کنار زدم-تو..تو بهم دروغ گفتی..نگفتی که ایرانی هستی!

تاماس- ببخش اریس..ولی این تنها راهش بود مارتین خواسته بود که تو نفهمی من هم وطنتم..من کنارت بودم دوست تو و مارتین بودم بهتون خیانت نمیکمنم حتی توی فکرم.اروم باش اریس.

با بهت و دهنی باز سرم رو به این طرف و اون طرف تکون میدادم ناباورانه گفتم- ..من کیم؟..من چرا ادم کشتم.

تاماس دستم رو دویاره گرفت و من رو مجبور به نشستن روی تختم کرد خودش هم جلوم زانو زد و دست هامو توی مشتش فشرد.

تاماس- اریس..دخترخوب..تو فقط دستور میگرفتی..یادت نیست؟..تو فقط یه ازدواج الکی و سندی داشتی مارتین مسیحی بود و تو مسلمان..بخاطر همینه که تمام امول مارتین به تو رسید..اریس سعی کن یادت بیاد.

چشم هامو روی هم فشردم..داشت یادم می اومد ولی بین خاطرات کهنه و فراموش شده ذهنم یه مرد بود..یه مرد شبیه من.

به تاماس نگاه کردم-باراد......اون..اون کیه؟.

تاماس لبخند کوچکی زد- فکر کن..داره خوب پیش میره ولی زیاد به خودت فشار نیار..باراد داداشته.برادر دوقلوی تو.

دستم رو از دستش بیرون کشیدم سرم درد میکرد.تاماس بلند شد و ایستاد سرم رو بلند کردم تا صورتش رو ببینم.

تاماس- برات یکم غذا میارم..ضعف داری ...زیاد فکر نکن..کم کم همه چیز یادت میاد.

سه روز متوالی از اون روز که با به یاد اوردن این که یک قاتل بودم گذشت ولی نه تنها انگار برام دیگه مهم نیست یه قاتلم به یه نتیجه دیگه هم رسیدم اینکه باید از مسیح انتقام بگیرم..اره من دیگه یادمه شبی که من رو از پرتگاه پرت کرد پایین..نمیدونم چرا زنده موندم هرچند من محکوم به مرگم ولی...مسیح هم محکوم به مرگه..من یه قاتلم و کشتن.گاهی اوقات برام لذت بخش میشه .

تاماس نگاهی بهم کرد.-تاماس- خوش حالم که داداشم تورو نجات داده

تک خنده ایی کردم- چطور؟.

شونه ایی بالا انداخت- اخه خیلی راحت پیدات کردم رابطه ام هم بهتر شد هرچند با اون حرف هایی که در مورد قاتل بودنت یهو به زبون اوردی باعث شد کمی رابطمون بد بشه اخه اون متنفره از اینکه من توی گروه باشم تنها کسی که در این مورد میدونه اونه.که مخالف سرختشه..نمی شناسیش خیلی ادم مغرور و یه دندهایی درست مثل تو.

خندیدم-توی این سه ماه مغرور بودن ازش ندیدم.

تاماس شونه ایی بالا انداخت- نمیدونم والا شش -هفت سالی هست که ندیده بودمش...شاید رفتارش تغیر کرده.

بی ربط گفتم-برادرم کجاست؟.خانوادم؟..میخوام ببینمشون.

تاماس با جدیت گفت- اگر میخوای مسیح رو بکشی نباید بزاری خانوادت از وجودت با خبر بشن.

کمی فکر کردم.درست میگفت-درسته..و اما مسیح...یه فکر توی ذهنمه...دلم میخواد نظر تورو هم در موردش بدونم.

وقتی نقشه و فکرم رو واسه تاماس گفتم لبخند عمیقی روی لب های تاماس نشست.

تاماس- واقعا که دست پرورده مارتینی..فکر کنم عالی بشه ولی اول باید اون دختره رو پیدا کنیم..

سری تکون دادم وادرسی که داشتم رو بهش دادم تاماس من رو جلوی خونه سامان پیاده کرد و رفت در رو باز کردم و وارد شدم به غیر از تاماس زارع وکیلم هم از زنده بودن من باخبر شده بود.چون رفتم و دسته چک هام رو گرفتم .

