رمان جای این قلب خالیست ( جلد دوم کژال ) به قلم آرتمیس ماکانی

ژانر : #عاشقانه

خلاصه :

در جلد اول خوانديم که کژال به دليل بدهي پدرش مجبور به ازدواج با کوروش که مردي ثروتمند از خانواده ي مادري اش بود، شد ...کوروش قبلا ازدواج کرده بود و فرزندي به نام کوهيار داشت و هنوز عاشق همسر اولش بود که به او خيانت کرده بود در نهايت بعد از ازدواج کوروش و کژال همسر اول کوروش وارده زندگي آن دو شده و باعث جدايي کژال و کوروش ميشود

يکسال بعد کژال وارده دانشگاه ميشود و در آنجا با يکي از دانشجوها به نام اميرعلي آشنا ميشود ...

آشنايي که خوانندش خالي از لطف نيست ...

آن دو به هم علاقه مند شده با هم ازدواج ميکنند و بعد از تشکيل زندگي مشترک و صاحب فرزند شدن اميرعلي به دليل سرطان خون فوت ميکند و زندگي کژال دست خوش تغييرات زيادي ميشود.....

-نميخوام ببينمش مامان

-اما اون داره بهانتو ميگيره کژال جان

-حوصلشو ندارم ..خواهش ميکنم درک کنيد

-کژال نفس بچته...بچه ي تو و اميرعلي

-نميخوامش ... بدون اميرعلي نميخوامش!!!

-اما کژال

-لطفا تنهام بذاريد

صداي بسته شدن دره اتاقش خبر از تنها شدن دوباره اش را ميداد

از جايش بلند شد و لباس راحتي اش را با لباس بيرون عوض کرد و به سمت در خروجي خانه راه افتاد، صداي مادرش او را متوقف کرد

-کجا ميري کژال جان ؟

نفس عميقي از سر بي حوصلگي کشيد و چشمانش را بست و ارام گفت

-بيرون

مهلت سوال و جواب ديگري به مادرش نداد، از خانه به سمت خلوتگاه اين يکساله اش حرکت کرد .........

دستانش دور فنجان قهوه بود و به بخار بلند شده از قهوه خيره شده بود که صداي آشنايي توجهش را جلب کرد

-کژال به خودت بيا....

نگاهش را از بخار هاي قهوه به اميرعلي که مقابلش نشسته بود و اين بار اخمش از هميشه بيشتر بود داد....

-تو که خودخواه نبودي...اون کژالي که من عاشقش شدم ايني نيست که الان دارم ميبينم ....

کژال به پشت صندلي اش تکيه داد و دستانش را روي سينه اش قفل کرد ...اميرعلي ادامه داد

-به فکر ثمره ي عشقمون باش....

خواست بگويد ثمره ي عشقمان را بدون عشقم نميخواهم که انگار از دنيايي به دنياي ديگر پرتاب شد...اين بار غريبه اي را مقابلش ديد که با لبخندي نشسته بود و نگاهش ميکرد ... کژال همانطور که نشسته بود کمي سرش را کج کرد و با ابرويي بالا رفته به آن غريبه نگاه کرد ....

-مزاحم که نيستم؟

آن غريبه بود که اين سوال را ميپرسيد ....کژال پاسخ داد

-قبل از اينکه بدون اجازه اين جا بشينيد بايد اين سوال رو ميپرسيديد

غريبه خنده ي تصنعي کرد و گفت

-من سوال کردم اما شما اصلا حواستون نبود....حالا به هرحال من آرش هستم و شما؟

با اين حرفش دستش را براي دست دادن مقابل کژال گرفت ...کژال نيم نگاهي به دست آن پسر کرد ،فنجان قهوه اش را برداشت و کمي از آن نوشيد و باز در پيش دستي گذاشت و گفت

-تمام شد؟

پسرک دست در هوا مانده اش را جمع کرد و براي رفع ضايع شدن لبخند کج و کوله اي زد و گفت

-متوجه منظورتون نشدم

-اين کُمِدي که راه انداختيد!! تمام شد ؟ يا هنوز ادامه داره؟

-ببينيد من قصد مزاحمت ندارم ...شما رو نزديک يکساله که توي کافه ام ميبينم و خب خيلي دوست داشتم که باهاتون بيشتر آشنا بشم...

کژال بي توجه به حرف هاي آن پسر قهوه اش را تمام کرد و از کيف پولش هزينه ي قهوه را بيرون آورد و روي ميز گذاشت و به سمت در خروجي کافه رفت....اکنون ديگر خلوتگاه هميشگي اش را هم از دست داده بود....

با خود فکر کرد : دنيا براي زهر کردن زندگي اش هربار ترفند جديدي را به کارميگيرد

.................................................. .................................................. .................................................. ...........................

گاهي اوقات زندگي سراسر تکرار ميشه و کليشه ....لحظه هايي که حرفي براي گفتن نداره و فقط براي رفع تکليف مياد و ميره...

اونقدر پراز خالي ميشي که براي رفع روزمرگيت به هرچيزي چنگ ميزني ...

گاهي وقت ها هم توي دنيات پر ميشه از هيجان ..اتفاقات يک مرتبه اي که پشت سرهم رخ ميده و مجال فکر کردن بهت نميده و فقط سراسر لذت و شادي....

کسايي هستن توي اين دنيا که دليل زندگيشون، اميدشون و تمام دنياشون يک نفره...اون يه نفر براشون مثه تک ورق آسي ميمونه که حاضر نيستن با کل ورق ها عوضش کنند....

گاهي اوقات همين يه نفر باعث ميشه تمام روزمرگي هارو ، کليشه هارو ، سختي ها و تلخي هارو تحمل کني، صبر کني و بازهم به زندگيت ادامه بدي ...صبري که قطعا نتيجه ميده و دنيات رو زيرو رو ميکنه....

.................................................. .............................................

صداي خسته نباشيد استاد مانند کليد رهايي دانشجو ها بود .... همه به سرعت و با تکاپو از کلاس خارج ميشدند جمعيت کلاس پنجشبه ها خيلي زياد بود و من و دوستم نگين صبر ميکرديم تا تقريبا کلاس خالي بشود و بعد عزم رفتن ميکرديم ....

نگين از جايش بلند شد و کيفش را روي شانه اش انداخت و رو به من که همچنان در فکر بودم و خودکارم را ميان دو انگشتم تکان ميدادم گفت

-پاشو تن لش ...

نگاهش کردم و گفتم

-نگين ...پروژه رو چيکار کنيم ؟

-يه فکري براش ميکنيم ...فعلا پاشو بريم

نفس عميقي کشيدم و از جايم بلند شدم، کتاب و خودکارم را داخل کيفم انداختم و با نگين از کلاس خارج شديم ...

