رمان انتقام می گیرد به قلم یلدا فلاح

تعداد صفحات : 1003

ژانر : عاشقانه

دانلود رمان انتقام می گیرد

خلاصه رمان :

لیلی دانشجوی رشته ی عکاسی و دختری آروم و بی سروصداست که به خاطر شرایط خاص زندگی که داشته و داره منزوی و گوشه گیر شده.. عاشق یکی از هم کلاسیاشه به اسم سیاوش آزادروش و به شدت حس می کنه تو رقابتش برای بدست آوردن قلب این پسر بین دخترهای دیگه بازندست و این وسط همه چیز به تصمیم این پسر بستگی داره… و زمانی که باید بگذره و همه امیدوارن با گذشتنش بدی ها بره و خوبی ها به جاش بیاد.. اما آیا واقعا همیشه اینطوری میشه ؟ آیا همیشه با گذشتن زمان خوشبختی پیدا میشه… شاید هم زمان همون چیزی باشه که در نهایت انتقام میگیره

به نام او که داده هايش رحمت و نداده هايش حکمت است .....

باراني که روزها

بالاي شهر ايستاده بود

عاقبت باريد

تو بعدِ سال ها به خانه ام مي آمدي ...

تکليفِ رنگ موهات

در چشم هام روشن نبود

تکليفِ مهرباني ، اندوه، خشم

و چيزهاي ديگري که در کمد آماده کرده بودم

تکليفِ شمع هاي روي ميز

روشن نبود

من و تو بارها

زمان را

در کافه ها و خيابان ها فراموش کرده بوديم

و حالا زمان داشت

از ما انتقام مي گرفت

در زدي

باز کردم

سلام کردي

اما صدا نداشتي

به آغوشم کشيدي

اما

سايه ات را ديدم

که دست هايش توي جيبش بود

به اتاق آمديم

شمع ها را روشن کردم

ولي

هيچ چيز روشن نشد

نور

تاريکي را

پنهان کرده بود...

بعد

بر مبل نشستي

در مبل فرو رفتي

در مبل لرزيدي

در مبل عرق کردي

پنهاني ،بر گوشه ي تقويم نوشتم :

نهنگي که در ساحل تقلا مي کند

براي ديدن هيچ کس نيامده است

" گروس عبدالمالکيان "

***

حامد چراغ ها را خاموش کرد...

هنوز همهمه ي بچه ها که پشت در دو لنگه کمين کرده بودند فروکش نکرده بود..

الهام جيغ کوتاهي کشيد و بلافاصله صداي ارشيا آمد که ببخشيد پايت را لگد کردم حواسم نبود..

همه خنديدند.

الهام غرغرکنان گفت : ببين توروخدا واسه تولد يه الف بچه به چه وضعي کشيده شديم !

حامد که سعي مي کرد خودش را جايي کنار من مخفي کند پچ پچ کنان گفت : خوبه نمرديم و معنيه بچه رو هم

فهميديم ...دوستان عزيز ازين به بعد با صلاحديد سرکار الهام خانم به جاي واژه ي نره غول از واژه ي دلنشين

بچه استفاده مي کنيم ! آخه خواهر من کي به دومتر قد و چند صد کيلو ميگه بچه !

نيلوفر از جايي نامعلوم اعتراض کرد: کجاش دومتر قد و چند صد کيلو!؟! بنده خدا سياوش !

حامد که دقيقا پشت سرم قرار گرفته بود به شانه ام زد..

ناشيانه سر برگرداندم و به طرفش ...در تاريکي چشمهايش برق شيطنت باري ميزد..

- کجايي شما مادموازل..؟

- چي ..؟ من ..؟ همينجا..!

- همينجا...آخه دورغم بلد نيستي بگي جوجه خانوم! بگو ببينم کي باعث شده اينجوري بري تو فکر..؟ به جون

حامد بدخواه مدخواه داشته باشي ...

خنديدم: صبر کن ..صبر کن ..تند نرو.....دوباره واسه خودت خيال پردازيم نکن ..!

- اها..حالا اسمش شد خيال پردازي ..! ضربان قلبتو منم دارم ميشنوم...! ميگن اين همه استرس واسه پيرزني به

سن و سال شما اصن به صلاح نيستا..

ناخوداگاه دستم رفت طرف قلبم و پيراهنم را چنگ زدم..

قلبم وحشيانه به درو ديوار تنم مي کوبيد.

آب گلويم را قورت دادم..

- نخير..! اولا که سخت در اشتباهي قلبم از هميشه ام آرومتر ميزنه در ثاني ميگن فضولي براي پيرمردي به

سن و سال شما هم چندان خوب نيس !

- اتفاقا فضولي کار پيرمرداس...البته بلا نسبت تمام پيرمرداي فاميل شما و خودم و الهام و ارشيا و نيلوفر و

سياوش و..

- خوبه ..خوبه ..بسه ..سرم رفت چقد حرف ميزني تو...!

دهانش را باز کرد که چيزي بگويد که صداي مشتاق و هيجان زده ي نيلوفر متوقفش کرد: رسيدن.!.

همه سکوت کردن...

جعبه ي انفجار کاغذ رنگي ها را محکم تر توي دستم فشردم...حالا خودم هم مي دانستم که قلبم آنقدر تند

ميزند که حامد که در چند سانتي متري ام ايستاده مطمئنا احساسش مي کند. صورتم گر گرفته بود...

چرا هر دفعه اينطوري مي شدم؟ چرا نمي توانستم خودم را آرام نشان بدهم و وانمود کنم که نسبت به اين

قضيه کاملا بي تفاوتم ! هر بار بدتر از بار قبل مي شدم...شک داشتم که دفعه هاي بعدي يکدفعه فلج نشوم و

جلويش نقش زمين نشوم...هربار مثل دفعه ي اول همان حس و حال آشنا به سراغم مي آمد. نه تکراري مي شد نه عادت...، توي تاريکي اتاق، مقابل جفت جفت چشمهاي سياهي که شيطنت آميز از اين سو به آن سو مي

چرخيدند، توي سکوت، صداي حرف زدنش با حسام را مي شنيديم که نزديکتر مي شد..

استوانه را بين انگشتانم فشردم..بايد بالاي سرش منفجر مي کردم تا کاغذ رنگي ها توي هوا پخش شود..همه

نيم خيز شده بودند..دستگيره ي در که چرخيد حامد توي گوشم گفت طرز کارشو که بلدي پيرزن؟

صداي متين و آرامش بخشش آمد: چرا تاريکه ؟ فکر کنم بچه ها امشب نيومدن !

حسام هلش داد به داخل ...

يکدفعه چراغ ها روشن شد...صداي سوت و جيغ و دست فضاي اتاق را پر کرد...

حالا نوبت من بود...دستپاچه ته استوانه را چرخاندم، قبل از آنکه بفهمم رويش را به کدام طرف گرفته ام ...

آخرين چيزي که به خاطر مي آوردم چهره ي خندان و متعجب سياوش بودو...

بعد...

انفجار..!

فصل اول

ليلي

صداهايي نامفهوم توي مغزم مي چرخيد.

- من ميگم ببريمش دکتر..

_نه چيزي نيست فکر کنم فقط شوکه شده..

- آخه چرا بهش ياد ندادين طرز کارشو

- ياد داده بوديم بلد بود..نمي دونم چرا اينجوري شد

- هول کرده حتما..!

- بعلهه ...معلومه که هل کرده..!

- الان وقت اين حرفا نيست که ، حامد يه ليوان آب بيار سريع ..

- ليلي ...ليلي خانوم..صدامو ميشنوي ؟

احساس کردم دستي زير گردنم رفت و سرم را از زمين بلند کرد..چند قطره آب به صورتم پاشيده شد. ترجيح

مي دادم از زور شرم و خجالت چشم هايم را باز نکنم . اين حس وقتي در من شدت گرفت که از لاي پلک هاي

نيمه بازم، سياوش را در فاصله اي نزديک به صورتم ديدم...

بچه ها بالاي سرم دايره وار ايستاده بودند و با نگراني نگاه مي کردند. سياوش لبخند گرمي زد و روبه بچه ها

گفت : بفرمايين به هوش اومد..

همه نفس عميقي کشيدن و پراکنده تر شدن .

حامد کنارمان زانو زد و گفت : من که ازت پرسيدم طرز کارشو بلدي يا نه جوجه خانوم...

خجالت زده با نگاهي قدرشناسانه به سياوش سرم را از روي دستش بلند کردم و در جايم نشستم . اطرافم پر از

کاغذ رنگي هاي ريز و درشت بود. استوانه چند متر آن طرف تر پرت شده بود.

به حامد نگاه کردم و با بغض گفتم : همه چيو خراب کردم...

حتي در آن موقعيت هم توان نگاه کردن به سياوش را نداشتم .

ارشيا که صدايم را شنيده بود، در حاليکه شمع ها را روي کيک جاساز مي کرد با شوخ طبعي گفت : فداي سرت

خواهر من ..چيزي که زياده تولد واسه خراب کردن اصلا مي دوني چيه ؟ من و حامد و الهام هم تولدمون تو

همين ماهه ..! اين خراب شد يکي ديگه اون يکي خراب شد يکي ديگه ..

همه خنديدند.

لبخند غمگيني زدم خواستم بلند شوم که سياوش از کنارم با نگراني پرسيد: حالت خوبه ؟ مي خواي چند لحظه

بشين بازم..

سرم را پايين انداختم : نه ..خوبم مرسي ..

و با خودم گفتم از اين خرابتر نمي تونستي بکني دختر...

به زحمت سر پا شدم. هنوز هم سرم گيج مي رفت . مانتوي بلند رنگارتگ گَل و گشادم را تکان دادم تا کاغذ

رنگي ها بريزد. اين همان مانتويي بود که حاج آقا اسمش را گذاشته بود خلعت دلقک و سياوش مي گفت

هارموني چشم نواز رنگ ها! حقيقتا که نگاه ها چقدر مي تواند متفاوت باشد. يکي چشم بسته تمام چيزهاي

جديد را به سخره بگيرد و يکي ديگر در مسخره ترين چيزها دنبال زيبايي هاي جديد باشد...

شالم را روي سرم مرتب کردم و با گام هايي لرزان به جمع بچه ها پيوستم که حالا شمع هاي روي کيک را

روشن کرده بودند و سياوش را به طرف خودشان مي خواندند.

بچه هاي اين جمع را عزيزترين و با ارزش ترين دوستان زندگي ام تشکيل مي دادند. به غير از الهام، خواهر

سياوش بقيه همه دانشجوهاي وردي هشتاد و چهار رشته ي عکاسي دانشکده ي هنر بودند. با اينکه يک سال

و نيم بيشتر از آشناييمان نمي گذشت اما باز هم صميمت و معرفتي در جمعمان بود که نظيرش را هيچ جاي

ديگر و در هيچ دوره ي ديگري از زندگيم تجربه نکرده بودم. و حقيقت اين بود که احساسي که در اين يک

سال و نيم هم داشته ام هرگز قبل از تر از اين هم تجربه نگرده بودم .

خودم را در حلقه ي بچه ها قرار دادم که حالا گرداگرد سياوش آهنگ تولدت مبارک را زمزمه مي کردند. شعله

هاي شمع توي چشمهاي سياه رنگ و شفافش مي درخشيد...با همان لبخند آرامش بخش هميشگي ..

با بچه ها همراه شدم. آهنگ را زمزمه کردم...تمام که شد نيلوفر خودش را لوس کرد و با ناز گفت : آرزو يادت

نره سياوش خان....

سياوش ابرويش را بالا انداخت و در فکر فرو رفت ..

حامد با مسخرگي گفت : اووووه...چه تفکريم مي کنه پروفسور..! واقعا همينه که ميگن ، آرزو بر جوانان عيب

نيست ..

چقدر دلم مي خواست آن لحظه توي ذهنش بودم و مي دانستم به چه فکر مي کند. دوست داشتم بدانم کدام

آرزوهايش را براي زودتر برآورده شدن جلوي چشم مي آورد.

الهام گفت : اينا همش خرافاته ! من پارسال سر تولدم يه آرزو کردم بهش که نرسيدم هيچي برعکسشم اتفاق

افتاد..

در کسري از ثانيه چشمهايش را بست و همرمان با فوت کردن شمع ها باز کرد....

نگاه خندانش را از بچه ها که شلوغ مي کردند گرفت و به چهره ي من انداخت که مشتاقانه دست ميزدم. حالت

صورتش تغيير کرد. تغييري که فقط خودم فهميدم. يک جور خاص..مثل هميشه ...که تا مغز استخوان آدم را

سوراخ مي کرد. لبخندش مهربان تر شد و چشمکي زد که به گمانم هيچکس جز من نديد. چرا که حالا همه

مشغول زدن حامد بودند که انگشت اشاره اش را توي کيک فرو برده بود.

هول شدم. مثل بچه هاي کوچک .. سريع سرم را پايين انداختم ...حرارت از گونه هايم بيرون ميزد..همه چيز

قشنگ بود..همه چيز عجيب بود.... قشنگ ترين لحظه هاي دنيا...انگار روي ابرها راه مي رفتم ...کاش لحظه ها

متوقف ميشد..کاش..

هرچند مي دانستم اگر در همان حال و هوا بمانم خيلي زود حامد مچم را خواهد گرفت .

سعي کردم کنترل اوضاع را به دست بگيرم. حواسم را پرت کردم به بچه ها که هنوز با حامد درگير بودند.

هرکسي يک کوسن دست گرفته بود و او را مي زد.ميخواستم به قيافه ي زار و خنده دارش بخندم اما در چنين

شرايطي خنديدن هم سخت و تصنعي است فقط مي خواهي بروي يک گوشه شايد اتاق خلوت خودت توي

تنهايي به لحظه هاي قشنگي که گذراندي به نگاه هايي که رد و بدل شده فکر کني و با معنيه تمام اين ها رويا

بافي کني ... اما به جاي تمام اين ها بين آدمهايي که هراس داري هر لحظه از التهابت با خبر شوند بايد براي

خونسرد و بي تفاوت نشان دادن خودت بجنگي ...هرچند که ديگر طرز فکر خود سياوش برايم چندان فرق نمي

کرد. شايد حتي ازينکه از احساسم دربياورد هم ناراحت نمي شدم..شايد اين قضيه خودش باعث فرجي مي

شد..شايد باعث مي شد به من بيشتر فکر کند..شايد من هم برايش به همان جديتي ميشدم که خودش در

زندگي ام شده بود...تحمل اين وضع يکنواخت بعد از يک سال و نيم کم کم برايم عذاب آور مي شد...شايد

اينکه احساسم به خودش را مي فهميد همه چيز را تغيير مي داد.

حامد معترضانه از زير ضربه هايي که چپ و راست به صورتش مي خورد گفت : بابا..آخه جشن تولده يا جشن

پتو...گدابازيا چيه درمياريد؟ يه انگشت کيک اين حرفا رو داره آخه ؟ داداش سياوش تو يچي بگو..

حتي برنگشتم به سياوش نگاه کنم که گفت : اون بنده خدا رو ول کنيد...بياييد ميخوام کيک و ببرما..!

- کي ر*ق*ص چاقو ميره؟

همه خنديدند.

نيلوفر دوربينش را از روي ميز برداشت و گفت : بزا قبلش از خودت و کيکت چندتا عکس بگيرم .

دوربين را جلوي صورتش گرفت و چشمش را چسباند به دريچه ي کوچک بالايش .

- آماده؟ بخند...بيشتر..بيشتر...آهاا..عاليه ...يک ..دو.

سه را نگفته الهام و حامد کله کشيدند و خودشان را انداختند توي کادر.

عکس گرفته شد.

سياوش با مشت کوبيد توي سر حامد: هميشه عين زرافه گردنت وسط عکساي من درازه .

اما زورش نرسيد به خواهرش چيزي بگويد..

همه خنديدند. نيلوفر دوباره دوربين را جلوي چشم گرفت و گفت : اصن خودتو ناراحت نکن سياوش جان بازم

ميگيريم ...يکي اون دوتا رو فقط مهار کنه که باز نپرن وسط ..يک ..دو...سه ..

از نيلوفر تشکر کرد و آستين هايش را بالا زد تا کيک را ببرد.حالا نوبت سخت ترين قسمت ماجرا بود. کادو

دادن !

از يک ماه پيش قرار گذاشته بوديم هرکس جداگانه هديه اي متناسب با علايق و سلايقي که توي اين يکسال

از سياوش ديده و شناخته بخرد و تا روز تولد مخفي نگه دارد تا بقيه نفهمند که چه خريده..من برايش يک

کتاب عکس از جاذبه هاي گردشگري شيراز گرفته بودم. جايي که هميشه مي گفت دلم مي خواهد بروم و

موقعيتش پيش نيامده.. دوباره همه دورتادورش روي کاناپه هاي راحتي نشستيم هرکسي کادويش را روي ميز

گذاشت . با وسواس هميشگي اش در تقسيم عادلانه کيک را به قطعه هاي مساوي برش داد. ارشيا که سعي مي

کرد تعادلش را روي دسته ي صندلي حفظ کند گفت : حالا ما که داريم کيک مي خوريم توام زودتر اين کادو ها

رو باز کن ديگه بابا...ببينيم سليقه ي رفيقامون چيه چه جوريه ؟ اگه خيلي افتضاح بود ديگه تو تولدامون

دعوتشون نکنيم .

سياوش درحاليکه يکي از پاکت ها را به طرف خودش مي کشيد گفت : يعني مي خواي بگي از کادوهاي هم

خبر نداشتيد ديگه ..؟

حامد با دهان پر گفت : سبيلاتو کفن کنم نه ..! مگه اينا گذاشتن ؟! همه ي عالم و آدم در جريانن من فقط تو

کادو خريدن واسه دخترا تبحر دارم. اينا هم که راهنماييم نکردن خلاصه اگه يکم صورتي و ملوس بود به آقايي

خودت ببخش .

همه خنديدند.

سياوش پاکت را بالا گرفت و لبخند زنان گفت : خب ..کي زحمت اينو کشيده؟

ارشيا..

دستش را فرو کرد توي پاکت و جعبه ي عطري بيرون آورد. از جعبه ي آبي رنگش هم مشخص بود که عطر

مورد پسند سياوش است ...عطري که هميشه و همه جا او را با آن مي شناختند. خنک و ملايم ..

هديه ي بعدي متعلق به الهام بود يک ساعت بند چرم که لابد خيلي هم دوست داشت و خواهرش فقط از اين

علاقه اش با خبر بود. حامد برايش يک عروسک خنده دار گرفته بود که هر وقت با مشت توي سرش ميزدي

صدايش در مي آمد و آهنگ اعصاب خردکني مي خواند. کادوي مرا از روي ميز برداشت نگاهي به من و نيلوفر

انداخت و با ترديد و شيطنت پرسيد: واسه کدومتونه ؟

***

با صدايي که ته گلويم مانده بود گفتم : مال منه ..

به نظرم بيشتر به غار غار يک کلاغ مريض مي مانست . باز هم شرمنده شدم و خودم را جمع و جورتر کردم .

- دست شما درد نکنه ...

کاغذ کادويش را با سليقه باز کرد. کتاب را با نگاه تحسين برانگيزي برانداز کرد و ورق زد. نفسم را حبس کرده

بودم تمام وجودم سرا پا چشم و گوش شده بود که بدانم خوشش آمده يا نه !

سرش را بالا گرفت و با محبت گفت مرسي ليلي جان، خيلي دوسش دارم..

- خواهش مي کنم ..

همين !

همين مکالمه هم کافي بود و در حد خودش زيادي هم پرحرف !

کتاب را روي پايش گذاشت و کادوي نيلوفر را بلند کرد...گفت : شرط مي بندم اين يکي ديگه لباسه ..

نيلوفر قهقهه زد: بعله ...درست زدي به هدف !

الهام با تعجب گفت : آخه آدم واسه اين ابعاد هيکل لباس ميگيره؟!ريسک کردي جانم ...من که خواهرشم

همچين ريسکي نمي کنم ..

حامد مشتاقانه گفت اصن غصه نخور نيلو جون...تن سياوش نشد من هستم ..شده ساسون بگيرم اندازه خودم مي

کنم نميزارم سليقه ات حيف و ميل بشه ..

نيلوفر بدون اينکه از دستهاي سياوش که براي باز کردن کادو بالا پايين مي رفت چشم بردارد گفت : مطمئن

باش اندازه اش ميشه !

پليور نازک ليمويي رنگي از داخل کاغذ بيرون آمد. سياوش با ذوق گفت واي من عاشق اين رنگم ..محشره..!

دستت درد نکنه نيلو..

- خواهش مي کنم بپوش ببين اندازته ؟

سرش را به نشانه ي تاييد تکان داد و پليور را از روي پيراهنش تن کرد. درست اندازه اش بود.

نيلوفر بلند شد و جلوتر رفت تا يقه ي پليور را مرتب کند..

چيزي گلويم را چنگ انداخت ....حسادت بود؟ حسادت ويرانگر ترين حس دنياست ...

- حالا شد!

دوباره چرخي زد و همه تبريک بارانش کردند. نمي فهميدم يک پليور ساده مگر چقدر جاي وارسي و نمايش

دادن دارد که تمامش نمي کردند؟

زمان از آن به بعد به کندي مي گذشت ...بيشتر از قبل در خودم کز کرده بودم. ديگر حتي توان حرف زدن هم

نداشتم . دلم شکسته بود..نمي دانم کسي کار بدي هم نکرده بود، فقط يکدفعه بي دليل ديگر حوصله ي

جمعشان رانداشتم .. نه حوصله ي الهام و حامد را که يکريز با هم کل کل مي کردند و اگر در هر شرايط ديگري

بود بهشان مي خنديدم و در بحثشان شرکت مي کردم، نه حوصله ي ارشيا را که دوربين به دست راه افتاده بود

از تک تک لحظه هاي اين جشن فيلمبرداري کند، نه حوصله ي نيلوفر را که از هر فرصتي براي حرف کشيدن

و بودن با سياوش استفاده مي کرد..کارش درست بود يا غلط نمي دانم ...فقط مي دانستم من در آن شرايط بي

دست و پا ترين و افسرده ترين و بدبخت ترين آدم روي زمينم ....!

يکي از ساندويچ هايي را که خودم شب گذشته براي تولدش درست کرده بودم از ظرف بر داشتم رفتم گوشه اي

ومشغول خوردن شدم. به خودم گفتم چه خنده دار! مثل اين بچه دبستاني هايي که از همه قهر مي کنند و با

تغذيه شان مي روند يک گوشه ي حياط! نيلوفر را ببين ! ببين چطور دور سياوش مي چرخد! ببين چطور با

حرکات و حرف هايش نظرها را جلب مي کند! کور هم اگر توي اين جمع بود شيفته ي خودنمايي هايش مي

شد...چه برسد به سياوش که ...

سياوش چشم از اينطرف و انطرف رفتن هاي نيلو برنمي داشت ...درست نمي فهميدم چه مي کرد! اداي بازيگر

نقش رومئو را درمي آورد که در آخرين تئاتر دانشگاه ديده بوديم . همه مسخ حرکات نرم و روانش شده بودند.

من اما...با بدبختي ، مسخ چشمهاي سياوش که با نيلو از اين سو به آن سو کشيده مي شد. ساندويچم را با بغض

گاز مي زدم...

حباب روياها و خيال پردازي هاي آن شبم در کسري از ثانيه ترکيده بود...بچه گانه فکر مي کردم که به من

علاقه دارد وگرنه که آدم يکبار برمي گردد ببيند طرفش کجاست يا دل نگرانش بشود!

لعنتي !

لقمه ها از گلويم پايين نمي رفت ...چشمهايم پر و خالي مي شدند..

سياوش توي آن گرما هنوز با پليور ليمويي رنگش نشسته بود...

با صداي ارشيا از فکر و خيال بيرون آمدم .

- به به ..ببين کي اينجاس..! سرکار خانوم ليلي بهتاش! يه جمله بگيد به رسم يادگاري براي جناب سياوش

خان..

نگاهم را به لنز دوربيني که در چند سانتي متري صورتم قرار داشت انداختم .

بي اختيار خواندم:

خوش به حال تو..

که مي پري ..

راستي ...

دوست قديمي ات درخت را، با خودت نمي بري ؟

ارشيا گفت : و يه آرزو؟!

به همه ي آرزوهاي قشنگش برسه ..

و لبخند زدم....

جشن تولد، توي فرهنگسرا، پاتوق هميشگيمان تا نزديک هاي ساعت نه ادامه داشت .

بالاخره که همه به صرافت افتادند که ممکن است خانواده ها هم نگران شوند کم کم خودشان را تکان

دادند.هرکسي از هر جا هرچيزي که به دستش ميرسيد برمي داشت تا سالن را تميز کرده باشد. حامد و سياوش

با سر و صدا مبل ها را جمع و جور مي کردند...الهام و نيلوفر ظرف و بشقاب هاي کثيف را مي شستند، ارشيا

ريسه ها و بادکنک ها را باز مي کرد و من سعي مي کردم با جاروي بلندي که از انباري پيدا کرده بودم کف

سالن را جارو کنم . کارمان نزديک به نيم ساعت طول کشيد...بعد سياوش دوباره از همه تشکر کرد و گفت که

توي ماشينش جلوي در منتظر است که ما را برساند. البته که دنبال الهام همسرش مي آمد. پس فقط مي

مانديم من و حامد و نيلوفر و ارشيا...

که ان ها هم يکي يکي سالن را ترک کردند. من گفتم همه برويد چراغ ها را خاموش مي کنم مي آيم .

تنها که شدم با تمام توانم به کاناپه لگد زدم تا حرص و بغضم را خالي کنم ...بيرون سيل آسا باران مي آمد.

صداي قطراتي که به سقف مي خورد مثل تيراندازي يک دسته نظامي منعکس مي شد....

گفتم خدايا دقيقا هدفت چيه ازينکه آدمو دلبسته و وابسته ي يکي مي کني که اصلا حواسش هم به تو نيست ؟

بعد به خودم گفتم نه اينکه حواسش هم نباشه ها، بعضي وقتا اتفاقا خيلي زيادي هم حواسش هست ! مثل تور

تنگه واشي که ماه پيش رفته بوديم و به خاطر اينکه پام پيچ خورد از همه جدا شد و فقط مواظب من بود! مثل

کلاس هاي کارگاهمون که هميشه صندليش و ميزاشت بغل دست من و تمام حواسش به کارهايي بود که

ميکردم...مثل وقتايي که لباس جديد مي خريدم و با دقت در موردشون نظر مي داد.....بعضي وقتا هم مثل

امشب که با اين بي توجهياش يه خط قرمز مي کشيد به تمام اميد و آرززوهاي آدم و کاراي قبليه خودشو به

راحتي کتمان مي کرد و مي برد زير سوال !

دمدمي مزاج !

آره اين بهترين توصيفه براي تو آقاي سياوش آزادروش !

خسته و کلافه راه افتادم طرف کليدهاي برق...سر راه کپه ي کاغذ کادوهاي مچاله رو برداشتم که بريزم سطل

که چشمم افتاد به کتاب خودم..

به کتابي که براي سياوش خريده بودم..به هديه اي که ..!

چرا امشب اينطوري ميشد!

انگار آب يخ ريختند روي سرم...

هيچوقت در عمرم انقدر تحقير نشده بودم.. هيچوقت !

کتاب را از روي زمين ،قاطي آشغال ها برداشتم و دوان دوان از در پشتي فرهنگسرا که به خيابان راه داشت

بيرون زدم..

آب از سرتا پايم مي چکيد. موهايم خيس شده بود. گريه نمي کردم، نه ! نمي دانم ...يادم نمي آيد.

کتاب را زده بودم زيربغلم و با قدمهايي عصبي جلو ميرفتم ..

باران به صورتم شلاق ميزد.

حتما نگرانم شده اند تا حالا! چه فرقي مي کند؟ نگراني شان را مي خوام چکار وقتيکه هديه ام را بين آشغال ها

پيدا مي کنم و او حتي حاضر نيست پليور خوشرنگش ! را از تنشش در بياورد..

خيابان نيمه خلوت و تاريک منتهي به خانه مان را که به انتها رساندم ساعت نزديک به يازده بود..يادم افتاد که

امشب سه شنبه است و حتما حاج اقا هم خانه است ...خواستم برگردم بروم خانه ي يکي از بچه ها که جز الهام

و نيلوفر کسي را پيدا نکردم که حتي بابت شب ماندن در خانه ي او بازخواست نشوم. چاره اي نبود. فقط مي

دانستم عواقبش حتما زياد است ،کتاب را محکم تر چسبيدم و پا تند کردم تا زودتر برسم . جلوي در خانه ماشين

حاج آقا را ديدم. موهايم را سرسختانه فرو بردم زير شال و سعي کردم آستين هايم را پايين تر بکشم . کليد را که

توي در ورودي حياط انداختم در خود به خود باز شد و امير حسين و مادرش جلويم ظاهر شدند. با خودم گفتم

امشب افتاده اي روي دور بدبياري .

نمي دانم شکل و ظاهرم چقدر گوياي حالم بود که فاطمه خانم آنطور هول کرد. زد روي صورتش .

- خدا مرگم بده! ليلي جان، مادر اين تويي ؟

سلام دادم و سعي کردم به تبعيت از پسرش که سرش را به سينه چسبانده بود چهره ام را پنهان کنم .

خانواده ي شاکري يعني اميرحسين و مادرش چند سالي مي شد که مستاجرمان بودند. در واقع مستاجر ما که نه ،

يک جورهايي مهمان حاج آقا محسوب مي شدند. طبقه ي دوم را با اجاره ي نصف آنچه که بايد مي پرداختند

صاحب بودند. و نسبتشان با ما اينجوري مي شد که فاطمه خانم بچه ي دختر عموي حاج آقا بود. از تمام

خاندانشان فقط اين دونفر من و مادر را مي شناختند و آن هم حتما با حق السکوت و ريش گرو گذاشتن که

جايي اين راز را! برملا نکنند.

گفتم : شما کجا تشريف مي بريد اين وقت شب ؟

گفت خواهر زاده ام فارغ شده ميريم بيمارستان..

- مبارک باشه ، به سلامتي ..

- زنده باشي دخترم.تو اين بارون کجا بودي آخه تو؟! عين جوجه خييس شدي داري ميلرزي ..

و کف دستش را محبت آميز به صورتم کشيد.

گفتم تو فرهنگسرا بودم با دوستام داشتيم کار انجام مي داديم ..

گفت دخترم اين دوست و رفيق بازي هاي دانشگاه رو بريز دور! ببين مادرتم طفلک دل خوشي از اين

فرهنگسراتون نداره، واست يه شري آخر درست ميشه

توي دلم گفتم درست شده! خبر نداري مادر..!

مثل هميشه در تاييد حرفهايش مطيعانه سر تکان دادم... زندگي در تمام اين سال ها بهم ياد داده بود که جر و

بحث کردن با جماعتي که طرز فکرشون نه تنها کاملا متناقض با فکر توه بلکه افکار تو رو هم رد مي کنن يه

کار کاملا بيهوده و اعصاب خرد کنه ، در اين جور مواقع براي حفظ احترام و حرمت ها معمولا بايد يکي از

طرفين در ظاهر کوتاه ميومد. و من ازاونجايي که کوچکترين بودم و سنگرم خالي هميشه مي بايست کوتاه

ميومدم تا سرکش و ياغي و بي تربيت خطاب نشم ...!

چند دقيقه اي ديگر هم همانطور جلوي در ورودي يک لنگه پا، معطل ايستادم تا خوب نصيحت بشوم و

شيرفهم که اين دوست و رفيق بازي هاي دانشگاه به درد نمي خورد و آبروي يک دختر را به خطر مي اندازد و

همين دوست ها هزار دام برايم پهن مي کنند و...آسمون و ريسمون هايي که بهم بافته شد.

بالاخره با شنيدن اظهار ندامت و پشيمانيم کوتاه آمدند و رفتند.

يک ربعي هم دم در معطل شده بودم .

خيس و تليس خودم را انداختم توي آسانسور. قيافه ام در آيينه ي مقابل زياد از حد مضحک به نظر مي رسيد.

خسته و زار..توي آن مانتوي رنگ و وارنگ گل و گشاد که تا زير زانوهايم مي رسيد و حالا آب خورده به بدنم

چسبيده بود...لعنت به اين هارموني چشم نواز رنگ ها!

شالم روي سرم کج و موهاي وز کرده ام روي پيشماني ام ولو شده بود.همان خرده آرايشم هم با باران شسته

شده بود و لکه هاي سياه زير چشمهايم حسابي توي ذوق ميزد. با پشت استين چند بار صورتم را پاک کردم...

واقعا چه چيزي در وجود من بود که مي توانست سياوش را به خودش جذب کند؟ هر مزيتي که داشتم آدم

هايي مثل نيلوفر که دور و برش کم هم نبودند صد برابرش را داشتند.

چشم هاي درشت ؟! اينکه کاري ندارد، با يکم گريم و آرايش مي شود بهترين چشمهاي دنيا را درست کرد.

بيني کوچک ؟ خب اين را هم مي شود عمل کرد.

اما چيزهايي را که آن ها داشتند من نداشتم و نمي توانستم به دست بياورم. شيطنت ، روحيه ي شاد و سرزنده،

اجتماعي بودن، خوش سر و زباني ،اعتماد به نفس ،آزادي .

- طبقه ي ششم ...

توي دلم گفتم گوينده ي آسانسور چه صدايي دارد. کاش لااقل صدايم شبيه به اين بود.

بعد يکدفعه از خودم بدم آمد که انقدر غرق حسرت شدم و به ترک ديوار هم غبطه مي خورم. ياد حرف مادر

افتادم که هميشه مي گفت وقتي خدا يه چيز بهت نميده مطمئن باش از يه جا ديگه خيلي بهترشو بهت ميده...،

از ناشکري کردن هميشه بدم مي اومد. اما امشب ....رفتار تحقير کننده ي تک تکشون باعث شده بود توي

وجودم دنبال ضعف هايي بگردم که شايد به چشم اون ها ميومد و به چشم من نه ! گفتم خدايا به داده هات و

نداده هات شکر..!

رسيدم پشت در. بسم الله گفتم و آروم جوري که فقط مادر بشنود چند تقه زدم به در.

صداي قدم هاي سنگيني آمد.

و در باز شد. حاج آقا دستش را گذاشت روي چارچوب و راهم را سد کرد.

خودم را جمع و جور کردم و سرم را انداختم پايين .

- ساعت همراهت نبوده يا صلاح دونستي که همراهت نباشه ؟!

مي دانستم باز هم مثل هميشه که بازخواست مي شدم زبانم مي گيرد و به من من کردن مي افتم يا اينکه بي

جهت لبخند مي زنم ...و همين حرکات غير طبيعي باعث مي شود طرف بيشتر شک کند و ديگر حتي حرفت هم

راست باشد باورت نکند.

با لکنت زبان گفتم : کــا...کـارم..تو..تو فرهـنگ ..فرهنگ سرا...طول..کــشيد..

- دقيقا کدوم کارت تو فرهنگسرا طول کشيد؟! بگو بخندها و جلف و جفنگ بازي هاتون يا چيز ديگه ؟!

مادر را ديدم که از پشت دست حاج آقا را گرفت تا او را از چارچوب بيرون بکشاند.

با صداي آرامش بخشي که مي دانستم پشتش پر از بغض و کينه است گفت : اجازه بديد بياد تو حاج آقا، بعد

ميشينيم با هم حرف ميزنيم .

- جاي همچين آدم سرخود و ولگردي تو اين خونه نيست .

پشتم لرزيد. آب گلويم را به زحمت فرو دادم و ملتمسانه زل زدم به مادر. که گفت : اجازه بديد بياد تو حرفشو

بزنه توضيحشو بده اگه بيجا گفت بيرونش کنيد.

چه آرامش اعصاب خرد کني توي کلمه هايش موج مي زد.

هرچه که بود روي حاج آقا تاثير گذاشت . نرم شد. پوفي کرد و دستش را انداخت اما از جايش تکان نخورد.

همانطور آب چکان و سر به سينه چسبيده ومظلوم عالم به زحمت از کنارش رد شدم و رفتم داخل .خانه گرم و

روشن بود و مثل هميشه مرتب و تميز. گرم و راحت ..بوي خوش غذا توي فضا پيچيده بود. دلم ضعف مي

رفت ....به خاطر لباس هاي خيسم نمي توانستم روي مبل هاي شيري رنگ مورد علاقه ي مادر بشينم ..به ناچار

در نزديکترين محل به شومينه سرپا ايستادم...

اگر جرات و جسارتش را داشتم حتما مي دويدم به اتاقم در را هم از پشت قفل مي کردم تا مجبور به جواب

دادن هاي دروغين نباشم ...

حاج آقا در را با سرو صدا کوبيد به هم .

آمد مقابلم سفت و سخت ايستاد. مي دانستم آنقدر عصبيست که حتما صورتش قرمز شده و شايد رگ گردنش

هم مي زند. هرچند سرم آنقدر پايين بود که جز زيرشلواري راحتي اش چيز ديگري نمي ديدم .

گفت : خوب...؟!

گيج و منگ نگاهش کردم..

پرسيد: داشتي در مورد فعاليت هاتون توي فرهنگسرا ي ناکجا آبادتون مي گفتي ...

مادر پشت سر شوهرش با بغض ايستاده بود و نگاهم مي کرد. چشم هاي غمگينش کمي نيرو و توان از دست

رفته ام را بازگرداند. به زحمت گفتم : قراره تا چند وقت ديگه نمايشگاه بزنيم ....داشتيم ..داشتيم کاراشو..انجام مي

داديم ...سرمون گرم شد..بعد...بعد..ديگه متوجه گذر زمان نشديم ...

- همين ؟!

- مع ....معذرت ميخوام...ديگه تکرار نميشه ..

- معذرت خواهيه تو آخه چه دردي از من و مادرت دوا ميکنه وقتي آبرومونو ريختي ؟! مگه تو بي سر و

صاحابي ؟ مگه بي خانواده اي ؟! مگه ..؟! استغفرالله ...

چشمهايش را بست و نفس عميقي کشيد.

- با من لج کردي ؟ ميخواي منو اذيت کني ؟! نقطه ضعفم و فهميدي مي خواي آزارم بدي ؟!

- نـه ..نه ..به خدا..

- قسم خدا رو نخور

- چشم ...

اخم هايش را کشيد توي هم . از من فاصله گرفت ..چند بار عرض پذيرايي را رفت و آمد. پاهايم در اثر حرارت

شومينه زق زق دردناکي مي کرد.

گفت : چه کردم مگه باهات؟! کم گذاشتم تا به امروز؟! زير پر و بالت و نگرفتم ...بلد نبودم درست پدري کنم

واست تا جاي اون پدر معتاد بي غيرتت و پر کنم ؟! آبرو نخريدم برات که حالا داري آبروم و تو در و همسايه و

کوچه خيابون ميريزي ؟!

چندمين باري بود که توي تمام اين سال ها اين بحث وسط کشيده مي شد. داستان کارهاي کرده و نکرده و

منت گذاشتن ها سر همديگر و به رخ کشيدن يک پدر بي غيرت و معتاد که بعد اين همه مدت معلوم نبود اصلا

مرده است يا زنده...

بغضم را سر سختانه فرو خوردم. مادر نشسته بود روي مبل و پيشاني اش را به دستش تکيه داده بود. شايد هم