رمان هزار و یک بوم به قلم طیبه حیدرزاده

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

من عاشق سهراب و بوم نقاشی بودم؛ سهراب عاشق آتیش بازی با سرنوشت شوممان.

گذشته طناب دارمون شد، حلقه زد دور گردنمون.

اما یه مرد مرموز پر کینه، منتظر توی سایه، تا طوفان به پا کنه!

من آخر این بازی نمی دونم. تو این طوفان خاکستر میشم یا ...

پس بیا از اول اول بازی شروع کنم...

آمد تا خزانش را سبز کند و یا…

مقدمه

رنگ می‌زنم بومی را که حکایت زندگی‌ام است...

ترکیب‌های رنگ‌‌‌های تند و تیره را بارها می‌کشم.

قلم مو را محکم می‌کشم.

باید تیره ترین شبی شود که می‌شود دید!

روشن‌ها را آن شبی دور ریختم که خوبی‌ام رفت...

این بار عشق طناب دار شده است

بدترین تاوان، درد ترین داستان...

من خود را با رنگ‌‌‌‌هایم در کارناوال زندگی پنهان کرده ام.

دست مرا نگیر

مرا پیدا نکن

من از خود گریزانم!

بگذار مردگی کنم

جای من هرگز کنار تو نیست

نیا نگذار بیش از این تاوان دهم...

*****‌*

آب استخر سرد سرد چون یخچال بود، دست و پایم از کرختی آب سنگین و بی حس شده، هر چه در آب تقلا می‌کردم، دستان سفید اشباح مرا با قدرت تمام به پایین می‌کشاندند. به دنبال جرعه ای نفس و اکسیژن له له می‌زدم؛ ولی کو آن نفسی که به ریه‌‌‌های ناسورم برسد. دوباره نگاهی به کف استخر انداختم، شبح با چشمان سیاه توخالی و صورت سفید می‌خواست همراهش برای همیشه در آنجا با او بمانم.

از تاریکی و تنهایی می‌ترسیدم؛ دوباره برای رهایی تقلایی کردم. آب با تمام وجود در دهان و بینی‌ام پر شد، بین زندگی و مرگ معلق شدم. با حس خفگی دوباره با نفس کشیدن‌‌‌های وحشتناک از خواب می‌پرم. دست‌هایم را دور گلوی متورم و سوزناکم حلقه می‌کنم. پتوی سفید را به کناری می‌زنم، تن تبدار و داغم را با سوز پاییزی اول مهر خنک می‌کنم. موهای سیاه خیس از عرقم را بالای سرم گره می‌زنم. خم می‌شوم و دمپایی راحتی خانه رامی پوشم. نور مهتاب از لای پرده تور و حریر به داخل خانه ریخته شده است.

تابلوی رنگی پر از رنگ‌‌‌های سیاه و سرخ کارناوال روی پایه اش به صاحبش دهان کجی می‌کند. چه شب‌‌‌های که با شور رنگ‌‌ها را آراسته و چهره شاد و زنده مردان و زنان را با پالت رنگی روی بوم نقش زده بودم. به چهره محو و چشمان غمگین پسرک در لابه لای شادی مردمان خیره شدم. سیگاری از بسته بیرون آوردم و با فندک زیپوی نقره‌ای اهدایی بردیا آتش می‌زنم.

اولین پک را که می‌زنم، دود تلخ با حجم خاطرات تلخ را بالا می‌آورم. با دومین پوک، چشمان سیاه و نیش گزنده بردیا را بالا می‌آورم. سومین پوک دست‌‌‌های گرم و پیچک وارش را دور تن ظریفش یادم می‌آید. چهارمین پوک، ناامیدی عمیق و اشک‌‌‌های مانده در پستوی ذهنم را بالا می‌آورم. من با خشم خودم، سایه را، نقاش معروف، دختری زیبا با موهای سیاه و چشمان خاکستری را بالا می‌آورم. من گناه‌های فراموش شده در کودکی‌ام را بالا می‌آورم.

آوای تیز پاشنه ی کفش دخترک سکوت پر آرامش فضا را از هم گسسته بود. دخترک با موی پریشان و چشم‌‌‌های غرق آرایش خیره به تابلوهای ماهگونی رنگ، گاهی پر هیجان دستی بند بازوی مرد کنارش می‌کشید. زنی پوشیده شده در چادری ابریشمی و صورتی سفید که انگار قاب شده بود، تیز و با دقت تابلو‌‌ها را بالا و پایین می‌کرد. ساعت مچی استیل جلوی نگاهم تاب می‌خورد. هنوز یک ساعت نشده بود ولی راضی از حضور نسبتا شلوغ زن و مردها گوشه ای ایستاده و از هیجان و نگاه‌‌‌های پر مفهومی که بر روی چهره شان موج می‌زند، انرژی می‌گیرم.

گالری سرتاسر رنگ سفید بود، دیوارهای برفی و سرامیک‌‌‌های بزرگِ دو در دو سفید با خطوط نقره ای، دو ستون وسط سالن، سه بخش مجزا را برای هنرهای دستی‌ام تشکیل داده بود. سه نوع سبک که برای یادگیری شان سال‌‌ها حتی از خانواده خود دور بوده ام. شاید می‌توان گفت، من سال هاست که روزهایم را در تاریکی و تنهایی خود سپری کرده ام. نگاه زن مشکی پوش حولِ سالن می‌چرخد و انگار سراغ کسی را از چشم‌‌‌های تیزبین و تیره رنگش می‌گیرد. دستی به مانتوی طرحِ سنتی خوش دوختم می‌کشم و با حفظ لبخند بر روی لب‌‌‌‌هایم به سمتش می‌روم. از نگاه ناباور زن لبخند تا چشم‌‌‌‌هایم به جریان می‌افتد. سری به رسم احترام خم می‌کنم.

_ به گالری لی لی خوش اومدید خانم!

زن باید حداقل 35 سال را داشته باشد. در عین پوشیدگی خاص خود، به نظر تیز و دانا می‌آمد. لبخند کمرنگی کنج لب هایش لانه می‌کند:

_ من از طریق پروفسور حاجتی با گالری لی لی آشنا شدم. خیلی از طرح‌‌‌های جالب و محرک این گالری شنیده بودم؛ ولی افتخار آشنایی با صاحبش رو نداشتم. نمی دونستم صاحب آثار هنری که می‌بینم یک زن جوان هست.

من جوانی‌ام را پای همین تابلوهای روی دیوار داده بودم که برود. حالا من صاحب چندین فرزند از خود بودم که چشم‌‌ها را به شوق می‌آورد.

_ پروفسور حاجتی یکی از استادای به نام بنده بودند که همیشه لطفشون شامل حال بنده بوده و هست.

_ من نقاشی‌‌‌های شما رو نگاه کردم، چه خوب که تونستی مجزا و در عین حال شوریده دست به قلم ببری خانمِ...

_ بنده مشفق هستم. من سال هاست که به صورت جداگانه سبک‌‌‌های دوست داشتنیم رو یاد گرفتم، روزهایی بود که به خودم می‌اومدم و می‌دیدم خورشید رفته و من هنوز تو خیالِ خودم غرقم، روزهاست که من با انرژی مضاعف به سراغ هنر مورد علاقه‌ام می‌رم و مطمئنا وقتی این همه علاقه و شوق پشت یک کار خوابیده باشه، هیچوقت کسل و خسته کننده نخواهد بود.

حس می‌کنم که لبخندش پررنگ تر می‌شود. به تابلوی ماهگونی که طرح پیچیده ای را در خود جای داده بود اشاره می‌کند.

_ سبک امپرسیونیسم چندان آسون نیست!

_ ضرب تندی که در این سبک هست مطمئنا وقت گیر و به دقت لازمی نیاز داره، اما برای تخلیه هیجان انتخاب درستی هست.

به تابلو نگاه می‌کنم، تصاویر پر پیچ و خمی که دریا و طبیعت را به یکدیگر متصل کرده و پرنده ای کوچک و زیبا در آسمان در حال پرواز بود. زن به سمت دیگری از سالن اشاره می‌کند و این بار واضح و با بیانی روشن ادامه می‌دهد:

_ به خوبی دو سبک رو در هم ادغام کردید و این متحیر و شیوه ی نوعی به حساب میاد. این سبک با طبیعت رقم خورده و شما از فوتوریسم هم استفاده کردید.

_ من خوبی رو تو جهان امروز می‌بینم که طبیعت به دست انسان در حال نابودیه، انتخاب این سبک مبنی بر تایید عقاید برتریِ من نسبت به سرسبزیِ جهانم نیست، اما می‌تونه هشداری در سبک نقاشی من خوابیده باشه!

_ همونطور که پروفسور حاجتی می‌گفتن، شما زنی زیبا، دانا و پر استعدادی هستی.

لبخند مانند شکوفه‌‌‌های بهاری از لب‌‌‌‌هایم سرریز می‌کند. او مانند پدر دوم همه جا هوایم را داشت و بودنش افتخار و هدیه ای بود که سال‌‌ها نصیبم شده بود.

رفتن زن را تماشا می‌کنم، با انتخاب سبک امپرسیونیسم و تابلوی طبیعت او اعلام کرد هنوز هم انسان هایی هستند که محیط زنده‌ی اطرافشان اولویت زندگی‌شان است. همین حین نگاهم در بین سالن چرخ می‌خورد و چشم‌‌‌‌هایم روی فرزند آخرم متوقف می‌شود، جدا از همه و در جایی قرار گرفته بود که در عین چند برابر کردن زیبایی اش فقط و فقط افراد خاص اولویت دیدنش را داشته باشند. پوسته ی تابلو به زیبایی یک خورشید می‌درخشید و پسرک با چشمای سیاهش به آسمان نگاه می‌کرد.

صدای بم و غیر آشنایی به نام می‌خوانم، چشم‌‌‌‌هایم را از فرزند دوست داشتنی‌ام گرفته و با چرخشی به هیکلم، به سمت صدا بر می‌گردم. نمی‌دانم جا خوردنم واضح است یا نه، اما لحظه ای چشم‌‌‌‌هایم از روی کفش‌‌‌های اسپرت صاحبش تا پیرهن و شلوار طوسی مشکی و موهایی که به یک سمت شانه شده بود، کشیده می‌شود. قد و قامتش را پوشیده در کت و شلوار براق مشکی تصور می‌کنم. کارت آشنای آبی رنگ در جیب پیراهنش جلوی چشمانم به حرکت در می‌آید. پوزخندی به خیالاتم می‌زنم. او بی شک باید یک بادیگارد اخم آلود و ترسناک می‌شد! زیر عینک گرد و با مزه اش چشم‌‌‌های تیز و تیره ای پنهان شده بود‌.

_ خانم مشفق؟

به خود می‌آیم. آب دهانم را قبل از هر حرکتی، فرو می‌دهم و با نفسی آرام اعتماد و حواس از دست رفته‌ام را در خود جستجو می‌کنم.

_ خودم هستم و شما...

کارت آبی رنگ مقابل نگاهم تاب می‌خورد.

_ بردیا فروتن، از دفتر خبریِ راسخ.

راسخ؟ نام آشنایی که زیاد با آن کار داشتم.

_ آه، من تا حالا با کسی مصاحبه نکردم.

صدایم را از ریشه می‌خشکاند.

_ به تازگی در این دفتر شروع به کار کردم.

نگاهش در گالری‌ام به چرخ در می‌آید. برای منی که آدم‌‌‌های اطرافم را زیر ذره بین نگاهم می‌گذاشتم، جالب به نظر می‌آمد. نگاهش را انگار قیر داغ و گداخته ریخته باشند، در عین سرمایی که به شخصِ مقابلش القا می‌کند، کنجکاوی از لابه لای چشم هایش سرریز بود. خسته به نظر می‌آید و حالت چشم هایش رو به خماری می‌رود، با دیدن ابروهای پیوند خورده اش متوجه شده‌ام که زیادی او را دید می‌زنم و این در شأن منِ خانم مشفقِ صاحب گالریِ لی لی نبود. آن هم در مقابل خبرنگاری که مطمئنا برای نوشتن از هیچ چیز نمی گذشت!

یک آن با خود می‌گویم چنگ زدن به آن موهایی سیاه چه حسی خواهد داشت. دست در جیب شلوارش می‌کند، نیشخندی به احوال من پریشان می‌زند.

_ خانم مشفق، اگه وقت دارین یه مصاحبه در مورد نمایشگاه داشته باشیم؟

به ساعت صفحه گردم نگاهی می‌اندازم، موسیقی لایت فضا بین سکوتمان جاری می‌شود. لبه شالم را روی شانه چپم می‌اندازم و زیر لب می‌گویم:

_ من تا حالا با هیچ خبرگزاری مصاحبه نکردم، ارزش یه هنرمند به مرموز بودنش هست، امیدوارم از نمایشگاه لذت ببرین!

مرد جوان با دست عینکش را روی بینی اش بالا می‌برد، انگار که جواب رد من برایش زنگ تفریحی بیش نیست. با لبخندی مرموز می‌گوید:

_ من خبرنگار معمولی نیستم، بیشتر دنبال جمع آوری یه کتاب نفیس از هنرمندان برتر ایران هستم، قراره این کتاب به چندین زبان ترجمه شه، اگه شمام مایل بودین یه زنگی بهم بزنین، و الا من برم سراغ گزینه بعدی!

کارت آبی رنگ که با نستعلیق خوش آب و رنگ را میان دستانم می‌گذارد، به نشانه خداحافظی دست تکان می‌دهد. و من ،سایه مشفق، را با برزخی از حس‌‌‌های متفاوت، خشم، بهت، غبطه تنها می‌گذارد. کارت را درون دستم مچاله می‌کنم، مردک چه فکری با خودش کرده است؟ من خالق این بوم‌‌‌های رنگی زنده هستم، منی که با هر چرخش قلمم دنیای جدید را می‌آفرینم.

به طرف میز کنار سالن می‌روم، آب پرتقال ولرم شده در لیوان کریستال خوش تراش را بی محابا می‌خورم. دنبال مرد نامحسوس به اطراف چشم می‌چرخانم، ولی خبری از مردک پر مدعا نیست. سبد‌‌‌های گل اهدایی از طرفدارانم را نگاه می‌کنم، سبد گل رزهای سرخ با کارت سهراب را بر می‌دارم. چه عجب این برادر خوانده بی تفاوت من برایم سبد گلی فرستاده است. هر چند او بی عارتر از این است که تاریخ نمایشگاه من حتی یادش بماند، مگر اینکه دوباره چاه فاضلاب هایش بالا زده باشد، مرا برای ماله کشی گندش بخواهد. میان من و او پیوند ناگسستنی از نیاز و حمایت دوطرفه است. او از دوران کودکی، شاید سنگ ریزه درون کفشم بوده، ولی بودنش برای زندگی عجیب من لازم است.

صدایی پاشنه‌‌‌های کفش لژداری را در نزدیکی‌ام می‌شنوم. سرم را که به آرامی بلند می‌کنم، سهراب را با شلوار کتان سیاه و کت جیر تیره اش می‌بینم. گاهی حس می‌کنم این سیاه پوشیدن‌‌ها یعنی او هنوز سوگوار عمو مسعود است. همیشه باید در تیپ و استایلش رنگی از تیرگی پیدا کرد! موهای قهوه ای بلندش را پشت سرش بسته است. تارهای دو رنگ موهایش زیر نور خورشید همیشه به رنگ طلایی در می‌آمدند. او علاوه بر ته چهره‌ی غربی‌اش، رفتاری غرب گرایانه دارد و من همیشه فکر می‌کنم که او به اشتباه پا به کشور اسلامی گذاشته است.

نگاهش را برقی خیره کننده پوشانده بود، این مرد با این چشمان فتان آبی و فک مربعی شکل مردانه، خیلی جذاب است. با نیشخندی، برق دندان‌های لمینت شده اش را نشانم می‌دهد:

_احوال خانم هنرمند، اگه می‌دونستم اومدنم برات خیلی مهمه، از صبح اینجا چادرمی زدم!

سهراب، با صورت برنزه کرده اش، شبیه مدل‌‌‌های شبکه مد و فشن است. اگر سختگیری بابا نبود، الان در فشن شوهای ترکیه به حد اعلا رسیده بود. دستم را به طرفش دراز می‌کنم:

_ عالی‌ام، برادر عزیز، حاجی رو چطور پیچوندی؟

نگاهی به جواهر ناخن‌‌‌های کاشته شده‌ام می‌اندازد:

_ به نظرت میشه حاجی رو پیچوند؟ راستش رو گفتم، من که این همه داداش خوبیم، به حاجی بگو شب شام موفقیت نمایشگاهت با توام.

نیشگونی از بازوی ستبرش گرفتم. لعنتی این بازوها دور کدام فتانی قرار بود، پیچک شوند؟

_ باز کجا میخوای بری دنبال عیش و تعیش؟ ها؟ نری باز دنبال خانم بازی، صدتا مرض می‌گیری!

حدقه چشمانش را برایم گشاد می‌کند:

_ حاجی کجاست ببینه دردونه اش چه حرف‌ها که نمی‌زنه، خانم هنرمند، نقاش، با چند تا بروبچ می‌خوایم بریم صفاسیتی، فشم،همشونم بچه پاستوریزه‌ان جونِ تو.

قدم زنان به طرف نقاشی آخرم می‌رویم.

هنوز به حد پرستش این تابلو را دوست دارم. برای آفریدنش ساعت‌‌ها از جانم مایه گذاشته ام. می خواهم حرف درشتی نثار برادر کمی بی مسئولیت که نه، کمی بازیگوش،کنم. سهراب با اخم به خطوط نقاشیم با دقت نگاه می‌کند:

_ اینو خودت کشیدی؟

با شیفتگی ابروهایم را تا شقیقه بالا می‌کشم:

_ عالی شده! اینو تا الان بالای صدتا پیشنهاد دادن، ولی نمی فروشمش! یه جور خاصیه برام.

سهراب با اخم دوباره به نقاشی زل می‌زند:

_ تو این رو از یه نقاشی کپی نکردی؟

با بهت دست بر کمر می‌زنم:

_ تو حالت خوبه؟

_ شبیه این رو تو نقاشی‌‌ها بابای جوونمرگ شده‌ام ندیدی؟ من کثافت همین ماه پیش تو رو بردم خونه قدیمیمون، ولی تو با رذالت مال بابای من رو کپی کردی!

دهانم اندازه غار علی صدر باز می‌ماند، بهت زده می‌نالم:

_ سهراب تو...تو، واقعا دلم رو شکستی، تو یه...اصلا اون تابلوها رو کامل از نزدیک دیدی؟ که تهمت بهم میزنی؟

از میان دندان‌های کلید شده اش غرید:

_ من دروغ میگم، من تهمت می‌زنم؟ من یا تو دختر حاجی؟چقد دیگه از دستتون بکشم، اون از بابات که کرده تو قفسم، اجازه نفس کشیدن بهم نمیده، اینم از تو که با این کار دشنه برداشتی زدی تو قلبم، خاک تو سر بی عرضه من که اسیر اون مادر ویلچریم هستم...آی بمیری سهراب...

با دست محکم بر پیشانی کبود شده از خشمش می‌کوبد.

با چشمان لبالب از اشک، دست‌های بزرگ برنزه اش را میان دستانم می‌گیرم. دست‌‌‌‌هایم می‌لرزید، درست مثل نگاهش، درست مثل نگاهم:

_ جون سایه نکن این کارو با خودت، سهراب جان، به خدا اشتباه می‌کنی، خدا من رو بکشه اگه اینکارو با تو عزیز از جونم بکنم. بخدا که من خبطی نکردم.

در آن زمان، نه آدم‌های توی سالن مهم هستند، نه خبرنگارها که صدایمان را می‌شنوند. فقط حال دل، مردی که نه برادر، بلکه تنها دوستم در این روزگار سیاه است، مهم بود. نفس نفس می‌زد، سینه اش پر ضرب از زیر پیرهن تیره‌اش بالا و پایین می‌رفت و پیشانی اش از شدن خشم و حرص به عرق نشسته بود. دستم را با شدت به طرفی می‌اندازد:

_ هیس سایه، دیگه نه می‌خوام صدات رو بشنوم، نه میخوام ریختت رو ببینم!

کلماتش مثل پتکی بر سرم فرود می‌آید، اگر سهراب نباشد زندگی پر از گودال‌های سیاه پر از مار زنگی می‌شود. اگر سهراب نباشد، دیگر نه نوری است نه سایه ای تا به بوم نقاشی جان دهد. نفس کم می‌آید، دیوارها از طرف به سویم هجوم می‌آورند، من در خلایی از وحشت تنهایی به هوا چنگ می‌زنم و سقوط می‌کنم. کسی ته ذهنم می‌گوید او همیشه دلی از سنگ در سینه داشته است.

*‌*‌*

صدای چکه کردن آب در سرم اکو می‌شد. چهار دیواری سیمانی با آن ترک‌‌‌های ریز و درشت را تابلوهای رنگی رنگی و گاها شکسته که بر روی زمینِ خاکی پهن شده بودند، در بر گرفته و از سقف کثیفش تارهای لزج عنکبوت آویزان بود. بوی تعفن می‌آمد، از میان قاب‌‌‌های شکسته قدم بر می‌دارد. پنجره ای با شیشه‌‌‌های ترک برداشته، میان ترک‌‌‌های دیوار میخ شده بود.

صدای جیغ و خنده‌‌‌های کودکانه ای از پشت پنجره توجه اش را جلب می‌کند. میان پنجره که جای می‌گیرد، پیچک شاخه‌‌‌های پربار انگور را می‌بیند که بر روی دیوار حیاط قد علم کرده بودند. عروسک چشم دکمه ای با موهای بلند و بافته شده ی قرمز رنگ در دست کودک در هوا می‌رقصید. دامن چین دار گل گلی اش در رقص باد شریک شده بود.

صدای خنده شان حیاط کوچک را پر کرده بود، چشم به قامتی بلند که در ایوان خانه و پشت به او بود، می‌دوزد. "او" ی آشنا دست به سینه کنار نرده‌‌‌های آبی رنگ ایوان ایستاده و دویدن و سربه هوایی‌‌‌های کودکانه را تماشا می‌کرد. جیغ و خنده ی تیزی در گوشم پیچ می‌خورد و درد انگار در قلبم جریان می‌یابد، قفسه ی سینه‌ام با احساسی مبهم پر ضرب بالا و پایین می‌رود. صدای دویدن می‌آید و حوضی پر آب با ماهی‌‌‌های کوچک و قرمز رنگ درست در وسط حیاط طنازی می‌کرد!

_ سایه... سایه... ای خدا عجب غلطی کردم! سایه... پاشو دیگه.

صدایی آشنا مرا به نام می‌خواند. گونه ی ملتهبم را سرانگشتانی یخ زده نوازش کرده و نفسی معطر زیر بینی‌ام پیچ می‌خورد. صدایی از کنار گوشم شنیده می‌شود.

_ خانم پرستار این آبجیِ ما کِی بهوش میاد؟ نکنه به سلامتی می‌خواد یه ماهی ما رو مهمونِ شما کنه!

صدای ریز خنده ای که گوشم را پر می‌کند، پلکم را به لرز می‌اندازد. "خانم پرستار" که به نام خوانده شد صدای دلنشین و نازی داشت.

_ دکتر سرم تقویتی به خواهرتون زدن، الاناست که ایشون بهوش بیان.

با زمزمه ی ریزی که از قصد و پر مفهوم آهسته گفته می‌شو د و قصد دلبری کردن داشت، چشم باز می‌کنم.

_ نیومد هم که فداسرتون، بیشتر در خدمت شما موندگاریم.

سهراب کنار خانم پرستار ایستاده و با یک سر و گردن بلندتر معنا دار "خانم پرستار" را نگاه می‌کرد. آخ دخترک بیچاره! لپ هایش از نگاه پر نفوذ مردک گستاخ، سرخ اناری شده و چشم‌‌‌های عسلی رنگش را شوقی وصف نشدنی برق انداخته بود.

دخترک با دیدن چشم‌‌‌های خیره‌ام لحظه ای جا خورده، خود را عقب کشانده و دستی به روپوش سفیدش می‌کشد. حس می‌کنم که صدای طنازش لبریز از احساساتِ دروغینِ سهراب، می‌لرزد.

_ انگار خواهرتون بهوش اومدن.

نیش باز شده ی سهراب با کلامش کاملا بسته و اخم هایش بهم پیوند می‌خورند. چشم هایش که قفلم می‌شود، ذهنم شروع به کنکاش کرده و ناگهان غرق حسی داغ و ملتهب می‌شوم و لایه ای اشک پشت پلک‌‌‌‌هایم خانه می‌کند. سهرابِ لعنتی! او مرا می‌کشت. بی شک قصد جانم دارد که بی رحمانه مرا متقلب و عوضی می‌خواند. آخ سهراب... آخ که قلبم با حرف هایت تکه تکه بر صفحه ی خالی سینه‌ام باقی مانده است. لب‌‌‌‌هایم می‌لرزد و آهسته صدایش می‌کنم.

_ سهراب.

سهراب لحطه ای قفل نگاهمان را شکسته و با لبخندی وسوسه انگیز هدیه ی دخترک بامزه ی مقابلم می‌کند.

_ انگاری این آبجیِ ما از مهمون و مهمونی رفتن زیاد خوشش نمیاد.

دخترک ریز می‌خندد و پشت در اتاق ناپدید می‌شود و سپس او آن روی خوشش را نشانم می‌دهد.

_ به چطوری آبجی خانمِ ما؟

انگار کسی میخ آهنین را گرفته و پر ضرب به ملاجم می‌کوبید. بوی الکل و سفیدیِ یکدست اتاق حالم را بدتر از پیش کرده بود.

می نالم:

_ آخ سهراب، سهراب...

لب‌‌‌‌هایم می‌لرزد. تهوعم کار دستم داده بود. او قلبم را در مشتش همچنان می‌تاباند.

_ کاش قبل بی فکر حرف زدنت، کاش قبل اینطور له کردن و متهم کردنت فقط یه سوال کوچیک و درست و درمون می‌پرسیدی...

قطره ای اشک روی گونه‌ام می‌چکد، نگاهش حس مبهمی را در خود فریاد می زد. دست هایش مشت شده و انگار خون به زیر انگشتانش نمی رسید. دستم را روی سینه‌ام می‌گذارم، تکه گوشت وامانده محکم بر در و دیوار دلم می‌کوبید. اوی لعنتی تنها رفیق سال‌‌‌های تنهایی‌ام بود، چطور، چطور...

_ تو کِی دیدی این همه سالِ لعنتی و بعد این همه جون کندن بخوام با یه کپی خودم رو خراب عالم کنم؟ هان؟ چطور حتی به فکرت رسید من از هنرِ عمو مسعود بخوام یک دم سوء استفاده کنم!؟ وای بر تو سهراب، من... منِ سایه بخوام به توی لعنتی زخم بزنم؟

داشتم از حجمی از احساسات لبریز شده از نگاه تلخش، می‌ترکیدم. قلب شکسته، به سان شکستن گلدانی عتیقه است که بعد از خراب شدن، حتی تکه چسب خورده اش، تنها به درد زباله دانی می‌خورد. هیچ شرمندگی در صورتش هویدا نبود. برخلاف سرمای نگاهش، با نیش باز تا بناگوش، پشت دست استخوانی‌ام را با شستش نوازش می‌دهد:

_ می دونم کپی نکردی هانی، ولی خوب بعضی طرح هاش به نظرم آشنا اومد، یه لحظه قاتی کردم. اصلا...اصلا باهات شوخی کردم پیکاسوی من، چقدر جنبه‌ات پایین اومده، یه دوره باید بیایی پیش دوست دخترای من دوره ببینی!

چشمان گشادشده خاکستری‌ام را در حدقه می‌چرخانم. هنوز صورتم خیس اشک بود. او هیچ هم عقل درستی ندارد:

_ تو واقعا لحنت به شوخی نمی خورد، اون وقت شبیه یه جنگجوی بیرحم شده بودی... تو چرا خوشت میاد اشک من رو در بیاری؟ وای خدای من... اگه اون همه زحمتم رو به باد داده باشی، به جون سایه دیگه باهات حرف نمی‌زنم.

ملافه سفید را روی صورتم می‌کشم، هق هق خفه‌ام را زیر ملافه کنترل می‌کنم. دلم جیغ زدن می‌خواست، اینکه کنج اتاق تاریکم نشسته و تنها تلافی حرصم را سر خودم دربیاورم. سهراب ملافه را با سرعت از روی صورتم کنار می‌کشد. نگاهش غران روی چشم‌‌‌های خیس و لب‌‌‌های لرزانم می‌نشیند:

_ بابا هیچی نشده، اتفاقا بازدید نمایشگاهت رفته بالا، به رحیمی گفتم به روزنامه هامون بگه بنویسن اینکه از خستگی زیاد غش کردی. جون سهراب گریه نکن، سایه؟ عزیزم؟ منو نگاه کن.

صورتم را از زیر دستش کنار می‌کشم. لمس سر انگشتش به زیر فک و چانه‌ام ملتهبم کرده بود. با این بغض وحشتناک در گلویم زار می‌زنم:

_ بسه لعنتی، من الان سایه هفت سالم؟ یا تو ده سالته؟ الان یه مرد بالغ سی ساله ای لعنتی... این رفتارهای بچه‌گانه ومسخره ت رو ببر سر دوست دخترات پیاده کن. مگه من بازیچه توام؟ بازیچه ام؟ آره؟ می‌خوای منو بکشی؟

سهراب با خشونت شانه‌‌‌‌هایم را می‌گیرد و مرا روی تخت می‌نشاند. از ضرب و زور استخوان شانه‌ام به فغان در می‌آید.

_ سایه، این حرف هات از ته دلته؟ فقط یه شوخی بچگانه بود، من معذرت می‌خوام عزیزم.

در چشمان آبی اش رگ‌‌‌های خونی بی شمار شناور است. آسمانش را ابرهای خونی فرا گرفته و مردمک‌‌‌های لرزان و پرنفوذ رج به رج نگاهم می‌کرد.

_ اگه بودنم اذیتت میکنه، بهم بگو، بگو تا یه جوری گورمو گم کنم جلو چشمات نباشم.

اشک‌‌‌‌هایم را با پشت دست از صورتم پاک کرده و به او که کنار پنجره به بیرون خیره شده، نگاه می‌کنم. بودنش اذیتم می‌کند؟ آره! اما نبودنش انگیزه ادامه زندگی را از من خواهد گرفت. وقتی نفسش به نفسم بند است، وقتی بودن دوست دخترهایش روزها و شب‌‌ها برایم چون کابوسی عذاب آور بودند. وقتی که او در نور وسط صحنه زندگی‌اش با دیگران دل می‌داد، دل می‌شکست. من همچون اسمم در تاریک و روشن در سایه به او عشق می‌ورزیدم! عشقی یک طرفه و خانمان سوز که اگر بابا از آن خبر می‌داشت، حتما تلافی اش را سر سهراب بی گناه در می‌آورد. با صدای گرفته می‌نالم:

_ قهری؟ قهر نباش. من تشنمه، یه لیوان بهم آب بده، مثلا همراه مریضی؟ تو که منو می‌کشی با این مریض داریت.

با دست‌‌‌های گره کرده در پشت، به طرفم بر می‌گردد. خطوط صورتش پر از دلخوری و طلبکاری است:

_ قهر؟ مگه من بچم!؟ سرمت تموم شده میرم بگم بیان باز کنن. دستتم کبود کردن.

سهراب زیر لب غر می‌زند:

_ حداقل کنار خوشگلی اش یکمم تزریقات یاد می‌گرفت، زده سوراخ سوراخت کرده.

آب معدنی پلاستیکی را دربش را باز می‌کند و به دستم می‌دهد. زیر لب می‌گویم:

_ سهراب.

کنار درب بر می‌گردد و سوالی نگاهم می‌کند:

_ هوم؟

موهایم را زیر روسری می‌برم و با آرامش می‌گویم:

_ اگه تو و مامان نباشین تو دنیای سایه، سایه فرداش، سیاه سیاه میشه!

با صورت جمع شده از حسی که همیشه با دیدن بابا به خود می‌گیرد، ازجلوی درب کنار می‌رود:

_ حاج بابا اومده، راپورت ندی ها!

رابطه بابا و سهراب مثل یک دور تسلسل بی فایده بوده و بی فایده است. آن روزهای اوایل ازدواج نه سهراب نوجوان کله شق، بابا را جای مسعود قبول کرد؛ نه بابا توانست آن مهر خفته در وجودش را به پای او بریزد. سهراب هنوز افسون روزهای زندگی قبلی‌اش بود، جایی که نه از من خبری بود، نه از دردسرهای حاج اسماعیل مشفق.

سهراب مثل پسری مودب روی مبل زرشکی به انتظار دوئل می‌نشیند. من هم دستی روی لب‌هایم می‌گذارم تا خنده کش آمده از جدیت سهراب را پر می‌کند. سهراب به احترامش نیم خیز می‌شود. بابا با دل نگرانی، بی حرف، تن نشسته روی تخت، را به آغوش می‌کشد. گرومپ گرومپ قلب‌‌‌‌هایمان از جداره لباس‌هایمان در هم پیچک می‌شود.

_ عزیز بابا، جون بابا خوبی؟

هزاران چروک پنجه کلاغی دور چشمانش از نگرانی در هم ادغام می‌شوند.

_ نفس بابا، تو که از نگرونی من رو کشتی! انقدر روز و شب چسبیدی به اون چارتا تیرو تخته ورنگ، که رنگ به روت نمونده. عوض خط خطی کردن اونا، مدیریت یاد می‌گرفتی الان شرکت لنگ یه مدیر لایق نبود.

دستان پر چروکش را فشار ملایمی می‌دهم. با ابرو به چهره دژم سهراب اشاره می‌زنم:

_ بابایی من خوبم، فقط یه افت فشارساده اس، در ضمن من یه نقاشم، ازاون تیر و تختم کلی پول در میارم.از مدیریت و تجارت و شراکت چی حالیمه؟ سهراب مگه مدیر نیست؟

این حرفم شبیه ریختن آب در چاله مورچه است. وقتی بابا نگاه تحقیر آمیزش را به سهراب شنگول می‌دوزد که بی خیال در حال خوردن تکه‌‌‌های کمپوت آناناس است.

_ حاج بابا جون، شما نمی خوری؟ این دخترت شبیه نی قلیونه، هی رژیم، پژیم به ناف خودش بسته که با یه باد غش می‌کنه.

بابا دستی به ریش پروفسوریش می‌کشد، به تلفنش که بی وقفه زنگ میخورد، نگاه حرص آلودی می‌اندازد:

_ کارت اینجا تموم نشد؟ پاشو برو شرکت، کلی کارها مونده رو زمین.

_ حاجی، این تن بمیره کی می‌خوای بزاری ما بپریم، بریم پی دل خودمون. بابا این کارگردان ترکیه ای منو پسندیده برا فیلمش، این پاسپورت منو بده برم.

با ترس از جایم نیم خیز می‌شوم، چشمان سرد بابا و لحن تیز سهراب خبر از شروع جنگی دیگر را دارند. بابا انگار که حرفی نشنیده، با محبت لیوان آب پرتقال را به دستم می‌دهد.

بخور باباجون، برم کارای ترخیصت رو انجام بدم. سهراب اخم آلود قوطی کمپوت را روی میز می‌کوبد:

_ منم دارم باهات حرف میزنم، حاجی مشفق، کر نبودی؟ میخوای برم واست وقت دکتر گوش و حلق بگیرم؟ یا سعمک می‌خوای؟

بابا در سکوت به رفتار هیستریک وار سهراب که موهایش را چنگ می‌زد، خیره می‌شود.

_ باباجان، ما چند بار در این مورد حرف زدیم؟

ضربان قلبم را در گلویم حس می‌کنم:

_ بابا ، سهراب...یکم آرومتر!

سهراب کف دستش را روی پیشانی‌اش می‌کوبد:

_ من پسرت نیستم، چرا انتظار داری من برات وارث درست کنم؟ همین سایه پس چیکاره اس؟ شوهرش بده برات صدتا وارث درست کنه. اصلا مگه چند سالته؟ میخوای برات یه داف واست ردیف کنم، برات زنگوله پای تابوت درست کنه!

با بهت دستم را روی دهانم مشت می‌کنم، این پسر به سیم آخر زده است. بابا با آرامش از روی تخت بلند می‌شود، سهراب هنوز با وقاحت به ما نگاه می‌کند. سرمای نگاهش ، مرا از این فاصله به یخ مبدل کرده. قد بابا تنها تا شانه سهراب است، دست روی شانه چهارشانه و عضلانیش می‌گذارد.

_ وقتی بدنیا اومدی، خیلی ضعیف و کوچولو بودی، بابات بهم گفت این پسر بچه هر دومونه، تو بچه ناخلفی نیستی بابا، من فکر مامانتم که مریضه، تو که میدونی بدون تو ما دوام نمیاریم، ازدواج کن بعد هرجا خواستی برو.

این نرم خویی بابا سیاستش است، گویی هیچ چیز در دنیا عصبانیش نمی کند. بعد از اینکه خوب با حرکاتش کیش و ماتت می‌کند، آن وقت تو با موج شرمندگی کاری را که او می‌خواهد انجام خواهی داد. سهراب عرق روی صورتش برق می‌زند، زبانش را روی لب‌‌‌های خشکش می‌کشد و زیر لب ناله می‌کند:

_ حاج بابا، آخه من یه ماهه زن از کجا بیارم؟ چرا تو منگنه‌ام میذاری؟ مامان که حالش خوبه، واسه همیشه که نمیرم، زود میام.

_ باباجون، چیکار کنم، مامانت می‌خوای دق کنی؟ حرف‌های دکترشو مگه نشنیدی، قلبش زیاد تاب و تحمل ناراحتی رو نداره.

این ته بحث‌‌‌های چند وقت اخیرشان بوده، چون بمب ساعتی که ثانیه شمار معکوس برای انفجار رسیده باشند. از ماشین پایین می‌آیم، نگاه بابا نگران و دلواپس به دنبالم کشیده می‌شود. گاهی پر حرص سیبیل بالای لبش را می‌جود و گاهی پر غیض، اخم و چشم غره ای حواله‌ام می‌کند.

سهراب بی حرف با صد من اخم چسبیده میان ابرو‌‌‌های پر و یکدستش کنارم قدم بر می‌دارد. گناه است اگر بگویم دلم برای همین صورت مچاله و لب‌‌‌های بهم فشرده می‌رود؟ سهراب با سر به هوایی هایش، با گندابی که در آن درحال غرق شدن است، با تمام آزارهایش برایم سهراب است. با بحثی که درون اتاقک سرد و سپید بیمارستان میان بابا و سهراب به راه افتاد، دلم به صد تکه مبدل شد. نیاید روزی که سهراب کنار غیر از من تا ابد ماندگار بماند! نیاید!

_ توهمی... خوبه حالت؟

لعنتی اخم هایش پیچ دارد، چشم هایش قطب جنوب را به خانه آورده بود. او در اوج ظالم بودن هایش هوایم را دارد.

_ هوی... چته دختر؟ الحمدالله دختر حاجی لالمونی گرفته؟

"حاجی" گفتنش پر تمسخر و با نفرتی آشکار همراه است. قفسه ی سینه‌ام پر بغض بالا و پایین می‌رود.

_ خوبم، فقط... فقط یکم سرم گیج میره.

مردمک‌هایش که برق نگرانی می‌زند، اشک پشت پلک‌‌‌‌هایم خانه می‌کند.

_ گیج می‌زنی و هیچی نمیگی، دستت رو بده...

با دیدن مامان که نگران و پریشان کنار ورودی بر روی ویلچر نشسته است، نگرانی‌‌‌های بالا آمده اش را می‌برم.

_ نیست. دیگه رسیدیم، مامان چرا اومده بیرون!؟

نگاه سهراب پی مادرش می‌رود و چشم هایش را برقی از محبت و عشق روشن می‌کند. حتی اگر از تمام دنیا نفرت داشته باشد، مامان مهتابش تمام جان و توانش است.

_ ببین برا یه غش کردن فنچمون چه غشون کشی کردن.

اکرم خانم پیچیده در چادر گلدار و مامان دوز و روسری هزار رنگی که تا بالای ابروهایش آمده بود، اسپند به دست کنار مامان جا گیر می‌شود.

_ خدا بده از این شانسا.

بی توجه به کنایه و پوزخند زهرآگین سهراب به سمت مامان پرواز می‌کنم. مرا نزاییده مادر بود. سرم که میان دست‌‌‌های نرم و لرزانش قرار می‌گیرد، بی قراراشک هایش روی گونه‌‌‌های تپل و اناری رنگش می‌چکد. مروارید بود از آسمان نگاهش می‌چکید.

_ فدات بشه مهتاب، تو چرا مراقب خودت نیستی‌؟

گونه هایش را آماج بوسه‌‌‌های آبدارم قرار می‌دهم و محکم تن نرم و پنبه ایش را میان آغوشم می‌چلانم.

_ آی به قربون مامان مهتابم بشم که... باور کن هیچیم نبوده، این پسر تخست بزرگش کرده از اونورم بابا... اخلاقشو می‌دونی که؟ آخ بگم انگار نزدیک مردنمه.

نیشگونی بازوهایم را به سوزش می‌اندازد، سهراب معترض و اخم آلود نگاهم کرد و سپس بوسه ی بر سر مامان مهتاب می‌نشاند. مامان با لبخند شل و وارفته ای پاسخش را داده و رو به من می‌نالد:

_ دور از جونت دختر... همش تقصیر منه، تو دوماهه خودت رو تو اتاقت حبس کردی من باید مراقب خورد و خوراکت می‌بودم.

سهراب حیرت زده جواب می‌دهد:

_ دیگه انقد فنچ و بی بال و پر نیست که لقمه دهنش بذارید مادر من.

مانند بادکنکی که چسبِ بخاری ست، می‌ترکم:

_ فنچ فنچ حواله‌ام نکن، چشم نداری ببینی مامان مهتاب دلواپس احوالاتمه... اصلا فرمون بچرخون راست، آدرس اتاقت که دستته.

نگاه ناباور همگی چهره ی سرخ شده‌ام را هدف قرار می‌دهند. خجالت زده پلک روی هم می‌گذارم، انگشتان ظریف مامان که روی بازویم می‌نشیند و سپس حرف هایش حرارت دلنشینی را روانه ی قلب پر تپشم می‌کند.

_ خسته ای سایه جان، رنگ و روت پریده جانم، این از بی خوابی‌‌‌های چند روزته، ایشالله که نتیجه ی زحماتت رو بدی، بریم تو... بریم، اکرم خانم برو کم کم شام رو بچین بچم گرسنه ست. سهراب جان صندلی رو می‌چرخونی؟

اکرم خانم که می‌رود، پشت سهراب و مامان مهتاب قدم بر می‌دارم. سهراب مامان را کنار مبل سلطنتیِ طلایی رنگ جای داده و کنارش لم می‌دهد.

_ بشین سایه جان، الاناست که اکرم خانم صدامون کنه... راستی اسماعیل کوش؟ مگه با آقا بر نگشتید؟ انقد هول زد که ظهری ناهارشم درست و درمون نخورد.

سهراب با پوزخندی بر لب‌‌‌های گوشتی اش، خم شده و سیب سرخی از میوه خوری طرحِ قو چنگ می‌زند:

_ اوو... مهتاب بانو چه هولِ شوهرش رو می‌زنه. دلواپسش نشو، قد و قوارش دو برابر منه.

_ آدم نه ناهار بخوره و نه شام پس می‌افته، ربطش به قد و قوارش چیه پسر جان.

سهراب غیضی روی صورتش می‌نشاند:

_ بخدا که مردم شانس دارن... زده از پا علیلت کرده و اسماعیل جان اسماعیل جان از دهنت نمی افته.

مامان مهتاب غمگین نگاهش می‌کند:

_ تو باز شروع کردی!؟

بغض مامان را می‌بیند، کلافه چنگی میان موهای بلند و براقش می‌زند. طره موهایی که روی پیشانی اش می‌نشیند دل و دین می‌برند.

_ جرئت نیست تو این خونه حرف زد... دِ مادر من، عزیز من تو از وقتی اومدی تو این خونه ی وامونده روز خوش دیدی؟ صبح تا شبت رو صندلی چرخ دار تو پذیرایی ویراژ میدی... اینم شد زندگی آخه!؟

مامان نگاهش به من می‌افتد، ناگه لب می‌گزد و اشک لانه کرده کنج چشم هایش روان می‌شود.اشک‌‌‌‌هایم یکی پس از دیگری روی گونه‌‌‌های ملتهبم می‌ریزد. سهراب سکوت مامان را می‌بیند، نیم نگاهی به او انداخته، امتداد نگاهش را گرفته و به من پریشان احوال می‌رسد. حیرت از سر و کولش بالا می‌رود. کاش در نظرش آنقدر رقت انگیز نباشم. کاش بابا در نظرش زندانبانی نباشد. کاش و ای کاش جور دیگری او را می‌دیدم نه در این خانه و نه انقدر... برادر وار!

_ سایه!

حس می‌کنم نامم را با طعمی ناب میان دهانش می‌چرخاند، خیره نگاهش می‌کنم.

_ تو باز واشرت باز شد؟ این حرفا برات عادی نشده؟

نگاهم را به چه تعبیر می‌کند که خشمگین از جا کنده شده و به سمتم خیز می‌گیرد؟

دستش یقه ی مانتوام را مچاله می‌کند و لب هایش بیخ گوشم می‌چسبد.

_ تو هیچوقتِ هیچوقت دختر اسماعیل نبودی برام. این رو تو گوشت فرو کن خوشگله و انقدرم واسه دردی که میون من و باباته آبغوره نگیر... این کار هر روزه ی ماست.

_ سهراب، چکاره سایه داری! ولش کن...

یقه‌ام را که رها می‌کند، لبخندی سرخوش، برخلاف طوفانی که در چشم هایش جولان بود، روی لب هایش می‌نشاند.

_ دختر خانمت چهار روز آب و دونش قاطی شده، بکل احوالاتشم برگشته... سایه فردا میریم شرکت، بابا جانت دستور داده ریزجزئیات حسابداری بیرون بکشم، دست تنها وقت می‌بره و اوشون گفتن یه روزه تحویلش بدم. شام صدام نکنید.

از پله‌‌‌های مرمرین بالا می‌رود، بی حال به مبل تکیه می‌دهم.

_ اون منظوری نداره.

چشم‌‌‌‌هایم از غصه می‌سوزد. از پشت پلک‌‌‌های تبدارم مامان مهتابم را می‌بینم. بیچاره او که میان ما یویوی شده است. تایید وار پلک روی هم می‌فشارم و آهم را پشت دندان‌‌‌‌هایم خفه می‌کنم.

_ می‌شناسمش مامانم. این پسره تخس تو وقتی عصبی میشه هیچی دیگه حالیش نیست... همونقدر که زود وحشی میشه زودم مثل یه حیوون رام آروم می‌گیره‌.

استخر خانه مان مثل همیشه خالی است. روی تاب فلزی سفید می‌نشینم. روشنایی ماه بزرگ چهارده روی زمین وهم آلود می‌رقصد. دستم را بند زنجیر تاب می‌کنم،صدای قیژ گوش خراشش بلند می‌شود. درون من دخترکی ماتم گرفته است، ماتم زمزمه ازدواج سهرابی که هیچ وقت از آن من نخواهد شد. سهرابی که تا ابد داغ پاهای مادرش را از آن بابا خواهد دانست. سهرابی که بین حس تنفر و عشق و عذاب وجدان به من و بابا گیر افتاده است. موهای بلندم با وزش نسیم روی شانه‌‌‌‌هایم افشان می‌شود.

بوی تندِ سیگار را حس می‌کنم. سرم را به طرف درختِ پر از شکوفه‌‌‌های ریز صورتی بر گرداندم. سهراب جام پر از مایع زرد رنگ به دست، ته سیگارش را با پاشنه کفشش خاموش می‌کند.

_ مگه امروز تو از بیمارستان مرخص نشدی؟ بیا برو تو.

شال سفیدم را دور شانه‌‌‌‌هایم محکم می‌کنم.

_ من حالم خوبه، تو واقعا می‌خوای ازدواج کنی؟

در تاریک روشن نورهالوژن چراغ‌‌‌های باغ، نیشخند دندان‌های سفیدش برق می‌زند.

_ من و حاج بابا سال‌ها داریم می‌جنگیم، هی من سر این طناب رو گرفتم می‌کشم ، اون سر دیگه.

مویم را پشت گوشم می‌زنم:

_ می خوای من پاسپورتت را از اتاقش بر دارم؟

مایع درون جامش را تکان تکان می‌دهد:

_ عه؟ پیکاسوی من، دزدیم بلدی؟ آفرین، آفرین، دیگه چه غلطایی دیگم می‌کنی، رو نمی کنی؟

عصبانیش کرده ام، با بیچارگی یک قدم به عقب بر می‌دارم. بغض لعنتی ته گلویم گره خورده است.

_ سهراب!

موهای پریشانم را از روی صورتم کنار می‌زند.

_ جان سهراب، شوخی هم نمیشه با تو کرد...حاج بابا ممنوع الخروجم کرده!

در مقابل چشمان گشاد شده از حیرت، جام را یکسره می‌نوشد و با چشمان سرخ شده با ته رنگ آبی یخ زده دستور می‌دهد:

_ برو بالا...

این کلام سردش، باعث می‌شود تا خجالت زده از رفتارهای عجیب پدرم از پله‌‌‌های سفید خانه بالا بروم. من چه ساده دل بودم که اره و تیشه‌‌‌های دادن‌‌‌های بابا و سهراب را فقط یک اختلاف سلیقه جزئی می‌پنداشتم، غافل از اینکه این قصه سر درازی دارد.

**‌*

شرکت صادرات خشکبار بابا وشرکا، ساختمانی با نمای شیشه ای بیست طبقه است. سهراب با پیراهن چهارخانه آبی و شلوار سفید تیپ کارمندی نزده است. حتی برق گردن بند فروهر هم از میان دگمه‌‌‌های نیمه بازش دلبری می‌کند. نگاهش روی مانتو و شلوار سیاه اداری من چرخی می‌زند. شال قرمز رها روی موهای بازم را کمی جلوتر می‌کشد. توی آینه آسانسور رژلب قرمزم را با دستمال کاغذی کم رنگتر می‌کنم.

_ موندم، من از حساب کتاب چی حالیمه، منو هم همراه خودت کردی؟

بند کیف کوچک قرمزم را روی شانه‌ام می‌اندازم.

_ سهراب من آدم جنگیدن یا دعوا نیستم، میگم بیا رضایت بده شاید دختره خوشگل باشه.

سهراب از زیر عینک آفتابیش با موبایلش مشغول است.

_ مسئله حاج بابا نیست، مشکل حاج تراب فروتنه، شریک حاج اسماعیل!

با تعجب بازویش را می‌گیرم، این بی خیالیش گاه روی عصبانی‌ام را بالا می‌رود:

_ چرا قطره چکونی حرف میزنی؟ بابا ورشکست شده؟ چرا تو رو ممنوع الخروج کرده؟

با آه بلندش، سینه محکمش مثل موج دریا بالا و پایین می‌شود.

_ فنچ جان، نباید تو رو درگیر کنم، یکی می‌خواد جورکش تو بشه.

ناخن‌‌‌های درازم را میان گوشت بازویش فرو می‌برم.

_ میگی یا گوشتت رو بکنم؟

میان خنده او و جدیت من آسانسور دنگی می‌کند، در طبقه سیزدهم متوقف می‌شود. درها باز می‌شوند، دستم هنوز بند بازوی ستبر سهراب است. میان سرامیک‌‌‌های براق همهمه و ازدحام عجیبی از کارمندان است. سهراب هم گویا خط فکری مرا دارد، نگرانِ قلب مریض حاج بابا ازدحام مردان و زنان را کنار می‌زنیم. با دیدن دو مرد با یونیفرم پلیس، از وحشت بازوی سهراب را چنگ می‌زنم. فضای شلوغ با خود پیام آور خبر خوشی نیست. حتما اتفاقات ناگواری در حال رخ دادن است.

کارمندها با دیدن سهراب دایره را وسیعتر می‌کنند. مرد دیگری با عینک ته استکانی و ریش و سبیل سیاه رنگ کرده با تمسخر ما را می‌پاید. نگاه هرزه اش را روی موهای باز و تنم حس می‌کنم، سهراب مرا به پشتش هدایت می‌کند تا از شرالخناس رها شوم. مرد تسبیحش را در دست مشت می‌کند و رو به افسر پرونده به دست می‌گوید:

_ جناب سروان، ایشون سهراب رنگرزه، همون همدست شیوا عابدینی، خود ناکسش همه گاوصندوق رو جارو زده و برده!

_ چی؟

صدای بهت آلودم باعث می‌شود تا حاجی یقه بسته صدایش بلندتر شود:

_ منتظر حاج باباتی؟ خودشم ازت شکایت کرده.

سهراب با خشم از لای دندانهایش می‌غرد:

_ حاجی، من با اون دختره صنمی ندارم، تو خودت دوس دختر منو قر زدی، ولی طرف تو زرد از آب دراومد تقصیر منه؟

حاجی با خشم رو به سروان می‌توپد:

_ بفرما، داره چرت و پرت میگه، حکم جلبش رو دارین که، دستبند بزنین، بریم پاسگاه تا آدم شه.

من دیگ خشمم به قل قل افتاده است. سهراب را به کناری می‌زنم تا حرصم را سر این پیرمرد در بیاورم، سهراب مچم را محکم می‌فشارد. از میان دندان‌هایش آرام می‌گوید:

_ سایه وضع رو بدتر نکن.

افسر جوان به آرامی می‌گوید:

_ آقا باید بریم.

سهراب سری به علامت فهم تکان می‌دهد. ولی من جانم را داس عزارئیل می‌خواهد درو کند، دستانش را می‌گیرم:

_ سهراب ماجرا چیه؟

صدای بلند حاج بابا را از ته راهرو می‌شنوم که به کارمندها برای تجمع شان تذکر می‌دهد. کارمندها کجا معرکه ای را این چنین مهیج از دست می‌دادند؟ با پچ پچ زیر گوش همدیگر، قیافه‌‌‌های پراز سوال و ظن متفرق می‌شوند. سهراب با غرور به طرف آسانسور به راه می‌افتد:

_ بفرمایید بریم، حاج فروتن بد تا کردی!

حاجی دستی به معنای برو بابا تکان می‌دهد. جلوی بابا که تکیه داده به میز بزرگ می‌رسند، سهراب با نیش باز ابرویی برای بابا بالا می‌اندازد. هر دو برای دوئلی سخت و سهمگین در سکوت جدل می‌کنند.

_ حاجی، اگه بارگرون بودیم رفتیم، اگه نامهربون بودیم رفتیم.

بابا جوابش را نمی دهد، چشمان هر دو پر از سنگ نیزه‌‌‌های تلخی و دشمنی است. حاج تراب با اخم کنار میز می‌ایستد:

_ حاجی این پسرچموشت باید حساب پس بده، پول دوزار سه زار نیست، درک کن مرد مومن!

بابا لبخند بر لب سر تکان می‌دهد:

_ حساب حسابه، کاکا برادره.

با شنیدن این حرف‌ها سرم به دوران می‌افتد، دستم را به مجسمه بزرگ شیر طلایی بند می‌کنم تا غش نکنم. سهراب با دیدن احوالاتم لب می‌گزد:

_ زودی میام.

ولی من نفس تنگ شده‌ام را با بغضم قورت می‌دهم. در این جنگ نابرابر، این قلب کوفتی چه بر سرش آمده است؟ باید درقفس محکمی از فولاد زندانیش کنم، تا دلش بی خود برای سهراب طوفان به پا نکند. دختر درونم نیشخند زنان می‌گوید:«خودتم میدونی تو فقط به یه بدل دل خوش کردی. چون اون خودش رو مثل دراکولا تو قلعه‌اش زندونی کرده، تو هیچ وقت دستت بهش نمی رسه. حتی این بدل هم سهم تو نیست.»

به خودم می‌آیم، گیج و سردرگم وسط دفتر بزرگ و بی روح بابا ایستاده ام. چهاردیواری سفید رنگ و مبل‌‌‌های همرنگش. خط و خطوط رنگی قاب‌‌ها هم نتوانسته بود فضای سرد و سنگین اتاق را روح بخشد. بابا پشت میز بزرگش نشسته و با عینکی که روی بینی اش گذاشته بود، سعی می‌کند بی توجه به من خط خطی‌‌‌های روی برگه‌‌ها را بخواند. چشم‌‌‌‌هایم می‌لرزید؛ دست‌‌‌‌هایم می‌لرزید؛ قلبم پر ضرب خود را بر در و دیوار دلم می‌کوبید و تنم از سر خشم بی حدی که احاطه‌ام کرده، به ضعف نشسته است.

کف دست‌‌‌های عرق کرده‌ام را با مانتو گلبهی‌ام پاک می‌کنم. حس می‌کنم بوی تلخ و ناخوشایندی در فضای بسته‌ی اتاق می‌پیچد‌. انگشت‌‌‌های اشاره و شستم، شقیقه‌ام را لمس می‌کند.

بابا... بابا... حاج اسماعیل! حاجی... آقای مشفق! او با من و دلم، با سهراب و زندگی و زندگی اش چکار کرد؟

سهراب! در پس ذهن پریشانم چهره ی مردانه اش قد علم می‌کند. چشم‌‌‌های آبی پررنگش که بازیگوشانه جست و خیز می‌کردند، بینی مردانه و لب‌‌‌های کلفت پرخونش که در پس زمینه ی پوست برنزه اش، یک مرد ایده آل و جذاب از او ساخته بود. سهراب اکنون در باید در اتاقک منفور و پشت میله‌‌‌های زبر زندان باشد؟ آخ... چطور دلش آمده!؟

حرف دلم بر زبانم می‌نشیند و نگاه او متفکر و کمی عصبی روی صورتم چرخ می‌خورد.

_ چی و چطور دلم اومد بابا جان؟

از این همه خونسردی بی حد متنفرم! پاهای لرزانم کشان کشان من را به سمت مبل‌‌ها می‌برند، نرمی نشیمن‌‌ها را لمس می‌کنم، معده‌ام به جوش و خروش می‌افتد‌.

_ اون پسرته!

_ و در این شکی نیست عزیز دلم.

چشم‌‌‌‌هایم می‌خواهد از کاسه ی سرم بیرون آید، سرم در معرض انفجار بود.

_ تو اجازه دادی که اون بره زندان!

عینک را از روی چشم هایش برداشته و با سرانگشت پشت پلک هایش را فشار می‌دهد.

_ بابا جان گاهی وقت‌‌ها باید بذاری تا بچت خودش سرد و گرم روزگار رو بکشه، که بدونه همیشه که بابایی پشتش درنمیاد که خراب کاری هاش رو ماستمالی کنه، درسته؟ سهراب باید جور اشتباهش رو بکشه.

خشم در حلقم چنبره زده، می‌غرم:

_ سهراب خبط کنه؟ آره، آره... گندکاری زیاده داره این پسر اما... زندان رفتن؟ اصلا... اصلا حاج تراب چی میگه، سهراب، اون چرا بردنش!؟

احساس بیچارگی می‌کنم، هیچ دستگیری سهراب، دستبند زدن به دست هایش در ذهنم نمی گنجید. بابا با چشم‌هایش سعی در آرام کردنم دارد.

_ سهراب خربزه خورده باید پای لرزشم بشینه. شیوا عابدینی دیده چک ها رو از گاوصندوق برداشته‌.

_ اما سهراب می‌گفت...

بابا این بارطغیان می‌کند. با ضربه ای که محکم و خشمگین بر میزش می‌کوبد، هراسان در جایم نیم خیز می‌شوم.

_ سهراب، سهراب، سهراب... بس کن دختر! تا کی می‌خوای دُم براش باشی و گند کاری هاش رو جمع کنی؟ فکر می‌کنی حواسم نیست که تا یه جا گیر می‌کنه تو ساپورتش می‌کنی؟ با این یارو... دختره، شیوا عابدینی تو شرکت ریخته بود رو هم، دختره هم که دید این دستش حَله و هر جا میره اومده به حاج تراب گفته و سهرابم کم آورده و چرت و پرت پشت سر حاجی راه انداخته.

عنبیه ی چشم هایش را خون گرفته بود. لب‌‌‌‌هایم از زور بغض و غضب می‌لرزد.

_ سهراب اینجور نیست. سهراب هرکار کنه، به خودی آسیب نمی رسونه. سهراب صبح تا شب و شب تا صبح تو این شرکت کوفتی جون میکَنه در ازاشم که چندر غاز مثل نونِ سگ میندازید جلوش صداشم در نمیاد. سهراب اینکارست؟ خودت دیدی؟ خودت دیدی سهراب همچین کاری کنه؟

_ عزیزم شیوا...

صدایم لحظه ای اوج می‌گیرد‌.

_ هی نگید شیوا شیوا، اون خرِ کیه؟ از کجا معلوم دست خودش تو کار نباشه؟ از سهراب شنیده بودم که یه دختره عین چسب دوقلو هر روز هر روز بند آستینشه.

درب بی اجازه باز می‌شود، نگاهم خروشان به سمت درب می‌چرخد. دختری جوان پوشیده در مانتو بلند که تا مچ پای کشیده اش دوخته شده و کفش‌‌‌های پاشنه بلند و نوک تیز که صدای گوشخراشی را در فضا منعکس می‌کند. یک جفت چشم درشت و سیاه رنگ خشمگین و طلبکار خیره‌ام شده است.

_ خانم به نظر میاد شما بیش از حد حساسیت به خرج می‌دید.

تا حدی شوکه و حیران نگاهش می‌کنم. موهای بافت تیغ ماهی اش از شقیقه شروع شده و با شالی که بر سر داشت تا گردن و پشت گوش هایش به خوبی دیده می‌شد‌، رژ خوشرنگ زرشکی، لب‌‌‌های گوشتالودش را پرتر به نمایش گذاشته است

بابا با دیدن دخترک طلبکار اخم ملایمی میان ابروهایش می‌نشاند‌.

_ خانم عابدینی ادب حکم می‌کنه قبل از وارد شدن به هرجایی اول در زد!

صدای بابا خشم پنهانی را در خود دارد. به دخترک که حالا متوجه شده بودم چه کسی ست، با دقت بیشتری خیره می‌شوم. پس این دخترک لاغر اندام، شیوا نامی ست که سهراب را به دردسر انداخته است.

دختر جوان با دیدن اخم‌‌‌های بابا کمی خود را جمع و جور می‌کند.

_ والا جناب مشفق داشتم به لاله جان می‌گفتم اطلاع بدن که اسم خودم رو شنیدم.

نیم نگاهی که روانه‌ام می‌کند، کمی تمسخر به همراه دارد. دست‌‌‌‌هایم را مشت می‌کنم‌.

به قیافه طلبکارش چشم ریز می‌کنم، به انگشترهای متعدد طلا که درون انگشتان کشیده اش جا خوش کرده است. این زن ریگ به کفشش، به اندازه کلوخی شده است. با لحن پیروزمندانه ای رو به بابا می‌گویم:

_ لااقل حرف‌هاتون رو باهم یکی می‌کردین، حاج تراب میگه شیوا خانم با پولا فرار کرده، شیواجون میگه سهراب پولارو برداشته، اصلا اینجا چه خبره؟

این دخترک بدون اینکه خم به ابرو بیاورد، روی مبل سفید جلوی رویم می‌نشیند.

_ خانم مشفق، نمی‌دونم چی شنیدین؛ والا من هیچ صنمی نه با سهراب نه با حاج ترابی دارم.

صدایش را به حد زمزمه پایین می‌آورد:

_ حاج اسماعیل میدونه، من زنده موندن مادرم رو مدیون آقا سهراب ام، اگه اون نبود پول عمل مامانم رو بده، الان مادرم صدتا کفن پوسونده بود. به حاج آقا هم تو خفا گفتم حاج تراب کلی ازش آتو گرفته، چند تا چک سنگین هم ازش تو دست و بالشه، بعلاوه گم شدن چک هام هم بهانس، تا این شرکت رو ازدست حاجی در بیاره!

سرم با شنیدن حرفهای جدید، مثل کتری در حال جوش قل قل می‌کند. نگاه سرد بابا هم رویم سنگینی می‌کند. مانتویم زیر دستم چروک و بد شکل شده است.

_ پس چرا علیهش شهادت دادی؟

صدای خسته بابا تارهای روحم را خراش می‌دهد.

_ سایه، باباجون، این حاج تراب مثل مار افعیه، تا زهرش رو نمی ریخت ول کن ماجرا نبود، شیوا میگه چند نفر رو اجیر کرده تا به قصد کشت بزننش، شایدم مواد مخدری چیزی تو ماشینش جاساز می‌کرد.

نفسم بالا نمی آید، این حرف‌ها شبیه یک فیلم تخیلی ترسناک به نظر می‌آمد. با صدای بغض دار می‌گویم.

_ حاج تراب، چرا اینقدر به سهراب کلید کرده!

بابا گوشه چشمانش را با دو انگشت شست و سبابه ماساژ می‌دهد.

_ این پسر لکه ننگ شده برام، ای کاش سال‌ها قبل می‌فرستادمش بره. چی میخواسته باشه یه زمانی با فرین دخترش، چیک تو چیک بوده، تو چند مهمونی باهاش رقصیده و عاشق خودش کرده و بعد چند مدت که ولش کرده، دختره خودکشی نافرجام داشت، بعدشم دختره الان افسرده شده و روانشناسی نبوده که نرفته باشه، این حاج تراب هم انتظار نداشت سهراب این کثافت کاری رو در مورد شریک باباش بکنه، حاجی نمیدونه سهراب قسم خورده من رو سکه یه پول کنه همه جا...حاج تراب هم الان میگه یا باید با فرین ازدواج کنه یا تو زندون بپوسه.

بهار بود؟ هوای خنکی که از لای پنجره نیمه باز طبقه سیزدهم به داخل می‌آمد، می‌گفت بهار است. پس چرا من مثل چله زمستان می‌لرزیدم. امان از قلب ساده لوحم که می‌گفت، سهراب اینقدر سیاه نیست، پست نیست. فرین خیلی جوان بود، هیجده سالگی سن مردن و از زندگی سیر شدن نبود. تا کی سهراب می‌خواست با این رفتارهایش زندگی خودش، مامان و مرا به آتش بکشد.

شیوا دست سردم را به میان دستان لاغرش میگیرد:

_ سایه خانم، باهاش حرف بزن با این ازدواج موافقت کنه، و اِلّا این شرکت با این همه کارمند ورشکست میشن، منم مجبور شدم علیهش شهادت بدم.

اشک از لای پلک بسته‌ام بیرون می‌خزد:

_ والا تا ابد می‌مونه پشت نرده‌‌‌های زندون، مامان دق می‌کنه.

من دق می‌کنم، اگر در هوای شهرم صدای قدم‌‌‌های سهراب نمی پیچید.

**‌*

ازصبح نبض بدی در شقیقه‌‌‌‌هایم پیچیده است، تکه ای از بسکویت کرم دار را با آب معدنی ولرم از گلویم پایین می‌دهم. یک چشمم هم به درب پاسگاه است تا سهراب از بازداشتگاه بیرون بیاید. نیم نگاهی از آینه ماشین به چشم‌‌‌‌هایم می‌اندازم. مردمک‌‌‌های لرزان و تیره رنگ را دریایی از خون فرا گرفته است. سایه همیشگی نیستم! موهایم در عین مرتب بودن، با آشفتگی خاصی روی سر و شانه‌‌‌‌هایم جای گرفته اند. جای رژ ملایم روی لب‌‌‌‌هایم را تنها رطوبت آب پر کرده است.

با خودم و دل دیوانه و مجنونم که تعارف ندارم! دست‌‌‌‌هایم می‌لرزید، تنم می‌لرزید، قلبم تند می‌تپید و انگار سینه‌ام زندان کوچکی برایش دست و پا کرده است. چند ساعتی می‌شود که جلوی درب پاسگاه و در دنیای خودم غرق هستم. شمار تماس‌‌‌های از دست رفته بابا دو رقمی شده است و من بی توجه و چشم انتظارم.

موزیک آرامی در فضای ماشین پیچیده است. این روزها من همیشه بغض دارم، چه با موسیقی شاد، چه محلی، چه نوای غمگین...چه تار...چه کمانچه! شال حریر ابرو بادم را روی موهایم جلوتر می‌کشم. به موهای رنگ شده طلایم در آینه پوزخند می‌زنم. من خودم را می‌خواستم عوض کنم، اصلا کل خاطراتم را با سهراب با فندکی آتش می‌زدم. خاطرات که آتش بگیرند، انگار از زیر خاکستر آتش گرفته سایه دیگری متولد خواهد شد... خیال خامی است!

به تیپ شلخته، شانه‌‌‌های خسته و صورت سیاه شده از ته ریش دو روزه اش با اندوه و قلبی مچاله نگاه می‌کنم. موهای بلندش را با دست شانه می‌کند. پنجه هایش که لای تار تار موهایش فرو می‌رود، قلب لعنتی من پر هیجان می‌کوبد. چقدر دیدن تک تک حرکات وسوسه کننده و جذابش را می‌خواهم. این لعنتی دوست داشتنی که گه گاه با نفرتی وافر درون چشمانم خیز می‌گرفت، از من چه می‌خواهد!؟

برای دیدن ماشین آشنایی به اطراف سرک می‌کشد. با زدن بوقی، با ابروهای درهم طلبکار به طرفم می‌آید. درب طرف راننده را به ضرب باز می‌کند، تیله چشمان آبی اش در قرمزی بد رنگی غوطه ور شده است. روی صندلی جاگیر می‌شود، مانند شیری سرکش و وحشی می‌غرد:

_ حاج بابا مرده، تو اومدی دنبالم؟

چی می‌شد اگر دستم را روی صورت خسته اش می‌گذاشتم. چه می‌شد اگر حتی یک بار لب‌‌‌های نرم و ابری اش را زیر سر انگشتانم حس می‌کردم؟ با غم لب می‌زنم:

_ سلام.

متعجب به لحن غم آلودم روی صورتم خم می‌شود. نگاهش با دقت اجزای چهره‌ام را از نظر می‌گذراند. روی چشم‌‌‌های سرخم مکثی کرده و سپس روی موهای رنگ شده‌ام ثابت می‌ماند. نگاه تلخم را از او می‌گیرم، صدای متعجبش گوشم را نوازش می‌کند‌.

_ سایه جان، عزیز دلم نگام کن؟

صورتم را به طرف دیگری بر می‌گردانم.

_ مامانم طوریش شده؟ بابات؟

قسم می‌خورم که حین "مامان" گفتن صدایش را لرزشی آشکار فرا گرفت. قطره اشکی از ته چشمانم بیرون می‌جهد و روی گونه‌‌‌های ملتهبم سقوط می‌کند. با خشم صورتم را به طرف خودش بر می‌گرداند:

_ دردت به جونم، به خدا دارم دیوونه میشم، مامانم حالش خوبه؟

نفس‌‌‌های گرمش به صورتم برخورد می‌کند، دم نفس کشیدن را از من عاشق می‌گیرد.

_ مامان خوبه.

به کناری هلش می‌دهم، از ماشین پیاده می‌شوم هوای شبانگاهی را به ریه می‌کشم. نور تیر چراغ‌‌‌های برق، روشنایی بیمار گونه دارند. به طرف درب شاگرد راننده می‌رود.

_ بیا بریم خونه، از خستگی جون ندارم رو پام وایسم، دوشبه تو اون هلفدونی بوی سگ گرفتم. دیگه حالم از خودم بهم می‌خوره.

نیشخندی به فکرهای مسخره‌ام می‌زنم، دریغ از یک ذره ندامت یا نگرانی بابت کارهایش! او سهراب است، موجودی ولنگار و از خود راضی که می‌خواهد ما را بکشد. من را بکشد... تا جان دارد می‌خواهد که جانم را جرعه جرعه سر بکشد. با کلافگی دوباره صدایم می‌زند.

_ سایه؟ سایه... پیکاسو؟

_ سایه مرد.

"چی" کشیده اش باعث می‌شود تا چشمانم را با حرص ببندم و دندان روی هم بلغزانم.

_ تو آخر منو و مامان رو می‌کشی، باعث شدی فشار مامان تا پونزده بره، دو شبه فقط به شاهکارات فکر می‌کنم، به تویی که به بچه دبیرستانیم رحم نمی کنی. آخه چی از زندگی میخوای؟ الان خوبت شد مجبورت کردن با فرین ازدواج کنی؟

با دستی درون جیب شلوارش کرده به طرفم می‌آید. چهره اش را خونسردی خاصی فرا گرفته است. از آن‌‌ها که دیگر سهراب را باید از لابه لای سختی سنگ شناخت. چشم هایش سرد و بی نفوذ خیره‌ام بودند و لب هایش به طرز مضحکی به رویم کج شده است.

_ از کی من باید به توی بچه جواب پس بدم؟

باد سردی می‌وزد، گوشه مانتوی جلو باز حریرم را بالا می‌برد. دستی به شالم می‌کشم و با بغضی که تا گلویم بالا آمده است، می‌گویم:

_ من بچه نیستم، فقط نگرانتم، مامان هم نگرانته.

دوباره کمی نزدیکتر می‌شود، دستش را به طرف کمرم می‌برد. گرمای دستش مرا تا عمق استخوان می‌سوزاند.

_ آخه جالبه، این بغض صدات ، این چشمای پر از نگرانی.

اخم می‌کنم، برای رها شدن تقلا می‌کنم.

_ ولم کن،خستمون کردی، به خدا دیگه استرس کارات.....

چشمان پر اشکم را با کنجکاوی می‌کاود، دستش به طرف موهای طلایی شده‌ام می‌رود.

_ این رنگ بهت نمیاد، شبیه سایه نیستی، شبیه دلقکا شدی!

با خشم دستش را کنار می‌زنم:

_ تو به چه حقی منو مسخره می‌کنی؟ واسه نامزدیت خوشگل کردم.

چانه‌ام را محکم می‌گیرد. تیله‌‌‌های آبی اش می‌لرزند، درونشان گرما و حس عجیبی است که تاریکی را کنار زده برق می‌زند. از این همه تغییر آنی به خود می‌لرزم. سحر و افسون شده ام، نگاهم روی لب‌‌‌های کلفتش میخ شده است. عطر تنش مست و دیوانه‌ام کرده است. چه زمان که من سودای او را در سر می‌پرورانم؟

دیوانگی محض است که سرم ناخودآگاه جلو می‌رود، این حس بوسیدنش مرا دیوانه کرده است. حس نرمی و گرمی لب هایش مجنون بودن را تزریق جانم می‌کند. با چشمان گرد شده، نفس گرم مان که در هم می‌شود، مرا محکم به کناری هل می‌دهد. افسون باطل می‌شود، چند قدم به عقب تلو تلو می‌خورم که ضرب سیلیش هوش از سرم می‌پراند.

لحظه ای چشم‌‌‌‌هایم را سیاهی محض فرا می‌گیرد‌. روی زمین آسفالت پشت درختان چنار گوشه تاریک خیابان، ولو می‌شوم. صدای خشم عذاب آورش روی سرم ویران می‌شود.

_ خدای من، سایه چه غلطی کردی؟ اصلا، اصلا تو...یا خدا منو بکش...سایه ...سایه...!

گریه عذاب آورم به دنبال سهرابی که دیوانه وار سربالایی خیابان را می‌دود، بیشتر می‌شود. من می‌شکنم، من پودر می‌شوم، من در گرمای بوسه مان دیوانه وار غرق می‌شوم. دست به لب‌‌‌‌هایم می‌کشم. با یادآوری برق خیره کننده‌ای که برای لحظه‌ای در چشم هایش می‌نشیند، قلبم پرهیاهو گوش فلک را کر می‌کند.

می خندم. در حین مزه مزه کردن شوری اشک‌‌‌‌هایم قهقهه سر می‌دهم. حس لطافت لب هایش و حالا... میزان تنفری که در لحظه ی آخر به نام خواندم. مرا چه می‌شود؟ سهراب من با من چه کردی؟ با خود لعنتی ات چه میکنی؟

**‌*

مرد جوان با چشم‌‌‌های برق افتاده و موهایی که روی پیشانی پهن و برنزه اش دلبری می‌کرد، با پیروزی که در چهره اش آشکارا می‌درخشید سر تکان می‌دهد. نگاه شعله ورش هنوز پی طرح قلم زنی روی دیوار است و توضیح داد که این زیبایی می‌تواند تحفه ای فوق العاده برای همسر عزیزش باشد.

_ پس بی صبرانه منتظر شما خواهم بود.

مودبانه کمی از کمر خم شده و با آرزوی موفقیتی که بر لب می‌راند، عقب کشیده و به سمت درب خروجی روانه می‌شود.حس می‌کنم او مرا یاد کسی می‌اندازد! اما چه کسی!؟

_ بازم سبک امپرسیونیسم!؟

صدای بم و جا افتاده ی آشنا، در گوشم پیچ خورده و گوشه‌ی قلبم جا خوش می‌کند‌. قلبم با مهربانی برای صاحب آوا می‌تپد. به چهره اش نگاه میکنم. جدا از چین و چروک ریز حولِ چشم‌‌‌های تیز و ریز بینش و موهایی که تنها چند تار تیره در خود داشتند، باز هم مرد دوست داشتنی و ستایشگری است.

نگاه کنجکاو و سرشار از هوشش از من به طرح روی دیوار می‌چرخد. دست به سینه کنار او جای گرفته و با افتخار پاسخ می‌دهم:

_ حس می‌کنم از من عقب افتادید پروفسور حاجتی!

_ تو هنرجوی مبتدی تموم مشتری‌‌‌های من رو قاپیدی، دختر بد!

ته کلامش علاوه بر شوخ بودن، افتخاری بس عمیق، خوابیده است. لبخند ملایمی روی لب‌‌‌‌هایم نقش می‌بندد.

_ یادمه روزی بهتون قول دادم که حتی رو دست شما هم بلند میشم.

_ و من گفتم باعث افتخاره که شاگردی به هنرمندی تو دارم.

چشم‌‌‌های تیره و براقش سالن را از نظر می‌گذراند. سالن بزرگ و راهرو مانند که توسط درب‌‌‌های شیشه ای از هم جدا شده و سقفی پر طرح ابر و بادی داشت. آینه کاری‌‌‌های روی دیوار‌‌ها که دور تا دور تابلوهای طرح طلایی فرا گرفته، هر بازدید کننده ای را جذب ظاهر بی نقص خود می‌کرد.

_ هیچ فکر نمی‌کردم که روزی با شما همکار بشم استاد‌.

نگاه ملایمش روی صورتم می‌چرخد.

_ هروقت طرحی از تو می‌دیدم و شوقت رو با تمام وجود حس می‌کردم، پیش خودم می‌گفتم تو آینده‌ی درخشانی در این حرفه خواهی داشت‌.

_ اگه کمک شما...