رمان ماهی ها غرق نمیشوند به قلم فاخته ح

ژانر : #عاشقانه #درام‎

خلاصه :

در مورد دختری به نام ماهی هست که وقتی داره ترم آخر دانشگاهش رو می گذرونه، زندگیش وارد بعد تازه ای می شه و رابطه ی عاطفی جدیدی رو شروع می کنه…

بعد از اونه که اتفاقهای مرموز و عجیبی براش پیش میاد ، به حدی که اون رو بین مرز تردید و باور قرار میده و در همین حین…

*فصل اول*

*قدرت اينو نداشتم که از جام تکون بخورم. با ديدن سرخي خوني که کف پله

ريخته شده بود بي اختيار جيغ کوتاهي کشيدم. ديگه نمي تونستم وزنمو روي

پاهاي سستم تحمل کنم و روي دو زانو افتادم. وحشتزده اشک از چشمهام جاري شد

و به دستهاي لرزانم نگاه کردم... چطور تونسته بودم چنين کاري بکنم؟! چطور

تونسته بودم... چطور؟؟؟ من.... من چيکار کرده بودم...؟!!!

با پشت دست اشکامو پاک کردم و سعي کردم نگاهم به لکه ي خون روي زمين نيافته

اما موفق نشدم... در حاليکه اشک به شدت از روي گونه هام به پايين مي ريخت

به سرعت مشغول پاک کردن لکه ي خون شدم. باورم نمي شد که تونسته باشم چنين

بلايي سر آدمي آورده باشم...

با صداي آلارم گوشيم که براي سومين بار شروع به نواختن کرده بود بالاجبار

چشامو باز کردم و بدون اينکه از جام بلند شم به تنم کش و قوسي دادم. احساس

مي کردم کاب*و*س خيلي بدي ديدم ولي يادم نمي اومد چي بوده. چشمامو ماليدم و

پتو رو کنار زدم. ساعت هفت و نيم بود و من هنوز تو تختم دراز کشيده بودم!

واي خدا کي فارغ التحصيل مي شدم تا از شر اين کلاساي هشت صبحي خلاص شم؟!

خميازه ي بلندي کشيدم و از جام بلند شدم. از شانس گندم کلاس هشتم با يه

استاد رواني بود که اگه يه ثانيه هم دير ميرسيديم راهمون نميداد و حالمونو

مي گرفت. به سرعت به دستشويي پريدم و بعد از يه مسواک چند ثانيه اي، يه آب

به دست و صورتم زدم و بيرون اومدم. نفهميدم چطور لباس پوشيدم و بعد از

بيرون زدن ماشين از پارکينگ به سرعت به سمت دانشگاه شروع به حرکت کردم. با

اينکه اوايل بهار بود ولي هوا هنوز سرد بود و شيشه هاي ماشين دم گرفته

بودن، هميشه تو اين جور شرايط بخاري ماشينو روشن مي کردم و يه مدت منتظر مي

موندم که بخار شيشه ها از بين بره ولي اين بار حتي فرصت اين کار رو هم نداشتم!

با اينکه دير رسيدم خدا رحم کرد که يه جاپارک از آسمون برام نازل شد و

تونستم ماشينو کمي بالاتر از در دانشگاه بزارم و با بيشترين سرعتي که مي

تونستم به سمت کلاسم گام برداشتم. گوشيمو که تو جيبم ويبره ميرفت درآوردم.

زهرا بود، حتما نگران شده بود که چرا دير کردم! به در کلاس که رسيدم تقريبا

به نفس زدن افتاده بودم. به ساعتم نگاه کردم دقيقا يک دقيقه به هشت بود! به

ذهنم هم خطور نمي کرد که استاد اومده باشه! در کلاس و باز کردم و بي توجه

به سمت ميز استاد خواستم وارد شم که صدايي سرجا ميخکوبم کرد – خانم سريري

مگه نگفتم بعد از من کسي وارد کلاس نشه؟ بفرماييد بيرون!

با حيرت نگاهش کردم. مي خواستم بهش بگم که خودش زود اومده ولي ميدونستم اگه

چيزي بگم جلوي همه ي بچه ها جوابمو ميده و ضايعم ميکنه و وضع از ايني که

هست بدتر ميشه. براي چند ثانيه فقط خيره نگاهش کردم و دندونامو بهم فشار

دادم. بعد با يه قدم عقبگرد به بيرون از کلاس رفتم و درو پشت سرم بستم.

آه بلندي کشيدم و به ديوار سرد راهرو تکيه دادم. واي خدا آخه چرا دير رسيده

بودم؟! حالا سومين غيبت رو برام ميگذاشت! کاش اصلا به خودم زحمت نميدادم از

خواب نازم بلند شم و به خاطر کنف شدن توسط همچين آدمي اين همه راهو با اين

سرعت نميومدم!

همينطور غرق افکار خودم بودم که متوجه يکي از پسرا شدم که با عجله داره به

سمت کلاس مياد. قبل از اينکه فرصت کنه وارد شه صداش زدم- آقاي محبي! بهتره

خودتونو ضايع نکنين! استاد راهتون نميده!

محبي که تازه متوجه من شده بود با حيرت به طرفم برگشت و بعد نگاهي به ساعتش

انداخت – تازه هشت شده!

سرمو تکون دادم و جواب دادم- بله! منم يک دقيقه به هشت رسيدم ولي خب...

کاراي اين.... آدم که حساب نداره!

محبي هم که مثل من حالش گرفته شده بود به ديوار روبروم تکيه داد و گفت –

حيف شد! درس اين جلسه خيلي مهم بود!

تو دلم از اين حرفش اوقم گرفت! اينقدر حرصم ميگرفت از اين آدمايي که هدفشون

فقط درس بود! من نگران تعداد جلسه هاي غيبتم بودم و اون نگران درس اين جلسه!

با لحني که کمي کنايه آميز بود جواب دادم – آره خب نگراني منم از همينه که

درسو از دست داديم!

محبي که بند کيفش رو روي شونه اش تنظيم ميکرد خطاب به من گفت – من که ميرم

کتابخونه! شما ميخواين هنوز اينجا بايستين؟ فکر نکنم دل استاد به رحم بياد!

چيني به بينيم دادم و گفتم – مگه ثابتي دل هم داره؟! ولي نايستم چيکار

کنم؟! نميتونم برگردم خونه! ده کلاس دارم!

خداحافطي کرد و با قدمهاي بلند ازم دور شد. انگار دلش خيلي واسه کتابخونه

تنگ شده بود! به محض اينکه روشو ازم برگردوند شکلکي براش درآوردم و جواب

دادم – به سلامت

بعد زير لب ادامه دادم – زودتر برو تا حالمو بهم نزدي!

رفتم سمت در و روي پنجه ي پا ايستادم و از پنجره ي کوچک بالاي در، نگاهي به

داخل کلاس انداختم. ثابتي داشت درس مي داد. تو رديف بچه ها رو گشتم. دنبال

زهرا بودم که يکدفعه نگاهم تو صورت شکراني متوقف شد. مثل هميشه آروم و متين

بود و داشت روي جزوه اش چيزي مينوشت. هرکي ميديدش بي شک فکر مي کرد داره نت

برداري ميکنه ولي من يکي لااقل خوب ميدونستم که مداد طراحيش دستشه و داره

آروم واسه خودش رو جزوه اش طرح ميزنه! من خيلي چيزا درموردش ميدونستم!

ميدونستم تک پسره و سه تا خواهر داره! ميدونستم عاشق رشته ي هنر بوده!

ميدونستم به اجبار خانوادش قراره با دختر خالش نامزد کنه! آره من خيلي چيزا

درموردش ميدونستم....

اون قدر محو چهره ي شکراني بودم که وقتي يه نفر از پشت سيخونکم زد بي

اختيار شيش متر هوا پريدم!

صنوبر با نيش باز پشت سرم وايساده بود و از خنده ريسه مي رفت! با حرص به

طرفش رفتم – زهرمار! چکاري بود کردي؟! نميدوني چقدر از اين کار متنفرم؟!

با نيشخند جواب داد- خب لطفش به همينه ديگه!

- اول صبحي جاي سلام کردنته نه ؟! اصلا ببينم تو اينجا چيکار ميکني؟! مگه

کلاس نداري؟!!

- چرا خب! ولي شنيدم ثابتي باز حالتو گرفته اومدم ببينم در چه وضعيتي؟!

- واي از دست زهراي دهن لق حالا بايد به همه بگه ؟!

صنوبر با مشت به شانه ام زد – حالا ديگه من شدم همه ؟!!!!

بي اختيار صدام بالا رفته بود – اِااااااااا توام زورت به من رسيده ها! هي

بزن! ثابتي که زد توام بزن! اون نامرد نمره دستشه جو گرفتش تو ديگه چه مرگته؟!

با تعجب به چشماي گرد شده ي صنوبر نگاه ميکردم که يکدفعه باصدايي از پشت

سرم براي دومين بار از جا پريدم – خانم سريري سالن رو گذاشتي رو سرت؟! با

سروصدايي که شما راه انداختي تمرکز کلاس رو از بين ميبري! برو يه جاي ديگه

شلوغ کن!

*

*صداي خشک و جدي ثابتي مثل پارچ آب يخي بود که رو سرم ريخته باشن. لبمو

گزيدم و در حاليکه عقب عقب مي رفتم. عذرخواهي کوتاهي کردم و به سرعت دور

شدم. پايين پله ها که رسيدم صنوبر خودشو بهم رسوند. صورتش از خنده قرمز شده

بود. ميدونستم به زور خودشو نگه داشته تا به پايين پله ها برسه و هر لحظه

ممکنه منفجر شه! همين طور هم شد به محض اينکه به من رسيد صداي قهقهه ي خنده

اش سالن رو ترکوند. با حرص نگاهش کردم – کوفت! بايدم بخندي! اون حال منو

ميگيره و تو حال ميکني ديگه آره؟! کي بشه اين ثابتي بميره من همتونو يه شام

دعوت ميکنم!

خنده ي صنوبر هنوز تموم نشده بود و من فقط با حرص با دکمه هاي مانتوم ور

ميرفتم! يعني ميشد بيشتر از اين خيط بشم؟! اونم جلوي اون همه آدم ؟! اونم

جلوي شکراني........ واااااااااااااااااااااااي يکدفعه انگار برق سه فاز

بهم وصل کرده باشن به طرف صنوبر برگشتم – وقتي ثابتي درو باز کرد من داشتم

چي ميگفتم ؟!

صداي خنده ي صنوبر باز بالا گرفت. با عصبانيت به بازوش زدم و گفتم – زهرمار

من دارم حرص ميخورم اونوقت تو ميخندي! خب جواب منو بده تا لهت نکردم!

صنوبر که از خنده به نفس زدن افتاده بود به زور جواب داد – دقيقا همون

قسمتي بود که داشتي مي گفتي ثابتي که زد توام بزن!

و بعد باز از خنده ريسه رفت . لبم را گزيدم و با دقت به جمله ي بعدي اش فکر

کردم – بعدشم گفتم اون نامرد نمره دستشه که جو گرفتش ؟! واي خدا اگه اين

ترم منو شيش واحد ننداخت ؟! آخه اين چه شانسيه من دارم؟! خب تو نميتونستي

يه ندايي علامتي چيزي بدي که اين دهن بي صاحابو ببندمو ادامه ندم ؟!

- خب تو از قيافه ي حيرون من نبايد ميفهميدي؟! فک ميکردي مبهوت جمال و

زيبايي تو شدم ؟!

از حرص پامو به ديوار پشت سرم کوبوندمو گفتم – اصلا من تو رو نگاه نميکردم!

حواسم جاي ديگه بود! حالا چيکار کنم صنوبر؟! خيلي بد شد!

- اصلا هم بد نشد! بالاخره نظر حقيقي تو رو نسبت به خودش فهميد ديگه! چيه مگه؟!

- خب کم باهام بد بود! حالا بدتر هم ميشه! با اين اوصاف احتمال اينکه منو

پاس کنه به صفر هم نميرسه!

صنوبر با بي خيالي به شانه ام زد و گفت – بهش فکر نکن بابا! من که تا حالا

خيلي افتادم! توام ترم آخري يه بار تجربش کني بد نميشه!

- زبونتو گاز بگير! اونجوري که نه ترمه ميشم! واي خدا نکنه! نه ترمه شدن به

کنار تحمل يه بار ديگر گذروندن اين درس با ثابتي رو ندارم

- ميشه اين قدر قيافتو ناله نکني! اول صبحي حال ما رو بهم زدي ها!

با عصبانيت به سمتش برگشتم – خب پاشو برو کلاست تا بيشتر از اين حالت بهم

نخورده !

انگار که تازه يادش آمده باشد با عجله نگاهي به ساعتش انداخت – راست ميگيا!

اصلا حواسم نبود!

با پوزخندي گفتم - آره فکر کنم اگه من يادت نمي انداختم کلا يادتم نمي اومد

که دانشجويي! دير برسي ممکنه کاظم زاده راهت نده ها! اونم جديدا يه

اخلاقايي پيدا کرده!

چشماش گرد شد – جدي ميگي؟! تو که اين ترم باهاش کلاس نداري؟ از کجا ميدوني؟!

- سيمين ميگفت علي گوشيش زنگ خورده واسه همين ده دقيقه از کلاسش رفته بوده

بيرون بعد که برگشته کاظم زاده گفته تو که نصف کلاسو نبودي خب مي خواستي

بقيشم نياي ديگه!!

دهان صنوبر از تعجب باز مانده بود- جدي ميگي؟! خب بعدش چي شده ؟؟

- هيچي بهش گفته تشريفتو ببر بيرون که يادت بمونه ديگه سر کلاس من، بي دليل

بيرون نري!

- يعني ميگي منم الان برم به کلاس راهم نميده ؟!

شانه بالا انداختم و جواب دادم – احتمالش زياده

صنوبر با بي خيالي دستش را دور شانه ام انداخت و گفت – پس بهتره منم مثل تو

خودمو کنف نکنم! بيا بريم تريا صبحانه نخوردم گرسنمه

در دلم به بي خيالي صنوبر خنديدم و چواب دادم – پس دو تا چايي هم بگيريم...