وارد سالن شدم این ورپریده ها هم توی سالن نشسته بودن منظورم شیوا و ترانه است.نمیدونم چرا ازشون اینقدر بدم میاد.

سامان با دیدنم بلند شد باهاش دست دادم و نشستم روی مبل. پا روی پا انداختم مینا دختر خون گرم و مهربون که نامزد محمد بود برام یه فنجون قهوهاورد.تشکر ارومی کردم و به سامان نگاه کردم.

-خوب اقا سامان ببخشید که دوباره مزاحمتون شدم.

سامان تک خندهایی کرد- این چه حرفیه اریس خانم.

خندیدم واقعا اریس در کنار خانم مسخره بود.

-خواهش میکنم راحت باش سامان..اریس تنها یا باران کافیه...

سامان سری تکون داد و حرفی نزد.

کمی فنجون قهوهام رو توی دستم چرخوندم و جملات توی ذهنم رو مرتب کردم .فنجون رو روی میز گذاشتم و صاف نشستم.

با جدیت و متانت گفتم- سامان جان.تو جون من رو نجات دادی.باعث شدی که به زندگی برگردم و حافظه از دست رفته ام رو کم کم البته با کمک برادرت به دست بیارم..راستش دلم میخواد این زحمت تو رو یه جوری جبران کنم..با اینکه میدونم نیاز مالی نداری ولی..یه هدیه و یه جور کار که جبران واسه نجاتم میخوام واست انجام بدم.

سامان با خنده ایی شرم زده گفت- این چه حرفیه من فقط وظیفه انسانیم رو انجام دادم.

لبخند کوچکی زدم کیفم روبرداشتم و از توش پوشه ایی رو بیرون اوردم.و جلوی سامان گرفتم.سامان دستش رو جلو نیاورد که بگیردش.

خم شدم و پوشه رو روی پاش گذاشتم و سر جام نشستم.

با لبخند محو نازی گفتم- این سند یه ویلا توی یونانه کنار دریاست ویلای خیلی قشنگیه امیدوارم به اندازه لطف که تو برای من کردی باشه

همه ناباورانه نگاهم میکردن.سامان اخمی کرده بود.

سامان با جدیت- ولی م...

دستم رو بالا بردم سامان ساکت شد جدی تر از سامان گفتم- از اینکه کسی هدیم رو پس بده متنفرم. سامان ساکت شد .

قهوم روتموم کردم و بلند شدم

سامان- داری میری؟

ارشام- بمونید ناهار رو در خدمتتون باشیم.

نگاه کوتاهی به ارشام کردم-نه ممنون ارشام جان..باید برم دیگه.

ارشام با ولع نگاهم میکرد مانتوی کوتاه سفیدم که لبه های استینش و پایینش سنگ دوزی های نقره ایی رنگی داشت بد جوری بهم می اومد با اون شال سفید که طرح های مشکی قشنگی داشت و شلوار مشکی رنگم خیلی بهم می اومد.

خونسردی خودم رو مثل همیشه حفظ کردم سامان بلند شد در کل همه ایستادن شیوا با ناز نگاهم کرد .

برا اینکه بچزونمش با سامان و ارشام مینا و ترانه دست دادم با محمد و سهند هم همینطور ولی به اون که رسیدم حتی نگاهش هم نکردم از عصبانیت سرخ شده بود .

با لبخند به سامان گفتم- امیدوارم این اخرین باری نباشه که میبینمتون.

سامان نگاهی به شیوا کرد انگار اونم داشت از حرص خوردن شیوا لذت میبرد.

با لبخند محوی که از حرص خوردن شیوا روی لبش نشسته بود گفت- امیدوارم.

بعد از خداحافظی کوتاهی از خونه زدم بیرون تاماس که از قبل باهاش تماس گرفته بودم همون موقع رسید بیچاره ی جورایی شده بود راننده و بادیگارد من.

تاماس- خوش گذشت؟

دستی به شالم کشیدم -خوب بود...تو چی..اون جایی که میخواستم رو پیدا کردی؟.

تاماس- اون جا رو که اره ولی اون دختره رو هم پیدا کردم.

لبخند عمیقی روی لبم نشست.

-اخ جون.می میرم واسه اعتراف گرفتن از ادم ها.

تاماس بلند خندید و دنده رو جا زد .همونطور که ماشین رو حرکت میداد گفت- جون به جونت کنن خشنی اریس.

خندیدم خیلی بلند یه خنده وحشتناک جذاب و مستانه.

-اره..چون من دست پرورده مارتینم.

تاماس- البته..کیس های مارتین همیشه عالی هستن.

از اون خنده بلند و مستانه تنها لبخند کوچکی روی لبم مونده بود .

تاماس ماشین رو جلوی یه رستوران نگه داشت در توسط یکی از کارکنان رستوران باز شد و من و تاماس وارد شدیم.

تاماس- اون موقع ها که ایران می اومدم همیشه غذامو اینجا میخوردم..این رستوارن عالیه.

به فضای دنج که نور پردازی عالی داشت نگاه کردم رنگ سفید و طلایی سالن بزرگ بدجوری ارامش رو به ادم القا میکرد.به سمت یکی از میز های دنج طبقه دوم راهنمایی شدیم .پشت میز نشستم درست رو به روی تاماس.

تاماس- میخوای چیکار کنی این دختره رو؟...به نظر که هرزه میاد.

خندیدم- چون هرزه است و راه گشای کار من.

تاماس مرموز نگاهم کرد- میخوای بکشیش؟.

خنده ارومی کردم.

-به نظرت بعد از کارم زندش بزارم کار خوبی کردم؟ً!

تاماس نگاه کوتاهی بهم کرد-فکر نمیکنم بعد از یه رابطه و شکنجه زنده بودنش مشکلی نداشته باشه.میکشیمش اما به روشی که من بخوام..اون دختره با من.

لبخند عمیقی زدم-میمیرم واسه گرفتن جون همچین ادم هایی ولی....این یکی رو به تو میسپارم.

تاماس ابرویی بالا انداخت-به هر حال تو رئیسی منم دستیارت و صد البته دست راستت.

خندیدم -همینطوره.

غذامون رو که سفارش دادیم یکم در مورد شیوه های شکنجه ش صحبت کردیم اخر سرم تصمیم گرتیم که با اسید بترسونیمش بعدم تکه تکه کردن و انداختنش کنار جاده .البته این قسمت اخری که میخوایم بندازیمش کنار جاده بخاطر اینه که اون یه هرزه است زیاد مشکلی به بار نمیاره کسی هم به ما شک نمیکنه ..ما کارمون رو خیلی خوب بلدیم.

کیفم رو برداشتم و خواستم صورت حسابی که پیشخدمت اورده بود رو بگیرمو حساب کنم که تاماس مانع شد اخمی کرد و گفت- خوشم نمیاد همه جا دست به جیب بشی..بابا مردی گفتن زنی گفتن.

با خند گفتم- شرمیو حیائی گفتن..تو دیگه چقدر بیحیایی.

تاماس- واقعا دستت درد نکنه از این همه احترامی که بهم گذاشتی.

شونه ایی بالا انداختم و با سردی و جدیت گفتم- به هر حال من رئیسم.

تاماس با چهره در همی گفت- مثل مارتین حرف زدی..اونم هیمنجوری میگفت یادته؟!

اهی کشیدم- روحش شاد.

تاماس هم حرف من رو اروم تکرار کرد بعد از دادن هزینه رستوران بیرون اومدیم و به سمت ویلایی بیرون شهر به راه افتادیم تاماس درمورد دختره گفت اینکه خیلی جیغ جیغو و صد البته بد دهنه.میگه انواع فحش هارو یه ساعته یاد گرفته ازش.

و من فقط بهش میخندیدم.. یک ساعت و نیم بعد تاماس جلوی یه ویلای قدیمی که معلوم بود کسی توش زندگی نمیکرده ماشین رو متوقف کرد ماشین رو بردیم داخل .

ویلای بزرگ که زمینش از برگ های خشک و زد و قهوه ایی پوشیده شده بود جای جاش برف برف بود پنجره های بلند و عریض ساختمان ویلا اقتدار خاصی داشت که با گذار زمانو ترک خوردن و شکسته شدن جای جای تن شیشه هاشون کمی وهم بر انگیز شده بود به جای محکم جلوه کردن.

در ورودی با صدای فیژی باز شد کف خونه پر بود از برگ و کاغذ مبلامان قدیمی و خاک خورده ایی که جای جاش به نامرتب رها شده بود پرده های پاره پاره ایی که کمی از پنجره رو می پوشوند.

باتماسا به سمت طبقه بالا رفتیم پله های سخت و سنگی که باعث میشد سرمارو بیشتر حس کنی حتی با بودن لباس گرمی که تنته.

باد توی خونه میپیچید و زوزه میکشید الان اگر تاریک بود یه دختر(غیر از من )رو میفرستادی اینجا حتما سکته رو میزد.

در یکی از اتاق ها توسط تاماس باز شد یه دختر دست و پا بسته وسط اتاق افتاده بود و داشت از سرما میلرزید خنده کوتاهی توی دلم کردم و بهش نزدیک شدم چشم هاشو بسته بود موهای عسلی رنگش لجوجانه روی زمین پخش شده بود. چشم هاشو باز کرده بود و سعی داشت به من که پشت سرش هستم نگاه کنه .

پامو بلند کردم و طرف چپ صورتش گزاشتم و صورتش رو هل دادم سمت خودم.

تا چشمش بهم افتاد وحشت کرد لبخند محوی زدم.از اون لبخندایی که تا عمق وجودت رو از ترس میلرزونه.

با صدای لرزونی گفت- تو....تو زنده ایی.؟

خندیدم..بلند تاماس با لبخند نظاره گر خنده های من وحشت عسل بود.

عسل- با من چیکار داری؟.

خم شدم طرف و نگاهم رو به چشم هاش دوختم. خیلی صریح گفتم- میخوام عضو گرهتون بشم.

عسل با گیجی گفت- هان؟..عضو گروه؟کدوم گروه..

یهو داد زد -چرا من رو اوردی اینجا عوضی اشغال؟..ولم کن..ازت شکایت میکنم.

اسلحه م رو بیرون اوردم و روی شقیقه اش گذاشتم به معنای تموم خفه شد.

با جدیت و اخم و دوتا چشم بی رحم که بهش خیره شده بود غریدم- رئیس گروهتون کدوم خریه؟...من باید وارد بشم.

عسل با ترس نگاهم کرد- نمیدونم از چی حرف میزنی.

صاف ایستاده رو کردم به تاماس و پوزخندی زدم ولی به ثانیه نکشید که لگد محکمی به شکم عسل زدم صدای جیغش فضای خونه ر و پر کرد اینقدر ساختما بزرگ و باغش بزرگتر هست که کسی صداش رو نشنوه.

ناله های عسل توی گوشم زنگ میزد و من با بی خیالی و اوج بی رحمی بهش نگاه میکردم صورتش کبود شده و از لبش خون جاری بود.

کنار خم شدم و صورتم رو مماس با صورتش نگه داشتم.

-نمیخوای بگی؟..قرار نیست گروهتون رو لو بدم خیالت راحت کوچلو..تو فقط بگو کیه...من خودم کارم رو بلدم.

عسل با ناله و بغض گفت- کامی...کامران سخاوت...اون رئیسه...با نازی کار میکنه...

-خوب..کجا؟

عسل- اون خونه ..خونه ی اصلی ماست دخترا رو از اونجا میفرستن واسه کسایی که میخوان..کامی توی خونه بغلی زندگی میکنه.

لبخند عمیقی زدم واقعا یه ادم چقدر میتونه ضعیف باشه؟

نگاهی به تاماس انداختم سری تکون داد از تاماس با یه چاقوی خوشکل که برق تیزیش چشم رو میزد جلوی عسل ایستاد .چهره عسل مات شد وشت زده به چاقو نگاه میکرد حتی توان حرف زدن هم نداشت.

از اتاق بیرن رفتم.صدای جیغو داد عسل که ناشی از رابطه اجباریش با تاماس بود توی خونه میپیچید .دو ساعت بعدش تاماس صدام زد و من به اون اتاق رفتم.

با چهره سرخ و تن برهنه عسل که روی زمین افتاده بود رو به رو شدم تک خنده ایی کردم.و

کمی عقب ایستادم تا موقع کشته شدن خونش لباسم رو کثیف نکنه. تاماس با بیخیالی انگار که داره گوشت یه حیون رو تکه تکه میکنه عسل رو کشت خیلی راحت .

با لبخند رضایت بخشی نگاهش میکردم چقدر گرفتن چون ادم ها راحته.

