رمان غرور تلخ به قلم nazi nazi

غرور باعث شد يک عمر حرف هاي دلمان را از هم مخفي کنيم تا حتي يک درصد هم به غرورمان لطمه اي وارد نشود…

غرور باعث شد دلباخته ي هم باشيم و بمانيم اما ديگري از حالمان باخبر نشود…

غرور باعث شد عشقمان را راحت به دست رقيبمان بدهيم و خودمان در حسرت يک عشق بسوزيم…

يک غرور تلخ….زندگيمان را جهنم کرد!!

درمورد غرور و عشقي که ساکت موند……….

مقدمه :

غرور هميشه هم خوب نيست.

غرور باعث شد يک عمر حرف هاي دلمان را از هم مخفي کنيم تا حتي يک درصد هم، به غرورمان لطمه اي وارد نشود.

غرور باعث شد دلباخته ي هم باشيم و بمانيم، اما ديگري از حالمان با خبر نشود.

غرور باعث شد عشقمان را، راحت به دست رقيبمان بدهيم و خودمان در حسرت يک عشق بسوزيم.

يک غرور تلخ، زندگيمان را جهنم کرد!

ما دو تن مغرور

هر دو از هم دور

واي! در من تاب دوري نيست!

اي خيالت خاطر من را نوازش يار

بيش از اين، در من صبوري نيست...

حميد مصدق

فصل اول

ـ ببينم نهار مهمون داريم؟

ژينوس بالش ها رو مرتب، توي جا رختخوابي چيد و با لبخند گفت:

ــ خاله پري قراره بياد؛ پاشو تنبل!

اخم هام در هم رفت. ژينوس نگاهي به صورت عنقم کرد و گفت:

ــ باز که ناراحت شدي تو.

ــ دليل ناراحت شدنم رو مي دوني؛ نه؟

ــ مشکل تو با خاله پريِ بيچاره چيه؟

_ با خاله پري هيچي. ولي با پسرش خيلــــــــــي!

_ بله نازنازي! مي دونم تو با برديا مشکل داري. از بچگي هم مي زدين تو سر و کله ي هم. من خيلي خوب يادمه!

_ دختر عمو ي آدم هم بشه زن داداشش مکافاته ها، خوب از کل زندگيمون با خبريا!

ژينوس خنديد و گفت:

ــ به جاي بلبل زبوني پاشو يه لباس شيک بپوش، الآنه که بيان ها. من رفتم.

ژينوس دراتاقم رو بست و رفت. دختر خوب و مهربوني بود. هميشه هواي منو داشت.

اصلا حوصله ي مهموني هاي وقت و بي وقتِ مامان رو نداشتم. چشمم رو که باز مي کردم، مي ديدم مهمون داريم. اَه!

رو به روي آينه ي قدي اتاقم وايسادم. موهاي خرمايي رنگم رو که حسابي به هم پيچيده بود، مرتب شونه زدم. داشتم يقه ي لباس صورتي رنگم رو مرتب مي کردم، که درِ اتاقم باز شد.

ــ ســــــلام. صبح بخير خواهر عزيـــــــزم.

اخم کردم. بدم مي اومد کسي بدون در زدن وارد اتاقم بشه، عادتم بود.

_ به تو ياد ندادن وقتي وارد جايي مي شي در بزني؟

_ اولا، فکر نکنم وارد جايي شده باشم! دوما، من که غريبه نيستم؛ در زدن مالِ غريبه هاست.

نگاهي به صورت و لباس هام کرد و گفت:

ــ اوه! چه به خودش هم رسيده! بابا خوشـــــگل!

_ زود از اتاقم برو بيرون. اصلا حوصله ي اراجيف هات رو ندارم.

_ باشه. راستي خبر خوش!

_ چي؟

_ نه ديگه. خواستم بگم؛ ديدم بي لياقتي!

_ خيلي خب ناز نکن. بگو و برو!

_ نگار اومده!

جيغ بنفشي کشيدم و گفتم:

ــ اِ! کــــــي؟

نريمان گوش هاش رو با دستش گرفت و گفت:

ــ آروم بابا؛ کـَرم کردي! همين الان رسيدن. خبرم داغِ داغ بودا.

_ تينا هم اومده؟

_ آره. براي مراسم عقدِ بهار اومدن. مهران هم هست.

_ چند روز مي مونن؟

_ فکر کنم مهران يه ، يه هفته اي مرخصي گرفته باشه! خودت برو ازشون بپرس.

_ چه عـــــــالـي! نوشين کو بد اخلاق؟

_ نوشين خانوم هم در خوابِ ناز به سر مي برن.

_ دروغ؟! تــــا الــــآن؟

_ براي من نقش دخترهاي سحر خيز و زرنگ رو بازي نکن که اصلا بهت نمياد. يه امروز با سر و صداهاي ژينوس، زود بيدار شدي، وگرنه هميشه با صداي اذان ظهر تازه خميازه مي کشي.

_ برو تا نزدم تو صورتت.

_ تهديد مي کني؟

بالشم رو گرفتم دستم؛ خواستم پرت کنم تو صورتش، که زود در رو بست و بالش به درِ بسته خورد.

از جام بلند شدم. دلم براي تينا يه ذره شده بود. هر چي بود اولين خواه*ر*زاده ام بود و يه عالمه دوستش داشتم.

تند به پذيرايي که طبقه ي پايين بود رفتم. سلام بلند بالايي کردم. همه ي نگاه ها به من خيره شد.

نگار گفت:

ــ به به! خواهر کوچولوي خودم؛ چطوري؟

به سمت نگار رفتم. گونه ي نرم و سفيدش رو ب*و*سيدم و گفتم:

ــ دلم برات تنگ شده بود نگاري! چه خوب شد اومدي.

نگار اخم کرد و گفت:

ــ از حال پرسيدن هات معلومه!

_ به خدا درگير دانشگاه کوفتيم؛ وقت ندارم سرم رو بخارونم.

نريمان سريع گفت:

ــ اين رو راست ميگه. ما خودمون هم به زور، خانوم رو زيارت مي کنيم.

گفتم:

ــ تيناي خاله کو؟ قربونش برم من!

نگار گفت:

ــ توي حياطه؛ داره بازي مي کنه!

به سمت حياط رفتم. تينا با پيراهن بلند نارنجي رنگش، که روش گل هاي ريزِ زردي داشت، کنار باغچه نشسته بود و داشت با گل هاي باغچه حرف مي زد. خاله قربونش بره. دلم براش ضعف رفت.

آهسته پشت سرش وايسادم. حواسش به من نبود.

_ اِ رزِ من. آب مي خواي؟ الآن واست ميارم. گريه نکنيا. من بهت ميدم. مامانت باهات قهره. اکشال نداره؛ من بهت ميدم.

اكشال!! قربون حرف زدنش برم من! تينا از جا بلند شد؛ مي خواست به سمت شير آب بره که من رو ديد.

جيغ بنفشــــي کشيد. از اين لحاظ به خاله اش رفته بود!

_ واي! خاله نيلوفر شمايين؟ آخ جـــــون!

تو ب*غ*لم جاش کردم و صورتش رو ب*و*سه بارون کردم.

_ سلام نداديا تربچه ي خاله!

_ سلام خاله جون. دلم براتون تنگ شده بود.

_ خاله قربونِ اين زبونت بره.

تينا رو روي پام نشوندم و گفتم:

ــ اگه دلت براي من تنگ مي شه، چرا زود به زود نمياي تهران من ببينمت؟

_ خب مامان نگار ميگه، بابا مهران کار داره!

_ دل من برات قدِ سوراخِ سوزن شده بود.

تينا با همون سادگيِ بچگيش خنديد. لپ هاي سفيد و تپلش رو ب*و*سيدم. خيلي ناز بود؛ يه جفت چشم سبز و لب هاي کوچولويي داشت. عزيـــــــــــزم!

_ خاله جـــون؟

_ جونِ خاله؟

_ برام نقاشي مي کشي؟

_ نقاشيِ چي رو؟

_ يه فيلِ گنده؛ با يه طاووس!

_ من طاووس بلد نيستم؛ اما يه فيل تپلو برات مي کشم. مداد رنگي هات رو آوردي؟

_ آره خاله.

_ پس بريم تا...

حرفم تموم نشده بود که در باز شد.

چهره ي شاداب خاله پري، در چهارچوب در ظاهر شد. خاله پري داخل شد و بعد از اون بهار، بنفشه و برديا!

_ سلام خاله جون.

_ سلام نيلوفر جون. خوبي؟

_ ممنون.

تينا با لحن ملوس و بچگانه اش سلام بلند بالايي داد. بهار لپ هاي تينا رو ب*و*سيد و گفت:

ــ سلام کوچولو. نيلوفر، نگار اين ها کي اومدن تهران؟

_ چند ساعتي مي شه، بفرماييد تو.

بهاره و خاله داخل خونه رفتن. بنفشه با لبخند نزديکم شد.

_ چطوري نيلوفر؟

_ مرسي خوبم. برو تو من هم ميام.

_ باشه.

بنفشه هم رفت. برديا جلو اومد. نگاه سرزنش بار هميشگيش رو بهم دوخته بود؛ منتظر بود من بهش سلام بدم.

من هم درکمالِ پررويي همراه تينا به داخل رفتم. دلم خنک شده بود. چرا اول من بايد بهش سلام مي دادم؟!

* * *

نوشين هم بيدار شده بود. بهش گفتم:

_ چه عجب بيدار شدي خانوم؟

با صدايي خش دار و گرفته گفت:

_ حميد زنگ نزد؟

_ نمي دونم واا.... تو اتاقم بودم!

نوشين گونه ي تينا رو ب*و*سيد.

_ چطوري تو تپل خانوم؟

تينا لب و لوچه اش رو آويزون کرد و با لحن نازي گفت:

ــ من تپل خانوم نيستم. اسمم تيناست!

نوشين خنديد.

_ اي شيطون!

تينا رو روي زمين گذاشتم. ماشاا... تپلو شده بود، خسته شدم! تينا رفت گوشه اي و با عروسک هاش بازي کرد.

به آشپزخونه رفتم. مامان و ژينوس، مشغول آماده کردن وسايل نهار بودن.

گفتم:

_ مامان شما بريد پيش خاله، من به ژينوس کمک مي کنم.

مامان از خدا خواسته رفت. معلوم بود که غيبت با خاله رو به کار کردن تو آشپزخونه ترجيح مي داد!

_ ژينوس؟

_ بله؟

_ نيما کجاست؟

_ الآن مياد، رفت سبزي بخره! بيا اين خيارها رو براي سالاد پوست بکن.

چند تا خيار رو که روي سينک ظرفشويي بود شستم؛ با يه چاقو روي ميز گذاشتم و نشستم تا خردش کنم.

_ برديا رو ديدي؟

_ تو رو خدا ژينوس اسمش رو جلوم نيار. پسره ي مغرور، فکر کرده کيه؟ هميشه انتظار داره من بهش سلام بدم.

_ به نظر من که خيلي جذاب و آقاست!

_ ايــــــش! بد سليقه اي.

_ ژاله هميشه ازش تعريف مي کنه! ميگه موقر و متينه. فقط با دخترها يه کم سر سنگين برخورد مي کنه؛ وگرنه با ماهايي که متأهليم، خيلي خوب برخورد مي کنه!

_ مگه ماهايي که مجرديم، جذام داريم؟

ژينوس ريز خنديد.

ادامه دادم:

_ در ضمن به خواهرت ژاله هم بگو باور کنه، برديا نصفِ اخلاقِِ شوهرش رو هم نداره. سينا يه پارچه آقاست!

_ آره خب، به چشم برادري از برديا خوشش مياد!

اخم هام در هم رفت. بابا مگه برديا چي داشت که همه اون رو آقا و متين مي دونستن؟ از نظر من برديا اصلا اخلاقِ قابلِ توصيفي نداشت؛ خيلي هم مزخرف بود. هيچ ويژگيِ خوبي نداشت که يه دختر جذبش بشه؛ اما تو هر مهموني، کل دخترهاي فاميل دورش حلقه مي زدن. ايـــــش؛ چندش!

با صداي ژينوس از فکر بيرون اومدم.

_ اين سينيِ چاي رو ببر. من کار دارم.

_ باشه!

خيارها رو خرد کرده بودم. دست هام رو شستم و سيني رو از دستِ ژينوس گرفتم و به پذيرايي بردم.

نريمان و برديا مشغول گپ زدن بودن.

_از شرکت چه خبر؟

_خبري نيست مي گذره ديگه.

_ کارها خوب پيش ميره؟

_اي! خوبه!

بنفشه گفت:

ــ نگار جون خيلي خوشحالم مي بينمت! خدا خدا مي کردم براي مراسم عقدِ بهار، به آقا مهران مرخصي بدن و بتونين بياين.

نگار لبخندي زد و گفت:

_ من هم خيلي دوست داشتم براي عقدِ بهار، تهران باشم؛ چون مهران مرخصي کم گرفته بود، بهش اجازه دادن بياد.

بهار گفت:

_ نگار جون هواي اصفهان چطوره؟

_ مثل تهرانه! اما خب اين آلودگي رو نداره!

اَه اَه! حرف بهتري نبود؟ حالم از اين حرف هاي تکراري و کليشه اي، به هم مي خورد. همه اش در مورد ترافيک، هوا، گروني... بابا، اين همه حرف خوب. مثلا ازدواج، بچه دار شدن و...

به همه چاي تعارف کردم. نوبت به برديا رسيد؛ مثل هميشه سرد و خشک ليوان چاي رو برداشت و رسمي تشکر کرد. حرصم رو در آورده بود. من اصولا با همه صميمي بودم؛ اما برديا ازم فاصله مي گرفت و هميشه مثل غريبه ها باهام حرف مي زد. اخلاقش باعث شده بود لجباز و حرصي شم.

روي مبل نشستم. خاله پري گفت:

_ نگار جان اصفهان راحتي؟ دلتنگ نمي شي؟

يکي نيست بگه چرا پيله کردين به نگار؟! بابا خب حرفي ندارين بي زحمت سکوت کنيد. اَه!

_ دلتنگ که مي شم. بالاخره خانواده ام اين جان، اما خب کارِ مهران اون جاست و اون جا بايد باشه. بعد هم خانواده ي شوهرم هم اون جان و کلي هوام رو دارن. عادت کردم ديگه. يه سالي مي شه اون جام!

نريمان گفت:

_ خوبيِ آدم ها اينه؛ هر جا برن سريع به اون جا عادت مي کنن و براشون عادي مي شه!

پوزخندي زدم و گفتم:

_ بله؛ بله! چند کلام هم از استاد نريمان مهرسا!

همه خنديدن. نريمان چشم غره اي بهم رفت. در همون لحظه زنگ زده شد. نوشين در رو باز کرد.

_ نيماست!

نيما وارد شد. همه به احترامش بلند شديم. نيما پسرِ جذاب و متيني بود. هميشه عاقلانه رفتار مي کرد. هميشه حرفش براي همه سند بود و روش حساب مي کردن.

درست نقطه ي مقابلش، نريمان بود. با لودگي حرف مي زد و زياد کسي به کارش اعتماد نمي کرد.

نيما بسته ي سبزي رو به آشپزخونه برد.

بهار گفت:

_ نوشين از نامزدت حميد آقا چه خبر؟

نوشين لبخند کم رنگي زد و گفت:

_ حميد هم خوبه. ممنون!

نوشين زياد اهل حرف زدن نبود. به جز در شرايط لزوم، حرف نمي زد. آدم خوش مشربي نبود.

نگاهِ برديا پرِ از غم بود. معلوم بود از رفتارم جلوي در ناراحته! به جهنم! پسره ي پررو؛ فکر کرده کيه!

مامان رو به خاله پري گفت:

_ به سلامتي خريدهاشون رو کردن؟

خاله پري درحالي که مشغول پوست کندن پرتقالي بود، گفت:

_ آره پروانه جون، همه ي کارهاشون رو کردن!

بر عکس بهار که اين قدر بي خياله، پارسا بد جور هوله. مي ترسه بهار از دستش بپره!

گفتم:

_ پس فرداست ديگه؛ نه؟

خاله با تکون سر، علامت تاييد داد. نا خود آگاه نگاهم به نگاهِ برديا گره خورد. چهره اش عب*و*س بود.

آهسته گفتم:

_ چرا فقط از ديگران انتظار داري؟

برديا يکي از ابروهاش رو بالا انداخت و گفت:

_ انتظار چي؟

_ توجه، احترام، اهميت!

برديا پوزخندي زد و گفت:

_ من از آدم هاي امثال تو، هيچ انتظاري ندارم. برخوردِ جلوي درت هم مي ذارم به پاي اين که خاله پروانه، تو تربيت آخرين بچه اش کوتاهي کرده!

