رمان کافه شلوغ به قلم آریانا

ژانر: #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه:

اتفاقاتی عجیب و شاید غیر قابل باور. زخم هایی پر درد از نزدیک ترین آدمای زندگیش و بازی عجیب سرنوشت! چه اتفاقی افتاد؟ چی باعث شد تا همه چی بهم بریزه؟ قربانی های این داستان شاید بی گناه ترین آدمای قصه باشن! دسیسه و اعتماد بیش از اندازش، ضربه هایی رو به وجود میاره که خیلی کاریه برای همه؛ نه تنها خودش! اعتمادی که وقتی بریزه همه چیز رو بهم می ریزه! اعتماد فرو ریخته دختری که اسیر دسیسه ها می شه! دسیسه هایی که اون و زندگی شو نابود می کنه! راز هایی که با بر ملا شدنشون زندگی شو زیر رو می کنه! زندگی که شاید هیچ وقت دوباره زندگی نشه! دروغ و فریب و پنهان کاری، همه چیز و توی زندگیش عوض می کنن؛ ادم هایی رو وارد زندگیش و ادم هایی رو از زندگیش حذف می کنن! و دسیسه چینی بهترین هاش زندگیشو ازش می گیرن! کاش اون هیچ وقت خودشو وارد این بازی نمی‌کرد!

مقدمه:

طرح قلم تو و عکسای من سرنوشتی رو رقم می زنه که من و تو رو ما می کنه

هیچ وقت روزی که دیدمت رو فراموش نمی کنم؛ کنار اون حوض، تو هوهوی باد پاییزی!

تو اونی هستی که در عین نبودن، همیشه هستی! خیلی وقت بود که منتظرت بودم. پس با قلمت به قلب نا آرومم آرامش بده!

آرامشی که سال ها به دنبالش بودم، آرامشی که فکر می کردم هست ولی در واقع هیچ وقت نبود؛ چون تو آرامش واقعی هستی!

قلم تو معجزه گر زندگی من بود!

زندگی که با عکسای رنگارنگم رنگ گرفت، یک شبه با قلم تو به رنگ سیاه در اومد!

عشق تو، چیزی بود که دوباره این زندگی سیاه رو رنگی کرد و منو به خودم برگردوند!

و تو کسی بودی که معنی عشق رو بهم فهموندی! بهم فهموندی که برای عاشقی باید سختی بکشی.

چون عشقی که راحت به دست بیاد؛ عشق نیست، چون پخته نیست.

به نام خدا

چطور اتفاق افتاد؟ ما که همه یه زندگی آروم داشتیم! این طوفان از کجا پیداش شد؟ کاش حداقل می تونستم بفهمم کی مقصره. اما افسوس که تو این ماجرا همه مقصریم! هم من هم بقیه. ای کاش این گرداب هیچ وقت به جون زندگیامون نمی افتاد! کاش!

***

طبق معمول هر روز داشتم تو جایی که کاملا اتفاقی پیداش کرده بودم، عکاسی می کردم. یه مجتمع تجاری شلوغ و پر رفت آمد. یه حوض بزرگ درست وسط حیاطش داشت. دور تا دور حوض پر شده بود از درختای سر به فلک کشیده و بید مجنونای سر به زیر! و نقطه ی متمایز کننده ی این همه ازدحام، کافه آروم و اسرار آمیزی بود که توی حیاط جا داده شده بود. کافه ای با دیزاین سنگ کاری شده مدرن و درای سنتی قهوه ای رنگی که در شیش قسمت، شیشه رنگی می خورد. اون ترکیب مدرن و سنتی منظره چشم گیری به وجود آورده بود. دیروز وقتی برای انجام کاری اومده بودم این طرفا پیداش کردم. حالام شده سوژه جدید عکسام! اما اینبار یه فرقی داشت؛ درسته که مثل همیشه با پیدا کردن جایی با سوژه های مناسب برای عکاسی، شروع به کار می کردم اما اینجا یه حس خاصی بهم می داد! یه حس اسرار آمیز، آمیخته با آرامشی خالص! روی دو پا نشستم و لنز دوربین رو با فکوس مورد نظرم روی تصویر تنظیم کردم. قبل از اینکه بتونم عکس رو بگیرم گوشیم زنگ خورد. با نگاه به صفحه ی گوشی لبخندی روی لبم نشست. از روی دو پا بلند شدم و با همون لبخند جواب دادم:

-چی می گی مزاحم؟

شایان: سلام عرض شد! حالا شدیم مزاحم؟ داشتیم؟

خندیدم و آروم گفتم:

-دوست دارم این طوری جوابت رو بدم. مشکلیه؟

شایان: نخیر! مگه می شه مشکلی باشه زلزله؟

خواستم جوابی بهش بدم اما صدایی که تقریبا فاصله کمی باهام داشت توجهم رو جلب کرد. برگشتم سمت صدا. دو تا پسر بودن که پشتشون به من بود و قیافه هاشون رو نمی دیدم. یکیشون ناراحت و نگران با صدایی آمیخته به خواهش به اون یکی گفت:

-رستا جون من لج نکن! هنوز خوب نشدی؛ جون من بیخیال شو بیا برو خونه. یه روز اینجا نباشی که طوری نمی شه! بیا برو. تب داری پسر!

پسر دوم با کلافگی مشهودی جواب داد:

-ساتیار دست از سرم بردار! برو سرکارت...

دیگه وقتی برای کنجاوی بیشتر پیدا نکردم. با صدای شایان حواسم معطوف اون شد.

شایان: الو ثمین! اون جایی؟

-آره، آره ببخشید. کاری باهام داشتی؟

شایان: می خواستم اگر افتخار می دید امشب بریم شام بیرون. میای؟

-معلومه! شایام هست؟

شایان: بله که هست! مگه می شه بخوام با تو برم بیرون و شایا نباشه!

لبخندی از سر قدردانی بابت اون همه محبت و هوا داری زدم و گفتم:

-خیلی خب. ساعت هشت بیا دنبالم. فعلا.