نگين گفت :

-نهايتش مجبوريم تا هفته ي ديگه هرطوري شده طرح ها رو تموم کنيم و سالن استادو بگيريم

-ديوانه اي؟ چطوري در عرض يک هفته کل پروژرو تموم کنيم ...اين طوري اصلا اين واحد رو حذف کنيم سنگين تره

-خب پس چه غلطي بکنيم ؟

-نميدونم تنها راهش اينه که براي نمايشگاه يه سالن اجاره کنيم

-دور من يکيو خط بکش ....ميدوني چقدر گرونه اجارش؟

نگاهي بهش کردم و گفتم

-نصف نصف ديگه ...

-بايد بريم حداقل يه جايي که مناسب اجاره بدن ...

-اره موافقم..

-تو که بچه پولداري دردت چيه ديگه؟

-خوش خياليااا...اين مامان خانم من حاضره کل زندگيمونو بده براي خرج بيماران سرطاني و مستضعفين و بهزيستي ،خودش شب شکمه گرسنه بخوابه ...

-خيلي خب پس هم درديم يه جوريا ....تو داري و دستت بهش نميرسه ، من اصلا ندارم که بخوام برسه...

خنديدم...نگين دختر شوخ طبعي بود ، از يک خانواده ي متوسط که دستشان به دهنشان ميرسيد ،اما او عادت داشت هميشه در اين باره اغراق کند ...نگاهي به ساعتم انداختم و گفت

-اوه..داره ديرم ميشه ...من برم تا مهندس خفم نکرده

-اي بابا...باشه...سلام منم به مهندس برسون ..مراقبه خودتم باش ..

-ممنون… توام ...

برايش دست تکان دادم و به سمت ماشينم رفتم ،روزهاي پنجشنبه متعلق به مادرم بود و قرارمان خانه ي اموات...

سه ساله بودم که پدرم فوت کرد ..چيزه زيادي از او به خاطر ندارم و فقط به کمک عکس و فيلم هايش چهره اش را ميشناسم ...

مقابل خانه ماشين را پارک کردم و به داخل رفتم ...وارده خانه که شدم مادرم را صدا زدم

-مامان خانم....مامان

درخانه به جستو جويش پرداختم

-مهندس بهرامي...خانم خجسته....مادرم

دره اتاقش را باز کردم ..طبق معمول عکس پدرم را مقابلش گرفته بود..روي تختش نشسته بود،پشتش به دره اتاق بود و انچنان غرق در افکارش بود که متوجه اين همه سروصداي من نشده بود ....اهمي کردم که قاب عکس را روي ميز کنار تختش گذاشت و دستش را براي پاک کردن اشک هايش به سمت صورتش برد..پشتش به من بود اما مطمئن بودم که باز هم گريه کرده است ...سرم را تکان دادم و وارده اتاق شدم..به سمتش رفتم و مقابلش پايين تخت نشستم و دستم را روي دستش گذاشتم و گفتم

-باز دوباره ابغوره گرفتي کژال خانم ؟

لبخند زيبايي زد و دستش را روي سرم کشيد و گفت

-صدبار تاحالا بهت نگفتم مامان رو هميشه بايد مامان صدا بزني نه اسمشو؟

خنده ي کوتاهي کردم و به سمتش رفتم، صورتش را بوسيدم و گفتم

-قربون مامان گلم برم ....چشم...

پيشانيم را بوسيد و گفت

-خدانکنه....

.........................

بعد از اينکه به دنبال پدربزرگ و مادربزرگم رفتيم به سمت قبرستان حرکت کردم ....

گلابي که مادرم خريده بود را روي سنگ قبر ريختم و شيشه ي عکس پدر را پاک کردم...احترامي که براي پدرم قائل بودم ناشي از عشقي بود که هنوز هم در چشمان مادرم ميديدم و اين مرا به وجد مي آورد...چيزه زيادي از پدرم در خاطرم نبود اما همين که ميديدم از جانب مادرم اينقدر مورده ستايش است متوجه بودم که مرد بزرگي بوده است....

طبق معمول هميشه پخش کردن خيراتي که مادرم خريده بود ميان مردماني که براي زيارت امواتشان به قبرستان آمده بودند به عهده ي من بود ....بعد از پخش کردن ميوه و حلوا بار ديگر حمد و سوره اي براي پدرم خواندم و به همراه مادر به سر مزار مادربزرگ و پدربزرگ پدريم که چند رديف بالاتر از پدرم بود رفتيم...آنها نيز وقتي من خيلي بچه بودم فوت کرده بودند ....مادرم برايم تعريف کرده بود که مادربزرگم که تعلق خاطره شديدي به پدرم داشته نتواسته است مرگ او را بپذيرد وحدود يک سال و خورده بعد از فوت پدر او نيز از دنيا رفته است و چهار ماه بعد هم پدربزرگم را از دست داده ام اينطور که پيداست در آن سالها عذاب شديدي در خانواده ام برقرار بوده ...اما چيزه زيادي از آن دوران به ياد ندارم ...به هرحال از خانواده ي پدريم تنها کسي که داشتم عمه بهار بود که او را نيز چند سالي بود نديده بودم ...زيرا با شوهرش خارج از کشور زندگي ميکردند و خيلي کم با هم در ارتباط بوديم ....

بالاخره ملاقاتمان با اموات تمام شد... بلند شديم و خواستيم برويم که نگاهم به سمت پيرزني که چند سالي بود ميشناختمش جلب شد ... پنج سالي بود که تنها پسرش فوت کرده بود ...بي چاره چند باري هم سوژه ي عکاسيه من شده بود، در اين چند سال هميشه در حال گريه کردن ميديدمش ، اما چيزي که اکنون مرا متعجب کرده بود لبخندي بود که بر لبانش ميدرخشيد ...متاسفانه باز هم حس پيدا کردن يک سوژه ي خوب براي عکاسي بر من غلبه کرد و با سرعت به سمت ماشينم رفتم که مادرم و مادربزرگ و پدربزرگ متعجب شدن و مادرم گفت

-آروم برو نفس ميوفتي....

دوربينم را از توي کيفش بيرون کشيدم و تنم را که تا نيمه داخل ماشين بود خارج کردم و به سمت سوژه ام دويدم ...غرق خودش بود لبخند روي لبش خيلي برايم عجيب بود و آن برقي که در چشمانش بود عجيب تر ...! روي پايم نشستم دوربين را مقابل صورتم گرفتم و چند عکس متوالي از او گرفتم و بعد به سمتش رفتم...ديگر مرا خوب ميشناخت به محض ديدنم لبخندش وسيع تر شد و گفت

-سلام دخترم..بالاخره اومدي؟

لبخندي زدم و گفتم

-سلام...خوشحالم که امروز لبخند روي لبتون ميبينم

پيشانيم را با آن لب هاي ترک خورده و چروکش بوسه ي شيريني زد و گفت

-ممنون دخترم

-راستي من باز بدون اجازتون ازتون عکس گرفتم

سرش را تکان داد و گفت

-اشکالي نداره دخترم ....شايد بعد از مرگم تو با ديدن اين عکس ها يادي ازم بکني و يه فاتحه اي برام بخوني

-اين چه حرفيه حاج خانم..ايشالا ساليان سال زنده باشيد

خنديد و آرام گفت

-نفرينم نکن دختر خوب....

صداي مادرم بلند شد

-نفس ما منتظريم

نگاهشان کردم و باز به آن پيرزن نگاه کردم گفت

-برو دخترم ...معطلشون نکن

-چشم...با اجازه خدانگهدار

-خداحافظ عزيزم

...............................

آن روز هم مانند تمام روز هاي عادي ديگر گذشت ، فرداي آن روز در اتاقم نشسته بودم و درحال فايل بندي کارهايم بودم که عکس آن پيرزن را ميان عکس ها ديدم...ناخودآگاه محو عکس شدم.....

-چرا ذل زدي به اين عکس؟

با صداي مادرم که اين سوال را ميکرد از افکارم بيرون آمدم و نگاهش کردم با سيني چايي بالاي سرم ايستاده بود، لبخندي زدم و گفتم

-ممنون...ميومدم توي آشپزخونه ميخوردم

لبخندي زد و گفت

-همون خانمس که توي مزار ميبينيمش؟

نگاهي به عکسش روي صفحه ي لپ تاپ انداختم و گفتم

-اوهوم...مامان ؟

-جانم

-خيلي عجيب بود برعکس تمام پنجشنبه هايي که توي مزار ديده بودمش و همش داشت گريه ميکرد، اين بار لبخند به لبش بود و چشماش يه برق عجيبي داشت ..

-ايشالا که خيره

-اميدوارم

-من بايد يه سري برم کارخونه ...جلسه ي شرکاس ...

-باشه ...برو به کارات برس مهندس جون

خنديد و گفت

-بعدش هم ميرم يه سري خونه ي پريسا اينا

-سلام به خاله برسون ، پارسا هم اگه باز داشت با کامپيوتر بازي ميکرد دوتا از طرف من بزنيد تو سرش

مادرم به خنده افتاد...

خاله پريسا دختر خاله ي مادرم بود ...روابط خوبي با هم داشتند و مادرم ميگفت از بچگي با هم مانند خواهر بوده اند...خاله پريسا يک فرزند به نام پارسا داشت و شوهرش هم در مخابرات کار ميکرد...پارسا که پنج سال از من کوچک تر بود و الان 17 سال داشت بيشتر از اينکه حواسش به درسش باشد در جديدترين بازي هاي کامپيوتري و کنسول هاي بازي بود و نکته ي جالب اينجا بود که جز من کسي حرص اين بچه را نميخورد....

-ميخواي توام بياي هم پارسا رو ميبيني هم تو خونه تنها نميموني

مادرم بود که اين را ميپرسيد گفتم

-نه بايد کاراي پروژمو.......راستي مامان

-جانم؟

-ما براي برگزاري نمايشگاه پول لازم داريم

-مردم نمايشگاه ميزنن پول در ميارن شما تازه بايد پول هم بديد ؟

-مامان خانـــــم!!مجبوريم کار دانشگاهمونه ....

-اون موقع که بهت گفتم به جاي هنر يه رشته ي نظري بخون براي همين بود ...اگه صنايع خونده بودي ميبردمت توي کارخونه اين دردسرارو هم نداشت

-اي بابا...باز که شروع کردي خوشگل من....ديگه تموم شده نه من رفتم رشته ي رياضي که بعدش صنايع بخونم نه الان ديگه ميشه کاري کرد....در ضمن مهندس بهرامي عزيز شما که ميدوني من چقدر با رياضي مشکل دارم ....خداوکيلي ديگه اين بحث رو باز شروع نکن عزيزه دلم...

مادرم چشمهايش را ريز کرد و سري تکان داد....هميشه از اينکه من زمان انتخاب رشته گرافيک را به جاي رياضي يا تجربي انتخاب کردم حرص ميخورد ...ميگفت تو يا بايد راه پدر و مادرت را ادامه بدهي يا دکتر بشوي ...اما من نه علاقه اي به اين دو رشته داشتم و نه حتي توانايي برآمدن از پس دروسش را ، خوب يادم است که سال اول دبيرستان هميشه سر زنگ زيست که شنبه ها و ساعت اول هم بود خواب بودم و رياضي و فيزيک را هم هميشه ي خدا ميپيچاندم يا در زنگش در حال طرح کشيدن و آرم درست کردن روي صفحه ي خالي کتابم بودم ....من از ابتدا عاشق گرافيک بودم و در نهايت هم توانستم خواسته ام را به کرسي بنشانم با اينکه مادرم اصلا موافق نبود...

سعي کردم دل مادرم را به دست بياورم تا در اجاره ي سالن براي نمايشگاه به مشکل برنخورم ... گفتم

-قربون بهترين مامان و مهندس دنيا برم ...يکمي درکم کن مامانم من اگه تا ماه آينده نتونم نمايشگاه رو راه بندازم اين واحد رو الکي الکي افتادمااا...

-خيلي خب خودتو لوس نکن !!!حالا بعدا در موردش صحبت ميکنيم ....تو موسسه رفتي اين هفته؟

دستم را بر سرم کوبيدم و گفتم

-واي!!!!!!!!!!! اين چند وقت خيلي سرم شلوغ بوده براي کاراي پروژه ...ببخشيد به کل فراموش کردم ....

چشمانش را ريز کرد و گفت

-حتما يه سري بزن ....يه مقدارخريد هم دارن برو کمکشون انجام بده...

-چشم

موسسه اي که مادرم در موردش صحبت ميکرد بهزيستي کودکان بي سرپرست بود... خيلي وقت بود که مادر در اين موسسه همکاري هاي خيرخواهانه ميکرد و از زماني هم که من کمي بزرگ تر شدم مرا با با خودش در تمام اين کارها همراه ميکرد و اکنون ديگر بيشتر مسئوليت رسيدگي به اين موضوع بر عهده ي من است...خيلي خوشحال بودم و از اين کار راضي ، مانند يک توفيق اجباري بود...درست است که بعضي مواقع فراموش ميکردم يا کوتاهي، ولي باز هم سعي ميکردم در اين راه مادرم را راضي نگه دارم...من از کودکي با موسسه ي کودکان بي سرپرست،بيماران سرطاني و... آشنا شدم، و از همان وقت فهميدم که زندگيم چقدر خوب است و بايد روزي هزاران بار از خدا سپاس گذار باشم ....اما از جهتي هم با آنها هم درد بودم زيرا خودم نيز به خاطر سرطاني که پدرم داشت يتيم شده بودم.....

بعد از 18سالگي وکالت تمام مال و اموال و ارث پدريم را به مادرم سپردم ...با اينکه تا آن سال مادر هر کمکي هم به عنوان کار خير و خيرات براي پدرم انجام داده بود از درامد و حقوق خودش بود اما من ميخواستم که مرا هم دراين ثواب با خودش شريک کند....

قبل از رفتن به موسسه کمي به کارهاي پروژه ام رسيدگي کردم و بعد از آن به آنجا رفتم...اکثر مسئولين و بچه هاي آنجا ديگر مرا به خوبي ميشناختن .... سراغ مادرم را گرفتند که گفتم سرش شلوغ بوده و نماينده اش يعني مرا فرستاده...

چند سالي بود که بعضي اوقات زماني که به آنجا ميرفتم با بچه هاي خردسال که به نقاشي علاقه مند بودند دور هم مينشستيم و من هر بار کشيدن چيزي را به آنها آموزش ميدادم و در همان حيني که آنها شروع به کشيدن ميکردند مينشستم و پرتره اي از يکي از آنها ميکشيدم ...کلکسيون جالبي از پرتره ي بچه هاي بي سرپرست درست کرده بودم که هيچ کس از آنها با خبر نبود ...خودم خيلي طراحي هايم را که اينجا ميزدم دوست داشتم، هر بار يکي از آن کودکان را انتخاب ميکردم و زماني که مشغول کشيدن نقاشي يا بازي يا هرکاره ديگري بود، طرحش را ميزدم....

آن روز نيز از پنجره ي کلاس پسر بچه اي حدود 10سال را در حياط ديدم که مشغول رنگ کردن ديوار موسسه بود ...نميدانم چرا اين مسئوليت را به اين پسر بچه سپرده بودند، در اين موسسه کودکان در کارهاي تدارکاتي مشارکت داشتند ولي نه رنگ زدن ديوار حياط ، به هرحال او داشت اين کار را ميکرد و آن روز سوژه ي طراحي من شد......

...............................

يک هفته گذشت مادرم را براي اجاره ي سالن نمايشگاه راضي کردم و قرار گذاشتيم تا با نگين بعد از دانشگاه برويم و جايي را اجاره کنيم ...

در حال خارج شدن از دانشگاه بوديم که صدايي باعث شد تا بايستيم...هر دو برگشتيم و دانيال رادمان يکي از بچه هاي کلاس را ديديم ...دانيال از همان سال اول هم کلاسي ما بود پسر خوب و خوش برخوردي بود و بسيار محترم ....ايران به دنيا نيامده بود و تا زمان کالجش آمريکا بود حتي فارسي را هم خوب صحبت نمي کرد و گاهي به خاطره لحجه ي بامزه اش باعث خنده ي بقيه ميشد با اين حال با گذشت زمان خيلي روان تر از سال اولي که به ايران آمده بود فارسي صحبت ميکرد و از آن اشتباهات لفظي ديگر خبري نبود... اينکه چه شده بود که با خانواده اش به ايران آمده بود و قرار هم نبود که برگردد را کسي نميدانست ...درموردش با هيچ کس حرفي نزده و مشخص بود که دوست ندارد کسي هم از او در اين باره سوالي بپرسد، اما بچه هاي کلاس هميشه او را به خاطره نماند در امريکا سرزنش ميکردند و او به جاي جواب فقط به آنها لبخند ميزد...دانيال چهره ي غربي داشت و به خاطر دورگه بودنش بور هم بود ... رنگ چشمانش هم عسلي بود ...زيبا رو و در يک کلام دختر کش...کمي از من بلند تر است البته قد من بلند هست...مادربزرگم هميشه ميگويد کسي که مادر و پدر قد بلند داشته باشد بعيد است قدش کوتاه بشود و اين توجيه خوبي براي بلند بودن قد من نسبت به دختران هم سن و سالم بود....

دانيال خودش را به ما رساند و همينطور که نفس نفس ميزد گفت : سلام بچه ها ...خوب شد ديدمتون...کجا داريد ميريد؟

نگين با تعجب ابروهايش را بالا داد و من هم که خنده ام گرفته بود صورتم را به طرف ديگري کردم و باز به سمتش برگشتم نگين گفت

-رادمان حالت خوبه؟ Are you ok ?

دانيال با گيجي سرش را را کمي خاراند و گفت

-اره من خوبم ...مگه قرار بود حالم بد باشه ؟

اين بار نتوانستم خودم را کنترل کنم و به خنده افتادم نگين هم همينطور بيچاره دانيال ...گفتم

-خيلي خب حالا چيکارمون داشتي؟

دانيال گفت

-اممم ميخواستم ببينم شماها هم قراره ژوژمان ( واحد ارائه ي کار به استاد و بررسي دقيق توسط استاد) رو آخر اين هفته...

نگين نگذاشت حرفش را کامل کند گفت

-نه ما ماه بعدي ميديم

-اوکي چه خوب ...پس يعني سالن از خودتون ميخوايد بگيريد ديگه؟

-اره..

-راستش من هنوز کارهام آماده نيس از چند تا از بچه ها هم پرسيدم گفتن همين هفته ارائه ميدن ...ميگم ميشه که من هم با شما باشم يعني با هم يه گروه باشيم ؟ please

نگين نگاهي به من کرد شانه ام را بالا انداختم و گفتم

-مشکلي نيس...

-عاليه ....حالا جايي رو گرفتيد ؟

نگين خواست حرفي بزند که من سريع گفتم

-نه ديگه....پيدا کردن سالن با تو ..ما توي خرجش باهات شراکت ميکنيم ...

نگاهي به ما انداخت ...نگين اين بار با تعجب به من نگاه ميکرد ...توجهي نکردم و به دانيال چشم دوختم کمي به روي زمين نگاه کرد و با درماندگي گفت

-خيلي خب ...با من !!

لبخندي از سر رضايت زدم و گفتم

-خوبه ...پس فعلا خدانگهدار...

-سي يو ....

رو به نگين گفتم

-بريم؟

با هم به سمت ماشين من رفتيم نگين گفت

-اي کلک خوب انداختي گردن اين بدبخت اجنبيا!!

-باور کن از سر بيچارگي ميخواستم با هم بريم سالن ببينيم وگرنه من رو که ميشناسي اصلا تن اين داستانارو ندارم ....

خنديد و گفت

-اره ميشناسمت تن لش...

-حالا جايزش ميريم يه هات چيپس ميزنيم بر بدن، نظرت؟

نگين با خنده موافقتش را اعلام کرد و با هم سوار ماشين شديم و حرکت کرديم....

......................

چند روز گذشت ... در خانه بودم و داشتم روي يکي از طرح هاي ترامي (ترام طرح نقطه اي با راپيد)که زده بودم کار ميکردم ...تلفنم زنگ خورد برداشتم دانيال بود

-سلام مستر رادمان

-سلام نفس ....خوبي؟

-خيلي ممنون...تو چطوري؟

-منم خوبم ...يه سالن خوب پيدا کردم...ميخوايد بياييد ببينيد؟

-آره ميايم ...کي؟

-همين الان اگه بيايد که عالي ميشه

-اوکي...مشکلي نيست من با نگين هماهنگ ميکنم..توام آدرس رو برام اس کن

-باشه...پس منتظرتونم ....

با نگين تماس گرفتم تا آماده بشود و خودم هم آماده شدم سوييچ ماشينم را برداشتم و از اتاق خارج شدم ...مادر را که در نشيمن در حال مطالعه بود صدا کردم

-مامان خانم

-جانم؟

-قراره با نگين بريم براي اجاره ي سالن نمايشگاه کاري با من نداريد؟

-کي سالن پيدا کردي ؟ تو که اکثرا توي خونه بودي...

خنديدم و گفتم

-يکي ديگه از بچه هاي دانشگاه که قرار شده با هم ژوژمان رو ارائه بديم رفت دنبالش...رادمان رو يادته مامان همون که گفتم ....

-آره يادم اومد ..

-ماشالا حافظه...پس من رفتم ديگه ..

-مراقبه خودت باش ...

-چشم...

با نگين بالاخره بعد از يک ساعت آدرسي که دانيال برايم فرستاده بود را پيدا کرديم ....جاي مناسبي به نظر ميرسيد در يکي از خيابان هاي خوب شهر بود و در زيرزمين يکي از ساختمان هاي شيک و مدرنش قرار داشت ...وقتي پياده شديم نگاهي به برج مقابلم انداختم و گفتم

-فکر کنم خودشه....

نگين سوتي زد و گفت

-اينجا قطعا اجارش بالاس...

-هرچيم باشه تقسيم بر سه مگه چقدر در مياد..بيا بريم توو..

با هم به داخل رفتيم وقتي وارده آن سالن شديم دانيال به محض ديدنمان به سمت ما آمد و گفت

-سلام بچه ها...

در حين سلام کردن نگاهي به اطراف انداختم نگين هم جواب سلام دانيال را داد و به سمت ديگر سالن رفت، دانيال گفت

-آمم..نظرت چيه نفس ؟

-به نظر خوب مياد....

-اره ..ميدونستم خوشت مياد ..خيلي خوبه!!بزرگ و زيبا تازه وقتي کارهامون روي ديوار بياد زيباتر هم ميشه

با تکان دادن سرم تاييدش کردم و به قسمت هاي ديگر سالن رفتم ...حتي در اين حين ايده ي چيدن و طراحي نمايشگاه را هم در ذهنم تصويرسازي کردم ..همان روز قرار داد را براي دو هفته با صاحب آنجا بستيم هرچند نگين غرغر ميکرد و ميگفت قيمت اجاره اش بالاس...اما من ديگر خوشم آمده بود و نميتوانستم از خيرش بگذرم .....

با بچه ها براي روز پنجشنبه قرار گذاشتيم تا براي آماده کردن نمايشگاه، کارها و طرح هايمان را به سالن ببريم...ماشين باربري براي بردن تابلو ها اجاره کردم و بعد از اينکه به کمک کارگرهايش وسايلم جابه جا شد به نمايشگاه رفتيم....

نگاهي به سراسر سالن انداختم ...بچه ها در حال تميز کردن شيشه ها و پاک کردن ديوار بودند ...من هم دستمالي برداشتم و به آن ها پيوستم نگين که درحال تمييز کاري بود گفت

-بايد يه فکري هم براي پذيرايي بکنيم ..به خصوص شنبه که استاد ها ميان

-آره ...چند تا خدمتکار هم ميخوايم براي پذيرايي ...

دانيال گفت

-بچه ها بايد مشخص کنيم که هرقسمت ماله کيه...

من و نگين به نشانه ي تاييد سرمان را تکان داديم ،نگين که تميز کاريش تمام شده بود به سمت تابلوهاي من که رويش کاغذ زده بودم تا مشخص نباشد رفت و خواست يکي از آنها را باز کند و در همين حين گفت

-نفس...اينا چيه ؟ من نديدم ..نه؟

-هي هي بازش نکن ...آره نديدي به موقعش ميبيني فوضول خانم...

نگين براي باز کردن مصمم تر شد سريع کاغذ روي يکي از آنها را باز کرد و گفت

-نه من حس کنجکاويم.....

حرفش را قطع کرد تابلو را برداشت و روي پايش ايستاد و گفت

-نفس اين کاره توئه؟

-په نه په ...کاره استاد صدره...

-واقعا هم که بهش مياد کار اون باشه....واي نفس خيلي طرحت جون داره

دانيال که کنجکاو شده بود به سمت نگين رفت ...نگين خواست بقيه ي طرح هارو باز کند که نذاشتم دانيال هم حسابي خوشش امده بود و ميگفت

-واي صدر اگه اينارو ببينه عمرا به طرح هاي ما نگاه بندازه

خنديدم نگين گفت

-نفس اين پورتره ها از بچه هاي موسسه اس؟

با لبخند گفتم

-آره ...مشخصه؟

-خيلي...معصوميت و مظلوميت از طرحت فوران ميکنه دختر

-چاکريم...

نگين لبخند زد و دانيال با تعجب به من نگاه کرد مطمئنم منظورم را از چاکريم نفهميده بود...با موبايلم آهنگي پلي کردم و بعد از آن براي بچه ها توضيح دادم که ايده ام براي چيدن طرح ها چيست ... بعد از آن هرکس شروع کرد به نصب طرح هايش روي ديوار .....آرم ها و ترام هارا روي ويتريني که آنجا بود گذاشتيم و بعد از آن چند تا صندلي و مبل که مادرم اجازه داده بود تا بياورم را چيديم ....نگين هم چندتا گلدان و وسيله ي تزييني آورده بود که در سالن گذاشتيم ..سيستم صوتي هم به عهده ي دانيال بود که تمام کارهايش از آوردن سيستم وصل کردن باند ها به ديوار و موزيک لايت را خودش انجام داده بود .....وقتي دستگاه پخش را روشن کرد و نور سالن را کم کرديم و نور پروژکتور ها روي طرح ها افتاده بود همه چيز عالي شد...هر سه براي خودمان دست زديم و بعد از آن نگين و دانيال براي انتخاب و خريد کارت دعوت از سالن بيرون رفتند و من در نمايشگاه ماندم...

با لذت به کار هر سه مان نگاه ميکردم همه يکارها عالي بود ...اين ژوژمان مدرک کارشناسي هر سه ي مارا تضمين ميکرد...

...........................................

بالاخره شنبه شد در دانشگاه علاوه بر استادهاي ناظرمان عده اي از بچه هارا نيز براي بازديد از نمايشگاه دعوت کرديم و همچنين قرار شد هر کسي از آشنايانمان را که خواستيم دعوت کنيم ....

ساعت چهار بعدازظهر بود ، من و نگين و دانيال در نمايشگاه در حال آماده کردن نهايي نمايشگاه بوديم ....يک ساعت ديگر مهمان هايمان ميرسيدند ...نگين و دانيال استرس گرفته بودند ...نگين رو به من گفت

-واي چقدر خونسردي نفس ...دارم ميميرم از استرس...

-خونسردي من ذاتي و ارثي هست درست ...ولي تو هم بي علت اينقدر استرس گرفتي ...

همان موقع کسي زنگ در سالن را زد که نگين با ترس هيني گفت که من گفتم

-چه خبره بابا...خدمتکارس که قرار بود براي پذيرايي بود...

دانيال آهاني گفت و به سمت در رفت ..

چند دقيقه بعد اولين مهمانمان رسيد و آن هم کسي نبود جز استاد صدر هميشه آن تايم به همراه همسرش....حسابي از او و همسرش استقبال کرديم ...و بالافاصله بعد از او چند تا از بچه هاي دانشکده رسيدند که از ميان آنها پيمان عظيمي که از همه پرشروشور تر بود سوت بلندي زد و روبه ما گفت

-بابا..چه کردين...دمتون گرم...آخ اي کاش من ميومد تو گروهتون...

-جاي خالي براي يه نفر ديگه نداشتيم آقاي عظيمي

-دستتون درد نکنه خانم خجسته ...چقدر شما به ما محبت داريد

با بچه ها به خنده افتاديم و دعوتشان کردم که براي ديدن طرح ها بروند.. چند دقيقه بعد مادرم رسيد ،به محض ديدنش آنقدر خوشحال شدم که با هيجان به سمتش رفتم و گفتم

-واي مامان ...خيلي خوش اومدي...فکر نميکردم بياي

-مگه ميشه به نمايشگاه دخترم نيام...

لبخندي از سر رضايت زدم ،دانيال و نگين به سمت ما آمدند و با احترام با مادرم سلام و احوال پرسي کردند...مادرم را به سمت استاد صدر که در قسمت پرتره هاي بچه هاي موسسه بود و با دقت به آنها نگاه ميکرد بردم

-استاد

استاد صدر به سمتمان برگشت، با لبخند مادرم را به استاد و همسرش معرفي کردم بعد از اينکه با هم آشنا شدند استاد گفت

-خجسته بعد از اينکه استقبال از مهمون هاتو تموم کردي بايد بياي راجع به اين پرتره ها يه توضيحي به من بدي ...

با لبخند سرم را کمي خم کردم و گفتم

-چشم استاد حتما...

مادرم را نگاه کردم چشمانش از تعجب بازتر شده بود ابروهايش بالا رفته بود و محو طرح ها شده بود ..لبخندي زدم و به سمت نگين و دانيال که کنار بچه هاي دانشکده بودند، رفتم ،داشتند به بچه ها طرح هارا معرفي ميکردند همان لحظه خاله پريسا و همسرش وارده سالن شدند با خوشرويي استقبال کردم و آنها هم به جمع مهمان ها پيوستند ، کمي بعد خواهر و برادر نگين و چند تا از بچه هاي ديگر به همراه استاد کامران يکي ديگر از استادهاي ناظرمان هم به ما پيوستن در عرض يک ساعت نمايشگاه بسيار شلوغ شد...

استاد صدر براي يک توضيح جامع و کامل راجع به پورتره ها مرا رها نکرد زير يکي از طرح هاي سياه سفيد که متعلق به يکي از بچه هاي 5ساله ي آنجا بود ايستادم و با لبخند شروع به توضيح دادن کردم ...بقيه هم جمع شدند تا سخنرانيم را بشنوند....و من هم بعد از يک سرفه ي مصلحتي شروع کردم

-با اجازه ي استاد صدر و استاد کامران

هر دو با لبخند سرشان را به نشانه ي تاييد پايين آوردند و من ادامه دادم

-از زماني که بچه بودم با موسسه هاي خيريه ي زيادي آشنا شدم اون هم به لطف مادر عزيزم ...شايد نصف عمرم رو در کنار اون ها گذرونده باشم...کنار بچه هايي که خانواده اي نداشتند تا از اونها مراقبت کنند...از همه ي رده ي سني ...حتي عده اي از اون ها بودند که هم سن و سال خودم بودند که به لطف خدا همشون الان براي خودشون کسي شدند و زندگي هاي خوبي دارن...زماني که من در خانه ي کودکان بي سرپرست بودم تا همراه مادرم به کادر اونجا کمک کنيم چه از نظر مالي چه معنوي، تصميم گرفتم از کاري که توش سررشته دارم در اونجا استفاده کنم ..من اونجا براي بچه هايي که به هنر علاقه مند بودند کلاسي رو تشکيل دادم و به اونها آموزش نقاشي ميدادم ...وقتي که بچه ها مشغول کار کردن بودند تخته شاسي و برگه هام رو برميداشتم و شروع به کشيدن ميکردم و زماني که دست از کار ميکشيدم ميديم پورتره ي يکي از اونها رو زدم....

به عکس اشاره کردم و گفتم

-اين دختر بچه هم يکي از اونهاست..و تمام عکس هاي اين بخش...خب اميدوارم خستتون نکرده باشم و همچنين از کل نمايشگاه و همچنين کارهاي دوستاي خوبم خانم احمدي و اقاي رادمان خوشتون اومده باشه..متشکرم

همه شروع به دست زدن کردند ، تعظيم کوتاهي کردم و چند ثانيه بعد باز همه به سمت هاي ديگر نمايشگاه پراکنده شدند...نگاهم به مادرم افتاد که در حال پاک کردن اشک هايش بود..به سمتش رفتم

-قربونت برم ماماني چي شده؟

-من به تو افتخار ميکنم نفس...

-مخلص کژال خانمم هستم...

با خنده به شانه ام زد و گفت

-مگه نگفتم شبيه لاتا حرف نزن ، من هم ما.....

-بله چشم اسمتون صدا نزم بگم مامان ..چشم مامان

خاله پريسا و همسرش کنارمان ايستادند خاله گفت

-نفس جان هم کارهاي خودت هم کارهاي دوستات عالين...حسابي هنرمنديدا...

-ممنون خاله ...خوشحالم که اومديد

آقا سهيل همسر خاله گفت – خواهش ميکنم ..باعث افتخاره

با لبخند گفتم

-ممنون آقا سهيل...

صداي چند تا از بچه ها که مرا صدا ميزند را شنيدم

-خانم خجسته يه لحظه بياييد

نگاهشان کردم مقابله عکس پيرزني که در قبرستان ميديمش ايستاده بودند، به سمتشان رفتم...با هم مشغول صحبت راجع به عکس شديم نگين و دانيال هم بودند در حال صحبت بوديم که يک مرتبه يکي از هم بچه ها به سمت در اشاره کرد و گفت

-بچه ها اين پسر خوشگله کيه؟

همگي به سمت در نگاه کرديم ...پسري ورودي نمايشگاه ايستاده بود و انگار دنبال کسي ميگشت...

کت چرم قهوه اي رنگي به تن کرده بود و شلوار کتان و کفشي ست با کتش ...قد بلند بود و چهارشانه ...چيزه ديگري از اين فاصله دستگيرم نشد جز اينکه عينک طبي فرم مشکي ريبني هم برچشم زده بود ...دانيال با لبخند به سمت آن پسر رفت، به نگين نگاه کردم و پرسيدم

-تو اين پسررو ميشناسي؟

-نه حتما از آشناهاي دانياله...

همگي به او نگاه ميکردند ....دانيال به سمت ما راهنماييش کرد ...وقتي به ما رسيدند دانيال گفت

-بچه ها با کوهيار زند آشنا بشيد يکي از بهترين دوستاي من توي امريکا ...که اين افتخار رو به من داده و براي ديدن نمايشگاه اومده...

پسري که دانيال کوهيار صداش زد به دانيال گفت

-اين چه حرفيه دني ..باعثه افتخاره منه...

بعد رو به همه سلام کرد...اکنون از نزديک ميديدمش بيشتر چهره اش مشخص بود...چشم هايش خاکستري رنگ بود و موهاي مشکي داشت ...چشم هايش جذابش کرده بود ....بچه ها بعد از سلام و احوال پرسي با او متفرق شدند که دانيال به من و نگين اشاره کرد و به آن پسر گفت

-کوهيار جان خانم خجسته و خانم احمدي هم گروهي هاي من هستند

کوهيار زند لبخند گيرا و جذابي زد و گفت

-تبريک ميگم خانما ...نمايشگاه خيلي حرفه اي هست...

تشکر کرديم که کوهيار زند به تابلو عکس اشاره کردو رو به دانيال گفت

-کاره توئه دنيل؟

-نه کاره خانم خجستس...

-جالبه ...کاملا هنري...

با لبخند گفتم

-ممنونم...

چند دقيقه اي گذشت که مادرم به سمت ما آمد و رو به من گفت

-نفس جان مادر..من برم ديگه..کاري که با من نداري؟

-نه مامانم ...خيلي خوشحالم کردي اومدي ..خيلي هم خوش اومدي

-ممنون عزيزم..توام سعي کن زود بياي خونه ديروقت نشه خطرناکه

-چشم مامان خيالتون راحت ...

-راستي پري هم داره ميره ...بيا باهاشون خداحافظي کن ...

-چشم حالا ميام ...

نگين و دانيال و کوهيار مشغول صحبت بودند...کوهيار پشتش به ما بود ..دانيال و نگين را صدا زدم و گفتم

-بچه ها مامانم داره ميره

اين حرفم يعني بياييد براي خداحافظي ،نگين و دانيال با لبخند به مادرم نزديک شدند و کوهيار هم به سمت ما برگشت ..مادرم ابتدا با لبحند به بچه ها و بعد با تعجب به کوهيار نگاه کرد ....کوهيار هم به محض ديدن مادرم چند قدم ديگر به سمت ما نزديک شد و کامل مقابل مادرم قرار گرفت او هم با تعجب به مادرم نگاه ميکرد ...و من و نگين و دانيال متعجب تر از آن دو ...مگر يکديگر را ميشناختند که اينگونه به هم نگاه ميکردند؟کوهيار عينکش را برداشت و آهسته گفت

-کژال خانم!!!

اين بار تعجب من و نگين و دانيال بيشتر شد به مادرم نگاه کردم اشک در چشمانش حلقه زده بود و لبخند به لب داشت، گفت

-شناختي؟

کوهيار لبخنده غمگيني زد و گفت

-مگه ميشه نشناسم ؟

مادر به سمت کوهيار رفت و دستش را روي صورت کوهيار گذاشت و گفت

-خوبي پسرم؟

من و نگين و دانيال لال شده بوديم اصلا نميتوانستيم حرفي بزنيم ...کوهيار روي دست مادرم بوسه اي زد و گفت

- ممنونم

ديگر رگ غيرتم باعث مداخله ام شد دست به سينه شدم و با حالت طلبکارانه اي پرسيدم

-اينجا چه خبره؟

مادر و کوهيار انگار که از فکر بيرون آمده باشند با تعجب به ما نگاه کردند ....کوهيار لبخند گيرايي زد و کمي عقب رفت مادر رو به من شد و گفت

-نفس جان داستانش مفصله...همش رو برات ميگم...اما بدون کوهيار پسر منه...

اين بار بيشتر از قبل تعجب کردم و با صدايي که هر لحظه بالا تر ميرفت پرسيدم

-يعني چي؟ من اصلا متوجه حرفات نميشم مامان ...

نگين و دانيال بيچاره که گيج تر از من شده بودند ...همان موقع صداي خاله پريسا که مادرم را صدا ميزد آمد و بعد به ما نزديک شد..مادرم که هنوز هم چشمانش پر از اشک بود به سمت خاله برگشت و گفت

-پري بيا ببين کيو پيدا کردم...

بعد رو به کوهيار گفت

-پريسا رو يادته؟

کوهيار به خاله نگاه کرد و با تاسف سرش را تکان داد و گفت

-نه متاسفانه...يه سري تصوير هاي تار توي ذهنم هست اما نه خيلي دقيق...

مادرم خنده ي کوتاهي کرد و گفت

-حق داري ....همين هم که بعد از اين همه سال من رو شناختي جاي تعجب داره...فکر نميکردم بشناسي!!

خاله که تا آن موقع درحال برسي موشکافانه ي کوهيار بود رو به مادر گفت

-چقدر چهره اش آشناس

کوهيار که همچنان محو مادر بود با لبخند رو به او گفت

-مگه ميشه مادر بچگي هامو نشناسم...من هنوز هم طمع اون شکلاتي که توي عمارت بهم داديد رو حسش ميکنم....

خاله يک مرتبه عقب کشيد و با صداي کمي بلند گفت

-کوروش زند !!!!

مادرم به خنده افتاد و با سر حرف خاله را تاييد کرد و گفت

-خيلي شبيه پدرش شده...

دانيال بالاخره زبان باز کرد و گفت

-ببخشيد شما آقاي کيازند رو از کجا ميشناسيد؟

کيازند؟!!! چقدر اين اسم آشنا بود....کجا ديده بودم؟؟ خدايا کمکم کن ....خيلي آشناس....يادم آمد روزي با مادرم براي خواندن فاتحه يکي از اقوام مادر به قبري سر زديم که روي آن نوشته بود حاج کامران کيازند.....همان موقع زير لب اين اسم را تکرار کردم که سره همه به سمت من چرخيد ..مادرم گفت

-دخترم کوهيار نوه ي حاج زند خدابيامرزه...

با شگفتي و البته اخم هاي در هم گفتم

-واقعا؟؟ پس چرا يک بار هم سر قبر پدر بزرگش نيومده؟؟

کوهيار خواست حرفي بزند که خاله گفت

-کوهيار جان کي اومدي؟ اصلا اينقدر همه تعجب کردند که نميشه هيچ حرفي زد..

کوهيار گفت

-من ديشب رسيدم ...

خاله سري تکان داد و گفت

-خيلي از ديدنت خوشحال شدم پسرم، ولي متاسفانه شوهرم منتظره بايد بريم حتما قبل از رفتنت بايد بياي ببينيمت ..حتما ها؟

کوهيار گفت

-چشم....حتما

مادر تاييد کرد و گفت

-بعد از نمايشگاه با نفس بيايد خونه ....

-نه مزاحمتون نميشم

-هيچ مزاحمتي نيست براي شام منتظرتم

من مداخله کردم و گفتم

-اما مامان...

مادر نگاه عاقل اندر سفيه به من انداخت و گفت

-نفس جان شب با کوهيار بياييد خونه !

-مامان!!

اخر چگونه يک پسر غريبه که هنوز يک ساعت نيست که ميشناسمش را بردارم و با خود به خانه بياورم کوهيار گفت

-کژال خانم من ميرم هتل ..اما مطمئن باشيد حتما بهتون سر ميزنم ...حالا حالا ها قصد برگشت ندارم

مادر اخم با نمکي کرد و گفت

-روي حرف مادرت حرف ميزني؟

مادرت؟؟؟ داشتند مرا عصباني ميکردند ...انگار هيچ کس هم قصد توضيح دادن به من يکي را نداشت...کوهيار کوتاه خنديد و گفت

-خوب نقطه ضعفم رو بلديد....

مادر باز هم به رويش لبخند زد و بعد از خداحافظي با همه همراه با خاله و عمو رفتند...

دست به سينه ايستاده بودم و با حرص به کوهيار نگاه ميکردم ،حس خوبي نداشتم ...شايد حس حسادت بود زيرا هيچ وقت محبت ،نگاه هاي عاشقانه و لبخند هاي مادر را با کسي تقسيم نکرده بودم و اکنون برايم گران تمام شده بود ، آن هم چون اصلا نميدانستم نسبت اين پسر با مادرم جز يک نسبت دور فاميلي چه چيزه ديگريست...صداي نگين مرا به خودم آورد

-چرا اينقدر بهش نگاه ميکني؟

به نگين نگاه کردم و گفتم

-نميدونم...اين از کجا پيداش شد؟؟ چرا مامان هيچ توضيحي بهم نداد؟!

-آخه نفس بشينه اينجا وسط نمايشگاه چيو برات توضيح بده مگه نگفتن بدا تعريف ميکنن...!

-از اين همه محبت مامان به اون خوشم نيومد ...اصلا نميفهمم ... اين لبخند هاي عاشقانه فقط مخصوص منه ...فقط ماله من بوده...چرا به اون پسر اينقدر با محبت نگاه ميکرد؟

-قبل از اينکه ماله تو باشه ...ماله من بوده....

با نگين به سمت صاحب صدا که کسي نبود جز کوهيار برگشتيم و هر دو با تعجب به او نگاه کرديم ......

اخم هايم را بيشتر کردم و گفتم

-آقاي زند بايد باهم صحبت کنيم

کوهيار لبخند نصفه نيمه اي زد دستش را جلويش قفل کرد و گفت

-ميشنوم....

نگاهي به نگين انداختم که بيچاره متوجه شد بايد برود گفت

-من ميرم پيش خواهر و برادرم

با دستم متوقفش کردم و گفتم

-نه نه ...تو بمون ما ميريم....

بعد رو به کوهيار گفتم

-لطفا با من بياييد ...

از اين ميترسيدم که نکند مادرم قبل از پدر با کسي ازدواج کرده که اين پسر حاصل آن ازدواج است..از طرفي ميديدم فکرم با عقل جور در نمي آيد .... به سمت آشپزخانه رفتم اينقدر ذهنم مشغول بود که اصلا متوجه نشدم او با من آمد و يا نه برگشتم تا پشتم را ببينم که با يک جسم سفت که به نظرم بدن بود برخورد کردم ....داشتم به زمين مي افتادم که دستي پشت کمرم قرار گرفت و مانع افتادنم شد....با نگاه به چهره ي کوهيار که صورتش با صورت من فاصله ي چنداني نداشت به خودم آمدم و سعي کردم از حصار دستش خارج شوم و تعادلم را حفظ کنم.... نفس عميقي کشيدم تا به خودم مسلط شوم...کوهيار ولي بيخيال بود و با يک لبخند کج حرکات مرا زير نظر داشت کمي اين طرف و آن طرف را نگاه کردم و وقتي موضع قبليم را به دست آوردم طلبکارانه دست به سينه ايستادم و گفتم