لجم گرفت اساسي! دندون هام رو از حرص به هم فشار دادم و سريع گفتم:

ــ من هم فکر مي کنم خاله پري، تو تربيت پسر بزرگش حسابي اشتباه کرده. بالاخره کم سن و سال بوده و خام!

برديا که به حاضر جوابي هاي من عادت داشت، فقط به زدن پوزخندي اکتفا کرد.

نريمان با خنده گفت:

_ نيلو، دو دقيقه آروم بگير دختر! امروز شمشيرت رو، از رو بستيا!

به نريمان اخمي کردم. چشمکي زد؛ يعني تلافيِ ضايع کردنش! همه تقريبا از دعواها و برخوردهاي سرد بين من و برديا خبر بودن و براشون عادي بود. برديا پسر قد بلند و خوش هيکلي بود؛ موهاش مشکي و براق بود؛ رنگ چشم هاش هم طوسي بود. کل جذابيت صورتش، مال رنگ چشم هاش بود؛ محشر بود.

اما مهم اين بود که من عاشقش نبودم و فقط سردي و تلخي ازش مي ديدم. بهار و بنفشه هم، هر کدوم زيبايي هايي داشتن، اما برديا يه چيز ديگه بود. برديا شباهت زيادي به خاله پري داشت.

خاله پري سال هاي زيادي بود که شوهرش رو، تو يه تصادف از دست داده بود. به قولِ نريمان، برديا شده بود مرد خونه شون!

بهار دختر ريزه و سفيدي بود؛ با چشم هاي درشت عسلي! بنفشه هم که خواهر بزرگِ بود و ازدواج نکرده بود. بنفشه من رو يادِ نيما مي انداخت.

ميز نهار چيده شد. بوي غذا، اشتهاي همه رو تحريک کرده بود. به طور اتفاقي کنار برديا نشسته بودم. چشمم به ظرف خورش فسنجان افتاد. به به! برق شيطنت تو چشم هام درخشيد.

برديا کفگيري برنج براي خودش، تو بشقاب کشيد. فوري خم شدم و از وسط ميز، ظرف خورش فسنجان رو برداشتم و رو برنجِ برديا ريختم. در حين خالي کردن خورش روي برنجش گفتم:

_ از اين خورش حتما خوشت مياد، دست پختِ ژينوسه؛ حرف نداره! بايد يه بار امتحانش کني.

برديا اخم کرد. ظرفِ خورش رو، روي ميز گذاشتم. بهار گفت:

_ اما برديا، فسنجان دوست نداره!

خودم رو زدم به ناراحتي و گفتم:

_ اي واي! فکر مي کردم دوست داره. نداري؟

برديا ساکت بود. عجيبه که ساکته! با حرص قاشقش رو، تو برنجش فرو برد و خورد. کاملاً معلوم بود دوست نداره و واسه اين که کم نياره، داره مي خوره!

خب چه کاريه؟ جونت بالا مياد بگي دوس ندارم؛ يه چيز ديگه برام بکش؟! پسره ي مغرور؛ پس حقته! نوش جون کن!

همه نهارشون رو با لذت خوردن. برديا با خشم گفت:

_ فکر نمي کردم اين قدر بي نمک باشي! منتظر تلافيش باش.

_ شتر درخواب بيند پنبه دانه!

برديا به سمت بقيه رفت. از حق نگذريم، چشم هاش خيلي جذاب و نافذ بود.

روي مبل نشستم. نريمان گفت:

_ پيشنهاد مي کنم جوون ها بلند شيم بريم حياط، پيش استخر. هوا هم خنکه!

گفتم:

_ اگه فقط جوون ها بايد بيان، خودت که بايد بموني!

بهار خنديد و گفت:

_ نريمان راست بگو. پنجاه رو رد کردي؟

نريمان با اخم گفت:

_ بهار واقعاً که! من همه اش بيست و پنج سالمه. عقلت رو دادي دست اين نخود مغز؟

برديا که مشخص بود حوصله ي کل کل کردن هاي من و نريمان رو نداره، از جاش بلند شد و گفت:

_ بريم نريمان. بد جوري حوصله ام سر رفته!

به حياط رفتيم و همه دور استخر نشستيم. هواي خنک و خوبي بود.

بهار گفت:

ــ جمعه يه برنامه ترتيب بدين، بريم کوه!

بنفشه گفت:

ــ بهار تو ديگه قاطيِ خروس ها شدي خواهري!

بهار با اعتراض گفت:

ــ اِ! خب پارسا رو هم ميارم. غلط مي کنيد بدون من جايي بريد.

برديا گفت:

ــ عمرا که من با تو جايي برم؛ چون هر جا مي ريم تو رو بايد دو نفر حساب کنيم!

گفتم:

ــ اصلا برديا خان کي گفت شما هم هستي؟ تو رو نمي بريما!

بهار خنديد. برديا اخم کرد. آخه بگو دختر مرض داري به پر و پاي برديا مي پيچي؟ اما خب، دلم خنک شد.

_ من با تو نبودم که زود گارد مي گيري.

با پررويي گفتم:

ــ با دختر خاله ام که بودي!

_اِ! دخترخاله ي تو، اول خواهر من بوده!

خواستم جوابش رو بدم که بنفشه اعتراض کنان گفت:

ــ باز ما اومديم دور هم گپ بزنيم، شما دو تا افتادين به جونِ هم؟خسته نمي شين؟

نريمان بلند شد؛ دست هاش رو باز کرد و کش و قوسي به بدنش داد و گفت:

ــ عجب هواييه! جون ميده براي آب تني!

آهسته از جام بلند شدم. نريمان حواسش به من نبود؛ داشت نفس عميق مي کشيد که هلش دادم؛ صاف افتاد وسط آب!

خودش هم وا رفته بود. همه خنديدن به جز عنق خان! بهار با خنده گفت:

ــ آرزوت برآورده شد نريمان!

من هم دست به کمر وايساده بودم و قيافه ي مضحک نريمان رو نگاه مي کردم. در حال خنديدن بودم که حس کردم کسي من رو هل داد و در يه چشم به هم زدن من هم افتادم تو آب، جا خوردم. خنده ها بلندتر شد.

دوست داشتم بدونم کي جرئت کرده چنين کاري رو بکنه؛ که چهره ي خندانِ برديا رو ديدم.

با پوزخندي که گوشه ي لبش بود، گفت:

ــ دست بالاي دست زياده دختر خاله!

آخ! عجب حالي داشتم! اگه کنارش بودم، خرخره اش رو با دندون هام تيکه تيکه مي کردم!

جيغ بنفشي کشيدم و گفتم:

ــ کي جرئت کرد اين کار رو بکنه؟

برديا با غرور گفت:

ــ من!

_حسابت رو مي رسم! يکي طلبِ من!

_تازه من تلافي کردم! حسابمون صافِ صاف شد.

بنفشه دستش رو به سمتم دراز کرد و گفت:

ــ بيا بالا؛ سرما مي خوريا!

_ نميام!

صورتم رو به نشانه ي قهر برگردوندم. تموم هيکلم خيسِ آب شده بود.

برديا گفت:

ــ بهتره بريم. نيلوفر هم خسته بشه مياد!

همه، به دستور برديا رفتن. نريمان هم با بدني خيس از استخر اومد بيرون و گفت:

ــ آخيش! خدايا شکرت!

نريمان هم با خنده رفت. آي من حرصم گرفته بود! مثل يه آتشفشان در حالِ فوران بودم.

بدنم سنگين شده بود. با هزار تا مکافات خودم رو از استخر کشيدم بيرون. مثل موش آب کشيده شده بودم.

روم نمي شد اين جوري برم تو پذيرايي! از حياط پشتي، از پلکان کشيدم بالا و رفتم تو اتاقم.

آخ حالت رو بگيرم برديا خان. حالا به من مي خندي؟ رو آب بخندي.

با حوله، موهام رو خشک کردم. لباس هام رو هم عوض کردم و رفتم پايين.

نگار گفت:

ــ شنيدم برديا حسابي خيست کرده؟

جمع دوباره خنديد! با خونسردي گفتم:

ــ تلافي مي کنم! هيچ کارش بدون جواب نمي مونه!

با خشم و غضب به برديا چشم دوختم. برديا با لبخند گفت:

ــ تلافي کردنِ شما دخترها چيه؟ هـــــوم؟ سوسک ميندازين تو لباسمون ديگه! از اين ترسناک تر؟!

نريمان بلند خنديد. گفتم:

ــ مي بيني برديا خان!

بهار گفت:

ــ بابا تمومش کنيد! نيلوفر واسه پس فردا ميري بازار؟

_ نه. يه پيراهن دارم؛ تا حالا نپوشيدمش. اون رو مي خوام بپوشم.

تينا در حالي که يه برگه سر رسيد و چند تا مداد رنگي دستش بود، بهم نزديک شد.

ــ خاله! بهم قول دادي برام نقاشي بکشي.

اين تينا هم چه وقتي سر رسيد!

_ وسايلت رو بده.

با ذوق و شوق کودکانه، برگه و مداد رنگي هاش رو بهم داد.

_ خاله؟

_ هــــوم؟

ــ طاووس بلد نيستي بکشي؟

_نه. گفتم که؛ فقط فيل!

_ اما من طاووس هم مي خوام!

با شيطنت نگاهي به برديا کردم و گفتم:

ــ برديا بلده. بده اون بکشه!

برديا جدي گفت:

ــ بيا تا خودم برات يه طاووس ناز بکشم عمو!

تينا خوشحال شد. مشغول کشيدن شدم. بالاخره تموم شد.

_خاله تموم شد؟

_آره. اين هم از اين.

صورت تينا رو ب*و*سيدم. تينا با خوشحالي نزديک برديا شد. برديا به نقاشيِ من نگاه کرد و گفت:

ــ خاله تصوير خودش رو برات نقاشي کرده؟ اين کجاش فيله؟

اخمي کردم و گفتم:

_ خيلي هم خوشگله!

برديا حرفي نزد.

بهتر که حرف نزد. وگرنه بي خيال جمع مي شدم، و فکش رو مي آوردم پايين!

رو به بهار گفتم:

ــ بهار، يلدا هم تو مراسم عقدت هست؟

_وا نيـــلوفر! چه حرف ها مي زني تو! نباشه؟ نا سلامتي دختر دايي مونه ها!

_اي بابا! کاش نبود. اصلا حوصله ي ادا و اطوارهاش رو ندارم.

_ چرا؟ چون زيادي به برديا مي چسبه؟

_ نه بابا! به من چه؟ يه کم خودگيره؛ کلاس مي ذاره!

_ بالاخره هر چي باشه، يکي يه دونه است ديگه! عزيز کرده ي داييه!

اصلا حوصله ي يلدا رو نداشتم. يکي يه دونه ي دايي پدرام! خيلي لوس و کنه بود. خدا به خير کنه!

فصل دوم

_ نيلوفر، نيلوفر؟

_ بله؛ بله؟

_ حاضر شدي؟

_ چقدر هولي نريمان؟ وايسا ديگه.

_ اَي بابا! من نمي دونم شما خانوم ها چرا اين قدر لـِفتش ميدين؟

_ کم غر بزن؛ ميام الآن!

رو به روي آينه وايساده بودم. پيراهن بلند و دکلته اي، به رنگ قرمز پوشيده بودم. حس کردم شديد بهم مياد.

موهام رو، روي شونه هام ريخنم و گلِ سر قرمز رنگي، بهشون زدم. آرايشم ملايم و هماهنگ با رنگ پيراهنم بود.

تقريبا حاضر بودم. گوشواره هاي پَرِ قرمزم رو هم انداختم. به پايين رفتم و روي مبل نشستم.

_ من حاضرم. بقيه کجان؟

نريمان با دقت نگام کرد و گفت:

ــ تو رو مي خوان ببرن؟

متوجه حرفش نشدم:

ــ منظور؟!

_ آخه به خودت خيلي رسيدي. فکر کردم تو قراره بري خونه ي شــوهر!

_ لوس نشــو.

_ الآن ديگه بقيه هم ميان.

نريمان پسر قد بلندي بود. کت اسپرت مشکي رنگ و جين توسي پوشيده بود. جذاب شده بود.

بقيه هم کم کم سر و کله شون پيدا شد. تينا به سمتم اومد.

_ خاله؟ پيراهنم خوشگله؟

_ آره عزيزِ خاله! خيلي قشنگه!

لبخند روي لب هاي تينا نشست. همه سوار ماشين شديم و به سمت خونه ي خاله پري رفتيم.

رو به نگار گفتم:

_ چرا مراسم رو خونه ي خاله گرفتن؟

نگار گفت:

ــ خاله مي گفت خونه ي باباي پارسا کوچيکه.

بالاخره رسيديم. دمِ در برديا وايساده بود و به مهمون ها خوش آمد مي گفت. کت اسپرتي به رنگ خاکستري، با بلوز سفيد تنگي پوشيده بود. خيلي جذاب شده بود. نزديکش شديم.

نريمان با برديا دست داد. نگار گفت:

ــ دير که نکرديم؟

برديا لبخند ملايمي زد و گفت:

ــ نه. نصفي از مهمون ها هنوز نيومدن.

نيما گفت:

ــ عروس و دوماد نيومدن؟

برديا گفت:

ــ نه هنوز. فکر کنم تو راه هستن. بفرماييد داخل!

رو به روي برديا وايسادم. با پوزخند گفتم:

ــ برادرِ دامادي يا خود داماد؟

_ منظور؟

_ اين طور که تو به خودت رسيدي، فکر کردم قراره جاي پارسا رو بگيري.

برديا خونسرد گفت:

ــ باز جاي شکرش باقيه جاي عروس رو نگرفتم!

بعد با ابرو، به صورت و لباس هام اشاره کرد. آخ شديد زورم گرفت! انگشت اشاره ام رو به نشانه ي تهديد مقابل صورتش گرفتم و گفتم:

ــ حيف که دلم مي خواد امشب بهم خوش بگذره؛ وگرنه حاليت مي کردم. آدم برفي!

برديا از شنيدن اسم " آدم برفي " لبخند تلخي زد. بي توجه به من، مشغول خوش آمد گويي به بقيه ي مهمون ها شد.

سريع به پذيرايي رفتم. تقريبا شلوغ بود. همه تو پيست ر*ق*ص، مشغول ر*ق*صيدن بودن. نوازنده هم داشت آهنگ مي ذاشت!

شال و مانتوم رو در آوردم و دستي به موهام کشيدم. نوشين پيراهن بنفش رنگي پوشيده بود. موهاش هم فر کرده بود. ميزِ گردي وسطِ سالن بود، که پر از گيلاس و بطري هاي م*ش*ر*و*ب بود. نريمان نزديکم شد.

_ خوشگل کردي شيطون!

لبخندي زدم و گفتم:

ــ از داداشم که خوشگل تر نيستم!

_ اين زبون رو نداشتي، که ديگه هيچي!

_ برديا کو؟

_ چيه؟ دلت براش تنگ شده؟

پوزخندي زدم. به يلدا که گوشه ي سالن منتظر ايستاده بود، اشاره کردم و گفتم:

ــ من که نه! اما اون انگار خيلي منتظرشه!

نريمان هم ردِ نگاهم رو گرفت و منظورم رو فهميد. هيچي نگفت. ژاله، خواهر ژينوس نزديکمون شد.

_ سلام بر دخترعمو و پسرعموي بي معرفت خودم!

من و نريمان، گرم باهاش احوال پرسي کرديم. شوهرش، سينا نيومده بود. پزشک بود و شيفتش بود.

بعد از چند دقيقه، ژاله رفت. رو به نريمان گفتم:

ــ نريمان؟

_ هــــــوم؟

_ برديا از يلدا خوشش مياد؟

_ چرا مي پرسي؟

_ همين جوري. آخه اين قدر اين دختره خودش رو جلوي برديا ظاهر مي کنه و بهش مي چسبه که فکر کردم برديا از خداشه!

نريمان درحالي که داشت با دکمه ي کتش ور مي رفت، گفت:

ــ برديا بارها گفته عاشق کسي نيست و نمي شه!

_ مگه مي شه؟

_ حالا که شده. از بچگي فکر و خيالش پيشِ درس و مدرسه بود. من تا اون جايي که يادمه، يه بار هم اسمِ هيچ دختري رو به قصدي، از زبونش نشنيدم. هميشه سرش تو کارهاي خودش بود! اخلاقش ديگه دستمه!

_ من که ميگم فيلمشه! خودش رو مي زنه به اون راه؛ وگرنه خيلي هم خوشش مياد.

_ برديا خيلي پسر متفاوتيه. مطمئنم فيلمش نيست.

_ يعني تاحالا عاشق نشده؟

_ وا نــــيلو، حالا خوبه برديا رو تقريباً مي شناسي. خودت که مي بيني، تو مهموني ها از کنارِ من تکون نمي خوره.

_ يه کم غير قابلِ باوره!

_ اومد!

برديا نزديکمان شد و گفت:

ــ از خودتون پذيرايي کنين!

گفتم: