نویسنده رمان پاییز بلند چه کسی می باشد؟

این رمان زیبا به قلم ILoveTaylor یکی از بهترین نویسندگان رمان نوشته شده است.

موضوع رمان پاییز بلند در چه زمینه ای می باشد؟

این رمان در موضوعات عاشقانه نوشته شده است.

آیا دانلود رمان پاییز بلند رایگان می باشد؟

این رمان به صورت رایگان (مطالعه در اپلیکیشن) می باشد. لطفا توجه داشته باشید تمامی رمان های دنیای رمان با اجازه کامل نویسنده و به صورت قانونی و حلال قابل دانلود می باشد.

رمان پاییز بلند به قلم ILoveTaylor

رمان در مورد دو خان است که دو ده رو جداگانه اداره میکنند ، و داستان بیشتر دور محور برادر زن یکی از خان ها رقم میخوره که عاشق برترین و زیباترین دختر ده ( ستاره ) میشه ، همه ی پسر های ده برای بدست آوردن ستاره به رقابت می پردازند ، اما از وقتی که برادر زن خان ( فرخ ) پا پیش میزاره بخاطر ارباب بودنش تمام پسرها عقب میکشند و آه حسرت رو بر دل آنها جا میگذاره… ولی همیشه میگویند دست بالا دست بسیار است… آمدن پسر جوان و جذاب به عنوان معلم ده که در اصل تک پسر دکتر ده بود ، تهدیدی میشه برای فرخ که خود رو صاحب اختیار ستاره می دونست این عشق آتشین با چاشنی زور و خودخواهی ، اتفاقات زیادی رو تو این ده رقم میزنه که خواندن اون خالی از لطف نیست… پایان خوش

ژانر : عاشقانه

تخمین مدت زمان مطالعه : ۲۱ ساعت و ۲۱ دقیقه

مطالعه آنلاین پاییز بلند

�ت که دو ده رو جداگانه اداره ميکنند ، و داستان بيشتر دور محور برادر زن يکي از خان ها رقم ميخوره که عاشق برترين و زيباترين دختر ده ( ستاره ) ميشه ، همه ي پسر هاي ده براي بدست آوردن ستاره به رقابت مي پردازند ، اما از وقتي که برادر زن خان ( فرخ ) پا پيش ميزاره بخاطر ارباب بودنش تمام پسرها عقب ميکشند و آه حسرت رو بر دل آنها جا ميگذاره… ولي هميشه ميگويند دست بالا دست بسيار است… آمدن پسر جوان و جذاب به عنوان معلم ده که در اصل تک پسر دکتر ده بود ، تهديدي ميشه براي فرخ که خود رو صاحب اختيار ستاره مي دونست اين عشق آتشين با چاشني زور و خودخواهي ، اتفاقات زيادي رو تو اين ده رقم ميزنه که خواندن اون خالي از لطف نيست… پايان خوش

در زمان هاي قديم در اطراف شهر رشت دو ده بزرگ وجود داشت ، که اولي را ده بالا.. و دومي را ده پايين ميگفتند. ارباب ده بالا، خان علي نام داشت . خان علي هميشه به فکر خوش گذراني خودش بود و از دست رنج مردم بيچاره ي ده عمرش رو به خوشي ميگذراند .

مردم اين ده هم زياد براي آباد شدن ده خود تلاشي نميکردند و به آينده خود و خانواده ي خود اهميتي نمي دادند . با دست رنج کمي که به دست مي آوردند زندگي سختي رو مي گذراندند .. ولي برعکس اون ، ده پايين خاني داشت به نام عزت خان.. که فقط از اربابي اسم اون رو يدک ميکشيد . عزت خان بسيار مهربان و خون گرم بود ، هميشه در خدمت مردم ده بود و به آنها کمک هاي بسياري ميکرد . مردم که از رعاياي خان بودند براي تشکر از ارباب خود سعي در آباد کردن ده ميکردند و از هيچ کوششي دريغ نميکردند . عزت خان هم تلاش آنها را بدون پاداش نميگذاشت...

( در اين داستان ما بايد در مورد سالهاي دور و وقايع تلخ و شيرين ده پايين بنويسيم تا مردم با خواندن اين داستان از حادثه ها درس بگيرند و بدانند که فقط از آدمي نام نيک ميماند و بس... براي اينکه به زندگي عزت خان بپردازيم بايد برگرديم به چندين سال قبل....)

چند سال پيش در ده بالا مردي زندگي ميکرد به نام حاج رضا ستوده... که بعد از ازدواج دوم ، دوباره به فکرش رسيد که زن سومي انتخاب کند.. حاج رضا زن دوم رو مجبورا به خواستگاري ماه منير به خونه ي مش قاسم فرستاد . بر حسب اتفاق خواستگار ايده آلي براي خواهر کوچکتر ماه منير پيدا شده بود و مش قاسم که نميخواست اين خواستگار را از دست بدهد و براي رسم و سنتي که در قديم بود که بايد دختر اول به خانه ي بخت برود تا خواستگار براي دختر ديگر پا پيش بگذارد ، براي همين مش قاسم بدون در نظر گرفتن مخالفت ماه منير در عرض يک هفته ماه منير را به عقد حاج رضا در آورد و با جهاز کمي که براي او فراهم کرده بود او را به خانه ي حاج رضا فرستاد..

دختر جوان وارد خانه اي شده بود که عروس سوم به حساب مي آمد . اوايل زندگي ، حاج رضا مرد خوبي براي ماه منير بود و او هم در پناه شوهرش به کارهاي خانه مي پرداخت ، ولي زنهاي ديگر حاج رضا به او مثل يه کلفت نگاه ميکردند و هر کدام به او دستوراتي مي دادند... ماه منير هم مجبوربود به خاطر آرامش شوهرش بدون اعتراضي هر کاري که آنها ميخواستند انجام بدهد.. حاج رضا از دو زن خود فرزندان پسر داشت اما دلش ميخواست که ماه منير هم اولين فرزندش پسر باشد ، وقتي او حامله شد حاج رضا هر کاري را براي راحتي زن سومش انجام مي داد و به زنهاي ديگر هم دستور داده بود که هواي او را داشته باشند ولي از بخت بد ماه منير، بچه ي اولش دختر شد و اين اتفاق تمام آرزوهاي حاج رضا رو به هم زد . براي همين به سادگي آنها را کنار گذاشت و ديگه توجه اي به آنها نکرد ..

اما اين دختر برعکس بچه هاي ديگر حاج رضا دختري زيبا بود که چشماني يشمي و صورتي سفيد داشت که هر کسي نظري به او ميکرد او را دوست داشتني ترين بچه ي دنيا ميدانست ولي حاج رضا به زيبايي اين نوزاد کاري نداشت و خيلي راحت او و دخترش را کنار گذاشت و از خود راند....

ماه منير با دخترش که نام او را خورشيد گذاشت به اتاقي در گوشه ي حياط که به دور از همه بود پناه آورد و حاج رضا فقط خرجي کمي به آنها ميداد که از گرسنگي نميرند.. او اين تنهايي و بي پناهي را به حساب پدرش گذاشت ، او بود که تمام آينده اش را به تباهي کشيده بود و با اين ازدواج اجباري زندگي او را خراب کرده بود...

ده سال از آن زمان سپري شد و خورشيد حالا دختر زيبايي شده بود ، ماه منير تصميم گرفت براي آينده ي دخترش راهي ده پايين شود تا شايد در اين ده بتواند آينده ي درخشاني را براي تنها دخترش رقم بزند... بقچه اي که محتويات آن چند دست لباس کهنه و چند تکه نان خشک بود را برداشت و به طرف ده پايين به راه افتاد..

آنها بايد از جنگلي که ما بين دو ده بود مي گذشتند با تلاشي که ماه منير کرد متاسفانه وقتي به جنگل رسيدند شب چادر سياهش رو پهن کرده بود ، ولي چاره اي نداشت و بايد هر چه زودتر سر پناهي براي خود و دخترش پيدا ميکرد تا از گزند حيوانات وحشي دور باشند.. هر دو وحشت زده راه رو طي ميکردند که به يه دو راهي رسيدند ، ماه منير نمي دانست که بايد از کدام راه بروند او دختر خود را که خيلي ترسيده بود به آرامش دعوت کرد و او را به پشت تکه سنگي بزرگ برد که جاي امني هم به حساب مي آمد و به دخترش گفت :

همين جا بماند تا راه اصلي را پيدا کند ،

ولي خورشيد حاضر نميشد از مادرش جدا شود بالاخره با اصرار و فريادهاي مادر سکوت اختيار کرد و نظاره گر رفتن مادر شد.. خورشيد از وحشت تکه سنگي رو بغل کرده بود و زير لب دعا ميخوند.. ماه منير همچنان که جلو ميرفت از دور نور چراغي توجه اش را جلب کرد و فوري به طرف آن رفت بعد از کمي راه رفتن به کلبه اي رسيد و با ترس و وحشت به داخل رفت.. کسي توي کلبه نبود با فرياد کسي رو صدا زد ولي جوابي نشنيد پيش خود گفت : حتما کسي اينجا زندگي ميکنه وگرنه اين چراغ رو کي روشن گذاشته.. بهتر ديد که برگرده و خورشيد رو به همراه خودش به همين کلبه بياره شايد با اجازه ي صاحب اينجا بتونه شب رو به صبح برسونه..

وقتي برگشت که از کلبه بره بيرون مردي در بين درگاه ايستاده بود و او را تماشا ميکرد ، ماه منير ميخواست از او براي بدون اجازه وارد شدن عذرخواهي کنه که در کمال تعجب ديد که مرد در رو بست و تفنگش رو به طرف او گرفت ، چشمان شرربار او ماه منير رو به وحشت مي انداخت که فوري به طرف در کلبه رفت که از آنجا خودش رو نجات دهد ولي آن مرد به او اين اجازه رو نداد ، ماه منير به پايش افتاد و به او التماس کرد ولي اثري در پي نداشت.. مرد با چشماني دريده تمام هيکل ماه منير رو از نظر گذراند و با يک حمله ي ناگهاني به ماه منير او را به گوشه اي پرت کرد ، ماه منير هرچي تلاش کرد که از دست آن مرد نجات پيدا کنه کاري از پيش نبرد. مرد در يک حرکت غافلگيرانه به حريم زنانه ي او تجاوز کرد و لکه ي ننگي رو به دامان ماه منير نشاند..

ماه منير در زير دست و پاي آن مرد هرچه کوشش کرد کمتر به جايي رسيد به دور خود نگاهي انداخت تکه سنگي در کنار دستش ديد اون تکه سنگ رو برداشت و با تمام قدرت به سر اون مرد کوبيد و او رو که بيهوش شده بود به کناري انداخت و وحشت زده پا به فرار گذاشت.. او راه آمده رو برگشت و وقتي پيش دخترش رسيد اون رو بيهوش ديد ، براي او هم رمقي نمانده بود ، ماه منير هراسان از حال خورشيد و کابوس چند دقيقه پيش او را هم از پا در آورد و در کنار دخترش از حال رفت...

خورشيد تازه از پشت کوه ها سر در آورده بود و به روي صبح ميخنديد و انعکاس آن از لابه لاي پنجره به چهره ي رنگ پريده ي ماه منير مي تابيد ، بر اثر گرماي خورشيد چشماي ماه منير گشوده شد..و خود رو در خانه اي گرم ديد ، به اطراف نگاهي انداخت و با چهره ي متبسم و مهربون زني روبرو شد که کنارش نشسته بود، کمي که به دور و بر خود آشنا شد به ياد دخترش افتاد و از جا پريد و دا زد : دخترم کجاست ؟

خانوم کنار او ماه منير رو آروم کرد و با دست اشاره به گوشه ي اتاق کرد ، نگاه منير به مسير اشاره ي او افتاد و دخترش رو که به خواب راحتي فرو رفته بود ديد و خيالش بابت تنها دخترش آسوده شد.. به او نزديک شد و دست نوازش به صورت خورشيد کشيد و نگاهي به اون زن کرد و گفت :

اينجا کجاست ؟

زن گفت : اينجا ملک اربابه ، اونا تو و دخترت رو تو جنگل پيدا کردند..

ماه منير خيالش راحت شد و به رختخوابش برگشت و چشماشو بست اين اولين باري بود که بدون هيچ ترسي به خواب رفت.. اين ده که ماه منير و خورشيد پا به اون گذاشته بودند ده پايين بود ، سالارخان ارباب اين ده به همراه همسرش بانو و پسرش عزت خان که حالا در سن پانزده سالگي به سر ميبرد زندگي ميکردند..بعد از آوردن آنها سالارخان دکتر رو خبر ميکنه و دکتر با طبابت خوبش اين مادر و دختر رو از مرگ حتمي نجات ميده...

چند روزي ميگذره که ماه منير و خورشيد حالشون رو به بهبودي ميره ، وقتي سلامتي آنها رو به سالارخان خبر ميدند او و همسرش بانو به ديدن آنها مياد و جوياي حالشون ميشه ، ماه منير از زحمات اونا خيلي تشکر ميکنه و از اونا ميخواد که اجازه بدهند که اون و دخترش همين جا به زندگيشون ادامه بدهند ، خان محبت خودش رو کامل ميکنه و اتاق بزرگي در مجاور خونه ي خودش به آنها ميده تا زندگي تازه اي رو شروع کنند...

ماه منير کم کم از اتفاقاتي که تو جنگل براش مي افته دور ميشه و به آينده ي خود و دخترش بيشتر اميدوار ميشه ، ولي هيچ وقت زندگي نميخواد به اون روي خوش نشون بده و دوباره حالش بد ميشه و مريض کنج رختخواب مي افته ، وقتي خبر ناخوشي ماه منير به سالارخان ميرسه فوري دکتر رو احضار ميکنه ، دکتر بعد از معايناتش خبر ورود يه نوزاد رو به همه ميده و همه رو از نگراني در مياره...

همه از وجود اين بچه خوشحال شدند ، مخصوصا خورشيد که با اين خبر منتظر خواهر و يا برادر ميشه که اون رو از تنهايي در بياره ، تنها کسي که از اين خبر شوکه ميشه ماه منير بود و ياد اون شب لعنتي مي افته ، خودش ميدونه که سالهاست که رابطه اي با شوهرش نداشته پس اين بچه نميتونه از حاج رضا باشه ، اين نطفه ي شوم از همون مرد متجاوزيه که اون شب به حريم خصوصيه ماه منير دست درازي کرد... بعد از چند روزدست و پنجه نرم کردن با مرگ ماه منير بالاخره تسليم بخت سياه خودش ميشه وتصميم ميگيره که تا آخر عمرش اين راز دردناک رو در بطن خود دفن کنه، چون با فاش شدن اين راز ، مهر بد نامي به پيشاني او زده ميشه و هم آينده ي دخترش تباه ميشه.. همه به او و دخترش احترام مي گذاشتند و مهر خورشيد تو دل همه مخصوصا تو دل سالارخان و همسرش جا خوش کرده بود ، نبايد با گفتن اين راز همه چيز رو خراب ميکرد ، بايد اين درد رو تا آخر عمر با خودش حمل ميکرد و تا لحظه ي مرگ به همراه خودش به گور ميبرد...

***********************

بعد از چند ماهي نوزاد نا مشروع ماه منير به دنيا اومد که اون يه پسر بود ، ماه منير اصلا دلش نميخواست نگاهي به نوزاد بکنه ، هميشه او رو از خودش دور ميکرد ، وقتي ميخواست به اون شير بده حالش منقلب ميشد و با کمک خدمتکاران اين بچه رو سير ميکرد ، از رفتار ماه منير ، بانو هم به شک افتاده بود که چطور مادري اينقدر ميتونه از بچه اش متنفر باشه اما چيزي نميگفت ميدونست که ماه منير در اين مورد حرفي نميزنه... ماه منير دوباره حالش بد شد به طوري که خان مجبور شد دوباره دکتر رو خبر کنه ، بانو با دکتر مشورت کرد و حالات ماه منير رو براش شرح داد

دکتر گفت : اون بعد از زايمان بدنش ضعيف شده و او رو به اين روز انداخته ، بايد از او خيلي مراقبت بشه ، اون قبلا از ناراحتي روحي که شوهرش باعثش بوده رنج ميبرده و دوباره با اين زايمان ناخواسته اون روزا براش تداعي شده و اون رو به ياد گذشته انداخته ، با مراقبت بيشتر حالش رو به بهبودي ميره... نگران نباشيد...

سالار خان بعد از حرفاي دکتر براي مراعات حال ماه منير براي نوزاد يه دايه گرفت تا او فارغ از هر چيز ناراحت کننده استراحت کنه ، ماه منير از اين امر راضي به نظر ميرسيد...

هفت ماه مثل باد گذشت ، ماه منير هم کاملا حالش خوب شده بود ، او خيلي کم نوزاد رو ميديد و اين ديدن کوتاه براي او کفايت ميکرد، پسر ماه منير هفت ماهه شده بود بچه ي زيبا و شيريني بود که همه به او علاقمند بودند و اون رو بسيار دوست داشتند...

ذر يکي از روزها خورشيد برادر رو بغل کرد و پيش ماه منير آورد ، بانو هم مرافب بود تا عکس العمل اون رو ببينه ، ماه منير بايد طوري رفتار ميکرد که اين کنجکاوي رو تو اين خانوم ميکُشت ، او رو بغل کرد و بوسه اي به گونه ي او زد وقتي به چشماش نگاه ميکرد ياد اون مرد مي افتاد که يه شب همه ي هستي او رو به فنا کشيده بود.. خورشيد خوشحال از اينکه مادرش اين برادر رو قبول کرده با خنده به مادرش گفت :

سالارخان اسم اون رو فرخ گذاشته...

ماه منير با لبخند رضايت خودش رو اعلام کرد ، او کم کم خودش رو راضي کرد که راه چاره اي نمانده و بايد اين پسر رو مثل خورشيد دوست داشته باشه چون اين بچه تقصيري در سرنوشت سياه ماه منير نداشت...

سالها گذشت و خورشيد به مرز بيست سالگي رسيد ، دختري زيبا با قدي رعنا شده بود و فرخ هم ده ساله بود و در کنار مادر و خواهرش روزگار مي گذراندند ، فرخ هر چه بزرگتر ميشد شباهتش به اون مرد بيشتر ميشد و ماه منير اون مرد شوم رو بيشتر کنار خودش حس ميکرد.. عزت خان هم که پسر يکدونه ي سالارخان بود مرد جواني شده بود ، زيبا و جذاب که اين جذابيتش دور از چشم خورشيد نبود ، بانو در فکر ازدواج پسرش افتاد و در يکي از همين شبها که دور هم بودند موضوع ازدواج عزت خان رو پيش کشيد و از عزت خان خواست که هر چه زودتر دختري رو به همسري انتخاب کنه ، عزت خان که قبلا دل به خورشيد بسته بود و عاشق اون شده بود با ترديد نظر خود رو به پدر ومادرش گفت ...

اين انتخاب براي پدر و مادرش قابل قبول بود و بعد از طي چند ماه اين وصلت سر گرفت و خورشيد به خانه ي بخت رفت ، حالا ديگه ماه منير خود رو در جايگاه بلندي ميديد و ديگه از آينده بيم نداشت چون با ازدواج عزت خان و دخترش آينده ي او و پسرش هم تضمين شده بود...

يک سال همراه با خوشحالي و شادي گذشت و در يکي از شبها بانو بر اثر سکته ي قلبي در گذشت ، همه از رفتن او غصه دار بودند مخصوصا سالارخان که تنها شده بود... و بهترين خبر خوشحالي براي آنها بعد از مرگ بانو حامله بودن خورشيد بود که اين شادي بعد از نه ماه و نه روز بيشتر شد و خورشيد پسر زيبايي تقديم شوهرش کرد ، همه از آمدن اين نوزاد شادمان بودند و عزت خان يک هفته جشن و پاي کوبي به راه انداخت ، وجود اين بچه به زندگي آنها روشني و نور بخشيده بود و آنها رو خوشبخت تر از هميشه ميکرد...

سالارخان اسم اون رو يونس گذاشت ، اسم پدرش بود و به اين اسم افتخار ميکرد... بعد از يک سال سالارخان هم از دنيا رفت و از اين کانون خانواده دست شست ، عزت خان با اينکه خودش پدر بود ولي احساس ميکرد که هنوز به پدرش احتياج دارد و دست هايش از نوازش دست هاي پدر تهي مانده... خورشيد با وجود شوهر مهربون و پسر عزيز و دوست داشتني ديگه روي غم و رنج رو نديد و از وقتي که همسر عزت خان شده بود خود را خوشبت ترين زن دنيا ميدونست...

ماه منير که جايگاه خود رو يافته بود به جاي بانو نشست و به جاي اون دستور ميداد ، زني به غايت خودخواه و خودراي بود و اصلا جنبه ي بالا نشيني رو نداشت و از اين جو سوء استفاده کرد و تمام خدمتکاران رو در خدمت خود گرفت... عزت خان هم او رو به جاي مادرش ميديد و به او احترام ويژه ميگذاشت ، ماه منير هم در برابر داماد بره ي مطيعي بود ولي در خفا هر کاري دلش ميخواست انجام ميداد.. فرخ هم که حالا به سن بيست سالي رسيده بود و با سوادي که آموخته بود مباشر خان شد و همه ي اموال خان رو در دست گرفت و شخصا به آنها رسيدگي ميکرد ،

چون بطن وجودش از راه حلال نبود، بناي ظلم و ستم رو به پا کرد و بيشترين ظلمش رو در حق رعاياي خان ميکرد ، رعايا هم از فرخ ميترسيدند و جرات شکايتي نداشتند... او طوري بزرگ شده بود که اگه چيزي رو درخواست ميکرد ، اگر شده از زير سنگ هم بود بايد براي او فراهم ميکردند و اگه با کسي دشمن ميشد تا اون رو نابود نميکرد از پاي نمي نشست... خورشيد هم تعجب از اين همه اختلاف اخلاقي برادرش تمام سعي خودش رو به کار ميبرد که عزت خان از اين رفتارها بويي نبرد... مسئله ي ديگري که خورشيد رو نگران کرده بود اين بود از نگاه برادر وقتي که چيزي باب ميلش نبود و عصباني ميشد ميترسيد وقتي به چهره ي خشمگين برادر خيره ميشد شيطان را در او ميديد... کم کم آرامش ده پايين که زبان زد خاص و عام بود داشت بهم ميريخت و مردم ده بايد از اين همه خوشي و راحتي دست ميکشيدند چون روزگار بدي در انتظارشان بود...

**********************

در طرف ديگر ده روي تخته سنگ کنار جوبياري که آبي زلالي از اون ميگذشت ، دختري پشت به خورشيد نشسته بود . حرکت آب رو نگاه ميکرد ، بوي علفهاي خودرو ، همراه با وزش باد و سکوتي که بر پيرامونش حاکم بود او رو در رخوتي خوش فرو برده بود ، براي لحظاتي فراموشي رو جايگزين افکار گوناگون کرد و خنکاي آب رو بر چهره نشاند.. با سر و صداي دختراني که براي آمدن به لب چشمه از همديگه سبقت ميگرفتند به خودش اومد و به همراه آنها صورت آشنايي قديمي دوستش گلناز رو ديد ، گلناز از ديدن ستاره خوشحال شد و در کنار او لب چشمه نشست.. وقتي دختران با هم لب چشمه بودند شاد و سرحال با هم گپ ميزدند و روز خوبي رو براي خود به خاطر مي سپردند ،

ستاره و گلناز غافل از دور وبر خود با همديگه حرف ميزدند و حواسشون به اطراف نبود اما... از پشت درختان روبرو دو چشم پر شرر و آتشين ، مملو از عشق ، ستاره رو تماشا ميکرد و از اين همه زيبايي در شگفت بود ، او کسي جز فرخ برادر زن خان نبود. ازوقتي ستاره رو ديده بود يک دل نه صد دل عاشق اون شده بود و هر روز پشت همين درختا به کمين مي نشست و تماشاگر اين همه زيبايي ميشد ، فرخ چند باري به وسيله ي دختران ده از جمله گلناز ، خواسته بود که از ستاره درخواست ازدواج کند وستاره هم بارها با پيام متقابل جواب رد به او داده بود ، ولي فرخ دست بردار نبود و ميخواست به هر قيمتي که شده اين الهه ي زيبايي رو بدست بياره ، براي همين روزهاي بي شماري رو بر اين خواستش پا فشاري کرده بود ، ولي از طرف ستاره هميشه رد ميشد ، تا اينکه خود تصميم گرفت پا پيش بگذاره و ستاره رو حتي اگه شده با زور از آن خودش کنه...

اون روز ستاره براي بردن آب لب چشمه اومده بود ، در اين وقت دوست ديگه ي ستاره که ماه رخ نام داشت به همراه دوستش مريم به لب چشمه رسيد و سلام بلندي کرد و ستاره هم به آرومي جواب آن را داد ، ستاره زياد از ماه رخ خوشش نمي اومد چون دختري بود حسود و هميشه حرف هاي زننده رو با شوخي به ديگران ميگفت و هيچ کس از دست زبان او در امان نبود.. در همين وقت ، دوباره شيطنتش گل کرد رو به ستاره گفت :

به به... سلام به ملکه ي عشق ، به دختري که ستاره ي سهيل شده و در آسمان دل فرخ گم شده..!

ستاره همون طور که به حرفاي ماه رخ و گوش ميداد با عصبانيت ليوان آبي پاشيد تو صورت ماه رخ ، که همه از اين منظره زدند زير خنده...

ستاره گفت :

نترس دوست خوبم ، ديدم دور برداشتي و داري آتيش ميگيري ، اينجوري خواستم خنک بشي..!

دخترا خنديدند و گلناز گفت :

تا تو باشي ديگه سر به سر ستاره نزاري...

ماه رخ همون طور که آب از صورتش ميريخت يه چشم غره اي به ستاره رفت و کوزه اش رو آب کرد و بدون حرفي از آنجا رفت...

مريم دوست ماه رخ رو به ستاره گفت :