رمان غرور شیشه ای به قلم فاطمه صفار

ژانر: #عاشقانه #ارباب_رعیتی #خدمتکاری

خلاصه:

علی آقا در خانه آقای افشار باغبان است. سودابه بعلت فرار از اين مسئله زنِ احمد مي‏‌شود تا دیگر كسی شغل پدرش را بر سر او نكوبد. تا اینکه سودابه روزی احمد را با دختری ديگر می‌بيند! از او جدا شده و به خانه پدر باز مي‏گردد. او با پسرخانواده‌ی افشاری كه پسر خيلی خود‏پرست و مغروری‌ست آشنا می.شود. آزار واذيت افشين حتی با وجود اينكه استاد سودابه است ادامه می‌يابد تا اينكه افشين می‌فهمد که عاشق سودا شده و به او دلبسته‌ست؛ بعد از اثبات عشق خود به سودابه با او ازدواج می‌كند. افشين نمي‏داند چرا چند وقتی است سودابه بي‏حوصله است! بعد از تعقيب سودابه او را....

روستایی کوچک و زیبا در یکی از شهرهای مرکزی ایران با خانه های کاه گلی که در بین ان خانه های تازه ساز اجری خودنمایی میکرد . در بعدازظهر که خانواده در حال استراحت بودند ناگهان صدای همهمه در روستا پیچید . سودابه هشت ساله مشغول نوشتن تکلیف هایش بود صدای همهمه با سرعت به خانه ی انها نزدیک شد و پشت در خانه متوقف شد . بعد از ان در و صدای خواب الود علی اقا پدر خانواده بود که به مادر امر کرد در را باز کند .

اقا داوود شوهر اکرم خانم با عده ای از اهالی بودند که در چهره ای تک تک انها هراس نمایان بود .

اقا داوود گفت :سلام مریم خانم به علی اقا بگید سریع بیاد مغازه اش خراب شده که باید هر چه زودتر خبر دار بشن .

مریم خانم همسرش را صدا کرد .علی اقا سرعت کت سیاهش را که به مرور زمان بیرنگ شده بود به تن کرد بی خبر از این که اهالی واقعیت را به او نگفته و در اصل چیزی از مغازه اش در اثر اتش سوزی نمانده بود .

با اهالی راهی شد . وقتی به مغازه رسید میخکوب شد تازه متوجه اتفاق افتاده شد و با دو دست بر سرش کوبید و پاهایش از شدت ناراحتی تا شد . و روی زمین زانو زد .

مریم خانم در خانه نگران بود و منتظر شوهرش راه می رفت . علی اقا با حالی زار با کمک اهالی به خانه بازگشت . اهالی موضوع را به او توضیح دادند . و بعد از هم دردی به خانه های خودشان برگشتند .

سودابه با نگرانی به همه این وقایع نگاه می کرد . با دیدن نگرانی پدر دست بر صورت پدر گذاشت و گفت :بابایی . نگران نباش . اگه تو ناراحت باشی من هم ناراحت می شم .

پدر دستان کوچک او را در دست گرفت و بوسید . مریم خانم هم گوشه ای نشسته بود و به زندگی از دست رفته شان فکر می کرد . و اشک می ریخت .

علی اقا دیگر نتوانست مغازه رو بسازد چون پول زیادی می خواست و او نداشت .به یکی از دوستانش در تهران نامه نوشت تا بلکه کاری در تهران بیابد . بعد از چند روز جواب نامه امد و انها با جواب مثبت به سمت تهران حرکت کردند . در این بین سودابه غمگین بود از ترک کردن دوستانش و مدرسه ای که در ان درس می خواند . به همراه پدر و مادر به سوی سرنوشت تازه ای که برایش رقم خورده بود می رفت .

وارد تهران شنید چون اولین بار بود ابهت و بزرگی شهر او را به وجد اورده بود .

از مادر پرسید :مامانی . این جا دوست هم پیدا می کنم ؟

مریم خانم که خسته بود ولی گفت :اره امید زندگی ام . فقط باید کمی صبر کنی .

بعد از ساعتی به منزل دوست پدرش رسیدند . دوست پدرش اقا هادی که در یکی از خانه های بزرگ کار می کرد برای علی اقا کاری در یکی از خانه ها پیدا کرده بود .

باغبانی شغلی بود که علی اقا به ان علاقه داشت . بعد از ساعتی استراحت به سمت ان خانه حرکت کردند . اصلا در باور انها نمی گنجید که خانه ای که قرار بود در ان زندگی کنند این چنین زیبا باشد . خانه ای که حالا روبروی ان ها بی شباهت به قصر نبود . علی اقا با ترس به اقا هادی نگاه کرد .

اقا هادی گفت :نگران نباشید . ادم های این خونه برعکس پول دارهای دیگه ادم های خوب و با ایمانی هستند .

زنگ در را به صدا در آوردند . دقایقی بعد در توسط خدمتکاری که علی اقا قرار بود به جای او کار کند باز شد . همه وارد حیاط شدند جلوی روی انها باغی بزرگ نمایان شد . باغ زیبا با درختان سرو و انواع گل های رنگارنگ که راه به ساختمان پیدا کرده تزیین شده بود. در بین درختان ان با سنگ های تزئینی راهی باریک تا ساختمان ایجاد کرده بودند . ساختمان زیبايی محصور شده در باغ خود را نشان میداد .خانهای بزرگ که دو طبقه بنا و نمایی کاملا سفید با ایوانی بزرگ در طبقه دوم که با ستون های گچ بری که به سقف متصل بود . استحکام لازم را به ان بخشیده بودند .

درون ساختمان هم با کمال سلیقه چیده شد بود . با وسایل زیبا و عتیقه که در جاهای مخصوص قرار گرفته بودند . علی اقا و مریم خانم از دیدن ان همه زیبایی ترس شان چند برابر شده بود . اما سودابه غرق در زیبایی خانه شده بود . دعا می کرد که انها انجا بمانند . اهالی خانه ان ها را پذیرفتند و زندگی حدید شان شروع شد .

علی اقا و همسرش نگران درس سودابه بودند که ان هم از طرف خانواده افشار که از سودابه خوششان امده بود برطرف شد . سودابه در ان خانه رشد کرد و مورد توجه به خصوص اقا و خانم افشار قرار می گرفت . اولش زندگی برای سودابه در ان خانه زیبا بود ولی هر چه بزرگتر شد و فهمید که مادر و پدرش باغبانی خانواده افشار هستند از بودن در انجا متنفر شد . بعد از چند سال زمانی که پا به سن شانزده سالگی نهاد برای شرکت در مراسم ازدواج یکی از اقوام به شهر خود رفتند . در همین مراسم بود که زندگی اش تغییر کرد . و خواهر احمد اور ا برای برادرش انتخاب کرد . احمد در تهران مشغول کار بود . و موقعیت شغلی نسبتا خوبی داشت . سودابه علی رغم مخالفت پدر و مادرش و خانواده افشار با احمد ازدواج کرد . اما احمد از همان ابتدا ماهیت خود را نشان داد و دلیل ازدواجش با سودابه اجبار خانواده اش عنوان کرد و این که هیچ علاقه ای به او ندارد . این برای سودابه از زندگی در خانه افشار سخت تر بود . اما سعی کرد به مرور با این زندگی خو بگیرد و با ان کنار بیاید . با تلاش فراوان توانست در مدرسه ثبت نام کند و با استعداد بی نظیری که داشت درسش را ادامه دهد .

در زندگی آرامشی نسبی داشت و تا این که بعد از چند سال تلاش توانست در دانشگاه قبول شود . ان روز با خوشحالی به خانه رفت و منتظر شد احمد بیاید . بعد از امدن احمد به خانه . مانند همیشه به استقبالش رفت و باز هم مثل همیشه با کم توجهی احمد مواجه شد اما ان قدر خوشحال بود که توجهی به رفتارش نکرد .

بعد از خوردن شام . احمد از روی کنجکاوی به خاطر خوشحالی اون پرسید :چی شده ؟ امشب خیلی خوشحالی ؟

سودابه با سر مستی گفت :وای احمد . باورت می شه که بالاخره در دانشگاه قبول شدم ؟

احمد با ناباوری به او نگاه می کرد . فکر نمی کرد او بتواند در دانشگاه قبول بشود . با خوشحالی ظاهری به او تبریک گفت . از ان روز تلاش سودابه شروع شد . یک روز به دیدن احمد در شرکت رفت ان روز مرگ باورها را به چشم خود دید .

ان روز باورهایش توسط دستان دختری که در دستان شوهرش بود جان دادند و تمام رویاهایش نابود شدند . با قلبی شکسته و ارزو های نابود شده ان خانه را ترک کرد . وقتی به پشت سر خود نگاه کرد نتوانست بفهمد که چگونه این همه سال بدون عشق گذرانده است .

فصل دوم

در طبقه بالای مسافر خانه ای اتاق کوچک گرفته بود . کنار پنجره ایستاده بود و برای گذشته از دست رفته اش اشک می ریخت و اشک ها که راه خود را پیدا کرده بودند با شتاب می امدند . گریه اش شدت گرفت . دستش را روی صورتش گرفت. اری باید گریه می کرد . باید سبک می شد . ان قدر گریه کرد که دیگر اشکی نداشت . احساس سبکی میکرد . اما سوزش قلبش هنوز باقی بود . مگر نه این که قلبش شکسته بود . حسرت گذشته رو نمی خورد بلکه حسرت سال هایی از دست رفته را می خورد .

در افکار ش غرق بود که صدای زنگ تلفن او را از افکار ش رهانید . ارام به سوی تلفن رفت و گوشی را برداشت .

-بله بفرمایید .

-سلام خانم خانم ها . تو هنوز توی مسافر خونه ای ؟ حالت چه طوره ؟

دستی به موهای سیاه مواجش کشید و ان را به پشت گوش راند و جواب داد :سلام مگه انتظار داری حال یک ادم شکست خورده چه طور باشه ؟

-باز از اون حرف ها زدی ؟ غصه نخور می برمت پیش چینی بند زن .

-تو رو خدا شوخی نکن . فرناز اصلا حوصله ندارم .

-باشه بابا . تسلیم . اصلا دختر مگه تو دادگاه نداری ؟

-چرا نترس . دیر نمیشه . اگر یک ساعت هم معطل بمونه نه زمین به اسمون می یاد نه اسمون به زمین می چسبه .

دوباره به گریه افتاد . فرناز متاثر از گریه او گفت :خوشحالم که تونستی بغضت رو باز کنی . عزیزم . ان قدر خودت رو عذاب نده تو باید خوشحال باشی . از دست اون بی غیرت راحت شدی . خدا رو شکر کن که هنوز جوانی و سنی نداری . فکر کن اگر سنت بیشتر بود یا بچه داشتی می خواستی چی کار کنی ؟ تازه تو درست رو هم تازه شروع کردی پس از این به بعد باید فقط به فکر درسات باشی . به خدا امید داشته باش دختر . حالا هم زود آماده شو که دیر میشه .

-فرناز جان . خواهش می کنم امروز با من بیا . چون تنهایی می ترسم .

-چشم . عزیزم . مگه می شه خواهرم رو توی این وضعیت تنها بذارم . آماده باش یک ساعت دیگه میام دنبالت.

-واقعاً که خوبی .منتظرت هستم . خداحافظ .

-فرناز به شوخی گفت :دوستی اینه دیگه . هلاک شدن هم داره . بای .

سودابه با لبخند گوشی را روی دستگاه گذاشت . باز یاد گذشته افتاد انقدر در افکار ش غرق شد که متوجه زمان نشد . وقتی به خود امد که دید در اتاق رو می زنند . با نگاه کردن به ساعت متوجه شد نیم ساعت از تماس فرناز گذشته و او در تمام این مدت در کنار پنجره به سر برده .به سوی میز رفت و شالش را که روی دسته صندلی بود برداشت و روی سر انداخت و مرتب کرد و سپس در را باز کرد .

فرناز بود با لبخندی بر لب و دست به سینه پشت در ایستاده بود .

سودابه با دیدن او پرسید :وای سلام . خیلی وقته پشت در ایستادی ؟

فرناز با خنده گفت :اون قدر که علف ها دو باره جوانه بزنند . اخه دختر مگه قرار نشده تا من میام آماده باشی ؟

-ولی تو قرار بود یه ساعت دیگه بیای . الان تازه نیم ساعت گذشته .

-این دفعه حق با توست . اما مطمئنم که اگه یک ساعت دیگه هم می اومدم باز هم آماده نبودی . ولی خوب دلم نیامد تواین موقعیت تنهات بذارم . تو که منو قابل ندونستی بیای خونمون

-نمی خواستم مزاحم بشم

-تو هم که عجب مزاح می هستی . ادم خوبه همش از این مزاحم ها داشته باشه . حالا یک وقت تعارف نکنی بیام تو

سودابه تازه متوجه شد فرناز را بیرون نگه داشته با ناراحتی از جلوی در کنار رفت و گفت :اه معذرت می خوام . حواسم نبود بفرما تو .

فرناز داخل شد و گفت :سریع حاضر شو که بریم .

با دیدن آرامش سودابه دست به کمر زد و با حرص گفت :وای که تو چه قدر خونسردی . حرص ادم رو در میاری .

-باشه الان حاضر می شم .

با پاسخ فرناز کنار پنجره رفت و در حالی که بیرون را نگاه می کرد پرسید :سودابه دیدی بیرون چه برفی میاد ؟

-اره دیدم خیلی قشنگه . دلم می خواد برم برف بازی یه ادم برفی درست کنم قد خودم .

-خوب فکریه . اصلا یه فکری به شکل احمد درست می کنیم . اون وقت با سنگ می افتیم به جونش می ز نیمش خود ادمشو که نمی تونیم بزنیم . لااقل عقده ها مونو روی شکل برفیش خالی کنیم .

سودابه با خنده گفت :فرناز . تو چه قدر عقده ای شدی . من خبر نداشتم . اخه دختر دلت میاد با برف به این قشنگی شکل احمد رو درست کنی .

فرناز با شوخی گفت :نه دلم نمی یاد . ولی دلم می خواد با ناخن هام چشماشو در بیارم . مرتیکه رفته واسه من ادم شده

سودابه که غم هایش را فراموش کرده بود خندید گفت:وای پس بد به حال کسی که بخواد در حق تو کاری کنه .حتما زنده زنده چالش می کنی؟

-نه عزیزم . اشتباه نکن زنده به گور کردن به درد نمی خوره . می دونی چی کار می کنم ؟ بینی شو با دست هام می گیرم و این قد رنگه میدارم تا نفسش قطع بشه .

سودابه با خنده گفت :وای وای تو دیگه کی هستی ؟ ادم هم این قدر کینه ای ؟ حواسم باشه در مورد تو .

-کاملا درست گفتی این ها رو گفتم تا یه وقت سر من هوو نیاری .

هر دو بلند خندیدند اما این شادی زیاد طول نکشید و سکوت بر فضای اتاق حاکم شد .

فرناز پرسید :سودابه . تو واقعاً از احمد کینه به دل نداری و نمی خوای انتقام بگیری ؟

سودابه با ناراحتی گفت :من فقط همین قدر می دونم که ازش متنفرم . ولی به فکر انتقام نیستم . چون روزگار انتقام منو ازش می گیره .

دوباره به یاد آوردن زندگی اش اشکش روانه شد . دیگر مثل قبل قادر به کنترل اشک هایش نبود . روی تخت نشست . و گریه کرد .

فرناز به کنارش امد و دستانش را دور او حلقه کرد و گفت :گریه کن عزیزم . که گریه دوای درد دل توئه . گریه کن تا سبک بشی .می دونم که خیلی سختی کشیدی . می دونم که قلب مهربونت شکسته . این بار فرناز هم گریه می کرد .

-فرناز نمی دونم چه کار کنم ؟ دلم داره می ترکه . توی دلم انگار اتیش روشن کردن . فرناز به دادم برس دارم داغون می شم .

-دیگه کافیه . میدونم سخته اما چاره ای نداری باید تحمل کنی . چی شد اون همه صبر و تحمل ؟ به همین زودی خسته شدی ؟ تو باید مقاوم باشی . نیاید گریه کنی . نباید وقتی به دادگاه می ری چشمات اثری از اشک داشته باشد . اون نباید فکر کنه تو از این که داری ازش جدا می شی ناراحتی . خواهش می کنم مثل همیشه محکم باش .

فرناز اشک هایش را پاک کرد و به ساعتش نگاه کرد و گفت :وای که دیر شد . تو رو خدا بلند شو وقت رفتنه . دلم می خواد ما زودتر از احمد اون جا باشیم .

سودابه نگاهی سرشار از قدر دانی به او کرد و با سر حرف او را تایید کرد و لباس پوشید .

فرناز نگاهی به او کرد و گفت :می خوای این جوری بیای ؟

-مگه چمه ؟ مثل همیشه ام دیگه .

-عزیزم . ایراد ش همینه دیگه . نیاید مثل همیشه باشی . یک کمی به خودت برس . باید زیباتر از همیشه باشی . تا وقتی احمد تو رو دید پشیمون بشه . از این که خوشگلی مثل تورو از دست داده

فرناز اون رو به سمت اینه هل داد و ادامه داد :ولی نداره . زود باش . کمی آرایش کن . اگه این طوری بیایی همه متوجه می شن که گریه کردی . تو باید نشون بدی که خوشحالی از این که از او جدا می شی . زود باش دیگه .

سودابه با خنده به سوی اینه رفت . و آرایش ملایمی کرد و روسری را مرتب کرد و با تایید فرناز به راه افتادند .

فرناز گفت :همین جا بایست تا ماشین رو بیارم . مجبور شدم کمی بالاتر پار کش کنم .

و با سرعت از او دور شد . با رفتن او سودابه به اسمان نگاه کرد به یاد فرناز افتاد . اگر فرناز نبود چی میشد ؟ اون وقت باید چی کار می کردم ؟ وای که چه قدر دوستش دارم ؟

فرناز دختر یک خانواده ثروتمند بود که پدرش کارخانه دار بوده و که چند سال قبل فوت کرده بود و مادرش زنی تحصیل کرده که مدام در سفر به سر می برد .با فرناز در دانشگاه اشنا شده بود و ان هم خیلی اتفاقی .

یاد روزی که با او اشنا شده بود افتاد ان روز هم مثل همیشه بعد از بحثی با احمد به دانشگاه امده بود . بعد از تمام شدن دانشگاه و امدن به بیرون متوجه شد که کسی او را تعقیب می کند . جوانی را دید که در دانشگاه هم مزاحمش می شد . جوان شروع به متلک کرد و سودابه که به تنگ امده بود به سمتش رفت و ایستاد و گفت :آقای به ظاهر محترم مزاحم نشو.

ان جوان با نگاه هرزه اش را به او دوخت و گفت :اخه می خوام با تو دوست بشم . نمی خوام کسی زودتر از من این کار رو بکنه .

سودابه با خشم گفت :هرزه کثیف . برو گم شو من شوهر دارم

پسر گفت :اصلا مهم نیست . ما همین طوری هم راضی هستیم .

سودابه دیگر چیزی نگفت . دوباره به راه افتاد . اما ان جوان گوشه ای مان توی او را گرفت و می خواست حرکتی کند که دستی از پشت او را از سودابه دور کرد . به پشت سر او نگاه کرد . د تری را دید که ان جوان را به کناری هل داد و با او در حال بحث شد . اما در یک لحظه ان جوان به سمت او یورش برد که ان دختر با ضربه ای ماهرانه ان جوان را نقش زمین کرد . دهان سودابه از تعجب باز مانده بود . بعد از دقایقی ان جوان از انها دور شد . دختر کلاسور ش را از روی زمین برداشت و به سمت سودابه امد و پرسید :شما که طور ین نشد ؟

سودابه گفت :نه واقعاً ممنون . دیگه داشتم . کلافه می شدم ولی شما هم خوب حریفش شدی .

دختر با لبخند گفت :مثل این که کمربند سیاه دارم .

-راست می گی ؟ این واقعاً عالیه .

دختر دستش را به سمت او دراز کرد و خود را معرفی کرد :من فرناز بدیعی هستم .

سودابه دستش را به گرمی فشرد و با لبخند گفت :من هم سودابه امیری هستم و از آشنایی با تو خوشوقتم .

ای آغاز دوستی گرم و صمیمانه ای ان ها بود . از ان روز لحظه ای از هم دور نشدند . سودابه به کسی مثل فرناز که دختر شوخ و شادی بود احتیاج داشت و حالا او را به عنوان خواهر قبول داشت .

صدای بوق ماشین او را به خود اورد و به سمت ماشین رفت . و سوار شد .

فرناز پرسید :تو این همه می ری توی فکر یه وقت گم نشی ؟

-داشتم به روز اشناییمون فکر می کردم .

-اره . راستی عجب روزی بود . بالاخره کلاس های رزمی به یه دردم خورد ولی این فن رو باید روی یک نفر دیگه هم به کار ببرم .

-چه کسی رو می گی ؟ بازم کدوم بدبخت رو می خوای لت و پار کنی .

-خوب معلومه احمد رو دیگه . ولی فکر کنم همین که دستم بره بالا از ترس بی هوش بشه .

سودابه از حالت اون می خندید .و گفت :حالا حواست به رانندگی باشه نکنه می خوای احمد رو خوشحال کنی .

-خدا نکنه . امیدوارم دشمنش شاد بشه . و به سودابه اشاره کرد .

فرناز سکوت کرد . سودابه سرش را به صندلی تکیه داد .

سودابه گفت :واقعاً نمی دونم چرا زندگی من این طوری شد ؟ به فکر پدر و مادرم هستم که چه قدر این جدایی . اونا رو داغون می کنه .

فرناز گفت :تو هنوز به اون ها چیزی نگفتی ؟ مگه قرار نبود اون ها رو در جریان بذاری ؟

-اخه اصلا نمی دونم این موضوع رو چه طوری به اونها بگم .

بیچاره ها دق می کنن تمام امید اون ها در زندگی من هست حالا اگر بفهمن که همه خیال واهی بوده حتما خیلی زجر می کشن ؟

-درسته که برای پدر و مادرت سخته ولی تحمل می کنند . حالا خدا رو شکر کن که بچه نداری . و با یه بچه بر نکشتی پیششون . تازه تو حالا یک دانشجو هستی چند سال دیگه می شی یک خانم مهندس و می تونی به اونها کمک کنی . حالا اخما تو باز کن . غصه نخور . جلوی احمد ضعف نشان نده اونو هم به خدا بسپار که خود بهترین تقاص گیرنده است . و جواب ظلم را میده

سودابه از جواب فرناز خندید و گفت :فرناز . تو خیلی خوب صحبت می کنی و این با روحیه شادت اصلا جور نیست . اما تو که گفتی با فن کارا ته جسابشو می رسی ؟

-اون هم سرجاشه . خواهش می کنم حالا بخند تا بریم و روی احمد اقا رو کم کنیم .

به دادگاه رسیدند . ترس تمام وجودش را گرفته بود . فرناز هم دست او را گرفت . به فرناز گفت :این جا خیلی وحشتانکه

فرناز برای دلداری او گفت :بله عزیزم می دونم . باید تحمل کنی . امیدوارم که این اخرین باری باشه که این جا رو می بینیم .

فرناز به سودابه گفت :بیا سودابه باید از اون طرف بریم فکر کنم توی اون اتاق باشه .

فرناز اسم سودابه را به منشی گفت . منشی در حال جواب دادن بود که احمد رسید . بعد زا چند دقیقه وارد اتاق شدند و قاضی از انها خواست که بنشینند . چون هر دو حاضر به اشتی نبودند قاضی حکم به طلاق داد . سودابه با شنیدن این حکم احساس کرد که دوباره متولد شده است .ساعتی بعد به محضر رفتند و حکم طلاق بین انها جاری شد و هر دو زیر ورقه رو امضا کردند . سودابه بعد از دادن حلقه به احمد به او گفت :نفری نت نمی کنم . چون لیاقت نفرین را نداری ولی این رو مطمئن هستم که کسی که شاهد و ناظر ماست تقاص منو از تو می گیره . و من منتظر اون روز می مونم . یادت باشه . کاری که در حق من کردی زمانی کسی در حق تو انجام میده . در این مورد اصلا شک ندارم .

احمد امد حرف بزند که سودابه نذاشت و گفت :نمی خوام دیگه صدات رو بشنوم . این رو گفت و از انجا بیرون امد .

فرناز هم به دنبال او خارج شد .و هر دو سوار ماشین شدند .

فرناز پرسید :برسونمت خانه پیش پدر و مادرت ؟

-نه می خوام برم مسافرخانه

-دیوانه شدی دختر ؟ بالاخره که اون ها باید در جریان قرار بگیرن یا نه ؟ و هر چه زودتر این کار انجام بشه بهتره

-نه الان آمادگی ندارم

-پس لجبازی رو بذار کنار و بیا خونه ما . من که تن هام مادرم هم مثل همیشه سفر است . خواهش می کنم بیا . نگو نه که دلخور می شم .

سودابه گفت :باشه . ولی فقط همین امشب رو میام قبوله ؟

فرناز با خوشحالی گفت :قبوله پس بزن بریم .

-چی رو بریم ؟ اول باید بریم وسایلم را از مسافر خانه بگیرم .

-باشه خانم خانمها . وسایل تم می گیریم . دیگه امری نداری قربان ؟

-نه عزیزم . جونت سلامت . همینا رو انجام بده کافیه .

ابتدا به مسافرخانه رفتند و بعد از گرفتن وسایل به خانه فرناز رفتند .خانه ای ویلایی در بهترین نقطه شهر . خانه در میان باغ بزرگ .با گچ بری های زیبا . درون ان هم با صنایع دستی گران قیمت و ظروف هایی عتیقه و فرش های مینیاتوری تزئین شده بود . سودابه با دیدن این ها با خود گفت :زندگی چه قدر با هم فرق دارند . یکی غرق در نعمت و دیگری در آرزوی حتی لمس کردین اینها و تلاش بیهوده برای رسیدن به انها .

فرناز با دیدن او گفت :چت شده ؟ باز رفتی تو فکر . ببین تو از همین حالا فقط به فکر اینده ات باش . نه گذشته . فهمیدی ؟ یا دوباره تکرار کنم ؟

سودابه با لمس کردن جای حلقه اش دوباره به گریه افتاد .

فرناز گفت :سودابه تو رو خدا بس کن . اون مرد این قدر لیاقتش رو نداره که به خاطرش گریه کنی . لیاقت احمد همون دختره ایکبیریه . اون لیاقت تو رو نداشت نباید به خاطر جدایی ازش گریه کنی . پاشو ابی به صورتت بزن تا بنشینیم در باره اینده صحبت کنیم .آفرین دختر خوب برو .

سودابه به روشویی رفت و فرناز به سمت آشپزخانه رفت و به ربابه خانم خدمتکارش سفارش های لازم رو کرد و نزد سودابه برگشت .

بعد از صرف شام که سودابه حتی نیمی از ان را نخورد .

فرناز گفت :خوب حالا سودابه خانم . بدون این که جوی اشکت روانه بشه بگو ببینم می خوای چی کار کنی ؟

-هیچ چه کار می توانم بکنم ؟ اول باید به دنبال یک کار نیمه وقت بگردم . تا برای خرج تحصیلم به خو نواده ام فشار نیاد ؟

-نه اشتباه گفتی . این دومین کاریه که باید انجام بدی اولی اینه که تو باید بری پیش خانواده ات . همین فردا هم این کارو انجام میدی .

-میدونم باید این کارو انجام بدم . بیچاره ها خیلی وقته از من خبر ندارن

-کار درست همینه . مطمئنا اون ها به تو کمک می کنند . پس حالا به این نتیجه رسیدیم که بریم بخوابیم . که خیلی خسته ام .

با این حرف به زیر پتو رفت و خوابید . اما سودابه نمی توانست بخوابد . احساس طرد شدن و خوار شدن مانع از احساس آرامش او می شد . و احساس دور انداخته شدن بود که قلب او را به درد می اورد .

-هنوز بیداری ؟

-بله . تو هم هنوز نخوابیدی ؟

-نه باز فکر جی رو می کنی ؟ تو اخرش با این فکر ها دیوانه می شی .

-فرناز ؟ اون دختر از من خیلی قشنگ تر بود ؟

-تو به اون می گی قشنگ ؟ اگر اون قشنگه پس به تو میگن ملکه ی زیبایی .

-دست بردار . فرناز . اگر ملکه ی زیبایی بودم که احمد منو دور نمی انداخت .

-احمد چشماش کور بود . و گرنه هیچ وقت ین پری زیبا رو رها نمی کرد . به سراغ یک دختر زشت بره . حتما فکر کرده که این طوری به همه چیز می رسد .

-میدونم به خاطر پولش بوده که با میترا ازدواج کرده وای که چقدر من بدبخت هستم . یعنی پول این قدر مهمه که ادم همسرش رو که هفت سال با اون بوده مثل اشغال دور بندازه -؟ اگه این طوره امیدوارم که هیچ وقت نصیبی از اون پول ها نبره .

-سودابه جان . خواهش می کنم این قدر خودت رو عذاب نده تو فقط باید حالا به فکر درس هات همین و بس .

-تو درست میگی من باید تلاش و کار کنم . باید پول در بیارم و اون پول ها رو توی صورت احمد بندازم و بگم این همون چیزیه که به خاطرش منو به میترا فروختی .

دوباره به گریه افتاد . فرناز از جا بلند شد و به سوی او رفت و او را در آغوش گرفت و این بار هر دو گریه می کردند .

صبح با تمام زیبایی هایش از راه رسید و روز دیگری را برای انسان به ارمغان اورد . بعد از خوردن صبحانه حاضر شدند و به سمت خانه سودابه به راه افتادند . سودابه گفت :فرناز . خیلی دلم براشون میسوزه می تونم تصور کنم که بعد از شنیدن این خبر چه حالی می شن .

-باز داری خیال بافی می کنی ؟ امیدت به خدا باشه همه چیز درست میشه .

به خانه رسیدند زنگ زدند و صدای مادر از پشت ایفون شنیده شد . فرناز از او خواست که چند لحظه ای بیرون بیاید . بعد از دقایقی مریم خانم خود را به دم در رساند و از دیدن سودابه با چمدانی در دست تعجب کرد . سودابه به آغوش مادر رفت و اشک ریخت . مادر با مهربانی او را نوازش می کرد . در حالی که تعجب کرده بود ان ها را به خانه دعوت کرد .

اما فرناز تشکر کرد و گفت :مریم خانم . اگر اجازه بدید من برم

-کجا مادر ؟ حالا بیا تو کمی پیش ما باش بعد میر ی

-ممنون مادر . جایی کار دارم باید برم انشاالله یه وقت دیگه مزاحمتون میشم .

-این چه حرفیه مادر دیدنت همیشه باعث خوشحالی ما میشه . باشه حالا اصراری نمی کنم ولی حتما یه روز بیا دیدن ما .

فرناز به سمت سودابه رفت و گفت :سودابه جان و توهم استراحت کن مریم خانم مواظبش باشید خداحافظ

-خداحافظ دخترم سلام به مادر برسون

فرناز چند قدم رفت و بعد ایستاد و به سودابه گفت :راستی فردا . منتظر باش میام دنبالت بریم ثبت نام .

سودابه با سر تایید کرد و فرناز رفت . مریم خانم به چهره ناراحت سودابه نگاه کرد . کمی پی به ماجرا برده بود . با هم به خانه رفتند . سودابه گوشه ای نشست . به اطراف خانه شان نظری انداخت . خانه ای محقر ولی با صفا در گوشه ای از باغ . چشمانش به مادر افتاد .

مادر با ناراحتی و سرشار از سوال به او چشم دوخته بود .

سودابه گفت :مادر دخترت رو قبول می کنی ؟

-عزیزم . تو همیشه روی سرما جا داری . ولی چی شده که این حرف رو می زنی . از وقتی اومدی یک کلام نگفتی .

سودابه سکوت کرده بود . مادر با ناراحتی گفت :تو که خون به جی گرم کردی ؟ باز هم با احمد حرفت شده ؟ چرا با چمدونت اومدی ؟ تو که اهل قهر نبودی ؟

سودابه به صورت نگران مادر نگریست و ارام گفت :من ...من .. مادر من از احمد جدا شدم . یعنی طلاق گرفتم .

مریم خانم از شنیدن کلمه طلاق شوکه شد . بعد از دقایقی گفت :درست شنیدم . طلاق گرفتی ؟ چه طوری ؟ پس چرا ما رو خبر نکردی ؟

-همین دیروز . راستش دلم نیومد خبرت ون کنم از روی شما خجالت می کشیدم .

همه جریان رو برای مادر تعریف کرد . مریم خانم با چشمانی اشکبار به او نگاه میکرد . گفت :همون بهتر که زودتر خودشو نشان داد هر چند هم زود نبود . ولی ای کاش این طور نمیشد . خدایا اخه تا کی باید از دست بنده هات بکشیم .

در همین حین علی اقا هم وارد شد . او صدای همسرش را که در حال گله به خدا بود شنیده بود و متوجه چشمان اشکبار دخترش شد

با قلبی لرزان کنار انها نشست و گفت :موضوع چیه که اه و ناله می کنی ؟

مریم خانم گفت :تا الان هر چه زجر و بلا بوده بنده های خدا برسر ما آوردند از احمد نخورده بودیم که اون هم برسر ما امد .

علی اقا پرسید :زن درست صحبت کن ببینم چی شده چه اتفاقی افتاده

-چی می خواستی بشه احمد و سودابه از هم جدا شدند . از هم طلاق گرفتن . مریم خانم این را گفت و زد زیر گریه .

علی اقا با حیرت به هر دو نگاه می کرد .با ترس رو به سودابه کرد و پرسید :اره سودابه ؟ مادرت راست می گه؟تو واقعاً از احمد جدا شدی ؟

سودابه با شرمندگی گفت :بله باباجون . ما دیروز از هم جدا شدیم .

تمام جریان را برای پدرش تعریف کرد . با دیدن سودابه که غمگین بود با مهربانی گفت :چه می شه کرد دخترم . اشکال نداره . حتما حکمتی تو این کار بوده . نباید خودت رو ببازی . ما در زندگی خیلی چیزها از دست دادیم . این هم روش . خودتو عذاب نده . تو همیشه روی سر ما جا داری و ما هر کاری که از دستمون بربیاد انجام میدیم . تا تو درست رو بخونی . و باعث افتخار ما بشی .

سودابه از مهربانی خانواده اش خوشحال شد ولی در دلش احمد را نفرین می کرد .

روزها از پی هم می گذشتند سودابه در این مدت توانست با این موضوع کنار بیاید . ولی باز هم یک حس گزنده او را از درون ازار می داد و این در رفتارش مشخص بود . یک ماه بعد از جدایی سعی می کرد دنبال کار بگردد . ولی هر روز ناامید به خانه برمی گشت .

یک روز پدر و مادرش در ایوان نشسته بودند که سودابه امد . مریم خانم برایش شربت اورد و جلوی دخترش گذاشت .

-اخه مادر جون . چرا این قدر خودتو عذاب می دی ؟

-وای مادر . مگه من گله ای کردم . بالاخره که باید کار پیدا کنم یا نه ؟

پدر با ناراحتی گفت :دخترم مگه من مردم که تو می خواهی کار کنی تو دختر من هستی و من دوست دارم که تو فکر هیچ چیزی رو نکنی . و فقط به درست برسی . دیگه دوست ندارم بری دنبال کار.

-اخه پدرجان . شما تا کی باید جور منو بکشید ؟

-همین که گفتم از فردا بمون تو خونه درس هات رو بخون .

مریم فکری کرد و پرسید :سودابه تو برات فرقی هم میکنه که چی کاری انجام بدی ؟

-نه ولی خوب به درسم مربوط باشه خیلی بهتره . نکنه برام کار پیدا کردی ؟

-ببین من اصلا دوست ندارم تو بیرون از خونه کار کنی ولی من تونم با خانم افشار صحبت کنیم تا در مواقعی که بی کاری به من کمک کنی .

علی اقا با عصبانیت گفت :زن این چه حرفیه ؟ دخترم بیاد و کار مردم رو انجام بده همین قدر که تو از این کارها می کنی کافیه . دیگه دخترت رو درگیر نکن .

مریم خانم دیگر چیزی نگفت .

سودابه که ناراحتی مادر را دید گفت :اتفاقا فکر خیلی خوبیه . این طوری هم مادر کمتر کار می کنه هم من به درسهایم بهتر می رسم . بابا برای من فرقی نمیکنه چه کاری انجام بدم . کار کردن برای دیگران آزارم نمی ده بلکه سربار بودنه که باعث ازار منه .

-تو اصلا سربار نیستی . ولی باشه حالا که خودت می خوای من حرفی ندارم با خانم افشار صحبت می کنم . اما با این حال هنوز هم میگم که خدمتکاری برازنده ای هیچ کدو متون نیست .

-اصلا برای من مهم نیست که چه کاری انجام بدم

مریم خانم خوشحال از موافقت دخترش رفت تا ناهار را حاضر کند .

خانم افشار از جدایی سودابه اطلاعی نداشت . وقتی به دیدن او رفتند. مریم خانم موضوع جدایی سودابه رو گفت .

سودابه ارام اشک می ریخت . خانم افشار که علاقه ای خاصی به سودابه داشت با دیدن ناراحتی او بلند شد و کنارش نشست .

در حالی که او را نوازش می کرد گفت :می دونم تحمل کردنش سخته ولی باید تحمل کنی . من مطمئن هستم با این زیبایی که داری تا یکسال دیگه بیشتر تنها نمی مونی و زود می پری . حالا بخند که گریه اصلا به اون صورت زیبات نمی یاد .

سودابه لبخندی زد و اشک هایش را پاک کرد .

مریم خانم با خجالت مسئله کار سودابه را مطرح کرد . خانم افشار با مهربانی خاصی گفت :سودابه مثل دختر خودمه و خودت می دونی که چه قدر به او علاقه دارم . اصلا دوست ندارم که این جا کار کند ولی اگر خودش دوست داره باشه از نظر من موردی نداره .من هم قبول دارم که سودابه الان نباید بیرون کار کنه . من هم با افشار صحبت می کنم تا یک حقوقی براش در نظر بگیره البته این بهانه ای برای دادن خرج تحصیل شه . و سودابه رو بوسید .

این گونه سودابه ارام شد . با موافقت آقای افشار زندگی و فعالیت سودابه وارد مرحله ای جدیدی شد .

* * *

در یکی از روزها سودابه به همراه فرناز به خرید رفته بودند . فرناز اصلا توجهی به روبرو نداشت و چند بار نزدیک بود چند بار تصادف کنند .

سودابه اعتراض کرد و گفت :فرناز جان . یک کمی یواش تر برو دنبالت که نکردند .

-غصه نخور . رانندگی من حرف نداره . تو فقط محکم سر جات بشین .

سودابه محکم خود را به صندلی چسباند . فرناز در پیچ اخر که منتهی به خانه ای انها می شد .فرناز به سودابه که چشمانش را بسته بو نگاهی انداخت و گفت:خانم ترسو . چشم ها تو باز کن رسیدیم .

سودابه چشمانش را گشود ولی ناگهان چشمش به یک پژو افتاد که به سمت انها می امد . به فرناز نگاه کرد که اصلا توجهی به جلویش نداشت .

سودابه فریاد زد :فرناز مواظب باش .

اما دیگر دیر شده بود . صدای فریاد او با صدای برخورد ماشین ها بیک شد . فرناز از ترس قدرت هر گونه حرکتی از او سلب شده بود . به ماشین پژو که دو جوان سرنشین های ان بودند نگاه می کرد . ماشین ها که بر اثر برخورد در هم فرو رفته بود انداخت .

جوان دستش را مشت کرد و جلوی دهان گرفت و گفت :ببین چه کار کرده . هیچی از جلو بندی ماشین نمونده .

فرناز به خود امد و طبق معمول که اصلا دوست نداشت در این مواقع کم بیاورد از ماشین پیاده شد . سودابه که بر اعصابش مسلط شده بود هم پیاده شد

فرناز که فریاد ان جوان را دید گفت :آقای محترم . چتونه ؟ تصادفه دیگه پیش میاد خسارتتونو می دم .

ان جوان با ادایی گفت :خانم محترم . جلوی ماشین رو نابودی کردی و می گی خسارت میدم ؟ خواستم که ندی

در ان لحظه جوان همراه او هم از ماشین پیاده شد و خطاب به هم راهش گفت :کامیار . چرا شلوغش می کنی ؟ تصادفه پیش میاد .

-پسر ببین ماشین نازنینم نابود شد . حالا باید تا یک ماه توی تعمیرگاه بخوابه .

فرناز خطاب به همراه او گفت :اقا به ایشون بفرمایید این به قول خودشون یک ماه می تونن از یکی از ماشین های ما استفاده کنند . این که دیگه فریاد نداره .

کامیار با غیض گفت :فکر کردی ماشین قحطه که از شما ماشین بگیرم ؟ ولی برای این که از این به بعد حواستون به رانندگی تون باشه باید جریمه بشید همین جا بایستیم تا افسر بیاد .

سودابه گفت :اقا خواهش می کنم شما کوتاه بیایید دوست من که گفت خسارتتون رو میده این مدتی هم که ماشین در تعمیر گاه است قول میدم یک طوری جبران کنیم .

کامیار که انگار قصد اذیت کردن داشت گفت :لازم نکرده بخشش کنید . بهتره بعضی ها موقع رانندگی حواسشونو جمع کنند . حتما خانم . مهر گواهینامه شون تازه خشک شده درست نمی گم ؟

فرناز که به اوج عصبانیت رسیده بود گفت :اقا توهین نکنید ماشین رو ببرید تعمیرگاه منزل ما داخل همین کوچه است شماره تماس هم میدم تا هر چه هزینه اش شد با شما حساب کنم .

چشمش به ماشین خودش افتاد و گفت :ماشین من هم دست کمی از ماشین شما نداره

همراه کامیار گفت :درست شنیدم . شما در همین کوچه ساکن هستید ؟

فرناز به چند خانه ان طرف تر اشاره کرد و گفت:بله اون خونه با نرده های نارنجی متعلق به ماست

کامیار با حیرت پرسید :یعنی شما دختر خانم بدیعی هستید ؟

فرناز گفت :بله مگه شما مادر منو می شناس ید ؟

-بله مادرم با ایشون رابطه دارند .ما هم تازه به این جا اومدیم . اون خونه روبروی خونه شما مال ماست

-چند وقت که اومدین ؟ من تازه شما را ملاقات کردم

جوان همراه گفت :کم سعادتی از ما بوده بنده کامیاب و این هم برادر جوشی من کامیار است . هر دو پزشک هستیم . بیمارستان می رفتیم . که این تصادف پیش امد و باید اعتراف کنم که در این تصادف هر دو مقصر بودیم .

فرناز گفت :من هم فرناز هستم . و ایشون هم سودابه دوستم هستند و از آشنایی با شما خوشوقتم . بابت ماشین هم متاسفم . کامیار خان هم اگر راضی باشن می تونن از ماشین مادرم استفاده کنند

کامیار که هنوز ناراحت بود با حرص گفت :لازم نیست از ماشین پدرم استفاده می کنم .شما خودتون به ماشین مادرتون نیاز دارید .

فرناز گفت :پس این کارت خدمت شما باشه تا خسارت ماشین مشخص بشه .

کامیار کارت رو گرفت و سریع سوار ماشین شد و کامیاب هم از ان ها خداحافظی کرد . و به سمت خانه حرکت کردند .

بعد هم سودابه و فرناز به خانه رفتند .

می گم سودابه عجب اتفاقی بود . ولی ادم لج بازی بود نزدیک بود منو قورت بده .

-گفتم که یک کاری دستمون میدی . حالا هی منم منم کن که رانندگیم خوبه .

-ولی عجب جووونهای خوبی بودند.

سودابه با حیرت به او نگاه میکرد . تا به حال ندیده بود او از جنس مخالف تعریف کند . با همان حیرت گفت :فرناز ؟ تو که تا حالا داشتی باهاشون دعوا می کردی ببینم کلک نکنه یکیشون چشم تو گرفته ؟

-نه بابا . حرف ها می زنی ها منو چه به اون پسره ی دیوونه .

برای این که بحث رو عوض کند گفت :بیا غذا بخوریم که از دهن افتادند حالا دیگه باید گرم بشن

سودابه که از کلام اخر او پی به ماجرا برده بود کلامی نگفت . و به روبرو خیره شد .

بعد از شام درحال تماشای فیلم بودند که زنگ خانه زده شد .

فرناز گفت :این وقت شب کی می تونه باشه ؟؟

صدای جعفر باغبان را شنیدند :فرناز خانم . یک آقای جوانی اومدن با شما کار دارند .

فرناز و سودابه با هم به سمت در رفتند . کامیار را جلوی در دیدند . با هم سلام کردند .

بعد فرناز پرسید :کاری داشتید اقا کامیار ؟

کامیار که هول شده بود گفت :ببخشید این موقع مزاحم شدم می خواستم با مادرتون صحبت کنم .

فرناز به سودابه نگاه کرد و گفت:متاسفم . ولی مادرم خونه نیستند .

کامیار با حیرت گفت :یعنی شما منزل تنها هستید ؟

-بله . حالا امرتون رو بفرمایید.

کامیار کارت بیمه را به سمت او گرفت و گفت :هیچ فقط می خواستم با ایشون اشنا بشم . و این کارت رو هم بدم خدمتتون و به شما هم بگم نگران نباشید یک تعمیرگاه ماشین پیدا کردم خوشبختانه صاحبش از اشنایانه .

فرناز که از هم صحبتی او خوشحال بود گفت :اما من نگران نبودم . اما بابت این کارت و توضیحتون هم ممنون

سودابه به حرکات هر دو طرف نگاه میکرد . و در این میان متوجه برق نگاه کامیار شده بود و از طرز صحبت فرناز ناراحت شد . و رو به کامیار گفت :اقا کامیار . ببخشید من و فرناز از بابت تصادف صبح واقعاً متاسفیم و خیلی از این بابت ناراحت بودیم . و چشم غره ای به فرناز رفت . و از این که با حرف هاتون خیال ما رو راحت کردید ممنونیم .

کامیار در حالیکه به فرناز اشاره می کرد با طعنه گفت :ولی مثل اینکه دوستتون زیاد خیالش راحت نشده .

فرناز که متوجه رفتار نادرستش شده بود گفت :نه . خیلی هم خوشحال شدم من بابت مسئله ی دیگه ای ناراحتم و ببخشید از این که نمی تونم تعارف کنم که به منزل تشریف بیاورید .

کامیار با لبخند گفت :نه اصلا مهم نیست من بی موقع مزاحم شدم .

با خداحافظی سریع از انها جدا شد . فرناز در را بست . و سودابه با لحن شیطنت امیزی گفت :فکر نمیکنی این حرفها رو فردا هم می تونست بگه .

فرناز با ناراحتی تصنعی گفت :منظورت از این حرف چی بود؟

سودابه گفت :هیچی ولی فکر می کنم این تصادف غیر از ماشین ها یک چیز دیگر رو هم خراب کرده باشه .

-چی رو خراب کرده ؟ مشکوک شدی ؟

سودابه اشاره به قلب او کرد و گفت :قفل قلب شما رو خراب کرده . خانم خانم ها . فکر می کردم متوجه نگاه کامیار شده باشی . یعنی هنوز متوجه نشدی که این حرف ها بهانه ای بود تا با تو صحبت کنه ؟

فرناز در حالی که داخل خانه می شدن گفت :شوخی نکن سودابه . من که متوجه نشدم اصلا از کجا معلوم که چشمش تورو نگرفته باشه ؟

-خوب تو این قدر به فکر پوشاندن احساسات خودت بودی که متوجه اون بیچاره نشدی که داشت تورو با نگاهش قورت می داد . در ضمن اگه منظورش من بودم چرا داشت تورو با نگاهش می خورد ؟

-ولی سودابه این امکان نداره ؟

-همه چیز امکان داره از ما گفتن بود حالا بریم بخوابیم که بعد از این معاشقه ای زیبا یک خواب می چسبه

صبح با تاخیر از خواب بیدار و سریع حاضر شدن . فرناز با نگاهی به ماشین گفت:سودابه . ببین این ماشین بدبخت چه به روزش اومده . باید بدمش صاف کاری ؟

فرناز ماشین مادرش را روشن کرد و هر دو سوار ماشین شدند و از خانه بیرون رفتند .که کامیار و کامیاب را جلوی در دیدند .

کامیار به طرف انها امد و گفت :فرناز خانم . می خواستم بگم اگر مشکلی نیست ماشین شما رو هم به تعمیرگاه ببرم برای صاف کاری

-ولی من نمیخوام مزاحم شما بشم .

-نه اصلا هیچ مزاحم تی برای من نداره . پس من بعدازظهر میام ماشین رو می برم .

کامیار رفت . فرناز و سودابه هم به سمت دانشگاه رفتند .

فرناز و کامیار ذهن سودابه رو به خود مشغول کرده بودند . دوست داشت . که فرناز به او علاقهمند شده باشد . با این فکر به خانه رفت . و مادرش را در حال آشپزی بوسید . روی کا بیت پر از وسیله بود .

از مادر پرسید :اوه چه خبره مثل این که مهمونیه اره ؟

-بله درسته مادر . اون هم چه مهمونیه . تولد خانم و اقا ست . از تمام فامیل دعوت کرده تا بیان .

-پس صبر کن تا من هم بیام کمکتون کنم . الان لباس هامو عوض کنم و میام .

بعد از تغییر لباس به کمک مادر شتافت و هر دو مشغول کار شدند .

-راستش از دانشگاه چه خبر فرناز خوبه . طفلک خیلی برات زحمت کشیده امیدوارم که خوشبخت بشه .

-هیچی جز درس وجود نداره . فرناز هم که فکر می کنم یک جورابی عاشق شده باشه . و خودش بی خبره ؟

-راست می گی ؟ پسره چی خوبه یا نه ؟

-این جوری که خوب نشون میده این ها هم بعدا معلوم میشه .

-انشاالله که خوبه . فرناز لیاقتش رو داره اون خیلی دختر خوبیه .

-اره من هم ارزو میکنم که همیشه موفق باشه . راستی . پدر کجاست ؟ از وقتی اومدم ندیدمش .

-امروز راننده اقا نیامده بود پدرت اونو برده کار خونه .

صدای خانم اقشار که به آشپزخانه امده بود صحبت های انها را نیمه تمام گذاشت :سلام خسته نباشید .

سودابه و مادرش هم زمان جواب دادند :ممنون

-کارها خوب پیش میره ؟ چیزی کم ندارید ؟

مریم خانم گفت :نه همه چیز کامله . خیالتون هم راحت باشه .

خانم افشار با خوشحالی گفت :می دونم و خیالم راحته چون تو این جا هستی و من به تو اطمینان کامل دارم .

رو به سودابه گفت :سودابه جان افتادی به زحمت . به وقت از درسات عقب نیفتی ؟

-نه چه زحمتی . این کم ترین کاریه که می تونم برای شما انجام بدم .امیدوارم که تولد صد سالگی تون رو جشن بگیرید .

-ممنون عزیزم . تو یک دنیا مهربونی هستی .

سپس سودابه را بوسید و از آشپزخانه خارج شد .

با شروع فصل امتحانات سودابه و فرناز مشغول خواندن درس شدند . و هر دو با موفقیت امتحانات را پشت سر گذاشتند و با خوشحالی به استقبال تابستان رفتند . سودابه بیشتر به مادرش کمک می کرد چون کارهای خانه زیاد شده بود. زیرا هر دو هفته یک بار در خانه ان ها مهمانی برگزار می شد .و این برای مادر خسته کننده بود و سودابه تصمیم گرفت که برای مادرش مفید باشد . تابستان رو به پایانش نزدیک می شد و شروع دوباره کلاس ها را نوید میداد درحال گردگیری بود و به حرفهای طعنه امیز مهمانان که از اقوام خانم و اقا بودند فکر می کرد و در افکار ش غرق شده بود که صدای تلفن او را به خود اورد .

کسی در خانه نبود به ناچار به سمت تلفن رفت و گوشی را برداشت.

-بله بفرمایید .

-الو من افشین پسر آقای افشار هستم.

سودابه کمی فکر کرد و بعد با حیرت گفت :بله حال شما چطوره ؟

-شما کی هستید ؟

به ناچار گفت :من اینجا کار می کنم .

-پس چرا شما گوشی رو برداشتید کس دیگری در خونه نیست ؟

سودابه از لحن او خوشش نیامد و با همان لحن گفت :نخیر آقای افشین خان . کسی منزل نیست . اقا و خانم رفتند منزل یکی از اقوام .

-پس این طوره چون من دیگه نمی تونم تماس بگیرم به ان ها بگو من فردا با پرواز ... ساعت هفت شب می رسم .

-بله به اونها اطلاع میدم .

-فکر می کنم این هم جزئی از وظایف شما باشه .

و منتظر جواب نشد و گوشی را قطع کرد

سودابه با شنیدن صدای بوق آزاد را از ان طرف شنید . گوشی را گذاشت و با خود گفت :چه عصبانی . عجب ادم مغرور و خودخواهی . انگار می خواست منو بزنه .

ساعتی بعد خانم و اقا امدند . سودابه برای ان ها چای برد و در حالی که برایشان چای میگذاشت گفت :خانم . یک خبری براتون دارم .

آقای افشار گفت :بگو دخترم . امیدوارم که خیر باشه .

-بله که خیر خوشیه. ان هم اینه که امروز پسرتون تماس گرفتند

خانم افشار با خوشحالی گفت :افشین تماس گرفته ؟ چی گفت ؟

-گفتند که فردا با پرواز .. ساعت هفت شب تهران هستند

خانم افشار با خوشحالی به سمت او امد و دستانش را با مهربانی گرفت و پرسید :تو مطمئنی که گفت میاد ؟

-بله که مطمئنم .

-پس چرا به ما چیزی نگفته ؟

-گفتند که دیگه نمی تونند تماس بگیرند . با اجازت ون من برم به کارها برسم .مامان دست تنهاست .

سودابه به کمک مادر شتافت . تا روز بعد همه چیز باری ورود فرزند خانواده افشار آماده بود . ان روز جمعه بود و روز بعد کلاس ها شروع می شد با این حال به کمک مادر شتافت تا زیاد خسته نشود .ساعت هفت مهمانان امده بودند . خانم و اقا که به فرودگاه رفته بودند و همراه فرزندشان که به مدت پانزده سال ایران نبود به منزل بازگشتند . افشین تنها فرزند خانواده بود که برای تحصیل به سوئد رفته بود و حال بعد از سال ها دوری به وطن بازگشته بود . افشین لحظه ای از کنار پدر و مادرش دور نمیشد . سودابه از همان نگاه اول اورا جوان مغرور و سرکشی دید و از او خوشش نیامد . وقتی مهمانان دور او را خلوت کردند سودابه متوجه شد که افشین به او اشاره می کند که شربت بیاورد شربت را نزد او برد و به انها تعارف کرد .

افشین متوجه شد که او از همه خدمتکار ها جوان تر است پس با طعنه گفت :شما همان خدمتکاری نیستید که جواب تلفن را داد ؟

سودابه به همان لحن جواب داد :بله من بودم که جواب تلفن رو دادم

افشین گفت :شما همیشه با عصبانیت به مخاط بتون پاسخ میدید ؟

-نخیر فقط زمانی که طرف مقابل قصد دعوا داشته باشد .

افشین شربت را برداشت و قبل از این که دوباره بخواهد چیزی بگوید برگشت . ولی ناگهان دست یکی از مهمانان به ظرف درون سینی خورد و یکی از لیوان ها برگشت و محتویات ان روی زمین سرازیر شد و مقداری از ان به روی لباس افشین پاشیده شد . با این که سودابه مقصر بود اما افشین با خشم به او نگاه کرد و با صدای تقریبا بلند گفت :خانم خدمتکار مراقب باشید اگر هنوز یاد نگرفته ای سنی رو به دست بگیری این کار رو به کس دیگه ای بسپار .

سودابه با خشم به او نگاه کرد و سپس عذرخواهی کرد و از او دور شد . و به آشپزخانه رفت . بغض راه گلویش را بسته بود . ولی به خاطر مادرش سخنی به زبان نیاورد و از ریزش اشکهایش جلوگیری کرد . مریم خانم که شاهد ماجرا بود چیزی نگفت . بالاخره مهمانی تمام شد . وان ها مشغول تمیز کردن آشپزخانه شدند .

مریم خانم به سودابه گفت :سودابه جان .تو برو استراحت کن .خسته شدی . من بقیه ی کارها رو تموم می کنم .

-نه مامان جان . خوابم نمیاد امروز ظهر کمی خوابیدم هنوز می تونم ادامه بدم

-هر طور میل خودته

-مامان ؟

-جان دلم .

-می گم این افشین خیلی مغرور به نظر میاد انگار از دماغ فیل افتاده امشب سر من فریاد زد . حتی عذرخواهی من هم اونم اروم نکرد .وقتی که با عصبانیت نگاهم کرد مثل این بود که ارث بابا شو از من می خواست . پسره عین غول می مونه با این هیکل گندش خجالت نمیکشه سرمن داد میزنه . اخ اگر به خاطر شما نبود همون جا می زدم تو دهنش تا دیگه از این غلطا نکنه . فکر می کنه کیه . من که اصلا از اون خوشم نیومد .

مادر گفت :خوب مادر جون اون چند سال خارج بوده تا بیاد به خلق و خوی این جا عادت کنه طول میکشه . تو هم یه کم کوتاه بیا حالا تو از پولدار ها خوشت نمیاد دلیل نمیشه این همه درباره پسر این خانواده که بهشون مدیونیم این طور بد بگی . ولش کن اهمیت نده .

سودابه و مادرش در حالی که این سخنان را می گفتند که افشین برای درخواست اب به آشپزخانه امده بود و همه این حرفها را شنید .

او پسری با چهره ای زیبا و جذاب با قدی بلند و چهارشانه و صورتی نمکین و موهای سیاه و صاف . اما بسیار مغرور بود و از این که کسی در مورد او این گونه سخن بگوید و اظهار نظر کند متنفّر بود .اما ان لحظه به روی ان ها نیاورد که حرف ها را شنیده . سودابه که در حال جواب دادن به مادرش بود که با صدای ضربه ی در به ان سمت نگاه کرد و افشین را در چهارچوب دید قلبش از حرکت ایستاد و رنگ از رخسار ش پرید . اما وقتی چهره ی ارام او را دید فکر کرد که چیزی از سخنانش را نشنید ه با صدایی که سعی داشت لرزش ان را پنهان کند پرسید :اقا . کاری داشتید که براتون انجام بدیم.

افشین با لحنی که سعی داشت خشم در ان محسوس باشد گفت :بله یک لیوان اب می خواستم.

سودابه لیوان اب را درون یک پیش دستی قرار داد و به سوی او گرفت و افشین پیش دستی حاوی لیوان اب را با نیش خندی بر لب از او گرفت و بدون تشکر از ان جا دور شد .

فصل چهارم

کلاس ها به طور جدی شروع شده بود یک هفته از امدن افشین می گذشت و در طی این مدت ان ها برخوردی با هم نداشتند . روز شنبه سودابه وقتی به دانشگاه میرفت . افشین را دید که با ماشین اخرین سیستمش از در حیاط خارج شد . به سمت ایستگاه رفت تا با اتوبوس به دانشگاه برود از در که وارد شد به دنبال فرناز که بعد از یک هفته تاخیر به دانشگاه میآمد گشت .

صدای از پشت شنید که صدای فرناز بود :سلام خواهر گل خودم .

-سلام فرناز جان . حالت چه طوره ؟

با خوشحالی یکدیگر را سخت در آغوش گرفتند و بعد از دقایقی از هم جدا شدند . و روی نیمکتی نشستند .

-نمیدونی چه قدر دلم برات تنگ شه بود .

-من هم همین طور میدونی که با مادر رفتیم المان و کلی هم گشتیم .

-پس خوبه من که همش کار خونه انجام دادم .

-هیچ اشکالی نداره در عوض خونه داریت تقویت میشه و مهم تر این که دوباره کنار هم هستیم .

-راستی از کامیارخانتون چه خبر ؟

-هیچی بابا . از وقتی اومدم ندیدمش .

ناگهان به یاد آوردند که کلاس دارند با سرعت به سمت کلاس رفتند . استاد هنوز نیامده بود .

فرناز گفت :خوب شد مثل این که استاد هنوز نیامده اخه خیلی عصبیه من که خیلی ازش می ترسم .

سودابه گفت :چه عجب تو بالاخره از یک نفر ترسیدی . دیگه داشتم به سلامت عقلت شک می کردم .

-چه کار کنم استاده مثل جن میمونه اخلاقش هم که نگو نپرس ؟

-فرناز درست صحبت کن اون استاد ته نباید در موردش این طوری حرف بزنی .

سودابه نگاه از فرناز گرفت و به بچه ها نگاه کرد . ترس در وجود همه بود .ناگهان یکی از بچه ها وارد کلاس شد.

با صدای بلندی گفت :توجه . توجه. یک خبر خوب دیگه می تونید اون ترس رو از صورت هاتون پاک کنید چون استاد این درس تغییر کرده و اون استاد دیگه نمیاد به کلاس .

بچه ها هورا بلندی کشیدند . یکی از ان ها گفت :حالا این استاد جدید کی هست میشناسیمش یا نه ؟

-نمی دونم از استاد ای این جا نیست . می گن تازه از خارج اومده . فکر می کنم از اون اتو کشیده های خارجی باشه اسمش هم افشاره .

سودابه با شنیدن اسم افشار خشکش زد . فرناز با تعجب گفت :سودابه ... چت شده یک دفعه ؟

-هان ؟. چیه .. چی می گی ؟

-چت شد یهو . چرا ماتت برد؟ مگه جن دیدی؟

-چیزی بدتر از جن . ای کاش جن دیده بودم . بیچاره شدم فرناز کارم تموم مه .

-چرا مگه چی شده . تو که حالت خوب بود ؟

-فرناز می دونی افشار کیه ؟ اون پسر هموناییه که براشون کار می کنیم افشین رو می گم تازه از خارج اومده .

-راست می گی ؟ من که باور نمی کنم .

-تازه بدبختی این جاست که موقعی که ازش بدگویی می کردم و حرفهای ناجور میزدم اومد توی آشپزخانه . ولی نمی دونم صدام رو شنیده بود یا نه .فرناز چه کار کنم ؟ اون از همون روز با من سر لج داشت حتما منو می ندازه .

فرناز با بی خیالی گفت :وای سودابه به چه چیزهای فکر میکنی . تازه شاید اون نباشه . تازه دختر جا قحط بود رفتی تو آشپزخانه غیبت کردی ؟

-وای فرناز . شوخی نکن من مطمئنم که خودشه .

هنوز صحبت فرناز تمام نشده بود که استاد وارد کلاس شد .بله خودش بود .افشین افشار که به عنوان استاد وارد کلاس شد . همه به احترام او ایستادند .

سودابه به فرناز گفت :دیدی گفتم خودشه .

سرش را پایین انداخت . استاد ابتدا خودش را معرفی کرد و سپس لیست اسامی رو باز کرد و شروع به خوندن اسامی کرد . سودابه تمام مدت ارزو می کرد استاد اسم او را نبیند . اما اسم او خوانده شد . ارام از جای بلند شد و گفت :منم .

استاد سرش را بلند کرد تا دانشجویش را ببیند که با چهره ای اشنا روبرو شد . پرسید :شما خانم امیری هستید ؟

-بله من هستم .

افشین اخمی کرد و گفت :که این طور بنشین .

با ناتوانی نشست . فرناز در گوش سودابه زمزمه کرد :مثل این که حرفا تو شنیده .

-دیدی بدبخت شدم .

-ولی خودمو نیم عجب غولیه . از هیکل کم نداره ببینم ماشین داره ؟

سودابه با تعجب گفت :اره چه طوره مگه ؟

-اخه جای تعجب داره که چه طوری با این هیکل توی ماشین جا می گیره ؟

سودابه جلوی خنده اش را گرفت .

ناگهان صدای افشین را شنید که با عصبانیت خطاب به ان ها گفت :ته کلاس اگه صحبت خصوصی دارند تشریف ببرند بیرون و گرنه ساکت باشید .

استاد درس را شروع کرد . در حین بیان مطالب نگاه لبریز از خشم خود را به او می دوخت . ان وقت سودابه از ترس سرش را پایین می گرفت . بالاخره کلاس تمام شد . و استاد از کلاس خارج شد .

فرناز نفس بلندی کشید و گفت :اخیش راحت شدیم عجب استادی بود . صد رحمت به استاد قبلی این که از قبلی هم جنّی تره . ببینم سودابه تو توی خونه چه طور تحملش می کنی ؟

سودابه با ناراحتی گفت :خوش به حال شما . منو بگو تو خونه هم باید به قول تو تحملش کنم . دیدی چه طور نگاهم می کرد ؟

-تازه بدیش اینه که هفته ای دو روز باهاش کلاس داریم . گفتم با رضایی برداریم تو گفتی نه همین ساعت خوبه .

-وای فرناز . چه کار کنم . اگه منو بندازه چی ؟

-چه حرف هایی می زنی . مگه بچه بازیه . با درسی که تو می خونی و نمره های که بالایی که میاری حتما نرم میشه . کارت رو هم فراموش میکنه .تو هم تو خونه براش چایی زیاد ببر ..

همه از کلاس خارج شدند سودابه چون کلاس دیگر ی نداشت از فرناز خداحافظی کرد و به خانه رفت . وارد خانه شد و صدای مادر را شنید:سودابه جان اومدی مادر ؟

-بله مامان . تازه رسیدم کاری دارید ؟

-اره عزیزم . اگه کاری نداری بیا کمی کمکم کن تا وسایل رو آماده کنیم .

-چشم مادر الان میام .

لباسش را عوض کرد و به کمک مادر شتافت . سینی چای را برداشت و به اتاق رفت . خانم افشار روی مبل نشسته بود و با دیدن او لبخندی زد و سودابه چای را تعارف کرد و خانم افشار از او تشکر کرد . می خواست اتاق را ترک کند که با صدای خانم ایستاد :سودابه جان . کمی بیا بشین باهات حرف دارم .

سودابه با تردید نشست .

خانم افشار گفت :سودابه جان بین تو و افشین مشکلی به وجود اومده ؟

حدس می زد افشین به مادرش چیزی گفته باشد . بنابراین پرسید :مگه چیزی شده یا ایشون حرفی زدند ؟

-نه عزیزم . اون به من چیزی نگفته . از برخوردهای که دارید فهمیدم .حالا به من می گی مشکل چیه ؟

-راستش مشکلی درمی ون نیست یعنی من با ایشون مشکلی ندارم ولی مثل این که ایشون با من مشکل دارند .

-چه قدر جالب اون هم دقیقا این حرف رو زد .

-ولی من راست گفتم .

-می دونم عزیزم . من کاملا اونو می شناسم . و می دونم که چه قدر کینه ایه . متاسفانه یک اخلاق بدی که داره اینه که اون خیلی زود درباره افراد قضاوت می کنه و کینه به دل می گیره . اما یک خواهش ازت دارم اینه که تو کمی در برابر او کوتاه بیای تا تورو بشناسه . می دونم که اون در این جور مواقع فکر انتقام در سرش می پرورونه .

-چشم خانم . من کاری به اون ندارم اما ببخشید اینو می گم من نمی تونم در برابر بی احترامی ساکت بشینم .

خانم افشار خندید و گفت :فکر کنم یک جنگ جهانی در راه باشه . ولی اشکال نداره کسی تا به حال حریف افشین نشده شاید تو باعث بشی این اخلاقش رو ترک کنه البته اگر کوتاه نیای . و در این جنگ مغلوبه نشی .

-اگه بدونم ناراحت نمی شید در این جنگ شکستش می دم .

-نه عزیزم مطمئن باش در این راه من طرف تو هستم . چون دوست دارم افشین ادم منطقی بشه و در مورد همه چیز زود قضاوت نکنه .

سودابه حرف او را تایید کرد و از او خداحافظی کرد . اما سخنان خانم ذهنش را مشغول کرد . از طرفی از انتقام افشین لرزه به اندام او افتاد . دیگر مطمئن بود که این ترم نمره نمیاره . ان قدر در افکار ش بود که متوجه نشد که افشین از کنارش عبور کرده نشد.

این عملش افشین را به خشم اورد با خود گفت :باید این دختر را ادب کنم .

تک سرفه ای کرد و بعد با عصبانیت گفت:سودابه خانم ؟

سودابه که متوجه نشده بود با صدای خشک و خشن افشین به خود امد :سلام اقا کاری داشتید ؟

افشین که نیش خندی روی لبش بود و این از دید سودابه پنهان نمانده بود گفت :شما همیشه عادت دارید که افراد را نادیده بگیرید ؟

سودابه که سعی داشت خشم خود را پنهان کند گفت :معذرت میخوام اصلا متوجه شما نشدم .