تکه تکه بدن عسل که مثل برف سفید بود توی پلاستیک سیاه زباله ایی ریخته شد خونه ها پاک شد اثر انگشت ها پاک شد و من و تاماس با خون سردی از خونه خارج شدیم .من جلوی ارایشگاهی پیاده شدم و تاماس هم رفت تا کار های باقی مونده رو انجام بده.

وارد اریشگاه شدم یه سالن بزرگ که جای جای تنش عکس دختر ها و زن های اریش شده ی خوشکلی زده شده بود ولی بی شک از همه اون ادم ها با اریش های غلیظ من با این ارایش محو و کم خیلی خوشکل تر هستم.

یه زن با یه تاپ بندی قرمز و یه دامن چرم کوتاه مشکی جلوم ظاهر شد اندام خوبی داره.

زن- سلام عزیزم من مریم هستم.میتونم کمکت کنم؟.

لبخند کوچکی زدم- سلام..بله حتما..میخوام یه تغیرات حسابی توی چهرم بدم.

لبخندی زد و با تحسین بهم نگاه کرد- حتما بفرمایید از این طرف...خوب چه مدلی مد نظرتون هست؟.

-مدلش مهم نیست فقط نمیخوام موهام کوتاه بشه برام یکم مرتبش کنید.

شالم رو برداشتم و موهای بلندم رو باز کردم ارایشگر نگاهی

به موهامو کرد و گفت- اره حیفه کوتاهش کنیم...خیلی موهای خوشکلی داری.

دو ساعت طول کشید تا کارم تموم بشه خودمم نمیدونم داره

چه بلایی سرم میاره یه لگن رنگ زده روی موهام بعدم گذاشت

تا بگیره بعد از اونم موهام رو شست و خشک کرد و تکه تکه ای

یاز موهام رو رنگ زد توی اون فاصله که این رنگه دوم بگیره اودم سداغ صورتم..سوختم پر پر

شدم رفت اخ که چقدر درد داشت این شمع انداختن دردسری شده ها.

ارایشگر عقب ایستاد و نگاهی بهم کرد لبخند تمام صورتش رو گرفت با شادی گفت- وای

عزیزم خیلی خوشکل شدی بیا الان میتونی خودت رو ببینی.

پارچه ایی که روی ایینه بود رو برداشت فکم افتاد .موهام زینوتی شده بود با هاله های عسلی

ابرو هام اسپرت و کمی پهن برداشته شده بود که انتهاش رو به بالا بود.پوستم روشن تر و چشم هام جلوه زیبا تری گرفته بودن...اصلا غیر قابل توصیف شدم واسه خودم.

تشکری کردم و مبلغی که گفت رو با کمی انعام پرداختم که حسابی خودش رو شرمنده نشون داد

(اره چون عمه اش از خوش حالی داشت بال در می اورد)

از ارایشگاه بیرون اومدم هم زمان دو سه تا پسر از کنارم رد شدن اوه گفتناشون و چشم های

گرد شدشون برام جالب بود یعنی بیشتر مایه خنده. تاکسی گرفتم و به سمت قرار گاه خودم و

تاماس که توی خونه کوچیک تاماس داخلی ه ساختمان شیک و قشنگ بود رفتم. خونه مال دوره مجردیش بود . بازم توی ایینه نگاهی به خودم انداختم..الحق که خیلی خوشکل شده بودم

اولین بار بود که موهام رو رنگ کردم و واقعا هم بهم میاد

به سمت اتاقی که تاماس گفته بود برای منه رفتم و بعداز عوض کردن لباسام روی تخت افتادم

احساس خستگی میکنم انگار که کوه کنده باشم.واسه همینم نفمیدم که کی و چطوری خوابم

برد.و تسلیم دنیای خواب شدم.

با صدای بهت زده تاماس چشم هامو باز کردم با لباس تو خونه ای یکه شامل یه شلوارک مشکی

نایک تا روی زانو هاش و یه رکابی سفید جذب مردونه بود بالای سرم ایستاده در کل در گیر

این تیپ زدنشم توی خونه .اخه خوم یه شلوارک سفید که دو طرفش ادیداس نوشته پوشیدم با یه

تاپ بنفش تیره.

بی حوصله گفتم- هان؟..تاماس بزار یه دقیقه بخوابم.

تاماس دستم رو گرفت و مجبور به نشستنم کرد یکی از چشم هامو باز کردم تاماس با چشم های

گرد شده داشت نگاهم میکرد.

اهان حتما تعجب کرده از چهره جدیدم.

-هوی خوردیم.

تاماس خودش رو جمع و جور کرد-خیلی حوشکل شدیا.

سری تکون دادم و سعی کردم دوباره بخوابم.-میدونم.خودم خوشکل بودم اقا.

تاماس- میدونم ولی اینجوری خیلی بهت میاد..میخوای بری اون مسیح رو دقش بدی؟..یا اون کامی رو؟!..نری یه بلایی سرت بیارن دیونه.

پتو رو روی سرم کشیدم- خیالت راحت فوقش یه گوله حرمشون میکنم..ترتیب عسلو دادی؟

تاماس باز پتو رو از روی سرم کشید-اره بابا انداختمش گوشه جاده بیرون شهر.

غریدم- اه تماس اگر گذاشتی بخوابما..برو بیرون بزار یه دقیقه کپه مرگمو بزارم.

تاماس- بلند شو تنبل..پاشو ببینم...خجالتم خوب چیزیه ساعت هفت شبه..مگه نمیخوای بری روی مخ کامی؟.زود باش اماده شو..هرجند با این قیافه ایی که واسه خودت ساختی محاله که نخوادت.

شونه ایی برای خودش بالا اندخت و از اتاق بیرون رفت دست صورتم رو اب زدم و بیرون اومدم از بین پالتو هام یه پالتوی قرمز جیغ خیلی شیک پیدا کردم ساپرت مشکیم رو هم برداشتم با شال مشکیم کیف مشکی سنگ دوزی شده و بوت های ساق بلندم که تا زانوم رو می پوشوند رو برداشتم ارایش ملایمی کردم و ملایم بودنش رو با یه رژ قرمز جیغ رنگ پالتوم جیغ کردم خیلی بهم می اومد .

موهامو یه ور توی صورتم ریختم هرچند به جز رژلبم همه ارایشم ملایم بود ولی خیلی ناز شده بودم.

لنز های ابی رنگی که تاماس خریده بود رو هم گذاشتم شدم هدختر چشم ابی به جای چشم نقره ایی..چون لنزش خیلی خوب بود زیاد مشخص نبود که لنز گذاشتم و انگار که رنگ چشم های واقعیمه.

یه دوش با عطر گرفتم و بیرون اومدم تاماس نگاهی بهم کرد و ابروی بالا انداخت-نه بابا قصد کشت داری تو واقعا الحق که قاتلی اریس.

-برو بابا

تاماس- برم ..خودتم برو بابا.

خندیدم با هم سوار ماشین شدیم و به سمت یه رستوران به راه افتادیم .کامی رو نمی شناسم ولی هر کی میخواد باشه مگه میتونه در مقابل من بی تفاوت باشه؟..هرگز هیچ کس نمیتونه.

نگاهم به میز بود تنها سر میز نشستم پا روی پا انداختم پیشخدمت با منو اومد منو رو با ازش گرفتم و بازش کردم.

بعد از سفارش دادن غذا گفتم که غذا رو برام یکم دیر بیارن و الان برام قهوه بیاره .

قهوه روی میزه نگاهم یه تیرگی رنگ قهوه است چرا زندگی من روشن نمیشه؟..چرا مثل این قهوه تلخه؟.

((اه اریس بس کن.تو خودت میخوای شدی یه جانی دیگه از کشتن ادم وهم نداری دیگه تموم شد تو احساست رو محکوم به مرگ کردی خیلی وقته که کشتیش..دیگه دنبال دلیل نگرد چون شدی یه جانی شدی یه روانی یه ادم که از درد کشیدن و کشتن ادم لذت میبره))

نه...من روانی نیستم.

((هستی. قبول کن.))

دستمو روی شقیقه هام گذاشتم و اروم مساژشون دادم سرم رو بلند کردم که چشم هام افتاد به مسیح .

درست پشت یه میز روی به روی من نشسته بود عجیب بود اصلا متوجه سنگینی نگاهش نشده بودم.

نمیدونم چرا همیشه اینقدر راحت به هدفم میرسم حتما خیلی خوش شانسم.