و قبل از اینکه اجازه هر حرفی رو بهش بدم تماس رو قطع کردم. برگشتم سمت همون جایی که اون دو تا پسر بودن. انگاری رفته بودن! نگاهی به اطراف کردم. دیدم که چطور درختای بی برگ، برگای طلایی رنگشون رو که سنگ فرش کف حیاط شده بود، به رخ هر رهگذری می کشیدن و صدای خش خش خورد شدن بی دفاعانشون، اعتراض مظلومانشون به این بی برگی بود. وسطای پاییز بودیم. اواخر ابان ماه! هوا داشت کم کم رو به سردی می رفت. آسمون گرفته نوید سپید پوش شدن این اطراف رو می داد! اینجا وقتی برف بیاد خیلی خوشگل می شه، نه؟! حتما که همین طوره! دوباره رو دو پا نشستم و لنز دور بینم رو تنظیم کردم و از صحنه ی مورد نظرم عکس گرفتم. اینجا جا برای کار زیاد داشت! کارش به امروز و فردا تموم نمی شد. دوربینم رو جمع کردم تا بر گردم خونه. نگاهم افتاد به حوض وسط محوطه، یه پسر اونجا نشسته بود. با یکم دقت فهمیدم همون پسری بود که چند ساعت پیش داشت با دوستش حرف می زد. از روی لباساش شناختمش! با دقت تمام و بدون دغدغه؛ جدا از دنیا نشسته بود لب حوض بی آب و رنگ رو رفته ی پر از برگای خشک و طراحی می کرد. اون همه دقت و حواس پرتی صحنه نابی ساخته بود! عکس فوق العاده ای از آب در می یومد اما حیف که من دیگه وقتی نداشتم، باید می رفتم زود تر حاضر می شدم. وسایلمو برداشتم، راه افتادم سمت خونه. اما فکرم در گیر اون پسر بود! چقدر آرامش خرج خودش کرده بود؟ ماشین رو بردم داخل پارکینگ و سریع خودمو رسوندم داخل خونه. نیم ساعت بیشتر وقت نداشتم. سریع یه دوش گرفتم. موهام و خشکم نکردم. کوتاه بود و زود خشک می شد. سریع لباسامو انتخاب کردم و حاضرشدم. به خودم تو آینه نگاه کردم. پوست سفید لبای کوچولو و صورتی با چشمایی که الان آبی بود، با بینی متناسب. در کل یه ترکیب خوب بود! می شد گفت جذاب نه، خوشگل! گوشیم زنگ خورد. شایان بود. ریجکت کردم و سریع رفتم بیرون. به محض دیدن اون پورشه باکستر مشکی رنگ پارک شده جلوی عمارت براش دست تکون دادم. از ماشین پیاده شد و از همون کنار ماشین گفت:

-سلام عرض شد خانم خانما! لباست گرمه؟

-سلام .آره گرمه. شایا کجاست؟

شایان: خودش میاد.

با صدای معترضی گفتم:

-شایان!

متعجب گفت:

-بله؟!

ناراحت از بابت نبود همدم همیشگیم، گفتم:

-خیلی بدی! چرا گذاشتی تنها بره؟

با حالتی حق به جانب که بسی به اون تیپ متشکل از شلوار کتون مشکی و پلیور بافت مشکی و نیم بوتای چرمی که بی نهایت بهش می یومد و جذابش کرده بود؛ گفت:

شایان: خب چیکارش می کردم؟ بیا بریم که احتمالا از حمام اومدی و موهاتم خشک نکردی! مگه نه؟

با مظلومانه ترین حالت ممکن لبم و گزیدم. صد در صد الان میخواست توبیخم کنه. با چپ چپ توبیخگرانه ای نگام کرد و سوار ماشین شد. در رو محکم کوبید بهم. بی صدا رفتم سوار شدم و با حالت شوخ مانندی گفتم:

-آقا در پیکان که نمی بندی! بعدم 5 سانت مو که خشک کردن نداره دیگه!

شایان: هرچی، باید خشکشون می کردی. هوا سرد شده. سرما می خوری!

حرفش درست بود. پس پرچم سفیدم رو به اهتزاز در آوردم!

ثمین: بله معذرت می خوام!

خندید و با چپ چپ خنده داری، گفت:

-ببین از دست تو عصبی شدم، سرماشین بد بختم خالی کردم.

چشمامو براش گرد کردم و با خنده گفتم:

-شایان برو دیگه!

شایان: چشم بانو.

تا رسیدن به محل مورد نظر شایان خان به شوخی و کل کل بینمون گذشت. اینجا پاتوقمون بود، یه رستوران سنتی توی در بند. شایا زودتر از ما رسیده بود و روی یکی از تختای دنج رستوران نشسته بود. چرا تنها بود؟ فکر می کردم با دوستاش بیاد! با دیدن ما بلند شد و از تخت اومد پایین. رفتم کنارش و محکم بغلش کردم و با چشمک با مزه و لحنی کشیده گفتم:

-چطوری خوشگله؟

برگشت با خنده نگام کرد. چشماشو ریز کرد و تهدید وار گفت:

-ثمین دست بردار!

نشستم و همون طور که نیم بوتای چرمی صورتی رنگم رو در می آوردم زبونی براش در آوردم و با حرص گفتم:

-لطفا شایا!

خندید با اون لبخند چال گونه هاشو به رخ کشید و با همون لبخند خوشگل گفت:

شایا: چشم ثم ثم!

عصبی به خاطر این مخفف مزخرف اسمم چپ چپ نگاش کردم و با اخم گفتم:

-شایا!

این بار شایان دیگه صبر نکرد و مداخله کرد. نگاهی به جفتمون کرد و با اعتراض گفت:

-باز شما دوتا افتادین بهم شروع کردید!؟

شایا پرید رو تخت. گوشه ترین نقطه تخت جا گیر شده و خودش و برای شایان لوس کرد!

شایا: شایان گیر نده دیگه!

-بچه ها بسه!

شایان و شایا دو قلو بودن. تاریخ تولدشون خیلی بامزه بود. چون یکیشون 18 و اون یکی 19 آذر به دنیا اومده بود! در واقع شایان 18 و شایا 19 بود. و دلیلش این بود که شایان ساعت 11 و 50 و شایا 12 و 10 دقیقه به دنیا اومده بود. اما بر خلاف این اختلاف در روز تولد بی نهایت بهم شبیه بودن. چشمای آبی تیره و موهای طلایی. قد بلند و خوش استایل و البته بسی خوش قیافه! شایان یه تای ابروشو بالا داد و گفت:

-من ساکت می شم. شما مخمو بخورید! خوبه خواهر عزیزم؟

با لحنی شوخ حاضر جوابانه گفتم:

-عالیه!حقت...

اما جملم تموم نشده بود که نگام افتاد به پشت سر شایانی که هنوز وایساده بود! حرف تو دهنم ماسید. این اینجا چیکار می کرد؟ شایان متعجب از این نا تمومی جملم گفت:

-چی شده ثمین؟

وقتی نگاه یخ زدم رو دید رد نگاهمو دنبال کرد. برگشت و به پشت سرش نگاه کرد. با دیدن فرزام اخماش رفت توهم و گفت:

-این اینجا چه غلطی می کنه؟

نشستم لب تخت و سرمو تو دستام گرفتم. با عجز و حالی خراب نالیدم...

ـنمی دونم!هر جا می رم هست. انگار موش و آتیش می زنن! زندگیمو جهنم کرده؛ دیگه خسته شدم! لعنتی!

شایان با اخمی آمیخته با مهربونی گفت:

-نگران نباش! می ریم یه جای دیگه. باید صد در صد خوش بگذره!

نگاهی به اون طرف انداختم که برام سری تکون داد. اخم کردم و ناراحت گفتم:

-من از خیر شام گذشتم! بریم کافه یه قهوه بخوریم. بعد می ریم خونه یه چیزی می خوریم!

شایا سریع دست به کار شد.

شایا: منم موافقم. این طوری ثمینم کمتر استرس داره!

شایان: باشه. کجا بریم؟

-یه کافه جدید پیدا کردم. بریم اونجا.

شایان: کجاست؟

-نزدیکه. کافی شاپ گل سرخ! تجریش.

بی حرف بلند شدیم و راه افتادیم. شبم به راحتی کوفتم شد. امشب از اون شبایی بود که دنبال آرامش بودم؛ اما نداشتمش! دلم غرق شدن تو عالم عکسام رو می خواست. اما آرزوی محال بود! شایان مطمئنا نمی ذاشت! چشمام و بستم و نفسمو آه مانند از سینه بیرون دادم. تا وقتی که رسیدیم چشملم و باز نکردم. ماشین ایستاد و صدای شایان عصبی بلند شد:.

-رسیدیم. اگه دوس داری می تونی چشاتو باز کنی!

چشمامو باز کردم. دلخور نگاش کردم و گفتم:

-شایان من نخواستم فرزام اونجا باشه. نمی تونی باهام این طوری حرف بزنی! من هیچ گناهی ندارم. می فهمی شایان؟

از زور ناراحتی و بغض داشتم به خودم می لرزیدم. از ماشین پیاده شدم. لعنت به این هوای سرد! اشک تو چشمام حلقه بست. لبمو گزیدم و سرمو انداختم پایین. شایا سریع پیاده شد و اومد کنارم، بازوم و گرفت و با مهربونی گفت:

-می دونی که خیلی دوست داره؟! اون فقط نگرانته!

با ناراحتی، خسته و پر بغض گفتم:

-شایا خستم! فرزام داره فشار زیادی به من میاره، دیگه نمی تونم! شاید برگردم پیش مامان اینا!

شایا بهت زده نگام کرد. بازوم رو از دستش خارج کردم و به راهم ادامه دادم. بیخیال، شایای بهت زده رو به حال خودش رها کردم. شایا سرجاش خشکش زده بود. در کافه با اون شیشه های رنگارنگش رو به سمت داخل هل دادم و وارد کافی شاپ شدم. چیزی که دیدم باعث شد بهت زده سرجام بمونم؛ چقدر اینجا خوشگله! روی تمام میزا گلای رز سرخ بود. تمام کافی شاپ با دیزاینی مخلوط از سنتی و یه نمایه خاص مدرن چیده شده بود؛ رو یکی از دیوارا پوسته درختی کار شده بود که روش پر شده بود از طراحیای سیاه قلم، آبرنگ و مداد رنگی. بقیه دیوار یکی در میون پر بود از نقاشی های کلاسیک و سنتی! میزای نیمکتی چهار نفره رنگارنگ و میزای سنتی دو نفره با صندلی های استیل سلطنتی. سماور زغالی و فنجونای کمر باریک شش ضلعی برای چای و فنجونای کاملا مدرن برای قهوه. خدای من اینجا فوق العاده بود! یه میز تو دنج ترین نقطه ی کافه گیر آوردم و نشستم. نشستنم همزمان شد با پخش ملودی لایت که با پیانو نواخته می شد. یه حس خوب، چیزی که من بهش نیاز داشتم! اینجا پر بود از آرامش. تو اون لحظه هیچ چیز نمی تونست آرامشم رو بهم بزنه! چشمامو بستم و به ملودی اروم گوش دادم. چقدر دلم یه زندگی بی دغدغه می خواست! یه زندگی آروم. تنها خودم، بدون هیچ توضیحی! من انگار آزادم ولی نیستم! زندگی من یه زندگی پر از استرسه. آرامشم فقط زمانیه که عکاسی می کنم. گوشیم تو کیفم لرزید؛ درش آوردم. یه پیام از شایا بود.

شایا: ثمین ببخشید این شایان قاطی کرده! بردمش خونه. الان می اومد تو رو هم ناراحت می کرد! بازم ببخشید.

گوشیمو انداختم تو کیفم و بر خلاف تمام عشقی که به اون خواهر و برادر داشتم زیر لب گفتم:

-بهتر!

سرمو بلند کردم؛ دور و برم رو با دقت نگاه کردم. نگام افتاد به همون پسر لب حوض که داشت با دقت روی یه نقاشی سیاه قلم کار می کرد. چقدر خوشگل کشیده بود. خیلی ظریف و دقیق! دیگه باید بر می گشتم خونه، برای فردا با اینجا کار زیاد داشتم. بلند شدم تا صورت حساب رو پرداخت کنم که در باز شد و فرزام وارد شد. قلبم برای چند لحظه ایستاد! بدون اینکه بهش توجه کنم رفتم حساب کردم. خواستم برم بیرون که مچ دستم اسیر انگشتای دستش شد. با لبخند گفت:

-به به خانم اربابی!

نگاهی به دور و برم کردم، کسی حواسش به ما نبود. با اخم و خشم گفتم:

-چی می خوای فرزام؟

یه نگاه به دور برش کرد و آروم گفت:

-اینجای مزخرف رو از کجا پیدا کردی خانم عکاس؟

-گفتم چی می خوای؟

فرزام: تو که می دونی من چی می خوام!

پوزخند زدم و با تمسخر گفتم:

-هه! که هیچ وقتم بهش نمی رسی. حالام بهتره دستمو ول کنی بذاری برم!

تو چشمام زل زد و با گستاخی گفت:

-اگه نذارم؟

پوزخندی زدم و تهدیدوار گفتم:

-خودت می دونی چه اتفاقی می یوفته!

عصبی به نفس نفس افتاد و غرید:

-ثمین!

با لبخند چشمام رو تو کاسه سر چرخوندم و گفتم:

-ببینم با کدوماشونی؟ با اون بلونده که ارایشگره؟ اوه ببخشید استایلیست! یا اون قهوه ای که مدله؟ یا شایدم با اون مشکیه که مربی شناس؟ یا شایدم متفرقه ها؟ هان؟ با کدوماشونی؟

احساس کردم مچ دستم داره خورد می شه. ولی کم نیاوردم و هیچ تغییری تو حالتم ندادم. با تشر گفت:

-ثمین زبونت زیادی دراز شده؛ مواظب حرف زدنت باش!

بدون هیچ ترسی تو چشماش زل زدم و جوابشو دادم:

-گمشو!

مچ دستمو فشاری داد که جلوی چشمام سیاه شد. بعدم دستمو ول کرد و رفت. با عصبانیت از کافی شاپ اومدم بیرون. اشکام خود به خود می ریختن روی صورتم. کنترلی روشون نداشتم. دلم می خواست بمیرم! کی می خواست شر این پسره از سرم کم بشه؟ نمی دونم! بدون اینکه بدونم دارم کجا می رم فقط راه می رفتم. بعد از گذشت مدت زمان زیادی یه دفعه به خودم اومدم . خیلی وقت بود که داشتم راه می رفتم پاهام ذوق ذوق می کرد. نمی دونستم چقدر پیاده راه رفتم. حتی نمی دونستم کجام. ساعت 3 بعد از نصف شب بود. تو خیابون قو پر نمی زد. گوشیم و در آوردم تا به شایان زنگ بزنم. آه از نهادم بلند شد. گوشیم خاموش بود! شارژ تموم کرده بودم. حالا چیکار باید می کردم؟ یه نگاه دیگه به خیابون کردم و یه نگاه به خودم ، نیم بوتای بدون پاشنه کت صورتی رنگ، بافت نازک سفید که روش یه بافت بدون آستین صورتی پوشیده بودم؛ با یه شال بافت و شلوار جین مشکی.خسته نشستم روی پله یکی از آپارتمانا. با دیدن صحنه تمام سفید پوش رو به روم برگشتم به عقب، زمانی که بریتانیا بودم. زادگاهم! من توی لندن به دنیا اومده بودم. کمتر از یک سال بود که به ایران اومده بودم، تهران رو هنوزم خیلی خوب بلد نبودم. البته با حالی که اومدم ایران اصلا جای تعجب نداشت! اصالتا ایرانیم! مادر و پدرمم ایران به دنیا اومدن ولی بعد از یه مدت مهاجرت می کنن به بریتانیا. نفسم رو آه مانند بیرون دادم، کاش هیچ وقت پامو ایران نمی ذاشتم! من توی لندن خوشبخت بودم! شاید از اونجا فرار کردم به ایران برای آرامشی که تو کشورم از دست داده بودم! هوا سرد بود و آسمون قرمز. آسمون با یه غرش و نور شدید شروع به باریدن کرد و دونه های سفیدشو دست و دلبازانه رو سرم ریخت. چقدر دلم برف می خواست. ام پی تری مو در آوردم؛ پوزخندی به هوای سرد و سوز دار زدم و زمزمه وار با خودم گفتم:

-به جهنم که هوا سرده، به جهنم که گم شدم، به جهنم که ماشین نیست و من اینجا یخ می زنم! الان فقط می خوام آهنگ گوش بدم!

یکم آهنگام بالا پایین کردم تا آهنگ که به حال و هوام بخوره پیدا کنم. از وقتی اومده بودم ایران بیشتر به اهنگ پارسی گوش می دادم. بعد از کلی گشتن پیداش کردم.

برف، برف، برف میباره

قلب من امشب بیقراره

برف ، برف، برف میباره

خاطره هاتو یادم میاره

تا دوباره صدامو در آره

برف، برف، برف می باره

آسمونم دلش غصه داره

حق داره هرچی امشب بباره

جای برف باز میشینی کنارم

مطمئنم دیگه شک ندارم

شک ندارم تو هم فکرم هستی

تنهایی تو اتاقت نشستی

گفته بودی دلت تنگ نمیشه

پس چرا هی میای پشت شیشه

برف، برف، برف میباره

خاطره هاتو یادم میاره

خنده ی آدمک روی برفا

روزای خوبمو زنده کرده

من دلم گرمه هیچکی نمیشه

سردمه سردمه خیلی سرده

باز دوباره داره برف میباره

باز چه ساکت

چه کم حرف میباره

یخ زده دستای بی گناهم

چشم براهم فقط چشم براهم

چشم براهم

چشم براهم

نفس عمیقی کشیدم. نمی دونم چرا این آهنگ گذاشتم. چی باعث شد این اهنگ رو بذارم؟ شاید چون داشت برف می یومد! چشمام پر اشک شد. داشتم به خودم دروغ می گفتم؟ یه جفت چشم آبی جلوی چشمم جون گرفت. صدای گرم یه خنده. آرامشی که بود و حالا نیست اشکام روی گونم سر خورد. من بخاطر اینا از اونجا فرار کردم. باز برگشت به گذشته. باز مرور خاطرات و باز نم اشک! یه دست جلوی صورتم تکون خورد. قبل از هر کاری اشکام و پاک کردم. آروم سرم رو بلند کردم. به محض بلند کردن سرم چشمام تو یه جفت چشم آبی خاکستری قفل شد. یعنی در واقع تنها چیزی که پیدا بود یه جفت چشم آبی خاکستری بود! چون تمام صورتشو با شال گردن آبی نفتیش پوشیده شده بود و فقط چشماش پیدا بود. دوباره دستشو جلوی صورتم تکون داد. هندزفیری رو از گوشم در آوردم و گفتم:

-بفرمایید؟ ببخشید نشنیدم.

پسر:گفتم چرا اینجا نشستید؟ اونم این موقع شب!

تازه فهمیدم چه خبره. با کمی تامل آروم و ناراحت گفتم:

-چون نه ماشین هست که برم! نه اینجا رو بلدم! و نه گوشیم شارژ داره که به کسی زنگ بزنم! و اینکه در حال حاضر این نزدیکیا جایی دارم که برم! برای این...

از زیر اون شالگردن بزرگ فقط چشمای گرد شدش پیدا بود. کاملا بهش حق می دادم! حتما فکر کرده با دیوونه ای چیزی طرفه. اخه مگه می شه ادم شهری رو که داره توش زندگی می کنه، بلد نباشه؟ دستای سردمو بهم کشیدم و آروم و با خواهش در حالی که بخار از دهنم خارج می شد. گفتم:

-من برای این اطراف نیستم! می شه اگر مقدوره گوشیتون رو بدید تا من زنگ بزنم بیان دنبالم؟

با گیجی نگام کرد و با من و من بابت گیر کردن تو اون موقعیت یا هر چیز دیگه. گفت:

-متاسفانه گوشیم شارژ نداره. واقعا شما نمی دونید کجایین؟

با لبخند گفتم:

-خیر! چون حالم خوب نبود پیاده راه افتادم. دیگه نفهمیدم کجا اومدم.

سری به نشونه فهمیدن تکون داد و گفت:

-درسته. اگر سو تفاهم نمی شه، اگر نمی خواین اینجا یخ بزنید، بیاید بالا از اون جا زنگ بزنید. وگرنه تا چند دقیقه ی دیگه به قندیل یخی تبدیل می شین. البته اگر مشکلی نیست!

نگاه دقیقی بهش کردم و نرم خندیدم. دوباره نگاش کردم داشت با انگشتاش به بالا اشاره می کرد. بدنم خشک شده بود و دستام داشت یخ می زد. دوباره صداش بلند شد:

-پس چرا بلند نمی شین؟

-بدنم خشک شده. نمی تونم بلند شم!

با کمی تردید دستشو اروم جلو آورد و گفت:

-اجازه هست کمکتون کنم؟

-ممنون می شم!

دستمو گرفت و کمک کرد بلند شم. بعدم در و باز کرد و اشاره کرد برم داخل. نمی دونم رو چه حسابی بهش اعتماد کردم.شاید بخاطر چشماش که بی نهایت معصوم بود! چشمایی که حس اون چشمای ابی رو بهم می داد! سوار آسانسور شد و رفت طبقه پنجم. در واحد 10 رو باز کرد. و به داخل اشاره کرد.

پسر: بفرمایید.

-ممنون.

رفت داخل. آباژورا رو روشن کرد. آروم رفتم داخل. مبهوت به خونش نگاه کردم. خونش خیلی خوشگل بود! کفپوشای ریشه بلند کرمی، مبلای راحتی سفید با چوب کاری ام دی اف، چند تا اباژور و یه عالمه شمع و گل؛ با پرده های حریر ساده شیری رنگ. با اینکه 80 متر بیشتر نبود ولی خیلی خوشگل بود. دیواراش پر طرحای سیاه قلم و ابرنگ و مداد رنگی بود. با یه طرح رنگ روغن از یه دختر حدودا پنج ساله خیلی خوشگل! داشتم گیج به اون موزه نقاشی رو به روم نگاه می کردم که با خنده بابت نگاه مبهوتم همون طوری که کاپشن کتونشو به جالباسی آویزون می کرد گفت:

-بشینید. گوشیمو بزنم به شارژ روشنش کنم، بدم بهتون. متاسفانه خط خونه به مشکل خورده.

بی حرف رفت تو یه راهرو که کنار اشپزخونش قرار داشت و درست جلوی در ورودی بود. زمزمه کردم:

-ممنون.

نشستم روی مبلا ی راحتیش که واقعا گرم و نرم بود! خیلی سردم بود و تنم خیلی کوفته! یه کم خودم رو روی مبل سر دادم. انقدر خونش گرم و مبلاش نرم بود که خوابم گرفت! به زور چشمام و باز نگه داشته بودم! صدای یه آهنگ ملایم بلند شد و این تیر خلاص من بود. بعد اون همه پیاده روی حسابی خسته بودم. به ثانیه نکشید که بی هوش شدم.

***

با احساس نور شدیدی چشمامو باز کردم. تنم خشک شده بود. روم یه پتوی سفید خیلی نرم بود. روی همون مبلی بودم که دیشب روش خوابیده بودم. مبل درست رو به روی پنجره ها بود و دلیل اون نور شدیدم همین بود. خوابالود نشستم رو مبل. از آشپزخونه سر وصدا می یومد. بلند شدم که دیدم داشت قهوه درست می کرد. صدامو صاف کردم و گفتم:

-سلام.

برگشت طرفم و بدون اینکه نگام کنه گفت:

-سلام صبحتون بخیر. من که بیدارتون نکردم؟

-نه. ببخشید ساعت چنده؟

برگشت نگاهی به پشت سرم کرد و گفت:

-7. پس سحر خیزین؟

لبخند زدم و با مکث کوتاهی گفتم:

-تقریبا. مرسی بابت کمکتون! اگر کمکم نمی کردید تا صبح اون بیرون یخ می زدم. و ببخشید که خوابم برد.

بدون اینکه نگام کنه همون طور که قهوشو درست می کرد گفت:

-مشکلی نیست. کاری نکردم.

-می شه اگر ممکنه یه تلفن بهم بدید؟

پسر: حتما! گوشیم اونجا روی عسلیه. بی زحمت برش دارین.

با دستش به عسلی کنار مبلی که روش خوابیده بودم اشاره کرد. رفتم برش داشتم و با گفتن با اجازه ای، شماره شایانو گرفتم. سریع جواب داد.

شایان: بله بفرمایید؟

صداش خش دار و گرفته بود. انگار که نخوابیده باشه. سرد گفتم:

-شایان ثمینم.

همین کافی بود تا بترکه. با صدای بلند و عصبی گفت:

شایان: کجایی؟ گوشیت خاموشه! خونتم که نیستی! پیش لاریکام که نیستی! پیش اون دوستاتم که نیستی. پس کدوی گوری هستی؟

دیگه داشت نعره می کشید.عصبی اما آروم گفتم:

-داد و بیدادت تموم شد؟! اولا حق نداری سرمن داد بزنی! دوما اگر برات مهم بود، دیشب نمی ذاشتیم بری! سوما اختیار من دست خودمه؛ پس وظیفه ندارم برای تو توضیح بدم! و اگر هنوزم می خوای به داد و بیدادت ادامه بدی قطع کنم؟!

شمرده شمرده گفت:

-نه؛ نه قطع نکن .فقط بگو کجایی؟

-نمی دونم.

بعد رو کردم سمت پسر و گفتم:

-می شه لطفا آدرس اینجا رو بدید بهش؟

سرتکون داد . گوشی رو گرفت و آدرس و گفت. بعدم گوشی رو داد دستم. با همون لحن گفتم:

-بیا دنبالم. فقط یادت باشه که توضیحی نخوای!

عصبی گفت:

شایان: ثمین فقط یه چیز و بدون، اینجا لندن نیست!

عصبانیتم به اوج خودش رسیده بود اما با تمام تلاشم صدامو پایین نگه داشتم و گفتم:

-تو هم این رو بدون آدم اگر بخواد کاری بکنه می کنه چه تو ایران ، چه تو لندن !

گوشی قطع کردم و گذاشتمش روی همون عسلی. یه نفس عمیق کشیدم و به خودم مسلط شدم. برگشتم سمتش. داشت کارش و می کرد. خدا رو شکر حرفام و نشنیده بود! نیم نگاهی بهم کرد و گفت:

-قهوه می خورین؟

-ممنون می شم!

فنجونی گذاشت جلوم. لبخند زدم و ازش تشکر کردم. نگاهمو به دیوار دوختم و گفتم:

-طراحیای خوشگلی دارین. در واقع خونه خوشگلی دارین!

لبخند زد و به تصویرای طراحی شده روی دیوار نگاهی کرد و گفت:

-ممنون.

نفس عمیقی کشیدم و یکم از قهومو خوردم. اممم خوشمزه بود! با لبخند گفتم:

-ممنون. خیلی خوش طعمه!

پسر: خواهش می کنم. خوشبختانه این یه کار رو خوب بلدم!

کنجکاو گفتم:

-چطور؟

پسر: زندگی مجردی! حداقل باید از پس قهوه درست کردن دیگه بر بیای!

لبخندم در کثری از ثانیه از روی لبام پاک شد. "زندگی مجردی" اون چشمای آبی. پسر نگران پرسید:

-چیزی شده؟

سریع سعی کردم از اون حالت خارج شم. لبخند زدم و گفتم:

-نه؛ نه چیزی نیست!

پسر: هر طور مایلید.

تلفنش زنگ خورد. بلند شد و برش داشت، نگاهی به صفحش کرد و گرفتش سمتم.

پسر: فکر کنم با شما کار دارن!

گوشی و ازش گرفتم و جواب دادم. بدون اینکه حرفی اضافه ای بزنه گفت:

شایان: بیا پایین.

بدون اینکه جوابی بدم قطع کردم. گوشی و گرفتم سمتش. فنجون رو گذاشتم روی میز و گفتم:

-باز مرسی بابت کمکتون. من دیگه می رم.

پسر: کاری نکردم؛ خدانگهدار.

با لبخند سری به نشونه خداحافظ تکون دادم. کیفمو برداشتم و رفتم پایین. شایان جلوی در بود و اخماشم حسابی تو هم بود. رفتم سوار شدم و هیچیم نگفتم.

شایان: سلام عرض شد.

-برو خونه می خوام برم گل سرخ ...

بعد زل زدم تو چشماشو ادامه دادم:

-البته با ماشینم!

فکش منقبض شد. با عصبانیت ماشین و راه انداخت و راه افتاد. با تمام سرعتش می رفت. ریلکس به صندلی ماشین تکیه دادم و گفتم:

-می دونی که من از سرعت نمی ترسم. پس به فکر ماشینت باش که نخوابه پارکینگ!

نگاه عصبی بهم کرد و با اخم سرعتشو کم کرد. می خواستم با صدای بلند بخندم اما به زور جلوی خودم گرفتم. شایان حق به جانب و با اخم غلیظی پرسید:

شایان: می شه بپرسم دیشب کجا بودی؟!

بدون اینکه نگاش کنم خیلی جدی گفتم:

-نه چون به تو مربوط نمی شه! تو تو افکار احمقانت غرق باش و با خیالاتت خوش! واقعا برات متاسفم که بعد از این همه سال هنوز منو نشناختی!

تقریبا نیم ساعت بعد جلو در خونم بودم. بدون تشکر از ماشین پیاده شدم. خم شدم و از شیشه ماشین نگاهش کردم وگفتم:

-من مستقلم و نیازیم ندارم به کسی جواب پس بدم چون اختیارم دست خودمه! باشه شایان؟!

منتظر جوابش نشدم و صاف وایسادم. پشتم و بهش کردم و رفتم داخل. مستقیم رفتم بالا. لباسامو در آوردم و حمام رو آماده کردم. رفتم تو وان دراز کشیدم، سرم روی بالشتک وان گذاشتم. احساس خوبی بود! بوی گل رز فضا رو پر کرده بود. امروز از اون روزایی بود که دوست نداشتم هیچ کاری بکنم. فقط می خواستم روی تختم دراز بکشم و عکسام و ادیت کنم. انقدر فضا آرامش بخش بود که خوابم برد. آب داشت سرد می شد که بیدار شدم. بخاطر دیشب که روی مبل خوابیده بودم بدنم یکم درد می کرد که با آب گرم کاملا برطرف شد. حولم و تنم کردم و موهامم با حوله سرم بستم و از حمام اومدم بیرون. پام که از حمام گذاشتم بیرون دیدم شایان به دیوار رو به رو در تکیه داده. سرش انداخته بود پایین و یه پاشو رو دیوار بود. اینم از معایب خدمتکار داشتن. خیلی سرد گفتم:

-اینجا چیکار می کنی؟ کی اومدی؟

سرشو آورد بالا نگام کرد. دوباره سرشو انداخت پایین. هر چی بود پست نبود. عصبی گفتم:

-با شما بودم!

آروم و با پشیمونی گفت:

شایان: تازه رسیدم . اومدم ازت ... معذرت بخوام بابت حرفای صبحم ، ببخشید عصبی بودم!

بهت زده نگاش کردم. شایان پسر مغرور و متکبر از من معذرت خواهی کرد! ترسیده گفتم:

-شایان خوبی؟!

همون طور که سرش پایین بود گفت:

شایان: من درسته که مغرورم ولی اگر اشتباهی کرده باشم عذرخواهی می کنم.

زبونم بند اومده بود. با لبخند کمرنگی گفت:

-تازه واسه تلافی دیشب، امشب می خوام ببرمت یه جای خوب. میای؟

زیر چشمی به صورتم نگاه کرد. لبخندی روی لباش نقش بست. چشمام قد توپ پینگ پونگ شده بود. با گیجی سرمو خاروندم و سرمو تکون دادم. خندش گرفت و با مهربونی گفت:

-من می رم توهم بمون استراحت کن. معلومه نمی خواستی واسه عکاسی بری.

دوباره مبهوت سری تکون دادم. این بار خندش تبدیل به قهقه شد! قهقه ای زد و رفت بیرون. رفتم رو تختم نشستم. دوباره به جایی که بود نگاه کردم. یکم فکر کردم و گفتم:

-خودش بود؟ دیوونه شدم رفت!

پوفی کردم و بلند شدم و یه دست لباس در آوردم. یه شلوارجین روشن دم پا با بلوز بافت پولیش مانند نارنجی پرنگ. یه کم به دست و صورتم مرطوب کننده زدم. نشستم پشت لب تابم و رسیدگی به ادیت عکسا. وقتی به خودم اومدم ساعت6 بود. آخ آخ من تا الان هیچی نخورده بودم! بلند شدم. داشتم می رفتم پایین که از توی آینه نگام افتاد به خودم وحشت کردم. موهام همه توهم گره خورده بود. از حمام اومدم شونشون نکردم. با دیدن موهایی که تازه داشت بلند می شد با عصبانیت نگاشون کردم. ازشون متنفر بودم. با بغض از همونجا داد زدم:

-اکرم!

سراسیمه اومد تو اتاق و در حالی که ترسیده بود گفت:

-بله خانم چیزی شده؟

در حالی که نفس نفس می زدم تا به بغضم اجازه شکستن ندم. گفتم:

-زنگ بزن آرایشگرم. بگو تا ده دقیقه ی دیگه اینجا باشه. زود!

اکرم: بله خانم!

نشستم لب تختم و انگشتامو توی موهای لختم فرو کردم. یه آه پر بغض و عمیق کشیدم. تازه رسیده بودن پشت گردنم. همیشه پسرونه خوردشون می کردم. فقط 5 سانت! البته این همیشه بر می گرده به بعد از اون اتفاق! صدای در بلند شد.

-بفرمایید.

آرایشگر همیشگیم بود. یه دختر جوون با قیافه ی معمولی. با مهربونی گفت:

سپیده: سلام. ای بابا دختر تو که موهات انقدر خوشگله! چرا همش کوتاهشون می کنی؟ تازه رسیده پشت گردنت!

برای جلوگیری از سست شدنم و عصبی بابت تعریف همه از این لعنتیا محکم گفتم:

-چون از موی بلند خوشم نمیاد! لطفا کوتاهشون کن.

شونه بالا انداخت و گفت بشین. نیم ساعت بعد موهای خرد 5 سانتیم خودنمایی می کرد. بیچاره خیلی اذیت شد تا موهامو شونه کرد. چون موهام بیش از اندازه لختن. داشت وسایلشو جمع می کرد. رو بهش گفتم:

-مرسی. به اکرم بگو باهات حساب می کنه!

سپیده: خواهش می کنم.

موهام خیس بود، یکم موس زدم و با اتو درستش کردم. یکمی از موهام و کج اوردم تو صورتم. حالا خوب شد! نیازی به حمام نداشتم. داشتم اتو رو جمع می کردم که در اتاقم دوباره به صدا در اومد. منتظر به در نگاه کردم. در باز شد و سر شایا اومد داخل! به محض دیدن موهام غرغرش شروع شد:

-خاک برسرت! تو دختری به خدا! موهای شایان از تو بلند تره اه!

داشتم به غرغراش می خندیدم که شایان با خنده وارد شد. نگاهی به موهام کرد و متفکر گفت:

-اولا موهای من از این کوتاه تره! بعدشم شانس آوردی این پنج سانتم می ذاره رو سرش بمونه...

بعد منو نگاه کرد و با تاسف و ناراحتی ادامه داد:

-تو که عاشق موی بلند و مدلای جورواجورش بودی! پس چی شد؟

خود به خود اخمام رفت توهم. اتو رو گذاشتم تو کشو و بستمش. از توی آینه نگاهی به خودم کردم. آهی کشیدم و خیلی سرد گفتم:

-دیگه نیستم!

سریع برای رفع اون جو مزخرف با خنده گفت:

شایان: خیلی خب ثمین جون. بدو بپوش بریم!

یه نفس عمیق کشیدم و سرتکون دادم. شایان رفت بیرون. شایا شروع به لباس انتخاب کردن کرد. کار همیشگیش بود! تا می رسید، سر کمدم بود تا برام لباس انتخاب کنه! کاری که قبلا من برای... آهی کشیدم و چشمامو محکم روی هم فشار دادم. صدام کرد نگاهش کردم و گفتم:

-چیزی گفتی؟

شایا: می گم این خوبه؟

یکم به ستی که آماده کرده بود نگاه کردم. بوتای پاشته ده سانتی مشکی، شلوار کتون کلفت مشکی لوله تفنگی، شال مشکی بافت و اما پالتوش یه پالتوی خز کوتاه که تا روی ران پام بود! خیلی خوش مدل بود و رنگشم کرمی بود. لبخند کوتاهی زدم و گفتم:

-خوش سلیقه ای!

خندید و با شیطنت گفت:

-بالاخره باید مشخص باشه که طراح لباسم دیگه!

لبخندی بهش زدم و رفتم پشت پارتیشن و لباسامو پوشیدم. نشوندم روی صندلی تا آرایشم کنه. کم پیش می یومد آرایش کنم. فقط وقتایی که با این دوتا خل و چل بیرون می رفتم. شایا با لبخند نگاهی به طراحیش کرد. گفت:

-پاشو ستاره.خیلی خوشگل شدی!

لبخندی به اون همه مهربونی زدم و نگاهی از توی آینه به خودم کردم. خوب شده بودم! خط چشمای نازک و دنباله دار برام کشیده بود. ریمل و یه سایه کمرنگ کرمی؛ در آخرم رژ و رژگونه. گونشو بوسیدم و گفتم:

-تو که شکل ماهی خوشگل من!

لبخند ملوسی با ضمیمه چشمک جذابی زد. یه کیف جیر که به بوتای جیرم بخوره برداشتم و رفتم بیرون.شایان با دیدنمون نالید:

-ای بابا امشب که من باید باز در نقش بادیگارد ظاهرشم!

شایا با بدجنسی نگاش کرد و گفت:

-می خواستی انقدر خوشگل نشی داداش گلم!

شایا و شایان قیافه هاشون کپ هم بود. شایان بزرگتر بود. برای همین هروقت به شایا می گفت:

-تو چرا انقدر خوشگلی؟

شایا می گفت:

-می خواستی خوشگل نشی داداش گلم .

شایان با مهربونی نگاش کرد. خندید و گفت:

-چه کنیم دیگه خواهرم! بریم؟

-بریم.

سه تایی از خونه زدیم بیرون. با دیدن ماشین شایان رو به شایا گفتم:

-شایا تو با چی اومدی؟

شایا: با شایان اومدم. گفتم بعدشم تو ماشین برداری باهم بریم.

-خیلی خب تو با ماشین خودت بیا. ما باهم میام. بدو شایا!

شایا خندید و اومد سمتم. رفتیم سوار شدیم و روشن کردم. جلوی چشمای بهت زده ی شایان راه افتادم. از تو آینه دیدم که دوید سمت ماشینش و سوار شد. اس دادم کجا می خوای بریم؟ گفت برو بام. رفتم سمت بام. همزمان رسیدیم. با دیدن برفا خوشگل رو زمین یه چشمک به شایا زدم که گرفت می خوام چیکار کنم. چه برف خوشگلی اومده بود! پیاده شدم و آروم یه گوله نسبتا بزرگ درست کردم و صبر کردم تا شایان پیاده شه! پیاده شد؛ داشت درو می بست که گوله رو پرت کردم، خورد به گردنش و بعد از اونجا افتاد تو تیشرتش! با اینکه تیشترش تنگ بود ولی چون شونشو داده بود عقب، رفت پایین. بیچاره قرمز شده بود. شایا فقط می خندید. آروم در ماشینشو بست، بعدم برفارو از توی تیشرتش تکوند. برگشت طرفم. از چشماش خون می بارید. اما ما با پروییت تمام همچنان داشتیم می خندیدم. از بین دندونای کلید شده گفت:

-برو دعا کن کفشات پاشنه داره!

بی صدا قهقه زدم. شایا اومد پیشمو دستمو گرفت و گفت:

-بریم ستاره خانم!

-بریم مون خوشگله!

شایان خنده ای کرد و گفت:

-چه نونیم بهم قرض می دن!

با خنده گفتم:

-بیا بابا خوش تیپ!

به حالت قهر رو شو برگردوند و کت چرم عسلی رنگشو پوشید و افتاد جلو. تازه نگاهی به تیپش کردم. شلوار کتون مشکی، بوتای عسلی و تیشرت مشکی. پشت سرش باخنده راه افتادیم. سوار تله شدیم و رفتیم بالا. نسبتا خلوت بود. رفت سمت یه رستوران. وقتی وارد شدم دهنم باز موند. رستوران کلا خالی بود و کیک تولدی با عدد 26 روی میز خودنمایی می کرد. شایا و شایان جفتشون با خنده نگام می کردن. خدای من! اشک توی چشمام حلقه بست؛ امروز تولدم بود، 29 آبان شمسی، 20 نوامبر به میلادی! بیست شیش ساله شدم! یه قطره اشک افتاد روی گونم. یاد جشن تولد پارسالم افتادم، یه پارتی بزرگ... و خنده هامون ... اون چشمای آبی! سرمو تکون دادم و ذوق زده با چشمای پر از اشک فقط تونستم بگم:

-مرسی.

با لبخند گفتن:

Happy birth day-

I appreciate it thanks-

شایان: باشه بابا فهمیدیم خارجکی هستی!

خنده ای کردم و با تای ابرو بالا رفته و اخم کمرنگی گفتم:

-از مهندسی مثل شما اینطور صحبت کردن بعیده جناب!

شایا خنده ای کرد و بوسی برای شایان فرستاد. با نگاهی به جفتمون گفت:

-خب حالا بیاین بشینیم! تا آخر شب می خوایم رو پا وایسیم؟

با این حرف راه افتاد سمت میزی که اونجا بود و نشست. من و شایانم رفتیم نشستیم. اول یه قهوه خوردیم. بعدم کیک و بریدم ولی ندادم بهشون. با شیطنت گفتم:

-خب کادوها رو رد کنید تا کیک بدم!

شایا خیلی معمولی گفت:

-ما که کادو نگرفتیم!

منم بیخیال به پشتی صندلی تکیه دادم و چنگالمو توی کیک فرو کردم و یه تیکه کیک خودم و در حالی که به چنگالم نگاه می کردم گفتم:

-اشکال نداره. منم کیکا رو تنهایی می خورم!

شایان چشای خوشگلشو گرد کرد و گفت:

-من با شکم شوخی ندارم! بیا این کادوت.

یه جعبه مخمل مستطیلی شکل سرمه ای گرفت طرفم. شایا خندید و سری به نشونه تاسف تکون داد. جعبه رو ازش گرفتم باز کردم. یه دستبند با نگینای آبی پرنگ جواهر بود. چرا همه زندگی من به رنگ آبی گره خورده بود؟ لبخند کمرنگی روی لبم نشست . آهی کشیدم و زمزمه وار گفتم:

-زندگی، وزن نگاهی است که در خاطره ها می ماند

شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری

شعله گرمی امید تو را، خواهد کشت

زندگی درک همین اکنون است

زندگی شوق رسیدن به همان

فردایی است، که نخواهد آمد

تو نه در دیروزی، و نه در فردایی

ظرف امروز، پر از بودن توست

شاید این خنده که امروز، دریغش کردی

آخرین فرصت همراهی با، امید است

زندگی یاد غریبی است که در سینه خاک

به جا می ماند!

شایان به شوخی گفت:

-به طبع شعرم که داری!

باز مرور خاطرات. باز یاد اون چشمایی که یادش دست از سرم بر نمی داشت. و من غم زده، لب زدم:

-سهراب سپهری !

نفس عمیقی کشیدم و یه تکه کیک گذاشتم تو بشقاب و بهش دادم. شایا اینبار یه بسته مکعبی چوبی کوچیک گرفت طرفم. بازش کردم. داخلش فقط یه کلید بود. سوالی نگاش کردم که توضیح داد:

-یه ویلای نقلی تو شماله! چیز بهتری به ذهنمون نرسید. البته پیشنهاد دایی و زندایی بود، کار گروهیه! جور کردم آخر هفته بریم اونجا. امیدوارم خوشت بیاد!

شگفت زده و مبهوت نگاش کردم. با عشق گفتم:

-وای واقعا ازتون ممنونم! مرسی که به یادم بودید. اینم کیک شما!

شایا با خنده کیک و گرفت. خدایا مرسی بابت این دوتا دیوونه! داشتم نگاشون می کردم که شایان گفت:

-چیه خوشگل ندیدی؟

با خنده و مهربونی گفتم:

-نچ ندیدم.

شایا با خنده و بدجنسی گفت:

-این کجاش خوشگله؟

با خنده چپ چپ نگاش کردم و گفتم:

-خودتم به چیزی که گفتی اعتقاد داری شایا؟! شایان خوشگل نیست؟

شایا مثل این دختر کوچولو ها دستاشو توهم تاب داد و با صدای بچگونه ای گفت:

-ام امـــــــم خب چیزه ... من حرف نمی زنم!

بعدم سریع یه تیکه کیک بزرگ گذاشت تو دهنش و همه لباشو کیکی کرد! صدای خنده من و شایان همزمان شد با زنگ خوردن تلفن شایا. مدیر برنامه هاش بود. حالا داشت بال بال می زد. نمی تونست کیک رو قورت بده. گوشیشو برداشتم و اشاره کردم آروم باشه. جواب دادم اما شایا هی سرخ و سفید می شد. فهمیدم یه خبری هست. با خنده ای که سعی در کنترلش داشتم گفتم:

-بله بفرمایید شایا دستش بنده.

کسی که پشت خط بود، معلوم بود هل شده!

مدیر برنامه: سلام من زنگ زدم برنامه فرداشونو هماهنگ کنم. بعدا تماس می گیرم.

سریع قطع کرد. با خنده به شایا که تازه از خوردن کیک فارغ شده بود نگاه کردم. بیچاره رنگش پریده بود. شایان نگاش کرد و گفت:

-چته شایا؟ خواهری خوبی؟

شایا فقط سرتکون داد. اون ترسیده بود از این که من بفهمم؟! بهش لبخند زدم و گفتم:

-نگران نباش!

لبخندی زد. با نگاهی به ساعت که ده و نشون می داد گفتم:

-خب شایان خان پاشو بریم.

شایان: کجا هنوز مونده ! شام غذای مورد علاقته!

مبهوت و شرمنده گفتم:

-شایان.

شایان: بله؟

با لبخند گفتم:

-تو دیوونه ای!

لبخند پر رنگی زد. بعد از خوردن شام همه رفتیم خونه ی من. و بعد از تعویض لباس بیهوش شدیم.

***

صبح با سرو صدای شایا بیدار شدم. داشت با تلفن حرف می زد و سر یه قرارداد بحث می کرد. بلند شدم نشستم رو تخت و خودمو کشیدم. پتو رو زدم کنار و بلند شدم. یه دوش یه ربع گرفتم. وقتی اومدم بیرون شایا نشسته بود رو تخت و به گوشیش زل زده بود.با خنده گفتم: