رمان گمشده به قلم سوگند موسوی

تعداد صفحات : 197

ژانر : عاشقانه

خلاصه رمان :

تينا دختري تنها و سرخورده كه مجبور به ازدواج با یه پیرمرد میشه ولی این وسط اتفاقایی میفته

که باعث ميشه مسير زندگي تينا عوض بشه و راز هايي از زندگيش براش رو بشه كه سالها ازش پنهون بوده

ادامه رمان :

صدای شکستن لیوان از خیالات و رویاهای شیرین بیرونش اورد

با سرعت بسمت اشپزخونه دوید

پیرزن با عصبانیت در حال جمع کردن خرده شیشه ها بود و زیر لب غر میزد

_ این لیوان چرا اینجا بود دختره دست و پا چلفتی عرضه نداری یه لیوان رو سرجاش بزاری بدرد هیچ کاری نمیخوری فقط بخور بخواب سود که نداری ضرر هم هستی اون بابای خیر ندیدت هم اینجوری بود مرد رفت راحت شد تویه نکبت رو گذاشت واسه من دلمو به چیت خوش کنم اون عمه هاتم که خدا ازشون نگذره معلوم نیس کجای این دنیان

تینا با ناراحتی سرشو پایین انداخت و به غرغرای مادر بزرگش گوش کرد

پیرزن ادامه داد

_ بهت میگم زن این اوس محمود شو زن داره که داره اشکال نداره که تو میشی سوگلی این فیلمای ترکی رو ندیدی همشون صدتا زن دارن طرف پولداره هم تو راحت میشی هم من از شرت

تینا با ناراحتی گفت: خانم جون من زنش نمیشم هزار بار

خانم جون جارو رو انداخت و نگاهی با غضب به تینا انداخت و گفت:خیلی بیجا میکنی مگه دست توا همین که من میگم

تینا با ناراحتی دوید سمت اتاقش

پاهاشو بغل کردو شروع کرد به گریه کردن

اینقدر گریه کرد که خوابش برد

با درد شدیدی که تو گردنش حس میکرد از خواب بیدار شد

گردنش خشک شده بود

به ساعت نگاه کرد ساعت 11 شب بود

حتما خانم جون خواب بود

اروم از پله ها رفت پایین

رفت سمت اتاق خانم جون

بله مثل همیشه قرصا رو خورده بودو عین چی خوابیده بود

رفت داخل اتاقش یکم نشست

یه نفس عمیق کشید

تصمیمشو گرفت

زن اون پیرمرد نمیشد

کوله پشتیشو ورداشت

لباساشو انداخت توش گوشیشو هم ورداشت

لباس پوشید بیرون بارون بود

سویشرتشو پوشید کلاه رو هم انداخت رو سرش تا کسی نشناستش

نگاهی به خونه کردو زد بیرون

هرگز حاضر نبود برگرده

با سرعت از کوچه خارج شد

اینقد دوید که دیگه نفسش بند اومده بود

خسته و درمونده قدم میزد

نمیدونست دقیقا کجاست ولی خوشحال بود که از خونه ای که جز غم چیزی واسش نبود اومده بیرون

لعنت به اون زن

با همین فکرا داشت راه میرفت و اصلا حواسش به اطراف نبود

با صدای بوق بلند ماشین به خودش اومد و نور شدید ماشین تو چشمش خورد و دیگه چیزی متوجه نشد

.............................................................................

دانیال با استرس از ماشین پیدا شد و به دختر جوونی که پخش خیابون بود نگاه کرد

اول خواست فرار کنه ولی نمیتونست دخترک رو همونجا ول کنه

جلوش زانو زدو گفت:خانم خانم خوبی الووو

تینا بیهوش بود

بلندش کردو روی صندلی عقب گذاشتش رفت بیمارستان

وقتی رسید در عقب رو باز کردو یه نگاه دیگه به دختره نیمه جون خونی انداخت

بلندش کردو بردش داخل

پرستار سریع دوید سمتش و راهنماییش کرد

دانیال میخواست بره ولی عذاب وجدان داشت

رفت پیش پرستارو پرسید:ببخشید حالش چطوره

پرستار:نمیدونم باید ببینین تشخیص دکتر چیه

دانیال پوفی کردو دستی به موهاش کشید

دکتر اومد بیرون

دانیال دوید سمتش و گفت:اقای دکتر چیشد چطوره

دکتر یکم نگاهش کردو گفت:شما چه نسبتی باهاش دارین

دانیال:هیچی دکتر باهاش تصادف کردم

دکتر:متاسفانه دچار فراموشی کوتاه مدت شده البته هنوز مشخص نیست بطور کلی ممکنه حافظش زود برگرده این زود که میگم از یه هفته تا یه ماه و حتی یه سالم هست شایدم بیشتر مشکل دیگه ای نداره میتونین بهوش اومد ببرینش البته به خانوادش خبر بدین

