رمان کوچه های بی کسی به قلم کیانا و شادی

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

نسیم دختری ست نجیب که در یک خانواده فقیر و خشن زاده شده. از قضا روزی مرد خوش قلب و ثروتمند به نام مانی به طور اتفاقی با او آشنا می شود و او را از پدرش خواستگاری می کند اما نسیم از همه مردان متنفر است به خصوص از پدر و برادرش. بعدها نسیم نزد روان شناس درمان می شود و نفرتش به عشق تبدیل می شود و به دلیل نجابت و صداقتش در زندگی به خوشبخت می رسد. ابن داستان آغازی تلخ اما پایانی خوش دارد.

مقدمه

سالهاست به این فکر میکنم معنی واژه های نیکی، محبت، انصاف و عدالت و آن روی دیگر این واژه ها چیه و حالا نتایج افکارم رو مثل داستانی طولانی می نویسم. من برای درک چنین واژه هایی سالها سختی کشیدم. خیلی شب ها بی صدا اشک ریختم ولی حالا تحملم نموم شده. می ‌ خوام هر چی غصه تو دلم جمع شده به همه بگم و داد بزنم این چه دنیایی هست؟!

هر وقت کسی از اتفاق های بد و غم انگیزش برامون تعریف می کنه، ما در جواب می گیم:

- تو رو درک می کنم و خیلی سخت هست اما به راستی درک می کنین؟ راستی شما چه وقت و توی کدوم مرحله از زندگی احساس پیری می کنین؟

فصل اول

آدم هایی که شکستی رو همراه با کمی ناهمواری تجربه کردن، می گن اگه من داستان زندگیم رو بنویسم هزار بار چاپ می شه. حالا من از شما خوانندگان عزیز خواهش می کنم این کتاب رو بخونین بعد صادقانه و منصفانه قضاوت کنین:

شما بیشتر توی زندگی سختی کشیدین یا نسیم قهرمان این داستان؟ داستان زندگی شما خوندنی تر هست یا نسیم؟ به خصوص مادر این قهرمان زهرا؟

***

نسیم با لحنی خاص به شوهرش گفت:

- مانی حافظ رو بیار بخونیم

هر وقت می گی حافظ رو بیار یعنی دلت خیلی گرفته. این بانوی زیبا چرا وقتی دیشب عروسی دخترمون بوده ناراحت هستش؟ باز یاد گذشته ها افتادی؟

- آره امشب که شادی نیست با شوخی و خنده هاش خونه رو بذاره رو سرش دلم خیلی گرفته

- می خوای یه کاری کنیم؟

- چی کار کنیم؟

- بریم خونه شادی. اول ساکت بشینیم تا نیما بگه چی شده؟ چرا انقدر ساکتین؟ وقتی اینو گفت، من کمربندم رو از شلوارم در می آرم. اونقدر با کمربند نیما رو کتکش می زنم، اونقدر می زنم که نفسش بالا نیاد

- چرا این کارُ کنیم؟!!!

- چون حق نداشت خواستگاری دختر ما بیاد

- طفلک نیما! نباید خواستگاری شادی می اومد؟!

- معلومه که نه! چه معنی داره یه پسر بره خواستگاری یه دختر؟ اونم خواستگاری کدوم دختر؟ دختر ما! شادی ما!

- اگه معنی نداره پس تو چرا قبلاً خواستگاری من اومده بودی؟ چرا باهام ازدواج کردی؟

- من با نیما خیلی فرق می کنم. منو با اون مقایسه نکن

- چه فرق می کنی؟

- می گم، ولی بذار یه چیز بگم بعد

- چی؟ بگو

- نسیم یادت می یاد یه قولی بهم داده بودی؟

- نه یادم نمی یاد! چه قولی؟

- یه روز گفته بودی فردا شب عروسی بچمون یه کاری می کنی البته اون روز هنوز شادی تو زندگی ما نبود ولی تو به من قول داده بودی؛ یادت می یاد چه قولی؟

- نه یادم نمی یاد!

- قول داده بودی فردا شب عروسی بچمون دفتر خاطراتت رو برام بخونی

- نه، یادم نمی یاد! کِی همچین حرفی زدم؟!

- زیرش نزن. می دونم یادت اومد. برو دفترت رو بیار

- نخیر، نمی آرم

- چرا؟ خودت گفته بودی؟!

- خب حالا دوست ندارم، بخونم

- ای بدجنس! اذیتم نکن، پاشو

- حالا چون تویی باشه، ولی اول ازم خواهش کن

- باشه خواهش می کنم دفترت رو بیار

- نه خواهش کمه، التماسم کن، به دست و پام بیُفت بعد شاید برات خوندم

با خنده گفت:

- از این حرفا تا حالا نزده بودی ها! هیچ وقت نگفته بودی به دست و پام بیُفت، التماسم کن!

- شوخی کردم

- می دونم خانومم، حالا دفترت رو می آری؟

نچ کرد و گفت:

- نه نمی شه. اول تو بگو چه فرقی با نیما داری؟ بعد دفترم رو می آرم

- گمان می کردم اگه بحث رو عوض کنم به دفترت بکشونم، نیما رو فراموش می کنی ولی انگار نیما رو خیلی دوست داری آره؟

- خب نیما دامادمون هست، ولی خودت گفتی می گم چه فرقی، منم که می دونی حافظم خوبه

- بله ولی فعلاً نمی شه جوابت رو بدم. اول تو دفترت رو بیار بعد می گم چه فرقی با نیما دارم

- به شرطی که بعدش یادت نره، بگی

- نترس حتی اگه یادم بره، تو که انقدر هوای نیما رو داری، یادم می اندازی. حالا دفترت رو بیار

- نخیر، نمی آرم

- دیگه چرا؟!

- چون یه شرط دیگم دارم

- چه شرطی؟!

- به شرط اینکه قول بدی بعدش بریم یه سرویس طلا که جایی دیدم و ازش خوشم اومده برام بخری

- باشه قول می دم برات بخرمش

- حالا دفترم رو می آرم، ولی نه نمی آرم

- چرا؟ دو تا سرویس طلا می خوای؟

- نه همون یه دونه کافی هست

- پس پاشو

روشُ گردوند به جایی دیگر نگاه کرد. انگار حرف مانی رو نشنیده باشه! مانی با نگاه به رفتارش اونقدر حرص خورد که با کلافگی گفت:

- وای نسیم! انقدر که تو ناز داری رئیس جمهورم ناز نداره! پاشو دفترت رو بیار دیگه

خندید:

- باشه می آرم

و دفتر خاطراتش رو آورد و کنار مانی نشست.

- من آمادم. بخون

دفترش رو باز کرد و آروم شروع به خوندن خاطراتش برای مانی کرد.

فصل دوم

نسیم مثل همیشه از زندگی نالید. کتک زدن ها و فحاشی پدرش(آقا) و حمید(برادرش) اون رو آزار می داد. مادر نسیم که نامش زهرا بود به خاطر کتک های دایم شوهرش هر روز پیرتر و خمیده تر از دیروز می شد. ناهید خواهر نسیم از شدت ضعف چندین بار تو مدرسه بی هوش شده بود‌. حسن کودک ۶ ساله خانواده به خاطر تماشای مداوم اشک های مادر و خواهراش، کمتر از بچه های دیگر شیطنت می کرد. آقا و حمید که کارشون دست فروشی سیگار بود وقتی کم می فروختن، شب از عصبانیت به زنهای خونه زور می گفتن و سفره شام شون تکه ای نون و سیب زمینی بود. میون اون همه نکبت و بیچارگی معجزه ای رخ داد و خواستگاری ثروتمند برای نسیم پیدا شد. نسیم که هیچ شناختی از خواستگارش نداشت از آینده نامعلوم می ترسید.

فصل سوم

_____

نیمه شب نسیم پاورچین پاورچین از خونه خارج شد به حیاط رفت. آسمون به قدری تاریک بود جایی رو نمی دید اما نه؛ زندگی غم انگیزش خیلی بیشتر از اون شب و آسمون، تاریک جلوه می داد بنابراین نسیم به آسمون نگاه کرد و آهی از ته دل کشید. از ترس اینکه مبادا آقا و حمید از خواب بیدار شن پای برهنه راه رفت. یه لحظه خیلی سردش شد و دندوناش از سرما لرزید.

آهسته گفت:

- خدایا چقدر هوا سرده

لحظه ای به حرفش فکر کرد بعد گفت:

- نه، انقدر که زندگی سرده، هوا سرد نیست حتی اگه برف و بارونم بیاد مهم نیست. من به سوز و سرما عادت دارم

این حرفا رو به خدای بالا سرش زد و روی زمین لخت نشست به اندازه تموم غم هاش اشک ریخت. اونقدر اشک ریخت و ریخت کف زمین بی رمق افتاد.

صبح زود مادرش از خواب بیدار شد، دید نسیم نیست! با نگرانی به حیاط رفت. وقتی نسیم رو تو اون حال دید با ترس به طرفش دوید:

- نسیم، نسیم جان

وقتی بهش رسید تکونش داد. نسیم به زحمت چشماشُ باز کرد.

- چرا اینجا خوابیدی؟

از بی حالی جواب نداد. مادرش با زحمت اونو به خونه برد. چای شیرین براش آماده کرد و با قاشق توی حلقش ریخت. وقتی نسیم حالش کمی بهتر شد مادرش رو به آغوش کشید:

- مرسی مامان جونم

و شروع به گریه کرد.

- اول صبح گریه می کنی دخترم؟

- آخه امروز بدترین روز زندگیمه

- چرا عزیزم؟

- چون حتماً شوهرم امروز منو برای همیشه از تو جدا می کنه همون طور که اون نامرد، خواهرم نرگس رو از ما جدا کرد. سالی یه بار به زور می بینیم ش

مادرش که مثل اون فکر می کرد چیزی نگفت. نسیم ادامه داد:

- مامان از ته دلم آرزو می کنم شوهرم بمی ره

- این حرف رو نزن دخترم

- چرا نزنم مامان؟ ان شاء الله خودم حلوای شوهرمو درست کنم

و زد زیر گریه.

مادرش سعی کرد بهش آرامش بده:

- فقط امیدت به خدا باشه دخترم

اما اون از فکر اینکه همسرش چگونه مردی هست لحظه ای آرامش نداشت!

و بالاخره بدترین لحظه زندگی ش از راه رسید. لحظه ای که باید چادر سفید سر می کرد و با خانوادش به محضر می رفت. دلش می خواست چادر سفید رو از سرش وا کنه و چادر مشکی مخصوص عزاداری بپوشه، ولی از ترس آقا و حمید چنین کاری نکرد. پس از کلی کلنجار رفتن با خودش عروسک پارچه ای ناهید رو زیر لباسش قایم کرد و با اکراه چادر سفید سرش انداخت. توی محضر از خانوادش جدا شد و مقابل مردی که می خواست باهاش عقد کنه ایستاد. قد و هیکل اون مرد به قدری درشت بود یه لحظه ازش ترسید اما در سکوت کامل سرشُ زیر انداخت.

مرد با خجالت بهش سلام کرد. اون هیچ عکس العملی از خودش نشون نداد. مرد گوشه چادرشُ گرفت و آروم آروم به طرف اتاق عقد بُرد و کنارش نشست. قرآن رو از روی میز برداشت. صفحه ای رو باز کرد و میون خودش و نسیم قرار داد. لحظه ای تمام چشم ها به طرفشون چرخید. عاقد با صدای بلند گفت:

- بسم الله رحمان رحیم

همه ساکت شدن. عاقد شروع به خوندن خطبه عقد کرد. وقتی تموم شد عاقد اسم و فامیل مرد رو کامل خوند. مرد محکم و قاطع جواب داد. عاقد این بار اسم و فامیل نسیم رو کامل خوند سپس مهریه شُ مشخص کرد و بلند گفت:

- وکیلم؟

به ناچار لباشُ از هم باز کرد و گفت:

- بله

جمعیت از شادی دست زدن و به نسیم و شوهرش تبریک گفتن. نسیم در اوج غم ها و ناامیدی لبخند می زد اما داماد لبخندی از روی شادی بر لب داشت چون با میل و اختیار خودش بله گفت، اونقدرم محکم و قاطع که نسیم موندش!

به محض اینکه از محضر بیرون اومدن، نسیم مادرشُ صدا زد و گفت:

- مامان

نگاش کرد:

- جانم

نسیم خودشو توی آغوشش رها کرد.

آقا گفت:

- زشته خیابون همدیگرُ بغل می کنین

اما شوهر نسیم گفت:

- اشکال نداره بابا. اجازه بدین راحت باشن

نسیم و مادرش مدت طولانی تو آغوش همدیگر بودن اونقدر که صبر آقا سر اومد:

- بسه دیگه

تازه نسیم و مادرش از آغوش هم دراومدن. آقا گفت:

- چه عجب!

همه از همدیگر خدافظی کردن و رفتن، نسیم ایستاد و سرشُ زیر انداخت. شوهرش نگاش کرد:

- خانومم بریم سوار ماشین شیم

و دستش رو گرفت و به ماشین برد. خودش هم پشت رل قرار گرفت.

نسیم به آرومی گفت:

- کجا می ریم؟

- هر جا شما دستور بدی

- بریم خونه مامانم

- اونم چشم، فعلاً گرسنه ت نیست؟

- نه

- من خیلی گرسنمه. از دیشب تا حالا از ذوقم هیچی نخوردم

- ولی من گرسنه م نیست. مامانم بهم شام داده

- چه زود شام می خورین!

- سرم درد می کنه

- سرت؟! سرت چرا درد می کنه؟!

- درد می کنه دیگه

- یه کم درد می کنه یا خیلی؟

- خیلی، خیلی زیاد

- باشه، پس می رم خونه، نمی رم رستوران

نسیم سرش رو از شدت درد گرفت. شوهرش با نگرانی گفت:

- خدای نکرده میگرن داری؟

- میگرن چیه؟

- قرص خاصی می خوری؟

- نه، چه قرصی؟

یکدفعه عطسه بلندی کرد. شوهرش نگاهی گذرا بهش انداخت:

- پس بگو سردردت برای چیه؟ سرما خوردی!

- نه، سرما نخوردم

- می خوای دکتر بریم؟

- نه

- خیل خب. چشماتو ببند

سرش رو به پنجره تکیه داد و چشماشُ بست. شوهرش دیگه حرفی نزد تا اون راحت باشه.

وقتی به خونه رسیدن آهسته گفت:

- رسیدیم خانومم

وقتی دید نسیم خوابش برده! از ماشین پیاده شد بدون اینکه نسیم رو از خواب بیدار کنه آروم همچون پر کاه از صندلی بلندش کرد و تو آغوشش به طرف خونه برد. با یک دستش کلید رو توی قفل چرخوند و درُ باز کرد و پا به خونه مشترک-شون گذاشت. درحالی که به طرف اتاق می رفت با خودش گفت:

- چقدر سبکی عزیزم حتی سی کیلو هم بعید می دونم باشی

به آرومی نسیم رو روی تخت گذاشت و روشُ با پتو کشید. کتش رو درآورد روی میله های تخت انداخت. نگاهی به نسیم کرد و کنارش نشست و شالش رو از سرش کند. لحظه ای احساس ضعف شدیدی کرد. به آشپزخونه رفت و یه سیب برداشت، گاز زد و خورد. ساعت هشت شب بود. برعکس نسیم خوابش نمی اومد حتی خیلی سرحال بود. به طرف اتاق رفت روی زمین کنار تخت نشست. با شوق به نسیم خیره شد و آروم موهاشُ نوازش کرد ناگهان چشمای نسیم از هم باز شد!

اون با مهربونی گفت:

- بخواب عزیزم

اما نسیم با وحشت نگاش کرد.

- نترس منم

با وحشت بیشتری عقب رفت.

- از من می ترسی؟!

- شما کی هستین؟!

- من کی ام؟! چراغ خواب که روشن هست ولی اشکال نداره؛ الان برقُ روشن می کنم

و بلند شد برقُ روشن کرد.

نسیم با ترس بیشتر از روشنایی اتاق و نگاه به اون مرد گفت:

- با من چی کار دارین؟

- هیچی، هیچ کاری ت ندارم

- پس چرا منو اینجا آوردین؟!

- اینجا خونه ماس. خونه هر دوی ما

- ولی خونه مامانم اینجا نیست، اینجا خونه شماس

- عزیزم مگه یادت نمی یاد؟ وقتی از محضر بیرون اومدیم سوار ماشین شدیم. تو خوابت برد، منم بیدارت نکردم. بغلت کردم و خونمون آوردم ت، ولی نترس. باهات هیچ کاری ندارم. با خیال راحت دوباره بخواب

اما نسیم هنوز حالت طبیعی خودشو به دست نیاورده بود و طوری نگاش می کرد که اون به ناچار گفت:

- من می رم توی هال می خوابم. تو همین جا تنها بخواب

- نه نرین. به من بگین مامانم کجاس؟

- خونه خودش

- من مامانم رو می خوام

- خونه مامانتم می ریم

- نه، من همین الان مامانم رو می خوام

- به خدا من اذیتت نمی کنم عزیزم

- ولی من از شما می ترسم

- نترس. من از اتاق می رم. شبت بخیر. خوابای خوب ببینی

***

چشماشُ باز کرد. عروسکشُ بغل گرفت و از تخت پایین اومد. دست و صورتشُ شُست سپس شروع به صحبت با عروسکش کرد:

- بذار صورتت رو بشورم

و روی صورت عروسکش آب پاشید:

- آها، شستم، حالا بریم

شوهرش که صداش رو شنیده بود، گفت:

- نسیم جان بیا پیشم. من آشپزخونم

به دنبال صدا رفت. شوهرش که توی آشپزخونه نشسته بود به محض دیدنش با خوشرویی گفت:

- سلام، صبحت بخیر خانومم

- سلام

- بیدارت نکردم خوب بخوابی. صبحونه رو حاضر کردم. بیا بخوریم

با لحن بچگونه گفت:

- چشم

و به طرف شوهرش دوید مقابلش روی صندلی نشست. عروسکش هم روی پاش گذاشت. شوهرش آهسته گفت:

- من قهوه می خورم. توام می خوری برات بریزم؟ یا چای؟ نسکافه؟ کدومش؟

بدون اینکه جوابش رو بده با چشمایی گرد شده به شوهرش خیره موند!

- چرا تعجب می کنی؟!

با همون لحن بچگونه ش جواب داد:

- قهوه چیه؟!

- الان برات می آرم

توی دو فنجون، قهوه ریخت و یکی از اون دو فنجون رو جلوش گذاشت. اون با همون لحن بچگونه ش گفت:

- مرسی آقا

- چی گفتی؟ به گمانم خوب نشنیدم!

- گفتم مرسی آقا

- چی؟! مرسی آقا؟!

- بله گفتم مرسی آقا. چند بار بگم؟

- آقا یعنی چی؟!

- با شما بودم. مرسی آقا که بهم قهوه دادین

- اسم من مانی هست. منو مانی صدا کن

- نمی شه. مامانم گفته باید به همه ی مردها آقا بگم

با لبخند مهربونی نگاش کرد و گفت:

- مامانت حتماً منظورش به مردای غریبه بود یا وقتی مهمون براتون می اومد، اسمشُ صدا نزنی، بگی آقا، نه من که شوهرتم

- شوهر یعنی چی؟!

- یعنی من، منی که روبه روت نشستم

- تو که گفتی اسمت مانی هست. پس چرا می گی شوهر؟!

خندید:

- اسمم مانی هست ولی چون ما با هم عقد کردیم، من می شم شوهر، تو می شی زن

- عقد یعنی چی؟!

- یعنی همون دیروز توی محضر. حاج آقا صیغه عقد رو خوند تا به هم محرم بشیم، حالا متوجه شدی؟

- بله

- یعنی قبلاً نمی دونستی عقد یعنی چی؟!

- نه نمی دونستم

خیره نگاش کرد:

- باهام شوخی می کنی؟!

- اِ خب نمی دونستم، حالا که فهمیدم آقا

- خانومم نگو آقا دیگه، بگو مانی

- به حرف مامانم گوش ندم؟

- به حرف مامانت همیشه گوش کن، ولی من که چیز زیادی ازت نخواستم

- نمی شه. من مامانم رو خیلی دوست دارم. همیشه به حرفش گوش می دم

- ولی من دوست ندارم آقا صدام بزنی. من که غریبه نیستم. ازت خواهش می کنم مانی صدام کن، باشه عزیزم؟

نسیم مثل بچه ها یه دستش رو مشت کرد و به میز کوبید:

- من نمی تونم به حرف مامانم گوش ندم چون باهام قهر می کنه

مانی چند لحظه ساکت موند تا خشم اون فروکش کنه سپس با همون لحن آرومش گفت:

- من ازت خواهش کردم اسمم رو بگی. چرا عصبانی می شی؟ سرم داد می کشی؟

با همون لحن بچگونش گفت:

- ببخشید آقا. دیگه داد نمی زنم. معذرت می خوام

- تا نگی مانی نمی بخشمت

- اون وقت مامانم باهام قهر می کنه

- قول می دم با مامانت حرف بزنم راضی ش کنم، حالا اسمم رو صدا می زنی؟

- اگه قهر کرد چی؟

- نگران نباش. به قولم عمل می کنم

- چشم آقا مانی

- کلمه آقا رو حذف کن، مانی بگو

- زشت نیست؟

- نه چرا گمان می کنی زشته؟

- آخه مامانم گفته بود خیلی زشته اگه اسم مردی رو صدا بزنم

- یعنی من اسمت رو صدا می زنم و می گم نسیم زشته؟

- نه اشکال نداره

- پس اشکال نداره توام اسمم رو بگی

- چشم

لبخند مهربونی به معنی تشکر به روش زد:

- صبحونتو بخور عزیزم

نسیم فنجون قهوشُ با دو دست برداشت:

- راستی...

مانی نگاش کرد. نسیم مثل بچه ها با همون دو دست، فنجونُ روی میز گذاشت:

- راستی شما از کجا فهمیدین اسم من نسیم هستش؟ من که اسمم رو به شما نگفته بودم!

- از دیروز سر عقد فهمیدم، عاقد سه بار اسمت رو خوند

- عاقد کیه؟

- همون آقایی که سر عقد گفت وکیلم. شما دو بار ناز کردی و جواب ندادی

نگاه عجیبی به شوهرش کرد. انگار متوجه نیست! بار دیگر با دو دست فنجونشُ برداشت به لباش نزدیک کرد:

- چقدر تلخه!

- شکر توش بریز

کمی شکر توی قهوه ش ریخت سپس قاشق رو برداشت تا هم بزنه، اما خنده داره. وقتی هم می زد قهوش بیرون می ریخت! مانی بی حرف لقمه کوچکی به دستش داد. نسیم مثل بچه ها با دهن نیمه باز لقمه می جوید. با صدای بلند ملچ و ملوچ می کرد. اونقدر طرز جویدنش زشت به نظر می رسید هرکس جای مانی بود حالش به هم می خورد اما مانی با آرامش لقمه دیگری به طرفش گرفت:

- بفرمایین خانوم خانوما

- مرسی

- خواهش می کنم

- این که توی نون گذاشتی چیه؟

- کره و مربا

- چی؟ مبرا؟

- نه، مربا، دوست نداری؟

- دوست دارم، ولی تا حالا از این مبراها نخورده بودم

- پس اینم بگیر

- مرسی

و لقمه به دهنش گذاشت سپس فنجون قهوشُ بلند کرد و نزدیک به دهن عروسکش برد:

- بخور

وقتی عروسک خواست بخوره، دست نسیم کج شد و باقی مانده قهوه روی میز ریخت! نسیم با اخم به عروسکش گفت:

ای دختر بی ادب! چرا ریختی روت؟

مانی وقتی فنجون قهوه نسیم که هیچ لب به اون نزده بود رو خالی دید، گفت:

- بده فنجون ت رو یکی دیگه برات بریزم

و باز براش ریخت. همین طور لقمه های کوچک به دستش می داد تا اینکه نسیم گفت:

- مرسی، دیگه نمی خورم

- چرا؟

- سیر شدم

- اگه مربا دوست نداری، پنیر بخور

- نه مرسی، من همیشه همین قدر می خورم

و با عروسکش از جاش بلند شد و به طرف اتاقش دوید اما از اینکه مانی دنبالش می یاد خبر نداشت. توی اتاق روی تخت نشست و سرگرم بازی با عروسکش شد ناگهان صدایی از پشت سرش شنید.

- اسم عروسکت چیه؟

با ترس به عقب رفت و محکم عروسکشُ به آغوش گرفت.

- نترس عزیزم، منم

و لبخند مهربونی به روش زد و گفت:

- نگفتی اسم عروسکت چیه؟

- شادی

- چه اسم قشنگی! منم باهات بازی کنم؟

- نه، تو منو ترسوندی

و سرش داد زد:

- برو از اتاق بیرون

دلخورگفت:

- ببخشید، معذرت می خوام ترسوندم ت

و از اتاق خارج شد روی مبل نشست و به رفتار همسرش که اونقدر مثل بچه ها می موند، فکر کرد. خدایا چرا نسیم این طوره؟ اون پونزده سالشه ولی حتی بلد نیست چطور لقمه توی دهنش بجوه! خدایا با اخلاق لوس و بچگونش چی کار کنم؟

هر چی فکر کرد راهی به ذهنش نرسید چون تازه با نسیم ازدواج کرده بود و نمی تونست مدام ازش ایراد بگیره. تنها چیزی که بهش باور داشت این هست، اگه نسیم انتقاد پذیر نباشه راه سختی رو در پیش داره، ولی بالاخره تصمیم خودشُ گرفت. اون باید تا زمانی که نسیم با زندگی جدیدش خو می گرفت با تمام خوب و بدش کنار می اومد. با این تصمیم به آشپزخونه رفت و دو لیوان آب پرتقال آماده کرد و. به اتاقی که نسیم حالا درش رو بسته بود، رفت. با یک دست به در کوبید و گفت:

- نسیم جان

جواب شنید:

- بله

- اجازه می دی بیام تو؟

- بیا

داخل اتاق شد:

- برات آب پرتقال آوردم

- مرسی

- خواهش می کنم، منو بخشیدی خانومم؟

- تو رو؟!

- آره، چند لحظه پیش ترسونده بودم ت، بخشیدی؟

- هوم؟! یادم رفته بود!

خوشحال نگاش کرد و توی دلش گفت:

- پس این خوبی تو هست! کینه به دل نمی گیری. زود فراموش می کنی و می بخشی

نسیم بدون اینکه لحن بچگونشُ از دست بده با تعجب گفت:

- چرا اینجوری نگام می کنی؟

- همین جوری

آب پرتقال رو خوردن و شروع به بازی با همدیگر کردن.

- من مامان شادی ام

- منم باباش بشم؟

- باشه

- چی کار می کنی شادی رو؟

- خیلی شلخته س. موهاشُ شونه می کنم، ولی نمی ذاره. وقتی موهاشو شونه می کنم به زور شونه رو از دستم می گیره

- شادی خانوم دختر خوبی باش. بذار مامانت موهاتو شونه کنه

نسیم صدای شادی رو در می آورد:

- نمی خوام بابایی، دو ندارم

نسیم - دو ندارم نه، دوست ندارم

عروسک – نمی خوام، من فقط دو دارم بخندم. ببین می خندم

و صدای خنده شادی رو در آورد.

- دختر بد! چقدر می خندی؟ بذار موهاتو شونه کنم

شونه هنوزم دست خودش بود اما دست شادی رو به دست خودش و شونه نزدیک کرد و به طرفی دیگر پرتاب کرد یعنی شادی این کارُ کرده! با اخم گفت:

- ای دختر بد! چرا شونه رو پرت کردی؟ انقدر شلخته نباش

مانی - اون طرف افتاده. الان می آرم ش

شونه رو از زمین برداشت و به طرف بچه هاش رفت. انگار ازدواج نکرده بود بلکه سرپرستی دو بچه رو به عهده گرفته بود یعنی سرپرستی نسیم و عروسکش شادی! ولی اونقدر مرد خوب و صبوری بود که گفت:

- می شه من موهای شادی رو شونه کنم؟

- باشه ولی آروم موهاشُ شونه کن دردش نیاد

- باشه

و عروسک رو ازش گرفت مشغول به کار شد.

- یه موقع دردش نیاد؟

- نه مامان مهربون، حواسم هست

و حدود نیم ساعت با نسیم بازی کرد سپس گفت:

- دوست داری دو تایی با هم مسافرت بریم؟

- مسافرت؟!

- آره، دوست داری؟

- بله دوست دارم

رو به عروسکش گفت:

- شادی تو چی؟ توام دوست داری؟

عروسک - بله دو دارم

مانی - پس حالا که هر دوتون دوست دارین، می گم. من برای ساعت سه بلیت هواپیما گرفته بودم

- هواپیما چیه؟!

- هواپیما یه وسیله ای هست آدما سوارش می شن و با اون جاهای دور می رن

- یعنی چی؟ هواپیما چطوری هست؟

- وقتی سوار هواپیما می شیم، اون می ره بالا؛ هواپیما توی آسمان پرواز می کنه

- تو آسمون؟! مثل پرنده ها پرواز می کنه؟!

- آره مثل پرنده ها پرواز می کنه. دوست داری سوار هواپیما شیم؟

- بله، دوست دارم

- پس حاضر شو تا بریم سوار هواپیما شیم

و در کمد رو باز کرد. داخلش رو نشون داد.

- این کمد و وسایلش مخصوص توئه

نسیم با حیرت به اون همه لباس و مانتو و شالهای رنگارنگ نگاه کرد و گفت:

- همه ی اینا مال من هستش؟!

- آره عزیزم

- وای! مرسی مانی

- تا لباس بپوشی، من زنگ می زنم رستوران برامون غذا بیارن

خیلی زود غذاشون رسید. مانی غذا رو بین خودش و نسیم تقسیم کرد:

- بفرمایین. اینا مال شما، اینا هم مال من

- چرا دو تا غذا خریدی؟

- سوپ رو خودم برات درست کردم

- خودت؟!

- آره خودم

- کِی درست کردی؟ تو که باهام بازی می کردی!

- صبح که از خواب بیدار شدم برات درست کردم

- پس برای چی غذا خریدی؟

- جفتش رو می خوریم

- دو تا غذا خیلی زیاده

- اول سوپت رو بخور برای سرما خوردگی ت خوبه

- من سرما نخوردم، حالم خوبه

- از صبح سرفه می کنی، اون وقت می گی حالت خوبه؟!

- خب یه کم بد هستش

- حالا سوپت رو بخور

نسیم قاشقی از سوپ به دهنش گذاشت:

- خیلی خوشمزس

- چون با عشق برات پختم

نسیم قاشق محتوی سوپ رو تند و تند به دهن گذاشت.

- دیشب خوب خوابیدی؟

- بله

- صدای سرفه هات تا هال می اومد. اگه بریم دکتر خوب می شی

- نه، دکتر نمی خوام

- چرا؟ باید دارو بخوری تا خوب شی

- دوست ندارم، دارو بدمزه س

- عوضش حالت رو خوب می کنه

- گفتم که دکتر نمی یام، دوست ندارم

- باشه. غذاتو بخور

- خوردم، تموم شد

- جوجت هم بخور

باز وضع سوپ خوردنش بهتر بود چون سوپِ آبکی رو نمی تونست با دهن باز بخوره ولی برنج رو با دهن باز می جوید. مانی طبق عهدی که با خودش بسته بود هیچ ایرادی ازش نگرفت. نسیم یک قاشق خودش غذا می خورد، یک قاشق به عروسکش می داد اما وقتی قاشق رو به دهن عروسکش می ذاشت، غذا روی زمین ریخته می شد.

مانی با اینکه نسیم دونه های برنج رو زمین می ریخت و کثیف کاری می کرد ولی از کارش خوشش اومد چون تو رویا تصور می کرد!