من خيلي سردمه...

ساعت حدودا يک ربع به ده بود که متوجه ويبره ي گوشيم شدم. زهرا بود

- سلام

- سلام کجايي ماهي؟ چرا جواب تلفنتو نميدي؟

- ببخشيد سايلنت بود! بيا محوطه! روبروي تريا نشستيم!

صنوبر پرسيد – کي بود؟

- زهرا! داره مياد اينجا! راستي تو نميخواي بري کيفتو از تو کلاس بياري؟

- به نازنين اسمس دادم بيارش... ايناهاش! چه حلالزاده است!

در همون لحظه متوجه زهرا و نازنين شدم که همراه هم به ما نزديک مي شدند.

هردوشون مشغول صحبت و خنده بودند و وقتي به ما رسيدند و صداي زهرا رو شنيدم

تازه متوجه شدم که داره ماجراي صبح رو تعريف ميکنه!

بي اختيار از جام پا شدم و با دست محکم به کتفش کوبيدم – حالا بايد کل

دانشگاهو پر کني که من امروز ضايع شدم آره؟!

زهرا خودش را عقب کشيد – آخ دردم گرفت! چقدر وحشي شدي تو باز!

به سمت نازنين برگشتم – سلام ! خب اگه صبر ميکردي خودم برات تعريف ميکردم!

نازنين چشم هايش را باريک کرد و جواب داد – آره جون خودت! ولي از کي تاحالا

من شدم کل دانشگاه؟!

- فقط تو نبودي که!

به سمت زهرا برگشتم و گفتم – خدايي راستشو بگو به چند نفر گفتي؟! به صنوبر

هم که اسمس داده بودي!

صنوبر به جاي زهرا جواب داد – زهرا بهت گفتم سِند تو آل کن! کردي؟

هر سه با صداي بلند زير خنده زدند! خودمم خنده ام گرفته بود – زهرمار مسخره

ها! کي بشه من اينجوري به شماها بخندم؟!

نازنين به سمت صنوبر برگشت و پرسيد- راستي تو چرا پيچوندي کلاستو؟! ماهي

باز تو اغفالش کردي نه؟

- نميدونم چرا هميشه اين چيزا به پاي من نوشته ميشه!

هرسه با هم جواب دادند – چون تو به دودره باز معروفي!

با حرص جواب دادم – حالا مساله اينجاست که همين آدم دودره باز صبح به زور

از جاش بلند شه و بعد هم پشت در کلاس بمونه!

*

*به سمت سالن شروع به حرکت کرديم. نازنين چون ديگه کلاس نداشت خداحافظي کرد

و رفت ولي ما سه تا با هم کلاس داشتيم. اونم کلاس عمومي که استادش اون قدر

آروم و بيحال حرف ميزد که هميشه يا با هم اسم فاميل بازي ميکرديم يا چرت

ميزديم!

سيمين رو تو کلاس ديديم و بعد از سلام و احوالپرسي رو نيمکتهاي رديف آخر

نشستيم. تا رسيدن استاد ما برگه هامونو درآورده بوديم و خط کشي کرده بوديم.

من کتاب درسيمو باز کردم و اولين کلمه رو نشون بچه ها دادم : ش

همه سريع شروع به نوشتن کرديم. اسم: شميم. فاميل: شکراني. ميوه: شليل.

شغل:شليل فروش. اشيا: شليل پلاستيکي. خوراک: شليل پلو.حيوان: ....

شانپانزه.رنگ:شليلي؟... گل:شکوفه ي درخت شليل. ماشين: ماشين: ماشين:

هرچي فکر ميکردم اسم ماشين از ش به ذهنم نمي رسيد. سيمين اولين کسي بود که

استوپ داد. هميشه همينطور بود! او زودتر از بقيه برگه اش را پر مي کرد!

درست در همين لحظه به ذهنم رسيد که براي ماشين بنويسم شاسي بلند! بالاخره

بهتر از هيچي بود و شايد با چک وچونه امتياز پنج مي گرفتم! اما قبل از

اينکه سعي کنم دور از چشم بچه ها تصميمم را عملي کنم صداي استاد طاهري درجا

ميخکوبم کرد – رديف آخر چه خبره؟!

همگي به سرعت برگه ها را زير دفتر و کتابمان پنهان کرديم. استاد از سن

پايين آمد و در حاليکه به سمت انتهاي کلاس گام برميداشت گفت- چرا اينقدر

شلوغ مي کنين؟! خانم سريري بگو ببينم الان داشتم چي مي گفتم؟

چرا امروز همه به من گير مي دادند حتي طاهري که هيچوقت به اين مسائل اهميت

نميداد؟! از اونجايي که عادت نداشتم سوالي رو بي جواب بگذارم گفتم – استاد

بلندگو تنظيم نبود! صدا به اينجا نمي رسيد!

چند نفري از بچه ها زير خنده زدند. سيمين که کنارم نشسته بود آرام بازويم

را نيشگون گرفت که طبق معمول معني اش اين بود که خفه شو!

طاهري که به وضوح حرصش گرفته بود جواب داد – همگي بلند شين بياين رديف اول

بشينين تا صدا رو بشنوين! از اين به بعد هم حق ندارين رديف آخر بشينين!

بالاجبار همگي از جا بلند شديم و به رديف اول رفتيم! از صدقه سر طاهري،

بازيمان هم نصفه نيمه رها شد!

بعد از کلاس سيمين با حرص گفت – حتما بايد جوابشو ميدادي آره؟

ابرو بالا انداختم و گفتم – خب بي ادبي بود که سوالشو بي جواب بزارم که!

- خيلي بد ميشد مي گفتي ببخشيد استاد متوجه نشدم ؟!

- خب ديگه حالا نوبت تو شد به من گير بدي؟! حقيقتو بهش گفتم ! خب صداش اون

قدر آرومه که حتي از رديف اولم به زور شنيده ميشه!

صنوبر با پوزخند گفت – چيه فقط زورت به استاداي عمومي ميرسه؟! جرات داري يه

بار با ثابتي اينجوري حرف بزن!

انگشت اشاره ام را بالا گرفتم و در حاليکه روبروي صورت صنوبر تکانش ميدادم

گفتم – بگزار من مدرک فارغ التحصيليمو بگيرم! نامردم اگه نيام سراغ اين

مرتيکه و حالشو نگيرم! تصميم دارم حسابي از خجالتش دربيام!

زهرا با نيشخندي پرسيد – مثلا ميخواي چيکار کني؟!

- ميرم اتاقشو هرچي از دهنم دربياد نثارش ميکنم! بهش ميگم اين چهار سال فقط

از ترس نمره بوده که احترامشو نگه داشتم وگرنه پشيزي هم براش ارزش قائل

نيستم! ازش آدرس اون باغ وحشي که ازش فرار کرده رو ميپرسم برم ببينم واقعا

بقيه حيووناشم اينقدر هاارن؟!

زهرا و صنوبر از خنده روده بر شده بودند و سيمين از حرص لبش را مي گزيد.

- چيه چرا اينجوري نگام ميکني؟! نکنه تو انجمن حمايت از حيوانات وحشي عضو شدي؟!

- خيلي بي ادب شدي ماهي! اين چه طرز حرف زدنه!؟

- اوهو! جديدا چي شده اين قدر هواي استادتو داري؟! چشم آقا علي روشن!!!

سيمين که لبخند کجي بر لبش نشسته بود با حرص جواب داد – زهرمار! آخه چه

ربطي به علي داره؟!

زهرا به جاي من جواب داد – معلومه که ربط داره! مگه ميشه آدم در مورد استاد

مذکر جوونش صحبت کنه و به شوهرش ربط نداشته باشه؟!

با صداي بلند زير خنده زدم. سيمين گفت – يه جوري ميگي هرکي ندونه فکر ميکنه

هفده سالشه! اولا کم کم بالاي سي و هفت هشت داره بعدشم که هم اون متعهله هم

من ! پس بي خود واس خودتون داستان سرايي نکنين!

صنوبر وارد بحث شد و گفت – چي شده زهرا؟ حالا تو چرا اينقدر حرصشو ميخوري؟

- کي؟ من؟! تا وقتي سعيدو دارم اين پيرمرد به چه دردم ميخوره!

زود مچشو گرفتم و گفتم – چطور تا نوبت سيمين بود هفده سالش بود؟! حالا

يکدفعه پيرمرد شد؟!

- چه پيرمرد صد ساله چه جوون هفده ساله! صد تاي ثابتي رو با يه تار موي

گنديده ي سعيد عوض نميکنم! بعدشم اين وصله ها به ما متعهل ها نميچسبه! فعلا

که ماهي و صنوبر بايد حواسشونو به خودشون جمع کنن!

يه نگاه به صنوبر که معلوم بود اونم مثل من همه وجودش مورمور شده انداختمو

زود بحث رو پيچوندم – راستي زهرا آلبوم عروسيت رو کي مياري؟!

صداي سيمين هم درآمد – راست ميگه! مگه قرار نبود اين هفته بياري؟ تو ديگه

چه آدمي هستي!

صنوبر هم در ادامه گفت – نترس نميگيم زشت افتادي! ما کلا به ديدن قيافه ي

تو عادت کرديم!

زهرا چشم غره اي به او رفت و گفت – حسودي ميکني؟! خوبه تو عروسيم ديدي

هيچکس نميتونست چشم ازم برداره!

- آره آخه ميدوني آرايشگره خط لبتو کج کشيده بود واس همين

من و سيمين هر دو زير لب مي خنديديم و به بحث آن دو نگاه مي کرديم.

- اولا که اين چشماي توئه که بالا پايين مي بينه! دوما من اصلا خط لب نداشتم!

- جدي؟! ديگه بدتر! عروس بدون خط لب که ديگه اصلا عروس نميشه

قبل از اينکه زهرا فرصت جواب دادن پيدا کند سيمين خطاب به صنوبر گفت – ميشه

اين قدر چرت و پرت نگي؟

صنوبر به طرف ما برگشت و آروم جواب داد – دارم از روش روانشناسي استفاده مي

کنم که تشويقش کنم آلبوموشو برداره بياره!

با خنده گفتم – خاک بر سر روشهاي روانشناسيت بکنن! اين شايد نتيجه معکوس

بده ولي موجب تشويق نميشه!

با صداي زهرا همه به طرفش برگشتيم – باشه بچه ها هفته ي ديگه يه روز که

همتون هستين ميارمش که چشماي اين صنوبر خانم دربياد!

صنوبر دوباره روشو به طرف ما کرد و با يه زبون درازي با زبون بي زبوني گفت

ديدين که نتيجه داد؟!

با خنده به چهره ي شاد و دوست داشتني صنوبر خيره شده بودم. يه صورت صاف و

شفاف با لپ هاي سرخ براق، چشماشم يه رنگ خاصي داشت، هيچوقت نميتونستم دقيق

رنگشو تشخيص بدم، بين آبي و سبز و عسلي بود. اصالتا شمالي بود ولي از وقتي

ده سالش بود با خانواده اش به تهران نقل مکان کرده بودند. صنوبرو خيلي

دوستش داشتم نه فقط واسه چهره ي شاد و سرزنده اش که واسه روحيه اش! اون قدر

خوشحال و بيخيال بود که اگه چند دقيقه کنارش بودي همه ي مشکلات دنيا

فراموشت مي شد! نميتونم بگم بهترين دوستم تو دانشگاه بود ولي به حتم از

بهترين دوستاي عمرم بود!

با صداي صنوبر يکدفعه به خودم اومدم – چيه؟! تا حالا خوشگل نديدي؟ چشماتو

درويش کن بي حيا!

*

*براي نهار به سلف رفتيم. سيمين و زهرا غذا رزرو کرده بودند و چهارتايي با

هم دلي از عذا درآورديم. هرچند غذاش زياد تعريفي نداشت ولي خب به قول زهرا

از ساندويچاي تريا بهتر بود! زهرا تعصب خاصي رو بهداشت مواد غذايي داشت و

اينقدر برامون از نحوه ي درست کردن کالباس و طريقه ي شستن کاهو و خيارشور

داستان سرايي کرده بود که ديگه يه جورايي حال ما رو هم از همه ي غذاهاي

تريا بهم زده بود! البته من گهگاهي که چشمشو دور مي ديدم - که البته کم پيش

مي اومد چون دوست صميميش بودم – حتما يه ساندويچي تو رگ مي زدم ولي جلوي

زهرا جراتشو نداشتم! ميدونستم حين خوردنش اين قدر چيزاي حال بهم زن تعريف

ميکنه که لقمه ي اول رو فرو نداده بالا بيارم !!

بعد نهار ميخواستم به بچه ها پيشنهاد بدم دوباره برگرديم محوطه که سيمين که

کنارم نشسته بود گفت – بيا بريم انتشارات جزوه ي حل تمرين محاسبات عددي رو

بگيريم!

گفتم – باشه خب چهارتايي بريم!

که سيمين با آرنج به پهلويم زد و گفت – نه! چرا بچه ها رو بيخود دنبال

خودمون بکشونيم؟

زهرا و صنوبر با تعجب به ما نگاه مي کردند. زهرا گفت – باشه ما ميريم محوطه

بعدش شما هم بياين!

وقتي با سيمين از انها دور مي شديم. صداي صنوبر را از پشت سر مي شنيدم –

زهرا اين دوتا چرا اين قدر مشکوک رفتار کردن ؟!

خودم هم در حاليکه متعجب بودم پشت سر سيمين از سلف خارج شدم بعد دستش را

کشيدم و متوقفش کردم – قضيه چيه ؟! بچه ها فکر کردن ما با هم سر و سري

داريم که نميخواهيم اونا خبردار شن!

سيمين گفت – خب واقعيتش هم همينه!

با تعجب نگاهش کردم – يعني چي؟! ميشه درست حرف بزني؟

- بيا بريم پشت تريا که خلوته اونجا برات ميگم

- پس برگه هاي حل تمرين بهانه بود آره؟

سيمين با خنده سرش را تکان داد – اينو که همه فهميدن! تو هنوز نفهميدي؟

با هم به پشت تريا رفتيم. همونطور که سيمين ميخواست اونجا حتي پرنده هم پر

نمي زد.

روي سکوي باغچه نشستم و گفتم – خب بالاخره ميخواي بگي قضيه چيه يا نه؟ چرا

نميشد جلوي بچه ها بگي؟

سيمين کنارم نشست و جواب داد- گفتم شايد دوست نداشته باشي جلوي بچه ها بگم!

ولي خودت اگه دوست داشته باشي ميتوني براشون تعريف کني!

با تعجب ابروهامو بالا کشيدمو خيره نگاهش کردم! بالاخره به حرف اومد – خب

راستش يکي از پسرها ديروز با علي در مورد تو صحبت کرده!

ابروهامو در هم کشيدم – خب يعني چي؟! صحبت چي کرده؟!

- واقعا خنگ شديا ماهي! منظورم اينه که در مورد تو پرس و جو ميکرده! به علي

گفته که از طريق من ازت بپرسه که برنامت واسه آينده چيه؟ قصد ازدواج داري

يا نه؟!

در حاليکه تازه منظور سيمين را درک ميکردم با حسي آميخته از حيرت و خنده

نگاهش کردم و گفتم – واسه همين سوال اين همه راه منو تا اينجا کشوندي؟!

سيمين اخم کرد و گفت – خب معلومه که واسه همين سوال! پسره منتظر جوابه!

- حالا علي هيچي! ولي تو که منو ميشناسي! خب بيچاره رو معطل نميگزاشتي

ديگه! همون ديروز جواب رد ميدادي!

- واسه چي اين حرفو ميزني ماهي؟ تو که هنوز حتي نميدوني پسره کي بوده!

شانه بالا انداختم و گفتم – خب من که همه ي دوستاي علي رو نميشناسم

- اتفاقا اين يکي رو ميشناسي

تازه ماجرا داشت برام جالب مي شد. با تعجب نگاهش کردم و گفتم – خب؟

- خب به جمالت!

- لوس نکن خودتو! خب بگو کي بوده ديگه!

- حتما يه ديوونه اي بوده که عاشق تو شده!

با حرص به شانه اش کوبيدمو گفتم – يک کلمه ميخواي حرف بزني جون آدمو در

مياريا! نگي ميرما!

قبل از اينکه فرصت کنم از جا بلند شوم سيمين دستمو گرفت و گفت – شهاب تسليمي

با حيرت سرجام ميخکوب شدم و به سيمين نگاه کردم – خالي مي بندي نه؟

سيمين که از قيافه ي متحير من خنده اش گرفته بود جواب داد – نه! معلومه که نه!

سرمو پايين انداختمو به کفشام خيره شدم. شهاب تسليمي؟! يکي از پرطرفدارترين

پسرهاي دانشگاه بود! تيپ و قيافش درست بود. با ماشين آخرين سيستم هم مي

اومد! بچه ها مي گفتن باباش کارخونه داره! خودشم يه غد مغروري بود اون سرش

ناپيدا! يه بارم نديده بودم به دختري نگاه کنه!

با صداي سيمين به خودم اومدم – چيه؟! هنوزم ميگي نه؟ باشه به علي ميگم

جوابتو بهش برسونه

- خب يه دقيقه صبر کن لااقل بهش فکر کنم!

سيمين با نيش باز خيره نگاهم کرد و گفت – ها؟! مثل اينکه نظرت عوض شده!

- سيمين آخه چرا من؟!

- چمدونم پسره حتما مغزش عيب کرده!

با حسي آميخته از حرص و خنده نگاهش کردم و گفتم – از خداشم باشه! ولي آخه...

سيمين با تعجب نگاهم کرد – آخه چي؟

- تا حالا حتي يک بار هم نديدم نگاهم کنه! مطمئني علي درست شنيده؟! شايد

منظورش يه نفر ديگه بوده!

- يعني ميخواي بگي گوشاي علي مشکل داره؟! آره؟

- اه توام که هرکي هرچي ميگه فکر ميکني ميخواد به علي جونت اهانت کنه!

سيمين شانه بالا انداخت و گفت – در هر صورت من نميدونم که چي شده که اين

پسره همچين تصميمي گرفته ولي رو تصميمش جديه!

- از کجا ميدوني؟

- علي ميگفت...

در حاليکه نميتونستم جلوي حس کنجکاويمو بگيرم گفتم – ميشه دقيق تعريف کني

به علي چي گفته؟

- گفته فکر ميکنه تو دختر خوب و پاکي هستي و با بقيه متفاوتي! واسه همين

خواسته من ازت بپرسم اگه تمايلي داري با هم بيشتر آشنا شين! خب... حالا

جوابت چيه؟

آه کوتاهي کشيدمو گفتم - به اين زودي که نميتونم جواب بدم.... خب بايد

درموردش فکر کنم!

- تازه قراره با هم آشنا شين! نميخواي که همين الان زنش بشي!

از من بعيد بودم که سر همچنين مسائلي خجالت بکشم ولي تو اون موقعيت واقعا

فکر ميکردم صورتم گر گرفته!

سيمين که با خنده نگاهم مي کرد گفت – هرچند به نظر ميرسه زيادم بدت نمياد!

- مزخرف نگو سيمين! من فقط تعجب کردم چون انتظار چنين چيزي رو نداشتم! اصلا

نظرم عوض شد! به علي بگو بهش بگه من قصد ازدواج ندارم!

سيمين با تعجب گفت – هنوز هيچي نشده چه نازي ميکني!؟ پشيمون ميشيا!

خيلي از اين حرفش حرصم گرفت. دوست نداشتم کسي دست کم بگيردم. از جام بلند

شدم و جواب دادم – نه اصلا هم پشيمون نميشم! به علي بگو زودتر جوابشو بده

که زياد هم منتظر نمونه!

قبل از اينکه سيمين فرصت کند کلمه اي بر زبان بياورد به سرعت به سمت محوطه

شروع به حرکت کردم. سيمين خودش رو بهم رسوند – بهش ميگيم تو هنوز بايد فکر

کني و فعلا جواب ندادي!

ترجيح دادم اصلا به روي خودم نيارم حرفشو شنيدم و سريع تر به سمت نيمکت بچه

ها گام برداشتم.

*

*فصل دوم*

*صنوبر که مشغول صحبت و خنده بود به محض ديدن ما حرفشو نيمه گذاشت و خطاب

به من گفت – تازگيا انتشارات يه شعبه ي جديد پشت تريا زده ؟!

در حاليکه هنوز به خاطر حرفاي سيمين کمي گيج بودم سعي کردم ذهنمو از همه چي

خالي کنم و طبيعي به نظر برسم.

بدون اينکه جواب بدم با خنده کنار زهرا نشستم. صنوبر باز گفت – کو؟

سيمين با تعجب پرسيد – چي کو؟

صنوبر با زرنگي پرسيد – برگه هايي که از انتشارات گرفتين؟!

سيمين جواب داد – استاد هنوز برگه ها رو نگذاشته انتشارات! واس همين دست

خالي برگشتيم!

- خب يه سري هم به شعبه ي اصلي ميزدين شايد اونجا گذاشته باشه!

با خنده نگاهش کردم و گفتم – بابا! خودتون فهميدين ديگه! دوست دارين حتما

جلوتون اعتراف کنيم؟! باشه من اعتراف ميکنم! سيمين ميخواست يه چيزي بهم بگه

که چون شخصي بود نميشد جلوي شما بگه! ولي خب از نظر من هيچ مشکلي نداره

شماها هم بدونين! قضيه...

به چهره هاي کنجکاو زهرا و صنوبر نگاه کردم و با خنده ادامه دادم – قضيه

امر خير بود!

هر دو نفر هم صدا فرياد زدند – چي ؟؟؟!!!!

سيمين که به من چشم غره مي رفت به جاي من جواب داد – در همين حد بدونين کافيه!

بعد هم خطاب به من ادامه داد – خب شايد اون بنده خدا دلش نخواد اين خبر تو

کل دانشگاه پخش شه!

زهرا با حرص گفت – حالا ديگه ما شديم کل دانشگاه؟! آره؟ پاشو بريم صنوبر

اينجا جاي ما نيست!

با اشاره ي چشم و ابرو به زهرا فهماندم که بعدا خودم برايش تعريف ميکنم.

صنوبر از جا بلند شد و گفت – آره واقعا زهرا حالا ديگه ما غريبه شديم! منو

باش هر اتفاقي برام مي افته چه صاف و ساده ميام به همتون ميگم

زهرا دست صنوبرو گرفت و دوباره نشوندش رو نيمکت – آره ما هم ديگه هيچي

بهتون نميگيم! راستي سيمين مگه علي دانشگاه نيست؟ چطور دلت مياد تنهاش بزاري؟

سيمين موبايلشو از تو جيبش در آرود و با نگاه کردن به صفحش چهره اش باز شد

– آره سه بارم بهم زنگ زده سايلنت بوده نفهميدم! صبر کنين باهاش تماس بگيرم

الان ميام

بعد از رفتن سيمين، زهرا با خنده گفت – چه راحت ميشه از سر بازش کرد! فقط

کافيه بگي علي! مطمئنم حالاحالا هم برنميگرده!