دانیال دهنش باز موند فراموشی؟؟؟؟ حالا چیکار میکرد با این

رفت از داخل ماشین کیف و وسایلشو ورداشت

شناسنامه و کارت ملیش داخل کوله پشتیش بود

اسمشو خوند

تینا اسدی

موبایلشم تو جیب کوله بود ولی خاموش بود

یکم دیگه کولشو گشت پره لباس بود با خودش گفت

شاید مسافر بود این وقت شب تو خیابون؟

شایدم....

فکرشو پس زد گوشی رو روشن کرد

شماره هاش همه پاک شده بودن

رفت داخل inbox ببینه چیزی پیدا میکنه

دید هیچی نیست

پوفی کردو بلند شد رفت داخل چاره ای نداشت باید میبردش خونشون تا خانوادشو پیدا کنه

پرستار با دیدنش گفت:بهوش اومد میتونین مرخصش کنین

دانیال رفت بالای سرش

تینا سرشو گرفته بودو با تعجب به اطراف نگاه میکرد با دیدن دانیال تعجبش بیشتر شد

دانیال با لبخند گفت:خوبی

تینا:تو کی هستی من چرا اینجام چیشده

دانیال:تصادف کردی حالا بیا بریم من همه چیزو تعریف میکنم

و رفت که کمکش کنه تینا دستشو پس زدو گفت:خودم میتونم

دانیال:بیرون منتظرتم

رفت موبایلشو در اورد و شماره مادرشو گرفت

مادرش بعد از کلی بوق خوردن جواب داد:دانیال کجایی تا این وقت شب

دانیال با من من گفت:مادر تصادف کردم ولي چيزي نيس حول نكن اروم باش با یه دختره جوون که متاسفانه فراموشی گرفته و هیچی یادش نمیاد نمیتونم ولش کنم مجبورم بیارمش خونه

مادرش گفت: خاک به سرم حواست کجاست خودت سالمی؟باشه بیارش خونه معلوم نیس حواست کجاست

دانیال کلافه گفت:شما حواسم میزاری واسه ادم اخه

مریم خانم گفت:خوبه حالا من حواستو پرت میکنم دیگ

ه باشه چشمم روشن

دانیال:مامان ببخشید کلافم

نمیدونم با این دختره چیکار کنم کم مصیبت دارم اینم شد غوز بالا غوز

مریم:حالا بیارش خونه ببینیم چیکار میتونیم براش بکنیم منم با لیدا اتاق لیلی رو براش حاضر میکنیم

دانیال خدافظی کردو برگشت سمت اتاق

تینا اروم اروم داشت میومد بیرون

دانیال:بیا بریم من تو ماشینم

تینا با اخم نگاهی بهش انداخت

دانیال رفت سمت ماشینش

سوار شدو منتظر موند تا بیاد

تینا درو باز کردو نشست با تعجب پرسید:چرا من چیزی یادم نمیاد تو کی هستی؟ داداشمی؟دوستمی؟شوهرمی؟ کی هستی

دانیال نیشخندی زدو گفت:نه کوچولو نصفه شبی داشتی از خیابون رد میشدی باهم تصادف کردیم یادت نیست؟

تینا سرشو گرفت و قیافش توهم کرد

با دردگفت:سرم درد میکنه الان منو کجا میبری

دانیال:خونه ما

تینا یکم ترسید دانیال که قیافه ترسیده تینا رو دید خندش گرفت و گفت:نترس میبرمت خونه ما مامانم و خواهرم اونجان

تینا با بیخیالی گفت:نمیترسم چرا باید بترسم همینجوریش یه چی بهم بدهکاری باید خسارت بدی چی میگن اها همون دیع و اینا به هرحال زدی بهم

دانیال برگشت سمتشو گفت:تا الان که یادت نبود چیشده الان دیع میخوای

تینا به بیرون نگاه کردو گفت:هنوزم یادم نیس ولی خودت گفتی زدی بهم معلوم نیست حواست کجا بوده رانندگی بلد نیسی نشین پشت ماشین اقای.....

دانیال:شما ببخش از این به بعد از شما اجازه میگیرم اسمم دانیال

تینا:حتما این کارو بکن اقا دانیال منم.... نمیدونم اسمم چیه

دانیال همونجوری که به روبرو نگاه میکرد گفت:تینا اسمت تیناس ولی....

تینا با تعجب نگاهی بهش کردو گفت:تو از کجا میدونی؟ولی چی؟

دانیال:خیلی شبیه لیلی هستی خیلی

تینا:لیلی کیه؟

دانیال:رسیدیم بیا بریم

تینا به روبرو نگاه کرد یه خونه ویلایی که یه در کوچیک داشت از درش برگ سرازیر بودو منظره قشنگی داشت

دانیال کوله پشتی تینا رو برداشت و جلوتر راه افتاد تینا هم دنبالش

کلید انداخت درو باز کرد جلوی در دوتا پله بود یه حیاط تقریبا بزرگ کخ دو طرفش باغچه بود و درخت میوه

وسطشم یه حوض گرد کوچیک که دور تا دورش گلدون بود

روبرو یه ساختمون نیمه قدیمی بود

چندتا پله میخورد یه ایوان که دو طرف بود وارد خونه شدن

در که باز میشد کنار در سمت چپ یه جالباسی بود

که اینه داشت بغل جالباسی یه در بود که به عنوان انباری از اونجا استفاده میشد سمت راست اشپزخونه بود

جلو یه حال بزرگ با یه دست مبل قهوای سمت چپ پله میخورد به طبقه بالا

روبروی پله ها هم یه اتاق خواب بود

زن مهربونی اومد و با دیدن تینا خشکش زد و با حیرت نگاه کرد بهش

لیدا طبقه بالا بود گفت:مامان اومد....

اونم حیرت زده موند

تینا با تعجب نگاشون کرد

دانیال گفت:ایشون مادر بنده هستن مریم خانم ایشونم تینا خانم هستن همون خانمی که باهاشون تصادف کردم مامان

مریم:دانیال چقد شبیه....

دانیال:اره خیلی شبیه لیلی

لیدا از پله ها اومد پایین و گفت:جلل خالق مگه میشه امکان نداره

تینا:این لیلی کیه همه میگن

مریم لبخندی زدو گفت:خوش اومدی عزیزم بیا بشین

لیدا دست تینا رو گرفت و رو مبل نشوندش خودشم کنارش نشست

لیدا:الان هیچی یادت نیست ؟ خونتون کجا بود اصلا اون وقت شب خیابون چیکار میکردی

مریم:مادرو پدرت الان نگرانتن حتما

تینا یکم فکر کردو گفت:فقط یادم میاد که مادر پدرم مردن اونم چند سال پیش

دانیال:الان با کی زندگی میکنی

تینا:نمیدونم بخدا یادم نمیاد

مریم:بهش فشار نیارین

تینا:لیلی کیه

مریم نگاهی بهش کردو گفت:لیلی دخترم بود هم سن و سال تو بود راستی چند سالته

تینا:نمیدونم

دانیال:تو شناسنامت زده 19 سالته دانشجو باید باشی شایدم پشت کنکوری

تینا:نمیدونم لیلی چیشد

مریم:لیلی منم اگه بود هم سن تو بود سه سال پیش از طرف مدرسه رفتن راهیان نورماشینشون توراه افتاد تو دره لیلی منم همونجا بود

تینا:من متاسفم

مریم:اون دختر کوچیکم بود لیدای من یه سال از لیلی بزرگتر بود دانیالمم 3 سال از لیلی من بزرگتره

تینا:من مزاحمتون شدم

مریم:با حضورت حس کردم لیلیم اومده میتونی تا وقتی که میخوای تو اتاق لیلی بمونی تا وقتی که حافظتو بدست بیاری و خانوادتو پیدا کنی

تینا تشکر کرد

لیدا بلند شد و دستشو گرفت و گفت:بیا بریم اتاقتو نشونت بدم

و به سمت بالا رفتن

تینا با کنجکاوی به همه خونه نگاه میکرد خیلی خونه قشنگی بود

لیدا:اتاق من همین بغله من داتشجوی معماریم ترم سوم کارم داشتی صدام کن من تا صبح بیدارم

تینا تشکر کرد و روی تخت نشست

لیدا تنهاش گذاشت

داشت فکر میکرد

سرشو تکون دادو به طراف نگاه کرد

اتاق قشنگی بود

از در که وارد میشدی

سمت راست یه تخت اهنی بود و با یه روتختی صورتی کنار تخت یه پنجره بود با پرده توری زیر پنجره یه میز تحریر و صندلی بود

روبروی میز تحریر کنار در یه میز ارایش ساده بود با اینه بزرگ

کف اتاقم فرش پهن بود

تینا بلند شدو کنار پنجره وایستاد و به خیابون خیره شد

بارون شدیدی م

یبارید و زمین خیسه خیس بود

صدای صحبت از بیرون حواسشو پرت کرد

رفت سمت درو اروم گوش کرد

دانیال:مامان بهتر نیست ببریمش پیش پلیس؟

مریم:نه مادر گ*ن*ا*ه داره اگه یادش نیاد میبرنش بهزیستی جایی اینم که کسی رو نداره خوب ما نگهشمبداریم

دانیال:مامان احساسی برخورد نکن ما نمیتونیم نگهشداریم

مریم:زیاد حرف نزن حتما یه خیری تو کار بوده تموم کن تو هم

دانیال حرفی نزد و رفت داخل اتاقش

تینا از پشت در کنار اومد و رفت نشست روی تخت خیلی خسته بود

خسته بود خوابید

چند روزی گذشت و همه چیز عادی به نظر میرسید تینا چیزی یادش نبود و فقط استراحت میکرد تا حالش بهتر شه روزا خیلی خوب بود با شوخی های لیدا

ولی شبا کاب*و*س کلافش میکرد

صورت پیرزنی رو میدید که با اخم نگاش میکنه

به شب با تموم خسته گی و نا امیدی با چشمایی خیس به اینه نگاه کرد خسته و کلافه رو تخت نشست و پاهاشو بغل کرد کمکم خوابش برد

چشاش که گرم شد چهره پیرمردی رو دید که داشت بهش میخندید و شناسنامه رو جلوش تکون میداد سرشو برگردوند همون پیرزن ولی اینبار با خنده

به سمت کوچه دوید ولی هرچی میدوید نمیرسید جیغ زد کمک خواست

لیدا که تو اتاقش مشغول طراحی بود صدای ناله های تینا رو شنید

بلند شدو رفت از اتاق بیرون متوجه دانیال شد که اونم تازه از اتاقش اومده بود بیرون

دانیال:توهم شنیدی؟ فکر کنم خواب بد دیده

لیدا:اره بریم بیدارش کنیم

و خودش وارد اتاق شد دانیال تو چارچوب در ایستاد

لیدا تینا رو اروم تکون داد و اروم گفت:تینا جون تینا داری خواب میبینی پاشو

تینا با ترس از خواب پرید و به اطرافش نگاهی کردو گفت:کجاست؟کو؟

من زنش نمیشم بگو بره گمشه

لیدا:هیس اروم باش عزیزم خواب دیدی چیزی نیست که

تینا زد زیر گریه لیدا سرشو بغل کردو رو به دانیال گفت:دانیال

برو یه لیوان اب بیار براش نمیبینی حالش بده

دانیال سریع رفت پایین و یه لیوان اب از یخچال ورداشت و اورد داد به لیدا

لیدا:بیا تینا اینو بخور بعد واسمون تعریف کن چی دیدی

تینا لیوان اب و سر کشید و زانوشو بغل کردو گفت:یه پیرمرده هفتاد ساله یه پیرزن که مادر بزرگم بود

لیدا:حتما اونم پدر بزرگت بود

تینا:نه یادم اومده اون کی بود اون خاستگارم بود صاحب خونمون بود مادربزرگم وقتی من دوماهم بود منو بزرگ کرد مادرو پدرم از مسافرت داشتیم برمیگشتیم که تصادف کردن چیزی که مادر جونم گفته بود

هردو درجا مردن و من زنده موندم عمه هام همه برای خودشون راه دور بودن اصلا بهمون سر نمیزدن

مادرمم تک فرزند بود

خانم جون هم چون وضع مالیش خوب نبود قول منو به اوس محمود داده بود منم از خونه فرار کردم و اون اتفاق

توروخدا نزارین برگردم اونجا برگردم بزور منو زن اون پیرمرد میکنن

صورتشو با دستاش گرفت و شروع کرد گریه کردن لیدا سرشو بغل کرد

دانیال گیج نگاه میکرد حالا با این دختر فراری چیکار میکردن

رفت سمت اتاق مامانش و صداش کرد

مریم:چیشده مادر

دانیال:مامان تینا همه چیز یادش اومد

و تمام چیزایی که تینا گفته بود رو برای مریم بازگو کرد

مریم:بریم ببینم چیکار باید بکنیم

و با دانیال رفتن بالا

تینا یکم اروم تر شده بود

لیدا مادرش رو که دید بلند شد

مریم:خداروشکر یادت اومده تینا جان حالا باید چیکار کنیم

تینا:من نمیخوام برای شما دردسر ایجاد کنم من اینجا نمیمونم از اینجا میرم فقط منو تحویل اون پیر زن ندین

مریم:کجا میخوای بری؟

لیدا؟نه پولی داری نه جایی چیکار میخوای بکنی اخه

تینا:یکاری میکنم حالا ولی اینجا نمیمونم براتو ممکنه دردسر بشه

مریم:نه دخترم من نمیزارم بری اواره بشی اصلا درست نیست دختر جون اواره کوچه خیابون بشه که چی چه معنی میده اصلا با این همه گرگ

تینا:اخه ممکنه واستون مشکل پیش بیاد

مریم:نگران نباش اون عزیزت میخواس از دستت خلاص بشه اصلا دنبالت نمیگرده

تینا یه لحظه از این همه بی کسی بغضش گرفت و زد زیر گریه

لیدا:چیشد باز

تینا:چقد حس تنهایی دارم خیلی بی کسم

لیدا بغلش کردو گفت:عزیزمممممم ما از این به بعد هستیم که

مریم:منم جای مادرت هرچیزی خواستی به من بگو

دانیال که تا اون موقع ساکت بود گفت:منم هرکاری بتونم برات میکنم یعنی مثل لیدا روم حساب کن

تینا لبخند زد و از همشون تشکر کرد

مریم و دانیال از اتاق رفتن و خواستن که تینا رو تنها بزارن ولی تینا گفت :لیدا میشه تو بمونی میترسم

لیدا:ارهههه اصلا بیا امشب رو زمین بخوابیم دوتایی تا صبح حرف بزنیم

تینا ذوق کرد

مریم و دانیال رفتن پایین

دانیال:برم دنبال مادربزرگش؟

مریم:واسه چی؟

دانیال:شاید اینجوری که این میگه نباشه شاید اصلا ماجرا جور دیگه باشه

مریم:ادرس و از خودش میگیرم بعد از دور بریم یه سرگوشی اب بدیم ببینیم چی به چیه

دانیال سری تکون دادو رفت سمت اتاقش

لیدا روی زمین جا پهن کردو نشستن

تینا:توچقدر مهربونی

لیدا:تو هم خوبی عزیزم خوابت نمیاد

تینا:نه تو خوابت میاد؟

لیدا:نه دوست داری باهم حرف بزنیم

تینا:اره

لیدا:

خوب من شروع کنم یا تو شروع میکنی

تینا:نمیدونم

لیدا:تو شروع کن دانشجویی؟

تینا:نه راستش پارسال باید کنکور میدادم ولی نشد امسال میخواستم بدم که عزیز نزاشت منم نرفتم شرکت کنم باهمون دیپلم موندم همونم بزور گذاشت بگیرم

میگفت دختر که نباید درس بخونه همین که بلد باشه بنویسه کافیه

لیدا با تعجب نگاش کردو گفت:عجب مادر بزرگه بدجنسی داری

تینا اهی کشیدو ادامه داد:اره خیلی بدجنسه

لیدا لبخندی زدو گفت:خب دوستی هم کلاسی نداری؟

تینا:یدونه دوست داشتم خیلی باهم صمیمی بودیم مثل خواهرم بود ولی دانشگاه اصفهان قبول شد

رفت اونجا دیگه کمتر باهم میحرفیدیم الانم نامزد کرده دیگه همونجا

لیدا:ای بابا همین یدونه؟

تینا:اره باکسی زیاد جور نمیشدم یعنی بخاطر خانوادم کسی زیاد باهم حرف نمیزد نرگس هم دختر خوبی بود

لیدا خندید و گفت:من هستم از این به بعد مثل خواهرت

تینا:مرسی خوب تو بگو تو چی دوستی نداری؟

لیدا:چرا دارم دوتا دوست دارم خیلی خوبن فامیلمم هستن ببینیشون عاشقشون میشی

نازنین و ایدا هردو گلن گل خودت باید ببینیشون البته ایدا دختر خالمم هستا ولی خیلی باهم جوریم هم سن خودمه دوماه کوچیکتره نازنین

هم دختره دایمه از من یه سال کوچیکتره ولی باهم خیلی خوبیم

تینا:خوشبحالت چقد فامیل داری

لیدا:تو دانشگاه هم چندتا دوست دارم ولی باهاشون صمیمی نیستم با این دوتا از همه صمیمی ترم هرجا میخوایم بریم باهم دیگه میریم شیش تایی

تینا با تعجب بهش نگاه کردو گفت:شیش تایی؟؟

لیدا خندیدو گفت:اره دیگه هممون یه دونه داداش نره غول داریم

تینا از حرف لیدا خندش گرفت و گفت:داداش که خوبه منم دوست داشتم داداش داشته باشم

لیدا:اره خوب بعضی وقتا خوبه ولی بعضی وقتا اعصاب خورد کنن مثلا دانیال از من همش دو سال بزگتره ولی حس میکنه بابامه

تینا خندیدو گفت:خوبه دیگه هواتو داره

لیدا:اره برعکس این نیما داداش نازنینه خیلی ریلکسه اصولا راحته ولی خیلی بانمکه هم سنه دانیاله ولی اخلاقا خیلی شوخه دانیالم شوخ هستا ولی نیما خیلی دیگه بانمکه از همه بانمک تره برعکس این دوتا ایدین اصلا شوخی نمیکنه و خیلی جدی تره ولی همشون خوببن

تینا با ذوق به تعریفای لیدا گوش میکرد با شوق پرسید:ایدین مگه چندسالشه

لیدا:از دانیالو نیما یه سال بزگتره

تینا:خوشبحالتون چه جمعی دارین

لیدا:از این به بعد توهم میای تو جمعمون دیگه راستی من فردا دانشگاه دارم دوس داری باهام بیای؟

تینا با خوشحالی گفت:میشه؟

لیدا:اره عزیزم چرا نمیشه

تینا خندید و بغلش کرد

لیدا یه لحظه حس کرد لیلی بغلش کرده واسه این که زیاد احساساتی نشه گوشیشو اورد و نشست کنارش دوباره

تینا باتعجب به گوشیش نگاه کرد و گفت:چقد خوشگله گوشیت

لیدا:قابل نداره کادوی تولدمه دانیال خرید واسم راستی تولدت کی هست

تینا:اووووم من متولد پاییزم ابان 20 ابان

لیدا:تولدت گذشت که الان اذریم منم متولد اردیبهشتم

تینا :کلی مونده تا تولدت

لیدا:بیا بهت عکس نشون بدم

گوشیشو روشن کردو عکسارو نشون داد دید که با چه اشتیاقی داره نگاه میکنه

روی یه عکس مکث کرد

عکس دریا بود

یه دختری تو عکس پشتش به دوربین بود

لیدا:این ایداس رفته بودیم شمال باهم این عکسو گرفت بیا عکسای بعدی رو ببین همون شماله

تینا:دریا چقد قشنگه من تاحالا از جلو ندیدم دریا رو ارزومه ببینم از جلو چه شکلیه

لیدا یه لحظه دلش برای این همه سادگی و تنهایی و بی کسی تینا سوخت اشک تو چشماش جمع شد ولی سریع خودشو جمع و جور کرد

تینا با اشتیاق تموم عکسا رو نگاه میکرد

لیدا هم همه رو براش معرفی میکرد

به ساعت نگاه کردن نزدیک اذان بود لیدا گفت:نماز میخونی؟

تینا:اره میخونم

لیدا:بیا بریم وضو بگیریم بهت جانماز بدم بلند شدن رفتن سمت دستشویی

وضو گرفتن و نمازشونو خوندن و خوابیدن

صبح لیدا بیدارش کرد و گفت:تنبل خانم نمیخواسی با من بیای دانشگاه مگه بیا بریم

تینا یکم غلت زد و بلند شد از این که همه این چیزا خواب نبوده خوشحال شد رفت سمت دستشویی و با چشمای خواب الوده درشو باز کرد و با یه هیکل گنده مواجه شد

سریع خودشو جمع و جور کردو گفت:ببخشید حواسم نبود در بزنم

دانیال نیشخندی زدو رفت سمت اتاقش

لیدا اروم اومد پشتش و گفت:چیشده

تینا:حواسم نبود در بزنم داداشت بود داخل

لیدا از خنده ریسه رفت و گفت :اشکال نداره

تینا با لبخند رفت سرو صورتشو شست و اومد بیرون لیدا داخل اتاق داشت حاضر میشد

تینا رو بهش کردو گفت:من مقنعه ندارما

لیدا:واقعا؟خوب بیا من مقنعه اضافه دارم

تینا مقنعه رو گرفت ورفت داخل اتاق حاضر شد

کولشو ورداشت و رفت پایین

مریم خانم تو اشپزخونه بود و درحال چیدن سفره صبحانه

لیدا هم داشت واسه خودش چایی میریخت رو به تینا گفت:بیا چایی بریزم برات

تینا تشکر کردو نشست پشت میز

دانیال با اخم وارد شدو یه تیکه نون ورداشت و یه لیوان شیر سر کشید داشت میرفت که لیدا گفت:دانیال مارو میرسونی؟

دانیال:نه دیرم شده

لیدا:دانیال ب

رسون دیگه بارونه سرده هوا

دانیال:دیرم شده اژانس بگیر خوب

لیدا:مامان بگو برسونتمون دیگه

مریم رو به دانیال گفت:خوب چی میشه برسونیش مامان جان دیرش شده

دانیال:مامان منم دیرم میشه خوب مسیر این خانم اونوره من اینور

مریم:خواهرته مادر

دانیال با کلافگی گفت:باشه بابا زود بیا

لیدا با خوشحالی رو به تینا گفت:بیا بریم بدو

تینا سریع کیفشو ورداشت و پشت سرش حرکت کرد داشت از اشپزخونه خارج میشد که مریم صداش کرد

مریم:تینا جان یه لحظه صبر کن کارت دارم

لیدا :من تو حیاط منتظرتم زود بیا

تینا باشه ای گفت و منتظر مریم و نگاه کرد

مریم با من من گفت:راستش نه که فکر کنی ما حرفاتو باور نکردیما بخدا نه تو مثل لیلی من میمونی ولی واسه این که یکوچولو شک و شبه ها از بین بره میگن میشه ادرستو بدی ما یه سر بریم خونتو ببینیم مادر بزرگت چی میگه معرفی نمیکنیم خودمونو فقط واسه این که ببینیم کیه چیکارس میگم

تینا پوزخندی زدو گفت:حق با شماست منم جای شما بودم به یه دختره فراری اعتماینان نمیکردم من اصلا تموم حق رو به شما میدم

کیفشو باز کرد و کاغذ و خودکار از داخلش ورداشت وادروسو نوشت

بعدم گفت:اینو نوشتم فکر نکنین من دروغ میگم برین تحقیق کنین ولی من از اینجا میرم به هرحال یه جایی پیدا میشه بمونم اگه شما هم پیدا نمیکردین یجا میرفتم

و دوید سمت اتاقشو تموم وسایلشو داخل کیفش انداخت

مریم دنبالش رفت و گفت:چیکار میکنی دخترم من نمیزارم بری من منظوری نداشتم

تینا:من به شما حق میدم حق دارین بخدا از دستتون ناراحت نیستم من باید برم

و از اتاق زد بیرون بدون توجه به حرفای مریم خانم کفششو پوشید و دوید از خونه بیرون

لیدا داخل ماشین منتظر بود با دیدن تینا که با اون حال از خونه اومد بیرون نگران پیدا شدو صداش کرد ولی تینا بی توجه به لیدا به سمت خیابون رفت

دانیال :چیشد این کجا رفت

مریم با چادر اومد بیرون و گفت:تینا کجا رفت

لیدا:مامان چیشد این چرا رفت

مریم:دانیال مامان برو دنبالش نزار بره جایی رو نداره

لیدا نشست تو ماشین دانیال سریع حرکت کرد سمتش رفت

تینا گوشه خیابون داشت میرفت جلوش نگهداشت

لیدا رفت پایین و گفت:کجا میری مگه قرار نبود بریم دانشگاه ما

تینا:لیدا جون مرسی که اینقد بهم محبت میکنی ولی من باید برم اصلا درست نیست من مزاحم شما بشم من اگه با داداشت تصادف نمیکردمم باید میرفتم یه جایی رو پیدا میکردم دیگه به هرحال باید میگشتم دنبال جا نمیشه پیشتون بمونم ممکنه براتون دردسر بشه

لیدا:دیوونه شدی یهوو چیشد اخه مسخره بازی در نیار کجا میخوای بری قسمت اینجوری بوده که تو با دانیال تصادف کنی که بیای پیش ما

دانیال از ماشین پیاده شدو گفت:دیرمون شد بیا بشین

بریم

تینا:من نمیام شما برین

لیدا:تینا

تینا:لیدا نمیشه برو خواهشا

دانیال:سوار شو بریم منو عصبی نکن خواهشا

تینا:نمیخوام بیام شما به کارتون برسید دیرتون نشه

دانیال با عصبانیت دندوناشو رو هم گذاشت و اومد سمت تینا و کیفشو گرفت بزور سوار ماشینش کرد

بعدم خودش سوار شد

لیدا هم نشست و رفتن سمت دانشگاه

تینا تموم مدت ساکت بود و حرفی نمیزد

وقتی رسیدن تینا بدون هیچ حرفی پیاده شدو منتظر لیدا موند

لیدا هم خدافظی کردو پیاده شد

باهم رفتن سمت در ورودی

لیدا:چرا میخواسی بری؟

تینا:خجالت میکشم پیشتون باشم

لیدا:خفه شو

تینا:جدی میگم

لیدا:نکش چون تو واسه مامانم مثل لیلی میمونی واسه منو دانیال هم همینطور

تینا لبخند زدو چیزی نگفت

رفتن سر کلاس نشسته بودن که یه دختره اومد سمتشون

رو به لیدا گفت:دانشجوی جدیده؟

لیدا:باز سلامتو خوردی نه فامیلمه از این به بعد میارمش با خودم دانشگاه حوصلش خونه سر نره

روشنک رو به تینا کردو گفت:خوشبختم من روشنکم

تینا هم لبخند زدو گفت:منم تینام

روشنک دستشو دراز کرد سمتشو کنارش نشست

یکم از بچه ها گفت و غیبت کرد

که یه دختره دیگه صداش زدو بلند شد رفت

تینا رو به لیدا گفت:دختر خوبیه

لیدا:اره امار همه رو داره

تینا:داداشت درس نمیخونه؟

لیدا:چرا اون مهندسی میخونه اتفاقا همین جا امروزم کلاس داره ولی دیرتر اول یه سر میره شرکت

تینا:شرکت؟

لیدا:اره شریکی یه شرکت داره با دوستش

استاد اومد و همه سکوت کردن

تموم مدت که استاد درس میداد تینا حواسش جای دیگه بود لیدا تند تند جزوه مینوشیت

ولی تینا حوصلش سر رفته بود

استاد که خسته نباشید گفت تینا یه اخیش از ته دلش گفت

لیدا شنید و خندید و گفت:خسته شدی؟

تینا:خیلی چرت میگفت

لیدا:اره دیگه

رفتن سمت کافه تریا و دوتا نسکافه گرفتن و خوردن

روشنک اومد سمتشون و گفت:لیدا لیدا کجایی

لیدا:چیشده خانم مارپل

روشنک:بیا بریم اونور ببین چه خبره مهیار با یکی از بچه ها دعواش شده

لیدا:خوب به ما چه

روشنک:اه بی ذوق

رو کرد به تینا و گفت:تو بیا بریم ببینیم

تینا شونه ای بالا انداخت و به لیدا نگاه کرد